พุดก็พูดเถอะ...!
เดี๋ยวนี้การออกไปโลดโผนโจนทะยานถ่ายภาพนกตามดิบป่าห่าเขาของผมนั้นมันช่างให้ความรู้สึกแทบจะคนละขั้วกับตอนที่กรอกแบบฟอร์มเข้าสังกัดใหม่ๆเมื่อหลายปีที่แล้ว
ช่วงแรกๆนั้นยังทำใจจากอาการอกหักรักร้าวในการนั่งเฝ้าแต่ความว่างเปล่าหน้าซุ้มบังไพรเป็นวันๆไม่ได้
หลายครั้งที่ต้องเดินตัวเปล่าออกจากป่า
กระทั่งหลายฝนผ่านเลย....!
ผมเริ่มคบหากับความรู้สึกทำนองนี้ได้อย่างสนิทใจ
คงไม่แปลกอะไรหากผมจะมีนกสักตัวหนีบออกจากแก่งกระจาน ดินแดนแห่ง "เสือสิงห์ กระทิ่งซุ่ม" มาฝากเพื่อนด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย
"ตัวเดียว"
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 48 09:54:19
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 48 09:53:49
+++ เ เ ก่ ง ก ร ะ จ า น..เ ว ล า อั น เ ป ล่ า เ ป ลื อ ย +++
