PANTIP.COM : C4307638 ::: ทีมภาควิชาดนตรีแจ๊ส ::: ชีวิตคือการอิมโพรไวส์ [Jazz Music]

ความคิดเห็นที่ 12

ขอแจมด้วยคน เอามาฝากเพิ่มเติมจาก คอลัมน์ รหัสชีวิต เซคชั่น กายใจ กรุงเทพธุรกิจ ฉ.อาทิตย์ 23 เมษายน 2549 ครับ
+++++++

รหัสชีวิต

มโนมัย มโนภาพ
ภาพ : สราวุธ สุวรรณรักษ์

แบ่งปันความสุขด้วยเสียงเพลง

ไม่ใช่เรื่องแปลก หากมนุษย์ทุกรูปนามจะมุ่งไขว่คว้าหาความสุขในชีวิต แม้นิยามความสุขในทัศนะของแต่ละคนนั้น อาจแตกต่างกันไปอย่างไม่น่าเชื่อ

ในโลกที่หมุนไปด้วยอัตราเร่งอันน่าตระหนกตกใจเช่นทุกวันนี้ วัตถุธรรมได้กลายเป็นเครื่องหมายของการบ่งชี้ระดับความสุขไปโดยปริยาย ยิ่งรวยหมายถึงยิ่งมีความสุขมาก สอดคล้องกับกระแสบริโภคนิยมที่ถาโถมไปทั่วทุกพื้นที่ การยื้อแย่งแข่งขันจึงเป็นภาพที่เราได้พบเห็นกันจนรู้สึกชาชิน และเป็นวัฏจักรอันไม่สิ้นสุด

ทว่า ณ มุมเล็กๆ ที่หลายคนมองข้าม ความสุขที่จริงแท้ กลับไม่ใช่เรื่องต้องแก่งแย่งแข่งขันเสมอไป หากความสุขนั้นมีมากเพียงพอที่จะแบ่งปันกันได้เสมอ ดังกรณีความสุขในเสียงดนตรี ซึ่งถือเป็นนฤมิตกรรมหนึ่งของศิลปะ

"ประสบการณ์สมัยอยู่เมืองนอก ผมมีโอกาสได้ไปเล่นดนตรีเยอะ แล้วพอถึงช่วงพัก ก็มีฝรั่งมาขอจับมือ บอกว่า thanks for giving เป็นจุดเริ่มต้นทำให้ผมเริ่มเข้าใจว่า นั่นคือการให้อย่างหนึ่ง การที่เราได้ให้เสียงดนตรีแก่เขา"

นุ วุฒิวิชัย นักเปียโนหนุ่มเริ่มต้นกล่าวถึงแนวคิดในการแบ่งปันความสุขของเขา เพื่อกระจายออกไปสู่ผู้ฟังวงกว้าง และแนวคิดดังกล่าวได้กลายมาเป็นรากฐานที่กำหนดแนวทางการทำงานของเขาในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การนำเสียงดนตรีแจ๊สออกไปสู่ผู้คนในท้องถิ่นที่ห่างไกลออกไป ภายใต้โครงการ 'แจ๊ส เหอะ'

บัณฑิตทางด้านศิลปศาสตร์เอกการบรรเลงเปียโน จาก 'คอร์นิช คอลเลจ' เมืองซีแอตเติล สหรัฐอเมริกาคนนี้ เริ่มต้นเล่นเปียโนเมื่ออายุ 7 ขวบ เคยเป็นแชมป์อิเล็กโทนแห่งประเทศไทยมา 3 สมัย ผ่านงานเล่นดนตรี ทำเพลงในสตูดิโอ เพลงประกอบภาพยนตร์โฆษณา ปัจจุบัน มีภารกิจหลักในฐานะผู้ช่วยคณบดีฝ่ายบริหารหลักสูตร ดนตรีแจ๊ส คณะดุริยางคศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร

"ก็ตัดสินใจอยู่นานเหมือนกัน" นุ ย้อนความกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เมื่อทางคณะฯ ทาบทามให้มาเป็นอาจารย์ประจำ หลังจากแวะเวียนมาเป็นอาจารย์พิเศษอยู่ราว 1 ปี "ตอนนั้น ผมเป็นฟรีแลนซ์ทำเพลงประกอบโฆษณา เล่นกลางคืนบ้าง และมีงานสอนเปียโน ใจผมทีแรกไม่อยากมาทำ แต่ทางนี้ขาดบุคลากรจริงๆ เราก็เลยคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง"

นุ ถือว่า ตนเองเป็น 'นักดนตรีที่อาสามาเป็นอาจารย์' และคณะที่เปิดสอนทางด้านดนตรีที่เขาสังกัดอยู่เป็นเสมือน 'สำนักใจ' กล่าวคือ "ในสำนักนี้ การเล่นดนตรีแจ๊สของเราเป็นอีกแบบ คือออกมาจากใจ คือจะเล่นยังไงก็ได้ ต้องออกมาจากตรงนี้ (ชี้ไปที่หัวใจ) คือมีนะหลายคนเล่นเก่ง แพรวพราว แต่มันไม่ได้ออกมาจากจิตใจ ผมขอรวมถึงการดำรงชีวิต อยู่ด้วยใจ รักกัน อะไรต่างๆ "

การออกมาผลักดันโครงการ 'แจ๊ส เหอะ' เป็นกิจกรรมแสดงสดดนตรีแจ๊สตามสถาบันการศึกษาทั้งในกรุงเทพและหัวเมืองต่างจังหวัด ด้วยหวังจะสร้างฐานคนฟังและคนเล่นดนตรีแขนงนี้ ซึ่งยังมีอยู่น้อยนิด เมื่อเปรียบเทียบกับดนตรีแนวอื่นๆ

ถามถึงอุปสรรค คนทำงานอย่างเขาตอบสั้นๆ ว่า

"... ก็คงมีเรื่องสตางค์อย่างเดียว... ปีแรกๆ ก็เข้าเนื้อผมกับน้องชายเต็มๆ แต่มันหยุดทำไม่ได้ คราวนี้ ทางคณบดีเห็นดีงาม เลยเข้ามาสนับสนุน..."

แม้มีเสียงสะท้อนว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้น ไม่ต่างจากการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ หรือเป็นการลงแรงที่สูญเปล่า แต่ในสายตาของนักเปียโนที่สวมหัวใจนักกิจกรรมทางวัฒนธรรม เขาค้นพบข้อเท็จจริงว่า หากไม่ลงมือผลักดันเองแล้ว สภาพความเป็นไปของวงการนี้คงไม่ดีขึ้น

" คือเหนื่อยและสนุกนะครับ รู้สึกภูมิใจลึกๆ คือถ้าไม่มีใครเริ่ม มันก็จะไม่เกิดขึ้น อย่างน้อยก็ได้นับหนึ่ง สักวันเราก็คงต่อๆ กันไปได้ อย่าง แจ๊ส เหอะ ทุกคนมองว่าคงไปได้อย่างมากแค่ปีแรก สองปีแรก มีแต่คนถามว่าทำไปทำไม ปรากฏว่า ไม่ใช่ มันดีขึ้นเรื่อยๆ อาจจะไม่มาก แต่มันค่อยๆ เพิ่ม ผมไม่ได้มองแค่ 2 ปี 5 ปี แต่ผมมอง 10 ปี 20 ปี หรืออาจจะจนผมตายไป แต่อย่างน้อย มันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว มันมีอายุของมัน และมันจะค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ เราจะดูแค่ระยะสั้นๆ ไม่ได้..."

"ถ้าวันหนึ่ง เราสร้างเด็กสักคนให้หันมาสนใจดนตรีแนวนี้ได้ จากความพยายามของเรา นั่นคือคำตอบแล้วมิใช่หรือ เช่นถึงวันนี้ เรามีเด็กจากขอนแก่นที่ติดตามเรามาตลอด และวันนี้ เขาก็เล่นดนตรีแนวนี้ได้ดี"

คำพูดของนักดนตรีคนนี้สะท้อนถึงวิสัยทัศน์ที่ไม่ค่อยปรากฏในหมู่คนทำงานด้านวัฒนธรรมบ้านเราเท่าไหร่ นั่นคือการทำงานอย่างต่อเนื่อง มั่นคง และยั่งยืน

จากโครงการ 'แจ๊ส เหอะ' ที่ดำเนินมาได้ 5 ปีเต็ม นุ กับผองเพื่อนคณาจารย์ทางด้านดนตรี สานความฝันกันต่อที่ 'โน อีโก แจ๊ส แคมป์' หรือ 'ค่ายดนตรีแจ๊สไร้อัตตา' เพื่อเปิดโอกาสให้เยาวชนและนักดนตรีอาชีพได้ต่อยอดความรู้ทางด้านดนตรีกันเพิ่มขึ้น โดยมีเป้าหมายปลายทางที่งานการแข่งขันแจ๊สแห่งประเทศไทย หรือ Thailand Jazz Competition ชิงถ้วยพระราชทานพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ปลายปีนี้

เมื่อถามถึงภาพฝันในอุดมคติ นักเปียโนตอบโดยไม่ลังเล

"ผมอยากเห็นวงการดนตรีไทยมีอะไรมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ อยากให้มีความหลากหลาย เราไม่ได้พูดถึงความยากง่าย แต่กำลังพูดถึงป๊อปที่มากกว่าป๊อป ร็อคที่มากกว่าร็อค ผมคุยกับพี่โดม (โดม หโยดม มือเบสวงแม้นศรี) ว่า มันไม่เป็นเรื่องดีดอกหรือ หากเราแก่ตัวลงไปวันหนึ่ง แล้วแวะไปดูดนตรีที่นั่นที่นี่ พบว่าวงนั้นก็เก่ง วงนี้ก็เก่ง แต่นั่นหมายความว่าเราจะต้องมาช่วยกันในตอนนี้ จริงๆ แล้ว ไม่จำเป็นต้องเก่งทางด้านแจ๊สเท่านั้น แต่ผมหมายถึงวงการดนตรีโดยรวม ผมอยากให้มองว่าเป็นศิลปะ อยากให้ออกมาจากจิตวิญญาณ"

เช่นเดียวกับโครงการ 'แจ๊ส เหอะ' ซึ่งมีการคัดเลือกนักศึกษาจำนวนหนึ่ง เพื่อร่วมเดินทางไปแสดงดนตรีกับคณาจารย์ แต่ นุ ยืนยันพื้นฐานความคิดของเขาชัดเจนว่า

"เด็กที่ได้ไป ไม่เพียงฝีมือดีอย่างเดียว แต่ความคิดต้องดีด้วย ผมพยายามจะบอกเด็กๆ เสมอว่า เวลาเราไปต่างจังหวัด เราไปเพื่อแบ่งปันสิ่งดีๆ ที่เรามี ให้แก่สังคม ไม่ใช่ไปแสดงอัตตา หรือไปอวดเก่ง กล่าวคือเรามีความสุขแล้ว ในการเล่นดนตรีที่เรารัก เราจึงอยากแบ่งปันความสุขนี้ออกไปให้ทุกๆ คน"

จากคุณ : อนันต์ - [ 24 เม.ย. 49 18:56:05 A:10.2.3.5 X:203.154.97.194 ]