PANTIP.COM : C4640723 ............ในความอบอุ่นอันลึกซึ้ง ....ในห้วงคำนึงเราคิดถึงกัน............ [เพลงเพื่อชีวิต]

............ในความอบอุ่นอันลึกซึ้ง ....ในห้วงคำนึงเราคิดถึงกัน............

....วันนี้รู้สึกดีขึ้น..ตัดเฝือกออกแล้ว พิมพ์ได้ถนัดบ้าง... ถือโอกาสมาขอบคุณในความห่วงใยและน้ำใจของทุกท่านที่กรุณากับดิฉัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา...กลับไปอ่านข้อความ...ฟังเพลงที่หลายๆท่านร่วมกันขับร้องและส่งมาให้ฟังครั้งใด.. หักห้ามน้ำตาแห่งความตื้นตันใจไม่ให้ไหล ออกมาได้ยากเย็นเหลือเกิน...หนี้น้ำใจครั้งนี้คงทดแทนกันได้ไม่หมด...

...ช่วงที่หมดสติไปนั้น สิ่งที่จำได้คือ ง่วง...เหนื่อย...และเจ็บปวดไปทั้งร่าง...บางครั้งได้ยินเสียงลูก...เสียงคุณตรีฯและเพื่อนฝูงมาเรียก มาคุยด้วย แต่ไม่สามารถลืมตาหรือพูดคุยด้วยได้ ....มีความรู้สึกเหมือนถูกขัง อยู่ในร่างของตัวเอง....ง่วงงุนอยากหลับอย่างเดียว ...

.....ทุกครั้งที่กำลังจะหลับลึกสู่ความมืดที่สงบเงียบและเย็นสบาย....เสียงพึมพำ ของคนหลายคนไม่ทราบว่าเสียงของใคร...จะดังขึ้นตลอดเวลาจนนึกโมโหอยู่ว่า ทำไมพูดจัง ..ตูจะนอนนะเว้ยยย....แต่ในที่สุดก็ผลอยหลับไปจนได้..

.....ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลยค่ะตอนนั้น....แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกจับกระชากอย่างแรงให้ตื่นจากความมืดขึ้นมาสู่ความเจ็บปวดอีก....ได้ยินเสียงคุณตรีฯโวยวายเหมือนเจ๊กตื่นไฟ เอะอะล้งเล้งว่าดิฉันหลายคำ (( อยากลุกเตะปากแกอิ๊บอ๋ายเลยตอนนั้น ไอ้คุณตรีฯ ...แม๊.. ด่าได้ด่าเอา.. ฮ่วย yuck ))....

......ทราบภายหลังว่าหัวใจหยุดเต้นไปพักหนึ่ง หมอ, พยาบาล ช่วยจนฟื้นคืนมาได้....อ่านดูข้อความในกระทู้และรวบรวมสิ่งที่จำได้ เข้าด้วยกัน...ใครจะคิดอย่างไรไม่ทราบ ...แต่ดิฉันเชื่อว่า.เสียงพึมพำที่ได้ยิน...คงเป็นเสียงสวดมนต์ให้กำลังใจจากเพื่อนๆนั่นเอง.....

.....การรอดชีวิตกลับมาครั้งนี้ของดิฉันเป็นเพราะกระแสจิตที่มีเมตตาของหลายๆท่านเป็นแรงใจสำคัญ...และกัลยาณมิตรที่จะลืมไม่ได้อีกคนหนึ่งคือ คุณตรีมูรติ ผู้ให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด ....ทุกรายนาม...ทุกข้อความ จดจารไว้ในส่วนที่งดงามที่สุดของความทรงจำ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ -/\-

ปล. มารายงานตัวแล้ว ก็จะขอลาต่อชั่วคราว... สี่เดือนต่อจากนี้ไปจะเป็นเทอมสุดท้ายของการร่ำเรียนที่ยาวนาน....หลายครั้งที่ท้อแท้คิดจะเลิกเรียนและเกือบถูกรีไทร์...

....หากฝ่าฟันเทอมนี้ได้สำเร็จ...ต้นเดือนธันวาคมนี้ ดิฉันคงมีโอกาสได้รับการขานชื่อให้ก้าวขึ้นไปรับปริญญาเคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้าของประเทศที่ ตนเองมาอาศัยเขาอยู่ ...

...หกปีที่รอคอยด้วยความยากลำบาก....ดิฉันกำลังจะทำความฝันให้กลายเป็นความจริงค่ะ....คิดถึงกันบ้างนะคะ....

"ในความอบอุ่นอันลึกซึ้ง
ในห้วงคำนึงเราคิดถึงกัน
คือการจำยอมยอมลาร้าง
ไปตามเส้นทางเพื่อหวังพบกัน

พูดคุยทักทายให้กำลังใจ
ปลอบโยนและห่วงใย คือความหวังดี
ทุกๆสิ่งที่มี
ซึ้งใจอบอุ่นใจ อบอุ่นใจ"

จากคุณ : แม่ของจิตร - [ 21 ส.ค. 49 12:29:21 ]