ความคิดเห็นที่ 1 ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ... เพราะผมไม่ค่อยได้ฟังเพลงเดียวกันแต่หลาย ๆ Version เท่าไหร่ -*- เดา ๆ ว่าน่าจะเล่นตามแนวทางตามที่ผู้ประพันธ์วางไว้... แต่สำเนียงนั้นอาจจะสำเนียงใครสำเนียงมัน.... แล้วแต่สไตล์คนเล่นหรือ Conductor ที่ต้องการที่จะคุมให้ได้สำเนียงเพลงตามต้องการ เพลงเดียวกันท่อนเดียวกัน.... บางวงก็เล่นเร็วพอดี ๆ บางวงก็เล่นซะเร็วปรื้อเลย... ประมาณนั้น อืม...รู้สึกว่าจะอ่านเองแล้วงงเองอ่ะ -*- แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 49 21:25:42 จากคุณ : Wish You Were Here - [ 16 ก.ย. 49 21:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โดยส่วนตัว เราว่าเพลงที่เจ้าของผลงาน ยังหลงเหลือผลงานอัดมาให้ฟังกัน คิดว่าโดยทั่วไป นักดนตรีก็น่าจะเล่นตามแนวนั้นๆนะคะ เพราะ น่าจะตรงตามเจตนารมณ์ของคนแต่งมากที่สุด (ก็แหงหล่ะ แต่งเองเล่นเองนิ) แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเล่นออกมาฟังแล้วได้อารมณ์เดียวกันหมดนะคะ แต่ละคนก็มีสำเนียงแตกต่างกันไปตามสไตล์แต่ละคน จากคุณ : Vitamin_C (Vitamin_C) - [ 16 ก.ย. 49 21:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ( sorry that i have to type in English krub... no Thai keyboard) I think pianist should respect but not imitate composer's recording krub. In my opinion, inadequate virtuosity and pianism of the composers did not do enough justice to their works. Most composers who made recording actually preferred their own works played by chosen pianist( Ex. Ravel & Perlemuter, Prokofiev & Gilels, Rachmaninoff(actually the best pianist of his generation) & Moiseiwitsch) The other problem with composer's recording is technology in early twentieth century. The reason that Rachmaninoff hurried in his concertos might came from the limited length of recording material. Music is a living form of art and pianist' own interpretations are often more appealing to the listener. Unconventional interpretation of Glenn Gould brings out hidden counterpoint. Chopin Etude Op. 10 No.4, when played by Richter at ultra fast tempi, makes much more sense. On the other hand, Schnabel, who followed the original metronome mark of Beethoven's Hammerklavier Sonata, delivered a very messy recording of the piece. จากคุณ : Horowitzian Scriabinist - [ 17 ก.ย. 49 04:50:44 A:128.113.192.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าคุณ Horowitzian Scriabinist ไม่รังเกียจ ผมช่วยแปลเป็นไทยให้ได้นะครับ ที่เขียนมาน่าสนใจมาก เผื่อว่ามีคนไม่ถนัดภาษาอังกฤษจะได้ประโยชน์จากความเห็นที่เขียนมาด้วย จากคุณ : Cherokee1 - [ 17 ก.ย. 49 16:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วแต่คนชอบมั้งครับ ดีทั้ง2แบบ แบบมีกลิ่นอายของคนแต่งเพลงก็ดีครับ ได้รู้ว่าผู้ประพันธ์ต้องการให้เพลงเป็นเช่นไร แบบแปลความหมายของคนเล่นก็แปลกไปอีกแบบครับ เพลงเดียวได้ฟังหลายๆแบบ หลายๆอารมณ์ จากคุณ : bright_side_of_life - [ 17 ก.ย. 49 16:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมคิดว่าไม่จำเป็นนะครับ ผมเห็นว่า ที่สำคัญคือนักดนตรีต้อง กล้า ที่จะตีความและเล่นในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันควรจะเป็น ออกมา เช่น Glen gould เล่น goldberg variation ผมว่าเพราะมาก แต่มันจะใช่ บาค เหรอ Martha Algerich เล่นเปียโนคอนแชร์โตของโชแปง ผมก็ชอบ แต่ก็ยังสงสัยว่ามันจะใช่ โชแปงหรือเปล่า Hillary Hann เล่น Bach violin concerto ผมก็ชอบอีก แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า เล่นบาคอย่างนี้ได้ด้วยหรือ ผมชอบนักดนตรีที่กล้าจะแสดงตัวตนออกมา มากกว่านักดนตรีที่เล่นแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ (โดยเฉพาะศิลปินยุคใหม่) และแน่นอน ก็ย่อมจะมีศิลปินบางท่าน ที่ผมไม่ชอบการตีความของเขาเอาซะเลย ซึ่งก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร ก็แค่เซกู๊ดบายกันไป ก็เท่านั้น ไปหาฟังจากคนอื่นก็ได้ จากคุณ : Mr.Tea - [ 17 ก.ย. 49 17:10:20 A:210.86.142.73 X: TicketID:025103 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มีคนขอให้ผมช่วยแปลข้อความที่ 3 ของคุณ Horowitzian Scriabinist ผมเลยขออนุญาตตรงนี้อีกครั้ง เพื่อประโยชน์สำหรับผู้อ่านที่ไม่สันทัดในภาษาอังกฤษ ถ้าไม่ตรงใจอย่างไรขออภัยด้วยนะครับ "นักเปียโนควรจะเคารพและให้เกียรติผู้ประพันธ์เพลงแต่ไม่จำเป็นต้องเลียนแบบวิธีเล่นที่บันทึกเสียงไว้ ในความเห็นของผม  บางครั้งผู้ประพันธ์เองอาจจะไม่มีความสามารถมากเพียงพอที่จะบรรเลงแล้วทำให้ผลงานที่ตัวเองประพันธ์ขึ้นดูโดดเด่นสมค่า  นักประพันธ์ส่วนใหญ่ที่บันทึกเสียงงานตัวเองมักจะชอบการบันทึกเสียงงานนั้นโดยนักเปียโนอื่นที่ตัวเองชื่นชอบมากกว่าผลงานที่ตัวเองเล่นเองเสียอีก  (อาทิเช่น Ravel กับ Perlemuter, Prokofiev กับ Gilels, Rachmaninoff ซึ่งเป็นนักเปียโนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้น กับ Moiseiwitsch) ปัญหาอีกประการหนึ่งของการบันทึกเสียงผลงานของผู้ประพันธ์เองคือเทคโนโลยีการบันทึกเสียงในต้นศตวรรษที่ 20   เหตุที่ Rachmaninoff เร่งรีบในการบรรเลงคอนแชร์โต้ของท่านเองอาจจะเป็นเพราะข้อจำกัดด้านเวลาของแถบบันทึกเสียงในยุคนั้น ดนตรีเป็นศิลปะที่มีชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา  และการตีความบทเพลงโดยผู้บรรเลงมักจะเป็นที่นิยมโดยผู้ฟังมากกว่า   การตีความที่ไม่เป็นไปตามแบบแผนของ Glen Gould แสดงให้เห็นถึงเคาเตอร์พอยต์ที่ซุกซ่อนอยู่  ผลงาน Etude โอปุสที่ 10 หมายเลข 4 ของโชแปงซึ่งเล่นด้วยความเร็วสูงโดย Richter กลับทำให้ผลงานนี้ฟังดูสมเหตุสมผล  ขณะที่ Schnabel ซึ่งบรรเลง Hammerklavier Sonata ตามแบบแผนดั้งเดิมที่บีโทเฟนกำหนดไว้กลับทำให้การบรรเลงนั้นฟังดูยุ่งเหยิง" จากคุณ : Cherokee1 - [ 24 ก.ย. 49 18:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 การตีความบทเพลง (music interpretation) เป็นสิ่งที่มีความเป็นไปได้หลายแบบมากครับ เพื่อความเข้าใจในจุดนี้ ผมขออธิบายเชิงเปรียบเทียบว่า ดนตรีก็คือภาษาๆหนึ่ง ดังนั้นการตีความก็เปรียบเสมือนกับการแปลข้อความจากภาษาหนึ่งสู่อีกภาษาหนึ่งนั่นเอง ในมุมมองของดนตรีคลาสสิคนั้น นักดนตรี(คลาสสิค) เป็นเสมือนสื่อกลางระหว่างผู้ประพันธ์กับผู้ฟัง  ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดสิ่งหนึ่งในการแสดงดนตรีคลาสสิคคือการนำเสนอจุดมุ่งหมายของผู้ประพันธ์เหล่านั้นให้กับบรรดาผู้ฟัง อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต้องเล่นให้เหมือนกันจึงจะถูกต้อง ยกตัวอย่างเช่น คุณครูศิลปะสั่งให้เราวาดรูปแตงโมแต่ไม่ได้จำกัดว่าเป็นแตงโมชนิดอะไรสีใด เราก็ต้องวาดแตงโมเอามาส่งคุณครูใช่ไหมครับ เพียงแต่ว่าแตงโมที่ทุกคนวาดย่อมไม่เหมือนกัน อาจจะต่างชนิด ต่างสี อะไรก็ว่ากันไป แต่ทุกคนต้องวาด"แตงโม" การตีความบทเพลงก็เหมือนกับอะไรแบบนี้แหละครับ เรื่องของการตีความเนี่ยนะครับ ถ้าจะเอาให้ละเอียดจริงๆ ความรู้ทางด้านทฤษฏีดนตรี(Harmony, Form and Analysis, etc.), ประวัติศาสตร์ดนตรี, ฯลฯ เป็นความรู้ที่จำเป็นต่อการตีความบทเพลงมากครับว่าจะเล่นออกมาอย่างไร ในแต่ละยุคสมัยแนวทางในการตีความบทเพลงของผู้ประพันธ์ที่เสียชีวิตไปแล้วนั้นค่อนข้างจะต่างกัน ยกตัวอย่างเช่น ในยุคโรแมนติค ผลงานของ J.S. Bach และ Baroque composers คนอื่นๆ มักจะถูกเล่นออกมาในแนวทางเดียวกับวิธีการเล่นดนตรีในยุคโรแมนติค (Romantic performance practice) สาเหตุไช่เพราะว่าบรรดา Romantic performers ไม่ใส่ใจในแนวทางการเล่นแบบ Authentic Baroque นะครับ เพียงแต่ว่า Music menuscripts ต่างๆของดนตรีบาโรคที่ถูกค้นพบในยุคนั้นมีลักษณะของการบันทึกตัวโน๊ต(Notation)ที่ไม่ละเอียดนัก คือไม่มีการใส่พวกเครื่องหมายบอกความดังเบา ความเร็ว หรือการยืดหยุ่นจังหวะต่างๆ (สาเหตุที่การบันทึกโน๊ตในยุคบาโรคยังไม่มีความละเอียดเป็นเพราะวิธีการเล่นจะเป็นที่รู้กันอยู่แล้ว หากท่านใดสงสัยจุดนี้เพิ่มเติมก็ตั้งกระทู้ถามได้นะครับ) ทำให้บรรดานักดนตรีในยุคโรแมนติคคิดว่าพวกเขาสามารถเล่นเพลงเหล่านั้นตามใจ อย่างไรก็ตามเมื่อมีการศึกษา และการค้นคว้าหลักฐานในสมัยก่อน ความเข้าใจในดนตรีบาโรคก็มีมากขึ้นเป็นลำดับ สำหรับในยุคปัจจุบันของเรา Trend ของการตีความนั้นจะต้องให้ใกล้เคียงกับ Original style มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ไม่เพียงแต่การตีความบทเพลงและวิธีการเล่นนะครับนักดนตรีหลายคนถึงขณะลงทุนไปฝึกเล่นเครื่องดนตรีในยุคนั้น หรือใช่วัสดุต่างๆเหมือนกับในยุคนั้น ยกตัวอย่างเช่น วงออร์เคสตร้าหลายกลุ่ม เมื่อต้องแสดงดนตรีในยุคบาโรค หรือเรอเนอซอง พวกเขาถึงกับใช้สายที่จากลำไส้สัตว์(Gut Strings) เหมือนอย่างในยุคนั้นเพื่อให้ได้มาซึ่ง Authentic sound หรือนักกีตาร์คลาสสิคบางคนเมื่อต้องเล่นเพลงในยุค early nineteenth century ก็ไปเล่นบนกีตาร์คลาสสิคของยุคนั้นซึ่งมีขนาดเล็กกว่าและมีเสียงที่ต่างออกไป นักดนตรีหลายคนในยุคนี้ไม่เพียงฝีกซ้อมอย่างหนักเพื่อพัฒนาเทคนิคการเล่น และระดับของความเป็นศิลปิน พวกเขายังต้องทำวิจัยค้นคว้าและศึกษาเพลงที่พวกเขาเล่นอยู่ทั้งในแง่ประวัติศาสตร์และวิธีการเล่นอย่างลึกซึ้งเพื่อให้ได้มาซึ่งแนวคิดในการเล่น ซึ่งจะมาผสมผสานกับประสบการณ์และรสนิยมของพวกเขาอีกที   และสิ่งที่ออกมาก็จะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไงล่ะครับ อย่างไรก็ตาม มีนักดนตรีหลายคนที่มีชื่อเสียงและไม่เล่นตามสไตล์ดั้งเดิมอยู่หลายคน พวกเราคนฟังชอบแบบไหนก็เลื่อกฟังกันตามใจชอบนะคร้าบ จากคุณ : Dominus - [ 28 ก.ย. 49 05:21:37 ]