PANTIP.COM : C4722807 !!!!!! ว่าด้วยการยุบวงลงอย่างสวยงาม: ในทรรศนะของท่านนั้นวงดนตรีวงใดแตกไปในจังหวะที่เหมาะสมที่สุด??????? [Rock & Roll]

ความคิดเห็นที่ 9

ก่อนอื่นๆต้องขอโทษทีครับ ตอบช้าไปหน่อย (เพราะมันยาวเพื้อยครับ ต้องใช้ทั้งสมาธิและเวลาสูงอยู่)

สำหรับผมแล้วเมื่อพูดถึงวงที่ผมคิดว่ามีช่วยชีวิตและการแตกดับที่สวยงามมากๆ ผมนึกถึง คือ Carcass ครับ

หลายๆ คนอาจจะผิดหวังกับชุดหลังๆ ของวงนี้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลยครับ ถ้าเราพิจารณาเส้นทางของวงนี้แล้ว งานชุดหลังๆ ไม่ใช่สิ่งที่คาดเดาไม่ได้เลยครับ เพียงแต่คุณจะเตรียมใจไว้ก่อนหรือไม่เท่านั้นเอง

หลายๆ คนเวลาพูดถึงวงนี้จะชอบพูดว่า ตอนแรกเป็น ไกรนด์ ตอนกลางเป็น เดธ ตอนหลังเป็น เฮฟวี่

... การกล่าวถึงวงนี่ในแบบนี้ในระดับหนึ่งก็อาจจะถูกครับ (เพราะ ถ้าพิจารณาแต่ละชุดโดดๆ งานมันก็เข้าข่ายแนวดนตรีที่กล่าวมาก) แต่นั่นทำให้เราไม่เห็น "ความต่อเนื่อง" ของดนตรีของ Carcass เลยครับ

เพราะ สำหรับผมแล้ว วงนี้ไม่เคยมีการหักมุมทางดนตรีเลย ทุกๆ อย่างเป็นไปอย่างต่อเนื่อง

ตอนแรก Reek of Putrefaction วงนี้ได้บุกเบิกไกร์นมากับ Napalm Death แม้ว่าซาวน์จะไม่ดีมากๆ แต่งานชุดนี้จัดได้ว่าเป็นการ "บุกเบิก" ที่ยิ่งใหญ่ที่เดียว

ต่อมา Symphonies of Sickness จะสังเกตเห็นว่าซาวน์ดีขึ้น และ เริ่มมี Element ของดนตรีที่ไม่ใช่ Grind มาปน อย่างไรก็ดีโดยร่วมแล้วชุดนี้ก็น่าจะจัดว่าเป็น Grind อยู่

พอมาถึงชุด Necroticism แล้ว Element แบบ Grind แทบจะหลายไปหมดเลย Beat แบบ Grind ไม่มีให้เห็นเลย ท่อนริฟฟ์ ที่มีการปั่นก็จะเป็นการปั่นแบบฟังรู้เรื่องมีความเป็น Melody ไม่ใช่การปั่นแบบขยี้แบบ Grind นอกจากนี้แล้วท่อนริฟฟ์ในจังหวะกลางที่เริ่มปรากฏในชุดที่แล้ว ก็มาเฉิดฉายและเป็นตัวชูโรงในชุดนี้

คนส่วนใหญ่ชอบบอกว่าชุดนี้เป็น Death ผมว่าในระดับหนึ่งก็ถูกแต่มันชวนให้สับสน เพราะ ความเป็น Death ของชุดนี้ ผมว่ามันอยู่ที่ระดับความหนักของงานเมื่อเทียบกับวงร่วมสมัย (งานชุดนี้ปี 1991 ตอนเดธกำลังบูมพอดี) ถ้าจะพูดในระเอียดดนตรีแล้ว วงนี่เล่นไม่เหมือนใครเลยในความคิดของผม (ต่างจากซาวนด์ในแบบ ฟลอริดา นิวยอร์ก หรือ สวีดิช ที่ในระดับหนึ่งแล้วมีอะไรร่วมกันอยู่นอกจากห้องอัดด) ซึ่งความ "ต่าง" ของวงนี้ผมว่าเกิดจาก วิวัฒนาการของตัววงเอง

หรือในอีกนัยน์หนึ่ง เราจะเข้าใจ Death ในแบบ Necroticism ในแบบที่เราจะเข้าใจ Death แบบปกติที่สืบเชื้อสายมาจาก Speed/ Trash ไม่ได้ ปกติเราจะเข้าใจว่า Death คือ Speed/ Trash ที่ผลักความ เร็ว/ แรง ไปในอีกระดับ

แต่นั่นไม่ใช่ในกรณีของ Carcass เพราะ Carcass เป็น Grind มาก่อน งานในชุด Necroticism คือ การเล่นที่ "ช้าลง มีเมโลดี้ และ ฟังรู้เรื่องขึ้น" เมื่อพิจารณาจากงานก่อนๆ (ซึ่งแนวโน้มอย่างนี้ก็มีมาตั้งแต่ Symphonies of Sickness แล้วดังที่ผมกล่าว) อันต่างจาก Death ปกติที่มีแนวคิดแบบพุ่งไปข้างหน้า เร็วขึ้น แรงขึ้นอย่างชัดเจน

ชุดต่อมา Carcass ก็ทำให้เรางงด้วยการเอางานของ HR Giger ศิลปินสวิสผู้ออกแบบเอเลี่ยน มาเป็นปก ซึ่งพอฟังข้างในเราก็อาจจะงงไม่แพ้กัน

เพราะ งานชุดนี้แทบจะเรียกว่า Death ไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ (ซึ่งตรงนี้ผมชอบแย้งการที่บอกว่า Carcass เป็นวงเดธ เพราะ เอาจริงๆ งานที่เข้าข่าย Death จริงๆ น่าจะมี Necroticism ชุดเดียวเองด้วยซ้ำ) มันเป็นการผสมผสานที่หลากหลาย ถึงจะมี Blast Beat อยู่ในอัลบั้ม แต่ริฟฟ์ที่เคียงคู่ไปก็ดูจะไม่ใช่ริฟฟ์แบบเดธที่เรารู้จักกันทั่วไป

ซึ่งนอกจากนี้แล้ว Element แบบเดธแทบจะไม่มีเลย (เว้นเสียงร้องไว้หน่อย แต่เฮีย Jeff Walker แกก็ร้องไม่เหมือนวงอื่นๆ นะผมว่า) คุณจะเจอท่อนริฟระดับกลางๆ ที่เล่นโน้ตๆ เจ๋งๆ และฟังรู้เรื่อง ท่อนริฟฟ์แบบปั่นๆ ที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าอย่างไรดี เพราะ มันก้ำกึ่งระหว่างหลายๆ แนวอย่างแทรช และ เพาเวอร์ ท่อนริฟฟ์ควบตะบึง ไปจนถึงกีต้าร์ประสานแบบ Iron Maiden ที่ไปกันได้กับส่วนอื่นๆ อย่างไม่เคอเขิน ฯลฯ

เหนือสิ่งอื่นใดแล้ว ในชุดนี้ Carcass ได้พิสูจน์ตนเองอย่างสมบูรณ์แล้วว่าพวกเขาสามารถทำงานแบบที่ไม่ต้องเล่นกับความเร็ว แต่เล่นโน๊ตในริฟฟ์ระดับกลางๆ ถึงเร็ว (แต่ไม่เร็วจี๋) ได้อย่างเจ๋ง สุดๆ (และ Bill Steer ก็เป็นสุดยอดมือริฟฟ์ที่ผมขึ้นไว้คนหนึ่งแล้วในผลงานชุดนี้)

และก็เช่นเคย เราสามารถพบส่วนประกอบหลักๆ ในชุดนี้ได้อย่าง วับๆ แวมๆ ใน Necroticism แล้ว งานชุดนี้เพียงแต่ทำให้มันคมขึ้นและ เอามาเป็นตัวชูโรง

บางคนว่างานชุดนี้ "เบาลง" แต่ผมว่าไม่มีอะไรแปลก เพราะ งานที่ดังสุดๆ ของวงนี้อย่าง Necroticism ก็เป็นการ "เบาลง" อย่างเห็นๆ เมื่อเทียบกับ Symphonies of Sickness

ซึ่งเมื่อเราพิจารณาแนวโน้มการ "เบาลง" นี้แล้ว เราจะพบอีกคำอธิบายที่ต่างจากการกล่าวหาว่า Carcass นั้น Sell Out เมื่อเซ็นสัญญากับ โซนี่ ดนตรีจึงเบาลง

ในงานชุดสุดท้ายอย่าง Swansong นั้น Carcass แทบจะไม่เหลือคราบของวงไกร์นด์ หรือ กระทั่งเดธ เพราะ ตัวงานในชุดนี้ความหนักมันประมาณงาน เฮฟวี่ ดีๆ นี่เอง หรือ อย่างงานแรงๆ หน่อยในชุด ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรไปกว่า พาวเวอร์ หรือ แทรช ในแบบเบาะๆ

งานชิ้นนี้จัดได้ว่าเบาจนไม่รู้จะเบาไงแล้วของวงที่เคยเล่นไกรนด์ เล่นเดธ (บางคนยังเคยแซวเลย ว่าถ้าออกอัลบั้มไปเรื่อยๆ Carcass จะกลายเป็น Boy Band ไปในที่สุด)

แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในดนตรีที่เบาลงมาสุดๆ แล้วก็คือ ริฟฟ์ สุดเจ๋งของ Bill Steer ที่ผมยังไม่เห็นมีใครเล่นได้เหมือน งานโล่งๆ ชิ้นนี้ทำให้ท่อนริฟฟ์ของ Bill นั้นโดดเด่นมากๆ และ มันก็มีเพลงเจ๋งๆ อยู่หลายเพลง

บางคนอาจจะเกลียดชุดนี้ แต่ผมเกลียดมันไม่ลงจริงๆ ตราบใดที่ผมยังยอมรับว่าตนเองเป็นพวกหลงไหลคลั่งไคล้ท่อนริฟฟ์อยู่ การปฏิเสธงานชิ้นนี้โดยสิ้นเชิงนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการหน้าไหว้หลังหลอกกับตัวเอง

และ ก็ดังเช่นชุดอื่นๆ ที่ผ่านมา งานชุดนี้มันรับมรดกจาก Heartwork มา และ มันก็ "เบาลง" แต่ยังคงความงามอยู่

... และแล้ว Carcass ก็แตกไปหลังจากชุดนี้

... ซึ่งสำหรับผมแล้วมันเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้วล่ะ ถ้าลองพิจารณาจากดนตรีของ Firebird (ผมหาชุดแรกฟังไม่ได้นี่ผมพิจารณาจากชุดล่าสุดที่พึ่งได้ฟังไม่น่า) ของ Bill Steer แล้ว งานเขาฟังมีอะไรเด็ดๆ อยู่แต่ก็คงจะไม่เหมาะที่จะเป็นเพลงของ Carcass เท่าไร หรือ ถ้าจะไปพิจารณางานของ Blackstar ของ Jeff Walker กับ Ken Owen แล้ว ตัวงานไม่ได้หนี Swansong ไปเท่าไร ซึ่งก็คงไม่เหมาะนักที่จะเอางานที่มิได้ใหม่ขนาดนั้นไปต่อชีวิตวงดนตรีที่ "ไม่เคยทำดนตรีซ้ำกันเลยแม้แต่ชุดเดียว" (ในระดับหนึ่งผมว่าพอได้นะที่จะกล่าวอย่างนี้กับ Carcass)

... ดังนั้นมันจึงนำไปสู่ข้อสรุป ของผมเกี่ยวกับวงดนตรีที่ยุบวงลงอย่างสวยงามที่สุดครับ

ป.ล. จริงๆ ไม่ต้องเรียกผมพี่หรอกนะครับ เรียกผมๆ คุณๆ นี่แหละครับ ดีแล้วผมว่ามันให้บรรยากาศเท่าๆ กันดี ผมเห็นว่ามันเป็นบรรยากาศการสนทนาแลกเปลี่ยนที่ดีออก

จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 19 ก.ย. 49 22:02:34 ]