การเยินยออ้อล้อด้วยคำหวาน
ที่มากมายเกินการมานานเนิ่น
ยิ่งอ่านไปยิ่งได้ความเพลิดเพลิน
ลอยละล่องจนเดินไม่ติดดิน
พัฒนาฝีมือนั้นทำได้
แต่จิตใจนั้นไม่ใคร่ถวิล
จะปรับปรุงให้ใครได้ยลยิน
ว่าดีขึ้นเหมือนลิ้นที่ร่ายมนต์
กาลผ่านมาอัตตายิ่งกล้าแกร่ง
ยิ่งสำแดงอิทธิฤทธิ์ได้ทุกหน
ลืมรากเหง้าตนเองได้ในบัดดล
จนซึมเข้าเหง้ากมลสันดาน
คำว่าเพื่อนลืมเลือนไม่รู้จัก
คำว่ารักลืมไปไม่เห็นค่า
ฉวยโอกาสสาวไส้มาให้กา
ได้เก็บกินอิ่มอุราไม่อายมัน
ยิ่งขุดค้นความเลวมาเฉลย
ยิ่งมากมายใช่เลยสะใจฉัน
ลืมอดีตผ่านมาเมื่อครานั้น
กลับมาฆ่าเข่นกันในวันนี้
ยิ่งออกมาเผยไต๋ให้ใครรู้
ก็ยิ่งดูเสื่อมถอยด้อยวิถี
แสนอับอายขายหน้าประขาชี
ณ ที่นี้ทำไมมีแต่ความเลว
พอเพื่อนเกลอนั่งเผลอแทงข้างหลัง
พอเพื่อนพลั้งถีบไปให้ลงเหว
พอเพื่อนล้มโดดข้ามยิ่งทำเลว
กระทืบให้ตายเร็วๆยิ่งชอบใจ
แล้วจะเหลืออะไรให้นึกถึง
ที่ๆซึ่งเคยอบอุ่นก็หดหาย
ที่เคยมีมิตรภาพก็กลับกลาย
เสื่อมสลายลงไปตามเวลา
ที่อยากให้วันวานยังหวานอยู่
มาเฟื่องฟูเหมือนเก่าที่เฝ้าหา
คงเป็นเพียงเรื่องเล่ากาลเก่ามา
อยากเกินกว่าจักจินตนาการ
จาก..นิค่อนรุ่นกลางเก่ากลางใหม่
จากคุณ :
คนบางปะอิน
- [
20 ก.ย. 51 11:07:36
]