ความคิดเห็นที่ 1 ... "การเลือกสิ่งที่จะถ่าย" ถอดความมาจาก "การเป็นนักถ่ายภาพ" บทสนทนาระว่าง เดวิด เฮิร์น/แมกนั่ม กับ บิล เจย์ บิล- เมื่อเราถกกันถึงเรื่องคำนิยาม ที่คุณบอกว่าแก่นหลักของการถ่ายรูป คือการแสดงให้ได้ว่าสิ่งต่างๆ ที่ถ่ายนั้นมันเป็นอย่างไร ผมว่านี่เป็นจุดสำคัญเพราะมือใหม่ มักสนใจแต่อุปกรณ์ ไม่ได้มีความคิดสนใจในสิ่งที่จะถ่าย เดวิด- ครับใช่ ขอเน้นที่ประเด็นว่า คุณไม่อาจเป็นนักถ่ายภาพได้เพียงเพราะคุณมีความสนใจในการถ่ายภาพ บิล- ช่วยอธิบายเพิ่มหน่อยครับ เดวิด- คนส่วนมากมักสนใจถ่ายภาพในทางฉาบฉวย เพราะคนส่วนมากอาจหลงใน ชีวิตอันมีเสน่ห์ของช่างภาพสงครามหรือช่างภาพแฟชั่นระดับแนวหน้า หรือมีความภูมิใจในการครอบครองกล้องที่สวยและสุดยอด หรือเคล็ดลับในห้องมืด หรือรูปที่สวยๆที่พวกเขาสามารถถ่ายเลียนแบบตามได้เหมือน อย่างไรก็ตาม การทำอย่างนี้นั้น ไม่ว่าจะทำให้เขามีความสุขแค่ไหน สนุกยังไง ก็ยังไม่พอที่จะทำให้เขาเป็นนักถ่ายภาพที่แท้จริงได้ เหตุผลคือ การถ่ายภาพ เป็นเพียงตัวกลางในการแสดงออกซึ่ง เสน่ห์ หรือความจริงที่เป็นอยู่ของสิ่งต่างๆ อุปมา เช่นการเลือกซื้อรถยนต์ที่เลิศหรู เพื่อแสดงถึงฐานะ หรือการดึงดูดใจเพศตรงข้าม หรือซื้อเพราะมันมีการตกแต่งภายในอย่างหรูหรา หรือมีวิศวกรรมยานยนตร์ที่สุดยอด หรืออื่นๆ แต่สิ่งต่างๆ ที่กล่าวมานั้น ไม่มีค่าเลย ถ้ารถคันนั้นมันไม่สามารถวิ่ง พาคุณไปที่ต่างๆได้ บิล- จุดหมายของการถ่ายภาพก็คือการนำเสนอความเป็นไป ของสิ่งนั้นหรือชีวิตนั้นภายใต้สภาวะการณ์เฉพาะ หรือเวลาพิเศษและแสดงผลนั้นให้ผู้อื่นทราบ เดวิด- ใช่ แต่ขอเตือนตรงนี้ว่า แม้ว่าที่คุณกล่าวมาจะจริง มันไม่ใช่การบันทึกเฉพาะด้านดี ของอะไรก็ได้ บางภาพจะสวยกว่า น่าสนใจ และบันดาลใจกว่า แต่ที่มากกว่านั้น มันต้องมีรูปแบบเฉพาะที่ลบไม่ได้ ของผู้ถ่าย ดังนั้นคำถามคือ อะไรเป็นตัวสำคัญที่จะเปลี่ยนภาพที่ดูธรรมดาๆ ให้เป็นภาพยอดเยี่ยม บิล- แล้วคุณว่าอะไร เดวิด- มันอยู่ที่การเลือกสิ่งที่จะนำเสนอ นักถ่ายภาพต้องเน้น ถ่ายทอดความเป็นไป ของภาพ ไม่ใช่แค่ความสวยงามที่มองเห็น จะทำอย่างนี้ได้ ต้อง ทุ่มเท อ่าน ค้นคว้า พูดคุย พยายามและอาจล้มเหลวมาหลายต่อหลายครั้งในเวลาที่ยาวนาน บิล- ผมทึ่งมากเลยกับความคิดนี้ สำหรับผมมันดูเหมือนว่า เสน่ห์ที่ดำรงอยู่อย่างต่อเนื่องของการถ่ายภาพ คือคุณต้องค้นหาความเป็นไปในสิ่งที่จะถ่าย ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถถ่ายทอดความน่าสนใจนั้นให้คงอยู่ได้นานๆ และผมได้เรียนรู้จากคุณ หลังจากที่คุณบอกว่าภาพของผม น่าเบื่อ ในปี 1967 ซึ่งเขียนไว้ในหน้าแรกเลย “ผมควรที่จะหยุดการพยายามที่จะเลียนแบบช่างภาพอื่นๆ “ มันช่วยผมได้มาก ผมเริ่มถ่ายภาพแบบใหม่ มุ่งมั่นในสิ่งที่ผมสนใจจะถ่าย ไม่ได้คิดถึง ความสำเร็จ ชื่อเสียงต่างๆ แต่แค่ความสนุกในการปลดปล่อยความเป็นไป ซึ่งผมได้ทำต่อเนื่องมาจนถึงวันนี้ เดวิด- สิ่งที่ทำให้ มือใหม่ สับสนนั้นส่วนหนึ่งก็คือผู้สอนต่างๆ เน้นว่าภาพมาได้ยังไง ใช้เทคนิคอะไร มันแตกต่างและเป็นศิลป์อย่างไร มากกว่าการเน้นการสอนในการเลือก สิ่งที่จะถ่าย ประวัติของภาพถ่าย ก็คือ ประวัติดั้งเดิมของการเลือกสิ่งที่จะนำเสนอ ดังนั้นสิ่งแรกคือ ต้องเลือกว่าจะถ่ายอะไร ความสนใจ กระตือรือร้น ของคุณต่อสิ่งนั้น จะทำให้คุณถ่ายทอดความเป็นไปของสิ่งนั้นออกมาให้ผู้อื่นทราบได้ จากภาพของคุณ บิล- อืม อันนี้ทำให้ผมระลึกถึง ราล์ฟ สไตเนอร์ นักถ่ายภาพผู้ยิ่งใหญ่ เขามักจะเขียนจม.มาเย้าผมเล่น หลังจากได้เห็นผลงานของผม และมักลงท้ายว่า" แต่คุณก็ยังไม่ได้บอกผมว่าคุณเล็งกล้องถ่ายอะไร อันนี้จึงสำคัญ" และเขาพูดถูกอย่างที่พวกอังกฤษมักพูด (สำนวน get down to brass tack -ผู้ถอดความ) เราควรกลับไปตั้งต้นใหม่ โดยเน้นให้คำแนะนำในการเลือกสิ่งที่จะถ่ายก่อน เดวิด- ล้อเล่นน่า ผมเดาว่าการให้คำแนะนำว่าอะไรควรเลือกถ่ายนี่ ไม่ได้รับความสนใจหรอก และแม้ว่าพวกเขาจะสนใจ แต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้ถึงจิตใจคนอื่นๆว่า เขาชอบเรื่องอะไร บิล- ก็ใช่นะ แต่เราพูดเฉพาะหลักการเลือกก็ได้กระมัง เดวิด- สิ่งแรกที่ควรทำคือ จดบันทึกในเวลาสงบที่ความคิดบังเกิดขึ้น เขียนสิ่งที่คุณสนใจ หรือเขียนรายชื่อสิ่งที่คุณชื่นชอบ โดยไม่ต้องมีการเกี่ยวข้องกับรูปถ่ายก็ได้ หาดูว่าอะไรที่ดึงดูดความสนใจของคุณมากที่สุดในช่วงเวลาที่ผ่านมา ไม่ต้องสนใจการถ่ายภาพ พยายามระบุให้เจาะจงที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ และถ้ามีรายชื่อมากแล้วก็ค่อยๆมาตัดออกโดย การพิเคราะห์ว่า -เรื่องนั้นมันมองเห็นได้หรือไม่ ? โดยการตั้งคำถามนี้ต่อตัวเอง คุณก็สามารถตัดพวกเรื่อง ปรัชญาแนว เอ็กซิสตองเชียล (นักคิดผู้โด่งดังในแนวคิดนี้เช่น ฌัง ปอล ซาร์ต -ผู้ถอดความ) เรื่องบัญญัติเดิม(Old testament) หรือสิ่งมีชีวิตในดาวดวงอื่นๆ ออกไปได้ -เรื่องนี้ทำได้หรือไม่? คุณก็จะสามารถตัดเรื่องที่ทำได้ยากออกไป ยกตัวอย่าง เช่นคุณอยู่ในเดนเวอร์ มีรายได้จำกัด คุณควรตัดเรื่องเจดีย์ในญี่ปุ่นออกไป นอกจากจะดูว่าทำได้หรือไม่แล้ว ให้ดูว่าจะเข้าถึงได้หรือไม่ด้วย เช่นไม่ควรถ่ายภาพดาราดังเพราะมันเข้าถึงได้ยาก -เรื่องที่จะถ่ายคุณรู้ดีพอหรือไม่? ถ้าไม่รู้อย่าทำหรือจนกว่าคุณจะค้นคว้าอย่างพอเพียง เช่น คุณไม่ควรถ่ายภาพแหล่งเสื่อมโทรมในเมือง โดยเพียงแค่ เดินถ่ายรูปของพังๆต่างๆตามหน้าประตูบ้าน อย่างนี้ เป็นการฉกฉวย ไม่ใช่การสำรวจ (ตรงนี้เป็นการเล่นคำในภาษาอังกฤษคือThat’s exploitation, not exploration -ผู้ถอดความ) - มันน่าสนใจหรือเปล่า อันนี้ใช้กลอุบายได้ แต่ก็มีค่าควรที่จะทบทวนกับตัวเองก่อน เพราะถ้ามีหลายๆเรื่องที่คุณสนใจเท่าๆกัน คุณควรดูว่าอะไรที่คนอื่นอาจสนใจ ที่ว่าอาจต้องใช้กลอุบาย ก็คือเรื่องที่คุณจะทำนั้นอาจมีกลุ่มคนที่สนใจเพียงกลุ่มเล็กๆ แต่ด้วยอุบายที่เหมาะสมอาจชักนำให้เกิดความสนใจในชนกลุ่มใหญ่ได้ บิล- ขอผมแทรกตรงนี้ ในฐานะผู้บรรยายอาชีพ มันยากในการถ่ายทอดสิ่งที่ไม่น่าสนใจ ให้แก่กลุ่มผู้ฟังที่กำลังเบื่อ ผมต้องชักจูงความสนใจของพวกเขาขึ้นมาก่อนที่จะปล่อยสาระที่ต้องการออกไป ผมไม่ใช่ผู้ให้ความบันเทิงอาชีพ ผมเชื่อว่ามันมีเส้นแบ่งที่ชัดเจน ระหว่างเรื่องที่อยู่ในความสนใจของคนกลุ่มใหญ่ หรือการชักจูงให้เกิดความสนใจ ผมเรียกมันว่า bum-factor คือผู้ฟังตระหนักเพียงไรว่าก้นคุณนั่งอยู่บนอะไร เดวิด, คุณกำลังพูดถึง เส้นแบ่งนี้ใช่ไหมครับ เส้นที่แบ่งระหว่างเรื่องที่คุณสนใจกับ เรื่องที่คนอื่นๆสนใจ เดวิด- ใช่ครับ ถ้าผลการพิจารณาจากคำถามข้างต้น แล้วผลออกมายังเท่าๆกัน มันก็ไม่เสียหายอะไรนัก ถ้าเราจะเลือกเรื่องที่คนส่วนใหญ่สนใจ ในความเป็นมนุษย์ ทำให้บางครั้งเราต้องเลือกสิ่งบางอย่างโดยไม่ต้องมีเหตุผล แต่ที่เราควรคำนึงคือเหตุการณ์ สีเทานี้ บางครั้งเราอาจลืมจุดสำคัญไปได้ เรื่องที่ควรเลือกอาจเป็น ก.เรื่องที่คุณสนใจมากๆอย่างน้อยก็ช่วงเวลาหนึ่งที่จะผลิตงานออกมาได้ ข.สามารถสื่อออกมาเป็นภาพได้ ใช้ภาพอธิบายได้ประหนึ่งคำบรรยาย ค.มันยังคงอยู่ ทำให้เมื่อคุณมีเวลาทบทวนแก้ไข ยังคงทำได้ บิล- ผมขอเพิ่มตรงนี้สักเล็กน้อย การขอให้เจาะจงเรื่องให้แคบลงเท่าที่จะทำได้ รายนามสิ่งที่น่าสนใจมันอาจมากและกว้างเกินไป ที่จะใช้ได้ ผมมีประสบการณ์ในการเลือกเรื่องที่จะให้นักเรียนสัมมนาหรือวิจัย ซึ่งนักเรียนมักเลือกเรื่องที่อาจเขียน เป็นหนังสือทั้งเล่มได้เลย ใม่ใช่แค่หัวข้อเล็กๆ ความยากอยู่ตรงที่จะเลือกเรื่องเล็กๆ ที่น่าสนใจได้อย่างไร พวกเขาอาจเลือก ลักษณะแห่งวีรบุรษ แต่ผมอาจแนะนำ เรื่องของ "เลวิส แครรอล " พวกเขาอาจเลือก การแบ่งแยกลักษณะภาพถ่าย ผมอาจบอก "การใช้ลูกแก้วในงานถ่าย " หรือพวกเขาอาจเลือก ภาพถ่ายของละติน-อเมริกัน ผม ก็อาจจะแนะนำ "ภาพดิจิทัลของ เปโดร แมร์ " นี่เป็นแค่ยกตัวอย่างในการเลือกหัวข้อนั้นๆให้เล็กลง เดวิด- มันเหมือนกัน ในการเลือกเรื่องมาถ่าย เมื่อผมพูดว่าให้เจาะจงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมหมายถึง เรื่องที่เป็นไปได้ ในเวลาที่เหมาะสม ดั้งนั้น ถ้าเลือกดี เรื่องก็จะทำได้ง่าย เอาละผมขอยกตัวอย่างบ้างเช่น อาจเลือก ชีวิตในการเป็นนักศึกษาในวิทยาลัยทั่วไป แทนหัวข้อ "การศึกษา" หรือเลือก ต้นไม้ที่เกี่ยวข้องกับสถาปัตยกรรม แทนหัวข้อ "ดอกไม้" คงได้ประเด็นความคิดนะครับ บิล- ผมว่าสำหรับมือใหม่ การแนะนำให้สร้างรายชื่อ อาจก่อให้เกิดการถกเถียงอย่างดื้อรั้นได้ อีกทั้งการเน้นให้เข้าถึงเรื่องของสิ่งที่จะถ่าย ผมแน่ใจว่า จะทำให้บางคนอาจคิดว่า มันทำลายความสุขในการถ่ายภาพ เดวิด- อาจเป็นได้ แต่ความจริงก็คือ มัน(การสร้างรายชื่อ)ได้ผล การถ่ายไปเรื่อยๆ หวังว่า จะมีสักรูป ที่โดดเด่นขึ้นมา(แบบที่มือใหม่ทำกันอยู่นั้น) ผลคือมันไม่ได้ผลหรอกครับ เสียใจด้วยในตรงนี้นะครับ สำหรับมือใหม่ ถ้าวิถีของมืออาชีพ มันไม่ตรงกับความคิดฝันของคุณ ที่ผมจะบอกได้ก็คือ ในสี่สิบปี ที่ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับนักถ่ายภาพที่เก่งๆ ทั่วโลก ที่ใช้เครื่องมือ อุปกรณ์ และมีแนวทางการทำงาน แตกต่างกันไป แต่ทุกคนมีความคิดร่วมเหมือนกัน คือ ในการถ่ายภาพ พวกเขามีความรู้ ความกระตือรือร้น และเข้าใจในสิ่งที่กำลังถ่าย และพวกเขามีการวางแผนล่วงหน้า บิล- เราค่อยกลับมาที่ความคิดในการวางแผนการถ่ายอีกครั้งในภายหลัง แต่ผมขอบอกว่า จุดประสงค์ของการคุยนี้ก็เพื่อ สร้างแรงบันดาลใจให้เหล่ามือใหม่ทั้งหลาย การแนะนำนี้ดูเหมือน จำกัดความคิดในการเริ่มถ่าย แนะนำตรงไปที่การบันทึก ใบหน้า สถานที่ แต่แท้จริงแล้วเราเริ่มที่การชี้แนะมือใหม่ แต่สำหรับนักถ่ายภาพทั่วๆไป การคุยในวันนี้ไม่ได้จำกัดความคิด แต่ยังแนะด้วยว่าให้พัฒนา ไปได้อย่างไม่มีข้อกำหนด ตามแต่ความสามารถในการแปลผลของแต่ละคน เดวิด- ใช่ครับ ในการเริ่มต้น ต้องแคบและชัดเจน เพื่อจะได้รู้ว่าจะเล็งกล้อง ไปทางใด อย่างที่สไตเนอร์ ว่าไว้ และเมื่อถ่ายภาพมากๆเข้า ความกระตือรือร้น ความรู้ที่ได้จะพัฒนาให้คุณรู้ลึก และกว้างมากขึ้นในการถ่ายของคุณเอง มันจะมีทางไปของมัน บิล- ผมขออุปมาดังนี้ เมื่อผมอยากจะทำสวน ผมจะปลูกต้นไม้ ผมสามารถเลือกเอา ส่วนต่างๆกิ่งไม้ ลำต้น ใบ มาใส่ได้เลย ก็กลายเป็นต้นไม้ที่ต้องการ จะให้สวยยังไงก็เลือกได้ แต่ต้นไม้คงจะตาย มันไม่เติบโต ดังนั้นเราควรเริ่มจากต้นกล้า ค่อยๆเพาะ และรดน้ำดูแล อดทน หน่อนั้นก็จะเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ และมีรูปร่างแตกต่างๆไป มีความแปลก แตกต่างและงดงามโดยเราคาดไม่ถึง เช่นกันกับการถ่ายภาพ การเติบโตทางความคิดอ่าน การถ่ายเรื่องที่เลือกแล้วให้ออกมาให้เห็นได้ ...................... จากคุณ : บางคนรู้ว่าผมประทับใจ (lexusman) - [ 4 ก.ย. 47 07:52:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. (ต่ออีก) เดวิด- อย่างที่คุณทราบ บางครั้งการมองปัญหา ถ้าเรามองมุมกลับอาจทำให้เห็นทางออกง่ายขึ้น เช่น ปัญหา ความซื่อสัตย์ในการถ่ายภาพ เราอาจมองว่าอะไร คือความไม่ซื่อสัตย์ในการถ่ายภาพ ก็จะมองภาพความไม่ซื่อสัตย์ได้ชัดเจนขึ้น เช่นกัน อะไรคือทางเลือกในการให้ความสำคัญกับสิ่งที่จะถ่าย ? มันอาจเป็นความน่าหลงใหล มากของการคว้าภาพในช่วงที่สวยงามของดอกไม้ไฟ แต่ความลึกและความเป็นมาเบื้องหลังนั้นอีกเรื่องหนึ่ง มือใหม่อาจต้องเครียดในการหาความแตกต่าง และความใหม่ที่ไม่เคยมีใครทำ จนทำให้เกิด การใช้วิธีการที่ไม่ถูก และนำไปสู่การกลายเป็นต้นไม้ที่ตายแล้วในที่สุด เดวิด- อีกปัญหาหนึ่ง ถ้าภาพที่ได้ไม่แสดงถึงความเป็นมา ถ้าใช้คำของ เอ็ดเวิร์ด เวสตัน ดังนั้น นักถ่ายภาพก็จะไม่ได้เรียนรู้อะไรกับโลกแท้จริง พวกเขา(ผู้ถ่าย)แค่ตัดสินสิ่งต่างๆตามจากตัวเอง "นี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึก" ซึ่งมันมีมานานแล้ว และมันนำไปสู่การวิเคราะห์อันไร้ประโยชน์โดยที่งานนั้นมีคุณค่าเพียงผิวเผิน บิล- ผมเกรงกับสิ่งเหล่านี้ (ความมั่นใจ ดื้อรั้นทำ ในสิ่งที่ตนยังไม่เข้าใจเพียงพอ) เป็นวิกฤติอย่างหนึ่งของการถ่ายภาพที่ต้องเผชิญ ความเป็นตัวตนนั้นมีบางคนเชื่อว่านักถ่ายภาพควรย้อนพิเคราะห์ดูตัวเองประหนึ่งเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่ผมไม่เห็นด้วย ที่จู่ๆมือใหม่ผู้หนี่งก็เกิด มีความลึกล้ำของตัวตนที่จะมีงานแสดงออก ขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน และที่ตลกคือ แม้ว่างานนั้น มัน จะแย่ขนาดไหน มีความตื้นเขิน ผิวเผิน และคับแคบ ไม่ต่อเนื่องปานใด แต่ในทันทีที่ได้รับการยอมรับยกยอจากบางกลุ่มคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร มือใหม่ผู้นั้นก็กลายเป็นนักถ่ายภาพได้ อย่างน่าประหลาด เดวิด- มันไม่มีมาตรฐาน ที่ผมหมายถึงคือไม่มีการกำหนดออกมาเป็นสิ่งที่วัดได้ว่า ภาพไหนสำเร็จหรือภาพไหนล้มเหลว ถ้าเขาบอกว่า" นี่ไงที่ผมรู้สึก" คุณไม่อาจบอกได้หรอกว่า "คุณไม่ควรรู้สึกแบบนั้น" เดวิด- ขอย้ำว่า ผมไม่ได้คัดค้านการถ่ายภาพในแนวของตัวเอง นั่นเป็นประโยชน์ของการใช้เครื่องมือ แต่อย่าลืมว่าอาจจะมีคนชอบภาพแนวนั้นแค่คนเดียวคือตัวผู้ถ่ายเอง เป็นการยากที่จะพบว่า แนวของตัวเองนั้น อยู่ๆจะสามารถมีผลให้คนส่วนใหญ่ชอบด้วย บิล- นักถ่ายภาพส่วนมากจะสร้างความนิยมโดย การลดความเป็นตัวเองและเน้นความ สำคัญของเรื่องที่จะถ่ายทอดให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ผมพูดจริงๆนะครับ ไม่ได้ล้อเล่น นักถ่ายดังกล่าวมักเป็นสมาชิกกลุ่ม ออกัส (กลุ่มนักถ่ายภาพใหญ่กลุ่มหนึ่งในประวัติศาสตร์ -ผู้ถอดความ) ทั้งหมดแทบไม่มีใครรู้จักตัวตน อย่างไรก็ตามวันนี้จะขอเน้น ที่แบบอย่างเฉพาะตัว ของนักถ่ายถาพ ที่เหล่ามือใหม่มักเน้นและแสดงออกในตัวตน พอๆกับการแสดงสิ่งที่ถ่าย คุณเห็นด้วยไหมครับ? เดวิด- ในยุคปัจจุบันของกลุ่มนักถ่ายภาพเชิงศิลป์ ผู้ที่นำเสนอเน้นที่งานมากกว่าความเป็นตัวเอง จะเป็นการสร้างความแตกต่างที่โดดเด่น ไปโดยที่ไม่ต้องเน้นอะไร ตอนนี้ผมขอพูดติดตลกว่าความจริงก็คือ นักถ่ายภาพหรือแม้กวี มักมีความคิดฝัน มีความเป็นตัวตน เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างผลงานภาพโดยไม่มีตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่จะไม่ใช่ด้วยความตั้งใจ เพียงแต่รูปแบบเฉพาะที่เกิด มันเป็นสิ่งที่เกิดตามมา ไม่ใช่เป้าหมาย ความเป็นตัวเองจะออกมาโดยไม่ต้องเน้น จะพบได้ว่าการเกิดรูปแบบเช่นนี้จะเด่นชัดและแข็งแกร่ง มากกว่าการเจาะจงเน้นความเป็นตัวเองออกมาอย่างตั้งใจเสียอีก บิล- คล้ายๆกับการเดินกลับกระท่อมกลางป่า ใต้แสงดาว คุณจะเห็นทางโดยไม่ต้องมอง หรือกลับมาที่การเปรียบกับต้นไม้ของผม การคงอยู่ของชีวิตที่เราเรียกต้นไม้ อยู่ได้ด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นคือราก ที่อยู่ใต้ดิน รากทำให้ต้นไม้โต และสามารถยืนหยัดในลมพายุได้ ผมรู้ว่าอุปมานี้ไม่ค่อยดีนัก แต่ผมอยากให้มีการค้นหาตัวตนของสิ่งต่างๆ ด้วยตัวตนภายในของนักถ่ายภาพเอง เดวิด- ใช่มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนักแต่ผมเข้าใจความหมายของคุณ ผมว่าคำตอบนั้นง่ายๆเลย คือการเข้าถึงเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่จะนำเสนอ ไม่มีคนสองคนที่เหมือนกันทุกอย่าง คิดเลือกรายชื่อเดียวกัน ทำในแนวเดียวกัน การเลือกสิ่งที่จะถ่ายนั่นละคือการนำเสนอตัวตนของคุณแล้ว ยิ่งสนใจลึกลงไป คุณจะยิ่งเข้าใจ และนั่นละจะสร้างโอกาสในการ แสดงตัวตนภายในออกมา บิล- ผมเคยดูโทรทัศน์สัมภาษณ์นักไวโอลินผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ที่ถูกถามให้อธิบายชีวิตในแต่ละวัน เขาตอบว่า ในระหว่างอาหารเช้าเขาทบทวนโน้ตเพลง แต่งเพลงในช่วงเช้า คิดถึงดนตรีตอนเดิน ฝึกซ้อมไวโอลินตอนบ่าย เล่นคอนเสิร์ตตอนเย็น พบปะเพื่อนนักดนตรี และเข้านอนโดย ฝันถึงไวโอลิน ผู้สัมภาษณ์ตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะบอกออกมาว่า ดูเหมือนชีวิตช่างแคบเหลือเกิน “ใช่” นักไวโอลินตอบรับ และอธิบายต่อ ในตอนแรกชีวิตช่างแคบเหลือเกิน ไม่มีอะไรเลย แต่แล้วก็แปลก คล้ายๆกับดนตรีของเขาผ่านจุดแคบที่สุดของ ขวดแก้วนาฬิกาทราย มันขยายกว้างขึ้นกว้างขึ้น ตอนนี้ดนตรีของเขากลายเป็นหนึ่งเดียวกับวิถีชีวิตไปแล้ว เดวิด- ในแง่ความจริง นักถ่ายภาพก็คือนักถ่ายภาพตลอดเวลาเต็มร้อย ในระหว่างที่ผมเดินทางมาพบคุณ ผมอ่าน ร้อยแก้ว สี่บท ที่เขียนโดย ไมเคิล เดอ มอนเทน(กวีชาวฝรั่งเศส ๑๕๓๓-๑๕๙๒ -ผู้ถอดความ ) พบความเกี่ยวเนื่อง ระหว่างแนวคิดของเขากับการถ่ายภาพในยุคปัจจุบัน แม้บทประพันธ์นี้จะเขียนในช่วงปลายของศตวรรษที่๑๔ ผมมักจะชอบดูภาพยนต์กับนักถ่ายภาพที่ผมนับถือ เพราะเมื่อเราคุยกันหลังจากนั้น จะได้ความคิดเกี่ยวกับการวางโครงเรื่อง บทสนทนา การแสดง มุมกล้อง จังหวะการเดินเรื่อง ซึ่งสามารถนำข้อคิดที่ได้มาใช้ในงานของเรา ทุกสิ่งที่เราพบ มันเป็นข้าวสำหรับโรงโม่ ที่จะโม่ออกมาเป็นอาหารเลี้ยงดูผู้คนได้ การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ในทุกๆวัน การรู้ซึ้งนี้สามารถแสดงออกมาได้ ไม่สงสัยเลยว่า ความเป็นตัวตนของช่างภาพจะถูกถ่ายทอดออกมาในภาพของพวกเขา บิล- ความมุ่งหมายที่ยอดเยี่ยม คือการประสานระหว่าง ตัวตน และสิ่งที่จะนำเสนอ ซึ่งภาพที่ได้ จะแสดงถึงความสัมพันธ์ของจิตวิญญาณ และโลก ผู้ถอดความ . (บางคนเรียกผมว่า) lexusman จากคุณ : บางคนรู้ว่าผมประทับใจ (lexusman) - [ 4 ก.ย. 47 07:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสริม .. ผลงานหนึ่งของ เดวิด เฮิร์น ภาพจากเว็บของกลุ่ม Magnum คงต้องระวังเรื่องลิขสิทธิ์ .. จากคุณ : บางคนรู้ว่าผมประทับใจ (lexusman) - [ 4 ก.ย. 47 08:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยอดเยี่ยมครับ ผมมาทีหลังเพิ่งเคยได้อ่าน โหวตเก็บเข้าคลัง จากคุณ : DZL - [ 4 ก.ย. 47 10:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบมากๆๆเลยค่ะ ขอบคุณที่นำความรู้มาให้นะคะ ตอนนี้กำลังตามเซฟทู้จากคลังกระทู้เก่าทุกทู้เลยค่ะ ขอบคุณเป้นอย่างสูงค่ะ จากคุณ : roungtawan - [ 4 ก.ย. 47 19:37:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณหมอ lexusman มากครับ ที่นำสิ่งที่ดี มีประโยชน์มาฝากกันอีกครั้ง....................... จากคุณ : อิเลคโทนลืมล็อคอินง่ะ - [ 5 ก.ย. 47 05:27:12 A:202.47.247.130 X: ]