จากกระทู้เดิมนะครับ
เห็นบางคำตอบที่ปลอบใจเจ้าของกระทู้ ประมาณว่า ศิลปะขึ้นกับมุมมอง ขึ้นกับผู้มอง ขึ้นกับความชอบ ถ้าชอบก็ถือว่าสวยแล้ว
อยากแลกเปลี่ยนมุมมองตรงนี้นิดหนึ่ง
ครั้งหนึ่งผมเคยถ่ายภาพแนวแปลกๆ แล้วเอาให้คนที่เรียนด้านศิลปะติชม บอกว่า จะหัดลองถ่ายภาพแนวอาร์ตๆ ดูบ้าง
ผมได้รับคำตอบที่ทำให้สะอึกไปเลยว่า...
"นายเลิกทำอะไรมั่วๆ แล้วอ้างว่าเป็นศิลปะเสียทีได้ไหม"
ตอนแรกผมก็ไม่พอใจ พาลไปนั่นนี่โน่น ว่า ไอ้คนพูดนี่มันช่างยึดติด ตีกรอบ เสียจริงฮิ ศิลปะที่แท้จริงมันต้องไม่มีกรอบสิ
...
แต่เมื่อโตแล้วสักพัก ผมถึงเริ่มเข้าใจคำพูดของคนๆ นั้น
ใช่ครับ ศิลปะไม่มีกรอบ การรังสรรค์ผลงานไม่มีข้อจำกัด
แต่ศิลปะมี "กฎ" หรือมี "ทฤษฎี" ร่วมกันหลายๆอย่าง ในหลายสาขาศิลปะทั้งปวง ว่า มี "ความงดงาม" อันสากลบางอย่างอยู่
ศิลปะที่ดีจะต้องมีแนวคิด หรือคอนเซป ที่ศิลปินแต่ละคนจะต้องใคร่ครวญเสียก่อน เพื่อให้ตกผลึก แล้วจึงแสดงงานของตนออกมา
งานบางชิ้น คนทั่วไปอาจจะไม่รู้เรื่อง หรือไม่เข้าใจ แต่ทำไม งานถึงมีคุณค่าทางศิลปะ ทำไมคนที่ "เข้าถึง" ถึงเข้าใจ และให้คุณค่า
มันมีแนวคิดอยู่ในนั้น
มันต่างจากการทำอะไรแบบ "มั่ว แล้วอ้างศิลปะ"
ทำไม ภาพบิดเบี้ยวๆ ของปิกาสโซ ถึงมีราคาแพง เป็นงานศิลปะระดับโลก ทั้งๆที่ภาพพรรค์นั้น เราให้เด็กอนุบาลที่ไหนวาดก็ได้แนวเดียวกัน
ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่มีเด็กอนุบาล ขายภาพได้อย่างปิกัสโซ หรือได้นำภาพไปแสดงตามพิพิธภัณฑ์ทั่วโลกบ้าง ?
ทำไม หนังของอภิชาติพงษ์ ถึงได้รางวัลที่เมืองคานส์ ได้รับการยอมรับจากทั่วโลก ทั้งๆที่ เราดูแล้วรู้สึกว่า ให้เด็กที่ไหนถือกล้องวิดิโอ ไปยืนถ่ายๆ ตามสี่แยก ก็ได้หนัง "อาร์ต" แบบนี้มาแล้ว
ถ้าอย่างนั้น คงมีคนทำหนังอาร์ตกันได้หมดทั้งโลกแล้วสิ
ทำไมเราถึงมองว่า คนอย่างปราบดา หยุ่น หรือแม้แต่ ฮารูกิ มุราคามิ เขียนหนังสือโครตจะมั่ว อ่านไม่รู้เรื่อง เหมือนบรรยายเรื่องผิดเพี้ยนแหลวไหล - แต่กลับได้รับการยอมรับ ทั้งในประเทศ และทั่วโลก
ทำไมคนทั่วไป ถึงเขียนหนังสือมั่วๆ อธิบายอะไรบ้าบอคอแตกพอให้จบเล่ม ได้ไม่ดังเท่าปราบดา หรือมุราคามิ ?
ถ้าภาพนามธรรม คือการปาดป้ายไร้ทิศทาง เช่นนี้แล้ว งูงวงช้าง ก็สามารถเป็นศิลปินภาพแอบสแตรกได้ ใช่หรือไม่ ?
แต่เพราะ งานศิลปะ มันมีความงดงามบางอย่าง ที่เกิดจากการตกผลึกของความคิดของศิลปิน แม้แต่งานโลโม ที่อาจจะบอกว่า ถ่ายไม่คิด แต่ก่อนถ่าย ผู้ถ่ายก็ต้องมีความรู้สึกวาบขึ้นว่า เราต้องการสื่อสารอะไรกับรูปนี้
ศิลปะนั้นมันมีความงดงามที่เป็นสากลของมันอยู่
มันมีสิ่งที่นอกเหนือจาก "ความพอใจส่วนตัว"
มันมีจุดแบ่งแยกบางอย่าง ที่ทำให้ "งานศิลป์" กับ "งานมั่ว" มีความแตกต่างกัน
ศิลปินบางคน กลั่นกรองตกผลึก แล้วตัดสินใจจะให้ภาพทั้งภาพ ไม่มีโฟกัสเลย เพื่อสื่อสารบางสิ่งออกไป
บางคนตั้งใจถ่ายภาพให้มันชัดๆ แต่ดันปรับโฟกัสผิด จุดที่ควรชัด เบลอ ... แต่บอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร ตูชอบ นี่แหละงานศิลป์
มันไม่เหมือนกัน
....
มันไม่เหมือนกัน
...
ไม่ได้บอกว่า การถ่ายในสิ่งที่ชอบ เขียนในสิ่งที่ชอบ วาดในสิ่งที่ชอบ เป็นเรื่องผิดหรอกครับ
การทำงานศิลปะทุกแขนง คือการรับใช้ความสุขของผู้ทำงาน นั้นถูกแล้ว
แต่เมื่อจะเอาไปให้คนอื่นประเมินผล
เราอาจจะต้องยอมรับว่า...
มันมีสิ่งที่เรียกว่า "ทฤษฎี" หรือ "ความงามสากล" บางอย่างอยู่
เราต้องอธิบายงานของเราได้ระดับหนึ่ง
...
ถ้าทำอะไร ที่ "ชอบ" แล้ว เป็นศิลปะได้ทั้งหมด
คงจะไม่ต้องมีคณะศิลปกรรมศาสตร์
คงไม่มีการเรียนวรรณคดี
คงไม่ต้องมีการสอนถ่ายภาพ
คงจะไม่ต้องมีนักวิจารณ์งานศิลป์ทั้งหลาย
ขอฝากไว้ดังนี้ครับ
แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 52 07:06:10
จากคุณ :
Players 
- [
20 มี.ค. 52 06:49:57
]
ศิลปะมีกฎหรือไม่ แค่พอใจ เท่านี้ เพียงพอหรือยัง ?{แตกประเด็นจาก O7629036}
