เมื่อเช้านี้ผมได้คุยกับน้องสันต์ I-Only น้องสันต์บอกว่า เงินที่ไปมีตติ้ง
ทานอาหารกันที่ ร้านอร่อยแน่นอน ยังมีเหลืออยู่จำนวนหนึ่ง
(จำนวนแน่นอน เดี๋ยวขออณุญาติ ให้น้องสันต์มาบอกอีกที ผมอาจจำผิด)
เธอ ก็เลยเกิดความคิดว่าจะนำไปบริจาค สันต์มาถามผมว่า จะไปที่ไหนดี
บังเอิญว่าเมื่อวันเสาว์ อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้ไปถ่ายทำรายการ
พลเมืองคนกล้า ที่จังหวัดนนทบุรี เป็นเรื่องของคนพิการ ........
ผมขอเล่าเรื่องของเธอ ซักนิดนึงน่ะครับ
เธอชื่อคุณปุ๊ นฤมล บัวเงิน เธอป่วยด้วยอาการไวรัสที่กล้ามเนื้อหัวใจ
และรอดตายมาได้ ด้วยความพิการตั้งแต่ ช่วงลำคอลงไป เธอใช้แขนขวา
ได้เล็กน้อย แต่ขยับส่วนอื่นไม่ได้เลย ตั้งแต่อายุเพียง1ขวบกว่าๆ
เธอเล่าให้ผมฟังว่า 20กว่าปีที่เธอใช้ชีวิตอย่างไร้คุณค่าความหมาย
ไม่สามารถเข้าเรียนหนังสือกับใครได้ อยู่บ้านและให้เวลาผ่านไปวันๆหนึ่ง
ท่านลองจินตนาการความรู้สึก20ปี ที่ไปไหนมาไหนเองไม่ได้....ไม่ได้เรียน
ไม่มีกิจกรรมทำ นอกจากต่อจิ๊กซอว์ที่คุณพ่อซื้อมาให้เพื่อฝึกทักษะกล้ามเนื้อแขน ลองจินตนาการว่าความพิการนั้นกัดกร่อนหัวใจมากขนาดไหน
จนไม่กี่ปีมานี้เองเธอได้พบกับเจ้าหน้าที่ศูนย์การดำรงชีวิตอิสระคนพิการ
จังหวัด นนทบุรี ในขณะที่เธอให้คุณแม่พาไปลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง
ทางศูนย์ ก็เข้ามาดูแล สิ่งหนึ่งที่เธอต้องการมากในเวลานั้นคือ อยากรู้หนังสือ อ่านออกเขียนได้ ทางศูนย์ก็จัดครูอาสาสมัครเข้ามาสอน ซึ่งก็ได้เพียงเวลา 3เดือน แต่ผลที่ได้กลับมากมาย คุณปุ๊ สามารถอ่านออก ผสมคำได้ และ เริ่มมีความหวังในชีวิต เธอมุมานะเรียนต่อ ในโรงเรียนคนพิการศรีสังวาลย์ จนตอนนี้เธอใกล้จบระดับชั้นมัธยมแล้ว เธอยังหวังที่จะเรียนจนจบชั้นปริญญาตรี ในสาขาบัญชี และอยากเรียนภาษา.....................ทำไมเหรอครับ ????
ในระหว่างที่ศูนย์ได้เข้ามาช่วยเหลือ เธอก็เริ่มสนใจในกิจกรรมของทางศูนย์
.......การดำเนินชีวิตอิสระคนพิการ.........หมายความว่า ดำเนินชีวิต คิด
และตัดสินใจอย่างอิสระ เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เหมือนคนที่ไม่ได้พิการ
เธอได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของศูนย์ โดยมีหน้าที่ลงพื้นที่คนหาคนพิการที่
อาจจะมีปัญหาทับซ้อน คนที่หมดหวัง หมดกำลังใจ
เธอจะเข้าไปช่วยเหลือพวกเค้า ไปพูดคุยให้พลังใจ ทั้งๆที่บางคนอาจจะพิการ น้อยกว่าเธออีก อย่างวันที่ผมไปถ่ายรายการ เธอก้ไปที่บ้านของน้องคนหนึ่ง (ในรูปที่เอามาลงน่ะครับ) ซึ่งพิการทั้งร่างกายเช่นกัน แต่ที่สำคัญน้องคนนี้ กำลังจะพิการทางจิตใจด้วยปัญหาแวดล้อมอื่นๆ ซึ่งทางศูนย์ขอไม่ให้ผมเปิดเผย ก็ขออนุญาตเพื่อนไว้ล่ะกันครับ น้องน่าสงสารมาก ผมและกองถ่ายเข้าไปรับรู้ ตรงนั้น เห็นภาพอย่างนั้นบอกได้คำเดียวว่าน้ำตาซึม แต่คุณปุ๊ และ อาจารย์ภพ
(อีกท่านหนึ่งในภาพ) ก็กำลังดำเนินการหาทางช่วยเหลืออยู่ครับ
ที่เล่าค้างไว้เมื่อสักครู่ว่าทำไมเธออยากเรียนบัญชี เธอบอกว่าจะได้มาช่วย
ทำบัญชีให้ที่ศูนย์ ไม่ต้องไปจ้างใคร อยากเรียนภาษา เพื่อเวลาที่คนต่างชาติ มาดูงาน จะได้ไม่ต้องจ้างล่าม ทั้งความคิด ทั้งจิตใจ เธอทุ่มเทให้กับผู้พิการ ลองดูภาพข้างล่างน่ะครับ คนพิการที่ยื่นมือไร้เรี่ยวแรง ช่วยเหลือคนพิการ ด้วยกัน..........เธอไม่ได้พึ่งทำ แต่เธอทำมานานแล้ว..........
อย่าพึ่งคิดว่า ผมมาช่วยสันต์หาเงินบริจาคให้เธอน่ะครับ ผมบอกได้เลยว่า
เธอไม่ต้องการ เธอมีงานทำครับ ด้วยการเอาของที่เพื่อนๆผู้พิการทำขึ้นมาวางขาย พอเลี้ยงตัวเอง และคนพิการคนอื่นๆได้ อย่างภาคภูมิ...และน่านับถือ
แต่ที่แนะนำให้น้องสันตต์ไปบริจาค คือบริจาคให้ที่ศูนย์การดำเนินชีวิตอิสระ
คนพิการครับ สำหรับผม มันคือ กำลังใจ เจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดเป็นคนพิการครับ
ทุกคน แม้แต่เรื่องง่ายๆ แค่การกิน การเคลื่อนไหว การพูด ยังต้องพยายาม
และพยายามมากกว่าคนปกติหลายร้อยหลายพันเท่า แต่
หัวใจของพวกเค้า ไม่เคยพิการ
ถ้าจะถามว่าอะไรเป็นอุปสรรคของพวกเค้าที่สุด ผมบอกได้เลยว่า.....
ทัศนคติที่แสนจะพิการ ของคนที่ไม่พิการทั้งหลายนั่นแหล่ะครับ
ก็ถือว่าภาพชุดนี้ เรื่องราวนี้ ผมอุทิศให้กับนักสู้ผู้กล้าคนหนึ่งในใจผมครับ
และถ้ามันพอจะทำประโยชน์อะไรให้ได้กลับไปสู่พวกเค้าผมก็ยินดีเป็นอย่างมาก ท่านใดเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอย่างไร ก็แจ้งได้เลยครับ เพราะไม่ใช่เงินของ ผมหรือของน้องสันต์ เป็นเงินที่เหลือจากที่เก็บวันนั้น ก็เป็นเงินของทุกท่าน ที่ไปวันนั้นเพราะฉะนั้นคงต้องเป็นทุกท่านช่วยตัดสินใจน่ะครับ
จากคุณ :
ก็..หัวใจยังเต้นรำ 
- [
1 ก.ย. 51 16:44:59
]
******************มาร่วมสร้างแรงบันดาลใจ กับเธอคนนี้................
- [
3 ก.ย. 51 12:37:44
]
... เข้ามาดู