PANTIP.COM : C4880512 Let' s talk about Jerry !!!! ( 2006/11/ 15 ) [F4 Forever]

Let' s talk about Jerry !!!! ( 2006/11/ 15 )

คำแปลบทความในนิตยสาร i - weekly S'pore 471

(-จบ-)

ต่อจาก

1)

http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C4855176/C4855176.html

2)

http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C4858193/C4858193.html

Thanks tingting77 for scan pic
http://www.yanchengxu.net/bbs/dispbbs.asp?boardID=39&ID=62601

Dorjtovu และ Badan

( เคยอ่านเจอในนสพ.ลูกสองคนที่คุณชายอุปการะ ชื่อ Dorjtovu และ Ragchaasuren ไม่ทราบว่า Badan เป็นชื่อเล่นของ Ragchaasuren รึเปล่า ?...ผู้แปล )

เป็นเด็กสองคนในมองโกเลียที่อาซวี่รับอุปการะไว้
พวกเราตัดสินใจตรงไปเยี่ยมเยียนพวกเค้าที่โรงเรียน อาซวี่กระโดดเข้าห้องเรียนวิชาศิลปะของ badan แต่กลับไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ก่อน “ ชอบวาดเขียนเหรอ ? วาดผมหน่อยได้ไหม ?.....ให้คุณครูส่งคะแนนมาให้ผมด้วยนะ ........ เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆยังไงก็ไม่กล้ามองเขาตรงๆ ท้ายสุด อายจนก้มหน้างุด ใบหน้าแทบจะติดกับโต๊ะ

“ ทำไมเหมือนผมเลย ? นิสัยเด็กๆทางนี้ทำไมมาแนวขี้อายกันหมด ”

สื่อสารกันทางภาษาไม่ได้ อาซวี่พยายามหาวิธีทำลายความเย็นชา ด้วยการทำตัวเป็นเด็กโตเล่นกับพรรคพวกทุกคน

ทันใดเกิดความคิดเสนอกับเด็กๆว่า ไปเล่นบาสกันหลังเลิกเรียน

แล้วดึงตัวผู้ช่วยเสี่ยวไต้ และ นักข่าวจากสถานีตงเซินของไต้หวันที่ทุกคนเรียกว่า “ อาจารย์อู๋ไป่ ” ลงสนาม หนุ่มใหญ่สามคนกับเด็กกลุ่มใหญ่คลุกกันนัวเนีย เรียกได้ว่า เล่นกันแบบเมามัน

เมื่อเล่นจบแล้ว อาซวี่เองขอเล่นกับเสี่ยวไต้อีกรอบ จึงเป็นที่พอใจ

1) Dorjtovu

ชอบเด็กซื่อๆแบบ Dorjtovu มาก
ตอนที่ถูกพาออกมาใหม่ๆ มองไปรอบๆมีแต่คนแปลกหน้า เขามีความหวาดกลัวอยู่บ้าง ฉันดึงมือมาลองลูบเบาๆ เขาให้ฉันจูงมือไว้อย่างว่าง่าย

ปีนี้ อยู่ประถมสอง พ่อติดคุกเพราะขโมยสัตว์เลี้ยงคนอื่น แม่ต้องเลี้ยงลูก 5 คน แต่น้องคนเล็กสุด ทำไฟไหม้กระโจมตอนเล่นไฟ ทาง World Vision ช่วยให้พวกเขาได้กระโจมใหม่ และให้แม่มีรายได้ด้วยการทำงานฝีมือ คนทั้งครอบครัวอาศัยรายได้ที่น้อยมากและเงินอุดหนุน 15 USD จากรัฐบาลเป็นค่าครองชีพ

อาซวี่บอกว่า เห็นแม่ของ Dorjtovu แล้วทำให้ คิดถึงแม่ตัวเองที่เลี้ยงเขาและพี่สาวโดยลำพังคนเดียว จึงเข้าใจความลำบากของเธอ ( แม่ของ Dorjtovu ) มากเป็นพิเศษ

หนำซ้ำ Dorjtovu เรียนขี่ม้า ช่วยต้อนแกะเพื่อแลกกับของกิน ตั้งแต่เป็นเด็กตัวเล็กๆ

“ รู้สึกซาบซึ้งและเศร้าใจมาก ผมรู้สึกว่าตอนที่ผมเป็นเด็ก ไม่ฉลาดอย่างเขา ”อาซวี่พูดถึงความรู้สึกในขณะนั้น

เด็กซุกซนถือขนมที่ได้รับแจกมาในมือ ตอนแกะกระดาษห่อ ส่งเสียงกันตลอดเวลา ทำให้การถ่ายทำหยุดชงัก ทุกคนจึงคิดจะเอาขนมกลับคืนมาก่อน เด็กน้อยรีบซุกซ่อนเก็บเอาไว้

อาซวี่เห็นภาพเช่นนี้ สะเทือนใจไม่น้อย “ สำหรับคนส่วนมาก เป็นแค่ขนมกินเล่น แต่ในสายตาของพวกเขา กลับเป็นของมีค่ามาก ดูเหมือนว่าไม่มีความสำคัญ ของเล็กน้อยขนาดนั้น เด็กน้อยกลับกำไว้แน่น .......... พวกเรามักจะลืมเลือนของบางอย่าง รวมทั้งคน หรือเรื่องราวต่างๆ ผมได้เรียนรู้ว่าต้องรู้จักคุณค่า ต้องจับฉวยไว้ มีโอกาสได้ออกมาสัมผัสกับโลกที่แตกต่างไปอีกแบบ นับว่าเป็นอีกช่วงหนึ่งของชีวิตที่ได้เรียนรู้ ”

2 ) Badan

จากโรงเรียน มาถึงบ้าน Badan พวกเรานั่งรถสองชั่วโมง

แสงเทียนสลัวในกระโจม คนในครอบครัวนี้กำลังเผามูลแกะเพื่อความอบอุ่นในฤดูหนาว

Badan อายุ 8 ขวบ ค่อนข้างซนแต่ไม่ค่อยพูด พี่สาวที่เซิร์บนมเปรี้ยวให้พวกเราทีละคน กลับเป็นที่สนใจ พี่สาวของ Badan อายุ 10 ขวบ เพราะทางครอบครัวยากจน จึงถูกพ่อแม่ของ Badan รับอุปการะไว้ เธอเรียนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนบ้างเล็กน้อย ดังนั้นพอสื่อสารกับพวกเราได้บ้าง อาซวี่นำปากกาไดโนเสาร์ ผ้าห่ม กระติกน้ำ ดินสอ เสื้อโค้ท ขนม แต่เพราะอากาศหนาวเกินไป ปากกาใช้ไม่ได้ เขาร้องขอให้ทุกคนบริจาคปากกาซะ

“ ก่อนหน้านั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไรบ้าง ไม่ได้เตรียมของอะไรมามากกว่านี้ รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง ”

พี่สาวและอาซวี่ จึงสื่อสารกันบนกระดาษ ต่างสอนให้อีกฝ่ายเขียนชื่อตัวเองทีละขีดๆ

พวกเราเริ่มเตรียมตัวกลับที่พัก และถือโอกาสส่ง Badan และพี่สาวไปบ้านคุณย่าในเมือง

บนรถ พี่สาวและอาซวี่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหน้าของรถจี๊ป หลับสนิทไปแล้ว

“ ผมอุ้มเธอนั่งอยู่ด้านหน้า ทันใดรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนตัวใหญ่ กำลังให้การปกป้องเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอหลับไป ผมไม่กล้าขยับ อยากให้เธอหลับให้สบาย ขณะที่มือน้อยๆจับมือใหญ่ของผมไว้ ทันใดรู้สึกว่าการให้พลังส่วนหนึ่งกับพวกเขา เป็นสิ่งสำคัญมาก ผมอยากปกป้องเธอให้ดีที่สุด

แต่ไหนแต่ไร ไม่เคยรู้สึกว่าเป็นที่ต้องการถึงขนาดนั้น ...เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองก็ไม่เลวนะ ” เธอไม่รู้ว่าผมเป็นใคร นี่คือความรักที่ไม่แอบแฝงซ่อนเร้นที่สุด เป็นของจริงที่สุด ”
อาซวี่เปรียบเปรยความรู้สึกในขณะนั้นของเขาไว้แบบนี้

เขาเป็นคนกลัวเลนส์กล้องจริงๆ กลัวนักข่าวมาก

เพราะการเดินทางครั้งนี้จำเป็นต้องถ่ายภาพยนตรัสั้นและภาพบันทึกต่างๆ เวลาอยู่กับเด็กๆ มักมีกล้องหลายอันเล็งไปที่เขา แสงแฟรชกระพริบไม่หยุด

ผู้กำกับคอยสั่งการอยู่ข้างๆ กำหนดให้เขาทำตาม บางครั้ง ก็ไม่สามารถทำตามได้ ต้องเทคใหม่บ่อยครั้ง แต่หากเปลี่ยนโลเกชั่นใหม่ ให้เขาแสดงออกเองตามสบาย มักจะสำเร็จในหนึ่งเทค

ได้ยินผู้กำกับพูดกับเขาว่า “ คุณทำได้ดีกว่าเมื่อกี้ 100 เท่า ทำไมได้ยินคำว่า แอ๊คชั่น ต้องติดขัด ”

อาซวี่ได้แต่ยิ้มจืดๆ ผงกศีรษะ

วันสุดท้ายในเซ็นทรัลโกบี ไปถ่ายภาพยนตร์สำหรับการเผยแพร่กับ Badan และพี่สาว ในฟาร์ม เป็นเวลา 3 ชม.เศษ เพราะว่าอากาศแห้งมาก อาซวี่เลือดกำเดาไหลถึง 3 ครั้ง แก้มทั้งสองข้างก็ถูกแดดเผาจนเกรียมและเจ็บเพราะความหนาว

“ ในอาชีพของพวกเรา ความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนผูกมัดกันค่อนข้างมาก การได้เล่นกับเด็กๆเหล่านี้ สามารถปลดปล่อยความหวาดระแวง คุณไม่รู้สึกเลยหรือว่า การได้มาที่นี่ ทุกคนกลายเป็นเด็กไปเลย ? ได้ตากแดด ขี่อูฐ แรงกดดันน้อยไปเยอะ ผมชอบอยู่กับเด็กๆ ได้สัมผัสโลกแห่งความบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาของพวกเขา ผมมักคิดมากเกินไป ทำให้จิตใจเซื่องซึม พบปะผู้คนมักมีใบหน้าบูดบึ้ง มาอยู่ที่นี่ รู้สึกว่าสภาพจิตใจผ่อนคลายมาก ไม่รู้สึกว่าไปถึงไหนก็มีผู้คนคอยเพ่งเล็ง เหมือนที่พวกคุณก็ผ่อนคลายมากเช่นกัน ทุกคนลดความตึงเครียด เป็นความเปลี่ยนแปลงที่คนที่นี่ให้กับพวกเรา ”

ครั้งต่อไป ผมจะมาเล่นกับเด็กๆเหล่านี้ ในฐานะของผู้ให้การอุปการะที่แท้จริง

ทราบมาว่า เขาพูดกับคนของ World Vision ไว้แบบนี้

-จบบริบูรณ์-