>> ถ้าเป็นอย่างนี้ ไม่ต้องใส่ใจใครเลย
เพราะเป็นการถ่ายรูป เพื่อบันทึกความทรงจำของเรา
>> อันนี้ที่น้าแมวว่ามา ผมโดนบ่อยครับว่า ภาพถ่ายผมเป็นการถ่ายเพื่อบันทึกความทรงจำ
กำลังหัดเพื่อให้หลุดจากตรงนี้ครับแต่ยังไม่ได้เลย แงๆๆๆ
แต่ก่อนผมก็พยายามถ่ายเพื่อให้ภาพที่ได้มา หลุดจาก "ภาพบันทึกความทรงจำธรรมดาๆ" ให้เป็นภาพที่ "ดูดี ดูอาร์ต" เป็นภาพที่ดูแล้ว "ดูดี มีมุมมองของตัวเอง"
แต่
วันหนึ่ง ผม เอ๊ะ! ขึ้นมา
ความทรงจำของผม เป็นสิ่งไร้ค่าหรือ?
ชีวิตที่ผ่านๆมาของผม ไม่มีความสำคัญอะไรกับตัวผมเลยหรือ?
ภาพที่ผมเสียเวลา ทิ้งบ้านทิ้งช่อง ทิ้งครอบครัว ไปทริปที่นู่นที่นั่นที่นี่ ทุ่มเทแรงกายแรงใจถ่าย ด้วยกล้องที่ออกเงินตัวเองซื้อหามา ..
ไม่มีคุณค่าอะไรกับตัวผมเลยหรือ?
ผมต้องการอะไร???ถึงได้เพียรพยายามถ่ายภาพเพื่อให้ถูกใจ "คนอื่น"
นับแต่วันนั้นมา
วันที่ผม เอ๊ะ!
ผมถ่ายเรื่อยเปื่อย
เก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่ตาตัวเองเห็น ใจตัวเองรับรู้ และสมองตัวเองอยากจดจำ
เก็บทุกอย่างที่เป็นความทรงจำดีๆ หรือ ความทรงจำที่อยากจะจำ ... ของตัวเอง
วันดี คืนดี เวลาอารมณ์ฺติสต์กำเริบหนักๆ อยากทำอะไรติสต์ๆให้คนอื่นเห็นเท่านั้น ถึงจะใช้ความพยายามให้มากหน่อย 
แน่นอนหละว่า
การถ่ายเพื่อตัวเราเอง เพื่อถูกใจตัวเอง เพื่อเก็บความทรงจำของตัวเอง มันเอาให้คนอื่นดูไม่ได้
ยิ่งหลายๆความทรงจำ ยิ่งให้ดูไม่ได้ 
แน่นอนหละว่า เมื่อให้คนอื่นดูไม่ได้ วิจารณ์ไม่ได้
ก็ปรับปรุงตัวเองไม่ได้ หรือ ปรับได้ยาก และช้า
แต่
จะปรับปรุงไปทำไม? 
To be or not to be 
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 53 11:13:32
>>>> สวนรถไฟ ขอคำแนะนำหนัก ๆ ด้วยครับ <<<
