ความคิดเห็นที่ 1 ใช้ชีวิตกันยังไงถึงจะเป็นศิลปินครับ..................? - ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป ทำยังไงถึงจะเป็นศิลปินกับเขาได้ครับ..................? - มีผลงาน ศิลปินที่วาดภาพขาย เขาก็เรียกว่านักธุรกิจศิลปะ แล้วศิลปินกับเงินจะมีโอกาสไปด้วยกันได้บ้างมั้ย..................? - มีโอกาสแน่นอนครับ ศิลปินจะต้องไม่หวังผลกำไร - อันนี้มันไม่เสมอไป ถ้าเอาอาชีพศิลปินเป็นอาชีพหลัก แล้วเราจะเอาอะไรกิน? ถ้าเราเขียนนิยายขาย มีคนขอซื้อไปพิมพ์ขาย ถ้าเราได้กำไรมานั้นหมายถึงเราไม่เป็นศิลปินแล้วใช่มั้ย........? - ไม่ใช่ จากคุณ : Tailogy - [ 22 ธ.ค. 49 16:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 1.ต้องมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์เดียวกันครับ ขยันครับ ถ้ารวย พ่อแม่เข้าใจก็ยิ่งดี เพราะถ้าจะเป็นศิลปิน ภาษาพระก็เรียกออกบวชคือตูเอาแน่ชีวิตนี้ แบบอาจารย์สุเชาว์ ศิษย์คเณศครับ 2.นอกจากเพื่อนก็ต้องหา "อัตลักษณ์" ของตัวเรา และ"โดนใจ"ผู้เสพ และใจไม่ฝ่อเสียก่อน 3.ได้เงินก็ดีซิครับ จะได้คิดการณ์ใหญ่และช่วยเหลือ ศิลปินที่ตกยากเช่นผม ศิลปะก็คือธุรกิจแหละครับ รับใช้ชนชั้นสูงถึงกลาง 4.เดเดไม่ต้องห่วงครับ เป็นไม่เป็นศิลปินอยู่ที่ตัวเรา มีเงินก็มีเสบียงกำลัง ไว้แสดงออกซึ่งลัทธิความคิดของเรา สำคัญที่เราต้องทำงานศิลปะทุกวันเพื่อพิสูจน์ ตัวเราว่าใช่ศิลปินหรือเปล่าสู้ไหม(ถามใจตนเองดู) ศิลปินมีระดับเขาไม่สนเงินทองแล้ว ถ้าตลาดล่างก็ต้องการมากครับ ผมก็ชอบครับเงิน เป็นชีวิตที่ถูกสาปแต่ถ้าประสพความสำเร็จก็สุดยอดครับ ทุกวันผมก็คิดแบบคุณ ถ้ามันท้อก็นึกถึงชีวิตอาจารย์ สุเชาว์ครับ "ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน และอย่าให้อุดม การณ์สาปสูญ ฝ่อไป เหลือแค่อุดมกิน" ลองไปศึกษาอุดมการณ์ เช กูวาร่าดูครับคนนี้ของจริง ปล.จริงๆยุคนี้ศิลปินหมายถึงศิลปินที่ทำงานในสายงานของตนได้ถึงเช่นสปิลเบิร์ก สตีเฟ่นคิงส์หรือเดวิดโอกีวี่ คุณเป็นเอกก็ใช่ แต่ของน้องคงหมายถึงพวกเพียวอาร์ตที่ไม่ติดกับธุรกิจ บอกตรงๆว่าโคตรยาก แต่ถ้าใจว่าเราใช่ก็สู้ต่อไปครับ อย่าไปคิดดังไม่ดัง ตุนงานไว้ก่อน หาเพื่อนเยอะๆครับ โชคดีครับ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 49 17:02:36 จากคุณ : ธนะรัตน์ (ธนะรัตน์ เอ็กโซติก) - [ 22 ธ.ค. 49 16:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สร้างสรรค์ผลงานศิลปะเอง ไม่ก๊อปใคร ก็ควรค่าแก่การเป็นศิลปินแล้วค่ะ... จากคุณ : สาวน้อย ร้อยกระบวนท่า - [ 22 ธ.ค. 49 20:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รู้จักศิลปินประเภท Full Time หลายคน ส่วนใหญ่เขาไม่อยากให้ใครมาเรียกเขาว่าศิลปินหรอกครับ เพราะเขาร้องเพลงไม่เก่ง อิอิ *** คุยกับรุ่นน้องที่ศิลปินประเภท Full Time ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่แม่สะลอง ชอบใจคำพูดมันอยู่คำ อย่าอยากเป็นศิลปิน ถ้าอยากเป็นแล้วมันจะเจ็บปวด ใ ห้ มี ค ว า ม สุ ข กั บ ก า ร ทำ ง า น ถึงจะไม่มีข้าวกิน ขอแค่ได้นั่งจิบกากชา นั่งมองดูงานของตัวเอง ก็มีความสุขแล้ว http://www.pantip.com/cafe/gallery/topic/G4134952/G4134952.html จากคุณ : d4b - [ 23 ธ.ค. 49 07:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ต้องทำงานศิลปทั้งชีวิตก็เป็นศิลปินได้ เพื่อนเราเรียนศิลปะ  มันส่งงานประกวดแล้วได้ที่ 1 คนทั้ง มหาลัยก็เรียกมัน ศิลปินใหญ่ แล้ว หรือไม่ก็สร้างงานศิลป ที่เป็นรูปแบบที่ วิจิตรพิสดาร หรือแบบที่คนอื่นเขาไม่ทำกันเช่น งานศิลปะจากศพคน  กรีดเลือดตัวเองเอามาวาดรูป  เชือดไก่สดๆแล้วเอาเลือดไก่มาวาดเป็นรูป  เอาอวัยวะสิ่งมีชีวิตมาสร้างงานศิลปะ  แล้วพรีเซ็นให้เว่อๆ โดยเชิญสื่อมวลชนมาทำข่าว  หรือหาที่แสดงผลงานของตนตามถนน หรืองานถนนคนเดิน ตลาดนัดศิลปะ แค่นี้ไม่นานคุณก็จะถูกขนานนามว่าเป็น"ศิลปิน" ที่สำคัญคือ อย่าสนใจต่อคำด่า คำว่า ของคนดู  อย่าไปแคร์คำวิจารย์ จงคิดเสมอว่าสิ่งทีเราทำมันออกมาจากจิตวิญญาณของเราของเราเอง ศิลปินที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก เช่น ลิโอนาโด ดาวินชี  แวนโก๊ะ ฯลฯ  ก่อนที่จะดังจนเป็นศิลปินเจ้าลัทธิ ผลงานของเข้าล้วนถูกต่อต้านจากสังคมมาก่อนทั้งสิ้น แม้นกระทั้งถูกต่อต้านจากกษัตริย์ และเชื้อพระวงศ์ของประเทศเขา  แต่สุดท้ายก็กลายเป็นศิลปินระดับโลก ที่เป็นตำนานของวงการศิลปะ มาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าอยากเป็น"ศิลปิน"จริงก็อยากทำอะไรทำเลย ใครจะหาว่าเรา บ้า ก็ช่างเขาอย่าไปสน ถึงวันนี้ผลงานเราจะไม่มีใครสนใจ แต่อีก 10ปี -100 ปี-จนเเราตาย ผลงานของเราก็จะต้องมีชื่อเสียงขึ้นมาซักวัน อ.ศิลป พีระศี ก็เคยกล่าวใว้ "ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น" จากคุณ : purds - [ 23 ธ.ค. 49 11:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หึ หึ หึ จากคุณ : มนุษย์กลางคืน - [ 24 ธ.ค. 49 08:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ...ทำงานที่ตนรัก... จากคุณ : กลิ่นสี - [ 24 ธ.ค. 49 08:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วสะท้อนใจจัง ผิดถูกขออภัย ขอยกตัวอย่างการระวังตัวเอง ของหลวงพ่อชา หน่อยนะ เธอจงระวัง....ความคิดของเธอ เพราะความคิดของเธอจะกลายเป็นความประพฤติของเธอ เธอจงระวัง....ความประพฤติของเธอ เพราะความประพฤติของเธอจะกลายเป็นความเคยชินของเธอ เธอจงระวัง....ความเคยชินของเธอ เพราะความเคยชินของเธอจะกลายเป็นอุปนิสัยของเธอ เธอจงระวัง....อุปนิสัยของเธอ เพราะอุปนิสัยของเธอจะกำหนดชะตากรรมของเธอ.....ชั่วชีวิต คำสอนของ หลวงพ่อชา สุภัทโท จากคุณ : หนูมาลีเหมียวหง่าว (หนูมาลีเหมียวหง่าว) - [ 24 ธ.ค. 49 10:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคุณ หนูมาลีเหมียวหง่าวอย่างมาก เอาแค่ชั้นแรกก่อนนั่นแหล่ะ เธอจงระวัง....ความคิดของเธอ เพราะความคิดของเธอจะกลายเป็นความประพฤติของเธอ ได้โปรดระวังให้ดี - - - ที่ยกมานี้เป็นส่วนหนึ่งของบทความของคุณทราย เจริญปุระ ในมติชนสุดสัปดาห์ คอลัมน์รักคนอ่าน ขอให้อ่าน และทำความเข้าใจอย่างละเอียด ความกลัวที่จะไม่ได้รับการยอมรับเป็นความกลัวขั้นพื้นฐานของมนุษย์แทบทุกคน เอกลักษณ์และบางสิ่งที่บางคนเชื่อว่า "เป็นตัวของตัวเอง" นั้น บ่อยครั้งที่เป็นตัวของตัวเองในแบบที่ผ่านการออกแบบมาแล้วว่า "ผ่าน" เทรนด์ก็เป็นสิ่งที่คนแค่ไม่กี่คนกำหนดขึ้น แถมคนที่กำหนดขึ้นนั้น ยังเป็นใครที่เราไม่เคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ คนทุกคนเป็นแบบที่เขาเป็นเท่านั้น เพียงแค่เราไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน  เราจึงคิดว่าเขาแปลก เป็นอย่างที่ตัวเองเป็น  รู้สึกอย่างที่เสียงข้างในเรียกร้อง  ปล่อยให้ผลงานและการกระทำ บอกกล่าวตัวตนของเรา "การเป็นตัวเองจึงมีคุณค่าอยู่ตรงการกระทำทางความคิด ไม่ใช่ความเชื่อว่าตัวเองเป็น" เราทุกคนต่างก็เคยผ่านสภาวะแบบนี้กันมาแล้วทั้งนั้น  สภาวะที่ต้องต่อสู้เพื่อยืนยันบางสิ่งบางอย่างที่ดูเล็กน้อยและไร้ค่า แต่มันเป็นดั่งการยืนยันถึงตัวตนของเรานั่นเอง บางครั้ง  เรื่องธรรมดาที่ทุกคนต่างก็ต้องเคยผ่าน  อาจเป็นเรื่องราวที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของใครบางคนไปตลอดกาล ไม่ใช่เพราะช่วงเวลาในตอนนั้น  แต่เป็นสิ่งที่คนผู้นั้นเลือกจะทำในเวลานั้นของชีวิตต่างหาก เพราะถึงแม้ว่า  วันหนึ่งมันอาจเปลี่ยนไป  และคุณได้กลายเป็นตัวคุณเองในรูปแบบที่แตกต่าง แต่คุณก็จะมีคุตอบให้กับตัวเองทุกครั้งที่คุณหรือใครตั้งคำถามขึ้นมา  และมีเหตุมีผลเพียงพอที่จะมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ "เพราะสิ่งที่ประกาศถึงตัวตนของคุณ ไม่ใช่พื้นที่ที่คนอื่นในสังคมจัดให้จากการที่คุณทำอะไรให้เขายอมรับ แต่เป็นความซื่อสัตย์ชัดเจนที่คุณมีต่อตัวเองต่างหาก ที่จะทำให้พื้นที่นั้น   เ ป็ น พื้ น ที่ ข อ ง คุ ณ ไ ป ต ล อ ด ก า ล " - - - และนี่คือบางถ้อยคำของศิลปิน(วรรณกรรม -แต่เพราะศิลปะเป็นอันหนึ่งอันเดียว มันจึงสามารถอธิบายได้ครอบคลุมนัก) เฮอร์มัน  เฮสเส มาจากทางสายเปลี่ยว แปลโดย พจนาจันทรสันติ หากพิจารณาจากต้นกำเนิดของบทกวีแล้ว ธรรมชาติของมันก็เป็นสิ่งที่ชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่ง มันคือสิ่งที่ถูกปลดปล่อยออกมา คือเสียงเพรียก คือเสียงร่ำร้อง คือเครื่องหมาย คือท่วงท่า คือปฏิกริยา ซึ่งดวงวิญญาณอันมีชีวิตแสดงออกเพื่อปกป้องตนเอง หรือเพื่อร่วมรับรู้ในอารมณ์ความรู้สึก  ในประสบการณ์ของชีวิต หากมองจากบทบาทแรกซึ่งสำคัญที่สุดในฐานะที่เป็นศักยภาพตามธรรมชาติ  ก็อาจถือได้ว่าไม่มีบทกวีใดเลยที่อาจนำมาตัดสินตีค่าได้   เพราะภาระแรกสุดของมันก็คือการบอกกล่าวกับตัวกวีเอง มันคือเสียงเรียกร้องของเขา คือเสียงคร่ำครวญโหยหวน มันคือความฝันของเขา คือรอยยิ้ม คือความโกรธ ใครเลยอาจมาตัดสินถึงความฝันยามค่ำคืนของผู้อื่นด้วยอาศัยกฎเกณฑ์ทางสุนทรียศาสตร์ หรือถือเอากิริยาอาการของเราที่แสดงออกผ่านมือและหัว  ด้วยท่วงท่าการเดิน   และตัดสินเอาด้วยกฎเกณฑ์แห่งความถูกต้องเหมาะสม เด็กทารกในอ้อมแขนซึ่งยัดหัวแม่มือแม่เท้าเข้าอมไว้ในปาก ก็ถือได้ว่าเป็นสามัญปกติเช่นเดียวกันกับนักเขียนซึ่งกัดด้ามปากกาเล่น  หรือเป็นเช่นนกยูงรำแพนหาง ไม่มีไหนทำได้ดีกว่าไหน ไม่อาจถือได้ว่าใครถูกต้องเหมาะสมกว่าใคร ... แต่ในบทกวีที่เลวก็เช่นกัน ย่อมมีความผิดหวังซุกซ่อนรออยู่ การอ่านบทกวีเลวมักเป็นเพียงความบันเทิงใจสั้นๆ เธออาจเบื่อล้าไปในเวลาอันรวดเร็ว ดั ง นั้ น จ ะ อ่ า น ต่ อ ไ ป ไ ย ค ว ร ห รื อ ไ ม่ ที่ เ ร า ทุ ก ค น พึ ง เ ขี ย น บ ท ก วี เ ล ว ขึ้ น ม า ด้ ว ย ตั ว เ อ ง ล อ ง พ ย า ย า ม ดู สั ก ค รั้ ง แ ล้ ว เ ธ อ จ ะ พ บ ว่ า ใ น ก า ร แ ต่ ง บ ท ก วี เ ล ว นั้ น ยั ง ใ  ห้ ค ว า ม เ บิ ก บ า น ใ จ ไ ด้ ม า ก เ สี ย ยิ่ ง ก ว่ า ก า ร อ่ า น บ ท ก วี ที่ ง ด ง า ม ที่ สุ ด - - - และสุดท้าย ด้วยความคารวะ ทรรศนะเกี่ยวกับศิลปิน ของ อาจารย์ศิลป์  พีระศรี ศิลปิน  คือ บุคคลผู้ซึ่งมีความใฝ่ฝัน ความปรารถนาอันแรงกล้าได้ครอบคลุมอยู่ นั่นคือความปรารถนาที่จะชื่นชม และมีชีวิตอยู่ในความลี้ลับมหัศจรรย์ ของจักรวาล ด้วยดวงใจอันไม่รู้จักหยุดนิ่ง และพลังแห่งน้ำใจของเขานั้น ศิลปินได้ถอดดวงวิญญาณ รวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับท้องฟ้า ที่กว้างไกล  เวิ้งว้างสุดสายตา ณ ที่ซึ่งดวงดาวทั้งหมดสุดคณานับ ได้แสดงความพิสุทธิ์ออกมา โดยแสงระยิบงามของมัน เบื้องหน้าธรรมชาติ ศิลปินแต่ผู้เดียว น้อมกายลงเทิดทูนบูชาแผ่นดิน เพื่อเป็นสัญลักษณ์แสดงความกตัญญูต่อโลก ที่ได้ให้สรรพสิ่งอันงดงามมหาศาลแก่เขา ศิลปินสัมพันธ์กับท้องฟ้า กับห้วงลำธาร  กับขุนเขา กับผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาล และเข้าใจความหมายเสียงแห่งสายลมได้ ศิลปินมีดวงไฟอันโชติช่วงสว่าง และความอ่อนโยนลึกซึ้งของแม่ อยู่ภายในความคิดฝันของเขา - - - เราใช้เวลากับกระทู้นี้เยอะมาก มากเกินจำเป็น แต่เห็นหัวข้อกระทู้แล้วก็อดไม่ได้จริงๆ ถ้าอ่านแล้วยังไม่กระจ่างใจ ก็ไม่เป็นไร แต่จำให้ขึ้นใจ ก็แล้วกัน จากคุณ : ม่วนน้อย - [ 24 ธ.ค. 49 16:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับหลายๆความเห็นโดยเฉพาะหนูมาลีเหมียวหง่าว . กับหนูม่วนน้อย . จริงๆมันมีคำตอบด้วยหรือ ? . จากคุณ : J u s t S e a S c a p e - [ 24 ธ.ค. 49 20:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 . . . หนูม่วนน้อย เขียนยาว ๆ ดี ๆ อย่างนี้ หาที่เก็บไว้หน่อยนะ เดี๋ยวกระทู้หายจะเสียดาย . . . แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 49 06:09:54 จากคุณ : d4b - [ 25 ธ.ค. 49 06:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กฏมีอยู่2 ประเภท คือกฏของคนอื่น และกฏของตัวเอง สำหรับเราเห็นว่า การรับเอากฏของคนอื่นสิ่งอื่น มาประยุกต์เป็นกฏของตัวเองนั่นคือ ความเเจ๋วจริง อ้อ แล้วก็จงทำงานด้วย(ในฐานะ หน้าที่ คำสั่ง และการปลอบประโลมจิตใจ) จากคุณ : the author - [ 25 ธ.ค. 49 11:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณคิดจะเป็นศิลปิน คุณได้เริ่มต้นทำหรือยังครับ อย่าไปยึดติดกับ คำว่าศิลปินมาก ทำในสิ่งที่คุณมีความสุขและช่วยให้คุณดำรงชีวิตอยู่ได้เถอะครับ จากคุณ : แค่อยากทำ (หาดขนง) - [ 12 ม.ค. 50 09:04:47 ]