ความคิดเห็นที่ 1 ผมออกเดินทางตอนค่ำของวันพฤหัสบดีที่ 10 เมษายน ปกติผมไม่เคยไปสถานีขนส่งสายเหนือ-อีสานในช่วงเริ่มต้นของเทศกาลสงกรานต์มาก่อน ดูเป็นเรื่องโกลาหลเอาการอยู่กับการที่สถานีต้องจัดการกับผู้คนล้นหลามและการจราจรที่เป็นเหมือนฝันร้าย ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ ผมเชื่อว่าตัวสถานีเองยังสามารถรองรับผู้คนไปได้มากกว่าสิบปีก่อนที่จะต้องย้ายไปสร้างแห่งที่สาม (แถวรังสิตละมั้ง)  แต่เราจำเป็นต้องมีระบบขนส่งเชื่อมโยงที่มีประสิทธิภาพมากกว่านี้ เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันแย่ถึงขั้นเลวร้ายจริงๆ ทั้งรถไฟฟ้าที่ห่างสถานีขนส่งมากเกินไป การรถไฟที่สร้างขนานอยู่ไม่ไกลแต่ไม่ได้เอื้อประโยชน์อะไรกันเลย ทางด่วนที่ลงมาแล้วต้องอ้อมเป็นกิโลบนถนนแคบๆ แบบคอขวด แถมยังไปซ้อนทับกับเส้นทางรถขาเข้า-ออกอีกด้วย ยิ่งเขียนยิ่งปวดหัว+เครียดกับวิธีคิดของหน่วยงานบ้านเรา ขอละไว้เพียงเท่านี้ จากกรุงเทพฯ ถึงมุกดาหารใช้เวลา 10 ชั่วโมง มาถึงประมาณหกโมงเช้าที่สถานีขนส่งประจำจังหวัด คุณสามารถหารถเดินทางต่อไปเมืองสะหวันนะเขต เมืองการค้าของลาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำโขงได้ที่นี่ อันที่จริงคุณสามารถหาตั๋วรถโดยสารระหว่างสามประเทศ มุกดาหาร-สะหวันนะเขต-เว้ ได้ที่นี่เช่นกัน แต่ผมก็ชะล่าใจไม่ได้ซื้อไว้แต่เนิ่นๆ เพราะกะว่าน่าจะหารถไปเว้ได้ไม่ยากที่สะหวันนะเขต ซึ่งนั่นเป็นความเข้าใจผิดและเป็นการตัดสินใจพลาดครั้งแรกของผม รถเที่ยวแรกของวันคือแปดโมงเช้า การทำงานของด่านผ่านแดนฝั่งลาวที่นี่สะดวกรวดเร็วดีเมื่อเทียบกับด่านที่หนองคายและคนใช้บริการก็ไม่มากนักแม้จะเป็นช่วงเทศกาล (แต่อาจเป็นเพราะผมนั่งมากับรถเที่ยวแรกทำให้มาถึงด่านแต่เช้า) ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วในรอบหกเดือนที่ผมเข้ามาท่องเที่ยวในประเทศลาว หลังจากครั้งล่าสุดที่ได้ไปหลวงพระบางเมื่อช่วงปลายปีที่แล้ว จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมมาถึงสถานีขนส่งสะหวันนะเขต ตอนประมาณเก้าโมงครึ่ง เพื่อจะพบว่าไอ้รถโดยสารประจำทางระหว่างประเทศสายสะหวันนะเขต-เว้ นั้นมีเพียงสองเที่ยวในหนึ่งวัน คือเที่ยวสิบโมงเช้าและสี่ทุ่มครึ่ง และปรากฎว่าเที่ยวสิบโมงเช้านั้นเต็มไปแล้ว เที่ยวถัดไปคือสี่ทุ่มครึ่งซึ่งการต้องนั่งแกร่วรอถึงสิบสองชั่วโมงนั้นเป็นเรื่องที่ผมรับไม่ได้เลย ผมเริ่มหงุดหงิดและเซ็งตัวเองที่ชะล่าใจไม่ยอมซื้อตั๋วตั้งแต่ตอนอยู่มุกดาหาร หันรีหันขวางอยู่สักพักจนหันไปเห็นรถสายสะหวันนะเขต-ปากเซ เที่ยวสิบโมงครึ่ง ผมซื้อตั๋วแล้วโดดขึ้นไปนั่งพลางปรับแผนการเดินทางใหม่ ข้อดีอย่างหนึ่งของการเดินทางคนเดียวคือผมสามารถตัดสินใจได้ภายในไม่เกินห้านาที แม้จะเลือกผิดก็ไม่ต้องไปโทษใครที่ไหน และนี่ก็เป็นครั้งที่สองในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงที่ผมตัดสินใจพลาด จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปากเซเป็นเมืองการค้าและเป็นประตูสู่ลาวตอนกลางและลาวตอนใต้ เปรียบเทียบคงเหมือนโคราชน่ะ ถ้ามาจากกรุงเทพฯ ให้เดินทางผ่านด่านทางช่องเม็ก อุบลราชธานีจะสะดวกและใช้เวลาไม่นาน เหตุที่ผมเลือกไปปากเซเพราะหวังว่าจะสามารถหารถต่อไปเมือง Attapeu และผ่านจุดผ่านแดนแห่งใหม่ที่ Bo Y จากนั้นเข้าเวียดนามตอนกลางที่เมือง Kon Tum เป็นแห่งแรกแล้วเดินทางย้อนขึ้นเหนือเพื่อไปฮอยอัน ระยะทางจากสะหวันนะเขต-ปากเซประมาณ 230 กม. สภาพเป็นถนนสองเลนลาดยางอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน รพช. (คนรุ่นใหม่รู้จักคำย่อ รพช. กันหรือเปล่าหว่า) สองข้างทางเป็นป่าแบบแล้งๆ สลับกับหมู่บ้านแบบชนบทบ้านเรา จะว่าไปแล้วแทบไม่มีอะไรน่าสนใจระหว่างเส้นทางเลย สภาพรถโดยสารนี่เก่าใช้ได้เลย การเดินทางในสภาพรถแบบนี้กลางเดือนเมษายน เป็นเหมือนกับการทรมานตัวเองเพื่อชดใช้บาปกรรมอะไรสักอย่าง คือมันเป็นรถที่ออกแบบมาในลักษณะให้ใช้งานเป็นรถปรับอากาศน่ะ ปัญหาคือมันไม่มีระบบปรับอากาศเนี่ยสิ กระจกที่เปิดได้เพื่อระบายอากาศจะเป็นกระจกบานเล็ก แต่ไอ้บานใหญ่เนี่ยมันเป็นกระจกติดตาย การได้มีโอกาสนั่งรถแบบนี้ทำให้ผมเข้าใจได้ว่าทำไมอาการป่วยที่เรียกว่า Heat Stroke ถึงทำให้คนตายได้ ระหว่างที่รถวิ่งยังเป็นช่วงเวลาที่ร่างกายพอจะรู้สึกสบายได้บ้าง เพราะจะมีลมผ่านเข้ามาพอให้ไม่อึดอัด แต่เมื่อไหร่ที่รถจอดเนี่ยสิมันจะร้อนอบอ้าวเอามากๆ จนรู้สึกเหมือนเป็นกรรมอะไรสักอย่างที่เราต้องมาชดใช้ในช่วงเวลานี้ จะลงไปเดินเล่นนอกรถก็ลำบากเพราะคนเต็มรถไปหมด ผมประเมินว่าโดยเฉลี่ยรถจะจอดเพื่อรับส่งคนพร้อมทรมานผู้โดยสารบนรถประมาณทุก 5 กม. ในระยะทาง 230 กม. หลังจากนั่งรถไปได้ 3 ชั่วโมง ผมก็เริ่มคิดถึงบ้านและบ่นกับตัวเองถึงการดั้นดนมาหาความลำบากในท้องที่แบบนี้ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:06:59 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากใช้เวลาอันแสนยาวนาน 7 ชั่วโมงบนรถ ผมมาถึงปากเซในตอนบ่ายห้าโมงครึ่งของวันศุกร์ที่ 11 เมษายนในสภาพหิวโซแถมเหงื่อท่วมตัว ดวงตาก็ปวดแสบปวดร้อนไปหมดเนื่องจากอากาศร้อนทำให้อุณหภูมิของน้ำในลูกตาสูงขึ้น โชคยังดีทีไม่มีอาการปวดหัวตัวร้อน ตอนแรกผมกะว่าจะหาที่พักค้างคืนที่นี่เพราะหมดแรงที่จะไปต่อแล้ว จนเมื่อผมหันไปเห็นรถสายปากเซ-ดานัง วิ่งสวนทางผ่านไป ทำให้ผมเริ่มเดินตระเวนสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับรถและเส้นทางที่จะเดินทางเข้าเวียดนาม (แม้ว่าข้อมูลใน Lonely Planet จะมีอยู่บ้างแต่การสอบถามจากคนท้องถิ่นถือเป็นเรื่องจำเป็นพื้นฐาน) พอได้ความว่าการเดินทางผ่านทาง Attapeu เป็นเรื่องที่ต้องเสียเวลาอีกอย่างน้อยหนึ่งวันและรถที่จะเดินทางไป Kon Tum ก็ไม่ได้มีทุกวัน นั่นทำให้ผมผิดหวังเอามากๆ เพราะผมไม่ได้มีเวลาท่องเที่ยวมากมาย ดังนั้นการรู้สึกว่าต้องเสียเวลาในลาวอีกมากกว่าหนึ่งวันเริ่มจะทำให้ผมประสาทเสีย และยิ่งมองดูแผนที่ก็จะเห็นว่าปากเซไม่ได้ไกลจากประเทศไทยเลย ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองโง่เอามากๆ ที่เสียเวลาเดินทางเป็นวันแล้วกลายเป็นว่ายังไปได้ไม่ถึงไหนเลย ซึ่งปกติผมไม่เคยผิดพลาดมากขนาดนี้ในการวางแผนการเดินทาง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมเปลี่ยนไปถามถึงรถสายปากเซ-ดานัง ปรากฎว่ามีรถวันละหนึ่งเที่ยวต่อวัน ออกเดินทางเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ความรู้สึกตอนนั้นมันอธิบายไม่ถูกน่ะ คือผมออกเดินทางจากกรุงเทพฯ-มุกดาหาร-สะหวันนะเขต-ปากเซ มาเป็นระยะทางกว่า 900 กม. ใช้เวลาไป 22 ชั่วโมงพร้อมกับความเหนื่อยและหิว ตอนนั้นเป็นเวลาหกโมงเย็น ถ้าผมเลือกเดินทางไปดานังตอนนี้ผมจะมีเวลานั่งพักหนึ่งชั่วโมงก่อนรถจะออก หรือไม่ก็เสียเวลาอีกหนึ่งวันเพื่อไปตอนเย็นของอีกวันหนึ่ง แน่นอนว่าผมไม่อยากเสียเวลาไปอีกหนึ่งวัน ผมกัดฟันซื้อตั๋วเพื่อเดินทางไปดานังซึ่งเป็นระยะทางอีกประมาณ 740 กม. ที่เหมือนเป็นตลกร้ายก็คือมันเป็นการเดินทางย้อนกลับไปสะหวันนะเขตตามทางที่ผมมาแต่แรกนั่นแหละ อันที่จริงมันมีรถสายปากเซ-เว้ ด้วย แต่ที่ผมเลือกไปดานังเพราะมันใกล้ฮอยอันมากกว่าน่ะ สภาพรถโดยสารปากเซ-ดานัง คล้ายรถโดยสารแบบธรรมดา 99 ของบ้านเราแบบที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศน่ะแหละ มีเจ๊ที่ทำหน้าที่ดูแลและเก็บค่าโดยสารเป็นคนเวียดนามที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ขนาดตอนซื้อตั๋วผมยังต้องให้คนลาวที่พูดภาษาเวียดนามได้เป็นคนติดต่อสอบถามราคาให้ในราคา 500 บาท (ภายหลังมารู้ว่าค่าโดยสารจริงประมาณสามร้อยกว่าบาท) และผู้โดยสารในรถส่วนใหญ่เป็นคนเวียดนามลักษณะมาทำงานหรือมาติดต่อธุระในลาวมากกว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวซึ่งส่วนใหญ่ก็พูดภาษาอังกฤษกันแทบไม่ได้เลย นั่นทำให้ผมรู้สึกเครียดเล็กน้อยบวกกับกังวลถึงเรื่องความปลอดภัยในการเดินทางเวลากลางคืน ยังดีว่ามีฝรั่งชายหญิงคู่หนึ่งร่วมชะตากรรมในรถคันเดียวกัน แต่ทั้งคู่ก็ไปในสภาพที่เดินทางเข้าเวียดนามครั้งแรกเหมือนกัน ดังนั้นคงจะหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้ นั่งพักผ่อนหนึ่งชั่วโมงในสภาพที่ไม่ได้อาบน้ำมาหนึ่งวัน นอกจากแค่เปลี่ยนเสื้อเท่านั้น ประมาณหนึ่งทุ่มผมลากสังขารที่สุดจะเพลียขึ้นไปอยู่บนรถอีกครั้ง Original map – Lonely Planet : Vietnam 9th Edition และภาพรถโดยสารสายปากเซ-ดานังตอนรุ่งเช้าระหว่างรอผ่านแดนเข้าสู่เวียดนาม แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:10:21 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 การเดินทางตอนกลางคืนบนรถโดยสารที่เปิดหน้าต่างให้ลมพัดเข้ามาได้เป็นเรื่องน่ารื่นรมเกินคาด เพราะอากาศสดชื่นและเย็นสบายดีมาก หนุ่มเวียดนามที่นั่งข้างๆ พยายามชวนผมคุยด้วยแต่เมื่อรู้ว่าผมเป็นคนต่างชาติที่พูดภาษาเวียดนามไม่ได้ แถมไอ้หนุ่มนั่นยังพูดภาษาอังกฤษเป็นแค่ประโยคเดียวคือ “This is Vietnam.” การทักทายจึงมีแค่พยักหน้าและยิ้มให้กันเท่านั้น นั่งไปสักพักไอ้หนุ่มนั่นก็ยื่นบุหรี่ให้ผม ซึ่งประสบการณ์บอกให้ผมจำเป็นต้องรับมาสูบ แม้ว่าปกติผมจะไม่สูบบุหรี่ก็ตาม การสูบบุหรี่ในรถโดยสารเส้นทางนี้คงถือเป็นเรื่องปกติ เพราะพอมีคนเริ่มสูบก็จะมีคนสูบตามอีกเป็นพักใหญ่ ยังดีที่สูบกันแค่คนละมวนสองมวน ถ้าสูบกันตลอดทางผมคงจะแย่เหมือนกัน รถวิ่งทำเวลาได้ดีมากจนมาจอดพักเอาตอนตีสองที่แดนสะหวันใกล้จุดผ่านแดนลาว-เวียดนาม รถจอดพักเป็นเวลาห้าชั่วโมงเพื่อรอเวลาด่านเปิดตอนเวลาเจ็ดโมงเช้า ผู้โดยสารส่วนใหญ่จะลงจากรถเพื่อไปนอนพักในบ้าน ส่วนผมซึ่งไม่คุ้นเคยกับสถานที่ก็เลือกที่จะนอนพักอยู่บนรถซึ่งร้อนเอาเรื่องอยู่ ช่วงเช้าของวันเสาร์ที่ 12 เมษายน ผมขยับตัวลงจากรถตอนหกโมงเช้าเพื่อเดินดูชุมชนย่านจุดผ่านแดนซึ่งมีกิจกรรมหลากหลายดี คือที่นี่จะเป็นจุดพักที่มีรถโดยสารจากหลายเส้นทางมาหยุดพักที่นี่เพื่อรอข้ามผ่านแดนไปเวียดนาม มีทั้งคนลาว คนเวียดนาม คนไทยและฝรั่งแบบแบกเป้ใบเดียวเที่ยวทั่วโลก มีตลาดขนาดย่อมๆ กับแผงลอยข้างถนนขายอาหารเช้าให้กับคนเดินทาง มีคนหลายกลุ่มมาเสนอแลกเงินเวียดนามดองในอัตราแลกเปลี่ยนที่ต่อรองกันได้ ซึ่งผมก็แลกติดตัวไปจำนวนหนึ่ง จนรถเริ่มออกเดินทางอีกครั้งตอนเจ็ดโมงเช้า ภาพภายในตลาดฮาน เมืองดานัง กับแสงยามสายๆ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 การผ่านแดนช่วงนี้จำเป็นที่จะต้องลงจากรถเพื่อเดินจากด่านลาวเข้าด่านเวียดนามเป็นระยะทางประมาณ 400 ม. ผมรู้สึกประหลาดใจเอามากๆ ที่พบว่าการจัดการด้านเอกสารผ่านแดนที่ Lao Bao (ชื่อด่านผ่านแดนของเวียดนาม) เป็นการจัดการที่ไร้ระเบียบสุดๆ ถึงขั้นเรียกได้ว่าเป็นความวุ่นวาย ต้องโทษการออกแบบและวางผังของสถานที่ที่ทำได้แย่เอามากๆ ให้นึกถึงสำนักงานที่ดินตามต่างจังหวัดสมัยก่อนหรือตอนจ่ายเงินค่าลงทะเบียนเรียนที่มันจะมีช่องรับเอกสารอยู่ 3-4 ช่อง และไม่มีแนวกั้นให้ต่อคิวเป็นเรื่องเป็นราว แถมคนที่จัดการเอกสารเสร็จแล้วยังต้องเดินย้อนฝ่ากลุ่มคนที่รอยื่นเอกสารให้วุ่นวายหนักเข้าไปอีก หลังจากใช้เวลาที่ ตม. กว่าชั่วโมงอย่างทุลักทุเลผมก็หลุดเข้าเวียดนามจนได้ รถโดยสารนั้นข้ามมารออยู่แล้ว ประมาณเก้าโมงเช้าจึงได้เริ่มออกเดินทางต่อตามเส้นทางหลวงหมายเลขหนึ่ง ทิวทัศน์สองข้างทางสวยงามมากเพราะเป็นเส้นทางวิ่งขึ้นลงบนภูเขา ผมเพลิดเพลินกับทิวทัศน์จนกระทั่งรถมาหยุดนิ่งสนิทบนเนินพร้อมควันโขมงท้ายรถ ตอนนั้นผมห่างจากดองฮา ราว 20 กม. จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปรากฎว่ารถมีปัญหาคือหม้อน้ำแห้งและจำเป็นต้องหยุดเพื่อรอให้มันถูกแก้ไข ผมและผู้โดยสารลงจากรถมานั่งพักที่ร้านชำเล็กๆ ของชาวบ้านริมทาง คนขับกับบรรดาเด็กรถวุ่นวายกับการลดความร้อนของเครื่องยนต์ ผู้โดยสารส่วนใหญ่เริ่มหาอะไรทานระหว่างรอคอย หลายคนตัดสินใจเปลี่ยนไปโดยสารกับรถตู้ที่วิ่งระหว่างชายแดน-ดองฮา ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองน่าจะอยู่ในช่วงที่ดวงกำลังตกเป็นแน่ เพราะพบเจอแต่เรื่องน่าเบื่อมาตลอดทาง แต่ผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งคิดกังวลว่าจะทำอย่างไรต่อไป ระหว่างที่นั่งรอมีผู้โดยสารชาวเวียดนามบางคนซึ่งพอจะพูดภาษาอังกฤษได้บ้างเข้ามาพูดคุยกับผม คนส่วนใหญ่มักจะสงสัยว่าผมเข้ามาทำอะไรในเวียดนาม เพราะนักท่องเที่ยวที่สะพายเป้พร้อมกับผูกขาตั้งกล้องไว้ด้วยไม่ใช่ภาพที่จะเห็นกันได้ทั่วไป บางคนคิดว่าผมเป็น Journalist หรือไม่ก็เข้ามาเพื่อทำสารคดีอะไรเทือกนั้น ซึ่งผมก็บอกไปว่าตัวเองเป็นแค่ Traveler ทั่วไป จนมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทักผมเป็นภาษาไทย ทำนองว่าถ้าผมมีเรื่องที่ไม่สะดวกเช่นจะสั่งอาหารหรือจะสื่อสารกับคนเวียดนาม เธอก็ยินดีจะช่วยเหลือเพราะเธอสามารถพูดได้ทั้งภาษาไทยและภาษาเวียดนาม ผมบอกเธอไปว่าไม่เป็นไร เพราะตอนนั้นผมเพลียจนไม่มีความอยากอาหาร แม้ว่าอาหารมื้อสุดท้ายที่ผมทานคือเมื่อ 26 ชั่วโมงที่แล้วในตอนเช้าที่มุกดาหาร และผมก็เบื่อหน่ายกับการรอคอยจนขี้เกียจจะคุยกับใคร จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ประมาณชั่วโมงเศษรถก็กลับมาใช้การได้อีกครั้ง ตอนนั้นผมอยู่ห่างจากดานังซึ่งเป็นปลายทางราว 200 กม. แต่ดูเป็นการเดินทางที่เนิ่นนานอยู่ เพราะการจำกัดความเร็วกอปรกับรถมักจะจอดรับ-ส่งผู้โดยสารเป็นระยะ บางแห่งก็จอดแช่อยู่นานมาก ยังดีที่ว่าอากาศไม่ร้อนมากนักเพราะเป็นเส้นทางแถบแนวชายฝั่งทะเล ราวบ่ายสามโมงเย็นรถก็จอดพักเพื่อให้ผู้โดยสารลงมาทานอาหารแบบเป็นเรื่องเป็นราวเป็นครั้งแรกของวัน แน่นอนว่าเจ้าของร้านนั้นพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ลักษณะร้านเป็นบ้านเล็กๆ ที่ต่อเติมเป็นพื้นที่วางโต๊ะ-เก้าอี้จำนวนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังเดินวนไปมาเพื่อรอดูว่าโต๊ะอื่นสั่งอาหารอะไรกันบ้าง กะว่าจะได้ชี้บอกเจ้าของร้านให้ทำตามบ้าง แต่เป็นโชคดีของผมที่น้องผู้หญิงคนที่เคยเข้ามาทักผมตอนที่หยุดพักระหว่างรถเสีย เธอชวนผมให้ไปทานร่วมโต๊ะพร้อมกับญาติของเธออีกสองคน เธอแนะนำตัวว่าทำงานเป็นไกด์พาทัวร์ท่องเที่ยวเส้นทางไทย-ลาว-เวียดนาม แต่ระหว่างนี้เธออยู่ระหว่างพาคุณน้าและพี่สาวมาท่องเที่ยวเวียดนาม ผมประหลาดใจอยู่บ้างที่ทั้งสามคนซึ่งเป็นคนเวียดนามแท้ๆ แต่สามารถสื่อสารภาษาไทยได้ดีมากๆ คือถ้าบอกว่าเป็นคนไทยนี่ผมเชื่อสนิทเลยล่ะ ขออ้างชื่อทั้งสามท่านนะครับ น้องผู้หญิงที่มาทักผมเธอมีชื่อภาษาเวียดนามที่แปลว่ามุกในภาษาไทย พี่สาวคือคุณแบ๋ และคุณน้าซึ่งผมเรียกตามภาษาเวียดนามว่าคุณอาหยี่ อาหารมื้อนั้นเป็นมื้อแรกของผมในเวียดนาม เป็นอาหารง่ายๆ ประเภทปลาต้มน้ำแกง ผักนึ่ง กับปลาหมึกตากแห้ง แต่สำหรับคนที่ไม่ได้ทานข้าวมากว่า 30 ชั่วโมงนี่ถือเป็นมื้อที่อร่อยเอามากๆ เทียวละ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เส้นทางหลวงหมายเลขหนึ่งช่วงระหว่างเว้-ดานัง มีทิวทัศน์สวยงามคือเป็นเส้นทางที่วิ่งเลียบริมฝั่งทะเลเป็นระยะ สลับกับเส้นทางขึ้นลงเขา โดยเฉพาะช่วงใกล้จะถึงดานังจะต้องผ่านเขาอยู่หลายลูกซึ่งมีจุดชมวิวที่น่าประทับใจอยู่เป็นระยะ น่าเสียดายที่ไม่สามารถให้รถจอดเพื่อลงไปถ่ายภาพได้ ระหว่างทางผมก็เพลิดเพลินไปกับการรับฟังเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่เกี่ยวกับเวียดนามจากน้องมุก เช่นมีอยู่ช่วงหนึ่งที่รถต้องวิ่งผ่านอุโมงค์ซึ่งขุดลอดภูเขา ความยาว 6 กม. น้องมุกเธอก็เล่าเกร็ดเกี่ยวกับอุโมงค์ให้ได้เป็นความรู้ ด้วยความที่เธอเป็นคนคุยเก่งมากประกอบกับผมเป็นนักฟังที่ดี ทำให้ผมได้ทราบข้อมูลที่น่าสนใจหลายๆ อย่างตลอดการเดินทาง พวกเราทั้งหมดมาถึงดานังที่เป็นจุดหมายปลายทาง ตอนประมาณสี่โมงเย็น ทั้งสามสาวนั้นมีแผนที่จะพักในดานังหนึ่งคืนแล้วจึงเดินทางต่อไปฮอยอันในวันรุ่งขึ้นซึ่งตรงกันกับกำหนดการเดินทางของผม ทั้งสามคนยังกรุณาช่วยเหลือให้ผมได้ติดรถแท็กซี่ไปยังย่านโรงแรมพักอาศัยในทำเลที่ดีของเมืองดานังอีกด้วย โรงแรมที่เรามาถึงตั้งอยู่ริมแม่น้ำ Han เป็นโรงแรมระดับสามดาวตามมาตรฐานของเวียดนาม มีสภาพดีมากทั้งยังมีอัตราค่าห้องที่นักเดินทางคนเดียวอย่างผมสามารถจ่ายได้โดยไม่ลำบากมากนัก ผมจึงไม่ต้องลำบากเดินหาที่พักให้เมื่อย ซึ่งก็ต้องขอบคุณน้องมุกอีกเช่นกัน เพราะด้วยทักษะด้านการเจรจาและความเชี่ยวชาญในภาษาเวียดนามของเธอ ทำให้ผมได้รับอัตราค่าห้องในระดับราคาเดียวกันกับคนเวียดนามคือประมาณ 25 USD เพราะโดยปกติแล้วหากคุณถือหนังสือเดินทางต่างชาติ ทางโรงแรมมักจะคิดอัตราสูงกว่าปกติอีกประมาณ 5-15 USD ห้องที่ผมได้พักนั้นก็อยู่ในตำแหน่งที่ดีมากสามารถมองเห็นแม่น้ำ Han และสะพาน Song Han ได้อย่างชัดเจน ซึ่งถ้าเทียบกับโรงแรมตามแหล่งท่องเที่ยวในเมืองไทย ห้องพักในสภาพนี้ก็น่าจะอยู่ในราคาราว 1500-2500 บาทต่อคืน ภาพนี้ถ่ายจากบริเวณด้านหน้าของโรงแรมที่พวกเราเข้าพักกัน เป็นช่วงเวลาประมาณสามทุ่ม บริเวณสะพาน Song Han เป็นจุดชมวิวที่สวยมากจุดหนึ่งของตัวเมืองดานัง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:16:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอเล่าถึงสภาพเมืองดานังโดยสังเขปนะครับ ดานังเป็นเมืองท่าการค้าที่ใหญ่กว่าที่ผมคาดไว้แต่แรกมาก ผู้คน รถรา โดยเฉพาะจักรยานยนต์นั้นพลุกพล่านเต็มท้องถนนไปหมดโดยเฉพาะในช่วงเวลาเย็น ถ้าดูในแผนที่ ตำแหน่งของเมืองที่อยู่ตอนกลางของประเทศทำให้ที่นี่เป็นศูนย์กลางการค้าและการลงทุนของเวียดนามกลาง มีเส้นทางเดินเรือสู่ทะลจีนใต้และเส้นทางรถยนต์ที่อยู่ไม่ไกลจากชายแดนฝั่งลาวที่สามารถเดินทางต่อเนื่องมาถึงประเทศไทยได้โดยสะดวก การลงทุนในระดับโครงการขนาดใหญ่จากนักลงทุนข้ามชาติจำนวนมากก็กำลังจะเกิดขึ้นที่นี่ ความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วนั้นน่าเป็นห่วงในแง่ของระบบขนส่งมวลชนที่เท่าที่ผมเห็นมันคงจะกลายเป็นปัญหาที่มีแต่จะยิ่งแย่ไปกว่าเดิมแน่ๆ สำหรับใครที่ชอบเล่นเกม SimCity 4 คงทราบกันดีว่าปัจจัยที่มีผลกระทบต่อความยุ่งเหยิงของเมืองคือระบบขนส่งมวลชน ตอนนี้ดานังก็กำลังอยู่ในลักษณะนั้น คือผมยังไม่เห็นระบบขนส่งมวลชนสาธารณะเช่นรถไฟฟ้าอะไรแบบนั้น ทางเลือกมีแค่การใช้ถนนที่มีขนาดความกว้างจำกัดในระบบ two-ways ซึ่งมันก็คงจะใช้ไปได้อีกหลายปีหลังจากนั้นก็คงต้องทยอยปรับระบบจราจรให้เป็นแบบ one-way (ใน SimCity 4 ระบบจราจรแบบ one-way ถือเป็นการซื้อเวลาที่มีประสิทธิภาพและคุ้มค่ามากที่สุดแล้ว-ตัวอย่างที่เห็นชัดคือระบบจราจรในสิงค์โปร์) เพื่อซื้อเวลาสำหรับการลงทุนในระบบขนส่งมวลชนสาธารณะ ภาพนี้เป็นถ่ายจากตำแหน่งใกล้เคียงกันกับภาพข้างต้น แต่เป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คำแนะนำเล็กน้อยสำหรับการมาท่องเที่ยวในดานังครั้งแรกคือ ให้ลองหาที่พักซึ่งมีอยู่ทั่วไปย่านริมแม่น้ำ Han เพราะย่านนี้มีทิวทัศน์ของแม่น้ำที่สวยงามดี มีกิจกรรมและสีสันของผู้คนให้ได้ดูเพลิดเพลินตลอดริมแม่น้ำ อากาศก็ดีมากด้วย ผู้คนที่นี่แต่งตัวทันสมัย ตึกรามบ้านช่องห้างสรรพสินค้าสมัยใหม่ก็มีให้เห็นมากมายและกำลังเพิ่มมากขึ้น ข้อดีอย่างหนึ่งของทำเลริมแม่น้ำคือมีสะพาน Song Han เป็นสถานที่อ้างอิงตำแหน่งให้คุณใช้บอกกับแท็กซี่ได้ พูดถึงสะพาน Song Han แล้วขอเพิ่มเติมจากที่น้องมุกเธอเล่าให้ฟังว่าเป็นสะพานที่ออกแบบมาให้เรือขนาดใหญ่สามารถผ่านได้โดยใช้วิธีหมุนสะพาน คือกำหนดให้ตำแหน่งกลางสะพานเป็นจุดหมุน แล้วหมุนแขนสะพานเป็นแนว 90องศา จนส่วนปลายมาพาดอยู่บนแท่นรับกลางแม่น้ำแล้วจึงปล่อยให้เรือแล่นผ่านด้านข้างทั้งสองข้าง  เห็นว่าระหว่างที่สะพานหมุนก็อนุญาตให้ผู้คนอยู่บนสะพานได้ซะด้วยสิ ช่วงเวลาที่หมุนสะพานดังกล่าวอยู่ระหว่างเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งซึ่งผมดันนอนหลับไปซะก่อนทำให้พลาดโอกาสถ่ายรูปไปอย่างน่าเสียดายมากๆ สะพาน Song Han ยามเช้าอีกมุมหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:20:15 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เช้าวันอาทิตย์ที่ 13 เมษายน ผมตื่นแต่เช้าประมาณตีห้าเพื่อถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้น ปรากฎว่าสภาพแสงตอนตีห้าที่ดานังนั้นสว่างเหมือนเวลาหกโมงเช้าบ้านเราคงเพราะอยู่ในแนวด้านตะวันออกที่พระอาทิตย์ขึ้นก่อนเมืองไทยแต่เนื่องจากมี Time Zone เดียวกัน ดังนั้นเมื่อเทียบเวลาเดียวกันที่เวียดนามนี่พระอาทิตย์จะขึ้นเร็วกว่าราวหนึ่งชั่วโมง คนที่นี่จึงเหมือนกับตื่นเช้ากว่าบ้านเรา ซึ่งผมมองว่าเป็นเรื่องดีต่อระบบเศรษฐกิจและการทำมาหากิน บริเวณริมแม่น้ำใกล้สะพาน Song Han จะมีพื้นที่ที่ทำเป็นลานสาธารณะยาวเลียบริมแม่น้ำหลายกิโลเมตรเพื่อให้ชาวเมืองได้มาพักผ่อนและทำสันทนาการต่างๆ ริมแม่น้ำ การวางผังและบรรยากาศบริเวณนี้ทำให้ผมนึกถึงจังหวัดฉะเชิงเทราที่ได้มีโอกาสนั่งรถไฟไปเที่ยวเมื่อตอนต้นปี คือมันเป็นงานวางผังที่เหมือนกันมากๆ ถ้าใครเคยไปหรือมีบ้านอยู่ที่ฉะเชิงเทราคงนึกออก ถ้าอยากเห็นบรรยากาศแบบเมืองดานังขนาดย่อมๆ ให้ลองไปเที่ยวฉะเชิงเทราดูนะครับ มีตลาดเก่าให้เดินเที่ยวในวันหยุดด้วย ผมถ่ายภาพนี้เพราะถูกพี่ผู้หญิงที่สวมหมวกสีขาวกลางภาพคะยั้นคะยอให้ถ่ายน่ะ คุณพี่เธอเดินเข้ามาทักผมขณะที่ผมกำลังเดินหิ้วกล้องกับขาตั้งกล้องเพื่อถ่ายภาพสะพาน Song Han พอรู้ว่าผมเป็นนักท่องเที่ยวก็ขอร้องให้ผมบันทึกภาพของเธอกับเพื่อนๆ ร่วมก๊วนนักเต้นให้ผมได้เก็บไว้เป็นที่ระลึกน่ะ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 51 00:24:03 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ช่วงใกล้เที่ยงกลุ่มของน้องมุกและผมเตรียมเดินทางต่อไปยังฮอยอัน ระยะทางจากดานังถึงฮอยอันประมาณ 35 กม. พวกเราเหมารถแท็กซี่รับจ้างเพื่อจะได้สามารถแวะเที่ยวชมหมู่บ้านแกะสลักได้ ซึ่งถ้าหากไปโดยรถประจำทางจะไม่จอดแวะน่ะ หมู่บ้านแกะสลักที่นี่มีชื่อเสียงในการแกะสลักหินอ่อนและหินทราย เรียกว่าทำกันทั้งหมู่บ้านจนมีชื่อเสียงระดับเอเซีย บรรดาทัวร์ไทยมักจะพาลูกทัวร์มาแวะลงที่นี่เพราะเป็นแหล่งซื้อของที่ระลึกประเภทเครื่องประดับ ส่วนผมซึ่งไม่ค่อยมีความรู้ในเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยกับถ่ายรูปไปบ้างไม่กี่ภาพ ประมาณเที่ยงวันก่อนจะเข้าไปเดินเที่ยวในฮอยอัน น้องมุกเธอจัดการหาซื้อตั๋วรถเพื่อเดินทางจากฮอยอัน-เว้ ซึ่งเป็นรถเที่ยวบ่ายสองโมงเย็น คือถ้าเดินทางตามเวลานี้ก็จะมีเวลาเดินเล่นในฮอยอันแค่ไม่ถึงสองชั่วโมง น้องมุกคะยั้นคะยอให้ผมไปเที่ยวชมเมืองเว้ด้วยกัน ผมซึ่งเป็นคนใจง่ายอยู่แล้วก็ตกลงในทันที แถมยังจะได้ไกด์ที่มีทักษะคอยให้คำแนะนำอีกด้วย แม้ว่าเป้าหมายดั้งเดิมของการมาเวียดนามของผมครั้งนี้คือการได้มานอนค้างที่ฮอยอันสักสองคืนแต่ช่างมันเถอะเอาไว้มาอีกครั้งคราวหน้าก็ได้ โบสถ์ใกล้ๆ กับตลาดฮาน-ดานัง น้องมุกให้เกียรติเป็นนางแบบ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้โอกาสลองถ่าย portrait น้องมุกกับแว่นอันเท่ากระด้ง ที่ผมรู้สึกว่าเป็นแว่นที่ใส่แล้วถ่ายรูปขึ้นมากๆ+นางแบบก็เช่นกัน จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮอยอันเป็นเมืองมรดกโลกคล้ายหลวงพระบางคือเป็นชุมชนที่ยังได้รับการอนุรักษ์ความเป็นดั้งเดิม โดยเฉพาะสถาปัตยกรรมไว้ได้อย่างดี แม้ว่าความเปลี่ยนแปลงตามกาลนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่การควบคุมความเปลี่ยนแปลงให้ดำเนินไปอย่างช้าๆ และมีแบบแผนนั้นถือเป็นศิลปะอย่างหนึ่งของการออกแบบผังเมืองและนั่นเป็นสิ่งที่คุณจะพบเห็นได้ที่ฮอยอัน แม้ว่าจะมีเวลาเดินเล่นเพียงชั่วโมงเศษแต่ผมก็รู้สึกประทับใจในสีสันและสัดส่วนของอาคาร รายละเอียดของเมือง ผู้คนและสถาปัตยกรรม ทั้งขนาดไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กที่ถูกออกแบบมาได้อย่างพอดี แม้ว่ากิจกรรมต่างๆ ในฮอยอันอาจจะดูเหมือนเป็นการจัดฉากอยู่บ้าง แต่ผมขอชื่นชมว่าเป็นฉากที่สวยเอามากๆ สำหรับผู้ชื่นชอบการถ่ายภาพสถาปัตยกรรมหรือภาพแนว Portrait มาที่นี่แล้วรับรองว่าไม่ผิดหวัง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จังหวะนี้ผมหันไปเห็นน้องมุกเธอกำลังยืนหลบแดดอยู่พอดี เธอมักจะยืนถูกที่ถูกเวลาเสมอเวลาถูกถ่ายภาพ เข้าใจว่าตอนนี้เธอคงอยู่ในอารมณ์ขี้เกียจเดินตากแดดน่ะ เพราะปกติเธอก็พาลูกทัวร์มาเที่ยวฮอยอันจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สามสาวกำลังดูงานศิลปะประดิษฐ์จากเศษเปลือกไข่ชุบสี - แต่โปรดระวังอย่าใช้มือสัมผัสกับภาพผลงานนะครับทุกท่าน จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สะพานญี่ปุ่นที่ใครมาฮอยอันก็ต้องมาถ่ายรูปที่นี่ ผมก็จำใจถ่ายเหมือนกัน รายละเอียดกับประวัติไปหาอ่านตามหนังสือท่องเที่ยวเอาเองนะครับ กระทู้นี้มีภาพและเนื้อหาตามใจเจ้าของกระทู้เท่านั้นครับ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณยายเจ้าถิ่น แกนั่งอยู่แถวสะพานญี่ปุ่นน่ะ ใครไปแถวนั้นคงจดจำคุณยายได้ ใบหน้าคุณยายดูใจดีมากๆ แถมขายของเก่งด้วย จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 21 รายละเอียดของสะพานญี่ปุ่น รูปสะพานแบบเต็มๆ นี่คงถูกถ่ายชนิดนับไม่ถ้วนแล้ว ขอถ่ายแบบเล่นกับรายละเอียดและที่ว่างดูบ้าง แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 17:29:14 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่า ลืมใส่รูปในเนื้อหาข้างบน จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ร้านขายงานศิลปะมีอยู่เต็มไปหมดที่ฮอยอัน จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้องมุกกับปืนกระบอกโต ผมรู้สึกว่าเธอดูไม่เหมือนสาวเวียดนามเลย ดูออกไปทางสาวแขกน่ะ ภาพนี้ถ้าไม่มีน้องมุกเข้ามาประกอบก็คงจะดูธรรมดาๆ น่ะ อย่างที่บอกครับว่าเธอมักจะยืนถูกที่ถูกเวลาเสมอ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 น้องมุกกับคุณอาหยี่กำลังเดินหาร้านอาหารมื้อเที่ยง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชาวบ้านกับตุ๊กตาดินเผาที่เป่าเป็นเสียงได้ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ภาพถ่ายจักรยานกับพื้นหลังที่เป็นกำแพงสีสด ถึงมันจะเป็นแนวภาพที่ซ้ำซากจำเจมากๆ แต่ถ้าเห็นบรรยากาศแบบนี้ยังไงก็ต้องถ่ายไว้ก่อนแหละ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เนื่องจากมีเวลาจำกัดประกอบกับเป็นการเดินเที่ยวแบบติดสอยห้อยตามกลุ่มของน้องมุกทำให้ผมได้ภาพมาไม่มากนัก บ่ายสองโมงพวกเราก็เดินทางต่อไปยังเว้โดยรถโดยสารแบบนอนปรับอากาศสองชั้น ซึ่งมันเป็นรถที่ออกแบบมาเพื่อให้นอนตลอดการเดินทางจริงๆ ไม่ใช่การปรับเบาะนั่งให้เอนลงแต่อย่างใด แถวที่นอนจะมีสามแถวแถวละสองชั้น ลักษณะของที่นอนน่าจะคล้ายกับที่พบเห็นบนเครื่องบินโดยสารชั้นธุรกิจ (เดาเอาน่ะ ไม่เคยนั่งชั้นธุรกิจหรอก) รถโดยสารแบบนี้คงไม่มีให้เห็นในบ้านเราเพราะมันเปลืองที่มากๆ และแน่นอนว่าถ้าทำแบบนี้จริงค่าโดยสารก็ต้องแพงกว่าปกติ จนคนหันไปเลือกใช้บริการสายการบินต้นทุนต่ำน่าจะคุ้มกว่า แต่นี่ถือเป็นการเดินทางครั้งแรกที่แสนสบายสำหรับผมนับตั้งแต่ออกมาจากกรุงเทพฯ จากฮอยอันถึงเว้ใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงเศษกับระยะทาง 138 กม. ซึ่งถือว่ารวดเร็วมากแล้วสำหรับการเดินทางที่มีการจำกัดความเร็วในเวียดนาม จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เมืองเว้ในครั้งแรกที่ผมเห็นดูวุ่นวายตามคาด ท้องถนนที่เต็มไปด้วยจักรยาน จักรยานยนต์ และรถสามล้อรับจ้างที่เรียกกันว่าซิโคล่ (cyclo) การขับรถในเวียดนามเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความอดทนและทักษะการตอบสนองที่ดีเป็นพิเศษ โดยเฉพาะต้องระวังความไร้ระเบียบของบรรดาพาหนะสองล้อทั้งหลาย แต่อันที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ร่ำลือกัน แต่เวียดนามก็ยังไม่เหมาะที่จะมาขับรถเที่ยวเองจริงๆ นั่นแหละถ้าคุณไม่มีความอดทนพอ พวกเราเข้าพักกันที่โรงแรมระดับสองดาวซึ่งถ้าเทียบกับโรงแรมตามแหล่งท่องเที่ยวในเมืองไทยก็น่าจะอยู่ในราคาราว 1000-1800 บาทต่อคืน ตลอดการเดินทางน้องมุกเธอเป็นคนจัดการเรื่องที่พักทั้งหมด ทั้งทำเลที่พักแต่ละที่ที่เธอเลือกนั้นถือว่าดีมากสำหรับผม ขอขอบคุณมากๆ นะครับที่ช่วยเหลือผมอย่างดีมากๆ ตลอดการเดินทางอย่างที่พักที่เว้นี่ก็อยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำ Perfume ซึ่งเป็นแม่น้ำสายสำคัญของเมืองเว้ คือตามประสาคนชอบถ่ายรูปอะนะ การได้มีโอกาสเก็บภาพทิวทัศน์ริมแม่น้ำสายสำคัญเป็นสิ่งที่จะพลาดไม่ได้เลยสำหรับผม แถมยังอยู่ไม่ไกลจากสะพาน Trang Tien หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่าสะพานเจ็ดสี ดูตามภาพประกอบนะครับ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนค่ำพวกเราทานอาหารกันที่ร้านอาหารแบบท้องถิ่น อาหารเวียดนามที่เว้ค่อนข้างจะมีเอกลักษณ์และมีรสชาติดีแม้แต่ตามร้านข้างถนน แต่ก็ควรเลือกสภาพร้านที่ดูสะอาดไว้ก่อน คนเวียดนามส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษกันได้น้อยมาก การสั่งอาหารเป็นภาษาเวียดนามเป็นเรื่องยุ่งยากมากสำหรับผม ทั้งการออกเสียงในภาษาเวียดนามก็เป็นเรื่องที่ผมเรียนรู้ได้น้อยมากๆ ทั้งที่อุตส่าห์มีเพื่อนร่วมทางที่พูดได้ดีทั้งภาษาไทยและภาษาเวียดนาม มีแค่คำเดียวที่พูดง่ายที่สุดแล้วสำหรับผมคือคำว่า “แดบ” ที่แปลว่า “สวย” ในภาษาไทย ความยากของภาษาเวียดนามนั้นอยู่ที่การออกเสียงสูงต่ำแบบที่คนชาติอื่นก็คงมองว่าภาษาไทยนั้นยากต่อการออกเสียงให้ถูกต้อง ภาพตลาดเช้าใกล้แม่น้ำ เวลาไปเที่ยวไม่ว่าที่ไหน ผมชอบไปเดินตลาดโดยเฉพาะตลาดเช้า ถ้าเปรียบเทียบเมืองเป็นบ้าน ตลาดก็คงเหมือนห้องครัว การได้ไปเห็นเพื่อนบ้านว่าอยู่กินกันอย่างไรช่วยให้เข้าใจอะไรต่อมิอะไรได้หลายๆ อย่าง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ย่านสะพานเจ็ดสีซึ่งถูกเรียกตามการประดับไฟสลับสีบนสะพาน เป็นจุดรวมของธุรกิจเรือแพสารพัดรูปแบบ ในเวลากลางวันจะให้บริการแบบเช่าเหมาลำเพื่อล่องแม่น้ำไปเที่ยวชมตามแหล่งท่องเที่ยวที่อยู่ใกล้ริมแม่น้ำ มีทั้งประเภทเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวหลายๆ แห่งภายในระยะเวลาหนึ่งวันหรือจะล่องเรือตามแต่จะต้องการเป็นพิเศษก็ได้ การเดินทางไปตามแม่น้ำกับเรือสภาพนี้ค่อนข้างปลอดภัย ฐานของท้องเรือแผ่กว้างทำให้ลดปัญหาการโคลงเคลงกับมีเสื้อชูชีพติดเรือไว้ด้วย หลังทานอาคารค่ำน้องมุกพาพวกเรามานั่งเรือเพื่อฟังการเล่นเพลงพื้นบ้านเวียดนาม เป็นการแสดงโดยเรือซึ่งบรรทุกผู้ชมประมาณ 20-30 คนจะล่องไปกลางแม่น้ำ จากนั้นจะมีนักร้องชาย-หญิงในชุดพื้นเมืองมาขับร้องประมาณครึ่งชั่วโมง แน่นอนว่าผมฟังไม่ออกหรอกแต่ก็ได้บรรยากาศดี ช่วงท้ายของการแสดงมีกระทงกระดาษให้ลอยด้วย ซึ่งทำเพื่อเอาใจลูกค้าไทยน่ะ แต่ที่นี่ลอยกันได้ทุกวันถึงจะไม่ใช่เทศกาลก็ตาม จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:35:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เช้าวันจันทร์ที่ 14 เมษายน ผมตื่นแต่เช้าแต่ก็ไม่สามารถถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้นได้เพราะท้องฟ้าปิด เลยเดินเล่นดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย เว้เป็นเมืองใหญ่อันดับห้าของเวียดนาม (น้องมุกเล่าให้ฟัง) เปรียบเทียบกับบ้านเราผมเข้าใจว่าน่าจะเหมือนเชียงใหม่น่ะ คือเป็นเมืองเก่าที่มีสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์หลายแห่งให้เที่ยวชม และยังมีแม่น้ำสายใหญ่เหมือนแม่น้ำปิงไหลผ่านตัวเมืองอีกด้วย ทัวร์ไทยส่วนใหญ่มักจะมาที่เมืองนี้โดยทางรถยนต์เพราะอยู่ไม่ไกลจากชายแดน ดังนั้นเงินบาทที่ตอนนี้กำลังแข็งค่าจึงค่อนข้างเป็นที่ยอมรับตามตลาดใหญ่ๆ โดยเฉพาะตลาดดองบา จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 33 รูปแบบมาตรฐานของร้านขายอาหารทั่วไปในเวียดนามคือการนั่งกับโต๊ะ-เก้าอี้ตัวเล็กๆ แบบบรรยากาศในภาพ แต่ถ้าคุณมาเที่ยวกับทัวร์ผมเข้าใจว่าน่าจะถูกจัดให้ทานอาหารในภัตตาคารที่มีโต๊ะ-เก้าอี้ขนาดปกติสากล ดังนั้นถ้ามีโอกาสมาเที่ยวแล้วก็อยากให้ลองสัมผัสบรรยากาศการทานอาหารแบบชาวเวียดนามดูบ้างนะครับ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:37:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34 การข้ามถนนท่ามกลางการจราจรอันคับคั่งของจักรยานและจักรยานยนต์อาจจะเป็นเรื่องลำบากในช่วงแรก แต่ถ้าอยู่ไปสักพักก็จะพอจับทางได้คือ คุณต้องข้ามถนนแบบมั่นใจน่ะ ซึ่งผู้ขับขี่ยวดยานมักจะหลบเราไปเองแต่ถ้ามัวเก้ๆกังๆ นี่จะทำให้ผู้ขับขี่เดาทางไม่ออกพาลจะลำบากเอาทั้งสองฝ่ายได้ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 35 วันนี้น้องมุกจัดทริปพาพวกเราไปล่องเรือชมสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของเมืองเว้ เรือนำเที่ยวก็เป็นเรือหัวมังกรคู่ลำแบบเดียวกับที่เรานั่งฟังเพลงกลางแม่น้ำเมื่อตอนกลางคืน ตารางปกติของการล่องเรือนำเที่ยวคือเยี่ยมชมสถานที่ห้าแห่งโดยใช้ระยะเวลาประมาณ 7-8 ชั่วโมง รวมทั้งการรับประทานอาการกลางวันบนเรือ ที่แรกที่เราเป็น Thien Mu Pagoda หาภาพถ่ายเพิ่มเติมกับประวัติอ่านเอาเองนะครับ นักท่องเที่ยวชาวไทยเยอะมากๆ ที่นี่ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 จุดนำเที่ยวที่สองคือ Tu Duc’s Mausoleum จุดนี้ถ้ามาโดยเรือจะต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ต่อไปอีกประมาณ 3 นาทีซึ่งทางเจ้าของเรือมีการจัดเตรียมไว้ให้อยู่แล้ว จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 37 จุดนำเที่ยวที่สามคือ Minh Mang’s Mausoleum ผมชอบที่นี่เป็นพิเศษเพราะการวางผังกับงานออกแบบภูมิสถาปัตย์ทำได้สวยงามมากๆ น่าเสียดายที่มีเวลาเดินเล่นน้อยเกินไป เข้าใจว่าช่วงบ่ายแก่ๆ น่าจะเป็นเวลาที่เหมาะกับการถ่ายภาพ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ปกติผมมักจะท่องเที่ยวคนเดียวจึงมีแต่ภาพทิวทัศน์เป็นส่วนใหญ่ แต่ครั้งนี้ได้โอกาสถ่าย portraits อยู่ไม่น้อยเลย – สามสาวขณะเดินเล่นใน Minh Mang’s Mausoleum จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 39 น้องมุกเล่าให้ฟังว่าผมโชคดีที่ได้มาที่นี่ เพราะถ้าหากเป็นการจัดทัวร์ปกติแล้วจะไม่มีการพามาที่ Minh Mang’s Mausoleum เพราะต้องเดินค่อนข้างไกล ธรรมชาติของนักท่องเที่ยวที่มากับทัวร์โดยเฉพาะทัวร์ไทยมักจะไม่ชอบเดินน่ะ ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายถ้าพลาดการมาชมที่นี่ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 40 จุดนำเที่ยวแห่งสุดท้ายของทริปทางเรือคือหนึ่งในสถานที่ยอดนิยมสำหรับการท่องเที่ยวในเว้ นั่นคือ Khai Dinh’s Mausoleum ทำเลที่ตั้งมีลักษณะอยู่บนเขาซึ่งค่อนข้างชัน สวยงามดีครับแต่ผมก็ไม่ได้ถ่ายภาพสักเท่าไหร่เพราะคนมาเที่ยวที่นี่ค่อนข้างเยอะ สถานที่ทั้งหมดข้างต้นในแง่ของสถาปัตยกรรมทางประวัติศาสตร์ก็ถือเป็นสถานที่ที่น่าสนใจ แต่ในแง่ของการถ่ายภาพสำหรับผมมันไม่ค่อยจะมีอะไรที่อยากถ่ายสักเท่าไหร่ เพราะผมชอบถ่ายภาพที่มีชีวิตของผู้คนมากกว่าน่ะ ปล. ผมข้ามจุดนำเที่ยวที่สี่ไปเพราะเป็นวัดเล็กๆ ที่ทางเรือจัดให้มีเวลาเดินเที่ยวแค่สิบห้านาที ผมก็เลยขี้เกียจจะเดินขึ้น-ลงบันไดน่ะ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 51 23:57:24 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ช่วงบ่ายเรือก็พาพวกเรากลับเข้าสู่ตัวเมืองเป็นอันจบการล่องเรือชมสถานที่สำคัญ สำหรับท่านที่มากับทัวร์จะไม่มีโอกาสได้ล่องเรือแบบนี้นะครับ ต้องมาติดต่อนัดหมายเอาเองแถวๆ ท่าเรือริมน้ำใกล้สะพานเจ็ดสีนะครับ แนะนำให้ลองเที่ยวแบบนี้ดูครับโดยเฉพาะสำหรับผู้ที่เบื่อหน่ายกับการนั่งรถโดยสารและอยากเห็นสภาพชีวิตริมสองฝั่งแม่น้ำ แต่ต้องขยันเดินหน่อยนะครับดังนั้นผู้สูงอายุกับเด็กเล็กๆ คงไม่เหมาะนัก และขอบคุณน้องมุกมากๆ ครับที่ทำให้ผมได้มีโอกาสท่องเที่ยวแบบนี้ คือถ้ามาเองคนเดียวผมคงมัวแต่เดินเล่นเรื่อยเปื่อยในเมืองมากกว่าจะออกนอกเมืองไปดูอะไรแบบนี้ ขอบคุณนะครับ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เช้าวันอังคารที่ 15 เมษายน ผมยังคงมีความสุขกับการได้ออกไปเดินเล่นแต่เช้าตรู่ โชคดีที่เช้านี้สดใสจากแสงแดดที่ฉาบไปทั่วเมือง เวียดนามเป็นประเทศที่โดนมรสุมพัดเข้าทุกปีและแทบจะตลอดทั้งปี ดังนั้นควรตรวจสอบพยากรณ์อากาศก่อนเดินทางมาเที่ยวนะครับ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คนเวียดนามส่วนใหญ่ขยันทำมาหากิน ความยากลำบากและพิษภัยจากสงครามยังคงเป็นความเจ็บปวดที่ถูกถ่ายทอดกันไปอีกหลายยุคสมัย อนาคตและแนวความคิดเพื่อการพัฒนาคนรุ่นต่อไปนั้นชัดเจนมาก ผมเชื่อว่านี่เป็นประเทศที่ผู้คนกำลังมองไปถึงวันข้างหน้าอย่างมีความหวังและแน่วแน่มากที่สุดแล้วในอาเซียน ภาพทั้งหลายของผู้คนในประเทศนี้ทำให้ผมย้อนนึกถึงคำถามซ้ำซากว่าการศึกษาในบ้านเรากำลังพัฒนาไปในทิศทางไหน แต่ผมก็ยังคงเชื่อเสมอว่าสังคมจะเป็นไปในทางที่เราอยากให้เป็นได้ ถ้าพวกเราอยากให้เป็น จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:45:00 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เวลาพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวโยงกับการศึกษาในบ้านเราแล้วผมมักจะเวียนหัว และมีอาการซึมเศร้านิดหน่อย................................................. จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ถ้าระบบต่างๆ ในสังคมมันถูกแก้ไขกันได้ง่ายๆ เหมือนซ่อมรถสามล้อ ก็อาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้นะ แต่อันที่จริงผมว่ามันคงจะยิ่งวุ่นวายหนักเข้าไปเสียอีก เพราะปัญหาจริงๆ ไม่ได้อยู่ที่ระบบ แต่อยู่ที่คนมากกว่า จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:46:26 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ช่วงสายพวกเรามาเดินเล่นแถวพระราชวังเก่า ซึ่งผมไม่ได้เข้าไปชมด้านในเพราะคนเยอะมากและผมอยากเดินดูวิถีชาวบ้านในละแวกนั้นมากกว่าน่ะ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 47 น้องมุกเล่าให้ผมฟังถึงเรื่องที่เธอไม่ชอบมากๆ ในการทำทัวร์คือ เวลาที่ได้ยินลูกทัวร์พูดจาในทำนองดูถูกสภาพบ้านเมืองหรือผู้คน เช่นว่า “โอ๊ย ถ้ารู้ว่าลำบากแบบนี้ฉันไม่มาเที่ยวหรอก” หรือ ไม่ก็พูดจาโอ้อวดว่าบ้านเมืองที่ตัวเองอยู่ดีกว่าอย่างโน้นอย่างนี้ (เออ แล้วมันจะมาทำไมวะ ถ้าอยากสบายทำไมไม่นอนอยู่บ้าน – อันนี้ผมพูดเสริมเอง) มันเหมือนกับการที่คุณไปเที่ยวบ้านคนอื่นแล้วก็เที่ยวตำหนิสภาพบ้านไปเรื่อยเปือยทั้งที่คนที่เป็นเจ้าของบ้าน เขาก็อยู่อย่างนั้นมาตั้งนานแล้ว แต่อาจจะด้วยปัจจัยหลายๆ อย่างทำให้เขาไม่มีในสิ่งที่เราเชื่อหรือคิดไปเองว่าเป็นความสะดวกสบายในแบบที่เราอยากจะมี บางทีเจ้าของบ้านเองอาจจะพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีหรืออาจจะกำลังพยายามเพื่อจะมีในวันข้างหน้าซึ่งก็เป็นเรื่องของเขาไม่ใช่ธุระของเรา ทั้งการตัดสินผู้คนกับสังคมบนพื้นฐานของสิ่งอำนวยความสะดวกก็เป็นควมคิดที่อัตคัตไปสักหน่อยในความคิดของผม ดังนั้นถ้าคุณมีโอกาสได้ไปทัวร์กับน้องมุกก็อย่าไปพูดอะไรทำนองนี้ให้เธอได้ยินเข้าล่ะครับ และเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากกว่าอายุของเธอกับเป็นคนที่เข้าใจโลกอย่างลึกซึ้งเทียวละ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 21:32:45 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 48 กำหนดการเดิมนั้นผมตั้งใจว่าจะเดินทางกลับบ้านในวันพรุ่งนี้โดยทางรถยนต์ ส่วนกลุ่มของน้องมุกก็จะเดินทางต่อไปยังฮานอยและฮาลองเบย์ แต่การเดินทางกลับโดยรถยนต์จากเว้ถึงกรุงเทพฯ นั้นต้องใช้เวลาประมาณ 2 วัน ผมจึงเปลี่ยนใจไปซื้อตั๋วเครื่องบินเส้นทางฮานอย – กรุงเทพฯ เพื่อจะได้มีโอกาสไปเที่ยวฮานอยพร้อมกับได้น้องมุกช่วยอนุเคราะห์เป็นไกด์ให้ด้วย ในตอนค่ำพวกเราออกเดินทางจากเว้สู่ฮานอยโดยรถโดยสารนอนปรับอากาศแบบเดียวกับที่ได้บรรยายไว้ในเส้นทางฮอยอัน – เว้ การเดินทางตอนกลางคืนใช้เวลาประมาณ 12 ชั่วโมงบนระยะทาง 660 กม. จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 49 พวกเรามาถึงฮานอยตอนประมาณหกโมงเช้าวันพุธที่ 16 เมษายน ในตอนแรกพวกเรามีปัญหาเกี่ยวกับที่พักซึ่งเราจองไว้ล่วงหน้าพร้อมกับชำระค่าห้องล่วงหน้าไปแล้วด้วย ปรากฎว่าพวกเราโดนเล่นตุกติกจากผู้ให้บริการที่พยายามจะย้ายให้พวกเรามาอยู่ในห้องที่คุณภาพต่ำกว่าราคาที่เราจ่ายไป ซึ่งกลโกงเกี่ยวกับค่าเดินทาง อาหาร ที่พัก ฯลฯ นั้นขอให้ทำใจไว้ได้เลยถ้ามาเที่ยวเวียดนาม จะโดนมากโดนน้อยก็แล้วแต่บุญแต่กรรมละครับ ขนาดกลุ่มของน้องมุกซึ่งพูดภาษาเวียดนามและเป็นคนเชื้อชาติเวียดนามก็ยังโดนเล่นตุกติกอยู่หลายครั้ง ยิ่งถ้าเดินทางมาคนเดียวแบบผมนี่ก็คงโดนไปหนักหนาแน่นอน ท้ายสุดน้องมุกก็ใช้ทักษะการเจรจาของเธอแก้ไขปัญหาเรื่องห้องพักไปได้ด้วยดี ในภาพน้องมุกซึ่งมักจะเดินแถเข้าหาแผงล็อตเตอรี่เสมอ กำลังทุ่มเทชีวิตและจิตใจกับการขูดหาโชค จำได้ว่าผมออกทุนให้เธอไป 6,000 ดอง (ราว 15 บาท) เป็นค่าขูดเลข 3 ครั้งครั้งละ 2,000 ดอง ซึ่งเธอก็มีโชคได้เป็นเงินมา 35,000 ดอง (ราว 85 บาท) แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 18:17:20 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ฮานอยเป็นเมืองใหญ่อันดับสองรองจากโฮจิมินท์ สภาพบ้านเมืองค่อนข้างหนาแน่นแต่ก็มีเสน่ห์ในแบบเมืองเก่าที่มีชีวิตและสีสัน พวกเราพักในย่านชุมชนเก่าใกล้กับทะเลสาบ Hoan Kiem ซึ่งอยู่กลางเมือง และมีสะพานสีแดงเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของฮานอย จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ย่านที่พวกเราพักนั้นในหนังสือ Lonely Planet เรียกว่า Old Quarter มีโรงแรมหลายระดับราคาให้เลือกพักมากมาย ทั้งบริษัทนำเที่ยว ร้านอาหาร แหล่งซื้อสินค้าอยู่รวมปะปนกัน เป็นย่านที่ผมไม่คิดว่าจะมีที่ไหนในเมืองไทยเหมือนที่นี่ ถ้าให้เปรียบเทียบมันเหมือนย่าน Thamel ในเนปาลน่ะ ถนนหนทางกับตรอกซอกซอยที่เดินไปมาก็พาลจะหลงเอาได้ง่ายๆ แต่ก็เดินเที่ยวได้สนุก ปลอดภัยและมีอะไรให้ดูหลากหลายดี พูดถึงเนปาลแล้วก็อยากกลับไปเที่ยวอีกสักครั้งอะนะ วางแผนไว้ปี 2010 กะไว้ว่าจะไป Trekking สักสามอาทิตย์ ตามเส้นทาง Kala Patthar – Everest Base Camp จะมีใครอยากไปด้วยมั้ยเนี่ย แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 18:41:17 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ผมไม่ได้ถ่ายภาพเป็นชิ้นเป็นอันนักระหว่างที่อยู่ในฮานอยเพราะเวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับการเดินตามกลุ่มของน้องมุกไปตามแหล่งช็อปปิ้งน่ะ การมาฮานอยครั้งนี้คงเป็นเหมือนการมาดูลู่ทางเอาไว้ก่อน เพราะถ้ามีโอกาสมาเวียดนามในครั้งหน้าก็คงเป็นการท่องเที่ยวบนเส้นทางฮานอย - ฮาลองเบย์และเลยขึ้นไปทางตอนเหนือถึงเมืองซาปาเป็นต้น แก้ไขเมื่อ 05 พ.ค. 51 23:59:32 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 53 สถานที่เก็บรักษาร่างของโฮจิมินท์ รัฐบุรุษผู้ที่ชาวเวียดนามให้ความเคารพนับถือ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 54 หลังจากกลับจากเวียดนามผมมีโอกาสได้ดูการสัมภาษณ์ในรายการชีพจรโลกของคุณสิทธิชัย หยุ่น และ Mr. Paul Theroux นักเดินทางอเมริกันผู้ชื่นชอบการเดินทางโดยรถไฟ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินคำตอบที่ผมประทับใจมากๆ จากคำถามที่ว่าทำไมคนเราถึงต้องเดินทาง จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เช้าวันพฤหัสบดีที่ 17 เมษายน ผมยังคงตื่นแต่เช้าเหมือนทุกวัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับการท่องเที่ยวในเวียดนามของผม ส่วนน้องมุก คุณแบ๋และอาหยี่ทั้งสามคนเตรียมตัวเดินทางต่อไปยังฮาลองเบย์ ผมและทั้งสามคนบอกลากันสั้นๆ ผมเชื่อว่าพวกเราคงมีโอกาสได้พบกันอีกที่ใดสักแห่งในเอเชีย ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าโลกคงมีแรงดึงดูดรูปแบบใดสักอย่างที่ทำให้ผมพลาดรถสายสะหวันนะเขต – เว้ จนหลงไปถึงปากเซเพื่อจะไปขึ้นรถสายปากเซ – ดานัง แถมยังมีเรื่องให้รถเสียระหว่างทางจนเป็นเหตุให้น้องมุกเดินมาทักผมจนกลายเป็นการเดินทางที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกยังคงเป็นที่ที่น่าอยู่เสมอ และทำให้ผมรู้สึกถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ร่วมกันในสังคมโลกใบนี้ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 51 00:00:32 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 18:38:53 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 56 หลังจากที่ทั้งสามคนเดินทางจากไปแล้ว ผมยังมีเวลาเดินเล่นคนเดียวในฮานอยอีก 2 ชั่วโมงก่อนเวลาเดินทางไปสนามบิน แน่นอนว่าถ้าผมไม่รู้สึกเหงาหลังจากที่ได้เดินทางร่วมกันมาหลายวันและไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ ผมก็คงจะเป็นคนเลือดเย็นเกินไป ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ พลางจดจำเรื่องต่างๆ ไว้ในความทรงจำ จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ผมเป็นคนค่อนข้างโชคดีที่ในการเดินทางทุกครั้งมักจะจบลงด้วยความรู้สึกดี แม้ว่าบางครั้งตอนเริ่มต้นมันมักจะแย่หรือลำบากไปบ้าง แต่ทุกครั้งก็ผ่านไปได้ด้วยดีแม้แต่ครั้งนี้ คือถ้าในวันสุดท้ายของการเดินทางแล้วผมรู้สึกว่ายังอยากจะอยู่ให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย ความรู้สึกแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ........................................... จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ผมเคยเป็นเด็กที่ชอบมองท้องฟ้าสีฟ้าเอามากๆ ระหว่างอยู่บนเครื่องบินโดยสารมักจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีอะไรให้ทำมากนัก เวลาส่วนใหญ่ของผมคือการมองออกไปนอกหน้าต่างและมักจะคิดถึงความกว้างใหญ่ของโลกกับอวกาศชั้นนอก ความกว้างใหญ่เกินกว่าจินตนาการที่คนอย่างผมจะไปถึงนั้นทำให้ผมรู้สึกสงบและอ่อนน้อมถ่อมตนต่อโลกกับตระหนักในขอบเขตความรู้อันจำกัดของตัวเอง ผมชอบท้องฟ้าสีฟ้าแม้ว่ามันจะไม่มีอยู่จริง มันเป็นการกระเจิงของแสงอาทิตย์ผ่านโมเลกุลของอากาศและไอน้ำทำให้เกิดแถบความยาวคลื่นแสงในหลากหลายช่วงซึ่งตาของคนเราส่วนใหญ่รับรู้แสงสีฟ้าได้ดีกว่าสีอื่นๆ อุณหภูมิภายนอกเครื่องบินบนพรมแดนระหว่างชั้นโทรโพสเฟียร์และสตราโทสเฟียร์น่าจะอยู่ราว -20 องศาถึง -40 องศา ความร้อนส่วนใหญ่จากแสงอาทิตย์จะสะท้อนกลับสู่ชั้นบรรยากาศภายนอกจากกลุ่มเมฆที่ปกคลุมผิวโลก แต่บางส่วนก็ถูกเก็บกักไว้โดยสภาวะเรือนกระจกที่กำลังจะกลายเป็นเป็นวิกฤตของคาร์บอน และผมมักจะชอบจดจำตัวเลขแปลกๆ ไว้ให้รกสมองเล่น เช่นว่าถ้าคุณโดยสารเครื่องบินที่ความเร็ว 600 กม./ชม. เป็นเวลา 5,000 ปี เวลาของนาฬิกาบนเครื่องบินจะเดินช้ากว่าเวลาบนพื้นโลก 1 วินาทีตามการวัดของนาฬิกาซีเซียมบนพื้นฐานของสัมพัทธภาพน่ะ (ไม่รู้จะจำไปทำไม) จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 17:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความคิดเห็นนะครับ และขออภัยที่กระทู้นี้อาจจะแสดงผลนานเพราะผมไม่ชอบแบ่งเป็นหลายกระทู้น่ะ ด้วยไม่อยากให้ขาดความต่อเนื่อง ขอบคุณ คุณมุก คุณแบ๋ และคุณอาหยี่สำหรับทุกๆ อย่างตลอดการเดินทาง หวังว่าคงได้มีโอกาสไปท่องเที่ยวด้วยกันอีกนะครับ อุปกรณ์ถ่ายภาพ : Olympus e-510 + Lens Kit 14-42 พบกันใหม่ในทริปต่อไปนะครับ อาจจะเป็น Beijing ช่วง pre-Olympic ถ้าผมโชคดีมีเวลาว่างพอ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 18:06:37 จากคุณ : Filmlandscape - [ วันแรงงาน 18:02:02 ]

ความคิดเห็นที่ 61 รอมานานเลย นึกว่าลืมแล้วนะเนี้ย สุดยอดเลยครับ ทั้งภาพและเรื่องราว จากคุณ : yutei - [ วันแรงงาน 18:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 62 โหลดไม่นาน เพราะ เนต แรง  อิอิ จากคุณ : FoTo_Benz - [ วันแรงงาน 18:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 63 แวะมาดู... :D จากคุณ : Photio - [ วันแรงงาน 19:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เขียนเรื่องได้ดีมากจนไม่กล้าอ่านข้าม ถ่ายรูปสวยมาก ๆ เลยค่ะ จากคุณ : อยากไปเที่ยวมั่ง (dandilion) - [ วันแรงงาน 20:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ตามมาอ่านด้วยคน....เยี่ยมไปเลยครับ...เหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลยครับ จากคุณ : lineman - [ วันแรงงาน 20:33:24 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ว้าว.......จี๊ดมากครับ จากคุณ : Blue Planet Earth - [ วันแรงงาน 20:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ภาพสวยมากนะครับ รอชมตอนต่อ ๆ ไปนะครับ จากคุณ : murmur - [ วันแรงงาน 21:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ประทับใจทุกภาพครับ มุมมองดีจริง ๆ ดูแล้วอยากคว้ากล้องไปเวียดนามซะเดี๋ยวนี้เลย ขอบคุณที่เอาภาพสวย ๆ มาฝากครับ จากคุณ : นักเลงหนัง - [ วันแรงงาน 22:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ภาพและเรื่องราวแสดงถึงความตั้งใจที่จะถ่ายทอดสิ่งดีๆมาให้พวกเราได้รับรู้.. ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : DominoX - [ วันแรงงาน 22:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เรื่องราวสนุกดี ภาพสวยครับ จากคุณ : ENII - [ วันแรงงาน 22:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ภาพสวย เนื้อหาประทับใจครับ .... จากคุณ : kk45 - [ วันแรงงาน 23:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เป็นบันทึกบอกเล่าการเดินทางได้อย่างมีชีวิตจริงๆ จริงๆด้วยที่มีคนบอกว่าการเดินทางมิใช่จะต้องจดจ่อ ถึงจุดหมายปลายทางอย่างเดียว ความเป็นไประหว่างเดินทาง ก็มีเสน่ห์และความทรงจำที่ดีเหมือนกัน หลายที่ ที่คุณFilmlandscape พาไปเป็นที่ที่ผมเคยไป และมันก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ดีของผมเหมือนกัน การได้ดูภาพและเรื่องราวต่างๆทำให้ผมรู้สึกรำลึกถึงช่วงเวลานั้น มันทำให้หัวใจผมรู้สึกอิ่มเอมอย่างไรไม่รู้ สำหรับผมการเดินทางไม่ใช้เพียงสถานที่ๆเราได้ไปอย่างเดียว คนที่เราเดินทางไปด้วยนั้นมีความหมายพอกัน ขอบคุณครับที่นำความทรงจำดีๆมาให้ครับ จากคุณ : jynx - [ วันแรงงาน 23:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 73 โหยยยย นานๆมาที  แต่มาแต่ล่ะครั้ลนี่ได้เรื่องเลย งานน้านี่เท่โคตรเลยครับ จากคุณ : sicty - [ 2 พ.ค. 51 07:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ขอกลับไปดูภาพและอ่านที่บ้านอีกครั้ง คงต้องเปิด Upload ยาว...... (ตอนนี้เเอบเปิดที่ Office) ที่บ้านไม่มี ไฮสปีด การร้อยเรื่องราว เล่าเรื่อง สือสารด้วยภาพ แถมยังทำ font เก๋ๆ คู่กับกรอบงามๆ ดีจริงๆ เห็นเเล้วต้องบอกว่ามืออาชีพจริงๆ ปล.คุณ Blue... มีคู่แข่งแล้ว ..... 5555555555555555555555 จากคุณ : lumpoo - [ 2 พ.ค. 51 08:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เป็นเอกสารการท่องเที่ยวที่สมบูรณ์ฉบับนึงเลยครับ ครบถ้วนทั้งภาพ รายละเอียด เยี่ยม จากคุณ : เอก (เด็กดำเนิน) - [ 2 พ.ค. 51 10:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ภาพงาม แถมด้วย ข้อมูลประกอบการเที่ยวแน่น ขอบคุณครับ จากคุณ : superbbrilliant - [ 2 พ.ค. 51 10:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เยี่ยมเลย ความตั้งใจสูงมาก จากคุณ : toxinnn_po - [ 2 พ.ค. 51 10:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สุดยอดเลยครับ บรรยายเรื่องราวได้ ละเอียดและเป็นกันเองมากครับ กว่าจะพิมพ์หมดนี่คงใช้เวลานานมากเลยนะครับ ขอบคุณมากๆครับ สำหรับเรื่องราวต่างๆ เห็นคุณมุกแล้ว "แดบ" มากๆ ครับ เป็นผมคงตามไปเที่ยวกับเธอตลอดเช่นกัน ครับ น่ารัก ดูเป็นกันเอง ด้วยครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : ballny - [ 2 พ.ค. 51 10:58:58 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ประทับใจ มุมภาพ และมุมคิดของ คุณFilmlandscape ครับ...สะท้อนเรื่องราว ผ่านตัวหนังสือ ไม่กี่ประโยค ก็รู้สึกเหมือนคุณ เจาะเข้าใจกลางของสถานที่เลยทีเดียว ...อิ่มใจกับการได้อ่านและชมภาพถ่าย ฝีมือเยี่ยมๆครับ... จากคุณ : ตี๋265 - [ 2 พ.ค. 51 11:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เรื่องดีภาพเด็ดมากเลยครับ ไปเวียดนามมาหลายที่ชอบที่สุดก็ เว้ เนี่ยแหละครับ(ไปทางเดียวกับผมเลยครับทางนั้น) ที่ไม่ชอบมากสุดก็ ฮานอย ครับ วุ่นวายและ แย่งชิงคงเป็นนิยามของเมืองนี้ จากคุณ : tough - [ 2 พ.ค. 51 18:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ผมดูภาพและอ่านเนื้อหาอย่างตั้งใจเลยครับ ประทับใจมากครับ   จากคุณ : e20amy - [ 2 พ.ค. 51 20:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ไม่มีคอมเมนท์ครับ มีแต่คำขอบคุณ ภาพสวย เรื่องดี.... สุดยอดเลยครับ ผมชอบมากเลยนะครับ มันดูเข้าถึงแก่นของชีวิตคนดี ทริปหน้า ซาปา, เนปาล จองที่นึงนะครับ จากคุณ : Azimo - [ 2 พ.ค. 51 20:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 83 อ่านและชมภาพที่เหลือ ... เพิ่งจบเมื่อสักครู่ 23.12 น. บอกได้คำเดียว เยี่ยม ครับ กล้ามากใน ...... เรื่องการเดินทางคนเดียว ที่ต่างแดน ชมในเรื่องการถ่ายทอดเรื่องราวเป็นตัวอักษร ..... ชอบมุมมองที่ถ่ายถอดผ่านกล้อง โดยเฉพาะเลนส์ตัวเดียว 14-42 ........คุณรีดพลังออกมาได้เต็มที่จริงๆ ผมคิดถึงผลงานของมืออาชีพจาก FOTOINFO..... "จิรชนม์ ฉ่ำแสง" คุณ Filmlandscape ทำได้ดีเทียบเท่าก็ว่าได้ ...... ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและภาพสวยๆๆที่นำมาให้ชม.. จากคุณ : lumpoo - [ 2 พ.ค. 51 23:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ภาพสวย  เรื่องเยี่ยมครับ   vote  ซะเลย  :D แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 51 07:38:42 จากคุณ : chotto - [ 3 พ.ค. 51 07:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เยี่ยมมากครับ  มุมมองดีจริงๆ ดูกันเพลินเลย ยังไงก็ขอเซฟนะครับ จากคุณ : kart - [ 4 พ.ค. 51 08:07:09 ]

ความคิดเห็นที่ 86 เห็นตั้งแต่ 2 วันก่อน แต่มะกล้าปาด อิอิ ภาพสวย ชอบสีสด สวยดีค่ะ จากคุณ : กินจนกลม - [ 4 พ.ค. 51 11:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เหมือนได้ไปเองเลยครับ ขอบคุณมากสำหรับกระทู้ดีๆมีสาระ ภาพก็สวยมาก ผมก็อยากจะไปมากเลย เวียตนาม เล็งๆ ฮานอย แล้วก็ ซาปา ดูรายการใน tv 5 แล้วอยากไป ไม่ทราบว่าค่าครองชีพที่นั่นเป็นไงมั่งครับ พวกค่า อาหารค่าที่พัก ค่าเดินทาง จากคุณ : แพรมรกต - [ 6 พ.ค. 51 13:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ยังเยี่ยมยอดเหมือนเดิมนะ ไอ้น้อง เติบโต เติบโต ไว้มีเวลาอ่านดีๆ ค่อยออกความเห็นเป็นเนื้อเป็นหนังให้นะ cheers, จากคุณ : iMAGiNAriuM - [ 8 พ.ค. 51 23:32:58 ]

ความคิดเห็นที่ 89 เอ้อ......อ่านเอาเรื่องอีกครั้งอย่างละเอียด เรื่องที่เจอน้องมุกนี่ ดูท่าจะพลิกเหตุการณ์อันเลวร้ายในช่วงแรกให้กลายเป็นเรื่องเล็กๆ ไปได้เลยนะ :) ตูไปเวียดนามมา 6-7 ครั้งแล้วในรอบ 2 ปีมานี้ แต่ไม่ได้เห็นบ้านเมืองในมุมรายละเอียดมากเท่านี้ ได้แต่มองด้วยสายตาของคนที่มีเวลา (และความคิด)ที่ค่อนข้างคับแคบ เขียนดีว่ะ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความเป็นสารคดีผสมกับ traveling column ในarticle ท่องเที่ยวแบบอ่านสนุกในหนังสือวันหยุดสุดสัปดาห์ ตูเคยลองเขียนเกี่ยวกับเรื่องตอนที่ไป backpack มาบ้างเหมือนกัน แต่ไม่ได้ถูกจัดอย่างเป็นระบบเท่านี้  แค่เขียนบ่นๆ และก็รวบรวมเป็นเลคเชอร์ให้เด็กที่บริษัทดูเฉยๆ อ่านแล้วรู้เลยว่า ต้องใช้พลังงานมากๆ เลย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับพลังงาน ที่เผื่อแผ่มาให้นะ แล้วจะรออ่านอยู่เรื่อยๆครับ จากคุณ : iMAGiNAriuM - [ 11 พ.ค. 51 20:48:40 ]