สะเทือนใจมาก เห็นแบบนี้ทีไรน้ำตาจะไหลทุกทีเมื่อวานเราไปนั่งกินข้าวร้านข้างถนน เจอคนสติไม่ค่อยดีคนนึงเดินมาหยุดหน้าร้านบะหมี่ที่เรากินอยู่ เค้าพูดคนเดียว แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆใส่ผสมๆกัน ถือถุงพลาสติกเล็กๆใบนึง ในถุงมีอาหารที่เสียแล้วผสมปนเปกันไป เราอยากซื้อบะหมี่ให้เค้า ก็เลยจะเดินไปบอกพ่อค้าให้ทำบะหมี่ให้ถุงนึงให้ลุงคนนั้นแล้วเราจ่ายเงินเอง กำลังจะลุกเดินไปบอก ก็มีคนมาห้ามเราไว้ ถามว่าหนูจะทำอะไร เราก็บอกเค้าไปว่าเราจะซื้อบะหมี่ให้ลุง เค้าบอกว่าอย่าไปยุ่งเลย พ่อค้าเค้าไม่ทำให้หรอก ถ้าเราเอาไปให้เค้า แล้วเค้าเกิดบ้าขึ้นมา ทำร้ายเรา อาละวาด พังร้านเค้า หนูจะทำยังไง หนูรับผิดชอบไหวไหม เราได้ฟังอย่างนั้นก็สะอึก พูดอะไรไม่ออก ตัวเองก็ยังอยู่ในคราบชุดนักศึกษาธรรมดา เงินในกระเป๋าก็พอมีแค่ใช้จ่ายอาทิตย์ต่ออาทิตย์เท่านั้น ก็ทำได้แค่เดินกลับไปนั่งกินปะหมี่ที่ยังเหลืออยู่ในชามให้หมด ได้แต่มองลุงคนนั้นยืนมองของกินตามทางแล้วพูดอยู่คนเดียว คิดในใจว่าเรามีเจตนาดีนะ เค้าคงไม่ทำร้ายเราหรอก แต่ก็นะ เฮ้อ...
เราเสียใจทุกครั้งที่เห็นคนเหล่านี้แล้วไม่สามารถช่วยอะไรได้ ละอายใจทุกครั้ง และเก็บมาคิดไม่ต่ำกว่าสามวันทุกครั้งเลย คนอื่นมองยังไงเราไม่รู้ แต่เรารู้สึกเสมอว่ามันเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องช่วยคนอื่นเมื่อเค้าลำบาก ในอนาคตเราจะพยายามอยู่ในจุดที่สังคมยอมรับมากกว่านี้ให้ได้ อยากมีเงินที่เราหามาได้เอง จะได้แบ่งปันโอกาสและความสุขให้แก่คนอื่นได้มากกว่านี้ ทุกวันนี้ทำได้เพียงขอซื้อโครงไก่ที่เหลือจากร้านข้าวมันไก่ เอาไปให้หมาตามข้างถนนเท่านั้นแหละ
"สังขารไม่ไหว แต่ใจยังสู้"
