ความคิดเห็นที่ 1 Chapter  13 เหว่ยอี้.......ในนี้ (ชี้ที่ใจ) คงเจ็บมากใช่ไหม เสี่ยวกวง.........มีบางเวลา เจ็บจนนอนไม่หลับ บางเวลาเจ็บจนไม่มีแรงหายใจ เหว่ยอี้........แปลกจังเลย ความเจ็บปวดแบบนี้ วันนี้ฉันเพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรก เสี่ยวกวง........เพราะจ้าวเซินเซิน  เธอพบเขาแล้วเหรอ เขาพูดอะไรกับเธอบ้าง เหว่ยอี้......ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เพราะว่าจั่วจวินโดนรถชนซะก่อน เสี่ยวกวง......จั่วจวินโดนรถชน แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง เหว่ยอี้.....คงจะไม่เป็นไรแล้ว ฉันเห็นเซินเซิน จับมือเขาแน่นเลย ฉันคิดว่านั่นก็คือบทสรุปที่ฉันต้องการแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่า (ชี้ที่ใจ) เจ็บเหลือเกิน เสี่ยวกวง.....แล้วทำไมไม่ยอมรับกับเขาไปล่ะ ฮั่นซินเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ในเมื่อเธอยอมผ่าตัดเพื่อเขา แล้วทำไมไม่ยอมรับกับเขาไปเลยล่ะ เหว่ยอี้......ตอนนั้น ตอนฉัน 13 ขวบ ฉันเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยว ทุกคนเป็นเหมือนตัวเม่น ฉันเบื่อการเข้าใกล้ผู้คน พวกเขาก็ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ฉันเหมือนกัน หลังจาก 13 ปี ฉันกลายเป็นคนอวดดี และยังเป็นเหมือนสิงโตที่พร้อมจะจู่โจมทุกเมื่อ จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ฉัน แต่ว่าในสายตาของเขา ฉันมองเห็นความอบอุ่น ความอบอุ่นนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าจริงๆแล้วฉันไม่ใช่คนที่น่าเบื่อเลย ท่าทางของเขาที่ไม่ยอมศิโรราบให้ใคร ทำให้ฉันอยากประนีประนอมด้วย เขาทำให้ฉันพบว่า ฉันไม่ใช่คนที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นเมื่อ 13 ปีก่อน หรือว่า 13 ปีหลัง ฉันชอบสายตาที่เขามองฉันจริงๆ มันทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เสี่ยวกวง มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าฉันรักตัวเอง เธอเข้าใจไหม แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ก็ทำให้ฉันค่อยๆหายไปจากสายตาเขาดีกว่า บางทีเขาอาจจะมีความสุขกว่าก็ได้ เสี่ยวกวง.........แล้วความสุขของเธอล่ะ เสี่ยวกวงจับมือเหว่ยอี้ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้ แต่ว่าฉันขอให้เธอเหลือความสุขให้ฉันได้ไหม เหว่ยอี้.....เสี่ยวกวง เชื่อฉันสิ ความสุขเธอไม่ได้อยู่ที่ฉัน เสี่ยวกวงดึงมือออกจากมือเหว่ยอี้แล้วลุกเดินไปด้วยความเสียใจ ----------------------------------------------------------------------------- ซุปเปอร์มาร์เก็ต จื้อหัวยื่นโดนัทให้เสี่ยวกวง จื้อหัว.........ร้องไห้ทำไมเหรอ เสี่ยวกวง......ฉันร้องไห้ที่ไหนกัน จื้อหัว.......ตาบวมขนาดนี้ ยังบอกว่าไม่ได้ร้องไห้ หลอกใครเนี่ย เสี่ยวกวง........คืนนี้เป็นวันที่เขาพูดกับฉันมากที่สุด ครั้งแรกที่เขาพูดกับฉันมากขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องของผู้หญิงอีกคน เธอช่วยปลุกฉันตื่นหน่อยได้ไหม ไม่ว่าใช้วิธีการใดๆ ขอร้องล่ะ ช่วยทำให้ฉันตื่นซะทีได้ไหม จื้อหัว......ไม่ได้ ขอร้องล่ะ ตอนนั้นไอ้เรารึก็อยากจะปลุกเธอตื่น แต่กลับโดนเธอตบ เธอลืมไปแล้วเหรอ ไม่เอา ไม่เอา เสี่ยวกวง.........ถ้าเธอไม่ช่วยฉัน แล้วใครจะช่วยฉันล่ะ จื้อหัว........ฉันปลุกเธอไม่ตื่นหรอก จริงนะ แต่ว่าฉันสามารถเดินหลงทางเป็นเพื่อนเธอได้ เพราะว่าฉันรู้ทางดีนะ ต่อให้เธอเดินไปไกลแค่ไหนก็ไม่ต้องกลัว ฉันจะพาเธอเดินออกมาจากทางที่เราหลงได้ก็แล้วกัน เสี่ยวกวงกินโดนัทจนปากเลอะ จื้อหัวเช็ดปากให้ ----------------------------------------------------------------------------- โรงพยาบาล จั่วจวินนอนอยู่โดยจับมือเซินเซินเอาไว้ พยาบาลเข็นรถยาเข้ามาเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้จั่วจวิน พยาบาล.....คุณไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอคะ เซินเซินพยักหน้า พยาบาล.....ไม่ได้นะคะ พอแฟนคุณออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวคุณก็ไม่สบายอีกคน เขาหลับสนิทแล้ว ไม่รู้สึกตัวหรอกค่ะ (เอาขวดน้ำวางไว้ที่มือจั่วจวินแทน) คุณถือโอกาสตอนนี้นอนพักซักหน่อยนะคะ เซินเซินเดินออกมาที่ระเบียง หยิบโปสการ์ดออกมาจากกระเป๋า เหว่ยอี้ก็หาโปสการ์ดอยู่เช่นกัน เซินเซินหยิบปากกามาเขียนข้อความลงบนโปสการ์ด เหว่ยอี้นึกถึงเซินเซินมาหาแล้วโยนเงินจนกระจายทั่วห้อง จั่วจวิน......คนเลือดเย็นและเห็นแก่ตัวอย่างคุณ อยู่ไปก็รกโลก เหว่ยอี้เขียนข้อความบนกระดาษ.....คนเห็นแก่ตัวอย่างผม ทำไมยังมาสนใจผมล่ะ เซินเซิน.......รู้ว่าผิดแล้วแก้ไข แสดงให้เห็นว่ายังพอมีทางช่วย เพราะฉะนั้นฉันเลยช่วยคุณยังไงล่ะ เหว่ยอี้.......ให้คุณมาช่วยผมเหรอ ถ้างั้นผมก็คง (ทำมือ) โชคร้าย เซินเซินทำมือโชคดี เขียนลงกระดาษ โชคดี เหว่ยอี้.....โชคดี (ทำมือ) เหว่ยอี้......งั้นดาวแห่งความโชคดีทำยังไง เซินเซิน......(ทำมือดวงดาวแห่งความโชคดี) เหว่ยอี้........ผมรู้อีกวิธีนึง แต่ว่ามันเป็นความลับ เซินเซินลุกขึ้นเหว่ยอี้ดึงมือเอาไว้ แล้วบรรจงเช็ดปากให้ ----------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 09:31:27 จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 23 ส.ค. 49 09:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โรงพยาบาล จั่วจวินตื่นมากลางดึกมองหาเซินเซินไม่เจอ รีบลุกออกมาเดินหา จั่วจวิน......มาทำอะไรอยู่ที่นี่ เซินเซิน......เธอลุกออกมาทำไม จั่วจวิน......ก็ฉันไม่เห็นเธอนี่ เซินเซิน.......ตอนนี้เธอยังเคลื่อนไหวไม่ได้นะ จั่วจวิน.....ก็ใครให้เธอไม่อยู่ล่ะ เซินเซิน.....ขอโทษ ฉันไม่ดีเอง รีบกลับไปเถอะ ----------------------------------------------------------------------------- บ้านตระกูลชี เหว่ยอี้......มีอะไรเหรอ พ่อบ้านหลิว.....เมื่อคืนคุณนายไม่ได้นอนอีกแล้ว 2 วันมานี้อารมณ์ไม่ปรกติอีกแล้ว เมื่อซักครู่ก็เพิ่งโมโหอีก เหว่ยอี้.....แม่อยู่ไหน พ่อบ้านหลิว....อยู่ในสวนครับ แม่.......ทำไมไม่สวยเลยซักนิด ไม่ตัดไม่ได้ ทำไมตัดยังไงก็ยังไม่สวยซะทีนะ แปลกจริงๆ แม่เห็นเหว่ยอี้เดินมาหา แม่.....ทำไมไม่ไปทำงานล่ะ เหว่ยอี้......อยากโดดงานครับ แม่.....มีอะไรรึเปล่า เหว่ยอี้......ไม่รู้สิครับ รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย แม่....พวกเราไปเดินเล่นกันหน่อยไหม แม่.....อือ ----------------------------------------------------------------------------- โรงพยาบาล ลุงจั่ว.....เซินเซินอยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งคืนแล้วนะ ให้เธอไปพักผ่อนเถอะ จั่วจวิน.....ก็ให้เธอนอนเตียงผม ผมนั่งที่เก้าอี้ก็ได้ ลุงจั่ว....แกไม่มีเหตุผลเลยนะ จั่วจวิน........เซินเซินรู้อยู่แล้ว เวลาผมป่วย ผมไม่ค่อยมีเหตุผล ลุงจั่ว......ยังจะมาพูดแบบนี้อีก (ทำท่าจะทุบจั่วจวิน) จั่วจวิน.....ผมเป็นคนป่วยนะ ลุงจั่ว.......เซินเซินเธอเหนื่อยแล้ว ลุงอยู่เป็นเพื่อนเขาเอง เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ เซินเซิน......ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เหนื่อย ลุงจั่ว ลุงกลับบ้านไปก่อนนะคะ หนูอยู่เป็นเพื่อนพี่ จั่วจวินเอง กลับไปเถอะค่ะ ลุงจั่ว.......เซินเซิน หลายวันมานี้ ลำบากเธอหน่อยนะ เซินเซิน........ไม่ลำบากซักนิดค่ะ ถ้าไม่เพราะหนู จั่วจวินคงไม่โดนรถชน ลุงจั่ว......เธอดีกับจั่วจวินอย่างนี้ ลุงจั่วดีใจมาก ลำบากมาตลอด  ถ้าหากพวกเธออยู่กันดีๆ ลุงก็รู้สึกคุ้มค่ามากแล้วล่ะ ลุงรู้ว่าจั่วจวินยังมีข้อบกพร่องอยู่มาก แต่ไหนแต่ไรลุงก็ไม่เคยบังคับหนู เพียงแต่ผู้จัดการของพวกเธอ เขาก็มีคู่หมั้นแล้ว แต่ยังมายุ่งกับหนู ลุงกลัวเธอเสียใจ เธอเข้าใจไหม เซินเซินพยักหน้า ลุงจั่ว......เอาล่ะ เธออยู่เป็นเพื่อนเขาเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะไม่สบายอีก จำไว้นะ ถ้ามีเวลาเธอก็ต้องรีบพักผ่อนซะ ลุงกลับก่อนนะ ----------------------------------------------------------------------------- เหว่ยอี้......แม่ ถ้าให้แม่เลือกใหม่ได้อีกครั้ง แม่ยังเลือกที่จะแต่งงานกับพ่อไหม แม่......แม่กับพ่อของลูก เป็นรักแรกพบ เพียงแต่เวลานั้นพ่อมีดาวมหาวิทยาลัยอยู่เคียงข้าง แม่ก็ได้แต่เก็บความรู้สึกกับพ่อไว้ในใจลึกๆ จนกระทั่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ชีวิตในวัยเรียนก็จบลงด้วย แม่คิดว่าระหว่างแม่กับพ่อคงไม่มีวาสนาต่อกันแล้ว ----------------------------------------------------------------------------- ที่บ้านตระกูลชี พ่อ.......เหว่ยอี้ล่ะ พ่อบ้านหลิว.......ออกไปกับคุณนายครับ พ่อ.......ออกไปทำไม พ่อบ้านหลิว......พวกเขาบอกว่าจะออกไปเดินเล่นหน่อยครับ ----------------------------------------------------------------------------- แม่.......ไม่คิดว่าหลายปีต่อมา แม่กับพ่อและเพื่อนที่เรียนด้วยกันจะได้เจอกันอีกครั้ง จนกระทั่งพวกเราได้เข้าพิธีแต่งงานด้วยกัน เหว่ยอี้....... แม่เสียใจไหมที่แต่งงานกับพ่อ แม่.......ถ้าคนเราผิดหวังกับสิ่งที่เลือกไว้ แล้วคอยคิดแต่อยากจะทำใหม่อีกครั้ง ชีวิตคนเราก็คงจมอยู่แต่กับความเสียใจ ไม่มีทางก้าวต่อไปข้างหน้าได้ คนเราไม่ควรเสียใจภายหลัง (แม่โอบเหว่ยอี้) และไม่มีสิทธิ์ที่จะเสียใจด้วย เหว่ยอี้นึกย้อนไปถึงเซินเซิน เซินเซิน.......10 วัน ขอร้องล่ะ ----------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 09:24:53 จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 23 ส.ค. 49 09:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อ.......ทำไมโทรศัพท์เหว่ยอี้โทรไม่ติดเลย นานๆฉันจะกลับมากินข้าวบ้านทั้งที นี่ก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว แม้แต่เงาซักคนก็ไม่เห็น พ่อบ้านหลิว.......แต่ว่าคุณนาย ปกติก็ทานคนเดียวแบบนี้ตลอดนะครับ พ่อ......แก (วางตะเกียบ โมโหและลุกเดินไป) ----------------------------------------------------------------------------- เหว่ยอี้.......แม่เป็นอะไรไปครับ แม่ (เช็ดน้ำตา).....วันนี้มีความสุขจริงๆ มีความสุขมากๆ แต่ว่าพรุ่งนี้ พรุ่งนี้จะมีความสุขแบบนี้ไหมนะ แม่รู้สึกกลัวจังเลย วันนี้ก็จะหมดวันแล้ว เหว่ยอี้........แม่ ผมพาแม่ไปหาหมอดีไหมครับ แม่......ทำไมแม่ต้องไปหาหมอด้วยล่ะ ลูกคิดว่าแม่ป่วยเหรอ เหว่ยอี้......แม่ดูไม่มีความสุข แม่......ความจริง เสี่ยวกวงก็เคยบอกแม่เหมือนกัน เสี่ยวกวงบอกว่าแม่เป็นโรคซึมเศร้า แม่เป็นโรคซึมเศร้าจริงๆเหรอ เหว่ยอี้......แม่อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยครับ ให้หมอวินิจฉัยดีกว่า แม่....ไม่ได้หรอก ถ้าให้พ่อรู้ เขาต้องโกรธแน่ๆ เพราะคนที่โรงพยาบาลก็เป็นคนรู้จักกันทั้งนั้น เหว่ยอี้......งั้นเราไปโรงพยาบาลนอกเมืองกัน ที่นั่นไม่มีใครรู้หรอกว่าแม่เป็นภรรยาชีเจิ้นหยาง ใกล้ๆโรงพยาบาลมีสนามหญ้ากว้างๆ เวลาลมพัดมาที เหมือนคลื่นทะเลลูกแล้ว ลูกเล่า สวยมากๆ พวกเราไปหาหมอกัน แล้วเราจะไปเดินเล่นกัน ผมจะไปเป็นเพื่อนแม่ ดีไหมครับ แม่......ให้แม่คิดดูหน่อยละกันนะ กลับบ้านกันเถอะ ออกมาทั้งวันแล้ว ----------------------------------------------------------------------------- เหว่ยอี้แกะจดหมายที่อาฮั่นส่งมาให้ อาฮั่น.....ผู้จัดการครับ ผมเรียนได้เพิ่ม 50 คำแล้ว เมื่อไหร่คุณจะมาชิงเต่าครับ อาฮั่น อาฮั่นนั่งอ่านจดหมายเหว่ยอี้ เหว่ยอี้.....ไม่ใช่บอกไปแล้วเหรอ รอให้เธอเข้าร่วมแข่งขันว่ายน้ำเมื่อไหร่ ฉันถึงจะกลับไป ผู้จัดการ เธอยังติดศัพท์ฉันอีก 50 คำนะ ----------------------------------------------------------------------------- บริษัทอี้หยาง พนักงาน 1........เพราะฉะนั้นข้อสรุปวันนี้  ผมคิดว่าให้ฝ่ายจัดการเพิ่มพนักงาน 2 คน พนักงาน 2.......คุณเลี่ยว คุณรู้รึเปล่า เมื่อก่อนผู้จัดการเพิ่งไล่พนักงานออกไป คิดว่าตอนนี้พนักงานก็เพียงพอแล้ว คุณพูดยังงี้ได้ยังไง เหว่ยอี้.....ผมว่าคุณเลี่ยวพูดถูก ฝ่ายการจัดการต้องมีการทำงานที่มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น ควรรับพนักงานเพิ่ม 2 คน ถ้างั้นเรื่องการรับสมัครพนักงาน ผมมอบหมายให้คุณเลี่ยวไปจัดการเลย ยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ ถ้าหากไม่มี ผมมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนทราบ พนักงานของบริษัททุกคนนับแต่นี้เป็นต้นไปไม่ต้องทำงานล่วงเวลาแล้ว ----------------------------------------------------------------------------- ป้ายประกาศ พนักงานทำความสะอาดยืนอ่านประกาศ “เพื่อมิให้พนักงานทำงานเกินเวลา ทุกวันนี้เวลา 1 ทุ่มตรง ทั้งตึกจะปิดไฟทั้งหมด” พนักงาน.....พ่อรูปหล่อนั่นคงไม่ได้เอาคำพูดฉันไปบอกผู้จัดการหรอกนะ โอ้โห ฉันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ (ยกแก้วน้ำดื่ม) เหว่ยอี้เดินมาข้างหลัง เหว่ยอี้.......ทานข้าวรึยังครับ พนักงาน......(เกือบสำลักน้ำ) เธอเองเหรอ ยื่นทิชชู่ให้เหว่ยอี้ เหว่ยอี้......ขอบคุณ พนักงาน......เธอเอาเรื่องที่ฉันบอกไปเล่าให้ผู้จัดการฟังเหรอ ผู้จัดการเธอไม่โมโหเอาเหรอ เหว่ยอี้......เขาเหรอ ดูเหมือนจะโมโหนิดๆนะ แต่ว่าผมด่าเขาไปยกนึงแล้ว พนักงาน.....เธอด่าผู้จัดการ พระเจ้า เธอไม่กลัวโดนไล่ออกเหรอ เหว่ยอี้......ก็ดีสิ คุณบอกให้ผมเปลี่ยนงานไม่ใช่เหรอ พนักงาน......นี่ ทำไมต้องมาเชื่อคำพูดเค้าหมดเลยล่ะ เหว่ยอี้....ก็คำพูดคุณมีเหตุผลดีนี่นา ทำไมผมจะไม่เชื่อล่ะ พนักงาน......งั้นเหรอ แล้วไม่มีเหตุผลอย่างอื่นเหรอ เหว่ยอี้.......ต้องมีเหตุผลอย่างอื่นด้วยเหรอ พนักงาน....งั้น เธอต้องถามใจตัวเองดูแล้วล่ะ เหว่ยอี้......ใจของผม พนักงาน......ก็ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ แค่ความคิดฉันทำให้เธอต้องทะเลาะกับผู้จัดการ ถ้างั้นความรู้สึกที่เธอมีให้ฉันคงเป็น แบบว่า.....แบบว่าเหมือนแบบนั้น มันเป็นแบบว่า.....แบบนั้นไงล่ะ โทรศัพท์เหว่ยอี้ดัง เหว่ยอี้.....ขอโทษนะ ฮัลโหล แม่เหรอ เป็นไงครับ งั้นผมจะรีบไปนะครับ บาย ขอโทษนะครับ ไว้วันหลังคุยกันใหม่ พนักงาน....เดี๋ยวสิ พ่อรูปหล่อ โอ๊ยโหยว...แม้แต่ชื่อเขาฉันยังไม่รู้เลย แล้วเขายังมาชอบฉันอีก ยังงี้ใครจะรับได้ล่ะเนี่ย น่ารำคาญจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ----------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 23 ส.ค. 49 09:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ที่โรงพยาบาล เหว่ยอี้พาแม่มาที่เดียวกับที่จั่วจวินรักษาอยู่ เหว่ยอี้......แม่ไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่มีอะไรหรอก พยาบาล.....คุณวั่นคะ เชิญค่ะ เหว่ยอี้เดินมาหน้าห้องจั่วจวิน เหว่ยอี้.....ไม่รู้จั่วจวินจะเป็นยังไงบ้างนะ ตอนนี้เข้าไปดูจั่วจวิน ก็คงจะได้พบกับเซินเซิน แต่ว่าฉันรับปากจั่วจวินไว้ จะไม่พบเซินเซินอีก ถ้างั้นที่ฉันมาอยู่ที่นี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วเหรอ เซินเซินเปิดประตูมาพอดี เหว่ยอี้......จั่วจวินเป็นยังไงบ้าง เซินเซินพยักหน้า เหว่ยอี้......เขาพักผ่อนอยู่เหรอ ผมไม่รบกวนเขาแล้วล่ะ ผมเพียงแต่อยากรู้ว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ เซินเซิน......ฉันไปก่อนนะ เหว่ยอี้.....เดี๋ยว พวกเราไปเดินเล่นกันหน่อยดีไหม เซินเซินพยักหน้า จั่วจวินเดินออกมาเห็นพอดี เหว่ยอี้.....ใช่แล้ว ผมลืมถามคุณไป วันที่รถชนจั่วจวิน ทำไมคุณมาอยู่โรงพยาบาลพอดี เซินเซิน.......ฉันมาหาเพื่อนเก่า คุณล่ะ ----------------------------------------------------------------------------- เหว่ยอี้และเซินเซินเดินไปโบสถ์ด้วยกัน นึกถึงตอนเด็กๆ เหว่ยอี้ทำโปสการ์ดหล่น เซินเซินเก็บขึ้นมา เหว่ยอี้.....โบสถ์ที่ชิงเต่า ผมเอาไว้ในกระเป๋าแล้วลืมเอาออกมา เซินเซินหยิบโปสการ์ดตัวเองออกมา เหว่ยอี้.....ของคุณก็ยังอยู่เหรอ เซินเซินเอาโปสการ์ดไว้ข้างหลัง แล้วสลับไปมา.....ใบไหนของคุณ เหว่ยอี้......คุณจะให้ผมทายว่าใบไหนของผมใช่รึเปล่า เซินเซินพยักหน้า เหว่ยอี้....มันไม่เหมือนกันเหรอ เหว่ยอี้หยิบใบที่เซินเซินเขียน เซินเซินทำมือ Lucky Star เหว่ยอี้.....ผมไปก่อนนะ เหว่ยอี้เด็ก.....นี่คือสัญญานของมนุษย์ต่างดาว มีสถานที่นึงเรียกว่า Star เธอจะเรียกมันว่า Lucky Star ก็ได้ เซินเซิน......มองลงมาสิ พรหมลิขิตให้คำตอบพวกเราแล้ว เหว่ยอี้.....คุณจะให้ผมทายใบไหนของผมใช่รึเปล่า มันไม่เหมือนกันเหรอ เหว่ยอี้หันโปสการ์ดมาอีกด้าน เห็นที่เซินเซินเขียนเอาไว้ เซินเซิน....ขาเข้าเฝือก ในที่สุดฉันก็หาเธอพบแล้ว เธอล่ะ เธอก็รู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร ที่จริง พรหมลิขิตทำให้เราได้พบกันก่อนแล้ว เหว่ยอี้อ่านถึงตอนนี้ก็รีบวิ่งไปหาเซินเซิน เซินเซินหันมาเจอจั่วจวินยืนอยู่หน้าประตู เหว่ยอี้วิ่งไปก็หยุดพักเพราะปวดท้อง แม่เหว่ยอี้หันมาเห็นพอดี แม่เหว่ยอี้......เหว่ยอี้ เหว่ยอี้ทำเป็นว่าไม่มีอะไร แม่เหว่ยอี้.....เหว่ยอี้ เหว่ยอี้.....หาหมอเสร็จแล้วเหรอครับ งั้นพวกเราไปกันเถอะ จั่วจวิน....เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เธอกับเขายอมรับกันแล้วใช่ไหม เซินเซิน....เธอรู้มาตั้งนานแล้วเหรอว่าเขาคือชีเหว่ยอี้ เธอรู้แล้วทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก เธอเอากระดาษไปซ่อน หลอกให้ฉันกลับมา ทั้งหมดนี้เป็นแผนการณ์ใช่ไหม จั่วจวิน....ใช่ ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร เธอก็รู้ว่าฉันจริงใจกับเธอ ถ้าฉันไม่หาทางทำให้เธอมาอยู่ข้างกายฉัน ฉันกลัวว่าจะเสียเธอไป ฉันกลัวมาก เซินเซิน.....ทำไมทำกับฉันแบบนี้ เซินเซินเดินออกไปด้วยความโมโห จั่วจวิน.....เซินเซิน วิ่งตามเซินเซินจนหกล้ม ----------------------------------------------------------------------------- โรงพยาบาล หมอ......คุณจั่วครับ ขาที่บาดเจ็บเดิมทีมีปัญหาอยู่แล้ว ตอนนี้กล้ามเนื้อภายในฉีกและมีเลือดออกหมอต้องผ่าตัดแล้วล่ะ พยาบาล......คุณหมอคะ คนไข้ไม่ยอมรับการผ่าตัดค่ะ เซินเซิน.....ผ่าตัดเถอะนะ คิดว่าทำเพื่อฉันได้ไหม จั่วจวิน......ถ้าหากฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วต้องมาเห็นเธออยู่กับชีเหว่ยอี้ ฉันยอมตายดีกว่า เซินเซิน......ฉันจะลืมเขา จั่วจวิน.....ต้องลืมเขาจริงๆนะ งั้นเธอแต่งงานกับฉันนะ เซินเซิน.....ถ้าหากผ่าตัดสำเร็จ ฉันจะขอคิดดูเรื่องข้อเสนอเธอนะ ถ้าหากเธอไม่ยอมผ่าตัด พรุ่งนี้ฉันจะไปจากเธอ ค่อยๆหายไปจากเธอ พูดจบแล้วลุกเดินไป จั่วจวินจับมือเซินเซินไว้  ลุงจั่วยืนมองอยู่หน้าห้อง เซินเซินกับลุงจั่วยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัด ลุงจั่วจับมือเซินเซิน ลุงจั่ว.....เซินเซิน ขอบใจ ขอบใจนะ เซินเซินกอดลุงจั่ว เซินเซิน.....สำหรับฉันแล้ว พวกเขาก็เหมือนกับคนในครอบครัวของฉัน พ่อแม่ฉันก็จากไปแล้ว ฉันจะไม่ยอมจากพวกเขาไปอีก เสี่ยวกวงเอาดอกไม้มาเยี่ยมจั่วจวิน เห็นเซินเซินและลุงจั่ว ----------------------------------------------------------------------------- ห้องทำงานเสี่ยวกวง เสี่ยวกวง......(นั่งอ่านข้อความหน้าคอมพิวเตอร์) นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่สัมภาษณ์เซินเซิน ผู้ให้สัมภาษณ์บอกว่า เขาคิดว่าเขาสามารถทำให้คนมารัก จะไม่ยอมแพ้คนปรกติ หรือจะบอกว่า เธอมีความปรารถนาที่จะครอบครองความรัก เพราะเธอรู้สึกขาดความปลอดภัย ก็เลยจำเป็นต้องให้ความรักมาเติมเต็มให้กับความรู้สึกของเธอ เพราะฉะนั้นผู้ตอบสัมภาษณ์จึงเหยียบเรือสองแคม จนกระทั่งต้องทำร้ายอีกคน เพราะแย่งคู่หมั้นคนอื่น หลอกใช้ให้คนมาช่วยให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรษ แสดงให้เห็นว่าเขารักคุณ เนี่ยเหรอที่ไม่ได้บอกว่าหลอกใช้ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยล้มเหลวนี่ เสี่ยวกวงกดลบข้อความทั้งหมดทิ้งไป ----------------------------------------------------------------------------- ที่โรงพยาบาล เซินเซินเฝ้าจั่วจวิน ทั้งเซินเซินและเหว่ยอี้ต่างก็หยิบโปสการ์ดออกมาดู ----------------------------------------------------------------------------- บริษัทอี้หยาง เหว่ยอี้......แม่ ผมเองนะครับ ผมอยากจะโทรมาเตือนแม่หน่อย วันนี้อย่าลืมไปหาหมอตามที่นัดไว้นะครับ งั้น ประมาณสี่โมงผมจะไปรับแม่นะครับ ครับ บาย พ่อเหว่ยอี้เดินเข้ามาพอดี เหว่ยอี้......พ่อ พ่อเหว่ยอี้......แม่แกเป็นอะไรไป ทำไมต้องไปโรงพยาบาลด้วย เหว่ยอี้......ถ้าพ่อเป็นห่วงแม่จริง ควรจะไปถามแม่ด้วยตัวเองถึงจะถูกนะครับ พ่อเหว่ยอี้.....ได้ยินมาว่า ช่วงนี้แกมีแผนการณ์มากมาย แกกลับมาเป็นคนเดิมแล้วเหรอ เหว่ยอี้.....พ่อก็รอดูละกัน พ่อเหว่ยอี้.....นี่สิถึงจะสมกับเป็นลูกฉัน งั้นก็ทำไปเลย พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่นะ ฉันกำชับให้ย้ายสวีลี่มาที่สำนักงานใหญ่แล้ว ถ้าเขามาไทเปจะมารายงานตัวกับแก เหว่ยอี้.....พ่อ ถ้าพ่อพอมีเวลาบ้าง กลับไปทานข้าวที่บ้านบ่อยๆนะครับ พ่อเหว่ยอี้......รู้แล้วน่า ----------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 23 ส.ค. 49 09:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุงจั่ว......เอาล่ะ เซินเซิน เหนื่อยมาหลายวันแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ เซินเซิน......หนูยังไหวค่ะ ลุงจั่ว.....ไม่มีอะไรแล้ว ลุงอยู่ดูเขาเอง เธอไปพักผ่อนเถอะ เซินเซินออกมาจากลิฟท์เห็นเหว่ยอี้กำลังเดินมาจึงหันหลังเดินหลบไป เหว่ยอี้มารอหน้าลิฟท์ แล้วรู้สึกอะไรบางอย่างจึงเดินมาดู เห็นเซินเซินกำลังเดินไป แม่เหว่ยอี้เดินมาถามทางกับเซินเซิน แม่เหว่ยอี้.....หนูจ๊ะ ขอถามหน่อย ห้องจ่ายยากับห้องชำระเงินไปทางไหนจ๊ะ เซินเซินพาแม่เดินมาที่ห้องจ่ายยา แม่เหว่ยอี้....หนูจ๊ะ ขอโทษนะจ๊ะ รบกวนเธอจริงๆเลย เธอนี่เป็นคนดีจริงๆ ใช่สิ ให้เรียกหนูว่าอะไร เซินเซิน.....จ้าวเซินเซิน แม่เหว่ยอี้ทำหน้าไม่เข้าใจ เซินเซิน....เขียนลงกระดาษแล้วยื่นให้อ่าน หนูพูดไม่ได้ค่ะ แม่เหว่ยอี้.....หนูเป็นบ... เซินเซิน.....แต่ว่าหนูใช้ภาษามือได้นะคะ แม่เหว่ยอี้.....พูดไปแล้ว บางทีการพูดด้วยภาษามือกับการพูดด้วยปาก บางทีอาจจะชัดเจนกว่าก็ได้ (เหว่ยอี้แอบมองแม่กับเซินเซินคุยกัน) แม่เหว่ยอี้.....ขอบคุณนะจ๊ะที่ช่วยพามาที่ห้องจ่ายยาและยังอยู่เป็นเพื่อนฉันรอลูกชายอีก เซินเซิน.....ไม่ต้องเกรงใจค่ะ เซินเซินเดินออกไป เหว่ยอี้หลบไม่ให้เซินเซินเห็น แม่เหว่ยอี้....เหว่ยอี้มาแล้วเหรอ ดูสิ เสร็จแล้วล่ะ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ แม่คุยกับหมอดีแล้วนะ หมอเขียนละเอียดมากเลย เหว่ยอี้.....แม่ ผมยังมีธุระต้องทำ เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งแม่ดีไหมครับ แม่เหว่ยอี้.....ได้จ๊ะ งั้นแม่กลับก่อนนะ บ๊ายบาย เหว่ยอี้เดินตามเซินเซินออกมา แล้วเดินตามไปเรื่อยๆ เซินเซินอดนอนจนเป็นลม เหว่ยอี้รีบเข้าไปประคองและอุ้มเซินเซินไว้และพามาที่บ้านพัก เหว่ยอี้ห่มผ้าให้เซินเซิน เหว่ยอี้.....ทำไมคุณดูเพลียขนาดนี้ อดนอนหลายวันเลยเหรอ ทานอะไรมารึยัง เซินเซิน....ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ เหว่ยอี้.....คุณรอเดี๋ยวนะ ผมจะไปซื้ออะไรมาให้คุณทาน เซินเซินจับมือเหว่ยอี้เอาไว้ แล้วทำมือขอบคุณ (ทั้งสองโผเข้ากอดกัน) เหว่ยอี้คิดในใจ.....ถ้าเป็นไปได้ ผมขอสาบาน ผมจะใช้แรงทั้งหมดที่มี กอดเธอเอาไว้ ถ้าเป็นไปได้ ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพรากเธอไปจากอ้อมกอดของผม แต่ว่า (วิ่งไปปวดท้องในห้องน้ำ) แต่ว่าทำไม พรหมลิขิตถึงมาแย่งชิงสิทธิ์นี้ของผมไป ผมไม่ยินยอม ไม่ยินยอมจริงๆ เซินเซินเคาะประตูห้องน้ำ เหว่ยอี้ส่งข้อความให้เซินเซิน....คุณกลับไปเถอะ เซินเซินส่งกลับ.....คุณปวดท้องอีกแล้วเหรอ เหว่ยอี้.....คุณไม่กลัวผมล่วงเกินคุณเหรอ เซินเซิน.....คุณไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน เหว่ยอี้.....ผมลืมไป คุณไม่กลัวอะไรทั้งนั้น คุณกลัวอะไรเหรอ กลัวผี กลัวแก่ หรือกลัวความตาย เซินเซิน.....ฉันกลัวถูกลืมเลือน คุณล่ะ เหว่ยอี้.....พวกเรามนุษย์ต่างดาวกลัวการเสียใจภายหลัง เซินเซิน.....ขาเข้าเผือก ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว เหว่ยอี้เปิดประตูห้องน้ำ ทั้งสองโผเข้ากอดกันอีกครั้ง ----------------------------------------------------------------------------- เซินเซินตื่นมาเจอข้อความเหว่ยอี้ทิ้งไว้บนโต๊ะ เหว่ยอี้....ดูแลตัวเองดีๆนะ จาก..มนุษย์ต่างดาว ----------------------------------------------------------------------------- ที่สวนในโรงพยาบาล เซินเซิน.....แม่คะ หนูควรทำยังไงดีคะ จั่วจวิน....ถ้าหากฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วต้องมาเห็นเธออยู่กับชีเหว่ยอี้ ฉันยอมตายดีกว่า เซินเซิน......ฉันจะลืมเขา จั่วจวิน.....ต้องลืมเขาจริงๆนะ งั้นเธอแต่งงานกับฉันนะ เซินเซิน.....คนหนึ่งเป็นคนที่หนูรู้สึกขอบคุณ อีกคนเป็นคนที่หนูรัก ถ้าเป็นแม่ แม่จะทำยังไงคะ เซินเซินหันมาเห็นแม่เหว่ยอี้เป็นแม่ตัวเอง จึงโผเข้ากอด แม่ แม่ แม่เหว่ยอี้.....ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เซินเซิน.....ขอโทษค่ะ แม่เหว่ยอี้.....ไม่เป็นไรจ๊ะ มีเรื่องอะไรเหรอ แม่เธอจากไปแล้ว เธออยู่กับพวกเขาพ่อลูกที่เขาดูแลหนูเหรอ เซินเซิน...พยักหน้า เพราะฉะนั้นความรู้สึกกับพี่ชายคนนี้จึงมีแต่อยากขอบคุณ แต่เขากลับมารักหนู แม่เหว่ยอี้....ฉันเข้าใจจ๊ะ  ฉันเข้าใจความเจ็บปวดของพี่ชายคนนั้นดี และก็เข้าใจถึงความจำใจของหนูด้วย เพราะสามีของฉันก็แต่งงานกับฉันเพื่ออยากขอบคุณเท่านั้น นี่แหล่ะชีวิตคนเรา คนเรามีชีวิตที่เต็มไปด้วยปัญหามากมาย เมื่อพบปัญหาที่ยากจะหาทางแก้ได้ เมื่อครู่หนูก็เลยคิดว่าฉันเป็นแม่ของหนู เซินเซิน......ขอโทษนะคะ เหมือนกับว่าหนูอยู่ในอ้อมกอดของแม่จริงๆเลย แม่เหว่ยอี้วางกระเป๋าและอ้าแขนให้เซินเซินกอด แม่เหว่ยอี้.....ลูกชายฉันก็อายุพอๆกับหนูเลยจ๊ะ แต่ว่านานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กอดเขาเลย พยาบาล.....คุณวั่นคะ ถึงคิวคุณแล้วค่ะ แม่เหว่ยอี้.....ฉันอยู่นี่ค่ะ ขอโทษนะจ๊ะ ฉันต้องไปหาหมอก่อน ขอบคุณที่หนูรู้สึกว่าฉันให้ความอบอุ่นหนูได้เหมือนกับแม่จริงๆของหนู เด็กน้อย เชื่อฉันนะ ไม่มีอะไรทำไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เธอต้องเชื่อมั่นว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่าอย่างแน่นอน สู้สู้จ๊ะ เซินเซินนึกถึงคำพูดของแม่เหว่ยอี้.....ในชีวิตคนเราที่สำคัญไม่ใช่การรับ แต่ต้องรู้จักการให้ คนที่รู้จักแต่การให้ จึงจะเป็นคนที่ได้รับความสุขอย่างแท้จริง เพราะฉะนั้น เซินเซินหนูต้องเป็นคนที่รู้จักแต่การให้ ----------------------------------------------------------------------------- โรงพยาบาล ลุงจั่ว......ไม่ต้องโทรแล้ว โทรมาทั้งคืนแล้วนะ ไม่ต้องโทรแล้ว นี่ มาแล้วล่ะ ลุงจั่ว......เซินเซิน หายไปไหนมาทั้งคืน เจ้ากระต่ายตกยากมันบังคับให้ลุงไปตามหาเธอ ลุงบอกมันแล้ว เดี๋ยวเธอก็มา มันก็ไม่เชื่อ ต้องให้ลุงไปหาเธอให้ได้ ลุงจั่ว.....หนูหายไปทั้งคืน ไปไหนมา ลุงจั่วหันไปว่าจั่วจวิน ลุงจั่ว......จ้องอะไร จ้องอยู่ได้ ฉันจะไปแล้วนะ อย่างที่คนเขาพูดกัน คนป่วยเหมือนกับเด็กไม่มีเหตุผล เขาว่าเอาไว้ไม่ผิดเลย เอาล่ะ ไอ้คนที่อายุ 30 แล้วยังไม่รู้จักโต ขอมอบให้เธอนะ ลุงจั่ว......ไปก่อนนะ จั่วจวิน.....เมื่อคืนเธอไปไหนมา เซินเซิน.....กลับไปนอนที่บ้านไง จั่วจวิน.....เมื่อคืนฉันโทรกลับบ้าน ไม่มีคนรับสายเลย เซินเซิน......ฉันนอนหลับสนิท เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ จั่วจวิน.....เธอโกหก เธออยู่กับชีเหว่ยอี้ ใช่ไหม เซินเซินสะพายกระเป๋าเดินออกไป จั่วจวิน.....เซินเซิน ขอโทษนะ เป็นไปได้ที่ฉันนอนทั้งวัน เลยคิดฟุ้งซ่าน ขอร้อง อย่าโกรธได้ไหม เธอบอกว่าจะขอคิดดูเรื่องที่ฉันขอแต่งงานไง เธอหลอกฉันใช่ไหม เธอบอกสิ เธอหลอกฉันใช่ไหม เซินเซิน.....อย่าทำแบบนี้ ฉันรับไม่ไหวแล้วนะ จั่วจวิน......คนที่รับไม่ได้คือฉันต่างหาก พ่อฉันรักเธอมากกว่าฉัน ฉันดูแลเธอทุกอย่าง แล้วเธอล่ะ ทำไมเธอเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมทำกับฉันแบบนี้ จ้าวเซินเซิน ฉันขอบอกเธอนะ ถ้าเธอเลือกจะอยู่กับเขาเธอต้องเสียใจภายหลังแน่ เธอต้องเสียใจแน่ๆ เซินเซิน.....ไม่ต้องมาขู่ฉัน จั่วจวิน.....งั้นเธอก็อยู่ข้างๆฉันสิ เซินเซิน.....ฉันจะอยู่ข้างๆเธอ จะตอบแทนเธอทั้งหมด จั่วจวิน....(ทำมือ) ฉันต้องการหัวใจของเธอ เซินเซิน.....หัวใจของฉันเป็นอิสระ จั่วจวิน.....ในเมื่อหัวใจของเธอเป็นอิสระ งั้นเธอก็ไปสิ เซินเซิน.....ไม่ว่าจะไปที่ไหน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะออกจากโรงพยาบาล จั่วจวิน....ไปสิ ไปสิ ไปเลย ฉันบอกให้ไปไง ----------------------------------------------------------------------------- บ้านเสี่ยวกวง โทรศัพท์ดัง จื้อหัวส่งข้อความมาให้เสี่ยวกวง......ห้าโมงเย็นฉันจะรอเธอที่สนามบาส ไม่ได้เจอกันนานแล้ว คงอ้วนขึ้นล่ะสิ จาก Yellow ----------------------------------------------------------------------------- ที่สนามบาส จื้อหัวนั่งรอเสี่ยวกวง เหว่ยอี้เดินมา จื้อหัว....เป็นไง มาหาเสี่ยวกวงเหรอ เหว่ยอี้.....มาเล่นบาสคนเดียวไม่ได้เหรอไง จื้อหัว.....ขอถามหน่อย แหวนเสี่ยวกวงหายไปไหน เหว่ยอี้......พวกเราถอนหมั้นกันแล้ว จื้อหัว.....เพราะผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม นายรู้ไหมเสี่ยวกวงเสียใจมากขนาดไหน เหว่ยอี้......นายชอบเสี่ยวกวงเหรอ จบตอน 13 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 49 09:27:53 จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 23 ส.ค. 49 09:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ...พี่นุช ^_____^ จากคุณ : OakkiE_KhA - [ 23 ส.ค. 49 10:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่นุชขอบคุณค่ะ ตอนดูยังไม่หมั่นไส้จั่วจวินมากเท่านี้เลยนะ หุหุ....................เป็นเซินๆคงรำคาญแย่เลยนะ จากคุณ : kathymoss - [ 23 ส.ค. 49 10:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^_____^ ขอบคุณมากมายค่ะนู๋นุชคนขยัน จากคุณ : Rocketนี้เพื่อเธอ - [ 23 ส.ค. 49 11:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ...ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะ พี่นุช.. ตามมาอ่านเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ...^_^... จากคุณ : Orange_vic - [ 23 ส.ค. 49 12:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พี่นุชขา..._/\_ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ พี่สาวคนเก่ง.. จากคุณ : xuyoufang - [ 23 ส.ค. 49 14:05:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 555 มาแร้น อิฉันยังไม่เสร็จเลยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : ขนมถ้วย - [ 23 ส.ค. 49 20:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หมวยนุช..ขอบคุณมาจ้าที่สละเวลาจะรอตอนหน้านะจ๊ะ จากคุณ : ae-zai - [ 23 ส.ค. 49 22:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไปอ่านตอน 14 กันจ้า จากคุณ : หมวยเจริญผล - [ 24 ส.ค. 49 21:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตั้งแต่ตอน 12 มา ดูแล้วเศร้าจิงๆ สงสารเหว่ยอี้จิงๆ เยย คนอะไรไม่รู้ช่างแสนดี และเสียสละ เศร้า เศร้า เศร้า จากคุณ : YZAI (yzai) - [ 26 ส.ค. 49 19:03:20 ]