ความคิดเห็นที่ 1 เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ไม่ว่าจะเป็นทริปใกล้ๆ หรือว่าทริปไกลๆ หรือแม้กระทั่งเวลาออกจากบ้านไปทำธุระที่ไหนต่อไหน ตามวิถีของชีวิตประจำวันก็ตามที ผมมักจะติดกล้องถ่ายภาพติดมือไปด้วยอยู่เสมอ ๆ จนกลายเป็นภาพที่คุ้นชินในสายตาของเพื่อนๆ ถึงขนาดที่พวกนั้นแซวกันว่า มือของผมมีกล้องงอกออกมาจนกลายเป็นอวัยวะส่วนที่ 33 ของร่างกายไปเสียแล้ว ผมยิ้ม ไม่ตอบอะไร เพราะผมรับรู้และเข้าใจในความรู้สึกของพวกเขาเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น เพราะก่อนหน้านั้นไม่กี่ปี ผมก็เคยมีคำถามคล้ายๆ กันแบบนี้ ถามกับเพื่อนสนิทที่สุดคนหนึ่งของผมเช่นกัน หลายต่อหลายครั้งที่ผมมักจะถูกถามจากเพื่อน หรือใครต่อใคร ที่พบเจอในที่ต่างๆ เช่นระหว่างการเดินทางท่องเที่ยวของผม หรือเวลาได้พบเจอกับใครคนหนึ่งที่อาจจะบังเอิญเดินข้ามผ่านเข้ามา บนเส้นทางชีวิตของผม คำถามที่ผมมักจะถูกถามอยู่เสมอนั่นก็คือ... ... ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:13:39

ความคิดเห็นที่ 2 คำถามเหล่านั้นบางครั้งผมก็ตอบสั้น บางครั้งก็ตอบยาว แล้วแต่สภาวะอารมณ์ของผม ณ เวลานั้น... แต่ทุกครั้งเมื่อต้องกลับมาอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง ทุกครั้งที่คำถามเหล่านี้ของใครต่อใครดังแว่วขึ้นมาในใจ สิ่งแรกที่ผมมักจะนึกถึงอยู่เสมอ นั่นก็คือภาพของเธอคนนั้น... ... เพื่อนที่สนิทที่สุดเท่าที่ขอบเขตสัมพันธ์ของความเป็นเพื่อนจะอนุญาตให้เราเป็นได้ ... ... เธอชื่อ  “ฟ้า”  ครับ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:14:16

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรู้จักเธอคนนี้มาตั้งแต่สมัยที่เรียนม.ต้นอยู่ที่เชียงใหม่ เราสนิทกันได้ เพราะเรียนพิเศษที่เดียวกัน และด้วยเหตุผลทางด้านปัญหาครอบครัวบางอย่าง ทำให้เราสองคนสนิทกันมากๆ คงเพราะต่างคนต่างก็มีปัญหาเหมือนๆ กัน ทำให้สามารถเข้าใจความรุ้สึกของกันและกันได้ดีกว่าใครๆ ตอนนั้นงานอดิเรกยามว่างของเธอนอกจากการเล่นกีต้าร์แล้ว ยังมีกิจกรรมอีกอย่างที่ผมมักจะเห็นเธอยิ้ม และดูทีท่ามีความสุขอยู่เสมอ นั่นก็คือเวลาที่เธอได้เอาใบหน้าเรียวเล็กของเธอ แนบเข้าไปกับเจ้ากล่องสีดำที่เล็กกว่าเบื้องหน้า... ...ใช่ครับ... เธอชอบถ่ายภาพ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:14:52

ความคิดเห็นที่ 4 บ่อยครั้งที่ผมมักจะเห็นเธอพกกล้องถ่ายรูปปัญญาอ่อนอันเล็กๆ อันหนึ่ง เดินถ่ายนู้นถ่ายนี่ไปตามประสาเด็ก ภาพเธอและเจ้ากล้องสีดำอันเล็กๆ ของเธอนั้น ดูจะเป็นภาพที่คุ้นชินในสายตาของผมมานานแสนนาน และดูเหมือนว่าเธอมีความสุขมากมายเหลือเกินเวลาที่ได้ถ่ายภาพ และได้เอาภาพของเธอมาอวดให้ใครต่อใครดูมัน แม้ว่าจะต้องแลกกับการอดค่าขนม หรือของใช้นู้นนี่ ที่ผู้หญิงในวัยนั้นมักจะซื้อหามาใช้ไปบ้าง เพื่อที่จะได้เจียดเงินไปใช้จ่าย กับกิจกรรมแสนแพงนี้ก็ตามที จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:15:48

ความคิดเห็นที่ 5 ผมในเวลานั้นแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการถ่ายภาพสักเท่าไหร่ และก็ไม่ได้เข้าใจเกี่ยวกับเรื่ององค์ประกอบของภาพอะไรสักเท่าไหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ คือภาพของเธอนั้นมักจะเต็มไปด้วยเรื่องราว และความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นอยู่ในนั้นอยู่เสมอๆ แล้วแต่ว่าในช่วงที่เธอถ่ายภาพนั้น เธอกำลังอยู่ในสภาวะอารมณ์แบบไหน แต่ภาพของเธอส่วนมาก จะเป็นภาพรอยยิ้มของผู้คน ภาพของครอบครัว ที่กำลังยิ้มแย้มให้แก่กันและกัน จนทำให้ทุกครั้งที่ได้เห็นภาพของเธอ ผมจะสามารถสัมผัสถึงความสุขและความอบอุ่นของคนเหล่านั้น ที่อยู่ในภาพถ่ายของเธอได้อย่างง่ายดายโดยที่เธอไม่ต้องอธิบายอะไรออกมาเลย จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:16:07

ความคิดเห็นที่ 6 บ่อยครั้งที่ผมมักจะเห็นเธอยิ้มและมีความสุขอยู่เสมอเวลาได้ดูภาพถ่ายเหล่านั้น ราวกับว่าเธอจะใช้มันเพื่อเติมเต็มช่องว่าง และความรู้สึกบางอย่างขาดหายไปของเธอ หลังจากนั้นด้วยเงื่อนไขบางอย่างในชีวิต ทำให้เราสองคนต้องห่างกันออกไป แต่ความผูกพันระหว่างเพื่อนก็ยังคงอยู่ที่เดิมของมันตรงนั้นไม่ได้จางหายไป ไหน จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:16:26

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนช่วงต้นปี 2544... ผมพบเจอกับมรสุมลูกใหญ่ในเรื่องความรัก จนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตดี วันนั้นผมโทรไปหาเธอ ก่อนจะบอกว่าอยากไปพักเหนื่อยที่ทะเลเงียบๆ สักวันสองวัน เพราะผมรู้ดีว่าเธอรักทะเล และรู้จักทะเลเมืองไทยมากกว่าผม วันนั้นเธอรับปากว่าจะจัดการเรื่องการจองที่พัก และพาผมไปส่งที่ท่ารถให้ แต่สุดท้ายในวันเดินทาง เธอก็ไม่ได้ปล่อยให้ผมต้องไปเหงา อยู่ที่ทะเลแห่งนั้นเพียงลำพัง และเพียงแค่ได้รู้สึกว่าอย่างน้อย ในเวลาที่เราเจอปัญหาที่หาทางแก้ไม่ออก การมีใครสักคนที่เรารู้สึกวางใจ ไว้ใจ คอยนั่งอยู่ข้างๆ  ... ... เพียงเท่านั้น... มันก็มากพอแล้ว... มากพอแล้วจริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:17:05

ความคิดเห็นที่ 8 ทริปที่ทะเลครั้งนั้น ผมสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเธอ กล้องปัญญาอ่อนของเธอในวันก่อนนั้น วันนี้กลับเปลี่ยนเป็นกระเป๋ากล้องใบใหญ่ พร้อมเลนส์ขอบแดงอีกหลายตัวที่ผมในเวลานั้นยังไม่รู้จักมันเลยสักกะนิด รู้เพียงแต่ว่ากระเป๋าใบนั้นคงแพงน่าดู ระหว่างที่เที่ยวกัน ผมเห็นเธอยังมีความสุขมากมายเหมือนเคยจากการถ่ายภาพ ไม่ต่างจากเมื่อสมัยก่อนเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายผมก็ทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้ ผมจึงเอ่ยปากถามเธอไปว่าทำไมเธอถึงชอบถ่ายภาพ ทั้งๆ ที่หากอยากได้ภาพสวยๆ ก็แค่ซื้อเอาจากโปสการ์ดที่มีขายกันเกลื่อนกลาดก็ได้ ไม่จำเป็นเลยสักนิด ที่จะต้องซื้ออุปกรณ์ถ่ายภาพราคาแพงๆ แบบนี้ วันนั้นเธอยิ้มออกมา... ก่อนจะตอบกับผมว่า... "ภาพที่ถ่ายเองกับภาพที่ซื้อมาน่ะ มันไม่เหมือนกันหรอก ภาพที่เราถ่ายเองถึงจะไม่สวย แต่สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้น คือความทรงจำที่แทรกผ่านอยู่ด้านหลังภาพเหล่านั้นต่างหาก เพราะแค่ได้มองดูภาพถ่ายเหล่านั้น ความทรงจำต่างๆ ที่ถูกหยุดเอาไว้ด้านหลังภาพก็จะแจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าเวลาจะพ้นผ่านไปเนิ่นนานสักเท่าไหร่ก็ตามที และมันก็จะเป็นความสุขที่คอยหมุนวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น... เรื่อยไป" จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:18:04

ความคิดเห็นที่ 9 เช่นเคยผมยิ้มให้กับคำตอบของเธอ แม้จะยังไม่เข้าใจอะไรมากมายสักเท่าไหร่นักก็ตามที แต่คำตอบและรอยยิ้มที่เธอมีนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกดีและไม่คิดจะถามอะไรเพิ่มเติม ทริปนั้นผมได้ถ่ายรูปของเธอไว้ด้วยหนึ่งใบ ซึ่งก็แน่นอนว่าไม่ค่อยสวยอะไรมากนัก เพราะผมในวันนั้นไม่มีทักษะใดๆ ในการถ่ายภาพเลยสักนิด ... เดือนกันยายนของปีเดียวกันนั้น .... ... เธอจากผมไปในที่ที่ไกลแสนไกล ... ... ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ... ... พร้อมๆ กันกับคนรักของเธอ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:19:29

ความคิดเห็นที่ 10 ในช่วงงานศพนั้น... แม่ของเธอหยิบรูปใบหนึ่งยื่นส่งมาให้ผม ภาพๆ นั้นเป็นภาพที่ผมถ่ายให้กับเธอในวันที่เราได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ด้านหลังภาพไม่มีข้อความใดๆ เขียนเอาไว้ หากแต่มันกลับอัดแน่น ไปด้วยเรื่องราวและช่วงเวลาต่างๆ มากมายซ่อนผ่านอยู่ด้านหลังภาพใบนั้น ... มากมายเกินกว่าที่ผมเองจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดใดๆ ได้ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:20:18

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากงานวันนั้นของเพื่อนผม ผมซึมเศร้าอยู่เพียงลำพัง ผมขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ อยู่นานนับเดือนโดยไม่ออกไปไหน ไม่สังคมกับใครด้วยเหตุผลที่ว่า ผมกลัวว่าหากผมสนิทกับใครอีกครั้ง คนที่ผมรักและสนิทด้วย อาจจะลาจากผมไปเหมือนกันกับเธอ และด้วยความกดดันต่างๆ เหล่านี้ สุดท้ายก็ทำให้ผมล้มป่วยลง... ... ทั้งร่างกายและจิตใจ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:20:49

ความคิดเห็นที่ 12 โชคยังดีอยู่บ้าง ที่ในตอนที่ร่างกายผมทรุดหนัก เพื่อนที่แชร์บ้านอยู่ด้วยกัน เปิดประตูห้องเข้ามาเห็นพอดี ก็เลยลากผมไปส่งโรงพยาบาลได้ทัน หลังจากออกมาจากโรงพยาบาลแม้ร่างกายผมจะดีขึ้นบ้าง แต่สภาพจิตใจกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันยังคงแย่อยู่อย่างนั้นเช่นเดิม อีกครั้ง... ที่เพื่อนที่แชร์ห้องอยู่ร่วมกันกับผมต้องลากผมไปพบกับจิตแพทย์ ของมหาวิทยาลัย ซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นในทันที แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกโล่งใจมากเหมือนตอนที่ผมยังมีเธอคนนั้นนั่งอยู่ข้างๆ ผม เหมือนในวันเก่าๆ จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:21:33

ความคิดเห็นที่ 13 หลังจากที่ผมซึมเศร้าและเก็บตัวอยู่เพียงลำพังมาเนิ่นนาน ผมได้เจอเธออีกครั้งในความฝัน ภาพของเธอในวันนั้น แตกต่างจากภาพของเธอในวันที่เรานั้นสนิทกันมาก เพราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันผมมักจะเห็นเธอยิ้มแย้มอยู่เสมอ แต่ภาพที่ผมเห็นเธอในวันนั้น... ... เธอกำลังร้องไห้ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:22:14

ความคิดเห็นที่ 14 เธอบอกให้ผมรับรู้ว่าเธอไม่ต้องการเห็นผมเป็นแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกแย่ และไม่สามารถตัดใจจากความห่วงใยในตัวผมได้ คำพูดของเธอทำให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นได้อย่างง่ายดาย และวันนั้นผมก็สัญญากับเธอว่าผมจะเข้มแข็งขึ้น และไม่ทำให้เธอต้องเป็นกังวลใจใดๆ อีก และในความฝันครั้งนั้น เธอยังชวนให้ผม ก้าวเดินไปบนเส้นทางเดียวกันกับเส้นทางฝันของเธอ... ... เส้นทางของการถ่ายภาพ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:22:48

ความคิดเห็นที่ 15 เธอชวนให้ผมถ่ายภาพ เพื่อที่จะได้รับรู้ถึงความสวยงามของโลก ที่กว้างใหญ่ใบนี้แทนที่เธอที่คงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำมันอีกแล้ว และยังย้ำกับผมว่าเธอเองสบายดี ไม่ต้องห่วงหรือกังวลใจใดๆ ทั้งนั้น และยังสัญญากับผมว่านับจากนี้ไปเธอจะเฝ้ามอง และเป็นกำลังใจให้ผมอยู่บนผืนฟ้ากว้างเบื้องบน...   ... ตลอดไป... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:23:36

ความคิดเห็นที่ 16 วันนั้นผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป แล้วบ่ายวันนั้น ผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง พาตัวเองออกไปยังตัวเมือง เพื่อหาซื้อกล้องถ่ายรูปเล็กๆ ตัวหนึ่ง รุ่น Canon A20 และเริ่มพาตัวเองเข้าสู่โลกของการถ่ายภาพ ตามคำชวนของเธอ ทุกครั้งนับตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ผมถ่ายภาพ ผมจะรู้สึกและยังคงรับรู้อยู่เสมอมา ว่าเธอยังคงเฝ้ามองผมอยู่ที่ไหนสักแห่งบนผืนฟ้ากว้างเบื้องบน และตราบใดที่ผมยังคงถ่ายภาพอยู่ ผมก็จะยังคงสัมผัส และสื่อถึงความสุขที่ผมมีระหว่างถ่ายภาพไปถึงเธอได้อยู่ตลอดเวลา... เช่นกัน... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:24:01

ความคิดเห็นที่ 17 ช่วงบ่ายวันหนึ่งของปลายฤดูใบไม้ผลิ อากาศที่ Melbourne เริ่มอุ่นมากขึ้น ผมเดินเล่นอยู่บนชายหาดของ St. Kilda สายตาประสบพบเจอเข้ากับสาวน้อยนางหนึ่ง ที่กำลังสนุกสนานอยู่กับกองทรายกองโตเบื้องหน้า เสื้อผ้าสีสันสดใส ที่สอดรับเข้ากับแก้มแดงๆ ของเธอนั้น ดึงดูดสายตาของผมได้โดยง่าย ผมหยุดก้าวเดินของผมลงเพื่อมองดูท่าทางสนุกสนานพร้อมรอยยิ้มกว้างของเธอ ยามที่กำลังวุ่นวนอยู่กับกองทรายกองใหญ่เบื้องหน้า รอยยิ้มและความสุขเหล่านั้น ดึงรอยยิ้มและความสุขของผมออกมาได้ด้วยเช่นกัน ท่าทางไร้เดียงสาของเด็กนี่ ไม่ว่าจะที่ไหนก็เหมือนกันไปหมด คงเพราะโลกสำหรับเด็ก ทุกอย่างรอบตัว คือสิ่งที่สนุกไปหมด หันหน้าไปทางไหนก็มีแต่สิ่งที่น่าเล่น น่าสนใจอยู่ตลอดเวลา จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:24:29

ความคิดเห็นที่ 18 ภาพของสาวน้อยแก้มแดงเบื้องหน้ายังคงจับอยู่บนสายตาของผม ไม่นานนักกล้องของผมก็ถูกยกขึ้นมา พร้อมๆ กับเสียงชัตเตอร์ ที่ดึงให้ภาพความสุขเบื้องหน้ากลายเป็นความทรงจำที่ถูกหยุดนิ่ง และบันทึกเอาไว้เบื้องหลังภาพถ่ายเหล่านั้นเช่นเคย ผมละสายตาจากตัวกล้อง ก่อนจะมองนิ่งไปที่สาวน้อยเบื้องหน้าอีกครั้ง ที่ขณะนี้ก็ยังคงวุ่นวนอยู่กับสิ่งที่เธอสนใจเบื้องหน้า และโลกแห่งจินตนาการ ที่งดงามของเธอไม่เปลี่ยนแปลง... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:24:57

ความคิดเห็นที่ 19 ผมดึงสายตากลับมามองที่กล้องของผมอีกครั้ง ภาพรอยยิ้มและความสดใสเมื่อครู่ ถูกเรียกแสดงขึ้นมาอีกครั้ง ผ่านทางจอภาพเล็กๆ ด้านหลังกล้องของผม และเพียงแค่นั้นความสุขจากรอยยิ้มกว้างของเด็กน้อยเบื้องหน้า ก็ลอยผ่านเข้ามาถึงผมได้อย่างง่ายดาย ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองผ่านขึ้นไปยังผืนฟ้าเบื้องบน ที่ๆ ผมเชื่อว่า ใครอีกคนกำลังเฝ้ามองผมอยู่เช่นกัน วินาทีนั้น... คำถามๆ หนึ่งที่คุ้นเคย ก็ดังแทรกออกมา... "ทำไมถึงชอบถ่ายภาพล่ะ" ผมเผลอยิ้มออกมาบางๆ ... ก่อนจะปรายตามองขึ้นไปบนนั้น... ปลายฟ้า... ... คำถามที่ผมเคยถามเธอวันนั้น... ... วันนี้ผมตอบมันได้แล้ว .... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:26:18

ความคิดเห็นที่ 20 … Life is Happiness … The reason for living, no one knows. เหตุผลของการมีชีวิตอยู่นั้น... ไม่มีใครรู้หรอก... That is why, people are struggling with hardship. เพราะนั่นคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผู้คนส่วนใหญ่ต้องฝ่าฝัน และต่อสู้กับอุปสรรคปัญหาร้อยพันที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต But, that is while not being able to see the opposite side of things. แต่ที่มันเป็นเช่นนั้น นั่นก็เพราะเขาเหล่านั้นยังไม่สามารถมองเห็นอีกด้านหนึ่งของมัน That is why, even with hardship, there is hope of overcoming them. และนั่นคือสาเหตุที่แม้จะมีความลำบากเกิดขึ้น แต่มันก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ... “ความหวัง”... คอยช่วยผลักดันให้เราก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างไม่ย่อท้อ Because of that, we are existent and living. และเพราะสิ่งต่างๆ เหล่านั้น เราถึงได้เกิดขึ้น และมีชีวิตอยู่ เพื่อที่จะเรียนรู้ต่อไป .... “Life is happiness” ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:28:11

ความคิดเห็นที่ 21 … LIGHT UP MY LIFE … บางครั้งเวลาที่เราเหงา... เศร้า... ท้อแท้... ท้อใจ... การได้รับแรงใจสักอย่างจากสิ่งใดก็ตามรอบตัว บางทีมันก็ทำให้แรงใจที่เกือบมอดดับ ให้กลับลุกโชนขึ้นมาได้... อีกครั้ง... บางครั้ง... คำพูดสั้นๆ ที่เราไม่ได้คิดว่ามีความหมายใดๆ ... บางที... มันอาจจะช่วยจุดไฟที่เกือบมอดดับของใครบางคนได้ ง่ายดายกว่าที่เราคาดคิด... บางครั้ง... ข้อความสั้นๆ ที่เราพิมพ์ไปแบบไม่ใส่ใจ... บางที... มันอาจจะเปลี่ยนโลกทั้งใบที่เคยมืดมิดของใครบางคนให้กลับมาสดใสได้เช่นกัน... บางครั้ง... รอยยิ้มบางๆ ที่คุณยิ้มให้ใครบางคนรอบๆ ตัว... บางที... มันอาจจะเป็นรอยยิ้มที่สร้างโลกทั้งใบให้กับเขาคนนั้นได้โดยที่เราไม่อาจคาดฝัน... บางครั้ง... บางที... โลกใบนี้จะงดงามแค่ไหน... ก็อาจจะขึ้นอยู่กับความใส่ใจที่เรามีให้กับคนรอบข้างเพียงเท่านั้น... ... เท่านั้นจริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:28:58

ความคิดเห็นที่ 22 การถ่ายภาพ... ทำให้ผมได้เห็นอะไรในมุมที่กว้างขึ้น... การถ่ายภาพ... สอนให้ผมใส่ใจในสิ่งที่อยู่รอบข้างรอบตัว.... มากขึ้น... การถ่ายภาพ... ทำให้ผมไม่เร่งรีบไปกับโลกที่วุ่นวายรอบข้างรอบตัว... จนมากเกินไป... การถ่ายภาพ... ทำให้ผมรับรู้ว่าท้องฟ้าในแต่ละวันนั้น... สวยงามมากน้อยแค่ไหน... การถ่ายภาพ... ทำให้ผมตอบตัวเองได้ว่า... โลกใบนี้นั้น... งดงามเพียงใด... การถ่ายภาพ... ทำให้ผมรับรู้ว่า... ความงดงามตามรายทางนั้น... ก็สวยงามไม่แพ้สิ่งที่รอคอยเราอยู่ตรงปลายทางเลยแม้แต่น้อย... การถ่ายภาพ... ทำให้ผมเข้าใจว่า... “ความสุขที่แท้จริงนั้น”... คืออะไร... แล้วคุณล่ะ... ... “ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ” ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:30:38

ความคิดเห็นที่ 23 สาเหตุที่น้าชอบถ่ายภาพก็คือ เหงาครับ พอจับกล้องปุ๊ป มันลืมความเหงาไปหมดเลยนะ มีแต่ความคิดที่ว่า จะถ่ายอะไรให้มันออกมายังไง ไม่มีอะไรเพลินไปกว่านี้แล้ว จากคุณ : สะบายดีบางกอก เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:38:28

ความคิดเห็นที่ 24 ชอบครับกระทู้แบบนี้ ตัวผมเองคงไม่สามารถเขียนบรรยาย ได้แบบนี้ แต่ชอบเพราะมีความสุขเล็กเวลาเห็นภาพของตัวเองที่ถ่ายไป รวมไปถึงการเก็บความทรงจำดีๆ ที่ไม่ว่าใครมาดูก็ยิ้มได้ ^^ จากคุณ : BlackTeaCat เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:41:47

ความคิดเห็นที่ 25 อิ่มเอมหัวใจทั้งข้อความ และภาพถ่ายครับ ขอบคุณที่ทำให้หัวใจผมรู้สึกอิ่ม อีกครั้งครับ จากคุณ : DUB-COOK เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:42:56

ความคิดเห็นที่ 26 งามทั้งภาพและคำบรรยายครับ จากคุณ : raksapondet เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 12:51:42

ความคิดเห็นที่ 27 ขอเอาไปแปะไว้ที่เมล์กรุ๊ปนะครับ ซึ้งมาก จากคุณ : sanitkku เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 13:04:39

ความคิดเห็นที่ 28 สำหรับผมนะ .. เวลาถ่ายภาพ มันทำให้รู้สึกพิถีพิถันกับสิ่งที่เห็น ใส่ใจในรายละเอียดของสิ่งต่างๆ มากขึ้น ใช้เวลากับเส้นทางเดิมๆ มากขึ้นทำให้ได้เห็น อะไรๆ ที่เวลาไม่มีกล้องอยู่ในมือ เราอาจจะมองข้ามมันไป ตอนหยิบกล้องมาเล็ง ไม่ว่าจะมองผ่านช่องมองภาพ หรือจอ LCD ตอนนั้นเองเหมือนโลกทั้งใบ มันเหลือรอยเชื่อมระหว่างความคิด ที่อยู่ในหัวสมองของเรา กับสิ่งที่เราเห็นเท่านั้น ท้ายที่สุดมันก็อยู่ที่เราจะเก็บภาพนั้นมาหรือไม่ ... เมื่อกลับมาเปิดดูที่บ้าน แน่นอนเราจะนึกออกถึงความรู้สึก ของการได้ภาพนั้นมา ไม่ว่าในสายตาใคร มันจะเป็นภาพ ที่สวยหรือไม่ นั่นเป็นอีกเรื่องนึงครับ ^-^ จากคุณ : ZooRider เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 13:14:26

ความคิดเห็นที่ 29   อ่านแล้วมันแน่นๆ ที่อกนะครับ  เหมือนกับว่าเราต้องหันกลับไปมองคนที่เรารัก  ว่าเราืำทำให้เค้าเต็มที่หรือยัง นะวันที่ยังมีโอกาส  โดนจริงๆ  ตาแดงเป็นนกกระปูดเลย จากคุณ : ao_cm เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 13:26:07

ความคิดเห็นที่ 30 สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ ของการถ่ายรูปของผมก็คือ รูปที่อยู่ใน View Finder ที่มีแต่รอยยิ้มและความสุขครับ... จากคุณ : MWPP เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 13:30:43

ความคิดเห็นที่ 31 ชอบรูปแนวนี้มากค่ะ ขอบคุณจขกท ที่นำมาให้ชมนะคะ ^^ จากคุณ : ชูก้าฟรี เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 13:34:56

ความคิดเห็นที่ 32 โดน มากค่ะ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่มีมาแบ่งปัน จากคุณ : WITH PEN IN HAND เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 14:00:14

ความคิดเห็นที่ 33 กระทู้นี้มันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกครับ จนป่านนี้ผมยังหาคำตอบที่ชัดเจนกับตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมผมถึงชอบถ่ายภาพ เบื้องหลังของการก้าวมาสู่การถ่ายภาพมันไม่มีอะไรเป็นเรื่องราว แค่อยากจะเอาเรื่องราวต่างๆที่ได้เจอมาในแต่ละวันเก็บมันไว้ภาพนิ่งเพียงภาพเดียว ที่เอามาดูเมื่อไหร่ เรื่องราวที่พิมพ์ออกมาไม่หมดมันก็มาโผล่อยู่ในความคิด แม้ว่าบางภาพมันจะไม่ทำให้เรารู้สึกดีเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นความมหัศจรรย์เล็กๆที่เกิดขึ้นกับชีวิตที่ทำให้เราหายใจอยู่ในทุกวันนี้ครับ จากคุณ : ปืนเถื่อน เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 14:33:05

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณสำหรับการบรรยายที่ลึกซึ้ง ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่ประทับใจ ขอบคุณที่ทำให้ผมถามตัวเองว่า "ถ่ายภาพเพื่ออะไร?" และขอบคุณที่ทำให้คำตอบในใจปรากฎขึ้นมา ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับกระทู้นี้ จากคุณ : พลังใจ เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 14:38:36

ความคิดเห็นที่ 35 สุดยอด โหวตครับ จากคุณ : Pollutor เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 15:02:50

ความคิดเห็นที่ 36 ซึ้งมากครับ..อ่านแล้วน้ำตาจะไหล จากคุณ : LivingForToday เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 15:06:40

ความคิดเห็นที่ 37 กระทู้ สุดยอด ในรอบปี สำหรับ นู๋ นะ ชอบมากๆเลย ค่ะ จากคุณ : Aliz_lima2006 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 15:08:06

ความคิดเห็นที่ 38 สำหรับผมชอบถ่ายภาพเพราะ..มีความสุขที่ได้ทำมันอย่างบอกไม่ถูก กล้องตัวแรกของผมเป็นกล้องฟิลม์กึ่งอัตโนมัติ ซึ่งผมยังไม่รู้ด่วยซ้ำว่ามันใช้อย่างไงหรือว่ารุ่นอะไร ไ้ด้แต่กดๆมันไป จากวันนั้นถึงวันนี้ 8 ปีกว่าเห็นจะได้ก็ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์  ถึงแม้จะเปลี่ยนกล้องไปหลายตัวแล้วก็ตาม ผมตกหลุมรักเข้าแล้ว จากคุณ : Tosdy14ank เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 15:17:55

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วน้ำตาคลอ...  T_T โลกที่น่าอยู่... สังคมที่ดี...   ไม่มีขาย อยากได้...   ต้องช่วยกันสร้าง โดยเริ่มจาก...   ตัวเราเอง...   เดี๋ยวนี้... จากคุณ : Phoenixนิลมังกร เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 15:45:39

ความคิดเห็นที่ 40 ซึ้งอ่ะครับ อ่านแล้วน้ำตาจะร่วง ชอบถ่ายภาพเพราะ........ (ขอตอบตัวเองในใจครับ) จากคุณ : เด็กชายหมูอ้วน เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 16:34:45

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ อบอุ่นมากๆ ขอให้ได้ถ่ายรูปสวยๆต่อไปนะคะ จากคุณ : miss cuewy เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 16:40:18

ความคิดเห็นที่ 42 ประทับใจ มากมาย ทำให้หัวใจผมนุ่มขึ้นอีกนิด จากคุณ : ลึกลับซับ_tui เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 17:29:59

ความคิดเห็นที่ 43 สุดยอดเลยครับ ทั้งภาพ - อารมณ์ - คำบรรยาย จากคุณ : B-Nursery เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 17:33:26

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หากเมื่อไหรที่ ตาเห็นแสงสวยๆ คิดคำนวณจะใช้สปิด รูรับแสงเท่าไหร ตาส่องวิวฟายเดอร์ นิ้วโป้งได้กดชัทเตอร์ เมื่อนั้นรู้สึกดีจังเลย ^__^ จากคุณ : สมคะเน เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 17:35:00

ความคิดเห็นที่ 45 แวะมาอ่าน ครับ จากคุณ : น้าวัชร-จัดให้ เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 17:36:34

ความคิดเห็นที่ 46   แจ๋วเลยครับ +พลังใจได้อีกเยอะ เอ่อ... แต่ผมชอบ คห.ที่ 10 ครับ อ่านคำบรรยายจบ ดูรูป แล้วมันเป็นไปตามนั้นจริงๆ (เว่อไปไหม -*- แต่มันก็จริงๆนะ) จากคุณ : Hey_Guide (Hey_Guide) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 17:43:10

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านแล้ว ซึ้งมาก ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีมากๆ ครับ จากคุณ : Acc-Cont เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 18:37:25

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านแล้วแอบเศร้าค่ะ แต่ก็ดีที่คุณฟ้าเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้คุณเริ่มถ่ายภาพ ^^" ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ...ตอบยากค่ะ เหมือนกับว่าเรามีอิสระ อยากทำไรก็ทำโดยที่ไม่มีขอบเขต เราอยากถ่าย อยากบันทึกภาพเหล่านั้นไว้ เราก็ถ่าย ถึงแม้บางภาพอาจจะดูไม่สวยงาม แต่มันความหมาย และความทรงจำ ที่เปิดมาดูกี่ครั้ง ต่อให้มันไม่ใช่ภาพที่สวยงาม ฉันก็ไม่เคยเบื่อที่จะดูเลย จากคุณ : GolffieZaa เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 18:41:17

ความคิดเห็นที่ 49 งดงาม  .. จากคุณ : เจ้าชายรองเท้าแดง (sorimachi) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:10:17

ความคิดเห็นที่ 50 ซึ้งมากครับ สุดยอดเลย จากคุณ : AeK_BaSs เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:16:00

ความคิดเห็นที่ 51 . . ชอบมากครับ . . จากคุณ : Ananda_F11 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:37:58

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วรู้สึกประทับใจ ชอบมากครับ จากคุณ : Ake (SpaceWeb) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:49:16

ความคิดเห็นที่ 53 ชอบกระทู้นี้พอๆ กับที่ชอบถ่ายภาพเลย จากคุณ : samapapa เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:50:06

ความคิดเห็นที่ 54 ฃอบถ่ายภาพแล้วเป็นนักเขียนด้วยเปล่าเนี่ย เหมือนอ่านนิยายรักเลยอยากเขียนได้แบบนี้จังครับ รูปสวยแหล่มเลย จากคุณ : MKSAMOOT เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 19:54:39

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านแล้วจุก...ที่คอหอยครับ ผมยังพอจะจำเรื่องราวความเป็นมาของคุณได้............................... จากคุณ : FreeWing เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 20:32:49

ความคิดเห็นที่ 56 ไม่ว่าจะภาพหรือตัวอักษรสื่ออารมณ์ออกมาได้งดงามมาก ๆ เลยครับ ... “ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ” ... นั่นสินะ ในยุคที่กระแสของกล้อง DSLR ที่กำลังมาแรงแบบนี้ จะมีใครหยุดถามตัวเองไหมนะ ส่วนผม มันคือความสุข สุขที่ได้เก็บเอาิสิ่งต่าง ๆ มาไว้ในรูปถ่าย สุขที่ได้ยินเสียงกระจกพลิกเพื่อเปิดให้้แสงผ่านเข้ามากล้อง สุขที่ได้กลับมานั่งมองความสุขที่เก็บเกี่ยวมาด้วยมือของเราเอง สุขที่ได้ถ่ายภาพ... ล่ะมั้ง ^_^ จากคุณ : veekung2525 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 20:40:37

ความคิดเห็นที่ 57 ไม่รู้ว่าน้ำตาจะไหล เพราะภาพถ่าย หรือ คำบรรยาย  เพราะทั้งสองผสานกันได้เป็นหนึ่ง จากคุณ : เดอะไรท์ เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 20:41:19

ความคิดเห็นที่ 58 เข้ามาซึ้งด้วยคน จากคุณ : AprilSnow เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 20:52:34

ความคิดเห็นที่ 59 เคยอ่านเรื่องราวของ จขกท จากอีกเวปนึง แต่เข้ามาอ่านอีกทีก็ยังซึ้งเหมือนเดิม จากคุณ : จอมโจรกัสเนอร์ เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 21:22:09

ความคิดเห็นที่ 60 เหมือนกับ #59 เลยครับ จากคุณ : Gunz_za เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 21:32:19

ความคิดเห็นที่ 61   กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ยอดเยี่ยมแห่งปีของผมเลยครับ งดงามทั้งภาพถ่ายและคำบรรยาย.... ปกติผมไม่ค่อยชอบอ่านบรรยายรูปยาวๆ ชอบดูรูปซะมากกว่า แต่กระทู้นี้ทำให้ผมต้องหยุดอ่านทุกคำทุกตัวอักษร....ไม่รู้เป็นอะไร มันเหมือนมีทั้งความสุข ความเศร้า และก็ความหวังอยู่ในตัวมันเอง มีใครเป็นเหมือนผมไหม ทุกครั้งที่ออกไปถ่ายภาพ มันเหมือนได้เอาตัวเองออกจากโลกที่วุ่นวาย ไปสู่อีกโลกหนึ่งที่เราจินตนาการขึ้นเอง จะให้สวยให้งดงาม เศร้า สนุกสนาน แบบไหนตามใจปรารถนาก็ได้ ทั้งๆที่สถานการณ์จริง มันอาจตรงข้ามกัน.... นั่นเพราะเราสามารถเลือกที่จะถ่ายสิ่งที่เราอยากเห็นในโลกจินตนาการของเรา มากกว่าสิ่งที่มันเป็นอยู่ เหตุนี่แหละที่ผมเริ่มชอบการถ่ายภาพขึ้นมาในระยะหลังๆนี้ ขออนุญาตจขกท.เก็บกระทู้นี้ไว้ในเครื่องนะครับ ขอบคุณจริงๆ... จากคุณ : สายน้ำหมื่นลี้ เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 21:35:15

ความคิดเห็นที่ 62 ชอบทั้งรูปภาพและคำบรรยายเลยครับ  ที่ผมชอบถ่ายภาพก็เพราะจะได้เก็บเรื่องราวในอดีตไว้ ในยามที่เราเปิดรูปจะได้นึกถึงความรู้สึกเหล่านั้นได้อยู่ จากคุณ : nu_mix เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 21:39:34

ความคิดเห็นที่ 63   อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลยครับ จากคุณ : ขอทาน (kortan) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 22:02:22

ความคิดเห็นที่ 64 เนื้อเรื่องนี้เคยอ่านมาก่อน นานมากแล้ว ไม่ทราบว่า จขกท เป็นต้นฉบับ หรือขอยืมมาครับ จากคุณ : ตาบอดสีอยากถ่ายรูปสวย (tist108) เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 22:05:53

ความคิดเห็นที่ 65 อ่านจบแล้ว รู้สึกอิ่มเอิบมากๆครับ ขอบคุณมากๆครับสำหรับภาพสวยๆ ขอบคุณมากๆครับสำหรับ ความทรงจำที่เอามาแบ่งปันกัน สำหรับผมแล้ว มีคนถามบ่อยๆเช่นกันครับ คำตอบก็คือ ถ่ายแล้วมีความสุขครับ ความทรงจำในภาพถ่ายมันหาซื้อไม่ได้จริงๆนะครับ จะถ่ายออกมาสวย ไม่สวย มันไม่สำคัญหรอกครับ เพราะทุกภาพมันบันทึกความทรงจำของเราอยู่ในนั้น   ขอบคุณมากๆครับสำหรับกระทู้ดีๆ แบบนี้ โหวตให้เลยนะครับ จากคุณ : Noel086 เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 22:46:51

ความคิดเห็นที่ 66 T_____T ซึ้งดีครับ จากคุณ : yutei เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 23:11:18

ความคิดเห็นที่ 67 ูู^^ จากคุณ : kingkiev เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 23:53:15

ความคิดเห็นที่ 68 อ่านแล้วน้ำตาพาลจะไหล จากคุณ : Beeee(Beeee) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 00:11:49

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณ สำหรับภาพถ่ายและคำบรรยายดีๆครับ ที่แน่ๆ คุณทำให้ผม "มีกำลังใจ" ^^ จากคุณ : sumoyut เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 01:40:58

ความคิดเห็นที่ 70 ยอดเยี่ยมมากครับ ขอบคุณมากๆครับผม จากคุณ : ตัวป่อง (iova_over) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 02:19:19

ความคิดเห็นที่ 71   ยอดเยี่ยมเกินคำอธิบาย ขอบคุณครับ จากคุณ : . (polyong3450) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 05:22:26

ความคิดเห็นที่ 72 ใครมาปอกหัวหอมแถวนี้เนี่ย จากคุณ : food fighter เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 08:22:59

ความคิดเห็นที่ 73 สวยงามเหลือเกิน จากคุณ : Shooting Crew เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 09:22:18

ความคิดเห็นที่ 74 The greatest inspiration is often born of desperation. " Comer Cotrell “ จากคุณ : treky_S60 เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 09:29:21

ความคิดเห็นที่ 75   อ่านแล้วอินไปด้วยเลยครับ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 09:35:21 แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 09:34:49 จากคุณ : Kiwi-Penguin เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 09:34:27

ความคิดเห็นที่ 76   ซึ้งและอบอุ่นจังเลยค่ะ ^_^ จากคุณ : Pornsuda_LP เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 09:46:26

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ จากคุณ : nongpoompui เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 10:13:45

ความคิดเห็นที่ 78 ประทับใจกับงานเขียนชิ้นเอกนี้มาก   ขอบอกว่า  YOU ARE THE GREAT ONE .  ค่ะ อ่านแล้วน้ำตาคลอไปกับการสูญเสียเพื่อนรัก น้ำตาคลอไปกับความสุขที่คุณค้นพบอีกตัวตนหนึ่งของคุณในโลกของการถ่ายภาพ ภาพที่คุณถ่ายสวยงามมากราวกับเป็นงานศิลป์ชิ้นเอก ขอบคุณนะคะที่ถ่ายทอดสิ่งดีๆ นี้มา จากคุณ : sunnyorchids เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 10:44:51

ความคิดเห็นที่ 79 ผมขอบคุณครับ จากคุณ : เพียงแค่ดินโคลน เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 10:55:34

ความคิดเห็นที่ 80 ไม่ได้อ่านเรื่องขอคุณกาญมานานมากแล้ว ซึ้งเหมือนเดิม ผมเองก็ไม่รู้นะว่าผมชอบถ่ายรูปเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่า ผมทำหน้าที่ตรงนี้ได้ดีกว่าคนอื่นๆรอบๆตัว หรือ มันเป็นงานที่ผมถนัด หรืออะไรก็แล้วแต่...ผมก็ยังไม่ชัดเจน แต่ที่แน่ๆ ผมทำตรงนี้ ผมออกไปถ่ายรูป ผมมีความสุขมาก...ได้อยู่กับตัวเอง ได้เป็นตัวเอง มองโลกในมุมของผมเอง ได้หยุดช่วงเวลาด้วยตัวเอง แค่นี้ก็เกินพอแล้ว... ปล.ผมก็คิดถึงคุณฟ้าเหมือนกัน ตั้งแต่ตอนที่คุณเขียนเรื่องไว้เมื่อสองปีที่แล้ว แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 11:23:57 จากคุณ : Sympho เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 11:08:20

ความคิดเห็นที่ 81   ถ่ายทอดออกมาได้โดนใจมากๆครับ จากคุณ : นายคุง ลายเคง (Naykoonglaikeng) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 11:17:54

ความคิดเห็นที่ 82 ยอดเยี่ยมครับ จากคุณ : Bonzai Pix เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 11:51:20

ความคิดเห็นที่ 83 ชอบครับ ภาพแต่ละใบ ถ่ายทอดอารมณ์ และความรู้สึก ได้ดีจริงๆครับ จากคุณ : เด็กหัดถ่าย เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 12:19:44

ความคิดเห็นที่ 84 ขาว ดำ ดูดี มีเสน่ห์ ภาพสวยมากกก ^^ จากคุณ : นมข้นหวานตราหมี~* เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 12:57:15

ความคิดเห็นที่ 85 "ไม่มีคำบรรยาย แต่ให้ได้เต็มๆ คือความรู้สึก" โหวต ให้ใจ เก็บเข้าคลัง จากคุณ : ดาวแก่นใส เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 13:05:16

ความคิดเห็นที่ 86 คุณฟ้าเป็นแรงบันดาลใจให้คุณ แต่คุณกลับจุดประกายให้คนอีกหลายๆคน ได้เจอกับสิ่งๆนึงที่เค้าเหล่านั้นออกตามหาแล้วอยกาจะสัมผัส กับสิ่งที่เรียกว่า "การถ่ายภาพ" และ "ภาพแห่งความทรงจำ" ที่จะอยู่กับคนที่อยากจะไปสัมผัสมัน จากคุณ : ตี๋แนว เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 14:36:36

ความคิดเห็นที่ 87 สวยทั้งข้อความ และรูปภาพครับ ! จากคุณ : Graphic.grap เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 15:12:31

ความคิดเห็นที่ 88 ผมอ่านจบแล้ว โง่ บ้า ใบ้ ไปเลย สุดยอดมากๆ ทั้งภาพและคำบรรยาย เหงาได้ใจ จากคุณ : แปร๋น เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 16:12:45

ความคิดเห็นที่ 89 ^_____^ จากคุณ : potter_k เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 16:45:20

ความคิดเห็นที่ 90 ผมชอบ เพราะมันเป็นการบันทึกความทรงจำที่มีความสุขครับ....หลายๆปีผ่านไปเปิดอัลบั๊มเก่าๆ ดู ยังอดอมยิ้มไม่ได้เลย...เหมือนกับ ว่า เราหยุดเวลาไว้ นิดนึง......     ยอดเยี่ยม..ครับ กับภาพและ คำบรรยาย.....ขอชมครับ... จากคุณ : ตี๋265 เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 16:59:40

ความคิดเห็นที่ 91 ขอบคุณสำหรับสิ่งที่คุณถ่ายทอดออกมา เคยสงสัยว่าทำไมในห้องนี้คนชอบถ่ายรูปกัน  ผมเข้ามาอ่านนานแล้ว สุดท้ายก็ไปถอยกล้องมาจนได้ ยังไม่รู้ว่าจะถ่ายยังไง เริ่มตรงไหน แต่วันนี้ก็ได้คำตอบแล้วครับ ขอบคุณจากใจ จากคุณ : คนจีน 888 เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 17:04:56

ความคิดเห็นที่ 92 ดีครับกระทู้แบบนี้ เยี่ยมยอด จากคุณ : Photo by ObEy เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 17:11:04

ความคิดเห็นที่ 93 โดนใจเลยครับ จากคุณ : Mr.PIE เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 18:33:35

ความคิดเห็นที่ 94   สำหรับผมชอบถ่ายภาพเพราะชอบ และคนที่ผมรักก็ชอบการถ่ายภาพ แต่วันนี้เธอได้ไปจากผมแล้ว วามรู้สึกต่างๆ มันเลยจางหายไปด้วย และไม่รู้ว่าจะนานสักเท่าไรเหมือนกันถึงจะรู้สึกว่าอยากกลับไปถ่ายอีก การถ่ายทอดเหตุการณ์ แตละภาพสื่อถึงอารมณ์ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง จากคุณ : leoopk เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 18:38:53 A:202.29.109.53 X:

ความคิดเห็นที่ 95   ผมเองชอบการถ่ายรูปมาแต้งแต่ไหนแต่ไร บวกกับได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบการถ่ายรูปเหมือนกัน ยิ่งทำให้ผมอยากมีกล้อง DSLR มากขึ้นเท่าทวีคูณเพราะเคยใช้แต่คอมแพ็คเล็กๆมาก่อนอย่างขยับเลื่อนขั้นบ้าง เลยเก็บตังค์ได้พอซื้อตัวเล็ก ณ ตอนนั้นมีความสุขมากๆ มากจริงๆครับเท่าที่เคยมีมาเลย ไปลองกล้องกับเธอกันสองคนด้วยการไปเที่ยวทะเลเลยครับ ถ่ายทั้งกลางวันกลางคืน ทั้งที่ตอนนั้นยังถ่ายอะไรๆ ไม่ค่อยเป็นเลย(ตอนนี้ก็ยังไม่เป็นนะ) แต่ถึงตอนนี้ เธอได้ไปจากผมแล้ว แม้แต่จะจับกล้องยังแถบไม่มีแรงเลยครับ มันเหนื่อยล้าไม่หมดทั้งตัวและใจ ว่างกล้องไว้ในตู้แบบเหมือนกับว่ามันไม่ได้เป็นของผมมาก่อนเลย ถึงวันนี้ 3 เดือน กับ 3 วัน ที่เธอไปจากผม อาการไผมตลอดมาไม่ต่างอะไรกับเจ้าของกระทู้เลยครับ ไม่อยากออกไปไหน วันหยุดก็ขังตัวเองอยู่ในห้องเล็ก เหงาจนแทบจะขาดใจ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยาวนานเท่าไรที่ความรู้สึกอยากถ่ายรูป ด้วยจิตวิญญาณ จะกลับมา ขอบคุณข้อความข้อความดีๆ ภาพประกอบสวยจากทุกคนะคับ ที่ร่วมกันสร้างสรรค์สิ่งดีขึ้นมาบนโลกใบนี้ จากคุณ : leoopk เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 19:01:12 A:202.29.109.53 X:

ความคิดเห็นที่ 96 ขอบคุญมาก...ครับ อ่านแล้ว ลึกซึ้ง กินใจ,,,,,,, พวกเราคล้ายๆกันเลย มีมือข้างเดียว เพราะมืออีกข้างเป็นกล้อง...... แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 19:44:42 จากคุณ : ไกล ดินเดิม เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 19:44:06

ความคิดเห็นที่ 97 วาทะศิลป์ + การถ่ายทอดเรื่องราวผ่านภาพ = ซาบซึ้ง จากคุณ : itsball เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 20:14:32

ความคิดเห็นที่ 98 >> ยอดเยี่ยมครับ. จากคุณ : Elf Magician เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 20:27:41

ความคิดเห็นที่ 99 ชอบมากครับ แอบเศร้า จากคุณ : puk ka bee เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 20:57:02

ความคิดเห็นที่ 100 ภาพถ่าย....มีค่ามากกว่ากระดาษแผ่นหนึ่ง ภาพถ่าย....แทนค่าทุกความทรงจำที่จะไม่มีวันลืมเลือนไปจากใจเรา ขอบคุณ...สำหรับบทความซึ้งๆกินใจ (โดนใจมากๆครับ) ขอบคุณ...สำหรับภาพถ่ายที่สวยและมีคุณค่าแก่ความทรงจำครับ จากคุณ : agkrub เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 21:10:14

ความคิดเห็นที่ 101   อ่านแล้ว...ซึ้งใจจังค่ะ ถ้าถามว่า "ชอบถ่ายภาพเพราะอะไร" สำหรับบัวอ้วนมันเริ่มต้นจากความรัก ความรักของป๋ากับแม่ค่ะ รูปถ่ายใบหนึ่งของคนคู่หนึ่ง ที่เด็กตัวดำๆเห็นแล้วรู้สึกดีมากมาย เลยอยากเก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้บ้างค่ะ ขอบคุณสำหรับรูปถ่ายสวยๆและเรื่องราวซึ้งใจ นะคะ จากคุณ : บัวอ้วน (บัวบุษบง) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 21:36:31

ความคิดเห็นที่ 102 ยอดเยี่ยม ซาบซึ้งมากครับ ปล. ไม่เคยเหงา ไม่เคยหงอย ไปไหนคนเดียวได้สบายมาก เพราะเรามีกล้องเป็นเพื่อนร่วมทาง จากคุณ : Bikefriday เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 21:51:55

ความคิดเห็นที่ 103 นานๆห้องกล้องจะมีกระทู้เรียกน้ำตาออกมาซักที T^T เยี่ยมมากครับ ทั้งภาพ ทั้งการเล่าเรื่อง ยอดจริงๆ จากคุณ : kuroroneo เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 22:09:17

ความคิดเห็นที่ 104 ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีดี ประทับใจมากๆเลย จากคุณ : Son&Ning (Son&Ning) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 22:26:06

ความคิดเห็นที่ 105 ลึกซึ้ง และงดงาม...ในความรู้สึก  จนยากที่จะบรรยาย จากคุณ : ไออิ (goldwing) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 22:26:58

ความคิดเห็นที่ 106 เปิดกระทู้นี้พร้อมรอยยิ้มกว้างๆ เลยครับ ดีใจที่เพื่อนๆ ชอบกัน เพราะตอนแรกก็กลัวว่าเนื้อหายาวๆ นี่ จะมีใครตามอ่านบ้างหรือเปล่าหนอ ที่สำคัญมันเป็นงานเขียน ที่หยิบมารีไซเคิลบ่อยเหมือนกัน  แฮ่... บางคนที่ตามงานของผมมาก่อน อาจจะคุ้นๆ กับเนื้อหาในกระทู้นี้บ้าง เพราะจริงๆ เขียนไว้ตั้งแต่ราวๆ ปี 2006 ละมั้งครับ จำได้ว่าตอนนั้นเล่นที่บอร์ด 2how แล้วมีคนตั้งกระทู้ถามว่า ทำไมถึงชอบถ่ายภาพ... อะไรทำนองนี้ ผมก็เลยตอบไป ก็ไม่ได้ยาวขนาดนี้หรอกครับ เพราะตอนนั้นก็พิมพ์สดๆ ไป จากนั้นก็เอามาแปะลงใน multiply ที่เริ่มบูมกันสมัยนั้น จากนั้นก็เอามาแปะอยู่บ่อยๆ เวลามีคำถามแนวๆ นี้ในเวปบอร์ด ล่าสุดก็ใน thaidphoto เมื่อราวๆ ปีที่แล้ว ก็มีเอาบทความนี้เอามาแปะในกระทู้อื่นเหมือนกันครับ แต่อันนั้นเป็นกระทู้โพสภาพ ชื่อกระทู้ Light up my life อันนี้แปะใน pixpros ครับ รูปเยอะกว่าใหญ่กว่า ใครอยากลองดู ก็ตาม link ด้านล่างไปได้เลยครับ http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=27886 ส่วนที่เอามาแปะในกระทู้นี้ เป็นเวอร์ชั่นที่ยาวมาหน่อย คัดมาจากงานเขียนสารคดีต่างแดนที่ผมเขียนไว้ แล้วส่งประกวดงานนายอินทร์ Award ประจำปี 2552 ขออวดหน่อยว่าผ่านเข้ารอบสุดท้ายด้วยนะ  แต่ก็ไม่ได้รางวัล อันนี้คงเป็นเวอร์ชั่นที่สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่ผมจะเขียนได้แล้วครับ แล้วก็คงไม่มีรีไรท์อีกรอบแล้ว  เพราะพอใจกับมันมากแล้ว ^^ จากกระแสตอบรับที่ดีแบบนี้  สงสัยว่าถ้าว่างคงจะมีกระทู้แนวนี้ มาให้อ่านกันเรื่อยๆ รายละดวกแล้วละครับ หวังว่าคนอ่าน คงไม่เบื่อกันไปซะก่อนเนอะ ปล.ภาพด้านล่าง นี่ชอบเป็นการส่วนตัว  ถ้ามองผ่านๆ ไปที่รูปนี้ จะเห็นอาคารก่อน แล้วจะเห็นสาวน้อยคนหนึ่งที่นั่งตรงบันไดตามมาติดๆ แต่ถ้าสังเกตดีๆ ตรงมุมซ้ายล่าง จะเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งจริงๆ คือกำลังจะถ่ายรูปแฟนเขาที่นั่งตรงบันไดนั่นเอง   แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 52 23:20:47 จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 23:17:09

ความคิดเห็นที่ 107 ซึ้งมาก ทำเอาน้ำตาซึมเลย ถามว่าทำไมถึงชอบถ่ายรูปเหรอ อืมม...ก็ไม่รู้เหมือนกัน เก็บสิ่งสวยงาม เก็บความทรงจำ หรือคงอยากทำเหมือนหยุดเวลาไว้มั๊ง ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วมันจะหยุดไม่ได้ก็ตาม จากคุณ : Tm_Rovers เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 52 23:49:41

ความคิดเห็นที่ 108   ชอบคุณครับ ที่ change my mind จากคุณ : oatly เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 00:21:50 A:222.123.216.237 X:

ความคิดเห็นที่ 109 ภาพงาม  บรรยายเยี่ยม  ขอบคุณที่นำสิ่งดีๆมาฝากครับ จากคุณ : saveman เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 52 05:45:06