ความคิดเห็นที่ 1 อืมเป็นคำถามที่น่าสนใจมากเลยครับ แต่ประการแรก เราคงต้องตอบกันก่อนว่าอะไรคือการแยกตัวเองออกมาเป็นสาขาดนตรีที่มีเอกเทศ (ต่อจากนี้จะขอเรียกสั้นๆ ว่า "การแยก") การแยกคืออะไร? ถามผม ผมว่ามันเป็นกิจกรรมที่เริ่มจากในหัวคน และ ถึงออกไปเป็นกิจกรรมภายนอกนะ กล่าวคือ ตอนแรกคุณต้องตระหนักถึง Identity (ขอไม่ใช้ภาษาไทยนะครับผมไม่ชอบคำว่า อัตลักษณ์) ของแนวดนตรีหนึ่งๆ ให้ได้ก่อน คุณต้องตระหนักว่า แนวดนตรีดังกล่าวนั้นมี ความต่างจากแนวดนตรีอื่นๆ อย่างมีนัยยะสำคัญ คุณต้องบอกได้ว่าอะไรเป็นแนวดนตรีนั้นๆ อะไรไม่เป็น (จริงๆ บอกว่าอะไรไม่เป็นก็พอ เพราะ ปกติการสร้างตัวตนของคนฟังเพลงร็อคนั้นเกิดจากการปฏิเสธในสิ่งที่ "ไม่ใช่" อยู่แล้ว) ต่อมาในระดับกิจกรรมภายนอก คุณต้องมีการรวมตัวเป็นกลุ่มก้อน (ไม่จำเป็นในเชิงกายภาพแบบมารวมตัวกันที่สถานที่สักที่ก็ได้นะครับ เป็นการรวมตัวกันระยะไกลออนไลน์) และ มีอะไรร่วมกัน ตั้งแต่ศิลปิน ไปจนถึงแฟนเพลง ไม่ว่าจะเป็น ภาษาบางอย่าง การแต่งกาย พฤติกรรมการดูการเล่นสด พฤติกรรมการเล่นสด ฯลฯ แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้น การรวมตัวดังกล่าว ต้องเป็นไปในพื้นฐานของแนวคิดที่มีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน มีความเป็น "เรา" ซึ่งต่างจาก คนอื่นๆ เบื้องต้นก็ประมาณนี้น่ะครับ จากฐานความคิดแบบนี้ผมจะเริ่มตอบคำถามคุณ Brutal Pop แล้วนะครับ ข้อแรก คนฟังนั้นสามารถแยก Brutal นั้นออกจากแนวดนตรีอื่นๆ ได้หรือไม่? ตรงนี้ผมว่าได้นะ ขนาดผมฟังไม่เยอะยังพอได้เลย (ส่วนท่านๆ อื่นๆ อย่างคุณ Brutal Pop คุณ Metallurgist ก็คงไม่ต้องพูดถึง) แต่มันจะมีปัญหาบ้างมั้งถ้ามีหลายๆ วงที่เล่นแบบคาบลูกคาบดอกทำให้บอกยากว่าใช่หรือไม่ใช่ (ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติครับ ดนตรีที่อยู่ขอบๆ ของแนวอย่างนี้สร้างปัญหาทุกครับเมื่อเราต้องแบ่งชัดเจน ซึ่งคนฟังส่วนใหญ่ก็จะไม่ไปปวดกบาลกับมันครับ ถ้าไม่จำเป็นผมก็จะไม่ไป Deal กับตรงนั้นเหมือนกัน เพราะ มันปวดหัวมาก) ... บางคนอาจจะเถียงว่า "ไม่ว่าอย่างไรมันก็เป็น แนวดนตรีย่อย (Sub-Genre) ของ Death Metal อยู่ดี" ... ผมก็จะเถียงกลับว่า "อ้าว ที่เราเรียกกันว่า Power, Trash, Doom, Death, Black, etc. นี่มันก็ไม่ใช่ Sub-Genres ของ Heavy Metal หรอกหรือ?" คือ ถ้าคุณแยกของพวกนี้ออกจาก เฮฟวี่ ได้ (ถ้าในอีกระดับคือ แยก เฮฟวี่ ออกจากร็อค "ทั่วๆไป" ได้) ทำไม่คุณจะแยก Brutal ออกจาก Death ไม่ได้? ประเด็นจึงอยู่ที่ว่า เรามี "สำนึกความแตกต่างแบบรวมหมู่" หรือไม่? มากกว่า เราจึงต้องมาที่ข้อต่อมา กลุ่มคนที่เกี่ยวข้องกับ Brutal นั้นมีสำนึกความแตกต่าง จากแนวดนตรีอื่นๆ (ซึ่งตรงนี้คงต้องเน้น Death Metal เฉยๆ) และ มีพฤติกรรมรวมหมู่ ที่ชัดเจนพอหรือเปล่าที่มันจะเป็นแนวดนตรีอีกแนวที่เป็นเอกเทศได้? ตรงนี้ผมตอบเองไม่ได้เพราะ ไม่ได้คลุกวงในขนาดนั้น แต่ขอทิ้งคำถามไว้ให้ผู้รู้มาตอบแล้วกันนะครับ ตัวชี้วัดว่ามันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าหรือไม่ก็อย่างเช่น มันมีค่ายเพลงที่ปั๊มแต่งาน Brutal หรือเปล่า? มันมีคอนเสริต หรือ เทศกาลเฉพาะ ของพวก Brutal หรือเปล่า? (ในแง่ที่ว่ามีการกัน Death ธรรมดาออกไป หรือ มีวง Death ในฐานะ "ข้อยกเว้น" ของงานนั้นๆ) มันมี Web ที่อุทิศให้งานบรูทัลหรือเปล่า? มันมีอัลบั้มรวมเพลง Brutal หรือเปล่า? มันมีร้านที่ขายแต่ Brutal หรือเปล่า? มันมีการ "อี๋" กันหรือเปล่าระหว่างพวก Death กับพวก Brutal? (อันนี้ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไรนักและผมก็ไม่อยากให้เกิด อย่างไรก็ดีถ้าตรงนี้มันมี การแบ่งแยกแนวมันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอื่นใดเลยครับ) เวลาเรียกพวก Brutal ว่า Death เฉยๆ เขาต้องแก้เพื่อให้เรียกให้ถูกไหม? คำถามที่ใช้เช็คว่าการแบ่งแยกแนวดนตรีนั้นมีอยู่ หรือ เปล่าก็ประมาณนี้ล่ะครับ ไม่จำเป็นต้อง "ใช่" หมดทุกข้อก็ได้นะครับ ถึงจะบอกได้ว่ามันเป็นแนวดนตรีที่เป็นเอกเทศ (น่าสงสัยด้วยซ้ำว่าจะมีแนวดนตรีอะไรใน "ร็อค" นั้นผ่านทุกข้อหรือเปล่า) อีกสิ่งที่ต้องระวังให้จงหนักคือ บางทีแนวดนตรีบางแนวที่เป็นเอกเทศในพื้นที่อื่นๆ ก็อาจจะไม่ใช่แนวดนตรีที่เป็นเอกเทศ (เท่าไดนัก) ในอีกพื้นที่ก็ได้ (เช่น บางประเทศ Straight Edge ก็ไม่สามารถแยกตัวออกมาจากฮาร์ดคอร์ได้ เป็นต้น) ทั้งนี้ก็มีอีกหลายปัจจัยที่เกี่ยวข้องครับ เช่น จำนวนคนฟังเพลงในแนวนั้นๆ ในท้องถิ่งนั้นๆ เป็นต้น (แต่สิ่งนี้ก็เป็นปัจจัยน้อยลงเมื่อสื่ออย่างอินเตอร์เน็ตเข้ามา ซึ่งทำให้การปฏิสัมพันธ์กันในระยะไกลเป็นไปได้) ป.ล. ในระดับหนึ่งแล้วในการวิเคราะห์สาขาดนตรีเราไม่สามารถจะวิเคราะห์เพียงแค่ระดับตัวเพลงได้ครับ เราอาจจะนั่งวิเคราะห์แล้วเห็นความแตกต่างของดนตรีสองกลุ่มอย่างชัดเจน ... แต่มันก็ไม่ใช่แนวเพลงที่ต่างกันถ้าไม่มีคนอื่นๆ เห็นและทำการแยกแยะอย่างเราด้วย (คนอื่นๆ นี่จะเป็นใครก็ได้นะครับ ไม่ว่าจะเป็นตัวคนเล่นเอง หรือ คนฟัง) อย่างน้อยๆ ก็ถ้าเรามองแนวเพลงเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการทางสังคมน่ะครับ ป.ล. 2 การตอบแบบเป็นระบบของผมมันอาจจะยุ่งยากไปนิดนะครับ แต่ผมก็พยายามอย่างถึงที่สุดโดยไม่ใช้ศัพท์เทคนิคโดยไม่จำเป็น และ พยายามใช้ศัพท์ทั่วๆ ไป และ การสังเกตุมาสร้างแนวคิด และ เรียบเรียงปัญหาน่ะครับ หวังว่าจะไม่ยุ่งยากจนเกินไปนัก จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 21 ก.ย. 49 10:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แนวคิดของท่าน FxxkNoEvil  ก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยครับที่ตั้งประเด็นนี้ขึ้นมาก็เพราะพักหลังๆ งานที่เป็น Death  Metal แท้ๆหรือพวก Old School มักจะไปกระจุกอยู่กับค่ายใหญ่ๆ และมีเพียงไม่กี่วง ถ้านับเรียงตัวนี้นับได้เลย แต่งานที่เป็น Brutal ออกมาเยอะมากหรืออาจเป็นไปได้ว่า นักวิจารณ์สาย Death เองก็มองพวกนี้เป็นแค่งาน Death ที่มีการพัฒนาหรือกลายพันธ์เลยไม่ยอมแยกให้เป็นแนวออกไปเสียทีเดียว แต่สำหรับผม ทั้งจำนวนวง แนวทาง และกลุ่มผู้ฟัง Brutal มีมากพอที่จะจัดเป็นแนวได้เลยแหละครับ สำหรับผม พอเริ่มมฟัง Brutal ก็ ไม่คิดที่จะฟังพวก Death อีกต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 11:55:27 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 11:55:21 จากคุณ : Brutal PoP - [ 21 ก.ย. 49 10:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืมนั่นสินะ เผลอๆ สมัยนี้แทบจะหางาน Death เฉยๆ ฟังไม่ได้เลย เจอวงใหม่ๆ นี่ติด Brutal กันเกือบหมด (ขณะที่เขียนนี่ผมก็ฟัง Nile อยู่ ได้บรรยากาศ เทพสงครามอียิปต์อะไรทำนองนั้น) เผลอๆ งานดนตรีพวกนี้สมัยนี้ผมว่าแยกใหญ่ได้แค่สองแบบเองนะ คือ 1. พวก Brutal 2. พวก Melodic (ซึ่งก็น่าจะมีคำถามเหมือนกันว่า Melodic Death นั้นมีความเป็นแนวทางที่เป็นเอกเทศแค่ไหน -อย่าหลงไปกับการที่มันมีคำว่า เดธ ต่อท้าย เพราะ ดนตรี และ กลุ่มคนฟังพวกนี้ น่าจะต่างจากพวก Old School เหมือนกัน - อย่างไรก็ดีการมีอยู่ของพวก "Metalcore" นั้นก็เป็นหลักประกันได้ดีว่าดนตรีลักษณะอย่างนี้เป็นแนวที่เป็นเอกเทศได้ เพียงแต่ต้องปัดฝุ่นและเปลี่ยนหีบห่อเล็กน้อย) พวก Old School อาจจะนับหัวได้จริงๆ แหละ สมัยนี้เดธมันแทบจะมีสองแบบจริงๆ นะ ไม่เล่น Melody แบบสวีดิช (ที่นับวันจะมีความทับซ้อนกับ "Metalcore" ไปทุกที จนบางครั้งการดูเครื่องแต่งกายของสมาชิกจะทำให้แบ่งแนวได้ง่ายกว่าฟังเพลง) ก็เล่นโหดขึ้นๆๆๆๆๆๆ (กล้ามเนื้อพวกมันไม่ฉีกกันมั่งหรือไงพับผ่าสิ) ซึ่งสายแรกดูจะจำกัดตัวอยู่ในสวีเดนเท่านั้น (ไม่นับพวกที่เอามาดัดทำเป็น "Metalcore") แต่สายหลังรู้สึกมีไปทั่วโลกเลย จนแทบจะเป็น Standard Death ของยุคปัจจุบันเลยก็ว่าได้ ทำนองหยิบวงใหม่ที่เข้าข่าย Death มาสัก 10 วงจะเป็นไปทำนองนี้สักราวๆ 8 วง (เหลืออีกสองวงเผื่อๆ ไว้) ซึ่งตรงนี้เกิดจากการสุ่มตัวอย่างของผมเอง ที่ไม่ได้ตามต่อเนื่อง ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย อย่างไรดีผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ ว่าเดธใหม่ๆ นั้นต่างจากเดธปลายๆ 80 ต้นๆ 90 อย่างชัดเจนเลย ไม่ว่าจะเป็นซาวน์ หรือ ความโหด สมัยนั้น ผมว่าเสียงกดต่ำนั้นไม่ได้เป็นมาตรฐานแบบตอนนี้นะ เมื่อก่อนมีการร้องที่หลากหลายมากๆ (แต่ก็มีแบบมาตรฐานอยู่ ซึ่งก็ไม่เหมือนสมัยนี้อยู่ดี) สมัยนี้ก็แทบจะเชื่อขนมยายกินได้ว่า เสียงร้องจะเป็นอย่างไร (ผมไม่ได้ว่ามันไม่ดีนะ ในระดับหนึ่งแล้วผมว่ามันเป็นวิธีร้องที่ดู "โหด" ที่สุด มันจึงดูสมเหตุสมผลแล้วที่ดนตรี ที่อยู่ในบัลลังก์ของความ "โหด" ที่สุดในโลก จะทำการร้องอย่างนั้น) ริฟฟ์กีต้าร์กับบีตกลองก็เช่นกัน เชื่อได้เลยว่าจะต้องเปิดมาอย่างสุดระห่ำอย่างกับพลุแตก (เมื่อก่อนผมว่าไม่เป็นอย่างนี้นะ อย่างน้อยๆ ก็ไม่เป็นมาตรฐานเท่าไร ถึงเป็นก็น้อยที่จะโหดได้อย่างสมัยอย่างนี้) ถึงจะมีท่อนหนืดๆ ปนอยู่บ้างก็มีพอให้แก้เมื่อยหน่อยเท่านั้น ท่อนๆ อื่นๆ ยังอัดกันราวกับพลุแตกเป็นอาจิณ ด้วยความแตกต่างเหล่านี้กระมังที่ทำให้ Old School Death นั้นต่างจากพวกนี้อย่างชัดเจน (จริงๆ การร่วงหล่นลงของ Morris Sound ในฐานะฐานทัพของพวกนี้ก็เป็นประเด็นที่สำคัญนะผมว่า อย่างน้อยๆ ก็ในแง่มุมของซาวน์) ความแตกต่างในดนตรีนำทำนองนี้ กับการที่หลายๆ คนแยกมันออกจากเดธโบราณอย่างชัดเจนก็น่าจะเพียงพอที่เราจะเรียกมันว่าเป็น แนวดนตรีที่เป็นเอกเทศแล้วนะผมว่า จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 21 ก.ย. 49 11:29:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืมมมม ผมเห็นด้วยกับท่าน FxxkNoEvi ในแง่นี้น่ะ พอดีเมื่อวานไปสอย Bouble อัลบั้มของ Sinister ที่จับเอาชุด Diablocal Summoning กับ Cross the Styx มาลงแผ่นเดียวกัน (โคตรคุ้มงานนี้ Platinum ทำดี) โดยเฉพาะชุดแรก ซาวดน์ที่ออกมานี่มันได้เลยครับ มันใกล้เคียงกับ ดนตรี Brutal มากเลย แต่ไฉนอัลบั้มชุดต่อมากลับลดดีกรีลงแต่อัลบั้มหลังๆนี่ไมได้ฟังเลยไม่สามารถฟันธงลงไปได้ไปอาจเป็นไปได้ที่ว่า Sinister อาจจะยังใจไม่กล้าพอที่จะดันงานดนตรีของพวกเขาให้เป็น Brutal แบบเต็มๆเพราะช่วงนั้น(1993) มีแต่วง Death โบราณเกลื่อนตลาดแฟนเพลงกำลังคลั้งไคล้ วงแบบ Death หรือ Obitury กันอยู่ก็เป็นได้ ผมไปรื้อๆ เทปเก่าๆของ VMP มาฟังงาน Death รุ่น 90s มีหลายวงที่น่าจะที่เป็นแรงผลักดันดนตรี Death ธรรมดาให้พัฒนามาเป็น Brutal ได้ ผมมองว่าวงเหล่านี้ออกวานในลักษณะชิมลางแล้วก็ไม่สานต่อให้มันเป็น Brutal เต็มๆ เช่น SInister เองกับอัลบั้มแรก พออัลบั้มที่ 2 ก็ลดดีกรีลงไป หรือ Gorefeast งานชุด The Eindhoven Insanity by  นี่สุดยอดเลยแต่พองานชุดต่อมา ไหงกลายเป็นแบบนี้ฟะ จนกระทั่ง Cannibal Corpse ทำมันให้มันเกิดเป็นรูปธรรมขึ้นมา ในความคิดผมวงเหล่านี้น่าจะเป็นแรงผลักดัน โดยสังเกตุจากงานในบางอัลบั้ม 1. Sinister 2. Pungent Stench 3. Gorefeast 5. Immorlation แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 13:37:52 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 12:37:23 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 12:34:04 จากคุณ : Brutal PoP - [ 21 ก.ย. 49 12:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ Platinum ปั๊มงานดังกล่าวมาแล้วเหรอครับ (เจ็บใจเล็กน้อย เมื่อก่อนผมก็ได้ซื้อ Double Album ดังกล่าว มาใน Lot Nuclear ของ Music One ที่สั่งมาเยอะๆ เลยถูก -แต่มีข้อเสียคือไม่มีปกใน- Platinum ทำก็น่าจะถูกกว่านะเท่าที่ผมรู้ เผลอๆ มีปกในด้วย) จริงๆ Sinister เท่าที่ผมจำได้ชุด Hate ในปี 1995 โหดสุดๆ เลยนะ (แต่สู้พวกวงสมัยนี้ไม่ได้หรอก) ผมว่าโหดกว่าชุดแรกด้วยซ้ำ (อาจเป็นเพราะ ซาวน์แน่นกว่า) น่าจะเรียกว่า Brutal ได้เลย อย่างไรก็ดีผมไม่เคยฟังงานยุคหลังๆของวงนี้เหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าเบาลงหรือเปล่า จริงๆ ผมคิดว่าถ้าเราฟังเพลงมาเรื่อยๆ เราก็จะเห็นความต่อเนื่องมากๆ เลย เอาจริงๆ แล้วมันแทบไม่มีรอยแตกด้วยซ้ำในตัวดนตรีเอง แต่ถ้าคุณมองประวัติศาสตร์ดนตรีว่าเป็นแนวดนตรีหลายๆ แนวต่อๆ กัน สิ่งที่คุณอาจจะพยายามหาก็คือ แนวดนตรีหนึ่งๆไปสิ้นสุดตรงไหน? ตรงไหนเป็นจุดเริ่มแนวใหม่? ซึ่งเอาจริงๆ แล้วเป็นเรื่องที่ถูกเขียนขึ้นภายหลังล้วนๆ (ถ้าสำหรับดนตรีร็อคโดยทั่วๆ ไปแล้วคงพอใช้คำนี้ได้ - พวกคลาสสิกไม่แน่ใจ) เพราะ ตอนมีดนตรีใหม่ๆ เกิดขึ้นมา ปกติมันก็จะเอางานที่ดาษดื่นในยุคสมัยมันมาผลักไปอีกระดับ ให้มันหนักขึ้น, เร็วขึ้น, ซับซ้อนขึ้น ฯลฯ แต่กว่ามันจะมีชื่อที่เหมาะเจอะ ก็อย่างต่ำอีก 2-3 ปี ตอนที่วงเกรดบีโผล่มาเต็มนั่นแหละ (โปรดสังเกตุกรณี Metallica) ตอนแรกคุณก็จะเข้าใจว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของแนว A แต่เล่นหนักหน่อย พอผ่านมา 2-3 ปีมีวงเล่นดนตรี "แนว A ที่หนักขึ้น" จนแทบจะเดินชนกันตาย พวกนักวิจารณ์ก็เลยต้องขนานนามแนว A ที่หนักขึ้นว่าเป็น แนว B (สังเกตุการเปลี่ยนแปลงจาก NWOBHM มาแทรชก็ได้ ผมว่าชัดอยู่นะ) และ คนรุ่นหลังๆ ก็มักจะเข้าใจว่าแนว A กับ B มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ช่วงเวลาที่คนเรียกแนว B ว่า แนว A ที่เล่นหนักก็หายไปจากความทรงจำไปหมด คนเริ่มเข้าใจว่ามันมีรอยแยกอะไรบางอย่าง ซึ่งถ้าดูอย่างอะเอียดแล้วเราก็น่าจะเรียกได้ว่า มันไม่มีเลย ไอ้รอยต่อที่ว่านั่น มันถูกสร้างขึ้นภายหลัง จากการที่เราเรียกดนตรีที่เคยใกล้กันมากๆ คนละชื่อนั่นเอง เราเข้าใจว่าเราเรียกมันไม่เหมือนกัน มันเป็นคนละอันกัน มันแยกจากกันโดยสิ้นเชิง ด้วยเหตุทำนองนั้นเอง พัฒนาการทางดนตรีนั้นเป็นสิ่งที่ต่อเนื่องแบบไร้รอยแยก (เว้นพวกดนตรีทดลอง หรือ พวก Avant-Garde ใน Strict Sense) แต่ชื่อแนวดนตรีนั้นเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เรามองมันเป็นก้อนๆ อย่างไม่ต่อเนื่องครับ ซึ่งถ้ามองอย่างนี้เราแทบจะไม่ต้องไปหาเส้นแบ่งในตัวดนตรีเลย เพราะ เราจะหาแทบไม่ได้ สิ่งที่เราจะพบในตัวดนตรีก็คือ รูปแบบดนตรีหลายๆ แบบที่มีการกระจุกตัวกันแต่ไม่มีขอบเขตแต่ละอันชัดเจน ไม่มีการแบ่งขาดว่าการกระจุกกันตรงนี้ กับตรงโน้นนี่ขอบเขตอยู่ตรงไหน เรารู้ได้แต่เพียงว่ามันเป็นคนละกระจุกกัน ชื่อแนวเพลงต่างๆ นี่เองที่เอาไว้เรียกกระจุกต่างๆ ดังกล่าว (ถ้าเป็นผม ผมมักจะนิยามสิ่งที่กระจุกตัวกันอย่างเหนียวแน่วว่า วงเกรดบี) ส่วนพวกที่ไม่เข้าใกล้กระจุกไหนเลย ก็เป็นพวกที่เรามักจะมีปัญหา (หรือไม่เป็นฉันทามติ) ในการบอกว่า มันคือ แนวดนตรีอะไรไงครับ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 49 13:35:02 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 21 ก.ย. 49 13:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ Platinum ปั๊มงานดังกล่าวมาแล้วเหรอครับ (เจ็บใจเล็กน้อย เมื่อก่อนผมก็ได้ซื้อ Double Album ดังกล่าว มาใน Lot Nuclear ของ Music One ที่สั่งมาเยอะๆ เลยถูก -แต่มีข้อเสียคือไม่มีปกใน- Platinum ทำก็น่าจะถูกกว่านะเท่าที่ผมรู้ เผลอๆ มีปกในด้วย) -------------------------------------- เป็นแบบกล่องกระดษ 3 พับครับ ไม่มี booklet ง่ะ แต่ก็คุ้มราคา 2 ร้อยกว่าๆ จากคุณ : Brutal PoP - [ 21 ก.ย. 49 13:49:15 ]