ความคิดเห็นที่ 1 Part 1: Along The Way… บ่อยครั้งที่ชีวิตของเรา... ก็ไม่ได้เป็นของเราเสมอไป... คงเพราะโลกไม่ได้ตามใจเรา... อย่างที่เราเคยคาดคิด... คาดหวัง... ด้วยเหตุนี้... ตลอดเส้นทางชีวิตที่ผมก้าวเดินผ่านมา... จึงมีทั้งเรื่องที่ผมทำได้อย่างที่หัวใจต้องการ... และก็มีบางเรื่องที่ทำไม่ได้... ทั้งๆ ที่อยากทำอย่างสุดหัวใจ... แต่สุดท้าย... สิ่งที่เรียกว่า ... “ความกลัว” ... กลับเข้ามาครอบงำและปกคลุมหัวใจของผมจนมืดดำ... สุดท้าย... สิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คือก้มหน้ายอมรับในผลที่ตามมาของการตัดสินใจ... การตัดสินใจ... ที่มีเงื่อนไขของความกลัว... กลัวจนล้นหัวใจ... ในขณะเดียวกันที่ความกลัวเข้าครอบงำผมจนถอนตัวไม่ขึ้น ปลายฟ้าอีกฟากหนึ่งนั้น... ใครอีกคนกลับทำในสิ่งที่แตกต่าง... เขาคนนั้นไม่เคยกลัว... ไม่เคยลังเล... ไม่เคยยอมแพ้... ... และไม่เคย ... หมดหวัง ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:11:52

ความคิดเห็นที่ 2 “ความรักคือทุกอย่างที่ผมมี และผมจะพิสูจน์ความรู้สึกนี้ให้เธอคนนั้นได้รับรู้” คำพูดของเขาที่พูดกับผม ทำเอาถ้วยกาแฟเย็นที่ผมถืออยู่อุ่นขึ้นมาได้ในทันที แววตาคู่นั้นสอดรับกับน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่จริงจังในน้ำคำ คำพูดของเขาทำให้ผมได้รับรู้ว่านอกจากผมแล้ว เธอคนนั้นยังมีใครอีกคน ที่รักเธออย่างมากมายเช่นกัน และบางทีความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอนั้น อาจจะมากกว่าที่ผมเคยคิดว่าเข้าใจ... ต่างกันเพียงแค่ผมนั้น... ได้รับโอกาสที่มากกว่าเขาก็เพียงเท่านั้นเอง... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:12:31

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากนั้นเส้นทางชีวิตของผม, เขา และเธอ... ก็หมุนวนเข้าสู่วงจรเดิมๆ ... อย่างที่มันเคยเป็น... เธอคนนั้น... ยังคงรอคอยผมอยู่... อย่างเคย... เขาคนนั้น... ก็ยังคงพยายามที่จะพิสูจน์ความรักที่เขามี... ให้กับเธอคนนั้นได้รับรู้... อย่างเคย... ส่วนผม... ก็ยังคงลังเลและจมดิ่งอยู่กับความกลัวและพยายามมองหาเส้นทางชีวิตสายใหม่... อย่างเคย... การพบกันครั้งสุดท้ายระหว่างผมและเธอในช่วงวันเกิดของผมกลางเดือนเมษายน 2007 นั้น แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาแห่งความหวานครั้งสุดท้ายของผมและเธอ แต่ช่วงเวลาเหล่านั้น ก็ยังคงเป็นช่วงเวลาแห่งความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับผม... เสมอมา... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:13:03

ความคิดเห็นที่ 4 สุดท้ายการจากลาของเราในครั้งนั้นพร้อมด้วยเงื่อนไขบางประการ ก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของเส้นทางความรักสายใหม่ของเธอ และนั่นก็คือการคลายปมเงื่อนปมสุดท้ายของด้ายสีแดงที่ผมนั้นไม่เคยมองเห็น แต่รับรู้ถึงความมีอยู่ของมันเรื่อยมาผ่านทางความเชื่อของเธอ การมองดูเธอเดินลับหายเข้าไปใน Gate ผู้โดยสารขาออกของสนามบิน ณ วันนั้น... ทำให้ผมได้รับรู้ว่านับจากวันนี้เป็นต้นไป อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของผมนั้น... ... มันคงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ... ตลอดกาล... ... วันนั้นผมได้เห็นด้ายสีแดงที่เธอพูดถึง ... ... ต่างไปเพียงแต่ว่าปลายทางของด้ายสีแดง ... ... ที่ผูกติดอยู่กับนิ้วก้อยของเธอนั้น ... ... มันคงไม่ใช่ผมอีกแล้ว ... ตลอดไป ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:13:56

ความคิดเห็นที่ 5 วันนั้น... ก่อนการจากลา... ภายใต้อ้อมกอดสุดท้ายระหว่างเราสองคน... เสียงเพลงแผ่วเบาดังแทรกขึ้นมาข้างๆ หูผม... เสียงเพลงของเธอในวันนั้นไม่ได้ฟังดูอบอุ่น อย่างที่ผมเคยได้ฟังมันเรื่อยมาในอดีต... เสียงเพลงของเธอในวันนั้น บ่อยครั้งที่ปลายเสียงนั้นมีแววสะอื้นบางๆ แต่เธอก็ยังคงร้องมันออกมาเรื่อยๆ จนจบเพลง และเมื่อบทเพลงสั้นๆ เพลงนั้นจบลง อ้อมกอดของเราก็เช่นกัน ... วันนั้นผมพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ให้เธอเห็น แต่สุดท้ายเมื่อร่างของเธอลับหายไปจากสายตา หยดน้ำตามากมายที่เคยกดเก็บเอาไว้... ... มันก็ไหลริน ... ... พร้อมๆ กันกับเสียงเพลงของเธอนั้น ... ... ที่ยังคงหมุนวนซ้ำอยู่ในความรู้สึกของผม ... ... รอบแล้ว ... รอบเล่า ... I wish you bluebirds in the spring To give your heart a song to sing and then a kiss And more than this I wish you love ฉันขอให้เจ้านกบลูเบิร์ดท่ามกลางสายลมอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ ทำให้หัวใจของคุณอบอุ่นมากพอที่จะร้องเพลงออกมาสักเพลง และมากไปกว่านั้น นอกจากรอยจูบจากใครสักคน ฉันขอให้เธอได้พบเจอกับความรักที่ดี... นับจากนี้... ต่อไป... And in July some lemonade To cool you in some leafy glade I wish you health And more than wealth I wish you love ในเดือนกรกฎาคม... หวังว่าน้ำมะนาวสักแก้วสองแก้ว... จะทำให้คุณสดชื่นขึ้น ท่ามกลางความงดงามของหมู่ใบไม้รอบกาย ฉันขอให้คุณมีสุขภาพที่แข็งแรง และยิ่งไปกว่าความร่ำรวยใดๆ ฉันขอให้เธอได้พบเจอกับความรักที่ดี... นับจากนี้... ต่อไป... My breaking heart and I agree That you and I could never be So with my best My very best I set you free สำหรับหัวใจที่แตกสลายของฉันนั้น... มันเห็นด้วยกับคุณ... ว่าเราสองคนนั้น คงไม่อาจจะเป็นไปได้อย่างที่เคยฝัน ดังนั้นสิ่งที่ดีที่สุดที่คนอย่างฉันคงพอจะทำให้เธอได้ นั้นก็คือการคืนอิสระให้กับเธอ... ตลอดไป... I wish you shelter from the storm A cozy fire to keep you warm And most of all When snowflakes fall I wish you love ฉันขอให้เธอปลอดภัยจากพายุร้าย ขอให้กองไฟส่งผ่านความอบอุ่นให้กับเธอ และมากไปกว่านั้น... เมื่อถึงวันที่หิมะโปรยปรายลงมา... ฉันขอให้เธอได้พบเจอกับความรักที่ดี... นับจากนี้... ต่อไป... And most of all When snowflakes fall I wish you love จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:16:10

ความคิดเห็นที่ 6 ปลายเดือนกันยายน... 2007 ... เสียงของใครคนหนึ่งที่ผมไม่เคยลืมเลือน... เสียงนั้นถูกส่งข้ามผืนฟ้า... ลอยผ่านข้ามท้องทะเลกว้าง... และเพียงแค่ประโยคแรกที่เธอพูดกับผม... โลกเบื้องหน้าของผมก็มืดไปในทันที... ทั้งๆ ที่ลึกๆ ผมก็เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องได้ยินมัน... . . . “กาน... ทอมเขาขอเอฟแต่งงาน” คงเพราะบางครั้งสิ่งที่คิดเอาไว้... กันสิ่งที่เกิดขึ้นจริง... ... บางทีมันก็ไม่เหมือนกัน ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:18:08

ความคิดเห็นที่ 7 “กานๆ ... รู้ไหมว่าคำพูดสองประโยคที่เพราะที่สุดในโลกคืออะไร” น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นปลุกให้ผมลืมตาขึ้นมา ก่อนจะปรายตามองผ่านไปยังต้นเสียง ที่ขณะนี้กำลังยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ พร้อมกับหนังสือนิยายภาษาอังกฤษเล่มหนึ่ง ที่แน่นอนว่าผมในเวลานั้นไม่กล้าแม้แต่จะกางมันออกมาดู ก็เพราะเพียงแค่ชื่อนิยาย ผมในเวลานั้นยังแปลไม่ออกซะด้วยซ้ำ “อะไรเหรอ เฉลยสิ” ผมเลือกที่จะไม่ทาย เพราะรู้ดีว่าไม่มีวันทายถูก โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่คนข้างตัวกำลังอินอยู่ในโหมดนิยายเช่นนี้ “I will  แล้วก็ I do” เธอพูดพร้อมด้วยน้ำเสียงอุ่นๆ พร้อมรอยยิ้มที่อิ่มเอมบนใบหน้า ในขณะที่ผมเองทำได้แค่งง เพราะไม่รู้ว่าเจ้าสองคำนี้... มันเพราะยังไง... วันนั้นเธอไม่ได้ตอบอะไรผมมากไปกว่านี้ มีเพียงแค่รอยยิ้ม และแววตาเจ้าเล่ห์เล็กๆ ที่มองผ่านมาทางผมพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ จากนั้นเจ้าตัวก็หันไปอ่านนิยายแสนหวานของเธอต่อไป ปล่อยให้ผมในวันนั้น ได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจอยู่เนิ่นนาน ผมใช้เวลานานพอดูกว่าที่จะเรียนรู้ถึงความหมายที่ลึกซึ้งของสองประโยคสั้นๆ ในวันนั้นที่เธอพูดถึง เอฟยังคงพูดถูกเสมอ... มันคือคำพูดที่มีความหมาย และไพเราะมากที่สุด แม้ว่าผมจะเรียนรู้ และเข้าใจมัน ในวันที่ช้าไปสักหน่อยก็ตามที... นั่นเพราะสุดท้ายแล้ว... คำพูดสองประโยคนั้นก็ไม่อาจจะเป็นคำพูดที่เธอจะพูดให้ผมฟังได้แล้วอีกต่อไป... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:19:13

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพอดีตค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมๆ กับความเป็นจริงเบื้องหน้าที่กลับมาอีกครั้ง หลังจากที่ความเงียบงันเข้ามาปกคลุมบทสนทนาระหว่างเราสองคน... “ทำไมทำเสียงอย่างนั้นล่ะ คนที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวน่ะ เขาต้องร่าเริงสดใสสิ” “...” ไม่มีคำตอบใดๆ จากคนที่อยู่ ณ ปลายสาย  และผมก็รู้จักเธอคนนี้มากพอ ว่า ณ เวลานี้เธอกำลังอยู่ในช่วงอารมณ์แบบไหน นึกออกแม้กระทั่งใบหน้า ของเธอคนนี้ ณ เวลานี้ด้วยซ้ำไป แต่สิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คือส่งเธอกลับไปเดินบนเส้นทางที่เธอเคยเดิน... อีกครั้ง... ผมรู้ดีว่า ณ เวลานี้สิ่งที่เธอคนนี้ต้องการก็คือความมั่นใจ และคงมีผมเท่านั้น ที่จะทำให้เธอนั้นตัดสินใจได้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป “ถ้าเอฟเชื่อมั่นในตัวเขามากพอ และเชื่อใจในความรักที่เขามีให้ เชื่อว่าเขาจะทำให้ก้าวเดินในวันข้างหน้า เต็มไปด้วยความสุข ความอบอุ่น ไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้ สิบปี หรือตลอดไป กานว่าเอฟน่าจะตอบตัวเองได้ดีกว่าใครนะ ว่าเขาคนนั้นจะทำสิ่งเหล่านี้ให้กับเอฟได้มากพอที่เอฟจะฝากชีวิตไว้กับเขาได้หรือเปล่า” “กานอยากเห็นเอฟมีความสุขนะ ไม่ว่าความสุขนั้นจะเกิดขึ้นเพราะใคร หรือเพราะอะไรก็ตามที แต่ขอแค่ได้รับรู้อยู่ไกลๆ ว่าเอฟกำลังสุขใจ กับทุกก้าวย่างที่ก้าวเดิน เพียงแค่นี้กานก็มีความสุขมากแล้วล่ะ” ผมพูดได้แค่นั้น เพราะรู้อยู่เต็มหัวใจว่าสิ่งที่ผมพูดออกไปนั้น มันไม่ได้มาจากความรู้สึกลึกๆ ที่ผมต้องการจะบอกออกไป แต่ ณ วันนี้... ความกลัวที่มียังคงไม่เลือนหายไปจากหัวใจของผม และมันก็ยังทำให้ผมเลือกจะปิดโอกาสสุดท้ายของตัวเอง ที่จะพูดในสิ่งที่หัวใจของผมต้องการจะพูดออกมา... ... ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของผม ... ... และถ้าผ่านไปจากวันนี้แล้ว โอกาสแบบนี้ ... ... คงไม่ย้อนคืนกลับมาหาผมอีกแล้ว ... ตลอดกาล ... ... ทั้งๆ ที่รู้อยู่ทั้งใจ ... แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้พูดมันออกมา ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:20:53

ความคิดเห็นที่ 9 วันนั้น... เอฟวางสายไปเงียบๆ โดยไม่ได้ตอบอะไรกับผมเลยแม้แต่น้อย... และนั่นก็คือบทสนทนาสุดท้ายระหว่างเราสองคน... ภายในปีนั้น... รู้ว่าตอนนั้น... ถ้าฉันกล้าบอกว่ารักไป... คงไม่ต้องเจ็บ... ต้องเก็บไว้... ทิ้งให้ใจมันค้างคา... แล้วในวันนี้... เธอให้รักกับเขาที่เข้ามา... ฉันดูออกจากสายตา... จึงได้รู้ว่าทำผิดพลาดไป... ยิ่งเธอกับเค้าใกล้ชิดผูกพัน... ยิ่งทำให้ฉันและเธอห่างไกล... หากเก็บความรู้สึกที่มีตลอดไป... แล้วฉันจะทนและอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร... ทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจสายเกินไป... แค่รักคำเดียวไม่พอเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้... แต่อยากให้ได้ยิน... ถึงแม้ไม่เปลี่ยนอะไร... ยังดีกว่าเก็บคำนั้นไว้... ไม่พูดมันออกมา... รู้ว่าตัวฉันทำได้แค่บอกกับหัวใจ... วันนี้ที่เจ็บ... ต้องจำไว้... ถ้ารักใครต้องกล้าพอ... แม้ว่าสุดท้าย... ไม่ได้รักที่หวังไว้ครอบครอง... ก็ยังดีกว่าเฝ้ารอ...  บอกคำนั้นในวันที่สายไป... ยิ่งเธอกับเค้าใกล้ชิดผูกพัน... ยิ่งทำให้ฉันและเธอห่างไกล... หากเก็บความรู้สึกที่มีตลอดไป... แล้วฉันจะทนและอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร... ทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจสายเกินไป... แค่รักคำเดียวไม่พอเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้... แต่อยากให้ได้ยิน... ถึงแม้ไม่เปลี่ยนอะไร... ยังดีกว่าเก็บคำนั้นไว้... ไม่พูดมันออกมา... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:21:54

ความคิดเห็นที่ 10 Part 2: I will… ปลายเดือนพฤศจิกายน 2007... ปกติแล้วผมไม่ค่อยสนใจใส่ใจที่จะเปิดดูตู้จดหมายสักเท่าไหร่นัก เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร จดหมายเพียงอย่างเดียว ที่จ่าหน้าซองมาถึงผม ก็มีเพียงแค่บิลต่างๆ ที่จำเป็นต้องจ่ายในแต่ละเดือน ก็มีเพียงเท่านั้น ไม่เคยมีอะไรมากไปกว่านั้นมานานแสนนาน แต่วันนั้นระหว่างที่เปิดตู้จดหมายที่ถูกอัดแน่นไปด้วยจดหมาย และกระดาษโฆษณาหลายต่อหลายใบ สิ่งหนึ่งที่ทำให้หัวใจของผม กลับมาเต้นแรงได้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาเนิ่นนาน สาเหตุก็เป็นเพราะจดหมายฉบับหนึ่งที่ด้านนอกทำด้วยกระดาษสาสีชมพู กระดาษที่เอฟรัก และเลือกจะใช้มันเสมอๆ เวลาที่ส่งถึงผม ผมหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาดู อะไรบางอย่างบอกให้ผมรับรู้ว่า ภายในจดหมายฉบับนี้ไม่น่าจะเป็นจดหมายเพียงแค่เล่าเรื่องราวทั่วไป มันคงจะมีอะไรมากมายไปกว่านั้น และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้หัวใจของผม สั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเมื่อผมเปิดมันออกมาดู ผมก็รับรู้ว่านับจากนี้ต่อไป... ดวงอาทิตย์ของผมดวงนี้... คงจะไม่สาดแสงอุ่นๆ ลงมาที่ผมอีกแล้ว... ... ตราบกาลนิรันดร์ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:24:06

ความคิดเห็นที่ 11 การ์ดแต่งงานน่ารักที่ถูกออกแบบมาอย่างดี กระดาษที่ใช้ยังคงเป็นกระดาษสาเช่นเคย ภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ถูกเขียนเป็นรูปการ์ดูน ที่สุดแสนจะน่ารักนั้นทำเอาแววตาของผม เอ่อปริ่มไปด้วยหยดน้ำตาอย่างที่ผมไม่รู้ตัว ณ เวลานั้น ผมไม่สามารถบอกตัวเองได้เลย ว่าหยดน้ำตาที่รินไหลออกมานั้น มันคือหยดน้ำตาแห่งความสุข ... หรือว่ามันคือหยดน้ำตาแห่งความเศร้า... ... ที่คนเหงาๆ อย่างผม ... คุ้นชิน ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:25:21

ความคิดเห็นที่ 12 วันนั้นผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งๆ อยู่หน้าคอม เปิดฟังเพลง online ไปเรื่อยๆ พร้อมกับหัวสมองที่ว่างเปล่า ไม่กล้าแม้กระทั่งจะหลับตา เพราะกลัวว่าภาพในอดีตจะหมุนวนกลับมา ทำให้ผมต้องเสียน้ำตา... อีกครั้ง... ระหว่างที่นั่งนิ่งๆ อยู่นั้น เสียงเพลงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมา เพียงแค่ท่อนแรกของบทเพลง ก็ทำให้ผมตื่นขึ้นมาจากภวังค์ บทเพลงบทใหม่จากนักแต่งเพลงที่ผมชื่นชอบมากที่สุดเป็นการส่วนตัว และบทเพลงๆ นั้นก็ทำให้ผมลอยคว้างกลับเข้าไปในโลกแห่งความทรงจำในอดีตอีกครั้ง พร้อมๆ กับแววตาคู่นั้นของผมที่ปิดตัวลง... เก็บเพลงรักนี้... ไว้ให้เธอ... เมื่อวันใดที่เจอะเจอ... ฉันก็พร้อมและยินยอม... มอบความรัก...และจิตใจ... ... ชั่วนิรันดร์ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:26:18

ความคิดเห็นที่ 13 ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:27:15

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่กี่วันหลังจากนั้น... ผมตัดสินใจโพสเรื่องราวส่วนตัวลงไปในเวปไซต์ Pantip ห้องเฉลิมกรุง ด้วยเหตุผลส่วนตัวที่ว่าห้องนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ กระทู้คงไม่เป็นจุดเด่นอะไรมากมายนัก แถมกระทู้ที่มีแต่ตัวหนังสือเยอะแยะ คงมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่เข้ามาอ่าน แต่สุดท้าย... ผมก็คิดผิด... กระแสตอบรับของกระทู้มากมายกว่าที่คิด... จากที่ตอนแรกกะว่าจะโพสสั้นๆ แค่ไม่กี่ตอน แต่แล้วการได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ๆ การได้แลกเปลี่ยนมุมมองในหลากหลายแง่มุม อีกทั้งการได้มองย้อนกลับไป หวนคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ในอดีตแบบละเอียดอีกครั้ง ก็ทำให้ผมได้มุมมองชีวิตที่แตกต่าง อย่างน้อยผมก็ไม่ได้ทำเพียงแค่นั่งเศร้ากับโลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าที่ผมเลือกให้มันเป็นไป และนั่นก็เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เนื้อหายืดยาวออกไปเรื่อยๆ มากมายกว่าที่เคยคาดคิด และนั่นก็เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผมนั้นตัดสินใจกลับเมืองไทย เพราะผมรู้สึกว่า ผมน่าจะมีความสุขมากกว่ากับการกลับไปใช้ชีวิตที่นั่น อย่างน้อยผมก็ยังมีครอบครัวที่ผมรัก และรักผม ที่ยังคงเฝ้ารอคอยการกลับมาของผมอยู่เสมอ... ผมเลือกบินกลับวันที่ 14 มกราคม 2008 ด้วยเหตุผลส่วนตัว ทำให้ในที่สุดต้นปี 2008 ผมก็กลับมาใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศไทย หลังจากใช้ชีวิตอยู่ที่ Melbourne เป็นส่วนใหญ่มาตั้งแต่ปี 1999 จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:27:59

ความคิดเห็นที่ 15 Part 3:  I know that you’re there… Always… ชีวิตของผมในช่วงปี 2008 นั้นไม่ต่างอะไรกันนักกับ... สายลม... แต่เป็นสายลมที่พัดเอื่อยๆ ลอยไปลอยมาแบบไร้ทิศทาง ด้วยความเคว้งคว้างอย่างที่ผมเองก็ไม่อาจจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้ ชีวิตช่วงนั้นสำหรับคนภายนอกที่ไม่เข้าใจในเส้นทางที่ผมก้าวผ่าน ย่อมไม่แปลกนักที่จะมองว่าผมใช้เวลาอย่างไร้ค่า... ไร้ความหมาย... แต่สำหรับผมแล้ว... มันคือช่วงเวลาแห่งการรักษารอยบาดลึกของจิตใจ... อย่างน้อยช่วงเวลาของการเป็นสายลมในปีนั้น ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง ที่ก่อนหน้านั้นผมไม่เคยแม้แต่จะเปิดใจพยายามที่จะรับรู้และเข้าใจมัน แต่เมื่อปล่อยวางเรื่องหลายๆ เรื่องลง ปลดอคติในจิตใจให้เลือนหาย ผมก็ได้เรียนรู้และเข้าใจว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้น มันมีเหตุและผลของมันเสมอ และเมื่อผมเปิดใจที่จะเรียนรู้ มันก็ไม่ยากนักที่จะเข้าใจถึงที่มา และที่ไปของสิ่งนั้นๆ ที่เกิดขึ้น ความรักและความสัมพันธ์ที่ค้างๆ คาๆ ปมเงื่อนหลายต่อหลายปมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของผม สุดท้าย... ทุกปมเงื่อนเหล่านั้นก็คลี่คลายตัวเองออกไปในที่สุด ไม่ว่าจะเป็นปมเงื่อนที่ขมวดปมในใจจนฝังรากลึกมาเนิ่นนาน หรือปมเงื่อนที่ผมผูกไปผูกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเพราะตัดใจไม่เคยขาด จากความรักที่เคยคิดว่ามันจะเป็นความรักครั้งสุดท้ายในชีวิตของผม แต่สุดท้าย... เมื่อมันไม่ใช่ การจะกลับไปผูกปมเงื่อนที่เราก็รู้ว่าไม่ใช่ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร  ดังนั้นเมื่อได้รับรู้ว่าปมเงื่อนปมนั้น เขากำลังจะมีความรักครั้งใหม่ ครั้งนี้ผมจึงไม่รู้สึกเสียใจ และสิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็เพียงแค่เดินออกมาจากชีวิตของเธอเงียบๆ เพียงเท่านั้น จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:29:34

ความคิดเห็นที่ 16 ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ท่ามกลางเรื่องราวหลายต่อหลายเรื่องที่พัดผ่านเข้ามาและจากไป ผมพาตัวเองไปหยุดนิ่งที่ลานกว้างแห่งหนึ่งไม่ไกลจากเขตพื้นที่ตัวเมืองสักเท่าไหร่นัก หากแต่เพราะความสงบของพื้นที่ ทำให้บริเวณนี้ดูเงียบสงัดท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ที่นี่... เพื่อนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต... เธอกำลังนอนนิ่งอยู่ภายล่างผืนดินเบื้องหน้าของผม วันนั้นถือเป็นครั้งแรกที่ผมมาเยี่ยมเธอที่นี่ นับตั้งแต่วันนั้นที่เธอลาจากผมไปไกลแสนไกล สาเหตุที่ผมไม่เคยมาเยี่ยมเธอที่นี่เลยก่อนหน้านั้น เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมมาที่นี่... ... ผมคงต้องร้องไห้ให้กับความทรงจำที่แสนปวดร้าวในวันวาน ... และนั่นคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผมไม่เลือกที่จะมาหาเธอที่นี่ และเลือกจะไปพบกับเธอ ที่เกาะเสม็ดมากกว่า ตรงหาดที่เธอรัก และเรามีความทรงจำที่มีความสุขร่วมกัน แต่วันนี้อะไรบางอย่างทำให้ผมเลือกที่จะมาที่นี่ พร้อมด้วยดอกคาเนชั่นสีขาวช่อใหญ่ ดอกไม้กลิ่นหอมที่ทำให้ผมคิดถึงเธอเสมอ ในยามที่ได้กลิ่นของดอกไม้ชนิดนี้ ในวันนั้นท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดผ่านมาให้ผมสัมผัสได้อยู่เรื่อยๆ ผมทรุดตัวลงนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้าหลุมศพของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ผมเล่าเรื่องราวหลายต่อหลายอย่างให้เธอฟัง เกี่ยวกับชีวิตในช่วงนี้ของผม แน่นอนว่ารวมถึงวันพิเศษของเธอคนนั้นที่กำลังจะมาถึงด้วยเช่นกัน แม้ว่า ณ เวลานั้นผมจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากนัก ว่าลึกๆ แล้วผมรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันยังคงมีความสับสน ไม่แน่ใจ และอะไรหลายต่อหลายอย่าง ที่แม้ว่าผมจะพยายามบอกตัวเองให้เข้าใจ แต่สุดท้ายแล้ว... เรื่องบางเรื่องก็ต้องใช้เวลา... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:30:10

ความคิดเห็นที่ 17 Time is not healing … But healing takes time… เวลาไม่ได้มีส่วนช่วยรักษาสิ่งใดๆ ให้ดีขึ้น นั้นเพราะสิ่งที่จะทำให้จิตใจของเราดีขึ้นได้นั้น ไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะช่วยเราได้เลยแม้แต่น้อย... ... นอกไปเสียจากหัวใจของตัวเราเอง... แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม... ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมต้องมีเงื่อนไขของกาลเวลาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ ... รวมไปถึงการรักษาและเยียวยาหัวใจของตัวเองด้วยเช่นกัน ... อย่างการเลือกที่จะมาที่นี่ของผม ก็อาจจะเป็นขั้นตอนหนึ่งของการรักษาเยียวยาหัวใจ ที่มันยังคงเต็มไปด้วยรอยแผลมากมาย อันเกิดจากการกระทำของผมเองทั้งนั้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามที มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะกลับไปตอกย้ำบางแผลเหล่านั้น ให้ร้าวลึกมากขึ้น สิ่งเดียวที่ผมทำได้ขณะนี้คือเรียนรู้... เข้าใจ... และยอมรับมัน... แหละหวังว่าสักวัน ผมจะสามารถยิ้มให้กับเรื่องราวต่างๆ เหล่านั้น ... ได้อย่างเต็มหัวใจ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:32:05

ความคิดเห็นที่ 18 ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดผ่านรอบกาย... ผมค่อยๆ ปล่อยให้ประสาทรับรู้ปิดตัวลง... อีกครั้งที่ภาพแห่งความสุขต่างๆ ในวันวาน... หมุนวนเข้ามาในความรู้สึกรับรู้... อีกครั้งที่รอยยิ้มของผม... ... ผลิบาน ... ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดผ่านรอบกาย... ผมรู้ตัวว่า ณ เวลานั้น ... ผมไม่ได้อยู่เพียงลำพัง... เธอคนนั้นที่ผมมาเยี่ยมหา  เธอกำลังอยู่ข้างๆ กายผม... ... พร้อมๆ กันกับสายลมที่พัดผ่านกาย ... เหมือนกับที่ฟ้าได้เคยบอกผมเอาไว้ในวันวาน ของบางอย่างที่เรามองไม่เห็นด้วยสัมผัสทางตา ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่ได้มีอยู่จริง บางสิ่งบางอย่างต้องใช้หัวใจสัมผัส และหากว่าเรารับรู้ได้ถึงความมีอยู่ของสิ่งเหล่านั้น นั่นก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน... บทเพลงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมาในความรู้สึกของผม... หรือจะเป็นเพราะสายลมรอบกาย... ที่เป็นคนร้องเพลงๆ นี้ให้กับผมฟัง... ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน... ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน... เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน... แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ... ... แม้มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้เสมอ ... จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:33:40

ความคิดเห็นที่ 19 เพลง: สายลม ศิลปิน: เจนนิเฟอร์ คิ้ม อัลบั้ม: Love Maker I ไม่รู้ว่านานเท่าไร ที่ฉันและเธอห่างไกลตั้งแต่วันนั้น อยากขอแค่เพียงสักวัน ให้เราได้มาพบกันเหมือนวันเก่า แม้ไม่อาจเป็นดั่งใจที่ต้องการ เราต่างรู้ คงไม่นานเกินเฝ้ารอ จะจำไว้เสมอ เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ แค่นึกว่าได้เจอกัน หรือว่าพบในฝัน ฉันก็สุขใจเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอ จะเป็นแบบเดิมและคิดถึงกันหรือเปล่า แม้ไม่อาจเป็นดั่งใจที่ต้องการ เราต่างรู้ คงไม่นานเกินเฝ้ารอ จะจำไว้เสมอ เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ ลมจะพัดมาจากทิศใดก็ตาม สายลมเป็นดั่งสายใยเชื่อมใจเราไว้ไม่ขาด ให้เราผูกพันแม้ต้องห่างไกล ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ แม้มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้เสมอ จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:34:53

ความคิดเห็นที่ 20 ชักจะยาวเกินไปแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวตอนเย็นๆ เอาที่เหลือมาโพสต่อละกันครับ ยาวเกินไปกลัวไม่มีใครอ่าน ^^' ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน, ทักทาย, และดูรูปครับ Happy Valentine ย้อนหลังด้วยครับ จากคุณ : Mr. Forever เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:43:19

ความคิดเห็นที่ 21 กำลังอ่านอยู่เพลินๆ ติดตามมาสองภาคแล้ว เห็นชื่อ Mr. Forever ก็รีบเข้ามาเลยค่ะ^^ ภาพ ความหมาย เสียงเพลงกินใจ รออ่านอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : Princess Moo เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 14:09:47

ความคิดเห็นที่ 22 กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ  ไม่อยากขัดจังหวะ รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : ธ.ทหารอดทน เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 15:02:01

ความคิดเห็นที่ 23 สุดยอดครับพี่ สู้ต่อไป เป็นกำลังใจให้ครับผม จากคุณ : อุ่นจันทร์ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 15:07:12

ความคิดเห็นที่ 24 Mr. Forever ชื่อนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ชอบทุกรูปทุกข้อความครับ เยี่ยม จากคุณ : raksapondet เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 15:25:04

ความคิดเห็นที่ 25 ตามดูทุกกระทู้ เยี่ยมมากครับ จากคุณ : อยากรู้เจิ๊น เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 15:53:56

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้ยยยยยยยยย !!!!!  ตอนไหนเราจะได้ขนาดนี้เนี้ย อิอิ ขอบคุณครับ สวยทุกรูปเลยย จากคุณ : bluesoul เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 16:47:46

ความคิดเห็นที่ 27 มารออ่าค่าาา รูปสวย ๆบทความซึ้งๆ !!!! ทำเอาอยากกลับไปอยู่เมืองไทยแล้วสิ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : mjulien เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 17:07:59

ความคิดเห็นที่ 28   "เอาเป็นว่าเดี๋ยวตอนเย็นๆ เอาที่เหลือมาโพสต่อละกันครับ ยาวเกินไปกลัวไม่มีใครอ่าน ^^" มีสิครับ อย่างน้อยผมก็คนนึงล่ะ ^^ จากคุณ : smith เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 18:40:57 A:58.8.199.35 X:

ความคิดเห็นที่ 29 ภาพสวยได้อารมณ์มาก ๆ ครับ จากคุณ : Morgoth Bauglir เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 18:46:47

ความคิดเห็นที่ 30 ขะใจ๋ มาโพส กะลังกิ๋นจิ้นปิ้งรอผ่อเลย จากคุณ : Mr.KiNg เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 20:24:17

ความคิดเห็นที่ 31   ชอบ คห. 3 กับ4 จัง.. จากคุณ : โกดิว เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 20:55:44

ความคิดเห็นที่ 32 " เข้ามาดูรูปผ่านๆ ก่อนครับ " จากคุณ : ตุ๊กตาหมี เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 01:31:47

ความคิดเห็นที่ 33 รอชมตอนต่อไปครับบบบบบบบบบบบบบ จากคุณ : ItrusYOU เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 12:38:33

ความคิดเห็นที่ 34 ภาพสวย คำบรรยายซึ้งกินใจ อ่านแล้วน้ำตาคลอเบ้าเลยค่ะ จากคุณ : LuvYun เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 17:17:19

ความคิดเห็นที่ 35 สุดยอดเลยครับน้า เสียดายจังที่น้ามาชิงกลับไปเสียก่อน ไม่งั้นจะรบกวนขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ จากคุณ : เปิดโลกผ่านเลนส์ เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 19:35:44

ความคิดเห็นที่ 36 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 14:05:44