PANTIP.COM : C4574116 !!!!.ใครเด็กกรุงเทพฯช่วยเล่าหน่อย สมัยเด็กๆอยากเล่นน้ำหรือหัดว่ายน้ำต้องไปไหนกัน!!!!!!!!!!!!!! [Retro]

ความคิดเห็นที่ 30

ตอนผมยังเด็ก ประมาณสี่สิบปีก่อน บ้านอยู่แถววัดไผ่เงิน ตรอกจันทน์ สมัยนั้นแถวบ้านเป็นตึกแถวสร้างใหม่ อยู่ติดกับสวนฝรั่งบ้าง สวนมะพร้าวบ้าง จากตึกแถวลึกเข้าไปจะเป็นสวนไปจนสุดแม่น้ำเจ้าพระยา น้ำตามร่องสวนยังใสเห็นปลาเข็ม ปลาหางนกยูง แล้วก็สาหร่าย เห็นแม่ปลาช่อนอมลูกๆ ไว้ในปากเวลามีภัย สมัยนั้นการผจญภัยอย่างหนึ่งก็คือเดินผ่านร่องสวนที่เลี้ยวลดคดเคี้ยว เพราะยังไม่มีถนน การเดินทางจำเป็นต้องกระโดดข้ามร่องสวนเป็นระยะๆ ถ้าโดดไม่ผ่านก็ตกท้องร่องตัวเปียก จุดหมายคือไปเล่นน้ำกันที่แม่น้ำเจ้าพระยา สมัยนั้นถนนวงแหวนรัชดา (ช่วงถนนตกไปถึงท่าเรือสาธุประดิษฐ์) ยังไม่มี ใครไปถึงแม่น้ำถือว่าเจ๋ง ถือว่าข้ามรุ่นจากเด็กเล็กไปเป็นเด็กโต เป็นการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวัยเด็ก มีครั้งหนึ่งพวกเราไปช่วงสงกรานต์ ต้องวิ่งหนีกันกระเจิงเพราะถูกเด็กเจ้าถิ่นเอาน้ำสบู่ไล่สาด ต้องรีบหนีโดดลงท้องร่องเอาน้ำล้างตา

ด้วยเพราะระยะทางมันไกลมาก ถ้ามีถนนให้เดินตรงๆ ถือว่าไกลแล้ว นี่ยังต้องเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาตามร่องสวน ผมยังจัดว่าเป็นเด็กเล็กที่ยังไม่เคยไปถึงแม่น้ำ ไปไม่ไหวก็แวะโดดเล่นน้ำในคลองเล็กๆ ระหว่างทาง สมัยนั้นเด็กโตยังแก้ผ้าวิ่งโทงเทงโดดน้ำอย่างไม่อายโดยไม่มีผ้าติดตัวสักชิ้น เพราะเรายังไม่ค่อยรู้จักกางเกงลิงกัน เคยเห็นคนโดดน้ำถูกตอตำก้นมาแล้ว สยองมาก ยังหลอนมาถึงวันนี้

พี่ชายเคยสะพายกระติกไอติมแท่งเดินขายในสวน เป็นกระติกสังกะสีข้างในเป็นแก้วกักเก็บความเย็นสวมอยู่ในตระกร้าหวายยาวๆ สำหรับสะพาย ใครโชคดีกัดไอติมเจอหัวไม้แท่งไอติมเป็นสีแดง ที่เรียกว่า “ไม้แดง” ก็โชคดี ได้กินฟรีอีกแท่ง คนที่ทำมาหากินตามในสวนอีกประเภทคือช่างตัดผม บัตตาเลี่ยนคู่มือไม่ต้องใช้ไฟฟ้า แต่ใช้มืองับๆ เอา เวลาตัดผมให้พวกเรา งับไปงับมาแล้วติดผม ช่างตัดผมขี้เกียจแกะ แกก็จะใช้มือกระชากออกเลย พวกเราเลยตั้งฉายาแกว่า "สะดุ้งเกศา" แถวบ้านมีสวนฝรั่งที่เจ้าของสวนยังเลี้ยงหมูด้วย เค้าจะมาตามห้องแถวทุกเย็นมาขอเทเศษอาหารที่เราทิ้งใส่ถังไว้จนบูดเพื่อเอาไปเลี้ยงหมู แล้วสิ้นเดือนก็เอาไข่ไก่มาให้เป็นการตอบแทน ที่บ้านเป็นห้องแถวแต่มีคนที่อยู่ในสวนลึกเข้าไปเค้ามีอชีพถีบสามล้อขายผลไม้ดอง แต่เอารถเข้าบ้านไม่ได้เพราะไม่มีถนนที่จะถีบสามล้อเข้าไป ก็เอารถผลไม้ดองมาฝากที่บ้านตอนเย็น แล้วเช้าก็มาเอารถถีบออกไปขาย บ้านเราเลยมีผลไม้ดองกินฟรี แต่ก็ไม่ได้กินแอบกินของเขามากมายอะไร

ว่ายน้ำเป็นจากร่องสวนแถวบ้านแถวบ้านที่แหละ เป็นร่องสวนยาวๆ น้ำใสใสสะอาด เล่นไปเล่นมาถีบตลิ่งลอยตัวไปตามร่องน้ำ มันลอยไปได้ไกลขึ้นกว่าเดิมทุกทีๆ จึงเพิ่งรู้ตัวว่านี่เราว่ายน้ำเป็นแล้วนี่ อารมณ์ตอนนั้นยังไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าว่ายน้ำเป็นแล้ว อ้อ สวนมะพร้าวที่ว่านี้มีเจ้าเข้าทรงด้วยนะ มีคนมาให้ดูเจ้าเข้าทรงแน่นทุกคืนเลย ผมยังเคยไปให้เจ้าเข้าทรงช่วยหาแมวที่บ้านที่หายไปเลย เจ้าให้กระดาษแผ่นหนึ่งกลับมาเผาที่บ้าน บอกว่าเผาแล้วแมวจะกลับบ้านถูก

พอเริ่มรู้ว่าตัวเองว่ายน้ำเป็นก็เริ่มไปเล่นสระว่ายน้ำที่โรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน แถวถนนสาทร บางครั้งไปพอดีกับที่โรงเรียนเค้าจัดงาน มีร้านขายอาหารและเครื่องดื่มที่ใช้คูปอง ( ทันสมัยน่าดู ใช้คูปองก่อนศูนย์อาหารมาบุญครองเป็นสิบปีเลยนะ รู้สึกศูนย์อาหารมาบุญครองจะเป็นศูนย์อาหารแห่งแรกที่เริ่มใช้คูปองแลกซื้ออาหาร ) ผมไม่ได้เรียนกรุงเทพคริสเตียน แค่ไปเล่นสระว่ายน้ำเท่านั้น หลังว่ายน้ำเสร็จก็ไปเดินเล่นต่อในงานโรงเรียน ไม่มีตังที่จะไปแลกซื้อคูปอง แต่เกิดไอเดียว่ามันน่าจะมีคนทำคูปองตกบ้าง ก็เลยเดินเล่นเล่นเรื่อยเปื่อย ตาก็คอยสอดส่องดูตามพื้นไปด้วย โอ้โห เกินคาด สงสัยที่เป็นโรงเรียนคนรวย จึงมีคูปองเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด พวกเราก็เลยเอาไปแลกอาหาร ขนม เครื่องดื่มมากินกันจนอิ่มแปล้ คูปองที่เก็บมาได้นั้นใช้เท่าไหร่ก็ใช้ไม่หมด

เดี๋ยวนี้ร่องสวนที่เคยเที่ยวเล่นผจญภัยหายไปหมดแล้ว มีตึกแถวผุดขึ้นมาแทน ผู้คนแถวนั้นเดี๋ยวนี้อยู่กันอย่างแออัดเบียดเสียด ตอนเด็กจำได้ว่าหน้าหนาวเวลาหายใจมีควันออกจากปากอย่างกับที่เราไปเที่ยวบนดอยสมัยนี้เลย เฮ้อ! อยากได้บรรยากาศเก่าๆ กลับมา

จากคุณ : วัฒน์ - [ 13 ส.ค. 49 16:27:23 A:61.47.116.91 X: ]