CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    *******The Hospital ตอนที่ 14*******

    กระดิ่งกระดิ่งThe Hospital ตอน14.. กระดิ่งกระดิ่ง
    เหม่ยเชี่ยน..ของขวัญที่คุณหม่าเอามาให้เมื่อวานนี้คุณเป็นคนให้จริงๆเหรอ
    ชิว..ของขวัญอะไร
    เหม่ยเชี่ยน..อยู่ที่ห้องรับแขกคุณจะดูเองหน่อยมั้ยละ
    เสี่ยวหมิ่น..คุณน้าบอกว่ารถจักรยานคันนี้ป่าป๊าเป็นคนให้  ถ้างั้นหนูจะหัดขี่เลยนะ ขี่เป็นแล้วค่อยทุกป่าป๊า
    เหม่ยเชี่ยน..เสี่ยวหมิ่นทานอิ่มหรือยัง  อิ่มแล้วเราขึ้นไปแปรงฟันก่อน  ว่าง่ายๆขึ้นไปแปรงเองนะต้องแปรงให้สะอาดล่ะ  อีกประเดี๋ยวมาม้าจะขึ้นไปตรวจดูนะ.......คุณไม่รู้หรือว่าสำหรับเสี่ยวหมิ่นจะหัดขี่จักรยานให้เป็นมันยากแค่ไหน  ความสมดุลแกไม่ดีแม้แต่นั่งม้าโยกยังตกลงมาได้  แล้วตอนนี้คุณให้คนเอาจักรยานมาคันนึง  คุณจะให้ฉันทำยังไง  คุณรู้มั้ยวันนี้เสี่ยวหมิ่นรบเร้าที่จะไปขี่จักรยานที่สวนสาธารณะทั้งวัน
    ชิว..ผมไม่ได้ให้เค้าเอาจักรยานมาให้แก  เค้าคงไม่รู้ว่าเสี่ยวหมิ่นเป็นยังไง
    เหม่ยเชี่ยน..แล้วทำไมเค้าบอกว่าเค้าให้แทนคุณ  คุณมีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอกันแน่
    ชิว..คุณกำลังคิดอะไรของคุณ  เค้าเป็นนักข่าว  สิ่งที่พวกนักข่าวต้องการคือตามล่าข่าว  ผมเป็นหมอเจ้าของไข้ของหลิวซินผิง  แน่นอนว่าเค้าต้องเอาใจผมอยู่แล้ว
    เหม่ยเชี่ยน..ถ้างั้นทำไมเค้าไม่เอาไปให้คุณที่รพ.แต่กลับส่งมาที่บ้าน  แล้วเค้ารู้ได้ยังไงว่าเมื่อวานนี้เป็นวันเกิดเสี่ยวหมิ่น
    ชิว..ผมจะรู้ได้ไงว่าเค้ารู้ได้ยังไง นักข่าวย่อมมีหนทางของเค้าอยู่แล้ว  พรุ่งนี้จะเอาจักรยานไปคืนเค้า  ผมค่อยซื้อของขวัญวันเกิดที่ดีกว่านี้ให้เสี่ยวหมิ่น
    เหม่ยเชี่ยน..เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนี้หรอก  เสี่ยวหมิ่นดื้อมากคุณรู้มั้ย  สิ่งที่รับปากกับแกไว้ถ้าทำไม่ได้  แกสามารถสามวันสามคืนไม่กินข้าวไม่นอนไม่พูดกับใครคุณรู้มั้ย  คุณไม่รู้อะไรเลย (เสียงโทรศัพท์ดัง)
    หม่าอี้เฟิน..ฮาโหล  ฉันเองฉันอยู่ใกล้ๆบริเวณบ้านคุณ
    ชิว..อื้ม
    --------------
    หม่าอี้เหิน..คุณเป็นอะไรไป ฉันอยากบอกว่าฉันออกมาซื้อของก็เลยโทรหาคุณ
    ชิว..คุณกำลังคิดอะไรอยู่
    หม่าอี้เหิน..อะไรคิดอะไร ฉันพอดีผ่านมาแถวนี้จริงๆ
    ชิว..เพราะฉะนั้นเมื่อวานนี้คุณก็ผ่านมาแถวนี้พอดี  ก็เลยไปซื้อของและซื้อจักรยานมาให้ลูกสาวผม  คุณกำลังทำอะไรของคุณ  เรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับครอบครัวของผม  และครอบครัวของผมก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ  คุณถือสิทธิ์อะไรที่จู่ๆก็เข้ามาบ้านผม
    หม่าอี้เฟิน..ฉันคิดว่าวันเกิดแกใกล้ถึงแล้วก็เลยซื้อของขวัญให้แกชิ้นนึง  ฉันทำแบบนี้เกินไปงั้นเหรอ
    ชิว..ใช่  เกินไปจริงๆ  อย่างแรกคุณเข้าไปบ้านผมก็เท่ากับเหมือนท้าทายผม  ทำไมคุณต้องทำแบบนี้  อย่างที่สองคุณซื้อจักรยานให้เสี่ยวหมิ่นก็เท่ากับทำให้แกอับอาย  ทำไมคุณต้องทำแบบนี้  
    หม่าอี้เหิน..ฉันท้าทายอะไร ฉันทำให้แกอับอายยังไง  ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วย  ฉันแค่ให้จักรยานกับเด็กฉันผิดตรงไหน  ตอนนี้แกเริ่มฝัดขี่จักรยานได้แล้ว  เด็กทั่วไปถ้าได้ขี่จักรยานจะต้องดีใจมาก  แล้วฉันทำผิดอะไร
    ชิว..ก็เพราะแกไม่เหมือนเด็กทั่วไป  เสี่ยวหมิ่นแกไม่เหมือนเด็กทั่วไป  แกมีประสาทสัมผัสที่ช้ากว่าเด็กทั่วไปคุณรู้มั้ย คุณลองโยนลูกบอลใส่แกสิ  คุณจะรู้สึกว่าแกตลกมาก ใช่สิตลกมากเพราะลูกบอลจะกระแทกใส่หน้าแกคุณรู้มั้ย  คุณจะบอกว่าถูกต้องเด็กทั่วไปก็รับลุกบอลได้  แล้วทำไมแกถึงรับไม่ได้  ก็เพราะแกรับไม่ได้  เพราะแกรับไม่ได้  รับไม่ได้
    หม่าอี้เหิน..ขอโทษฉันไม่รู้
    ชิว..คุณรู้มั้ยว่าผมใช้เวลาไปมากแค่ไหนกว่าจะสอนแกได้  เวลาที่ลูกบอลโยนหาตัวเราต้องเบนหน้าหลบลูกบอล
    หม่าอี้เหิน..ฉันขอโทษจริงๆฉันไม่รู้  ฉันคิดว่าแกต้องดีใจมาก  ฉันสัญญาต่อไปจะไม่ทำอีก
    ชิว..ช่างเถอะเสี่ยวหมิ่นเป็นแบบนี้ไม่ได้เป็นความผิดของคุณสักหน่อย  แถวที่ทำงานคุณก็มีร้านค้าไม่ใช่หรือ ทำไมชอบมาซื้อร้านที่อยู่แถวบ้านผมละ
    --------------
    ห่าวเสี้ยวกัง..ขอผมนั่งตรงนี้หน่อย ๆ ขอบคุณนะ มาดื่มหน่อยสิ  คุณรู้มั้ยสองปีมานี้ผมส่งอาหารเช้าให้คุณกินทุกวัน  แต่ว่าคุณไม่เคยรับไมตรีเลย  ไม่เห็นบุญคุณก็น่าจะเห็นความเหนื่อยยากของผมบ้างถูกต้องมั้ย  ครั้งนี้ผมโดนย้ายก็เพราะคุณไม่ใช่เหรอ  ถึงขนาดนี้แล้วคุณยังไม่เข้าใจผมอีกเหรอ
    เหวินลี่..ฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นแบบนี้
    ห่าวเสี้ยวกัง..แล้วคุณไม่มีความรู้สึกกับผมบ้างเลยเหรอ
    เหวินลี่..ฉัน...ฉัน..
    เฉินควาน..เอาละ ทุกคนฟังผมพูด  เสี้ยวกังชอบเหวินลี่มากพวกเราทุกคนก็รู้  ตอนนี้เสี้ยวกังก็จะไปแล้ว  เหวินลี่คุณก็พูดอะไรสักหน่อยสิ
    ห่าวเสี้ยวกัง..นั่นสิพูดหน่อยสิ
    เหวินลี่..โอเค ๆ ที่จริงความรู้สึกที่ฉันมีต่อเสี้ยวกังก็คือ..เฉยๆ  ไม่ได้รู้สึกอย่างอื่นเลย  แต่ครั้งนี้เค้ายอมช่วยหมอซูทำให้ฉันทึ่ง  เค้าเป็นหมอที่ดีคนนึง  จริงๆนะ
    หมอซู..เสี้ยวกัง  ขอบคุณนะและขอโทษด้วยครั้งนี้ผมทำให้คุณลำบาก
    ห่าวเสี้ยวกัง..อย่าพูดอย่างนี้สิ  มันเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง  พอถึงที่นั่นผมจะตั้งใจทำงานเหมือนที่นี่  ขอบคุณทุกคน ๆ ๆ
    เหวินลี่..เสี้ยวกัง  เพื่อขอบคุณที่นายตามจีบฉันมาสองปี  ฉันยอมเป็นแฟนนายหนึ่งวันเป็นไง
    ห่าวเสี้ยวกัง..คุณพูดจริงเหรอ
    เหวินลี่..แค่วันเดียวนะเฉพาะกลางวันด้วย
    ห่าวเสี้ยวกัง..คุณจะนัดเดทกับผม  จริงเหรอ  เย้
    ..เยี่ยมไปเลย  ดื่ม ๆ ๆ ใครจะร้องเพลง  เอาอีก ๆ  ชนแก้ว ๆ ๆ  ไมค์อยู่ไหน ๆ.....
    ---------
    (เฉินควันปลีกตัวออกจากกลุ่ม  ซื้อเบียร์และกับแกล้มไปเอาใจหน.ถังเพื่อการเลื่อนตำแหน่งของตัวเอง..หน.ถังก็รับปากว่าไม่มีปัญหาจะใส่ใจเป็นพิเศษ)
    ---------
    เหวินลี่..หมอซูทำไมต้องดื่มมากขนาดนี้นะ
    หมอซู..นี่เป็นงานเลี้ยงส่งของเสี้ยวกังผมควรต้องดื่มมากๆหน่อย  ถ้าไม่ใช่ผมเค้าก็ไม่ต้องโดนย้ายถูกต้องมั้ย
    เพื่อน..หมอห่าวผมส่งคุณกลับบ้านเอง
    หมอซู..เสี้ยวกัง  มาดื่มอีกสิ  555 บ๊ายบาย
    พยาบาล..พี่เหวินลี่บ๊ายบาย  เดินระวังหน่อยนะ บ๊ายบาย
    เหวินลี่..ยืนดีๆ
    หมอซู..เสี้ยวกัง
    เหวินลี่..ยืนดีๆสิ  เดี๋ยวฉันส่งคุณกลับบ้าน
    หมอซู..คุณไม่ต้องส่งหรอกผมกลับเองได้ (เวลาเมาเหมือนเด็กเลย)
    เหวินลี่..ฉันไปส่ง
    หมอซู..คุณไม่ต้องส่ง  เสี้ยวกัง เสี้ยวกัง
    เหวินลี่..มีขั้นบันไดระวัง ไหวมั้ยใกล้ถึงแล้ว กุญแจละ กุญแจ ๆ
    หมอซู..กุญแจเหรอ
    เหวินลี่..คุณยืนให้มั่นก่อนพิงกำแพงไว้ก่อน
    หมอซู..กุณแจอยู่ในกระเป๋า (หมอซูพูดกุญแจอยู่ในเป๋าๆ5555น่าร๊ากกกจุ๊บๆ)
    เหวินลี่..ยืนดีๆ  ในกระเป๋าไม่มีนี่
    หมอซู..ไม่มีเหรอเป็นไปไม่ได้ไงอ่ะ
    เหวินลี่..ตรงนี้ไม่มีจริงๆนะ  คุณยืนดีๆสิ (หมอซูตัวใหญ๋ใหญ่เหวินลี่ตัดนิดเดียวทุลักทุเลน่าดู)
    หมอซู..เรียกพวกเค้าเปิดประตูดิ
    เหวินลี่..เรียกใครละ
    หมอซู..พวกคุณเปิดประตูหน่อยดิ  เฮ้ย ๆ (เดินเซจนล้มลง)
    เหวินลี่..อุ้ย ขอโทษคุณเป็นไรรึเปล่า
    หมอซู..คุณไปเรียกพวกเค้าเปิดประตูหน่อยดิ
    เหวินลี่..ต้องดูว่าคุณมีเพื่อนบ้านที่รู้จักหรือเปล่า  เรียกพวกเค้าให้ช่วยเปิดประตูให้คุณหน่อย
    หมอซู..เพื่อนบ้านเหรอ หึ ๆ เอิ๊กๆๆๆฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คุณรู้มั้ยผมอยู่ที่นี่มาเกือบสองปีแม้แต่เพื่อนบ้านครึ่งคนก็ไม่รู้จัก  คุณรู้มั้ยผมทำงานทุกวัน  นอกจากทำงานแล้วก็ทำงานแล้วก็ตรวจคนไข้เท่านั้นเอง  คนอย่างผมครึ่งชีวิตที่ผ่านมาก็เรียนแต่หนังสือคุณรู้มั้ย  ผมสูญเสียช่วงเวลาที่อยู่กับครอบครัว  แม้แต่ความสามารถในด้านความรักก็ยังไม่มี  ผมรักไม่เป็นเลยผมไม่เอาไหน ขี้แงขี้แงขี้แง คุณรู้มั้ยขี้แงขี้แงขี้แง  ทุกวันผมเห็นคนเกิดคนตายเหล่านั้น  แต่ผมไม่สามารถช่วยพวกเค้าได้  คุณรู้มั้ยผมรู้สึกทรมานใจๆมากเลยขี้แง    ผมอยากช่วยทุกชีวิตให้รอด  ผมอยากช่วยทุกชีวิตให้รอด  ทำไมผมถึงช่วยพวกเค้าไม่ได้  ทำไม ๆ  ผมได้แต่นิ่งมองเพื่อนผม  ครอบครัวผม  และคนที่ผมรักจากผมไป  ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย  คุณรู้มั้ยแบบนี้มันทรมานมากเลย  ผมทรมานใจมากจริงๆนะ กวานซินอย่าจากผมไปนะ กวานซินอย่าจากผมไปได้มั้ย ขี้แงขี้แงขี้แง อย่าจากผมไปนะ  (ฉากต่อไปก็เป็นฉากจุ๊บๆส่งจูบอย่างดูดดื่ม)wink
    ------------
    พยาบาล..หมอกวานบะหมี่คุณทานได้แล้วมั้ง
    กวานซิน..น่าจะเสร็จหมดแล้วนะ มีปัญหาอะไรมั้ย
    พยาบาล..อืม ใกล้เสร็จแล้ว
    กวานซิน..เรียงชื่อผิดไปรึเปล่า
    พยาบาล..อ้อ  1511 กับ 1512 สลับกัน
    กวานซิน..ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปเรียงใหม่เอง (กวานซินเต๊ะถูกตู้เย็นที่กวานฮว๋าซื้อมาให้)
    พยาบาล..ฮาโหล  แผนกวิสัญญีค่ะ หา  ตอนนี้เหรอ  อยู่ห้องฉุกเฉิน  ค่ะ ๆ ๆทราบแล้วค่ะ หมอกวาน
    กวานซิน..มีอะไรเหรอ
    พยาบาล..ที่ห้องฉุกเฉิน มีคนไข้คนนึงบอกว่าเป็นเพื่อนคุณ  คุณจะไปพบเค้าหน่อยมั้ย
    กวานซิน..ฉันไปดูเอง

    ยังมีต่อค่ะflowerflowerflowerflowerflower

    จากคุณ : พี่ R - [ 10 ก.ย. 49 23:33:54 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | PanTown.com | BlogGang.com