ความคิดเห็นที่ 26
"แต่คำว่า "หนีหน้า" นั้น มีบทบัญญัติตรงไหนว่าไว้หรือครับ ว่าผู้ใหญ่ ไม่สมควรว่ากล่าว "เด็ก" อย่างน้าละครับ ในเมื่อความจริงมันเป็นเช่นนั้น"
สาเหตุที่ผมไม่ไป ผมย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจแต่ผู้เดียวว่าที่ผมไม่ไป เพราะผมไม่สดวกที่จะไปด้วยสาเหตุต่างๆ หรือเพราะผมประสงค์จะหนีหน้า
น้านั่งทางในเข้ามาล่วงรู้สาเหตุความจำเป็นดีกว่าตัวผมได้ยังไง
ในเมื่อความเป็นจริงอยู่ที่ตัวผม ผมรู้อยู่แก่ใจ และเมื่อผมบอกว่าที่ผมไม่ไป ไม่ใช่เพราะ "หนีหน้า"
ไอ้สิ่งที่น้ากล่าวหาทึกทักเอาเองว่าผม "หนีหน้า" มันก็ตกเป็น "ความเท็จ" ที่น้าทึกทักป้ายมาใส่ผมเองหรือเปล่า
"ผู้ใหญ่" อย่างน้าทำกับ "เด็ก" อย่างนี้หรือครับ
เด็กป่วยไปโรงเรียนไม่ได้ น้าก็สามารถกล่าวหาตราหน้าปรามาสว่ามัน "หนีเรียน ไปเที่ยว"
ลูกน้องน้า (ถ้ามี) ติดธุระขอลางานหนึ่งวัน น้าก็ทึกทักปรามาสว่ามัน "ขี้เกียจ หนีงาน ไม่รับผิดชอบ"
ใครไม่ไปทำบุญกับคณะของน้า พวกมันคือ "คนบาป ตระหนี่"
ดังนั้นเมื่อผมไม่ไปงานของน้าไม่ว่าด้วยสาเหตุใด ผมจึงสามารถถูกตราหน้าว่า "หนีหน้า ไม่กล้า"
น้าสามารถรู้ได้ไปหมดว่าอะไรคือ "ความจริง" "ผู้ใหญ่" อย่างน้า สามารถเลือกชี้นิ้ว และตั้งให้มันเป็น "ความจริง" ได้ตามใจนะครับ
และเมื่อสามารถทึกทักให้มันเป็น "ความจริง" ได้ซะแล้ว "ผู้ใหญ่" อย่างน้าจึงมีสิทธิ สามารถตราหน้าปรามาสได้ต่อไปนะครับ ว่าเด็กคนนี้ "หนีเรียน", คนนี้ "หนีงาน", คนนี้ "หนีหน้า"
ส่วน "เด็ก" อย่างผม ถ้าเป็นเด็กประเภท "หนีเรียน ไปเที่ยว" จริงตามคำกล่าวหา แล้วดันมาอ้างว่าตัวเอง "ป่วย"
"เด็ก" อย่างผม ก็สมควรที่จะ "ละอายแก่ใจตนเอง" ไปเอง ใช่ไหมครับ
แต่เมื่อ "ผู้ใหญ่" อย่างน้าลงความเห็นมาแล้วว่า
"คำว่า "หนีหน้า" นั้น มีบทบัญญัติตรงไหนว่าไว้หรือครับ ว่าผู้ใหญ่ ไม่สมควรว่ากล่าว "เด็ก" อย่างน้าละครับ ในเมื่อความจริงมันเป็นเช่นนั้น"
"เด็ก" อย่างผมก็คงมีแต่ต้องไปทบทวนตัวเองเท่านั้นนะครับ ว่ามันเป็นความจริงและสมควรละอายแก่ใจตนเองหรือไม่
ขอบคุณครับ
จากคุณ :
focus me not
- [
31 มี.ค. 51 00:52:05
]
|
|
|