ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 1 ~ เธอเคยได้ยินเรื่องราวของ lucky star มั้ย ~ ~ เธอจะเรียกที่แห่งนี้ว่า lucky star ก็ได้ ~ ~ นี่คือโค๊ดลับ เวลาที่เราอยู่บนโลกแล้วทำสัญญาณมือแบบนี้ คนที่เรารักแต่กลับจากเราไปก็จะได้ยินความคิดถึงของพวกเราและนำพาความสุขมามอบให้ ~ เซิน เซิน : ทุกครั้งที่ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าทำให้ฉันนึกถึงผู้ชายคนนึงที่ฉันไม่มีวันลืม เค้า คนที่มอบความทรงจำที่งดงามที่สุดในชีวิตให้ฉัน พ่อฉันเป็นคนเกาหลี ท่านจากฉันไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ด้วยเหตุนี้ แม่จึงพาฉันกลับไปยังบ้านเกิด และขายข้าวเนื้อย่างอาหารที่พ่อชอบที่สุดเลี้ยงชีพ ฉันชอบมองเวลาแม่ทำข้าวเนื้อย่าง หรือไม่ก็ให้แม่เล่าเรื่องของพ่อให้ฟัง ได้ฟังแม่เล่าเรื่องราวของพวกท่านทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข ลุงจั่วที่อยู่บ้านข้างๆเป็นเพื่อนเก่าของพ่อที่เคยทำธุรกิจด้วยกันก็ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี เอ็นดูฉันเหมือนลูกสาวแท้ๆ แต่ท่านกลับทั้งดุทั้งตีลูกชาย จั่วจวิน บอกว่าถ้ามันทำตัวดีเหมือนลุงซักหน่อยก็คงดี แต่คนดื้อรั้นอย่างจั่วจวินกลับไม่สนใจเลยซักนิด เค้าก็ยังคงเล่นไปวันๆทำให้คนคิดว่าในชีวิตเค้าคงไม่มีอะไรสำคัญ จนถึงวันนั้น จั่วจวินพาฉันหนีเรียนแต่รถเมล์กลับเกิดอุบัติเหตุ ตอนนั้น ฉันกลัวมาก ฉันคิดว่าฉันคงตายแน่ๆ ฉันอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีเสียง ที่โรงพยาบาล คุณหมอบอกแม่ว่าฉันอาจจะตกใจมากเกินไป อาจจะพูดไม่ได้ซักระยะ พวกเค้าตรวจร่างกายฉันหลายต่อหลายครั้ง ทานยาหมากมายลายอย่างแต่กลับไม่ได้ผล ลุงจั่วโกรธมาก ด่าจั่วจวินไม่หยุด เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นจั่วจวินรู้สึกผิดจนพูดไม่ออก ฉันนั่งอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตนี้ฉันจะพูดไม่ได้อีก ฉันจึงวิ่งไปที่ดาดฟ้า พยายามที่จะตะโกนออกมา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว ไม่มีใครช่วยฉันได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาว เพราะมนุษย์ต่างดาวไม่สามารถสื่อสารกับมนุษย์บนโลก แต่พวกเค้ากลับเข้าใจว่ามนุษย์กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เพราะเช่นนี้ทำให้ฉันสอดจดหมายไว้ในช่องลับ ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังเฝ้ารอคอยว่าซักวันคงจะมีเพื่อนจากต่างดาวมาทำให้ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีก แล้วในบ่ายวันนั้นเอง ก็มีข้อความจากมนุษย์ต่างดาวตอบกลับมาจริงๆ เค้าบอกว่าเค้าเป็นมนุษย์ต่างดาว ฉันอยากจะเจอเค้ามาก อยากจะรู้ว่าที่แท้มนุษย์ต่างดาวหน้าตาเป็นยังไง ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นมนุษย์ต่างดาวที่ขาเข้าเฝือกด้วย เหว่ยอี้ : เธอ คนที่วางจดหมายไว้ที่นี่ก็คือเธอ แมลงสาบที่เดินอยู่บนพื้นทำให้เหว่ยอี้กลัว เซินเซินจึงใช้รองเท้าตีมัน เหว่ยอี้ : แมลงสาบเป็นดาวที่ทำลายมนุษย์ต่างดาว เซินเซิน: ตอนที่ได้พบตัวตนที่แท้จริงของเค้ากลับทำให้ฉันรู้สึกผิดหวัง เพราะเค้าไม่เหมือนมนุษย์ต่างดาวอย่างที่ฉันคิดไว้เลยซักนิด แถมยังเป็นมนุษย์ต่างดาวที่กลัวแมลงสาบซะด้วย จนถึงวันนั้น ฉันเห็นเค้าปิดตา ใส่หูฟังยืนพิงอยู่ข้างต้นไม้ ทำเหมือนกับโลกนี้เหลือเพียงแต่เค้าอยู่คนเดียวอย่างงั้น ฉันถึงได้เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงเป็นมนุษย์ต่างดาว เพราะว่ามนุษย์ต่างดาวที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้คงจะรู้สึกโดดเดี่ยวกันหมด ดาดฟ้าถือเป็นที่ลับของมนุษย์ต่างดาวอีกที่หนึ่ง เหว่ยอี้ : เธอก็มากินข้าวที่นี่หรอ เซินเซิน: พวกเรามักจะพบกันบนดาดฟ้าอยู่บ่อยๆ เค้ามองข้าวเนื้อย่างที่แม่เตรียมให้ฉันแล้วก็บอกว่าขอแลกกับของๆเค้า มองเค้ากินอย่างเอร็ดอร่อยทำให้ฉันคิดว่าที่ดาวอื่นก็คงไม่มีขายข้าวเนื้อย่างแน่นอน เหว่ยอี้ : อร่อยมากๆเลย เซินเซิน : เพียงแต่เค้าถามคำถามที่มนุษย์ต่างดาวไม่ควรจะถาม เหว่ยอี้ : ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกัน เธอชื่ออะไรหละ ฉันชื่อชีเหว่ยอี้ เซินเซิน : ฉันตั้งใจเขียนชื่อภาษาเกาหลีของฉัน เหว่ยอี้ : มันคืออะไร ไอกลมๆขีดๆเนี่ย ที่แท้เธอนั่นแหละที่เป็นมนุษย์ต่างดาว อ๋อ ภาษาเกาหลี เธอเป็นคนเกาหลีหรอ เซินเซินพยักหน้า เหว่ยอี้ : มิน่าหละเธอถึงไม่ชอบพูด ภาษาจีนของเธอคงแปลกๆเพี้ยนๆหละสิ เซินเซิน: วันที่สองของการคบเพื่อนใหม่ แม่กลับโดนรถชนระหว่างจะเอาข้าวเนื้อย่างมาให้ฉัน ลุงจั่ว : ฉันจะดูแลเซินเซินเอง วางใจได้ เซินเซิน : ครั้งนี้ ฉันรู้สึกเหมือนฉันสูญเสียโลกทั้งใบ ต่อให้มีซักวันที่ฉันพูดได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร แม่ก็ไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว แต่มนุษย์ต่างดาวเหมือนจะรู้ว่าฉันกำลังเศร้าใจ เพื่อปลอบใจฉัน เค้าเล่าเรื่อง lucky star ให้ฉันฟัง เหว่ยอี้ : ที่จริงสำหรับมนุษย์ต่างดาว ไม่ว่าจะอยู่หรือตายก็ไม่ต่างกันเพราะว่าคนที่จากโลกนี้ไป ก็จะบินไปยังที่แห่งนั้น เหว่ยอี้ทำสัญญานมือ lucky star เหว่ยอี้ : ไม่เข้าใจหละสิ นี่เป็นสัญญาณมือที่มีแต่มนุษย์ต่างดาวถึงจะเข้าใจ นี่เป็นที่แห่งหนึ่งชื่อว่า star เธอจะเรียกมันว่า lucky star ก็ได้ คนที่จากโลกใบนี้ไปก็จะไปอาศัยอยู่ที่ lucky star พวกเค้าจะประดับอยู่บนท้องฟ้า ส่องแสงระยิบระยับ คอยเฝ้ามองดูเธอ ตอนนี้แม่ของเธอก็คงอยู่ที่ lucky star เหมือนกัน ท่านรู้ว่าเธอไม่ชอบพูด ทุกคืนก็เลยอยู่บนท้องฟ้า ส่องแสง ส่งยิ้มพูดคุยกับเธอแทน เธอรู้มั้ย คนที่อยู่บน lucky star มีแต่คนดีทั้งนั้น และที่สำคัญที่สุด ดวงใจของพวกเราและพวกเค้าจะผูกพันกัน เพียงแต่เธอเคยรักคนที่อยู่บน lucky star คิดถึงกันและกัน เค้าก็จะอยู่ตรงนี้ เหว่ยอี้ชี้ไปที่สัญญาณมือ lucky star ที่ทาบอยู่นหัวใจของเซินเซิน . เซินเซินคิดถึงคำพูดที่แม่เคยพูด แม่: ก็เหมือนพ่อ ถึงแม้ท่านจะจากไปแล้ว แต่พ่อกับแม่ต่างก็เคยรักกัน ดังนั้นพ่อก็เลยอยู่ตรงนี้เสมอ แม่เอามือทาบไว้ที่หัวใจ จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหว่ยอี้ : เฮ้  แม่เธอไม่อยากให้เธอร้องไห้บ่อยๆหรอกนะ ท่านอยากให้เธอมีความสุข เธอรู้มั้ยว่าคืนนี้เป็นวัน คริสมาส เธอได้ยินรึเปล่า มีคนกำลังร้องเพลงด้วย เพลงนี้ใช่เพลงที่ส่งเสียงมาจาก lucky star รึเปล่านะ เซินเซิน : ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงตามเสียงเพลงคริสมาสไปยังโบสถ์เล็กๆแห่งนั้น ฟังเสียงเพลงที่เปล่งมาจาก lucky star ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้อยู่ข้างๆแม่ มองดูท่านทำข้าวเนื้อย่าง ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุข ทำให้ใจที่เย็นชารู้สึกอบอุ่น เค้าแบ่งปันเพลงที่เค้าชอบที่สุดให้ฉัน เค้าบอกว่ามันเป็นเพลงของมนุษย์ต่างดาวเท่านั้น เหว่ยอี้ : เธอกล้าไปที่ๆไกลกว่านี้ ไปเสี่ยงภัยกับฉันรึเปล่า เซินเซิน : เค้าพาฉันแอบหนีออกจากโรงพยาบาล เปิดโปรแกรมท่องเที่ยวสำหรับมนุษย์ต่างดาว การได้อยู่เป็นเพื่อนกับมนุษย์ต่างดาว ถือว่าเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากที่สุดวันนึง เหว่ยอี้ : วันนี้สนุกมั้ย เซินเซินพยักหน้า เหว่ยอี้ : งั้นพวกเรามาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเอาไว้ดีกว่า .. New Scene เหว่ยอี้ : เธอว่าอันไหนสนุกที่สุด เซินเซินไม่ตอบ เหว่ยอี้: เอ้ ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเธอถึงไม่ยอมพูดบ้างหละ ก็ได้ ฉันก็จะไม่พูดเหมือนกัน พูดอะเหนื่อยจะตาย ทีหลังพวกเราก็เขียนแทนเอาละกัน ..ตอนนี้พวกเรามาเขียนสิ่งที่พวกเราอยากจะพูดถึงอีกฝ่ายแล้วสอดไว้ในช่องนี้ .ปีนึง ไม่เจ๋งเลย ห้าปี ก็ยังไม่สนุกพอ อย่างน้อยก็ต้องตอนที่พวกเราแก่ซักหน่อยแล้วค่อยกลับมาไขปริศนาละกัน อายุ25ก็คงพอแล้วมั้ง ตอนฉันอายุ25ก็คงเป็นปี 2006 ถ้างั้นวันคริสมาสปี2006ค่อยกลับมาไขปริศนากัน จะรอนานไปรึเปล่านะ ตอนนั้นเธอจะกลับมาที่นี่จริงรึเปล่า เซินเซินพยักหน้า เหว่ยอี้ : งั้น เธอชอบฉันมั้ย .ตอนนี้เธอยังไม่ตอบก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยตอบก็ได้ สายมากแล้ว ฉันไปก่อนล่ะ เซินเซิน : ไม่ใช่ฉันไม่อยากตอบ เพียงแต่ฉันกำลังคิดว่ามนุษย์ต่างดาวเค้าแสดงว่าชอบอีกฝ่ายยังไง เค้ากลับวิ่งหนีไปทั้งๆที่ฉันยังคิดคำตอบไม่ออก ฉันอยากบอกเค้าว่า เค้าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ฉันอยากบอกเค้าว่า ฉันชอบเพื่อนคนนี้มาก เพื่อนที่เหมือนกับฉัน เพื่อนที่เป็นมนุษย์ต่างดาว ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าคำตอบที่พูดออกมาไม่ในตอนนั้น ทำให้ไม่มีโอกาสได้พูดอีกตลอดไป วันนั้น ฉันได้ข่าวว่าเค้าจะย้ายโรงพยาบาล ฉันไม่ยอมให้เค้าจากไปอย่างนี้แน่ๆ ฉันจะต้องบอกคำตอบที่อยู่ในใจกับเค้าให้ได้ ฉันขอความช่วยเหลือจากคุณหมอและคุณหมอก็คงรู้ว่าชีเหว่ยอีสำคัญกับฉันขนาดไหน Guard : คุณหมอ ไม่ทราบว่ามีอะไรครับ หมอ : ผมทราบมาว่าวันนี้เค้าจะย้ายโรงพยาบาล ก็เลยอยากจะมาถ่าย x-ray เค้าก่อนที่จะไป ไม่นานหรอก รบกวนคุณรอซักครู่ เดี๋ยวผมจะรีบพาเค้ากลับมา .นั่งลง เร็วเข้า ..แป๊ปเดียว เดี๋ยวผมมา แฟนตัวน้อยของเธอขอร้องให้ฉันช่วย ฉันก็ช่วยถ่วงเวลาได้แค่นิดๆหน่อยๆ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้ว เหว่ยอี้ : ขอบคุณครับ หมอ : เริ่มมีมารยาทแล้วหนิ เซินเซินกำลังเฝ้ารอคอยเหว่ยอี เซินเซิน : ในที่สุดฉันก็ได้เจอเค้าที่ห้องลับของพวกเรา เหว่ยอีเขียนเบอร์โทรศัพท์อย่างเร่งรีบให้เซินเซิน เหว่ยอี้ : อย่าลืมโทรหาฉันนะ เซินเซิน : แต่ว่าเค้าเร่งเร่งรีบเขียนกระดาษให้ฉันใบหนึ่งก็จากไป เหว่ยอี้รีบวิ่งออกมาจากห้องลับ พ่อ : ฉีเหว่ยอี้ แกมาทำอะไรที่นี่ เซินเซินวิ่งตามหาเหว่ยอี้ แต่ก็ตามไม่ทัน รถของเหว่ยอี้เคลื่อนตัวออกไปก่อนที่เซินเซินจะมาถึง เซินเซิน: ฉันอยากจะบอกคำตอบที่อยู่ในใจของฉันมาก คำตอบที่พูดออกมาไม่ทันอันนั้น แต่ฉันกลับทำได้แค่มองรถเค้าจากไปไกลจากสายตา ยิ่งเลือนรางลงเรื่อยๆ ยิ่งจากไปไกล . ฉันยังจำสัญญาวันคริสมาสปี 2006 ของพวกเราได้ ฉันยังจำสัญญาณมือที่เค้าสอนฉันได้ lucky star ต่อมาไม่นาน ฉันก็ออกจากโรงพยาบาล คนที่ไร้ที่พึ่งอย่างฉันก็ไปอาศัยอยู่ที่บ้านของลุงจั่ว ฉันคิดถึงเพื่อนมนุษย์ต่างดาวที่ชื่อชีเหว่ยอี้คนนั้น ฉันมองดูกระดาษที่จดเบอร์โทรศัพท์แล้วรวบรวมความกล้าโทรไปหาเค้า เหว่ยอี้ : ฮัลโหล ฮัลโหล เซินเซิน : แต่ฉันกลับพูดไม่ออกซักคำ ไม่รู้ว่าทำไม ได้ยินเสียงของเค้ากลับทำให้ฉันรู้สึกเศร้ายิ่งขึ้น เพราะฉันคงจะมีแต่ความเงียบตอบกลับเค้า นี่เป็นฤดูหนาวที่แสนยาวนาน ลุงจั่วกับจั่วจวินต่างก็พยายามดูแลฉันเป็นอย่างดี แต่ฉันคนที่ไม่สามารถจะพูดได้กลับโดนเพื่อนรังแกที่โรงเรียนบ่อยๆ ไม่ว่าฉันอยู่ที่ไหน จั่วจวินก็จะคอยปกป้องฉันอยู่เสมอ แถมยังให้นกหวีดฉันมาหนึ่งอัน จั่วจวิน : ฉันไม่รู้หรอกนะว่าชาตินึงมันยาวนานแค่ไหน ไม่ว่ายังไง ถ้าต่อไปมีเรื่องอะไรก็ใช้มันเรียกหาฉัน ฉันจะต้องมาหาเธอแน่นอน เซินเซิน : การได้อยู่ในความดูแลของพวกเค้า ทำให้ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นอีกครั้ง ลุงจั่วตัดสินใจย้ายบ้านไปไทเปเพื่อรักษาโรคของฉัน ฉันอยากจะบอกเพื่อนมนุษย์ต่างดาวของฉันมาก ฉันร้อนใจ ค้นทุกซอกทุกมุม แต่ฉันหายังไงก็หาไม่เจอกระดาษที่มีเบอโทรศัพท์ใบนั้น ฉันถึงรู้ว่า ฉันได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าอีกครั้ง ฉันวิ่งออกไปข้างนอกไม่หยุด วิ่งไปจนถึงต้นไม้ที่พวกเราเคยแบ่งปันเพลงซึ่งกันและกัน ฉันมองหาดาว lucky star ของแม่บนท้องฟ้า ฉันอยากจะบอกแม่ดังๆถึงความทุกข์ในใจของฉัน แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีเสียงออกมา ก่อนไปไทเป ฉันไปร้านข้าวเนื้อย่างของแม่เพื่อบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย เวลานี้ ทำให้ฉันนึกถึงอดีต แม่คะ วางใจได้ หนูจะเข้มแข็ง หนูจะเข้มแข็งกว่าคนอื่น หนูจะต้องทำได้ ลุงจั่ว : เซินเซิน ขึ้นรถได้แล้วลูก .เอาหละ ตอนนี้เราจะเดินทางไปสู่ชีวิตใหม่ของพวกเรา เซินเซิน: ตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่ามนุษย์ต่างดาวก็ถูกพ่อของเค้าส่งไปเรียนต่อที่ลอนดอนเหมือนกัน วันที่พวกเราจะจาไปนั้น เค้าก็มาที่นี่เหมือนกัน การคลาดกันครั้งนี้ทำให้พวกเราพลาดโอกาสที่จะบอกลา ฉันรู้แต่ว่า ฉันจำเป็นต้องต้องลบเรื่องราวร้ายๆที่เคยผ่านมา ฉันถึงจะก้าวเดินต่อไปได้อย่างมีความสุข พอวันคริสมาสปี2006นั้นมาถึง พอฉันได้พบกับมนุษย์ต่างดาวที่เข้าเฝือกที่เท้าอีกครั้ง คนที่เค้าเห็น จะต้องเป็นฉันที่ร่าเริงและมีความสุข จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฤดูร้อนปี 2006 พ่อบ้าน : คุณชายครับ เร็วๆหน่อย คนเป็นฝูงกำลังรอคุณประชุมอยู่นะครับ เหว่ยอี้ : นายนี่ยิ่งแก่ยิ่งเพ้อเจ้อ จั่วจวินกำลังจะแอบหนีไปที่อื่น เซินเซินก็เลยเป่านกหวีด แล้วใช้ภาษามือ เซินเซิน : มานี่ มาช่วยกันสิ จั่วจวิน : ฉันมีธุระต้องไปทำก่อน ไว้เจอกัน .เดี๋ยวเจอกัน ที่บริษัท พนักงาน : “ได้ยินว่าท่านประธานเพิ่งกลับมาจากลอนดอนด้วยหละ” “ ใช่ๆ อายุเพิ่งยี่สิบกว่าก็ได้เป็นประธานก็เพราะเงินพ่อนี่แหละ” เซินเซินขับรถมาส่งลุงจั่วที่ๆทำงาน ลุงจั่ว : โอเค ลุงไปทำงานหละ อย่าลืมถามหมอด้วยว่าทำไมกินยานั้นแล้วยังเป็นไข้อยู่ เซินเซิน : โอเคค่ะ ลุงจั่ว: แล้วก็ เซินเซิน : ลุงคะ จะไปทำงานไม่ทันแล้วนะ สายแล้ว ลุงจั่ว : โอเค บ๊ายบาย .เฮ้ๆๆ ขับช้าๆหน่อยหละ ลุงจั่วทำบัตรพนักงานตกไว้ในรถ เซินเซินจึงวิ่งเอากลับไปให้แต่ไม่ระวังเลยทำบัตรตกพื้น ขณะที่ก้มลงไปเก็บก็เห็นเท้าเหว่ยอี้เหยียบบัตรนั้นอยู่ แต่สองคนกลับจำกันไม่ได้ เหว่ยอี้เก็บบัตรขึ้นให้แล้วก็จากไป ลุงจั่ว: เซินเซิน ลุง โชคดีที่หนูเจอ ไม่งั้นลุงคงเข้างานไม่ได้ เซินเซิน : ครั้งหน้าก็อย่าลืมนะคะ .. เหว่ยอี้นั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ในห้อง เลขา : ท่าประธานคะ ประชุมได้แล้วค่ะ ที่ห้องประชุม พนักงาน : พวกเรามาตบมือต้อนรับท่านประธาน เหว่ยอี้เปิดผ้าม่านแล้วจับที่กระจก ปรากฏว่าฝุ่นเกาะหนา เหว่ยอี้ : หน้าต่างสกปรกจนมองอะไรไม่เห็น เปลี่ยนบริษัทที่รับผิดชอบการทำความสะอาดด้วย พนักงาน : ครับ เหว่ยอี้ : ทุกท่านคงเคยถ่ายเลือดกันมาก่อน การถ่ายเลือดถือเป็นการทำให้ร่างกายแข็งแรง การได้เปลี่ยนเลือดเสียที่อยู่ในร่างกายถึงจะทำให้มีเลือดที่สมบูรณ์กว่าเดิม หน้าที่ของผมก็คือช่วยบริษัทสร้างเลือดขึ้นมาใหม่ ดังนั้น ขั้นแรกก็คือเปลี่ยนเลือดที่ไร้ค่า ก่อนสิบโมง หัวหน้าของทุกฝ่ายกรุณานำผลงานของแผนกมาให้ผมที่ห้องทำงาน พนักงาน : เรียนท่านประธาน เวลานี้จะไม่เร่งรีบมากเกินไปหรอครับ เหว่ยอี้ : ก่อนสิบโมง หรือไม่ คุณก็คือเลือดที่ไร้ค่า . เซินเซินเป่านกหวีดเรียกหาจั่วจวิน จั่วจวิน : แต๊แดน ให้เธอ จั่วจวินซื้อโทรศัพท์มือถือมาให้เซินเซิน เซินเซิน : เธอนี่ใช้เงินฟุ่มเฟือยอีกแล้ว จั่วจวิน: ฟุ่มเฟือยอะไรกัน ใครๆเค้าก็มีใช้กันทั้งนั้น ดูสิ สวยจะตาย เบอร์พ่อกะฉันอยู่ในนี้หมดแล้ว เธอกดปุ่มนี้ก็พอ แถมยังถ่ายรูปได้ด้วยนะ เซินเซิน : พวกเราเพิ่ง จั่วจวิน : เอาน่า เลิกคิดมากซะที รับไปเถอะน่า . พูดขอบคุณสิ (ภาษามือ) เซินเซิน : ขอบคุณ . ที่ออฟฟิศ เลขา : เชิญนั่งค่ะ หัวหน้าจั่ว หัวหน้าอีกคนเดินออกมาจากห้องประธาน หัวหน้า : อะไรกันเนี่ย เลขา: เชิญค่ะ หัวหน้าจั่ว ลุงจั่ว : ท่านประธาน เหว่ยอี้ : นั่งลง ลุงจั่ว : ขอบคุณครับ เหว่ยอี้ : หัวหน้าจั่ว ตรงเวลาดีมาก ลุงจั่ว : ครับ เหว่ยอี้ : ผมดูข้อมูลการเข้าทำงานของคุณหลายปีนี้ ผมรู้สึกเลื่อมใส เข้างานแปดโมง เลิกงานห้าโมงตรงเวลาทุกวัน ลุงจั่ว : อ้อ ครับ เหว่ยอี้ : แต่ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่น่าสนใจอยู่เรื่องนึง ถ้าหากห้าโมงผมตอกบัตรตรงเวลาทุกวัน ก็หมายความว่า ผมจะต้องไปถึงที่ตอกบัตรก่อนเวลา หัวหน้าจั่ว ห้องทำงานคุณห่างจากที่ตอกบัตรไกลแค่ไหน สิบนาที ลุงจั่ว : ท่านประธาน ผม เหว่ยอี้ : เข้างานก็เหมือนกัน แปดโมงตอกบัตรเสร็จแล้วไปที่ห้องทำงานก็คงต้องใช้สิบนาที ดังนั้นก็คือ ทุกวันคุณเสียเวลาของบริษัทไปยี่สิบนาที เก้าปีที่ผ่านมาคงสร้างความสูญเสียให้บริษัทไปไม่น้อย ลุงจั่ว: ไม่ ที่จริงผม เหว่ยอี้ : แต่เสียเวลาก็อีกเรื่องนึง ถ้าหากคุณทำผลงานได้ดีกว่าการเสียเวลา ผมเชื่อว่าบริษัทควรจะต้องเคารพต่อความขยันขันแข็งของคุณ ผมดูรายงานการทำงานปีที่ผ่านมาของหัวหน้าจั่ว เรียกได้ว่าธรรมดา ลุงจั่ว : ท่านประธาน ข้อสงสัยของคุณผมอธิบายได้ เหว่ยอี้ : คุณไม่จำเป็นต้องอธิบาย สถิติกำลังบอกผมอยู่ บริษัทจะให้ความเห็นใจกับเงินเดือนๆนี้ของคุณรวมถึงเงินเกษียณที่จะโอนเข้าบัญชีของคุณให้ งานของคุณจบลงตรงนี้ ลุงจั่ว: ท่านประธาน ผมไม่ขออธิบายอะไรมาก แต่ไม่ว่ายังไง คุณควรจะให้โอกาสผมอีกซักครั้ง ท่านประธาน ผมจะไม่ทำงานนี้ไม่ได้ เหว่ยอี้ : คุณเป็นคนตรงต่อเวลา คงจะรู้ว่าเวบาสำคัญขนาดไหน กรุณาอย่ารบกวนเวลาผม ลุงจั่ว : พ่อหนุ่ม ฉันอยากจะแนะนำอะไรเธอซักอย่าง โลกนี้ไม่ได้หมุนด้วยสถิติเพียงอย่างเดียว บางทีเธออาจจะยังไม่รู้ถึงความทุกข์ของการเสียโอกาส ซักวันที่เธอได้รับรสของการขาดโอกาส เธอก็จะรู้ว่า เธอเหี้ยมโหดแค่ไหน จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เซินเซิน : ไปส่งข้าวกล่องให้ลุงจั่วได้แล้ว จั่วจวิน: เฮ้ ลองโทรหาฉันดูสิ เซินเซิน : ไปได้แล้ว จั่วจวิน :ลองโทรดูน่า นะๆ เซินเซิน : รีบไปๆ จั่วจวิน : มีน้ำใจกันหน่อยสิ น่านะๆ ฉันอยากรับโทรศัพท์ของเธออะ เซินเซิน : รีบไปรีบกลับนะ จั่วจวินไปส่งข้าวกล่องให้ลุงจั่ว จั่วจวิน : ข้าวกล่องมาแล้วคร๊าบบบบบ เก็บของทำไมอะ .. เซินเซิน : ถูกไล่ออก ?? จั่วจวิน : อืม ลูกค้า : ช่วยเร็วๆหน่อย เซินเซิน : ขอโทษค่ะ จั่วจวิน : ฉันจะบอกให้ ฉันดูออกว่าพ่อไม่สบายใจมากๆ เซินเซินเอาข้าวส่งให้ลูกค้า เซินเซิน : ขอโทษค่ะ ลูกค้า : ขอบคุน เซินเซิน : เก็บร้าน จั่วจวิน : ฮะ ตอนนี้ ? เซินเซิน : ใช่ เซินเซินกับจั่วจวินไปที่บริษัทเหว่ยอี้ จั่วจวิน : ไม่ดีมั้ง เซินเซิน ฟังฉันนะ จริงๆนะ เซินเซิน ฟังฉันพูดก่อน ใจเย็นหน่อย ใจเย็นๆ เธอบอกบ่อยๆไม่ใช่หรอว่าอย่าวู่วาม ดังนั้นพวกเราควรจะคิดให้ดีๆซะก่อน พวกเรากลับบ้านแล้วค่อยคิดหาวิธีทางกันดีมั้ย เซินเซินเหยียบเท้าจั่วจวินแล้วเดินต่อไป เซินเซินเดินไปถาม รปภ. เซินเซิน : ประธานของพวกคุณอยู่ที่ไหน จั่วจวิน : เค้ามาผิดที่น่ะครับ ไปเถอะๆ เซินเซินเหยียบเท้าจั่วจวินอีกครั้ง จั่วจวิน : เธอจะถามว่าท่านประธานอยู่ที่ไหน รปภ: พวกคุณจะหาท่านประธาน นัดท่านไว้รึเปล่า เซินเซิน : ประธานของคุณอยู่ที่ไหนกันแน่ จั่วจวิน : คุณก็รีบๆบอกเธอไปเถอะ รปภ: จะพบท่านประธานของเรา พวกคุณเป็นใคร จั่วจวิน : ไม่ต้องสนใจว่าเราเป็นใคร รีบเรียกประธานของพวกนายออกมาก็พอ เหว่ยอี้เดินออกมาเห็นพอดี จั่วจวิน : ผลักฉันทำไม ถ้าเค้าไม่ออกมา แสดงว่าเค้าอ่อนแอ โง่เง่า ขี้ขลาด เหว่ยอี้ : หาผมมีเรื่องอะไร เหว่ยอี้เดินตรงไปหาเซินเซิน เหว่ยอี้ : มีธุระอะไร เซินเซิน : คุณถือดีอะไรไม่ฟังคนเค้าอธิบายก็ไล่เค้าออก คุณไม่มีหูรึไง จั่วจวิน : เธอจะบอกว่าคุณไม่ควรจะไล่พนักงานออกทั้งๆที่ยังไม่ฟังคำอธิบาย เหว่ยอี้ : ที่แท้ก็จะมาหาเรื่อง ภายในหนึ่งนาที ถ้าไม่สามารถกำจัดพวกต้นหญ้าพวกนี้ออกไปได้ พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงานอีก รปภ : ครับผม เหว่ยอี้เดินไปขึ้นรถ เซินเซินจะวิ่งไปตามแต่โดนรปภ.กันไว้ ----------------------------------------------------------------------------------- ที่บ้าน เซินเซินเดินขึ้นห้องไป จั่วจวินเลยเรียกเซินเซิน ลุงจั่ว : แกไม่ต้อง นั่งลง เดี๋ยวฉันไปพูดกับเธอเอง ลุงจั่วเดินขึ้นมาหาเซินเซินที่ห้อง ลุงจั่ว : เซินเซินอา เลิกโกรธได้แล้ว ที่จิงลุงเกษียณเร็วหน่อยก็ดีเหมือนกัน ดังนั้นหนูก็อย่าไปยุ่งกับคนที่ในตามองไม่เห็นใครอย่างเค้าอีกเลยนะ พวกเราก็มีเรื่องของพวกเราที่จะต้องทำ ดูนี่สิ ที่ชิงเต่ามีหมอเทวดาที่รักษาโรคที่รักษาได้ยากให้หายได้ พวกเราก็ไปลองดูกันดีกว่า เซินเซิน : หนูรู้สึกว่าพูดไม่ได้ก็ดีเหมือนกัน หนูไม่อยากไปหาหมอ ลุงจั่ว : ไม่ได้ ไม่ว่าอะไรลุงจั่วก็ฟังหนู มีแต่อันนี้ที่หนูต้องฟังลุง เซินเซิน : ก็ได้ รอหนูเก็บเงินพอก่อนแล้วไปกัน ลุงจั่ว : ไม่ต้องหรอก ในท้องฟ้าที่มืดครึ้ม พระเจ้ากำลังช่วยพวกเราอยู่ ลุงลองคิดดูแล้ว เงินเกษียณลุงอย่างน้อยก็ห้าแสน ไปชิงเต่ารักษาโรคได้พอดี เซินเซิน : ไม่เอา นั่นมันเงินไว้ใช้ต่อไปตอนแก่ของลุงจั่ว ลุงจั่ว :  ลุงจั่วจะกลัวไปทำไมในเมื่อยังมีหนูอยู่ จะไม่เลี้ยงลุงรึไง เซินเซิน : เลี้ยงตลอดชีวิตเลย ลุงจั่ว : งั้นก็ดีแล้ว ยังจะต้องกลัวอะไรอีก เอาล่ะ รีบเข้านอนได้แล้ว เซินเซิน : แม่คะ ลุงจั่วดีกับหนูขนาดนี้ หนูควรจะตอบแทนยังไงดีคะ จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:20:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เซินเซินกับจั่วจวินยืนขายอาหารอยู่ที่รถ แต่ก็ไม่มีคนมาซื้อ จั่วจวิน : คุณผู้หญิง วันนี้ไม่กินหรอครับ Woman : เมื่อวานโดนพวกคุณทำเผ็ดแทบตาย วันนี้ไม่กินแล้วล่ะ จั่วจวิน : ฆ่าเชื้อโรคได้ไง เฮ้อ ยังเหลือบะหมี่อีกตั้งเยอะ น่าเสียดายจัง เซินเซิน : รับรองจะไม่เสียเปล่าเลยซักนิด เลขา : กาแฟค่ะ ท่านประธาน เหว่ยอี้: ข้าวเนื้อย่างร้านนี้ใช้ไม่ได้ ครั้งหน้าเปลี่ยนร้านด้วย เลขา : ค่ะ เหว่ยอี้มีคนทัก msn เข้ามาเป็นรูปคนหน้าบึ้ง เหว่ยอี้ : เป็นอะไรไป เสี่ยวกวาง : โดนเจ้านายทำให้เจ็บใจน่ะสิ เหว่ยอี้ : จริงๆเลย เรียกเธอมาทำงานที่บริษัทก็ไม่มา หาเรื่องเอง เสี่ยวกวาง : ฉันจะพิสูจน์ความสามารถของฉัน จะทำไม เหว่ยอี้ : งั้นก็คงต้องเจ็บใจต่อไปล่ะนะ ร้องไห้รึยัง เสี่ยวกวาง : ไม่มีทาง ชีเหว่ยอี้ ตอนนี้แฟนของเธออยากกินอาหารอร่อยๆ ดังนั้นก็เลี้ยงฉันซะดีๆ ฉันจะกิน กินๆ กินให้ตัวเองเหมือนยัยบ้าไปเลย . เซินเซินขับรถไปหาชีเหว่ยอี้ จั่วจวิน : เอ้ เซินเซิน : วางใจน่า เซินเซินเอาบะหมีละเลงไปบนรถของเหว่ยอี้ เสี่ยวกวาง : เธอไปทำอะไรใครไว้รึเปล่า เหว่ยอี้ : ทำไม เสี่ยวกวาง : รู้สึกเหมือนมีคนกำลังแก้แค้นเธออยู่ เหว่ยอี้วิ่งออกมาห้ามเซินเซิน เซินเซิน : เลี้ยงข้าวเย็นคุณไง เหว่ยอี้ : ทำไมทำมืออะไรของเธอ ขึ้นรถซะ ไปสถานีตำรวจกัน คนขับรถ : ท่านประธาน ขออภัยครับ เหว่ยอี้ : คุณโดนไล่ออก จั่วจวินจะขับรถตามไปแต่รถดันสตาร์ทไม่ติด จั่วจวิน : ไม่หรอกมั้ง บนรถ เหว่ยอี้ : ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผู้หญิงอย่างเธอไม่เคยเรียนหนังสือหรือไม่รู้จักมารยาทกันแน่ เซินเซิน : ไม่มีมารยาทน่ะมันคุณตังหาก ลุงจั่วช่วยคุณประหยัดค่าOTถึงตอกบัตรตรงเวลา แล้วที่ตอกบัตรก็อยู่ข้างๆโต๊ะทำงานของท่านด้วย รู้มั้ย เหว่ยอี้ : มาแก้แค้นฉันสินะ ฮะ ทำไมไม่ให้เพื่อนเธอตั้งใจทำงานให้ดีๆซะตั้งแต่แรกล่ะ เซินเซิน : เพราะในตาของคุณมองออกไปไกลเลยมองไม่เห็นคนดีต่างหาก เหว่ยอี้ : ภาษามืออะไรของเธอ ฉันไม่รู้เรื่องยังจะทำอีก เซินเซิน : คนที่ผิดคือคุณ ระหว่างที่รถติด รถคันอื่นก็มองรถของเหว่ยอี้กันใหญ่ ทำให้เค้าอายมาก เซินเซินจึงพิมแมสเสจให้เค้าอ่าน เซินเซิน : ทางที่ดีคุณควรจะล้างรถซะก่อน เดี๋ยวมันแห้งแล้วจะล้างยากนะ จั่วจวินขับรถตามหาเซินเซิน แต่ก็มาติดไปแดง พอไฟเขียวก็มีคุณตาเดินข้ามถนนพอดี จั่วจวิน : ไม่หรอกมั้ง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ จั่วจวินจึงไปช่วยคุณตาข้ามถนน . เซินเซิน : หลักฐานโดนทำลายหมดแล้ว ไปสถานีตำรวจก็ไม่มีประโยชน์หรอก เหว่ยอี้ : ใครบอกว่าเราจะไปสถานีตำรวจกัน พวกเราเปลี่ยนไปที่อีกที่นึง เหว่ยอี้เอื้อมมาจะคาด safety belt ให้เซินเซิน แต่เซินเซินนึกว่าเค้าจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับตัวเอง เหว่ยอี้ : ไปที่ๆปราศจากผู้คน แล้วก็ ..ทำอะไรเด็ดๆกัน เซินเซินตกใจ ทำท่าจะพิมแมสเสจแต่โดนเหว่ยอี้แย่งไปแล้วปิดเครื่อง เซินเซิน : ให้ฉันลงรถเดี๋ยวนี้นะ เหว่ยอี้ : ฉันเกลียดที่สุดเวลามีคนมารบกวนฉัน โดยเฉพาะเวลาที่ฉันควบคุมอารมณ์แบบนั้นไม่ได้ จั่วจวิน : เจ้าเซินเซิน ทำไมไม่โทรมา เธอไปไหนของเธอกันนะ . เหว่ยอี้ค่อยๆปลดsafety belt ของตัวเอง ทำให้เซินเซินกลัวเลยเปิดประตูรถจะหนีแต่ติดเบลท์ตัวเองไว้ เหว่ยอี้เลยเอื้อมมาปลดให้อย่างแนบชิด เหว่ยอี้ : วิวทิวทัศน์ไม่เลว บรรยากาศก็ใช้ได้ เป็นเวลาที่ดีที่เราควรจะทำอะไรเด็ดๆกัน น่าเสียดาย เสียดายที่ฉันทำให้ตัวเองลำบากใจไม่ลง เซินเซินจะตบเหว่ยอี้แต่โดนเค้าจับมือไว้ทัน เหว่ยอี้ : ทำไม เธอคงไม่ได้รู้สึกเสียใจอยู่หรอกนะ ฮึ เซินเซินเดินออกจากรถแต่เหว่ยอี้ก็มาขวางหน้าไว้ เหว่ยอี้ : ฉันไม่ชอบเวลาที่ฉันพูดไม่จบแล้วคนก็เดินหนีไป ฉันไม่สนว่าฉันกับเธอเคยมีความแค้นอะไรกัน ให้มันจบลงตรงนี้จะได้มั้ย นี่ เธอไม่มองฉันพูด แล้วเธอจะเห็นปากฉันได้ยังไง แล้วทั้งคู่ก็นึกถึงเรื่องอดีต “เธอจะเรียกมันว่า lucky star ก็ได้ เพียงแต่เธอเคยรักคนที่อยู่บน lucky star เค้าก็จะอยู่ตรงนี้” มีรถคันนึงขับผ่านมาแล้วบีบแตร ทำให้เซินเซินหันไป เหว่ยอี้ : ที่แท้เธอก็ได้ยินหนิ ดูท่าทางการคืนดีกันของพวกเราจะล้มเหลว ลมเย็นในหน้าร้อนแบบนี้บวกกับวิวที่สวยงาม ลงเขาไปคนเดียวก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเหมือนกัน เซินเซินเดินลงเขาไปคนเดียว แต่เหว่ยอี้ก็ขับรถตามมา เหว่ยอี้ : ขึ้นรถเถอะน่า เฮ้ๆๆ เธอจะลงเขาเองคนเดียวจริงๆหรอเนี่ย เดินไปเนี่ยนะ ก็ได้ งั้นก็ขอให้เธอ..เดินเล่นอย่างมีความสุขแล้วกัน แล้วเหว่ยอี้ก็ขับรถออกไป เหว่ยอี้โทรศัพท์ไปหาบริษัทรถรับส่ง Operater : บริษัทรถรับส่งแห่งไต้หวัน สวัสดีค่ะ เหว่ยอี้ : อีกสามสิบนาที ผมต้องการรถไปที่หยางหมิงซาน เหว่ยอี้ขับรถกลับมาหาเสี่ยวกวางที่ร้านอาหาร เหว่ยอี้ : โทดที เสี่ยวกวาง : เธอบอกว่าแปปเดียวไม่ใช่หรอ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เหว่ยอี้ : เธอยังไม่กินอีกหรอ เสี่ยวกวาง : กินคนเดียวรู้สึกแปลกๆจะแย่ เหว่ยอี้ : ไป เสี่ยวกวาง : ไปไหน เหว่ยอี้ : ห้องครัวของคุณแม่ “ชี” จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เซินเซินเดินลงเขามาคนเดียวแล้วคิดถึงคำพูดของจั่วจวินตอนเด็กๆ “: ฉันไม่รู้หรอกนะว่าชาตินึงมันยาวนานแค่ไหน ไม่ว่ายังไง ถ้าต่อไปมีเรื่องอะไรก็ใช้มันเรียกหาฉัน ฉันจะต้องมาหาเธอแน่นอน” เซินเซินเป่านกหวีดที่จั่วจวินให้ .. จั่วจวินขับรถกลับมาที่บ้าน จั่วจวิน : เซินเซินๆ ลุงจั่ว : ตะโกนเหวกอะไรกัน จั่วจวิน : เซินเซินยังไม่กลับมาหรอ ลุงจั่ว : เธอไปไหนแล้วล่ะ จั่วจวิน : ถ้าผมรู้จะถามพ่อทำไม ลุงจั่ว : เอ้ๆ พูดให้รู้เรื่องก่อน เซินเซินเดินเป่านกหวีดไปเรื่อยๆ แต่จั่วจวินก็ไม่มา แล้วก็มีรถแทกซี่ผ่านมาพอดี ที่บ้านเหว่ยอี้ เสี่ยวกวาง : คุณแม่คะ พอแล้วล่ะค่ะ อาหารบนโต๊ะหนูกินทั้งอาทิตย์ยังพอเลย เหว่ยอี้ : ให้เค้าทำไปเถอะ เค้าชอบ แม่ : มาแล้วๆ เสี่ยวกวาง รีบทานสิลูก หิวแย่แล้วล่ะสิ ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ เสี่ยวกวาง : งั้นหนูทานหละนะคะ ว้า คุณแม่ฝีมือดีจริงๆ ทำไมถึงอร่อยขนาดนี้คะเนี่ย แม่ : เอ๊ะ ลุงชีของหนูกลับมาแล้วน่ะ คุณกลับมาแล้วหรอคะ เสี่ยวกวาง : ลุงชี เสี่ยวกวาง : ทำไมมากินข้าวที่บ้านไม่บอกลุงก่อนหละ เสี่ยวกวาง : ขอโทษค่ะ ตัดสินใจกะทันหันพอดี แม่ : ทานข้าวมารึยังคะ ทานซักหน่อยดีมั้ย เดี๋ยวฉันไปทำปลานึ่งมะนาวมาให้ พ่อ : เหม่ยหยู ฉันแค่กลับมาเอาของ เดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว แม่ : ทานซักหน่อยเถอะค่ะ มีเนื้อที่คุณชอบด้วยนะ เหว่ยอี้ : แม่ พ่อบอกว่าเดี๋ยวเค้าก็ไปแล้ว เสี่ยวกวาง : ลุงชีคะ เราไม่ได้ดื่มเหล้าด้วยกันตั้งนานแล้ว ดื่มด้วยกันซักแก้วสองแก้วดีมั้ยคะ พ่อ : หนูดื่มเป็นเพื่อนกับลุง ลุงก็อยู่ต่อซักหน่อย แม่ : เหล่าหลิว พ่อบ้านหลิว เอาเหล้าออกมาหน่อยจ้ะ เอาแก้วมาสี่ใบด้วยนะ . จั่วจวินรอเซินเซินอยู่หน้าบ้าน จั่วจวิน : เธอไปไหนมา ฉันหาเธอรอบไทเปก็หาไม่เจอ ออกไปกะหนุ่มหล่อซะหน่อยก็ลืมกลับบ้านหรอไง เซินเซิน : ฉันถูกทิ้งอยู่ที่หยางหมิงซานคนเดียวตกใจแทบแย่ ยังจะมาว่าฉันอีก จั่วจวิน : หยางหมิงซาน ? ไอ้งั่งนั่นทำอะไรเธอรึเปล่า เซินเซิน : ไหนบอกว่าเป่านกหวีดแล้วจะมาหาทันที ฉันเป่าจนปากจะพังอยู่แล้วแล้วเธออยู่ไหน จั่วจวิน : ขอโทษละกัน มันก็แค่นกหวีดอันเดียว ทำไมเธอไม่โทรหาฉันล่ะ เซินเซิน : ฉันโมโหจะตายอยู่แล้ว จั่วจวิน : ช่างเหอะ อย่าโกรธเลย พรุ่งนี้ฉันไปซื้ออันใหม่ให้เธอ ดีมั้ย เซินเซิน : ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะต้องเอามันกลับคืนมา เสี่ยวกวาง : ตกลงกันแล้วนะคะ ลุงชีห้ามเบี้ยวนะ พ่อ : ลุงจะเบี้ยวยังไง แม่ : มาๆ ทานผลไม้กัน เสี่ยวกวาง : ขอบคุนค่ะ แม่ : เมื่อกี๊คุยอะไรกันหรอจ๊ะ เบี้ยวไม่เบี้ยวอะไรกัน เสี่ยวกวาง : อ๋อ ลุงชีตกลงถ่ายรูปขึ้นปกให้นิตยสารหนูน่ะค่ะ แม่ : ถ่ายหน้าปกหรอ เมื่อไหร่ล่ะ เสี่ยวกวาง : วันพุธนี้ค่ะ แม่ : วันพุธนี้? ทำไมเร็วจังล่ะ แล้วแม่จะเตรียมตัวทันได้ยังไง เสี่ยวกวาง เลื่อนไปหน่อยได้มั้ยจ๊ะ พ่อ : ฉันเป็นคนถ่าย เธอจะต้องเตรียมตัวอะไร แม่ : ฉันหมายความว่า ฉันต้องเตรียมพวกสูท ทรงผมอะไรอย่างงี้ให้คุณไงคะ พ่อ : เอาหละ เสี่ยวกวาง ลุงต้องไปงานเลี้ยงต่อ พวกหนูคุยกันต่อละกัน เสี่ยวกวาง : ลุงชี เดินทางดีๆนะคะ . เซินเซิน : สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปสถานีตำรวจเพราะไม่มีหลักฐาน ลุงจั่ว: เซินเซิน ลุงหายโกรธแล้วล่ะ ดังนั้นเชื่อฟังลุง ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปอย่าไปยุ่งกับพวกเค้าอีก เซินเซิน : แต่เค้าทิ้งหนูไว้ที่หยางหมิงซานนะคะ ลุงจั่ว : ก็นั่นล่ะ ใครจะรู้ว่าเค้าจะทำอะไรอีก เซินเซิน : หนูไม่กลัว ลุงจั่ว :  แต่ลุงกลัว รู้มั้ย เซินเซินเป็นสิ่งที่มีค่าของลุง ดังนั้น หนูต้องเชื่อฟังลุง ไม่งั้น ลุงคงตกใจหัวใจวายตายแน่ ลุงจั่วทำท่าเหมือนหัวใจวาย ลุงจั่ว : เห็นมั้ย หนูก็เป็นห่วงลุงใช่มั้ยล่ะ เชื่อฟังลุงนะลูก จั่วจวินเจอกระดาษที่เหว่ยอี้เคยให้เซินเซินไว้ตอนเด็ก จั่วจวิน : นี่มันเบอร์โทรศัพท์ของเด็กผู้ชายที่โรงพยาบาลคนนั้นนี่นา ตอนนั้น เห็นเซินเซินวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เสียใจไม่หายก็เพราะการจากไปของเค้า ถึงแม้จะพูดไม่ได้ แต่ก็รวบรวมความกล้าโทรไปหาเค้า ท่าทางเค้าคงมีความสำคัญต่อเซินเซินมาก ฉันไม่ยอมให้เซินเซินต้องเสียใจอีก ดังนั้น จั่วจวินต้มบะหมีมาให้เซินเซิน จั่วจวิน : มา กินบะหมี่ได้แล้ว พ่อเลิกยุ่งกะเซินเซินซะทีได้มั้ย คนเค้าหิวจะแย่แล้ว มาๆ อย่าไปสนใจเค้าเลย อร่อยมั้ย เซินเซิน : อร่อย จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เสี่ยวกวาง : ขอบคุนค่ะคุนแม่ วันนี้หนูอิ่มมากๆเลย แม่ : เสี่ยวกวาง คืนนี้หนูไม่ค้างที่นี่จริงๆหรอลูก เสี่ยวกวาง : หนูก็อยากค่ะ แต่หนูต้องรีบกลับไปเขียนต้นฉบับ แม่ : ลำบากจังเลย เหว่ยอี้จ๊ะ เสี่ยวกวางจะกลับแล้วลูก เหว่ยอี้ : ฉันไปส่ง เสี่ยวกวาง : ไม่ต้องหรอก เธอรีบพักผ่อนเถอะ เรียกแทกซี่ให้ฉันก็พอ เสี่ยวกวางหันกลับไปคุยกะแม่ เสี่ยวกวาง : ลุงชีใส่สูทชุดนั้นแล้วต้องหล่อมากแน่ๆเลยค่ะ เหว่ยอี้ : ผมต้องการเรียกรถ 0935615446 615446 เสี่ยวกวาง : หนูไม่เข้าใจเหว่ยอี้เลยจริง เบอร์มือถือจำยากขนาดนี้แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมเปลี่ยน แม่ : มันเป็นเบอร์บ้านเก่าของพวกเราน่ะ พอย้ายบ้าน เหว่ยอี้ก็ยังเลือกที่จะใช้เบอร์นี้เพราะคิดถึงอดีตน่ะจ้ะ เสี่ยวกวาง : อ่อ เค้าไม่เคยบอกหนูเลย แม่ : ถ้าว่างแล้วอย่าลืมมาใหม่นะจ๊ะ เสี่ยวกวาง : ค่ะ แม่ : เหว่ยอี้ ต้องส่งเสี่ยวกวางขึ้นรถแทกซี่ก่อนนะลูก เสี่ยวกวาง ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรมาบอกด้วยนะจ๊ะ เสี่ยวกวาง : ได้ค่ะ บ๊ายบาย แม่ : เสี่ยวกวาง ยิ่งสวยขึ้นทุกวัน เหว่ยอี้ต้องรีบแต่งเธอเข้าบ้าน สมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีกคน บ้านจะได้ครึกครื้น .. ที่บริษัท เลขา : ท่านประธานคะ เมื่อซักครู่ท่านประธานใหญ่โทรมาให้คุณไปหาท่านที่ห้องทำงานค่ะ เซินเซินแอบเดินเข้าไปในบริษัทแต่โดน รปภ ขวางไว้ เซินเซิน : มือถือของฉัน ฉันแค่อยากจะเอามือถือของฉันคืน รปภ: ตัดใจเถอะคุณ ไม่ว่ายังไงผมก็ให้คุณเข้าไปไม่ได้ เชิญ ที่ห้องประธานใหญ่ พ่อ : แกปลดหัวหน้าออกไปทั้งหมดสิบเจ็ดคน ไม่ว่าแกจะผยองหรือยโสยังไง เพียงแต่แกยังรับผิดชอบหน้าที่แกอยู่ได้ฉันก็ไม่สน แต่ทำไมแม้แต่ลุงเฉินของแก แกยังกล้ายุ่ง เหว่ยอี้ : ถ้าหากท่านประธานใหญ่กำลังพูดถึงคนที่ บัญชีไม่ชัดเจน ยักยอกเงินบริษัท ผู้จัดการแผนกการเงิน เฉินจื้อเหอคนนั้นล่ะก็ ผมไม่คิดว่าการที่ผมไล่เค้าออกคือการผยองหรือยโสอะไรทั้งนั้น มันเป็นหน้าที่ของประธานผู้จัดการ พ่อ : เฉินจื้อเหอยักยอกเงินบริษัท ทางที่ดีแกก็ต้องมีหลักฐาน อย่าทำให้ฉันต้องขายหน้าในห้องประชุม เหว่ยอี้ : ท่านประธาน ผมว่าคุณควรจะเชื่อมั่นในตัวประธานผู้จัดการที่คุณเลี้ยงเค้ามา พ่อ: ชีเหว่ยอี้ หวังว่าแกจะไม่ได้รับแต่ความผยองของฉันมาอย่างเดียว ตลาดที่ชิงเต่ากำลังก่อสร้างแต่เกิดปัญหากลางคันอยู่นิดหน่อย อีกสองวันแกไปดูงานซะ เหว่ยอี้ : ครับ พ่อ : รูปแบบการก่อสร้างวางไว้เรียบร้อยแล้ว เหว่ยอี้ : ครับ พนักงาน : สวัสดีครับท่านประธาน เหว่ยอี้ : หัวหน้าอยู่มั้ย หัวหน้า : ครับ ท่านประธาน เหว่ยอี้ : แผนงานการก่อสร้างตลาดที่ชิงเต่าเสร็จรึยัง หัวหน้า : เสร็จแล้วครับ เหว่ยอี้คิดถึงคำพูดที่เคยพูดกับหัวหน้าจั่ว “ห้องทำงานคุณห่างจากที่ตอกบัตรไกลแค่ไหน สิบนาที แปดโมงตอกบัตรเสร็จแล้วไปที่ห้องทำงานก็คงต้องใช้สิบนาที ดังนั้นก็คือ ทุกวันคุณเสียเวลาของบริษัทไปยี่สิบนาที” . เซินเซินแอบขึ้นไปหามือถือที่รถของเหว่ยอี้ รปภ : ไอขโมย แกคิดจะทำอะไร Man : ถึงแม้เธอแค่ด้อมๆมองๆ แต่หลักฐานยืนยันชัดเจนดังนั้นผมจึงส่งเธอไปที่สถานีตำรวจทันที เลขา : รับทราบ คุณจัดการเสร็จก็รีบกลับมาบริษัท .ท่านประธานคะ เหว่ยอี้ : รถพร้อมรึยัง เลขา : ขออภัยค่ะ ท่านประธาน รถเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อย ที่สถานีตำรวจ เซินเซิน : ฉันไม่ได้จะขโมยรถ Man : ผมเห็นอยู่กับตา ตำรวจ : เดี๋ยวครับคุณ แล้วคุณไปที่นั่นทำไม เซินเซิน : หูฉันได้ยินนะ ตำรวจ : ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ยิน คดีนี้ท่าจะจัดการยาก Man : คุณตำรวจอย่าเห็นว่าเธอเป็นใบ้ก็เห็นใจเธอนะครับ คนพวกนี้ก็ใช้ความสงสารมาทำผิดกฎหมายนี่หละ เซินเซิน : จะมากเกินไปแล้วนะคุณ ตำรวจ : ใจเย็นๆครับคุณ อย่าวู่วาม เซินเซิน : ฉันไม่ได้จะขโมยรถจริงๆ ตำรวจ : แลว้ตอนนี้จะเอาไงดีล่ะ จั่วจวินวิ่งเข้ามาพอดี จั่วจวิน : คุณตำรวจครับเธอบอกเธอว่าไม่ได้ขโมยรถ เธอบอกว่าเธอทำมือถือหายไว้บนรถนั้น มือถือเธออยู่ในรถ เธอไม่ได้จะขโมย Man : อย่ามาล้อเล่น มือถือของเธอจะมาอยู่บนรถท่านประธานได้ยังไงกัน เหว่ยอี้ : เพราะเธอไม่เต็มใจ Man : ท่าประธาน ตำรวจ : ไม่เต็มใจอะไร คุณเป็นใครอีกล่ะเนี่ย เหว่ยอี้ : เจ้าของรถคันนี้ ในขณะเดียวกันก็เป็นแฟนเก่าของเธอด้วย --------------------------------------------------------- จากคุณ : มู๋มุก - [ 27 พ.ค. 49 15:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าวววๆๆน้องมุก ทันจายหลาย อ่านมันส์ละที่นี้ อิอิ แท้งกิ้วจ้า คิดถึงเน้อ ^o^ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 49 15:56:21 จากคุณ : nuzzi - [ 27 พ.ค. 49 15:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กรี๊ดดดดดดดดดดด....... น้องมุกขอบคุณค่า....... เพิ่งเข้าเน็ต...เห็นทู้นี้แล้วจิตหลุด.....ไม่เป็นอันทำอะไรเลย....... น้องมุกเก่งจังเลยค่า...... ขำดีนิ..... Silence นี่เป็นโปรเจคต์ข้ามชาติจริงๆ..... คลิปโหลดมาจากไต้หวัน.... ส่วนแปลไทยมาจากออสเตรเลีย....555..... เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อน.... จากคุณ : จิ้มจุ่ม - [ 27 พ.ค. 49 15:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จ๊ากกกกก.....น้องมุก...ทำงานข้ามประเทศเลย... ขอบคุณมากจ๊ะสำหรับผลงานแปลที่ยอดเยี่ยมอีกครั้ง... ได้อ่านซะที...หลังจากที่ดูไปเดาไปสองรอบและ..... พรุ่งนี้ฉายตอนที่สองแล้ว...ช่วงนี้บ้านเราต้องรบกวนน้องมุกหน่อยน๊ะจ๊ะ เหว่ยอี้โหดน่าดู...ไล่คนออกอยากเลือดเย็น.... มิน่า...ไจ๋ถึงทำหน้าตาดุดันซะขนาดนั้น(แต่ยังไงก็ยังหล่อเหลือหลาย) น้องมุกเก่งจริงๆจ๊ะ..แปลเร็วจัง น้องป๊อป.... "......ขำดีนิ..... Silence นี่เป็นโปรเจคต์ข้ามชาติจริงๆ..... คลิปโหลดมาจากไต้หวัน.... ส่วนแปลไทยมาจากออสเตรเลีย....555........" 555 รูปประกอบอันนี้ก็มาจากญี่ปุ่นจ๊ะ... self-taken by cocochan จากคุณ : PI-TA - [ 27 พ.ค. 49 16:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้ยรวดเร็วจริงเลย 555555 ขอบคุณน้องมุก ณ ออสเตเรียมากกกกกก 555 ป๊อบแปลอังกฤษมันเลยประชด 5555 จากคุณ : ขนมถ้วย - [ 27 พ.ค. 49 17:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่แปลมาให้อ่านกัน  รวดเร็วทันใจมาก ๆ ดีกว่ารอภาษาปะกิดอีกง่ะ 555  ดูรู้เรื่องขึ้นเยอะเลย หวัดดีค่ะพี่ตา  พี่นา  พี่ป๊อบ พี่ nuzzi ด้วยค่ะ พี่ตา  บีก็ดูไปเดาไป  มันคุยอะไรกันวะ 555+  แปลออกแต่ง่าย ๆ แต่สาระสำคัญดันแปลไม่ออก 555+  กรรมของเวร พี่นา  ให้บีช่วยพี่ป๊อบแปลมะคะ  ประชดเหมือนกัน  ไอ้เราก็รอจากภาษาปะกิด  นึกว่าจะเหมือนตอนเรื่องมาร์ส  แต่อย่างี้ดีก่า  อ่านจากไทยเลย อิอิ พี่ตา  หลังไมค์ด้วยค่ะ จากคุณ : บี (Synthia) - [ 27 พ.ค. 49 17:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งถึงบ้าน,, ขอบคุณน้องมุกด้วยคนค่ะ.. ดูตอนหน้าจะได้รู้เรื่องขึ้นอีกนิด.. ขอบคุณมาก ๆๆค่ะ.. จากคุณ : Rocketนี้เพื่อเธอ - [ 27 พ.ค. 49 18:17:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณน้องมุกค่ะ พี่ยังไม่ได้ดูเลยเรื่องนี้ อ่านคำแปลแล้วกรี้ดค่ะ ไจ๋ต้องหล่อแน่ๆๆๆ ก็โหดขนาดนั้น น่ารักค่ะ จากคุณ : kathymoss - [ 27 พ.ค. 49 19:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ...น้องมุก ขอบคุณมากน้องสาว ฮิฮิ ในที่สุด หนูก้อทำมันสำเร็จ ยอดเยี่ยมมากน้องสาว.. คราวนี้เฮียไจ๋เป็นไงบ้าง น่ารักมั้ย?? เห็นมั้ยไม่ถึง 4-5 วันหรอก...อย่างที่เจ้าบอกหรอก ถ้ามีไรติดขัดให้ช่วยบอกนะจ้ะ.. เช่นอาทิตย์ไหน เค้าไม่ยอมมาลงร้าน..อิ๊อิ๊ ขอบคุณมากๆจ้า!! ทำให้พี่ดูรู้เรื่องเหมือนคราว Mars..เลย เดี๊ยวส่ง "สตาบั๊ค" ข้ามชาติไปให้ 55555!!! แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 49 20:46:21 จากคุณ : Orange_vic - [ 27 พ.ค. 49 20:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Y_Y...น้องมุกจ๋า... พี่ล่ะซาบซึ้งจาย ที่นู๋เปิดโปรเจคต์นี้ เพราะถ้าม่ายมี พี่ก้อไม่รู้ว่าจาดูให้มานเข้าใจได้ยังไง มะงั้นรู้อยู่อย่างเดียวว่า พระเอกมาหล่อ นางเอกสวย แต่พูดไรกันไม่รุ.. ยังไงพี่ก็ฝากฟามหวังไว้กะนู๋นะ เอาไว้กลับมาแล้วจาพาไปเลี้ยงตอบแทนนะจ๊า จากคุณ : หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - [ 27 พ.ค. 49 21:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาเยี่ยมอีกแล้ว ขอบคุณมากมาย สำหรับบทแปล ข้ามชาติ นะครับ มีใครอยากให้ทำ Timing เป็น Subtitle เปล่าครับ จะได้ช่วยทำ แบ่ง ๆ กันทำคนละช่วง แล้วค่อยเอามาต่อกันก็ได้ครับ... จากคุณ : [เทวดาน้อย] - [ 27 พ.ค. 49 22:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณน้องมุกมากๆเลยค่า น่ารักที่ซู๊ดดดด...จุ๊บๆๆ จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 27 พ.ค. 49 22:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โอ้ว  น้องช่างสามารถ พากเพียร และมีน้ำใจมากๆค่ะ  ขอบคุณมากเลยนะคะ จากคุณ : ร่วมวงด้วยคน - [ 27 พ.ค. 49 23:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 . โอ๊ะ โอ ไม่ต้องนอนกันละคืนนี้ . ขอบคุณค้าบบบ . ((พาน้องไปเลี้ยง อย่าลืมชวนเค้าด้วยนะพี่นู๋พุก อิอิ)) . แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 49 01:53:10 จากคุณ : S and K - [ 28 พ.ค. 49 01:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณ คุณมู๋มุกมากนะคะ รวดเร็วทันใจดีจัง ......... จากคุณ : xuyoufang - [ 28 พ.ค. 49 17:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น้องมู๋มุก...ตามมาขอบคุนอย่างสุดซึ้ง พี่ป๊อปโทสับมาบอกเมื่อวาน... ยืนอยู่ที่ร้านหนังสือขนลุกซู่...น้ำตาแทบไหล ดีใจที่ไม่ต้องรอภาคฝรั่ง... กลับมาเมื่อไหร่ต้องฉลองนะจ๊ะ จากคุณ : ม่วนไจ๋ - [ 28 พ.ค. 49 18:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ทำไม่เปนอ่าค่า คุณเทวดาน้อย จากคุณ : Amaurea - [ 28 พ.ค. 49 21:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 25 THankz จากคุณ : neyon - [ 31 พ.ค. 49 12:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Chapter 2 is coming จากคุณ : มู๋มุก - [ 5 มิ.ย. 49 18:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ..เข้าใจว่าทู้ร้างแล้วนะคะ.......ง้านขอใช้ประโยชน์ต่อเลยละกัน จากคุณ : วันพุธ (wednesd@y) - [ 9 ก.ค. 49 16:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 28 .... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : AngZhu - [ 16 ก.ค. 49 18:43:46 ]