PANTIP.COM : C5275115 028 - Never Forget You กับเรื่องราวในอดีต [Mariah Carey Fanclub]

028 - Never Forget You กับเรื่องราวในอดีต

028 – Never Forget You

.....เรื่องข้อมูลในตัวเพลง ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ รู้แค่เพลงนี้มี Babyface มาร้องคอรัสให้ และมารายห์ก็ไปร้องคอรัสให้เฮียแกบ้างในเพลง Everytime I close my eyes ซึ่งเพราะมาก ๆ ๆๆ ๆ ๆๆ ขอเม้าธ์เพลงนี้หน่อยนะครับว่าตอนแรกไม่รู้จักหรอก ไม่เคยได้ยินเลย จนกระทั่งวันวาเลนไทน์ปีนึง สถานีวิทยุที่เปิดเพลงสากลได้เปิดเพลงนี้ ไอ้เราก็ฟังเรื่อย ๆ ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่รู้สึกได้ว่ามันเพราะมากดี โรแมนติกที่สุด...พอถึงท่อนฮุค เอ๊ะ เสียงชะนีคอรัสนางนี้ทำไมมันคุ้น ๆ หูจัง(วะ)...ประโยคที่สองก็รู้เลยว่าเป็นเสียงเจ๊มารายห์ของเรา...เร่งเสียงขึ้นอีกนิดนึง ท่อนพีค โห มารายห์แน่นอน เสียงชีเด่นเด้งมาก...เพลงนี้เป็นหนึ่งในเพลงโปรดของผม เวลามีความรัก โดยเฉพาะท่อนฮุค อดร้องตามไม่ได้ทุกครั้ง และผมเชื่อว่าหลายคนเวลาได้ยินเพลงนี้ก็คงร้องตามเหมือนกัน แถมถึงท่อนคอรัสก็ยังอดร้อนตามอีกไม่ได้ใช่ปะ.....

.....Never Forget You อืม...เนื้อเพลงเศร้ามาก...เสียงร้องยิ่งเศร้าไปกันใหญ่ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับคนฟัง เพลงนี้ตัดคู่กับ Without You ซึงเป็นเพลงเศร้าเช่นกัน...ประสบการณ์ผิดหวังหรือสูญเสียในเรื่องความรักจะทำให้คนฟังสองเพลงนี้ติดต่อกันชีช้ำหนักเข้าไปอีก...แต่เมื่อวานดูรายการอะไรก็ไม่รู้ที่มีอาจารย์อ้อเป็นพิธีกร ได้ยินผู้ร่วมรายการพูดคำว่า Self Destruction ประมาณว่าคนบางคนชอบทำให้ตัวเองเจ็บปวดกับเรื่องของความรัก หรือรู้อยู่แล้วว่าความรักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยังรัก ยอมเจ็บ และก็มีอยู่คนนึงพูดเสริมว่า การสูญเสียความรัก เป็นเรื่องที่โรแมนติก เพราะความรักที่สูญเสียในครั้งนั้นจะติดอยู่ในหัวใจ และทำให้เราจดจำตลอดไป เหมือนกับหนังเรื่องไททานิค หรือโรมีโอ แอนด์ จูเลียต อะไรประมาณนี้…..

.....คนส่วนใหญ่ ไม่มีใครอยากอกหัก ไม่มีใครอยากเจ็บหรอก ผมก็เช่นกัน แต่ผมไม่ได้อกหักนะ ผมแค่เป็นอย่างในเนื้อเพลง Never Forget You คือรักเค้า แต่ไม่ได้บอก และก็สายเกินไปที่จะบอกแล้วด้วย เมื่อคืนพอได้ดูรายการนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องของตัวเอง ยอมรับเลยครับ ว่ารักที่ไม่สมหวังเป็นความรักที่โรแมนติกและติดอยู่ในหัวใจ ทำยังไงก็ไม่ลืม.....

.....ย้อนไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว หลังเรียนจบ เพื่อนสาวชวนไปเที่ยวราชบุรี ตอนแรกก็ยี้ ไปทำไม ไม่เห็นมีอะไรให้เที่ยวเลย ขับรถไปอีกทางน่าจะดีกว่า ไปทะเลที่เพชรบุรี หรือไม่ก็ไปน้ำตกที่กาญจนบุรี...แต่เพื่อนสาวบอกว่าไม่ได้ให้ไปเที่ยว ไปช่วยพี่สาวเพื่อนขายของต่างหาก...โห...ชอบเลย...เกิดมาไม่เคยทำอะไรอย่างนี้...อยากเป็นพ่อค้ามานานแล้ว.....

.....ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงในตอนเช้าวันอาทิตย์ จากกรุงเทพฯ ถึงอำเภอบ้านโป่ง ตอนแรกคิดว่าจะเป็นประมาณว่าชนบทสุดริด...แต่พอไปถึงแล้วตื่นตาตื่นใจมาก ไม่ต่างอะไรกับชานเมืองกรุงเทพฯ อากาศดีมาก รถไม่ติด ของกินเยอะ ถนนหนทางสะอาด ขับรถวนแค่รอบเดียวก็จำทางได้แล้ว...ไปถึงบ้านพี่สาวของเพื่อน เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ บรรยากาศดี หลังจากทักทาย แนะนำตัวกันแล้ว พี่สาวเพื่อนก็ให้ยืมมอเตอร์ไซค์ไปขี่เล่น ตอนนั้นอากาศยังไม่ร้อนมาก ประมาณ 8 โมงเช้า...กำลังคึกเลยครับ พอเห็นรถแล้วไม่แน่ใจว่าจะขี่มอไซค์คันนี้ได้แน่หรือเปล่า กลัวว่าขากลับต้องเข็นกลับมา...แต่พี่สาวเพื่อนยืนยันว่ามันยังใช้การได้ดีอยู่...เอาก็เอาวะ...รู้สึกเหมือนเป็นลูกสาวกำนันยังไงไม่รู้ ใส่หมวกแก๊ป เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ ขี่รถมอไซค์เก่า ๆ คนเดียว เพราะเพื่อนสาวไม่ยอมไปด้วย ชีง่วง เพราะเมื่อคืนชีไปเมามา แล้วต้องตื่นแต่เช้า.....

.....เอ๊ะ...เราพล่ามมากไปหรือเปล่า...พรุ่งนี้กลับมาเล่าต่อนะครับ...ได้เวลาเลิกงานแล้ว...มีคนรอกลับบ้านอยู่.....

ระหว่างนี้ขออนุญาตคุณบอยขุดเอากระทู้เก่ามาให้รำลึกถึงความหลังกันหน่อยนะครับ

http://topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2007/02/C5169070/C5169070.html

จากคุณ : RemySexyCool - [ 30 มี.ค. 50 17:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7

.....เส้นทางที่ผมขี่รถผ่าน วงเวียน ตลาดสด (จำไม่ได้แล้วว่าชื่อตลาดอะไร) สถานีรถไฟ โรงเรียนชื่อดัง วัด ป่าช้า แม่น้ำแม่กลอง บรรยากาศดีมาก คนที่นี่หน้าตาดีเยอะ บางทีมัวแต่ดูคนจนเกือบชนรถข้างหน้า.....ขี่ไปขี่มาจนคิดว่าจะทั่วอำเภอ เติมน้ำมันคืนพี่เค้าให้เต็มเหมือนเดิม....เมื่อยตูดก็เลยแวะนั่งพักที่ร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งริมแม่น้ำแม่กลอง ร้านลักษณะนี้แทบไม่มีให้เห็นในกรุงเทพฯ.....

.....นั่งกินน้ำแดง มองผุ้คนขี่รถผ่านไปผ่านมา ผมก็สะดุดตากับเด็กวัยรุ่นผอม ๆ มีกล้ามน้อย ๆ ตัวขาวสะท้อนแดดขี่รถมอไซค์ หล่อเด้งมาแต่ไกล ผมมองน้องเค้าแบบลืมตัว จนน้องเค้าขี่รถใกล้เข้ามาและจอดรถตรงหน้าผม ไอ้เราก็หลบวูบ โอ๊ย สูง ขาว น้องเค้าเข้าไปซื้อของในร้าน ขากลับออกมาก็มองผมยิ้ม ๆ ทำให้เรากล้ายิ้มตอบ และเขาก็ขี่รถไป....อาการเริงร่าเมื่อกี้หายวับ กลายเป็นความรู้สึกเซ็ง ๆ ทำไมไม่กล้าหาเรื่องคุยกับน้องเค้า ทำไมไม่ถามชื่อ หรือว่าเบอร์โทรวะ....ซักพักผมก็ขึ้นรถขี่กลับร้านเพื่อนช้า ๆ แม้ว่าแดดจะแรงขึ้น แต่ผมก็ขี่ไปด้วย คิดอะไรเรื่อยเปี่อยไปด้วย.....

.....อีกนิดนึงก็ถึงร้านของพี่สาวเพื่อนผมแล้ว ได้ยินเสียงมอไซค์เบิ้ลเครื่องข้างหลัง เราก็ไม่หันไปมองหรอก อ้อ กระจกมองหลังน่ะ รถรุ่นสงสรามโลกขนาดนี้ไม่มีจ้ะ ไม่นานไอ้คันนั้นก็ขี่มาขนานกับผม แทบตกข้างทาง น้องคนนั้นยิ้มให้เราด้วย...แล้วเค้าก็ขี่รถเร่งเครื่องนำหน้าไป ไอ้เราก็บิดตาม แต่...รถรุ่นนี้จำกัดความเร็วไว้ที่ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ถ้าบิดมากกว่านี้อาจจะมีการระเบิดตัวเองได้....สรุป...ไปไม่ทันน้องเค้า เซ็งแทบอยากกลับบ้าน.....

.....ดีนะว่ามีอะไรทำให้พอลืมหน้าน้องคนนั้น สนุกดี ช่วยพี่แกทำอาหารไม่ได้ก็ช่วยเสิร์ฟได้ เราก็มี Service mind ซะด้วย อยากได้อะไร หาให้หมด บริการเต็มที่ จนวันนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว.....

.....เช้าวันจันทร์ เหมือนกรุงเทพฯเลย รถเยอะมาก ถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น คำตอบอยู่ที่ว่า แกลองขี่รถไปดูที่หน้าโรงเรียน*****สิ ผมก็รีบกระโดดขึ้นรถ หัวยังเปียก ๆ อยู่เลย ถ้าอยู่บ้านตัวเอง เช้าขนาดนี้คงยังไม่ตื่น โรงเรียนที่ว่านี้เป็นโรงเรียนชายล้วนชื่อดัง มีรถจอดส่งเด็ก ๆ เยอะแยะไปหมด บรรยากาศคล้าย ๆ หน้าโรงเรียนอัสสัม ศรีวิกรม์.....

.....วันนั้นผมขับรถไปเที่ยวนครปฐม ตอนหัวค่ำก็กลับเข้ามาช่วยงานที่ร้านเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ มีอยู่โต๊ะนึงที่เป็นเด็กนักเรียนทั้งโต๊ะ ตอนเดินผ่านก็ไม่ได้สนใจอะไร จะรีบไปล้างมือล้างไม้หลังร้าน แต่ได้ยินเสียงห้าว ๆ เรียกไว้ด้วยเสียงกวน ๆ ชวนให้นั่งกินข้าวดัวยกัน ผมหันขวับ แทบละลายเมื่อเห็นหน้าเด็กคนเมื่อวาน ในชุดนักเรียน กับเพื่อน ๆ ที่มองอย่างสงสัยว่าไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่....เขินอ่ะ ไม่กล้านั่งด้วย ได้แต่ยิ้มให้ แล้วก็ช่วยพี่เค้าทำงานตามปกติ....แต่หาเรื่องเดินผ่านเพื่อจะได้รู้ว่าน้องเค้าชื่ออะไร ก็รู้จนได้เพราะเด็กโต๊ะนี้คุยกันเสียงดังเหลือเกิน.....

.....เคยมั้ยครับ...เวลาชอบใครซักคนแล้วก่อนนอนหน้าคนคนนั้นก็จะลอยไปลอยมาในหัว วันนี้ตื่นเช้ามาก็เป็นคนแรกที่คิดถึง เหมือนเพลง Emotions In the morning when I rise you are the first thing on my mind and in the middle of the night I feel the heartbeat next to mine. อะไรอย่างนี้อ่ะ.....ตื่นเช้ามากำลังแพลนว่าจะไปไหนดีในวันสุดท้ายที่ราชบุรี พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางกลับแต่เช้า แค่คิดก็เบื่อแล้ว แต่พอคิดถึงหน้าน้อง อ. คนนั้นก็เผลอยิ้มกับตัวเองไม่ได้.....
...หวัดดีคับ...เสียงเด็กคนนั้นทักเค้าเดินมาจากร้านข้าง ๆ เมื่อเห็นผม ทำเอาเราอึ้งไป อายุก็เยอะแล้ว อาการเขินอายคงไม่เหมาะ ทำใจกล้าคุยกับน้องเค้าจนได้รู้ว่าน้องเค้าโดดเรียนมา ไม่รู้จะไปไหน เข้าทางเราเลย งั้นพาพี่เที่ยวหน่อยดิ ได้ครับ น้องเค้าเดินเข้าไปหามุมเหมาะ ๆ ถอดเสื้อนักเรียนออกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดธรรมดา...ผมพาน้องเขาไปที่รถ ตอนแรกน้องเขาก็อึ้ง ๆ ไม่กล้าขึ้นรถ แต่สุดท้ายก็ไปด้วยกันจนได้.....

.....หัวหินคือปลายทางของเรา กินข้าวด้วยกัน ขับรถเล่น ยังไงก็ยังเขินน้องเขาอยู่ไม่หาย ช่วงบ่ายเราก็กลับราชบุรีให้ทันช่วงเลิกเรียน เพราะน้องเขาต้องไปเอามอไซค์ไปเปลี่ยนกับน้องที่บ้าน...ผมจอดรถให้ห่างจากรั่วโรงเรียนชายล้วนที่น้องเขาเรียนอยู่ หันมาโบกมือให้ผม แค่นั่นผมก็ชื่นใจแล้ว.....

.....ไม่รู้จะมีความสุขดีหรือเปล่า เพราะรู้ว่าวันรุ่งขึ้นก็ต้องกลับไปอยู่ในสังคมเดิม ๆ เกือบหกโมงก็ได้ยินเสียงเรียกจากหน้าร้าน น้องเขาชวนผมไปขี่รถเล่นเพื่อเป็นการตอบแทนที่วันนี้ผมพาเขาไปเที่ยว...ไม่มีลังเลเลยซักนิด หยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ กระโดดขึ้นมอไซค์น้องเขาทันที และนั่นแหละ ที่ผมบอกไว้ว่าบรรยากาศเดียวกับกระทู้คุณบอย มีความสุขมาก ได้ซ้อนท้ายคนที่เราชอบ กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ลอยมาแตะจมูก ขี่ไปซักพัก น้องเขาก็บอกว่าให้เกาะเอวเขา อย่าจับที่จับด้านหลัง เพราะคนแถวนั้นจะคิดว่าคนขี่ขี่รถไม่เก่ง....โอ๊ย...แรก ๆ ก็จับเอวหรอก พอเริ่มมือ ผมก็ย้วยเรียกว่ากอดได้เลย ไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ.....

.....น้องเขามาส่งตอนเกือบสองทุ่ม ผมก็ปากหนัก ไม่กล้าขอเบอร์โทร ไม่กล้าบอกน้องเขาว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะกลับกรุงเทพฯ ในใจคิดว่าจะฝากเบอร์พี่ของเพื่อนไว้ ถ้าน้องเขามีใจให้เรา เขาอาจจะถามถึงเรา แล้วพี่เค้าค่อยให้เบอร์เราไป...เราสองคนเงียบไปพักนึงก่อนจะลาจากกันในคืนนั้น....

.....ระหว่างช่วยพี่เขาเก็บร้าน เหมือนในหนังเลยครับ รถมอเตอร์ไซค์ประมาณ 3-4 คันขี่เบิ้ลเครื่องที่หน้าร้าน ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะทุกคนในร้านไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใคร...ผมกับเพื่อนเดินออกไปดุเหตุการณ์ที่หน้าร้าน พอพวกนั้นเห็นเราก็ยิ่งเบิ้ลเครื่องดังขึ้น ขี่มาใกล้ขึ้น โห...น้องเตยหัวโปกทั้งแก๊งค์ คิ้วโก่ง เรียวยาวยังกับหนวดปลาดุก บางคนก็เขียนหางคิ้วยาวแทบจะทัดหูได้ ขอบตาคมเข้ม เป็นเส้นด้วยดินสอเขียนขอบตา ปากสารพัดสี น้อง ๆ ช่างกล้ากันจัง ผมคิดในใจ แต่ก็อดหันไปยิ้มกับเพื่อนไม่ได้.....

.....เอ๊ะ ทำไมพวกเขาโฟกัสมาที่เราสองคนกันจัง สุดท้ายก็รู้เมื่อได้ยินน้องเตยคนนึงถามเพื่อนในกลุ่มว่า “คนไหนวะที่แย่งผัวมรึงอ่ะ” เป็นครั้งแรกที่ผมโดนชี้หน้า ของขึ้นทันทีเลยครับ ตอนนั้นไม่กลัวอะไรหรอก มันโมโหมากกว่า เดินลงไปที่ถนนถามน้องเตยคนนั้นต่อหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น หน้าตาผมคงเอาเรื่องด้วยมั้งครับก็เลยไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่ได้รู้ว่า น้อง อ. ของผมเมื่อตอนเย็น กลายเป็นแฟนของน้องเตยตรงหน้า มันก็น่าอยู่หรอก เด็กคนนี้หน้าตาดีกว่าคนอื่น ดูเรียบร้อยกว่าด้วย...ผมยืนยันกับน้องเขาว่าผมกับน้อง อ. ไม่มีอะไรกัน เพิ่งจะรู้จักกันด้วยซ้ำ และที่สำคัญ ผมกำลังจะกลับบ้านคืนนี้ และคงไม่ได้เจอกับน้อง อ. อีก.....

.....ผมตัดสินใจเก็บของกลับบ้านในคืนนั้นเลย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันขับรถลำบากเพราะรถสิบล้อเยอะมาก แต่ไม่มีใครห้ามผมได้ ไม่สนใจรอกว่าสองคนนั้นเขาจะเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่า รู้แต่ว่า เราควรมองกลับมาดูความจริงว่า เรากับน้อง อ. เป็นอะไรกันไม่ได้ เต็มที่คงจะเป็นแค่ One night stand เราจบความรู้สึกตัวเองแค่นี้ดีกว่า เบอร์โทรก็ไม่ได้ฝากไว้ และผมก็ไม่ได้เจอกับน้องเค้าอีกเลยตั้งแต่วันนั้น...แต่ผมก็ลืมความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีไม่ได้ ลืมหน้าใส ๆ ลืมรอยยิ้ม ลืมกลิ่นน้ำหอมของน้อง อ. ไม่ได้...ลืมบรรยากาศรอบตัวในเย็นวันนั้นไม่ได้ และนี่คือเหตุผลที่ผมเลือกเขียนถึงเพลง Never Forget You

....อยากฟังเพลงด้วยจัง....

จากคุณ : RemySexyCool - [ 31 มี.ค. 50 16:21:01 ]