 |
อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็นครับ โปรเซสล้วนๆ ฮา..
เอาเป็นว่า หลังจากรีแล็กซ์ดื่มกาแฟรับประทานขนมปังฝรั่งเศสกับออมเล็ต ผมก็ออกมาหารถไปซาปา
แต่ปรากฏว่า..
คนหายเกลี้ยงครับ แง้..
คือว่าผู้โดยสารเกือบทั้งหมดพอลงรถไฟปุ๊บก็นั่งรถต่อไปซาปาทันที ดังนั้นตอนนี้หน้าสถานีมีแต่รถไปซาปา แต่ไม่มีผู้โดยสาร
ผมไปขึ้นรถมินิบัส มันบอกราคา 5US หรือ 100,000 ดอง แม่เจ้า!
โดนฟันหัวแบะ!
เป็นหมูโดนเชือดแล้วครับ เพราะผมทราบดีว่าค่ารถไปซาปานั้นราคา 30,000 ดอง เท่านั้นเอง ทำไงได้ครับ ดันไม่ไปพร้อมกับผู้โดยสารกลุ่มใหญ่
เอาละ งานนี้ก็นั่งรอเงกอยู่บนรถมินิบัส มันไม่ยอมออกไปซะที ทั้งทีเก็บค่าโดยสารไปแล้ว ถามคนขับ ก็บอกว่ามันรถไฟเที่ยว7.30น. ครับ จะมีมากลุ่มใหญ่
หลังจากรออยู่พักใหญ่ รถไฟเที่ยวต่อไปก็มาถึงพร้อมผู้โดยสาร ซึ่งมีแต่ชาวเวียดนามครับ หอบลูกจูงหลานมาขึ้นรถ ผมคิดในใจ
ไปรถคันเดียวกัน พวกนี้จ่าย สองสามหมื่นดอง แต่ตรูต้องจ่ายเป็นแสน! เครียดดดด
ตอนนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่คนละ เริ่มมีหูมีหางงอก หูหมูหางหมูด้วยนี่สิ! อู๊ดๆ
แต่สุดท้ายก็ปูเลงๆ กันไปอีกหนึ่งชั่วโมง ข้างทางสวยมาก คล้ายแม่ฮ่องสอนบ้านเรา ถนนลัดเลาะไปตามขุนเขา อากาศเย็นสบาย เหมือนเมืองเหนือช่วงหน้าหนาว
และในที่สุด ผมก็มาถึงซาปาจนได้
auto f7.1 1/200s iso200
| จากคุณ |
:
ณัฐกร  
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 พ.ค. 55 17:44:58
|
|
|
|
|
มือใหม่หัวใจซ่าพาตะลุยเวียดนามกับกล้องDSLRตัวแรกในชีวิต! ตอนที่ 3 : เมืองในหุบหมอกหลอกให้หลง..แล้วก็จากไป
