ผมควรต้องพิจารณาตัวเองดูซักครั้งด่วน ด้วยบินเส้นทางเอเชียช่วงหลังๆ มักถูกพี่ๆ น้องๆ แอร์สจ๊วตร่วมเที่ยวบินทิ้งให้ไปไหนต่อไหนอย่างเงียบเหงาอยู่คนเดียว แม้อาชีพนี้จะฝึกให้เราอดทนต่อความเหงา แต่มีเพื่อนร่วมเดินทางซักคนก็ดีกว่ามิใช่หรือ...
พูดกันตรงๆ มันคงเป็นช่องว่างระหว่างวัย ลูกเรือด้านหน้ารวมถึงเพอร์เซอร์ที่ผมสนิทสนมตามสมควรก็รุ่นลุงรุ่นป้า (ที่ไม่คุยเรื่องเพชรก็ปรึกษากันเรื่องลูกที่เริ่มเข้าสู่วัยหนุ่มสาว), น้องๆ ที่ทำงานอยู่ด้านหลังก็เป็นลูกเรือวัยเอ๊าะอายุไม่เกิน 25 ปี ในขณะที่ผมอยู่ในช่วงกึ่งกลาง ...ยังกล้าๆ กลัวๆ ที่จะไปแจมกับกลุ่มแรก แต่จะให้เดินถอยหลังไปฟัง Body Slam กับกลุ่มหลังก็รับไม่ได้ซะแล้ว
เที่ยวบิน Shanghai ที่ผมบินคืนนี้เป็น Best of the Best TG's Flight (ระดับเอลวิสเรียกพี่ บีเทิลส์เรียกพ่อ), เบี้ยเลี้ยงดีในขณะที่เนื้องานไม่มีอะไรมาก ...ผู้โดยสารส่วนใหญ่ที่เป็นชาวจีนก็ไม่ค่อยวุ่นวาย
เครื่องออกเกือบตีหนึ่ง และเมื่อเครื่องได้ระดับ เราก็เริ่มบริการด้วย Sandwich ชิ้นเล็กๆ และเป็นเพราะชั่วโมงบินสั้นๆ ไม่ถึงสี่ชั่วโมง ผู้โดยสารจึงถูกปลุกด้วยผ้าร้อนจี๋ (Dammm...Hot Towel) ให้ลุกขึ้นมากินอาหารเช้าอีกครั้งซะดีๆ ตอนตีสี่ครึ่ง ซึ่งก็มีไม่มากนักที่จะลุกขึ้นมากิน "อาหารเช้า" ในเวลา "เช้ามืด" ขนาดนั้น
นี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นเที่ยวบินที่ต้องอดหลับอดนอนแล้ว ให้ผมบินเที่ยวบินนี้ทั้งปีทั้งชาติก็ยอม
ถึงสนามบิน Pudong อันใหญ่โตรโหฐานตอนย่ำรุ่ง จากสนามบินมายังโรงแรมซึ่งอยู่ละแวกสนามบินเก่าใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมง พี่ๆ น้องๆ ลูกเรือคุยกันสนุกสนานตลอดทางเพราะมีใครซักคนเปิดประเด็นเรื่องนัดหมายไปช้อปปิ้งตลาดเซี่ยงหยาง (Xiang Yang) คงมีผมคนเดียวละมั้งที่ดูจะเข้ากับใครไม่ได้ อยากจะแจมกับคนนั้นคนนี้ก็ดูติดขัดไปหมด เลยได้แต่นั่งฟังทำตาปริบๆ
...อืมมว่ะ ไม่มีใครชวนผมเลย นี่เป็นการ Confirm ย้ำหัวตะปูปิดฝาโลงว่าเที่ยวบินนี้ผมโดนทิ้งแน่ๆ
จากคุณ :
Kamhaeng@Harn 
- [
12 มิ.ย. 48 20:00:42
]
**** ((((Inside TG Crew: Best of the Best TG's Flight ตอน สจ๊วตเฒ่าเหงาโว้ย ภาพปลากรอบเพียบ)))) ****
