ความคิดเห็นที่ 1 ขี้เกียจบิท เน็ตไม่แรง จากคุณ : HTK - [ 11 ส.ค. 49 20:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แล้วบิตเค้าไม่ได้โหลด mp3 กันด้วยหรอครับ ผมว่าบิตน่ะโคตรครอบจักรวาลเลย จากคุณ : GD Doi - [ 11 ส.ค. 49 21:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงจะเป็นนรก ก็จะยอมลง......ว่าไปนั้น จากคุณ : โตนิค - [ 11 ส.ค. 49 21:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อไปถ้าศิลปินจะขายเพลงได้แค่หนึ่งก็อปปี้ แล้วใครจะกล้าผลิตผลงานดี ๆ ออกมา ตราบใดที่อุปกรณ์นรกพวกนี้ยังดูดผลงานเพลงของใครต่อใครโดยไม่มีการจ่ายเงิน??? ก็คงอยู่ที่จิตสำนึกว่าจะเป็นผู้บริโภคที่ดีและเคารพสิทธิในผลงานเพลงของคนอื่นหรือไม่มากกว่ากระมัง เรากำหนดได้นี่ว่าอยากจะเป็นผู้ซื้องานศิลปะเพื่อมาเสพหรือจะเป็นคนช่างโหลดของฟรี... โหลดมันได้ตะพึดตะพือ... สวรรค์หรือนรกมันก็มีทางเดินของมันอยู่แล้ว เรากำหนดตัวเราเองอยู่แล้วนี่ครับว่าอยากจะเดินไปทางไหน จากคุณ : ปีศาจลายคราม - [ 11 ส.ค. 49 22:55:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ็มพีสามเป็นเชื้อโรค แต่บิตมันเป็นโครตพาหะเลยครับ ส่วนตัวแล้วมันเป็นเทคโนโลยี่ที่ดีมากมากเลยนะ เพียงแต่ว่ามันอยู่ที่ผู้ใช้เองแหละว่าจะมีวิจารณญาณและความเคารพหรือสำนึกถึงสิ่งที่ได้มาจากการแชร์ไฟล์เหล่านั้นหรือเปล่า ผมไม่อยากโทษเทคโนโลยี่เลย เหมือนเราหาแพะรับบาปยังไงก็ไม่รู้ ผมว่าด่าคนที่ใช้มันอย่างไม่รู้ค่าและไม่สำนึกถึงการสร้างงานของต้นฉบับดีกว่า แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 49 00:39:56 จากคุณ : นายกลางคืน - [ วันแม่แห่งชาติ 00:37:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วงไหนเจ๋งจริงๆก็ซื้อครับ ไม่ว่ามันจะหาโหลดง่ายขนาดไหนก็ตาม ผมคิดอย่างงี้นะ ขอให้ทำออกมาดีๆเถอะ ผมซื้อแน่นอน ! จากคุณ : Doraemyung - [ วันแม่แห่งชาติ 00:47:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมคิดเหมือน Doraemyung กำลังเตรียมตัวไปสอย Slayer กับ Sodom ชุดใหม่ แล้วก็ Deicide ด้วย จากคุณ : melodic - [ วันแม่แห่งชาติ 01:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงๆ ผมพูดประเด็นพวกนี้มากมากแล้วนะครับในกระทู้ข้างล่างดังนั้นตรงนี้ผมจะพูดซ้ำเพื่อความจำเป็นแล้วกันนะครับ ประการแรก ผมไม่อยากให้เรา ละเลยแนวคิดที่เป็นพื้นฐานของโปรแกรม P2P ทั้งหมด (รวมทั้ง Bit) นั่นคือ แนวคิดเรื่องการ "แชร์" แนวคิดเรื่องการแชร์โดยพื้นฐานแล้วเป็นแนวคิดที่ไพล่ไปในทำนองการเอื้อเพื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน มีอะไรก็มาแลกเปลี่ยนกัน ไม่ใช่ "งก" อยู่คนเดียว ในแง่นี้โดยทั่วไปแล้วสังคม (ในหลายๆ รูปแบบ) นั้นน่าจะ Happy กับ การแชร์ด้วยซ้ำ เพราะ ทรัพยากร (ที่มีอยู่จำกัดจำเขี่ยอยู่แล้ว) นั้นถูกใช้ได้อย่างคุ้มค่ามากขึ้น การแบ่งปันเกิดขึ้น สายสัมพันธ์นั้นกระชับมากขึ้น สังคมนั้นประสานตัวเป็นเนื้อเดียวกันมากขึ้น (การแชร์นี่คือ การแบ่งปันทุกๆ อย่าง เลยนะครับ เวลา คุณยืมอะไรชาวบ้านมาใช้มันก็เป็นการแชร์ทั้งนั้น ไม่ว่าจะยืมหนังสือมาอ่าน ยืมโปรแกรมมาลง ยืมหนังมาดู ฯลฯ) พอมาทุกวันนี้แล้ว โปรแกรม P2P นั้นก็น่าจะจัดได้ว่าเป็นวิวัฒนาการล่าๆ เลยของการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน หรือ การแชร์ คือ ด้วยเทคโนโลยี แบบอินเตอร์เน็ตแล้ว พื้นที่ทางกายภาพนั้นไม่ใช่ขีดจำกัดของการแลกเปลี่ยนแบ่งปันผลงานของคุณอีกต่อไป เพราะ คุณสามารถทำการแลกเปลี่ยนและแบ่งปันได้อย่างมีประสิทธิภาพสุดๆ ได้ในพื้นที่เสมือน ...แต่เดี๋ยวนี้โดยทั่วๆ ไปแล้ว เราไม่เคยมองโปรแกรม P2P ว่าเป็นการขยายพื้นที่ให้คนได้เอื้อเพื้อเผื่อแผ่มากขึ้น ได้ "แชร์" มากขึ้น ทำให้ให้การแลกเปลี่ยนแบ่งปันที่ไม่เคยเป็นไปได้เป็นไปได้มากขึ้น ...แต่เราจะมองว่ามันเป็นปีศาจร้ายทำลายหลายๆ วงการโดยเฉพาะอย่างยิ่งดนตรี มันเป็นปีศาจร้ายแน่ครับสำหรับค่ายเพลง (ผมคงไม่ต้องแจงรายละเอียดนะครับ) [แต่ศิลปินที่ใช้มันเป็นมันก็อาจเป็นหนทางใหม่อันเป็นประโยชน์มากก็ได้ (ตรงนี้ก็พูดมามากแล้วเช่นกันครับ)] ซึ่งนี่ก็เป็นแนวคิดหลักๆที่ใช้ต่อต้าน P2P ผมว่าจริงประเด็นที่เป็นปัญหาตรงนี้จริงๆ นั้นสรุปได้ง่ายว่า สิทธิในการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน VS ลิขสิทธ์เหนือทรัพยสินทางปัญญา ซึ่งผมก็คือว่าแนวคิดทั้งคู่ในสังคมปัจจุบันก็เป็นแนวคิดที่ชอบธรรมทั้งคู่ ...แต่แนวคิดแรกนั้นออกจะเป็นสิ่งที่เงียบไปจนน่าประหลาดใจ หรือว่าเราอยู่ในสังคมทุนนิยมอันมีทรัพย์สินส่วนบุคคลเป็นสรณะ จนเราหลงลืมไปว่า โลกนี้มีและเคยมีการแบ่งปันกันอยู่ ลืมไปว่าระบบทรัพย์สินดังกล่าวนั้นเป็นเพียงผลผลิตที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ในประวัติศาสตร์มนุษย์โลก ผมว่ามันแปลกอยู่บ้างที่เราไม่เคยคิดว่าโปรแกรมอย่าง "บิท" นั้นเป็นส่วนขยายให้การแบ่งปันเอื้อเพื้อเผื่อแผ่นั้นเป็นไปได้มากขึ้น เราจะมองแต่ว่ามันเป็นปีศาจร้ายทำลายวงการดนตรี (ทั้งๆ ที่คงที่ Hurt กับมันจริงๆ คงจะเป็นพวก Big Four of Records Companys พวก RIAA มากกว่า "วงการดนตรี" ทั้งหมด ... ดูเผินๆ เหมือนเราจะนึกว่าวงการดนตรีนั้นมีแต่พวกนั้นด้วยซ้ำ ซึ่งลอง Think Twice ก็คงจะเป็นว่ามันไม่ใช่นะครับ) ผมไม่ได้พยายาม Judge ว่าอะไรนั้นสมควรชนะในการต่อสู้ทางความคิด (และอื่นๆ) ตรงนี้นะครับ ประเด็นที่สำคัญคือ การปะทะกันของความคิดตรงนี้ฝ่าย เอื้อเพื้อเผื่อแผ่และแบ่งปันนั้น แทบจะไม่มีเสียงเลยครับ เมื่อเจอกับทุนก้อนโต และ สื่อจำนวนมหาศาล ของฝ่ายลิขสิทธิ์ มันกระหน่ำอะไรต่อมิอะไรจนเราแทบจะลืมไปแล้วว่า ก่อนที่จะมีค่ายเพลง ก่อนที่จะมีกฏหมายลิขสิทธิ์ ดนตรีนั้นก็เป็นไปได้ ดนตรีนั้นก็สนองความต้องการของมนุษย์ได้ เราอาจจะลืมไปเสียสนิทกระมังว่าค่ายเพลงใหญ่ๆ ที่ร้องแร่แห่กระเชิงกับการแลกเปลี่ยนพวกนี้ นั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาเพียงไม่กี่ปีเองในประวัติศาสตร์ดนตรีของมนุษยชาติ เรากำลังอยู่ในจุดหักเหของประวัติศาสตร์ครับ แนวคิดที่พยายามให้ทรัพย์สินทางปัญญาเป็นของมนุษยชาตินั้นเป็นสิ่งที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ครับ เรื่องพวกนี้เมืองนอกไปกันไกลน่าดูแล้ว แต่เมืองไทยยังเงียบๆ อยู่ (แต่ก็มีคนพูดประเด็นนี้อยู่บ้างเหมือนกัน) แต่ก็คงต้องดูกันต่อไป (นี่ยังไม่ต้องพูดถึงการมองว่าดนตรีเป็น "ความรู้" นะครับ เพราะ จะสามารถร่วมขบวนไปกับพวกขบวนการปลดปล่อยความรู้ให้เป็นของมนุษยชาติด้วยครัย) และหวังว่าอีกหน่อยคนจะฟังความข้างนี้มากขึ้นบ้าง เพราะผมคิดว่า ตรรกะทำนอง ดูดเพลงจากบิต -------------> วงการดนตรีเสื่อมโทรม ไปจนถึงล่มสลาย มันอาจจะง่ายเกินไปมากๆ เลยครัย ออกแนวโฆษณะชวนเชื่อของคนเสียกำไรด้วยซ้ำ เป็นแนวคิดที่มีอะไรรองรับอ่อนพอๆ หรือยิ่งกว่าแนวคิดที่ว่า ปิดเวปโป๊ ---------> อาชญากรรมทางเพศลดลง อะไรต่อมิอะไรจะดีขึ้น เลยครับ สำหรับประเด็นเรื่อง "ความสงสาร" ว่าคนที่ทำงานดีๆ จะขายไม่ได้เลยนั้น ผมว่ามันไม่ใช่ประเด็นเลยครับ เพราะ เราอยู่ในระบบเศรษฐกิจที่ไม่มีพื้นที่อย่างเป็นทางการให้กับความสงสาร ลองนึกถึงสินค้าชนิดอื่นดูสิครับ คุณเคยสงสาร Coca Cola ไหมที่ตลาดน้ำดำของเขาต้องแข่งกับ Pepsi และ Private Brands อีกมากมาย Coca Cola เคยเรียกร้องความสงสารจากคุณให้มาซื้อสินค้าเขาไหม? แต่ค่ายเพลงทำหรือเปล่า? ลองคิดดูเล่นๆ นะครับ สำหรับผมแล้วผมคิดว่าสิ่งที่จะโจมตีพวก P2P ได้อย่างชอบธรรมที่สุดก็คือโจมตีว่า "มันผิดกฏหมาย" ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากฏหมายไทยว่าไง ของพวกนี้อยู่ใน Fair Use หรือเปล่า? หลักการ contributory infringement นั้นมีไหม? ซึ่งก็คงต้องสอบถามนักกฏหมายต่อไป แต่ตอนนั้นเราก็คงต้องสอบถามเขาไปพร้อมกับ การสอบถามสามัญสำนึกของเราว่า P2P นั้นแตกต่างการการแชร์อะไรต่อมิอะไรอย่างอื่นที่เราไม่เห็นว่ามันจะผิดหรือเสียหายอะไรอย่างไร? ปล. นี่ยังไม่ได้พูดเรื่องการสนับสนุนดนตรีของรัฐเลยนะเนี่ย จากคุณ : FxxkNoEvil - [ วันแม่แห่งชาติ 12:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีตังค์ซื้อของแท้ คนทำจะได้มีกำลังใจทำ จากคุณ : the author (the author) - [ วันแม่แห่งชาติ 15:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 mp3 files = รถยนต์ แผ่น mp3 ผี = เต๊นท์รถ Bittorrent ต่างๆ = ถนน จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ วันแม่แห่งชาติ 19:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เอ้า เข้าเรื่อง .. ผมว่ามันเทียบกันไม่ได้ระหว่าง Cola กับ Pepsi ในกรณีนี้ ค่ายเพลงไม่ได้เรียกร้องว่าอีกค่ายหนึ่งแข่งกับอีกค่าย แต่เค้าเรียกร้องในภาพรวมครับ นั่นหมายความว่า เมื่อใดก็ตามที่มี Pepsi หรือ Cola ปลอมออกมาเต็มไปหมด ขวดละไม่กี่บาท รสชาติต่างกันนิดเดียว อย่างนั้นค่อยน่าจะเอามาเปรียบเทียบกันได้ครับ กรณีอย่างนี้ผมพูดบ่อยแล้ว ไม่พูดอีกรอบนะครับ นานๆ ค่อยพูดซะที แต่จะพูดเป็นจุดๆ ไปดีกว่า ผมเคยเห็นคนตอบว่า "ทีแต่ก่อนค่ายเพลงก๊อบเพลงมาขาย ทีนี้ล่ะทำเป็นมาขอความเห็นใจ" เอ่อ .. พี่ครับ คนละยุคสมัยกันเลยนะครับ อีกอย่าง พี่เห็นโจรมาปล้นบ้านพี่ พี่ก็จะไปปล้นบ้านคนอื่นต่อเหรอครับ แล้วพี่ไม่เห็นเหรอครับ ว่าคนที่ซวยจริงๆ น่ะ ไม่ใช่ค่ายใหญ่สักหน่อย กลับกลายเป็นค่ายเล็กๆ คนทำเพลงตัวเล็กๆ ต่างหาก เพราะพวกค่ายใหญ่เค้าให้ศิลปินมีรายได้จากการไปคอนเสิร์ตอะไรต่างๆ จากการโปรโมทของเค้าผ่านสื่อต่างๆ นั่นหมายความว่า ถึงของขายไม่ได้ตามเป้า อย่างน้อยๆ ก็พอจะได้เงินจากการไปโชว์ตัว ไปเล่นที่นั่นที่นี่อยู่บ้าง แต่ศิลปินที่ต้องอาศัยเงินจากการขายแผ่นจริงๆ พวกนี้ล่ะที่ตาย ใครจะคิดยังไงก็ช่างครับ ตอนนี้วงการมันเละไปแล้วครับ คนเข้าใจก็เข้าใจ คนที่ไม่เข้าใจก็ไม่ยอมจะเข้าใจ และไม่พยายามเข้าใจ และยังหาเหตุผลให้ตัวเองชอบธรรม เมื่อผู้สร้างงานมีแต่บาดแผล งานออกมาก็คงเน่าๆ แล้วก็จะมีแต่งานเพลงเน่าๆ แล้วสุดท้าย เพลงไทยก็จะล่มจม เฮ!!!! ถูกใจหลายคนเลย ดีใจจัง สมน้ำหน้ามัน เพลงไทยห่วยแตn เพลงฝรั่งเป็นศาสดา ขอให้เพลงไทยล่มจม คนทำงานเพลงล่มจม ฮ่าฮ่า May the force be with my wallet.. (ประชดทั้งนั้นนะ) ทำอะไรก็ทำกันไปเถอะครับ อย่าเบียดเบียนผู้อื่นก็แล้วกันครับ enjoy your life ครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ วันแม่แห่งชาติ 19:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ย่อหน้าที่ผมประชดน่ะ มีคนเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ เกลียดเพลงไทยเข้าไส้ หายสาปสูญไปให้หมดซะก็ดี แต่ผมว่าคนที่ไม่ฟังเพลงไทยหลายๆ คนในห้องนี้ ไม่ได้เป็นอย่างนั้นครับ ก็แค่ไม่ชอบ ไม่อยากฟัง ก็แค่นั้น จน เครียด กินข้าว.. จน เครียด กินข้าว.. จน เครียด กินข้าว.. จากคุณ : มิน่า ... ผมอ้วนเชียว อิอิ (กึ่งยิงกึ่งผ่าน) - [ วันแม่แห่งชาติ 20:17:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พื้นฐานการแลกเปลี่ยนคือ ฉันทำนา ทอผ้าไม่เป็น ไม่มีเวลาทำ เธอทอผ้า ไม่มีที่นา ไม่มีไอ้แดงเลี้ยงควาย 2 บ้านนี้จึงนำของมาแลกกัน นี่คือการแลกเปลี่ยน บ้านฉันทำนา ข้าวชั้นสุกแล้วมามะมาลงแขกเกี่ยวข้าวบ้านฉันกัน แกออกแรง เมียฉันทำกับข้าวเลี้ยง พอถึงทีบ้านแกบ้าง เดี๋ยวฉันจะรวบรวมลูกหลานไปช่วย อย่างนี้ถึงเรียกเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่มีน้ำใจ ไม่ใช่ตกดึก แอบขโมยผ้าไหม ของคนอื่นไปแลกข้าวอย่างนี้คือโจร คนอื่นเขาอาบเหงื่อ ช่วยกันทำงาน อยู่ๆมามั่วนิ่ม ไปนั่งกินข้าวบ้านเขาฟรีๆ โดยที่ตัวเองไปนั่งตีไก่ กัดปลา อย่างนี้เรียกเห็นแก่ตัว และตัวเพลงก็ไม่ใช่ความรู้ เป็นความคิดสร้างสรรค์ ทฤษฎีดนตรีต่างหาก ที่เป็นความรู้ ซึ่งทุกวันนี้ผมนั่ง Tapping ผมก็ไม่ต้องไปขออนุญาติ Van Helen แต่ด้วยความเป็นนักดนตรี ผมก็ไม่มาเที่ยวป่าวประกาศว่าฉันเป็นคนคิดค้น แต่ถ้ามีใครมา Copy ทำนอง เนื้อร้อง เรียบเรียงเพลงของผม ผมมีสิทธิหรือเปล่าที่จะปกป้อง?! แล้วที่ตลกคือ Coke กับเพลงเอามาเทียบกันได้ที่ไหนนี่ออกทะเลชัดๆ Coke แข่งกับ Pepsi เขาผลิตสินค้าด้วยตัวเองแข่งกัน ไม่ใช่ขโมยของคนอื่นมาขายแข่ง จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ วันแม่แห่งชาติ 21:13:04 A:124.121.72.224 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาเข้าเรื่องที่ว่าอันไหนนรกกว่ากันบ้าง ผมว่ามันอยู่ที่คนใช้ครับ อย่างที่ผมเปรียบเทียบว่า mp3 files = รถยนต์ แผ่น mp3 ผี = เต๊นท์รถ (ขอเพิ่มเป็นเต๊นท์รถที่ขายของที่ขโมยมา) Bittorrent ต่างๆ = ถนน ถ้าคนเราใช้รถยนต์และถนนกันอย่างถูกวิธีก็ไม่น่ามีปัญหาครับ ไม่ใช่แบบว่าพวกค้ายาเอาถนนมาขับรถโจรส่งสินค้าแล้วมีชาวบ้านมายืนเชียร์ข้างๆ เหมือนแข่งแรลลี่ ถ้าเพลงถูกกฎหมายมันมีสิ่งสำคัญกับความปลอดภัยของชีวิตเหมือนอย่างรถยนต์ ผมว่าคงจะคล้ายๆ รถยนต์คือ คงไม่มีใครอยากซื้อรถปลอม หรือรถย้อมแมวขาย เพราะจะเสี่ยงตายกันซะเปล่าๆ แต่นี่ เพลง .. มันเป็นเพียงแค่สื่อบันเทิง มันไม่ได้มีปัจจัยกับความปลอดภัยของชีวิต ขนาดที่ว่าถ้าคุณฟังของผีแล้วคุณจะเป็นมะเร็งปอด .. ไม่ใช่ ดังนั้น จึงอยู่ที่ "คน" เพียงอย่างเดียวเลย ปืนวางอยู่ คนหยิบจะเป็นโจรหรือเป็นตำรวจหรือคนธรรมดา ผลการใช้มันไม่เหมือนกัน รถยนต์ ผู้ร้ายใช้ขนของผิดกฎหมาย คนธรรมดาใช้ขับขี่ ตำรวจใช้ตรวจตราและจับผู้ร้าย เพลง .. ก็แล้วแต่จะคิดกันครับ ดีใจนะครับ ที่เห็นพวกเราไม่น้อยเลย ที่ซื้อของแท้ของที่ชอบกันอยู่ จะไทยหรือเทศ มันก็ดีทั้งนั้นแหละ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ วันแม่แห่งชาติ 22:34:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ก่อนอื่น ผมขอให้ทุกๆ ฝ่ายนั้นทำความเข้าใจกับจุดยืนตรงหนึ่งของผมนะครับ คือ ผมเห็นว่า พวกเทปผีซีดีเถื่อน กับ พวกโปรแกรม P2P นั้นเป็นคนละเรื่องนะครับ แบบแรก บางคนอาจจะว่ามันเป็นพฤติกรรมเยี่ยงโจรหรืออะไรก็ว่ากันไป ตรงนี้ผมจะไม่เถียงเพราะมันนอกประเด็นที่ผมเสนอ แบบที่สอง ผมเห็นว่าเป็นเป็นสิ่งที่มีแนวคิดพื้นฐานมาจาก การแลกเปลี่ยน และ แบ่งปัน หรือการแชร์ (ซึ่งผมคงไม่ต้องสร้างชอบธรรมให้คุณค่าเหล่านี้) และ ผมไม่เห็นว่ามันเป็นพฤติกรรมเยี่ยงโจร ตรงนี้ถ้าจะวิพากษ์ความคิดตรงนี้ผม ขอให้ชี้ให้ชัดครับ ว่า P2P มันโจรตรงไหน? ใครได้ประโยชน์อย่างเป็นกอบเป็นกำ? และอย่างพยายามเหมารวม P2P ว่าเป็นเรื่องเดียวกับเทปผีซีดีเถื่อน เพราะ มันเป็นคนละเรื่องกัน (อย่างน้อยก็ในกรอบที่ผมพูด) การที่คุณพูดทำนอง "ขโมยของคนอื่นมาขายแข่ง" นั้นชี้ให้เห็นว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องทำนองเทปผีซีดีเถื่อน ซึ่งมันนอกประเด็นที่ผมพูดด้านบน ดังนั้นผมจะไม่พยายามนอกประเด็นของผม หรือ "ออกทะเล" ไปกับข้อวิจารณ์ในแบบที่ค่อนข้างตีขลุมของคุณ เพราะ ถ้า P2P มันจะเป็นโจรมันก็คงจะเป็นโจรแบบโรบินฮู้ดที่คงต้องแยกพิจารณาจากกรณีโจรทั่วไปกระมัง ย้ำนะครับผมแยกประเด็นเทปผีซีดีเถื่อน กับ P2P ออกจากกัน ส่วนเรื่อง Coke นี่ที่ผมยกมาเพราะ มันเป็นตัวแทนที่สำคัญของโลกทุนนิยม ซึ่งผมอาจจะยกแบรนด์อื่นๆ อย่างไนกี้ หรืออะไรต่อมิอะไรมาก็ได้ ผมยกมันขึ้นมาในฐานะสินค้าชนิดหนึ่งในสังคมทุนนิยม ไม่ใช่ในฐานะน้ำอัดลม ซึ่งผมคิดว่า Campaign กระตุ้นยอดขายด้วยการเรียกร้องความเห็นใจ นี้เป็นเรื่องตลกในโลกธุรกิจแบบผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่รอด ซึ่งคุณจะไม่ได้เห็นการรณรงค์ทำนองนี้เท่าไรนักในสินค้าอื่นๆ ที่ไม่ใช่เพลง (อย่างมากก็หนัง) นี่คือประเด็นของผม ผมมองว่า นำอัดลม กับ งานดนตรีในแง่หนึ่งแล้วก็เป็นสินค้าชนิดหนึ่งเหมือนกัน แต่ "ความเห็นใจ" มันกลายเป็นประเด็นส่งเสริมการขายในเพลงได้ แต่มันคงเป็นไม่ได้ง่ายๆ ใน Coke หรือ สินค้าชนิดอื่นๆ ทั่วๆ ไป ตรงนี้ผมตั้งข้อสังเกตเฉยๆ คือ ความแปลกในการที่ "ความสงสาร" มันเป็นประเด็นได้ในเพลง ถ้าสิ่งที่ผมเขียนนั้นทำให้คุณมีความเข้าใจความคิดที่ผมต้องการจะสื่อได้อย่างไม่เที่ยงตรงนัก ผมก็ขะอภัยในความไม่ชัดเจนของข้อเขียนผมมา ณ ที่นี้ด้วย ส่วนเรื่องประเด็นที่ว่า "ตัวเพลงนั้นเป็นหรือไม่เป็นความรู้" นั้นผมคิดว่ามันเป็นประเด็นใหญ่มากๆ ต้องเถียงกันอีกยาวในระดับสาธารณะด้วยซ้ำ แต่ตรงนี้ขอแสดงจุดยืนก่อนว่า ผมเห็นว่าเพลงเป็นส่วนหนึ่งของข้อมูล ข่าวสารและ ความรู้ ซึ่งผมเห็นว่าสิ่งเหล่านี้ทุกคนควรจะเข้าถึงได้ ถามว่าถ้าเป็นอย่างนั้น "ใครจะมาเสียตังค์ซื้อ?" ผมก็จะถามกลับว่า "แล้วไอ้ข้อมูลความรู้ข่าวสารทั้งหมดที่มันไหลเวียนอยู่ในโลกนี่มันถูกจุนเจือด้วยทรัพย์สินส่วนบุคคลทั้งหมดหรือ?" คำตอบคือ ไม่ เพราะ ความรู้หลายๆ อย่างที่ผลิตขึ้นมาในโลก นั้นถูกจุนเจือด้วยภาษี ผ่าน รัฐ ซึ่งตรงนั้นก็ต้องไปงัดกับรัฐอีกทีให้เอาเงินมาจุนเจือศิลปะมากกว่านี้หน่อย (และศิลปะเองก็ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าควรค่าแก่การจุนเจือด้วยในระดับหนึ่ง) ส่วนเรื่องความคิดสร้างสรรค์ ซึ่งรู้สึกคุณจะเอามันวางไว้ในทรัพย์สินส่วนบุคคล อันไม่ใช่เรื่องทรัพย์สินของมนุษยชาติ คุณถามว่า "แต่ถ้ามีใครมา Copy ทำนอง เนื้อร้อง เรียบเรียงเพลงของผม ผมมีสิทธิหรือเปล่าที่จะปกป้อง?" คำตอบพื้นฐานของผมคือ ถ้าเขาเอาไปประกอบผลกำไร แล้วเคลมว่าเป็นของตัวเอง คุณมีสิทธิชอบธรรมที่ควรจะปกป้อง แต่ถ้าเขายืมเอาไปใช้แบบไม่ได้ทำกำไรอะไร และ ใช้ก็บอกว่าเป็นงานของคุณ ก็คงต้องว่ากันในรายละเอียดต่อไป ... ว่าแต่นี่ม้นเกี่ยวอะไรกับ บิต หรือ แม้แต่เทปผีซีดีเถื่อน? ผมว่านี่มันเป็นปัญหาในการ "แอบอ้าง" มากกว่า ซึ่งทั้งบิตและเทปผีซีดีเถื่อนนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่สั่นคลอน ความเป็นเจ้าของผลงานในแง่นี้เลย เพราะ งานที่เผยแพร่ไปก็โทนโท่ว่างานของใคร (เว้นแต่คนจะเอางานชาวบ้านมาเผยแพร่ในชื่อของตนเองซึ่งก็เป็นข้อยกเว้น) จริงๆ ผมชอบตัวอย่างเรื่อง Van Halen ที่คุณยกมานะ ชัดมากเลยถ้าเขาเป็นเจ้าของเทคนิค Tapping (จริงๆ เขาก็ไม่ใช่คนที่ใช้คนแรก แต่เราก็รู้ๆ กันอยู่เนอะ) แล้วใครจะไปใช้ Tapping โดยไม่ขอเขาก็จะเป็นการละเมิดเขา เรื่องมันก็คงยุ่งเหมือนกัน ลองคิดเทียบเคียงกับดนตรีบลูส์ดู ถ้าเกิดซ้ำกันนิดหน่อยก็เป็นเรื่องก็คงยุ่งเหมือนกัน ตรงนี้ผมคิดว่าคุณได้ชี้ให้เห็นประโยชน์การแพร่กระจายของความคิด "สร้างสรรค์" อย่างชัดเจนอยู่แล้ว ผมขอชื่นชมด้วยความยินดี แต่ขอ Comment กับแนวคิดเรื่อง ความคิดสร้างสรรค์ คำถามของผมคือ เท่าไร เราถึงจะเรียกว่า "สร้างสรรค์" ผมไม่ได้พูดในแง่กฏหมาย แต่เป็นในแง่ศิลปะ (หรือจะว่าสุนทรียะศาสตร์ก็ได้) ที่ Van Halen นั้นร่ายสองมือของเขาบนกีต้าร์ในตอนนั้น มันไม่สร้างสรรค์ หรือ มันสร้างสรรค์น้อยกว่า ... เพลงใหม่ๆ ซึ่งเอามุขเก่าๆ มาใช้ เปลี่ยนโน้ตเปลี่ยนจังหวะเล็กน้อย ให้พอเรียกได้ว่าไม่ลอก งั้นหรือ? ผมคิดว่าสามัญสำนึกโดยทั่วๆ ไปของคนที่เล่นดนตรี ก็ต้องบอกว่า Van Halen นั้นสร้างสรรค์กว่าอยู่แล้ว แต่ความสร้างสรรค์ของการ Tapping ไม่ได้รับการคุ้มครอง ในขณะที่เพลงหลายๆ เพลงที่เราอาจจะพอเรียกกันได้ว่า ลอกกันอย่างหน้าด้านๆ นั้นถูกคุ้มครองภายใต้กฏหมายลิขสิทธิ์ รู้สึกตลกเล็กน้อยใหมครับ ที่สิ่งที่สร้างสรรค์เป็นคณูปการต่อวงการดนตรีอย่างมหาศาลนั้นไม่ได้รับความคุ้มครองตามกฏหมาย ในขณะที่การลอกเลียนแบบอย่างไม่สร้างสรรค์หลายๆ ครับกลับได้รับการคุ้มครอง ผมไม่ได้ตัดสินว่าที่เป็นอยู่มันไม่เหมาะสม และ บอกให้ทุกๆ คนที่ Tapping ควรจะได้รับใบอนุญาติจาก Van Halen นะครับ ผมต้องการแสดงให้เห็นการคุ้มครองทางกฏหมายที่ดูตลกและเลือกปฏิบัติในบางครั้ง แน่นอนครับ ความสร้างสรรค์ในแง่ศิลปะเป็นประเด็นที่ซับซ้อนมากๆ ไม่ใช่จะพูดกันให้จบได้ง่ายๆ แต่ขอผากคำถามง่ายๆ ดังนั้นครับ เวลาคุณแต่งเพลงขึ้นมาสักเพลง คุณบอกได้สักเท่าไรว่าทั้งหมดนั้นเป็นความสร้างสรรค์ของ "ตัวคุณเอง"? คุณเป็นหนี้ความสร้างสรรค์ที่มีมาเท่าไรถึงจะทำมันออกมาได้? คุณเป็นหนี้ศิลปินที่ "สร้างสรรค์" แนวทางสักกี่แนวที่ทำให้แนวของคุณนั้นเป็นไปได้? คุณได้รับอิทธิพลอัลบั้มสักกี่อัลบั้มเพลงสักกี่เพลงที่ศิลปินรุ่นเก่ากว่าได้ "สร้างสรรค์" มา ในการทำเพลงหนึ่งๆ ออกมา? กลับมาคำถามตอนแรกครับ สรุปว่า "ความสร้างสรรค์" ในงานของตัวคุณเองนั้นเป็นของคุณแค่ไหน? ลองคิดกันเล่นๆ นะครับ ไม่ต้องตอบผมก็ได้ สุดท้ายขอย้ำนะครับว่า P2P นั้นไม่ใช่เรื่องของขโมยขโจรหรือการจี้ปล้น แต่มันเป็นเรื่องของ "การแบ่งปัน" คุณอาจจะอุปมานิยายเกี่ยวกับขโมยขโจรอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าคุณไม่ชี้ให้เห็นว่า P2P นั้นมันเป็นพฤติกรรมเยี่ยงโจรอย่างไร (ในฐานะที่มันต่างจากการแลกเปลี่ยนและแบ่งปัน) ผมก็คิดว่า ประเด็นในการกล่าวหาว่า P2P นั้นเป็นพฤติกรรมเยี่ยงโจรนั้นก็ยังเป็นการเชื่อมโยงที่ไม่ชัดเจนและตีขลุมอยู่มากๆ ป.ล. ผมไม่ขอเถียงเรื่อง เทปผี ซีดีเถื่อน ไปจนถึงแผ่น Vampire ตรงนี้นะครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ วันแม่แห่งชาติ 23:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าไม่พูดเรื่องของการขโมยเลยนะ ทุกคนมือสะอาดหมดเลยนะ ในการใช้ P2P ผมก็ตอบเอาไว้แล้ว ใน #10 ดังนี้ mp3 files = รถยนต์ แผ่น mp3 ผี = เต๊นท์รถ Bittorrent ต่างๆ = ถนน ซึ่งผมคิดว่ามันไม่เกี่ยวกันครับ จะเอารถยนต์มาเปรียบเทียบกับถนน มันเปรียบเทียบกันลำบากครับ mp3 เป็นเพียงไฟล์ที่ถูกแบ่งปันกันผ่านทางโปรแกรม P2P ต่างๆ Bittorent เป็นกรรมวิธีและโปรแกรมที่ใช้ในการแบ่งปันไฟล์จำพวก mp3 และพลพรรค นั่นล่ะครับ มันคนละอย่างกันครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ วันแม่แห่งชาติ 23:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมยินดีมากๆ กับการเล็งเห็นความเป็นกลางของตัว P2P เอง และ การแยก แผ่น MP3 ผีออกจาก P2P ของคุณ กึ่งฯ ครับ ดังนั้น ผมจึงขอเข้าใจว่าอุปมาเกี่ยวกับโจรที่คุณกึ่งฯ ยกขึ้นมานั้นคงเป็น ในประเด็นที่เกี่ยวกับ พวกแผ่นผี นะครับ ซึ่งผมคิดว่า ผมเคยพูดคุยกับคุณกึ่งมาไม่น้อยแล้วในประเด็นนี้ จึงไม่ขอขยายความเพิ่มอีก จริงๆ ผมคิดว่าคำว่า MP3 ในความหมายของเจ้าของกระทู้นั้นจะหมายถึงตัว Format File นะครับ เพราะดูจากส่วนขยาย "ง่าย ๆ ได้เป็นร้อยอัลบั้ม" นั้นชวนให้นึกถึงพวกแผ่นผีมากกว่า ตัวไฟล์เปล่าๆ ที่ดูกลางๆ ดังนั้นผมจึงมองกระทู้นี้เป็น แผ่นmp3ผี (รวมไปจนถึงเทปผีซีดีเถื่อนโดยทั่วๆไป) VS Bit (หรือ P2Pโดยทั่วๆไป) และสิ่งที่ผมพยายามจะบอกก็คือ มันเป็นคนละเรื่องกันอย่างน้อย P2P ก็เริ่มจากเจตนาที่ดีกว่าเยอะ ((ในขณะที่ไอ้พวกสื่อผีทั้งหลายนั้นเนี่ยเริ่มต้นจากการทำนาบนหลังชาวบ้านอยู่แล้วตั้งแต่ต้น) นอกจากนี้แล้วขอเสริมประเด็นดังนั้นครับ ผมคิดว่าถึงตรงนี้เราดูเหมือนเราจะมองอย่างคร่าวๆ ว่าอย่างไรก็ตามพวก P2P นั้นก็ทำร้ายยอดขายวันยันค่ำ ทว่านี่คือ Common Sense ครับซึ่งอาจจะผิดหรือถูกก็ได้ ไม่ทราบเคยได้ยินกรณีนี้ไหมครับ มีกรณีที่ผู้ตั้งข้อสังเกตว่าอัลบั้ม Kid A ของ Radiohead คงไม่สามารถขึ้นที่ 1 Billbord ได้ ถ้าเพลงในอัลบั้มไม่หลุดออกมาให้โหลดใน Napster ก่อนอัลบั้มออกถึง 3 เดือน (ซึ่งอัลบั้มที่แล้วคือ O.K. Computer  ซึ่งดังมากในหลายๆที่ทั่วโลก ขึ้นเพียงอันดับ 21 ของ Billboard เท่านั้น และ อัลบั้ม Kid A ดังกล่าวนั้นก็ออกจะไม่เอาใจตลาด และ ทดลองกว่าอัลบั้มก่อน) ซึ่งกรณีนี้ก็เป็นความเงียบในบรรดาค่ายใหญ่สมาชิก RIAA เพราะตอนนั้นมีคดี Napster อยู่ (คงไม่ใช่เหตุบังเอิญที่ในช่วงเดียวกัน Sony ทำการแบนข้อเสนอของ Offspring ที่จะเอาเพลงในอัลบั้ม มาให้ Download ฟรีๆ ก่อนที่อัลบั้มจะออก) พวกค่ายใหญ่อาจไม่กลัวการเผยแพร่ฟรีๆ จะลดยอดขายอย่างลงที่เข้าใจกันก็ได้ สิ่งที่พวกเขากลัวอาจเป็นหลักฐานที่ว่า การเผยแพร่ดังกล่าวเป็นการเพิ่มยอดขาย ซึ่งอาจทำให้ Napster ชนะคดี และ ทำให้บรรดาศิลปินเริ่มตีตนออกห่างเพราะเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งค่ายใหญ่ในการ เผยแพร่ผลงานตนก็ได้ ซึ่งจะทำให้ค่ายใหญ่สูญเสียรายใด้ในการผูกขาดลิขสิทธ์ของศิลปินอีกหลายๆรายได้ จริงๆ อยู่กรณีที่ P2P นั้นส่งเสริมยอดขายอาจจะไม่ใช่เรื่องที่จริงเสมอไปแต่กรณีศึกษาทำนองนี้ก็มีประโยชน์ไม่น้อยเหมือนกันในการเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น และ อาจทำให้เราต้องกลับมาตรวจสอบแนวคิดง่ายๆ ที่ว่า P2P นั้นจำต้องเป็นศัตรูกับยอดขายเสมอไป ปล. อย่างไรก็ดี โดยส่วนตัวผมไม่เห็นด้วยกับพวก mp3 เพลงไทยที่ขายตามพันธุ์ทิพย์อยู่แล้วครับในเชิงหลักการ และผมก็ไม่ซื้อด้วย จริงๆ โดยส่วนตัวผมเห็นใจศิลปินใต้ดินหลายๆ ท่านที่โดนละเมิดไปด้วยไม่น้อยเลยครับ ผมเห็นศิลปินบางท่านในแผ่นพวกนี้ผมยังสะท้อนใจไม่หายเลย เมื่อก่อนตอนผมฟังพวกนี้หนักๆ ผมซื้อทุกวงครับจะฟังไม่ฟังไม่สน ผมถือว่าผมสนับสนุนคนทำงานพวกนี้อยู่แล้ว (เมื่อก่อนคิดงั้น) แต่พอหลังๆ นี่ออกเยอะขึ้น ก็เลือกจะสนับสนุนมากขึ้นหน่อย ไม่ได้กวาดหมดเหมือนเมื่อก่อน อย่างไรก็ดีการที่งานของคนพวกนี้โดนหางเลขไปกับสื่อเถื่อนๆ ทั้งหลาย ก็ทำให้ผมเศร้าไม่น้อย เพราะ ผมคิดว่าคนพวกนี้ไม่สมควรจะถูกปฏิบัติอย่างนั้น (ซึ่งความรู้สึกของผมคงจะผิดไปจากนี้แน่นอนกับกรณีที่ศิลปินระดับ Superstar ถูกปฏิบัติอย่างนั้น) อย่างไรก็ดีความสงสารเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอที่จะทำให้ผมปฏิเสธสื่อหลายๆ อย่างที่ผมเล็งเห็นมิติเชิงบวกไปทั้งดุ้น จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 00:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จริงๆ การแบ่งปันไม่หวงของนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้วงการศิลปะนั้นพัฒนามาเรื่อยๆ ครับ จะว่าไปแล้ว ประเด็นเรื่องลิขสิทธ์ที่อนุญาติให้คนหวงของอย่างเป็นทางการนั้นเป็นเรื่องใหม่มากๆ ในอดีตนั้นเท่าที่รู้สำนึกในการเป็นเจ้าเข้าเจ้าของนั้นไม่ได้แรงขนาดนี้ (ในบางสมัยมีสำนึกแบบนี้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย) แต่ดนตรีก็พัฒนาได้มาเรื่อยๆ พอมาสมัยนี้ ดนตรีนั้นคงเกี่ยวพันกับก้อนเงินจำนวนมหาศาลกระมังจึงทำให้คนนั้น "งก" งานถึงเพียงนี้(ซึ่งก็ Make Sense อยู่) ปัญหาคือว่า "ความงก" หรือ "ความไม่งก" นี้จะส่งผลทำให้พัฒนาการดนตรีต่างกันหรือไม่? อะไรดีกว่ากัน? ผมคิดว่าต่างกันแน่ ส่วนอะไรดีกว่าอย่างเป็นวัตถุวิสัยนั้นคงตอบยากจนแทบจะตอบไม่ได้เลย อย่างไรก็ดีเราก็คงจะเห็นกันแล้วว่ากฏหมายลิขสิทธิ์โดยทั่วๆไปนั้นก็อนุญาติให้เรามีความงกอย่างจำกัดจำเขี่ยอยู่ในระดับหนึ่ง เช่น การที่เรางกเทคนิคต่างๆ ที่เราทำบนกีต้าร์ไม่ได้เป็นต้น (ในแง่ที่ว่าคนอื่นๆ เอาไปทำตามก็ไม่ได้ละเมิดเราในทางกฏหมาย) อย่างไรก็ดีอาการที่เห็นชัดในแง่นี้ก็คือการหวงวิชา ไม่ยอมให้คนอื่นเห็นตัวเองเล่นโดยการหันหลังโซโล่ ซึ่งตรงนี้คงไม่ต่างอะไรนักกับกลเม็ดของร้านอาหารที่ต้องปกปิดกรรมวิธีการทำอาหารสูตรเด็ดของเขาอย่างไม่มากก็น้อย (เพราะ เท่าที่รู้กฏหมายไม่คุ้มครอง) ต่อมา ผมคิดว่าประเด็นที่น่าสนใจมากๆ ก็คือ ทรรศนะคติของกฏหมายไทยในแง่ของการให้ความชอบธรรมในการถ่ายเอกสารหนังสือทั้งเล่ม ซึ่งกรณีนี้แปลกสำหรับเมืองนอก เท่าที่ผมรู้ศาสสูงนั้นได้ตัดสินว่าการทำสำเนาหนังสือในห้องสมุดโดยนักศึกษาสั่งนั้น ไม่ใช่การละเมิดลิขสิทธิ์ เพราะ เป็นการกระทำไปเพื่อการศึกษา หรือ พูดง่ายๆ คือ ในสายตาของกฏหมายไทย การถ่ายเอกสารหนังสือนั้นเป็นการกระทำที่ถูกกฏหมาย (แต่ต้องเป็นไปเพื่อการศึกษา) ในระนาบเดียวกัน คำถามของผมคือว่า ถ้ามันเป็นอย่างนี้แล้ว การทำซ้ำเพลงเพื่อการศึกษานั้นจะเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์หรือไม่? ถ้าใช่คำถามที่สำคัญไม่ใช่เรื่องทำนอง เพลง กับ หนังสือเป็นคนละเรื่องกัน (เพราะในแง่หนึ่งนั้นคนผลิตมันมาก็เป็นผู้สร้างสรรค์เหมือนกันในสายตากฏหมาย) แต่เป็น คำถามที่ว่า ทำไมดนตรีถึงได้รับอภิสิทธิ์เป็นพิเศษในการได้รับการปกป้องจากการทำซ้ำเพื่อการศึกษาทั้งๆ ที่มันเป็น Fair Use? ผมเชื่อว่าหลายๆ คนนั้นไม่ได้ฟังเพลงเพื่อความสนุกสนานอย่างเดียวแต่ทำเพื่อการศึกษาด้วย (การศึกษานี้ก็เป็นไปในหลายรูปแบบนะครับตั้งแต่ศึกษาดนตรีในฐานะเป็นตัวบททางวัฒนธรรม ไปจนถึง การฟังเพื่อจะเรียนรู้เพื่อจะได้พัฒนาดนตรีต่อไป) เป็นไปได้ไหมที่เราแยกคนพวกนี้ออกมาและ ให้อภิสิทธิ์ในการเข้าถึงงานของพวกเขาอย่างชอบธรรม เพราะ สิ่งที่เขาทำนั้นชอบด้วยกฏหมายแล้ว (เพื่อการศึกษาเป็นข้อยกเว้นในกฏหมายลิขสิทธิ์) เราควรจะทำห้องสมุดดนตรีให้มันเป็นแหล่งค้นคว้าให้รู้แล้วรู้รอดเลยไหม? (และให้บริการ Copy แผ่นเพลงเพื่อการศึกษา เช่นเดียวกับที่ร้านถ่ายเอกสารที่ห้องสมุดทำกับหนังสือได้) อะไรทำนองนี้เป็นต้น จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 01:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถ้าเกิดจะต้องการเห็นกรณีความลักลั่นของการสงสารที่ชัดกว่ากรณี Coke (ซึ่งเป็นตัวแทนของสินค้าทั่วๆไปในระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยม - ซึ่งหลายๆ คนอาจเห็นว่าคลุมเครือ) ลองพิจารณา Pornography ดูสิครับ ผมว่าคนบิตสิ่งเหล่านี้มากกว่าเพลงไปไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า เคยมีไหมครับที่ใครจะออกมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้ดาราหนังโป๊ในกรณีที่หนังโป๊จำนวนมากมายโดนบิต (รวมไปจนถึงแผ่นโป๊ผีตามพันธุ์ทิพย์ด้วย) เมื่อลองคิดดูดีๆ จะพบว่า ทั้งสื่อผี และ ทั้งบิต นี่หนังโป๊แทบจะเป็นเงาตามตัวดนตรีเลย (แผ่นผีหาได้ที่เดียวกัน หาดูดได้มากมายเหมือนกัน) แต่ก็ไม่มีใครออกมาบอกว่า (ขอ paraphase คุณความเห็นที่ 4) "ต่อไปถ้าคนทำหนังโป๊จะขายหนังได้แค่หนึ่งก็อปปี้ แล้วใครจะกล้าผลิตหนังโป๊ดีดี ๆ ออกมา" ไม่ทราบว่าท่านผู้ไดมีมิตรสหายที่ พยายามจะซื้อหนังโป๊ของจริงเพื่อจะธำรงค์ธุรกิจหนังโป๊ไว้หรือเปล่าครับ? ถ้ามีก็ฝากชมความเป็นคนพันธุ์ที่หายากจริงๆ ของเขาด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 49 10:39:28 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 10:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ FxxkNoEvil กลับไปอ่าน #8 ของคุณครับว่าคุณพิมพ์อะไรไว้บ้าง #15 17 18 นั่นคือข้อแก้ตัวชัดๆ คุณโจมตีอุตสาหกรรมเพลง(ค่าย) แถมยังมากล่าวหาว่า เป็นโฆษณาชวนเชื่อ (นี่...ย่อหน้าตัวอย่าง ยังมีอีกหลายย่อหน้า) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เพราะผมคิดว่า ตรรกะทำนอง ดูดเพลงจากบิต -------------> วงการดนตรีเสื่อมโทรม ไปจนถึงล่มสลาย มันอาจจะง่ายเกินไปมากๆ เลยครัย ออกแนวโฆษณะชวนเชื่อของคนเสียกำไรด้วยซ้ำ เป็นแนวคิดที่มีอะไรรองรับอ่อนพอๆ หรือยิ่งกว่าแนวคิดที่ว่า ปิดเวปโป๊ ---------> อาชญากรรมทางเพศลดลง อะไรต่อมิอะไรจะดีขึ้นลยครับ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แล้วลองอ่าน #13 ให้ดีๆ ผมยกตัวอย่างการแลกเปลี่ยนที่**ชอบธรรม** ชัดสุดๆแล้ว ถ้าคุณทำเพลงเองคุณจะแจกใครก็ได้ครับ จะ Mega Torrent Giga Torrent ก็ว่าไป กฎ คือของธรรมชาติ ไม่มีใครเป็นเจ้าของ มันไม่มีใครสร้าง ธรรมชาติเป็นคนสร้าง รอมนุษย์มาค้นพบ ไม่มีใครบ้าจี้ไปแจ้งข้อมูลลิขสิทธ์ กับกฎฟิสิกส์ เคมี กันหรอก เขาไปแจ้ง ผลงานที่เกิดจากการประยุกต์ใช้ต่างหาก เช่น รถ(วิศวกรรม) ไม่มีใครไปแจ้งข้อมูลลิขสิทธ์ กับมังคุด ส้ม ทุเรียน เขาไปแจ้ง ผลิตภัณฑ์ สารสกัด จากผลไม้พวกนี้ต่างหาก จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 13 ส.ค. 49 10:51:27 A:124.121.72.110 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 21 การที่เอา C Major Scale มาแต่งเพลง เอา Tapping มา Solo แล้วจะมามั่วนิ่มบอก สร้างสรรค์ที่แท้จริงซักแค่ไหน อ้าว ..ก็รู้เท่าๆกันแล้วทำไมไม่แต่งกันเองล่ะครับ แต่งซัก 100 เพลง Burn ลงซีดีขายซัก 30 บาท ก็ไม่มีใครเขาว่า แต่จะมาเอาผลงานของคนอื่น ไปวิ่งบนถนน P2P ได้อย่างไรในเมื่อเขาไม่ยินยอม เออถ้าผมคิด เจ็บ...วาย Scale ได้แล้วผมหวงวิชาก็ว่าไปอย่าง การที่ผมจะได้รับแรงบันดาลใจจากใคร นั่นก็คือสิทธิอันชอบธรรมของผม เพราะทุกศิลปินที่ผมฟัง ผมซื้อ ผมสนับสนุน แน่นอน...เขาได้รับค่าตอบแทน เขาขายไอเดีย ผมชอบ ผมซื้อ ผมรับแรงบันดาลใจเหล่านั้นมา โดยเคารพต่อ Original ไม่เคย Copy ความคิดสร้างสรรค์ใคร ไม่เคยดูถูกตัวเองว่าคิดเองไม่เป็น นี่คือการให้เกียรติต่อ ตัวเองและศิลปินที่เคารพ จริงๆ คุณแค่บอกว่า ฟังเป็นตัวอย่าง ฟังเพื่อศึกษา ไม่มีใครเขาว่าคุณหรอก ขอแค่นี้เอง ให้รู้จักเกรงใจคนทำงานบ้าง ไม่ใช่หาข้ออ้างต่างๆนานา เลยเถิดไปถึงด่าว่าถึงขนาดเห็นแก่ได้ เสียผลประโยชน์ ฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลยครับ จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 13 ส.ค. 49 10:53:41 A:124.121.72.110 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จริงๆ คุณจะมองว่ามันเป็นข้อแก้ตัว หรือ การให้เหตุผลเพิ่มให้มันชัดเจนขึ้นมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ ผมก็เห็นว่าข้อความ 8 นั้นมีจุดที่ไม่แข็งหลายๆ ด้าน ผมจึงต้องเขียนเพิ่มเพื่อให้มันแข็งขึ้น และ ที่ผมไม่แก้ก็เพื่อให้คนที่คอยจะโจมตีวิพากษ์ได้เต็มที่ และ ผมก็ต้องแก้ไปเป็นประเด็นๆ ไป การที่คุณบอกว่า "กฎ คือของธรรมชาติ ไม่มีใครเป็นเจ้าของ มันไม่มีใครสร้าง ธรรมชาติเป็นคนสร้าง รอมนุษย์มาค้นพบ" นั้นคุณยืนอยู่บนฐานความคิดแบบหนึ่งชัดๆ เลย ผมจะไม่วิพากษ์ตรงนี้เดี๋ยวยาว และ ผมก็คิดว่าการที่ไม่มีใครเขาบ้าจี้ไปจด กฎฟิสิกส์ เคมี นั้นก็เป็นเพราะ กฏหมายไม่อนุญาติครับ ผมถามจริงเหอะ ถ้ามันทำได้ และ ทำกำไรให้กับคนจดได้ ทำไมเขาจะบ้าจี้ไม่ทำ? สิ่งเหล่านี้หลายสิ่งหลายอย่างเกิดมาก่อนแนวคิดเรื่องลิขสิทธิ์มาก ถ้าจดได้ก็คงยุ่ง และ ถ้าคุณจะเอาทฤษฎีดนตรีไปเทียบเคียงกับทฤษฎีวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแล้วนี่ ผมว่ามันทะแม่งๆ นะ ถึงแม้จะมีคุณลักษณะบางอย่างคล้ายๆ กันมาก แต่ผมก็ว่ามันต่างกันอย่างมีนัยยะสำคัญอยู่ดี แล้วไอ้ย่อหน้าที่คุณ อ้างอิงมาน่ะผมก็ Defend แล้วใน ย่อหน้าสั้นๆ ในข้อความ 17 คุณลองอ่านดีๆ ดู แล้วถ้าเห็นตรงไหนมันอ่อนอีกก็ยกมา ผมจะ Defend หรือไม่ผมก็จะชี้ไปแล้วว่าผม Defend ไปแล้วตรงไหน นอกจากนี้แล้วถ้าจะให้พูดเรื่องลิขสิทธิ์ไปให้ไกลกว่าเพลงแล้วมันยังมีประเด็นย่อยๆ ที่ต้องคุยกันอีกเยอะครับ เช่น มันถูกต้องและชอบธรรมแค่ไหนที่บรรษัทใหญ่ๆไปจดสิทธิบัตรยาบางชนิด แล้วทำให้ราคามันเพิ่มขึ้นหูฉี่ จนประเทศโลกที่สามหลายๆ ประเทศไม่มีเงินซื้อ ต้องปล่อยให้คนไข้ในประเทศนี้นอนซม และ ปล่อยให้นายทุนบรรษัทยากระเป๋าตุงด้วย ซึ่งเรื่องทำนองนี้ก็เกิดขึ้นภายใต้ตรรกะที่คุณยกไว้ที่ย่อหน้าสุดท้านในความเห็นที่ 20 แหละครับ และเรื่องเหล่านี้ก็ต้องยกมาพิจารณาด้วยเสมอเมื่อเราจะถกกันซีเรียสเรื่องลิขสิทธิ์ เพราะ มันมีด้านมืดอีกมากมายที่หลายๆ ครั้งมันเงียบๆ อยู่เพราะ ผลประโยชน์ของหลายๆ ฝ่าย นอกจากนี้แล้วถ้าคุณจะบอกว่าผม "กล่าวหา" ค่ายใหญ่ในข้อความที่ 8 คุณเองก็คงกำลัง "ป้ายสี" P2P อยู่กระมังด้วยอุปมาแบบขโมยขโจรของคุณในความเห็นที่ 13 คำถามคือ คุณยังไม่ได้ตอบสิ่งที่ผมความคุณกลับว่า P2P มันโจรอย่างไร? หรือ กระทั่งคุณกำลังโจมตีสิ่งอื่นที่ไม่ใช่ P2P อย่างเทปผีซีดีเถื่อนอยู่หรือไม่เมื่อคุณอุปมาเกี่ยวกับโจรเหล่านั้น? คุณเห็นด้วยกับผมหรือเปล่าว่า P2P กับ เทปผีซีดีเถื่อนมันคนละเรื่องกัน? ฯลฯ ผมยกคำถาม ทางออก และ ประเด็นต่างๆไว้ไม่น้อยให้พิจารณากันในข้อความ ที่คุณเห็นว่าเป็นข้อแก้ตัว ไม่คิดจะมาแลกเปลี่ยนในประเด็นพวกนั้นหน่อยหรือครับ? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 11:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอเค ผมพึ่งเห็นความเห็น 21 "ขอแค่นี้เอง ให้รู้จักเกรงใจคนทำงานบ้าง ไม่ใช่หาข้ออ้างต่างๆนานา เลยเถิดไปถึงด่าว่าถึงขนาดเห็นแก่ได้ เสียผลประโยชน์ ฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลยครับ" ตรงนี้ผมขอโทษจริงๆ ถ้าข้อความบางส่วนของผมนั้นจะเป็นการประนาม คนที่มีส่วนเกี่ยวพันธ์กับธุรกิจดนตรีจนเกินไป ผมขอโทษด้วยที่ผมไม่ค่อย Sensitive ต่อประเด็นนี้ เพราะ รูปประโยคหลายๆ อย่างที่ผมใช้มันก็คงจะเป็นการปรามาสกันจนเกินงามเหมือนกัน ผมขอโทษด้วย ตรงนี้ผมเห็นว่าผมต้องปรับปรุงตัว ที่นี้กลับมาเรื่อง P2P กัน คำถามผมคือว่า P2P นั้นต่างจากการยืมแผ่นชาวบ้านมาฟัง และ Copy เก็บไว้มากน้อยแค่ไหน? ผมว่ามันคล้ายกันมาก แต่คนที่ตั้งแง่กับ P2P นั้นไม่ตั้งแง่กับการหยิบยืมโดยทั่วๆไป แต่จะไพล่เห็นว่าแบบหลังเป็นการช่วยเหลือเกื้อกูลแบ่งๆ กันฟังมากกว่า โดยส่วนตัวผมแล้วผมคิดว่า P2P นั้นก็เป็นแค่การขยายตรรกะตรงนั้นไปในระดับโลกเท่านั้นเอง ผมว่าประเด็นมันไม่ได้อยู่มันเป็นวงแคบหรือวงกว้างครับ แต่มันอยู่ที่ว่าแนวคิดที่อยู่เบื้องหลังการกระทำทั้งสองว่ามันเป็นสิ่งเดียวกันหรือเปล่า ผมว่าใช่ ระบบของ บิตนั้นอยู่ได้ ต่อเมื่อมีคนแชร์นะครับ ถ้าคุณดูดเสร็จ แล้วคุณลบทิ้งเลย นี่ผมถือว่าคุณงกนะครับ เป็นพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ ถ้าหลายๆ ท่านโหลดงานของศิลปินดังๆอันมี Seeder เป็นสิบเป็นร้อย ท่านก็อาจไม่ต้องมีแนวคิดตรงนี้เท่าไร เพราะ คนที่แวะไปเวียนมาก็จะทำให้มี Seeder อย่างไม่ขาดช่วง (ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไรน่ะครับ แต่เดาๆ ดู เพราะ ศิลปินดังๆ พวกนี้ส่วนใหญ่นี่ -ถ้าจะให้พูดอย่างกวนตีนหน่อย- ควรจะจ่ายเงินให้ผมฟังเพลงพวกเขาด้วยซ้ำครับ เมื่อเป็นอย่างนี้ ผมจะดูดงานของเขาทำไม จริงไหม?) แต่ถ้าท่านเป็นพวกชอบดูดงานหายากๆ อันมี Seeder สักคนสองคน Leecher สัก 4-5 คน นิสัยการดูดแล้วต้องปล่อยนี่เป็นสิ่งจำเป็นเลยครับในการที่จะทำให้มันอยู่ได้เรื่อยๆ นี่คือบางสิ่งที่ผมเรียกว่า การแบ่งปัน ใน P2P ครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 11:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณเรียกร้องว่า "ให้รู้จักเกรงใจคนทำงานบ้าง" ตรงนี้คุณเรียกร้องให้เกรงใจ ไม่ทำการปรามาส ตรงนี้ผมยอมรับ ผมจะลดข้อความปรามาสให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ผมสงสัยว่าถ้าเรากำลังพูดถึงความเกรงใจกันอยู่เราควรจะพูดถึงมันในมิติอื่นๆ ด้วยหรือเปล่า? เช่นถ้าจะบอกว่าการเกรงใจคนทำงาน ก็คือการไม่ Copy งานเขา แล้วเราเกรงใจกับคนที่ทำงานเขียนเหมือนกับงานเพลงหรือเปล่า? หรือเพียงแค่กฏหมายอนุญาติแล้วเราก็ทำสำเนาได้อย่างไม่เกรงใจ? ทั้งที่ไม่ว่าจะเป็นนักเขียนหรือนักดนตรีก็ถือได้เป็นผู้สร้างสรรค์เหมือนกัน เราเอาเกณฑ์อะไรมาแบ่ง ให้เกิดความอยุติธรรมตรงนี้ขึ้น? การศึกษาหรือ? ถ้าเช่นนั้นถ้าเราฟังเพลงเพื่อการศึกษาเราควรจะทำสำเนาเหมือนหนังสือได้ใช่ไหม? (ตรงนี้ผมทวนที่พูดไปแล้ว) แต่ที่เห็นๆ อยู่คือไม่มีนักเขียนท่านใด ออกมาโจมตีว่ายอดขายของเขาตกเพราะ คนถ่ายเอกสารกันระห่ำ ให้ถ่ายกันอย่าง "เกรงใจ" กันหน่อย น่าคิดเหมือนกัน อีกประเด็นที่คิดว่าควรจะเสริมคือกรณีของ Mysongbook.com คิดว่าคุณ เจ็บ...วาย คงจะรู้จัก เว็ปแห่งนี้เป็นแหล่งแลกเปลี่ยนแทปกี่ต้าร์อันใหญ่โตมาช้านาน มีนักดนตรีมากมายหลากหลายจากทั่วทุกสารทิศอุทิศเพลงที่เขาแกะเองให้คนอื่นๆ นั้นเรียนรู้ (นี่ล่ะการ Share ชัดๆ เลย) เป็นสวรรค์ของมือกี่ต้าร์ที่ชอบแท็ป เพราะ แทบจะเรียกได้ว่าคนหาเพลงอะไรก็เจอแท็ป ยิ่งเพลงดังๆ จะมีหลายสำนวนการแกะด้วยซ้ำ แต่มาวันหนึ่งแท็ปเกือบหมดต้องถูกระงับไม่ให้ดาวน์โหลดเนื่องด้วยปัญหาทาง "ลิขสิทธิ์" ตรงนี้คุณอาจจะว่ามันเป็นสิทธิอันชอบธรรมของศิลปินที่มีต่อเพลงที่เขาแต่งก็ได้ แต่ผมว่ามันเกินไป จะอะไรกันนักหนา กับการไม่อนุญาติให้คนที่นั่งแกะเท็ปนั่งเขียนแท็ปด้วยนำพักน้ำแรงเป็นเวลาหลายชั่วโมงเอาแท็ปมาแบ่งปันกับนักดนตรีผู้อยากเรียนรู้เร็วคนอื่นๆ ในกรณีนี้ศิลปินอาจจะถูกในเชิงลิขสิทธิ์ (หรือ อาจจะเป็นเจ้าของลิทสิทธิ์แท็ป) แต่ถ้าจะถามว่ามันเหนี่ยวรับต่อการพัฒนาของดนตรีโดยรวมมั้ย ผมแทบจะฟันธงเลยว่าใช่ เพราะ การสกัดกั้นการเรียนรู้ของคนเล่นดนตรี นั้นเป็นผลร้ายต่อความสร้างสรรค์ของวงการดนตรีโดยรวมอย่างไม่ต้องสงสัย ความกันจริงๆ เถอะครับในฐานะคนเล่นดนตรี เรื่องพรรค์นี้ แม้เขาจะชนะในเชิงกฏหมาย แต่มันเป็นสิ่งที่เกินไปหรือเปล่า? มันส่งผลดีต่อวงการดนตรีโดยรวมสักเท่าไรกัน? นี่แหละครับอีกส่วนหนึ่งของ "อาการ" ทะแม่งๆ ของกฏหมายลิขสิทธิ์ที่ผมพยายามจะพูด จริงๆ สิ่งที่ผมเขียนไปส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงแค่การตอบโต้การโจมตีและป้ายสี P2P อย่างเมามันของหลายๆ ฝ่ายเท่านั้นเอง ผมเห็นว่าเราควรจะมองมันอีกด้านบ้าง มองมันในเชิงบวกบ้าง ไม่ใช่ระห่ำโจมตีมันในเชิงลบเท่านั้น ตรงนี้คุณจะบอกว่าผมหาข้ออ้างต่างๆ นาๆ มาก็ได้ แต่ผมอยากให้หลายฝ่ายนั้นเอาปัจจัยหลายๆ อย่างมาคิดประกอบด้วยก่อนที่จะปรามาส P2P เพราะ ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดง่ายๆ ที่ว่า P2P = หายนะวงการดนตรี เพราะ อะไรต่อมีอะไรมันซับซ้อนกว่านั้นมาก ผมไม่เห็นว่าเราควรจะพิจารณาดนตรีในแบบลอยๆ แต่เราควรจะพิจารณามันในฐานะที่มันสัมพันธ์กับสิ่งอื่นๆ อย่างไร? บริบทมันเป็นแบบไหน? ด้วยเป็นต้น ผมอาจจะรวมปัจจัยที่น่าจะเกี่ยวข้องมาได้ไม่หมด ผมอาจจะรู้น้อยเกินไปในบางเรื่อง แต่ผมก็คิดว่ามันเหมาะสมอยู่ที่ที่จะทำการนำเสนอเรื่องของ P2P ในอีกมุมบ้างแม้มันจะไม่สมบูรณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามุมนั้นแทบไม่มีใครมองเลย จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 12:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ให้ผมกลับกรุงเทพฯ ก่อนนะ ค่อยอ่านความเห็นหลังๆ อย่างละเอียดอีกที ตอนนี้กลับมาอยู่ต่างจังหวัดกับแม่ มีเวลาเล่นน้อยครับ อีกวันสองวันค่อยเจอกันอีกที จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 13 ส.ค. 49 12:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ได้เลยครับคุณกึ่งฯ อีกสักสองวันค่อยมาสังฆกรรมกันต่อ ไหนๆ คุณเจ็บวายก็ระบายความคับข้องไขกับการปรามาสอย่างดูไม่เกรงใจคนทำงานเพลง ของผมแล้ว ผมก็ขอระบายความคับข้องใจของผมที่มีต่อทรรศนะคติของหลายๆ คนที่มีต่อ P2Pแล้วกัน ผมแบ่งความคับข้องใจที่มีต่อทรรศนะคติดังกล่าวเป็นสองอย่างด้วยกัน 1. ทรรศนะคติแบบต้องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ P2P - เราจะเห็นแนวคิดอย่างได้ได้ตอนพวก RIAA ฟ้อง Napster และคดีที่ต่อเนื้องกันมา ไปจนถึงทรรศนะคติของคนในวงการดนตรี "บางคน" (เน้นแล้วนะครับ ถ้าคุณไม่ใช่บางคนดังกล่าวกรุณาอย่างเดือดร้อนมาวิพากษ์ผมนะครับ) 2. ทรรศนะแบบใช้ P2P แบบหน้าด้านๆ - รู้สึกว่าตัวเองผิดต่อหลายๆ ฝ่ายที่ทำ แต่ก็ตะบี้ตะบันใช้มันเข้าไป ถือว่าของมันไม่ต้องเสียตังค์ก็ทำไป ทำกับชาวบ้านได้แต่ไม่อยากให้ใครทำกับตัวเอง พวกนี้หลายๆ คนอาจเรียกว่าพวกผู้ไม่มีสำนึกก็ได้ ปัญหาของผมคือ ผมต้องการจะหลุดไปจากวิธีคิดทั้งสองอย่างนี้ที่ผมไม่เห็นด้วยทั้งคู่ แต่หลายๆ ความเห็นที่ผมเจอจะออกแนวคล้ายๆ จะเข้าข้างฝ่ายแรกมากกว่า (แต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยกับฝ่ายแรกทั้งหมด) ข้อความของผมจึงออกไปในทำนองที่คล้ายกับการเข้าข้างฝ่ายหลังและโจมตีฝ่ายแรกอย่างหนักหน่วง (ซึ่งก็ใส่อารมณ์ไปนิดหนึ่ง แต่ขอให้เข้าใจว่าพวกที่ผมเกลียดจริงๆ คือ พวก RIAA พวก PMRC อะไรพวกนี้ของอเมริกา เวลาผมโจมตีผมไม่ได้นึกถึงวงการในเมืองไทยเท่าไร แต่ภาษาที่ใช้อาจไปกระทบกระเทือนก็ขอโทษด้วย) แต่สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ ก็คือ การใช้ P2P ให้เป็นประโยชน์ต่อวงการสร้างสรรค์มากกว่า กล่าวคือ อะไรเป็นอุปสรรค์ต่อความสร้างสรรค์ก็ควรเอาทิ้งไป อะไรเป็นประโยชน์ก็เอาไว้ ตรงนี้ผมมอง P2P ในแง่ของการแลกเปลี่ยนและแบ่งปันเรียนรู้งานดนตรีแกัน ผมหยิบยืมงานดนตรีแปลกๆ จากคนอีกมุมโลกมาฟังไม่ได้ถ้าไม่มี P2P หรือ กระทั่งผมคงไม่รู้จักงานหลายๆ ชิ้นด้วยซ้ำ ตรงนี้ผมได้เรียนรู้ อย่างไรก็ดีข้อเขียนของผมมันก็อาจไปสร้างความชอบธรรมให้กับคนหลายๆ คนที่ใช้ของพวกนี้อย่างหน้าด้านๆ ก็ได้ ผมตระหนักตรงนี้ดี แต่สำหรับผม P2P นั้นมีประโยชน์เกินกว่าที่จะปฏิเสธมันอย่างถอนรากถอนโคนทั้งดุ้น เพราะ คนพวกนี้ (ผมแสดงความเห็นตรงนี้ไว้เล็กน้อยแล้วตอนปลายข้อความที่ 17) ดังนั้นถ้ามันมีทางออกบางอย่างที่จะกันพวกที่ใช้อย่างหน้าด้านๆ ออกไปได้ก็ท่าจะดี (ผมเสนอไว้บ้างแล้วในเรื่องการเรียนรู้หรือห้องสมุดอะไรทำนองนี้) แต่ถ้าไม่มีผมก็เห็นว่าเป็นอย่างนี้นั้นดีกว่าไม่มี P2P เลย ประการสุดท้าย ผมเห็นว่าการดูดเพลงด้วยบิตนั้นเป็นอะไรที่เน้นปริมาณอย่างบ้าระห่ำมาก ผมเห็นมาแล้วในกรณีมากมายที่คนดูดไปจนไม่ได้ฟัง เรียกได้ว่าจะหาความสำราญออกมาจากของพวกนี้ไม่ได้เลย ... สำหรับกรณีเหล่านี้ผมไม่รู้จะไปริษยาที่เขามีเพลงมากกว่า หรือ โกรธเคืองที่การดูดของพวกเขาไปทำร้ายยอดขายแผ่นของบางวงทำไม เพราะ พวกเขาคงจะเป็นพวกที่ไม่ได้ฟังสิ่งที่เขามี และ ถึงเขาไม่ได้ดูดมันมาก็คงจะไม่ซื้ออยู่ดี พวกนี้ก็อีกพวกแหละครับที่ผมคิดว่าเขาคงไม่ทำร้ายธุรกิจดนตรีเท่าใดนัก (ในแง่ที่ว่าเขาโหลดในสิ่งที่เขาไม่ได้คิดจะซื้ออยู่แล้ว) จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 13:11:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มิติในทางบวกอีกหนึ่ง (ที่ผมเคยกล่าวไว้เมื่อครับกระนู้นแล้ว) ก็คือ P2P ทำให้คนนั้นเข้าถึงดนตรีได้อย่างเท่าเทียมกันทั้งโลกตราบใดที่คุณมีเน็ต (เน็ตเร็วเน็ตช้าว่ากันอีกที) ซึ่งตรงนี้เป็นผลดีมากๆ ที่จะทำให้คนในประเทศหลายๆ ประเทศที่ค่าครองชีพต่ำนั้นสามารถเข้าถึงสิ่งเดียวกันกับที่คนในประเทศที่ค่าครองชีพสูงได้อย่างเท่าเทียม ลองคิดดูสิครับ หลายๆ อย่างนั้นถ้าเราต้อง Import มันมาเราจะซื้อก็แพง ค่าเงินเราก็ต่ำ เราต้องเสียก๋วยเตี๋ยวไปสักกี่ชามกับแผ่น Import แผ่นหนึ่ง เขาล่ะครับซื้อบ้านเขาเองก็ถูกกว่า เขาเสียขนมปังฮอทดอกไปไม่กี่อันหรอกครับในการซื้อแผ่น เพราะ แผ่นเดียวกันที่เขาก็ถูกกว่า และรายได้ของเขาก็สูงกว่า สิ่งเหล่านี้แหละครับช่องว่างที่ถูกปิดลงอย่างไม่มากก็น้อย ผ่านการหยิบยืมแบบ P2P (แน่นอนครับกรณีของที่มีลิขสิทธิ์ในประเทศเป็นอีกกรณีครับ) ตรงนี้ผมนึกถึงพวก Peacock เมื่อก่อนไม่น้อยเลย มันทำให้เราเข้าถึงของที่ของจริงแพงมากๆ ได้ ในราคาอย่างไทยๆ คำถามคือว่า ตอนเราประนามเทปผี ซีดีเถื่อน เรากำลังหมายถึงพวกที่นำเสนอของหายากจากแดนไกลอย่าง Peacock ด้วยหรือเปล่า? หรือเราหมายความถึงแต่พวกที่มาขับเคี่ยวกับสิ้นค้าลิขสิทธิ์อย่างโต้งๆ ในพื้นที่กายภาพเดียวกัน? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 13:52:55 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมขอเน้นว่า กลุ่มคนที่ผมพยายามปกป้องนั้นเป็นพวก ที่ฟังเพลงอาทิตย์ละไม่รู้กี่อัลบั้ม เพื่อจะเรียนรู้ว่าโลกนี้มีอะไรฟังบ้าง? มีใครสร้างสรรค์อะไรแล้วบ้าง?  (หรือเหตุผลอื่นๆ ที่สร้างสรรค์ต่อวงการดนตรี) ไม่ใช่พวกที่เห็นเพลงไหนดังๆ ก็โหลดฟังเอามันแบบ ทั้งๆ ที่มีสินค้าลิขสิทธิ์ขายอยู่โทนโท่ คงจะชัดพอนะครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 13:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จริงๆ สิ่งหนึ่งที่ผมชอบพิจารณา ก็คือข้อคิดตั้งต้น (premise) ที่ทำให้เกิดความขัดแย้ง ในกรณีนี้ ผมมีข้อคิดตั้งต้นคือ พวก RIAA ไม่ดีมันจะทำเกินไปแล้ว มันจะเรียกร้องลิขสิทธิ์เกินไปแล้ว ในขณะที่คนอื่นๆ อย่างคุณกึ่งฯ หรือ คุณเจ็บฯ (ขอย่อนะครับ) นั้นมีข้อคิดตั้งต้นที่ว่า พวกละเมิดลิขสิทธิ์ต่างๆ มันจะทำเกินไปแล้ว ผมคิดว่าเราเริ่มขัดแย้งกันตรงนี้ แต่พอมาพิจารณาดูดีแล้ว ประเด็นของผมนั้นเป็นประเด็นที่ผมมุ่งวิพากษ์ในระดับโลกโดยเน้นเฉพาะกรณีในอเมริกาที่ผมได้ยินได้ฟังมา ผมอ่อนไหว (Sensitive) กับประเด็นที่ว่า ทุนใหญ่หลายทุนของโลก ที่เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์หลายๆ อย่างนั้น กำลังจะใช้เงิน Lobby อเมริกาและเวทีโลก ให้สร้างกฏเกณฑ์อันเอื้อให้พวกนี้ "งก" ลิขสิทธิ์มากขึ้นได้ และพวกนี้ก็มีเงินหนาพอด้วย ผมจึงเห็นจำเป็นในการต่อต้านอย่างเร่งด่วน (ซึ่งก็มีหลายๆ การเคลื่อนไหวแล้วในต่างประเทศ) แต่ในบริบทบ้างเรามันไม่ใช่อย่างนั้น ธุรกิจดนตรี บ้างเรานั้นดูจะเป็น ผู้ถูกกระทำมากกว่า ผู้กระทำ ในเรื่อง ทรัพย์สินทางปัญญา ผมคิดว่าหลายๆ คนนั้นเห็นใจตรงนี้ เดือดร้อนกับตรงนี้ เป็นคนเสียประโยชน์จากตรงนี้ และโจมตีพวกเทปผีซีดีเถื่อน และ ลามไปถึงบิต ที่สูบรายได้ของศิลปินในประเทศ ถ้าความขัดแย้งมันเป็นเช่นนี้แล้ว ศัตรูของเรานั้นอาจจะไม่ใช่กันและกันกระมัง? วาทศิลป์ที่เราใช้นั้นอาจทำให้เราต้องกระทบกระทั่งกันอย่างไม่จำเป็นกระมัง? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 22:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 จริงๆ ผมคิดว่าสิ่งที่เราควรจะพูดกันให้มันชัดก็คือ ขีดจำกัดความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ เราจะคิดง่ายๆ แค่ว่า "เราทำมันขึ้นมามันเป็นของเราโดยชอบธรรม" มันก็คงไม่ได้ครับ เพราะ อย่างน้อยๆ กฏหมายก็มีข้อยกเว้นในการคุ้มครอง มีระยะเวลาจำกัดในการคุ้มครอง (ซึ่งก็แตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ) ประเด็นเบื้องต้นคือ อะไรควรจะยกเว้นเพิ่มหรือลด? ระยะเวลาควรจะเพิ่มหรือลด? การนำของลิขสิทธิ์ไปใช้ในเชิงไม่แสวงกำไรสมควรจะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษหรือเปล่า? 50 ปีมันนานไปไหม? เป็นต้น ผมคิดว่าผมได้ชี้ให้เห็นถึงหลายๆ ด้านของสิ่งพวกนี้มากแล้ว ณ ที่นี้หวังว่าจะเป็นประโยชน์อย่างไม่มากก็น้อยสำหรับผู้สนใจคิดต่อนะครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 13 ส.ค. 49 22:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สตีฟ จอบส์ เคยยอมรับว่ารายได้จากการขายเพลงใน iTunes นั้นน้อยมากๆ จุดประสงค์หลักคือการกระตุ้นยอดขายให้ iPod มากกว่า..... จากคุณ : winston - [ 15 ส.ค. 49 07:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ยาวมาก! ยังไงผมก็ยืนยันว่า "เทคโนโลยี ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการของคนเท่านั้น.. (มักใช้คำว่าสะดวกสบาย)" เหมือนกับผมนั่งซดก๋วยเตี๋ยวอยู่ริมฟุตบาต น้ำซุบร้อน ๆ บวกกับอากาศที่ร้อนแทบตับแตก แล้วอยู่ ๆ ก็มีรถเก๋งคันงามมาจอดข้าง ๆ ยิ่งเพิ่มความร้อนเป็นทวีคูณ แต่เจ้าของรถนั่งคุยโทรศัพท์ รับแอร์เย็นสบาย ๆ ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะคิดลงจากรถ "ขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้พี่ร้อนเพิ่มขึ้น ..ผมขอโทษชาวโลกที่ผมคือส่วนหนึ่งที่สนับสนุนให้โลกร้อนขึ้น ฯลฯ" และ Bit  ก็เหมือน ๆ กัน Van Halen : US Festival ขนาด เกือบ 8 Ghz. โชว์อยู่ตรงหน้า ก็ไม่ทำให้ผมลังเลที่จะคลิกแค่สองสามครั้ง รอสัก2-3 อาทิตย์ ก็ได้ดูเต็ม ๆ และลืมที่จะเมล์ไปขอโทษเจ้าของผลงานทุกครั้งไป ปล.ผมได้ใช้เทคโนโลยีบ้างแล้ว ปล.อาจหมายถึงว่า..ผมแม่ งเห้นแก่ตัว ไร้จิตสำนึกสุดๆ ก็ได้ครับ จากคุณ : ซุ่มอยู่ - [ 15 ส.ค. 49 11:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จะพยายามเก็บประเด็นให้หมดนะครับ - ยืนยันว่ากฎเป็นของธรรมชาติ เช่น ความต้านทาน แปรผันตรงกับ ความยาว Cable ยาว สัญญาณจะ Loss กว่า Cable สั้น (แถมครับ อิอิ เผื่อใครจะอัดเสียงที่บ้าน) ไม่มีใครสร้าง ธรรมชาติเป็นคนสร้าง มนุษย์ค้นพบแล้วเอาไปประยุกต์ใช้งาน - ยืนยันว่าทฤษฎีดนตรี ไม่ต่างจาก ทฤษฎีวิทยาศาสตร์ครับ เพราะ ทฤษฎีดนตรีสร้างจาก ฟิสิกส์ และ คณิตศาสตร์ - เรื่องยา ถามกลับแบบใจร้ายเลยนะครับ แล้วทำไมประเทศกำลังพัฒนาถึงไม่คิดค้นทำล่ะครับ ไม่มีบุคคลากร ไม่มีทุน ไม่มีการสนับสนุน เอาง่ายๆประเทศไทยนี่แหล่ะ ทำไมรัฐไม่สนับสนุน พอครับ คุยต่อเข้าเรื่องการเมืองแหงๆ ขอหยุดประเด็นนี้ครับ - ใส่ร้าย P2P หรือเปล่า คุณยอมรับหรือไม่ 90% ของรถที่วิ่งบน P2P Hight Way เป็นรถเถื่อน - เห็นด้วยว่า P2P กับ mp3 นั้นคนละเรื่อง - ขอโทษมาก็ให้อภัยไปครับ - P2P กับยืมก็เหมือนกัน ไปอ่านดูที่ปก CD นะครับ แค่ทำซ้ำหรือเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาติก็ผิดแล้วครับ ก็อย่างที่บอก แค่เกรงใจ ถ้าชอบหรือมีกำลังหาซื้อได้ เป็นสิ่งที่ควรทำไม่ใช่หรือ จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 15 ส.ค. 49 12:16:07 A:124.121.71.254 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 34 - งานเขียน ผมไม่รู้คนอื่นเป็นยังไง แต่เวลาผมอ่านหนังสือผมชอบระบายสี ขีดเขียน ทำ Note ย่อ ผมจึงต้องซื้อหนังสือทุกเล่ม ห้องสมุดหรือร้านหนังสือ ผมเอาไว้แค่อ่านว่าควรอ่านต่อหรือไม่ หนังสือที่ผมอ่านแล้วชอบ ผมจะซื้อเก็บ ไว้ 5 เล่มเสมอ (ถ้าอ่านหนังสือมากๆจะรู้ครับว่าทำไม) นอกจากจะเป็น หนังสือประเภทหล่นทับตาย อันนั้นก็ตัวใครตัวมันล่ะครับ หนังสือของผมมี 2 ประเภท คือใช้อ้างอิงได้(ศาสตร์) กับ ไม่ได้(ศิลป์) ประเภทแรก ครั้งสุดท้ายที่ผมทำสำเนาคือ สมัยเรียน พอเริ่มมีรายได้ก็ Bye Bye +++++++++++++++++++++++++++++++ แนวคิดของผมคือ ถ้าต้องซื้อหนังสือซัก 1000 บาท ต้องทำประโยชน์จากมันให้ได้ เช่น อ่านมันเข้าไป ....1000 บาท ซื้อรอยหยักในสมอง(ถูกโคตรๆ) เล่นมันเข้าไป ออกงานวัด งานแต่ง เล่นกลางคืน Make Money จากมันให้ได้ บางทีการที่ได้มาฟรีๆ มันก็จะกองอยู่ตรงนั้น ไม่ได้เห็นคุณค่า ไม่ได้หยิบมาใช้งาน +++++++++++++++++++++++++++++++ ประเภทที่ 2 ผมไม่เคยแม้แต่คิดจะทำสำเนาด้วยซ้ำ ถ้าเจาะจงเฉพาะประเทศไทย ไม่มีนักเขียนคนไหนออกมาขอร้องให้เกรงใจคนเขียน เพราะ จริงๆแล้ว ควรจะออกมาขอร้องว่า "ขยันอ่านหนังสือกันหน่อยครับพ่อแม่พี่น้อง!!" - My Song Book ได้ยินคุณๆคุยกันหลายครั้งแล้ว อายจังครับ ที่จะบอกว่า ผมไม่รู้จัก จากที่คุณว่ามา ก็น่าเห็นใจมากครับ ถามว่าปิดกั้นมั้ย ก็น่าจะระดับนึง ถ้าเอาจากตัวผมวัด ผมว่าดีซะอีก เพราะทุกคนก็แกะเพลงเองกันได้อยู่แล้ว ได้ฝึกฝน ได้สำเนียงด้วย ผมสังเกตุรุ่นน้องหลายๆคน ปั่นกันยิกๆ แต่ดันสายเพี้ยนซะนี่ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ดังนั้นถ้ามันมีทางออกบางอย่างที่จะกันพวกที่ใช้อย่างหน้าด้านๆ ออกไปได้ก็ท่าจะดี (ผมเสนอไว้บ้าง แล้วในเรื่องการเรียนรู้หรือห้องสมุดอะไรทำนองนี้) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เยี่ยมครับ โดยเฉพาะเรื่องห้องสมุด จากคุณ : เจ็บ...วาย - [ 15 ส.ค. 49 12:20:36 A:124.121.71.254 X: TicketID:114114 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ไมได้อ่านว่าเถียงอะไรกัน รู้แต่ว่าบิท นรกมาก ใช้โซลซีคสบายกว่าเยอะ ได้งานแปลกๆ เพียบ จากคุณ : Abraxas - [ 15 ส.ค. 49 13:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 รอก่อนนะ .. ไปเตะบอลก่อน จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 15 ส.ค. 49 20:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคุณเจ็บฯ นะครับที่ตอบมาเสียยาว ผมขอเริ่มใหม่ดังนี้ 1. แนวคิดเรื่องลิขสิทธิ์นั้นเป็นแนวคิดที่มีจุดประสงค์เพื่อให้กรรมสิทธิ์หลายๆ อย่างเหนืองานสร้างสรรค์ เพื่อให้เกิด "แรงจูงใจ" ขั้นต่ำในการผลิตงานสร้างสรรค์ 2.  ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาความสร้างสรรค์ดังกล่าวนั้นเมื่อมันเกิดขึ้นมันก็เป็นกรรมสิทธิ์ของมนุษย์ชาติ หรือ สาธารณะโดยตลอด แต่มาเมื่อไม่นานนี้เองที่กรรมสิทธิ์ความสร้างสรรค์นั้น สามารถตกเป็นของ เอกชน ได้ (อย่างน้อยก็ตามกฏหมาย) ตรงนี้จะเห็นความขัดแย้งระหว่าง การถือครองลิขสิทธิ์ของ เอกชน VS สาธารณะ ได้เล็กน้อย กฏหมายต่างๆ ของโลกโดยทั่วๆ ไป ตระหนักถึงแรงผลักต้านกันทั้งสองด้านดี อันจะเห็นได้จากการกำหนดระยะเวลาถือครองสิ่งเหล่านั้นของเอกชนไปในระยะหนึ่ง (ของไทยก็ 50 ปีหลังเจ้าของตาย หรือ 50 ปีหลังมีการ "โฆษณา" ครั้งแรก - ประมาณนั้น โปรดดูส่วนที่ 4 ของพรบ ลิขสิทธิ์ปี 2537 ประกอบ) และ หลังจากนั้นลิขสิทธิ์ก็จะตกเป็นของสาธารณะ จะทำซ้ำดัดแปลงอย่างไร ก็ไม่ถือว่าละเมิด (เข้าใจว่าเช่นนั้น กรณีดัดแปลงแล้วทำให้เข้าของเสียชื่อเสียงไม่แน่ใจ) ผมขอเริ่มจาก หลักการ "เป็นของเอกชนช่วงหนึ่งแล้วจึงเป็นของสาธารณะ" (จริงอีกหลักการที่จะสร้างความชอบธรรมให้กับสิ่งนี้ก็คือ หลักการเรื่อง "การแข่งขัน" ของระบบตลาด จะเห็นได้ว่า ลิขสิทธิ์ ในแง่หนึ่งแล้วคือ สิทธิในการ "ผูกขาด" การขายสินค้า ซึ่ง การผูกขาดดั้งกล่าวนั้นเป็นอาการที่ไม่ค่อยดีนักของระบบตลาด ดังนั้น แนวคิดแบบระบบตลาดนั้นจึงเป็นการสนับสนุนการที่ลิขสิทธิ์ไม่ควรเป็นของเอกชนแบบถาวรอย่างไม่มากก็น้อย) ปัญหาตรงนี้คือว่า 50 ปีดังกล่าวมากไปหรือเปล่า? ตรงนี้น่าจะพูดกัน แต่ตอนนี้ขอพูดประเด็นเรื่องสิทธิบัตรยาก่อน จริงๆ ตรงนี้คุณจะโบ้ยความผิดให้รัฐก็ได้ มันถูกในระดับหนึ่ง ว่ามันเป็นเพราะ รัฐหนึ่งๆ ไม่ได้สนับสนุนเพียงพอ รัฐนั้นจึงต้องนำเข้ายาแพงๆ จากประเทศอื่น แต่ประเด็นที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ไม่ว่ารัฐสักกี่รัฐจะสนับสนุนตรงนี้แค่ไหนในขอบเขตของตัวเอง ... คน (บริษัทยา) ของรัฐไหนนำไปจดสิทธิบัตรก่อน มันก็เป็นของรัฐนั้น และ รัฐอื่นๆ ที่วิ่งคู่คี่กันมาก็แทบจะสูญเปล่า เพราะ เขาไม่สามารถผลิตยาดังกล่าว (ที่เขาคิดออกมาช้ากว่านิดเดียว) ขายได้ เพราะ ภายใต้ระเบียบขององค์กรการค้าโลกแล้ว ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าคุณผลิตได้เองหรือเปล่าคุณถึงจะผลิตมันขายได้ ประเด็นอยู่ที่ว่าคุณต้องผลิตมันให้ได้ก่อนประเทศสมาชิกและนำไปจดสิทธิบัตรก่อน ดังนั้นประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าประเทศโลกที่สามผลิตเองไม่ได้ (จริงๆ แล้วหลายประเทศผลิตยาที่ใช้หลายตัวได้ราคาถูกมาก) แต่ภายใต้ระเบียบ "ทรัพย์สินทางปัญญา" โลกแล้ว เขาไม่มีสิทธิผลิตมันต่างหาก จะให้ไปแข่งผลิตเร็วกับประเทศโลกที่หนึ่งก็คงไม่ Make Sense ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่า งบฯ และ บุคคลากรนั้นผิดกันเยอะ นอกจากนั้นแล้ว การทำ R&D ซ้ำกันทั่วโลกนั้นยังเป็นการเปลื่องทรัพยากรโลกโดยใช่เหตุอีก ดังนั้นมันจึงอาจจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดของประเทศโลกที่สามที่รอให้ประเทศอื่นๆ ผลิตมาก่อน แล้วจึงค่อยเลียนแบบ ยา ซึ่งเมื่อก่อนมันทำใด้ แต่ภายใต้ระเบียบโลกใหม่แล้ว การกระทำดังกล่าวต้องรอประมาณ 20 ปี (ถ้าจำไม่ผิด) หลังจากยาโผล่มาครั้งแรกจึงจะทำได้ และก็ได้ข่าวว่าบริษัทยายักษ์ใหญ่ก็กำลังจะใช้เงิน Lobby เพื่อเพิ่มจำนวนปีไปอีก 5 ปีอีก เรื่องมันก็ประมาณนี้ คำถามคือ ไอ้ 20 ปีดังกล่าวมันนานไปหรือเปล่า? ถ้าเกิดคิดว่านี่ไกลตัวลองดูกรณีสมมตินี่ สมมติว่ามีคนคิดเทคโนโลยีเอฟเฟคกี่ต้าร์ชนิดใหม่ได้ แล้วเขาเอาไปจดทะเบียนแบบสิทธิบัตรยา เพื่อให้ได้สิทธิในการผูกขาด สิ่งที่เกิดขึ้นแน่ๆ ก็คือ เอฟเฟคดังกล่าวราคากระฉูดแน่ๆ ใครซื้อก็เตรียมกระเป๋าฉีก แต่เรื่องที่อาจจะตลกก็คือ เอฟเฟคดังกล่าว นั้นอาจจะผลิตขายได้ในราคาเพียง 20% ในไทย แต่ในทางปฏิบัติแล้วทำไม่ได้เพราะ มันละเมิดลิขสิทธิ์ในระดับสากล สำหรับกรณีอย่างนี้ จะเห็นได้ว่าลิขสิทธิ์ไม่ได้เป็นไปในแนวทางที่เอื้อประโยชน์ให้แก่วงการดนตรีในวงกว้างเท่าใดนัก และ ให้ราคามันกดกระฉูดขนาดนั้นไปตลอดนักดนตรีก็คงไม่ Happy แน่ๆ ในทางกลับกันถ้าไม่ให้สิทธิในการแสวงกำไรเลย นักทำเอฟเฟคของเราก็อาจจะไม่ผลิตงานออกมา ปัญหาตรงนี้คือ เราควรจะให้เขาระเริงกับการผูกขาดเทคโนโลยีการผลิตเอฟเฟคนานเท่าไรดี? จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 15 ส.ค. 49 23:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอต่อด้วยประเด็นเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ เห็นคุณพูดเรื่องปก CD ผมก็นึกถึงที่วันก่อนผมนักพลิกปก CD ดูอยู่ จริงของคุณครับทำอะไรก็ดูจะละเมิดลิขสิทธิ์ ผมคิดว่าฝรั่งเขาก็เป็นแบบนี้ แต่ฝรั่งก็มีแนวคิดทางกฏหมายที่เรียกขานกันว่า Fair Use อันหมายถึงการใช้ในแบบต่างๆ ที่ไม่ละเมิดลิขสิทธิ์ ซึ่งในกฏหมายไทยมันปรากฏดังนี้ "ส่วนที่ ๖ ข้อยกเว้นการละเมิดลิขสิทธิ์ มาตรา ๓๒     การกระทำแก่งานอันมีลิขสิทธิ์ของบุคคลอื่นตามพระราชบัญญัตินี้ หากไม่ขัดต่อการแสวงหาประโยชน์จากงาน อันมีลิขสิทธิ์ตามปกติของเจ้าของลิขสิทธิ์ และไม่กระทบกระเทือนถึงสิทธิอันชอบด้วยกฎหมายของเจ้าของลิขสิทธิ์เกินสมควร มิให้ถือว่า เป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ภายใต้บังคับบทบัญญัติในวรรคหนึ่ง การกระทำอย่างหนึ่งอย่างใดแก่งานอันมีลิขสิทธิ์ตามวรรคหนึ่ง มิให้ถือว่าเป็น การละเมิดลิขสิทธิ์ ถ้าได้กระทำดังต่อไปนี้            (๑)     วิจัยหรือศึกษางานนั้น อันมิใช่การกระทำเพื่อหากำไร            (๒)     ใช้เพื่อประโยชน์ของตนเอง หรือเพื่อประโยชน์ของตนเองและบุคคลอื่นในครอบครัวหรือญาติสนิท            (๓)     ติชม วิจารณ์ หรือแนะนำผลงานโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น            (๔)     เสนอรายงานข่าวทางสื่อสารมวลชนโดยมีการรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น" แหล่ง: พรบ. ลิขสิทธิ์ปี 2537 จะเห็นได้ว่าการใช้เหล่านี้ไม่เข้าข่ายละเมิด ต่อมา "มาตรา ๓๔ การทำซ้ำโดยบรรณารักษ์ของห้องสมุดซึ่งงานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตินี้ มิให้ถือว่าเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ หากการทำซ้ำนั้นมิได้มีวัตถุประสงค์เพื่อหากำไร และได้ปฏิบัติตามมาตรา ๓๒ วรรคหนึ่ง ในกรณีดังต่อไปนี้            (๑)     การทำซ้ำเพื่อใช้ในห้องสมุดหรือให้แก่ห้องสมุดอื่น            (๒)     การทำซ้ำงานบางตอนตามสมควรให้แก่บุคคลอื่น เพื่อประโยชน์ในการ วิจัยหรือการศึกษา " เห็นได้ชัดว่ามาตรา 34 นั้นพูดถึง "งานอันมีลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ" โดยไม่ได้ระบุเป็นพิเศษว่าต้องเป็นงานวรรณกรรมหรือ หนังสือ ดังนั้น บรรณารักษ์ห้องสมุดก็น่าจะมีสิทธิ์ตามกฏหมายที่จะทำสำเนา CD ให้คนใช้ศึกษาได้ เช่นเดียวกับการทำสำเนา หรือ ถ่ายเอกสารหนังสือ ถ้าเป็นอย่างนั้นแนวคิดเกี่ยวกับห้องสมุดดนตรี การสำเนาแผ่นตามห้างสมุดก็น่าจะเป็นไปได้ไม่ยาก อย่างไรก็ดีตรงนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจเพราะ ไม่ได้รำเรียนมาทางกฏหมายโดยตรง แต่ได้เคยศึกษา และ พูดคุยกับนักกฏหมายมาบ้าง และ สรุปคร่าวๆ ได้ว่าถ้าทำให้ในสายตากฏหมายมันเป็น Fair Use แล้ว มันก็ไม่ถือเป็นการละเมิด (ซึ่งแต่ละประเทศก็ไม่เหมือนกันอีก เช่นในไทยการ Zerox หนังสือเป็น Fair Use แต่ประเทศอื่นไม่ใช่เป็นต้น) แต่ไอ้กรณีที่มันก้ำกึ่งๆ มากๆ นี่ผมคงไม่พูดไปมากกว่านี้ แต่กล้าพูดเลยว่า ถ้าฝ่ายทุนใหญ่เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ เขาจะมีเงินจ้างทนายแพงๆ มีเงินไป Lobby นักการเมืองได้ มันก็พลิก (อย่างว่าแต่ก้ำกึ่งทั่วๆไปเลย) ให้สิ่งที่เคยเป็น Fair Use ให้การเป็นการละเมิดได้ นี่คือสิ่งที่ผมหวั่นมากๆ และผมเห็นสมควรที่จะเบรกพวกนี้ แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 49 23:49:43 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 15 ส.ค. 49 23:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมลืมไป เรื่อง mysongbook มันเกี่ยวกับ Program นามว่า GuitarPro ด้วย เพราะ ไฟล์ใน mysongbook เป็นไฟล์ GuitarPro ถ้าสนใจลองบิตดูก็ได้คิดว่าหาไม่ยาก Search GuitarPro เพื่อเอาโปรแกรม Search Mysongbook เพื่อเอาไฟล์ที่คนเคยดูดและ Zipไว้ จากเว็ป (ถ้าจำไม่ผิดมีเป็น 100000 Tab เลย สร้างห้องสมุด Tab ส่วนตัวได้เลย) สำหรับคนที่นิยมชมชอบให้คนนั้นแกะเพลงเองอาจจะไม่ค่อย Happy กับเว็ปนี้ แต่สำหรับหลายๆ คนอย่างผมแล้วมันมีประโยชน์มาก (เพื่อนผมบางคนที่หูดีๆ ยังใช้เลย เพราะ มันประหยัดเวลาไปในระดับหนึ่ง ถ้ามันผิดตรงไหนก็แก้ได้ด้วย) และ มันเลยเถิดมากในการระงับ การแลกเปลี่ยนแบบนี้ ผมเห็นสมควรจะยับยั้งและต่อต้านการงกผลงานเกินเหตุอย่างนี้ จริงๆ ผมสงสัยนิดหน่อยว่า ดนตรีที่เอาเพลงชาวบ้านมาเล่นตามผับเนี่ย มันเข้าข่ายละเมิดหรือเปล่า? ผมคิดว่าใช่นะ แต่เขาหยวนๆ หรือยังไง หรือ มันเป็นขนบปฏิบัติที่หยวนๆ กันมานานแล้ว แต่ดันผิดกฏหมาย หมายความว่า เจ้าของลิขสิทธิ์นั้นฟ้องได้ทุกเมื่อ แต่มันมีธรรมเนียมว่า "ต้องไม่ฟ้อง" งั้นหรือ? ใครรู้รบกวนช่วยชี้แจงแถลงไขด้วย ป.ล. บางประเด็นอย่างกฏธรรมชาติ หรือ ทฤษฎีผมไม่ Debate นะครับ เพราะ โดยส่วนตัวแล้วผมเห็นว่ามันค่อนข้างไกลกับประเด็นหลักๆ ของกระทู้นี้ และ มันก็ค่อนข้างซับซ้อนมากด้วย คิดว่าคงมีนักปรัชญา นักคิดเถียงกันมามากแล้ว ประกอบกับเท่าที่ผมเห็นคุณแสดงความเห็นมาคุณมีกรอบความคิดแบบ "วิทยาศาสตร์" ซึ่งกรอบดังกล่าวถูกนักสังคมศาสตร์หลายๆ คนโจมตีมากในศตวรรษที่ 20 หรือ ถ้าจะพูดง่ายๆ ก็คือ สิ่งที่คุณยืนยันอย่าง "ธรรมชาติเป็นคนสร้าง มนุษย์ค้นพบ" นั้นเป็น Debate ที่ใหญ่เลยครับ สมควรจะมีพื้นที่ของมันต่างหาก และ ควรจะมีผู้เชี่ยวชาญมาร่วมสังฆกรรมมากกว่านี้ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 00:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ยาวโคตร ๆ เป็นกระทู้ Epic อีกกระทู้หนึ่ง จริง ๆ ผมไม่เคยโหลดบิท แต่ผมก็ทำตัวนรกพอ ๆ กัน ล่าสุด เพิ่งไปซื้อแผ่นผีจากแดนเหนือมา ตามกำลังทรัพย์ที่อำนวยได้ ...ถ้าการโหลดบิท มันทำลายค่ายเพลงเล็ก ๆ จริง อย่างที่คุณกึ่งยิงกึ่งผ่าน ว่า ผมก็เริ่มรู้สึกกลัวมันบ้างแล้ว (ทั้ง Bit MP3 แผ่นผี) ฉะนั้นเรามาอุดหนุนแผ่นแท้กันแต่ค่ายเล็ก ๆ กันเถอะ (อ้าว....) จากคุณ : ShadowServant - [ 16 ส.ค. 49 02:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เอาล่ะ.... ผมมีทั้งสิ่งที่อยากพูดแบบสั้นๆ แต่คุณ FxxxNoEvil เขียนยาวเฟื้อยมากๆ ทำให้มันค่อนข้างกว้างในประเด็นต่างๆ ที่กระจายกันออกไป ผมก็รวบรวมมาจำนวนหนึ่งที่จะพูดถึง และเดี๋ยวตอนท้ายผมจะสรุปสั้นๆ เกี่ยวกับประเด็นของ File Sharing ในลักษณะ P2P นะครับ ซึ่งนับรวมทั้ง Bit และลักษณะอื่นๆ ที่เกิดมาก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็น Napster, SoulSeek เป็นต้น จริงๆ อยากแตกกระทู้เลยนะ แต่เอาเหอะ จะได้ต่อเนื่องกัน ลงที่นี่เลยละกัน อิอิอิ เริ่มเลยครับ... จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เรื่องของการแบ่งปัน แนวคิดการแบ่งปันหรือแลกเปลี่ยนนั้นถูกต้องครับ เป็นสิ่งที่ดี สมัยก่อนลงแหได้ปลามา ก็มาแลกกับข้าว แล้วก็พัฒนาเป็นเงินตราก็เป็นการซื้อขายขึ้นมา การแลกเปลี่ยนกันก็ยังมีอยู่ แต่เป็นการแลกเปลี่ยนแบบผมเอาของที่ซื้อมา มาแลกกับอีกคนที่มีของที่ผมต้องการ (และเค้าต้องการของผม) อาจจะเพิ่มเงินกันนิดหน่อย ซึ่งของทั้งคู่นั้น ไม่ได้มาด้วยการคว้าลม แต่อย่างน้อยๆ ก็ต้องไปซื้อมา ถ้าจะพูดถึงเกี่ยวกับการซีร๊อก เช่นนักศึกษาไปนั่งแล๊กเชอร์แล้วสรุปเอาไว้ เพื่อนๆ ก็ไปซีร๊อกมาแบ่งกันอ่าน อันนี้เค้าเรียกว่าฉันมิตรและไม่มีใครเสียประโยชน์อะไรเนื่องจากคนแรกเริ่ม ไม่ได้ทำออกมาขาย แต่ถ้าเค้าทำออกมาขาย แล้วเพื่อนๆ เอาไปแจกกันจนทั่วมหาวิทยาลัย และลามไปทุกมหาวิทยาลัยทั้งประเทศ เค้าอาจจะขายได้แค่ 20 บาท แทนที่จะเป็นพันๆ หมื่นๆ บาท แต่ก็ไม่ใช่ไงครับ จริงๆ ก็แค่แจกเพื่อนฝูงไม่กี่คน อันนี้ต้องมองถึงขอบเขตด้วย ถ้าผมซื้อ CD มาแล้วชอบมากเลย อยากให้เพื่อนๆ ได้ฟังบ้าง ผมก็ rip แล้วก็ write หรือ copy ใส่ handy drive ไปให้เพื่อนสองสามคน แน่นอนว่าตามหลักการแล้วมันไม่ควร แต่มันก็ยืดหยุ่นได้บ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่กับการที่คนนึงเอามา rip (หรือจาก source ที่เป็นไฟล์อยู่แล้ว ซึ่งเราไม่พูดถึง นั่นมันผิดเต็มๆ) แล้วเอามาแจกกันใน P2P แล้วคนมากมายต่างก็โหลดแล้วก็ขยายขอบเขตไป โดยที่แผ่นจริงๆ ขายได้น้อยมาก เพราะขอบเขตของการแบ่งปันมันเกินกว่าที่ควรจะเป็นไปแล้ว มันเกินพอดีไปแล้ว ตรงจุดนี้ล่ะครับที่เค้าเอามาพูดกัน เพราะอุปนิสัยของคนที่โหลดของพวกนี้ คุณ FNE (ขอย่อนะ) เองก็คงรู้ว่าส่วนใหญ่แล้ว จะหาเพลงหรือหนังใหม่ๆ ที่ออกมา ที่เพิ่งวางแผง วางตลาดกันเลย และมีน้อยมาก ที่จะหาไฟล์ที่หายากๆ ถ้าแบบหลังที่หาของยากๆ อันนี้ไม่เถียงเลยครับ ดีแน่นอน เพราะโดยมากจะหาตามแผงไม่ได้แล้ว แต่อย่างที่รู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ผู้ใช้ ซึ่งผมเองก็ได้บอกเอาไว้ตั้งแต่ตอนต้นแล้ว ว่าจะดีจะแย่อยู่ที่คนที่เอาไปใช้ ในกรณี P2P จะใช้คำว่า "ปลาเน่าตัวเดียว" ไม่ได้หรอกครับ มันเน่าเกือบทั้งเข่งเลย เชื่อขนมกินได้ว่าคนแบบคุณ FNE มีน้อยมาก กลับมาที่เรื่องของธุรกิจและกับคำที่ว่า "ก่อนที่จะมีค่ายเพลง ก่อนที่จะมีกฎหมายลิขสิทธิ์ ดนตรีนั้นก็เป็นไปได้ ดนตรีนั้นก็สนองความต้องการของมนุษย์ได้" (ในความเห็นที่ 8) สมัยก่อน ยังไม่มีคอมพิวเตอร์ ยังไม่มีโปรแกรม Bit หรือใดๆ ทำไมเค้ายัง Share กันได้ล่ะครับ จริงไหมครับ ผู้ที่อยากฟัง อยากรู้ อยากศึกษา ก็หากันได้อยู่แล้วนี่ โลกมันพัฒนาขึ้นครับ แต่ก่อนไม่มีโทรศัพท์ คนเราก็ยังนัดกัน ยังจีบกันได้ ยังนัดเพื่อนไปกินเหล้ากันได้ พอมีโทรศัพท์บ้านก็สะดวกขึ้น พอมีโทรศัพท์เคลื่อนที่ ยิ่งสะดวกขึ้นไปใหญ่ ในทำนองเดียวกัน การแบ่งปันมันก็พัฒนาขึ้น มีคอมพิวเตอร์ มีโปรแกรม P2P เกิดขึ้น สนองความต้องการมากขึ้น และทำให้คนนิสัยเสียขึ้น P2P เป็นสิ่งที่ดี แต่คนที่เอาไปใช้แบ่งปันกัน มันออกจะเป็นสีดำมากกว่าสีขาวครับ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 03:42:41 จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เรื่องของสินค้า พ่อค้า และผู้บริโภค ที่คุณ FNE เขียนมาเรื่องที่ว่า ... "คุณเคยสงสาร Coca Cola ไหมที่ตลาดน้ำดำของเขาต้องแข่งกับ Pepsi และ Private Brands อีกมากมาย Coca Cola เคยเรียกร้องความสงสารจากคุณให้มาซื้อสินค้าเขาไหม?" (ความเห็นที่ 8) ลอง Tesco Lotus เอาน้ำดำที่เค้าทำเองมาแจกฟรีทุกสาขาสิครับ (คิดแค่ในไทยนะ) แจกแบบไม่อั้นด้วยนะ (นึกในแบบ P2P) ใครได้ไปแล้ว ก็ได้สูตรเอาไปทำฟรีแจกต่อคนอื่นอีกต่างหาก (เอาเป็นว่ามันทำง่ายเหมือนน้ำส้มคั้น เพราะมันไม่จริงอยู่แล้ว) ผมว่าถ้าเป็นอย่างนั้น ทั้งไทยน้ำทิพย์ (Coca Cola) และเสริมสุข (Pepsi) คงเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่ๆ เลยครับ ไม่ต้องน้ำดำก็ได้ Nike , Reebok , Adidas ก็ได้ นี่ขนาดว่าของปลอมที่ทำขายกันมา ... ย้ำว่าขายนะครับ ไม่ได้แจกฟรี .. กลุ่มตัวแทนจำหน่ายยังต้องพึ่งตำรวจในการตามจับของปลอมเลยครับ ไม่ใช่เค้าไม่ได้เรียกร้องนะครับ เค้าก็มีกระบวนการของเค้าเหมือนกัน เห็นตามข่าวอยู่บ่อยๆ ครับ เรื่องการจับสินค้าทั้งหนีภาษีและของปลอม ดังนั้นจะบอกว่า "ค่ายเพลงร้องเต้น ทำไมอย่างอื่นไม่เห็นเป็นอะไรเลย" ผมว่ามันไม่ค่อยถูกครับ มันเทียบกันไม่ได้เลยในการกระจายสินค้าแต่ละหน่วยออกไป แต่ถ้ามันเหมือนกัน ก็จะเป็นแบบตัวอย่างน้ำดำที่ผมยกมานั่นล่ะครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เรื่องของลิขสิทธิ์และสิทธิบัตร ก่อนอื่นมาพูดถึงเรื่องของการ Tapping กันก่อนเลยครับ การ Tapping เป็นเทคนิคครับ ไม่ใช่ Content ครับ ต้องแยกให้ออกนะครับ ง่ายๆ เลย .. การ Hammer On , Pull Off เป็นเทคนิคง่ายๆ ในการเล่นกีต้าร์ ใครๆ ก็เล่นได้ ไม่ผิด ทั้งเล่นเองที่บ้าน หรือผลิตงาน และถ้าคุณเอา Hammer On และ Pull Off (ใช้เทคนิคเดียวกัน) ผลิตงานเพลงออกมาโดยไม่เหมือนใคร (Content ไม่เหมือนกัน) นั่นเยี่ยมเลย แต่ถ้าคุณใช้ Hammer On และ Pull Off (เทคนิคเดียวกัน) แต่มีท่อนเพลงเหมือนเพลงไหนสักเพลงเด๊ะเลย (Content เหมือนกัน) อันนั้นไม่ใช่แล้วครับ .. มันก็มาเข้ากับที่คุณ FNE พูดถึงเรื่องของการสร้างสรรค์ในเรื่องของการทำเพลง "เวลาคุณแต่งเพลงขึ้นมาสักเพลง คุณบอกได้สักเท่าไหร่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นความคิดสร้างสรรค์ของ "ตัวคุณเอง"? คุณเป็นหนี้ความคิดสร้างสรรค์ที่มีมาเท่าไหร่ถึงจะทำมันออกมาได้? คุณเป็นหนี้ศิลปินที่ "สร้างสรรค์" แนวทางสักกี่แนวที่ทำให้แนวของคุณนั้นเป็นไปได้? คุณได้รับอิทธิพลอัลบั้มสักกี่อัลบั้มเพลงสักกี่เพลงที่ศิลปินรุ่นเก่ากว่าได้ "สร้างสรรค์" มา ในการทำเพลงหนึ่งๆ ออกมา? (ความเห็นที่ 15) อันนี้เห็นด้วยเต็มที่เลยครับ แต่มันเป็น "ความรู้" เพื่อนำมา "สร้างสรรค์" ไม่ใช่เหรอครับ เหมือนเราเรียนเพื่อประกอบอาชีพ เหมือนเราเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต แล้วผลิตงานออกมา ผมว่ามันไม่น่าจะเอามาพูดถึงเรื่องของลิขสิทธิ์เลย (ต้องแยกคำว่า "สร้างสรรค์" กับคำว่า "ลอกเลียน" นะครับ เราไม่ได้คุยกันประเด็นนั้นนี่ ใช่ไหมครับ) มันก็เหมือนที่ผมบอกว่า Tapping เป็นเทคนิค ไม่ใช่ตัว Content นั่นล่ะครับ และที่คุณ FNE บอกว่า .. "พวกค่ายใหญ่อาจไม่กลัวการเผยแพร่ฟรีๆ จะลดยอดขายลงอย่างที่เข้าใจกันก็ได้ สิ่งที่เขากลัวอาจเป็นหลักฐานที่ว่า การเผยแพร่ดังกล่าวเป็นการเพิ่มยอดขาย ซึ่งอาจทำให้ Napster ชนะคดี และทำให้บรรดาศิลปินเริ่มตีตนออกห่าง เพราะเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งค่ายใหญ่ในการเผยแพร่งานของตนเองก็ได้ ซึ่งจะทำให้ค่ายใหญ่สูญเสียรายได้ในการผูกขาดลิขสิทธิ์ของศิลปินอีกหลายๆ รายได้" (ความเห็นที่ 17) ผมจะขออ้างอิงคำพูดของพี่หมอวินส์สุดที่รักว่า "สตีฟ จอบส์ เคยยอมรับว่ารายได้จากการขายเพลงใน iTunes นั้นน้อยมากๆ จุดประสงค์หลักคือการกระตุ้นยอดขายให้ iPod มากกว่า" (ความเห็นที่ 31) และจะขอเพิ่มเติมว่า ในกรณีของ Kid A นั้น มันเป็นกรณีแรกๆ ที่มีการหลุดงานออกมา ทำให้ผู้คนแตกตื่น และกระหายที่อยากจะฟัง ลองคิดดูเล่นๆ ครับ ถ้าหลังๆ มาทำแบบนี้กันทุกวง ทุกอัลบั้มจะตื่นเต้นและน่า "รีบโหลด" แบบนี้ไหม .. ผมว่าไม่นะ และต้องแยกคำว่า "เผยแพร่" กับ "ยอดขาย" นะครับ เผยแพร่ได้มาก แต่ไม่ได้เงิน แน่นอนค่ายต้องเดือดร้อน แต่ปลายห่วงโซ่อาหารก็คือผู้ผลิตงานเองนั่นแหละ ที่จะอดอยากปากแห้งในที่สุด ยิ่งถ้าชื่อเสียงไม่ใหญ่โต จะหาเงินจากทัวร์คอนเสิร์ตก็คงยาก ใช่ไหมครับ.. และเรื่องของสิทธิบัตรยา อยากให้ลองอ่านหนังสือ "มติชนรายสัปดาห์" ฉบับที่ 1355 ( 4-10 สิงหาคม 2549) หน้า 20 คอลัมน์ "อาหารสมอง" โดย ดร.วีรกร ตรีเศศ ในหัวข้อที่ว่า "บริษัทยาลวงโลก" (ถ้าเปิดอ่านแล้วไม่เห็น ดร. ในหนังสือ ก็ไม่ต้องแปลกใจครับ ท่านไม่เขียนเอาไว้ แต่ผมเคยเมล์ไปคุยกับท่านเรื่องของ Sudoku ที่ผมเขียนลง Blog โดยต่อยอดมาจากการอ่านคอลัมน์ของท่าน) ในคอลัมน์นั้น สรุปโดยรวมได้ใจความว่า บริษัทยาหัวหมอ ได้ผลิตยาที่มีส่วนผสมคล้ายเดิม เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย แล้วก็จดสิทธิบัตรใหม่ เมื่อสิทธิบัตรยาตัวเก่ามันใกล้จะหมดลง และโหมโฆษณายาตัวใหม่ว่าเหนือกว่ายาเดิม (ในอเมริกา อายุสิทธิบัตรยา แต่เดิม 8 ปี ปัจจุบันเป็น 14 ปี) ซึ่งเป็นการฉวยโอกาสของบริษัทยา จะเห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องของการคุ้มครองสิทธิบัตรหรือลิขสิทธิ์ "อย่างถูกต้อง" เลยครับ แต่เป็นการมั่วนิ่ม และซิกแซกของพวกฉวยโอกาส (คุณ FNE เองก็เข้าใจ และพูดเองด้วย) อันนี้มันผิดไงครับ การกระทำมันผิด ไม่น่าจะเอามาเทียบเคียงกับงานเพลงที่ทำออกมา จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สำหรับผู้ที่สับสนระหว่างสิทธิบัตรและลิขสิทธิ์ สำหรับผู้ที่งงๆ กับคำว่า สิทธิบัตร และ ลิขสิทธิ์นะครับ เอาสิทธิบัตร ( Patent ) ก่อนครับ อ้างอิงจาก http://web1.dara.ac.th/somchit/lessononline/paten.html 1) สิทธิบัตรการประดิษฐ์ สิทธิบัตรการประดิษฐ์ หมายถึง การให้ความคุ้มครองการประดิษฐ์คิดค้นที่เกี่ยวกับ ก. ผลิตภัณฑ์ องค์ประกอบ ส่วนประกอบ สารประกอบ ระบบ อุปกรณ์ โครงสร้าง เครื่องมือเครื่องใช้ หรือกลไกของผลิตภัณฑ์ ข. กรรมวิธีในการผลิต หรือ การปรับปรุงคุณภาพของผลิตภัณฑ์ให้ดีขึ้น   เช่น กรรมวิธีทำให้เครื่องสูบน้ำได้ดีขึ้น เป็นต้น ค. การใช้ผลิตภัณฑ์หรือกรรมวิธีดังกล่าวข้างต้น 2) สิทธิบัตรการออกแบบผลิตภัณฑ์ สิทธิบัตรการออกแบบผลิตภัณฑ์ หมายถึง การให้ความคุ้มครองความคิดสร้างสรรค์ที่เกี่ยวกับ ก. รูปร่างลักษณะภายนอกของผลิตภัณฑ์ คือ ลักษณะหรือรูปทรงของผลิตภัณฑ์ซึ่งเป็นลักษณะ 3 มิติ คือความกว้าง ความยาวและความสูง ของผลิตภัณฑ์ที่มองเห็นได้จากภายนอก ตัวอย่างเช่นรูปทรงของขวดน้ำหอม ซึ่งตัวขวดมีลักษณะเป็นรูปครึ่งวงกลม นาฬิกาข้อมือซึ่งมีหน้าปัทม์เป็นรูปสี่เหลี่ยม หรือ รูปร่างภาชนะต่างๆ ที่บรรจุสิ่งต่างๆไว้ข้างใน ข. ลวดลายหรือสีของผลิตภัณฑ์ คือ ลวดลายหรือสีที่ทำให้เกิดขึ้นบนพื้นผิวภายนอกของผลิตภัณฑ์ ตัวอย่างเช่น ลวดลายของพรมปูพื้น ลวดลายของ ผ้ามัดหมี่ ลวดลายของแก้วน้ำ ลวดลายประตูโบสถ์ โดยการลงรักปิดทอง เป็นต้น ต่อมาเป็นลิขสิทธิ์นะครับ ลิขสิทธิ์ ( Rights ) มีดังนี้ครับ ผมคัดมาเฉพาะที่เกี่ยวกับที่เราพูดคุยกันอยู่ อ้างอิงจาก http://web1.dara.ac.th/somchit/lessononline/license.html 1. ลิขสิทธิ์คืออะไร ลิขสิทธิ์เป็นผลงานที่เกิดจากการใช้สติปัญญา ความรู้ความสามารถ และความวิริยะอุตสาหะในการสร้างสรรค์งานให้เกิดขึ้น ซึ่งถือว่าเป็นทรัพย์สินทางปัญญาประเภทหนึ่ง ลิขสิทธิ์หมายถึงสิทธิแต่เพียงผู้เดียวที่จะกระทำการใดๆ เกี่ยวกับงานที่ผู้สร้างสรรค์ได้ทำขึ้น 2. ประเภทของงานสร้างสรรค์ งานสร้างสรรค์ที่มีลิขสิทธิ์ ประกอบด้วยงานต่างๆ ดังนี้ 2.1 งานทั่วไป ได้แก่ งานวรรณกรรม เช่น หนังสือ จุลสาร สิ่งเขียน สิ่งพิมพ์ โปรแกรมคอมพิวเตอร์ งานนาฎกรรม เช่น งานเกี่ยวกับการรำ การเต้น การทำท่า หรือการแสดงที่ประกอบเป็นเรื่องเป็นราว การแสดงโดยวิธีใบ้ งานศิลปกรรม เช่น งานด้านจิตรกรรม ประติมากรรม สถาปัตยกรรม ภาพพิมพ์ภาพประกอบแผนที่ โครงสร้าง ศิลปประยุกต์ ภาพถ่าย และแผนผัง ของงานดังกล่าว งานดนตรีกรรม เช่น เนื้อร้อง ทำนอง โน๊ตเพลงที่ได้แยกแยะเรียบเรียงเสียงประสานแล้ว งานโสตทัศนวัสดุ เช่น วีดีโอเทป แผ่นเลเซอร์ดิสก์ เป็นต้น งานภาพยนตร์ งานสิ่งบันทึกเสียง เช่น เทปเพลง แผ่นคอมแพคดิสก์ งานแพร่เสียงแพร่ภาพ งานอื่นใดในแผนกวรรณคดี แผนกวิทยาศาสตร์ หรือแผนกศิลปะ 2.2 งานสืบเนื่อง ได้แก่ งานดัดแปลง หมายถึง การทำซ้ำโดยเปลี่ยนรูปใหม่ ปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติมโดยได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ งานรวบรวม หรือประกอบเข้าด้วยกัน โดยได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 03:46:57 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 03:46:26 จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 46 กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ... การแบ่งกลุ่มผู้ซื้องาน "ในสายตาของกฎหมายไทย การถ่ายเอกสารหนังสือนั้นเป็นการกระทำที่ถูกกฎหมาย (แต่ต้องเป็นไปเพื่อการศึกษา) ในระนาบเดียวกัน คำถามของผมคือว่า ถ้ามันเป็นอย่างนั้นแล้ว การทำซ้ำเพลงเพื่อการศึกษานั้นจะเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์หรือไม่" และ .. "ทำไมดนตรีถึงได้รับอภิสิทธิ์เป็นพิเศษในการได้รับการปกป้องจากการทำซ้ำเพื่อการศึกษา ทั้งๆ ที่มันเป็น Fair Use? ผมเชื่อว่าหลายๆ คนไม่ได้ฟังเพลงเพื่อความสนุกสนานอย่างเดียว แต่เพื่อทำการศึกษาด้วย (การศึกษานี้ก็เป็นไปในหลายรูปแบบนะครับ ตั้งแต่ศึกษาดนตรีในฐานะเป็นตัวบททางวัฒนธรรม ไปจนถึงการฟังเพื่อจะเรียนรู้ เพื่อจะได้พัฒนาดนตรีต่อไป) เป็นไปได้ไหมที่เราแยกคนพวกนี้ออกมา และให้อภิสิทธิ์ในการเข้าถึงงานของพวกเขาอย่างชอบธรรม" การถ่ายเอกสารที่พูดถึง (อย่างถูกต้องตามกฎหมาย) มีเฉพาะในมหาวิทยาลัยนะครับ และจะเฉพาะกับ Thesis ด้วย ส่วนหนังสือพวก Text Book ต่างๆ นั้น ผิดแน่ๆ ครับ นักศึกษาก็ทำกันอยู่เยอะ แต่ไม่มีใครค้าความ เพราะไม่มีตัวแทนจำหน่ายเป็นล่ำเป็นสัน ร้านหนังสือเองต่างหาก ที่สั่งเข้ามา ซึ่งโวลลุ่มของมันเองก็ไม่ได้มากถึงขนาดทำให้ร้านหรือเจ้าของหนังสือสะดุ้งสะเทือน นั่นหมายความว่า ถ้าจะพูดถึงเรื่องงานดนตรี มันคนละอย่างกันเลยนะครับ และจะให้แยกออกมามันทำไม่ได้แน่ๆ มันอุดมคติเกินไป จะรู้ได้ไง ว่าคนที่มาซื้องานเพลงคนนี้ซื้อไปเพื่อการศึกษา คนนี้ซื้อเพื่อบันเทิงอย่างเดียว คนนี้ซื้อเพื่อไปแกะเพลง คนนี้ซื้อเพื่อติดตามวัฒนธรรมของเพลง .. เป็นไปไม่ได้ครับ ... เอ้า .. ถ้ามันเป็นไปได้ .. คนที่ซื้อเพื่อการศึกษานั้นเอาไปลงไว้ใน P2P มันก็วกกลับมาเป็นแบบงูกินหาง ที่คนที่ไหนไม่รู้อีกเยอะแยะมากมายมาดูดไฟล์กัน งานก็ขายไม่ออกอยู่ดี จริงหรือไม่จริง จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เรื่องของ MySongBook ไม่ใช่เฉพาะ MySongBook หรอกครับที่โดนระงับการเผยแพร่ tablature ผมเองใช้ Power Tab ( http://www.power-tab.net ) ซึ่งผมว่าดีกว่า Guitar Pro เยอะเลยครับ ผมลองมาทั้งสองอย่างแล้ว เจ้า Power Tab เองก็โดนเช่นกันครับ จนตอนหลังต้องมีโปรแกรม Power Tab Librarian ขึ้นมา ซึ่งเป็น P2P ในการ "แบ่งปัน" tab ที่แกะกันด้วย ... เนี่ย P2P อย่างนี้ ผมว่ามีประโยชน์มากๆ อย่างนี้เยี่ยมครับ เพื่อการศึกษาอย่างแท้จริง เอ้า เข้าเรื่อง .. สำหรับเว็บ Tab ต่างๆ ที่โดนระงับ ผมว่าคุณ FNE เข้าใจอะไรผิดไปสักอย่างครับ เว็บเหล่านั้นไม่ได้โดนระงับเนื่องจากเจ้าของผลงานเพลงนะครับ แต่เป็นบริษัทที่ผลิต Sheet Music (หนังสือรวม Tab หรือโน้ตสากล) ต่างหาก ที่ผลักดันให้เกิดเรื่องนี้ ซึ่งองกรค์นี้คือ MPA ( The US Music Publishers' Association ) จะเห็นว่าเป็นธุรกิจสื่อสิ่งพิมพ์ครับ ไม่ได้เกี่ยวกับศิลปิน หรือค่ายเพลงแต่อย่างใด รายละเอียดเรื่องของ MPA กับการแบนเว็บเหล่านี้ อ่านได้ตาม link นะครับ http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/4508158.stm http://www.mpa.org/news/show/5 http://www.mpa.org/news/show/9 ขอย้ำว่า "ไม่เกี่ยวกับศิลปินและค่ายเพลง แต่เป็นสื่อสิ่งพิมพ์ต่างหาก ที่เดือดร้อนกับเว็บ Tab ต่างๆ" นะครับ.. เอ๋า.. มันดันไปเข้ากับกรณีที่ผมยกตัวอย่างเรื่องของการถ่ายซีร๊อกซะอีกแน่ะ .. โห เห็นตัวอย่างกันอย่างฉับไวเลย จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ก่อนสรุป ... ผมจะบอกว่า เราไม่ได้คุยกันเรื่องเพลง Copy คนอื่นมา หรือ MP3 ผิดกฎหมายนะครับ เผื่อใครจะเอาไปโยงกัน จะเห็นว่าผมหลีกเลี่ยงตลอด ถึงแม้จะคุยเรื่องลิขสิทธิ์ ผมก็ไม่พูดเรื่องที่ว่านี้เลย เราพูดกันในประเด็นเกี่ยวกับความชอบธรรมทั้งหมด ข้อสรุปของผม 1. P2P เป็นเครื่องมือเท่านั้น จะผิดจะถูกอยู่ที่คนใช้ 2. ผู้ใช้ P2P ส่วนใหญ่มีด้านมืดมากกว่า ซึ่งจะโหลดงาน Commercial กันอย่างเอิกเริก 3. การใช้ P2P ในการโหลดสิ่งที่หายาก ผมเห็นด้วย เพราะมันหาซื้อไม่ได้แล้ว อันนี้มันหลุดจากเรื่องของ Commercial หรือ Margeting แล้ว 4. การที่ P2P โดนโจมตี เป็นเพราะคนกลุ่มใหญ่ ไม่ใช่คนกลุ่มเล็กที่ใช้งานอย่างเข้าใจแบบคุณ FxxxNoEvil 5. การแบ่งปัน แบ่งปันกันได้ เป็นสิ่งที่ดี แต่เมื่อใดที่คุณนำงาน Commercial มาแบ่งปันแม้แต่สักแค่ครั้งเดียว คุณก็ผิดแล้ว ถึงแม้จะอนุโลมกันในกรณีจำนวนน้อยๆ แต่ P2P มันกระจายกันได้ไวและเยอะมากๆ ดังนั้นการเอางาน Commercial (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในช่วงเวลาอันใกล้) มาเผยแพร่ใน P2P เป็นสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง 6. การเรียนรู้และสร้างสรรค์จากสิ่งที่มีอยู่แล้ว กับ การนำสิ่งที่มีลิขสิทธิ์มาทำซ้ำ .. คนละเรื่องกัน น่าจะแค่นี้ล่ะครับ ผมอาจจะตอบช้าหน่อย เพราะว่าต้องตอบตอนกลางคืนนะครับ (โดยเฉพาะถ้าตอบยาวๆ แบบนี้) แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 03:50:21 จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 16 ส.ค. 49 03:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นเกียรติ์มากครับ คุณกึ่งฯ ที่ตอบเสียยาวยืด ผมขอไล่ไปที่ละประเด็นนะครับ ประเด็นแรกเรื่องการแชร์ ที่ผมยกมาทีแรกเพราะ ต้องการจะ "ยก" แนวคิดเกี่ยวกับ P2P ที่เป็นด้านบวกบ้าง เพราะ ผมก็บอกแต่แรกแล้ว ว่าผมเห็นคนส่วนใหญ่ชอบพูดประเด็นนี้ในทางลบ (หรือไม่ก็หลีกเลี่ยงที่จะให้ความเห็น) ส่วนที่จะเห็นว่ามันเป็นกลางๆ อย่างคุณ กึ่งฯ ผมคิดว่ามีน้อยมากๆ ผมก็เลยจะต้องการเสริมอีกด้านให้เห็นว่า P2P มีอีกมุมนะ เพื่อจะสร้างความสมดุลย์อย่างไม่มากก็น้อย ผมชี้ให้เห็นแล้วว่าในหลายๆ กรณีแล้ว การ P2P นี่ดำรงอยู่ได้ด้วยการเอื้อเพื้อ ส่วนประเด็นเรื่องขอบเขต คุณกึ่งบอกว่า "อันนี้ต้องมองถึงขอบเขตด้วย ถ้าผมซื้อ CD มาแล้วชอบมากเลย อยากให้เพื่อนๆ ได้ฟังบ้าง ผมก็ rip แล้วก็ write หรือ copy ใส่ handy drive ไปให้เพื่อนสองสามคน แน่นอนว่าตามหลักการแล้วมันไม่ควร แต่มันก็ยืดหยุ่นได้บ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่กับการที่คนนึงเอามา rip (หรือจาก source ที่เป็นไฟล์อยู่แล้ว ซึ่งเราไม่พูดถึง นั่นมันผิดเต็มๆ) แล้วเอามาแจกกันใน P2P แล้วคนมากมายต่างก็โหลดแล้วก็ขยายขอบเขตไป โดยที่แผ่นจริงๆ ขายได้น้อยมาก เพราะขอบเขตของการแบ่งปันมันเกินกว่าที่ควรจะเป็นไปแล้ว มันเกินพอดีไปแล้ว" ตรงนี้ผมคิดว่า เราควรจะมานั่งคิดกันจริงๆ ว่าขอบเขตมันแค่ไหน และทำให้มันชัดเจนในทางกฏหมาย เพราะ ในทางกฏหมายมันไม่ใช่ ควร หรือ ไม่ควร แต่มันเป็น ผิด หรือ ไม่ผิด ไม่ใช่หรือครับ ผมคนหนึ่งหละที่จะไม่ Happy กับพื้นที่เทาๆ ที่ผิดกฏหมายแต่ดันถูกจารีต วันดีคืนดีจะถูกฟ้องเมื่อไรก็ไม่รู้ ตรงนี้ผมอยากจะทำให้มันถูกต้องอย่างไม่มากก็น้อย อย่างที่ผมพยายามจะพูดเรื่องห้องสมุดดนตรีไงครับ แต่ผมก็ต่อสู้ให้ P2P ด้วย เพราะ เวลาคุณโจมตี หรือ ไล่ปิด คุณสาดมันไปทั้งแผง คุณไม่ได้ กันคนที่ "คนกลุ่มเล็กที่ใช้งานอย่างเข้าใจ" ออกไป คุณไม่มีมาตรการตรงนั้น ดังนั้นก็ไม่แปลกที่ตรงนี้คนที่ใช้งานทั้งอย่างเข้าใจและไม่เข้าใจนั้นจะต้องต่อสู่ร่วมกันในทางการเมือง (แม้เขาจะไม่ชอบหน้ากันก็ตาม) โดยส่วนตัวผมไม่ได้เห็นว่า P2P นั้น "ดำ" ผมเห็นว่ามันยัง "เทาๆ"  อยู่ (ประเด็นที่ควรยกตรงนี้คือ มันเป็นสีอะไรสำหรับใครมากกว่า ฝายต่อต้านก็ต้องบอกว่ามัน ดำ อยู่แล้ว ฝ่ายสนับสนุนก็ต้องบอกว่ามันไม่ ดำ ตรงนี้เป็นเรื่องของการต่อสู้ทางความคิด) ส่วนประเด็นเรื่อง Coke ผมชี้แจงไปแล้วนะครับไม่ขอพูดต่อ ผมชอบประเด็นที่คุณกึ่งบอกให้แยก "สร้างสรรค์" กับ "เลียนแบบ" มันชัดมากเลยครับ สิ่งที่ผมยกมาก็เป็นประเด็นที่ผมอยากให้มาพูดคุยกัน (ไม่ใช่ในเชิงกฏหมาย) ว่าเส้นแบ่ง ของสองสิ่งนี่มันตรงไหน แน่นอนครับ มันต้องแบ่ง ระหว่างสองอันนี้ แต่คำถามคือ มันต้องแบ่งตรงไหน? ซึ่งผมคิดว่านี่ควรจะเป็นประเด็นใหญ่ของมันต่างหาก แต่ผมหลุดพูดมา ก็เพราะแนวคิดเรื่อง ความสร้างสรรค์นี่เป็นพื้นฐานของแนวคิดเกี่ยวกับทรัพย์สินทางปัญญา และ การลากเส้นแบ่งระหว่างสร้างสรรค์กับเลียนแบบของเรา นั้นก็มีผลต่อแนวคิดเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาไม่น้อยถ้าเราจะคุยกันจริงๆ แต่ประเด็นมันใหญ่เกินไปที่จะคุยกันในกระทู้นี้ ดังนั้นขอผ่านประเด็นนี้แบบฝากไว้แล้วกัน (ผมเชื่อว่าแต่ละคนเห็นเส้นแบ่งไม่เหมือนกันหรอก น่าสนุกดีที่จะคุยกันถึงเกณฑ์ในการแบ่งของแต่ละคน) เรื่อง Kid A นี่เป็น Case ที่ยกมาเพื่อให้เห็นตัวอย่างแปลกๆ ของเรื่องพวกนี้ ผมคิดว่าส่วนที่น่าสนใจก็คือ P2P นั้นก็สามารถทำให้เพิ่มยอดขายได้ (การวิเคราะห์ผมว่ายังไม่ดีเท่าไร แต่ผมเอามาจากชาวบ้านอีกที) เรื่องสิทธิบัตรยา คุณกึ่งฯบอกว่า "จะเห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องของการคุ้มครองสิทธิบัตรหรือลิขสิทธิ์ "อย่างถูกต้อง" เลยครับ แต่เป็นการมั่วนิ่ม และซิกแซกของพวกฉวยโอกาส (คุณ FNE เองก็เข้าใจ และพูดเองด้วย) อันนี้มันผิดไงครับ การกระทำมันผิด ไม่น่าจะเอามาเทียบเคียงกับงานเพลงที่ทำออกมา" ผมเห็นว่ามันผิดหรือเปล่า? โดยทั่วไปก็คงต้องคิดว่ามันไม่เหมาะและน่าเกลียดอยู่แล้ว แต่ประเด็นที่สำคัญตรงเรื่องสิทธิบัตรยาก็คือ "มันเป็นเรื่องถูกกฏหมายภายใต้ระบอบทรัพย์สินทางปัญญา (ต่อไปนี้ขอย่อว่า IP) ในปัจจุบัน" ตรงนี้ไม่เกี่ยวกับว่าใครจะเห็นว่ามันน่าเกลียด หรือ ไร้มนุษยธรรมเป็นการส่วนตัว ประเด็นหลักที่ผมยกมาตรงนี้ก็คือ ด้านมืด (ถ้าจะเรียกอย่างนั้น) ของทรัพย์สินทางปัญญา หรือ IP (ไม่ว่าจะเป็นสิทธิบัตรหรือลิขสิทธิ์ก็อยู่ภายใต้แนวคิดนี้เหมือนกัน) อันเป็นสิ่งที่อยู่ในระนาบเดียวกับแนวคิดที่หลายๆ คนใช้โจมตี P2P แต่นั่นเป็นเรื่อง ที่ผู้ถูกกระทำนั้นอยู่ฟังเดียวกับกฏหมาย IP มาเรียกร้องความเห็นใจ ฯลฯ ที่ผมเล่าเรื่องสิทธิบัตรยากับประเทศโลกที่สาม ในแง่หนึ่งก็เพื่อจะขอความเห็นใจเช่นกัน แต่เป็นจากอีกฝ่าย อันเป็นฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับ IP ไม่ว่าจะเป็นประชากรตาดำๆ อันเจ็บไข้ได้ป่วยของโลกที่สามที่ไม่มีปัญญาซื้อยาแพงๆ ไป จนถึง ผู้ผลิตยาท้องถิ่นที่มีศักยภาพจะผลิตยากถูกๆได้ แต่ไม่สามารถทำให้เพราะ กฏหมาย IP นาๆ ชาติค้ำคออยู่ สำหรับผมแล้วผมคิดว่าระบอบ IP โลกนั้นในระดับหนึ่งมันเป็นก้อนใหญ่ๆที่มีความเชื่อมโยงกัน เวลาคุณปกป้องมันในระดับหนึ่งแล้วคุณก็ลังปกป้องทั้งระบอบ (พูดในทางปฏิบัติ) เวลาคุณโจมตีมันในระดับหนึ่งแล้วคุณก็กำลังโจมตีมันทั้งระบอบ เวลาค่ายๆ ใหญ่ๆ นั้นพยายามจะยืดอายุ การเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์งาน มันก็น่าจะมีผลต่อการยืดอายุของสิทธิบัตรยาไม่มากก็น้อย ในระดับหนึ่งแล้วผมคิดว่าในทางปฏิบัติแล้วการที่คุณจะประนามอันหนึ่งและสนับสนุนอันหนึ่งนั้นมันเหมือนสำนวนฝรั่งที่ว่า Have your Cake and Eat It. คือจะเอาไปหมดทั้งๆ ที่จริงๆ มันไม่ได้ เพราะ จริงๆ คุณต้อง Have your Cake or Eat It. ผมจึงเห็นว่านี่เป็นประเด็นเรื่องจุดยืนทางการเมืองในกรณีของแนวคิดเรื่อง IP จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 09:53:18 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ต่อมา "การถ่ายเอกสารที่พูดถึง (อย่างถูกต้องตามกฎหมาย) มีเฉพาะในมหาวิทยาลัยนะครับ และจะเฉพาะกับ Thesis ด้วย ส่วนหนังสือพวก Text Book ต่างๆ นั้น ผิดแน่ๆ ครับ " ถ่ายเอกสารพวก Text Book นั้นผิดจริงๆ เหรอครับ? ตรงนี้นอกจากผมเคยได้ยินว่ามันไม่ผิด แล้ว (จริงๆไม่อยากออกตัวตรงนี้เท่าไร) ผมเคยเข้าร่วม International Conference ของ พวก Copyleft แล้วเขาก็มีการกล่าวประเด็นในเรื่องนี้ความว่า ตอนแรกๆ เป็นเรื่องเป็นราวกันอยู่ในเรื่องทำสำเนาหนังสือ แต่ตอนหลังศาลสูง(Supreme Court) ไทยก็ตัดสินว่ามันไม่ถือว่าการถ่ายเอกสารหนังสือในห้องสมุดเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ ถือว่าเป็นการกระทำไปทางทางการศึกษาวิจัย (อันเป็นข้อยกเว้นในการละเมิด) โดยมีเงื่อนไขที่ว่า ทางร้านต้องทำตาม Order เท่านั้น ห้ามทำขายเอง นอกจากนี้แล้วศาสสูงยังบอกว่า ค่าถ่ายเอกสารที่ได้ของร้านถ่ายเอกสารไม่ใช่การค้ากำไรจากหนังสือ แค่เป็นการคิดค่าบริการตามสมควร นอกจากนี้แล้วผมได้เข้าประชุมหลายๆ วงเกี่ยวกับประเด็นพวกนี้ เขาก็ได้ตอกย้ำแนวคิดนี้อีก ผมจึงค่อนข้างชัวร์ว่าไม่ใช่แค่ Thesis เท่านั้นที่ตกอยู่ภายใต้กฏเกณฑ์นี้ แต่เป็นหนังสือทั้งหมดในห้องสมุดเลย ผมก็เชื่อว่านักวิชาการหลายๆ ท่าน Happy นะ รวมทั้งผมด้วย ที่สามารถทำสำเนาเพื่อการศึกษาได้อย่างถูกต้องตามกฏหมาย แล้วคุณกึ่งฯแน่ใจเหรอว่าไม่มีใครฟ้องผมว่ามันฟ้องกันตั้งแต่เรื่องมันแดงแล้ว แต่พอดีศาลสูงตัดสินไปในทางที่ไม่เอื้อประโยชน์ฝ่ายฟ้องเท่านั้นเอง และก็เป็นยกหนึ่งในไม่กี่ยกที่ฝ่าย Copyleft มีชัย "นั่นหมายความว่า ถ้าจะพูดถึงเรื่องงานดนตรี มันคนละอย่างกันเลยนะครับ และจะให้แยกออกมามันทำไม่ได้แน่ๆ มันอุดมคติเกินไป จะรู้ได้ไง ว่าคนที่มาซื้องานเพลงคนนี้ซื้อไปเพื่อการศึกษา คนนี้ซื้อเพื่อบันเทิงอย่างเดียว คนนี้ซื้อเพื่อไปแกะเพลง คนนี้ซื้อเพื่อติดตามวัฒนธรรมของเพลง .. เป็นไปไม่ได้ครับ ... " ตรงนี้ผมงงๆ ว่ามันคนละเรื่องอย่างไร ที่ผมเห็นว่าต่างกันจริงๆ ก็อาจจะเป็นคือความแตกต่างในเชิงปริมาณเท่านั้น ซึ่งต่อหน้าข้อยกเว้นการละเมิดผมว่ามันไม่ใช่ประเด็น เช่นเดียวกันกับเพลง ห้องสมุดก็ไม่สามารถ จะทำการแยกแยะได้ว่า คนนั้นทำสำเนาหนังสือไปเพื่ออะไร นั่นหมายความว่าคนอาจจะถ่าย Harry Potter ไปอ่านเล่นอย่างถูกกฏหมายไทยก็ได้ ประเด็นอยู่ที่กฏหมายมองสถานะของห้องสมุดในฐานะของสถานที่ศึกษาหาความรู้ต่างหาก การกระทำสำเนาในห้องสมุดจึงถูกรวบว่าเป็น การกระทำเพื่อค้นคว้าวิจัยไปหมด คำถามผมคือ เราทำศูนย์ Archive งานเพลงภายใต้แนวคิดดังกล่าวไม่ได้หรือไง? จริงๆ แล้วในทางหลักการมันต่างกันตรงไหน? หรือค่ายเพลงจะกลัวเสียรายได้เกินกว่าที่จะให้สิงอย่างนั้นออกมาได้? (นี่ไม่ได้ประชดหรือกล่าวหานะครับตั้งคำถามเฉยๆ แต่ผมก็ว่ามันก็ Make Sense กับค่ายเพลงในฐานะองค์กรธุรกิจนะ) ผมคิดว่าตรงนี้คงต้องต่อสู้กันต่อไปทั้งสองฝ่าย จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 10:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เรื่องเว็ป Tab นั้นขอบคุณๆ กึ่งฯ สำหรับข้อมูลครับ ผมเคยหาแล้วหาไม่เจอ (เมื่อก่อนผมก็เคยใช้ Powertab แต่ใช้ GuitarProแล้วติดใจกว่า มันเขียนกลองได้ด้วย) ผมอาจจะเขียนราวกับเข้าใจผิดไปบ้างเรื่องคนที่มีเรื่องมีราวกับ Mysongbook (ซึ่งคือ MPA ใช่ไหมของคุณสำหรับลิงค์มากนะครับ) แต่ประเด็นหลักๆ ของผมไม่ใช่การโจมตีตัวศิลปินที่ "งก" งาน แต่เป็นการโจมตีใครก็ตามที่ "งก" งานขนาดฟ้องพวกเวปพวกนี้ และ เหนือสิ่งอื่นใดผมต้องการแสดงให้เห็นด้านมืดของระบอบ IP ของโลก ผมต้องการแสดงให้เห็นว่าในหลายๆ ครั้งระบอบดังกล่าวนั้นก็ไม่เป็นผลดี่ต่อวงการดนตรีโดยรวมๆ เหมือนกัน และ ผมก็ต้องการจะตั้งคำถามว่า ถึงแม้ Legal Action ดังกล่าวนั้นจะเป็นไปได้ตามกฏหมาย แต่มัน "เกินไป" หรือเปล่าในความรู้สึกของทุกๆ ท่าน (ไม่ใช่เฉพาะคนเล่นดนตรี) สุดท้ายขอสรุปดังนี้ 1. ผมมองว่านี่ไม่ใช่ปัญหาของ P2P เท่านั้นแต่เป็นปัญหาของระบอบ IP ทั้งก้อนเลย ซึ่งเป็นประเด็นในระดับโลกอยู่ 2. P2P ในสายตาผมยังเทาๆ อยู่ เพราะ มันเป็น Non-Profit (ไม่เหมือนเทปผีซีดีเถื่อนที่เป็น For Profit ) ผมคิดว่ามังยังคาบเกี่ยวประเด็นระกว่าง IP Rights VS Fair Use อยู่ 3. ฝากทุกๆ ท่านช่วยหามาตรการช่วยสนับสนุนคนศึกษางานดนตรีด้วย จะมีทางออกอะไรอีกไหมภายใต้ระบอบลิขสิทธิ์ที่มีอยู่ให้การศึกษางานดนตรีของยุคสมัยเป็นไปได้อย่างสะดวกและเหมาะสมมากขึ้น ทั้งนี้งานดนตรีในยุคสมัยหนึ่งๆ นั้นเป็นสิ่งที่สะท้อนยุคสมัยได้อย่างยากจะหาสิ่งใดเหมือน ดนตรีร็อคนั้นแทบจะเรียกได้ว่าเป็น จิตวิญญาณแห่งยุคสมัย (Zeitgeist- ไม่รู้เขียนผิดหรือเปล่า) ของวัยรุ่นมาหลายปี เราเรียนรู้อะไรต่อมิอะไรของยุคสมัยได้มากมายจากในนั้น และวงการศึกษาสังคมและวัฒนธรรมก็ขาดตรงนี้ไปมากๆ และเห็นเป็นของธรรมดาไม่น่าสนใจ อย่างไรก็ดี ก็มีคนรุ่นใหม่หลายๆ คนลุกขึ้นมาศึกษาเรื่องพวกนี้อยากจริงจังนับเป็นนิมิตรหมายที่ดีมากๆ ของวงการศึกษา หวังอย่างยิ่งว่าวันหนึ่ง ดนตรีร็อคไม่ว่าจะแขนงไหน (ขอเรียกรวมๆ โทษที) ก็น่าจะเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของมนุษยชาติอันควรค่าต่อการศึกษาไม่แพ้ วรรณกรรม, หนัง หรือ กระทั้งเพลงคลาสสิค อย่างไรก็ดีน่าคิดเหมือนกันว่าอีกหน่อยอนาคตของเพลงสมัยนี้จะเป็นเช่นไร คงจะมีสักวันที่คนอย่าง Lars Ulrich จะไม่สามารถลุกขึ้นมาฟ้องใครต่อใครว่าละเมิดลิขสิทธิ์เขาได้ เพราะ ลิขสิทธิ์มันได้หมดอายุไปแล้ว มันกลายเป็นของสาธารณะไปแล้ว ตอนนั้นแผ่น Metallica จะราคาเท่าไรกันหนอ? ตอนนั้นคนจะก็อปงานของ Metallica กันอย่างถูกกฏหมายได้อย่างเสรีเท่าไหนกันหนอ? หรือว่าบางฝ่ายนั้นจะหาโอกาสลักไก่ต่ออายุงานเหมือนบริษัทยายักษ์ใหญ่นั้นทำกันอยู่ตอนนี้? และ วงการตอนนั้นจะเป็นเช่นไรกัน? ระบอบ IP จะเป็นเช่นไรกัน? อนาคตดังกล่าวที่เราร่วมกันกำหนดก็คงเป็นคำถามต่อไป จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 10:58:52 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สุดท้ายขอสรรเสริญทุกๆ ท่านที่มีความจริงใจในการใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกต้องตามลิขสิทธิ์แบบไม่บิดพริ้ว เพราะ คนเยี่ยงท่านนั้นหายากโดยแท้ แม่เราจะฝ่าย Copyright กับ Copyleft จะยืนอยู่คนละข้างกัน แต่เรานักถือในความแน่ของท่าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าท่านอาศัยอยู่ในเมืองไทยอันเต็มไปด้วยของละเมิดลิขสิทธิ์ เมืองที่กระละเมิดลิขสิทธิ์ในหลายๆ อย่างเป็นเรื่องปกติ อันทำให้ชีวิตอันไม่ละเมิดลิขสิทธิ์เลยนั้นเป็นชีวิต ที่เคร่งครัดประดุชดังนักบวชทีเดียว จะมีสักกี่คนที่ใช้ Window ที่ถูกลิขสิทธิ์? และจะมีสักกี่คนที่ใช้ Program ที่ถูกลิขสิทธิ์อื่นๆมาใช้? และ ที่น่าจะหายากเหมือนกัน คือ จะมีสักกี่คนที่รู้สึกผิดกับมัน เพราะ มันมันแทบจะเป็นเรื่องปกติ และ ก็ฝากคำถามถึงทุกๆ ท่านที่ไม่ได้ประพฤติตนให้สอดคล้องกับลิขสิทธิ์อย่างเสมอต้นเสมอปลาย แต่ชอบปกป้องลิขสิทธ์เฉพาะ "ในบางเรื่อง" ถ้าท่านทำในนามของ สิทธิเหนือทรัพย์สินทางปัญญาโดยรวมๆ เราขอให้ท่านละอายบ้าง ในการกล่าวอ้างเช่นนั้นทั้งๆที่ท่านก็ยังทำการละเมิดลิขสิทธิ์บางอย่างอยู่ แต่ถ้าท่านมีเหตุผลที่ดีพอในการละเมิดบางอย่าง แต่ไม่ละเมิดบางอย่าง ก็ขอให้ท่านสร้างความชอบธรรมในการละเมิดบางบริเวณของลิขสิทธิ์ และ หาคำตอบที่ดีพอกับผู้ที่ท่านละเมิดให้ได้ ว่าทำไมเขาถึงโดนแต่คนอื่นๆ ในระบอบลิขสิทธิ์ไม่โดน สร้างความชอบธรรมให้กับการ Double Standard หรือ การลักลั่นก็ว่ากันไป สุดท้ายก็คงต้องกลับมาเรื่องคล้ายๆ "สำนึก" ถ้าท่านที่ออกมาปกป้องลิขสิทธ์ในของอย่างหนึ่ง แต่กลับละเมิดมันอย่างหน้าตาเฉยในของอีกอย่างหนึ่ง ไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นลักลั่น หรือ เลือกปฏิบัติ มันก็คงแล้วไปกระมัง แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 12:55:04 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 12:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 53 บอกตรงตรงว่าขี้เกียจอ่าน เพราะเยอะมาก แต่ติดตามมาโดยตลอด เป็นกระทู้น้ำดีมาก........สาระท่วมสมองผมเลย ตอนนี้จึงขอไปวิดน้ำในสมองออกมาก่อน แล้วมาคุยกันอีกทีก๊าบ ปล.น้ากึ่งนอกจากมีอารมณ์ขันเอ๊กอิเอ๊กเอ๊กแล้ว ยังเคร่งขรึมเคราครึ้มได้ด้วย คารวะหนึ่งดอก จากคุณ : นายกลางคืน - [ 16 ส.ค. 49 18:15:45 ]

ความคิดเห็นที่ 54 จะว่าไปน้ำหรือdetail มันก็เยอะจริงๆครับ (แต่ก็อย่างที่ผมบอกไปแล้วว่าผมเห็นว่าข้อมูลหลายๆส่วนนั้นควรเอามาพิจารณาด้วย - แม้ข้อมูลเหล่านั้นอาจเกินความสนใจของหลายๆ ท่านก็ตามที) ไอ้ผมนึกอะไรที่น่าจะเกี่ยวข้องออกก็เขียนมาไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าเท่าไร อย่างไรก็ดีหวังว่า ข้อมูลหลายๆ ส่วนจะเป็นประโยชน์แก่ผู้สนใจครับ ตัวผมเองก็ได้ข้อมูลเพิ่ม และได้เรียนรู้จากกระทู้นี้เช่นกันครับ (นอกจะจะได้ออกกำลังการความคิดและกลับไปทบทวนข้อมูลที่มีอยู่) แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 19:37:50 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 49 19:37:20 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 16 ส.ค. 49 19:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านจนปวดฉี่เลย...(ปวดจริง ๆ) จากคุณ : ShadowServant - [ 17 ส.ค. 49 13:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 56 หลักการการทำซ้ำเพื่อเผยแพร่ ตามหลักการณ์ แค่ 1 copy ก็ผิดแล้วครับ ไม่ต้องพูดถึงกรณีที่เอามาแจกใครอีกไม่รู้เป็นร้อยเป็นพันคนผ่าน P2P ของอย่างนี้มันผิดแน่ๆ ผิดเต็มๆ ผิดชัดๆ ไม่ต้องมานั่งตีความแบบหัวหมอเลยด้วยซ้ำ ส่วนประเด็นจริงๆ ของคุณ FxxxNoEvil ตามกระทู้นี้แล้วนั้น มันอยู่แค่ที่ว่า "อยากให้คนอื่นมอง P2P ในแง่ดีบ้าง" ผมว่ามันแค่นั้นจริงๆ แต่พูดกันยาวมาก ซึ่งผมเองก็ได้ตอบไปแล้ว ลองอ่านตรงสรุปนะครับ แต่ประเด็นมันเหมือนขว้างไข่ไก่ลงพื้น มันแตกกระจายเต็มไปหมด สำหรับ "อยากให้คนอื่นมอง P2P ในแง่ดีบ้าง"  ผมก็ตอบไปแล้วนะครับ อย่าพูดย้อนไปย้อนมากันเลยครับ ไม่งั้นไม่จบแน่ๆ เพราะตอบโต้กันในจุดที่ไม่ใช่ประเด็นหลักสักที ขอพูดถึงเรื่องการมอง P2P ในแง่บอกด้วยธรรมชาติของมนุษย์อีกครั้งนะครับ แล้วไม่พูดอีกแล้ว เพราะพูดสิ่งเดิมซ้ำๆ มันเหนื่อยครับ จับคนพันคนมายืนรอบกำแพงที่เปรอะไปด้วยสีดำๆ จนทำให้กำแพงมันเป็นเกือบจะดำอยู่แล้ว จะมีสักกี่คนที่บอกว่า กำแพงนี้ยังมีสีขาวเล็กๆ อยู่สองสามจุดนะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว ที่จะบอกว่า มันเป็นสีดำ เป็นสีเทา เปรอะไปหมด มีน้อยคนมากๆ ที่จะพูดถึงสีขาว ผมว่าถ้าคุณ FNE ไม่เข้าใจตรงนี้สักทีก็แย่ครับ พูดกันไม่จบแน่ๆ เลยครับ ผมคิดว่าคำตอบสำหรับ "อยากให้คนอื่นมอง P2P ในแง่ดีบ้าง" มันชัดเจนแล้วนะครับ เพราะคิดเห็นตรงกันเป็นส่วนใหญ่ หากแต่ว่ามันทำให้เกิดประเด็นอื่นๆ แตกยอดออกไป เรื่องอื่นๆ นั้นขอยกยอดคุยในกระทู้ที่เป็นประเด็นของมันแท้ๆ อย่างเรื่องของลิขสิทธิ์ การถ่ายเอกสาร หรือหัวข้ออื่นๆ ก็ตาม ไม่งั้นเราจะคุยกันกว้างขวางเกินไปครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 17 ส.ค. 49 13:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ความเห็นข้างบนผมพิมพ์เอาไว้เมื่อวานตอนสายๆ ก่อนที่คุณ FNE จะมาตอบอีกสองสามความเห็น แล้วก็มาลงท้ายในเรื่องของการละเมิด Software ว่าอย่ามือถือสากปากถือศีล ทำอะไรก็อย่า double standard ผมเห็นด้วยครับ แต่สำหรับอะไรที่มันไม่ "เกินไป" นะครับ ผมพูดสำหรับตัวผมเองก่อนเลยนะครับ ผมเองทำงานทางเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์มาตลอด และค่อนข้างมีสำนึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงนี่ผมยินดีเลยครับ เครื่องที่บ้านผม Windows ก็เป็น OEM ที่ติดมาตอนซื้อเครื่อง ตัวป้องกันไวรัสผมใช้ BitDefender ที่ซื้อของแท้มา (พันกว่าบาทปลายๆ) และโปรแกรมที่ผมเองต้องใช้งานจริงๆ ผมใช้พวก Text Editor ของ Programmer เพราะผมต้องเขียนโปรแกรม ผมก็ใช้ EditPlus ซึ่งเป็นโปรแกรมที่ดีมาก และเป็นโปรแกรมใจดี ให้โหลดและลองใช้ได้นานมาก พอมัน expire ก็ไม่ได้ทำให้โปรแกรมเสียหาย ยังใช้ได้ต่อ แต่ผมก็เสียเงิน online ให้กับเค้า เพราะว่าราคาของมันไม่ได้มากมาย ถ้าราคา software มันไม่กี่พันบาท ผมว่าจะมีคนจำนวนมากขึ้นเลยนะครับ ที่เต็มใจจะซื้อ อันนี้ผมเริ่มพูดถึงคนส่วนใหญ่แล้วนะครับ .. ราคาของ Windows XP ที่ขายเป็น Retail ตัวละประมาณ 8,500 บาท Photoshop CS ที่วางขายอยู่ ราคาประมาณ 30,000 กว่าบาท โปรแกรมพวก MS Office ต่างๆ ราคาก็ 15,000 ขึ้นไป โปรแกรมพวกทำเว็บอย่าง Macromedia ต่างๆ ตัวละ 15,000 - 30,000 ของ Macromedia นี่เป็นตัวๆ นะครับ มันมีหลายตัว ซื้อทั้ง Flash, Dreamweaver , Firework และอีกหลายตัวที่จำเป็น แค่ของ Macromedia ตัวเอง ก็ตกไปแสนกว่าบาทแล้วครับ ถ้าครบทั้งเครื่องเลย มีโปรแกรมถูกต้องทุกอย่าง ผมคิดว่าคนนั้นต้องมีเงินมาจ่ายตรงนี้ ราวๆ 200,000 บาทขึ้นไปเลยครับ!!!! อันนี้คร่าวๆ นะครับ ... แค่คิดก็เหงื่อตกแล้ว คุณ FNE ลองมองความแตกต่างของราคาที่สุดขั้วเหล่านี้ดูนะครับ ระหว่าง software ราคาหลายหมื่นบาท กับเพลงอัลบั้มหนึ่งราคา 100-400 บาท จะเห็นว่าราคาของสื่อเพลงนั้น ราคาถูกมากๆ เค้าถึงเรียกร้องกันไงครับ ถูกขนาดนี้ก็ซื้อของแท้กันเถอะ มันไม่ได้แพงรากเลือดเลยนะ อะไรประมาณนี้ (ไม่พูดถึงพวกที่ซื้อของผีที่ตะบั้นซื้ออยู่นั่น ค่าใช้จ่ายมากกว่าซื้อเพลงของแท้ซะอีก .. อันนั้นพวกเรารู้กันดีอยู่แล้ว) จะเห็นว่าถ้าใครสักคนหนึ่งต้องการใช้โปรแกรม Photoshop ก็ต้องเก็บเงินขนาดที่ซื้อมอเตอร์ไซค์ได้หนึ่งคัน มันต่างกับงานเพลงที่ถ้าคุณซื้อเดือนละ 3 แผ่น ราคาก็ไม่ถึง 500 บาทเอง กำลังซื้อต่างกันครับ เอามาพูดเปรียบเทียบน่ะได้ครับ แต่ถ้าจะพูดทั้งที ก็น่าจะพูดตรงที่ผมพูดด้วยเพราะเป็นปัจจัยสำคัญที่ใครสักคนจะซื้อ ผมเชื่อแน่นอนว่าถ้า Windows ราคา 2-3 พันบาท หลายคนซื้อแน่นอน ถ้า photoshop ราคาประมาณกัน ก็มีคนซื้อแน่นอน แล้วถ้าจะตอบว่าคนที่ละเมิดเพลงก็เรียกร้องในสิ่งเดียวกัน ผมก็อยากจะให้วกกลับไปดูที่เรื่องของกำลังซื้อ คือมันไม่ได้แพงขนาดคอขาดตายอยู่แล้ว ยังจะขอลงไปอีกเหรอ อีกอย่างพวกโปรแกรมต่างๆ การตลาดของเขาไม่ได้เน้นกำไรทางด้านลูกค้ารายย่อยครับ เค้ามองไปที่ลูกค้า Corporate ครับ หมายถึงว่าเค้าจะมองที่ลูกค้าระดับองค์กร เพราะลูกค้าแบบนี้ สามารถเล่นงานตามหลักกฎหมายได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย ในกรณีที่ตรวจเจอ ซึ่งเป็นการบังคับกลายๆ ว่าองค์กรจะต้องมีโปรแกรมลิขสิทธิ์เป็นยันต์กันผีอยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งรวมๆ หลายๆ โปรแกรมแล้ว ก็มีราคาไม่น้อยเลย แต่นั่นเป็นแบบ corporate ซึ่งเหมือนกับเป็นรายจ่ายขององค์กรอยู่แล้ว บริษัท software ต่างๆ เค้ามองตรงนั้นครับ เพราะรายได้มันได้เนื้อๆ ได้เน้นๆ ครับ ต่างกับบริษัทเพลง ที่ต้องขายเพลงแบบรายย่อยครับ ปัจจัยในการนำมาพิจารณามันมีเยอะครับ ถ้าจะคุยเรื่องพวกนี้จริงๆ ผมว่าแตกกระทู้เลยเถอะครับ มันเริ่มห่างไกลจากเรื่องของ P2P ไปเรื่อยๆ แล้วครับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 17 ส.ค. 49 13:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ถ้า " จับคนพันคนมายืนรอบกำแพงที่เปรอะไปด้วยสีดำๆ จนทำให้กำแพงมันเป็นเกือบจะดำอยู่แล้ว จะมีสักกี่คนที่บอกว่า กำแพงนี้ยังมีสีขาวเล็กๆ อยู่สองสามจุดนะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว ที่จะบอกว่า มันเป็นสีดำ เป็นสีเทา เปรอะไปหมด มีน้อยคนมากๆ ที่จะพูดถึงสีขาว" ผมคิดว่าผมเข้าใจว่าคุณคิดว่าผมควรจะคิดอย่างไรนะครับอย่างไรนะครับ อย่างไรก็ดีถึงคนส่วนใหญ่จะเห็นว่ากำแพงนั้นดำ พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์จะทำให้คนส่วนน้อยที่เห็นว่า กำแพงนั้นขาว หรือ เทาเงียบได้ไม่ใช่หรือ? หลักเสรีนิยมธรรมดาๆ ครับ ถ้าจะไปให้ยุ่งไปกว่านั้นอีก มันก็ต้องถามไปอีกว่า ถึงคนส่วนใหญ่จะเห็นว่ากำแพงนั้นดำ แต่เขาโอเคไหมกับกำแพงดำๆ? จะมีสักกี่คนที่ไม่ Happy กับกำแพงดำๆแล้วบอกให้ทุกมันทิ้ง? อีกประเด็นที่สำคัญคือผมคิดว่า คนเรานั้นเห็นความ "เกินไป" ในแต่ละสิ่งละอย่างนั้นแตกต่างกัน Window แผ่นละ 2000 หลายๆ คนอาจจะบอกว่าแพงเกินไปก็ได้ แผ่นญี่ปุ่นแผ่นละ 2000 บางคนก็อาจจะบอกว่าถูกก็ได้ ฯลฯ ผมว่าของอย่างนี้เป็นเรื่องที่สัมพัทธ์ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่จะให้ผม, คูณ หรือใครสักคนในโลก มาลากเส้นแบ่งเกินคนอื่นว่า อะไรคือ "เกินไป" สำหรับทุกๆ คน แต่เป็นเรื่องที่ทุกๆ คนควรจะมาตัดสินใจร่วมกัน แต่ฝ่ายที่ต่อต้องเรื่องพวกนี้ไม่ยอมให้กระบวนการดังกล่าวนั้นเป็นไปได้ด้วยซ้ำ เพราะ บอกว่าของพวกนี้มันดำอยู่แล้ว ไม่ต้องถามใครหรอกว่าดีไม่ดี แต่ฝ่ายที่สนับสนุนก็อาจเห็นว่ามันขาว มันเทา หรือ มันเป็นกลาง ฯลฯ ซึ่งก็น่าจะเป็นเรื่องที่ต้องตัดสินใจร่วมกัน ด้วยวิธีการบางอย่าง มันก็แบ่งกันทำนองนี้ล่ะครับ พอดีผมกับคุณอยู่คนละข้างเท่านั้นเอง ผมคงไม่กล่าวอะไรมากกว่านี้ในที่นี้ครับ เพราะ ได้กล่าวมามากพอแล้วในที่นี้ ยินดีสำหรับการวิวาทะกันยกสองในกระทู้นี้ครับ คุณกึ่งฯ หลังจากยกแรกที่นานมาแล้ว ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 49 16:12:09 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 17 ส.ค. 49 16:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อย่างไรก็ดีผมค่อนข้างจะเห็นด้วยว่าหลายๆ ประเด็นที่ขยายไปนั้นมันค่อนข้างจะเกินขอบเขตของประทู้ไป แต่ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ต้องนำมาพิจารณาด้วยอยู่แล้ว ในประเด็นใหญ่ๆ อันเป็นปรากฏการณ์ระดับโลกอย่าง P2P ผมเห็นว่ามันเหมาะสมกว่าแนวคิดที่ง่ายๆอย่าง "P2P มันละเมิดลิขสิทธิ์" "P2P มันคือโจร" แล้วจบแค่นั้น โดยไม่ต้องตรวจสอบประเด็นที่น่าจะเกี่ยวเนื่องกับตรรกะทำนองเดียวกันเลย ผมจึงเห็นว่าประเด็นมันต้องขยาย แต่บางทีประเด็นที่ต้องพูดจริงๆ มันก็คงจะใหญ่กว่ากระทู้กระมัง อ๋อขอบคุณเรื่อง MPA อีกทีนะครับ เท่าที่ดูข้อมูลพื้นฐานแล้ว มันเป็นสมาคมที่เก่าแก่มากๆ เลย ท่าทางพวกนี้จะเป็นพวกแรกๆ ที่ได้ประโยชน์จากลิขสิทธิ์ (Copyright) ในวงการดนตรีด้วยซ้ำ ด้วยความเก่าแบบนี้ การที่พวกนี้ออกมาฟ้องพวก Powertab หรือ Mysongbook นั้นเอาจริงๆ ผมว่าช้าด้วยซ้ำนะ และก็ขอไว้อาลัยให้อดีตอันรุ่งโรจน์ของเว็ปเหล่านั้นไว้ ณ ที่นี้ด้วย แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 49 16:39:56 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 17 ส.ค. 49 16:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 60 สุดท้าย ผมขอบอกว่า ผมดีใจจริงๆ นะครับ ที่ได้แลกเปลี่ยนกับทุกอย่างอย่างจริงๆ จังๆ มันเป็นการออกกำลังกายทางความคิดเป็นอยางมากเลยครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 17 ส.ค. 49 16:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ยินดีที่ได้เสวนๅด้วยเช่นกันฅรับ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 17 ส.ค. 49 17:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 62 จริงๆ แล้วผมจะ Happy มากกว่าที่เราจะพูดคุยกันในเชิงคล้ายๆ วิชาการกับผลของ Bit กับวงการเพลงมากกว่า? ซึ่งเป็นคนละคำถามกับว่า Bit หรือ P2P นั้นดีหรือเลวกับวงการเพลง? คำถามแรกเป็นคำถามในเชิงการบรรยายเหตุผลว่า Bit นั้นมี Impact อะไรบ้าง ส่วนคำถามหลังนั้นเป็นคำถามในเชิงตัดสินคุณค่า ผมเชื่อว่าคนที่เห็นด้วยกับคำตอบของคำถามแรกนั้นไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องมีคำตอบเดียวกับในคำถามที่สอง แต่นี่ผมคิดว่า เราเริ่มตัดสินคุณค่าก่อน แล้วจึงยกโน่นยกนี่มา Support รูปแบบในการถกเถียงมันจึงเหมือนกับการหาเสียงทางการเมืองโจมตีกันทางการเมืองของทั้งสองฝ่ายมากกว่าจะพยายามหาข้อเท็จจริงร่วมกันในแบบวิชาการ ซึ่งจริงๆ แล้วผมจะ Happy กับแบบแรกมากกว่า ว่ากันด้วย Fact ต่างๆ ไม่ต้องมีการประชดประชันกัน จะชอบหรือไม่ชอบ Fact พวกนั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นอยู่ที่ว่าเราเห็นความสัมพันธ์ในเชิงเหตุผลต่างๆ เหมือนกันหรือเปล่า ไม่ใช่เราชอบหรือไม่ชอบมัน ไม่ใช่เราเห็นว่ามันถูกหรือผิด ขาวหรือดำ อย่างไรก็ดี ตัวกระทู้มันเชิญชวนให้เราไปเริ่มตัดสินคุณค่าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ท่านอื่นๆ ก็เพียงแค่ตอบคำถามไป ผมไม่เห็นด้วยผมก็แย้ง แต่มันก็เป็นโทนแบบตัดสินคุณค่าแบบช่วยไม่ได้อยู่แล้วเพราะบรรยากาศมันพาไป ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ผมเห็นตรงนี้ไม่ตรงกับหลายๆ ท่าน ซึ่งปกติผมจะสงวนไม่พูดคุยเรื่องพวกนี้ (เช่นเดียวกับเรื่องการเมืองอื่นๆ) อยู่แล้วกับคนที่ไม่ยืนอยู่ข้างเดียวกับผม ผมว่ามันทำให้ทะเลาะกันโดยไม่จำเป็น ไม่ได้อะไรขึ้นมาเท่าไดนัก นอกจากนี้แล้ว การต่อสู้จริงๆ มันยังอยู่ที่ข้างนอกนั่นอีกด้วย ไม่ใช่ในข้อถกเถียง ในแง่นี่แล้วเรื่องพวกนี้ผมจึงพยายามเลี่ยงการเถียงในทำนองนี้ และ โดยทั่วๆ ไปผมก็ชอบการแลกเปลี่ยนในแบบค่อยๆ สรุปข้อเท็จจริงกันอย่างเป็นเหตุและผล ที่ละ Step เพื่อจะได้เห็นภาพรวมๆ "ร่วมกัน" มากกว่า เอาไว้ว่างๆ ผมจะชวนหลายๆ ท่านมาแลกเปลี่ยนกันในทำนองนั้นบ้างแล้วกันนะครับ หวังว่าคงจะไม่เบื่อกันซะก่อน จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 17 ส.ค. 49 18:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เสริมอีกนิดเพื่อความเข้าใจกันมากขึ้นครับ มาคิดดีๆอีกทีแล้ว ผมคิดว่าเวลาผมนึกถึงศิลปินหรืองานเพลง กับเวลาที่คุณกึ่งฯ กับ คุณเจ็บฯ นึกถึงศิลปินหรืองานเพลง ตัวอ้างอิงของเราน่าจะต่างกันเล็กน้อย ผมลองสังเกตุดูจากบทสนทนาของเราในหลายครั้งหลายคราวแล้ว คุณทั้งสองมีส่วนเกี่ยวข้องกับธุรกิจดนตรีใน "ปัจจุบัน" อยู่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คุณจะมีปฏิสัมพันธ์กับข้อมูลข้าวสารต่างๆ ของศิลปินใน "ปัจจุบัน" คุณรู้ความเป็นไปของเขาคุณรู้ความเดือดร้องของเขาคุณเห็นใจเขา คุณเห็นว่าเขาเดือดร้อน คุณออกมาต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของเขา เพื่อเขาจะได้ทำเพลงดีๆ ออกมาให้ฟังกันอีก ... แต่เมื่อผมลองกลับมามองตัวเอง ผมพบว่า เกือบจะร้อยทั้งร้อยของเวลาที่ผมอยู่กับ ดนตรี ผมอยู่กับศิลปินที่วงแตกไปแล้ว (ของเมืองนอกด้วยถ้าต้องการจะเน้น) ดังนั้นผมจะไม่สำเหนียก ถึงปัญหาที่ศิลปินปัจจุบันพบเท่าใดนัก เพราะ ตรงนี้ผมแทบจะไม่ได้รับข้อมูลเท่าไรเลย นอกจากนี้แล้วผมยังไม่มีความคิดที่ว่าอุดหนุนงานพวกนี้แล้ว ผมจะได้ฟังงานใหม่ๆ ของพวกเขา พวกเขาจะได้มีกำลังใจผลิตงานมากขึ้น เพราะ พวกเขาวงแตกและหันหลังใหกันไปแล้ว (บางคนตายไปแล้วด้วยซ้ำ) นี่คือ ความแตกต่าง ที่ผมสังเกตุเห็นเวลา เราพูดถึง "ศิลปิน" ในความคิดของผม เสริมมาน่ะครับ เพื่อความเข้าใจกันมากขึ้น จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 18 ส.ค. 49 10:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ่านแล้ว น่าจะจัดเสวนากันแฮะ เอากันซะหน่อยดีมั้ยครับ เอิ๊กๆๆ ยอมรับว่าเป็นกระทู้ดีในรอบหลายๆ ปีของพันทิพเลยครับ เสียดาบที่อยู่แค่ในห้อง Rock แต่ก็ดีใจที่อยู่แค่ในห้องนี้ ออกไปข้างนอก ยุ่งตาย ห่ะ จากคุณ : ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง - [ 18 ส.ค. 49 11:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ห้องร๊อคเค้าเถียงกันอย่างมี"มารยาท"แบบนี้เสมอๆครับ ไม่เกรียน ไม่ถ่อยสถุล นี่เป็นอีกเหตุผลที่เลือกเข้าห้องนี้ก่อนที่ไหนเมื่อเข้าพันทิป ส่วนกรณีนี้ผมขออ่านเฉยๆนะ เครื่องผมไม่มีโปแกรม P2P แต่ผมส่งเพลงให้เพื่อนๆทาง msn บ่อยๆ และหลายๆคนก็ไปซื้อมาฟังจริงๆ จากคุณ : เคราครึ้ม - [ 29 ส.ค. 49 00:14:25 ]