PANTIP.COM : C5404052 ROSE, ROSE, I LOVE YOU นัมเบอร์วันในมาเลเซีย พ.ศ.2494 [Golden Oldies]

ROSE, ROSE, I LOVE YOU นัมเบอร์วันในมาเลเซีย พ.ศ.2494

ฝรั่งโกรธจีนว่าละเมิดลิขสิทธิ์ทางปัญญามากมายหลายอย่าง แต่เมื่อห้าสิบกว่าปีมานี้ เห็นแน่ๆ ว่าฝรั่งแอบนำทำนองเพลงจีนไปใส่เนื้อร้อง ให้ชื่อว่า Rose, Rose, I Love You และกลายเป็นเพลงดังเพลงหนึ่งของนักร้องที่ชื่อ Frankie Laine

คุณตาแฟรงกี้ เลน เพิ่งจากโลกนี้ไปเมื่อต้นปี 2550 นี้เอง ทิ้งเสียงน่าฟังของคุณตาไว้ในแผ่นซีดี เผื่อจะมีคนรุ่นหลานเหลนโหลนอยากจะซื้อหาไปฟังบ้าง สุ้มเสียงของคุณตานั้นกว้าง เข้ม แข็งแรง เป็นลูกทุ่งแท้ ไม่ใช่ลูกทุ่งเทียม ฟังแล้วสดชื่นเหมือนนั่งแคร่ไม้ไผ่ ตากสายลมเย็นอยู่ข้างคลอง

ส่วนนักร้องจีนและฮ่องกง ได้ยินมาว่าหลายคนบันทึกแผ่นเพลงนี้ไว้ รวมทั้งนักร้องหญิงที่จำได้เลาๆ ว่าชื่อ "เยาลี" แต่ไม่เคยได้ยินชื่อผู้แต่งเลย ในแผ่นภาษาอังกฤษก็ไม่ได้เอ่ยถึง

ผู้ใหญ่ท่านเล่าให้ฟังว่า ในครั้งกระโน้นเพลง Rose, Rose, I Love You นี้เป็นที่นิยมไปทั่วเอเชีย ทั้งในรูปแบบของเพลงฝรั่งและเพลงจีน แต่ในมลายูหรือมาเลเซีย คนชอบเพลงนี้กันมากกว่าที่ไหนๆ เพราะในเนื้อภาษาอังกฤษเอ่ยถึง "แม่กุหลาบ" หรือแม่โรส ว่า เป็น Flower of Malaya

คงเข้าทำนอง "มาลา" หรือ "บุหงาแห่งมลายู"

เนื้อเพลงบอกว่า หนุ่มฝรั่งที่กำลังจะจากไปด้วยหัวใจปวดร้าวรายนี้ ท่าทางจะหัวปักหัวปำเพราะคุณโรสผู้หอมหวน และแบบบางราวใบหลิว เธอคงจะสวยจัดอยู่หรอก จะไปไหนมีหนุ่มๆ ล้อมเป็นโหล ไม่ว่าจะอยู่บนรถลาก (rickshaw) หรือในคาบาเร่ต์

คาบาเร่ต์เป็นบาร์ แต่เป็นบาร์ชั้นดีมีอาหารขาย แถมยังมีโชว์ด้วย

สงสัยคุณโรสเธอจะเป็นสาวคาบาเร่ต์ ส่วนจะร้องเพลง หรือเต้นโชว์ หรือเป็นแค่เพื่อนคุย ชนิดที่สามารถใช้ฟันเปิดเม็ดกวยจี๊ แล้วพ่นพลั้วเข้าปากลูกค้าได้แม่นยำ อย่างที่เคยมีนักเขียนรุ่นเก่าบางท่านเล่าไว้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ คนรุ่นหลังต้องจินตนาการกันเอาเอง

ถึงคุณโรสจะเจ้าเสน่ห์สักปานใด หนุ่มฝรั่งหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ไม่คิดจะพากลับบ้าน บอกลาลับ กลับไปแล้วคงไม่ได้พบกันอีก โดยให้ข้อแก้ตัวว่า East is East and West is West…our worlds are far apart. โลกตะวันตกและตะวันออกนั้นแตกต่างห่างไกลกันเหลือเกิน

นี่ยกเอาท่อนดังของบทกวีชื่อ The Ballad of East and West จากฝีมือของ Rudyard Kipling เจ้าของ "เมาคลีลูกหมาป่า" "กุงกาดิน" ฯลฯ มาเลยทีเดียว

ท่านรัดยาร์ดเขียนไว้ว่า East is East and West is West นั้น หมายถึงว่าฝรั่งกับคนเอเชียนั้น จะมีความแตกต่างกันเสมอไป ไม่มีวันจะเข้ากันได้สนิท

คงจริงอยู่ แม้ว่าเราจะนุ่งกางเกงยีนส์ ใส่เสื้อยืด และย้อมผมแดงกันไปครึ่งทวีปเอเชียแล้ว ก็ยังเป็นได้แค่ฝรั่งปลอม เมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว สมัยที่คุณโรสยังนั่งรถลากอยู่ เชื่อได้ว่าต้องแตกต่างและเข้าใจกันยากยิ่งกว่าเดี๋ยวนี้อีกหลายเท่าตัว

คนเขียนนั้น นอกจากจะชอบสำเนียงจีนของเพลงแล้ว ชอบที่สุดเห็นจะเป็นภาพคุณโรสนั่งรถลาก คิดเอาเองว่าเธอคงจะเก๋จัด ใส่ฉงซำซึ่งกระพือพั่บๆ เห็นขาขาวๆ ขณะที่รถลากแล่นฉิวไปด้วยแรงคน

รถลากที่ว่านี้ ครั้งหนึ่งคนไทยเคยเรียกอย่างไม่เกรงใจว่า "รถเจ็ก" เพราะมีจีนเป็นคนลาก

แต่จริงๆ เขาว่าเป็น "รถฝรั่ง" เพราะเมื่อร้อยกว่าปีมาแล้ว สาธุคุณอเมริกันที่เคยไปเผยแผ่ศาสนาคริสต์ (แบ็บติสท์) ในเมืองโยโกฮามา คิดประดิษฐ์ขึ้น เพื่อภรรยาที่พิการของเขาจะได้นั่งไปเที่ยวนอกบ้านบ้าง ออกแบบแล้วก็ไปจ้างให้คนญี่ปุ่นทำ คราวนี้เป็นปัญหา เพราะอดีตซามูไรซึ่งเป็นคนทำ บอกว่าสาธุคุณแค่อธิบายให้ฟัง แต่เขาเป็นคนออกแบบและลงมือทำให้

ไม่รู้จะเชื่อใคร เพราะส่วนท้ายของรถลากนั้น จริงๆ คล้ายกับรถเทียมม้าขนาดเล็ก ที่หลายชาติใช้กันมาแต่ครั้งโบราณ

ใครจะคิดก็ช่าง แต่หลวงพ่อฝรั่งได้รถมาแล้ว ก็จ้างให้กรรมกรญี่ปุ่นเป็นคนลาก และเรียกตามญี่ปุ่นว่า jinriksha (jin=คน rik=กำลัง sha=รถ) หรือรถที่ลากด้วยกำลังคน ก่อนที่จะเพี้ยนเป็น rickshaw

เผลอแวบเดียว คนก๊อบปี้รถลาก หรือ "ริคชอ" นี้กันเต็มเมืองญี่ปุ่น ยุบยับไปหมดคล้ายๆ กับมอเตอร์ไซค์ในบ้านเราสมัยนี้ จากนั้นก็ลุกลามไปในจีน อินเดีย รวมทั้งไทย มาเลเซีย และสิงคโปร์

คนเอเชียใช้รถลากกันมาถึงในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เนื่องจากในยุคที่น้ำมันขาดแคลน รถลากซึ่งใช้แรงคนช่วยประหยัดไปได้มาก เพราะคนกินน้ำ ไม่ได้กินน้ำมันอย่างรถยนต์ แถมยังไม่มีควันออกมาทำลายสิ่งแวดล้อม ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้อึเรี่ยราดตามถนนอย่างที่ม้าทำ

ดีไปเสียหมด จนพวกเราน่าจะกลับไปนั่งรถลาก… ขัดอยู่แต่ว่าจะมีแต่คนยินดีนั่ง ไม่มีใครเต็มใจลากเท่านั้นแหละ

จากคอลัมน์ CD-D มีอดีต
นสพ.มติชน13/5/2550
โดย ศุภาศิริ สุพรรณเภสัช

จากคุณ : coif - [ 13 พ.ค. 50 13:39:35 ]