เสียงเครื่องยนต์จากรถยนต์สีขาว เบาลงและเงียบไป มันพาร่างของผู้มาเยือนจากไปแล้ว
คำพูดของต้าทิ้งความสับสนเอาไว้ให้กับหัวใจสามดวง
ทั้งตุ้ย โด่ง และซาร่า ต่างก็เข้าใจว่าต้าทำทุกอย่างไปเพราะความรัก
แต่ต่างกันตรงคนที่ถูกรัก...
ความรู้สึกมากมายที่ประเดประเดเข้ามาหา ทำให้ตุ้ยพาร่างของตัวเองกลับเข้าบ้านมาอย่างเหม่อลอย
ต้ารักใคร... และตัวเขาเองกำลังทำอะไรอยู่...
ภาพของเพื่อนรักและน้องสาวที่นั่งกุมมือกันตรงโซฟาตัวยาว ทำเอาตุ้ยต้องรีบเมินหน้าไป
ไม่ใช่เพราะอิจฉา แต่เพราะรู้สึกผิด...
ต้าพยายามทำทุกทางเพื่อทำลายความรักของคนทั้งคู่...
ส่วนเขาก็กำลังทำตัวเป็นพ่อสื่อหวังให้โด่งและซาร่ารักกันไปนานๆ
นี่เขาทำทุกอย่างไปเพราะไม่อยากให้โด่งห่างจากเขาไปจริงๆน่ะหรอ...
โด่งเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู แววตาจากดวงตานั้นเจ็บปวด
ตุ้ยรู้ว่าโด่งผิดหวังและเสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาเลย
ตุ้ยทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามเพื่อนและน้อง เงียบไปเนิ่นนาน กว่าที่เสียงเล็กๆที่เริ่มสั่นจะพูดประโยคถัดมา
ร่า...ไม่คิดเลย...ว่าพี่ต้าจะ... คำพูดหยุดลงแค่นั้น ใบหน้าเรียวสวยซบลงกับบ่าของคนรัก พยายามกลั้นเสียงสะอื้น
โด่งใช้มือข้างที่ไม่ได้กุมมือซาร่าไว้ เอื้อมไปลูบหัวอีกฝ่ายแผ่วเบา
เจ็บ...จนพูดอะไรไม่ออก
ตุ้ยหันมองหน้าโด่ง และได้พบกับคำถามที่ส่งผ่านแววตาคู่สวยมาถึงเขา
...โด่งอยากรู้ว่าต้าคุยอะไรกับเขา ก่อนที่จะกลับไป
ตุ้ยหลบสายตาไปทางอื่น...
ท่าทางนั้นยิ่งทำให้โด่งมั่นใจในความเชื่อของตัวเอง คำพูดของต้าย้อนกลับเข้ามาในความคิด
ต้า ว่า... โด่ง กับ ร่า ไม่เหมาะกันหรอก
...ต้ากำลังรักผู้หญิงคนเดียวกับเขา...
....................................
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็ก เรียกให้มิ้นละสายตาจากหนังสือเรียนตรงหน้า
เบอร์แปลกๆที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอ ทำเอาเธอเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว นิ้วเรียวกดปุ่มรับสาย
ก่อนจะกรอกเสียงลงไปตามมารยาท...และคำพูดต่อมาจากอีกปลายสาย ก็ทำเอามิ้นยิ้มกว้าง
มิ้น...นี่พี่บอยเองนะ
พี่บอย... น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจนั้นทำเอาคนฟังเป็นปลื้ม
พี่บอยโทรมาอย่างงี้ก็เปลืองค่าโทรศัพท์แย่เลยสิ มิ้นถามอย่างนึกห่วง
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ให้พี่โด่งจ่าย ประโยคนั้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่าเริง
มิ้นลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือ ทิ้งตัวลงบนเตียงนอน ฟังเรื่องราวของคนที่อยู่ห่างไปอีกทวีปอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย...
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ บอยยังคงไม่วางสาย...
เสียงเครื่องยนต์จากรถยนต์ของพี่ชาย เรียกให้มิ้นชะโงกหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
ก่อนจะหันมองนาฬิกาบนฝาผนัง...ตีหนึ่งเจ็ดนาที
...พี่ต้าคงไปร้านพี่ตุ้ยมาแน่ๆ ถึงได้กลับเอาป่านนี้... มิ้นคาดเดาเอาเองในใจ
แม้จะมิ้นไม่สนิทกับพี่ชายสักเท่าไหร่ แต่เธอมักจะคอยสังเกตอาการอีกฝ่ายเงียบๆเสมอด้วยความเป็นห่วง
แม้ต้าจะไม่ขี้เล่นและเอาใจเธอออย่างพี่ชายคนอื่น แต่เธอก็ไม่เคยนึกน้อยใจ มิ้นเคยชินเสียแล้ว...
เธอยันตัวลุกจากที่นอน ทั้งๆที่ยังคงคุยโทรศัพท์กับบอยไปด้วย
ร่างบางก้าวออกจากห้อง ก่อนจะเดินลงบันไดไป
มิ้นสวนกับต้าตรงปลายบันไดนั้นเอง เขาไม่ทักเธออย่างเคย กลิ่นเหล้าจางๆจากตัวของพี่ชายที่ลอยมาแตะจมูก
ทำเอามิ้นเบ้หน้า หันมองตามร่างสูงที่เดินขึ้นไปข้างบนเงียบๆ...
พี่บอย...มิ้นถามอะไรหน่อยสิ มิ้นเปิดไฟห้องรับแขก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม
ฮึ... บอยตอบรับมาแค่นั้น ถ้าหากเห็นหน้ากันผ่านโทรศัพท์ได้ มิ้นคงได้เห็นใบหน้าขาวอมยิ้มน้อยๆอยู่ตอนนี้
ถ้าผู้ชายที่ไม่ชอบกินเหล้า เกิดกินเหล้าขึ้นมา...แปลว่าเขากำลังเมื่อเรื่องทุกข์ใจมาก เกี่ยวมั้ย...
คงใช่...
บอยนิ่งไปก่อนจะตอบ ภาพของพี่ชายปรากฏขึ้นในความคิด รายนั้นน่ะไม่เคยแตะของมึนเมาเลยสักอย่าง
มิ้นถามทำไมหรอ
อ่ะ...เปล่าๆ แค่อยากรู้น่ะ
บอยหัวเราะออกมาเพราะคำว่า แค่อยากรู้
...สงสัยไปซะทุกเรื่องซิน่า...ยัยกระต่ายเอ้ย
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องงานก็แสดงว่าเพิ่งโดนหักอกมา...
บอยอธิบายต่อ... ถึงแม้ไม่ถามแต่บอยก็เดาออกว่าอีกฝ่ายคงกำลังอยากรู้อยู่แน่ๆ
อ๋อ...เมาเหล้า...เมารักน่ะหรอ มิ้นพูดเองแล้วก็หัวเราะเอง
ไม่ใช่หรอก...พี่ต้าคงเครียดเรื่องงานมากกว่า ตลอดระยะเวลาที่โตมาด้วยกัน
มิ้นไม่เคยเห็นว่าต้าจะยอมคบใครเป็นแฟนเลย ไม่ว่าจะมีคนเข้ามาชอบสักกี่คน พี่ชายเธอก็ไม่เคยสนใจ...
แล้ว...พี่บอยอ่ะ...เคยเมามั้ย แล้ว...เมารักรึเปล่า
หลอกถามออกไปพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน มิ้นกลั้นใจรอฟังคำตอบ...เธอไม่อยากให้บอยตอบว่าเคยเลย
คนถูกถามนิ่งไป ภาพใครบางคนที่เพิ่งได้พบกันเมื่อกลางวันผ่านเข้ามาในความคิด
บรูน่า...คือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาเมาหัวราน้ำ...
ว่าไง ทำไมเงียบอ่ะ น้ำเสียงกังวลที่ส่งมาตามสายนั้น ทำเอาบอยยิ้มออกมา
ไม่เคยหรอก...แต่คงจะเป็น ถ้าพี่โดนมิ้นหักอก
หยอดไปอีกนึงดอก...เงียบ มิ้นรู้สึกร้อนๆที่หน้าอย่างไม่เคยเป็น พูดอะไรไม่ออกเพราะมัวแต่เขินอยู่
ว่าไง ทำไมเงียบล่ะ
บอยแกล้งดัดเสียงให้เล็ก ทวนคำถามที่อีกฝ่ายถามเขาเมื่อครู่อย่างล้อเลียน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
บรูน่า...อาจเป็นคนแรกที่เขารัก แต่ไม่ใช่คนสุดท้าย...
วันนี้เขาได้เลือกแล้ว บอยไม่ง้ออีกฝ่ายอย่างเคยตอนที่เธอเดินจากเขาไป...ไม่ได้รู้สึกแคร์มากเท่าเก่า
คนที่ทำให้เขาใจเต้นรัวได้...อยู่ห่างออกไปคนละทวีป ผู้หญิงคนนี้ต่างหาก ที่บอยอยากจะให้เป็นคนสุดท้าย...
.............................
ซาร่ายกแก้วนมอุ่นๆขึ้นจิบ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะรับแขก เสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำเงียบลงแล้ว
เพียงไม่นานโด่งที่เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนก็ก้าวออกมาพร้อมผ้าขนหนูที่พาดบ่าไว้...
ซาร่าหันมองอีกฝ่ายงงๆ ก่อนจะเอ่ยถาม ทำไมอาบน้ำเร็วจังคะ เพิ่งจะครึ่งชั่วโมงเองนะ
พี่ไม่อยากให้ร่ารอนาน...ก็สัญญาแล้วไงคะ ว่าจะไม่ช้าอีก
ซาร่ายิ้มออกมา เขยิบไปชิดริมโซฟา เพื่อให้ชายหนุ่มนั่งลงได้...
หญิงสาวหันมองนาฬิกาบนฝาผนังบ้าน ...ป่านนี้พี่ตุ้ยคงกำลังทำงานอยู่
ทั้งๆที่วันนี้เกิดเรื่องขึ้นตั้งมากมายแต่พี่ชายเธอก็ยังเลือกที่จะไปทำงาน และที่สำคัญเขายังฝากเธอไว้กับพี่โด่งด้วย
ทำไมพี่ตุ้ยถึงกล้าฝากร่าไว้กับพี่โด่งก็ไม่รู้เนอะ แล้วปากก็หลุดคำถามที่ใจนึกสงสัยออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ
โด่งมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมา คำพูดของตุ้ยก่อนที่จะไปทำงานย้อนกลับเข้ามาในความคิด
ตุ้ยบอกเขาว่าไม่อยากให้ซาร่าอยู่คนเดียว...อยากจะให้ปรับความเข้าใจกัน
โด่งไม่ปฏิเสธหรอกว่าท่าทางของตุ้ยตอนพูดประโยคนั้นมันแปลกไป
ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่อยากจะอยู่กับเขาและซาร่า... ตุ้ยดูเครียดผิดปรกติ ตั้งแต่ต้า...
เพียงแค่นึกชื่อเพื่อนอีกคน รอยยิ้มบนใบหน้าก็หุบหาย
ความลำบากใจและกังวลใจย้อนกลับมาในความรู้สึก เรื่องราวเมื่อกลางวันทำเอาโด่งคิดมาก...
เขาไม่อยากจะผิดใจกับเพื่อนตัวเองเพราะเรื่องความรัก...แต่เขาก็ไม่อาจจะเสียสละความรักให้ใครได้เช่นกัน
โด่งคิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าหากเจอหน้าต้าอีกครั้ง เขาควรจะพูดอะไร...
มือเล็กๆที่เอื้อมมาจับมือเขาเอาไว้ เรียกให้โด่งหลุดจากภวังค์ กำลังใจที่ถ่ายทอดผ่านสัมผัสนั้นอบอุ่นนัก
โด่งเองก็รู้ว่าซาร่าคิดมากไม่แพ้เขา แต่เธอก็ยังยิ้มสู้...เพราะอยากจะให้เขาสบายใจ
ซาร่าเอื้อมมือหยิบผ้าขนหนูสีฟ้าไปจากบ่าของโด่ง ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายหันหลัง และเช็ดผมที่ยังคงเปียกน้ำนั้นเบาๆ
โด่งยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงต้า...
แต่ถ้าจะให้แก้ปัญหาที่ขัดแย้งนี้ด้วยการเสียสละ เขาคงทำไม่ได้อีกแล้ว...
แม้เขาจะไม่เหมาะสมกับซาร่าจริงๆอย่างที่ต้าบอก...แต่เขาก็จะไม่หวั่นไหวอีก
ขอเพียงซาร่ายังรักเขา...เหมือนที่เขารักเธอ โด่งก็ไม่คิดที่จะกลัวอะไรอีก เขาหนีปัญหามามากพอแล้ว...
เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น สอนเขาว่า...ความรู้สึกจากหัวใจตัวเองคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
อิจฉาตุ้ยจังเลย น้ำเสียงอ้อนๆนั้นทำเอาซาร่ายิ้มออกมา ก่อนจะถามต่อเสียงใส
ทำไมล่ะคะ
ก็...มันได้อยู่กับร่าทุกคืนเลยนี่
บ้า... ซ่าราละมือข้างหนึ่งจากผ้าขนหนู ทุบแผ่นหลังอีกฝ่ายเบาๆ
แล้วร่างบางก็ต้องเซไป เมื่ออยู่ๆโด่งก็หันหน้ามาหาเธอรวดเร็ว... ผ้าขนหนูหลุดจากมือลงไปกองอยู่ที่พื้น
แววตาจากดวงตาที่มองสบมานั้นจริงจังและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก จนซาร่าต้องเบือนหน้าหนีด้วยความอาย
มือหนาใหญ่แตะลงแก้มใส เขาดันหน้าเธอให้หันมองหน้าเขาอีกครั้ง สองสายตาประสานกันนิ่ง...
พี่สัญญานะคะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้ร่าต้องเสียใจอีกแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม...
ซาร่ายิ้มรับคำพูดนั้น แม้มันจะเป็นเพียงรอยยิ้มบางๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความตื้นตันใจอย่างที่สุด
พี่โด่งก็ห้ามเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าร่าด้วยนะคะ ไม่ว่าจะยังไงร่าก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก...
โด่งยิ้มกว้าง สร้อยคอที่เขาเคยให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดสะท้อนกับแสงไฟนีออนเป็นประกาย
ซาร่าสวมมันไว้ตลอด...แทนคำพูดว่าเธอรักใคร
ใบหน้าของคนที่เพิ่งอาบน้ำมาเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าเรียวสวย...
ใกล้จน...
จมูกสัมผัสกับแก้มใสแผ่วเบา...
ถ้าหากซาร่าไม่เบือนหน้าหลบไปอีกทาง โด่งก็คง...
ชายหนุ่มหัวเราะออกมา ก่อนจะดึงร่างบางที่แก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อเข้ามาในอ้อมแขน
เขากดหน้าลงกับบ่าเล็กๆนั้นอย่างรักใคร่ ก่อนจะกระซิบบอกอีกฝ่ายแผ่วเบา
ขอพี่กอดร่าให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ
ซาร่ากระชับอ้อมแขนรอบตัวคนที่เธอรักแทนคำตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
.................................
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
พยายามจัดหวานๆมาให้แล้ว
ไม่รู้จะถูกใจมั้ย...
4*7 5*8
7*12 ยังมะมี เพราะโอกาสมันไม่เอื้อ
555+
.........................
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:49:51
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:42:39
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:41:21
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:38:47
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:25:13
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:20:29
แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 49 02:16:46