เอ่อ...คือ
จะบอกว่า...แอมป์ไม่ได้จัดให้เป็นความฝันนะคะ
บรูน่ากะพี่ตุ้ย คือ...
................................................
เพียงแค่ถึงเปิดประตูห้องนอนเข้าไปได้ โด่งก็ถอดเสื้อของตัวเองออก
เขาจับมันมาขย้ำเป็นก้อน โดยที่ยังคงเปิดประตูคาไว้อย่างนั้น ร่างสูงหลบอยู่หลังบานประตู
เขากำลังรอเวลา ดวงตาใสพราวระยับ แผนการชั่วร้ายปรากฏขึ้นในใจ มือขาวกำ อาวุธ ไว้ในมือแน่น
โด่ง... เสียงห้าวๆที่ดังมาห้วนๆ หยุดลงแค่นั้น เพราะอะไรบางอย่างที่ลอยมาโปะหน้า
อี๊... ต้าคว้าเสื้อของเพื่อนออก เขาไอจนหน้าแดง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า โค...ตร เหม็น
คนแกล้งหัวเราะสะใจ นานๆทีจะได้แกล้งต้าอย่างนี้
ต้าย่นจมูก ทำหน้าบอกบุญไม่รับ ไม่บอกก็รู้ ท่าทางที่แสดงออก ตรงข้ามกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเป็นร้อยเท่า
ตอนนี้...โด่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา ช่วงอกนั้นเต็มไปด้วยมัดกล้ามสมส่วน เหงื่อเม็ดเล็กๆสะท้อนเข้าตาเป็นประกาย
มองอะไร...อิจฉาอ่ะดิ คนพูด พูดแล้วก็หัวเราะเองอย่างมีความสุข
เออ...อิจฉา ต้ากระแทกเสียงทั้งๆที่ยังคงหน้าแดง
...ต้าอิจฉาร่ามากๆเลย...
อามรมณ์วูบไหวที่ผ่านเข้ามาในใจ เรียกร้องให้ร่างกายเดินเข้าไปคว้าแขนเพื่อนไว้และดึงเข้าหาตัว
โด่งเหลียวมองต้าอย่างไม่เข้าใจ มือที่กำลังจะปลดเสื้อตัวใหม่ออกจากไม้แขวนชะงักค้าง
...ตาสบตา...
โด่ง...
ถ้าโด่งหูไม่ฝาด เขาคิดว่าเสียงของต้าฟังดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน
โด่งรู้ใช่มั้ย...ว่าเรา...หวังดีกับโด่งจริงๆ
คนฟังพยักหน้ารับ แววตาลึกซึ้งที่มองสบมาทำเอาเขาแปลกใจ
ถ้าโด่งเชื่ออย่างนั้น เราขอร้องให้ฟังเราก่อนนะ
นิ่ง...ร่างกายเหมือนขยับไม่ได้ไปชั่วขณะ ต้ายังคงยึดแขนของเขาไว้แน่น
.
.
.
โด่ง...ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เรา โค-ตร เหม็น เลย ว่ะ
พูดแล้วต้าก็หัวเราะจนตายิบหยี เขาคว้าเสื้อยืดสีดำในมือเพื่อนไปถือไว้
ก่อนจะรุนหลังคนที่รักษาอนามัยเพียงแค่ในช่องปากให้ก้าวเดิน และโยนผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวไปให้
โด่งหัวเราะตามเพื่อน ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เห็นต้าร่าเริงอย่างนี้
ยิ่งรอยยิ้มนั้นเกิดขึ้นเพราะเขาด้วยแล้ว โด่งก็ยิ่งดีใจ
...แม้จะรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อนเสมอ โด่งเชื่ออย่างนั้น...
ต้าเก็บเสื้อยืดตัวที่โด่งหยิบออกมาเข้าตู้ทั้งๆที่ยังคงยิ้ม
ชายหนุ่มเลือกเสื้อจากตู้เสื้อผ้าของเพื่อนอยู่นานสองนาน
ก่อนจะหยิบชุดที่เขาพึงใจมาวางพาดไว้บนเตียง
ต้าทำราวกับเขาเป็นคนรักของโด่ง
เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม ใช้มือลูบไปตามผ้าปูเตียงสีฟ้าอ่อน
ไอรักจากหัวใจของต้าตลบอบอวลไปทั่วห้อง
ฝันมานานว่าจะได้ทำอย่างนี้
ในที่สุด...เขาก็ได้ดูแลโด่งอย่างที่อยาก
ต้ายิ้มกับตัวเอง...
นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น
ต่อจากนี้...เขาจะไม่ปล่อยโด่งไปไหนอีกแล้ว ไม่ปล่อย...
.......................................................
ท้องฟ้ามืดลงแล้ว ห้องทั้งห้องมืดสนิท
เสียงสะอื้นยังคงดังมาจากคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียงนอน
แม้จะพร่ำบอกตัวเองว่าให้ลืมมันเสีย แต่บรูน่าก็ยังทำใจไม่ได้
ตั้งแต่เกิดมา เธอยังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมากเท่านี้มาก่อนเลย
รสจูบจากคนที่โดนเธอไล่กลับไป...ยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึก
ทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็นบอย...
มือเรียวสวยขยำชุดนอนตัวบางที่สวมอยู่ไว้แน่น
ราวกับต้องการสะกดกั้นอารมณ์สับสนในใจ
แปลกดีนะ...ทั้งๆที่เธอเป็นฝ่ายไล่ตุ้ยไปเอง
แต่พอเขาก้าวออกจากห้อง เธอก็กลับรู้สึกอยากจะคว้าเขาไว้
วินาทีนั้น บรูน่าคิดว่าถ้าหากเขาไป เธอคงไม่เหลือใครอีก
เหงา...จนจับขั้วหัวใจ
ภาพความคิดที่เธอจินตนาการไปไกล ย้อนกลับเข้ามาในหัว...อีกแล้ว
.
.
.
ในห้องสลัวๆ...
เค้าและเธอนั่งกันอยู่คนละฝั่งของขอบเตียง
ตรงกลางเตียง มีรอยเปื้อนหยดเลือด แม้ห้องจะมืดจนไม่เห็นสีชัดแต่ก็อุปทานเอาได้
ขอโทษ
ตุ้ยกุมขมับ เส้นเลือดที่สมองเต้นตุบๆ
.
.
.
ประชด...อยากจะประชดบอยนัก
เธออยากจะรู้ว่าถ้าตุ้ยกับเธอ เผลอปล่อยให้อารมณ์ใคร่นั้นครอบงำจนถึงขีดสุด
เหมือนที่วูบนั้นเธอเกือบจะทำมัน บอยจะรู้สึกอย่างไร
บรูน่าคิดเพียงเท่านั้นเอง คิดถึงแค่บอย...
บรูน่าหัวเราะเยาะตัวเอง ทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเธอจะยึดติดกับบอยได้มากถึงขนาดนี้
อยากให้กลับมาหา อยากให้เขามีแค่เธอ...
ภาพของชายหนุ่มที่เพิ่งนอนทับตัวเธอไว้ เพราะความเข้าใจผิด เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
ย้อนกลับมาในความคิด สัมผัสนุ่มนวลจากมือแข็งแรงนั้นหยุดลง เพียงแค่คำพูดจากปากเธอ
อย่าค่ะ พี่ตุ้ย อย่านะ บรูน่าจะบอก...อื้อ
เธอพยายามดันตัวเขาออกไป ก่อนจะพูดต่อทั้งๆที่หายใจติดขัด
จะบอก...บอย บอกพี่โด่ง...อย่า...ทำ
แค่ชื่อของคนที่เขารัก...แค่นั้น ก็ทำให้การกระทำทุกอย่างหยุดลง
ผ้าขาวม้าผืนบางยังคงกั้นระหว่างตัวเธอและเขาเอาไว้
หญิงสาวยกมือขึ้นจับบ่าของตัวเอง ก่อนจะซบหน้าลงกับเข่าอีกครั้ง
หลังจากวินาทีที่ชื่อพี่โด่งหลุดออกจากปาก ตุ้ยก็ซบหน้าลงกับไหล่ของเธอ
บรูน่ารู้สึกได้ถึงน้ำตาร้อนๆที่หยดลงบนตัวเธอ เขายังคงไม่ขยับไปไหน
เธอรู้ดี...ว่าตุ้ยกำลังพยายามสะกดกั้นอารมณ์มากมายทั้งจากหัวใจและร่างกาย
พี่ขอโทษนะ...
น้ำเสียงอ่อนโยนที่กระซิบอยู่ริมใบหู ก่อนที่เขาจะลุกออกไป
ยังคงติดตรึงใจบรูน่าอยู่จนถึงวินาทีนี้
เธอนับถือเขา...
นับถือ...ในหัวใจ ที่ยังมั่นคงในรักเดียว
....................................................................
รีบมาส่งตอนนี้ให้ก่อน อย่างด่วนที่สุด
หายใจทั่วท้องกันบ้างรึยังคะ
*Edit เพิ่มเติมบางประโยค เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
ต้องไปจริงๆแล้วค่ะ แย่แร้นนน O_o
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 22:15:32
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 21:54:19
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 21:52:10
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 21:34:32
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 49 21:32:47