ความคิดเห็นที่ 1 ความยาว 9 หน้า ครับ ............... ชื่อบทความ ...The Professional ความหมายที่เปลี่ยนไป หัวข้อ ... เกริ่น ความหมายเดิมของ The Professional อธิบายเพิ่ม อาชีพกับวิชาชีพ ลูกค้าคือพระเจ้า..... จริงหรือ? (คติพจน์ที่อาจดีมากกับอาชีพต่างๆ แต่ อาจจะไปกันไม่ได้กับการประกอบวิชาชีพ) การถ่ายภาพจะเป็นวิชาชีพ หรือเป็น Professional ได้หรือไม่ จากคุณ : บางคนที่เป็นเพียงแค่นักถ่ายภาพ (lexusman) - [ 29 ส.ค. 47 20:25:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เกริ่น เวลามีใครทำอะไรเก่งๆ มักมีการเรียกกันในเชิงยกย่องว่า คนนี้เป็น Professional คนนั้นระดับมือโปร จะมีสักกี่คนที่เรียกเช่นนั้นโดย ทราบความหมายเดิมแท้ ของคำ Professional มีการธำรงค่าและรักษาความศักดิ์สิทธิ์ของคำนี้ไว้ได้ ในปัจจุบันคำไทยที่เทียบใช้คือ “วิชาชีพ” คำนี้จากเดิมที่จะสงวนไว้สำหรับเรียกอาชีพ บางสาขาที่มีความสำคัญต่อสังคมเท่านั้น ในปัจจุบันได้มีการยอมรับและนิยมใช้กันทั่วไป ในแทบทุกสาขาอาชีพแล้ว อย่างไรก็ตามรากฐานเดิม และความศักดิ์สิทธิ์ของการกว่าจะเป็น”วิชาชีพ” หรือ professional ได้นี้อาจจะเลือนกันไปบ้าง คนทั่วไปมักจะมีความเข้าใจว่า ถ้าทำมาหากินโดยการถ่ายภาพ ได้รับเงินหรือค่าตอบแทนอื่นๆจากการถ่ายภาพก็อาจเรียกตัวเองว่า Professional ได้ ซึ่งแท้จริงแล้วไม่ใช่แค่นั้น การจะเป็นหรือไม่เป็น professional นั้น มิได้ดูที่ตรงที่การได้เงินจากการกระทำอย่างนั้นๆ เพียงแง่เดียว ซึ่งอาจใช่หรือไม่ใช่ Professional ก็เป็นได้ เพื่อเป็นความรู้ ผู้เขียนจึงขอค้นคว้ามาเขียนไว้ และขอออกตัวว่าไม่ได้ลุ่มหลงในวิชาชีพของผู้เขียนเองที่จะหวงห้ามคำนี้เป็นคำศักดิ์สิทธิ์ไว้เรียกแต่ในวิชาชีพเดิมๆเท่านั้น ไม่ยอมให้ใช้เรียกคนในสาขาอื่นๆด้วย ก็หาไม่ หากแต่เชื่อมั่นว่า ถ้าทุกคนทุกสัมมาชีพเข้าใจในสิ่งที่จะเขียนนี้ จะยิ่งทำให้ทุกอาชีพ สามารถพัฒนาขึ้นเป็นวิชาชีพได้ และในปัจจุบัน วิชาชีพก็ได้ใช้กับหลายสาขาแล้วเช่น สถาปนิก วิศวกร นักบินโดยสาร กัปตันเดินเรือโดยสาร หรือแม้แต่วงการกีฬาอาชีพ เช่นนักกอล์ฟ นักเทนนิส เป็นต้น คำ วิชาชีพ จะใช้ Professional ซึ่งต่างจาก คำว่าอาชีพ ที่จะใช้ Occupation คำที่ใช้กันบ่อยอีกคือ “มืออาชีพ” บางครั้งทำให้สับสน เพราะโดยนัย มักจะหมายถึง Professional คือประกอบการนั้นได้อย่างถึงระดับ และเก่งกาจ แต่ บางครั้ง จะว่าไปตามความหมายเดิมจริงแล้ว แค่เป็นผู้ประกอบอาชีพเท่านั้น ไม่ใช่ผู้ประกอบวิชาชีพ เพราะ การเป็น “The Professional “ นั้นต้องมีมากกว่าความเก่ง และไม่ใช่แค่ ทำงานหาเงินได้จากการถ่ายภาพก็เป็นมืออาชีพแล้ว คงเคยชมภาพยนตร์ เรื่อง The Professional ที่ รับบท นักฆ่าอาชีพ โดย ฌัง เรโน อันนี้ ทำให้คนเข้าใจความหมายของ วิชาชีพและ มืออาชีพ สับสนปนกันไป ตรงนี้ ภาษาไทยให้ความหมายชัดแจ้งกว่า ลีออง (บทนักฆ่า ในเรื่อง ที่เล่นโดย ฌัง เรโน) เป็น นักฆ่ามืออาชีพ ได้ ตามภาษาไทย แต่อาจไม่ควรใช้คำ professional ได้ตามความหมายเดิม ในภาษาอังกฤษ และคำ professional ไม่น่าใช้กับอาชีพที่ผิด กฎหมายและศีลธรรม โดยนัยของหนัง สื่อว่า ลีอองนั้นฆ่าคนเป็นอาชีพ ไม่เคยพลาด เก่งที่สุด คือความหมายที่วางไว้ และเป็นความหมายของ professional ที่เลือนมาแล้วในปัจจุบัน ซึ่งอาจไม่น่าจะยึดถือตาม // สรุป ความหมายในปัจจุบัน ใครที่ทำอะไรเก่งกาจมากในสาขาของตัวเอง ก็ เรียก professional ซึ่ง ถ้าส่วนรวมจะนิยมใช้เช่นนั้น ภาษาก็ต้องวิวัฒนาการไปตาม แต่ความหมายเดิม ของคำว่า professinal นั้น มีอะไรมากกว่าความเก่งอยู่อีก ที่สำคัญไม่น้อยไปกว่า และในบางแง่ สำคัญมากกว่า ... ซึ่งก็คือ จรรยาบรรณแห่งวิชาชีพ ที่ต้องดำรงอยู่คู่กัน จากคุณ : บางคนที่อาจผิดได้ (lexusman) - [ 29 ส.ค. 47 20:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความหมายเดิมของ The Professional เคยอ่านบทความ ของเซี่ยงเส้าหลง เขียนไว้เมื่อ ๕ มีนาคม ๒๕๔๗ ในหนังสือพิมพ์ผู้จัดการถึงเรื่อง จิตวิญญาณของผู้ประกอบวิชาชีพ ขอนำบางส่วนมาลง และขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ ,,,,จิตวิญญาณของ ผู้ประกอบวิชาชีพนักข่าว กุญแจสำคัญในมุมมองของ “เซี่ยงเส้าหลง” อยู่ที่คำ วิชาชีพ อันครั้งหนึ่งเมื่อเริ่มบัญญัติขึ้นมาใหม่คือคำ อาชีวปฏิญาณ ท่านผู้บัญญัติศัพท์นี้ขึ้นมาคือ พระองค์วรรณ หรือ เสด็จในกรมฯพระองค์วรรณ หรือขนานพระนามเต็มยศว่า พลตรีพระเจ้าวรวงศ์เธอกรมหมื่นนราธิปพงศ์ประพันธ์ นอกจากภาพรวมของความเป็น ปูชนียบุคคลแห่งชาติ แล้วยังทรงเป็น คนหนังสือพิมพ์ ในฐานะที่เป็นผู้ก่อตั้ง ประชาชาติ ยุคแรกที่มีคำขวัญว่า “...บำเพ็ญกรณีย์ ไมตรีจิต วิทยาคม อุดมสันติ.” ด้วย •• จากภาษาอังกฤษว่า Profession ทรงแปลว่า อาชีวปฏิญาณ เพื่อให้แตกต่างกับคำว่า อาชีพ ที่แปลมาจาก Occupation ความหมายของ อาชีวปฏิญาณ ที่ ณ วันนี้น่าจะเทียบไก้ใกล้เคียงกับคำว่า วิชาชีพ เสด็จในกรมฯพระองค์วรรณทรงกล่าวไว้ชัดเจนตามรากฐานที่มาของคำว่า “...การปฏิญาณตนต่อสรรพสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่า จะประกอบอาชีพตามธรรมเนียมที่วางไว้เป็นบรรทัดฐาน หาใช่เป็นการทำมาหากิน หรือทำมาหาเลี้ยงชีพ แต่เพียงอย่างเดียว.” โดยรากศัพท์ของ Profession นั้นมาจากคำกริยา to profess อันมาจากคำในภาษาละติน pro + fateri แปลว่า ยอมรับ, รับว่าเป็นของตน เป็นคำที่แต่เดิมใช้ในทาง ศาสนา หมายความว่า การประกาศตนว่ามีศรัทธาในศาสนา, การประกาศปฏิญาณตน ใช้ในการปฏิญาณตนเป็น นักบวชในศาสนาคริสต์ โดยนัยนี้จึงถือได้ว่า นักบวชในศาสนาคริสต์ เป็น อาชีวปฏิญาณแรกของโลก หรือ วิชาชีพแรกของโลก ต่อมาจึงใช้สำหรับ แพทย์ และ ทนายความ และ ฯลฯ อีกมากหลาย •• มาตรวัดทั่วไปว่าอย่างไรจึงจะเรียกว่า วิชาชีพ นั้น ปรีดี เกษมทรัพย์ อรรถาธิบายไว้ครั้งหนึ่งว่าควรจะต้องประกอบด้วย 3 ลักษณะ ด้วยกัน •• (1) เป็นอาชีพในแง่ที่เป็น การงานที่มีการอุทิศตนทำไปตลอดชีวิต (2) การงานที่ว่านั้นต้อง ได้รับการสั่งสอนอบรมเป็นวิชาชีพชั้นสูง ในลักษณะใช้เวลาอบรมกัน หลายปี (3) ผู้ทำการงานประเภทนี้จะมี ชุมชน หรือ หมู่คณะ ที่มีขนบธรรมเนียมประเพณีสำนึกใน จรรยาบรรณ, เกียรติยศ และ ศักดิ์ศรี ตลอดจนมี องค์กรและกระบวนการเพื่อสอดส่องพิทักษ์รักษาขนบธรรมเนียม-เกียรติยศ-ศักดิ์ศรี นั้นด้วย •• ในระยะหลังคำว่า Profession ถูกใช้ในความหมายที่ กว้างขึ้น จนกลายเป็นคำที่มี ความหมายตรงข้าม กับคำว่า Amateur ที่ภาษาไทยแปลว่า สมัครเล่น ไปในที่สุดทำให้คำว่า วิชาชีพ กับ อาชีพ กลายเป็นคำที่ ไม่แตกต่างกัน โดยเฉพาะใน วิชาชีพสื่อมวลชน ที่ไม่ได้มีกฎเกณฑ์ ฝึกอบรมพิเศษเป็นระยะเวลาหนึ่ง และ กรอบกฎหมาย เหมือนดังเช่น แพทย์ และ วิชาชีพนักกฎหมาย ที่ยังคงสืบทอดต่อเนื่องมาจากอดีต •• แต่ถ้าจะพูดเลยไปถึง ความหมายที่แท้ ของคำ Amateur เฉพาะคำแปล สมัครเล่น น่าจะยังไม่เพียงพอ เจตนา นาควัชระ เคยแปลเอาไว้เต็ม ๆ ในชื่อหนังสือของท่านเล่มหนึ่งว่า “...เพราะรักจึงสมัครเข้ามาเล่น.” สนใจหาอ่าน ศึกษา ดูได้ อธิบายเพิ่ม แน่นอนเนื่องจาก นักบวช และ แพทย์ สองวิชาชีพที่เก่าแก่ที่สุด มีมาอย่างยาวนาน จึงสร้างรากฐานไว้ในจิตใจ ก่อเกิดเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ที่มีแบบแผน และได้รับการยอมรับในหมู่ประชาชนของสังคมนั้นๆ จนเป็นกรอบที่มองไม่เห็นตรึงแน่นไว้ ถ้าฝ่าฝืนธรรมเนียมปฏิบัตินั้น คือละเมิดกรอบที่มองไม่เห็น แต่มีอยู่ในความรู้สึกของทุกคนย่อม จะมีผลร้ายแรง และอื้อฉาว เช่นนักบวช ที่ไม่ทำตัวอย่างถูกทำนองครองธรรม หรือแพทย์ที่หลงกระทำผิด ลองสังเกตดูหน้าข่าวในปัจจุบัน ถ้าเป็นเรื่องของแพทย์และพระ จะเป็นข่าวใหญ่เสมอ เพราะกระเทือนความรู้สึกของคนหมู่มาก จากความศักดิ์สิทธิ์ของวิชาชีพที่ได้รับการยอมรับมานาน และมีกรอบที่มองไม่เห็นจำกัดอยู่ ในยุโรป เป็นที่ทราบกันดีว่า เมื่อเรียกแพทย์ หรือนักบวชนั้น จะไม่มีใครที่ทำเพียงแค่เป็นการเลี้ยงชีพ หากแต่ต้องอุทิศเป็นวิชาชีพเลยเท่านั้น เพราะต้องมีความรับผิดชอบต่อสิ่งสำคัญใหญ่หลวง คือชีวิต และความเชื่อ ความดี ของคนทั้งมวล และที่สำคัญ ผู้ประกอบวิชาชีพ จะไม่ต้องเห็นแก่รายได้เป็นหลัก หากแต่ต้องมีจริยธรรมแห่งวิชาชีพที่ต้องยึดมั่นอย่างแน่วแน่ เป็นหลักอันสำคัญที่สุด แม้จะไม่ได้ค่าตอบแทนจากการยึดมั่นนั้นก็ตาม และแม้จะต้องทำผิดกฎหมายเพื่อรักษาไว้ซึ่งจริยธรรมแห่งวิชาชีพ ก็อาจต้องกระทำ ที่เขียนมานี้อาจสำคัญในอดีต แต่ในปัจจุบัน กฎหมายปรับปรุงดีขึ้น เป็นธรรมมากขึ้น ไม่ใช่เขียนเข้าข้างชนชั้นสูงหรือผู้มีอำนาจแต่อย่างเดียว ผู้ประกอบวิชาชีพอาจไม่จำต้องเลี่ยงกฎหมายเพื่อรักษาจริยธรรมแล้ว แต่ในอดีตที่ยังมีระบอบการปกครองที่ไม่เป็นธรรมต่างๆมาก กรณีการฝืนกฎหมายเพื่อรักษาจริยธรรมอาจเกิดได้มากมาย เช่นการรักษาตัวผู้ป่วยเชลยสงคราม โดยไม่อาจส่งตัวให้ทางรัฐ ที่ยึดครองอยู่ได้ เพราะเชลยผู้บาดเจ็บนั้นจะถูกทอดทิ้งให้เสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ต่างจากการประกอบอาชีพสร้างรายได้ ที่จะมุ่งผลกำไรเป็นหลักมากกว่า ไม่ต้องคำนึงอะไรมากมายนัก และผลที่กระทบจากการทำหรือไม่ทำนั้น มักไม่รุนแรงต่อความรู้สึกเท่า กับที่เป็นอยู่ในการประกอบวิชาชีพ เหตุที่วิชาชีพ เก่าแก่ เหล่านี้ได้รับการยอมรับ อย่างกว้างขวางและยาวนาน คงจะด้วยหลายเหตุผล ที่สำคัญประการหนึ่งเช่น ผู้ประกอบวิชาชีพแพทย์ นักบวช หรือทนายในสมัยก่อน ได้เสียสละและอุทิศตัว เพื่อรักษาและยึดมั่นในจริยธรรม อย่างไม่เห็นแก่ชีวิต มีหลายเหตุการณ์ ที่ยืนยัน ทั้งในประวัติศาสตร์ และวรรณกรรมต่างๆ เช่น บาทหลวงสละร่างกาย และทรัพย์ของตัว ช่วยโจร ในวรรณกรรมอมตะ “เหยื่ออธรรม” แพทย์ จำต้องผ่าตัดช่วยชีวิตทหารฝ่ายตรงข้ามที่รุกรานประเทศของตัวแพทย์เองในยามสงคราม ทนายที่ดีในยุคก่อนรับว่าความให้แม้ ลูกความจะไม่มีเงินจ่ายค่าทนาย แต่เพื่อความเป็นธรรมก็ต้องทำแม้ตัวจะขาดรายได้ ทนายที่ยึดมั่นในจริยธรรม ทราบว่าลูกความของตัวเป็นฝ่ายผิด ได้แจ้งข้อกฎหมายตามแง่มุมต่างๆ เพื่อขอให้ลูกความได้รับการตัดสิน อย่างเป็นธรรม อาจเป็นการตัดสินลงโทษด้วยซ้ำ แต่ ไม่ใช่ใช้ข้อกฎหมายและแง่มุมต่างๆ ช่วยให้ไม่ต้องรับโทษ หรือรับอามิสจากลูกความแล้วหาทางให้พ้นผิด เกียรติภูมิ ของ professional ไม่ได้มาจากการทำ เท่านั้น หากแต่ การ “ไม่ทำ” นั้นสำคัญยิ่งกว่า แพทย์ปฏิเสธการทำให้ แม้จะได้รับผลตอบแทนมากมาย เพราะเกรงว่าจะเกิดอันตรายต่อผู้รับการรักษา ถ้าเป็นแค่อาชีพ มีคนจ้างจะทำอะไรก็ทำได้ ไม่ผิด แต่เมื่อเป็นวิชาชีพ ไม่ใช่เช่นนั้น ไม่ใช่แค่นั้น ต้องคำนึงถึงหลายๆอย่าง บางอย่างต้องทำ บางอย่างก็ต้อง “ไม่” ทำ คำว่าลูกค้าคือพระเจ้า จะใช้กับ วิชาชีพไม่ได้ เมื่อไหร่ ให้คนที่ไม่รู้เรื่องในวิชาชีพนั้นๆ มาบอกมาสั่ง และเป็นผู้กำหนดให้ทำหรือไม่ทำ คนที่ทำตามคำสั่งหรือคำร้องขอจากลูกค้านั้นซึ่งอาจไม่ตรงตามหลักการแห่งวิชาชีพ ก็ไม่อาจเรียกตัวว่า professional ได้ เป็นได้แค่กำลังประกอบอาชีพเท่านั้น ตัวอย่างจริงที่มีให้เห็น เช่น วิศวกรไม่ยอมลดเหล็กเส้นลง เพราะคำนึงถึงความปลอดภัยของอาคารแม้จะเป็นการเพิ่มต้นทุนการก่อสร้าง และอาจทำให้ล่าช้า ถูกปรับเสียเงินอีกมาก นี้ละคือการประกอบวิชาชีพที่ควรแก่การยกย่อง หรือเภสัชกรปฏิเสธการขายยาบางอย่างที่อยู่ในข้อห้ามของกระทรวงสาธารณสุข ทั้งๆที่ลูกค้า ต้องการมาก และ ให้เงินที่สูงกว่ามูลค่าจริง ได้กำไรมากมาย แต่เภสัชกรก็ไม่ยอมขาย นี้คือการกระทำของ Professional ที่สำคัญของการ “ไม่ทำ” ที่ขอเน้นคือ เมื่อรู้ว่าตัวเองความสามารถไม่พอ ต้องกล้าที่จะยอมรับ และหาทางออกให้ผู้รับบริการ อย่างไม่กลัวเสียหน้าของตัวเอง เช่น แพทย์ ไม่อาจทำการผ่าตัดรักษาด้วยเทคนิคที่ยากๆได้ เพื่อความปลอดภัยจึงจำต้องเรียกแพทย์ที่ทำได้มาทำ หรือแม้การยอมให้ผู้ป่วยที่ไม่มั่นใจในตัวแพทย์เอง ไปขอความเห็นที่สอง จากแพทย์ท่านอื่นๆมาช่วยในการตัดสินใจ ซึ่งบางคนบางอาชีพ อาจไม่ยอมให้มีทางเลือกเช่นนี้ ด้วยเกรงว่าอาจเป็นการถือว่าดูถูก หรือหมิ่นศักดิ์ศรีได้ และที่สำคัญอาจขาดรายได้ไป ขอสรุปว่า การทำ และ การไม่ทำ ในบางสิ่ง โดยยึดหลักแห่งวิชาชีพ และจริยธรรม ไม่คำนึงถึงเหตุส่วนตัว การเงิน ฯลฯ นี้คือการคงไว้ซึ่ง ความศักดิ์สิทธิ์แห่งวิชาชีพ การปฏิบัติอย่างเคร่งครัดและดำรงเกียรติภูมิมาต่อเนื่องยาวนาน ก่อเกิดเป็นความเชื่อมั่นต่อวิชาชีพต่างๆเหล่านั้น จากประชาชนในสังคม รายละเอียดของ จริยธรรม แห่งวิชาชีพนั้น ยังมีอีกมาก ขอข้ามไปก่อน จากคุณ : บางคนที่เป็นprofessional (lexusman) - [ 29 ส.ค. 47 20:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รายละเอียดอื่นที่สำคัญของการประกอบวิชาชีพ ประเพณีปฏิบัติบางประการ ของผู้ประกอบวิชาชีพ เช่น การไม่คิดเงินผู้รับบริการ ในช่วงที่ฝึกหัดอย่างเด็ดขาด ต้องมีสถาบันที่เชื่อถือได้ในการผลิต และมีการควบคุมรักษามาตรฐานแห่งวิชาชีพนั้นๆ รวมการตรงต่อเวลา และการไม่เรียกร้องเงินเป็นเงื่อนไข ในการให้บริการหรือไม่ให้บริการ หากแต่คำนึงถึงหลักการแห่งวิชาชีพมากกว่า เช่น นิสิต นักศึกษาแพทย์ ก็ต้องออกฝึกงานภายใต้การกำกับ ของแพทย์ รุ่นอาจารย์ รุ่นพี่ ในระหว่างนั้น ผู้ป่วยไม่จำต้องจ่ายเงินเฉพาะในค่าการฝึกของนักเรียนแพทย์ผู้นั้น การที่ยอมรับให้ ตัวเองเป็นที่ฝึกปฏิบัติ ของนักเรียนแพทย์นั้น ก็เป็นความกรุณาอย่างยิ่ง ต่อวิชาชีพอยู่แล้ว และความเชื่อมั่นความศรัทธา ที่ผู้ป่วยมี และยอมก็เพราะจะทราบว่าอันตราย จะเกิดน้อย ที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ อยู่แล้ว เพราะจะอยู่ในความควบคุมของแพทย์ ที่มีความสามารถตลอดเวลา อีกทั้งยังเป็นการสร้างกุศลให้โรคของตัวเป็นตำราเรียนรู้แก่แพทย์ต่อไป เงินที่ผู้ป่วยจ่ายนั้น ก็เป็นค่าใช้จ่ายวัสดุสิ้นเปลืองทั่วๆไปและรวมค่ารับการดูแล จากแพทย์ ผู้ควบคุม แต่ไม่มีการจ่ายเงินให้นักเรียนแพทย์ผู้นั้น ทนายฝึกหัดก็เช่นกันต้องมี ทนายวิชาชีพควบคุมดูแล เวลานัดหมาย ในวิชาชีพ ไม่ว่าแขนงใด เวลานัดเป็นสิ่งแรกที่สำคัญมากๆ ต้องซื่อตรง นัดต้องเป็นนัด แพทย์ท่านใดที่ไม่รักษาเวลา ผู้ป่วยจะไม่รู้สึกไม่มั่นใจอย่างมาก แต่ในคนหมู่มากย่อมมีคนส่วนน้อยที่ไม่ปฏิบัติตาม อย่างไรก็ตามผู้นั้นย่อมรับผลของกระทำของตัวไปเอง ดังนั้นคำว่าผู้ประกอบวิชาชีพ จึงมีความหมายลึกซึ้ง ไม่ใช่แค่การประกอบอาชีพเลี้ยงตัวเองเท่านั้น หากแต่มีความรับผิดชอบต่อสังคมส่วนรวม เป็นอย่างยิ่ง และธำรงไว้ซึ่งจรรยาบรรณ จึงมีความหมายที่สมบูรณ์กว่า การทำอาชีพ ทำให้คนศรัทธา และ กลายเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ ที่อาชีพอื่นๆ ก็ย่อมอยากได้รับศรัทธาเช่นเดียวกัน ซึ่งผู้เขียนเชื่อว่า ทุกสัมมาชีพย่อมพัฒนาเป็นวิชาชีพได้ และวิชาชีพ เมื่อแพร่หลายไปในทุกวงการ ก็ควรที่จะยึดถือ แนวคิดหลักไว้ ในระยะแรกอาจจะไม่จำต้องก่อตั้งองค์กร เพื่อมาดูแลกัน หวังว่าผู้ร่วมประกอบวิชาชีพ กระทำกันจนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ มีจรรยาบรรณ และได้รับความเชื่อมั่นไปเอง ในวิชาชีพที่ไม่สำคัญต่อชีวิตความเป็นตายอาจไม่ต้องมีองค์กรวิชาชีพมาควบคุมดูแล เลยก็ได้ ถ้าสามารถดำรงความเชื่อมั่นของคนทั่วไปไว้ได้ คติ ลูกค้าคือพระเจ้า ......... จริงหรือ? ในวงการวิชาชีพ เรากำหนด ความหมายของ คุณภาพ คือ การตอบสนองความต้องการของผู้รับบริการ ด้วยมาตรฐานแห่งวิชาชีพ คำที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง เนื่องจากค่านิยมในการบริโภค เช่นระบอบทุนนิยม คือคำ ลูกค้าคือพระเจ้า ในวิชาชีพ เราจะไม่ทำตามความต้องการของลูกค้าอย่างเดียว แต่จะหาจุดสมดุล ที่พบกันได้ระหว่างความต้องการของลูกค้า และ มาตรฐานวิชาชีพนั้น และจุดที่พบกันตรงนั้นจะต้องไม่หย่อนกว่ามาตรฐานแห่งวิชาชีพของตน เช่น ผู้โดยสาร ขอขึ้นเรือเกินจำนวนที่กำหนด กัปตัน ย่อม ต้อง ดำรงไว้ซึ่งมาตรฐานแห่งความปลอดภัย คำว่ามาตรฐานนั้นก็คือการต่อรองไม่ได้ หย่อนไม่ได้ จำนวนคนที่เกินก็ต้องไม่ได้ไป เพราะถ้าเกินกว่าที่กำหนด เรืออาจล่ม และตายกันทั้งหมดถ้า ลูกค้าอาจต่อรองและยื่นคำขาดว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย เกินแค่คนเดียว ขอไปด้วย ไม่งั้นจะไม่จ่ายค่าจ้าง ทั้งหมด กัปตันต้องตัดสินใจ ที่จะเอารายได้ หรือจะรักษามาตรฐานแห่งวิชาชีพของตัว ตรงนี้ คือความแตกต่างของ ผู้ประกอบวิชาชีพ และผู้ทำงานเป็นอาชีพ และที่สำคัญ เมื่อเกิดอะไรขึ้น จะโทษว่า เพราะลูกค้าร้องขอ เราจึงทำตาม เมื่อเกิดเหตุร้ายขึ้น จะมาว่าเราไม่ได้นั้น เป็นข้อแก้ตัว และเป็นเหตุผลที่ใช้ไม่ได้ เพราะ ลูกค้าไม่ใช่ professional พวกเขาไม่รู้ พวกเขาจึงร้องขอไปทุกอย่างที่เขาอยากได้ แต่เราคือ professional เราคือผู้รู้ เราต้องรู้ว่าควรหรือไม่ควรที่จะทำตามข้อเรียกร้องนั้น เช่น กรณี โดยสารเรือ ลูกค้าขอลงเกิน กำหนด แล้วเรือล่ม จะมาอ้างว่า เพราะลูกค้าขอลงมากเกินไปเอง ตัวกัปตัน ไม่ผิด เพราะได้ห้ามแล้ว แต่เขาไม่ฟัง จริงๆแล้ว กัปตันต้องใช้สิทธิขาด ของความเป็น professional ในการที่จะไม่ยินยอมตามข้อเรียกร้องในทางที่ผิด ต่างหาก การละเมิดมาตรฐานแห่งวิชาชีพของตัวเอง ไม่ใช่วิถีทางของ professional แต่ ในวงการตลาดทั่วๆไป ลูกค้าคือผู้จ่ายเงิน เมื่อเรียกร้องก็จะได้ตามข้อเรียกร้อง เพราะ ผู้ประกอบอาชีพนั้น กลัวเสียรายได้ อาจจะต้องยอม เพื่อคงรายได้นั้นไว้ ดังนั้นค่านิยมที่ว่า Customer is the King เมื่อระบาดออกมา และมีคนที่ทำตามได้ผลประโยชน์ ได้รายได้มากๆ ผู้ประกอบอาชีพ อื่นๆ เพื่อความอยู่รอดก็ อาจต้องยอมทำตาม ทำให้ โดยรวมในระบอบทุนนิยม ผู้จ่ายเงิน คือ ผู้กำหนดทั้งหมด ซึ่งอาจจะถูกต้อง หรือยุติธรรมแล้ว หรือไม่ก็เป็นได้ แล้วแต่กรณี แต่ในวงการวิชาชีพแล้ว อาจไม่ใช่เช่นนั้น คำว่า Customer is the King จะใช้ไม่ได้ทั้งหมด การตามใจลูกค้าก็ต้องมีขีดจำกัดในบางเรื่อง ถ้าจะคำนึงถึงมาตรฐานด้วย เพราะมาตรฐานนั้นยอมไม่ได้ หย่อนไม่ได้ ถ้าลูกค้าต้องการในสิ่งที่อาจด้อยคุณภาพลงไป เราต้องรักษามาตรฐานนั้นไว้ แม้จะต้องขัดใจลูกค้าก็ตาม ที่สำคัญการไม่ยอมนั้น แม้จะต้องขาดรายได้ และกระเทือนต่อการครองชีพ ก็ต้องทำเพื่อรักษามาตรฐานแห่งวิชาชีพนั้นๆไว้ แม้จะต้องขาดทุนก็ตาม มิเช่นนั้นจะเป็นเพียงแค่ผู้ประกอบอาชีพไม่ใช่ผู้ประกอบวิชาชีพอีกต่อไป มาตรฐานแห่งวิชาชีพ ที่ต้องรักษาไว้นั้น เป็นเพราะเนื่องจากความปลอดภัย เป็นสำคัญ จึงเป็นสิ่งที่ย่อหย่อนไม่ได้ ต่างจากมาตรฐานอื่นๆ ที่ไม่ได้ตั้งขึ้นมาเพื่อความปลอดภัย เป็นหลัก ที่อาจหย่อนได้ เปลี่ยนได้ตามสถานการณ์โดยง่าย ไม่ใช่ว่ามาตรฐานแห่งวิชาชีพ จะเปลี่ยนไม่ได้ ย่อมมีการพัฒนาปรับเปลี่ยนไปตามยุคสมัย แต่จะยากกว่า และต้องมีหลักฐานที่เชื่อได้ว่าทำแล้วได้ผลดีต่อส่วนรวมมากกว่าของเดิม จากคุณ : บางคนที่เป็นprofessional (lexusman) - [ 29 ส.ค. 47 20:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การถ่ายภาพเป็นวิชาชีพได้หรือไม่ คนที่เก่งๆ จะเรียกกันว่า professional ได้อย่างเต็มภาคภูมิหรือไม่ ที่กล่าวมาโดยคร่าวนี้ ผู้อ่านคงพอจะเข้าใจ และทุกท่านย่อมมีคำตอบแก่ตัวเองอยู่แล้ว โดยส่วนตัว ผู้เขียนเชื่อว่าทุกสัมมาชีพ สามารถยกระดับเป็นวิชาชีพได้ทั้งหมด หากแต่รายละเอียดที่สำคัญของ คำว่า วิชาชีพที่กล่าวมา คนที่ประกอบอาชีพนั้นๆจะร่วมกันรักษาไว้ได้หรือไม่ ต่างหากที่เป็นปัญหา การจะเรียกใคร ว่า มือโปร จะเรียกได้เต็มภาคภูมิ คนที่ถูกเรียกจะไม่รู้สึกกระดาก หากแต่สามารถธำรงซึ่งศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิได้ ถ้าผู้นั้นๆเข้าใจวิถีปฏิบัติแห่งวิชาชีพดังที่กล่าวมา การถ่ายภาพ ในเชิงพาณิชย์ ผลงานมีคุณภาพ หรือไม่ ต้องมีคุณวุฒิ หรือไม่ในการจะออกรับงาน รับค่าจ้าง หรือเพียงแค่ ถ่ายภาพสวย ถ่ายภาพ ชัดก็ออกรับจ้างถ่าย หาเงิน ได้แล้ว ถ้ามีสถาบันใด ผลิตหลักสูตร และรับรองมาตรฐานของช่างภาพออกมา ก็ย่อมเชื่อถือได้ในระดับหนึ่ง แต่สำหรับผู้ที่ฝึกตัวเอง ซึ่งอาจจะเก่งกว่าผู้ที่จบโดยตรงก็ได้ แต่การได้มาซึ่งประสบการณ์นั้น ในบางกรณี ที่ไม่เคยทำมาก่อนแต่ใช้ เงินของลูกค้าเป็นที่ฝึกทดลอง แถมยังได้ค่าจ้างจากการลองผิดลองถูกนั้นด้วย กรณีนี้อาจเป็นที่ครหา และทำให้ไม่ได้รับการเคารพจากประชาชนทั่วไปได้ ผู้เขียนเชื่อว่า พบได้ไม่ยาก ที่จะเห็นมีคนถ่ายภาพเพิ่งได้ออกลองถ่ายภาพเชิงสังคม ภาพข่าว ภาพบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ เช่นรับปริญญา งานแต่งงาน แล้วก็คิดเงินค่าลอง ค่าฝึกฝนนั้น ในการนี้วิชาชีพจะทำไม่ได้ แพทย์ฝึกหัด สถาปนิก วิศวกร ทนายฝึกหัด จะมาคิดเงินจากลูกค้าในระหว่างฝึกหัดไม่ได้ เวลานัด ผู้เขียนชินกับการนัดของเหล่าช่างภาพ ที่นัดเที่ยง ไปบ่าย ฯลฯ หรือเบี้ยวนัด เฉยๆ โดยไม่รู้สึกผิดอะไรด้วย อันนี้ก็เป็นสิ่งที่สำคัญเช่นกัน คนที่จะช่วยกันได้ ก็คือผู้ร่วมประกอบวิชาชีพทั้งหลายนั้นเอง หรือลูกค้าต้องการให้ถ่ายแบบนั้นแบบนี้ ตามความต้องการ ซึ่งช่างภาพก็คิดว่า มันไม่ได้ ผลดี ในแง่แสงมุม แต่ไม่อยากขัดใจ ลูกค้า พอภาพออกมาก็แก้ตัวว่า เพราลูกค้าอยากได้มุมนี้เอง มาโทษช่างภาพไม่ได้ อันนี้ อย่างที่กล่าวไว้แล้ว ลูกค้าไม่ใช่ผู้รู้ แต่ เราเป็นผู้รู้ ดังนั้นจะยกลูกค้ามาเป็นข้ออ้างไม่ได้ เพราะเราเป็นผู้ถ่ายภาพนั้น อย่างไรก็ตาม กรณีเช่นนี้อาจไม่รุนแรงนัก เพราะไม่เกี่ยวกับชีวิตเหมือนเช่นวิชาชีพอื่นๆ หรือการที่ถ่ายภาพบางภาพได้แล้วมีการ ทำลายสภาพพื้นที่เพื่อไม่ให้ผู้อื่นๆเข้ามาถ่ายได้เหมือนตัว ถ้าเป็นผู้ประกอบวิชาชีพแล้วอาจต้องมีความละอายด้วยตัวเอง องค์กรวิชาชีพ คอยกำกับดูแลมาตรฐาน ก็เป็นอีกขั้นต่อไป ที่อาจจะจำต้องมี หรือไม่มี ก็แล้วแต่สถานการณ์ สรุป ในวงการถ่ายภาพ เราจะทำกันอย่างไร พัฒนากันอย่างไร จึงจะเรียกการถ่ายภาพเป็นวิชาชีพ เรียกผู้ถ่ายว่า Professional ได้อย่างเต็มภาคภูมินั้น ผู้เขียนเชื่อว่า มีแต่ช่างภาพด้วยกันเท่านั้น ที่จะร่วมกันยกระดับอาชีพการถ่ายภาพ เป็นวิชาชีพ เป็น professional ไม่มีใครอื่นมาช่วยได้ และการได้รับศรัทธา จากประชาชนทั้งหมด นั้นก็ต้องรักษามาตรฐานการให้บริการ คุณภาพของผลงาน และจริยธรรมในการประกอบการ รวมถึงคำมั่นสัญญาที่ต้องยึดถือ การไม่เอาเปรียบ ลูกค้า การรวมเป็นหนึ่งในหมู่ผู้ประกอบวิชาชีพเดียวกัน ไม่ใส่ความใส่ร้ายกันเอง แล้วความเชื่อมั่นก็จะตามมา ในเวลาไม่นานก็จะเรียก ตัวเองว่า The professional ได้อย่างเต็มภาคภูมิ บางคนเธอเรียกผมว่า Lexusman 20 กค. 2547 จากคุณ : lexusman - [ 29 ส.ค. 47 20:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เยี่ยมมากเลยครับ จากคุณ : chetM - [ 29 ส.ค. 47 20:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากครับที่ให้ความรู้ดีๆ ผมติดตามความคิดเห็นของคุณหมอมาตลอด นับถีอในทัศนะและมุมมองครับ จากคุณ : คนที่ติดตามผลงาน (คนเกเร) - [ 29 ส.ค. 47 22:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สุดยอดเลยค่ะ เยี่ยมจริง ๆ จากคุณ : superying - [ 29 ส.ค. 47 22:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ จากคุณ : คนนึงที่สมัครเข้ามาเล่น (น้าอ๊าด) - [ 29 ส.ค. 47 22:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กระทู้มีสาระทุกทีเลยครับ เยี่ยมจริง ๆ ว่าแต่ รบกวนนิดนะครับ แล้วมือสมัครเล่นนี่ใช้คำว่าอะไรดีครับ ไม่ค่อยเห็นคนพูดถึงเลย .. .. รูปปิดท้ายหนังสือ ถ้าทำเบลอ ๆ หน่อยผมคิดว่าภาพ CG เลยนะครับนั่น สวยจริง ๆ จากคุณ : Pixzz - [ 29 ส.ค. 47 22:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กระทู้นี้ขออนุญาตsave นะครับ ขอบพระคุณในความตั้งใจมากเลยครับสำหรับกระทู้นี้ ผมเองก็เคยใช้คำนี้จนโดนเตือนมาแล้ว สงสัยว่าผมจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดกระทู้นี้แน่เลย(ถ้าเป็นสาเหตุจริง ๆผมจะดีใจมากเลยครับที่เกิดกระทู้นี้ได้) ขอขอบพระคุณคุณหมออีกครั้งครับ ขอชื่นชมจากใจจริง จากคุณ : gavee - [ 29 ส.ค. 47 23:46:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทความเดียวกันกับที่ focusing หรือเปล่าครับ จากคุณ : เตี๊ยม - [ 30 ส.ค. 47 00:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ นางแบบ รับจ้างใส่เสื้อผ้าโพสท่าถ่ายภาพ เพื่อแลกกับเงิน หาก ไม่ตรงต่อเวลา เวลาทำงานมักขนเอาญาติพี่น้องเพื่อนฝูงหรือแฟนมานั่งดู มาเป็นเพื่อน ก็เข้าข่ายว่า ทำงานไม่เป็น Professional ได้เช่นกัน.. จากคุณ : G - [ 30 ส.ค. 47 01:23:11 A:210.203.179.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาอ่านต่อครับพี่ จากคุณ : ภีมะ.. - [ 30 ส.ค. 47 10:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าดูจากสิ่งที่ต้องการจะสื่อ ผมกลับว่ามันเยิ่นเย้อ ยาวเกินความจำเป็นนะครับ คราวหน้าลองเขียนใหม่แบบสั้นๆ ได้ใจความนะครับ จากคุณ : คนดี - [ 30 ส.ค. 47 11:31:19 A:202.5.88.14 X: TicketID:068594 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณทุกๆท่านครับ แหะแหะ คุณคนดี ขอบคุณครับ ที่แนะนำ ฉบับย่อ เหลือแค่ 2 หน้า A4 ก็มีครับ คือที่ลง ในFocusing ฉบับ ที่วางตลาดอยู่ในขณะนี้ มีลง สั้นๆ แค่ สองหน้า ซึ่ง คนที่อ่านแล้วหลายคน ได้มาถาม ต่อยอด ต่างๆ และบางคนต้องการ คำอธิบายเพิ่ม ซึ่งมีเขียนไว้หลายแง่แล้วใน ต้นฉบับเดิม จึงได้ นำลง ไว้ในที่นี้ เป็นต้นฉบับแบบยาว ดังที่บอกไว้ที่ หัวข้อกระทู้ ครับ จากคุณ : บางคนที่เป็นprofessional (lexusman) - [ 30 ส.ค. 47 13:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเห็นคนถ่ายได้3เดือน อาสํยมีกล้องสุดยอดใช้ ในกลุ่มเค้าต่างพร้อมใจเรียกซึ่งกันและกันว่าโปร กระผมงงง จริงๆ ครับท่านประธาน จากคุณ : ชูติว - [ 30 ส.ค. 47 22:21:46 A:202.183.253.179 X: ]