ความคิดเห็นที่ 1 อ่อ ทู้นี้นี่เอง เกิดขี้นเวลาไล่เลี่ยกันกับ ทู้ เมคเลิฟออนอัตตา ของพี่แพทน้อยที่นี่ ฮิฮิ มีคนที่เข้ามาอ่านคอยชงเรื่องต่างๆ ให้พี่โก้ แล้วพี่โก้ก็มาตอบ ไม่ได้เข้าไปอ่านนานแล้ว คืบหน้าไปถึงไหนแล้วนั่น จากคุณ : 16เมษา - [ 23 พ.ค. 50 17:56:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เคยเข้าไปอ่านแวบ ๆ ทีแรก แต่ไม่ได้สนใจ เพราะชื่อกระทู้มันไม่สื่ออะไร เพิ่งได้เข้าไปอ่านจริงจัง เออ ดีเหมือนกันแฮะ จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 23 พ.ค. 50 18:14:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รบกวนเอามาแปะในนี้ได้ไหม๊ฮะ เข้าเวป saxsociety ไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 50 10:35:30 จากคุณ : อยากอ่าน (รู้สึกแปลก) - [ 24 พ.ค. 50 09:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โห น้อง มันยาวมากเลยอ่ะค่ะ แต่พี่เอ๋สังเกตว่า เวบ Saxsociety จะเข้าไม่ได้เป็นบางช่วงหน่ะ (ประมาณตอนเช้า ๆ) จะพยายามเอามาแปะให้ละกัน จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 09:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คำถามของกระทู้นั้น ก็มีอยู่ว่า พี่โก้ครับ ผมอยากทราบว่า กว่าพี่โก้จะมาถึงจุดๆนี้ พี่โก้ผ่านอะไรมาบ้างครับ พี่โก้ฝึกซ้อมจนแทบเรียกได้ว่า หายใจเข้าออกเป็น sax เลยหรือเปล่าครับ อยากทราบครับ อยากนำพี่โก้ไปเป็นตัวอย่างครับ   ===================================== พี่โก้ ก็มาตอบว่า ย้อนไปตอนเริ่มเล่น Sax เลยละกันนะครับ.. (ถ้าย้อนไปไกล เดี๋ยว 9 โมงเช้าก็พิมพ์ไม่เสร็จครับ)     พี่โก้ ก็เหมือนเด็กคนอื่น ๆ แหละครับ... เล่นวงโยธวาทิตของร.ร. (สวนกุหลาบนนท์) ในตำแหน่ง Clarinet... ไม่เคยเป่า SAx (เพราะถ้ามั่วเครื่อง คงรู้นะครับ เด็กวงโยฯ ต้องโดนหนักแน่) และไม่อยากเป่า ไม่สนใจด้วยแหละ... เล่น Clarinet จนจบม.3......(ไม่มีอะไรเกิดขึ้น) ที่อยากเล่นวงโยฯ เพราะว่า เป็นวิธีเดียวที่จะได้เล่นดนตรี แบบไม่เสียตังค์เรียนครับ(ไม่มีจะเสียนั่นเอง .. เพราะพี่ ๆ อาจารย์ สอนฟรี , เครื่องก็ไม่ต้องซื้อ สิทธิพิเศษอื่น ๆ อีกเล็กน้อย... จบม.3.... ไม่เรียนต่อ ม. 4 ดีกว่า.. เพราะว่าพี่โก้อยากเรียนด้านธุรกิจ อยากเรียนบัญชี อยากเรียนการขาย เลยมาสอบเข้าที่ พณิชยการพระนคร (ปวช.)... คนมันเคยเล่นวงโยฯ น่ะครับ.. มาเรียนต่อที่ใหม่ เค้าก็มีวงโยฯ อีก ก็ไปสมัครเล่นกับเขาในตำแหน่งเดิม (Clarinet) SAx ไม่สน (อยู่ดี)...ก็เล่นไปได้อีกซัก 2 ปีได้ครับ (อยู่ปี 2 , ม.5 ) ก็เริ่มที่จะทำงานพิเศษหาเงินครับ.. พี่โก้เรียนหนังสือรอบเช้า เลิก 13.00 ก็ทำงานขายของที่ร้านสหกรณ์ครับ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการขายปากกา ยางลบ กระดาษพิมพ์ดีด สมุดจดชวเลข ถุงเท้า เสื้อนักเรียน ฯลฯ จนตอนหลังคิดเลขผิด ๆ ถูก ๆ เลยย้ายมาเป็นผู้ช่วยอาจารย์(จริง ๆ แล้ว คอยถือ Microphone และลบกระดานดำให้อาจารย์ครับ ).... กว่าจะเลิกทำงาน ก็ทุ่มนึงพอดี..ได้ตังค์วันละ 25 บาท....(ดีใจมากกก ได้ตังค์แล้ววว) ยังครับ ยังไม่เลิกเล่นวงโยฯ ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ เป่าปี่ร่ำไป...อ้ออีกอย่างที่ทำคือ พี่โก้บ้าซ้อมพิมพ์ดีดมาก ๆ ๆ ๆ วัน ๆ พอว่างจากบางวิชาก็ซ้อมพิมพ์ดีด ที่ห้องพิมพ์ดีด... (ซ้อมจน ไม่ค่อยมีใครอยากนั่งพิมพ์ใกล้ ๆ พี่โก้ครับ) ด้วยความหวังว่า เรียนจบ ปวช. จะไปเป็นเสมียนให้ได้ เพราะพี่โก้ถนัดพิมพ์ดีด ชวเลข และบัญชี ครับ... (ไม่เกี่ยวกับดนตรีเลยยย) แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 50 10:13:30 จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 09:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (ต่อ) ยังคงขายของ ลบกระดาน และซ้อมพิมพ์ดีด... (วัน ๆ )         จนกระทั่งประมาณปิดเทอมปี 2 ขึ้นปี 3 ครับ... บุคคลสำคัญคนนึงในชีวิตพี่โก้ คือ อาจารย์กวินท์วุฒิ กลั่นไพฑูรย์ (อาจารย์ประจำห้องดนตรี ดูแลควบคุมวงดนตรี) ของโรงเรียน ซึ่งอาจารย์พี่โก้คนนี้ เป็นนัก Piano Jazz ที่เก่งมาก ๆ เป็นครูคนแรกที่สอนพี่โก้ให้ Adlib และให้หน้าด้านเข้าไว้ (ด้านได้ อายอด อดเล่นดนตรีน่ะ)  "เฮ้ย ไอ้โก้ ได้ข่าวว่ามรึงไม่ค่อยมีตังค์มาโรงเรียนหรือ?" อาจารย์ถามพี่โก้ ... "ครับ" พี่โก้ตอบ... "เอางี้ เห็นมรึงพอเล่น Clarinet ได้ อยากมาเล่นดนตรีกลางคืนกับอาจารย์ไม๊" .... (จริง ๆ รออาจารย์ถามมานานนนน แล้วครับ พยายามเป่าเพลงพระราชนิพนธ์ ซึ่งแกะเอาแบบ Snake snake fish fish ตอนอยู่ม.2 ที่สวนนนท์ ซึ่งเพื่อนตัวดีเอาเทปมาให้แกะ บอกว่า"เฮ้ย ไอ้โก้ เพลงแสงเทียน สุดยอดเลย มรึงเอาเทปไปแกะเลยไป เสียงแซกฯ :-)สุดยอด (ขอโทษนะครับที่ต้องใช้คำพูด ไม่ค่อยไพเราะ...อยากให้ได้บรรยากาศตอนนั้นน่ะครับ... ) เพลงแสงเทียน เป็นเพลงแรกที่พี่โก้หัดเป่า ที่ไม่ใช่วงโยฯ น่ะนะ... และก็เพิ่งมารู้ตอนหลังนี้ว่า ไอ้ที่เพื่อนตัวดีเอามาให้แกะตอนนั้นน่ะ... เสียง Keyboard ชัด ๆ เลย...(ไม่รู้มันฟังยังไงเป็นแซกฯ ไอ้คนแกะก็ไม่รู้เรื่อง) ตัดตอนเลยละกัน พออาจารย์ชวนไปเล่นดนตรีกลางคืน..."เฮ้ยได้วันละ 100 นะ" เอาวะก็ดีกว่า 25 บาท (4 เท่าแน่ะ) ไม่เอาก็โง่แล้ว ไปเล่นวันแรก...ที่ Diana Coktailouge (แถว ๆ Novotel สยาม ตอนนี้) เจ้าของร้าน..  จำได้เลยบอกว่า "อาจารย์วุฒิ เอาไอ้แตรวงนี่มาเป่าได้ไงเนี่ย ไล่แขกรึเปล่า แขกยิ่งน้อย ๆ อยู่ ไอ้หัวเกรียนเนี่ย- ตอนนั้นเรียน ร.ด. อยู่ครับ     ไม่เอาได้ไม๊ล่ะอาจารย์... " สรุปว่าโดนเขาไล่ออกตั้งแต่วันแรกเลย (จะไม่ให้ไล่ออกได้ไงครับ... เป่าเพลง The One You Love ดันใช้ Clarinet เป่า เป็นพระอภัยไปได้...คิดย้อนกลับไป ก็สมควรแหละ.. อาจารย์วุฒิ (ผู้มีพระคุณ) บอกถ้าร้าน ไม่จ้าง ผมจ้างไอ้นี่เล่นเองก็ได้... พี่โก้ถึงได้เล่นต่อ.แต่มีข้อแม้นะ "มรึงต้องไปหัดเป่า Sax "................... Huh "อาจารย์ไม่อยากมีนัก Clarinet ระดับโลกซักคนเหรอครับ ผมจะต้องดังด้วย Clarinet ให้ดู ให้ได้เลย"  พี่โก้บอกอาจารย์ อย่างงั้นครับ ผลที่ได้รับคือ โดนเตะ... "จะเอามั๊ย เงินน่ะ"  o.k. เงินน่ะอยากได้ครับ แต่ไม่ชอบ Sax นี่ ทำไมต้องบังคับกันด้วย.... แต่ก็ต้องทำครับ...  วันรุ่งขึ้น ไปที่ห้องดนตรี หยิบ Alto Sax (Selmer Mark 7 ) มาตัวนึง และ mouthpiece อะไรไม่รู้... ... ด้วยความที่ Clarinet และ Saxophone มีทักษะ การออกเสียงที่คล้าย ๆ กันครับ แต่ Fingering ไม่เหมือนกัน ก็ทำให้เป่าพอออกเสียงได้บ้างครับ... ความรู้สึกแรกที่จากไม่ชอบ( ถึงขั้นเกลียดเล็ก ๆ กับ Saxophone)  กับแปลกมากครับ เป่าออกมาเสียงแรกก็รู้สึกถึงความจริงใจของเจ้า Sax ตัวนี้มาก ๆ เลย นั่นหมายถึง การสนองรับอารมณ์ของคนเล่น น้ำเสียงที่ออกมา ความ Sexy ของเจ้าเสียงแซกฯ ทำให้คน ๆนึงซึ่ง Anti  Saxophone มาตลอดชีวิต กลับเปลี่ยนความคิดโดยสิ้นเชิง... วันนั้นเป่าไปจากบ่าย จนค่ำ......(Love at first blow) แปลว่า"รักตั้งแต่แรกเป่า" ครับ... ปล. ต้องมีการแปลงคำพ่อขุนเล็กน้อย เพื่อให้พิมพ์ใส่บอร์ดนี้ได้ และเอามาแปะลำบากนิด ๆ เพราะพี่โก้จะใส่ตัวการ์ตูนด้วย พอ copy มามันก็เป็น Text หง่ะ จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 09:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) คืนนั้น พี่โก้เล่นเพลง The One You Love, Careless Whisper, แหวนแลกใจ (พี่ก้อย ovation), ฉันรักผัวเขา (พี่นก สินจัย)... 2 เพลงหลังเนี่ย ใครรู้จักบ้างยกมือขึ้น ? (ไม่ต่ำกว่า 30 แน่ ๆ อายุน่ะ)  เล่นได้ด้วย Saxophone .... (ซ้อมทั้งวันเนี่ยก็ต้องได้สิ) รัก รัก รัก รัก แซกฯ จัง.... วันรุ่นขึ้นอีก อาจารย์ พาไปซื้อเทป (ผี) ที่ร้านเทปแถวสยามฯ ตั้งแต่เย็น ๆ "มรึงต้องฟังนี่... Stan Getz , Sadao Watanabe, Grover Washinton ถึงจะเป่า SAx เป็นเสียง Sax "  ผมจ่ายไป 25 บาท พาStan Getz กลับมาด้วยครับ.. "The Girl From Ipanema"  ฟังเป็น 10 ๆ รอบ (ยังหาความไพเราะไม่เจอ) รู้แต่ว่า ท่อนแยก โคตรยาก... เพราะตรงไหนวะ? (ตั้งคำถาม) อาจารย์สั่งการบ้านครับ...หัดเป่าเพลง Satin Doll, Take five, Take The A train, All of me, Five foot two, Harem Noctern, Just the way you are , Just the two of us, wine light, Rendevoue, Blue Bossa, Day of wine and rose, The Girl From Ipanema... (อีกแล้ว เป่าจน เออ.. เพราะเหมือนกันนี่หว่า) ....พี่โก้เล่นดนตรีกับอาจารย์วุฒิ จนกระทั่งเรียนจบ ปวช. ด้วยเกรดเฉลี่ย ที่เรียกว่า ทิ้งดิ่ง... 3.75 ลงมาจน 2.25 ในเทอมสุดท้าย เกือบเอาตัวไม่รอดครับ...เพราะอะไรหรือครับ.. ตอบได้เลย พี่โก้เจอสิ่งที่ตัวเองรัก และ อยากจะทำ อยากจะเป็นแล้วครับ.....นั่นเป็นสิ่งที่เรียกว่า น่าใจหาย เอ๊ะ นี่เรากำลังจะทิ้งอาชีพเสมียน มือหนึ่ง มาเป็นนักดนตรี (ไส้แห้ง) อย่างที่เขาพูด ๆ กันแล้วเหรอ... แล้วจะไหวไม๊ จะเรียนหนังสือต่อที่ไหน เพราะว่าอยู่ที่เก่า ก็คิดเอาเองครับ ขึ้น ปวส. เกรดต้องร่วงจนถึง 1.0 จนได้....  ตัดสินใจครั้งสำคัญ; ไปเรียนดนตรีดีละกัน... (เรียนที่ไหน ? ??) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 09:58:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ================================== เบรค .... เอาแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ ... เดี๋ยวค่อยมาบริการต่อ ================================== จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 09:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณมากๆฮะ ^^" จากคุณ : รู้สึกแปลก - [ 24 พ.ค. 50 10:36:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เคยได้ข่าวมาว่า ที่จุฬาฯ มีเรียนดนตรี... (ต้องสอบเอนฯ) รู้จักที่เดียวครับ คือ ครุศาสตร์ จุฬาฯ เปิดสมัครสอบเอนท์ ก็มาเลย และโชคดีมาก ๆ ที่ได้เจอกับพี่ปิติ เกยูรพันธ์ (รุ่นพี่ที่จุฬาฯ)และอาจารย์จ๋า (อาจารย์ที่จุฬาฯ) สองท่านนี้ก็เหมือนอาจารย์อีกแหละครับ... หาโน๊ตที่สำหรับสอบเข้าให้พี่โก้ อาจารย์จ๋าหยิบโน๊ตส่งมาให้ (หลังจากที่พี่ปิติ บอกให้มาพบอาจารย์) แต่ดันส่งโน๊ต Clarinet มา...เอ้า.. เป็นเพลง Classic (Clarinet) เอ้าวะ..เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเล่นนี่แหละ มีโน๊ตอยู่เพลงเดียวด้วย... เพลงเดียวก็เพลงเดียว .. มีเวลาอีก 2 อาทิตย์จะถึงวันสอบ.. ก็ซ้อมสิครับ ซ้อม ซ้อม ซ้อม ซ้อม.....ๆๆๆๆ มาซ้อมให้พี่ปิติฟังที่ C.U. Band (พี่ปิติ ก็หลับไป ฟังไป เพราะกลางคืนพี่แกเล่นดนตรีดึกน่ะครับ) จนถึงวันสอบ วิชาปฏิบัติ (ความถนัดดนตรี) ก็ที่ซ้อม ๆ มา พอเจออาจารย์ในห้องสอบเข้า... ล่มสิครับ... "ขอใหม่นะครับ" อ่านผิดบรรทัดครับ... กรรมการงง "มรึงมาได้ไงวะ" เอ้าไล่ Scale ซิ (จำได้แม่นเลย) อาจารย์จ๋า บอก เอ้า.. C melodic Minor...  เกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยินแหละครับ C melodic Minor.. เป็นไงหว่า? (ดูความโง่"  ผมตอบทันที .... "ไม่รู้จักครับ" เออ .. มันคงไม่รู้จักจริง ๆ เอ้า ไปได้แล้ว.. ไปสอบ Ear training อีกห้องนึงไป... (ร่วง แน่ ๆ ) โชคดีครับ.. สอบ Ear traing ( กรรมการ จะกด piano และให้เราบอกเสียงครับ ว่าเป็นเสียงอะไร .. โชคดีที่พี่โก้ เล่นดนตรีกลางคืนมาระยะนึงแล้ว และยืนใกล้ มือ ใกล้ เท้า อาจารย์วุฒิโดยตลอด จึงชินกับเสียง Piano และตอบได้ทุกเสียงที่กรรมการเล่นให้ฟังครับ" เอ้าวะ.. มีลุ้น แล้วก็โชคช่วย (หรืออาจารย์จ๋า เมตตา ก็ว่าได้ครับ) ได้เข้ามาเรียน ครุศาสตร์ จุฬาฯ สมใจ เครื่องมือเอก Saxophone.... 4 ปีที่อยู่จุฬาฯ พี่โก้ โชคดีที่ได้เรียนกับอาจารย์เก่ง ๆ มากมาย มีรุ่นพี่เก่ง ๆ แนะนำ มีอาจารย์จ๋าคอยด่าเป็นระยะ ๆ อาจารย์ที่สอนSax ให้พี่โก้ ตอนนั้นคือ อาจารย์กมล เหล่าคำ (พี่โย) ตอนนี้อาจารย์อยู่ขอนแก่นครับ.. (พี่โย) มีคำแนะนำมากมายในการฝึกซ้อม การอ่านโน๊ตให้เร็ว และถูกต้อง การเล่นกับ Big Band ซึ่งอาจารย์โย ตอนนั้นเล่นกับวง  The Yamaha Sound (วง Big Band ที่รวมเอาสุดยอดนักดนตรีในยุคนั้นเข้าไว้ด้วยกันครับ)  , พี่โก้ได้เรียนคอรัส , เรียนเครื่องสาย (Violin) , Keyboard, Harmony, Ear Traning, etc.. มากมาย รวมถึงวิชาจิตวิทยาการเป็นครู ก็ล้วนแล้วแต่ได้จากที่นี่แหละครับ... ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย พี่โก้ ก็ยังคงเล่นดนตรีกลางคืน เป็นนักดนตรีเต็มตัว ทั้งภาคกลางวัน (นักเรียนดนตรี) และภาคกลางคืน(นักดนตรี) ตระเวณเล่นไปตามที่ต่าง ๆ (สมัยนั้นมี ผับ บาร์ ที่เป็น Live Band เยอะ มาก ๆ ครับ ) แต่ไม่ค่อยมีคนเล่น Sax... ที่มีก็เป็นรุ่นใหญ่อย่าง พี่ต๋อง เทวัญ (My Man!) , พี่มณพ , อาจารย์ต้อง (ภาสกร) , พี่ปิติ , พี่วิลเลี่ยม... และอีกสอง สามคนเท่านั้นครับ) อ้อ..และก็มี ไอ้โก้อีกคน เป็นน้องเล็กสุด ใน Genneration นั้นครับ...     ระหว่างเรียน พี่โก้ก็ได้ร่วมกับพี่หนึ่งณัฐวุฒิ (Mr.Drumer) และขุนอินทร์ (ในตอนนั้นคือ พี่ปอง ของน้อง ๆ ) ตั้งวงดนตรีร่วมสมัย ชื่อ " Boy Thai " ออก Album แรก Simiese Samba... กับ Picess Music (พี่อ๊อด อัมพร จักกะพาก) ตระเวณเล่น Concert ทั่วประเทศ และ หลาย ๆ ประเทศในเอเซีย...     และอีกหนึ่งวงที่พี่โก้ได้มีโอกาสเล่น และเป็นเสมือน School Of Jazz ของพี่โก้ คือวง Jazz The Infinity.... (พี่อ๊อด ศรายุทธ-Piano , พี่อ้อม ชุมพล สุปัญโญ-Guitar, พี่ป้อม อภิชัย เย็นพูนสุข-Keyboard , พี่ตั้ง วรฤทธิ์ เล่ห์วิสุทธิ์-Drum) โดยเข้าไปเล่นแทน นักแซกฯชาวอเมริกัน คนนึง (ดัน นึกชื่อพี่เขาไม่ออก) และที่ The Infinity นี่เอง พี่โก้มีโอกาสได้สัมผัส ดนตรี Jazz ในรูปแบบของ Fusion และศึกษาการทำงานใน Studio อย่างจริงจัง ฝึกแต่งเพลง ฝึกอัดเสียง และ เล่น Concert มากมาย.....     พี่โก้ ตระเวณเล่นดนตรีกับหลาย ๆ วง ได้พี่ ๆ ที่เอ่ยชื่อมาแล้ว เป็นเหมือน Tutor คอยให้แนวทาง ตักเตือน และเป็นตัวอย่างที่ดีมาตลอด... จนกระทั่งหลายปีต่อมา พี่โก้มีโอกาสเล่นกับวงที่ชื่อว่า The Average ซึ่งต่อมาเป็นวงชนะเลิศการประกวดดนตรี ถ้วยพระราชทาน สยามกลการ(ปีสุท้าย 1992) และ ได้คัดเลือกเป็น 3 วงในเอเซีย ที่ได้เข้าประกวดดนตรีระดับโลก ที่ญี่ปุ่น... (นับเป็นประสบการณ์ชั้นยอดของพี่โก้) (ยาวจัง พอเริ่มเล่าแล้ว หยุดไม่ลงน่ะ โทษทีนะ บอกแล้วไม่เชื่อ).....ต่อพรุ่งนี้นะคร้าบบบบ เช้าแล้วน่ะ (พรุ่งนี้จะเล่าถึงจุดหักเห หลาย ๆ จุดในชีวิตนักดนตรีให้ฟังครับ) หลังจากนั้นพี่โก้ก็ตระเวณเล่นกับอีกหลาย ๆ วง... หนึ่งในนั้นคือ ตำนานวงดนตรีบ้านเรา T-Bone ซึ่งได้รับความอนุเคราะห์จากพี่ Goft T-Bone ให้โอกาสเป็นนักแซกฯ คนแรกของวง และให้คำแนะนำในเรื่องของ Jazz improvise มากมาย... หลังจากนั้นพี่โก้ ลาออกมาตั้งวงตัวเอง... ชื่อ The Oasis เล่นเพลงประเภท Fusion Jazz (มีมือ Guitar ชื่อ ไท ธนาวุฒิ) ในสมัยนั้น เป็นวงเด็กที่สุดที่เล่น Fusion... หลังจาก The Oasis พี่โก้ กับพี่หนึ่ง (จักรวาร) มือ Piano คู่ใจก็ได้ Form วงดนตรีวงใหม่ขึ้นใช้ชื่อว่า The Funk Machine โดยมีพี่ Hank โอสถ ประยูรเวช เป็นโค้ช และเป็นนักร้องนำ... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เล่าต่อครับ... ฉบับที่แล้วบอกว่า มันมีอยู่ช่วงนึงในชีวิตการเป็นนักดนตรีของพี่โก้ ที่มีการพลิกผัน มีความไม่แน่ใจ ความผิดหวัง และทำใจยากกับความไม่แน่นอนของการเป็นนักดนตรี... จะเล่าให้ฟังครับ.; ระหว่างที่เลิกวง The Oasis ซึ่งเป็นวงดนตรีที่ เรียกว่าHot ! มาก ๆ ในยุคนั้น (ในแวดวงเล่นดนตรี กลางคืนน่ะครับ) แต่แล้วมีอันต้องแยกย้าย ต้องเลิกรากันไป ทำให้พี่โก้รู้สึกเสียใจและเสียความตั้งใจหลาย ๆ อย่าง .. ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่มั่นใจในความแน่นอนของนักการเป็นนักดนตรี อีกเลย.... พี่โก้ติดสินใจ ลองเปลี่ยนอาชีพดู เพราะหลังจากเลิกวงก็เป็นช่วงที่ไม่ต่อเนื่อง พอจะมีเวลา... พี่โก้ เริ่มเปลี่ยนอาชีพแรก โดยการเป็นพ่อค้าขายน้ำส้ม... (น้ำส้มสด น้ำมะพร้าว ) พี่โก้เอารถ Nissan Bluebird ไปเปลี่ยนกับเพื่อนเป็น Nissan NV (รถกระบะแรงสุด ๆ ยุดแรก) เพื่อที่จะเอาถังเก็บความเย็นและเอาน้ำส้มแช่ไว้ สำหรับไปส่งลูกค้าได้..... พี่โก้เริ่มส่งน้ำส้มตามโรงพยายาล สระว่ายน้ำ ร้านค้าปลีก ทั่ว ๆ ไป โดยเป็นระบบฝากขาย ถึงอาทิตย์ทีก็ตามเก็บเงิน เปลี่ยนของ เพิ่มของ และรับคืนของด้วยครับ... (ไม่ต้องถามเลยว่าเหนื่อยมั๊ย? ) วันแรก ๆ จะออกอาการไม่ค่อยกล้า ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ฯลฯ ครับ.. แต่เริ่มดีขึ้น ชินขึ้น มีร้านให้ส่งมากขึ้น และก็เหนื่อยมากขึ้น ในขณะที่ผลตอบแทน แทบมองไม่เห็น เพราะต้องเสียค่าน้ำมัน ของบางทีขายไม่หมดก็ต้องเปลี่ยน ต้องคืน... (สรุปไม่ขาดทุนแต่ ไม่คุ้มเหนื่อย เฮ้อ   ทำกิจการน้ำส้มได้ไม่นานนัก(เป็นเดือน ๆ เหมือนกันครับ)  พี่โก้ปรึกษากับพี่หมู เพื่อนซี้ "เฮ้ย ทำอะไรดีวะ ถึงจะได้เงินเยอะ ๆ เอาให้เยอะกว่าการเป็นนักดนตรี ที่วันนี้ร้านอยากจะจ้างก็จ้าง ถ้าจะลาออกจากร้านต้องบอกล่วงหน้าเป็นเดือน ๆ แต่ถ้าร้านจะไม่จ้าง บอกวันนี้ พรุ่งนี้มรึงไม่ต้องมาเล่นแล้ว ก็เคยเจอมา ทำไงดี ทำอะไรกันดีเพื่อน"  พี่หมู พี่โก้ ปรึกษากัน.... "เอ้า เอาอย่างงี้ ขาย Gift Shop (ได้ไอเดียมาจากพี่อ้วน เอเซีย เจ้าของร้าน Root 66 และ ร้านของ Gift shop ชื่อว่า Chocgolatt ที่โด่งดังมากสมัยนั้น) o.k. มติว่า ขาย Gift Shop (ที่คาดผม ตัวหนีบผม โดนั่ทมัดผม หวีสับ หวี แปรง ฯลฯ) เกี่ยวกับผู้หญิงทั้งน้านนน .... ไป.. ไป สำเพ็งกัน.. (เกิดมาก็เพิ่งเคยไปเนี่ยแหละ) โอ้ โฮ... ใครที่ไม่เคยไปสำเพ็งไม่รู้หรอกครับ ว่ามันอลังการขนาดไหน ขายยกโหลเป็นยังไง? เงินหมุนเวียนมากมายขนาดไหนที่นั่นน่ะครับ... พี่โก้ พี่หมู ไปเดินครั้งแรก...(งง ครับ) เอาอะไรมาขายดีหว่า ร้านโน๊นว่าถูกแล้ว ร้านนี้ถูกกว่าอีก..เอ้าซื้อมั่วก่อนละกัน....(วันแรกลงทุนไป 5000 บาท) จำได้แม่นยำ กลับบ้านด้วยความงง งง งง ว่าจะเริ่มขายที่ไหนดี... และธุรกิจเจริญรุ่งริ่งขนาดไหน จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมาเล่าต่อ... หลังจากได้ Gift Shop ถุงโต กลับบ้านแล้ว ก็ปรึกษากันครับ ว่า.. เราจะเริ่มจากการขายที่ไหนดี.....? "เฮ้ย พี่โก้ พี่หมู แถวบ้านผมมีตลาดนัดทุกเช้าวันอาทิตย์" พี่เมย์ (ซึ่งขณะนั้นฟันยังอยู่ครบอยู่) ออกไอเดียน่าดู... o.k. เราจะเริ่มกันที่ตลาดนัดกรมชลประทาน วันอาทิตย์นี้ล่ะ.... ...... เช้าวันอาทิตย์มาถึง (เร็วจัง ยังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่... เอาวะ ! ทุกคนต้องมีก้าวแรกทั้งนั้น) พี่โก้ พี่หมู และคุณพี่เมย์ เจ้าของไอเดีย บุกไปจับจองที่ขายของ ที่ตลาดกรมชลฯ มาช้าไปหน่อย เลยได้ที่ด้านนอก ๆ .... ตั้งแผง... ยืนเฝ้า(รอเหยื่อ) ตั้งแต่ 8 โมง ยัน 10 โมง ยังไม่มีแววว่าจะขายได้...เอ๊ะ รึว่าเราขายแพงไป.. (หรือยืนรุมกันมากไปหน่อย เฮ้ยกระจาย ๆ ออกไป เดี๋ยวลูกค้าตกใจ) พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งผู้ประเดิมสินค้าชิ้นแรกของเรา... จนกระทั่ง.... แดดเริ่มแรงขึ้น (เกือบ 11 โมง แล้ว) ...อยากกลับบ้านแล้วล่ะ.... ไม่น่า Work (อย่างพี่อ้วน เอเซีย พูดเลย) เตรียมเก็บของดีกว่าพวกเรา....(ไวเท่าความคิด) สาวน้อยคนหนึ่ง..ยืนจด ๆ จ้อง ๆ อยู่ แล้วก็ตัดสินใจเดินเข้ามาหาพวกเรา(น่าจะด้วยความสงสาร)... "ซื้อโดนัท มัดผมอันนี้ค่ะ"...(ขายได้แล้ว)  เธอรีบซื้อ และรีบกลับ จนพวกเราขอบคุณเธอแทบไม่ทัน.... (เอาวะ ยังขายได้ชิ้นนึงน่า.. ได้กำไร 15 บาทมั๊งประมาณนั้นแหละครับ) กลับบ้าน แยกย้าย หงอย กลับมาปรึกษากับพี่หมูครับ... เพราะอะไร? จะทำยังไงต่อกับของที่เหลือ ? ลงทุนเพิ่มมั๊ย? ขายที่ไหนดี? ... เราได้ข้อสรุปว่า เราตั้งแผงไม่ถูกที่ ไม่ตรงกลุ่มเป้าหมาย ไม่เข้ากับของ ๆเรา (คือเลือกมา คิดว่า เดิ้นสุด แล้วล่ะ) ไม่เข้ากับตลาดนัด อย่างสิ้นเชิง.... o.k.  เราไปจับกลุ่มนักศึกษาดีกว่า... เอาใกล้บ้านก่อนละกัน (ม.ธุรกิจบัณฑิตย์) ใกล้สุด (ยึดคติ ใกล้ไว้ก่อน เหมือน ร้าน Sax Society แหละครับ) ใกล้พวกเราไว้ก่อน.... เริ่มขายเลย เปิดเทอมพอดี ๆ .... พี่โก้ พี่หมู เริ่มจับจองที่ขายของใต้สะพานลอย หน้า ม.ธุรกิจฯ ตรงข้าม ร้าน 7/11 พอดี ๆ  ... ตั้งโต๊ะ ตั้งแผง เอาของลง... (ยังไม่ทันลงเรียบร้อย ก็ขายได้แล้วครับ) วันแรก ๆ ขายได้ตังค์เป็นพัน เลย... เฮ้ย work มาก ๆ .... (ตั้งใจมากครับ รวยแน่ ๆ พบทางสว่างแล้วเพื่อน) แล้วลงของเพิ่ม ( ไปสำเพ็ง...ที่คาดผม หลากหลายแบบ , โดนัท มัดผม, หวีสับ , หวีแปรง, กิ๊ฟ, และ กระเป๋า Badbad maru กำลังฮิตเลย etc.. ) เอาของมาลงเพิ่ม เพิ่ม เพิ่ม ยิ่งเพิ่ม คนยิ่งมุง ยิ่งขายได้เยอะครับ... ทุกเช้า พี่โก้ พี่หมูจะไปสำเพ็ง และรีบกลับมาตั้งแผง ก่อนเที่ยง... ขายยันเย็น(เหนื่อยโคตร แต่ได้ตังค์เยอะครับ... เพิ่งจะรู้ว่าขาย กิ๊ฟ ขายที่คาดผมเนี่ย กำไรกว่าครึ่งครับ).  วันละ สองพัน กว่า ๆ สบาย ๆ ทุกวัน กำไรก็ตก พันกว่าบาท... (ดีกว่าเล่น ดนตรีอีกน่ะ) (คิดไปใหญ่ คิดจะรวยล่ะสิ) ... เอ้า ขยายสาขา หน้าม.ธุรกิจฯ อยู่ตัวแล้ว... จ้างคุณเมย์ขายดีกว่า เราไปเปิดตลาดที่อื่นกัน... ทำ Format เดิมครับ.... จ้างเมย์ขายที่หน้าม.ธุรกิจ (ซึ่งอยู่ตัวแล้ว ได้กำไรวันละอย่างต่ำ 1,500) ขนม ๆ พี่หมู ไปขายหน้า St.John  ส่วนพี่โก้ ไป หน้า BBC (กรุงเทพการบัญชี)....  น้อง ๆ ถ้าไปได้ผ่าน หน้ากรุงเทพการบัญชี เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ต้องเจอกันแน่ครับ... หน้า เซเว่น  ข้าง ๆ เป็นลุงกับป้าขายถั่วทอด (ขายโคตรดี) และ อีกข้างเป็น  รถเข็นขายผลไม้(ขายไม่ดีเท่าไหร่ หน้าแห้ง ๆ )... ทุก ๆ ที่ไปได้สวยครับ... 11 โมง พวกเรา 3 สาขา ตั้งแผง... (ส่วนใหญ่ มีน้อง ๆ ที่เห็นใจ มาช่วยตั้งของ เสียบโดนัท เข้ากับแผงเหล็ก จัดที่คาดผมในตระกร้า และวางหวี และ ของกุ๊กกิ๊ก บนแผงครับ ) มีน้อง ๆ มาช่วยทุกวัน... ด้วยความสงสารมั๊ง ("ดูพี่คนขาย น่าจะตกงานมานะเธอ ไปช่วยเขาขายดีกว่า") เดาเอาน่ะครับ ว่าน้อง ๆ ต้องคิดอย่างนี้แน่เลย... (ก็ดี มีคนช่วย มีเพื่อนคุยครับ) ............ ถ้าน้อง ๆ เข้าไปเรียนกัน พี่โก้ก็นั่งมองรถเมล์ไปเพลิน ๆ ครับ รอรอบบ่ายเลิก ก็ขายกันต่อครับ.... ช่วง ๆ นั้นพี่โก้อายุประมาณ 24 ครับ.... (การเงินสะพัดดีกว่าเล่นดนตรีเป็นไหน ๆ กำไรทุกที่รวมกันก็ได้ซัก เกือบ ๆ ห้าพัน ทุกวันครับ) ....     เอาอีกละ ยังไม่พอ... อยากได้มากกว่านี้อีก(งก ไปหน่อย แบบว่าอยากรวยเร็วน่ะครับ) ด้วยความที่ไปสำเพ็ง เรียกว่า วันเว้นวัน เราเห็นช่องทางเอาของมาขายมากมาย... หนึ่งในสินค้าที่น่าจะขายดี ได้กำไรเยอะ นั่นคือ ... รองเท้า 199 บาท(รองเท้าผู้หญิง ตอนนั้นฮีตมาก ๆ) ไงครับ "เฮ้ย Gift Shop กำไรยังไม่สะใจ ขายรองเท้าดีกว่า" ปรึกษากับพี่หมูเช่นเคย.... เอาวะ ลองดู .... (ช่วงนั้นขาย Gift shop มาสักหลายเดือนแล้วล่ะ เริ่ม Slow บ้าง กำไรไม่มากมายเหมือนตอนแรก ๆ ก็เลยน่าจะลองเปลี่ยนของขายดู .... เอาเงินกำไรจาก Gift shop ไปลองซื้อรองเท้า 199  ที่ขายกันเกลื่อนกลาด ณ ขณะนั้น... มาเริ่มประเดิมการขายที่ ตลาดหลังการบินไทย...     ไปวันแรก ก็พอขายได้ครับ.... แต่ไม่ดีเท่าร้านข้าง ๆ ซึ่งขายรองเท้าเหมือน ๆ กัน... (ของเค้าเยอะมากครับ) (การขายรองเท้ายากกว่า Gift Shop มาก และลงทุนเยอะมากครับ... แต่ละแบบ ต้องมีทุก ๆ เบอร์ ต้องมีให้ลอง และกินเนื้อที่รถเรามาก ๆ กล่องก็ชำรุดง่าย เพราะเป็นกล่องกระดาษ... สารพัดปัญหา... ขายไปซัก สองเดือน... ก็ เริ่มท้อครับ... เหนื่อย เหนื่อย ท้อ ท้อ ... (คิดถึง Sax คิดถึงดนตรีที่เคยเล่น) จริง ๆ ช่วง ๆ นั้นพี่โก้เองก็ไม่ถึงกับทิ้งดนตรีไปซะทีเดียวนะครับ ... ยังคงเล่นอยู่แต่น้อยมาก คือ จากทุกวัน เหลือสัปดาห์ละ 2 วัน (ประมาณนี้ครับ) แต่มันคิดถึงมาก ๆ ...(ระหว่างตั้งแผง ตอนไม่มีลูกค้า ตอนร้านข้าง ๆ ขายดิบ ขายดี , ตอนเก็บของ ซึ่งกล่องก็ชำรุด เปื่อย ขาด....ตอนยกของหนัก ๆ และ อากาศในตลาดนัดก็ร้อนมาก) ยิ่งทำ ยิ่งคิดถึง...... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 (ต่อ) I miss my music ... บ่อยครั้งระหว่างนั่งรอลูกค้ามาซื้อของ เหม่อลอย และเริ่มฮัมเพลง Jazz ที่เคยเล่น จนหลาย ๆ ครั้ง ต้องหยิบแซกฯ คู่ใจมาไล่ Scale (ไม่ค่อยกล้าเป่าเป็นเพลงน่ะ).........? (คงนึกว่าเป็นนักดนตรีตกงานแน่ ๆ ) ในระหว่างนั้น พี่โก้เองอย่างที่บอกครับ ไม่ได้ถึงกับขนาดทิ้งดนตรีไปเลย แต่จากเคยเล่นดนตรี ทุกวัน (7 วัน)/ สัปดาห์ เหลือเพียง วัน ถึง สองวันเท่านั้น.. มีงานอัดเสียงบ้างเล็กน้อย...งานนอกแทบไม่มีเลย.... จึงเหมือนกับว่า ทิ้งดนตรีมาหาสิ่งใหม่ที่คิดว่าจะพาไปสู่ความมั่นคง ร่ำรวย ในอนาคตได้... ความฝันที่จะมีความเป็นอยู่ดีกว่าที่เป็น ความฝันที่จะมีเงินเยอะ ๆ เพื่อซื้อ ทุกอย่างที่อยากได้ รถยนต์แพง ๆ เสื้อผ้า และ Sax ตัวใหม่ ๆ ..... "ไม่ผิดหรอก ที่คิดอย่างนั้นครับ ย้อนกลับไป ช่วง ๆ นั้น ซึ่งกินเวลาประมาณ ปีกว่า ๆ" นานนนนนน มาก ๆ  ความจำเจ ที่ต้องตั้งแผง ไปสำเพ็ง หิ้วของ หาของใหม่ ๆ มาขาย  จอดรถก็ยากมาก รถติด ร้อน ฝนตก อาย เก็บของ ของชำรุดบ้าง หายบ้าง เหนื่อย ๆ ๆ ๆ.... หันซ้าย หันขวา ก็เจอแต่คนที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้จักเขา และเขาก็ไม่รู้จักเรา... วันนึง หลังจากเกิดความเบื่อหน่าย (อย่างรุนแรง) กลับมานั่งคิด ทบทวน อย่างละเอียด จึงพบว่า.... เรากำลังเริ่มจาก ศูนย์ ... นับ หนึ่ง สอง อย่างเชื่องช้า เตอะแตะ  ๆ o.k. ครับ มันได้เงิน ทันใจ มีความในกระเป๋า หลาย ๆ พัน ทุกวันที่ออกไปขายของ แต่เรากำลังจะทอดทิ้ง บางสิ่งบางอย่างที่เราผูกพันมาทั้งชีวิต ไปเลยหรือ?  (พี่โก้เริ่มเล่นดนตรีชิ้นแรก คือ กลองทอม (Conga) ตั้งแต่ ป.1 ที่ ร.ร.สัตหีบ) เรานับมาไกลพอสมควร มีเพื่อน มีพี่ ๆ ในวงการ ไม่ใช่เริ่มจากศูนย์ ... เหมือนการขายของ(ที่น่าเบื่อหน่าย)  พี่โก้ มีผลงานบันทึกเสียงให้กับหลาย ๆ ศิลปิน, ตั้งวงดนตรี Boy Thai , เล่นกับวง The Infinity, T-Bone , Solo Sax ใน Concert ใหญ่ ครั้งแรกของ พี่ Boyd โกศิยพงษ์.... etc.. แต่กลับจะอยากมีเงินโดยการขายของที่คาดผมกำมะหยี่(อันละ 19 บาท ได้กำไร 10 บาท) แค่นั้นหรือ..... มันเหมาะสมแล้วหรือ? จากการทบทวน จากการพูดคุยกับเพื่อน ๆ โดยเฉพาะพี่หมู....ซึ่งเราต่างก็เป็นนักดนตรีเหมือนกัน "เบื่อมั๊ยวะ เหนื่อยมั๊ย ท้อมั๊ย" แน่ ๆ พวกเราไม่เคยปฏิเสธ ไม่เคยกลัวความเหนื่อย ไม่ท้อถอย แต่ใจมันเรียกร้องหาในอีกสิ่งหนึ่งมากกว่านั่นคือ.... ได้ข้อสรุป ว่า... เลิก เลิก เหอะ เพื่อน !!!!!!  กลับไปเล่นดนตรี ไปตั้งวงใหม่ ไปเจอเพื่อนเก่า ๆ พี่ ๆ ที่รู้จัก กลับไปเป่าเพลง Jazz ที่เรารักดีกว่า... จะมีกินบ้าง ตกงานบ้าง ก็น่าจะมีความสุขกว่าที่เป็นแน่ ๆ Gift Shop และรองเท้า ยังเหลือเพียบ.... พวกเราเอาไป เลฯ ขายที่ต่าง ๆ หลายครั้ง แต่ก็ยังเหลือถุงเบ้อเริ่ม อยู่ที่บ้านพี่โก้.... ใครมาก็แจก ๆ ๆ ไป จะได้พ้น ๆ ตา เกะกะ..... ไม่มีเวลาดูแลแล้ว จะซ้อมดนตรี แล้วล่ะ.................. Yes ! I'm back on Stage.. จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (ต่อ) yES! I'm Back on Stage.. พี่โก้ กับพี่หนึ่ง จักรวาร(ยอดมือเปียโน) , พี่ Hank โอสถ ประยูรเวช, จับมือกันตั้งวงดนตรีวงหนึ่งเล่นเพลงในแนว Fusion, Funky , R&B, Pop - Jazz ... ใช้ชื่อวงว่า "The Funk Machine" .... โดยได้มือกลอง (พี่ Duck  "" คนนี้มือกลองทั่วเมืองไทยรู้จักดีแน่ ๆ ) มาเล่นกลอง และ Mos กับ พี่เต่า เล่น Guitar , Bass.... We Make YOu Hot , We make you MOve, This is The Funk Machine... ดูจากเครดิตของนักดนตรีที่เล่นแล้ว น่าจะไปได้สวย..... แต่เชื่อมั๊ยครับ กับการที่อยากจะตั้งวง ฟอร์มวง ฝึกซ้อม และก้าวไปยืนอยู่บนเวทีระดับ Show Band... พวกเราเลือกที่จะเริ่มงานแรกที่ Cocktail Louge เล็ก ๆ แถวรัชดา ... (ร้านเล็กมาก ๆ แต่เจ้าของร้านใจดี และน่ารักมาก) ...พวกเรามีที่ ฝึกซ้อม เก็บตัว เก็บเพลง จนเริ่มพอที่จะเล่น Show ได้... จึงได้รับการติดต่อจาก Saxophone Pub (ร้านที่นักดนตรีทุกคนใฝ่ฝัน ที่จะได้เล่น) .... และที่นี่เอง เป็นจุดเริ่มต้นของการเป็น Mr.Saxman""""""" มีที่มา มีเหตุผล มีความฝัน มีความจริง... ก็ที่นี่แหละครับ... (พรุ่งนี้จะมาเล่าให้ฟังต่อถึง How to be Koh Mr.SAxman ว่าจริง ๆ แล้ว มันเริ่มจากจุดเล็ก  เล็กมาก ๆ ครับ ... เพลงยังร้องไม่เป็นเรื่องเลย แล้วมาร้องเพลงได้ไงเนี่ย? ) เจอกันพรุ่งนี้ครับ.. Good Night, จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ================================== เบรค .... เดี๋ยวตอนเที่ยงมาแปะต่อ ... มิตติ้งก่อน   ================================== จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 11:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 (ต่อ) ช่วงเวลาที่เริ่มตั้งวง The Funk Machine;  ตอนนั้นพี่โก้อายุซัก 26 เห็นจะได้ครับ.. (ความจำ ??? )... The Funk Machine; เล่นเพลงประเภท Funky (Earth winds, Commandore, James Brown)                                                 Fusion (Spyro Gyra, David Sanborn, Eric Mariental, Dave Koz , Kenny G , Jeff Lobber, etc...)                                                 Jazz and Pop>>> The Funk Machine เริ่มรวมวงเล่นที่ Cocktail Louge เล็ก ๆ ชื่อ The Club  (แถว ๆ รัชดาฯ) เริ่มเล่น สุ้มซ้อม อย่างหนัก ต่อเพลง......จนมีเพลงเยอะมากพอที่จะเป็นวงดนตรีสำหรับ Show ได้...  ระหว่างนั้นได้รับการติดต่อจาก ร้าน Saxophone Pub (อนุสาวรีย์)...(ที่  ๆ นักดนตรีอย่างพี่โก้ใฝ่ฝันจะได้เล่นมานานแล้ว)... ให้มาเล่น Show สัปดาห์ละ 2 วัน.. วันที่เหลือล่ะครับ... ในช่วงเวลาเดียวกัน มีผับเปิดใหม่ล่าสุด ย่านเกษตร - นวมินทร์ ชื่อร้าน YES INDEED เพิ่งจะเริ่มก่อสร้างร้าน ในขณะที่บริเวณนั้นไม่มีผับกลาดเกลื่อนอย่างทุกวันนี้ครับ...  The FUnk Machine เป็นวงดนตรี วงแรกที่เล่นและเป็นที่ ๆ เราได้พบกับประสบการณ์ พบเจอคนจำนวนมากขึ้น มากขึ้น ในแต่ละวัน.... นับตั้งแต่วันแรก เล่นให้เก้าอี้ และเด็กเสริฟ ฟัง จนคนแน่นร้าน ต้องจองโต๊ะครับ... (พวกเราเล่นอยู่ได้ซัก 2 ปีกว่า ๆ) o.k. The Funk Machine ! Show Time; พี่โก้กำลังจะพูดถึง Saxophone Pub ที่ ๆ ทำให้พี่โก้ มีฝัน มีกำลังใจ มีเพื่อน พี่ น้อง นักดนตรีมากมายมาพบปะเจอกัน และเป็นจุดเริ่มของ Sax Society ด้วย....เป็นมาเป็นไปยังไงหรือครับ? มา ... ตามต่อเลย.. จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 (ต่อ) ... วันแรกที่เล่นที่ Saxophone Pub... ใครเคยได้ไปสัมผัส จะพบกับบรรยากาศที่เป็นส่วนตัว ทุก ๆ คนมาตั้งอก ตั้งใจฟังเพลง มาเจอเพื่อน มาเมา.. และมาจับผิดนักดนตรี( จริง ๆ ไม่ใช่หรอกครับ เราคิดกันไปเอง... ) ก็เพราะว่า เวทีอยู่ติดกับคนดูซะขนาดนั้น ไม่มี Stage มีแค่คอกที่เป็นโต๊ะนั่งในตัว ล้อมรอบกรอบเวทีอยู่แค่นั้น ก็เลยเหมือนกับว่า ทุก ๆ คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ เวที จ้องมองมาที่มือเรา เวลาเป่า เวลาดีด เวลา Wink บรรยากาศวันแรก... (ขนหัวลุกครับ) กลัวไปหมด (ไม่ใช่เฉพาะพี่โก้หรอกครับ ทั้งวงแหละ) กลัวไม่ดี กลัวคนดูไม่ต้อนรับ กลัวเล่นแล้วแป้ก กลัว กลัว อยู่นั่นแหละ... แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ดี (พอสมควรครับ) ให้เกรด B ละกัน.... กูารเป็นวง Show... ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ครับ... Scrip ต้องแม่น จบเพลงนั้นต่อเพลงนี้ เฮ้ยเพลงนี้ไม่ Work เว้ย รีบ ๆ จบเหอะ ... เฮ้ย Solo สุดใจเลยคนกำลังดู... (ระหว่างเล่นไป ก็ต้องคิดไปด้วยครับ ว่า แต่ละสถานการณ์ แขกที่เข้ามา ใบขอเพลง อากัปกิริยาของนักฟัง) ต้องคอยสังเกตุครับ... พวกเราเล่นกันจนเรียกว่า เห็นหน้า ไอ้นี่เดินเข้ามา ... ต้องเจอเพลงนี้โว้ย ถึงจะเรียกว่า ประทับใจแต่แรกเห็นพวกเรา... อะไรเงี้ยครับ.. แขกที่ร้าน SAxophone มีที่ไม่ใช่คนไทยอยู่เกือบครึ่ง ในแต่ละคืน ๆ เพราะฉนั้น พี่โก้ได้เจอประสบกาณ์ แปลก ๆ เยอะครับที่นี่เนี่ย... อย่างที่บอกว่ามันเป็นเหมือน สถานที่ของนักดนตรี นักฟังดนตรี ตัวจริง (เท่านั้น) .. พี่โก้เลยมีโอกาสพบเจอนักดนตรีต่างชาติ (คงไม่รู้จะเที่ยวไหนน่ะ มา Saxophone Pub ดีกว่า) เก่ง ๆ ระดับโลกก็หลาย ๆ คน แม้กระทั่งคุณ Randy Cannon (ผู้ที่แต่งทำนองและเล่น Piano เพลง คิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียว) ก็ตาม ก็ได้พบกันที่นี่ครับ... นักแซกฯ หลาย ๆ คนที่มาเล่น Concert ที่เมืองไทย ... มาเที่ยวบ้าง ... ต่างก็แวะมา Jam มาพูดคุย แม้กระทั่งคุณ Tom Scott , หรือ มือ Lead Alto ของวง Jimmy Dorsey Big Band, มือกลองของ Ray Chayrd, มือกลองของ Eric Marienatal,  etc. ก็ล้วนแล้วแต่เป็นโอกาสให้พี่โก้ได้ประมือบ่อย ๆ (เรียกว่าทุกอาทิตย์แหละครับ ต้องเจออะไรซักอย่างน่า)...... อย่างที่บอกว่า ที่แห่งนี้ ( Saxophone Pub ) เป็นที่ ๆ เป็นแรงบันดาลใจ เป็นที่ ๆ ให้โอกาส ให้เราได้เจอกับแฟนเพลงเรา (ตั้งแต่ยังไม่ออก อัลบั้ม) ... ไม่ว่าจะเป็นวง T-Bone , ชัย Blue, พี่นก (ชีพชนก ศรียามาตร์),  ก็ล้วนแล้วแต่เป็นศิษย์เก่า Saxophone Pub ทั้งนั้นครับ...            ใช่แล้วครับ.. พี่โก้กำลังจะพูดถึง How to be Koh Mr.Saxman...?   ครับ.. ทุก ๆ คืนที่เรามาเล่นที่นี่ เราได้พบกับแฟนเพลง อย่างที่บอกครับ.. เขาไม่รู้จักเราหรอก แต่เขาชอบเราเล่น เขาประทับใจ เขารู้สึกเป็นมิตร หลาย ๆ คนเป็นฝรั่ง ญี่ปุ่น หรือแม้กระทั่ง Mr.Alex (เจ้าของ บ.ผลิตแซกฯ P Mauriat) เองก็เถอะ.. ก็ได้รู้จักกันที่นี่ , คนไทยหลาย ๆ คนที่มาจากต่างจังหวัด หรือกลับจากต่างประเทศ.. ก็แวะมาร้าน Saxophone มาเจอพวกเรา... ความรู้สึกที่เรียกว่าผูกพัน ก็เกิดขึ้นครับ... พอร้านเลิก ดนตรีจบ.. ตีสอง เข้าไปละ... ก็จะมีแต่คนมาถามว่า You มี Cd มั๊ย I จะกลับประเทศ พรุ่งนี้แล้ว...? "โก้  มรึงทำไมไม่ทำ Album Solo Sax วะ" พี่ ๆ หลายคนถาม...    พี่โก้ตอบ " คิดอยู่เหมือนกันแหละครับ" เอาไว้คราวหน้ามา อาจจะอัดที่เล่นสดไว้ให้ฟังก่อนแล้วกันนะ (ตอบ ๆ ไปก่อน) ..... แต่ความรู้สึกจริงๆ ตอนนั้น คือ ____ อยากให้ทุก ๆ คนที่มาถาม ได้มี CD ของเรา อย่างน้อยก็แผ่นแสดงสด ที่ตั้ง MD แล้วอัดกันตรงนั้น แล้วไป Right ลงแผ่น CD  แล้วแจกให้กับทุกคนที่มาถามหา (คิดแค่นั้นครับ)... พอบ่อยครั้งเข้า  ๆ ประกอบกับช่วงนั้นพี่โก้ก็ฟังเพลงค่อนข้างเยอะ ฟังไป อ่านประวัติศิลปินจากปก CD บ้าง ฟังเขาเล่ามาบ้าง (ไอ้ที่อ่านก็รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้บ้างแหละครับ เดา ๆ เอาน่ะ เพราะภาษาอังกฤษ ได้เกรด D Dog มาตลอด) แต่ก็พยายามทนอ่าน พยายามแปล และพบว่า ชีวิตของ ศิลปิน ระดับโลกแทบทั้งนั้นที่ต้องผ่านเรื่องราวที่ต้องต่อสู้มากมาย การไต่เต้ามาเป็น Recording Artist (ศิลปิน) จากนักดนตรี Back Up ธรรมดา... ไม่ว่าจะเป็น Kirk Whalum, Kenny Garrete , Michieal Paolo, Ernie Watt,  etc. ล้วนแล้วแต่ประวัติโชกโชนทั้งนั้นครับ... พี่โก้กำลังจะเล่าว่า ... ด้วยแรงจูงใจเหล่านี้.. ปก CD, แขกขาจร และขาประจำที่ Saxophone , "Hey You can I buy you CD?" และอีกสิ่งที่สำคัญ ลืมเล่าให้ฟังไปครับ.. ศิลปินไทยที่เป็นแรงบันดาลใจของพี่โก้ ที่ทำให้พี่โก้คิดว่า วันนึง เราคงจะทำได้อย่างพี่เขา นั่นคือ พี่แต๋ง (ภูษิต ไล้ทอง) , พี่ต๋อง เทวัญ(The Infinity) , อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี( คาราบาว ), พี่หยอย ยงยุทธ (นิธิทัศน์ และ Autobahn) ... ศิลปินเหล่านี้ พี่โก้ติดตามผลงานของพี่ ๆ เขามาตลอดครับ พยายามแกะเพลง พยายามเลียนแบบ จดจำวิธีการเป่า มาตลอดครับ... ด้วยแรงจูงใจ ด้วยเหตุผล ด้วยความฝัน ด้วยความหวัง แค่เพียงอยากจะมี เพลงที่เป็นของตัวเอง... มี Album ที่มีรูปเราอยู่ที่หน้าปก, มีเรื่องราวอยู่ในปกด้านใน, Hey You! Can I buy you CD.... Yes , of cause... This is my First Album"..Hope you like it!.. , อยากมีไว้ให้พี่ ๆน้อง ๆ ที่เป่า Sax ได้ฟัง..(หลาย ๆ ครั้งที่เจอน้อง ๆ พี่ ๆ จากต่างจังหวัด เดินทางมาดูพี่โก้เล่น ที่ ร้าน Saxophone ) ก็อยากให้เป็นที่ระลึก ให้เขาได้ฟัง เวลานึกถึงกัน..... ............................... แค่นั้นครับ (แค่นั้นจริงๆ) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (ต่อ) ระหว่างที่พี่โก้ เล่นกับวง The Funk Machine พี่โก้เริ่มที่จะมีงานเข้ามาเยอะครับ ทั้งงานประจำ งานนอก งานอัดเสียง งาน Show และงานสารพัดที่ทำได้... ทำให้พี่โก้พอที่จะมีเงินเก็บจำนวนนึง.. 2 สิ่งที่คิดอยู่ ณ เวลานั้น คือ.. 1. เรียนดนตรีต่อ ที่เมืองนอก                                     2. ทำ Album สำหรับเรื่องการเรียนต่อ... พี่โก้เองหลังจากจบปริญญาตรี แล้ว งานอีกอย่างที่ทำนั่นคือ สอนดนตรีวิชารวมวง Jazz ที่ม.มหิลดล ในขณะนั้น ยังใช้ตึกร่วมกับ นักศึกษา Inter อยู่ครับ... และ ทาง ม.มหิดล ก็ให้ทุนพี่โก้ สำหรับเรียนต่อปริญญาโท (โดยอาจารย์สุกรี เจริญสุข) .. ขอบพระคุณอาจารย์มากครับ ... พี่โก้เลือกที่จะเรียนวิชาเอก Performance ซึ่ง มหิดล เปิดเป็นปีแรก... ได้เรียนวิชา Saxophone กับอาจารย์สุกรี และ เรียน Jazz กับอาจารย์เด่น ...โชคดีมากครับ.... แต่ด้วยความที่ขณะนั้น The Funk Machine งานเยอะมาก ทำให้ไปเรียนไม่ค่อยทัน และวิชาในปีแรกของปริญญาโท ยากมากครับ.. เป็นวิชาวิจัย วิชาที่ต้องใช้การขีด เขียน การรวมกลุ่ม ทำกิจกรรม มากครับ... ทำให้พี่โก้เอง เหนื่อยมาก และทำได้ไม่ดีพอ..ท้ายสุดเลยเลิกเรียนตอนจบปี 1 เท่านั้น(ยังเสียใจอยู่เลยครับ)... ต่อ... หลังจากนั้น ยังคงพยายามต่อที่จะเรียนดนตรี.. . โดยเลือกที่จะเรียนที่ Berklee College Of Music. (Boston). พี่โก้ทราบมาว่า ที่ Berklee นี้ มีการให้ทุนการศึกษาสำหรับผู้มีความสามารถถึงเกณฑ์ โดยต้อง ทดสอบ (Ordition) ซึ่งทาง Berklee จะมีการ Tour Ordition ในหลาย ๆ ประเทศ ใกล้สุดก็คือ ที่ Malaysia ..   พี่โก้ตัดสินใจ ครั้งหนึ่งในชีวิตลองดูวะ .. บินไป Ordition โดยเตรียม Backing Track เพลง Jazz  ที่ถนัดไปด้วย... บินเดี่ยวไปเลย......เกิดมาก็เพิ่งจะเคยไปเนี่ยแหละ Malaysia... (กำที่อยู่ที่จะไปสอบแน่นเลย) ไปถึงสนามบิน... ต้องนั่ง Taxi ไปเข้าตัวเมืองอีก เกือบชั่วโมง... (จะหลงมั๊ยเนี่ย แขกจะหลอกแ_ก หรือเปล่า? จะไปทันมั๊ย?  ไปถึงจะเจออะไรบ้าง?) สารพัดปัญหา คำถาม ในหัวครับ... Ohh มาถึงซะที ก่อนเวลาสอบสักชั่วโมงเห็นจะได้... ผู้ที่มาสอบ มาจากชาติต่าง ๆ และก็ยังอุตส่าห์มีคนไทยหลายคนน่ะครับ.. หนึ่งในนั้นคือ น้องช้างต้น (ปัจจุบันสอนอยู่ที่ ม.รังสิต) .... ในตอนท้าย น้องช้างต้น ได้ไปศึกษาต่อ และเรียนจนจบกลับมาสอนเป็น อาจารย์ไปเรียบร้อย(ขอชมเชยในความตั้งใจ และความสามารถจริง ๆ ครับ)..... พี่โก้ เป็นคนสุดท้ายที่เข้าไปสอบ.... (สนุกครับ ตื่นเต้นดีด้วย ) มีการสอบเป่าเพลงที่เตรียมมา และ Eartraining และตอนหลังก็แจมกับอาจารย์ที่มาสอบครับ... อาจารย์ที่คุมสอบมีอยู่ 2 ท่าน (อ.จาก Berklee)  คนนึงมาแจม คนนึงก็ให้คะแนน บันทึกลง Computer  จากนั้นเป็นเดือน ๆ (รอคอยอย่างไหวหวั่น)... ..... วันนึงได้รับจดหมายจาก Berklee ว่าผลการสอบ ออกมาว่า พี่โก้ ได้ทุนจำนวนปีละ 8,000 us$ (แต่ละคนจะได้ไม่เท่ากันน่ะครับ) ที่เหลือต้องจ่ายเอง... คิดหนักเลย.... .................... ............ เงินเก็บมีอยู่จำนวนนึง จะไปเรียน หรือ จะทำ Album.......?  จะไปเรียน อย่างที่อยากเรียน หรือจำทำ Album อย่างที่ใฝ่ฝัน ? ? ? ? จะไปเรียน หรือ ทำ Album ก็ต้องใช้เงินจนหมด ทั้ง 2 อย่างแหละครับ.... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอาล่ะ..เป็นไง เป็นกัน... นักดนตรีธรรมดาคนนึง ทำงานเยอะมาก เก็บเงินได้จำนวนนึง พอที่จะไปเรียน ได้ซัก ปี นึง หรือ ทำ Album ได้ซํกชุดนึง.... สรุปว่า พี่โก้ เลือก ที่จะทำ Album ทำผลงานของตัวเอง เป็นอันดับแรก.....     หลังจากตัดสินใจได้ว่าจะทำ Album ...          พี่โก้ นัดไปหา พี่หนึ่ง (ณัฐวุฒิ พันธ์สายเชื้อ) Mr.Drumer..   Producer ของพี่โก้ตั้งแต่ ชุดแรก... "พี่หนึ่งครับ ผมมีเงินอยู่ เท่าเนี้ยครับ ทำ Album ได้มั๊ย" พี่หนึ่งช่วยเหลือมาก ๆ "ได้สิ มาคุยกัน"... พี่โก้ กับ พี่หนึ่ง ได้นั่งคุย นั่งปรึกษากันว่า o.k. เราจะทำ  Album Solo Sax กัน .. ขณะนั้นยังไม่มี Koh Mr.SAxman แต่อย่างใด... เราเริ่มลงมือวางแผนงาน... ในอัลบั้มต้องมีเพลงแบบไหนบ้าง? มีเพลงบรรเลงเร็วกี่เพลง? ช้ากี่เพลง? มีเพลงร้องมั๊ย? ใครจะมาร้อง? มีใครจะมาช่วยแต่งเพลงอีก?   (ดูปัญหาเยอะครับ ) แต่ค่อย ๆ Clear ไปทีละประเด็น จนเกือบสมบูรณ์แบบ ตาม Format ที่ วางเอาไว้.... เพลงบรรเลงมี พี่อ๊อด ศรายุทธ สุปัญโญ , พี่อ้อม ชุมพล สุปัญโญ , พี่แน่น (รุ่นพี่ที่ จุฬาฯ และเป็นนักแต่งเพลงมือเยี่ยมของ Grammy ขณะนั้น) พี่โก้แต่งเองบ้าง.. เพลงร้อง มีซัก 3 เพลงละกัน... เพลงเก่าที่พี่โก้เคยแต่งไว้หลายปีก่อน นั่นคือเพลง"ภาวนา" ก็ถูกหยิบยกมาเป็นหนึงในจำนวนเพลงร้อง... ซึ่งในขณะที่แต่งเพลงนี้นั้น พี่โก้ไม่ได้อยากจะทำอัลบั้มแต่อย่างใด... พี่โก้แต่งทำนอง และให้พี่หมี ซึ่งเป็นมือใหม่หัดเขียน ได้เอาไปหัดเขียนเนื้อเล่น ๆ .. พอพี่หมีเขียนเสร็จก็เอามาให้ดู จนพี่โก้ชอบมาก และซื้อเนื้อเพลงนี้ไว้กับตัวเองเลย... (นานก่อนที่จะออก Album หลายปีครับ) ใครจะร้องล่ะ?... เป็นปัญหาอีก.... "พี่หนึ่ง ผมมีเพื่อนคนนึง ชื่อ บี (ตอนนี้เป็น บี Cressendo ไปแล้ว)  บีร้องเพลงเก่งพี่หนึ่ง เอามาร้องเลย.....     พี่โก้ติดต่อพี่บี มาเป็นนักร้องรับเชิญ เพราะเกิดมาก็ไม่เคยร้องเพลงแบบเป็นเรื่องเป็นราวกับเขาซักที....         ช่วงนั้นพี่บี ไม่สบายบ่อยครับ... พี่หนึ่งเลยบอก "ลองเข้า ไปร้องเองดูซิ"...... เอ้า... ลองดู " เฮ้ย ใช้ได้" ร้องแ_งเองเลยดีกว่า.... เลยกลายมาเป็นเพลงภาวนา เพลงล้านใจ พร้อม และ Lady in the rain ที่เป็นเสียงของนักร้องจำเป็น (พี่โก้เองครับ) Album นี้ใช้เวลาการผลิตนานเกือบ ๆ สองปี...เพราะพี่โก้ใช้เวลาหลังเลิกงาน ไปห้องอัด ... อัดยันเช้า แทบทุกวัน... บางวันไปก็เหนื่อยทำอะไรไม่ได้งานครับ... ก็ต้องเลื่อน ... ไม่มี Dead line, ไม่มีเป้าหมาย , ไม่มีใครมากำหนดกฏเกณฑ์ .. เลยไปแบบเรื่อย ๆ ตามไปฉัน.. จนในขณะนั้น พี่โก้มีโอกาสไปสอน Saxophone ให้กับ พี่นิ่ม สีฟ้า (ที่บังเอิญ ใจรัก อยากเป่า SAX ครับ) ได้เจอพี่นิ่ม ซึ่งเป็นผู้บริหารคนนึงของ Grammy   "โก้ ได้ข่าวว่าซุ่มทำ Album อยู่เหรอ เอามาให้พี่ กับ พี่ฉ่าย(สมชัย ขำเลิศกุล) ฟังบ้างสิ..."   พี่โก้ตอบทันใด "มันไม่น่าจะ Work ครับพี่ เพราะมันเป็นเพลงบรรเลง... ตามใจผมน่ะครับ.. ไม่น่าขายได้น่า บริษัทอย่าง Grammy ไม่น่าเอาน่า..." ใจคิดอย่างนั้นครับ.... พี่โก้ใช้เงินเก็บที่เก็บไว้จนใกล้หมด (ค่านักดนตรี ค่าเรียบเรียง ค่าเนื้อเพลง จิกาถะ) จนเหลือเงินอีกก้อนนึง ประมาณ 50,000 กะจะเก็บไว้ ไปปั๊ม CD ทำปกเทป CD ไงครับ...แล้วก็หลังจากนั้นก็ฝากขาย ร้าน "น้องท่าพระจันทร์" ซะ เป็นอันจบ และก็เล่นไปขายไป ก็อีกส่วนนึงครับ (ดูความคิดครับ ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยน่ะ)            พี่นิ่มเริ่มเร่งเร้าให้เอาไปให้ฟังซะที.. จนเข้าไปในบริษัท ยีราฟ เร็คคอร์ด คุยกับพี่ฉ่าย ง่าย ๆ ตรงไปตรงมา.... สรุปว่าพี่เขาสนใจ และอยากทำให้....พี่โก้มาคิดดูว่า อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะดีกว่า เอาไปปั๊มขายที่ ร้านน้องฯ แหละน่ะ... ก็เลย Sigh Contact กับ Grammy จนเกิดออกมาเป็น Album แรก Koh Mr.SAxman  (อย่างที่เห็นครับ)........ ที่เล่าให้ฟังซะยาว ไม่ใช่อะไรครับ... ด้วยความที่พี่โก้เองก็เคยท้อแท้ เคยคิดจะเลิกล้ม เคยไม่มั่นใจ... ผ่านเรื่องราว หลาย ๆ อย่างที่มีความไม่สมหวัง หลังจากอ่านจดหมายยาว ๆ ฉบับนี้แล้ว อาจจะทำให้น้อง ๆ ได้หันกลับมา จับแซกฯ เป่าแซกฯ อีกครั้งนึง และผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยสติ ด้วยตัวเองครับ (เอาไว้จะมาเล่าเรื่องความเป็นมา เป็นไป ของ Sax Society ให้ฟัง) .... น่าสนใจครับ.. และก็ขอบคุณ Kuroi  มี่ตั้งกระทู้ขึ้นมาถามครับ...(เลยตอบซะยืดยาวเลย) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จากที่พี่ .... ถามเรื่องทุบกระปุก ทำ Album น่ะครับ... จริง ๆ เล่าให้ฟังไปบ้างแล้วครับ ในข้อความยาว ๆ น่ะครับ...เล่าขยายความนิดหน่อยครับ.    ทุบไปกี่กระปุกไม่รู้ครับ แต่จะอัดเสียงแซกฯ แต่ละที ก็ต้องอาศัยพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ แหละครับ เอาแซกฯ ดี ๆ มาให้ยืมน่ะครับ เพราะเจ้าตัวเก่งหลาย ๆ ตัว ขายเรียบ... (ช่วงนั้นก็มี Tenor พี่ปิติ,และ น้องเดียร์, Soprano น้องเดียร์, Alto น้องโก้เล็ก, และ Soprano อีกตัวของพี่เอ)....เรียกว่าเลือกเป่าตามใจชอบเลยครับ...ของดี ๆ ทั้งน้านนน..ขอบคุณผู้มีอุปการะคุณข้างต้นครับ.. เล่าถึงเรื่อง The Other Side Of Koh ดีกว่าครับ...      เพราะยังไม่เคยพูดถึงเลย.. และคืนก่อนได้คุยกับน้อง Bank ด้วยครับ เลย Share ประสบการณ์บางอย่างให้ได้ฟังครับ.. Mr.SAxman ชุดแรก ขายไปประมาณ 100,000 แผ่น  (ฟู่ฟ่าเอาเรื่องครับ ในขณะนั้นเป็นยุคเริ่มต้นของ เทปผี ซีดีเถื่อน) Sax Appeal  ชุดสอง ขายน่าจะประมาณ 30,000 แผ่นครับ...(ไม่ได้เช็ค เพราะได้ส่วนแบ่งน้อยมาก ๆ ครับ)  ...คือจะได้เปอร์เซ็นต์ส่วนแบ่งก็ต่อเมื่อผ่าน 30,000 แผ่นไปแล้ว ครับ.. โก้ มีงานเยอะครับ.. ทำทุกงาน น้อยบ้าง มากบ้าง ฟรีบ้าง เรียกว่าเป่าไม่ได้หยุดครับ... เก็บเงิน เก็บเงิน เก็บเงิน .. อยากปลูกบ้านใหม่ให้พ่ออยู่สบาย ๆ ครับ...     ก็เรียกว่าเก็บตังค์ได้หลายแสนอยู่เหมือนกันครับช่วง ๆ นั้น.. แต่ปลูกบ้านเนี่ยต้องใช้เงินหลายล้านน่ะ... ก็มีทางออกโดย กู้ Bank ไงครับ.. Bank ปากซอยเนี่ยแหละ สนิทกันตั้งแต่เด็ก ๆ ขั้นตอนก็คือเอาโฉนดที่ดินไปเข้า Bank และกู้เงินออกมาครับ กู้ไป 2,400,000 (ประมาณเนี้ยครับ)    Bank จะจ่ายเป็นงวด ๆ  งวดแรกคือ 800,000 บาท ... ดู ๆ แล้วไม่น่าจะเกี่ยวกับ The OTher Side Of Koh เลยนะเนี่ย...    เกี่ยวแน่ ๆ ครับ...  เอาเป็นว่ารายละเอียดปลีกย่อย ข้าม ๆ ไปละกันนะครับ..(เดี๋ยวเล่าแล้วยาววว) โก้ มีโอกาสได้เล่นดนตรีที่ The Living Room โรงแรมแกรนด์เชอราตัน สุขุมวิท... ได้เจอกับ คุณ Jeremy Monteiro ยอดนัก Piano ชาวสิงคโปร์ ที่ร่วมงานกับนักดนตรีระดับโลกมากมายเช่น Ernie Watt, Lee Ritnour, Jame Moody, Eldee Young, etc..  ก็ติดตามฟังงานของเขามาหลายปีด้วยกันครับ กระทั่งตามไปดูเขาเล่น Jazz Festival ที่ Singapore ก็ตามไปดูมาก่อนหน้าที่จะรู้จักตัวเป็น ๆ หลายปีครับ มีโอกาสได้คุยกับ Jeremy ได้ Jam กับ Jeremy ทั้งที่ Living , Saxophone (ตอนดีกรีได้ที่) และก็ได้ไปเล่นด้วยกันที่ Singapore อีกครับ... ก็เรียกว่าประทับใจในฝีมือ และความน่ารักของ Jeremy ที่ เป็นคน Nice มาก ๆ ครับ ไม่ถือตัว ไม่หยิ่งเลย เราก็เล่นด้วยความสบายใจ  (ขยายความนิดนึงครับ.. บางครั้ง กับ บางคน ต้องเล่นด้วย ถึงจะรู้ครับว่า Attitude ทัศนะคติ นิสัยใจคอ เขาเป็นยังไง...พูดแล้วเหมือนโกหกครับ พี่แพทต้องทราบดีแน่ ๆ ครับ ยกตัวอย่าง... นักดนตรีบางคน เก่งมาก ๆ ทั้งคู่ แต่เล่นด้วยกันกลับฟังแล้วไม่เสนาะหู ไม่อลุ้มอล่วย ไม่ประนีประนอม หรือประมาณว่า จะฆ่ากันให้ตายคาเวที...กับนักดนตรีบางคน.. เอาผมเนี่ยแหละครับ ก็เล่นได้พอเอาตัวรอดไป.. เวลา Jam กับ Jeremy จะรู้สึกว่า.. เขาพยายามประคับประคอง หยอกบ้างด้วย Harmony ที่อลังการ.. เฮ้ยไอ้โก้พอไปได้เว้ย เอ้า เอาอีกหน่อย ... แหม ไอ้เราก็ตามสุดฤทธิ์ครับ... ส่งกันไป ส่งกันมา เหมือนคุยกันอย่างออกอรรถรส สนุกบ้าง นิ่มนวลบ้าง ล้ำลึกบ้าง เรื่องแปลก ๆ บ้าง ก็เอามาเล่ากันฟังผ่านตัวโน๊ตทั้งหมดที่เล่นครับ...สรุปว่าทุกครั้งที่จบเพลงแต่ละเพลงกับ Jeremy ก็รู้สึกเหมือนกับว่า แหม... กำลังมันส์เลย อะไรเงี้ยครับ ขอต่อหน่อยน่า... / เรียกว่าเป็น Brothers กันทาง Jazz ละกันครับ.. ประทับใจ  และรู้สึกดีทุกครั้งครับ.. วันนึงหลังจากช่วง ๆ นั้นไม่นาน...โก้ได้ไปเที่ยวดู Jeremy และ Ernie Watt ที่ Sherlaton อีกครับ..     "โก้ พวกเรา(Jeremy, Shawn Kelly-Drumer, Belinda-Bassist) จะไปบันทึกเสียงที่อเมริกาให้กับ Ernie Watt ใน Album ใหม่ และ ก็จะทำ Duet Album กับ Greg Fishman - Tenor Sax, และ ก็จะ PRoduce ให้กับ 2 นักร้อง Jazz ชาว Singapore ด้วย... โก้สนใจไปกับพวกเราไม๊ ไปทำ Album ที่โก้เคยบอกว่าอยากทำ Jazz ซัก Album?" คำพูดของ Jeremy วันนั้นทำเอาผมคิดมากกกก  ไปหลายวัน (กว่า 10 วันแน่ ๆ ) .. "เฮ้ย ชวนเป็นมารยาท หรือเปล่าวะ?" "รึช่วนไปเที่ยว? แล้วเราฟังผิดหว่า?"  "จะไปได้เร้ออ"  "Producer Ernie Watt เชียวนะ"  "จะรอดไม๊เรา ถ้าไปจริง ๆ"  สุดท้าย... "จะมีตังค์ไปไม๊เนี่ย?"...  คิดมากกกกกกกกกกกกกก           สิ่งนึงที่เคยคิดในใจอยู่ตลอดเวลาไป Tower Records หรือร้าน CD ที่มีเพลง Jazz ขายมี John Coltrane, David Sanborn, Kenny Garrete, etc.. ถ้ามี Koh Mr.Saxman อีกแผ่นวางหลบ ๆ อยู่ข้าง ๆ  แล้วให้ฝรั่งมาแค่หยิบดูแล้วคิดว่า มีด้วยหรือเนี่ย Saxophonist From Thailand? ไอไม่รู้จัก Undecided จะซื้อดีไม๊เนี่ย... (จะขอบคุณมากถ้าซื้อไปครับ เอาตังค์เข้าประเทศซะบ้าง... ไอ้เราก็ซื้อแต่แผ่น Jazz เมืองนอกมาเป็นแสน ๆ แล้ว ขอหมอนี่ซัก 350 บาทล่ะวะ)  อยากครับ อยากมี อยากเป็น อยากทำมาก ๆ แต่ไม่กล้า กลัว กลัว สารพัดกลัว.... โทรหาเพื่อนรักคนนึง "เฮ้ย ป่อง.. มีเรื่องปรึกษาหน่อยว่ะ เล่า  ๆ ๆ ๆ ๆ ไป ... เป็น..อึง อึงจะไปไม๊วะ?" เพื่อนป่อง(ยอดนัก Bass ) ตอบทันควัน.. ไอ้โก้ กูเป็นอึง ก็ไปตั้งแต่ Jeremy ชวนแล้วววว เรื่องอื่นค่อยว่ากัน...............     o.k. เพื่อนป่องให้คำแนะนำอย่างใจถึง ถึงใจจริง ๆ ..... เอ้า ไป ก็ ไป (ไม่ใช่ Afro นะครับ.. แต่หัวบานเลย- คิดเยอะน่ะ) (ขอเป็นพรุ่งนี้มาเล่าต่อนะครับ).... เอ.. มันเกี่ยวกับ Bank ปล่อยกู้ปลูกบ้านยังไงหว่า? จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คิดสารพัด คิดครับ... จะรอดไม๊ , Visa อเมริกา ย๊าก ยาก... , ถ้าไปถึงแล้ว ดั๊นเล่นไม่ได้อย่างที่ Jeremy คิดล่ะ... โอ๊ย..  ไม่เอาละ ........................"ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องย่ำอยู่กับที่ การย่ำอยู่กับที่ ในขณะที่คนอื่น ๆ ก้าวช้า ๆ ไปข้างหน้า ก็เท่ากับว่าเรากำลังถอยหลังทีละนิดเหมือนกัน......" เอาล่ะ พอคิดได้อย่างนี้ ก็ เ ป็ น ไ ง เ ป็ น กั น    ล่ะ               สรุปว่า Yes! we going to next Step.. e-mail บอก Jeremy ว่าเราพร้อมลุยครับ... หลังจากนั้น ก็เป็นขั้นตอนการ Produce แล้วล่ะ... o.k. Jeremy เป็น Band Leader (หัวหน้ากลุ่ม) ในครั้งนี้.. แต่ใครล่ะ จะรู้จักเราเท่ากับตัวเราเอง อะไรบ้างที่ทำได้ ไม่ได้ ถนัด ไม่ถนัด นั่นก็คือ ตัวโก้เองแล้วล่ะ...        โก้เริ่มจากกระดาษ 1 แผ่นครับ... เริ่มขีดเขียน วาด Project  The Other Side Of Koh  ลงบนกระดาษแผ่นนั้น Big Picture "" ภาพรวมของ Album    concept Album ;;; 1. เพลงอะไรบ้างที่เล่นแล้ว สบาย ๆ ถนัด ไม่ต้องลุ้น  Bla bla bla  ได้มาเกือบ 20 เพลงครับ 2. Key ที่ถนัด และเพลงอะไรจะเล่น Sax ตัวไหน 3. สัดส่วนใน Album ... Ballade, Swing, Bossanova, Jazz Waltz, Jazz-Funk เอาให้ครบครับ 4. เริ่มที่จะหยุดฟังเพลงคนอื่น  (อันนี้เป็นวิธีการส่วนตัวนะครับ) ลอกเลียนได้ แต่ไม่ได้บอกว่าถูกต้องนะครับ...    คือ ทุกครั้งที่จะเริ่มทำ Album หรือ ใกล้วัน Recording โก้จะไม่ฟัง Sax ของใครเลย... อยู่กับตัวเอง นึกถึงแต่ตัวเอง รู้จักตัวเองให้มากขึ้น ในเวลาที่มีอยู่นั่นหมายถึง เราจะสามารถค้นพบเสียง สำเนียง วิธีการ และอีกหลาย ๆ อย่างในตัวเรา โดยไม่มีอิทธิพลจากคนอื่น ๆ 5. เริ่มติดต่อเรื่องสำคัญนั่นคือ Music Business ..... เรื่องสำคัญล่ะสิ....    ต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการจองห้องอัด  Engineer, นักดนตรี , Mix , Mastered, การเดินทาง ที่พัก อาหาร ฯลฯ...โอ้ ! มากมาย... คิดอยู่อย่างเดียวว่า ต้องสำเร็จ ต้องเสร็จ ให้ได้ ต้องทำให้ดีที่สุด....... (เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อครับ) จะเล่าถึง ทำไมต้อง The Other Side, และ ความอัศจรรย์ของโลก Internet.... WoW !  Good night ครับ จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:39:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22 Why The Other Side Of Koh Mr.Saxman???       "เฮ้ยไอ้โก้มันออกเทปว่ะ  ทำไม่มันไปร้องเพลงวะ ใครบังคับให้มันร้องวะเนี่ย" "กูว่าเสียง ไม่เข้ากับหน้ามรึงว่ะ เป่าแซกฯ อย่างเดิมดีกว่า กูว่านะ"                    "สงสัยต้องทำตามตลาดมั๊ง เลยเป็นงี้ ชอบเพลงบรรเลงมากกว่าน่ะ" "ร้องเพราะนะ เสียงตรงเป๊ะ แต่แข็ง ๆ ว่ามั๊ย?" และอีกเป็นร้อย ๆ คำถาม  ทำไม ?  ได้ไง?  ใครบังคับ?               คำตอบ; ไม่มีใครบังคับครับ  ไม่ได้อยากจะร้องเพลงเองซักเท่าไหร่ ถามว่าร้องได้มั๊ย .... นักดนตรีทุกคนแหละครับ ร้องได้หมดแหละ แต่จะแค่ไหน เท่านั้นเอง....(ไม่เชื่อลองไป The Mall วันนี้เลยครับ ชั้นบน ๆ มี Karaoke' ลองไปร้องดู เชื่อว่านักแซกฯ อย่างพวกเราไป AF สบายมาก)..... ตอนทำ Mr.SAxman ชุดที่ 1  ก็ไม่มีใครบังคับอะไรครับ ทั้งหมดเกิดจากสัดส่วนเพลงที่คิดขึ้นเอง กับ พี่หนึ่ง (Mr.Drumer) ต้องมีบรรเลงอย่างงี้กี่เพลง , เอาเพลงโชว์ของซักหน่อยน่ะ   เพลงนี้เอาเพราะ ๆ ฟังง่าย ๆ     เพลงนี้เอา Orchestra ด้วย     เพลงนี้ต้อง Jennifer Kim ร้อง(เท่านั้น)    เพลงนี้ต้องใช้ Tenor Sax    และ ควรจะมีเพลงร้อง เอาไว้แก้เลี่ยนซัก 3 เพลงน่ะ......   เพลงช้า เพลงเร็วปานกลาง เพลงเร็ว เพลงร้อง เพลง Jazz เพลง Pop Jazz เพลง pop  , Fusion Jazz , Image-Album...... เหล่านี้เป็นเรื่องที่เป็นหน้าที่ของ Producer คือตัวเองและ พี่หนึ่งที่ต้องคิดเอง ทำเอง.... โดยได้ข้อเสนอแนะดี ๆ จากพี่ฉ่าย สมชัย ขำเลิศกุล   อีกครั้งในช่วงหลัง ๆ ........ Mr.Saxman วางแผง.... .... ..... เชื่อว่าเกินครึ่งแน่ ๆ ที่รู้จักโก้ในฐานะ  นักร้อง Grammy,  ร้องด้วย เป่าแซกได้ด้วยนะ,  อ๋อ.. เพลง "ภาวนา" น่ะเหรอ เออออ เขาเอาใครมาร้องน่ะ?         เชื่อว่าเป็นอย่างนั้นนะครับ โก้ก็คือนักร้อง Grammy ที่เป่า Sax ด้วย   ซึ่งจริง ๆ ทั้งชีวิตเนี่ยหน้าจะกลับกันนะครับ เป่า Sax แล้วก็ร้องเพลงบ้าง........ แต่ก็เอาเถอะครับ มันต้องเป็นอย่างงี้แหละ... จะรู้จักในฐานะไหนก็ตาม ใครที่ฟังงานของเรา ใครที่ตามดูโทรทัศน์รายการโน้นนี้บ้าง ใครที่พบเห็นเล่นดนตรีอยู่บ้าง (แล้วก็ร้องเพลงภาวนา, ล้านใจ )  เขาก็ได้ฟัง Saxophone ,  เขาก็ได้ฟังเพลงบรรเลง SAx ในรูปแบบของเรา, หรืออย่างตอนที่ไป Tour Concert ต่างจังหวัด ก็ต้องแปลกใจหลาย ๆ ครั้งว่า คนที่อยู่ไกล ๆ  เขาไม่เคยเห็น Saxophone นะครับ เขาไม่เคยฟังเสียงสด ๆ  แต่เขากำลังจะได้ฟัง กำลังจะได้สัมผัสสิ่งที่เราอยากให้เขาได้รับ.............. เจอน้อง ๆ หลาย ๆ คนที่พูดว่า "อยากเล่นเป็นบ้าง" "ยากไม๊ครับพี่"  "อยากกลับไปเล่นต่อ"  .. เขาเหล่านั้นวันนึงอาจจะเป็นนักแซกฯ ระดับประเทศ  ระดับ International  หรือ เล่นอยู่แถว ๆ บ้านเกิดเขา  อาจจะไปเป็นครูสอนดนตรี หรือ อะไรก็ตาม...  (ถ้านั่นจะเป็นอานิสงค์ของเพลงภาวนา หรือ เพลงอื่น ๆ ก็ตาม  แค่นี้ก็ดีใจเหลือหลายครับ" (เล่าแล้วยาวอีกละ)...................... Sax Appeal วางแผง......................... อีกละ เล่น ร้อง เล่น ร้อง เล่น ร้อง ร้อง ร้อง ร้องไปหลายเพลงเลย เริ่มจะเป็นนักร้องเข้าไปทุกวันละ                  ก็ยังคงสนุกกับการได้ออกไปเจอคน ไปเล่นดนตรี ไปเล่นเพลงของตัวเอง ร้องเพลงของตัวเอง เป่า Sax Solo ท่อนกลาง ๆ เพลง    หรือเล่นเพลงบรรเลงแบบเต็มที่ (บังคับฟัง  เพราะยังไม่ปล่อยเพลงภาวนา , เพราะเธอใช่ไหม, ) จริง ๆ ไม่ถึงกับบังคับหรอกครับ  แต่คงต้องฟังแหละ...  ก่อนการเล่นเพลงบรรเลงทุก ๆ ครั้ง โก้เองก็พยายามที่จะเล่าเกร็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ฟังบ้างเกี่ยวกับเพลงบรรเลงที่จะเล่น เป็นแนวไหน ใครแต่ง จังหวะอะไร มันสนุกยังไงกัน การเล่น Jazz เนี่ย... อย่าลืมดูท่อนกลางเพลงนะครับ เดี๋ยวมือ Bass กับ มือกลองเนี่ย เขาจะดวลกัน  Bla Bla Bla.. ไปครับ เอ้อ.. ผู้ฟังก็จะรู้สึกว่า อยากดูมันดวลกันซิ มันจะเป็นอย่างไร หรือมันไพเราะยังไงไอ้เจ้าเพลงนี้น่ะ...... สนุกครับ สนุกทุกครั้ง. ว่าไปแล้วทุกอย่างที่ทำหน้าที่ ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง  การเป่า Sax ในท่อน Solo  หรือการเล่นเพลง Fusion jazz, pop jazz หรือเพลงอะไรก็ได้ล่ะ ที่เกิดขึ้นมาจากภายใจตัวเรา ดนตรีที่มันอยู่ในตัวเรา ได้แสดงออกมา ไม่ว่าผ่าน Sax หรือไม่ก็ตาม นั่นคือสิ่งที่รัก และเป็นตัวของตัวเองที่สุดแล้ว คิดอย่างนั้นครับ.. หลังจากนั้นไม่นาน โก้รับโทรศัพท์จาก คุณพี่อนันต์ ลือประดิษฐ์ (พี่รัก) ของชาว Jazz นักเขียน นักวิจารณ์ ชั้นเยี่ยม ซึ่งโก้เองก็ได้ติดตามงานของพี่รัก อยู่อย่างต่อเนื่อง...   "โก้ครับ เรากำลังจะทำ Concert จุดประกาย (น.ส.พ. กรุงเทพธุรกิจ)  โก้สนใจมาเล่นให้เรามั๊ยครับ  พี่อยากจะให้โก้เล่นอย่างเต็มที่ เอาแบบไม่ต้องยั้งมือครับ   เอออ สนใจชื่อ Concert นี้มั้ยครับ      The Other Side Of Koh Mr.SAxman       พี่ว่าดีนะมันเป็นอีกด้านนึงของดนตรีที่โก้ทำได้ แล้วพี่ก็เชื่ออย่างนั้น" ต้องขอบพระคุณพี่รัก อนันต์ ลือประดิษฐ์ อย่างแรงครับ ที่ให้ข้อคิด ให้โอกาสกับโก้ได้ทำ concert ที่ไม่ได้จับไมค์ร้องเพลงเลยแม้แต่เพลงเดียว และก็ยังมีผู้ฟัง เรียกว่าแน่นถนัด หอประชุมเล็ก ศูนย์วัฒนธรรมฯ    มาฟังโก้เล่น Jazz  และดนตรีอีกด้านนึงที่หลาย ๆ คนไม่เคยเห็น                       และนั่นคือที่มาของ THE  OTHER  SIDE  OF    KOH    MR. SAXMAN..... (พรุ่งนี้มาต่อคร้าบบบบ) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 (ต่อ ครับ)  จบจาก Concert ที่ชือว่า The Other Side Of Koh... แบบที่เรียกว่า เออ..... ไม่ต้องร้องสักแอะ ก็มีคนฟังแฮะ หนุกด้วย..        โก้เล่น Sax ได้เก่งแค่ไหน?            เล่น Jazz เป็นหรือเปล่า?                 เล่นแต่ Fusion ? ไม่ Swing ?..... ( เอ...แล้ว swing  มันยังไงล่ะ? ที่เล่นมันไม่ Swing แล้วมันเรียกอะไรหว่า?)                      ขายเสียงร้องมากกว่ามั๊ง ?                            etc..... อีกมากมายความเห็น คำวิจารณ์ ที่เพื่อน ๆ น้อง ๆ ส่งมาให้ได้ดูจาก Internet ต่าง ๆ ครับ.... เข้าใจครับ อยู่ในจุดนี้ ก็มีคนรัก คนวิจารณ์ คนชอบ คนไม่ชอบ เห็นด้วย ไม่เห็นด้วย... นานาทัศนะ รับได้สบายมากครับ ......       โก้ ไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดหรอกครับ .... เป็นแค่นักแซกฯคนนึง ที่อยากจะทำดนตรีของตัวเอง ในหลากหลายรูปแบบ จากหลากหลายแรงบันดาลใจ Jazz ไม่ Jazz ไม่ได้สนใจอะไรมาก... แน่นอนที่สุด เราชอบดนตรี Jazz แต่ดนตรี Jazz ก็ไม่ใช่ทุกอย่างของ Saxophone นี่ครับ... Saxophone อาจจะเล่นในเพลง Pop , Classics, Rock&Roll , หรือแม้กระทั่งดนตรีลูกทุ่ง ก็ใช้ Sax ทั้งนั้นครับ        นักแซกฯ เก่ง ๆ เยอะครับ เกิดขึ้นมากมายทุก ๆ วัน อย่างที่ SAxsoceity เราก็คาดเดาได้ว่า ในอนาคตต้องมีนักแซกฯ เก่ง ๆ อีกเป็นร้อยแน่ ๆ ....        นักแซกฯ ที่เก่งที่สุด.... .... .... ..... ไม่มีหรอกครับ มีแต่คนเก่ง คนที่เราชื่นชอบในรูปแบบดนตรีต่าง ๆ  ถ้าทางแตรวงล่ะก็ อ.วิชิต โห้ไทย สุดยอดดดดด  หรือ ถ้า Bebop Jazz ก็ต้องอาจารย์วิลเลี่ยม ณ มหิดล The Best! อะไรเงี้ยครับ..         ฉนั้น โก้จึงไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดแน่ ๆ แต่ชอบเล่น Jazz และรัก Saxophone และก็ยังชอบดนตรีแนวอื่น ๆ อีก และก็เล่นดนตรีทุก ๆ แนว Jazz และทุก ๆ แนวที่เป็น Sax .... The Other Side Of KOh. จึงเป็นอีกด้านนึงที่ผู้ฟังจะได้ฟังดนตรีที่โก้รักและพยายามนำเสนอ ในรูปแบบ Standard Jazz ที่เรียกว่า "ดนตรีนอกกระแส ความนิยม"   บางท่านบอกโก้ว่า  "เจ๊ง ตั้งแต่อยู่ในมุ้งแล้วววว"            แต่ความอยากมันเกินจะต้านทาน และด้วยแรงเชียร์จากเพื่อนป่อง โอกาสาจาก Jeremy ที่หยิบยื่นให้ , ความฝันที่จะได้ไปเหยียบดินแดนต้นกำเนิดของ Jazz , ความตื่นเต้นที่จะได้ Recording ใน Studio ระดับที่นักดนตรีระดับโลกเขาเล่นกัน , จะได้เจอเพื่อน ๆ ที่ L.A. อีกหลาย ๆ คน, จะได้ไปเล่น Concert ให้เพื่อน ๆ ฟังที่โน่น ,  ....................................ร้อยเหตุผล ประกอบกัน ผลักดันให้  โก้ไม่กลัวเจ๊ง.... แต่กลัวไม่ได้ทำครับ. จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 (เล่าต่อครับ...)    สรุปว่าเราจะไปบันทึกเสียงโดย คุณ Jeremy ก็ได้กำหนดวันบันทึกเสียงเป็นอันเรียบร้อย เหลือเวลาอีกซัก 1 เดือนเห็นจะได้ครับ ให้ได้เตรียมตัว เตรียมใจ และเตรียมตังค์ ไปลุยกันครับ.. ในระหว่าง 1 เดือนก่อนการเดินทางนั่นคือช่วงเวลาที่ต้อง work hard สำหรับโก้ครับ... เรื่องของเพลง เรื่องของวีซ่า เรื่องของ Budget... etc.    ทุกเรื่องมีความสำคัญพอ ๆ กันเลยครับ เรื่องเพลงก็ปรึกษากับ Jeremy  โดยการส่ง list เพลง แนวคิด และภาพรวม ๆ ของแต่ละเพลงให้ Jeremy ได้ดูทาง E-mail , ส่วนเรื่องของ Visa ซึ่งทาง Grammy โดยพี่วินัย (EO) ช่วยเหลืออย่างถึงใจ ในวินาทีสุดท้ายครับ จนได้มา 10 ปีสบาย ๆ  (เย็นใจได้เลย)    เรื่องสำคัญสิครับ ... เรื่องของ Budget....?  ค่าห้องอัด? ค่าจ้างนักดนตรี? ค่า Mix เสียง? ค่า Mastering? , ค่าพาหนะ, ค่าโรงแรม , ค่าอาหาร..... เพียงครับ......อ้อ..Air Ticket ครับ... (ไม่มี Sponcer ครับ) ต้องออกเองทั้งหมดครับ.... พี่ Pat ถามว่าทุกกระปุกไปกี่ตังค์ ... ต้องตอบว่าไม่ได้ทุบเลยครับ... อ้า... อย่าคิดว่า โก้..ไงรวยเงี้ยเนี่ย...เปล่าเลยครับ.     เรื่องของเรื่องคือ  Bank ปล่อยกู้งวดแรกนั่นแหละครับ..... เขาให้เอาไปลงเสาเข็ม หล่อปูน เทพื้น... คุณโก้ดั๊นเอาไปทำ Album ซะงั้น... (ถึงบางอ้อ...) อ๋อ... มันเกี่ยวกันงี้เองครับ... เอาน่า ขอ Advance ก่อนน่ะ.... เดี๋ยวทำ Album เสร็จจะรีบคืนให้นะคร้าบบบ  คิดอย่างเดียวคือ ไป ไป ไป ทำมาให้เสร็จ....         เรื่องราวของความน่าทึ่งของ Internet ครับ.... ช่วง ๆ นั้นเป็น ช่วงเวลาที่โก้ได้ใช้ Internet ความเร็วต่ำมากกกก ได้อย่างคุ้มค่าครับ นั่งรอเข้าไปครับ ทั้งคืน (ช้าจริง ๆ) ในการติดต่อกับ Jeremy ไงครับ ส่งข้อมูลกันไป ส่งกันมา Fax บ้าง e-mail บ้าง..... ก็ เอาจนได้ครับ... รับ Fax เพลง Malibu Sunset ครั้งแรก...! งงมากกกกก ครับ เพลงอะไรหว่า ไม่น่าจะไพเราะซะเลย เพราะว่าโน๊ตเงี้ยยุ่บเลยครับ ถ้าสังเกตุดี ๆ จะเป็นโน๊ต 16 (sixteen note) แทบทั้งนั้นในท่อนแรกครับ... แต่หลังจากเริ่มซ้อม เริ่มบรรเลงแล้วถึงทราบว่า So Beautiful! จริง ๆ ครับ...         Koh  from Bangkok         Jeremy from Singapore         Belinda from Melberne         Shawn from NewYork จริง ๆ น่าจะใช้ชื่อว่า The Other Side Of Koh (L.A. Connection) นะครับ ทุกคนเดินทางมาโดยคนละเที่ยวบินเลยครับ แต่มาถึงสนามบิน LAX ในเวลาไล่เลี่ยกัน... นี่ก็เจ๋งจริงครับ.. (ยอมรับความเป็นนักจัดการของ Jeremy จริง ๆ)       พวกเรารอกันจนครบถ้วน.... แล้วจึงเดินทางต่อไปยังที่พักคือ RAMADA INN , Chartwerth  (ประมาณ 1 ชั่วโมง กว่า ๆ จากสนามบินครับ) มาถึงแล้วจริง  ๆ หรึอเนี่ย... นี่คือประเทศ ดินแดนต้นกำเนิดดนตรี Jazz .... และ นักแซกฯ (กระเหรี่ยงอย่างโก้) จะมาทำ Album Jazz หรือเนี่ย... Really?      (ฝันมานาน... ฝันจริง ๆ นะครับ โก้บอกน้องเล็ก รุ่นน้องที่จุฬาฯที่มารับที่สนามบินด้วยอีกคน... ฝัน บ่อยมาก ๆ ว่าจะได้มา America.. มาเจอเพื่อน ๆ น้อง ๆ พี่ ๆ และได้มาดูดนตรี Jazz ของจริงซะที)  ....... Wow , The Dream Come True...!       Jeremy พาไป Check in .. (เป็นโรงแรมเล็ก ๆ น่ารักครับ) บรรยากาศที่นี่เป็นประมาณเชิงเขาครับ อากาศดีมาก ๆ บริสุทธิ์และ เย็น ๆ กำลังดีทีเดียว รถไม่ติด ถนนราบเรียบสวยงาม.... ไม่มีอาการ Jet lack เลยซักนิดครับ (โชคดีจริงจริ๊ง) อยากเป่า อยากเป่า แล้วล่ะ... แต่ยังก่อนครับ... วันนี้เย็นมากแล้ว ปล่อยพักผ่อนตามอัธยาศัยครับ... เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเริ่มงาน บันทึกเสียงให้กับคุณ Ann Werapass ก่อนเป็น Job แรกครับ... เดี๋ยวจะมาเล่าบรรยากาศในห้องอัดให้ฟังพรุ่งนี้นะคร้าบบบบ..... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:44:26 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตื่นมา Breakfast แต่เช้าครับ... เพื่อน ๆ ชาวไทยเริ่มแวะเวียนมาเยี่ยมบ้างแล้วล่ะ, เอ้าล่ะ วันนี้เป็นวันแรกที่เราจะได้บรรเลงแซกฯ ร่วม ๆ กับ L.A. Session ซะที......     เดินทางโดยรถของน้องเล็ก ที่ขับไปส่งและรวมถึงอยู่เป็นเพื่อนโก้ที่ห้องอัดครับ(น้องเล็กขาดงานเยอะเลยช่วงพี่โก้ไปโน่น ช่วยไม่ได้นะ เกิดมาเป็นพี่น้องกันนี่นา) ห้องอัดชื่อว่า Big City Studio... ของ คุณ Paul Tavenner ซึ่งเป็นทั้งเจ้าของห้องอัด และ sound engineer เองเลยครับ...      คุณ Paul เป็นมือกลอง (จึงไม่น่าแปลกใจว่า Set กลองของที่นี่จึง อลังการซะ)....  Paul จบการศึกษาด้าน Sound Engineer จาก Berklee ครับ..และยังมี MasterPiece หลาย ๆ งานที่ คุณ Paul ได้ทำไว้ หนึ่งในนั้นคือ การ Remastered ให้กับ Frank Sinatra ครับ... ห้องอัดที่นี่มีลักษณะเหมือนถ้ำครับ (งง)  เหมือนถ้ำคือ เป็นแนวลึกเข้าไปน่ะครับ... (กำลังหารูปมาให้ดูนะ จะได้เห็นภาพครับ) หลาย ๆ ท่านที่มี The Other Side อยู่ในมือ เปิดปก CD มา (ตรงถาดใส่ CD ) จะได้เห็นารูปบางส่วนในการบันทึกเสียงครับ... เข้าประตูไปก็จะเป็นทางเดินแคบ ๆ ......................      ซ้ายมือเป็นห้องตีกลอง (กลองชุดอลังการฯ)      เปิดประตูไป ก็เป็นห้องโถง ไม่ใหญ่มากครับ.. สำหรับอัด Grand Piano , Bass โดยมีฉาก (ผนังเบา) กั้น กันเสียงไม่ให้เล็ดลอดเข้าไปหากันและกันมาก...      เปิดประตูจากห้องโถง ก็เป็นพื้นที่เล็ก ๆ สำหรับร้องเพลงครับ ส่วนถัดไปด้านซ้ายเป็น Board สำหรับ Control เสียง และ Mixer ครับ...... การบันทึกเสียงใน Session นี้ เป็นการบันทึกแบบ Live Recording (บันทึกเสียงเล่นสดพร้อม ๆ กัน) ตามรูปแบบฉบับของ Standard Jazz ทั่ว ๆ ไปครับ...      พูดง่าย ๆ ก็ เล่นสด พร้อมกันหมด.... (ห้ามหยุด , ผิดได้แต่ต้องเริ่มใหม่ , ไม่มีการเจาะ ซ่อม, ไม่มีการ Edit หรือตกแต่งใด ๆ ) นี่แหละครับ เสน่ห์ของ Jazz Live... มันสด มันได้อารมณ์ มันมีเสน่ห์และฟังกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อ... ถามว่าเป่า Sax ตรงไหนใช่ไม๊ครับ...       มีพื้นที่เล็ก ๆ อยู่ตรงติดกับห้องตีกลองครับ... มีกระจกที่สามารถมองเห็น Shawn-Drum ได้ และยังมีกระจกเงาอีกบานที่จะสามารถสะท้อนให้เห็นทุก ๆ คนได้ ในเวลาเดียวกัน....       ตรงนี้สำคัญมาก ๆ ครับ... ในการบันทึกเสียง Live จำเป็นจะต้องมองเห็นกัน พยักหน้า เอ้าเข้าแล้ว ลงแล้ว เอ้า... ช้านิด... o.k. นาย Solo ต่อ หรือแม้แต่การให้กำลังใจกันเวลาเล่น!  ! ก็ล้วนแล้วแต่เป็นความจำเป็นที่จะต้องมองเห็นกันและกันอย่างชัดเจนครับ...  (ที่นี่เราสามารถมองเห็นทุกคนผ่านกระจก ซึ่งสามารถมองได้เห็นถึงนิ้วของ Jeremy , การดีดของ Belinda และการตีของ Shawn ครับ... เพลงของ Anne Weerapas      เป็นเพลง Standard Jazz ที่หลาย ๆ ท่านรู้จักดี และบางเพลงเป็นเพลงที่แต่งใหม่ครับ... KOh ก็ซัดก่อนเลยครับ... ด้วยความอยากเล่นจัด... เพลงที่ Anne ร้อง แล้วKOh Solo ก็มีเรื่องราวมากมายที่ต้องเตรียมตัว ต้องคุยกันครับ... ต่างจากประสบการณ์การเล่นสดอย่างสิ้นเชิงครับ... (ง่วงงงงงงงงงง มาต่อพรุ่งนี้นะครับ Nice Day everyone!) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 (ต่อครับ)      วันแรกของการบันทึกเสียง คืองานของ Anne Weerapas ครับ... โก้ Solo SAx ไว้ 2 เพลง คือ Out of Nowhere, และอีกเพลงดั๊นจำชื่อไม่ได้ครับ.. เป็น R&B ครับ.. ผ่านพ้นไปได้อย่างเหลือเชื่อครับ... ไม่กี่ TAke ก็สามารถ เข้ากันได้ และออกมาได้ดังใจทีเดียวครับ        สิ่งหนึ่งที่เป็นเรื่องที่ไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิงนันั้นก็คือ Sound ในหูฟังครับ(คือเวลาบันทึกเสียงเนี่ย ทุก ๆ คนต้องใส่หูฟัง Head Phone เพื่อที่จะได้ยินเสียงของทุก ๆ คนเป็นอย่างดี และจะสามารถเล่นได้อย่างเป็นธรรมชาติ)   สิ่งที่ต่างกันก็คือ;  เสียงในหูฟังของโก้นั้น ประหนึ่งว่าเป็นเสียงที่กำลังเล่นสดอยู่ใน Jazz BAr , หรือ Concert เล็ก ๆ ซักที่เลยครับ... (ขยายควา) ก็คือว่า ผมได้ยินทุกเสียง (Drum, Bass, Piano, Vocal, และแซกฯ ของตัวเองได้อย่างชัดเจน มี Balance ที่ดีเยี่ยม ) ตลอดถึงการให้ Effect ที่พอดี ๆ  .... คือฟังแล้วอยากเล่น อยากเป่า อยาก Solo แล้วล่ะครับ...          สิ่งนี้แหละครับที่จะทำให้การเล่นของทุก ๆ คนเป็นไปอย่างมีมาตรฐาน , คุ้นเคย , สบาย ๆ และ จะออกมาดีที่สุด... ซึ่งถ้าถามว่า ? เอ้า แล้วเมืองไทยมันไม่มีเหรอ ไอ้หูฟังดี ๆ เนี่ย? ... ตอบว่ามีสิครับ... เหมือนกันด้วย บางที่ก็ดีกว่าด้วยซ้ำ... แต่การให้รายละเอียดของเครื่องมืดสดในทุก ๆ ชิ้น แล้ว Balance เข้ามาอยู่ในหูฟังของเราเนี่ยสิครับ... ยากกกกก มาก ๆ   การสื่อสารกับ Sound Engineer, นักดนตรีทุก ๆ คน ก็ผ่านเจ้าหูฟัง และ Microphone เนี่ยแหละครับ... อ้อ.. อีกเรื่องนึงคือว่า Microphone ที่ใช้จับ Sax , Grand Piano, Bass, Drum .. ล้วนเป็น Microphone ที่มีการ Modifiled แล้วอย่างดีเยี่ยม (ด้วยความซนของคุณ Paul) นั่นเองครับ... สรุปคือ Mr.Paul สามารถใช้ Computer บันทึกการอัดเสียง, Microphone , Moniter, Board, Effects ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ... คือมี 100 ใช้ได้ทั้ง 100 แหละครับ... บางทีของบางอย่างเนี่ยซื้อมา 50,000 ใช้ได้จริง 18,000 หรือบางทีน้อยกว่านั้นด้วยซ้ำ... กำลังจะบอกว่า "อะไรก็ได้แหละครับ พยายามเรียนรู้ ธรรมชาติของมัน สั่งงาน ทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด และอยู่ในการ control ของเราทั้งหมด... ไม่ว่าจะ SAx หรือ ไม่ Sax ก็ตาม "  ตรงนี้สำคัญมาก ๆ นะครับ... "ใช้ให้เต็มความสามารถของเครื่องมือตัวเอง" แล้วจะทึ่งในสิ่งที่เรามีอยู่ครับ...                 พักหม่ำซะหน่อย (บ่ายแล้วล่ะ) แปลกนะครับ... อาหารไทยที่นี่เนี่ย ตอนแรกคิดว่ายังไง๊ ก็ไม่น่าอร่อยแหละน่ะ....   แต่คิดผิดอย่างใหญ่หลวงครับ...        ร้านอาหารไทยที่นี่เนี่ย ไม่รู้เอาวัตถุดิบมาจากไหนกันครับ... รสชาด ไม่ต้องพูดถึง.... เยาวราชยังไงก็อย่งางั้น,, ผัดไทประตูผียังไงก็อย่างงั้นเลยครับ.. อ้อ.ข้าวมันไก่ประตูน้ำอีกเจ้า... ที่นี่ก็ใช่ย่อยครับ... สรุปว่า ; ร่อยมาก ๆ  ๆ ๆ ๆ  หม่ำจนไม่รู้จะเป่าต่อไหวมั๊ยเนี่ย วันแรกของการบันทึกเสียงใหกับ Anne Weerapas, เป็นอะไรที่ Chill Chill ครับ.. ทำความคุ้นเคย , นั่งฟังเพื่อที่จะศึกษา คนที่เขากำลังจะมาเป็นส่วนสำคัญใน Album นี้ของโก้.... ก็นั่งฟังไป ฟังไป ฟังไป กับคุณ Paul ล่ะครับ... ฟังจนรู้ทางแล้วล่ะ มา.. ถ้า Jeremy มาแนวนี้ ต้องตอบโต้อย่างนี้... เออ Belinda เล่น Bass ได้อย่าง แม่นยำ และ Relax มาก ๆ ,,, คุณ Shawn ยิ่งไม่ต้องห่วงครับ.. เพราะคุณ Shawn แม้ว่าจะเก่งขนาดไหน ขนาดเล่นกับ Eric Marental  แต่ก็ยัง เรียกว่าคงความเป็น Foundation ของ วงได้อย่างยอดเยี่ยมครับ... กำลังพูดถึง Thythm น่ะครับ.. Wow !!! Low Batt... ไปก่อนนะครับ.. เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าใหม่น้า... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 (เล่าต่อด่วน ๆ ก่อนไป Sanya Jazz Festival) เช้านี้แล้วครับ... ไปเมืองนอกทีไร สายทุกทีเลย วันที่สองของการบันทึกเสียง..      วันของเราแล้วล่ะ.. ตื่นเต้นมาก ๆๆๆๆ ตอนเช้ารีบไปหม่ำ Hamberger และตามด้วย Starbuck ขนานแท้! เรียกความมั่นใจหน่อย... เอาล่ะ ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วมาถึงนี่แล้ว.. Do My Best!            เข้ามา sound check หลังเที่ยงพอดีครับ.. ทุกคนมากันพร้อมหน้า เริ่ม Warm Up .... เพลง Jam กันเพื่อทำความคุ้นเคยกันอีกครั้งด้วย Blue in many Keys... Jeremy เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ครับ ให้ได้ ผ่อนคลาย และ พร้อมที่จะบันทึกเสียง.. เริ่มด้วย .. All the thing you are...      (ยังคงแปลกใจ เสียงใน หูฟังเหมือนเดิมว่า "ทำไมเสียงดีจัง เหมือนเล่นกันใน Concert เล็ก ๆ เลย" ) นั่นคือความต้องการของนักดนตรีในห้องอัดจริง ๆ ครับ... เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ชัดเจน ไม่ดังเกิน ไม่เบาเกิน ได้ยินทุกคนครบหมด และ ทุก ๆ คนก็ได้ยินเราอย่างชัดเจนเช่นกัน.. (ตรงนี้พี่โก้จะให้ความสำคัญมาก ๆ นะครับ ในแต่ละครั้งที่ไปอัดเสียง น้อง ๆ ที่เริ่มจะเป็นมือปืนรับจ้าง ก็ต้องใส่ใจมาก ๆ นะครับ เพราะนั่นคือจะทำให้เราทำเล่นในสิ่งที่ตัวเองทำได้ออกมาได้มากที่สุด เพราะฉนั้น เวลาไปอัดเสียงเนี่ย ขอเค้าเลยครับ บอกพี่ ๆ Engineer อย่างไม่ต้องเกรงใจครับ... (สุภาพด้วยนะ)  " พี่ครับ ขอเสียง Sax ผมในหูฟังอีกครับ  ... แจ๋วเลยครับ อย่างนั้นแหละครับ  เอออ ขอ Effect หน่อยนึงครับ จะได้มีอารมณ์เป่าน่ะครับ ขอบคุณครับพี่" นั่นเป็นเทคนิคง่าย ๆ ในการบันทึกเสียงครับ Balance เสียง Sax ตัวเอง กับ ดนตรีในหูฟังให้ได้เหมือนเล่นสด  ๆ นั่นจะทำให้เราเป่าได้อย่างไม่ขัดเขิน และงานจะออกมาดีที่สุดครับ       All the thing you are ผ่านไป 1 Take.. มีจุดผิดบ้างตรงที่ Chord บางท่อนไม่ตรงกันทั้งหมด """ Jeremy เป็น Very Good Band Leader ครับ.. คอยบอก Belinda เรื่อง Chord ที่ถูกปรับเปลี่ยนใหม่ บางจุด... .......(ตรงนี้แหละครับ ผมได้เห็นการทำงานแบบ Super Professional ของพวกเขา... พอ Jeremy บอกจุดนั้น จุดนี้  Belinda รีบเอาดินสอจด , Shanwn รับฟังอย่างตั้งใจ... จด จด จด จด จำ จำ จำ จำ ... )       เอาล่ำ All the Thing you are .. Take 2..... ผ่านไปด้วยความ Smooth และไม่มีผิดแม้แต่จุดเดียว ต้องใช้คำนี้ครับ... แม้แต่จุดเดียว .. การขับเคลื่อน พลัง Dynamics , Mood, Song Form, ทุก ๆ องค์ประกอบเป็นไปได้อย่างดีเหลือเชื่อครับ... นั่นเกิดจากความใส่ใจ และความละเอียดของแต่ละคนจริง ๆ  เที่ยวแรกผิดบ้าง แต่แค่เที่ยวสอง... ไม่มีเลย สรุป Take 2 เท่านั้นเป็นเทคที่ใช้อยู่ใน Album>>>>>>> นั่นคือเพลงแรกที่บันทึกเสียงกับ The Other Side Of Koh..      การบันทึกเสียงแบบ พร้อมกันหมดทั้งวง การสื่อสารระหว่างการเล่น ความเป็นส่วนตัวของแต่ละคน (การเล่นที่เป็นส่วนตัว) การประนีประนอมในการบรรเลง ความเคารพในตัวบุคคล ความเชื่อ ความตั้งใจ และการพยายามที่จะไปพร้อม ๆ กันทั้งอารมณ์ และ เทคนิค นั่นเป็นสิ่งที่ต้องการ และหามานานครับ... และนั่นน่าจะเป็นเสน่ห์ของ Jazz " ดนตรีที่มีเพลงภาษาเดียว " ทั่วโลก...... (วันนี้ขออนุญาติเป็นแค่นี้ก่อนนะครับ เช้านี้ต้องเดินทางไป Sanya Jazz Festival ที่เมืองจีนครับ จะอัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์ และ เพลงของผมรวมถึง All the thing you are นี้ไป โชว์ให้ชาวต่างชาติได้รู้จักเมืองไทยในอีกแง่มุมนึง ... มุมของวัฒนธรรมดนตรี Jazz ครับ...     วันนี้จะมี Koh-Mr.Saxman                พี่ Hank โอสถ ประยูรเวช - Guitar & Vocal                พี่ หนึ่ง จักรวาร - Piano                อาจารย์จิ๊บ - Bass                คุณสยาม - Super Bebop,- Guitar...                คุณขงเบ้ง (แห่งผัดไทประตูผี) - Drum ครับ.. วันนี้วงดนตรีกระเหรี่ยง BAnd ของเราจะไปตะลุยแดนมังกรครับ.... กลับมาวันที่ 30 มาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 (ต่อเล้ย)      ครับอย่างที่บอกแหละครับ เสน่ห์ของการบันทึกเสียงประเภทเพลง Jazz เนี่ย ก็จะอยู่ที่บรรยากาศ ความสดของการเล่น การ Improvise การติดต่อสื่อสาร หรือแม้กระทั่งความที่ไม่ได้เนี๊ยบ 100 % เหมือนอย่างเพลง Pop ที่เน้นการทำ Programe ดนตรี , รายละเอียดเรื่องของเทคโนโลยี และการเลือกเสียง Keyboard , Loop, etc..  ไอ้ความที่ไม่เนี๊ยบเนี่ยแหละครับ คือเสน่ห์ ยังไงล่ะ..?   ก็เนื่องด้วยการบันทึกเสียงแบบพร้อมกันหมดทั้งวง มันก็มีโน่นนี่ที่ไม่ได้พร้อมเพรียงกันอย่างที่เรียกว่า 100% คืออาจจะมีเหลื่อม ๆ บ้าง , เสียง Double Bass มี noise บ้าง ,  หรือแม้กระทั่งเสียงฮึมฮัมของนักดนตรีเอง (เวลาได้ Feel ) น่ะครับ... เหล่านี้ล่ะครับ คือเสน่ห์ของเขาล่ะ... เราอัดเสียงกันอย่างสนุกสนาน จนครบทุก ๆ เพลง...... ใช้เวลาอีก 2 วันครึ่ง ก็ครบทุกเพลงครับ...  (เสร็จซะที)     อ้อ! ยังครับ .. ยังไม่ได้ Check อะไรเล้ย ว่าเป็นอย่างไร Sound ดีอย่างที่ได้ยินในหูฟัง และ monitor หรือเปล่า , ต้องเพิ่มเติมอะไรอีกมั๊ย? ทีนี้ล่ะครับ... ต้องไล่ Check ทีละเพลง ๆ เริ่มให้ Effect ที่เหมาะสม, เริ่ม Mix คร่าว ๆ โดยมี คุณ Paul ช่วยเหลืออย่างเต็มที่ พร้อมทั้ง Jeremy เองก็ไม่ปล่อยเลยล่ะครับ... เรียกว่า Check กันทุกเพลง ทุก Track เลยครับ และเลือก Take ที่ดีที่สุดออกมา  เพื่อที่จะลงมือ Mix อย่างเป็นทางการโดย Mr.Paul.. ในวันถัดมา.... คุณ Paul เริ่มลงมือ Mix เสียงในวันถัดมา และใช้เวลาอีก 2 วันสำหรับการ Mix ครับ... หลังจากนั้นจึงปล่อยให้เราเข้าไปฟังกันได้เพื่อที่จะแก้ไข ในสิ่งที่อยากให้เป็นที่สุด...    (ระหว่างนั้นโก้ทำอะไรหรือครับ.............? Shoping ไง....  เพื่อน ๆ หลายคนก็ติดต่อมาขับรถมาหากัน นัดกินข้าว ไปเที่ยว Beach , ไปร้าน SAx Shop""""""" โอ้ ! อลังการมาก... ครับ    ร้านที่ไปแล้วประทับใจมาก ๆ มีอยู่ 2 ร้านครับ..    ร้านแรกชื่อว่า Horn Connection ... อยู่ใน L.A. ย่าน ๆ ประมาณ Hollywood นี่แหละครับ เป็นร้านเล็ก ๆ แต่ WoW!   มีทั้ง Mark 6, Mark 7, Conn , King, Martin, SML, เรียกว่าแขวนกันเต็มข้างฝาเลยล่ะครับ.....อยากเป่าตัวไหนล่ะ หยิบเล้ย .. พี่โก้ก็เป่าซะหลายชั่วโมงครับ เรียกว่าลองทั้งร้านเลยก็ว่าได้ ...น่าแปลกใจมาก ๆ ครับ.. ระหว่างที่ลองแซกฯ 2 ชั่วโมงกว่า ๆ  ไม่มีลูกค้าเลยครับ.. เอ! จะเจ๊งมั๊ยเนี่ย?  เลยถามพนักงาน (ซึ่งมีอยู่คนเดียวล่ะครับ)  เขาตอบว่า อ้อ.. ไม่ต้องแปลกใจครับ  ที่นี่เขามีเจ้าของร้านเป็นช่างซ่อมแซกฯ และจะเข้ามาแค่ช่วง 16.00 - 19.00 เท่านั้น... ใครอยากมาเจอ ก็มาได้เวลานั้น เท่านั้นครับ.. ลูกค้าเลยรอ รอ รอ รอ เวลาเจ้าของร้าน (นายช่างใหญ่) อาจารย์พี่ K เรา เข้ามา ลูกค้าถึงจะเข้ามาเวลานั้นครับ...     อีกร้านชื่อว่า Sam Ash เป็นร้านขายเครื่องดนตรีรวม ๆ ครับ และก็มี Section ที่เป็น Sax อยู่ด้วยครับ... ที่บอกว่าประทับใจก็คือ... พนักงานใน Section ของ Sax  ก็เป็นนักแซกฯครับ.. คุยไปคุยมา ก็ Jam กันซะเลย...... เป่าเก่ง โ ตร... ที่นี่ก็อยู่ซะนานเลยครับ ได้ลองแซกฯ ลอง mouthpiece และ ซื้อของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับบ้านด้วย ทัวร์ Sax Shop,  Santamonica Beach, shoping, และอีกเรื่องที่ได้ทำก็คือ...ออกไป Jam ครับ..     ระหว่างรอการ Mix เสียง... โก้เองก็ออกตระเวณราตรีครับ.. ไปดู Concert Hank Jone, และไปโดนสาวญี่ปุ่นเชือดมาคร้าบบบบ โดนเชือด! ! ! !    (น่ากลัวมากกก)     อย่าตกใจไปครับ.. โดนเชือดบนเวทีต่างหากล่ะ...           ออกตระเวณราตรี ไปกับเพื่อน ๆ อาจารย์เต้, ไปที่ ๆ มี Jazz เล่นซะหน่อยซิ... ก็ไปเจอเอาร้านนึงครับ อยู่ไกลจัง แต่ร้านน่ารัก สวย และบรรยากาศดีครับ... (จำชื่อไม่ได้น่ะ)      ที่นั่นเป็นวงวัยรุ่นครับ เล่น Jazz แบบ Standard เพลงคุ้น ๆ หูทั้งน้านนน   อยาก Jam แล้วล่ะ เพราะว่า มือแซกฯ เป็นสาวน้อยชาวอาทิตย์อุทัย ตัวน้อย ๆ ละอ่อน ได้แนวเลยครับ.. เห็นประกอบแซกฯอยู่ก็เลยเข้าไปคุยซะ... ได้ความว่าสาวน้อยเรียนอยู่ที่ USC  (เรียน Jazz) น่ะครับ... ก็ทำความคุ้นเคยกัน "พี่เป็นนักแซกฯ ชาวไทยครับ... (น้องงง!) คงยังไม่เคยเจอเหมือนกันล่ะสิ... "ขอ Jam ด้วยนะ" น้องบอก "ตามสบายเลยจ้ะ"   (นี่แปลให้เรียบร้อยครับ)....       เราเลยบรรเลงเพลงแรกกันเลยด้วยเพลง Blue Trane (John Coltrane)....       วงวัยรุ่น (เด็ก ๆ ทั้งน้าน)  โดยเฉพาะมือแซกฯ ละอ่อน... เล่น Blue Trane และ Take Solo เป็นคนแรก.... พี่โก้ฟังแล้วอย่างงี้ครับ เก่งอะไรอย่างงี้! เนี่ย.... ตายแน่ ๆ (ดังมากใช่มั๊ยตาโก้ เจอเข้าให้แล้ว)... .... .... เอา ! ต้องลุยแล้วล่ะ.. รวบรวมสมาธิ ค่อย ๆ เล่น ค่อย ๆ สร้างประโยค ค่อย ๆ เป่า ไม่รีบร้อน เอาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้.... .... ..... ก็พอเอาตัวรอดมาได้ครับ..        แต่ต้องขอยอมรับว่า น้องญี่ปุ่นคนนี้ต้องซุ่มซ้อมอย่างหนัก ต้องจริงจังมาก ๆ กับเรื่อง jazz เพราะเท่าที่ฟัง เท่าที่สังเกตุดูอยู่ น้องเขาตั้งใจ และมีสมาธิดีมาก ๆ ครับ (เล่นยังกะ Coltrane.... เรามีศัพท์เรียกพวกนักเล่นสไตล์นี้ว่า Coltrane Scholl) เธอนี่แหละครับ... Coltrane Scholl จริง ๆ .... ก็ jam กับอีกซัก 3 เพลงครับ...   หอบเลยล่ะ... ลงไปหม่ำ Steak ดีกว่า เก็บเครื่อง........................... ครับนั่นก็เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่เรียกว่าประทับใจครับ... โลกนี้กว้างใหญ่ และมีคนเก่งอยู่ทุกซอก ทุกมุมของโลก ยิ่งถ้าใฝ่รู้ ขยันฝึกซ้อม และตั้งใจจริงล่ะก็ .. ไม่ว่าชาติไหน เพศใด ก็สามารถเป็นหนึ่งได้เช่นกันครับ...  Thanks for the Lesson... Chiko! (พรุ่งนี้กลับมาเล่าต่อคร้าบบบบบ Koh Mr.SAxman in Concert 1st  in L.A.) จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาต่อกันเลย...              ในระหว่างที่ตระเวณทัวร์ (ท่องเที่ยว & Shoping ) น่ะครับ.. โก้ก็มี โปรแกรมที่จะ Show Mini Concert ให้กับพี่น้อง เพื่อนพ้องชาวไทยใน L.A. ได้ชมด้วยครับ... อันนี้ต้องขอปรบมือให้น้องเล็ก (น้องรัก) จริง ๆ ครับ.. น้องเล็กลง โปรโมทในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นด้วยครับ.... (น่ารักมาก) ช่วงนั้นโก้เพิ่งจะทำ Album ชุดที่ 2 (Sax Appeal) เสร็จ แต่ยังไม่ได้วางแผงครับ ก็หยิบเพลง "เพราะเธอใช่ไหม" มาให้ชาว L.A. ได้ฟังกันก่อนเลยในครั้งนั้นครับ...         การ Show Concert ของโก้ ที่ L.A. ..... ฟังดูอลังการนะครับ.... แหละนี่คืออีกชีวิตจริงของศิลปินที่ต้องทำได้ทุกอย่างครับ... (อย่าเพิ่งงงนะ) Show Concert ที่ร้าน Stone ครับ...(ใกล้ ๆ กับร้านเครื่องเทศ ชื่อดังครับ) ถามว่า... เกร็งมั๊ย คาดหวังมั๊ย คิดว่าจะมีคนดูมั๊ย? แน่นอนครับ เนื่องจากไม่รู้เรื่องราวของตัวเองในต่างแดนเลย ก็ออกจะกังวลครับ ว่าจะมีใครมาดูบ้าง ? จะทำได้ดีมั๊ย? จะเล่นเพลงอะไรดี? หลาย ๆ ๆ ๆ ๆคำถามในหัว....            จากการคิดไปต่าง ๆ นานา ทำให้ออกอาการเกร็ง ๆ ครับ... บรรยากาศในร้าน Stone เป็นอะไรที่ไม่ใหญ่โตครับ... เล็กกว่าผับ (ที่เรียกว่าเล็ก ๆ ) ในเมืองไทยเยอะครับ...            โก้ เตรียมเอา Backing Track ใน Album ชุดแรก และในชุดที่สอง (ซึ่งยังไม่วางแผง) ไปด้วย... Sound Check ตอนกลางวัน... เล่นจริง ประมาณ 22.00 น.ได้ครับ...            ใครจะคิดครับ.... ใครจะคิดครับ.... Koh Mr.Saxman ว่าดัง ๆ อยู่ในเมืองไทย...  ในวัน Mini Concert กลับไม่ค่อยมีใครที่ไม่คุ้นตามาดูกันซักเท่าไหร่ครับ... ถ้าไม่มีเพื่อนพ้อง พี่น้อง แล้วล่ะก็ น่าจะมีไม่รู้จักเลยไม่ถึง 20 คนแน่ ๆ ครับ..  ถามว่าผิดหวังมั๊ย? (ที่มีคนมาดูน้อย)......ตอบว่า..นี่แหละคืออีกรสชาดนึงของชีวิตศิลปิน....  คือต้องยอมรับให้ได้ในทุก ๆ เรื่อง ทุก ๆ Feedback คือวิจารณ์ ด้วยความเคารพ... พอดีในวัน Concert เป็นวันที่รับปริญญา ของใครหลาย ๆ คนที่โน่นครับ...อาจจะทำให้การมาเที่ยวค่อนข้างลำบาก เพราะต้องอยู่กับครอบครัวครับ... Koh Mr.Saxman ต้องเป่าแซกฯ , ร้องเพลง , จัดเครื่องเอง , เปิด Backing Track เอง... และอีกมากมาย...      นี่แหละครับสิ่งที่ต้องเจอะเจอ สิ่งที่ต้องแก้ไขปัญหาจากประสบการณ์นี้นั่นก็คือ การต้องเชื่อมั่นในตัวเอง , เคารพบทเพลงของเราเอง, แล้วตั้งใจเล่นให้ดีที่สุด ...ไม่ว่าจะมีคนดูเพียงไม่กี่คน... ... Be Cool! ทุกที่ ทุกเวที เป็นประสบการณ์ครับ...     ในค่ำคืนนั้น เป็นวันนึงที่มีความสุข ... เล่นดนตรี ร้องเพลง ให้กับคนที่ชื่นชอบเราจริง ๆ ได้ฟัง... เพลง "เพราะเธอใช่ไหม" ได้ถูกร้อง และบรรเลงสดเป็นครั้งแรก... ที่นั่นครับ... กับคนฟังไม่ถึง 50 คน...     .... "จำนวนคนดูไม่สามารถบอกคุณภาพของศิลปินได้...  คนที่อยู่บนเวทีต่างหาก ที่เป็นผู้กำหนดคุณภาพของ Concert" ผ่านค่ำคืนนั้นมาจนได้... หายเกร็งเลยครับ... คนดูไม่ถึงครึ่งร้าน.... เล่นเอง ร้องเอง เปิดBacking Track เอง... ไม่มีการตกลงราคาก่อน.... เล่นเสร็จพี่ ๆ เจ้าของร้านก็แบ่งให้ คือช่วย ๆ กันน่ะครับ... พี่เขาช่วยเราน่ะนะ.....บรรยากาศ... ความเป็นกันเอง... คนแปลกหน้า.....รวบรวมความกล้า.... เล่นออกมาจากใจ.... มีความสุข.... ทำให้ดีที่สุด........ แค่นั้นก็เกินพอแล้วล่ะครับ... ........................................................................................................... (เดี๋ยวมีเวลาจะมานั่นอ่านทั้งหมด... และเผื่อมีอะไรเสิรมจะจัดให้นะครับ... เป็นกระทู้ที่ยาวววววว มากกกกกก  แต่สนุกครับ.. ที่ได้แบ่งปันความรู้สึกหลาย ๆ มุมของหัวใจให้ได้ฟังครับ... จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 12:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ================================== ตอนนี้ มีแค่นี้ค่ะ ... ถ้าพี่โก้มาเขียนเพิ่ม จะเอามาแปะให้ละกัน ปล. เน้นว่า เอามาให้อ่านเพราะเนื้อหามันดี ใครนินทาผกาว่าเปลี่ยนมาเชียร์นักดนตรีคนอื่น ถ้าใจแคบขนาดนั้น ขอให้ไ่ม่มีใครชื่นชมอีกเล้ยยยย เพี้ยงงงงง ...................... ================================== จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 13:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ^ ^ โห สงสัยมีฮอทไลน์ ต่อว่าผกาไปแล้วมั๊งเนี่ย ผกาเลย........ อย่าไปใส่ใจดีกว่าจ้า พี่โก้น่ารักจะตาย ใครไม่เชียร์ก็แย่แล้ว เคยเจอพี่โก้ไม่กี่ครั้ง แต่สองครั้งล่าสุด คือ ก่อนหน้านั้นที่งานคอนเสิร์ตที่ศูนย์วัฒนธรรม พวกเราตามไปขอลายเซ็นของ เออบี้ กรีน ก็เจอกันหลังเวที แต่ไม่ได้คุยอะไรกันนัก เพราะนิสัยเป็นคนไม่ค่อยกล้าคุยกะคนดัง กลัวถูกกัด (ฮา) แล้วล่าสุด เจอพี่โก้ที่ห้องประชุม ศ. สังเวียน ตอนงานทีสีสของ... แป่ว ลืมชื่อ (ทวีศักดิ์ โคลเทรน ป่าว ลืมจริงๆ อิอิ) ตอนเดินออกมาจากห้องประชุม สวนกับพี่โก้ พี่โก้กลับทักเราก่อนว่า "สวัสดีครับ" เราก็งงๆ หันไปมองซ้ายมองขวา อ้าว ไม่มีใครนี่หว่า ตกลงพี่โก้ทักเราแน่ๆ เลยหันไปพูด "สวัสดีครับ" แล้วก็ก้มหน้างุดๆเดินเลี่ยงออกมา เพราะกลัวคนดังกัด ฮิฮิ อ่อ เลยนึกได้ว่า พี่โก้น่าจะจำเราได้เมื่อครั้งที่แล้วที่ศูนย์วัฒนธรรม ก็เป็นความประทับใจเล็กๆ กับนักเป่าแซ๊กฯตัวไม่เล็ก นามว่าโก้ มิสเตอร์แซกแม๊นนนน อิอิ มีซีดี วีซีดีคารา'เกะพี่โก้ เกือบทุกชุดแหนะ ฮิฮิ จากคุณ : 16เมษา - [ 24 พ.ค. 50 13:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ป่าว ไม่มีใครโทรมาแบบนั้นหรอก คนที่โทรมาจะหวังดี ห่วง ๆ กัน ส่วนนอกนั้น ก็อย่างที่บอกว่า นินทา .... เหอ ๆๆๆ ของเอ๋ ได้คุยด้วย เพราะไรหว่า ... อ๋อ ตอนเล่นที่ Brick Bar กับ อ.โปรด ข้าพเจ้าไปดูบ่อย ๆ เลยทักทาย เพราะจบพาณิชยการพระนครเหมือนกัน เซียงเงี๊ยบฮ้อ! (เป็นชื่อภาษาจีนของ พ.พ.) ก็เลยได้คุยกัน ไม่ได้ส่วนตัวอะไรมากจ๊ะ เจอก็ทัก ... ส่วนซีดี ซื้ออยู่แล้ว แล้วก็เอามาให้เซ็น (ซีดีคนไทย ถ้าเพลงลักษณะแบบนี้ ซื้อหมดอยู่แล้ว ส่วนฝรั่ง ก็มีบ้าง เพื่อน write มาให้ download มาบ้าง ไรเงี้ย)   พอพี่เค้าบอกว่ามี website มี webboard ก็เข้าไปอ่าน ๆ แซว ๆ บ้าง (ก็หายเงียบไม่ได้เข้าไปเยือนมาร่วมครึ่งปี ตั้งแต่ย้ายมาพัทยานี่แหล่ะ) พี่โก้ ความจำดี จะจำได้ว่าใครชอบเพลงไร และ ... อ่อนน้อมถ่อมตน แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 50 13:46:22 จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 24 พ.ค. 50 13:43:46 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่ความจำดีได้งัย ไอ้ที่เขียนๆมาทั้งหมดเนี่ย ถ้าคนความจำไม่ดี เขียนไม่ได้หรอกจริงมะ ส่วนเรื่อง อ่อนน้อมถ่อมตน หนะ แค่อ่านไปไม่กี่บรรทัดมันก็แทรกมาปรากฏระหว่างบรรทัดอยู่แล้ว (อ่อ หมายถึงเวลาไปอ่านที่บอร์ดของพี่แกหนะ เวลาแกตอบคำถามคนอื่นๆ) เอ้า เชียร์ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 50 16:50:44 จากคุณ : 16เมษา - [ 24 พ.ค. 50 15:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เพิ่งทราบว่ามีรุ่นพี่ซีเงี้ยบฮ้อในบอร์ดนี้ซะด้วย หวัดดีอีกคนครับ พี่ pka ติดตามมานาน เพิ่งรู้ว่าเรียน พพ.?มาเหมือนกันครับ ^^ มจบปี 45 เป็นรุ่นน้อง ๆ ๆ  ๆ ของพี่โก้แหละครับ แต่เป่าไม่ได้เสี้ยวของพี่เค้าเล้ย จากคุณ : จอมมารพุงโต - [ 26 พ.ค. 50 20:20:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีจ๊ะจอมมารพุงโต พี่เอ๋ จบปีการศึกษา 38 (เรียน 34-38) ปวช. บัญชี / ปวส. คอมฯ ธุรกิจจ๊ะ แล้วมาเรียนต่อเนื่องรั้วครุยสีแดงแปร๊ด แถวพระราม 7 นับอายุเอาเองนะน้อง ว่าอายุเท่าไหร่ (แต่ตอนเข้า พ.พ. หน่ะ ยังเป็น ด.ญ. อยู่นะจ๊ะ เรียนข้ามขั้นมาหน่ะ) แต่ก็ยังรัก พ.พ. มาก ๆ เลยนะ วันเสด็จพ่อเนี่ย ถ้าอยู่กรุงเทพฯ ไม่เคยพลาด มาอยู่พัทยา ก็หาโอกาสไปไหว้ท่านที่สัตหีบ ถ้าผ่านดอนหอยหลอด ก็ไม่เคยพลาดเหมือนกัน จากคุณ : pka - [ 27 พ.ค. 50 21:06:31 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พี่ผกาเรียนจบตอนผมเข้าเรียนแล้วง่ะคับ >< อายุไม่มากหรอกครับ ส่วนครุยสีแดงแจ๊ดดด  แบบนั้น เห็นไปกันเยอะ ผมหัวทึบทึม ไปไม่ไหวครับ เหอะ ๆ ปล. ผมเรียนโฆษณา แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 50 07:03:12 จากคุณ : จอมมารพุงโต - [ 28 พ.ค. 50 07:02:25 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ้าว เรียนโฆษณามันก็เท่ห์นะ ไอ้ครุยสีแดงแจ๊ดหน่ะ ไม่ได้บอกว่าเก่งหรอก ข้อสอบง่ายจะตาย ง่ายกว่าสอบเข้าราชมงคล คลองหก ซะอีก ประมาณว่าเปิดภาคใหม่มาเพื่อดึงคนไปเรียนหน่ะ เพราะพวกคณะวิทยาศาสตร์เนี่ย ตัวดึงเงินเข้าสถาบันเลย (ยุคนั้น พี่ก็ค่าเทอม 28,000 แล้ว) ช่วงนั้น พี่รู้สึกว่า หัวสมองพี่ create อะไรเป็นการตลาดไม่ได้อ่ะ รู้สึกชอบตัวเลข เลยเลือก บ/ช แล้วพอเบื่อก็เบนมาเรียนคอมฯ แต่ตอนนี้มารู้ซึ้ง ว่าจริง ๆ พื้นฐานการตลาดต่างหากที่นำทางไปสู่ได้หลายอาชีพ ไม่ต้องมาทำงานนั่งเครียดอยู่แต่หน้าคอมฯ อย่างงี้ พี่เอ๋ว่า อีกไม่กี่ปีจะเริ่มเบนเข็มตัวเองแล้ว ... สายงานคอมฯ มันเปลี่ยนรุ่นกันไว ปล. อันนี้เป็นความเห็นของผู้หญิงทำงาน ที่ไม่มีพื้นฐานความคิดเรื่องให้คนอื่นมาหาเลี้ยงนะ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 50 13:09:17 จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 28 พ.ค. 50 13:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อุ๊ย ในแจ๊สคลับ เนี่ย เสื้อครุยแดงแปร๊ดกันหลายคน แต่อยู่คนละคุ้งน้ำกันเท่านั้นเอง อิอิ ผมก็อีกคน เหอะๆๆ จากคุณ : 16เมษา - [ 28 พ.ค. 50 16:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เออ สีครุยมันสวยจนถ้าอยากจะได้ปริญญาอีกใบ ก็ชักติดใจ ไม่อยากใส่สีอื่นแล้วหล่ะ แต่จริง ๆ สีสถาบันไม่เกี่ยวหรอกจ๊ะ อ้างไปงั้น จริง ๆ ยังไม่มีปัญญาเรียนต่อ เหอ ๆๆๆ   จากคุณ : เอ๋ (pka) - [ 28 พ.ค. 50 16:59:39 ]