PANTIP.COM : C4925126 HOURS OF DARKNESS : THE BEATLES-LET IT BE # 1 [The Beatles]

ความคิดเห็นที่ 1

HOURS OF DARKNESS : THE BEATLES-LET IT BE

มีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ Let It Be มีสุ้มเสียงที่ต่างออกไปจากอัลบัมอื่น ๆ ของ Beatles ทั้งการเปลี่ยนมือโปรดิวเซอร์ สถานที่ในการบันทึกเสียงที่ไม่คุ้นเคย และสภาพเจียนอยู่เจียนไปภายในวงเอง ในด้านดนตรีผมมีความเห็นว่านี่คือจุดที่มืดมนที่สุดในชีวิตการบันทึกเสียงของวงตั้งแต่ปี 1962 เป็นต้นมา แต่มันก็ยังมีประกายแวววาวออกมาจากโคลนตมให้เราได้เห็นเป็นระยะ ๆ (…and when the night is cloudy, there is still a light that shines on me…) และ 33 ปีที่ผ่านมา พอล ก็ยังเชื่อเสมอว่าด้วยวัตถุดิบที่เขามีอยู่ เขาน่าจะทำอัลบัมนี้ได้ออกมาดีกว่าที่ ฟิล ทำ นั้นคือสิ่งที่เราต้องพิสูจน์กันใน Let It Be … Naked (2003)

ศิลาจารึกเหนือหลุมศพของวงดนตรีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่โลกแห่งดนตรีป๊อปปูลาร์เคยมีมา Let It Be เป็นลองเพลย์แผ่นสุดท้ายของ The Beatles แม้ว่าพวกเขาจะเริ่มบันทึกเสียงกันไว้ก่อนอัลบัม Abbey Road แต่กว่าจะออกวางขายก็ปาเข้าไปปี 1970 โปรเจกต์นี้เริ่มขึ้นในเดือน มกราคม 1969 ในชื่อของ Get Back โดยจะเป็นภาพยนตร์ที่ถ่ายทำการซ้อมดนตรีของ Beatles ก่อนที่จะคืนบัลลังก์สู่เวทีการแสดงสดอีกครั้ง หลังจากที่พวกเขาเลิกราไปตั้งแต่เดือนสิงหาคม 1966 ไอเดียนี้พังพินาศไปเมื่อ จอร์จ แฮร์ริสัน ทนรับความกดดันไม่ไหวและหนีออกจากวงไประยะสั้น ๆ โครงการถูกปรับเปลี่ยนมาเป็นภาพยนตร์ที่โฟกัสไปที่ The Beatles กำลังบันทึกเสียงอัลบัมใหม่ โดยมีนักดนตรีคนที่ห้าเข้ามาเสริมด้วย เขาคือ บิลลี เพรสตัน (ออร์แกน) แต่นี่ไม่ใช่การบันทึกเสียงธรรมดา ๆ พวกเขาตั้งใจว่าจะเป็นการบันทึกเสียงแบบสดทั้งหมด ไม่มีการอัดซ้อนทับแม้ว่าจะสดแบบเต็มไปด้วยความผิดพลาดก็ตามที
มันเป็นการย้อนยุคกลับไปสู่ยุคก่อนการอัดทับในปี 1963 ด้วยความปรารถนาที่จะให้งานออกมาเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่น่าเศร้าที่ผลออกมากลายเป็นเทปบันทึกเสียงอันเชื่องหงอย แถมความขัดแย้งในวงก็ปะทุขึ้นถึงจุดสูงสุด แม้กระทั่งกล้องและเทปที่บันทึกอยู่ก็ยังจับความรู้สึกนี้ไว้ได้
1 เดือนผ่านไปโครงการนี้ก็เสร็จ แต่ดูเหมือนจะไม่มีสมาชิกในวงคนไหนอยากกลับไปฟังเทปกันอีก กลิน จอห์นส์ โปรดิวเซอร์อิสระที่เป็นวิศวกรเสียงในเซสชันนี้ถูกเรียกตัวกลับเข้ามาเพื่อคัดเลือกเพลงที่ดีที่สุดออกมาจากเทปกองพะเนินนั้นในการทำให้เป็นอัลบัมออกมา จอห์นส์ มิกซ์ออกมา 2 เวอร์ชันให้พวก Beatles ฟัง แต่ก็ถูกปฏิเสธทั้งสองคราที่จะทำมันออกขาย (ว่ากันว่าจอห์นส์ทำมันออกมาได้เหมือน จริง เกินไป จนพวก Beatles รับไม่ได้)
กระทั่งสี่เต่าทองหันกลับไปทำ Abbey Road จนเสร็จออกมาสู่ท้องตลาดเรียบร้อยและได้รับความชื่นชมทั่วสารทิศ Get Back ก็ยังคลุกฝุ่นอยู่ กระทั่ง มีนาคม 1970 เมื่อภาพยนตร์ที่เปลี่ยนชื่อไปเป็น Let It Be ตัดต่อเสร็จพร้อมจะออกฉาย จอห์น และ จอร์จ ก็จึงไปอัญเชิญโปรดิวเซอร์ระดับตำนานชาวอเมริกัน ฟิล สเปกเตอร์ เข้ามาปลุกบทเพลงใน Get Back Sessions ออกมาจากหลุมเพื่อสร้างซาวน์ดแทร็กประกอบภาพยนตร์อันเป็นต้นตอแห่งความขัดแย้งไม่รุ้จบที่จะตามติดมา....

จากคุณ : Live Forever - [ 1 ธ.ค. 49 08:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3

I Me Mine
เพลงใหม่เพลงสุดท้ายของสี่เต่าทอง แม้ว่าจะบันทึกเสียงกันแค่สามเต่าทองเท่านั้น จอห์น เลนนอน อยู่ที่เดนมาร์กในวันที่ 3 มกราคม 1970 จอร์จ แฮริสัน เป็นผุ้ประพันธ์เพลงนี้ และดูเขาจะชื่นชมกับ “ชื่อ” เพลงนี้ไม่น้อย จนไปตั้งเป็นชื่อหนังสือชีวประวัติของเขาที่ออกในช่วงปลายทศวรรณ ฟิล ร่ายมนตราในการมิกซ์ของเขาอีกครั้งในเพลงนี้ ด้วยการยืดเพลงให้ยาวขึ้นอย่างแนบเนียน จาก 1.34 นาที ไปเป็น 2.25 นาที แถมด้วยการกระหน่ำเสียงเครื่องเป่าทองเหลือง เครื่องสาย และเพิ่มเสียงกลองไปให้อีก ในภาพยนตร์คุณจะเห็น จอห์นกับโยโกะ วอลต์ซกันอย่างน่ารักน่าหมั่นใส้ไปกับเพลง I Me Mine นี้

Dig It
ความยาวเต็ม ๆ ของเพลงนี้ยาวถึง 12 นาที แต่ฟิลตัดมาลงในนี้แค่ 50 วินาที เนื้อหาของเพลงนี้ว่ากันว่า เลนนอน “ด้น” สด ๆ ในห้องอัดล้วน ๆ

Let It Be
เพลงอันยิ่งใหญ่ตลอดกาลอีกเพลงของพอล ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากคุณแม่ผุ้ล่วงลับของเขาที่มาเข้าฝันในช่วงที่เขาสับสนและเหนื่อยล้ากับปัญหาสารพัดรอบด้านเป็นที่สุด นี่เป็นการบันทึกเสียงในวันสุดท้ายของ Get Back
Sessions 31 มกราคม 1969 และฟิลใช้โซโลกีตาร์ของจอร์จที่อัดทับลงไปเมื่อ 4 มกราคม 1970 (ในช่วงนั้นพวกเขาดุจะลืมคอนเสปต์เดิมที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้มีการโอเวอร์ดับไปแล้ว) ที่ฟังดู “ดุ” กว่าในซิงเกิลเวอร์ชัน เขายืดเพลงให้ยาวขึ้นอีกหน่อยด้วยการให้เล่นท่อนเวิร์สซ้ำและใส่เอกโคเอฟเฟกต์อย่างเต็มอัตราศึกลงไปที่เสียงไฮ-แฮต (ฉาบเหยียบ) ของ ริงโก

Maggie Mae
เพลงพื้นบ้านที่ จอห์น , พอล , จอร์จ และ ริงโก นำมาเรียบเรียงใหม่ เนื้อหาเกี่ยวกับสตรียามวิกาลแห่งไลม์ สตรีต พวกเขาเล่นเพลงนี้กันแค่ครั้งเดียวสั้น ๆ ในการบันทึกเสียงเมื่อ 24 มกราคม 1969

I’ve Got a Feeling
เพลงสุดท้ายที่เป็นเลนนอน – แมกคาร์ตนีย์ จริง ๆ จากการเล่นและร้องอันทรงพลังบนดาดฟ้าเมื่อ 30 มกราคม 1969 “Everybody had a hard year” ของจอห์น เข้ากันได้อย่างดีกับท่อนหลักของ I’ve Got a Feeling ที่เป็นฝีมือพอลช่วงท้ายเพลงต่างคนต่างร้องท่อนของตัวเองแต่ก็ไปกันได้อย่างน่าอัศจรรย์

The One After 909
เพลงของจอห์น กับ พอลที่เก๋ากึ๊กที่สุดในนี้ ย้อนกลับไปในสมัย เดอะ ควอรีเมน เมื่อปี 1959 พวกเขาเคยลองนำมาบันทึกเสียงกันครั้งหนึ่งแล้วใน From Me to You Session เมื่อปี 1963 แต่สุดท้ายก็ถูกเก็บเข้ากรุ ในอัลบัมนี้พวกเขานำมาเล่นกันใหม่อย่างสนุกสนานดั่งเป็นการระลึกถึงวันวาน เป็นการบันทึกเสียงจากดาดฟ้าเช่นกัน จอห์นจบเพลงนี้อย่างน่ารัก น่าเตะ ด้วยการครางเพลง Danny Boy

The Long and Winding Road
ฟิล สร้างความเจ็บปวดให้กับ พอล แมกคาร์ตนีย์ ผู้ให้กำเนิดอย่างไม่รู้ลืม จากบัลลาดเงียบ ๆ ที่มีเปียโนพลิ้วเด่น ฟิลใส่ “Wall of Sound” ของเขาลงไปเต็มรูปแบบ ทั้งเสียงเครื่องสาย และเสียงร้องประสานหญิงอันโหยหวน อีกทั้งยังลบเสียงร้องของพอลบางส่วนออกไปด้วย แม้ว่าพอลจะต้องการจะแก้ไขและระงับการกระทำนี้หลังจากได้ยินแผ่นครั่งตัวอย่าง แต่เขาก็ไม่อาจทำได้ในสถานการณ์ที่คับขันเยี่ยงนั้น

For You Blue
เดิมทีมีชื่อว่า George’s Blues หรือไม่ก็ Because You’re Sweet and Lovely เป็นเพลงที่มีการเปลี่ยนแปลงน้องที่สุดเพลงหนึ่งตั้งแต่บันทึกเสียงครั้งแรกในวันที่ 25 มกราคม 1969 คุณจะได้ยินจอร์จ แซวการเล่นสไลด์กีตาร์ของจอห์นในเพลงนี้ด้วยการนำไปเปรียบเปรยกับ เอลเมอร์ เจมส์ หนึ่งในปรมาจารย์ของบูลส์ไฟฟ้า Get Back พอล เคยคิดจะใช้ชื่อโปรเจกต์ที่หมายถึงการกลับไปสู่รากเหง้าของพวกเขา สี่เต่าทองเล่นเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายบนดาดฟ้า ฟิลก็เลยเล่นสนุกด้วยการตัดต่อเสียงพูดจากการสนทนาในวันนั้นเข้าไว้ท้ายเพลงบวกกับบทสนทนาจากวันที่ 27 มกราคมไว้ในตอนต้นเพลง ( “Sweet Loretta fart…” ) ทำให้คนฟังหลงคิดว่านี่เป็นเวอร์ชันบนดาดฟ้าในวันที่ 30 มกราคม แต่จริง ๆ ตัวเพลงมาจากการบันทึกเสียงในห้องอัดก่อนหน้านั้น 3 วัน และอัลบัมก็จบลงด้วยวาทะฮา ๆ จากจอห์นซึ่งกลายเป็นประโยคอมตะไปแล้ว “...I hope we passed the audition ! ” ( “…หวังว่าพวกกระผมจะผ่านการทดสอบนำคร้าบ !”)

จากคุณ : Live Forever - [ 1 ธ.ค. 49 08:55:29 ]