ไม่รู้ว่าจะช้าไปมั้ย ที่จะมาพูดถึงเรื่องพริตตี้งานมอเตอร์โชว์เอาป่านนี้ แต่ก็ถือซะว่าขอให้โอกาสพริตตี้ตัวเล็กๆเพื่อนผมคนนี้ ได้มีที่ระบายความอึดอัดก็แล้วกันนะครับ
เนื่องจากว่าเมื่อวานซืน ผมไปงานเลี้ยงรุ่น แล้วก็ได้เจอเพื่อนๆหลายคนที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งปีกว่าๆ ก็ไล่ถามสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อย จนมาได้มาคุยกับเพื่อนหญิงคนนี้ คุยไปคุยมา ผมเลยได้รู้ว่าเธอพึ่งจะไปเป็นพริตตี้เมื่องานมอเตอร์โชว์ครั้งล่าสุดมานี่เอง ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากเป้นหรอกนะครับ แต่พอดีเธอมีเพื่อนที่เป็นพริตตี้อยู่แล้วชวนไปลองทำเล่นๆ เธอก็ตกลง เพราะมันก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ และก็ตั้งใจว่าจะหางานประจำทำไปด้วย
ซึ่งก่อนหน้านี้เธอก็เคยมีโอกาสได้ลองรับงานEventเล็กๆมาบ้าง ซึ่งเธอก็บอกว่าสนุกดี ได้แต่งตัวสวยๆ(ซึ่งไม่เข้าข่ายเซ็กซี่เลย) ได้เจอคนเยอะๆ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่เธอถนัด ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร จนมาถึงงานมอเตอร์โชว์นี่ล่ะครับ ที่ทำให้เธอถึงกับเครียดไปเลย
โดยหลังจากนี้ ผมจะขอนำเสนอในรูปแบบบทสนทนานะครับ เพื่อที่จะได้เข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้น และผมขออนุญาตใช้นามสมมุติเพื่อนผมว่า "เอ" นะครับ
เอ: เนี่ยนะ เราเห็นโจ(ชื่อผมครับ)ถือกล้องตัวใหญ่ๆ(450D)แบบนี้ ยังใจสั่นไม่หายเลยอ่ะ
ผม: ทำไมอ่ะ? โดนกล้องแบบนี้ตกใส่หัวมารึไง 555+
เอ: จะบ้ารึไง? ไม่ขำเลยนะเนี่ย ป่านนี้ไม่รู้รูปเราไปโดนแทะโลมอยู่ที่ไหนบ้างก็ไม่รู้
ผม: อ่า โทษทีๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ? แต่น่าจะเล่นซะแย่เลยสิท่า
เอ: อืม ใช่ อะไรก็ไม่รู้ พอเดินออกมาจากหลังสเตจที ก็มีแต่คนวิ่งมารุมถ่ายรูป กล้องเยอะแยะไปหมด ทั้งตัวเล็ก ตัวใหญ่แบบนี้(ชี้มาที่กล้องผม) งานก่อนหน้านี้เจอแต่กล้องมือถือ ก็ก็กล้องตัวเล็กๆ ไม่ค่อยมีกล้องตัวใหญ่ๆแบบนี้อ่ะ แล้วถ้าถ่ายดีๆจะไม่กลุ้มเลยนะ บางคนทั้งย่อ ทั้งเขย่ง มีปีนขอบเวทีขึ้นมาถ่ายด้วยอ่ะ แล้วไอ้พวกกล้องกระบอกยาวๆอีก ไม่รู้ว่าถ่ายอะไร ทำไมมันดูน่ากลัวจัง พวกตากล้องก็ทำหน้าทำตาจริงจังยังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก ขนลุก
ผม: เข้าใจๆ เราเคยเห็นสภาพแบบนั้น แล้วทำไมไม่บอกให้เจ้าหน้าที่แถวนั้นเค้าช่วยล่ะ?
เอ: อยากบอกใจจะขาด แต่พี่ๆสต๊าฟฟ์เองก็ไม่รู้จะทำยังไง จะห้ามยังไง พวกนั้นล้อมเวทีเต็มไปหมดเลยอ่ะ แล้วถ่ายกันแบบไม่ไปไหนเลย เพราะเราเองก็เบลอไปหมด แสงแฟลชวูบวาบตลอดเวลา ยิ่งไอ้พวกที่มีแท่งๆยื่นขึ้นมาด้านบนอ่ะ แสงแรงมากเลย แะที่สำคัญนะ หัวหน้าก็บอกไว้อยู่แล้วล่ะ ว่าให้ทำใจกับเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าเจออะไร ให้ยิ้มไว้ก่อน เพราะสต๊าฟฟ์จะคอยดูแลให้ ก็เลยไม่กล้าทำอะไรมาก กลัวโดนว่า เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราเรื่องมาก
ผม: เออแหะ พอได้ฟังจากปากผู้เสียหายเองแบบนี้ รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากเลยเนาะ
เอ: ใช่มั้ยล่ะ? แล้วพอเสร็จบนเวที มาพักที่ด้านหลังนะ ได้ยินพวกพี่ๆพริตตี้คุยกัน เลยยิ่งกลุ้มเลยอ่ะ
ผม: ยังไงเหรอ??
เอ: ก็พี่ๆเค้าคุยประมาณว่า โดนส่องใต้กระโปรงมั่ง โดนส่องลงหน้าอกบ้าง แล้วมีบางคนแอบยื่นมามาจับขาด้วยอ่ะ แล้วเราล่ะ?? ขนาดพวกพี่เค้าทำมาหลายปี เค้ายังพลาดเลย นี่เรามารับครั้งแรก เมื่อกี้ก็มัวตายืนตาพร่า ไม่รู้โดนเล็งอะไรไปบ้าง
ผม: แล้วใส่อะไรเซฟตี้ไว้ป่าวล่ะ??
เอ: ใส่สิ ทั้งกางเกงขาสั้น ทั้งเกาะอก มีบอดี้สูทอีกชั้นเลยด้วย แล้วถึงใส่ยังไง ก็เหมือนจะโดนส่องอยู่ดีอ่ะ ถามจริงเหอะ ถึงรู้ว่าส่องไปก็ไ่ม่เห็นอะไร แล้วมันใช่ที่ๆควรจะส่องเหรอ ใช่มะ?
ผม: ถูกต้อง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถึงเรามีกล้องน่ากลัว ก็ไม่เคยทำตัวแบบนั้นนะ
เอ: แต่โจเล่นกล้องแบบนี้ โจก็ต้องมีเพื่อนหรือคนรู้จักที่เล่นกล้องแบบนี้ด้วยเหมือนกันใช่ป่ะ?
ผม: อ่า ก็พอมีบ้าง เคยเจอกันบ้าง แหะๆ (ความจริงไม่ค่อยจะมี เหอะๆ)
เอ: งั้นถ้าโจรู้ว่ามีใครจะไปถ่ายงานแบบนี้ เราฝากบอกอะไรหน่อยสิ ได้มั้ย?
ผม: ได้สิ ว่ามาเลย (เตรียมกระดาษ ปากกา และเครื่องบันทึกเสียง)
เอ: ฝากบอกพวกเค้าว่า "ถ้าจะถ่าย ก็ขอให้ถ่ายดีๆ ไม่เคยว่า เพราะที่พวกเราแต่งตัวสวยๆ เซ็กซี่ๆเนี่ย ก็เพื่อให้ถ่ายรูปอยู่แล้ว เพราะพวกเราเองก็อยากจะมีรูปที่สวยๆ ให้คนเค้าได้พูดถึงกัน ยังไงซะ พวกพริตตี้อย่างเราก็คือคนเหมือนกัน อย่าทำเหมือนส่องสัตว์ตามสวนสัตว์ ที่จะถ่ายยังไง ถ่ายมุมไหนก็ได้ สัตว์มันไม่อาย แต่พวกเราอายเป็น อย่างน้อย ตอนที่พวกเราได้เห็นรูปตัวเองตามเว็บ ก็อยากจำได้เพราะเห็นหน้า ไม่ใช่เห็นหน้าอก หรือใต้กระโปรงนะ"
ผม: ....แสดงว่าอัดอั้นจริงๆแหะ แล้วนี่เหมารวมตากล้องหมดเลยเปล่าเนี่ย?
เอ: ไม่ๆๆๆ คนดีๆเค้าก็มีนะ มีเยอะด้วย บางคนเดินโค้งมาเลยนะ แล้วมา"ขออนุญาตถ่ายรูปหน่อยนะครับ" เราก็ให้ถ่าย พอถ่ายเสร็จก็ให้เราดูรูป ถ่ายสีวยสวย หรือไม่ พอเค้าถ่ายเราเสร็จ เค้าก็ทำปากว่า"ขอบคุณครับ" แค่นี้เราก็รู้็สึกสบายใจแล้ว
ผม: ได้จ๊ะได้ แล้วเราจะเอาไปบอกคนอื่นให้ละกัน งวดหน้าก้ระวังตัวกว่านี้ละกัน
เอ: คงไม่มีงวดหน้าแล้วล่ะ ทั้งเข็ด ทั้งกลัวเลยง่ะ ชวดเงินก้อนใหญ่ก็ยอม ขอความสบายใจดีกว่า
ผม: ว้า~ ปีหน้าว่าจะไปลองส่งขึ้นส่องลงซะหน่อย
เอ: อีบ้า!!!
นี่แหละครับ สิ่งที่เธอระบายออกมาทั้งหมด ซึ่งจริงๆแล้วตัวผมเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนที่เล่นกล้องเท่าไหร่ ก็เลยขออนุญาตนำมาแบ่งปันกันในที่นี้ เพราะอย่างน้อยก็เป็นคนคอเดียวกัน แล้วเห็นว่าพึ่งเป็นประเด็นไปได้ซักพัก
ยังไงก็ ขอขอบพระคุณทุกท่านที่เปิดโอกาสให้เพื่อนผมได้ระบายนะครับ ถึงจะผ่านตัวหนังสือก็ผมก็เถอะ แหะๆ
ปล. ถ้าสังเกตุให้ดี เพื่อนผมคนนี้ค่อนข้างจะไม่ตามเทคโนโลยีนะครับ ยังเรียกเลนส์ เรียกแฟลช ไม่ค่อยถูก แต่ก็เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไรนี่แหละครับ มันก็เลยทำให้ยิ่งคิดไปเอง ยิ่งหวาดกลัวไปกันใหญ่
ปล2. ที่ผมว่าเตรียม กระดาษ ปากกา และเครื่องบันทึกเสียง ผมโม้ครับ เพื่อแสดงออกว่าเธอจะเล่ายาวแน่ แล้วก็ยาวจริงๆ เล่นซะเกือบลืมท่อนแรกๆเลยล่ะ 555+
จากคุณ :
JoRoNoA 
- [
17 พ.ค. 52 21:34:22
]
..:::ความในใจจากน้องพริตตี้มือใหม่ ฝากไปถึงพี่ๆตากล้องทุกคนครับ :::.. [กระทู้แบ่งปันความรู้สึก]
ไม่ใช่ช่างภาพ 
