ความคิดเห็นที่ 1 "ปอยฝ้าย มาลัยพร" พระเอกน้อยประจำคณะ ลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย สะบัดขี้เกียจอยู่สองสามครั้ง จึงลุกขึ้นจัดแจงเปลี่ยนชุดนอนกางเกงกีฬาขาสั้น เป็นผ้าขาวม้าเพื่อเตรียมตัวไปเข้าคิวอาบน้ำ จำนวนคนที่นี่กับห้องน้ำยังไม่สมดุลกันนัก ห้องน้ำชายหญิงถูกแยกส่วนกันชัดเจน แม้แต่เรือนนอนก็อยู่คนละฟาก ทั้งนี้ เพื่อป้องกันการก้าวล่วงไปมาหาสู่โดยมิชอบของหนุ่มสาวบางคู่ที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกัน แต่สำหรับปอยฝ้ายแล้ว คู่ปฏิพัทธ์ของเขาหาได้อยู่ในวงดนตรีเสียงอิสานนี้ไม่ หากแต่เป็นสาวบ้านไกล เพื่อนเก่าเมื่อครั้งเรียนมัธยม เขียนจดหมายติดต่อกันมายาวนาน เพื่อนร่วมห้องนอนของเขาคือ "พ่อยง" ดาวตลกอาวุโสของคณะ พ่อยงอยู่กับวงเสียงอิสานมาตั้งแต่ก่อตั้ง คือเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เล่นมาตั้งแต่เป็นพระเอก เป็นตัวโกง พอแก่ตัวก็เล่นบทตลก และดูเหมือนว่าบทตลกนี่เองที่ทำให้พ่อยงเป็นที่รู้จักของมิตรหมอแคนแฟนหมอลำอย่างกว้างขวาง ""ฝ้ายๆ ตื่นหรือยัง ไปอาบน้ำนำกันบ่"" มีเสียงร้องตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านพัก เป็นเสียงของ "อ้ายไหม" หรือไหมไทย อุไรพร พระเอกหนุ่มของคณะ ซึ่งพักอยู่เรือนหลังติดกัน อ้ายไหมเป็นคนรักสันโดษ เงียบขรึม ไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก จึงขอแม่นกน้อยพักอยู่คนเดียวในเรือนหลังเดียว ซึ่งแม่นกน้อยก็อนุญาต ตามปกติแล้วนักแสดงระดับหัวแถวของคณะ จะพักที่เรือนหลังใหญ่เช่น "อ้ายแพร" หรือลูกแพร อุไรพร ซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานของแม่นกน้อย นางเอกสาวรัชดา ผลาผล นางเอกปานดำ ค้ำคูณ นางเอกแสงอรุณ บุญยู้ และนางเอกใหม่วัยกระเตาะ "น้องแกละ" ก็พักที่เรือนหลังใหญ่ ""ไปอ้ายไหม ตื่นนานหรือยัง"" จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปอยฝ้ายโผล่หน้าออกมาจากเรือน นุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียว มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเคียนคอ ในขันที่ถือมีสบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน เดินตามก้นพระเอกรุ่นพี่ไปห้องน้ำรวม ซึ่งมองเห็นคนเอะอะ พลุกพล่านไปหมด บ้างก็จับกลุ่มคุยกันรอเข้าคิว พวกที่เสร็จแล้วก็เดินสวนมาเป็นกลุ่ม ไม่รู้ใครเป็นใคร บ้างก็รู้จักแต่หน้าไม่รู้ชื่อ คนกว่า 400 คน เป็นไปไม่ได้ที่จะจำชื่อได้หมด มองไปฟากเรือนนอนและห้องน้ำผู้หญิง ก็โหวกเหวก โวยวายไม่แพ้กัน มองไกลๆ เห็นแต่ลายผ้านุ่งเป็นดอกเป็นดวงราวสวนดอกไม้ เสียงร้องตะโกน เสียงร้องเพลงของพวกหางเครื่องสาวรุ่น ดังประสานกับเสียงไก่ชนอาวทิดหลอด เสียงกลองของไอ้เย่อร์ที่ยังซ้อมหนัก ทำให้บรรยากาศยามเช้าของคุ้มนกน้อย ครึกครื้นโครมคราม ดังลั่นไปทั้งหมู่บ้านหนองใส ""เพลงชุดใหม่เป็นไงบ้างฝ้าย"" ไหมไทย ถามพระเอกรุ่นน้องขณะตักน้ำในอ่างขนาดใหญ่ เทราดตัว อ่างน้ำที่นี่เหมือนกับอ่างน้ำในค่ายทหาร ยืนเรียงแถวกันอาบได้ทีละหลายสิบคน ""ใส่เสียงเสร็จแล้ว ไม่รู้จะดีหรือเปล่า เสียงผมสู้พวกพี่ไม่ได้หรอก"" ตอบพลางใช้สบู่ถูหน้าจนขาววอก ""เรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่กับดวง เสียงดีไม่ดังก็มีถมไป" ไหมไทยให้กำลังใจ เขานั้นอัดเพลงมาหลายชุดแล้ว มีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง ปอยฝ้ายเพิ่งอัดไปสองชุด ยังไม่มีวี่แววจะเกิดในวงการ มีคนรู้จักบ้างก็เพราะการพลิกบทบาทไปเล่นตลกเมื่อหน้างานปีที่ผ่านมา อาบน้ำเช็ดตัวเสร็จสรรพ เสียงระฆังก็ดังกังวานเป็นชุด เป็นสัญญาณให้ทุกคนไปที่โรงครัวเพื่อกินข้าวเช้า พ่อยงนุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียววิ่งกระหืดกระหอบมาที่ห้องน้ำ พอมาถึงก็แปรงฟันควากๆ จนน่ากลัวฟันจะหลุดออกหมดปาก ตักน้ำเทราดตัวโครมๆ ถูสบู่ ล้างสบู่ ใช้เวลาเบ็ดเสร็จไม่ถึงสามนาที เสร็จแล้วพ่อยงถือขันเดินจ้ำไปที่โรงครัว ซึ่งคนไปยืนออเต็มอยู่แล้ว จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำรับกับข้าวถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ มีหัวหน้ากลุ่มเป็นผู้มารับแล้วนำไปหาที่เหมาะๆ ล้อมวงกินกับสมาชิกในกลุ่มตัวเอง คนจำนวนมากเช่นนี้ระบบกลุ่มแบบลูกเสือจึงมีความจำเป็นต้องนำมาใช้ พวกหางเครื่องสาวๆ ที่จบ ม.ต้นมาใหม่ พากันตั้งชื่อกลุ่มตัวเองเป็นหมู่หมี หมู่ช้าง หมู่กวางดาว ฯลฯ เรียกขานกันเป็นที่สนุกสนาน แต่มีสัตว์ชนิดหนึ่งที่ไม่มีกลุ่มไหนนำมาตั้งเป็นชื่อหมู่ของตัวเอง ก็คือ "แรด" อาหารเช้าของหมอลำก็เป็นอาหารพื้นๆ มีข้าวเหนียวเป็นหลัก น้ำพริกหรือป่นปลาทูนี่ขาดไม่ได้ แกงข้อไก่ใส่ฟัก แจ่วปลาร้า ส่วนอาหารประเภทผัดไม่เป็นที่นิยมสำหรับชาวคณะซึ่งเป็นคนอีสานล้วนๆ อาวทิดหลอดอุ้มไก่ชนตัวโปรด เดินท่อมๆ ถามสารทุกข์สุขดิบของลูกวง เสียงร้องเรียกให้กินข้าวด้วยดังมาจากกลุ่มนั้นกลุ่มนี้ แกก็ได้แต่เอ่ยขอบใจพยักยิ้ม แล้วบอกว่ากินข้าวเสร็จเช้านี้มีประชุมที่โรงซ้อม ขอให้ทุกคนไปพร้อมหน้ากัน พอทักทายจนทั่วแล้วก็อุ้มไก่เดินหายไปจ้อย ปอยฝ้ายเอร็ดอร่อยกับยอดผักเม็กป่นปลาทู เขาเป็นคนกินง่ายนอนง่ายอยู่แล้ว ตั้งสติระลึกอยู่ในใจตลอดเวลาว่าเขามาอยู่ที่วงเสียงอิสานเพื่อทำงาน เพื่อไต่เต้าเป็นศิลปินนักร้องหมอลำที่มีชื่อเสียงของเมืองไทย อยู่ที่นี่เขาทำได้ทุกอย่าง ตั้งแต่ทำความสะอาดบ้าน ความสะอาดห้องน้ำ เขียนป้ายเวที ตลอดจนวิ่งซื้อข้าวซื้อของให้ผู้หลักผู้ใหญ่ หรือนักดนตรีในคณะ กลุ่มของปอยฝ้ายประกอบไปด้วยพ่อยง ไหมไทย ยายแหลม ยายจื้น และพ่อชาลี พ่อชาลีเป็นโฆษกพิธีกรบนเวที พอถึงช่วงเล่นตลกก็มาเล่นตลกด้วยกัน ยายแหลมกับยายจื้นนั้นเป็นผู้ชาย แสดงเป็นผู้หญิงแก่เวลาเล่นตลก ก็เลยเรียกติดปากมาตลอด ทุกคนรุ่นราวคราวพ่อของเขาทั้งนั้น ยกเว้นไหมไทยกับยายจื้น จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โรงซ้อมของคณะเสียงอิสาน เป็นโรงเรือนยกเวทีขนาดเท่าเวทีจริง พื้นโรงเรือนลาดซีเมนต์ไว้สำหรับปูเสื่อนั่งเวลาประชุม เครื่องเสียงชุดซ้อมติดตั้งไว้อย่างถาวร เป็นเครื่องที่วัตต์ไม่สูงนัก เอาแค่ได้ยินกันเอง ถ้าเอาเครื่องเสียงจริงราคาเกือบยี่สิบล้านลงซ้อม บ้านหนองใสเป็นอันได้แตกเป็นเสี่ยงๆ แน่ สมาชิกชาวคณะมากันพร้อมหน้าแล้ว บรรดาตัวแสดงหลักๆ ปูเสื่อนั่งอยู่แถวหน้า ถัดมาเป็นหางเครื่องกว่า 150 ชีวิต คนขับรถ ฝ่ายแสงสีเสียง ฝ่ายเครื่องแต่งกาย เด็กคอนวอย แม่ครัว รวมเบ็ดเสร็จแล้ว 420 คน อาวทิดหลอดนั่งเด่นอยู่บนเวที มีไมโครโฟนตั้งบนสแตนด์อยู่ตรงกลาง แม้คนจะมากแต่ก็มีเสียงพูดคุยกันเพียงบางเบา เพราะกฎของที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับโรงเรียนประถม มีระเบียบข้อบังคับที่ต้องยึดถือปฏิบัติชัดเจน ผู้ใดผิดข้อบังคับก็จะถูกพิจารณาโทษแล้วแต่ความรุนแรงของกรณี เวลาผ่านไปไม่นานนัก เสียงคุยกันที่ยังดังกระซิบกระซาบก็เงียบกริบราวปลิดทิ้ง เมื่อสตรีสูงวัยราวห้าสิบต้นๆ เยื้องย่างลงมาจากเรือนหลังใหญ่ เดินตรงมาที่ที่ทุกคนชุมนุมอยู่แล้วก้าวขึ้นไปบนเวทีด้วยท่วงท่าที่ทระนงองอาจ สายตาอันคมกริบกวาดไปยังเบื้องล่าง หางเครื่องสาวรุ่นหลายคนที่บังเอิญสบกับสายตาคู่นั้น พากันร้อนหูวูบวาบ มันเป็นสายตาผู้หญิงชาวบ้านธรรมดาๆ แต่ทว่าทรงอำนาจยิ่งนัก เธอคือ "แม่ใหญ่นกน้อย อุไรพร" ประมุขตัวจริงแห่งคุ้มนกน้อย หัวหน้าวงดนตรีหมอลำที่ใหญ่ที่สุดในโลก ที่คนทั้งประเทศรู้จักกันดีในชื่อคณะ "เสียงอิสาน" จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คนทั้งหมู่บ้านพากัน "งึด" พิศวงงงงวย เมื่อรู้ข่าวว่านายสมกับนางผัน ลงทุนขายข้าวสิบกระสอบซื้อวิทยุทรานซิสเตอร์ให้ลูกสาว บางคนก็มาแสดงความชื่นชมยินดีและถือโอกาสให้อุไรร้องเพลงให้ฟัง แต่บางคนก็พากันจับกลุ่มนินทาว่าร้าย ในทำนองที่ว่า ข้าวจะกินยังไม่ข้ามปี ยังมีกะใจซื้อหาของเล่นของบันเทิงให้ลูกอีก นับตั้งแต่มีวิทยุเป็นของตัวเอง อุไรสามารถร้องเพลงได้มากขึ้น เธอจะขลุกอยู่กับมันตลอดเวลา ยกเว้นตอนไปเรียนหนังสือกับตอนหลับเท่านั้น ไม่ว่าจะล้างถ้วย ล้างจาน ซักเสื้อผ้า ถูบ้าน อ่านหนังสือ จะต้องมีวิทยุวางไว้ใกล้ตัวจนกลายเป็นอวัยวะอีกชิ้นหนึ่งของชีวิตเด็กหญิงอุไร สีหะวอ ไปเสียแล้ว มีอยู่วันหนึ่งแม่ใช้ไปหาบน้ำกินจากบ่อกลางทุ่ง เธอก็เอาวิทยุห้อยปลายไม้คานไปด้วย เมื่อไปถึงบ่อก็มีคนไปรออยู่มากมาย บ่อน้ำซับ ตาน้ำมีน้อยต้องรอให้น้ำไหลออกมาเยอะๆ จึงเข้าคิวตัก ภาษาอีสานเรียกการตักน้ำแบบนี้ว่า "ถ่าน้ำส่าง" อุไรไปถึงก็ปักหลักคอยใต้ร่มหมากค้อ หักกิ่งใบของมันมาปูนอนฟังเพลงลูกทุ่งจากวิทยุอย่างสบายใจ ไม่รีบร้อน จนได้ตักน้ำในบ่อเป็นคนสุดท้าย ระหว่างทางที่หาบน้ำมาจากทุ่งนา เสียงเพลงก็เจื้อยแจ้วมาจากปลายไม้คาน จิตใจของเด็กน้อยปล่อยภวังค์ให้ล่องลอยไปตามท่วงทำนองอันอ่อนหวาน ปากก็คลอตามบทเพลงที่จำจนขึ้นใจ จนกระทั่งเสียงหนึ่งตะโกนถามดังลั่น ""Eไร เมิงสิหาบน้ำไปไส"" เป็นเสียงของป้าหนูอยู่บ้านคุ้มใต้ ""หาบไปบ้าน"" อุไรหันไปตอบ ""บ้านแม่เมิงอยู่คุ้มใต้หรือ แหกตาเบิ่งนี่มันที่ไหน มัวแต่ร้องเพลงจนลืมทางเข้าบ้านเนาะเมิง"" พออุไรเงยหน้ามองไปรอบข้าง จึงรู้ว่าตัวเองหาบน้ำเลยบ้านตัวเองมาเสียไกล หน้าแดงเพราะความอาย ก้มหน้างุดๆ หาบน้ำย้อนกลับไปทางเก่า เสียงแม่ป้าหนูหัวเราะเอิ๊กๆ ดังไล่หลัง กลับถึงบ้านต้องเทน้ำทิ้งทั้งหาบ แถมโดนแม่ด่าเสียงเอ็ดตะโร ก็น้ำที่เธอหาบมามันเป็นน้ำก้นบ่อ ที่ขุ่นข้นจนใช้ดื่มไม่ได้นั่นเอง ""มันมัวแต่ไปนอนฟังเพลง"" เพื่อนๆ ของอุไรที่อยู่บ้านติดกัน ฟ้องแม่ของอุไร เพื่อเอาความดีความชอบ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่ออายุครบ 11 ปี เด็กหญิงอุไร สีหะวอ ก็จบการศึกษาภาคบังคับ ป.4 ด้วยคะแนนเป็นที่หนึ่งของชั้น คุณครูประจำชั้นมาหานายสมนางผันถึงบ้าน แล้วแนะนำว่า พ่อแม่น่าจะส่งอุไรให้ได้เรียนต่อในชั้นที่สูงขึ้น เพราะเด็กคนนี้มีแววจะไปได้ดี อ่านชัด เขียนคล่อง กล้าแสดงออก แต่คุณครูก็ต้องหอบความปรารถนาดีกลับไป เมื่อนายสมกับนางผันบอกว่าไม่มีปัญญา ทุกวันนี้ก็ทำไร่ทำนาหากินไปวันๆ จะเอาเงินทองที่ไหนส่งเสียเมื่อเรียนสูงยิ่งขึ้นไป และที่สำคัญ อุไรเป็นเด็กผู้หญิง จะไปอยู่ต่างถิ่นต่างแดนอย่างไรได้ ญาติพี่น้องในเมืองก็ไม่มีซักคน เด็กหญิงแอบไปนั่งร้องไห้อยู่คอกควายใต้ถุนบ้าน นึกน้อยใจ เสียใจในโชคชะตาของตัวเอง ถ้าเธอได้ไปเรียนในเมือง เธออาจจะมีโอกาสได้ดูการแสดงของนักร้องดังๆ ต่อไป อาจมีช่องทางเป็นนักร้องชื่อดังเหมือนเขา มีโอกาสอัดแผ่นเสียงให้คนฟังทั่วประเทศ อยู่บ้านคอกตื้ออย่างนี้ อย่างดีก็ร้องบนหลังควาย เป็นนกเอี้ยง นกขุนทอง ใครเขาจะยินดีปรีดาด้วยสักเท่าไหร่ ออกโรงเรียนมาเป็นลูกสาวชาวนาเต็มตัว ถึงหน้านาเสียงเพลงของอุไรก็ดังกังวานทุ่ง วิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องนั้นยังอยู่ข้างตัวเธอไม่ห่างหาย แม้มันจะชราภาพไปมาก แต่ก็ทำหน้าที่ถ่ายทอดเสียงเพลงเสียงลำอย่างซื่อสัตย์เสมอมา เสร็จหน้านาเข้าหน้าเทศกาลงานบุญ เมื่อก่อนนั้นมีบุญบ้านไหนใกล้เคียง พวกเด็กๆ และหนุ่มสาวก็จะพากันเดินเท้าไปเที่ยวกัน บางทีต้องเดินไกลนับสิบกิโลเมตร แต่เมื่อพอไปถึงงานเห็นเวทีหมอลำ เห็นจอหนัง เห็นแสงไฟหลากสีจากชิงช้าสวรรค์ ความเหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้ง จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งานวัดมักจะมีสอยดาวอัน เป็นที่พบปะของหนุ่มสาวบ้านนอก บริเวณที่สอยดาวมักมีเวทีประกวดร้องเพลง มีหนุ่มสาวดาวเสียงจากหมู่บ้านต่างๆ มาประกวดประชันกัน มีกองเชียร์ติดตามมาให้กำลังใจกันเป็นที่ครึกครื้น เช่นเดียวกับอุไร สีหะวอ เด็กสาววัยกระเตาะจากบ้านจาน อำเภอยางชุมน้อย ที่จะต้องเป็นหนึ่งในจำนวนผู้เข้าประกวดแทบทุกเวที เพียงหน้างานปีเดียวเท่านั้น ชื่อเสียงของอุไรก็ขจรขจายไปทั้งตำบล และข้ามไปตำบลอื่นๆ ในเวลาต่อมา เธอกวาดรางวัลชนะเลิศมาทุกเวที ด้วยคะแนนที่เป็นเอกฉันท์ปราศจากข้อกังขา ผู้คนเล่าขานถึงเด็กหญิงเสียงวิหคดั่งนกน้อยผู้นี้ และมองว่าถ้าได้รับการสนับสนุนอย่างดีแล้วไซร้ เธอจักต้องเป็นนักร้องผู้ยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า จนในที่สุดในเขตอำเภอยางชุมน้อย จ.ศรีสะเกษ ก็ไม่มีนักร้องคนไหนกล้าประลองฝีปากกับเธอบนเวที ชัยชนะเริ่มอิ่มตัว ความภาคภูมิใจของเด็กน้อยเริ่มเสื่อมคลาย เธอจะต้องก้าวไปสู่เวทีที่ยิ่งใหญ่ มีผู้คนได้รับฟังเสียงของเธอกระจายทางวิทยุ ไม่ใช่เวทีแคร่ไม้ไผ่ในงานวัดที่นับวันจะไร้คู่แข่ง คู่แข่งของเธอยังมีอีกมาก เพียงแต่ยังไม่ได้เจอกันเท่านั้น จนกระทั่งเมื่ออายุย่าง 12 ปี มีน้ำเนื้อนวลสาวขึ้นมาบ้าง จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันหนึ่งอุไรจึงออกปากกับพ่อแม่ว่าให้พาเธอไปประกวดร้องเพลงที่สถานีวิทยุ กวส. 1 จังหวัดสุรินทร์ พ่อกับแม่ได้ฟังถึงกับผงะ เพราะสมัยนั้นสุรินทร์กับศรีสะเกษไกลกันนัก ด้วยถนนหนทางอันยากลำบาก ผ่านห้วยลงหุบ ต้องใช้เวลาเดินทางครึ่งค่อนวัน ""มันไกลนะลูก ต้องไปนอนค้างอ้างแรม และที่สุรินทร์เขาก็มีแต่นักร้องเก่งๆ ร้องออกวิทยุทุกวันอาทิตย์ ลูกจะสู้เขาไหวหรือ"" แต่อุปสรรคเพียงเท่านั้นมิอาจต้านทานความตั้งใจจริงของอะไร เธอยื่นคำขาดว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่พาไป เธอจะหนีไปเอง นักร้องที่ประกวดทางสถานี กวส.1 ทุกวันอาทิตย์ เธอเปิดฟังประจำ และคิดว่าน่าจะสู้เขาได้ ในที่สุด เกวียนชราของครอบครัวสีหะวอ ก็ได้ทำหน้าที่อีกครั้ง คราวนี้แล่นจากบ้านจานแต่เช้ามืดตัดตรงไปอำเภอราษีไศล จอดฝากวัวฝากเกวียนไว้ที่วัด แล้วต่อรถสองแถวไปขึ้นรถไฟที่อำเภออุทุมพรพิสัย ถึงจังหวัดสุรินทร์ตอนฟ้าค่ำพอดี พ่อกับแม่พาอุไรไปขอนอนที่วัดหนองบัว ใกล้สถานีรถไฟ หลวงพ่อถามว่ามาทำธุระอะไร พ่อบอกว่าพาลูกสาวมาประกวดร้องเพลงที่ กวส. หลวงพ่อหัวร่อเอิ๊กอ๊ากแล้วบอกให้ร้องให้ฟังซิ อุไรไม่รีรอ ลุกขึ้นกลางลานหน้ากุฏิ ขยับเพลงโปรดของเธอให้หลวงพ่อฟังทันที เมื่อร้องเพลงจบหลวงพ่อควักธนบัตรฉบับละห้าบาทมาวางให้ ""เสียงดีนี่อีหนู โชคดีมีชัยนะหลานเอ้ย คืนนี้หาที่หลับที่นอนบนศาลาโน่นแหละ ยุงเยอะไปหน่อย เดี๋ยวหลวงพ่อให้เด็กหายากันยุงมาให้ พากันมาไกลเชียวจากศรีสะเกษโน่นแน่ะ ตั้งใจให้ดีนะหลานนะ"" คืนนั้นบนศาลาวัด พ่อกับแม่หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน เหลือเพียงแต่อุไรเท่านั้นที่ยังนอนไม่หลับ ดวงตาสดใสสว่างไสวอยู่ในความมืด เธอรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ วันที่เสียงของเธอจะมีโอกาสดังเจื้อยแจ้วไปไกลหลายจังหวัด ชื่อของ "อุไร สีหะวอ" จะถูกประกาศให้สาธารณชนได้รับรู้แล้ว จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สถานีวิทยุ กวส.1 จังหวัดสุรินทร์ เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน จัดว่าเป็นคลื่นวิทยุอันดับหนึ่งของเขตอีสานใต้ การกระจายเสียงครอบคลุมพื้นที่กว่า 6 จังหวัด อันประกอบไปด้วย สุรินทร์ บุรีรัมย์ ศรีสะเกษ และบางส่วนของโคราช อุบลฯ ยโสธร กลุ่มนักจัดรายการรุ่นหนุ่มไฟแรงที่มีชื่อเสียงก็มี "ตำบล จ๊ะเจ้ก" ,"อุทัย บุญศิริ" และ "สัจจา ธนาภัทราสกุล" รายการประกวดร้องเพลงวันอาทิตย์เป็นรายการที่มีเรตติ้งคนฟังสูงสุด เริ่มกันตั้งแต่เก้าโมงเช้าไปสิ้นสุดประกาศผลตอนสี่โมงเย็น สามหนุ่มดีเจ.เมืองช้าง ต่างพากันมองหน้ากันอย่างประหลาดใจเมื่อเด็กหญิงผิวกระดำกระด่างหน้าตามอมแมม เดินตรงมาขอสมัครประกวดร้องเพลงรายการวันอาทิตย์นี้ พวกเขาให้เธอกรอกชื่อและที่อยู่ลงในกระดาษ กรอกเสร็จสัจจาดึงไปอ่านดู ถึงกับร้องอุทาน ""โฮ...มาไกลจากยางชุมน้อยโน่นแน่ะ มากี่คนจ๊ะหนู"" ""มากับพ่อกับแม่จ้ะ นั่งอยู่ทางโน้น"" ตอบพลางชี้มือไปที่พ่อกับแม่ซึ่งนั่งอยู่หน้าเวทีประกวด ""โชคดีนะจ๊ะ ร้องเพลงของใครล่ะ กรอกลงไปด้วย"" สัจจาแนะนำ อุไรเขียนชื่อเพลง "น้ำตาเมียหลวง" ของผ่องศรี วรนุช ต่อท้ายชื่อของตัวเอง หนุ่มดีเจ.รับไปอ่านแล้วพยักหน้าหงึกๆ มีคนมาต่อแถวสมัครอีกหลายคน ล้วนแต่หนุ่มสาววัยห่างชั้นอุไรทั้งนั้น ใจของเด็กน้อยเต้นโครมครามอยู่ในอก จะสู้เขาไหวไหมเนี่ย จะต้องกลับศรีสะเกษมือเปล่าเสียแล้วกระมัง การประกวดเริ่มขึ้นตรงเวลา มีการถ่ายทอดเสียงออกอากาศตามปกติ สรุปยอดนักร้องเข้าประกวดทั้งสิ้นเกือบห้าสิบคน รอบแรกคัดเหลือ 30 รอบสอง 20 รอบสาม 10 รอบชิงชนะเลิศ 5 คน การแข่งขันผ่านไปสองรอบ อุไรยังมีชื่อติดกลุ่มเข้ารอบอยู่ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 16:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 การร้องในรอบสามนั้นนักร้องจะต้องเปลี่ยนเพลงที่ใช้ในการแข่งขัน และจะต้องเป็นเพลงเร็วเท่านั้น อุไรถึงกับเหงื่อตก เพราะเธอไม่ได้เตรียมซ้อมเพลงเร็วมาเลย เพลงที่พอจำได้ก็ไม่ได้สนใจฝึกซ้อมจริงจังนัก เท่าที่จำแม่นและร้องเล่นบ่อยๆ ก็มีเพลง "ยมบาลเจ้าขา" ของบุปผา สายชล แต่อุไรไม่ค่อยชอบเสียงของนักร้องท่านนี้เลย มันออกห้าวๆ ไม่หวานเหมือนผ่องศรี เสียงของเธอหวานใส มันจะเหมาะกับเพลงนี้หรือ จนจะถึงคิวตัวเองขึ้นร้อง ยังตัดสินใจไม่ได้ ทีมงานผู้จัดก็เข้ามาเร่งรัดเอาชื่อเพลง จึงต้องเขียนชื่อเพลงให้ด้วยไม้มือสั่นๆ จะตกรอบกลับบ้านก็อีคราวนี้แหละ แต่แล้วอุไรก็ติด 1 ใน 5 ของนักร้องรอบชิงชนะเลิศ นอกจากพ่อกับแม่ซึ่งนั่งหน้าดำคร่ำเครียดคอยเป็นแรงใจแล้ว เธอยังได้แรงเชียร์จากผู้เข้าชมอย่างท่วมท้น เพราะเธอเป็นนักร้องที่อายุน้อยที่สุดในการประกวดนั่นเอง กว่าจะได้ร้องในรอบชิงชนะเลิศ เวลาก็ผ่านเลยถึงบ่ายสองโมง ในรอบนี้อุไรตัดสินใจใช้เพลง "ด่วนพิศวาส" เป็นเพลงแข่งขัน ขณะที่เธอกำลังร้องได้ยินเสียงหวูดรถไฟดังแว่วมาแต่ไกลจากสถานี บรรดาผู้ชมปรบมือดังลั่น ชอบอกชอบใจกับเสียงหวูดรถไฟที่มาสร้างบรรยากาศให้บทเพลงอย่างเหมาะเจาะ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผลการตัดสินการประกวดร้องเพลงลูกทุ่งของสถานีวิทยุ กวส.1 จังหวัดสุรินทร์ประจำสัปดาห์นั้น ผู้ชนะเลิศ คือ เด็กหญิงอุไร สีหะวอ จากอำเภอยางชุมน้อย จังหวัดศรีสะเกษ  ได้รับรางวัลเป็นครีมแก้สิวฝ้าและสบู่สมุนไพรอย่างละโหล พร้อมค่าเดินทางอีก 100 บาท คืนนั้นนักร้องผู้ชนะการประกวดยังนอนตากยุงอยู่ศาลาวัดหนองบัวอีกหนึ่งคืน เพราะรถไฟขบวนสุดท้ายออกไปแล้ว ตั้งแต่เธอร้องเพลง "ด่วนพิศวาส" นั่นแหละ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฝนเดือนหกก็ตกมาเหมือนฟ้ารั่ว ทุ่งนาเจิ่งนองด้วยน้ำขาว กบเขียดร้องเพลงระงมท้องนา เสียงเพลงก็ยังระงมในหัวใจของลูกสาวชาวนานาม "อุไร สีหะวอ" ปีนั้นอุไรอายุ 14 ปีแล้ว เนื้อนวลเริ่มแตกเต่ง ผิวพรรณผุดผาดด้วยฝาดสาว ใครๆ ในหมู่บ้านก็ชมว่าเธอเป็นเด็กสาววัยรุ่นที่โตเกินวัย และดูสวยที่สุดในหมู่บ้าน ผู้เฒ่าหลายคนทักทายว่าเด็กหญิงคนนี้จะไม่ดักดานเป็นชาวนาเหมือนอ้ายสมนางผันผู้พ่อผู้แม่ แต่มันจะเป็นดาราดวงเด่นส่งแสงเจิดจ้าประหนึ่งดวงเดือนนั่นเทียว ""ลูกเอ้ย พ่อกับแม่ยังมองไม่เห็นทางเลย ว่าลูกจะเป็นนักร้องคือเขาว่าได้จั่งใด๋"" แม่เปรยขึ้นต่อหน้าพ่อ ขณะล้อมวงกินข้าวกลางวันบนเถียงนาน้อยหัวนา พ่อเงียบไม่ปริปาก แต่อุไรรู้สึกเต็มตื้นในอก น้ำตาพาลจะไหลปริ่มๆ ก็จริงอย่างแม่ว่า ถึงเธอจะรักการร้องเพลง มั่นใจในเสียงตัวเอง และภูมิใจกับรางวัลที่ได้รับ แต่อนาคตของเธอยามนี้เห็นมีแต่ผืนนา ช่วยพ่อแม่คราดไถ ปักดำ ตกเย็นก็ขี่หลังควายเข้าบ้าน นอนเหงาเดียวดาย เพราะวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องนั้น ชำรุดทรุดโทรมเกินจะเยียวยา ครั้นจะร้องเพลงเจื้อยแจ้วเหมือนวัยเด็ก ก็รู้สึกอายที่จะทำอย่างนั้น ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ความกล้าเก่าๆ เช่น ร้องเพลงบนหลังควาย ร้องเพลงในงานบุญต่างๆ มลายหายไปสิ้น จะร้องแต่ละทีก็ต้องอาศัยช่วงเวลาอยู่ไกลผู้คน แต่เธอก็ยังมั่นใจในน้ำเสียงของตัวเองเสมอ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หน้าแล้งปีนั้น หมู่บ้านใกล้ๆ กันจัดงานปิดทองฝังลูกนิมิต 7 วัน 7 คืน มีมหรสพการแสดงมากมาย แต่ในคืนสุดท้ายนั้นมีการแสดงของวงดนตรีใหญ่ที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในอีสาน คือ "วงเพชรพิณทอง" ของอาจารย์นพดล ดวงพร คนในหมู่บ้านรับทราบข่าวนี้ด้วยความตื่นเต้นกันทั่วหน้า ต่างรอคอยวันเวลาดังกล่าวด้วยใจระทึก พวกหนุ่มสาวขายข้าวซื้อเสื้อผ้าใหม่ไว้ใส่เที่ยวงาน พ่อแม่ผู้ปกครองเตรียมเงินไว้ให้ลูกหลาน เกวียนของแต่ละบ้านถูกนำมาตรวจสภาพการใช้งาน ที่ชำรุดก็ซ่อมแซมจนใช้การได้ เตรียมเป็นพาหนะเดินทางไปหาความอภิรมย์สำราญตามประสาคนบ้านนอก ที่นานทีปีหนจะมีโอกาสรื่นเริงบันเทิงใจ สำหรับอุไรนั้นเล่า ไม่ต้องถามเลยว่าเธอตื่นเต้นขนาดไหน มิใช่แต่เตรียมตัวไปชมวงดนตรีเท่านั้น เธอตั้งใจใฝ่ฝันเอาไว้แล้วว่า จะขอขึ้นร้องเพลงกับวงดนตรีเพชรพิณทองให้ได้ และถ้าเป็นไปได้มากกว่านั้น ก็จะขอสมัครเป็นนักร้องประจำวงเสียทีเดียว จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อวันนั้นมาถึง ผู้คนหลั่งไหลมาจากทุกสารทิศ ปานสายน้ำมาบรรจบพบกัน ณ ลานวัด การแสดงดนตรีของวงเพชรพิณทองเริ่มตอนสองทุ่มตรง เป็นวงดนตรีที่แปลกมากที่สุดก็คือ หัวหน้าวงจะร้องเพลงออกหน้าเวทีเป็นคนแรก ผิดกับวงดนตรีลูกทุ่งอื่นๆ ที่หัวหน้าจะออกเป็นคนสุดท้าย ผู้ชมร่วมหมื่นเงียบงันด้วยเครื่องเสียงอันกระหึ่มก้อง แสงสีละลานตระการตา หางเครื่องสาวสวยนุ่งน้อยห่มนิด โยกย้ายส่ายสะโพกยั่วยวน วัยรุ่นหนุ่มๆ เป่าปากเฟี้ยวฟ้าว ผู้เฒ่าคราวปู่อ้าปากหวอ ส่วนผู้เฒ่าคราวย่า ก่นด่าเอ็ดตะโรเพราะรับไม่ได้ ""[^_^]ไฟไหม้เอ้ย... ลูกหลานผู้ใด๋ช่างมาอุบาทว์อุบาย"" ช่วงที่นพดล ดวงพร เข้าหลังเวที ปล่อยให้นักร้องในวงรับหน้าที่ต่อ อุไรก็เบียดตัวเองแทรกเข้าด้านหลังเวที เดินตรงไปหานพดลที่กำลังนั่งพักดื่มน้ำอยู่ เธอก้มลงพนมมือไหว้ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ของอีสานอย่างนอบน้อม จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:04:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ""มาหยังอีหล่า นี่หลังเวทีนักแสดงเขานะ"" นพดลถาม ""มาขอร้องเพลงค่ะหนูอยากเป็นนักร้อง"" อุไรว่าประสาซื่อ ""บ่ได้ดอกนาง นักร้องมันหลายแล้วขึ้นไปแทรกเดี๋ยวก็ผิดคิวเขา"" ""สงสารหนูเถอะค่ะหนูอยากเป็นนักร้องอีหลี"" เด็กสาววิงวอนด้วยเสียงปนเศร้า นพดลใช้นิ้วดีดหัวล้านของตัวเองอยู่สองสามป๊อกพลางครุ่นคิดสลับกับการมองหน้าเด็กสาวอย่างพินิจพิจารณา ""เอาอย่างนี้เด้อ ถ้าขึ้นร้องคืนนี้ บ่ได้แน่นอน มันจะเสียระบบการแสดงเขา ให้ออกไปดูหน้าเวทีกับเขาโน่น ถ้าอยากเป็นนักร้องจริงๆ ให้พ่อแม่พาไปหาอาจารย์อยู่อุบล ไปหาโลดถามสามล้อทุกคันฮู้จัก สำนักงานเพชรพิณทอง บ้านอาจารย์นพดล ตำบลท่าวังหิน จำได้ไหมล่ะ"" จำใส่กะโหลกเลยทีเดียวสำหรับอุไร เธอกราบลาอาจารย์นพดลออกมาจากหลังเวที จากนั้นใจก็จดใจจ่ออยู่กับการแสดงโดยเฉพาะนักร้องสาวสวยของวงที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ประดับเพชรแพรวพราว สักวันหนึ่งบนเวทีแห่งนี้จะต้องมีเธอ อาจารย์นพพลรับปากเธอแล้ว เขาเป็นผู้ใหญ่ คงไม่ผิดสัญญา จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นายสมกับนางผันมีเรื่องที่ต้องให้ครุ่นคิดหนักที่สุดในชีวิต เมื่ออุไรออกปากให้พาเธอไปฝากอยู่กับวงเพชรพิณทองที่อุบลราชธานี ทังสองพยายามทัดทานลูกสาวด้วยเหตุผลร้อยแปดพันเก้า แต่ลูกสาวคนเดียวก็ไม่ยอมฟังเหตุผลนั้นแม้แต่น้อย เด็กสาววัยแค่ 14 ยังสวยบริสุทธิ์ไร้ราคีมาแผ้วพาน ไปอยู่วงดนตรี อยู่กับแสง สี เสียง และคนที่มีอาชีพเต้นกินรำกินอย่างนั้น หัวอกพ่อแม่ย่อมหวาดวิตกเป็นธรรมดา แต่นายสมกับนางผันก็จำเป็นต้องทำตามคำร้องขอของลูก เพราะทั้งสองรู้ว่าไม่มีสิ่งใดยับยั้งความตั้งใจของอุไรได้ การเอาไปฝากฝังด้วยตัวเอง ย่อมดีกว่าปล่อยให้ลูกสาวหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปเพียงลำพัง ข่าวตาสมกับนางผันพาลูกขึ้นเกวียนไปต่อรถไฟที่ศรีสะเกษส่งลูกไปอยู่กับวงเพชรพิณทอง เล่าลือกันทั่วบ้านจอม สรรพเสียงของชาวบ้านล้วนแล้วแต่ดูหมิ่นเหยียดหยัน ภาพของหางเครื่องและนักร้องที่แต่งตัวไม่เอาเนื้อเอานมที่ได้ชมเมื่องานปิดทองฝังลูกนิมิตที่ผ่านมา ยังตราตรึงและเป็นที่โจษจันกันไม่สร่างซา ขนบธรรมเนียมอีสานเมื่อก่อนนั้น ยังเคร่งครัดนัก วัฒนธรรมตะวันตกยังไม่ไหลบ่าท่วมทุ่ง ฮีตสิบสองคลองสิบสี่ยังยึดมั่นถือมั่นตามครรลอง ผู้เฒ่าผู้เคร่งจารีตบางคนในหมู่บ้านถึงกับฟันธงชี้ลงไปเลยว่า การกระทำของตาสมกับยายผันเท่ากับการส่งลูกไปเป็น "กะหรี่" ชัดๆ คำกล่าวนี้อาจจะดูเหมือนรุนแรงใส่ร้ายกันจนเกินไป แต่หลังจากที่นายสมกับนางผันกลับจากอุบลราชธานีโดยไม่มีลูกสาวกลับมาด้วย คนทั้งหมู่บ้านต่างพากันเห็นด้วยกับคำกล่าวหาดังกล่าว เพราะได้ยินจากปากของสองผัวเมียเองว่า อาจารย์นพดล ดวงพร ได้รับอุไรไว้ร่วมวงกับเพชรพิณทองแล้วตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง ไม่ได้รับเป็นนักร้องประจำทีมงาน แต่รับไว้ในตำแหน่ง "หางเครื่อง" จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 5 ส.ค. 49 17:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณมากค่ะที่นำมาฝากให้ได้อ่านกัน จากคุณ : กระแตไทย - [ 5 ส.ค. 49 20:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แสดงว่าพี่พีว่างแล้วสิครับ ถึงได้เข้ามาห้องนี้บ่อยขึ้น แล้วลุงคนนั้นล่ะ ไม่ว่างมั่งเลยเหรอครับ เจียดเวลามาบ้างก็ดีนะครับ ห้องนี้จะได้ครึกครื้น จากคุณ : ปะหล่อง - [ 6 ส.ค. 49 12:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เหมือนดังนกขมิ้นบินจร ไร้คอนไร้ที่อยู่อาศัย ไร้พ่อแม่พี่น้องคุ้มภัย โดดเดี่ยวเดียวดาย มองหาใคร ใครเขาไม่มอง เหมือนดังเราเป็นนกขมิ้น เที่ยวบินร้องหาคู่เคียงครอง เสียงเจื้อยแจ้วนกน้อยร่ำร้อง เขาเมินไม่มองเสียงร่ำร้องขอความเมตตา นกน้อยคอยคู่มานาน โปรดสงสารข้าบ้างเถิดหนา อย่าให้เหมือนนกขมิ้น เที่ยวบินขอความเมตตา ได้โปรดกรุณา นกน้อยเถิดหนา นะเจ้าข้าเอย อย่าให้เหมือนดังนกขมิ้น เที่ยวบินเร่ร่อนไปลับเลย รับนกน้อยไว้แนบเขนย อย่าให้ลับเลย เจ้าข้าเอ๋ยนกน้อยขอวอน **เพลง "เหมือนนกขมิ้น" เป็นเพลงชุดแรกๆ ที่ "นกน้อย อุไรพร" ร้องบันทึกแผ่นเสียง ซึ่งเพลงนี้ได้รับความนิยมอย่างสูง เพราะสะท้อนภาพชีวิตของเด็กสาวบ้านนอกในม่านมายา ได้ลึกซึ้งกินใจ เป็นผลงานจากปลายปากกาของ นคร พงษ์ภาพ พี่ชายแท้ๆ ของนพดล ดวงพร หัวหน้าวงเพชรพิณทอง จากคุณ : p เสื้อเหลือง (p เสื้อเหลือง) - [ 6 ส.ค. 49 15:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลุล่วงถึงต้นฤดูหนาว ข้าวในนาเหลืองอร่ามรอการเก็บเกี่ยว เคียวที่เสียบไว้ข้างฝายุ้งข้าว ถูกนำมาลับคมใหม่อีกครั้ง นกน้อยได้เคียวขนาดเหมาะมือมาเล่มหนึ่ง มือนุ่มนิ่มที่เคยจับแต่ไมโครโฟน เดี๋ยวนี้หยาบกร้านมาตั้งแต่หน้าปักดำโน่นแล้ว มีบางวันที่ก้มเกี่ยวข้าวแล้วได้ยินเสียงเพลงของตัวเองลอยล่องมา น้ำตาพาลจะไหลลงดิน เจ้าของเสียงเพลงอันโด่งดังต้องกลับมาเอาหลังสู้ฟ้าเอาหน้าสู้ดิน เป็นกระดูกสันหลังของชาติที่ไม่มีอนาคตเอาเสียเลย ใจร่ำๆ อยากจะกลับไปอยู่วงดนตรีอีกครั้ง แต่เมื่อมองเห็นพ่อกับแม่ที่เกี่ยวข้าวอยู่ติดๆ กันแล้ว ความคิดที่ร่ำๆ นั้นต้องสลัดให้ขาดรอน จนฤดูเก็บเกี่ยวผ่านไป ได้ข้าวใส่ยุ้งตามสมควร เสร็จหน้านาชาวบ้านก็ว่างงาน จะปลูกผักปลูกพืชเป็นรายได้เสริมก็ไม่มีน้ำ ชาวบ้านส่วนหนึ่งจึงฆ่าเวลาด้วยการเล่นโบกเล่นไฮโล บางพวกกินเหล้าหัวราน้ำ คนที่ไม่เอากับเขาก็นั่งจับเจ่าเฝ้าใต้ถุนเรือนท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุอบอ้าว แม่ของนกน้อยซื้อไหมเจ๊กมาทอผ้าขาวม้า เธอจึงมีกิจกรรมให้ทำพอหายเหงา เครื่องทอผ้าเป็นกี่กระตุกแบบโบราณหลังจากที่แม่สอนให้ทำครั้งเดียว วันต่อมาเธอก็ทอผ้าได้อย่างชำนิชำนาญ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 6 ส.ค. 49 15:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขณะกำลังทอผ้าในสายวันหนึ่ง มีเสียงหมาเห่าอยู่หน้าบ้านพอเงยหน้าไปมอง เท้าที่เหยียบกี่อยู่ก็ต้องชะงักมือที่กำลังขยับฟืมฝ้ายสั่นเทาสิ้นเรี่ยวแรง วิเศษ เวณิกา, ชุติมา ดวงพร และอาจารย์นพรัตน์ ดวงพร ยืนอยู่ตรงทางเข้าบ้าน ต้อนรับขับสู้ด้วยน้ำเย็นจากตุ่มดินแล้ว ไถ่ถามทุกข์สุขกันพอสมควรจึงพูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวได้ ความว่าที่ทั้งสามบากบั่นมาถึงที่นี่ในวันนี้ เพื่อตามนกน้อย อุไรพร ให้กลับไปร้องเพลงอีกครั้ง ""ไม่ได้อยู่เพชรพิณทองนะ ไปรับเชิญให้หมอลำหมู่ ค่าตัวได้แพงเป็นพันเชียวล่ะ ตอนนี้ใครๆ ก็อยากเห็นนกน้อย เพลงเจ้ากำลังดัง"" ชุติมา ดวงพร ชักชวน นกน้อยเองก็หูผึ่งเมื่อได้ยินว่าค่าตัวเป็นพัน เมื่อนกน้อยถามว่าไม่ได้พากันอยู่วงเพชรพิณทองแล้วหรือ ทั้งสามก็อธิบายว่าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับอาจารย์นพดล เพียงแต่อยากออกมารายได้ที่ดีกว่า หาประสบการณ์ เวลาวงเพชรพิณทองมีงานเรียกใช้ก็กลับไปช่วยเป็นครั้งคราวไป เรื่องการหางานการรับงานนั้น อาจารย์นพรัตน์จะเป็นผู้ดูแลทั้งหมด แกเองก็ต้องออกมาหารายได้ เพราะลำพังแต่งเพลงขายมันไม่พอยาไส้ นานๆ จะขายได้เพลงหนึ่ง ค่าเพลงก็แค่สี่ห้าร้อยบาทเท่านั้น ใจของนกน้อยนั้นเอากับเขาเกินร้อย ติดก็ตรงพ่อกับแม่จะว่าอย่างไร เพิ่งไปตามมาทำนาได้ปีเดียว จะหนีไปอีกแล้ว นกน้อยโยนภาระตรงนี้ให้กับผู้มาเยือนทั้งสาม จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 6 ส.ค. 49 15:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สำนักงานธุรกิจบันเทิงในเมืองอุดรธานีเมื่อยี่สิบปีก่อน ไม่มีสำนักงานใดได้รับความเชื่อถือเท่ากับสำนักงาน "บ้านพักทัมใจ"ซึ่งเป็นศูนย์รวมของหมอลำกว่าร้อยคณะ ภายใต้การบริหารงานของลูกชายเจ้าของสำนักงานนามว่า "อาวทิดหลอด" หรือชื่อจริง "มัยกิจ ฉิมหลวง"อาวทิดหลอดเป็นนักจัดรายการวิทยุที่ได้รับความนิยมสูงสุดของอุดรธานี ความได้เปรียบตรงนี้จึงทำให้กิจการสำนักงานธุรกิจบันเทิงดำเนินไปอย่างราบรื่นรุ่งเรือง หมอลำคณะไหนๆ ก็อยากมาอยู่ภายใต้สังกัดเขาทั้งนั้น เพราะเขาไม่เคยเอาเปรียบนักแสดง ค่านายหน้าก็คิดตามสมเหตุสมควร ไม่ใช่ขูดเลือดขูดเนื้อเหมือนบางสำนักงาน ดังนั้น หมอลำระดับแนวหน้าจึงอยู่ในสังกัดของเขาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นคณะประถมบันเทิงศิลป์ คณะระเบียบวาทะศิลป์ หนูภารวิเศษศิลป์ ฯลฯ นอกจากจะเป็นผู้จัดหาหมอลำให้เจ้าภาพแล้ว ยังจัดหานักร้องลูกทุ่งชื่อดังขึ้นเป็นนักร้องรับเชิญบนเวทีหมอลำอีกด้วย สุดแท้แต่เจ้าภาพต้องการใคร ทิดหลอดจัดหามาได้หมด มีนักร้องสาวคนหนึ่งกำลังมาแรงชื่อ "นกน้อย อุไรพร" เขาเปิดเพลงของเธอเป็นประจำ ทราบแต่เพียงว่าอยู่วงเพชรพิณทอง เมื่อให้คนไปสืบถามดูปรากฏว่าเธอลาออกไปทำนาแล้ว ต่อมานักร้องของเพชรพิณทองคือ นพรัตน์ ดวงพร วิเศษ เวณิกากับชุติมา ดวงพรมาเป็นนักร้องรับเชิญในสังกัดของเขา ทั้งสามจึงได้รับมอบหมายให้ไปตามนกน้อยกลับมาร้องเพลงให้ได้ เพราะมีเจ้าภาพเรียกร้องอยากได้มากเหลือเกิน จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 6 ส.ค. 49 15:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ยอมใจเลย อุตส่าห์เข็นสังขารที่กะลังร่วงโรย มาพิมพ์ได้ขนาดนี้ เฮ้อ เจ๋งจริง เจ๋งจริง เดี๋ยวถ้าพอว่าง จะเอารูปในหนังสือมาลงด้วยละกันเน่อ ขอบคุณครับคุณพี ขอบคุณคุณปะหล่องด้วยที่ถามถึง ครับผม จากคุณ : หัวใจไข้ขึ้น - [ 8 ส.ค. 49 17:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่านต่ออยู่นะ กำลังสนุกเชียว ทุกคนทราบหรือเปล่าครับ ในคณะฯ นอกจากทุกคนจะมีหน้าที่ของตัวเองแล้ว แต่ละคนยังทำหน้าที่อื่นๆอีกหลายๆอย่าง อย่างพระเอกน้อยปอยฝ้าย เขายังทำพวกงานป้าย ตัดสติ๊กเกอร์ ตัวหนังสือประดับเวทีอีกด้วย เวลาร้องเพลงอยู่หน้าเวที แกจะหันหลังกลับมามองพวกงานป้ายแล้วชื่นชมงานของตัวเอง พร้อมนึกในใจ "บู๊ววว อันฝีมือของเราก็ใช้ได้เนาะ" อันนี้เจ้าตัวเขาเล่าเองครับ จากคุณ : โนอาห์ - [ 9 ส.ค. 49 04:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สงสัยจะได้แค่นี้ก่อน ตามที่ลุงบอกนั่นแหล่ะ กำลังร่วงโรย...ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ จากคุณ : p เสื้อเหลือง - [ 9 ส.ค. 49 07:46:22 ]