เพียงแค่ก้าวพ้นประตูห้องออกมา สองเท้าก็กลับต้องหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น...
รอยยิ้มบนใบหน้าเรียวสวยหุบหาย หากแต่ในดวงตากลับฉายแววแปลกใจระคนดีใจเอาไว้อย่างปิดไม่มิด
ตุ้ยและซาร่าอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้...
เพราะไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะพบทั้งสองคนที่นี่ ในเวลานี้ โด่งจึงได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก
โด่ง ตุ้ยเรียกเพื่อนเสียงดัง คิดถึง...ตุ้ยคิดถึงโด่ง ในที่สุดก็ได้เจอกันเสียที
ดวงหน้าใสที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตาเงยขึ้นมองเมื่อสิ้นเสียงพี่ชาย
เพียงแค่สบตากัน... ร่างเล็กก็กระโจนเข้าสู่อ้อมแขนคนตัวใหญ่
โด่งเซไปนิดนึง เขารับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นจากน้ำตาที่หยดลงบนบ่า
เสียงสะอื้นนั้นดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่กระชับรอบตัวเขาไว้แน่น
ราวกับซาร่ากลัวว่าเขาจะหายไปจากตรงนั้น...
โด่งกอดตอบคนที่เขารัก ก่อนจะยกมือลูบหัวอีกฝ่ายแผ่วเบาด้วยความคิดถึง...
พี่โด่ง...ร่าคิดถึงพี่นะ แม้เสียงนั้นจะสั่นตามแรงสะอื้น แต่คนฟังก็รับรู้ได้ถึงความรักที่อีกฝ่ายส่งมาให้
โด่งเงยหน้ามองคนที่ยืนห่างออกไปไม่มากนัก ในดวงตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื้นตัน
แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ แต่โด่งก็รับรู้ได้ว่าตุ้ยกำลังขอบคุณเขา... ขอบคุณในบางเรื่องที่เขาเองก็เดาไม่ถูก
ขอบคุณนะคะพี่โด่ง...ขอบคุณ ถ้อยคำจากคนที่อยู่ในอ้อมแขนทำเอาโด่งต้องแย้งออกไป
ขอบคุณพี่ทำไมคะ พี่ไม่อยากฟังคำนี้...เปลี่ยนเป็นคำอื่นได้มั้ย
น้ำเสียงอ่อนโยนที่กระซิบอยู่ริมใบหูทำเอาซาร่าหน้าร้อนผ่าว...
เฮ้ย...ให้มันน้อยๆหน่อยเว้ย ทำอะไรเกรงใจกันบ้าง... ตุ้ยที่ยืนกอดอกมองอยู่พูดขัดอารมณ์ซึ้ง
โด่งเงยหน้าขึ้นสบสายตากวนโอ๊ยนั้น ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ... ทำไม ตุ้ยอิจฉาหรอ
ตุ้ยเบ้ปากแทนคำตอบ ในดวงตานั้นพราวระยับ เขาอยากจะถามอีกฝ่ายใจจะขาด
...ว่ารู้ได้ไง...
......................................
เพียงแค่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในร้านคอฟฟี่ชอปที่ตั้งอยู่ชั้นล่างสุดของโรงพยาบาล โด่งก็เอ่ยปากแก้ตัวแทนต้าอีกครั้ง
มันไม่ใช่ความผิดต้าหรอกตุ้ย ตอนนั้นโด่งตั้งใจจะปิดทุกคนเอง ต้าก็แค่ช่วย...
ช่วยหรอ... ตุ้ยทวนคำเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง สำหรับตุ้ยการอาสารับความดีความชอบแทนคนอื่น มันคือการโกหก
แล้วทำไมพี่โด่งต้องปิดร่าด้วยคะ น้ำเสียงงอนๆในคำถามนั้นเรียกให้โด่งหันมองคนพูด ก่อนจะบอก
ก็...พี่โด่งกลัวร่าจะไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าเป็นเลือดพี่...
โด่งไม่ได้พูดความจริงออกไป
เมื่อครั้งนั้นเขามัวแต่คิดว่าไม่อยากจะให้ซาร่ากลับมาคืนดีด้วยเพราะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ
ถ้าหากรู้ว่าหลังจากวันนั้นเขาและเธอจะติดต่อกันไม่ได้ และต้องห่างกันไปอย่างที่เป็น
โด่งก็คงเลือกที่จะไม่ทำมัน...
พี่โด่งบ๊อง... ซาร่าแหวเข้าให้ กับความคิดเพี้ยนๆนั้น
...จะไม่พอใจได้ยังไงกันเล่า ดีใจมากๆล่ะสิไม่ว่า...
อย่าไปโกรธต้ามันเลย เรื่องมันผ่านไปแล้ว ต้าช่วยโด่งตั้งหลายอย่าง...
พนักงานที่เดินมารับออร์เดอร์หยุดคำพูดของโด่งไว้แค่นั้น รอจนทุกคนสั่งเสร็จ เขาจึงหันไปถามซาร่าน้ำเสียงร่าเริง
ร่าได้อ่านการ์ดแล้วใช่มั้ย...การ์ดในดอกไม้ที่พี่ให้ต้าเอาไปให้วันนี้น่ะ
ประโยคนั้นทำเอาอีกสองคนที่นั่งฟังอยู่หันมองหน้ากัน ท่าทางนั้นทำเอาโด่งใจไม่ดี
ต้าไม่ได้เอาไปให้หรอ...สงสัยจะงานยุ่ง แต่วันก่อนๆร่าก็ได้ดอกไม้ใช่มั้ย ต้าเอาไปให้ทุกวันรึเปล่า
ซาร่านิ่งไปนิดหนึ่ง คำถามนั้นจากโด่งช่วยย้ำให้เธอมั่นใจในสิ่งที่สงสัย ซาร่าไม่ยอมตอบแต่กลับเอ่ยถามอีกฝ่าย
พี่โด่งฝากดอกไม้ให้พี่ต้าเอามาให้ร่าหรอคะ
โด่งพยักหน้ารับ ใช่จ้ะ พี่ไม่กล้าเอาไปให้เอง ต้าบอกว่าร่ายังไม่หายโกรธพี่...
อึ้ง...แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ตุ้ยและซาร่าก็ยังทำใจรับความจริงไม่ได้ ต้าโกหก...เขาหลอกทุกคนมาตลอด
แต่พี่ต้า...ไม่เคยบอก...ว่าดอกไม้ทั้งหมดเป็นของพี่โด่ง...
ถ้อยคำนั้นจากคนรักทำให้โด่งต้องเป็นฝ่ายนิ่งอึ้งไปบ้าง
เป็นไปได้ยังไง...ต้าจะโกหกเขาทำไม ต้าจะทำไปเพื่ออะไร...
แล้ว เหตุผล ของการกระทำของต้า ก็ผ่านเข้ามาในใจเมื่อประโยคถัดมาหลุดออกจากปากซาร่า
พี่ต้าบอกร่าว่า...ดอกไม้ทุกช่อเป็นของพี่ต้า
โด่งมองหน้าตุ้ยและซาร่าสลับไปมา ในแววตานั้นฉายแววสับสนและผิดหวังออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ต้าชอบซาร่าหรอ...
...........................................
ก้อทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เขายกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เรื่องราวหลายอย่างผ่านเข้ามาในความคิด...
มาถึงวันนี้เขารู้สึกเหนื่อยใจอย่างไม่บอกไม่ถูก ท้อ...แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้
ก้อแน่ใจว่าซาร่ารับรู้และเข้าใจว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ ทุกอย่างๆที่เขาทำไปก็เพื่อซื้อใจ
และหวังจะให้อีกฝ่ายหันมารักเขาอย่างคนรัก... แต่จนถึงวันนี้ มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเป็นอย่างนั้นได้
สิ่งที่เขาได้รับตอบกลับมามีเพียงแววตาตื้นตันและรอยยิ้มขอบคุณ ไม่ใช่ความรัก...
เมื่อคิดถึงคำนี้ ภาพของน้องรหัสก็ปรากฎขึ้นในใน รอยยิ้มที่ถูกส่งมาพร้อมดวงตาเล็กหยีนั้น
ทำให้ก้อต้องยิ้มกับตัวเอง... เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน เขารู้สึกว่ามิ้นน่ารัก...
แต่มันก็เพียงเท่านั้น... แล้วจู่ๆความรู้สึกแปลกก็แล่นมากระทบใจ ภาพวันก่อนที่มิ้นเดินหนีเค้าไปดื้อๆ
ตอนที่เขาเข้าไปทักเธอกลับเข้ามาในความคิด ทำไมเขาต้องรู้สึกแย่...มิ้นก็บอกแล้วว่าขอตัว
ความรู้สึกบางอย่างบอกว่า...เขาไม่อยากให้เธอเดินห่างออกไปอย่างนั้น ก้อยังอยากอย่างให้มิ้นยิ้ม
และพูดกับเขาอายๆเหมือนที่เคย คิดได้อย่างนั้นก้อก็เอื้อมคว้าโทรศัพท์มือถือจากโต๊ะข้างเตียง
เขาลุกขึ้นนั่ง... ก่อนจะไล่หาชื่อน้องหรัส และกดโทรออก...
เสียงรอสายดังขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับและกรอกเสียงลงมารวดเร็ว
ฮัลโหล... น้ำเสียงตื่นเต้นนั้นทำเอาก้อยิ้มออกมา
น้องมิ้น มิ้นยกโทรศัพท์ออกห่าง เธอดูชื่อบนหน้าจอ ก่อนจะลอบหายใจออกมาอย่างผิดหวัง
มิ้นกดรับโทรศัพท์รวดเร็ว โดยไม่ได้ดูก่อนว่าใครโทรมา...
เพราะมัวแต่คิดถึงใครอีกคนที่อยู่ห่างไปคนละทวีป มิ้นหวังว่าบอยจะโทรมาหา...
หลังจากที่เธอให้เบอร์โทรศัพท์มือถือแก่เขาทางเอ็มเอสเอ็นไปเมื่อวันก่อน
ว่าไงคะพี่ก้อ...
น้ำเสียงเฉยเมยจนน่าแปลกนั้นทำเอาคนอีกปลายสายใจกระตุกวูบ
เอ่อ... ก้ออ้ำอึ้ง เอาอีกแล้ว เขาโทรหาเธอ...ทั้งๆที่ไม่รู้จะคุยอะไร
เป็นไงบ้าง เรียนยากมั้ย
คิ้วเรียวสวยผูกเป็นโบว์เมื่อก้อพูดจบประโยค
...ก้อโทรหาเธอเพื่อจะถามเรื่องนี้น่ะหรอ...
ก็ยากค่ะ อาจารย์สั่งงานเยอะ
มิ้นตอบออกไปทั้งๆที่ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่คอมพิวเตอร์ตรงหน้านิ่ง เธอกำลังรอคอยใครบางคนอยู่...
ให้พี่ติวให้มั้ย
เงียบไปเนิ่นนาน...อีกปลายสายไม่ยอมตอบคำถามเขา จนก้อทนรอไม่ไหวต้องถามย้ำไปอีกครั้ง
มิ้น...พี่ติวให้มั้ย
เอ่อ...เออะ ไม่เป็นไรค่ะพี่ก้อ งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะ มิ้นต้องวางแล้ว
ประโยคนั้นถูกพูดออกมารัวเร็วก่อนที่สายจะตัดไป...
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว เมื่อกล่องสี่เหลี่ยมเด้งขึ้นจากมุมล่างขวาของจอคอมพิวเตอร์
ชื่อของคนที่ออนไลน์เข้ามาใหม่ทำเอามิ้นหัวเราะออกมา....
บอยตั้งชื่อเอ็มเอสเอ็นว่า ...ซูเนโอะอยากเป็นพระเอก(ของเธอ)...
ยังไม่ทันที่มิ้นจะคลิ๊กเพื่อคุยกับอีกฝ่าย หน้าต่างใหม่ปรากฎขึ้นบนเดสท็อปพร้อมแสงสีส้มที่กระพิบถี่ๆ
มิ้นคลิ๊กหน้าต่างนั้นขึ้นมา...บอยเร็วกว่าเธอ คำๆแรกที่เขาทักทายทำเอาใบหน้าร้อนผ่าว
...ว่าไงสาวน้อย... บอยพิมพ์คำนี้ส่งมาให้
นิ้วเรียวขาวเคาะแป้นพิมพ์กลับไปรัวเร็ว ด้วยหัวใจที่พองโต
...นึกว่าจะไม่ออนแล้ว...
...ทำไม มิ้นคิดถึงพี่หรอ...
มิ้นหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นคำถามนั้นจากบอย เขารู้ทันเธอไปซะทุกเรื่อง...
...บ้า...
มิ้นพิมพ์ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม วันนี้เธอคงคุยกับเขานานเป็นพิเศษ
บอยเพิ่งจะลงโปรแกรมพิมพ์ไทยในเครื่อง...
มิ้นตั้งใจไว้ว่า...ถ้าหากบอยไม่ขอตัวไปก่อน
เธอก็คงจะนั่งคุยกับเขาอย่างนี้ทั้งคืน...
***********************
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 01:38:56
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 01:06:58
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 01:05:50
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 01:03:39
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 00:59:02
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 00:57:52
แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 49 00:55:10