ความคิดเห็นที่ 1 1. คนสร้างละคร สร้างละครเวทีดี ๆ (ดีในแง่คุณภาพ ไม่ใช่เม็ดเงิน) 2. การศึกษาที่จะให้ความรู้ความเข้าใจในการเสพศิลปะ (ไม่ใช่ไปเสพวัตถุนิยม) 3. คนดูเปิดมิติตัวเองมากขึ้น ไม่ใช่ปิดตัวเองหรือการตั้งอคติให้กับศิลปะหรือละครเวทีแนวอื่น ๆ 4. คนดูเปิดรับวัฒนธรรมการวิจารณ์มากขึ้น ให้ความสนใจกับบทความทางศิลปะมากขึ้น คือผมมองว่าการจะให้คนไทยดูละครเวทีเป็น มันก็เหมือนกับการตั้งโจทย์ว่าทำอย่างไรให้คนไทยดูหนังกัน "เป็น" นั่นแหละครับ ปัจจัยสำคัญของการจะทำให้ศิลปะ (ขออนุญาตมองสื่อนี้เป็น "ศิลปะ" มากกว่าจะเป็น "ผลิตภัณฑ์") แขนงนี้เติบโตขึ้นได้ ก็ต้องมีปัจจัยร่วมมาจากทุกฝ่าย คนดูจะดูเป็น ก็ต้องให้คนดูได้ดูละครที่มัน "ดี" ถ้าจะให้คนมาดูเยอะ ๆ แต่ละครห่วย คนดูก็จะจำภาพว่า เออนี่แหละละครเวที ถึงตอนนั้นมันก็จะแย่ เพราะทำให้รสนิยมของคนดูไปขึ้นกับผู้สร้างละครไปซะงั้น (ซึ่งจะแย่หรือดีก็ไม่รู้) เหมือนอย่างที่ทุกวันนี้คนออกมาโจมตีกันว่าละครทีวีไทยน้ำเน่า แต่ทำไมมันอยู่ได้ ก็เพราะวงจรมันมอมเมาจนคนคิดแล้วว่านี่คือสิ่งที่ถูก จนคนที่เขาทำสิ่งดี ๆ จริงเขาอยู่ไม่ได้ ละครเวทีก็เช่นกัน ถ้าผู้สร้างเน้นสร้างอะไรให้มันแมส ๆ จนคนดูมาดูล้นโรง แต่ถ้ามันไม่ได้ดี ไม่ได้สร้างรสนิยมอันดีให้คนดู วันนึงในไม่ช้า วงจรของศิลปะก็จะเข้าไปสู่ด้านที่เสพแต่สิ่งที่เป็นวัตถุนิยม (ในประวัติศาสตร์ละครเวทีก็จะเห็นได้จากช่วงของ Melodrama ที่ทุกอย่างประโลมโลกหมด ไม่ได้เกิดอะไรที่เป็นแก่นปัญญายกระดับชีวิตคนแต่อย่างใด) ขณะเดียวกันคนดูเองก็ต้องรู้จักเปิดใจยอมรับศิลปะแขนงนี้ และมีความคิดที่จะกล้าลองเสพงานประเภทต่าง ๆ ด้วย ไม่ใช่ตั้งแง่กับตัวเองว่าชั้นจะดูแค่มิวสิคเคิลกับละครตลกเท่านั้น (เพราะเสพง่าย) ส่วนงานอย่างอื่นไม่ดู (เพราะไปคิดว่าดูยาก) ถ้าคนดูตั้งแง่แบบนี้หมด ไม่ช้าละครที่สร้างเพื่อหวังทุนกำไรก็จะเฮโลไปฝั่งนั้นหมด แล้ววงจรก็จะเข้าไปสู่อีหรอบเดิม ๆ อีก เอาคร่าว ๆ ก่อนแล้วกัน ที่ผมยกเรื่องการศึกษามาพูดอีกประเด็น เพราะผมมองว่าคนไทยยังไม่ได้วางเรื่องระบบการศึกษาให้คนไทยได้รู้จักการ "เสพวัฒนธรรม" อันดีรวมไปถึงการเข้าใจในการวัดระดับคุณภาพของวัฒนธรรมนั้น ๆ  การเสพที่ว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องของละครเวทีเท่านั้นนะครับ รวมไปถึงศิลปะแขนงอื่น ๆ ด้วย เพราะจริง ๆ แล้ว "วัฒนธรรม" เหล่านี้คือรากเหง้าของมนุษย์เรา ที่มีคุณค่ามากกว่าเพียงแค่ความบันเทิงเท่านั้น จริงอยู่ว่าการไปดูละครจุดสำคัญอย่างหนึ่งคือการไปได้รับความบันเทิง แต่ความบันเทิงที่ดีนั้นควรหรือไม่ที่จะสร้างคุณค่าทางจิตใจให้ผู้ชมมากกว่าเสียงหัวเราะ หรือรอยน้ำตาบนใบหน้า ถ้าหากผู้ชมยังคิดเอาแต่ว่าไปดูเสพศิลปะ (ทั้งหนังทั้งละคร) เพียงเพื่อแค่ความบันเทิง หรือเป็นกิจกรรมยามว่าง (เพื่อเอาไว้ชวนเพื่อน แฟน กิ๊ก) ไปดู ไม่ช้ามันก็จะเป็นแค่ "ของเล่น" เท่านั้นแหละครับ ปัจจุบันเราลองย้อนถามว่าทุกวันนี้เราวัดความสำเร็จของละครจากตรงไหน สุดท้ายสื่อก็จะประโคมข่าวว่า "เพิ่มรอบแล้วตามเสียงเรียกร้อง" "คนเต็มล้นโรง" "ล้านแล้วจ้า" "ฟันแล้วไปสามสิบล้าน" "ละครลงทุน 20 ล้าน" "ละครเรื่องนี้ดาราเล่นเยอะ" "ฉากอลังการมาก ๆ ลงทุนไปหลายล้าน" ฯลฯ ซึ่งจริง ๆ แล้วปัจจัยดังกล่าวไม่ได้บ่งบอกเลยว่าละครนั้นดีหรือไม่ดีแต่อย่างใด มันเหมือนกับเราเอาวัตถุนิยมไปตัดสินคุณค่าทางศิลปะเสียนี่ ขณะที่บทวิจารณ์จากเหล่านักวิจารณ์ที่ชี้ให้เห็นข้อดีข้อด้อยของละครก็ไม่ได้รับความสนใจ ไม่ได้รับพื้นที่ในสื่อต่าง ๆ (แถมอาจจะพาลโดนโจมตีดังกระทู้ล่าง ๆ) ซึ่งจริง ๆ บทวิจารณ์และบทวิเคราะห์เหล่านี้คือหนึ่งในองค์ความรู้ที่สามารถอ่านแล้วต่อยอดได้ว่า "เวลาดูละคร ควรพิจารณาและเสพศิลป์อย่างไร" จุดประเด็นไว้เท่านี้ก่อนแล้วกันครับ แล้วเดี๋ยวมาว่ากันต่อ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 13:23:47 จากคุณ : surviorx - [ 2 ส.ค. 50 13:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 definition ของคำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ของเจ้าของกระทู้  หมายความว่าอย่างไร-จงอธิบาย???? คิดว่าโง่น่ะ ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าอุตส่าห์เรียนหนังสือเลือดตากระเด็น ทำมั้ยถึงไม่เข้าใจคำถามของเจ้าของกระทู้  แต่ต้องบอกว่าส่วนตัวไม่จัดเข้าอยู่ในคนดู 7 ประเภทของคุณเลย  ก็เลยอยากรู้ว่า คุณเอา key success factors ตัวไหนมาวัด  ขอบคุณถ้าจะอธิบายให้ฟังโดยละเอียด แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 13:42:25 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 13:38:53 จากคุณ : นัชชา - [ 2 ส.ค. 50 13:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แล้วละครเวทีมันพิเศษตรงไหน ถึงคิดว่าคนไทยดูไม่เป็น จากคุณ : แกะแหนม - [ 2 ส.ค. 50 14:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จนได้...........gdiupo,kc]h;r;dgik ชักจะชอบทู้นี้แล้วสิ ถกกันมันหยด กระทู้แบบนี้จะต่อยอดทางความและเป็นexerciseสมองที่ดีต่อเมื่อท่านทั้งหลายไม่ตกอยู่ในฉันทาคติหริออคติใดๆ เปิดใจรับฟังความคิดเห็นและนำเสนออย่างสร้างสรรค์ร่วมกันไปเรื่อยๆเถอะค่ะ คนไหนมีbackgroundด้านละครก็เอามาเล่าสู่กันฟังจะได้เป็นวิทยาทาน ท่านใดที่อยากรู้/มีข้อสงสัยจะได้มารับเอาไปเป็นประโยชน์ในการชมละครเวทีต่อไปในโอกาสหน้า อย่าเพิ่งโกรธที่อาจมีบางคห.ไม่ถูกใจท่านบ้าง เห็นไม่ตรงกะท่านบ้าง อย่าด่วนตัดรอนค่ะ เรากำลังเรียนรู้ร่วมกันอยู่ ค่อยๆอ่าน ค่อยๆแนะนำกันฉันมิตรเถอะค่ะ ยังอยากฟังความคิดเห็นจากท่านอื่นๆที่แอบอ่านอยู่อีก.... อ้าว... ใครแอบอ่านอยู่แสดงตัวมาซะดีๆ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 14:58:12 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 14:50:46 จากคุณ : Manuela - [ 2 ส.ค. 50 14:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ด้วยความรู้สึกส่วนตัวครับ   เวลาดู "ละครทีวี" เมืองไทยเเล้ว จะรู้สึกเหมือนกำลังดู  "ละครเวที"   เเต่เวลาดู "ละครเวที"  ดันรู้สึกเหมือนดู  "ละครทีวี"   พูดเอง งง เอง จากคุณ : Eiswein - [ 2 ส.ค. 50 15:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอแสดงความคิดเห็นนะครับ ผมว่า มันไม่มีปัญหาเลยครับ ถ้าจะมีทั้งละครคุณภาพกับละครแมส ไม่ต้องสนใจด้วยว่าคนจะดูเป็นหรือไม่เป็นครับ หรือต่อไปมันจะมีผลต่อการรสนิยมของใครครับ เพราะผมเชื่อว่ามันจะไปด้วยกันได้ ทุกๆอย่าง หนังสือ หนัง เพลง มันก็เป็นแบบนี้ มันควรจะเครียดก็ต่อเมื่อ งานที่มันแมสนี่มันแย่มาก แล้วปัจจุบันมันแย่มากหรือ? ผมว่าเปล่านะ มันก็แค่งานพาณิชศิลป์ธรรมดาๆ คณะละครเล็กๆยังไงๆก็ยังมีแฟนประจำที่ติดตามอยู่ ซึ่งก็คงไม่เกี่ยวกับว่าจะมีงานละครแบบแมสๆหรือไม่ (เช่นผมเป็นต้น) ซึ่งการที่มีละครแมสขึ้นมา ก็เหมือนเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ทั้งคนที่ดูละครเวทีเป็นประจำอยู่แล้ว หรือคนที่ไม่เคยดูมาก่อนก็ตาม ผมว่าจริงมันเป็นเรือ่งธรรมดามากๆ เพียงแต่ว่ามันดันเกิดมีความเห็นที่ต่างกันของคนสองขั้ว 1.คนที่ดูละครอยู่แล้ว แล้วรูสึกว่าการเข้ามาของละครแมส เป็นแค่กระแสวูบวาบที่ทำลายวงการละคร เพราะสร้างค่านิยมผิดๆ 2.คนที่ชอบงานละครแมสมากๆ แล้วรู้สึกว่าการวิจารณ์ของนักวิจารณ์หรือคนที่ไม่ชอบละครแบนี้เป็นเรือ่งรับไม่ได้ ผมว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ถ้า.... คนกลุ่มแรกเข้าใจว่าการเข้ามาของละครแมส มันไม่ได้ทำลายวงการละครที่มีอยู่ คนที่เคยดูมาก็ยังดูเหมือนเดิม หนำซ้ำคนที่ติดใจละครแมสอาจจะอยากต่อยอดทางความคิดเปิดใจดูคณะละครเล็กๆมากขึ้น คนกลุ่มที่สองเอง ก็ควรจะยอมรับให้ได้ว่าละครที่ชอบมันไม่จำเป็นต้องเป็นละครที่ดีที่สุด คนอื่นมีสิทธิที่จะแสดงความคิดเห็นที่แตกต่างได้ จากคุณ : chisoso - [ 2 ส.ค. 50 15:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยังไม่ค่อยเข้าใจประเด็นคำถามอ่ะครับว่าหมายถึง ทำอย่างไรคนไทยจะหันมาชมละครกันมากขึ้น หรือว่า ทำอย่างไรให้คนไทยที่มาชมละครเวที มาชมอย่างมีมารยาทที่เหมาะสม หรือว่า ทำอย่างไรให้คนไทยรู้ว่าเวลามาดูละคร ควรดูอะไร ดูอย่างไร (แล้วจึงตัดสินว่าเรื่องใดดี หรือไม่ดี) เดี๋ยวคืนนี้มาอ่านต่อนะ เราแสดงตัวแล้วนะตามที่คุณ Manuela บอก แล้วคุณล่ะ จากคุณ : เกล (Auriquelle de Lasniere) - [ 2 ส.ค. 50 16:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โดยส่วนตัวคำว่าดูเป็นไม่เป็นผมมองในแง่มารยาทในการชมมากกว่าครับ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่คนไทยดูหนังโรงไม่เป็น เช่น ไม่รู้ว่าห้ามคุยโทรศัพท์ ไม่ควรคุยกันในโรงหนัง ไม่ควรพาเด็กเล็กเข้ามาดูหนังด้วย บลาๆ ซึ่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ค่านิยมนี้ก็ถูกปลูกฝังผ่านสื่อต่างๆ เพื่อให้คนไทยกลุ่มที่ไม่เข้าใจมารยาทในโรงหนังได้เข้าใจมากยิ่งขึ้น ซึ่งผมเข้าใจว่าละครเวทีก็มีมารยาทที่แตกต่างจากการแสดงแบบอื่นบ้าง เช่น คอนเสิร์ทคุณจะกรี๊ดเวลานักแสดงร้องเพลงก็สามารถทำได้บ้าง แต่อย่ามากนัก ผมเคยเจอนักร้องวงดังจากต่างประเทศด่าคนไทยมาแล้วว่าอย่ากรี๊ดให้่มันมากเกินไปตอนเค้าร้องเพลง เช่นเดียวกับละครเวทีถ้าหากเพื่อนคุณหรือคนที่คุณชอบเล่นอยู่บนเวทีแล้วคุณกรี๊ดทุกฉากที่เค้าปรากฎตัวก็คงจะเกินไป (อันนี้ผมเจอตอนไปดูละครเวทีที่ต่างประเทศเรื่อง Guy % Doll) ส่วนเรื่องงานละครเวที เป้นงานศิลป์ชั้นสูงต้องเสพแบบพิเศษ หรือต้องทำงานที่มีคุณค่านั้น ผมอาจจะไม่ค่อยเห็นด้วยมากนัก เพราะโดยส่วนตัวผมมองว่าละครเวทีก็เหมือนภาพยนตร์​ มันมีหลายแนว ทั้งรัก ทั้งตลก ทั้งแบบกินใจ คุณมีสิทธิ์เลือกงานแบบที่คุณชอบ และไม่จำเป็นว่าการที่คุณไม่ชอบหนังที่ได้ออสการ์แปลว่าคุณดูหนังไม่เป็น นึกออกเท่านีครับไว้นีกออกเพิ่มจะมาเขียนเพิ่มเติม ปล ผมยังคาใจเรื่องการปรบมือตอนจบฉากมากเลย เพราะเท่าที่ีเคยดูมาทั้งในและนอกประเทศ ทั้งระดับมหาลัยและระดับมืออาชีพมันจะมีปรบมือตอนจบฉากทุกเรื่อง เว้นเรื่องเดียวที่ไม่มีคนปรบมือคือชายกลาง ซึ่งในกระทู้ก่อนหน้าของผมมีผู้รู้ท่านนึงบอกว่า "เราว่าหลาย ๆ คนตีความเรื่องการตบมือหลังจากจบฉากแต่ละฉากผิดไปน่ะ จริง ๆ แล้วตามมารยาทเค้าไม่ควรตบมือกันตอนเปลี่ยนฉาก นอกจากว่าเราจะประทับใจกันมาก จึงตบมือให้" วานผู้รู้ช่วยชี้แจ้งด้วยนะครับว่าจริงรึเปล่า กลัวไปเสียมารยาทในเรื่องอื่นน่ะครับ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 2 ส.ค. 50 16:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมว่าประเด็นอีกอย่างที่น่าคิดคือคำว่าละครแมสนะครับ ว่าไอ้ละครแมสเนี่ย มันคืออะไร แล้วมันดีเสียอย่างไร รวมทั้ง ละครแมสที่ดีกับละครแมสที่ไม่ดีมันต่างกันอย่างไร อันนี้ก็น่าคิดเหมือนกัน จุดทิ้งไว้ก่อน เด๋วมาแชร์ตอนกลับบ้านแล้วกัน จากคุณ : surviorx - [ 2 ส.ค. 50 17:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ เห็นด้วยกับ คห#8  โดยส่วนตัวคิดว่ามารยาทในการดูมหรสพเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งในสังคมไทย ขอย้ำว่า "มหรสพ" ไม่ใช่แค่ละครเวที จะให้พูดง่าย ๆ ก็คือ  คนไทยไม่มีวินัยในเรื่อง "เวลา"  ทั้ง ๆ ที่มีตั๋ว มีบัตรอยู่ในมือ ที่ระบุเวลาไว้แล้วว่าจะเริ่มแสดงเวลาไหน ก็ยังเอิงเอย ลอยชายกันมา พวกแก่ ๆ นั่นแหละตัวดี ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับเยาวชน แล้วแค่นจะมาดูมหรสพนอกบ้าน คิดว่าการมาสาย แล้วเดินเข้าโรงมันเก๋มาก แค่มารยาททางสังคมยังไม่รู้จักว่าควรปฏิบัติอย่างไร อย่างนี้จะมาหวังให้ลูกหลานเติบโตในสังคมที่ดี มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อผู้ใหญ่ในสังคมยังไม่รู้จักวินัยเลย แถมคนไทยส่วนใหญ่ก็ไม่กล้าทวงสิทธิของตัวเองเสียด้วย ยกตัวอย่างง่าย ๆ เรื่องแซงคิว เป็นเรื่องสุดฮิตของสังคมไทย  บางทีแก่หัวหงอกเป็นซะเอง พอถูกท้วง ก็มองตั้งแต่หัวจดเท้า ประมาณว่า บังอาจ มาว่าฉันได้ไง ฉันเป็นผู้ใหญ่กว่าแก  ซึ่งคนส่วนใหญ่กลับปล่อยผ่าน แต่ไม่ใช่เรา ถ้าทุกพร้อมใจช่วยกัน สร้างสังคมไทยที่มีระเบียบวินัย ฝันคงเป็นจริง จากคุณ : นัชชา - [ 2 ส.ค. 50 17:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิอิ.. ชอบจังค่ะ อิฉันไม่ใช่พวกเกรียน กระทู้นี้ก็ไม่ใช่กระทู้ล่อเป้า แต่ชอบฟังคนคุยกัน (เถียงกันในประเด็น) ขอบคุณทุกท่านที่มาแสดงความเห็นนะคะ และขออนุญาติทำตัวเป็นเจ้าบ้าน แบบว่าเคยชินกับวัฒนธรรมห้องหมาจตุจักร (เค้าทักทายคนมาตอบทู้ทุกคนนะคะ) และก้อเห็นว่าทุกคนเป็นมิตรเป็นเพื่อนใหม่หมดนะคะ ถึงไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร คุยกันได้เต็มที่เลย.. เอาเลย... จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 17:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอเค กระทูเปลี่ยนประเด็นเร็วมาก คุณ surviorx ที่คุณว่ามาเห็นด้วยนะคะ โดยเฉพาะที่บอกว่า " ที่ผมยกเรื่องการศึกษามาพูดอีกประเด็น เพราะผมมองว่าคนไทยยังไม่ได้วางเรื่องระบบการศึกษาให้คนไทยได้รู้จักการ "เสพวัฒนธรรม" อันดีรวมไปถึงการเข้าใจในการวัดระดับคุณภาพของวัฒนธรรมนั้น ๆ  การเสพที่ว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องของละครเวทีเท่านั้นนะครับ รวมไปถึงศิลปะแขนงอื่น ๆ ด้วย " แต่ที่ว่า "ถ้าจะให้คนมาดูเยอะ ๆ แต่ละครห่วย คนดูก็จะจำภาพว่า เออนี่แหละละครเวที ถึงตอนนั้นมันก็จะแย่ เพราะทำให้รสนิยมของคนดูไปขึ้นกับผู้สร้างละครไปซะ" อันนี้เห็นต่างนิดหน่อย คือฉันว่าละครเวทีมันเป็นการสื่อสารของมนุษย์ต่อมนุษย์ พลังการสื่อสารเป็นพลังที่แรงที่สุด และละครเวทีเป็นศิลปะที่"จริงแท้" มากๆ ไม่ว่าสไตล์อะไร ละครห่วยกับละครดี มันสามารถสัมผัสได้เชิงประจักษ์ค่ะ เราเคยเอา cats เปิดให้เด็กมัธยมดู ดูกันตาแป๋วเลย (ขนาดวีซีดีนะ) ฟังไม่ออกสักตัว ดูก็ไม่รู้เรื่อง แต่พลังมันดึงดูดจนเด็กอยู่กับจอได้ 20 นาที เราว่าละครเรื่องนี้มันดีน่ะ มันดีมีคุณภาพในแบบของมัน พวกนักวิชาการละครบางคนก็ออกจะดูแคลนละครเพลงอย่าง CATs แต่ละครของตัวเองโคตรน่าเบื่อเลย ง่วง..ดูไม่รู้ว่าต้องการจะบอกอะไร แถมต้องทำหน้าฉลาดเวลาดูด้วย เราต้องคอยดูว่ามันมีสาระอะไรในเบื้องลึกของละครเรื่องนั้นแบบที่เค้าให้สัมภาษณ์รึป่าว แต่ดูเท่าไหร่ก็ไม่เห็น แล้วเราก็เคยเห็นละครแบบเดียวกันที่ฝรั่งทำ เออ..มันสนุกแฮะ โคตรสนุกเลย ไม่เห็นน่าเบื่อเลย  จึงสรุปว่าละครบางแบบที่เครียดๆ ถ้าคนทำๆออกมาได้ดีก็สนุก สนุกแบบเครียดๆ นะ หนังกับทีวีนะ การแสดงห่วยก็ใช้เทคนิคการตัดต่อ มุมกล้อง การใส่เพลง ภาพ ช่วยให้น่าสนุกขึ้นมาได้ แต่ละครเวทีนั้นหลอกกันไม่ได้เลย มันจะแสดงความห่วยออกมาในนาทีใดนาทีหนึ่งเสมอ เพื่อฟ้องว่านักแสดงและทีมงานไม่ทำการบ้านเพียงพอ ดังนั้นคนมาดูฟ้าจรดทราย 2 ครั้ง 3 ครั้ง มันต้องมีดีจริงๆค่ะ ถ้ามาเพราะการโฆษณา เค้าก็จะมาดูแค่ครั้งเดียว เราไม่กลัวว่ากระแสละครแมสจะสร้างมาตรฐานให้คนดูละครเวที เพราะว่าละครเวทีไม่มีมาตรฐาน(อันเดียว) และเราก็เชื่อว่าถ้าละครไม่ดี คนไม่ดูหรอก ต่างจากทีวี ที่"ทนดูอยู่ได้" เพราะว่ามันฟรีๆ น่ะ เราว่าคนไทยแยกออกนะ ละครทีวีดีๆ กับละครทีวีห่วยๆ (เอางานซีรี่ส์เกาหลีคุณภาพขนาดแบบแดจังกึม คนไทยก็ติด) ถ้ามีละครโครงสร้างบทดีๆ มีสาระแทรก ถ้ารวมๆแล้วคุณภาพดีเค้าก็ติด ถ้าบทไม่ดี แต่นักแสดงดี เล่นถึงใจ เค้าก็คิด ไม่มีอะไรดีสักอย่าง แต่พระเอกนางเอกน่าสงสาร(ดี) เค้าก็ติด หรืออย่างน้อยนางอิจฉากรี๊ดเสียงดังดี เค้าก็ติดอีกแหละ เราว่าคนไทยเป็นคนที่ "อะไรก็ได้" และ "ชอบอะไรง่ายๆ" แต่ไม่ "โง่" นะคะ  คนไทย "ฉลาด" จะตาย ส่วนเรื่องละครแมสเนี่ย..ส่วนตัวฉันว่ามันต้อง share พื้นที่ของศิลปะให้กับความบันเทิง ลดความเฉพาะเจาะจงลง แล้วก็เปิดพื้นที่ให้กับอะไรกลางๆ และเข้าถึงรสนิยมคนได้แบบทุกเพศทุกวัยนะ ก็เหมือนหนังทำเงินฮอลลี่วู๊ดแหละ มันมีสูตรสำเร็จ(สูตรแห่งความสำเร็จ) งานโทรทัศน์ งานภาพยนตร์เป็น Mass Communication งานละครเวทีเป็น Face to Face com และ เป็น alternative มากกว่าเป็น Mass ยังไงยังไงละครเวทีก็ไม่มีวันเป็นกระแสหลักไปได้ ดังนั้นอย่าเผลอเอาละครเวทีไปเทียบกับหนังนะคะ กระดูกคนละเบอร์ คุณค่าของละครเวทีจึงไม่ได้อยู่ที่จำนวนเรตติ้งผู้ชม หรือรายได้นะเราว่า.. มันอยู่ที่ "ศิลปะ" แบบที่คุณว่านั่นแหละ จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 18:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณนัชชา ขอบคุณมาก ที่คุณถามว่า "definition ของคำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ของเจ้าของกระทู้  หมายความว่าอย่างไร-จงอธิบาย????" คุณชงลูกมาให้ดิฉันเตะพอดี ความจริงที่ถามก็เพราะเห็นกระทู้โน้นคุยกันแยะ ว่า"ดูเป็นดูไม่เป็น" แล้วก็เถียงกันไปมา คนละเรื่องเดียวกัน อันที่จริง จะเถียงกันก็ต้องมานิยามศัพท์กันก่อนเนอะ ว่าอะไรที่เรียกว่า "ดู ละครเวทีเป็น" และดูแบบไหนที่เรียกว่า "ดูไม่เป็น" 1.  ชวนคุณนัชชา และคุณ surviorx และคุณแกะแหนม และทุกๆ ท่าน    มาลองเสนอนิยามดีไหม   อย่างไรจึงเรียกว่าดูละครเป็น ปล.อย่าคิดว่าตัวเองโง่ เพราะอ่านกระทู้ของฉันเลยนะคะ การเรียนหนังสือเลือดตากระเด็นก็ไม่เกี่ยวกับว่าจะเข้าใจคำถามของฉันหรือไม่ เพราะว่าการเข้าใจคำถามหรือไม่ ไม่ได้บ่งบอกความโง่หรือฉลาด ไม่เข้าใจก็ถามมา จะได้สื่อสารกันให้เข้าใจไงคะ หรือไม่เข้าใจก็อาจเป็นเพราะฉันเขียนให้ไม่เข้าใจ คือคลุมเครือกำกวม หรือไม่ดิฉันก็อาจเป็นคนชอบถามคำถาม"โง่ๆ" อิอิ.. อย่าเพิ่งโกรธนา.. ก็บังเอิญฉันมันคนไม่ค่อยเข้าเรียนน่ะ และถ้าคุณไม่จัดเข้าคนดู 7 ประเภทที่ดิฉันตั้งข้อสังเกต คุณมาดูละครคุณบอยเพราะอะไรเล่าคะ บอกมาเลย อาจจะได้อยู่ในประเภทที่ 8 ไง ฉันจะได้มีความรู้เพิ่มไงคะ ส่วนการจัดประเภท 7 ประเภทนี้ ฉันไม่ได้ใช้ key success factor อะไรหรอกก็เป็นการตั้งข้อสังเกตเอาชุ่ยๆ ตามประสาคนชอบตั้งสมมติฐานน่ะคะ ก็ดูๆ แล้วมันมีคนดูอยู่ 7 พวก แล้วที่น่าสนใจก็คือพวก "1-3" เพราะคุณบอยดึงคนกลุ่มนี้มาดูได้ ในขณะที่ที่ผ่านมาวงการละครเวทียังทำได้น้อย (อย่าเถียงเลยนะวงการละครเวที เพราะถ้าทำได้มาก มันก็คงเป็นธุรกิจไปนานแล้ว)   ถึงได้ถามว่าทางทีมงานได้สำรวจไว้ไหม น่าเสียดายองค์ความรู้ จะดีมากหากให้แฟนๆ หลายพันคน กรอกแบบสอบถาม ที่ถามว่า "คุณมาดูละครเรื่องนี้เพราะอะไร" "ดูมาแล้วกี่รอบ" ทำไมมาดูหลายรอบ "เคยดูละครเวทีมาก่อนหรือไม่" ฯลฯ แล้วนำมาประมวลผล ก็จะได้คำตอบแบบไม่ได้อวดอ้างว่า.. ถกลเกียรติ วีรวรรณ สร้างกระแสใหม่ ปลุกความนิยมละครเวที ชักนำผู้ไม่เคยดูละครเวทีถึงร้อยละ...ให้มาดูฟ้าจรดทราย.. หนึ่งในจำนวนนั้น มีถึง ....เปอร์เซ็นต์ที่มาดูเป็นรอบที่ 2 และ 3 ถ้าทางทีมงานทำไว้แล้ว ก็น่าประมวลผลออกมานำเสนอนะคะ พวกขี้อิจฉาจะได้เถียงไม่ออกไง ส่วนเรื่องปัจจัยสู่ความสำเร็จ ดิฉันก็ดูๆ เอา คิดๆ เอาเองแบบชุ่ยๆ อีกล่ะค่ะ คุณเรียนมาเยอะก็ลองคิดตามและวิจารณ์ดูสิคะ ว่าไอ้ 6 ข้อที่ฉันว่านั้น มีส่วนเป็น key success factor ที่ทำให้งานของคุณบอยประสบความสำเร็จจริงหรือเปล่า..  ถ้าไม่เห็นด้วยก็บอกว่าไม่เห็นด้วย ไม่จริง ก็บอกมา คุณก็ว่าของคุณมาว่าอะไรเป็น  key success factors ที่ทำให้คุณบอยประสบความสำเร็จในทัศนะคุณ ฉันรอฟังอยู่ค่ะ.. ปล. ฉันไม่ได้เลคเช่อร์ ไม่ได้คาดหวังให้คุณเชื่อ ไม่ได้สร้างมาตรฐานอะไร แค่ตั้งข้อสังเกต และก้อชวนคุยเท่านั้นเองจ้า.. จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 18:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณแกะแหนม อิฉันก็ไม่แน่ใจนะคะว่าคนไทยดูเป็นหรือไม่เป็น ยังสรุปไม่ได้นะคะ แต่ที่อิฉันจะตอบคำถามคุณมันพอสรุปได้ค่ะคือว่า ที่คุณถามว่า "แล้วละครเวทีมันพิเศษตรงไหน ถึงคิดว่าคนไทยดูไม่เป็น" "ละครเวทีมันพิเศษจริงๆ ค่ะ" เพราะ...มันทำให้คนเถียงกัน เถียงกันไม่เลิกมาหลายกระทู้แล้ว คนทำละครด้วยกันแต่คนละแบบ ก็เถียงกัน คนไม่ได้ทำไม่ได้เรียนแต่บังเอิญชอบดูก็เข้ามาเถียงด้วย คนเรียนมามากแต่ไม่ค่อยได้อยู่เมืองไทย ก็เอามาตรฐานฝรั่งมาเถียง อาไรแบบเนี้ย.. มันพิเศษเพราะมันทำให้คนเถียงกันไม่จบนี่แหละ ในขณะที่ละครโทรทัศน์ คนไม่ค่อยเถียงกันหรอก ดูแล้วมันดี ก็เห็นเออออกันทั้งบ้าน ดูแล้วมันห่วย ก็บ่นกันทั้งซอย.. ละครบางเรื่องผัวชอบบอล เมียบ้าละคร ยังติดทั้งคู่ดูด้วยกันได้ ทำไม๊..ละครเวทีทำแบบนั้นไม่ได้ ?? จะคุยกันเรื่องละครทีวี นั่งร้านก๋วยเตี๋ยวก็คุยกับแม่ค้าได้ แล้วมาเม้าท์ต่อที่ออฟฟิตก็ได้ แม่บ้านถูบ้านก็เข้ามาร่วมวงได้ทันที ไม่มีแบ่งชั้นวรรณะ คุยกันออกรสสนุกปาก ทำไม๊ทำไม เรื่องละครเวทีคุยกันไม่สนุก คอยแต่จะมีคนชวนทะเลาะ.. อย่างงี้ไม่เรียกว่า "พิเศษ"จะให้เรียกว่า "ธรรมดา" ได้ไหมเนี่ย.. จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 18:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณ Manuelaและเห็นด้วยมั่กๆค่ะ คุณ Eiswein งงเหมือนกันค่ะ มาขยายต่อหน่อยสิ ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้นล่ะคะ เห็นด้วยกับคุณ chisoso ที่ซู๊ดๆๆๆๆ ก็ที่มาตั้งกระทู้ก็รู้สึกแบบคุณนี่ล่ะค่ะ ก็เลยอยากชวนคุยให้มาจูนกันซะหน่อย คุณเกล (Auriquelle de Lasniere) คืองี้ค่ะ 1. ทำไงให้คนมาดูละครเวทีกันมากๆ ฉันไม่สงสัยค่ะ 2. ทำไงให้คนมาชมละครเวทีมีมารยาท ก็ไม่สงสัยมาก (แต่ใครจะแนะนำก็อยากฟัง) ที่สงสัยมากคือเห็นคุยๆ กัน เกี่ยวกับการดูละครเป็นหรือไม่เป็น ฉันเห็นประเด็นมันน่าสนใจ ก็เลยมาถามต่อว่า ทำอย่างไรให้คนไทยดูละครเป็น ? เชิญตีความคำถามนี้ตามชอบใจค่ะ บางท่านข้างบนเสนอมาว่า "ต้องนิยามก่อนว่าดูละครเป็นคืออะไร" ฉันก็เห็นด้วย อย่างที่คุณว่า " ทำอย่างไรให้คนไทยรู้ว่าเวลามาดูละคร ควรดูอะไร ดูอย่างไร (แล้วจึงตัดสินว่าเรื่องใดดี หรือไม่ดี)" ก็เห็นด้วยค่ะ เป็นคำถามที่ดีค่ะ อยากรู้อยากฟังความเห็นค่ะ คืนนี้ช่วยกลับมาตอบด้วย จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 18:47:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณน้ำค้างยามเช้า ตอบได้เคลียร์ดีค่ะ ขอบคุณมาก ดังนั้นถามเรานิยาม "การดูละครเป็น" คือ "ดูอย่างรู้มารยาทในการชม" การดูเป็นไม่เกี่ยวกับ "การชอบ" หรือ "ไม่ชอบ" ละครที่ดู ถ้าเราไปดูละครแล้วชอบ แต่นักวิจารณ์ไม่ชอบ ก็ไม่ได้แปลว่าเรา "ดูไม่เป็น" ดูละครเป็นคือสามารถไปดูละครที่โรงละครตั้งแต่ต้นจนจบได้โดยไม่เสียมารยาท ก็เห็นด้วยค่ะ ขอยกให้ "มารยาทในการชมละคร" เป็นบัญญัติข้อแรกของการชมละครเป็น (ทำตัวใหญ่ไม่เป็นค่ะ) เพื่อนๆ เห็นด้วยไหมคะ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 19:03:11 จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 19:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอกลับไปที่คำถามคุณณัชชาดีกว่า อะไรคือนิยามของคำว่า.."ดูละครเป็น" ? การดูละครเป็นหมายความว่าอย่างไร ? ฉันขอยกที่คุณเกล บอกไว้ว่า คือ การ "..รู้ว่าเวลามาดูละคร ควรดูอะไร ดูอย่างไร" เพื่อนๆ คนอื่นคิดยังไงคะ?? แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 50 19:59:33 จากคุณ : chaosy - [ 2 ส.ค. 50 19:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คิดว่า การทำให้คนหันมาดูละครเวทีมากขึ้น ก็เป็นวิธีหนึ่งในการทำให้คนดูละครเวทีเป็นมากขึ้นนะครับ จากคุณ : หรือว่าไงครับท่าน - [ 2 ส.ค. 50 19:27:27 A:125.25.71.72 X: TicketID:142259 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ประเด็นที่ว่าคุณบอยทำให้คนดูละครเวทีมากขึ้นนะแน่นอน  ถือว่าเป็นผู้บุกเบิกละครเวทีอย่างเต็มรูปแบบ (ขอชื่นชม)  แต่ประเด็นที่ถามว่าจะทำให้คนดูละครเวทีเป็นขึ้นหรือไม่นั้น  น่าจะขึ้นอยู่กับการแข่งขันมากกว่า  (ของ Production อื่นๆ)  หรือพูดง่ายๆว่ามีทางเลือกให้ดูมากขึ้นแค่ไหน   คือศิลปะวัดเชิงคุณค่าไม่ใช่เชิงปริมาณ  ย่อมไม่มีคำจำกัดความ  เปรียบเหมือนทุกคนรู้จัก “ความดี”  แต่ไม่มีใครให้คำจำกัดความได้ว่าความดีคืออะไร  แต่ทุกคนสามารถตอบได้ว่าอะไรดีกว่าอะไรถ้ามีสิ่งมาเปรียบเทียบ (ตอนนี้เหตุผลส่วนใหญ่จึงมีแต่ประเด็นสนับสนุนว่าละครเป็นที่ นิยม หรือ ไม่นิยม ชอบ หรือไม่ชอบ  เท่านั้น)   สำหรับเรา  “ดูเป็น”  หรือไม่  ความสำคัญน่าจะอยู่กับองค์ประกอบด้านศาสตร์และศิลป์ของศิลปะแขนงนี้มากกว่า  “ดูเป็น”  จึงขึ้นอยู่กับ กรอบประสบการณ์อ้างอิงของแต่ละคน  พูดง่ายๆ  คุณดูละครเวทีแบบไหนมาบ้าง (มันมีกี่แบบกันนะ)  ดูมามากแค่ไหน  (กี่เรื่องแล้วจ๊ะ)  ดูมาหลากหลายหรือเปล่า (หลายค่ายมั๊ย)  เคยดู CAST ใครมาบ้าง (นักแสดงที่มีความสามารถระดับไหนกันมาบ้าง)   ยกตัวอย่าง   บางคนดูมาเยอะมาก   บางคนดูมาไม่มาก  บางคนไม่เคยดูมาก่อน  บางคนเคยทำละครมาแล้ว  บางคนเคยแสดงละครมาก่อนด้วยซ้ำ  หรือประเภทนักดนตรีมาดู  นักประพันธ์มาดู  ซึ่งแต่ละคนล้วนมีพื้นฐานที่แตกต่าง  มีความรู้สึกกับการดู Play หรือ Musical Play  เรื่องเดียวกันแตกต่างกัน   บรรทัดฐานไม่เท่ากันไม่เหมือนกัน  ประทับใจหรือไม่ประทับใจแตกต่างกัน แต่คนที่มีประสบการณ์มากกว่า   จะแสดงความคิดเห็นต่อละครเรื่องหนึ่งได้อย่างมีเหตุมีผลใกล้เคียงกับความจริงมากกว่า  คนที่ดูมาหลากหลายและแตกต่างเท่านั้น  จึงจะมีพื้นฐานของความรู้ที่จะสามารถเปรียบเทียบ   และเห็นข้อดีข้อด้อย   คนดูละครเวทีมาแล้วเป็นสิบเป็นร้อยเรื่อง  ดูละครเวทีเรื่องเดียวกันแค่ครั้งเดียว  อาจแสดงความคิดเห็นได้ใกล้เคียงความเป็นจริงมากกว่า  คนที่ไม่เคยดูละครเวทีมาก่อน  แต่ดูเรื่องเดียวกันเป็นสิบรอบด้วยซ้ำ   คนที่หลงเสน่ห์ละครเวทีหรือละครเพลงอย่างจริงจัง   จึงเป็นคนประเภทที่ช่างสรรหาดู  ดูมาแล้วหลากหลาย  ยิ่งประเภทใครบอกว่าอะไรเลิศต้องพิสูจน์  พิสูจน์ความเชื่อที่มี  บางครั้งจะพบว่ามันอาจไม่ได้ดีอย่างที่คนอื่นเค้าพูดกันขนาดนั้น  หรือมันดีแต่ทำไมไม่มีใครเคยพูดถึงบ้างหนอ ดูเป็นหรือไม่เป็น  จึงขึ้นอยู่กับคุณใจกว้างแค่ไหน  กล้าทำลายกำแพงของ อคติ  มากน้อยแค่ไหน  ศึกษาทำความรู้จักกับศิลปะแขนงนี้มันมากน้อยแค่ไหน  และที่สำคัญกล้ายอมรับความจริง  พิสูจน์สิ่งที่ตัวเองเชื่อว่ามันดีมากแค่ไหน  คุณอาจพบว่าสิ่งที่คุณชอบ  กลับไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดก็ได้   แล้วถ้าคุณพบสิ่งที่ดีกว่าสิ่งนั้น  คุณจะจัดการความรู้สึกของคุณแบบไหน  คุณจะเป็นแบบคนประเภทปิดหูปิดตา ช่างมันเถอะก็ฉันชอบของฉัน  หรือจะยอมรับสิ่งใหม่เข้ามาแทนที่  หรือยังคงไว้อย่างเข้าใจว่า เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า  (อันนี้แหล่ะคือความแตกต่างกับการดูเป็นหรือดูไม่เป็นสำหรับเรานะ) จากคุณ : wmv - [ 2 ส.ค. 50 20:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาตอบคุณเจ้าของกระทู้ ละครเวทีของไทยเรอะคะ  ถ้าถามว่าดูมาบ้างหรือ  ตอบได้เลยว่า ล่าสุดที่ดูคือ "อลหม่านบ้านทรายทอง" ครั้งเดียว แล้วเลิกดูไปเลย  ไม่ใช่ว่านักแสดงไม่เก่ง จำได้ว่าที่ไปดูตอนนั้นเพราะ 1.  ชอบ คุณจารุณี สุขสวัสดิ์ 2.  อยากรู้ว่าเบนซ์ พรชิตา จะเล่นเป็นพจมานแบบไหน แค่นั้น ไม่มีอะไรมาก ไม่เคยคิดหาสาเหตุว่า ทำไมบทจะต้องอย่างงี้ อย่างงั้น ไม่มีในสมอง เพราะคิดว่าการดูมหรสพทุกประเภท คนดูแต่ละคนรับได้ไม่เท่ากัน เพราะ perception ของผู้ชมแต่ละคนไม่เหมือนกัน   ดิฉันไม่ชอบดูละครทีวีเลย  บอกได้ว่าละครทีวีเรื่องล่าสุดที่ดูคือ "รักในรอยแค้น" ที่มีแท่ง กับ นุสบา เป็นคู่พระนาง แล้วก็ดูแค่ตอนจบ เพราะอยากรู้ว่า คุณบอยจะฆ่าความรู้สึกคนดูทางบ้านหรือเปล่า ซึ่งคุณบอยก็ทำ ส่วนใหญ่ดิฉันจะชอบอ่านหนังสือ กับดูรายการสารคดีมากกว่า  รายการต่างประเทศที่เป็นโชว์ หรือ ดนตรี ก็ดูก็ฟังนะ  แต่ไม่เคยคิดจะศึกษาว่า ทำไมท่อนนี้เขาต้องใช้ไวโอลิน ทำไมท่อนนี้ต้องใช้คนร้องเสียงแบริโทน ไม่สนใจ แค่ฟังเพลิน ๆ ฟังแล้วชอบ ฟังแล้วเกิดจินตนาการว่าท่อนนี้มันน่าจะเป็นภาพอะไรในสมองของเรา แค่นั้นจริง ๆ จำไม่ได้ว่าอลหม่านบ้านทรายทองมันผ่านมากี่ปีแล้ว  แต่ที่แน่ ๆ ดิฉันไม่เคยดูละครเพลงของไทย ไม่ว่าจะเป็นบัลลังก์เมฆ คู่กรรม หรือ ทวิภพ แต่ก็มีโอกาสไปดูละครเวที และ ละครเพลงของต่างประเทศบ้าง ทั้งที่มาแสดงในไทย และมีโอกาสไปดูถึงถิ่น ก็เพลิดเพลินดี แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องกลับไปดูอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่าดิฉันไปดู "ฟ้าจรดทราย เดอะมิวสิคัล" ทั้งหมดรวมแล้ว 7 รอบ เพราะอะไรถึงดูได้บ้าเลือดขนาดนี้?  ตอบไม่ได้  ทุกวันนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้  และคิดว่าถ้ายังเปิดแสดงอยู่อีก ก็คงจะไปดูอีกเรื่อย จนกว่าจะหยุดการแสดง เคยถามตัวเองว่าเพราะอะไร? ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกที่คุณบอยประกาศว่าจะให้ มอส รับบท ชารีฟ ซึ่งขอบอกตรงนี้เลยว่า ตอนนั้นมีความคิดว่าคุณบอยสติไม่ดี (บอกแล้วไงว่าไม่รู้จักดารา นักร้อง นักแสดงไทย รุ่นใหม่ ๆ เลย) ในใจคิดแต่ว่า มอสไม่ใช่ มันขัดความรู้สึก แต่สุดท้ายก็ไปดู เพราะอยากพิสูจน์ คำว่า "พิสูจน์" มันมีแรงดึงดูดมหาศาลนะคะ เพราะตอนนั้นตั้งใจเลยว่า ถ้าผู้แสดง แสดงได้ไม่ดี จะเดินออกจากโรง สุดท้ายดิฉันนั่งดูจนจบ ตอนที่มอสอ้าปากร้องเพลง "ปณิธาน" บอกตัวเองเลยว่า นี่แหละ คือ ชารีฟ ผู้ชายที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิต มีความจงรักภักดีต่อบ้านเมือง ตอนนั้น ขนหัวขนคอลุก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เดินออกจากโรงละครก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองไม่อิ่มกับการแสดง รู้สึกอิ่ม รู้สึกดี นักแสดงทุกท่านทำหน้าที่อย่างเต็มที่ น่าประทับใจ สุดท้าย ครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3 จนถึงครั้งที่ 7 ก็ตามมา ทุกครั้งที่ไปดู จะได้รับความประทับใจที่แตกต่างกันไปทุกครั้ง ไม่เคยซ้ำกันสักครั้ง คุณเจ้าของกระทู้พูดว่า การแสดงละครเวทีคือการสื่อสารสองทาง ถูกแล้วค่ะ แต่อะไรคือ Key Success Factors ของคุณบอยหรือคะ? ถ้าจะให้อธิบาย ขออธิบายอย่างคนที่ต้องอาศัยความมานะพยายามในเรื่องการเรียนมากกว่าคนอื่นว่า "ความสามารถในการผสมผสานศาสตร์กับศิลป์" ยังไงละคะ "ศาสตร์" ที่ว่า ก็คือการบริหารจัดการ resources ทั้งหมดที่คุณบอยมีอยู่ รวมทั้งความสามารถทางการตลาดที่มองทะลุ loop ทั้งหมด แล้วร้อยสิ่งเหล่านี้กับงานศิลป์ เพราะคุณบอยบอกว่า เธอทำละครเพราะต้องการให้คนดูดูแล้วมีความสุข โจทย์นี้แหละค่ะที่คุณบอยตีแตกกระจุย  เพราะความต้องการพื้นฐานทั้งหมดของมนุษย์ สุดท้ายจบที่คำว่า "ความสุข"  และเธอสนองความต้องการพื้นฐานของผู้ชมที่มีกำลังซื้อมากพอที่จะมาเสพความสุขที่เธอจัดไว้ให้ได้ในช่วงเวลา 3 ช.ม.  แค่นี้แหละค่ะ  ที่คุณบอยทำ และดิฉันคิดว่านี่คือ Key Success Factor ที่สำคัญที่ทำให้คุณบอยประสบความสำเร็จ EDIT>> อีกอย่างที่ต้องพูดถึง ขอยกความดีให้ทีมงานค่ะ โดยเฉพาะทีมเขียนบทที่สามารถจับแกนเรื่องของบทประพันธ์ แล้วปรับเนื้อเรื่องให้ตรงใจคนดู โดยไม่เป๋  ภาษาที่ใช้ก็เข้าใจง่าย ตรงไปตรงมา  นักภาษาศาสตร์หลาย ๆ คน ก็เห็นมาพูดมาวิจารณ์เหมือนกันว่า ใช้ภาษาได้ไม่ดี ไม่มีแม่กด แม่กง คนเขียนบท คนประพันธ์ไม่มีคลังคำอยู่ในหัว อะไรทำนองนั้น ขอประทานโทษ! ดิฉันเป็นคนไทย ที่เรียนภาษาไทย เพียงแค่เอาไว้สื่อสารพูดจาภาษามนุษย์กับคนอื่นเขาพอรู้เรื่อง ทำงานได้ ไม่อดตาย ไม่ได้คิดจะมานั่งแต่งกาพย์ยานี 11 หรือ กลอนสี่สุภาพ  ก็เลยคิดว่า ทีมงานของคุณบอยทำงานในด้านนี้ได้ดีแล้ว ซึ่งถ้าคุณดูละครเวทีเรื่อง "ฟ้าจรดทราย" ด้วยใจที่ปราศจากอคติ คุณจะเห็นว่านักแสดง ทีมงาน ฯลฯ ทำงานได้ละเอียดมาก  ดิฉันซึ่งเป็นคนดูซะอีก ที่หยาบ ไปสามารถจับรายละเอียดทั้งหมดของการแสดงบนเวทีไว้ได้ในครั้งเดียว จนต้องกลับไปดูหลายหลายครั้ง ไหน ๆ ก็ยกตัวอย่าง "ฟ้าจรดทราย"แล้ว ก็ขอพูดถึง "คู่กรรม" ละครเพลงที่ใคร ๆ ก็พูดว่า การแสดง และ การร้องเพลงของคุณธีรนัยนั้น ระดับเทพ แต่ทำไม คู่กรรม เดอะมิวสิคัล ที่ใกล้จะเปิดม่านแล้ว จึงเงียบได้ขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ ดรีมบ๊อกซ์ จับมือกับ CM ซึ่งเป็นบริษัท PR ระดับมือพระกาฬ แล้วแท้ ๆ ดิฉันมีบัตรคู่กรรม อยู่ในมือแล้ว และรอเวลาที่จะไปดูละครเรื่องนี้เหมือนกับที่เคยรอที่จะไปดู "ฟ้าจรดทราย" เพื่อ "พิสูจน์" ว่า "คู่กรรม" จะสามารถดึงดิฉันให้กลับไปดูซ้ำได้อีกหลายหลายครั้งหรือเปล่า อีกประการหนึ่ง สิ่งพิเศษสิ่งหนึ่งที่ดิฉันได้รับจากการไปดู "ฟ้าจรดทราย" ก้คือ ดิฉันได้เพื่อนใหม่ค่ะ เพื่อนใหม่ที่มีอายุใกล้ ๆ กัน รุ่นน้อง ไปจนถึงระดับรุ่นลูก ซึ่งคนล่าสุดอายุแค่ 12 ปี เองค่ะ  เพื่อน ๆ น้อง ๆ หลาน ๆ พวกนี้ คือกลุ่มคนที่ไปดูฟ้าจรดทรายแล้วชอบ มีความสุข เราคุยกันผ่าน net อยู่ระยะหนึ่ง วันอาทิตย์นี้พวกเรานัดมีตติ้งกันครั้งแรกหลังจาก ฟ้าจรดทราย ปิดม่าน บางคนไม่เคยเห็นหน้ากัน บางคนเคยเจอกันรอบสุดท้าย แต่ทุกคนตื่นเต้น มีความสุข และดีใจที่จะได้เจอกันในวันอาทิตย์ สังคมแบบนี้ค่ะ ที่ดิฉันต้องการ  มิตรภาพที่ไม่มีคำว่าเพศ วัย ทุกคนเท่าเทียมกัน ให้เกียรติกัน และพวกเขาก็เสพงานศิลป์ในแนวทางและรูปแบบของตัวเอง โดยที่ไม่มี "อัตตา" มาตัวกำหนดความเป็น หรือ ไม่เป็นค่ะ สิ่งเหล่านี้ค่ะที่ดิฉันคิดว่า คุณบอย และ ทีมงานสมควรจะได้รับความชื่นชม เพราะพวกเขาได้ทำให้สิ่งอัศจรรย์เกิดขึ้น อย่างน้อยก็ในโลกใบเล็ก ๆ ของดิฉัน EDIT>> คิดว่าคงจะมีคนเข้ามา posted คำว่า "ว่าแล้วเชียว" เหมือนกระทู้ข้างล่าง ก็เลยคิดว่า posted ไว้ให้ก่อนเลยค่ะ  จะได้ไม่ต้อง posted ให้เปลืองพื้นที่ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 07:32:17 จากคุณ : นัชชา - [ 3 ส.ค. 50 00:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบความเห็นคุณ chisoso ในความเห็น 6 ขอบคุณที่เตือนให้ระลึกว่ากระแสหลัก อย่างไรก็ไม่มีผลกับรากเหง้าที่มีอยู่ ไม่เพียงแต่ละครเวที แต่วงการอื่นๆก็น่าจะมีปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นด้วยกันทั้งนั้น ได้อ่านที่คุณ wmv เขียนรื่องนิยามความดี ชวนให้นึกถึง ส.ศิวรักษ์ ส่วนที่ยกตัวอย่างมาก็ชัดเจนดีมาก จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 3 ส.ค. 50 00:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เออ อันนี้จะนอกเรื่องหรือเปล่าไม่รู้ อยากบอกว่า จะทำให้คนไทยดูละครเป็น ทำได้หรือ ขณะที่ทีมงานของละคร และโรงละคร ยังทำหน้าที่ตัวเองไม่เป็นเลย ยังจะทำลาย ความดีของละครมากกว่า อย่างคนเดินบัตรยืนในโรงรัชดาลัย ตอนแสดง ฟ้าจรดทราย คนเดินบัตรยืนดูการแสดง เปิดว. เสียงยุกยิกยุกยิก แทรกมาป็นระยะ ต้องให้คนดูหลายคนมอง(รวมทั้งผม)นานมากถึงรู้ตัว หายออกไปทางประตูทางออก อีกรอบที่ไปดู มีเสียงมาจากหลังคาโรง ประมาณว.คิวไฟดังทั้งเรื่อง เสียงแทรกออกมาทำเอาเสียรสละครและรมเสียมากมาย ผมคิดในใจว่า คนทำยังไม่รู้วินัย วัฒนธรรม ทำละครเสียรสได้ขนาดนี้ แล้วคนดูมันจะไปเกรงใจละครที่มาดูได้ยังไง จากคุณ : kinglear - [ 3 ส.ค. 50 01:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ความคิดผมนะ....... "ดูไม่เป็น ก็เพราะ ไม่เคยดู"   หรือว่า...มีโอกาสได้ดูน้อยเกินไป ก็เลยดูไม่รู้เรื่อง  ดูแล้วไม่อิน  เพราะคิดแบบหนัง หรือคอนเสริทเกินไป .......................................................................................... (เอาแบบมั่วๆ เลยนะ) สมมติ..."ทำต้มยำกุ้งให้ฝรั่งกินครั้งแรก" เขาจะอ้วกออกมาเลย  หาความอร่อยไม่เจอ  รู้สึกเผ็ดอย่างเดียว มันก็แสดงว่า...เขายังกินอาหารไทยไม่เป็นไม่ใช่รสชาติที่คุ้นเคย (เชื่อซิ....ไม่มีใครกล้าด่าว่าฝรั่งมันโง่หรอก) ทีนิ...เอาใหม่ จืด ๆ เลย เปลี่ยนกระทิเป็นนม ให้เปรี้ยวหวานมันนำ เขาก็จะเริ่มพอกินได้  อืม...อาหารไทยนี่รสคล้ายซุปฝรั่งเศสเลยนะ แสดงว่า...คนไทยนี่เก่งนะ รสนิยมดี  ต้องเป็นอาหารขึ้นชื่อแน่ ๆ (ต้มยำกุ้งที่ไหนละ มีแต่ครีมข้น ๆ จืด ๆ นี่มันซุปฝรั่งชัด ๆ) พอมากินหลายๆ ครั้งเข้า "อ๊ะ...น้ำมะนาวนี่หอมดีนะ  ขอเพิ่มหน่อยซิ" "เอาเผ็ดๆ นะ อร่อยดี  ผมกินอาหารไทยเป็นนะ ใส่พริกเยอะๆ ก็ได้นะ" (ทั้งชาม มีพริกอยู่ 3 เม็ด เพิ่มเป็น 4 เม็ด) ปัจจุบัน..............."โอ้ว...สุดยอด ไทยฟู้ด เวรี่กู้ด ไอขาดไม่ได้" เขากินรสเดียวกับคนไทยเลย และ...กำลังหันมาสนใจ ส้มตำปูปลาร้า แน่นอนว่า....ถ้ากลับไปกินชามแรก(ซุปฝรั่งเศส)ที่ว่าอร่อยเหลือเกิน ก็คง...อ้วกออกมาอีก  "ซุปบ้าอะไรเนี้ย จืดชืดยังกะน้ำล้างชาม" ดังนั้น......"ครั้งแรก" ถ้าแม่ครัวไทยแท้นักอนุรักษ์ บรรจงทำอาหารไทยแท้ ให้ฝรั่งแท้ ๆ กิน ก็เป็นธรรมดานะ..ที่ไม่ว่าคนทำหรือคนกิน ก็ต้องมีการเสียน้ำตากันบ้าง ครั้งแรก..ก็เจ็บๆ แสบๆ อย่างงี้ทุกคนแหละ (เอ่อ..คือว่า..อย่าคิดลึกนะ) .......................................................................................... เรื่อง "รูป รส กลิ่น เสียง"นี้ อย่าดูถูกเชียวนา อาร์ตไม่อาร์ตก็ตรงนี้เลย ถ้าห่วงสุขภาพจัด ก็กินอาหารเม็ดไปซิ จะไปเสียเงินเข้าภัตตาคารกัน ทำไม ? "เอาให้มันอร่อยเหอะ...อย่าแอบใส่ชูรสเยอะก็แล้วกัน" แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 07:08:54 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 05:59:16 จากคุณ : Federico Fellini - [ 3 ส.ค. 50 05:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^ คห.#23 เขียนได้ถูกใจมากเลย อ่านแล้วเห็นภาพ เข้าใจได้ทันที จากคุณ : นัชชา - [ 3 ส.ค. 50 07:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ละครเวทีและความนิยมของผู้ชมเป็นเรื่องเล่าที่ไม่มีวันสิ้นสุดค่ะ ต่างก็มีพื้นฐาน ประสบการณ์และจุดสะเทือนใจ ต่างกัน คุณนัชชาชอบฟ้าจรดทรายมากถึงกับดูไป7รอบ นั่นเป็นเพราะฟ้าจรดทรายอาจไปเร้าความรู้สึกบางอย่างของคุณได้มากกว่าคนอื่น ในขณะที่บางคนอาจไม่ touch แบบเดียวกับคุณ อันนี้ไม่แปลก ส่วนเรื่องที่ว่า "ดิฉันได้เพื่อนใหม่ค่ะ เพื่อนใหม่ที่มีอายุใกล้ ๆ กัน รุ่นน้อง ไปจนถึงระดับรุ่นลูก ซึ่งคนล่าสุดอายุแค่ 12 ปี เองค่ะ  เพื่อน ๆ น้อง ๆ หลาน ๆ พวกนี้ คือกลุ่มคนที่ไปดูฟ้าจรดทรายแล้วชอบ มีความสุข เราคุยกันผ่าน net อยู่ระยะหนึ่ง วันอาทิตย์นี้พวกเรานัดมีตติ้งกันครั้งแรกหลังจาก ฟ้าจรดทราย ปิดม่าน บางคนไม่เคยเห็นหน้ากัน บางคนเคยเจอกันรอบสุดท้าย แต่ทุกคนตื่นเต้น มีความสุข และดีใจที่จะได้เจอกันในวันอาทิตย์ สังคมแบบนี้ค่ะ ที่ดิฉันต้องการ  มิตรภาพที่ไม่มีคำว่าเพศ วัย ทุกคนเท่าเทียมกัน ให้เกียรติกัน และพวกเขาก็เสพงานศิลป์ในแนวทางและรูปแบบของตัวเอง โดยที่ไม่มี "อัตตา" มาตัวกำหนดความเป็น หรือ ไม่เป็นค่ะ สิ่งเหล่านี้ค่ะที่ดิฉันคิดว่า คุณบอย และ ทีมงานสมควรจะได้รับความชื่นชม เพราะพวกเขาได้ทำให้สิ่งอัศจรรย์เกิดขึ้น อย่างน้อยก็ในโลกใบเล็ก ๆ ของดิฉัน" ....ดีใจด้วยค่ะ คุณมีความสุขกับสังคมคนที่ชอบสิ่งเดียวกับคุณ แอบคิดค่ะว่านั่นเป็นแรงกระตุ้นอีกอย่างที่ทำให้คุณยิ่งอยากชมเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกหรือเปล่า ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ดิชั้นเองก็เข้าใจและเคยรู้สึกแบบเดียวกัน พอมีเพื่อนแรงกระตุ้นก็ยิ่งเพิ่ม  อะไรที่จรรโลงใจ ไม่ทำร้ายใครก็ทำไปเถอะค่ะ ความสุขของเรา..เราเลือกได้   ส่วนการที่คุณมีบัตรคู่กรรมในมือและ กำลังรอ" เพื่อ 'พิสูจน์' ว่า 'คู่กรรม' จะสามารถดึงคุณให้กลับไปดูซ้ำได้อีกหลายหลายครั้งหรือเปล่าแต่ทำไมจึงเงียบได้ขนาดนี้" มันไม่ได้เงียบขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะจำได้ว่าตอนที่เปิดการแสดงครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อนมันpromoteก็ประมาณนี้แหละ น้อยกว่านี้ด้วยซ้ำ เพราะเน้นปากต่อปากมากกว่า แต่หนนี้จะถูกใจคุณหรือไม่อันนี้แล้วแต่อัธยาศัยค่ะ ส่วนตัวดิชั้น"รัก"เรื่องนี้เพราะมันสะเทือนใจ ไพเราะและละเมียดละไม เอ......มีใครเคยดู'คู่กรรม' มั่งอ่ะคะ มาแชร์หน่อยสิว่าคุณเห็นว่าไง.... จากคุณ : Manuela - [ 3 ส.ค. 50 09:41:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมว่าเดี๋ยวจะกลายเป็นกระทู้เปรียบเทียบ ฟ้าจรดทราย กับ คู่กรรมไปน่ะสิ....-_-'' (จริง ๆ ก็ได้นะ แต่กลัวว่าจะยาวจนลืมประเด็นเดิมไว้ ขอไปดูรอบใหม่แล้วเอามาตั้งกระทู้วิจารณ์ทีเดียวแล้วกัน) แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 10:20:46 จากคุณ : surviorx - [ 3 ส.ค. 50 10:17:27 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อืม...ดีๆ เห็นด้วย จากคุณ : Manuela - [ 3 ส.ค. 50 10:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องทักษะและการเปิดใจกว้างด้วยน่ะ เหมือนกับการดูหนัง ฟังเพลง จากคุณ : akayutaka - [ 3 ส.ค. 50 11:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ^^ ถูกต้องครับ ทักษะเป็นสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งในการเสพศิลป์ซึ่งแต่ละคนมีระดับที่แตกต่างกันไป (ตามที่คุณ WMV แจงไว้ข้างต้น) ผมว่าประเด็นที่เราน่าจะไปต่อยอดต่อคือ ทักษะระดับไหนกันที่เรียกว่าเหมาะสมหรือควรปลูกฝังให้คนไทยมีเพื่อที่จะได้เสพศิลปะแขนงนี้ได้อย่างมี "คุณค่า" เพราะมันคงจะยากมากที่จะมาจำกัดให้คนทุกคนคิดเหมือนกัน ต้องมองเหมือนกัน ผมเคยได้มีการพูดคุยกับคนในวงการละครเวที มีคนนึงได้พูดสิ่งที่น่าคิดไม่น้อยว่า "จุดแรกเลยที่เราต้องไม่ลืมคือ ละครเวทีเป็นศิลปะเพื่อความบันเทิง ฉะนั้นคนที่มาดูก็ต้องได้รับความบันเทิงกลับไป แต่ทั้งนี้ ความบันเทิงไม่ใช่แค่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะเท่านั้น เพราะจริงความบันเทิงนั้นคือการที่มนุษย์ที่เข้าไปชมละครได้มีอารมณ์ร่วมกับละคร ได้บริหารจิตใจและอารมณ์ของตัวเอง แทนที่ทุก ๆ วันจะนั่งเฉย ๆ ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคนเย็นชาไป" ผมค่อนข้างเห็นด้วยกับประเด็นนี้พอสมควร เพราะมันคงเป็นหน้าที่แรก ๆ ของศิลปะเกือบทุกแขนง แต่ขณะเดียวกัน ประเด็นที่เราต่อยอดกันจากบทสนทนานั้นคือ ศิลปะควรจะทำอะไรมากกว่านั้นหรือไม่ และศิลปะความมีรสนิยมในการนำเสนออย่างไร นอกจากนี้แล้ว หากความบันเทิงนั้น สามารถจุดประกายทางปัญญาให้กับผู้เสพได้แล้วนั้น ก็คงเป็นสิ่งที่ดียิ่ง เพราะหน้าที่ของศิลปะคือการสื่อสารในสิ่งที่ผู้สร้างต้องการ "บอก" กับผู้เสพ ฉะนั้นในคราวเดียวกัน "สาร" และ "ผลงาน" ที่ออกมาก็ย่อมบ่งบอกรสนิยมและแนวคิดของผู้สร้างเช่นเดียวกัน ทีนี้สิ่งที่ควรจะคิดต่อไปก็คือคนที่รับสารหรือเสพผลิตภัณฑ์นั้น ๆ ควรจะบริโภคมันอย่างไร บริโภคแบบโดยไม่ตริตรองไหม หรือบริโภคโดยการวิเคราะห์ให้เห็นข้อดีข้อเสีย รู้จักตีแตกว่าสิ่งที่เขานำเสนอนั้นจริงไหมหรือไม่จริง ดีหรือไม่ดี เพื่อเป็นการบริหารด้านปัญญาซึ่งต่อยอดเหนือไปกว่าอารมณ์ และนั่นก็เป็นหนึ่งในคุณค่าที่คนยกย่องศิลปะ (ซึ่งละครเวทีรวมอยู่ในนั้นด้วย) ประเด็นตรงนี้เองที่ทำให้มาสู่การตั้งคำถามในวงสนทนาวันนั้นว่า ระดับที่ผู้ชมสามารถวิเคราะห์ได้ขนาดนั้นเป็นระดับที่ยากเกินไปหรือเปล่า ถ้ามันยากเกินไป ระดับไหนที่ควรเหมาะสมและ "เข้าถึงได้" จุดที่น่าคิดคือ เรามักแบ่งง่าย ๆ กันว่าระดับของคนชมละครจะมี 3 ระดับ 1. ดูไม่เป็น 2. ดูเป็น แต่แยกออกไม่ได้ว่างานดีไม่ดี 3. ดูเป็น พอแยกออกได้ว่างานดีหรือไม่ดี แต่ไม่ตีแตกมาก 4. ดูเป็น แล้วตีแตกได้ว่างานนี้ดีไม่ดีอย่างไร เพราะอะไร (ขอบอกก่อนว่านี่เป็นการแบ่งหยาบ ๆ ที่คุยกับในวงสนทนา เอามาอ้างอิงกัน) เราก็จะเกิดคำถามต่อไปว่า เราควรให้คนไทยอยู่ในระดับไหน และการให้ศิลปะได้สัมฤทธิ์ผลที่ดีนั้น ควรให้คนดูอยู่ในระดับไหน จากคุณ : surviorx - [ 3 ส.ค. 50 11:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ Federico Fellini อธิบายแล้วเข้าใจง่ายมากเลยค่ะ ทีนี้ถ้าจะกินบ่อยๆได้มันก็ต้องขึ้นกับปัจจัยด้วยส่วนนึงนะ อย่างน้อย ถ้าโรงรัชดาลัย (รวมถึงโรงอื่นๆในอัตราเดียวกัน)ลดราคาบัตรให้"เป็นกันเอง"กว่านี้อีกซักหน่อยก็จะดี คนจะได้ไปกินกันบ่อยๆ อิ อิ ^__^ ปล. โปรแกรมต่างๆทั้งหลายที่รอดูอยู่ตอนนี้ ซื้อบัตรไว้แล้ว กระเป๋าแฟบไปถึงสิ้นปีกันเลยทีเดียว T_T แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 11:59:20 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 11:58:30 จากคุณ : perfect blue - [ 3 ส.ค. 50 11:56:25 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เห็นเปรียบเทียบเป็นอาหาร ก็ขอมั่งแล้วกัน ถ้าคนเคยกินแม็คโดแนลอย่างเดียว มาตลอดชีวิต แล้วบอกว่า ไอ้ที่ฉันกินเนี่ยมันอร่อยที่สุดในโลก อันนี้ก็ไม่ผิดและไม่ว่ากัน เพราะเค้าไม่เคยกินอย่างอื่น แต่ถ้าคุณลองเปิดใจไปหาอะไรกินที่มันหลากหลาย คุณก็จะมีทางเลือกและคำตอบให้ตัวเองได้มากขึ้นว่า อะไรดี อร่อย มีคุณค่าด้วย เหมาะกับฉัน และวันนี้ฉันจะเลือกกินอะไรดี หรือถ้าไปลองกินทั่วยุทธภพแล้วแต่ก็ไม่ชอบอีก เพราะมันอร่อยสู้แมคไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ผิดอีก เพราะคุณได้ลอง อาหารอื่นๆแล้ว แต่ไม่ชอบ เพราะฉันจะกินแต่แม็ค ก็แค่อยากให้ดูงานเยอะๆ ของใครก็ได้ แล้วคุณก็จะรู้และเลือกเองแหละว่าอะไรเหมาะกับคุณ เขียนไปเขียนมาแล้วมันเกี่ยวกับกระทู้มั้ยเนี่ย จากคุณ : >> (nobita007) - [ 3 ส.ค. 50 12:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คิดซะว่าแชร์ความคิดเห็นกันนะครับ ประเด็นก็คือ ผมสงสัยว่าทำไมเราถึงคิดว่า คนทำละครจะต้องสอนคนดู และยิ่งไปกว่านั้นต้องสอนคนให้ดูละครเป็น? จุดมุ่งหมายของคนดูละครมีไม่เท่ากัน บางคนดูเพื่อความบันเทิง บางคนดูเพื่อศึกษา บางคนดูเพื่อหาแนวความคิดใหม่ๆให้กับชีวิต ทั้งนี้ทั้งนั้นอาจจะขึ้นอยู่กับภูมิหลัง ความชอบ การศึกษา หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่จำเป็นด้วยหรือครับ ที่ทุกคนจะต้องดูละครแล้วพยายามต้องคิดแยกแยะ วิเคราะห์ เข้าใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ มันเป็นเรื่องดีถ้าทุกคนทำได้ แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ครับ แล้วก็ไม่มีใครทำได้ ผมว่า หน้าที่คนทำละครคือทำงานให้มีคุณภาพตามแนวทางของตนเอง แล้วคนดูจะเป็นผู้เลือกเองว่าเค้าจะอยากชมรูปแบบไหน ซึ่งการพัฒนาในการดู วิเคราะห์ หรือเสพงานศิลปะต่อไปนั้น มันเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคลครับ จากคุณ : chisoso - [ 3 ส.ค. 50 15:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คุณ nobita007 ก็เปรียบเทียบกับอาหารได้ชัดเจนและเข้าใจง่ายมากเหมือนกัน ประเดี๋ยวคงต้องไปลองรับประทานข้าวผัดน้ำพริกเจ้านู้นดูหน่อยว่าจะอร่อยสู้แฮมเบอร์เกอร์ไหม จากคุณ : DL - [ 3 ส.ค. 50 15:13:13 A:58.64.86.201 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 เห็นด้วยกับคุณ chisoso และอยากจะให้ไปอ่าน คห.#28 ในกระทู้เดิมด้วยนะคะ เป็นการ share ความคิดที่ตรงใจจริง ๆ จากคุณ : นัชชา - [ 3 ส.ค. 50 15:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาอ่าน และปลื้มเปรมกับความรู้ใหม่ๆ และชื่นชมความคิดเห็นของทุกท่าน โดยเฉพาะคุณ wmv, คุณ Federico Fellini และคุณ surviorx ขอบคุณมากที่ร่วมเล่นแชร์ค่ะ อิอิ.. (และขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับความใส่ใจในการโพสต์ข้อความ ได้น่าอ่านด้วยค่ะ) ตอนนี้ตัวเองยังฟังอยู่และยังอยากฟังต่อไปว่าทุกท่านคิดยังไง ยังไม่ได้หายไปนะคะ ยังฟังอยู่ แต่อยากฟังมากกว่าพูด อยากทราบจริงๆ ว่าคนอื่นคิดยังไง ขอบคุณที่ร่วมคิด เอาอีก...เอาอีก....เอาอีก.... เอาแบบระดมสมองไปเรื่อยๆ ก่อนนะ จากคุณ : chaosy (chaosy) - [ 3 ส.ค. 50 15:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ดิฉันได้แสดงความเห็นกับคำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ที่กระทู้ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C5666596/C5666596.html#28 คห.28 กระทู้นี้เราพูดถึงภาพรวม ละครเวทีไทย โดยมิได้ระบุถึงละครของใครเป็นพิเศษนะคะ ดิฉันขอเพิ่มเติมความเห็น ดังนี้ ทำไม จขกท และหลายๆคนที่นี่ต้องตั้งคำถามเรื่องการ "ดูละครเวทีเป็น" มันสำคัญตรงไหน คำนี้พูดไปแล้วได้ประโยชน์อะไร ใน คห.14 คุณเขียนเหมือนเกือบเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ท้ายที่สุดคุณก็ไม่เข้าใจ การดูละครเวทีก็เหมือนกับการดูมหรสพอื่นๆ อาจต่างกันในรายละเอียดบางประการ ละครเวทีเป็นมหรสพที่ใครๆก็ดูได้ ดูแล้วบางคนก็ชอบ บางคนก็ไม่ชอบ ปัจจัยที่ใช้เลือกชมละครเวทีก็ขึ้นกับรสนิยมของแต่ละคน เช่นเพื่อนของดิฉันบางคนไม่ชอบละครร้อง จะละครทีวีแบบมีเพลงเยอะๆหรือละครเวทีเพลงก็ไม่ชอบทั้งนั้น แม่ค้าในตลาดชอบละครตลกจะให้ดูก่อนบ่ายคลายเครียด ดูตลกคาเฟ่ หรือดูชายกลาง เค้าก็ดูได้ไม่ต่างกัน สิ่งที่เสริมให้การรับชมสนุกขึ้นคือประสบการณ์ เมื่อแรกเริ่มดูละครทีวีอาจสนใจแค่เนื้อเรื่อง เมื่อดูมากขึ้นความสนใจขยายสู่การแต่งตัว ฉาก บทบาทของผู้แสดง ละครเวทีก็เช่นกัน ดูบ่อยๆคุณจะเก็บรายละเอียดได้มากขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าคนเพิ่งเริ่มดูจะดูไม่เป็น คำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ไม่ใช่คำถามที่คนดูละครเวทีส่วนใหญ่มีในหัว มันเป็นคำที่คนบางกลุ่มตั้งขึ้นมาเพื่อจะอวดตัว ยกหางตัวเองว่าชั้นสูงส่งกว่าคนอื่น และเพราะกรอบที่คนอย่าง จขกท พยายามสร้าง ถึงทำให้คนบางกลุ่ม (ซึ่งอาจเป็นพนักงานบริษัทหรือแม่ค้าในตลาด) ที่แม้สนใจอยากไปดูละคร กลับไม่กล้าไปดูด้วยเหตุผลว่า "ชั้นคงหัวไม่ถึง" น่าเสียดายแทนคนเหล่านี้ พลาดความบันเทิงดีๆ เพียงเพราะคนขี้โอ่จำนวนเล็กๆ สร้างกำแพงกั้นโลกของเค้าไม่ให้คนอื่นเข้าไป หวงไว้ยกหางกันเอง ถ้าคุณอยากดูละครเวทีก็จงดูไปเถิด อย่าไปสนใจเลยว่าดูละครเวทีเป็นหรือไม่เป็น มหรสพถ้าชมแล้วมีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้ว จากคุณ : Nusantara - [ 3 ส.ค. 50 16:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เอาอีก เอาอีก....ได้ความรู้ดีค่ะ อย่าเพิ่งทะเลาะกันนะคะ ประเด็นมันsensitive เอาแบบมีเหตุมีผล ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันก็พอ เนอะๆ จากคุณ : Manuela - [ 3 ส.ค. 50 16:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เรื่องมหรสพนี่ก็เป็นประเด็นที่น่าสนใจครับ ว่าความสำคัญและคุณค่ามันอยู่ตรงไหน เอาเป็นว่า ยังไม่ได้หายไปไหนครับ ขอเวลาว่าง ๆ มาตอบแล้วกัน เพราะอาจจะต้องตอบยาว (เดี่ยวที่ทำงานจะหาว่าอู้งาน 5555) จากคุณ : surviorx - [ 3 ส.ค. 50 16:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมชอบดูละคร ดูมาหลายเรื่อง บางเรื่องก็ดูหลายรอบ แต่บางรอบก็เกือบหลับ แต่ไม่เคยกรน ผมไม่สนใจว่าใครจะรู้ว่าผมดูเป็นหรือไม่เป็น ผมวิเคราะห์หรือพูดถึงละครที่ดูก็อยู่บนเพียงพื้นฐานของความพอใจที่ได้ดูผ่านมา ในฐานะคนดู ไม่ได้ยึดหลักวิชาการ ไม่ได้เข้าอบรมเทคนิควิชาการดูละครแต่อย่างไร ที่เข้ามาอ่านในนี้ บางครั้งก็ได้ข้อคิดเพิ่มเติมจากใครบางคนที่วิเคราะห์ได้อย่างคมคาย และข้อสำคัญ ตรงใจ บางครั้งก็ขำความคิดบางคน ที่คิดว่า น่าจะเป็นเอามาก ผมคิดเองว่า ทำอย่างไรจะสอนให้ "คนดูรักษามารยาทในการดูละครให้เป็น" เป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่า แล้วก็จะดูต่อไป จากคุณ : ฯดิ้วฯ - [ 3 ส.ค. 50 17:04:22 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แอบเห็นด้วยกับคุณ Nusantara  ในความเห็นที่ 38 เป็นที่สุด ========================================================== คำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ไม่ใช่คำถามที่คนดูละครเวทีส่วนใหญ่มีในหัว มันเป็นคำที่คนบางกลุ่มตั้งขึ้นมาเพื่อจะอวดตัว ยกหางตัวเองว่าชั้นสูงส่งกว่าคนอื่น และเพราะกรอบที่คนอย่าง จขกท พยายามสร้าง ถึงทำให้คนบางกลุ่ม (ซึ่งอาจเป็นพนักงานบริษัทหรือแม่ค้าในตลาด) ที่แม้สนใจอยากไปดูละคร กลับไม่กล้าไปดูด้วยเหตุผลว่า "ชั้นคงหัวไม่ถึง" น่าเสียดายแทนคนเหล่านี้ พลาดความบันเทิงดีๆ เพียงเพราะคนขี้โอ่จำนวนเล็กๆ สร้างกำแพงกั้นโลกของเค้าไม่ให้คนอื่นเข้าไป หวงไว้ยกหางกันเอง ถ้าคุณอยากดูละครเวทีก็จงดูไปเถิด อย่าไปสนใจเลยว่าดูละครเวทีเป็นหรือไม่เป็น มหรสพถ้าชมแล้วมีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้ว ======================================================== เพลง Classic มีความไพเราะ แต่ไม่ได้แปลว่าคนที่ไม่ชอบเพลง Classic จะฟังเพลง ไม่เป็น เพลง Pop เป็นเพลงแนวตลาด แต่ไม่ได้แปลว่าคนชอบเพลง Pop จะเป็นพวกฟังเพลงไม่เป็น อยากถามว่าถ้าคุณจ่ายตังไปดูละครแล้วมีความสุข และไม่สร้างความรำคาญให้คนรอบข้าง แค่นั้นยังไม่พออีกเหรอครับ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 3 ส.ค. 50 19:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เราดูละครเวทีหรือภาพยนตร์เพื่อความบันเทิงค่ะ ทำไมเสพความบันเทิงแล้วต้องคิดมากด้วยล่ะคะ ไม่ได้ไปนั่งเรียนหนังสือหรือชมสารคดีนี่นา ถ้าจะคิดก็คงคิดเกี่ยวกับเนื้อเรื่องที่ติดใจแม้จะจบไปแล้ว เราเสพเพื่อสุข เสพเพื่อความบันเทิง และไม่เสียมารยาทค่ะ จากคุณ : Susie - [ 3 ส.ค. 50 19:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ที่จริงกฏข้อหนึ่งของการ "ระดมสมอง" ก็คือ เราไม่ควรจะ "วิพากษ์วิจารณ์" หรือ "กล่าวหา" หรือ "ตัดสิน" ความคิดของใครเลย.. เพราะเราอยากฟัง ไม่ได้อยากชวนทะเลาะ แต่เห็นมีการพาดพิงถึง จขกท. (ก็ไม่ทราบว่าจข.กระทู้ไหน เพราะคห.38 ที่นี่ไม่ใช่ของคุณ  Nusantara ) และก็มาเขียนในกระทู้ของดิฉัน ดิฉันก็ควรเข้าใจว่าเป็นการกล่าวหาดิฉัน ทั้งที่ดิฉันซึ่งเป็นจขกท. นี้ ก็ได้แจ้งแล้วว่า.. กระทู้นี้แตกประเด็นจากกระทู้โน้น (แต่ไม่ใช่กระทู้เดียวกัน ไม่ใช่จขกท.เดียวกัน คนละล็อกอินด้วย) ที่ไม่คุยต่อกระทู้โน้น เพราะดูว่าจะมีสองพวกกะลังทำสงครามกันอยู่เล็กๆ และบังเอิญดิฉันไม่ใช่พวกไหน ไม่ชอบคุยกลางสนามรบ  ก็เลยแยกมาที่นี่ เพราะก็เห็นอีกว่าห้องนี้มีคนน่าสนใจ น่าคุยด้วยหลายคน นานแล้วที่ไม่ได้อยู่ในบรรยากาศแห่งการเสวนากับคอละครเช่นนี้ ก็เลยมาชวนคุยค่ะ เท่านั้นเอง.. อาจจะผิดบ้างที่ยกกรณีของคุณบอยขึ้นมาตั้งกระทู้ แต่ดิฉันก็กล่าวถึงใน "ปรากฏการณ์" ไม่ได้ "วิพากษ์วิจารณ์"   เรื่องส่วนตัวของท่าน แล้วก็ตั้งข้อสังเกต "ต่อปรากฏการณ์" ที่น่าสนใจนี้ ในมุมมองของตัวเอง อันเป็นสิทธิที่พึงมี ไม่ว่าจะในฐานะผู้ชม บุคลากรทางการละคร พนักงานออฟฟิต (แม่ค้ายังไม่เคยเป็น แต่แม่บ้านก็เป็นมาแล้ว) ดิฉันก็เห็นว่าตัวเองมีสิทธิแสดงความเห็นเท่าๆกัน และเมื่อกลับไปอ่านยังไงๆ ก็ยังไม่เห็นว่าตัวเองไปโจมตีคุณบอยตรงไหน หรือว่า ถาม "เพื่อจะอวดตัว ยกหางตัวเองว่าชั้นสูงส่งกว่าคนอื่น" ตรงไหนเลยนะเนี่ย..   ในหลายๆ ช่วงของความเห็น ออกจะชื่นชมคุณบอยด้วย คุณๆ ที่ยังคลางแคลงใจ ช่วยโค๊ตคำพูดที่ว่าดิฉันอวดตัวและยกหางมาให้ดูหน่อยเถอะ ดิฉันจะได้รู้ว่าสื่อสารผิดพลาดไปอย่างไร.. (กรุณากลับไปอ่านคห.ของดิฉันใหม่เถอะค่ะ แล้วลองเปิดใจฟัง "น้ำเสียง" ของดิฉันบ้าง ว่าดิฉัน "พวกไหน" ) ดิฉันรักละคร และรักทุกแบบเลยด้วย ไม่ใช่รักเพียงบางแบบ ขอให้เป็นละคร (ดีๆ) บริโภคได้หมด (ถ้าถูกจะบริโภคมาก แพงก็บริโภคน้อยเพราะมีตังค์น้อย อิอิ..) ละครไม่ดีถ้ามีเวลา ราคาไม่แพง ก็ชอบไปดูชอบไปให้กำลังใจ (แม้หลังๆ จะไม่ค่อยมีโอกาสไปดูละครเวทีบ่อยนัก) มีฮีโร่ประจำใจ 1 คน คือ "ครูแดง" ท่านไปดูละครทุกเรื่อง จำได้ว่าตอนเด็กๆ สมัยล่าดูละครทุกเรื่องที่เล่นในกทม.และปริมณฑล ไปไหนก็ต้องเจอครูแดง ทั้งที่ท่านระดับเซียนขนาดนั้น มีละครเรื่องนึงเล่นได้แย่มาก ผิดหวังมาก ดูเสร็จก็ออกโมโห กะจะเขียนด่าให้เละเลย.. เปิดสมุดเซ็น เห็นครูแดงก็เขียนคอมเมนต์ให้กำลังใจ และก็ให้คำแนะนำ "ในจุดที่ผู้รับคำแนะนำจะนำไปใช้ได้" (ไม่ใช่เอามาตรฐานสูงส่งของตัวเองตัดสิน) เราเลยเรียนรู้ว่าอ๋อ..คนเก่งเค้าน่ารักแบบนี้นี่เอง.. ก็เลยถือเอาเป็นเยี่ยงอย่างมาตลอด (แม้ไม่ได้ประกอบอาชีพทางวิจารณ์) และส่วนตัวก็ออกไม่เห็นด้วยกับนักวิจารณ์บางท่านที่ค่อนข้างจะตัดสินคนอื่นจากมาตรฐานตัวเอง(อยู่บ่อยครั้ง) แต่ไม่คิดจะวิพากษ์เขาฝ่ายเดียว (ถ้าเจอกันคงจะคุยว่าเราเห็นต่างนะ) เพราะงานวิจารณ์ของเขา มันก็เป็นสิทธิในการแสดงความเห็นของเขา ถ้าไม่ชอบความเห็นเขา ก็ไม่ต้องไปอ่านเขาก็สิ้นเรื่อง   ในระบอบประชาธิปไตย ทุกคนมีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นนี่คะ.. มาตั้งกระทู้นี้ก็ไม่ได้บอกว่าคนที่มาแสดงความเห็นจะต้องเป็นพวก"คนดูละครเวทีส่วนใหญ่"  เพราะไม่รู้ว่าใครเป็นส่วนใหญ่หรือส่วนน้อย ไม่สนใจจะเดาด้วย มาตั้งเพราะ -- ตั--ว ---เ -- อ-- ง-- อ--ย--า--ก--รู้--- ค่ะ อ-ย-า-ก-คุ-ย-กับใครก็ได้ ที่เข้ามาคุยในประเด็นที่เราสนใจ แต่ถ้ามาแถวนี้ คุณต้องเลือกข้างเสมอใช่ไหม ถ้าพวกเดียวกันก็ยอมรับ คุยกันถูกคอ ถ้าไม่แสดงตัวว่าเป็นพวกเดียวกัน ฟันมันไว้ก่อน...เฮ้อ... บอร์ดนี้เงียบเหงาด้วยเหตุฉะนี้เอง...คร้ายคร้ายกับบรรยากาศของละครเวทีในประเทศนี้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่อยากตัดรอนว่า ถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับคำถาม ก็ไม่ต้องเข้ามาตอบสิคะ เพราะว่าดิฉันมีสิทธิ์ถาม สำหรับคนบางคนที่อยากตอบ แต่ก็จะอนุโลมว่าคำกล่าวไม่เห็นด้วยกับคำถาม "เป็นการแสดงความคิดเห็นอย่างหนึ่ง" ก็ยอมรับได้ ว่ามีบางท่านอาจเห็นต่างค่ะ.. ก็ไม่เป็นไร ดิฉันฟังได้ มันสนุกเพราะเห็นต่างนี่แหละ..ก็เลยอยากแลกเปลี่ยน ( อาชีพการงานของฉันส่วนใหญ่เจอแต่คนที่ต้องเห็นด้วยกับดิฉันทุกเรื่อง น่าเบื่อมากพอแล้ว ต้องการคนคุย-แชร์ด้วย ไม่ได้ต้องการแต่คนเห็นด้วย ) แต่รู้สึกเบื่อๆ ที่ว่าต้องคอยสื่อสารกับคนที่พยายามตัดสินความคิดของคนอื่นตลอดเวลา แถมยังบอกว่าคนอื่นไปตัดสินเขาด้วยแน่ะ ทั้งที่จริงๆ แล้ว เราก็แค่แสดงความคิดเห็นและตั้งคำถาม.. เท่านั้นเอง แต่ก็ยังไม่โกรธ และยังไม่อยากเลิกคุยด้วยนะคะ จะลองอีกทีค่ะ ชักเริ่มรู้สึกว่า -แนวรบด้านละครเวที เหตุการณ์ยังไม่เปลี่ยนแปลง- ไม่จริงใช่มั้ยคะเพื่อนๆ จากคุณ : chaosy - [ 3 ส.ค. 50 20:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 43 กลับมาอ่านจับประเด็นที่บ้าน ดิฉันเห็นด้วยค่ะที่คุณ หรือว่าไงครับท่านเสนอ สั้นง่ายได้ใจความ ว่า "การทำให้คนหันมาดูละครเวทีมากขึ้น ก็เป็นวิธีหนึ่งในการทำให้คนดูละครเวทีเป็นมากขึ้นนะครับ"   และคุณ Federico Fellini  ก็เห็นในแนวทางเดียวกัน โอเค.. ดิฉันขอบัญญัติไว้เป็นข้อสองใน วิธีทำให้คนดูละครเวทีเป็น" (ระดมความเห็นจากโต๊ะละครเวทีห้องเฉลิมกรุง) อ่านๆ ดูก็ได้หลายข้ออยู่ 1.(ควรทำให้) รู้มารยาทในการชมละคร 2. (ควร) ทำให้คนหันมาดูละครเวทีมากขึ้น บ่อยขึ้น และหลากหลายขึ้น 3. (คุณkinglear) บอกว่า ทีมงานของละคร และโรงละครควรเป็น    ตัวอย่างที่ดีในการรักษามารยาทในการชมละคร เพื่อให้คนดูเห็นเป็น    ตัวอย่าง (ดิฉันก็เห็นด้วย) 4. (คุณ WMV ว่า) (ควรทำให้) คนดูใจกว้าง กล้าทำลายกำแพงของ อคติ 5. และ(ควรทำให้คนดู)ศึกษาทำความรู้จักกับศิลปะแขนงนี้ให้มากขึ้น 6. คุณ akayutaka  คุณ surviorx  บอกต้องมีทักษะและเข้าใจศิลปะ   (หรือมีศิลปะ) อันนี่ต้องไปขอขยายความอีกว่าแค่ไหน perfect blue เห็นด้วยกับค่าบัตรค่ะ ลดอีกหน่อยคงเวรี่เวรี่กู๊ด..อิอิ. คุณ : >> (nobita007) เกี่ยวค่ะ ขอไปรวมกับข้อ 2 จากคุณ : chaosy - [ 3 ส.ค. 50 20:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ  chisoso  ค่ะ แชร์เลยค่ะ ๐๐๐ ผมสงสัยว่าทำไมเราถึงคิดว่า คนทำละครจะต้องสอนคนดู และยิ่งไปกว่านั้นต้องสอนคนให้ดูละครเป็น?๐๐๐ ดิฉันไม่เห็นว่า "คนทำละครจะต้องสอนคนดู" เลยนะคะ เพราะว่าไม่ใช่หน้าที่คนทำละครค่ะ (หน้าที่ใครหว่า?) คนทำละครก็มีหน้าทีทำละคร คนทำละครคนไหนสนใจจะให้การศึกษากับผู้ชม ดิฉันขอยกย่องเห็นว่าเค้าเป็น "ครูศิลปิน" แต่ไม่คาดหวังจากศิลปินทุกคน ขอให้ผลิตงานศิลปะก็มีคุณค่าพอแล้ว อยากให้ไปอ่านคห. 18 ดิฉันที่กระทู้เดิม (ดิฉันเขียนประชดค่ะ) http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C5666596/C5666596.html คงจะไม่เคลียร์พอ ดิฉันว่า.. อยากดูละครเป็นก็ดูไปเถอะ..ดูมากๆ ก็ฉลาดขึ้นเองแหละ ของดีๆ ไม่มีให้ดู แล้วจะให้คนไทยดูละครเป็นได้ยังไงกันล่ะ.. แล้วคนที่อยากให้ดูเป็นน่ะ "ใคร" อาม้าตลาดสะพานควายแกดูละครเป็นแค่นางเอกเล่นดีไม่ดี ก็พอสมตัวแล้วล่ะ จะไปเอาอะไรกับ"คนไทย" นักหนา.. อ้อแล้ว.. การดูละครเป็นมันเป็นธุระของคนสร้างละครด้วยเหรอเนี่ย.. ทำไมคาดหวังจากคุณบอยกันนัก ต้องสร้างกระแสละครเวทีด้วย ต้องพัฒนาระบบการจ่ายค่าตอบแทนคนทำงานให้เหมาะสมด้วย ต้องพัฒนานักแสดงด้วย ต้องสร้างรสนิยมคนดูด้วย ต้องยกระดับวงการละครเวทีไทยด้วย..โอ้..พระเจ้าจอร์ช ถ้ายังงี้.. คุณบอยก็ควรเปิดโรงเรียนสอนการแสดง แล้วก็เปิดวิทยาลัยสอนศิลปการละครซะด้วย แล้วก็ซื้อสื่อเพื่อเปิดคอลัมน์หรือทำรายการสอนดูละครด้วยนะจ๊ะ ..สาธุชนจะได้เลิกติฉิน ........ แต่ดิฉันก็ยังเห็นว่าคำถามของจขกท. เก่า น่าสนใจสำหรับดิฉัน ซึ่งบังเอิญอยู่ในแวดวงของผู้ที่--ควร--มี--หน้าที่-- "ทำให้คนดูละครเป็น" ซึ่งดิฉันก็ได้แดกดันตัวเอง (และคนอื่นๆที่ควรมีหน้าที่ทำให้คนดูละครเป็น)ไปแล้ว (แม้ว่าคนเหล่านั้นคงไม่รู้ ก็ช่าง..เหมือนด่าคนขับรถคันหน้าในรถตัวเองน่ะแหละ ได้ความสะใจ) ก็เลยสนใจมาตั้งคำถามต่อน่ะค่ะ  คำถามนี้ไม่ใช่สำหรับคนดูทั่วๆไป แต่สำหรับดิฉันค่ะ PLEASE...... ย้ำอีกครั้ง  ++ ดิฉันเห็นด้วยกับความเห็นของคุณ++ ที่ว่า คนทำก็ทำไป และคนทุกคนไม่จำเป็นต้องดูละครเป็นหรือไม่เป็น เป็นเรื่องของปัจเจก โอเค.. คุณคิดว่า ++++ การพัฒนาในการดู วิเคราะห์ หรือเสพงานศิลปะต่อไปนั้น มันเป็นเรื่องของปัจเจกบุคคลครับ++++ โอเคค่ะ จบข่าว แต่ดิฉันยังสนใจว่า "ถ้าจะทำให้คนดูละครเป็น ควรทำอย่างไร" และ "อะไรคือ --การดูละครเป็น-- ??" หากมีข้อแนะนำดิฉันก็ยินดี หรือไม่ก็รอฟังจากท่านอื่นๆ ต่อไป ขอบคุณค่า แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 21:20:22 จากคุณ : chaosy - [ 3 ส.ค. 50 21:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณ Nusantara เนื่องจากคุณตั้งคำถามถามดิฉัน (แต่บอกว่าขอเพิ่มเติมความเห็น) ก็โอเคคุณมีความเห็นว่า " ทำไม จขกท และหลายๆคนที่นี่ต้องตั้งคำถามเรื่องการ "ดูละครเวทีเป็น" มันสำคัญตรงไหน คำนี้พูดไปแล้วได้ประโยชน์อะไร" ดิฉันขอตอบนะคะ (จำลองเหตุการณ์ โดยเค้าโครงมาจากเรื่องจริง) 1. ขอเล่าเหตุการณ์ในงานประกวดละครเวทีแห่งหนึ่ง นักเรียนมัธยม 5    โรงเรียนนำละครมาประกวดกัน 4 โรงเรียน แสดงละครที่มีเรื่องราวแบบ    ละครโทรทัศน์หลังข่าว ความรัก แย่งผู้ชาย ตบกัน คนดูชอบมาก ขำมาก    โดยเฉพาะบทกระเทย บทรัก และบทตบกัน (โชคดีไม่มีตบจูบ) การ    แสดงก็แสดงแบบ Over action เน้นกรี๊ดเสียงดัง คนดูก็ยิ่งกรี๊ดชอบม๊ากค่ะ    -- คนดูเป็นใคร-- เป็นครูมัธยมและนักเรียนมัธยม(ไทย)    --- กรรมการนั่งอึ้ง (กิมกี่) มาถึงเรื่องที่ 5  เป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์ ขำมาก เซอร์ และบ้า (crazy) นักแสดงเล่นธรรมชาติมาก มีสมาธิ อินมาก ไม่ได้ตั้งใจเล่นตลก แต่มันตลกมาก มหัศจรรย์..อัจฉริยะ..   --- กรรมการขำ (ผู้ชมงง...) ในทัศนะของกรรมการ นี่เข้าข่ายเป็นละครรูปแบบที่เรียกว่า "absurd" ทำโดยเด็กอายุ 14 สุดยอดๆๆๆๆ มันจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ  "absurd"   ก็ตาม  การแสดงที่ออกมาก็ตอบโจทย์ทุกเกณฑ์การตัดสิน  ---โอเค.. มีเรื่องที่ชนะใจกรรมการแล้ว---มีมติเป็นเอกฉันท์ เรืองที่ 5 ได้รางวัล แต่---ผู้ชมกลับเป็นฝ่ายอึ้งกับผลการตัดสิน---       กรรมการเป็นผู้ทรงคุณวุฒิ คงไม่สงสัยคำตัดสินของตัวเอง แต่ดิฉันสงสัยคำตัดสินของผู้ชมในห้องนั้น (99%) ทุกคนชอบ "บทกระเทย บทรัก และบทตบกัน" และคิดว่านักแสดงที่เล่นแบบ OVER ACTION ตะเบ็งเสียงแข่งกัน เล่นละครเก่ง-ดี คุณจะเป็นกรรมการอย่างไร --ในโลกที่ผู้ชมเห็นตรงกันข้ามกับคุณโดยสิ้นเชิง-- +++ หากวัดจากดัชนีความสุขของผู้ชม (จากเสียงหัวเราะ การตอบสนองปรบมือเป่าปาก กรี๊ดกราด ตะโกนแซม ) การแสดงของ  4 โรงเรียนชนะขาดลอย +++ ตัวอย่างที่ 2 การประกวดละครเวทีวิทยาศาสตร์ นักเรียนมัธยม(อีก) 10 โรงเรียนมาประกวดกัน มีละครให้ดู 3 แบบ 1. น่าเบื่อ เล่าเรื่องแบบตรงๆ สอนผู้ชม 2. แฟนตาซี โชว์กระเทย แล้วลากไปโยงกับหัวข้องานให้ได้   3. เรื่องแบบพิศวาสฆาตกรรม น่าสนใจมากที่โยงกับวิทยาศาสตร์ได้ แต่...   ตบกันจริงมาก ตบแรงมาก ผู้ชมหัวเราะชอบใจ นักแสดงยิ่งตบแรงขึ้นอีก   นอกจากนั้นมีจูบจริงด้วย มีตบจูบค่ะ (ชายกับชายนะ) มันจูบกันเห็นๆ เลย   ผู้ชมกรี๊ด.. โอว....ตบจูบ มีตบจูบ เลิศ.....มาก..... ผู้ชมชอบ นักแสดงยิ่งแสดงหนักเข้าไปอีก (เด็กมันคึกตามเสียงเชียร์) (คราวนี้ผู้ชมทั่วไป เด็ก ผู้ใหญ่ นักศึกษา นักเรียน ครู) ชื่นมื่นกันทั้งสองฝ่าย (ยกเว้นกรรมการ..บางคนนะ) จริงหรือที่ "แค่มีความสุข และได้รับการตอบสนองทางอารมณ์จากละครเวทีก็เพียงพอแล้ว" จริงหรือที่ -- ผู้ชมสองกลุ่มนี้เพียงแค่ได้รับอรรถรส มีความสุขในการชมละครของเด็กๆ ก็เพียงพอแล้ว -- ที่คุณแสดงความคิดเห็นว่า --" ใน คห.14 คุณ(ฉัน) เขียนเหมือนเกือบเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ท้ายที่สุดคุณก็ไม่เข้าใจ การดูละครเวทีก็เหมือนกับการดูมหรสพอื่นๆ อาจต่างกันในรายละเอียดบางประการ---"   คุณจะตัดสินว่าฉันไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอไม่เห็นด้วย และขอตั้งคำถามถามคุณว่า หาก คอนเสิร์ต = มหรสพ ลิเก        = มหรสพ ละครเวที  = มหรสพ ดังนั้น ละครเวที = ลิเก และ คอนเสิร์ต ใช่แล้วหรือคะ.. เราไปดูละครฟ้าจรดทรายแล้วตะโกนกรี๊ดเป่าปากเหมือนตอนไปดูคอนเสิร์ตพี่มอสได้หรือคะ ?? ไปดูตอนมีบทตัวร้ายไล่ล่าพระเอกนางเอก แล้วตะโกนด่าเหมือนตอนดูลิเกกับยายที่วัดข้างบ้านได้หรือคะ ?? ถ้าคุณตอบว่าไม่ได้ ก็แปลว่ามันมีประเด็นให้คุยกันไงคะ ประเด็นนี้ มีนัยสำคัญที่ดิฉันอยากรู้.. (ซึ่งขอบคุณจขกท.ที่แล้วไว้ด้วย) (แต่เบื่อฟังพวกครูสอน จึงอยากมาฟังความเห็นของคนดูละคร ทั้งที่เป็นแฟนคุณบอยและไม่ใช่ ว่า "คนอื่นๆ" เค้าคิดยังไง) ส่วนตัวดิฉันคิดว่าละครเวทีเป็นศิลปะที่แตกต่างจากคอนเสิร์ตและลิเกซึ่งเป็นมหรสพเหมือนกัน ดิฉันไม่สนใจเรื่องคนดูชอบหรือไม่ชอบ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องรสนิยม เช่นเดียวกับคุณ(คือเห็นด้วยกับคุณในประเด็นนี้) แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าผู้ชมจากกรณีตัวอย่างที่เล่าให้ฟัง เป็นผู้ชมที่ดูละครเวทีเป็น และไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่ผู้ชมที่ชมละครเวทีครั้งแรกไม่จำเป็นต้องดูละครเป็น  และยิ่งไม่แน่ใจว่าผู้ชมกลุ่มนี้หากมาดูละครที่ประกวดในปีต่อๆ ไปอีก 2-3 ปี (ละครแบบเดียวกันนี้ มีทุกปี มีแค่นี้จริงๆ) จะช่วยให้พวกเขาดูละครเป็นได้ในที่สุด ส่วนคุณจะเชื่อ(ตามที่คุณกล่าว) ว่า... ++++++  คำว่า "ดูละครเวทีเป็น" ไม่ใช่คำถามที่คนดูละครเวทีส่วนใหญ่มีในหัว มันเป็นคำที่คนบางกลุ่มตั้งขึ้นมาเพื่อจะอวดตัว ยกหางตัวเองว่าชั้นสูงส่งกว่าคนอื่น และเพราะกรอบที่คนอย่าง จขกท พยายามสร้าง ถึงทำให้คนบางกลุ่ม (ซึ่งอาจเป็นพนักงานบริษัทหรือแม่ค้าในตลาด) ที่แม้สนใจอยากไปดูละคร กลับไม่กล้าไปดูด้วยเหตุผลว่า "ชั้นคงหัวไม่ถึง" น่าเสียดายแทนคนเหล่านี้ พลาดความบันเทิงดีๆ เพียงเพราะคนขี้โอ่จำนวน เล็กๆ สร้างกำแพงกั้นโลกของเค้าไม่ให้คนอื่นเข้าไป หวงไว้ยกหางกันเอง.. ++++++ จะคิดอย่างงี้ก็สุดแท้แต่คุณนะคะ ส่วนฉันกลับมีความคิดว่า.. แฟนละครเรื่องฟ้าจรดทรายของคุณบอย ไม่สนใจ "กรอบ" ที่คนอย่างจขกท.(ใครหว่า) พยายามสร้าง.. หรอกค่ะ พวกเขาไม่ได้สื่อสารกันด้วยซ้ำไป ไม่มีทางเจอกันเลยในโลกความจริง เพื่อนฉันซึ่งเป็นพนักงานบริษัท ไม่ได้ดูละครเรื่องนี้เพราะบัตรหมด มันไม่มีเวลาไปซื้อบัตร มันซื้อบัตรไม่ทัน และอีกมันนึงไม่มีตังค์ ก็แค่อดดู และเสียดาย....มาก... ฉันเชื่อว่า คนกลุ่มใหญ่ที่ฉันกล่าวไว้ตอนต้น คือ แฟนละครทีวี แฟนหนังสือและแฟนเพลง ซึ่งฉันเข้าใจว่าเป็นกลุ่มผู้ชมกลุ่มสำคัญของคุณบอย ไม่ใช่คนอ่านคอลัมน์วิจารณ์ในหน้าหนังสือพิมพ์ หรือเข้ามาเขียนกระทู้ในห้องนี้หรอกค่ะ (เว้นแต่ว่าเป็นแฟนคลับ หรือเป็นสมาชิกบอร์ดแห่งนี้) ดิฉันจำลองสถานการณ์ได้ (เมียเป็นแม่ค้าขายผ้าที่ประตูน้ำ (ขายส่งนะจ๊ะ..ขับเบนซ์) ผัวเป็นนักธุรกิจ ผัวเห็นเมียเตรียมชุดจะไปไหน..เอ้ย..สามีถามคุณภรรยาว่าค่ำนี้เธอจะไปไหน เห็นแต่งตัวสวย คุณภรรยาบอกไปดูฟ้าจรดทราย ไปด้วยกันไหม.. คุณสามีบอกว่า"เมื่อเช้าอ่านบางกอกโพสต์ทั้งจุดประกายเค้าว่าห่วยนี่เธอ ยังจะไปดูอีกเหรอ" คุณภรรยา .. " จะไปหรือไม่ไป ไม่ไปก็ไม่ต้องไป ไม่ต้องมาพูดมาก บางกอกโพสต์จุดประกายอะไรชั้นไม่รู้จัก นี่เค้าลงไทยรัฐ เดลินิวส์ ข่าวสด คมชัดลึกว่า ดีมากเลยเธอ เมื่อคืนทีวีออกทุกช่อง ชั้นดูตัวอย่างมาแล้ว สุดยอดละครเวทีไทย เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ และหลายสิบล้านแล้วจ้า.. ชั้นไปจองบัตรมาแล้ว 2 ใบ  ถ้าเธอไม่ไป ชั้นชวนเพื่อนเธอไปกิ๊กแทนก็ได้ " คุณสามี "......."(อึ้ง คิดคำนวณในหัว)            "เรื่องอะไรนะคุณ" คุณภรรยา "ฟ้าจรดทราย... นิยายอมตะ ไพรัชนิยาย นี่..(ไปเอาหนังสือมาให้ดู) คุณลองอ่านคำนิยมสิคุณ..ฉันน่ะมีหนังสือคุณโสภาคทุกเล่มนะ" คุณสามี "....."  (เริ่มคล้อยตาม แต่ยังมีมาด) "อืมม์..นักเขียนมีชื่อนี่ ใครเล่นล่ะ แล้วชั้นจะไปดูรู้เรื่องเหรอเธอ " คุณภรรยา "น้องมอส .. น้องนัท มีเรีย รู้จักไหม" คุณสามี (รีบรับมุข) "อ้อ..น้องนัทเหรอ พ่อชอบนัท แต่ไม่ชอบเต่า..ไปเลยไปด้วย ..ไปแต่งตัวเลยนะจ๊ะ " คุณภรรยา (ยิ้มสะใจ) "...เชอะ.." คุณสามี   "แล้วพ่อต้องแต่งตัวยังไงล่ะเนี่ย ต้องทักซิโด้ริป่าว โรงแรมรัชดาลัยอะไรนี่น่ะ.." คุณภรรยา "ใส่อะไรก็ใส่ไปเถอะ โรงละครย่ะ ไม่ใช่โรงแรม เค้าสร้างโรงละครใหม่แล้ว ใหญ่โตอลังการ แต่คุณจะแต่งตัวยังไงก็ได้ ใครๆ ก็เข้าได้ ไม่ต้องไฮโซก็ดูได้ ละครเวทีนี่น่ะ.." คุณสามี "แล้วทำไมคุณต้องแต่งตัวเสียชมพูส๊วยสวย.. สวมสร้อยไข่มุกเส้นโตอย่างนั้นล่ะ.."   คุณภรรยา "คนผีทะเล..ไอ้..." คุณสามี "ผมจะบอกว่าคุณใส่สร้อยเส้นนี้เข้ากับชุดชมพู ขึ้น..มากเลย." คุณภรรยา "คนบ้า.....บ้า....บ้า.." เห็นด้วยจ้า..ว่าในฐานะคนดู "ถ้าคุณอยากดูละครเวทีก็จงดูไปเถิด อย่าไปสนใจเลยว่าดูละครเวทีเป็นหรือไม่เป็น มหรสพถ้าชมแล้วมีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้ว" แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 50 22:38:13 จากคุณ : ขอโทษทีเขียนเพลินไปหน่อย.. (chaosy) - [ 3 ส.ค. 50 22:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ชอบความคิดคุณ chaosy มากๆ เลยครับ และเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ตัวอย่างที่ยกมาชัดเจนดีครับ ผมเคยแสดงความเห็นไว้ยาวเหมือนกันเกี่ยวกับเรื่องฟ้าจรดทราย รู้สึกตอนนั้นชื่อกระทู้ที่เจ้าของกระทู้เป็นผู้ตั้งจะเป็น "ฟ้าจรดทราย มาตรฐานบรอดเวย์ไทย" อะไรทำนองเนี้ย ปัจจุบันนี้คงหายไปไหนถึงไหนแล้ว เรื่องที่ผมอยากพูดก็ได้พูดไปหมดแล้วครับ และชื่นชมคุณ chaosy ที่คิดหัวข้อนี้ขึ้นมา อ่านแล้วก็เห็นเลยว่าแต่ละคนเป็นยังไง คิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องปัจจเจกแบบนี้ยังไง ดีครับ หลากหลายดี จากคุณ : doo_wop_boy (doo_wop_boy) - [ 3 ส.ค. 50 23:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เห็นด้วยว่าชอบความเห็นของคุณ chaosy มากครับ ขอบคุณกระทู้นี้ด้วยครับ ให้ได้คิดอะไรมากขึ้น จากคุณ : chisoso - [ 4 ส.ค. 50 00:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านประเด็นของคุณ chaosy ในความเห็นที่ 45 แล้วเริ่มเข้าใจประเด็นมากขึ้น ขอผมเห็นด้วยประเด็นในเรื่องการดูมหรสพแต่ละอย่างจะต้องมีมารยาทในการรับชมที่แตกต่่างกัน อย่างที่ผมได้เคยตอบไปแล้วในความเห็นที่ 8 เรื่องมารยาทของการดูคอนเสิร์ทแตกต่างจากการดูละครเวที แต่ที่ผมแอบสงสัยจากมุมมองของคนที่ดูละครเวทีไม่เป็นแล้วกันนะครับ จากตัวอย่างที่ 1 การที่การที่ละครเวทีที่กรรมการว่าดี แต่เป็นละครเวทีี่คนดูว่าไม่สนุก เป็นเพราะแนวละครเรื่องนั้นคนดูดูละครเวทีไม่ชอบหรือเปล่าครับ เช่นคนดูเป็นเด็กมัธยมอาจจะต้องการชมละครเวทีที่ย่อยง่ายมากกว่า ซึ่งอาจจะแตกต่างจากกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิที่ชอบอะไรที่มันมีหลายมิติมากกว่า สำหรับผม ผมมองว่าละครเวทีมีความเหมือนและความต่างจากภาพยนตร์ในหลายๆ ประเด็น อย่างน้อยจุดที่แตกต่างชัดที่สุดก็คงเป็นเรื่องของมารยาทในการรับชม เช่น ถ้าหากคุณดูเมทริกแล้วชอบฉากหลบกระสูนปืนมากๆ แล้วไปปรบมือในโรงภาพยนตร์ อาจจะมีคนหันมามองหน้าคุณ (ฮา) แต่ก็มีความเหมือนในแง่ที่หลายๆ ครั้งที่การตัดสินรางวัลอาจจะค้านสายตาคนดู ทั้งการประกวดรางวัลสุพรรณหงส์ หรือการประกวดรางวัลออสก้า หนังที่กรรมการว่าดีคนดูอาจจะไม่ชอบ แต่หนังที่คนดูชอบกรรมการอาจจะว่าไม่ดี ถ้ามองในประเด็นนี้แปลว่าคนดูภาพยนตร์หลายๆ คนยังดูภาพยนตร์ไม่เป็นหรือเปล่าครับ และการดูภาพยนตร์ให้เป็นกับการดูละครเวทีให้เป็นมีความแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหนครับ สำหรับผมในวงการภาพยนตร์ไทยปัจจุบันผมมองว่ามันเป็นการขายงานไม่สร้างสรรค์เหมือนกัน มีแต่หนังผี หนังตลก และหนังกระเทย ถ้าในอนาคตวงการละครเวทีไทยเป็นแบบนี้ ในฐานะที่เป็นคนที่ชอบดูละครเวทีคนนึงคงเสียใจไม่น้อยเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 50 06:18:05 จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 4 ส.ค. 50 06:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สงสัยข้อความของดิฉัน คงไปโดนกลางใจคุณ chaosy เข้าเต็มๆ ถึงร้อนจนต้องแก้ตัวเป็นพัลวันวกวนขนาดนี้ ท่าทางนอกจากคุณ chaosy จะอยู่แต่บนหอคอยงาช้าง คุณยังตรรกะไม่ดีด้วย 1. ความเห็น คห.42 ของคุณอ่านแล้วงงมาก ไม่รู้คุณพาดพิงชื่อดิฉันเพื่ออะไร ดูท่าดิฉันจะจี้ใจดำคุณอย่างแรงจริงๆจนเขียนไม่เป็นภาษา 2. ดิฉันเขียนไว้ชัดเจนใน คห.36 ว่านี่ไม่ใช่การถกเพื่อผู้จัดละครคนใด และข้อความของดิฉันไม่ได้สื่อไปเพื่อปกป้องใครโดยเฉพาะ นอกจากพูดในภาพรวม ดิฉันอ้างอิงกระทู้ก่อนเพราะมีบางข้อความที่เขียนในกระทู้นั้นตอบคำถามกระทู้นี้ได้ ไม่อยากจะเขียนซ้ำอีก ดิฉันไม่รู้ว่าคุณ chaosy จะไม่รู้จักเลือกใช้ แถมถือโอกาสนำมาเป็นประเด็นกระหน่ำผู้จัดบางคน คงเปิดกระทู้นี้ล่อเป้ารอถล่มมานานแล้ว ไม่มีใครติดกับเสียที เลยต้องมั่วๆจนได้ 3. เอ อ่านไปอ่านมาก็เจอตรรกะไม่ดีจากคุณอีกแล้ว เขียนว่าอยากได้ความเห็นของคนอื่น แต่อีกประโยคก็กีดกันว่าคนที่ไม่เห็นด้วยกับคำถามก็ไม่ต้องเข้ามา อ้าว ดิฉันถกแบบอยู่ในประเด็นนะคะ ไม่งั้นคุณจะสามารถตอบชนิดเยิ่นเย้อยืดยาวแบบนี้ได้หรือ แต่เพียงเพราะมันไม่สบใจคุณ คุณก็จะกีดกันดิฉันดื้อๆ ใจแคบแบบนี้แจมบอร์ดสาธารณะได้อย่างไร 4. คห.45 คุณ chaosy แยกแยะระหว่างการประกวดกับการชมเพื่อความพอใจไม่ออกหรือนี่ การประกวดมีมาตรฐานของมันที่ผู้เข้าประกวดต้องทำให้ได้มาตรฐานนั้น แต่การชมเพื่อความพอใจง่ายมาก แค่ดูแล้วเราพอใจก็จบ ตัวอย่างที่คุณยกมายิ่งทำให้เห็นชัดว่าการดูเป็นหรือไม่เป็นมันไม่เกี่ยวอะไรเลย คณะกรรมการไม่ได้ดูละครเป็นมากกว่าคนทั่วไป เพียงแต่เค้ามีมาตรฐานหลายข้อที่ผู้จัดการประกวดกำหนดเป็นกรอบคร่าวๆให้ใช้เทียบและจัดลำดับสิ่งที่ทำได้ใกล้เคียงมาตรฐาน คนดูอื่นๆมีเกณฑ์เพียงอย่างเดียวคือความพอใจ การดูเป็นหรือไม่ ไม่สำคัญเลย ส่วนเรื่องการตะโกนกรี๊ดเป่าปาก ผิดประเด็นอีกแล้วนะคะ นั่นเป็นเรื่องมรรยาทในการรับชม มันเป็นมหรสพเหมือนๆกันทั้งหมด ใครๆก็ชมได้ แต่มรรยาทในการชมมหรสพแต่ละประเภทแตกต่างกันตามสถานการณ์ เอ ตกลงคุณต้องการถกประเด็นมรรยาทหรือการดูเป็นกันแน่ คุณถามว่า ข้อความใดของคุณที่เป็นการยกหางตัวเอง ก็ลองเลื่อนเม้าส์ตั้งแต่ต้นกระทู้ลงมาซิคะ ความเห็นของคุณคนเดียวกินเนื้อที่กี่เปอร์เซ็นของทั้งกระทู้ แบบนี้คนทั่วไปเค้าเรียกว่าตั้งกระทู้เพื่ออวดโวหาร อวดภูมิ อวดอ้างว่าเคยสอนหนังสือ และยกหางตัวเองค่ะ คุณ chaosy ยิ่งเขียนดิฉันยิ่งพบว่าคุณเป็นคนตรรกะไม่ดี ความคิดรวบยอดไม่ชัดเจน ไร้เหตุผล ใจแคบ ขี้โอ่ แบบนี้เริ่มเข้าข่ายคนพาลเสียแล้ว บังเอิญดิฉันยึดมงคล 38 ประการข้อนึงอย่างเหนียวแน่ คือไม่คบคนพาล งั้นนี่คงเป็นความเห็นสุดท้ายที่จะมาตอบแล้ว เชิญคุณ chaosy ตะแบงแบบเลื่อนลอยต่อไปนะคะ จากคุณ : Chaosy = เฉ่าซี่ แปลว่าเหม็น? (Nusantara) - [ 4 ส.ค. 50 12:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ไม่ได้เข้ามาสองวัน ไหงกระทู้กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วหว่า ใจเย็น ๆ กันนะครับ ต่างคนต่างมีความคิดที่แตกต่างกัน เราควรยอมรับความแตกต่างกันทางความคิด ผมเชื่อว่ากระทู้นี้ถ้าอ่านดี ๆ ก็จะได้มุมมองหลายแง่ที่หลายคนเลือกจะเชื่อหรือไม่เชื่อต่างกันไป ไม่มีใครผิดหรอกครับ จากคุณ : surviorx - [ 6 ส.ค. 50 09:00:42 ]

ความคิดเห็นที่ 52 นั่นสิคะ.. เขียนต่อไม่ออกเหมือนกัน..อึ้ง..เอาเข้าไป ดิฉันผิดเองที่ไปต่อความยาวสาวความยืด ที่จริงคิดว่ายังพอคุยกันได้น่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่เป็นไร.. ขอบคุณ doo_wop_boy (doo_wop_boy)  คุณ chisoso   และคุณน้ำค้างยามเช้า ที่เข้าใจกัน ที่จริงมีประเด็นอยากคุยต่อจากที่คุณน้ำค้างถาม แต่ยังไม่ว่างคุยขอเวลาสักวันสองวันนะคะ และคุณ surviorx ฉันไม่ค่อยมีความเห็นสะท้อนกลับ เพราะคุณตอบคำถามได้ชัดมากเลย ขอบคุณมาก แต่ก็มีเรื่องอยากคุยต่อ ก็ที่คุณว่า "แค่ไหน ระดับไหน" น่ะค่ะ ก็อยากอ่านความคิดคุณอีก ถ้าว่างก็มาเขียนต่อนะคะ จากคุณ : chaosy - [ 6 ส.ค. 50 09:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เรื่องระดับของสุทรียศาสตร์นี่อาจจะต้องว่ากันยาวนิดนึง ขอผมไปเรียบเรียงหัวสมองก่อนนะครับ แต่จะพยายามมาตอบนะครับ จากคุณ : surviorx - [ 6 ส.ค. 50 10:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อย่าเพิ่งลากันง่ายๆนะคะ มาเขียนอีก อีก ๆๆๆๆ จากคุณ : Manuela - [ 6 ส.ค. 50 10:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เข้ามาชื่นชมค่ะ ทุกๆท่านที่เข้ามาตอบ และ เจ้าของกระทู้ ไม่ค่อยมีกระทู้เกี่ยวกับละครเวที ที่คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว ดีค่ะ อยากฟังด้วย ส่วนตัวคิดว่า ดูละคร "เป็น" ของเจ้าของกระทู้ ไม่น่าจะเกี่ยวกับ เรื่องของรสนิยม เพราะเป็นเรื่องความชอบหรือไม่ชอบ ส่วนตัว ซึ่งไม่ใช่เรื่องถูกหรือเรื่องผิด แต่การดู "เป็น" น่าจะเป็นในลักษณะที่ว่า รู้ว่าละครเวที แบบนี้ สไตล์นี้ น่าจะประกอบไปด้วยส่วนที่ดีคืออะไร เหมือนรู้ว่า ต้มยำกุ้ง ที่อร่อย มันเป็นยังไง ถ้าปรุงไม่ได้รส มันก็ไม่ใช่ต้มยำ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การชอบต้มยำที่มีรสเค็ม ก็เป็นเรื่องของรสนิยมนั่นเอง ฮ่าๆๆๆ งง ไหมคะ ทั้งนี้ก็เพื่อจะบอกว่า ถ้ารู้ก็จะทำให้เราสนุกขึ้น แต่ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ดู "เป็น" มากขึ้น ก็พอจะคุยได้ วิจารณ์ได้ว่า ตรงไหนมันน่าจะปรับ ตรงนี้มันทำได้ถึง อะไรทำนองนั้น มีความเห็นว่า หลักสูตรมัธยมต้นน่าจะเพิ่ม หลักสูตร art appriciation น่ะค่ะ ถ้าไม่ทำให้ครูๆเหนื่อยกันเกินไป เอาแบบว่าพอแบ่งได้ แยกได้ เห็นความต่างของ มหรสพต่างๆ รู้ว่าจะชื่นชมกับมหรสพนั้นๆ อย่างไร   แต่ย้ำอีกครั้งนะคะ ว่าไม่เกี่ยวกับความชอบ หรือไม่ชอบ จากคุณ : หลิงผมทอง - [ 6 ส.ค. 50 12:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ครับ รสนิยมความชอบว่ากันไม่ได้นะครับ แต่การแยกแยะได้ว่า อะไรดีไม่ดี และที่มาที่ไปของกระบวนการเป็นเรื่องละเอียดอ่่อนครับ ผู้บริโภคมักจะรู้ว่าอะไรอร่อย ไม่อร่อย แต่น้อยคนจะรู้ขั้นตอนการผลิต และส่วนผสม ของกินบางอย่างหน้าตาเมือนกันทุกประการแต่รสชาติต่างกันสิ้นเชิง บางคนกินของอร่อย จากบรรยากาศก็มีเช่น กาแฟโบราณ ต้องมีถุงผ้ายาวๆ ไว้กรองกาแฟ ดึงขึ้นลงให้ขลังๆดี   คนที่ชอบก็บอกว่าอร่อยกว่ากาแฟสดบดคั่ว เข้าเครื่องสกัด ยี่ห้อไหนๆ ส่วนกาแฟที่อร่อยเพราะคนชงก็มี  ต่อให้ร้านเดียวกันเครื่องปรุงเหมือนกัน แต่คนชงคนละคน ก็จะไม่ถูกปากทุกคนเสมอไป ละครเวที มีองค์ประกอบหลักในการผลิต คือ บท นักแสดง สถานที่แสดง (ผงกาแฟ น้ำร้อน ถ้วย) และส่วนที่มาเสริมให้มีสีสันรสชาติ   เสื้อผ้า ฉาก แสงสว่าง ดนตรีประกอบ(ครีมเทียม นม นมข้น น้ำตาล อบเชย โกโก้ คาราเมล) คนที่นำองค์ประกอบมาผสม คือ ผู้กำกับ และ ทีมงานเป็นผู้ช่วย (คนชง ลูกมือ) คงมีคนชอบกินกาแฟดำ  กาแฟใส่นม  กินคาปูชิโนใส่ฟองนม  ลาเต้ เวียนนา  อเมริกาโน ยกล้อ โกปูชิโน  มอคค่า   คนที่เชี่ยวชาญรู้ขั้นตอน ก็จะแยกแยะได้ น้ำต้องร้อนเท่าไหร่  นำ้ที่ชงเป็นน้ำกรอง หรือเป็นน้ำแร่ เขาอาจจะไม่ใช่คนที่ชงกาแฟอร่อยที่สุด แต่ เขาจะรู้เทคนิค และ ดื่มกาแฟได้อย่าง ละเมียดละมัย และสนุกสนาน  บางคนก็อาจจะผันตัวไปเป็น นักวิจารณื แนะนำ ติชมกาแฟก็ได้ หน้าที่ของนักวิจารณ์ก็คงเหมือนผู้เชี่ยวชาญด้านเมล็ดพันธู์ และด้านรสชาติ ร้านกาแฟสดบางร้านอาจนำ เมล็ดมะขามคั่วมาปนมาก ทำให้กาแฟมีรสเปรี้ยวเฝื่อนไปมาก   หรือกรณีำนำเมล็ดที่เก็บไว้นานจนเหม็นหืน มาปน เขาก็จะรู้ทันที บางร้านมีการแอบอ้างว่า นำเมล็ดกาแฟมาจากประเทศนั้นนี้ แหล่งปลูกกาแฟชื่อดัง  แต่รสชาติจะเป็นตัวฟ้องได้ว่า คนขาย เอาเปรียบผู้บริโภค ก็คงเหมือนนักชิมไวน์นะครับ  รักชอบอะไรจริงๆ ก็เชี่ยวชาญด้านนั้น แล้วก็มีอาชีพ เฉพาะขึ้นมา มันเป็นความรู้ความสามารถที่ต้องเรียนรู้ พัฒนาและฝึกฝน คนชอบกินกาแฟรถเข็นก็ไม่ผิดนะครับ ชอบร้านหัวนอกจ่ายแพง ก็ไม่ผิดครับ  ตราบใดที่คนขายเขาไม่โกงเรา และเรารู้เท่าทันคนขาย จากคุณ : เส็งคับ - [ 6 ส.ค. 50 15:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ลืมเสนอความคิด ตามหัวข้อกระทู้ถามไว้ ทำอย่างไรให้คนไทยดูละครเวทีเป็น? ก็หาละครมาให้ดูเยอะๆ  ดูของดีๆ หลากหลายค่าย อันนี้คงจะยากและใช้เวลานานสักหน่อย เพราะเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามมาก ในการออกไปดูละคร หลายๆ แห่ง ซ้ำ้ละครบางแห่งดูแล้วจะทำให้ไม่อยากดูละครอีก ข่าวสารละครเวทีก็หายากติดตามยาก เพราะสื่อมีจำกัด  คณะละครไม่กี่คณะเท่านั้นที่สามารถใช้สื่อโฆษณาได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่คงยังไม่สิ้นหวัง เพราะตอนนี้ ก็เริ่ม มีการพูดคุย ถกเถียงกันมากเรื่องละครเวทีดูง่ายดูยาก รสนิยม คนดู  ละครดี ไม่ดี เอาอะไรมาวัด แสดงว่าคนส่วนมากเริ่มรู้จักละครเวทีมากขึ้น   ละครเวทีไม่เหมือนทีวี  และละครเวทีไม่เหมือนหนัง  ละครเวทีไม่เหมือนคอนเสริท์   มันแค่คล้ายๆกัน และละครเวทีเองก็มีหลากหลายรูปแบบ แนวทางเสียเหลือเกิน คนดูบ้านเราจะมีโอกาส และหาโอกาสไปดูไปชมได้มากมายหลากหลายแค่ไหน ก็คงต้องรอดูกันต่อไปอีกสัก 15-20 ปี วัฒนธรรมไม่ได้สร้างขึ้นได้ในวันสองวัน จริงมั้ยครับ จากคุณ : เส็งคับ - [ 6 ส.ค. 50 17:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แวะมาอ่าน ยังไม่มีเวลาเขียนตอบ สองวันนี้ต้องเขียนหนังสือเยอะมากจนต้องทานพาราฯ (เพื่อนๆ มีอย่างอื่นแนะนำไหม)   คุณ surviorx จะรออ่านค่ะ นานแค่ไหนก็จะรอ โชคดีที่ห้องนี้กระทู้เดินช้า คุณ Manuela ขอบคุณค่ะ คุณ หลิงผมทอง ประเด็น art app. น่าสนใจมากค่ะ รอให้ถึงมหาลัยก็คงไม่ทัน แต่ไม่แน่ใจว่าครู "ดูเป็น" อ๊ะยังค่ะ ต้องคุยกันอีกเยอะเลยเรื่องครูๆ คุณเส็งคับเล่าซะได้กลิ่นกาแฟเลย ..ทำยังไงให้รู้ทันคนขายละคะ ? จะรู้ได้ยังไงว่ากาแฟเจ้าไหนผสมมะขามคั่วเยอะ อ้อ..อ่านคห. บน ^  เห็นด้วยกับเรื่องเวลามากๆ ค่ะ อ่านแล้วนึกขึ้นมาได้ว่า อันที่จริงความเคลื่อนไหวที่คึกคักเรื่องละครเวทีเริ่มมาพักใหญ่สักปีกว่าๆ ย้อนหลังไปนี่ (หลังซบเซามานาน) หลังจากไปเที่ยวเทศกาลละคร BTF ปีล่าสุดมีความเห็นว่ามันคึกคักพอควร และมีหลายจุดที่บ่งบอกว่าประวัติศาสตร์(ปัจจุบัน)ของละครเวทีมาใกล้ถึงจุดเปลี่ยน (อาจไม่บึ้มบั่มเชิงปริมาณ แต่ด้านคุณภาพมันก็มีให้เห็น) เสียดายที่ไม่ได้ตั้งใจเก็บข้อมูลเหล่านั้น จึงมาใช้อ้างก็ไม่ได้ตอนนี้ ถ้ามีเวลามานั่งไล่เรียงกันทีละเหตุการณ์กันก็จะเห็น Trend ของการพัฒนาวงการได้ชัดขึ้นอีกนะคะ จากคุณ : chaosy - [ 6 ส.ค. 50 18:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านอย่างเดียวก็ละลานตาแล้วครับ ย่อยแทบไม่ทัน ต่างมีเหตุผลกันทุกคน ขอซูฮกให้ด้วยใจจริง แต่อย่าได้ขัดแย้งกันเลยครับ คนรออ่านอย่างผมจะอดได้อ่านอะไรดีๆเอา จากคุณ : อาจารย์โยดา - [ 6 ส.ค. 50 23:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 60 พี่เส็งขายกาแฟนิ  ฮิฮิ จากคุณ : Manuela - [ 7 ส.ค. 50 09:00:52 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กำลังจะมาแซวแบบคุณ Manuela เลย 5555 (ไม่ว่ากันนะครับ) จากคุณ : surviorx - [ 7 ส.ค. 50 09:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขายกาแฟรถเข็นรึว่าอยู่สตาร์บั๊กละเนี่ย..อิอิอิ จากคุณ : chaosy - [ 7 ส.ค. 50 10:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 63 จะว่าไปเริ่มเห็นด้วยกับการจัดเก็บสถิติด้านละครเวทีแบบเป็นระบบ อย่างที่คุณchaosyเปรยค่ะ มีใครเรียนป.โท ละครบ้างคะแถวนี้ ยกมือขึ้น... ขอเสนอหัวข้อthesisค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 50 12:27:07 จากคุณ : Manuela - [ 7 ส.ค. 50 12:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 64 โอว....กระทู้นี้มีสาระดี โดยเฉพาะคห.45 ที่จขกท.ยกตัวอย่างมาก็น่าสนใจและมีแง่คิดดีครับ จะดูบอล ดูรักบี้ หรือดูกีฬาต่างๆเป็น ก็ ต้องรู้กฎกติกาของกีฬานั้นๆก่อนจึงจะดูสนุก ด้วยดูเป็นฉันใด ดูลครก็ย่อมต้องรู้และเข้าใจกฎกติกาพื้นฐานของการลครตามสมควร จึงจะดูสนุก และดูเป็นอย่างถูกทิศถูกทางฉันนั้น ว่ายน้ำไม่เป็น ก็ต้องหัด ขี่จักรยาน หรือเล่นสเก็ตไม่เป็น ก็ล้วนต้องหัดทั้งสิ้น......จึงจะเป็น จะดูลครเป็นก็ต้องหัด แต่ว่าง่ายกว่าว่ายน้ำเล่นสเก็ตมากนัก เพราะไม่ต้องเสี่ยงเจ็บตัวอะไร อาจจะเจ็บใจบ้างเมื่อมีใครมาว่าว่าดูไม่เป็น แต่ก็ไม่หนักหนาอะไร เพราะยังเถียงเรื่องรสนิยม อันเป็นความชอบส่วนบุคคลเข้ามาเกี่ยวพันอยู่ได้ด้วย แต่ระหว่างที่เถียง ก็พึงมีสติไว้ด้วยว่าเราดูมันเป็นเหมือนดูกีฬาที่เราไม่รู้จักบางประเภทเป็นรึยัง ........ดูลครเขาดูอะไรกัน เขามีกฎกติกาที่จะทำให้ดูเป็นและดูสนุกยังไงบ้าง............. นอกจากกฎระเบียบพื้นฐานที่เรียกว่ามรรยาทในการดูลคร อันเป็นเพียงแค่กรอบเบื้องต้นเพื่อให้ไม่รบกวนสมาธิ และเพื่อให้เกิดสมาธิในการดูลครแล้ว เราจำเป็นต้องรู้อะไรอีก........... เขามาเล่นลครให้ดู........ ดูอะไร และได้อะไร อะไรที่ดูอยู่ มันดี หรือ ไม่ดีอย่างไร........ เพราะอะไร จึงจะตัดสินด้วยเหตุและผลของเราว่าลครดีหรือไม่ดีอย่างไรตามมารตฐานการลครทั่วๆไป ซึ่งไม่เกี่ยวกับความสนุกหรือไม่สนุกของลคร ถ้าใช้ความรู้สึกวัด ก็ย่อมบอกว่าชอบหรือไม่ชอบตามรสนิยมส่วนตัวของเราเท่านั้น แต่มาตรฐานการลครทั่วๆไป คือการนำเสนอแนวคิดหนึ่ง ผ่านทางภาษา การแสดงและองค์ประกอบศิลป์ เราจับประเด็นได้หรือเปล่า เขานำเสนอออกมาสอดคล้องกับประเด็นรึเปล่า และนำเสนออกมาได้อย่างมีศิลป สร้างสรรค์ ลึกซึ้ง แยบยล และทำให้เราได้ตระหนักอะไรบ้างรึเปล่า.......... ดูไป คิดไป รู้สึกไป เรื่อยๆ.............รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นแฟนลครเวทีตัวจริงไปเสียแล้ว จากคุณ : Filmnoir - [ 7 ส.ค. 50 14:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ^ ^ ^ ^ ^ ^ อูย..โอว์ ใช่เลย ใช่ใช่ใช่.. นี่ก็ใช่... เอาอีก..เอาอีก..เอาอีก ถ้ามาตั้งกระทู้แล้วได้อ่านอะไรแบบนี้ทุกวัน โดนถล่มยังไงก็ยอม.. จากคุณ : แวะอ่านวันละนิดจิตแจ่มใส (chaosy) - [ 7 ส.ค. 50 18:32:46 ]

ความคิดเห็นที่ 66 จริง ๆ ตามเคยสัญญาว่าจะมีพิมพ์ตอบ แต่ผมว่าข้างบนก็ตอบไว้ค่อนข้างเคลียร์แล้วเหมือนกันนะครับ ไว้มีประเด็นเสริมอะไรก็จะมาเสริมแล้วกัน (ภาพเปรียบข้างบนก็พอจะเทียบเคียงได้ชัดเจนแล้วครับ) จากคุณ : surviorx - [ 7 ส.ค. 50 20:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 67 อ่านคห. 65 แล้วทำให้คิดถึงตัวเอง ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ดูกีฬาไม่เป็น เลยไม่ชอบดู อิอิ.. บอลดูง่ายสุด (ใครๆ ก็ดูบอล) แต่ก็รู้แค่ว่ามี 2 ฝ่าย ต่างฝ่ายต่างพยายามยิงให้เข้าประตูของตัวเอง ดูแล้วก็ไม่รู้ความ อดทนมีสมาธิติดตามไม่ไหว งงว่าใครเป็นฝ่ายไหน คนวิ่งกันเยอะตาลาย.. ในที่สุดก็เหลือแค่ว่า "ตกลงใครชนะ" ใครชวนดูบอลคงไม่ไป แต่ใครมาเปิดบอลใกล้ๆ ไม่รังเกียจ (แต่ถ้ามวยนั้นลุกหนีเลย) อันที่ดูแล้วเก็ทที่สุดคือยิมนาสติก (โดยเฉพาะลีลาใหม่) และยกน้ำหนัก(ฮา) มีปัญญาดูแค่นี้จริงๆ ค่ะ แบบว่าดู acting อะไรทำนองนั้น อ้อ..แล้วก็กีฬาง่ายๆ แบบว่าวิ่งแข่ง หรือว่ายน้ำ ก็โอเคนะเข้าใจได้ แบดมินตันเล่นเป็น พอดูรู้เรื่อง แต่มันก็ไม่ดึงดูดพอให้ติดตาม เทนนิส เป็นกีฬาที่เค้าว่าเมามันมาก ดิฉันก็นับแต้มไม่เป็นอีก ดูลีลาการตีก็พอเข้าใจได้ แต่งงตอนนับแต้ม วิชาพละครูสอนมาแล้วทั้งนั้น ทำไมไม่อยู่ในหัวเลยหว่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครูสอนกติการึป่าว แต่แน่ใจว่าไม่มีสอนดูกีฬานะ จำได้แต่ เดาะวอลเล่ย์ 5 ลูก ยิงบาส 5 ลูก การวิ่งส่งไม้ผลัดทำยังไง (มันจำได้แต่ภาคปฏิบัติแฮะ) โชคดีที่กีฬามักมีคนพากษ์ เค้าคงเผื่อคนดูไม่เป็นอย่างดิฉัน ก็คอยฟังเค้าเอาว่าไปถึงไหนแล้ว พอกล้อมแกล้มเนียนๆ ไปได้ แต่มันไม่ได้รับอรรถรสเลยล่ะ.. ไม่รู้ซึ้งเลยว่าสนุกตรงไหน   "เพราะดูไม่เป็น" แต่พอร่วมบรรยากาศได้ คือเฮเมื่อฝ่ายที่เราเชียร์ชนะ ก็เลือกเชียร์ฝ่ายที่หล่อ หรือเป็นคนไทย หรือตามกระแส เชียร์คนเล่นดี (แม้ไม่รู้จริงๆ มาก่อนว่าใครเล่นดีไม่ดี แต่มานั่งดูก็พอจะมองออก) แสดงว่าการดูเป็นมันเกี่ยวกับความสนุกหรือไม่สนุกด้วย โชคดีที่ไม่เคยมีใครมาจับผิด และค่อนแคะว่าฉันดูกีฬ่าไม่เป็น โง่มาก.. เวลาให้เด็กๆ สอน มันก็ขำกันใหญ่ (แค่นี้ก็ดูไม่เป็น ผู้ใหญ่อารั้ย) ในชีวิตยังไม่เคยมีใครมาว่าเราว่าโง่ เพราะดูกีฬาไม่เป็น และไม่เคยค่อนแคะใครว่าแกฉลาดนักนี่..ดูบอลก็เป็นด้วย.. เค้าไม่เอาความโง่หรือฉลาดไปผูกไว้กับการดูกีฬา แสดงว่าวงการกีฬา ไม่ค่อยแบ่งชั้นวรรณะ (หรือมีหว่า? ใครชอบดูกีฬาช่วยบอกที) เมื่อก่อนไม่เข้าใจว่าทำไมกีฬาต้องมีการพากย์ มีคนนึงสองคนพูดมากตลอดการแข่งขัน  ดูกันเงียบๆ ไม่ได้รึไง.. แต่วันนี้รู้แล้วล่ะ.. เค้าสอนผู้ชมนั่นเอง (เผื่อคนฟังวิทยุแล้วไม่เห็นภาพด้วย) มิน่า..เค้าถึงเอาคนเก่งๆ เป็นกูรูมาพากย์กีฬา อืมม์..... จากคุณ : chaosy - [ 8 ส.ค. 50 10:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 68 กระทู้นี้ล่อเป้ามากครับ โฉบเข้ามาอ่าน ก็มีที่ผมเห็นด้วย และ ไม่เห็นด้วย ก็ได้ความรู้ดีนะ ผมชอบ แต่ผมว่าเจ้าของกระทู้มาตกม้าตายตอนจบนะ ผมอ่านแล้วงง คุณจะสื่ออะไรหรือครับ??? คุณกำลังจะบอกว่านักพากย์บอลเป็นกูรูหรือครับ? ผมว่าไม่ใช่นะ! ในความเห็นของผม นักพากย์กีฬาไม่ใช่กูรู เขาอาจจะมีความรู้ในเรื่องนั้น ๆ เป็นพิเศษ แต่ยังไงก็ไม่ใช่กูรู ผมยืนยันอย่างนั้น การที่เขาพากย์บอลได้ วิเคราะห์บอลได้ ก็ถือว่าเป็นความสามารถเฉพาะตัวอย่างหนึ่งของเขา ถ้าจะยกย่องให้เขาเป็นกูรู เด็กในออฟฟิศผมต้องเป็นยิ่งกว่ากูรู เพราะมันเก่งมากทั้งในแง่ทฤษฎี วิเคราะห์ แล้วก็ภาคปฏิบัติ (หมายถึงบอลนะครับ) ผมคิดว่าเจ้าของกระทู้กำลังสับสนกับคำว่า "กูรู" นะครับ แล้วผมก็คิดว่าตัวอย่างที่คุณยกขึ้นมากล่าวอ้างเพื่อจะสนับสนุนหัวข้อกระทู้ มันตื้นไปนะครับ จากคุณ : ผมไม่ใช่กูรู - [ 8 ส.ค. 50 12:44:54 A:202.183.244.4 X: TicketID:140802 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เปรียบ ละครกับกีฬา เห็นภาพชัดเจนดีครับ มีตัวละครสองคนสู้กัน ให้คนดูคอยลุ้นตาม หรือมีตัวละครแสดงเดี่ยวให้คนดูเอาใจช่วย มีกรรมการเป็นนักแสดงสมทบ มีคนพากย์ เป็นผู้บรรยายเรื่อง ผู้จัด เป็นโปรโมทเตอร์ จับคู่ จัดการแข่งขัน สมาคมต่างๆ ประชุมเรื่องกฎกติกามารยาท และให้ความรู้ด้านการกีฬา สนับสนุนการค้นคว้าวิจัยพัฒนาเพื่อความเป็นเลิศ และความเหมาะสมไปตามยุคสมัย นักวิจารณ์ก็มาเขียนติชมการแข่งขันและผู้เล่นในหนังสือพิมพ์และมีการติดตามข่าวสาร และวิเคราะห์เกมการเล่นอย่างจริงจัง แต่การดูกีฬา มีข้อด้อยอยู่เล็กน้อยตรงที่  มันเลื่อนไหลไปสู่การแบ่งแยก กีฬามักถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือกระตุ้นการแบ่งเขาแบ่งเราได้อย่างรุนแรงไม่น่าเชื่อ เห็นได้บ่อยมากๆ ก็พวกฮูลิแกน บ้าบอลของอังกฤษ ที่ตีกันจนปางตาย เผารถ ระเบิดขวด กันวุ่นวาย ความจริงตัวกีฬาโดยปรัชญาของมันเอง เป็นเรื่องที่ดีมาก การออกกำลังกายให้แข็งแรง  ความมีน้ำใจนักกีฬา spirit อดทน มุ่งมั่น   รู้แพ้รู้ชนะ  รู้อภัย  การฝึกฝนพัฒนาค้นหาขีดจำกัดของแต่ละคร  ความสามัคคีในทีม และอื่นๆ แต่เมื่อมีการนำกีฬามาพัวพันกับการค้า และ ประโยชน์   กีฬาก็เริ่มมีการ ตุกติกมากขึ้น เพื่อชัยชนะ นักกีฬาสามารถทำได้ทุกอย่าง   ใช้สารกระตุ้นก็ได้ เอามือปัดลูกเข้าประตูก็ได้ เพื่อเงิน นักกีฬาก็แพ้ได้ด้วย และเพื่อเงินเดิมพัน คนดูก็ฆ่ากันได้ด้วย อะไรที่เข้าไปพัวพันกับผลประโยชน์มากจนเกินไป มักจะกลายสภาพไปเสมอ อันนี้อยู่ที่ใครจะมีภูมิต้านทานดีกว่ากัน สุดท้าย เราน่าจะกลับมาทบทวนกันว่า เราดูกีฬาที่ตรงไหน ความสามารถ ล้วนๆ  เตะเก่ง ตีลังกาเก่ง วิ่งเก่ง ตบเก่ง ยิงแม่น ชุดสวย  เป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่วงการแฟชั่นกีฬา สนามสวย ใหญ่โต อุปกรณ์ครบครัน เลือกทัวนาร์เม้้น การแข่งขัน ยิ่งใหญ่ น่าเชื่อถือ ดูตามเพื่อน คนดูที่เป็นคอเดียวกันพวกเดียวกัน ไม่งั้นไม่ดู ดูเฉพาะตัวนักกีฬา ถ้าคนนี้ไม่แข่งไม่ดู  (ยกตัวอย่างกรณีมวยของเขาทราย  ยังไม่มีนักมวยคนไหนขึ้นชกแล้วทำให้กรุงเทพรถหายไปจากถนนได้เท่่าเขา) ทั้งหมดทั้งปวง ต้องไม่ลืมว่า กีฬาได้รับความนิยมมาก จนมีการถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศทั่วโลก(ละครเวทีไม่ใช่ และถ้าถ่ายทอดสด มันก็ไม่ใช่ละครเวทีอีกต่อไป) สาเหตุเพราะ กีฬา เกิดขึ้นจากการใช้ทักษะ กำลัง ความสามารถพิเศษทางร่างกายที่ผ่านการฝึกฝน สัญชาตญาณ ไหวพริบ มากกว่า การใช้ความละเอียดอ่อน ทางจิตวิญญาณ เราสามารถเห็นละครเกิดขึ้นในสนามได้ ทั้งเบืื้้้องหน้าและเบื้องหลัง การแข่งขัน แต่นั่นเป็นเพราะความละเอียดอ่อนของชีวิตนักกีฬา ไม่ใช่จากการแสดงความสามารถทางกีฬาของเขา นักกีฬาที่มีความเป็นมนุษย์และจิตวิญญาณที่ดี  จะยกระดับเกมกีฬาให้สูงขึ้นอย่างมีคุณค่าไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ การดูกีฬาเป็นอาจจะไม่เกี่ยวกับดูละครเป็น แต่ดูละครเป็นจะทำให้มองกีฬาในอีกหลายแง่มุมมากขึ้น ผมว่าผมเรื่อยเปื่อยเกินไปแล้ว   พอก่อนดีกว่า จากคุณ : เส็งคับ - [ 8 ส.ค. 50 12:55:00 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เห็นภาพเลย.... อันนี้ขอเล่าประสบการณ์ของตัวเองบ้างนะคะ มีครั้งนึงไปดูละครphysical theatre แล้วตอนนั้นยังละอ่อนอยู่มากๆ ดูๆไปไม่รู้เรื่องเลย เพราะเค้าไม่พูด เค้าเคลื่อนไหวและ ร่ายลีลาประกอบเสียงและแสง ดูแล้วก็เพลินๆดี แต่มันคาใจ เดินออกมาพร้อมอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นชาวต่างประเทศ หันไปบอกเค้าตรงๆประสาซื่อว่า "ไอม่ายรู้เรื่องเลยว่าเค้าต้องการบอกอะไร" อาจารย์ท่านหันมามองอย่างเอ็นดู แกม ขำ แล้วบอกว่า "ยูไม่จำเป็นต้องเข้าใจทั้งหมดหรอก ขอแค่รู้สึก" "ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง เท่านั้นพอ" ลองเอามาคิดตามแต่ยังไม่ซึ้งเท่าไหร่ แบบว่าเด็กมากตอนนั้น หลังจากนั้นลองดูอีกหลายเรื่องแล้วลองปล่อยใจสบายๆไม่มุ่งหวังมากเวลาดูละคร เออ แฮะ...คราวนี้ดูสนุกขึ้น เห็นอะไรมากขึ้น เพียงแต่ ยังไม่ค่อยเข้าใจ อะไรต่อมิอะไรอยู่บ้างเหมือนเดิม   "แล้วทำไงจะดูแล้วได้ทั้งสนุกและเข้าใจล่ะ" จากนั้นจึงเริ่มอ่านหนังสือ หาความรู้ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคนอื่น อะไรไม่เข้าใจก็ถามตรงๆไม่อ้อมค้อม..... ทุกวันนี้ก็ยังมีที่ไม่รู้ (แต่น้อยลงกว่าเดิม) ดูละครสนุกแบบที่ควรจะเป็น เริ่มเข้าใจและซาบซึ้งกับเนื้อหาของละครได้มากขึ้น ที่สำคัญ สนุกที่จะได้แลกเป็นความคิดเห็นกับคนอื่นที่ดูมาเหมือนเรา ยิ่งคุยมากก็ยิ่งได้เรียนรู้มาก เพียงแต่ต้องยอมเปิดใจรับฟัง และคิดเสมอว่าเราไม่ได้ฉลาดที่สุด เราแค่กำลังเรียนรู้เพื่อพัฒนาตัวเอง คนไหนเก่งๆ เราชอบฟัง คงคล้ายๆกับฟังกูรูมาพากย์กีฬา เหมือนที่คุณchaosyว่ามังคะ........ เห...........แล้วมันเกี่ยวกะกระทู้มั๊ยเนี่ยะ! จากคุณ : Manuela - [ 8 ส.ค. 50 12:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ^ ^ เกี่ยวนะครับคุณ Manuela เพราะผมมองว่ามันเป็นอีกขั้นหนึ่งของการสร้างองค์ความรู้ในการเสพศิลปะ การพูดคุยกับคนมาก ๆ มีการแชร์ประสบการณ์ในการ "เสพศิลปะ" จะเป็นการสร้างเสริม "ปัญญา" และ "จิตใจ" ไปโดยไม่รู้ตัว อย่างเช่นการที่เราได้คุยกับคนที่เขาเชี่ยวชาญในแขนงนั้น ๆ วิจารณ์งาน เราก็จะได้มุมมองบางอย่างที่เรามองไม่เห็น ซึ่งนั่นจะนำไปสู่การสร้างเหตุผลให้กับตัวเราในการเสพงานนั้น ๆ รวมทั้งชิ้นต่อ ๆ ไป ฉะนั้นถ้าเราเปิดใจให้กว้าง (ตามที่หลายคนย้ำ) เราก็จะได้รับรู้มุมมองต่าง ๆ มากมายจากทั้งคนที่รู้บ้างไม่รู้บ้าง รู้มากรู้น้อย ซึ่งนั่นจะอยู่ที่วิจารณญาณของแต่ละคนว่าจะเลือกเชื่อแนวคิดแบบไหน เพราะมันจะกลายเป็นเหตุผลในการพินิจวิเคราะห์งานต่อ ๆ ไป ทีนี้ถ้าเราได้ดูงานมาก ๆ ได้คุยมาก ๆ และเปิดใจรับอะไรบ่อย ๆ เราก็จะเริ่มมีการตั้งข้อสงสัยกับตัวเองว่าความแตกต่างของงานแต่ละประเภทอยู่ไหน ต่างกันอย่างไร อะไรดีอะไรเสีย ซึ่งนำไปสู่การตกผลึกทางความคิดที่จะสามารถแยกออกถึงคุณค่าและลักษณะของงานแต่ละชิ้นได้ ยกตัวอย่างง่าย ๆ ก็จะคล้าย ๆ กับว่าการไปดูศิลปะคลาสสิค ยุคกลาง ยุคเรเนสซองส์ ยุคใหม่ ที่ต่างยุคก็มีข้อแตกต่างกันไป เราเคยสงสัยไหมว่าทำไมงานดี ๆ ของทุกยุคมัน "ติดตา" และ "ติดใจเรา" ทั้งที่จริง ๆ เราน่าจะมีรสนิยมเดียว (หรืออาจจะมากกว่าตามบุคคลไป) เพราะอันที่จริงการ "ติดตา" และ "ติดใจ" ไม่ได้หมายความว่ามันคือ "รสนิยม" ของเราเสมอไป แต่เพราะงานนั้นมีคุณค่าบางอย่าง "เหลือเกิน" ซึ่งเป็นอัตลักษณ์ให้เราค้นหา (ถ้าบุคคลสามารถวิเคราะห์ได้) และถ้าเราค้นเจอ เราก็จะเริ่มมองออกว่า "อ่อ งานแบบนี้มันมีดีตรงนี้นี่เอง มันเจ๋งเพราะอย่างนี้นี่เอง" แต่ส่วนว่าใครจะชอบศิลปะยุคไหน เพราะมันโดนใจมากแค่ไหน มันก็แล้วแต่คนครับ เอ..ชักออกทะเลไปเหมือนกันแล้วเนี่ย 5555 ส่วนเรื่องดูกีฬานั้น ข้างบนพูดไว้ค่อนข้างชัดเจนครับ กีฬาหลายกีฬาเราไม่อาจจะไม่เข้าใจในสมัยก่อน เลยไม่เห็นความสนุกหรือความงามของกีฬานั้น ๆ แต่บางครั้งพอเราได้สัมผัส หรือได้คนที่รู้กีฬานั้น ๆ มาบรรยาย หรือพูดถึงแก่นบางอย่างให้เราเข้าใจ เราก็จะพบว่ากีฬาประเภทนั้นมันสนุกกว่าที่เราเคยดู หรือมัน "เจ๋ง" กว่าที่เราเคยดูกัน รู้สึกหลัง ๆ จะเริ่มเบลอแล้วแฮะ ขอไปทำงานต่อดีกว่า แฮะ ๆ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 50 14:07:02 จากคุณ : surviorx - [ 8 ส.ค. 50 14:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 72 อ่อ ผมว่ากระทู้นี้มีสาระดี ๆ มาก ยังไงก็ช่วยกันโหวตดีไหมครับ จากคุณ : surviorx - [ 8 ส.ค. 50 14:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณทุกๆความเห็นมากนะครับ อ่านเพลินเลย ได้คิดดี โหวตแล้วด้วยครับ จากคุณ : chisoso - [ 8 ส.ค. 50 14:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เหอๆๆๆๆ กีฬากับการลครนั้นคนละหมวดคนละเรื่องกันเลยทีเดียว แต่ตั้งใจยกตัวอย่างเปรียบเทียบให้เห็นชัดเจน สำหรับคำว่า"ดูเป็น"ดังที่จขกท.ได้ตั้งกระทู้เอาไว้ เพราะถึงแม้จะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ไม่ว่ากีฬาหรือลครก็ล้วนมีกฎกติกาที่คนดูควรรู้จึงจะดูเป็นและดูสนุกถูกทิศทาง ไม่ได้คาดว่าจะนำมาเปรียบเทียบต่อในแง่อื่นๆอีก เพราะเป็นคนละหมวดกัน และผมเห็นว่าบางท่านยกเอาเรื่องรสชาดอาหารมาเป็นตัวอย่าง เกรงจะเข้าไปใกล้กับเรื่องของ"รสนิยม"มากกว่า เรื่องมาตรฐานและความเข้าใจในการดูลคร ในเชิงรายการข่าวที่คนทั่วไปสนใจ เขาแบ่งออกเป็น 3 หมวดใหญ่ๆ อันได้แก่ การเมือง  กีฬา  และบันเทิง ดังจะเห็นว่าข่าวทุกช่องทุกสถานีก็แบ่งรายการข่าวหลักเป็นดังนี้ แต่หมวดบันเทิงอันมีลครเวทีรวมอยู่ด้วยนั้น คิดว่าน่าจะได้เปรียบกว่าอีกสองหมวด เพราะสามารถทำในสิ่งที่เขาทำไม่ได้คือทำเรี่องเกี่ยวกับการเมืองหรือการกีฬาได้ อย่างไรก็ตามการดูกีฬา ต้องรู้กฏกติกาของกีฬานั้นๆจึงจะดูเข้าใจ ดูสนุกอย่างที่เรียกว่า"ดูเป็น" จากกฎเกณท์ที่ตายตัว จากทักษะ ลีลาการเล่น ไม่ว่าจะเป็นเฉพาะตัวหรือเป็นทีม ไปสู่ผลที่ตัดสินกันได้ด้วยคะแนน แพ้ ชนะ หรือเสมอกัน............ทำให้การดูกีฬาแตกต่างจากดูลครในแง่นี้อย่างสิ้นเชิง เพราะกฎเกณท์ของการลครเป็นกฏอย่างหลวมๆ เพื่อให้คนดูเกิดสมาธิจดจ่อกับลครเป็นหลักและไม่ตายตัว เพราะงานศิลปเป็นเรื่องของการสร้างสรรค์และยิ่งเคลื่อนไหวได้ ยิ่งดี ส่วนผลที่ออกมาว่า ลครดีหรือเลว ก็ใกล้เคียงกับ ความชอบหรือไม่ชอบ อันเป็นเรื่องของ"รสนิยม"ส่วนบุคคลอีกต่างหาก จึงเป็นเรื่องที อ่อนไหวง่าย.........โดนว่าว่ารสนิยมไม่ดีหรือไม่มีรสนิยมนั้น สำหรับคนบางคนแล้ว อาจจะรู้สึกว่า .........ฆ่าฉันเสียยังดีกว่า ที่จะมาเหยียดหยามต่ำทรามเช่นนี้.............. ก็จะพาลคุยกันไม่รู้เรื่องไปได้ง่ายๆ ทั้งๆที่คำว่าลครดีหรือไม่ดีนั้น ไม่ได้ใช้รสนิยมวัด แต่ใช้มาตรฐานทางการลครที่พัฒนามาแต่สมัยกรีกกระมัง รวบรวมเรียบเรียงออกมาเป็นมาตรฐานการลครสมัยใหม่ ใช้เป็นกฎเกณท์พื้นฐานในการทำลคร และแน่นอน ในการดูลครเช่นเดียวกัน มาตรฐานนี้เป็นอารยธรรมตะวันตกที่สั่งสมมานาน มิใช่เป็นของเรา แต่เมื่อรับศิลปการลครสมัยใหม่มาจากเขาจึงพาลต้องรับมาตรฐานนี้เข้ามาประกอบมาวัดด้วยจึงจะเป็นสากล เห็นด้วยกับคห.55 คุณหลิงผมทอง ที่เสนอให้เพิ่มหลักสูตร art appriciation เข้าไปตั้งแต่ม.ต้น และถ้าจะให้ดีก็ให้มีเรียนการลครสมัยใหม่และการแสดงมาตั้งแต่เด็กๆเลยนอกเหนือจากรำไทย ดนตรีไทยแล้ว คราวนี้ละ จขกท.ก็จะได้คำตอบ ว่าทำอย่างไรคนไทยจะดูลครเวทีเป็นละครับ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 50 18:20:28 จากคุณ : Filmnoir - [ 8 ส.ค. 50 18:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 75 หวัดดีเพื่อนๆ ขอทักทายทุกท่านแบบห้องจตุจักรนะคะ คุณ ผมไม่ใช่กูรู มีเรื่องจะแลกเปลี่ยน 2 เรื่อง ถาม 1 เรื่อง 1) ดิฉันไม่ได้ขี่ม้า อิอิ..นั่งเก้าอี้พิมพ์คอม เลยไม่ตกม้าตายดอกนะท่าน 2) ในความคิดเห็นของฉัน ฟังเรื่องเด็กออฟฟิตคุณ ถ้าเก่งทั้งทฤษฏี วิเคราะห์ ปฏิบัติก็เป็นกูรูได้แล้วมั้งคะ   3) ถ้างั้นรบกวนคุณช่วยทำให้ฉันหายสับสนหน่อยสิคะว่า "กูรู" ของคุณคือใคร ต้องมีคุณสมบัติยังไง  เป็นพวกกูรู้ทุกเรื่อง คนอื่นไม่รู้รึป่าว อันนี้เรียกล่อเป้าของแท้ล่ะ ปั่นเรตติ้งแถวนี้ง่ายจริง เดี๋ยวถอดล็อกอินไปปั่นบ้างก็ได้ 555 คุณเส็งคับ ไม่เรื่อยเปื่อยหรอกค่ะ เพราะตอนแรกก็คิดถึงกีฬาเพราะคุณ Filmnoirเขาเปรียบไว้ก่อน แต่พอมาอ่านของคุณก็จริงอีก เพราะฉันรู้จักกีฬาเพียงผิวเผินนั่นเอง เลยไม่ได้นึกไปถึงเรื่องแย่ๆ ที่เกิดจากกีฬา เช่นคนดูยกพวกตีกันซึ่งก็ได้ยินเป็นข่าวบ่อยๆ รวมทั้งการพนัน..อืม.. นึกเพียงว่าเออเนอะ ดูกีฬาไม่เป็นไม่เห็นมีใครมาดูถูกเลย ทำไมดูละครไม่เป็นต้องดูถูกกันด้วย (ฟะ) คนดูละครคงไม่ตีกันแบบคนดูกีฬา(บางกลุ่ม) ใช่ไหมคะ ?? รึไม่แน่ ?? เมื่อก่อนฉันก็เคยเห็นว่าละครเวทีที่ถ่ายทอดสดมันไม่ใช่ละครเวทีอีกต่อไป แต่ทำไมกีฬาถ่ายทอดสดก็ได้ ดูในสนามก็ดีล่ะคะ คนที่ดูฟรีทีวีที่บ้าน ถ้ามีโอกาส เขาจะยังไปดูเขาทรายชกจริงที่สนามไหม ????? ขอนอกเรื่องนิดนึง ดูดีวีดี CATS กับเด็กๆ ก่อนหน้านั้น บอกเด็กว่า อันเนี้ยเป็นละครเวที มันไม่เหมือนหนังกะละครทีวีดอกนะ ลองดูสิว่ามันเป็นละครเวทียังไง ไม่ต้องสนใจภาษาเลยนะ ลองดูของแปลกสักที.. ก็นั่งดูกับเด็กนะ เออ..เปิดมาฉากแรกเด็กก็ตายไปเลย อึ้ง..กับของแปลก เราสัมผัสได้ถึงพลังของละครเวทีมันกระเด็นออกมาจากจอเลยล่ะ วันนั้นคุยกันสนุกมากว่าละครเวทีมันมีลักษณะพิเศษอย่างไร เด็กๆ สัมผัสได้นะคะแม้จะดูจากจอโทรทัศน์ และอีกเรื่องเป็น musical เหมือนกัน SMOKEY JOE'S CAFE เฮ้ย..มันโอเคนะ เด็กบอกอย่างแรกเลย "พลัง" การแสดงมีพลังมาก เหมือนยื่นหน้าออกมาร้องเพลงจากจอเลย และมุขแต่ละมุขก็รับได้ ขำด้วย แต่ต้องยอมรับว่าเค้าตัดต่อเก่งมาก ระบบเสียงและการถ่ายทำยอดเยี่ยม ดูแล้วก็รู้สึกว่าดูละครเวที ไม่ใช่ดูหนัง เห็นเวที เห็นแสง เห็นอากาศ เห็นฉาก และเห็นนักแสดง เคยทำงานโทรทัศน์ รู้มาว่าการถ่ายทำกีฬาเด็ดๆ เช่นบอลนั้น ต้องเลือกมือสวิตเบอร์ 1 ไปนะจ๊ะ แบบว่ากล้อง 11 ตัวนะ และผู้กำกับรายการหลายคนช่วยกันเลือกภาพเลยล่ะ ถึงจะเอาอยู่ อันตัวเราก็เลยคิดว่า เวลามีละครดีๆ ที่มั่นใจว่าดี หรือ ใครๆ บอกว่าดี ช่วยถ่ายทำดีๆ แล้วขายเป็นวีซีดี ดีวีดีก็ได้ เพราะมันเป็นประโยชนมากๆ เลยสำหรับเด็กไทยตาดำๆ (ก็คนไทยในอนาคตนั่นแหละ) ที่มันไม่มีวันจะได้ดูละครเวทีดีๆ จากเวทีจริงๆ เพราะละครเวทีไม่ดียังไม่ได้ดูเลยอ่ะ สมัยก่อนเวลาสอนต้องบอกว่าให้นึกถึงลิเกน่ะ เล่นบนเวทีแบบลิเก แต่เวลาเล่นเค้าเล่นเหมือนจริงแบบละครทีวี 5555 (ล่อเป้าอีกแล้วตรู) เคยไปดูละครเวทีบางวิก ดีมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบอก และโปรดักชั่นก็ดี เรียบง่ายแต่เจ๋ง ถามเค้าว่าอัดวีดีโอไว้ไหม อยากขอสำเนาไปให้เด็กดู เพราะเด็กๆ เรียนเรื่องนี้ เค้าไม่ตอบแต่มองหัวจรดทีน (แบบว่ายายนี่ไม่รู้จักละครเวทีซะแล้ว) ตอนนั้นชั้นอยากเป็นรัฐมนตรีกระทรวงศึกษา(ยุคทักกี้)แล้วจะถามว่า ถ้าจะซื้อโปรดักชั่นนี้ไปทัวร์ให้เด็กดู 4 ภาค จะคิดเท่าไหร่ และจะมีปัญญาไปแสดงให้ได้ไหม.. และขออีกหน่อย ชอบประโยคนี้มาก... "สาเหตุเพราะ กีฬา เกิดขึ้นจากการใช้ทักษะ กำลัง ความสามารถพิเศษทางร่างกายที่ผ่านการฝึกฝน สัญชาตญาณ ไหวพริบ มากกว่า การใช้ความละเอียดอ่อน ทางจิตวิญญาณ" ฉันเลยไม่ชอบกีฬา หนึ่งสงสารคนแพ้ สองสงสารญาติคนแพ้ และขอถอดรหัส สิ่งที่เหมือนกันระหว่างการศิลปะกีฬากับศิลปะละครเวที 1. การใช้ทักษะ (แน่นอนต้องมีกำลัง) 2. ความสามารถพิเศษทางร่างกายที่ผ่านการฝึกฝน 3. สัญชาตญาณ ไหวพริบ ( ปล. นักแสดงไทยขาด 3 ข้อนี้ไหม ?? ) และคุณค่าของละครกับกีฬาต่างกันที่ข้อ 4 "การใช้ความละเอียดอ่อน ทางจิตวิญญาณ" อืมม์ ใช่เลย... ทำไมเราถึงอยากให้เด็กไทยเรียนละคร และเรียน ART แอ๊บพรีอภิเชษฐ์ อย่างที่คุณหลิงผมทองว่า อืมม์อืมม์ จะได้รู้จัก "วิธีชื่นชมศิลปะ" และ "หัดใช้ความละเอียดอ่อนทางจิตวิญญาณ" กับเขาบ้าง..อื่มอื่ม.. คุยได้แค่สองท่าน ต้องไปก่อน ไอ้ลูกชายมันมาปีนตัก 6 รอบแล้ว มันคงสงสัยว่าแม่กลับทำงานดึกแล้วทำไมต้องมานั่งทำงานต่อหน้าคอมอีก.. แม่มานกำลัง appreciate ไอเดียของเพื่อนๆ อยู่ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 50 23:37:28 จากคุณ : จะให้ดีต้องมีกาแฟสักแก้ว!! (chaosy) - [ 8 ส.ค. 50 23:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อ่านมาจนถึงความเห็นที่ 75 แล้วผมพอจะเข้าใจว่า นอกจากคนไทยส่วนใหญ่จะดูละครเวทีไม่เป็นแล้ว ยังดูละคร โทรทัศน์และภาพยนตร์ไม่เป็นด้วย ผมเข้าใจถูกใช่มั๊ยครับ? จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 9 ส.ค. 50 01:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ตามกระทู้นี้มาตลอด มีเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย  ภาพรวมสร้างสรรค์ดีมาก ได้ข้อคิดอะไรเยอะ  ยิ่งตอนเปรียบเทียบกับกีฬายิ่งชัดเจนและนิ่งสงบ  ชื่นชมเจ้าของกระทู้ผู้จุดประกายและถือหางเสือ กับคุณเส็งครับ ที่ขยายความจนนึกภาพออก ผมก็อีกคนหนึ่งล่ะที่ดูบอลไม่สนุก แต่ดูยิมนาสติก ว่ายน้ำ ยกน้ำหนักสนุก อิอิ เจ้าของกระทู้พูดถึง Cats เราถึงกับร้อง "เฮ่ย!" ว่าตัวเองเป็นเด็กในกลุ่มที่นั่งดูวิดีโอ Cats ของคุณหรือเปล่า  เพราะตอนที่เรายังรู้น้อยมากกว่าตอนนี้ เราก็มีอาจารย์ที่เอาเรื่องนี้มาเปิดให้เราดู-รวมทั้งคลาสอื่นๆ-แล้วสัมผัสถึงพลังและอารมณ์มากกว่าความเข้าใจ  ถ้าคุณเคยเอาเพลงบัสโตเฟ่อร์โจนส์แมวผู้ดี ต่อด้วยเพลงแมวขโมยสองตัว เปิดให้นักเรียนดูจนหน้าหงาย ก็ขอสวัสดีและบอกว่าคิดถึงครับ....แต่ถ้าไม่ใช่ ก็ขอเปลี่ยนเป็นคำขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆนะครับ ^ ^ อีกหน่อย....กรณีเดียวกับวิโอ Cats ละคร-หนัง-เพลง แม้ไม่เข้าใจเนื้อเรื่อง ผมก็ยังประทับใจกับอารมณ์-ความรู้สึกก่อนเป็นอันดับแรก  เมื่ออาทิตย์ก่อน ได้มีโอกาสดูหนัง Rampo ยอมรับว่าไม่เข้าใจเนื่อเรื่องหลายๆส่วน แต่สัมผัสได้ถึงความรัก ความวาบหวาม ความบรรเจิด ความตื่นเต้นที่หนังสื่อ  ดูไม่รู้เรื่อง แต่ก็เสือ_ทะลึ่งเอาไปให้คนอื่นยืมพร้อมกับบอกว่า "เออ เรื่องนี้ดีนะ แต่ดูไม่รู้เรื่อง" 5555 ปล.โหลตให้แล้วละ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 13:15:00 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 02:54:22 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 02:51:57 จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 9 ส.ค. 50 02:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เอากาแฟไปปลุกท่าน จากคุณ : Manuela - [ 9 ส.ค. 50 09:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 79 คนดูหนัง มีปริมาณมากกว่าคนดูละครนะครับ   คนดูเป็นก็จะมากกว่าไปด้วย ตามสัดส่วน จะไปบอกว่าใครดูเป็นไม่เป็น มากๆ เขาจะหาว่าดูถูกเหยียดหยาม ซึ่งไม่ควรเป็ฯอย่างยิ่ง อย่างที่มีคนบอกข้างบนแล้ว ว่า การดูเป็นจะทำให้ได้อรรถรสมากขึ้น   คนดูหนังเป็น จะสนุกกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในหนัง ว่าผู้กำกับต้องการสื่ออะไร   มุมกล้องตัดต่อมีความหมายแฝงอะไร คนดูสนุก ก็จะดูแค่สนุกก็พอ ซึ่งไม่ผิดกติกา  แต่ถ้าเขาสนใจหนังมากขึ้น มีโอกาสได้ดูหนังดีๆ ผ่านตามากๆ ผมเชื่อว่า เขาก็จะเริ่มดู มุมกล้องเป็น  ดูแสง ดูสี แล้วตีความหมายออกได้ในที่สุด ถามว่า แล้วมันจำเป็นแค่ไหนที่จะต้องดูให้เป็น ?????? แค่ดูเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว ยังไม่พออีกเหรอไง???????  อุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรจากคนดุกันนักหนา????? ใครอยากช่วยตอบบ้าง เชิญครับ จากคุณ : เส็งคับ - [ 9 ส.ค. 50 14:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 80 คมคายไม่เปลี่ยน... จากคุณ : Manuela - [ 9 ส.ค. 50 15:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขอทักก่อนค่ะ สวัสดีทุกคน หอมกาแฟของคุณManuela แต่ว่าเพิ่งปลีกมาคุยได้ คุณ Manuela คุณช่างโชคดีที่มีโอกาสได้เรียนกับอาจารย์ที่เข้าใจศิลปะการละครอย่างแท้จริงเช่นนั้น ตอนฉันดูละคร physical ครั้งแรกของคนไทย แสนจะงงไม่เข้าใจเหมือนกัน ก็ดูเอาแปลก ดูเอาเพลิน และแอบคิดว่าเราคงหัวไม่ถึง(เคยคิดเหมือนกัน) หลังจากนั้นหลายปี ได้ดูงานของ dv8 ซึ่งเป็น physical theatre เช่นกัน ก็จึงเกิดพุทธิปัญญาว่าอ๋อ...ไอ้ที่เราดูไม่รู้เรื่องน่ะ เค้าคงเล่นไม่เก่ง.. อิอิ..เพราะเราดูงานของ dv8 รู้เรื่อง รู้เรื่องเท่าที่จะพอสนุกไปกับมันได้นะ แต่เบื้องหลังเบื้องลึกอะไรก็คงไม่ get ลึกซึ้งหรอก เพราะว่าไม่ได้มาทางนี้ ปล.เดี๋ยวนี้งาน physical ของคนไทยก็สื่อสารได้ดีแล้วนะคะ เค้าเก่งกันขึ้นมากเลย สู้ฝรั่งได้แล้ว คุณ surviorx เห็นด้วยมากๆ ที่คุณเขียนไม่มีข้อโต้แย้งเลย คุณ Filmnoir คห. 74 มีเรื่องฮาส่วนตัว คือตอนเด็กๆ ดูหนัง Filmnoir แล้วสงสัยว่าทำไมมันมืด และก็ไม่สนุกเลย ไม่เข้าใจ ถ้ามันไม่เรื่องผีก็ฆาตกรรมอะไรทำนองนั้น ทุกครั้งที่ดูก็ลุ้นว่าเมื่อไหร่มันจะเช้าสักที  ทำไมมืดนานมาก ถึงกับต้องไปเร่งความสว่างที่จอทีวีเพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้น เพราะหนังแบบนี้มันอึดอัดสำหรับเด็ก(ประถม-ดูจากทีวีนะ) ตอนโตมาได้เรียนเรื่องหนังถึงได้เข้าใจและนึกย้อนไปในตอนเด็ก จึงได้เข้าใจว่าสิ่งสำคัญที่ศิลปะการแสดงควรทำให้ได้เป็นอันดับแรก ก็คือการสื่อสารทางอารมณ์ ชอบที่คุณว่า " ทั้งๆที่คำว่าละครดีหรือไม่ดีนั้น ไม่ได้ใช้รสนิยมวัด แต่ใช้มาตรฐานทางการละครที่พัฒนามาแต่สมัยกรีก...ใช้เป็นกฎเกณท์พื้นฐานในการทำละคร....และการดูละคร...มาตรฐานนี้เป็นอารยธรรมตะวันตกที่สั่งสมมานาน มิใช่เป็นของเรา..." เห็นด้วยค่ะเห็นด้วย นี่ล่ะเป็นตัวปัญหาเลย "วัฒนธรรม" เป็นตัวปัญหา เรารับเขามาแต่ FORM ไม่ได้เอา FUNCTION เข้ามาด้วย แถมบรรพบุรุษเรายังเก่ง Assimilate ทางวัฒนธรรม ประสมFormของคนอื่นมาเป็นของเราได้แนบเนียนสวยงามมาหลายร้อยปี แถมสามารถนำ Form ของคนอื่น มารับใช้รสนิยมของเราหรือแม้ความคิดของเรา แบบชนิดที่ว่าเจ้าของฟอร์มคงรับไม่ได้ เพราะว่ามันเป็นความคิดที่ขัดแย้งกับการก่อกำเนิดฟอร์มนั้นๆอย่างสิ้นเชิง (หัวมงกุฏ ท้ายมังกร)ก็มี แต่เรามักไม่สน หรือมองไม่เห็นหรอก เพราะเราชอบแต่ Form ขอเอาแค่สวยๆ ก็พอ เลยเผลอเอาวิธีคิดนี้ไปใช้กับละครเวทีซึ่งเป็น Formของฝรั่ง ซึ่งรากเหง้าเค้ามีไว้รับใช้เนื้อหาสาระ ต่อให้formที่ง่ายที่สุดก็ยังมีเนื้อหาสาระที่จะบอกในแบบของมัน ผลที่ออกมาก็คือ เรามักจะได้ดูละครเวทีที่เต็มไปด้วย formที่หนักแน่น แต่เนื้อหาหรือสิ่งที่จะบอกมันแผ่วเบาเหลือเกิน และที่คุณว่า "แต่เมื่อรับศิลปการละครสมัยใหม่มาจากเขาจึงพาลต้องรับมาตรฐานนี้เข้ามาประกอบมาวัดด้วยจึงจะเป็นสากล" อันนี้น่าจะเป็นกุญแจอีกดอกค่ะ 1. ถ้าจะดูละครเวที ในบริบทสากล ก็ต้องดูเป็น รู้ขนบในการดู 2. ถ้าจะดูละครเวทีแบบไทยๆ ก็ช่างเถอะ อย่าไปคิดมากเลย.. แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 17:47:47 จากคุณ : กินกาแฟกับติ่มซำ (chaosy) - [ 9 ส.ค. 50 17:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 82 คุณ น้ำค้างในยามเช้า ขอบคุณที่ยังไม่เบื่อกระทู้นี้ คำถามคุณคงมีคนตอบบ้างแล้ว ส่วนตัวดิฉันเห็นว่าคนไทย "ส่วนหนึ่ง" ยังดูหนัง ดูละคร และดูโทรทัศน์ไม่เป็น ในที่นี้อาจไม่เกี่ยวกับความชอบไม่ชอบ แต่เกี่ยวกับคำสามคำ หนึ่ง ความเท่าทันหรืออ่านออกเขียนได้ทางสื่อที่เรียกว่า Media literacy อันนี้เป็นปัญหาที่สุด จึงเกิดกรณีจัดเรตติ้งให้เราเวียนหัวอยู่ทุกวันนี้ คนไทยส่วนใหญ่ควรมีความเท่าทันสื่อ(รวมทั้งมารยาทในการชม) สอง ความเข้าใจเรื่องศิลปะ แบ่งเป็นความเข้าใจเรื่องรูปแบบ(Form)หรือภาษาของศิลปะ(language art) และเนื้อหาสาระ (content) ที่เป็นแกนอยู่ภายใน อันนี้ไม่เป็นปัญหา ถ้าความเข้าใจเรื่องนี้ไม่จำเป็นกับชีวิต คุณแม่ฉันเป็นพยาบาล ก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้ ยังเลี้ยงลูกมาจนโตและรักศิลปะ แต่ถ้าฉันเป็นนักเรียนการละครแล้วไม่เข้าใจ อันนี้เรื่องใหญ่เหมือนกัน สาม ความเข้าใจเรื่องคุณค่าทางสุนทรียะหรือความงาม(aesthetic value) ที่คุณ surviorx เคยกล่าวถึงไว้ อันนี้เป็นความเข้าใจที่เรียกร้องสำหรับคนบางกลุ่ม ไม่ใช่สำหรับทุกคน ถ้าเข้าใจเรื่องนี้ได้ก็จะทำให้เป็นประโยชน์ทางปัญญาอย่างมาก แต่ถ้ามองเชิงการพัฒนา ถ้าคนไทยส่วนใหญ่เข้าใจเรื่องนี้มากขึ้น ฉันเชื่อว่าประเทศเราก็คงจะสวยงามกว่านี้ คุณเส็งว่าไงคะ.. คุณ เอวังด้วยประการฉะนี้ สวัสดีและยินดีค่ะที่กระทู้นี้เป็นประโยชน์กับคุณ เด็กที่ดิฉันเล่าถึงในกระทู้นี้ เป็นเด็กอายุไม่ถึง 16 ทั้งนั้นค่ะ ดีใจที่มีอาจารย์ท่านอื่นได้นำดีวีดีเรื่องนี้ให้นักศึกษา(เกิน16)ดูด้วย ถ้าสมมติฉันเป็นอาจารย์ของคุณแล้วมาอ่าน คงจะดีใจมากว่าคุณเข้าถึงศิลปะได้อย่างไม่มีอคติเลยค่ะ ส่วนฉันก็ดีใจว่าได้รู้จักอีกคนที่รู้วิธีเสพศิลปะ ฉันเชื่อว่าเวลาดูหนังดูละคร เราต้องใช้ประสาท"สัมผัส" ก่อนค่ะ แล้วกระบวนการ"คิด" หรือ "ขบคิด" เป็นเรื่องที่ตามมาทีหลัง คนหลายคนที่ฉันรู้จัก ชอบ"คิด"เวลาดูหนัง แล้วจะได้ "ดู" ไหมนั่น มัวแต่คิด อาจจะได้ดู แต่ไม่ "เห็น" เพราะมัวแต่ "มองหา" อยู่นั่นว่าหนังมันสื่อสารอะไร มีเนื้อหาสาระอะไร ไอ้ที่น่ากลัวอีกแบบก็คือเที่ยวไปอ่านบทวิจารณ์หรือไปดูคนเค้าคุยกันตามกระทู้ต่างๆ แล้วเก็บเอามาพูดเอามาบอกคนอื่น ว่าหนังเรื่องนั้นดียังงั้นยังงี้ เพื่อจะแสดงว่าตัวเองดูหนังเป็น ดูหนังเก่ง ตีความได้ลึกซึ้ง พวกนี้จะไม่ได้ใช้ใจดู ไม่ได้ใช้สมองดู แต่ใช้ ego ดู แถมยังชอบบังคับให้คนอื่นเห็นตามคิดตามตัวเองด้วย ส่วนตัวเบื่อคนพวกนี้มาก แต่ต้องเจอบ่อย ก็ต้องทนๆฟังไป ใครชอบทำแบบนี้ นานๆ อาจจะตาบอดได้ เพราะไม่ค่อยได้ใช้สายตาของตัวเอง คนแบบนี้ที่เป็นครูบาอาจารย์ แล้วบังคับให้เด็กต้องดูหนังให้เห็นตามที่ตัวเองคิด (หรือจำความคิดเท่ห์ๆ มาจากคนอื่น ) ถ้าเด็กดูไม่รู้เรื่องก็บอกว่าดูไม่เป็น ตีความไม่ได้ ดูหนังเป็นต้องเห็นแบบฉันเท่านั้น (พวกกูรู้) พวกนี้เป็นพวกกดขี่ทางปัญญา ผิดข้อหา "กักขังหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพทางความรู้สึก" ถ้า "ดูเป็น" แล้วเป็นคนแบบนี้  ขอดูไม่เป็นดีกว่า.. ส่วนตัวดูแล้วน่าจะร้องไห้ได้ ขำได้ ตกใจได้ เบื่อได้ บอกว่าชอบหรือไม่ชอบได้ และดูแล้วไม่รู้เรื่องก็ได้ ดู Human Arts ด้วย Human touch และพินิจพิจารณาด้วย Human sense   แบบที่อาจารย์ของคุณ Manuela ได้สอนคุณ Manuelaในคห.70 ฉันว่า..สิ่งหนึ่งที่ครูไทย(ส่วนมาก)ที่ฉันเจอไม่ค่อยสอน คือสอนให้เด็กๆ "ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง" ฮือฮือฮือ ...ล่อเป้าอีกแล้วตรู... แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 18:22:55 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 18:21:49 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 50 18:21:00 จากคุณ : ช้านพูดอารัยออกไป.. (chaosy) - [ 9 ส.ค. 50 18:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ช่วยขยายความด้วย ว่า ถ้าคนดูรู้จัก คุณค่าของสุนทรีย์ และคุณค่าของความงามศิลปะ เกี่ยวอะไรกับความเจริญงดงามของประเทศชาติ แล้วคำถาม 3 ข้อที่ผมถามไว้ ยังไม่มีใครตอบเลยครับ 1มันจำเป็นแค่ไหนที่จะต้องดูให้เป็น ?????? 2แค่ดูเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว ยังไม่พออีกเหรอไง??????? 3อุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรจากคนดุกันนักหนา???? อ้อ โหวตแล้วครับ จากคุณ : เส็งคับ - [ 10 ส.ค. 50 00:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 84 โห ยาวมาก อ่านไม่ไหวล่ะค่ะ อ่านยากด้วย มีภาษาอังกฤษเต็มเลยด้วย   ว่างๆจะมาอ่านอย่างละเอียดอีกทีละกัน แค่อยากบอกว่า ส่วนตัวดูเพราะอยากดู อยากเอาตาไปดู หูไปฟัง ใจคิดตามเรื่อง รู้เรื่องไม่รู้เรื่องไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะเราไม่เคยตีความลึกซึ้ง ไม่เคยคิดหาคำตอบว่ามันจะสื่ออะไร ถ้าชอบหรือสนุกก็ดู บางทีชอบแต่ไม่สนุก หรือไม่ชอบแต่สนุก ก็ยังรับได้ ถ้าไม่ชอบและไม่สนุกก็กลับบ้านเลย(ยกเว้นแต่มันออกลำบาก ก็ทนๆกันไปจนจบ หลังจากนั้นคณะนั้นก็อย่าหวังจะได้เงินหรือเวลาเราอีกต่อไป) มีแค่นี้แหละ เราดูเป็นไม่เป็น เราไม่รู้ ทิ้งท้ายไว้หน่อย ตรงความเห็นต้นๆที่เรายังอ่านอยู่ สำหรับเรา คำว่าดูละครเป็น ไม่มีความหมายใดๆเลย ฟังแล้วงงด้วยซ้ำ ว่าทำไมต้องดูเป็น แล้วดูเป็นมันยังไง(ฟะ) สิ่งที่ควรถกหรือตั้งเป็นหัวข้อกระทู้ คือ มารยาทในการชมการแสดงที่แตกต่างกันไปตามประเภทและสถานที่ของการแสดง   เช่น ทำอย่างไรให้คนไทยรู้จักมารยาทในการชมละครเวที(แบบในโรงละคร)   ตอนนี้เหมือนมีสองประเด็น คือ การวิจารณ์ของคนไทยในการดูละคร กับมารยาทในการดูละคร เลยไม่รู้ว่าอันไหนเป็นตัววัดการดูละครเป็นของจขกท พอเป็นแบบนี้ เลยไปๆมาๆ โยงไปเรื่องอื่น คนอ่านสมองน้อยอย่างเราก็มึนล่ะค่ะ จากคุณ : scarlett - [ 10 ส.ค. 50 00:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 85 อืม......... ตื่นมาทอดโก๋ให้ทานกันค่ะ.... จัดปายยยย จากคุณ : Manuela - [ 10 ส.ค. 50 09:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 86 คุณเส็งขอตอบนะคับ (ขอย้ำด้วยค่ะว่าที่ตอบเป็นเพียงความคิดเห็นเท่านั้น) 1.  ถ้าคนดูรู้จัก คุณค่าของสุนทรียะ(ความงาม) และคุณค่าของศิลปะ     เกี่ยวอะไรกับความเจริญงดงามของประเทศชาติ ตอบ : บ้านเมืองเราคงจะน่าอยู่ขึ้น ตั้งแต่อาคารสถานที่ไปยังบรรยากาศทางศิลปวัฒนธรรม ถ้าต้องเลือกระหว่างโรงจอดรถกับหอศิลป์ ผู้นำของเราก็ คงจะเลือกหอศิลป์ ถ้าท่านมีศิลปะในหัวใจ ส่วนตัวมีความเชื่อว่า ถ้าเราได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีความงาม เราก็จะทนอะไรที่ไม่สวยไม่งามไม่ได้ (อันนี้พูดถึงกายภาพล้วนๆนะคะ) นึกถึงโรงเรียนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่เกือบติดมาเลเซีย ครูสอนศิลปะเขาสอนเป็น อายุเพียง 25-26 แต่มีศิลปะในหัวใจ - แกจะตกแต่งสถานที่รับผิดชอบของแกด้วยศิลปะและอย่างมีศิลปะ - แกเอาผลงานเด็กติดบอร์ด เป็นภาพวาดเกี่ยวกับสมเด็จย่า  สิ่งที่น่าสนใจคือสมเด็จย่าและทุกคนในภาพยิ้มหมดทั้งบอร์ด น่ารักมาก - แกชวนเด็กๆไปล้างกำแพงและวาดภาพจิตรกรรมฝาผนัง ทำให้กำแพงเก่าๆ  มีเรื่องราวให้เราไปชม - เด็กทุกคนของโรงเรียนชอบศิลปะ และทุกห้องก็มีงานของเด็กๆ ติด เด็กจึง  ภูมิใจงานตัวเองมาก - ครูเป็นคนชอบวาดรูป ว่างๆ ก็พาเด็กไปวาดรูปป่าแถวๆ โรงเรียน - ข้อสอบของเด็ก ป.5 เป็นอัตนัย ข้อนึงถามว่า "เมื่อท่านได้เรียนศิลปะไป  แล้วจะไปใช้ประโยชน์อะไรกับชีวิตประจำวัน" (ม.5 หรือ ป.5)  คำตอบของเด็กเช่น  + เหงาก็จะได้วาดรูป เศร้าก็จะได้วาดรูป เราก็จะไม่เหงาไม่เศร้าเพราะเรา     วาดลงไปในรูปแล้ว (เด็กคนนี้อกหักคงไม่ฆ่าตัวตาย)  + จะเอาไปใช้เป็นงานอดิเรก จะสอนน้องวาดรูป ถ้ามีลูกจะเอาไปสอนลูก      (ยายคนนี้คิดการไกล)  + เวลาวาดรูปแล้วมีความสุข  ถ้าอยากมีความสุขก็จะวาดรูป  + เอาศิลปะไปใช่ตกแต่งบ้านเรือนให้มีความสวยงาม      ฯลฯ ว่างๆ จะถ่ายรูปมาแปะให้ดู ส่วนคำถาม 3 ข้อ เราคิดว่า... --ขึ้นอยู่กับว่าคำว่า"ดูเป็น" กินความหมายแค่ไหน ก. ถ้าดูละครเป็นหมายถึง "มารยาทในการชมละคร" เราเห็นว่าจำเป็น เพราะถ้าดูไม่เป็นจะสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นมากๆ ข. ถ้าดูละครเป็นหมายถึง "ความเท่าทันสื่อ" ก็ยังเห็นว่าจำเป็นมาก เพราะถ้าดูไม่เป็นอาจจะแยกแยะไม่ออก ว่าอะไรจริงอะไรไม่จริง อะไรเป็นสัญลักษณ์ อะไรเป็นอุปมาอุปไมยฯลฯ ดูแล้วอาจไปเลียนแบบ หรือจำไปผิดๆ ทำตามอย่าง เช่นละครนักศึกษาเรื่องหนึ่งโป๊มาก คนเลยมาดูกันมาก(เพราะโป๊) นศ.ที่ทำละครคิดว่างานของตัวเองดีเพราะคนมาดูมาก(ที่จริงคนดูไม่ได้มาดูละคร) รุ่นน้องคิดตามอีกว่าเอางานโป๊นี้ดี แสดงว่าเล่นถึง งั้นเราเอามั่ง..(คนดูเยอะไม่ใช่ว่าละครจะดี) อันนี้คือขาดความเท่าทันสื่อ.. ต่อมา ค. ถ้าดูละครเป็นหมายถึง ความเข้าใจเรื่องศิลปะ อันนี้ยังก็สำคัญ เพราะถ้าไม่เข้าใจเรื่องศิลปะการละคร ก็อาจดูละครไม่รู้เรื่อง (เช่นเดียวกับฉันไม่เข้าใจเรื่องกฏกติกาการดูกีฬา) ถ้าได้อยู่ใกล้ชิดเด็กๆ จะเห็นความจำเป็นเรื่องนี้มาก เพราะเด็กเล็กๆ ดูละครไม่เป็น ไม่รู้ว่าอ้ายปีศาจบนเวทีนั้น แท้จริงแล้วเป็นคนแสดง และที่เค้าไล่ต้อนเด็กๆ นั้น เค้าแกล้งทำให้เด็กสนุก อายุ 2-3 ขวบเจอปีศาจไล่จะร้องไห้อย่างเดียว แต่พอ 7 ขวบมันจะขำปีศาจตัวเดียวกัน อย่างนี้แสดงว่า 7 ขวบเริ่มดูละครเป็นแล้ว ถ้าดูละครไม่เป็นไม่เข้าใจภาษาศิลปะของละคร ก็จะไม่เข้าใจว่าผู้สร้างสื่อสารผ่านสัญลักษณ์หรือภาพแสดงเพื่อจะบอกอะไรกับผู้ชม เพราะการสื่อสารผ่านละคร ไม่ใช่แค่นักแสดง บท แต่ยังมีภาพ เพลง มีองค์ประกอบทางศิลปะมากมายที่ศิลปินใช้สื่อสาร (ตาม formของละครเรื่องนั้น) ฉันดูโขนไม่เป็น เพราะไม่รู้ภาษาโขน ภาษาท่าทาง ภาษาเพลงแต่ละเพลงที่ใช้ แต่ก็ดูรู้เรื่องได้ (เพราะรู้เรื่องมาก่อน) อีกกรณีเห็นชัดจากหนังไทย เวลาเป็นข่าว เห็นได้ชัดว่าหน่วยเซ็นเซ่อร์ ไม่เข้าใจเรื่องภาษาศิลปะของหนัง ตัดแมร่งทั้งยวงเลย..อื้อฮือ..ทำไปได้ ง. ถ้าดูละครเป็นหมายถึง เข้าใจเรื่องคุณค่าทางสุนทรียะหรือความงาม ส่วนตัวอันนี้ไม่จำเป็นสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่จำเป็นสำหรับคนที่เกี่ยวข้อง (TO WHOM IT MAY CONCERN) พวกครูอาจารย์ นักวิจารณ์ นักละคร นักเรียนละคร นักเรียนศิลปะ ศิลปิน เป็นความรู้ที่จำเป็นสำหรับกลุ่มผู้ใช้เครื่องมือน่ะค่ะ คิดว่าปัญหาของคนไทยคือ คนที่ดูเป็นในระดับ ง. มักจะคาดหวังให้คนส่วนใหญ่เห็นเหมือนตัว ดูแค่ความบันเทิงพอไหม ???? พอค่า...พอ..ถ้าต้องการแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ฉันดูแหวนดอกไม้ ก็แค่ความบันเทิง ++ที่จริงต้องนิยามคำว่าความบันเทิงอีก เพราะว่าเกี่ยวข้องกับข้อ ค. ความเข้าใจภาษาศิลปะ ละครเทรจิดี้โศกนาฏ ก็บันเทิงแบบนึง ละครสุขนาฏ คอมเมดี้ ก็บันเทิงแบบนึง ดูละคร 8x8 ก็บันเทิงแบบนึง แน่นอนฉันจะไม่เข้าไปดูละคร  8x8   โดยคาดหวังว่าจะได้ดูอะไรที่บันเทิงแบบแหวนดอกไม้ คือฉันดูเป็นระดับค. แต่ฉันก็ไม่คาดหวังว่าจะได้ดูอะไรแบบเมาท์ หรือพระเจ้าเซ็ง เพราะ  8x8 ย่อมต้องเปลี่ยนรูปแบบการนำเสนอไม่ให้จำเจ คือฉันดูเป็นระดับง. (ยกหางป่าวหว่า) โดยมีเงื่อนไขคือ 1. ก - ง  ไม่มีอะไรสูงกว่าหรือต่ำกว่า ฉันมองในแง่การใช้ function    อย่าเอาระดับศิลปะไปผูกกับความเชื่อเรื่องวรรณะของพราหมณ์ 2. ที่เขียนนี่ก็แค่ความคิดเห็นของคนๆ เดียว จะเอาเป็นมาตรฐานไม่ได้ สุดท้าย "จะเอาอะไรกันนักหนากับคนดูละคร" นั่นสิ..แค่มาดูละครเวที (กันมากๆ) ก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว ฉันจึงเชื่อว่าคนมาดูละครคุณบอยถกลเกียรติน่ะ ไม่ใช่แค่เพราะเค้ามาดูอะไรที่บันเทิงๆ หรอก เค้าก็ต้อง "เลือก" แล้ว เช่นเดียวกับแฟนของ  8x8 เค้าก็เลือกแล้ว ว่าต้องการเสพศิลปะดีกรีขนาดไหน (บรั่นดีรึป่าว) เพราะยังไงๆ ละครเวทีก็เป็น "ศิลปะทางเลือก" จากคุณ : เลิกเหมารวมกันเถอะจ้ะ (chaosy) - [ 10 ส.ค. 50 09:21:10 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ปาท่องโก๋อาหร่อยมากค่ะ คุณ Manuela ขอกาแฟ 1 แก้ว อยู่ร้านไหนคะ จาไปอุดหนุน อิอิ.. จากคุณ : chaosy - [ 10 ส.ค. 50 09:27:02 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ถ้าจะให้ดูจริง ๆ ก็ดูได้หมดนะครับ เมื่อก่อนช่องสามเคยเอาละครเวทีของ DASS มาฉาย ก็สนุกดีนะ พวก dial M for murder อะไรพวกนั้นน่ะ แต่ไปดูเองเลือกดู musical เพราะชอบ และรู้สึกว่าคุ้มเงินมากกว่า ถ้ามีตังค์ก็คงจะไปดูทุกแนวทุกเรื่องล่ะครับ ^^ อันนี้ดู Production อะไรด้วยนะครับ แต่เรื่อง musical ก็อย่างที่หลาย ๆ คนบอก มัน pop ชอบกล เหมือนเพลงละครหลังข่าว ^^ ทำไงได้แฟนชอบดูด้วย ชวนไปดูแนวอื่นก็ไม่ไป ทุนทรัพย์ก็น้อย เอิ๊ก ๆ ถ้าบัตรใบละ 500 เยอะ ๆ คนอาจจะดูมากขึ้นมั้งครับ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 10:05:01 แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 10:04:00 จากคุณ : กมลภัทร - [ 10 ส.ค. 50 10:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ประเด็นกำลังเข้ม เลยขอเซิร์ฟกาแฟแบบเอสเปรโซ่ ดำปี๋ปลุกทุกท่านด้วยกลิ่นแท้พันธ์อาราบีก้า คั่วอย่างพิถีพิถัน ชงในน้ำร้อน 94องศาค่ะ สำหรับดิชั้นละครก็คล้ายกาแฟนั้นแล....ดื่มครั้งแรกมันทั้งขม ทั้งฝาด(ดูไม่รู้เรื่อง) ดื่มซ้ำเริ่มกระชุ่มกระชวย (อยากรู้อยากเห็น) ชักอยากดื่มทุกวัน ...เผลอแผลบ..ติดซะและ (ศึกษาค้นคว้า) วันไหนไม่ดื่มเหมือนคนละเมอ ตอนนี้เลยโดดมาชงกาแฟแจกชาวบ้านซะเอง..วะ ฮ่า ฮ่า หลังๆนี้ ดื่มแล้วมีกระพือลิ้นให้aromaกระจายในปากเพื่อรับกลิ่นด้วย (...เอาเข้าไป..แบบที่คุณchaosyเรียกว่าเพื่อ -เข้าใจเรื่องคุณค่าทางสุนทรียะหรือความงาม-) อีกประการหนึ่ง  ดิชั้นเห็นจริงดังพี่เส็งว่า "คงมีคนชอบกินกาแฟดำ กาแฟใส่นม กินคาปูชิโนใส่ฟองนม ลาเต้ เวียนนา อเมริกาโน ยกล้อ โกปูชิโน มอคค่า คนที่เชี่ยวชาญรู้ขั้นตอน ก็จะแยกแยะได้ น้ำต้องร้อนเท่าไหร่ นำ้ที่ชงเป็นน้ำกรอง หรือเป็นน้ำแร่ เขาอาจจะไม่ใช่คนที่ชงกาแฟอร่อยที่สุด แต่ เขาจะรู้เทคนิค และ ดื่มกาแฟได้อย่าง ละเมียดละมัย และสนุกสนาน บางคนก็อาจจะผันตัวไปเป็น นักวิจารณ์ แนะนำ ติชมกาแฟก็ได้ " คุรกมลภัทรทุนน้อย แต่ใจรัก...นับถือ นับถือ จากคุณ : Manuela - [ 10 ส.ค. 50 11:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เอ๋ รูปหาย... เอาใหม่.... here you go.... จากคุณ : Manuela - [ 10 ส.ค. 50 11:28:32 ]

ความคิดเห็นที่ 92 แย่ล่ะสิ ผมดันไม่ชอบกินกาแฟ... ขอเป็น Pepsi กับ Coke แทนแล้วกันนะครับ :) เอาของคุณเส็งมาตอบในมุมมองตัวเองแล้วกัน 1มันจำเป็นแค่ไหนที่จะต้องดูให้เป็น ?????? อันนี้ผมว่ามันอยู่ที่เรามองผ่านมุมมองอะไร หรือมองมันในฐานะอะไร ถ้าเรามองในแง่ความเป็นปัจเจกบุคคล ผมว่าเป็นไม่เป็นนั้นก็ขึ้นอยู่กับบุคคล เพราะเราไม่สามารถไปห้ามหรือเปลี่ยนแปลงบุคคลได้ บุคคลมีสิทธิ์ที่จะเลือกเชื่อหรือไม่เชื่ออะไรตามที่เขามองเห็น แต่ถ้าเรามองละครเวทีในฐานะศิลปะที่มีคุณค่า และมองในฐานะคนที่รักศาสตร์นี้ เราก็คงอดไม่ได้ที่จะคิดว่า "เออ คนเราควรดูให้เป็นสิ ไม่งั้นจะเห็นความงามอันนี้ได้ยังไง" มันก็เหมือนกับที่เรามักแอบคิดบ่นเพื่อนหรือคนรอบ ๆ เวลาที่เขาไม่เห็นด้วยว่าเสื้อผ้าชุดนี้สวยยังไง ภาพนี้สวยยังไง เพลงนี้เพราะยังไง ันั่นก็เพราะเราเห็นคุณค่าของมันเสียเหลือเกิน และเรา "หวังดี" ที่จะให้คนรอบข้างของเราได้เข้าถึง "ความงาม" อันนั้นได้ แต่ทีนี้ผมว่าไอ้ความรู้สึกท่วมท้นนี้แหละก็มีสองแง่พร้อม ๆ กัน คือท่วมแบบรู้จริงอ้างอิงบนเหตุและผล กับท่วมแบบอารมณ์แต่ไร้เหตุผล ซึ่งถ้าไปในทางที่ผิดก็จะวุ่นวายกันได้ครับ 2แค่ดูเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว ยังไม่พออีกเหรอไง??????? ก็ตามที่ข้างบนบอกแหละครับ มันอยู่ที่คนเรามองศิลปะเป็นแค่เครื่องมือเพื่อบันเทิงชีวิตเท่านั้นหรือเปล่า บางคนที่เขาเข้าใจศาสตร์นี้ลึกซึ้งเขาก็จะมองว่ามันมากกว่านั้นมาก แต่บางคนก็มองว่าเป็นแค่การแสดง "เต้นกินรำกิน" ตามที่เคยมีกระแสว่าเรียนละคร จะเรียนไปทำไม มันก็แค่เต้นกินรำกิน (แต่คนมากมายก็ยังบ้าเรียนอยู่เพราะรักสิ่งนี้เหลือเกิน) ถ้าจะเทียบง่าย ๆ มันก็เหมือนกับการมองการกินกาแฟ (ลากเข้ากาแฟแล้วกัน) เราจะมองว่ามันเป็นแค่ "เครื่องดื่ม" ที่เพียงเพื่อดับกระหาย หรือ เป็นสิ่งที่สร้างอารมณ์สุนทรีย์ล่ะครับ ทำไมหลายประเทศถึงมีวัฒนธรรมละเอียดละอ่อนในการกินชา ดื่มชากัน เคยสงสัยไหมครับ ทำไมเขาไม่แค่ซัดโฮก ๆ ดูดปื้ด ๆ ไปให้หายคอแห้ง ทำไมต้องมาละเมียดจิบ ๆ ล่ะ ก็เพราะมันมี "อะไร" ที่คนเหล่านั้นเข้าถึง ซึ่งไอ้ "อะไร" นั้นจะดีหรือเลวก็แล้วแต่คนเชื่อหรือไม่เชื่อ เปิดรับหรือไม่เปิดรับ (ย้อนกลับไปข้อหนึ่ง) 3อุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรจากคนดุกันนักหนา???? ผมว่าคำถามนี้อาจจะไม่ได้ถามคนดูฝ่ายเดียวเสียเท่าไร ต้องถามนักการละครด้วยแล้วแหละว่าเวลาทำงานขึ้นมาชิ้นนึงนั้น ต้องการ "ทำอะไร" "ด้วยวิธีอะไร" รวมไปถึง "ความรับผิดชอบต่องาน" เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่มันสอดคล้องควบคู่ไปกับคนดูเช่นกัน ที่พูดอย่างนี้เพราะคนดูเมื่อตีตั๋วเข้าไปชมละคร ก็ย่อมมี "ความคาดหวัง" พ่วงติดมาโดยไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันก็ต้องมีการปรับมุมมองตัวเองในการที่จะไปเสพศิลป์นั้น ๆ ทีนี้เรามามองอย่างนี้ว่า 1) ถ้าผู้จัดโฆษณามาเลยว่างานชิ้นนี้ต้องใช้วิธี A ในการดูนะ แล้วคนดูก็มีพื้นฐานในการชมวิธี A แล้ว คนดูก็จะสามารถเข้าใจงานที่ผู้จัดบอกไว้ และสามารถบอกได้ว่า "ดี" หรือ "ไม่ดี" อ้างอิงตามหลักของ A 2) ผู้จัดบอกว่างานนี้ต้องใช้ A ในการดู แต่คนดูมีแค่พื้นฐาน B คนดูก็จะพาลเอา B มาตัดสิน A (ซึ่งในมุมมองหลายคน ก็จะบอกว่ามันไม่แฟร์) แล้วอาจจะออกมาในลักษณะ "ไม่รู้เรื่องโว้ย" "ห่วย" 3) ผู้จัดบอกว่างานนี้จะเป็นงานประเภท A แต่คนดูมีความรู้ด้าน A B C และ D (ซึ่งเป็นลักษณะทั้งประเภทที่ใกล้เคียง A และคนละขั้ว) คนดูก็สามารถเข้าใจงานได้อย่างดี สามารถแยกแยะ วิจารณ์ว่าดีหรือไม่ดี ขณะเดียวกันก็สามารถเอา B C D มาเทียบเคียง เปรียบเทียบแยกแยะได้ว่างานแบบ A นั้นแตกต่างจากอีกสามแบบอย่างไร อะไรมีดีมีเสียอย่างไร 4) ผู้จัดทำงานแบบ A แต่คนดูไม่มีความรู้ด้าน A มาเลย แต่คนดูเปิดรับ และพยายามเข้าใจงานแบบ A ทำให้คนดูได้เรียนรู้และเข้าใจว่างานแบบ A ดูยังไง (โดยเบื้องต้น เพื่อไปต่อยอดกับงานอื่น ๆ ) จริง ๆ ก็คงมีแหวกแนวไปเป็น A-Z (หรือไม่ก็กินกาแฟหลายแบบ หลายยี่ห้อ) แต่คงไม่ขอพูดแล้วกัน เอาแค่นี้ก่อน ยกตัวอย่างอย่างนี้มาเพราะอยากยกประเด็นว่า ผู้จัดเองก็มีส่วนในการสร้าง "ความคาดหวัง" ให้กับผู้ชม ขณะเดียวกัน ก็อาจจะสร้างทัศนคติ และความเข้าใจให้กับผู้ชมไปพร้อม ๆ กัน ฉะนั้นสิ่งที่ผู้จัดละครไม่ควรมองข้าม คือความรับผิดชอบต่อสังคมที่งานของคุณจะออกไปพร้อม ๆ กัน ขณะเดียวกันคนดูเองก็ "ถ้าสามารถ" เปิดใจและศึกษาเพื่อปรับตัวเองให้พร้อมกับการเสพงานนั้น ๆ มันก็คงจะดีถ้าทำให้เราสามารถ appreciate กับงานได้มากขึ้น (แต่ก็อย่างว่าแหละครับ มันก็แล้วแต่คนว่าอยากจะ "เปิด" ขนาดไหน) เขียนมาวันนี้งงตัวเองมาก ๆ ถ้าเขียนมั่วตั้วอะไรไปก็ขอโทษแล้วกันครับ จากคุณ : surviorx - [ 10 ส.ค. 50 14:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 93 จะคุยเรื่องอะไรต่อดีละ อ่านไปอ่านมา....รู้สึกว่าประเด็นเยอะมากมาย แค่จะอ่านเนื้อหาในกระทู้นี้.ให้รู้เรื่องครบถ้วนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ซะแล้ว ดูเหมือนว่ามันอาจจะยากกว่า”การดูละครให้เป็น”ซะอีกนะ ผมว่า(หัวเราะ) ........................................................................................... จะพูดเรื่อง..”จะทำยังไงให้คนเข้าใจศิลปะในละครเวที” ใช่หรือปล่าวเอ่ย จากคุณ : Federico Fellini (Federico Fellini) - [ 10 ส.ค. 50 15:47:05 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อืม.....ได้อ่านทั้งคห.86ของจขกท.และคห.92ของคุณ surviorx แล้วก็รู้สึกว่าเห็นด้วย อธิบายแยกแยะเป็นขั้นเป็นตอนได้ลำดับดี ชอบครับ แต่ก็ขอเพิ่มเติมคำตอบให้เป็นสไตล์หรือแนวเดียวกันกับคำถามของคุณเส็งคับดังนี้ครับ ถามว่า แล้วมันจำเป็นแค่ไหนที่จะต้องดูให้เป็น ?????? ไม่จำเป็นครับ เพราะลครไม่ใช่ปัจจัยสี่ ดูไม่เป็นย่อมไม่ตาย........... แต่ถ้าดูเป็นย่อมได้รับสารจากลครเต็มความสามรถของผู้ส่งสารมามากกว่าดูไม่เป็น และย่อมแยกแยะดีเลวได้ตรงและง่ายกว่า ยังยืนยันว่าเหมือนดูกีฬา ถ้าไม่รู้กฎกติกาของกีฬานั้นๆก็เรียกว่าดูกีฬานั้นไม่เป็น ไม่เข้าใจเกมส์ จึงย่อมดูไม่สนุกเท่ากันคนที่รู้กฏ คนที่ดูเป็นแน่นอน แค่ดูเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว ยังไม่พออีกเหรอไง??????? อันนี้ก็ต้องแล้วแต่ใจ และความสนใจใส่ใจในลครของแต่ละบุคคลแล้ว.............. แต่เมื่อตัวมีเดี่ยลครนั้นสามรถบรรจุมากกว่าความบันเทิงทั่วๆไป และสามรถพาไปสู่ความบันเทิงอันเป็นขั้นบรรลุได้อีกระดับหนื่งได้ ทำไมไม่หัดดูให้เป็นล่ะ เหมือนซื้อรถสปอตร์ติดเทอร์โบฟังชั่นเพียบมาคันหนึ่ง แต่ขับเป็นเต่า เหยียบไม่ถึงกำหนดที่เทอร์โบจะบู๊ตส์ไปอีกระดับหนึ่งได้.........ก็น่าเสียดาย เปรียบดังจ่ายเงินซื้อบัตรดูลครเท่าๆกัน แต่จะสมถะดูเล่นๆไม่เต็มคาปาซิตี้ของลคร ก็ไม่มีใครว่าใครได้เพราะเป็นเงินของเราเอง อุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรจากคนดุกันนักหนา????? ก็คงเรียกร้องให้ผู้ชมใช้เงินให้คุ้มค่าเต็มคาปาซิตี้ของลครกระมังครับ อิอิ ............แต่คำถามนี้ในทางกลับกัน ผู้สร้างลครจะได้ตระหนักว่าจะมาทำห่วยๆ สุกเอาเผากิน ไม่ได้คาปาซิตี้เต็มพิกัดลครนั้น เป็นการเอาเปรียบผู้บริโภคเห็นๆ ............คนดูเขาดูเป็น เขารู้นะจ๊ะ เหอๆๆๆๆๆ ปล.มีเรื่องแย้งจขกท.เรื่องการดูหนังในคห.82 อยู่นิดหน่อยมีเวลาแล้วจะเข้ามาคุยต่อนะครับ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 50 16:13:34 จากคุณ : Filmnoir - [ 10 ส.ค. 50 16:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ขอมาช่วยตอบด้วยคนละกันนะครับ 1มันจำเป็นแค่ไหนที่จะต้องดูให้เป็น ?????? ผมว่าไม่จำเป็นหรอก ถ้าคุณดูเป็นก็ดี ถ้าคุณดูไม่เป็นก็สนุกได้ แต่ถ้าคุณเข้าใจว่าคุณดูเป็นและอยากให้คนอื่นเข้าใจเช่นนั้น นั่นอาจจะเป็นปัญหากับคนที่รู้ว่าคุณดูไม่เป็นนิดหน่อย (ฮา) 2แค่ดูเพื่อความบันเทิงอย่างเดียว ยังไม่พออีกเหรอไง??????? ถ้าถามผม ผมว่าพอ เหมือนฟังเพลงคลาสสิคน่ะครับ ถ้าคุณจะฟังให้เป็นคุณควรจะศึกษาประวัติของนักแต่งเพลงคนนั้นเพื่อเข้าใจมุมมองและแนวคิดของเขา ซึ่งรวมถึงการศึกษาประวัติศาสตร์ของประเทศนั้นๆ ในช่วงที่นักแต่เพลงคนนั้นมีชีวิตอยู่ด้วย เพื่อจะได้รู้ว่าอะไรคึือแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงนั้น พลังของเพลงนั้นอยู่ที่ไหน อะไรทำให้โชแปง และโมสาร์ท กลายเป็นตำนาน แต่สำหรับคนที่หัดเริ่มฟังเพลงคลาสสิค หรือคิดจะให้เด็กฟังเพลงสบายๆ เพื่อพัฒนาสมอง ผมคิดว่าแค่ฟังแล้วชอบก็พอแล้วล่ะ เหมือนถ่้าผมให้ลูกผมฟังโมสาร์ทแล้วลูกผมว่าเพราะผมก็คงยินดี แต่ผมคงไม่คิดจะบังคับให้่ลูกผมนั่งอ่านอรรถชีวประวัติของโมสาร์ท เพื่อให้ฟังเพลงแล้วเพราะมากขึ้น เพราะจะทำให้เกิดอาการรังเกียจเพลงคลาสสิค อย่างที่หลายๆ คนเป็นอยู่คือ "ฟังแล้วไม่เข้าใจว่ามันสื่ออะไร แถมคนที่เป็น Hardcore ก็พย่ายามยัดเยียดว่าถ้าจะฟังต้องฟังให้เข้าใจอีก เลยพาลขี้เกียจฟังไป" 3อุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรจากคนดุกันนักหนา???? อันนี้แล้วแต่เรื่องนะ ซึ่งจะเห็นชัดในภาพยนตร์หลายๆ เรื่อง ภาพยนตร์หลายเรื่องที่ทำรายได้ไม่ดี หรือคนดูบอกว่าไม่สนุก มักจะมีผู้กำกับบางท่านออกมาด่าคนดูและนักวิจารณ์ว่า คุณดูไม่เป็นเอง ภาพยนตร์ของผมสื่อถึงสิ่งดีๆ มากๆ แต่คนดูกับนักวิจารณ์น่ะไม่เข้าใจ ประเด็นนี้ผมว่าน่าจะมองย้อนกลับไปที่ผู้กำกับเองมากกว่าว่าที่ทำมาดีพอรึยัง มากกว่าจะมาเรียกร้องว่าคนดูและนักวิจารณ์ตาไม่ถึง แล้วมากล่าวหาว่าคนไทยดูเป็นแต่หนังผี หนังตลก และหนังกระเทย ทั้งๆ ที่คนทำหนังดีๆ ก็มี แต่คนพยายามทำหนังดีๆ แต่ฝีมือไม่ถึงเลยพาลโทษคนดูก็เยอะ อันนี้อย่าให้ผมยกตัวอย่างหนังเลยครับ เดี๋ยวกระทู้จะบานปลาย ปล ที่ผมชอบยกตัวอย่างละครเวทีเทียบกับภาพยนตร์และเพลงคลาสสิคผมมีเหตุผลนิดหน่อยครับ 1. ภาพยนตร์ เป้นสื่อที่มีคนดูเยอะ ทั้งดูเป็นและดูไม่เป็น แต่คนทุกคนก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข คนที่ดูเป็นส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยว่าคนที่ดูไม่เป็น หนังที่ผู้กำกับว่าแสนจะดี แต่คนดูดูไม่เป็นเอง ก็มีทั้งคนที่ทั้งดูเป็นและดูไม่เป็นออกมาตอบโต้ผู้กำกับว่าจริงเหรอ? 2. ในส่วนของเพลงคลาสสิค ในเมืองไทยมีคนฟังเพลงคลาสสิคเป็นน้อยซึ่งผมเชื่อว่าน้อยกว่าละครเวที เพราะเสพยากกว่า ซึ่งส่วนหนึ่งอาจจะเพราะคนที่ฟังไม่เป็นไม่พร้อมที่จะเรียนรู้การฟังให้เป็น และถูกคนที่ฟังเป็นพยายามยัดเยียดความรู้ให้ฟังเป็น ซึ่งการจะฟังแต่ละเพลงให้่เป็นน่ะมันค่อนข้างยาก ถ้าไม่ได้ใจรักจริงๆ ซึ่งผมไม่อยากให้วงการละครเวทีของไทยมาจบลงในรูปแบบนั้น คือมีแต่ละครเวทีทีย่อยยาก จับต้องยาก จนคนดูฟังชื่อก็ร้องยี้แล้ว จริงๆ ผมเห็นด้วยนะว่าการดูเป็นแล้วมันสนุกขึ้น แต่ผมไม่เห็นด้วยกับการบรรจุอยู่ในหลักสูตรการเรียนการสอนในแบบความเห็นต้นๆ เพราะจะทำให้คนบางคนที่ไม่ได้มีหัวทางนี้พาลแอนตี้ไปซะเปล่าๆ อย่่าบังคับให้ม้ากินน้ำ แต่จงทำให้มันกระหาย จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 10 ส.ค. 50 19:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ^ มาปรบมือให้คุณน้ำค้างยามเช้า โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย "อย่่าบังคับให้ม้ากินน้ำ แต่จงทำให้มันกระหาย" ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ สั้น กระทัดรัด ตรงเป้า แฟ้มบุคคล ขอปรบมือ จากคุณ : นัชชา - [ 10 ส.ค. 50 23:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 97 คนฟังดนตรีคลาสสิค ในเมืองไทยมีคนที่ฟังเพลงคลาสสิคเป็น จำนวนมากครับ มากกว่า คนดูละครเวทีเป็น แน่ๆ ผมยืนยันได้ จากทั้งจำนวนผู้ชมคอนเสริทร์ ในแต่ละครั้ง และจากทั้งปริมาณนักดนตรี นักแต่งเพลง ผู้ฟัง ผู้เสพ ดนตรีคลาสสิค มีพื้นฐานของทั้งคนเล่นและคนูุ คนฟังดีกว่าละครมาก เพราะ กิจกรรมดนตรี สามารถหา เพลงดีๆ เด่นๆ ยอดเยี่ยม มาฟัง มาดู ได้ง่ายกว่าละครเวทีหลายเท่านัก เห็นด้วยกับการไม่บังคับให้เรียน หรือบังคับให้ลูกหลานใครๆมาอ่านประวัติ นักประพันธ์ คีตกวีเอก แต่เราสามารถเปิดโอกาส เปิดโลกทัศน์เขาได้ ชักชวน  หรือแม้แต่ ล่อหลอก(ไปในทางที่ดี) ถ้าลูกผมเกิดสนใจหยิบซีดี เพลงคลาสิคของ การ์เบียล เฟเร่ มาฟัง แล้วติดอกติดใจ ผมก็อาจจะบอกเขาว่า มีประวัติชีวิตย่อๆ ของเขาอยู่ในปกซีดี ว่างๆ ก็อ่านดูนะ  จะได้รู้เกร็ดเกี่ยวกับเพลงเมื่อกี้ที่ลูกชอบว่าเขาแต่งให้ใคร  เพราะอะไร ตอนนั้นชีวิตเขาเป็นยังไง ถ้าอ่านถือว่าเป็นการเรียนรู้้เล็กๆน้อย  ถ้าไม่อ่านก็คงปล่อยไป เพราะเราบอกแล้ว เขารู้แล้วว่ามีข้อมูลมีความรู้อยู่ตรงไหน เผื่อวันหน้าเขาต้องการเอาไปใช้ก้จะได้กลับมาค้นถูก เวลาไปดูเพลงคลาสสิค ที่ศูยน์วัฒน์ ผมรู้สึกอบอุ่นมาก   เพราะ บ้านเราไม่ค่อยมีใครใส่สูทรเต็มยศ ลากชุดราตรีไปเท่าไหร่  นักเรียนนักศึกษา ไปกันมาก แล้วผู้ชมก็มักจะรู้ธรรมเนียมการชมดนตรีดีพอสมควร ปรบมือ หลังจบดนตรีเล่นจบท่อน ได้ไม่เก้อเขิน ไม่หลงปรบมือก่อนจบ มีบ้างที่ มาสาย หรือ ลืมปิดโทรศัพท์ แต่น้อยกว่าคนดูละครมาก ทุกวันนี้มีวิชาสุนทรียืศาสตร์ ในมหาวิทยาลัย  ซึ่งผมได้ความรู้ตอนปี 1 มาพอสมควร อาจารย์ท่านหาของดี มาให้ดูให้ฟังทุกอาทิตย์ เป็นที่เพลิดเพลิน อธิบายบ้าง คุยบ้าง  บังคับให้ไปดูงานที่นั่นที่นี่บ้างแล้วให้เขียนวิจารณ์ส่ง ก็รู้สึกขัดใจบ้าง แต่พอได้ไปเจองานที่ดีๆ ก้ยังนึกขอบคุณอาจารย์ทานที่บังคับให้มาดู   ทำให้ผมเป็นคนกระหายที่จะดู กระหายที่จะฟัง เพราะติดใจ ครับเราต้องช่วยกันหาวิธีทำให้ม้ากระหาย และดื่มกินน้ำเสียแต่ตอนนี้ ถ้าเราปล่อยให้มันเดินทางไปตอนนี้ กว่าจะเจอแหล่งน้ำข้างหน้า มันคงต้องล้มตายไปก่อนแน่นอน เพราะทะเลทรายที่เรากำลังจะออกเดินทางไปนั้น มันช่างกว้่าางใหญ่และแห้งแล้งเสียเหลือเกิน จากคุณ : เส็งคับ - [ 11 ส.ค. 50 01:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ^ ^ ^ ^ เห็นด้วยกับกระทู้ข้างบนหมดเลยค่ะ (หมายถึงทุกทู้เลยนะคะ) ทู้ติดกันนี้ก็คมมาก อดคิดต่อไปไม่ได้ว่า... ทำยังไงให้ม้ามันกระหาย.....เน๊าะ......... เดี๋ยวไปตั้งทู้ใหม่ดีไหม.. จากคุณ : chaosy - [ 11 ส.ค. 50 10:22:30 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ผมว่ากระทู้เดียวก็พอแล้วครับ คุณเส็งเปรียบเทียบได้ชัดเจนครับ ผมเห็นด้วยว่าสิ่งที่ยังขาดในสังคมคือการทำให้คนตั้งข้อสงสัย และการกระหายที่จะเรียนรู้ครับ จากคุณ : surviorx - [ 11 ส.ค. 50 15:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 100 คห.95 ..................... แต่ผมไม่เห็นด้วยกับการบรรจุอยู่ในหลักสูตรการเรียนการสอนในแบบความเห็นต้นๆ เพราะจะทำให้คนบางคนที่ไม่ได้มีหัวทางนี้พาลแอนตี้ไปซะเปล่าๆ อย่่าบังคับให้ม้ากินน้ำ แต่จงทำให้มันกระหาย จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า  - [ 10 ส.ค. 50 19:22:58 ] ............................................. แปลว่า การบรรจุวิชานี้ในหลักสูตรการเรียนการสอนเหมือน บังคับให้ม้ากินน้ำ แบบข่มเขาโคขืนให้กินหญ้า ...........หรือ การบรรจุไว้ในหลักสูตรการเรียนการสอน เป็นวิธีทำให้ม้ามันกระหายครับ เพราะมันเป็นสองประโยคเงื่อนไขกัน เลยออกจะงงๆ ถ้าบรรจุสุนทรียศาสตร์ลงในหลักสูตรแล้วเหมือนบังคับม้าให้กินน้ำเพราะเด็กบางคนอาจไม่ชอบ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ควรบรรจุคณิตศาสตร์ไว้เพราะผมและเด็กหลายๆคนก็ไม่ชอบเช่นกัน หรือไม่ควรบรรจุภาษาอังกฤษไว้อีกเพราะหลายคนไม่ชอบเลย ยาก ไม่รู้เรื่อง ไม่ควรบังคับ ตรรกนี้หรือเปล่าครับ แต่ถ้าเงื่อนไขที่สองว่าบรรจุไว้ให้เรียนแต่เด็ก ค่อยๆสอนให้เข้าใจศิลป ค่อยๆหัดไป เขาก็จะกระหายอยากเรียนรู้เมื่อเติบใหญ่ อันนี้ละเข้าใจ ว่าเป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้ม้ามันกระหาย.............. แต่รู้สึกตรรกคุณจะไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่มั๊ยครับ เพราะเห็นว่าไม่ควรให้มีในหลักสูตร งั้นเงื่อนไขหลังนั้นมันหมายความว่าอย่างไรครับ จึงโยงไปกับความไม่เห็นด้วยได้............................ จำได้แม่นว่า เคยนั่งดูรูปสวนบัว360องศาอยู่ในโมเน่มิวเซียม จู่ๆมีเด็ก5-6ขวบเข้าเป็นฝูงเกิน20คน แล้วก็เดินและนั่งดูเงียบๆเกินเด็กอยู่นาน เข้าไปคุยกับผู้ที่พามาก็รู้ว่าเป็นครูของเด็กเกรด1พามาในชั่วโมงเรียนสุนทรียศาสตร์ มีเจ้าตัวเล็กผมทองท่าทางจอมเฮี้ยวคนนึง นั่งแยกมากลางห้องก้มหน้าไม่ยอมดู ดูก็รู้ว่าแกไม่พอใจ ขัดใจ หรืออาจไม่ชอบให้บังคับ ตัวเองก็ละความสนใจจากเด็กๆมาชื่นชมผลงานของโมเน่ต่อ แต่ในใจลึกๆก็รู้สึกอิจฉาแทนเด็กไทยไปด้วย และหมดข้อสงสัยว่า ทำไมฝรั่งมันถึงดูงานศิลปเป็นมากกว่าไม่เป็น...............ก็เล่นฝังกันมาตั้งแต่ป.1นี่เอง ...................พอจะออกจากห้องนั้นก็เหลือไปเห็นเจ้าตัวเล็กจอมเฮี้ยวนั้น กำลังหาความสนุกโดยการเดินนับดอกบัวในสวนของโมเน่อยู่อย่างเพลิดเพลิน อีกหลายปีต่อมาต้องถูกบังคับให้ไปดูลครเพลงปิดภาคของเด็กเกรด10ในอีกประเทศหนึ่ง ล้วนเล่นและสร้างโดยเด็กการลคร ดนตรีและการเต้น"มอนตาร์ด ออฟ โคล พอทเตอร์"ซึ่งรวมงานเพลงของโคลไว้ ดูแล้วเพลินผิดคาด จนลืมนึกไปว่าเป็นงานของเด็กม.ต้น น่าสนใจและน่าเอ็นดู .......ไม่ใชเพราะเป็นเด็กเล่น แต่เพราะเก่งเกินเด็กตามมาตรฐานเด็กบ้านเรามากนัก .......ไม่ใช่เพราะเขาวิเศษกว่าเราหรอก แต่เพราะเขาหัดมานานกว่า จึงซืมซับเข้าใจ และมีทักษะมากกว่าเด็กเราเท่านั้นครับ เห็นด้วยกับคุณเส็งครับว่ามีคนฟังดนตรีคลาสสิคเป็นมากๆๆๆกว่าคนดูลครแน่ อาจเป็นเพราะหามีเดี่ยได้ง่ายกว่าลครกระมัง จึงหัดฟังง่ายถ้าใจชอบสไตลนี้ มันเป็นสไตล์หนึ่งของดนตรีต่างหาก................... ใครๆก็ชอบฟังดนตรี เพียงแต่ว่าจะชอบแนวไหนเป็นพิเศษ ก็ไปศึกษาหาความรู้เอามาเสริมให้ได้อรรถรสยิ่งขึ้นไปอีก ฟังด้วยหู รู้สึกได้ด้วยใจและจะใช้จินตนาการวาดไปยังไงก็ได้เมื่อฟัง ก็แล้วแต่ความรู้และภูมิหลังของคนๆนั้นแล้ว........... แต่สำหรับลครเวทีแล้ว ไม่ใช่คนทุกคนจะชอบความบันเทิงแนวนี้ และยิ่งเข้าไปในสไตล์ต่างๆของมันด้วยแล้ว ยิ่งจำกัดกลุ่มไปกันใหญ่ ต้องใช้หู ตา และประสาทสัมผัส ไปจนถึงสมองประมวลผลสิ่งที่เห็นและเกิดขึ้นรีลไทม์อยู่ต่อหน้าเราอย่างมีสมาธิ จึงจะได้อรรถรสเต็มอิ่ม จึงจะเข้าถึงแก่น อันจะก่อให้เกิดความเข้าใจใหม่ๆในประเด็นนั้น แก่นนั้น อย่างจริงจัง เคยดูสารคดีหนังเพลงเรื่อง That's Entertainment!......MCคนหนึ่ง รู้สึกจะเป็น Frank Sinatra ได้พูดสรุปในเชิงบวกเอาไว้ว่า "หนังและลครเพลง นั้น เราดูด้วยหัวใจไม่ใช่สมอง!" ก็พอจะเข้าใจตามเขา........เพราะดูง่าย เข้าใจง่ายและติดใจได้ง่าย ทั้งที่ในแง่การผลิตและความสามรถของศิลปินแล้วกลับตรงกันข้าม เพราะต้องใช้ทั้งศิลปการร้อง การเต้นและการแสดงอยู่ในศิลปินคนเดียวกัน กลุ่มเดียวกัน ซึ่งยาก ทั้งยังมีดนตรี เทคนิคฉากอีกมากมาย ที่จะต้องลื่นไหลไปสดๆไม่มีสะดุดให้มันดูเหมือนง่ายๆเข้ากับลคร ซึ่งก็ยากอีก แต่ลครเพลงก็เป็นเพียงสไตล์หนึ่งของลคร ที่จะนำคนหมู่มากหันเข้าหาลครพูดเพื่อสะท้อนปรัชญาอันเป็นแก่นแท้ของลคร ผ่านทางภาษา การสื่อสาร และการปฏิสัมพันธ์ของคนต่อคนไปจนถึง การสำรวจเข้าเบื้องลึกของจิตใจอันจะก่อให้เกิดความเข้าใจในชีวิตของผู้ชมเอง แบบคำเก่าๆที่ฟังเหมือนคลิเชที่ว่า "ดูหนังดูลคร แล้วย้อนดูตัว".....จึงจะเกิดประโยชน์สูงสุดจากการดูลคร และการดูเป็น คห.82 ของจขกท. ............................. คนหลายคนที่ฉันรู้จัก ชอบ"คิด"เวลาดูหนัง แล้วจะได้ "ดู" ไหมนั่น มัวแต่คิด อาจจะได้ดู แต่ไม่ "เห็น" เพราะมัวแต่ "มองหา" อยู่นั่นว่าหนังมันสื่อสารอะไร มีเนื้อหาสาระอะไร ............................................... 55555 ผมก็เป็นคนแบบที่คุณรู้จักคนนั้นครับ..............และยืนยันว่าดูทัน มันเกิดขึ้นพร้อมกันโดยอัตโนมัติ ดูแบบอื่นไม่เป็น ............เพราะ ยิ่งคิด ยิ่ง"เห็น"ชัดครับ เข้าไปนั่งดู ไม่ว่าหวังหรือไม่หวังอะไรจากหนังลครเรื่องนั้นก็ต้องดูไปคิดไปพร้อมๆกัน ที่จะเปิดหูเปิดตาแล้วให้สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าในการชม พาตัวพาใจไปกับสิ่งที่เขาป้อนมาให้โดยไม่คิด ไม่กลั่นกรองไม่ได้ เพราะหยั่งงั้นจะรู้สึกเหมือนถูกข่มขีน ให้ใครก็ไม่รู้กระทำชำเราเราไปเรื่อยๆ มันสนุกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ครับ 5555 ระหว่างดูด้วยสมาธิทั้งหนังและลครนั้น โลกแห่งการรับรู้ของเราก็คือหนังและลครทั้งชีวิต ณ ตอนนั้นนั่นเอง เหมือนอายตนะภายนอกเข้ามากระทบกับอายตนะภายในคือจิตใจของเรา แล้วจะรู้สึกร่วมไปเลยโดยไม่ผ่านสติ ไม่ผ่านสมองกลั่นกรอง เพื่อย่อยก่อนกระทบต่อความเข้าใจและความรู้สึกส่วนลึกนั้น เป็นไปไม่ได้ครับ ถ้าเช่นนั้นก็จะดูไม่รู้เรื่อง เพราะตัวเองดูจับประเด็นผูกร้อยกันไป เกิดความคิดใหม่ก็มาร้อยต่อกันไปอีกเป็นลูกโซ่ แล้วถามตัวเองว่าหนังลครเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอะไร พูดว่าอะไร ชัดเจนแจ่มแจ้งหรือไม่ ส่วนใหญ่จะคิดได้ทันทีเมื่อจบและได้คิด.......... ถ้าไม่ยากเกินความรู้และสมองไปนะครับ อย่างเช่นลครเพลงเรื่อง Cats ที่รู้สึกว่าคุณจะชอบมาก โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบ จำได้ว่าตอนดูจบเมื่อนานมาแล้ว ก็บอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ลครเพลงด้วยซ้ำแต่เป็นวาไรตี้โชว์มากกว่า ถ้าสนใจเพลง เมคอัฟ คอสตูมหรือการเต้นแยกเป็นส่วนๆก็นับว่าเขาทำได้ดีทีเดียว................... แต่ถ้าสนใจเนื้อหาหรือประเด็น อันเป็นหัวใจของการลครเลยทีเดียวด้วย จะรู้สึกว่าไม่ชอบ เพราะไม่มีหรือมีบางเบาเหลือเกิน ซึ่งอันนี้ก็จะโยงไปสู่การแสดง ที่ใช้ได้ในระดับเนื้อเพลง การร้อง การเต้น แต่ไม่สามรถจะพูดได้ในระดับซับซ้อนพัฒนาไปกับเนื้อหาเพราะไม่มีมาเสียแต่ต้นแล้ว จึงทำให้องค์รวมกร่อยไป ความจริงเรื่อง หลายชีวิตของแมว ที่ตัดแปลงมาจากเรื่องสั้นของ T.S. ELIOTก็ไม่ปะติดปะต่อและเบาๆเช่นกัน แต่เมื่อหยิบเอามาร้อยเรียง ทำให้เป็นลครกลับไม่พัฒาโครงเรื่องหลัก เพียงเอามาต่อๆกันเป็นวาไรตี้โชว์เฉยเลย ไม่ชอบครับ ตอนดูออกมายังคิดถึงเรื่อง "หลายชีวิต"ของคุณคึกฤทธิ์ แม้จะเป็นเรื่องของหลายๆคนมาต่อๆกันเช่นกัน แต่ก็ยังมีโครงเรื่องร่วมกัน คือหายนะอันเดียวกัน และประเด็นหลักคือกฏแห่งกรรมอย่างโดดเด่น........หยั่งงี้ทำเป็นลครได้ จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 101 พอดียังเก็บสูจิบัตรไว้ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 50 19:17:35 จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 102 .................... จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ................ จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 104 .................. จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 105 """""""""""""""""" จากคุณ : Filmnoir - [ 11 ส.ค. 50 19:29:06 ]

ความคิดเห็นที่ 106 คุณ Filmnoir  ขอบคุณที่ยังมาคุยต่อ และเล่าประสบการณ์ที่น่าสนใจให้ฟัง ดิฉันขอแลกเปลี่ยนนะคะ ที่จริงคำที่ฉันเขียนๆด้วยความรู้สึกไม่ต่างกับที่คุณ Quote ข้อความของคุณ Frank Sinatra ที่ว่า "หนังและละครเพลง นั้น เราดูด้วยหัวใจไม่ใช่สมอง!" หากอ่านอย่างต่อเนื่องตามนี้นะคะ (ต้องขออภัยที่เขียนไม่เคลียร์) ******************************************* ฉันเชื่อว่าเวลาดูหนังดูละคร เราต้องใช้ประสาท"สัมผัส" ก่อนค่ะ แล้วกระบวนการ"คิด" หรือ "ขบคิด" เป็นเรื่องที่ตามมาทีหลัง คนหลายคนที่ฉันรู้จัก ชอบ"คิด"เวลาดูหนัง แล้วจะได้ "ดู" ไหมนั่น มัวแต่คิด อาจจะได้”ดู” แต่ไม่ "เห็น" เพราะมัวแต่ "มองหา" อยู่นั่นว่าหนังมันสื่อสารอะไร มีเนื้อหาสาระอะไร************************************ อันที่จริงกระบวนการมันก็ต่อเนื่องกันแบบที่คุณว่าล่ะค่ะ คือสัมผัสด้วยตาหู จากนั้นสมองก็จะแปลความหมายสิ่งที่เห็น เชื่อมโยงกับประสบการณ์เดิม(Internalize) แล้วการตีความที่เรียกว่า "คิด" หรือ "ขบคิด" ถึงจะตามมา ซึ่งมันเป็นกระบวนการที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกัน (แต่ก็ไม่ใช่ดูให้จบแล้วค่อยคิด) แต่คนแบบที่ดิฉันกล่าวถึงนั้น คิดก่อนจะเข้าไปชมซะอีก 555 คิดมาจากบ้าน..ทำการบ้านมาอย่างดี คิดแล้วว่าจะไปดูอะไร เขาอาจจะอ่านบทวิจารณ์มาหรือฟังคนอื่นพูดมา แล้วก็เข้าไปดูหนังให้มันเป็นตามนั้น.. เคยเจอเพื่อนแบบที่นั่งตีความตลอดการดูหนังไหมคะ แล้วถามเราว่า อย่างนี้ใช่ไหม..เค้าต้องการจะสื่อถึงอันนี้ใช่ไหม.. โอย..ตรูจะบ้า ก็ดูก่อนดิ่ ดูจบแล้วค่อยคิดยังทัน ขอชี้แจงว่าดิฉันไม่ได้กล่าวถึงคนแบบคุณค่ะ วิธีการดูหนังที่คุณเล่ามา ก็แสดงให้เห็นว่าคุณก็เป็น ๐คอหนัง๐ ตัวจริงคนนึง นับถือๆ แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 50 17:44:33 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 50 09:59:51 จากคุณ : chaosy - [ วันแม่แห่งชาติ 09:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ส่วนเรื่อง CATS ดิฉันไม่ได้ชอบมากกว่าละครเรื่องอื่นๆเลยค่ะ แต่ก็เห็นว่าเป็นละครที่ดี มีคุณภาพตามแบบฉบับของละครเพลง (ซึ่งเน้นกลุ่มนักท่องเที่ยว-คุณก็คงรู้) ตัวดิฉันคงไม่มีความรู้เรื่องละครเพลงมากนัก จนไม่อาจเทียบได้ว่ามันมีโครงสร้างที่ดีไม่ดีอย่างไร แต่อาจเป็นเพราะดิฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับละครเพลง(ประเภทนี้) ก็มีโครงเรื่องนิดหน่อย มีเพลงเพราะๆ มีการเต้น โชว์..Magic moment แสงสีเสียง Theatrical elements ตระการตา แบบว่าลืมโลกได้สัก 3 ชั่วโมง แล้วก็ชวนให้คิดไปถึงคืนที่แมวแถวบ้านมารวมตัวกันร้องหง่าวๆๆๆ เออ..ท่านเซอร์แกช่างคิดดีเนอะ.. กล่าวถึงเรื่องนี้เพราะเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่มีดีวีดี และกล่าวถึงในบริบทว่าเปิดให้เด็กๆ ดู แล้วกระตุ้นต่อมกระหายน้ำของเด็กๆ ได้ ก็แสดงว่ามันก็เป็นละครที่ดีเรื่องหนึ่ง เด็กๆ มีจิตใจละเอียดอ่อน และไม่มีอคติค่ะ สำหรับฉันเด็กจึงเป็นตัวชี้วัดที่ดี ดิฉันไม่ได้รักละครเพลงมากกว่าละครสไตล์อื่นๆ และก็ยังดูละครน้อยจนไม่กล้าฟันธงว่าชอบแนวไหนที่สุด เรื่องไหนตอบโจทย์ของตัวมันเองได้ ก็พึงพอใจค่ะ คุณครูดิฉันเคยสอนเรื่อง Form กับ Function ซึ่งดิฉันก็คิดต่อและสังเกตเอานะคะ เรื่อง Form กับ Message ละครเรื่องไหนที่ Form เยอะ Message จะน้อย เรื่องไหนที่ Message เยอะ Form จะน้อย ถ้าเยอะทั้งคู่คนดูจะเหวอกลับบ้านค่ะ เท่าที่ดูมาก็ไม่ค่อยเห็นว่าละครเวทีเรื่องไหนที่สื่อสารเรื่องยากๆ แล้วจะมีทั้งรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส โปรดักชั่นตระการตา ส่วนมากเรื่องยากๆ ก็พูดๆๆๆ form less กันทั้งนั้น ละครเพลงเป็นละครที่ Form เยอะ เครื่องเคราเยอะ เหมาะที่จะดูเพื่อความบันเทิงและดูเรื่องความงามขององค์ประกอบบนเวที เป็นการดูด้วย "ตาเนื้อ" เป็นหลักค่ะ แน่นอนมันมีความหมายมากกว่าโชว์ ในแง่ที่มันสร้างแรงบันดาลใจได้ มันเล่าเรื่องของมนุษย์ และก็เล่าเพื่อสอนใจมนุษย์ ความตระการตาเหล่านั้นก็มีไว้เพื่อสร้างผลกระทบทางอารมณ์ ซึ่งนำไปสู่ความเข้าใจมนุษย์ หรือแก่นเรื่อง แต่ถ้ามีมากไป จนตื่นตาตื่นใจ ทว่าไม่นำไปสู่ผลกระทบทางอารมณ์ กลายเป็นความงามและตื่นตะลึงเพียงชั่วขณะแล้วจบลง อันนั้นส่วนตัวฉันเรียกโชว์ จากคุณ : chaosy - [ วันแม่แห่งชาติ 09:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ขอตอบคุณ Filmnoir ในความเห็นที่ #100 นะครับ =============================================================== แปลว่า การบรรจุวิชานี้ในหลักสูตรการเรียนการสอนเหมือน บังคับให้ม้ากินน้ำ แบบข่มเขาโคขืนให้กินหญ้า ...........หรือ การบรรจุไว้ในหลักสูตรการเรียนการสอน เป็นวิธีทำให้ม้ามันกระหายครับ เพราะมันเป็นสองประโยคเงื่อนไขกัน เลยออกจะงงๆ ถ้าบรรจุสุนทรียศาสตร์ลงในหลักสูตรแล้วเหมือนบังคับม้าให้กินน้ำเพราะเด็กบางคนอาจไม่ชอบ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ควรบรรจุคณิตศาสตร์ไว้เพราะผมและเด็กหลายๆคนก็ไม่ชอบเช่นกัน หรือไม่ควรบรรจุภาษาอังกฤษไว้อีกเพราะหลายคนไม่ชอบเลย ยาก ไม่รู้เรื่อง ไม่ควรบังคับ ตรรกนี้หรือเปล่าครับ แต่ถ้าเงื่อนไขที่สองว่าบรรจุไว้ให้เรียนแต่เด็ก ค่อยๆสอนให้เข้าใจศิลป ค่อยๆหัดไป เขาก็จะกระหายอยากเรียนรู้เมื่อเติบใหญ่ อันนี้ละเข้าใจ ว่าเป็นวิธีหนึ่งที่จะทำให้ม้ามันกระหาย.............. แต่รู้สึกตรรกคุณจะไม่ได้เป็นแบบนี้ใช่มั๊ยครับ เพราะเห็นว่าไม่ควรให้มีในหลักสูตร งั้นเงื่อนไขหลังนั้นมันหมายความว่าอย่างไรครับ จึงโยงไปกับความไม่เห็นด้วยได้............................ =============================================================== สำหรับคำถามนี้ผมคิดว่าที่คุณเส็งตอบไว้ในความเห้นที่ 94 ค่อนข้างตรงมากแล้ว ผมเลยขออนุญาตยกมาตอบอีกครั้งนะครับ =============================================================== เห็นด้วยกับการไม่บังคับให้เรียน หรือบังคับให้ลูกหลานใครๆมาอ่านประวัติ นักประพันธ์ คีตกวีเอก แต่เราสามารถเปิดโอกาส เปิดโลกทัศน์เขาได้ ชักชวน  หรือแม้แต่ ล่อหลอก(ไปในทางที่ดี) ถ้าลูกผมเกิดสนใจหยิบซีดี เพลงคลาสิคของ การ์เบียล เฟเร่ มาฟัง แล้วติดอกติดใจ ผมก็อาจจะบอกเขาว่า มีประวัติชีวิตย่อๆ ของเขาอยู่ในปกซีดี ว่างๆ ก็อ่านดูนะ  จะได้รู้เกร็ดเกี่ยวกับเพลงเมื่อกี้ที่ลูกชอบว่าเขาแต่งให้ใคร  เพราะอะไร ตอนนั้นชีวิตเขาเป็นยังไง ถ้าอ่านถือว่าเป็นการเรียนรู้้เล็กๆน้อย  ถ้าไม่อ่านก็คงปล่อยไป เพราะเราบอกแล้ว เขารู้แล้วว่ามีข้อมูลมีความรู้อยู่ตรงไหน เผื่อวันหน้าเขาต้องการเอาไปใช้ก้จะได้กลับมาค้นถูก =============================================================== นี่แหละครับความแตกต่างระหว่างบังคับม้าให้กินน้ำกับการทำให้มันกระหาย ส่วนเรื่องเพลง Classic ผมคิดว่าผมอาจจะใช้เกณฑ์ในการวัดคนละอย่างกัน ผมเลยรู้สึกว่าคนฟังเพลง Classic เป็น มีน้อยกว่าคนดูละครเวทีเป็น แต่ผมคิดว่าเราจบไว้ตรงนี้ดีกว่า เพื่อไม่ให้กระทู้มันเบี่ยงประเด็นจนเกินไป เพราะเจตนาที่ผมยกขึ้นมาก็เพื่อเปรียบเทียบ เช่นเดียวกับ การยกกีฬา และกาแฟมาเปรียบเทียบ ในความเห็นต้นๆ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 13 ส.ค. 50 18:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 109 คห.97 ........................... ทุกวันนี้มีวิชาสุนทรียืศาสตร์ ในมหาวิทยาลัย  ซึ่งผมได้ความรู้ตอนปี 1 มาพอสมควร อาจารย์ท่านหาของดี มาให้ดูให้ฟังทุกอาทิตย์ เป็นที่เพลิดเพลิน อธิบายบ้าง คุยบ้าง บังคับให้ไปดูงานที่นั่นที่นี่บ้างแล้วให้เขียนวิจารณ์ส่ง ก็รู้สึกขัดใจบ้าง แต่พอได้ไปเจองานที่ดีๆ ก้ยังนึกขอบคุณอาจารย์ทานที่บังคับให้มาดู ทำให้ผมเป็นคนกระหายที่จะดู กระหายที่จะฟัง เพราะติดใจ ............................. คุณ : เส็งคับ  - [ 11 ส.ค. 50 01:25:19 ] ............................................... นี่คือความเห็นของคนๆเดียวกัน ในคห.เดียวกัน.................... อ้อ....ต้องเรียนในระดับมหาวิทยาลัยจึงจะกระหายได้รึครับ...........อืม คุณเส็งเคยเรียนสุนทรียศาสตร์มา คิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือครับ Art Appreciaton นี่ต้องเกินอายุ 18 ขึ้นไปจึงจะ Appreciated Art ได้รึครับ ไม่เห็นด้วยเลย....... ผมว่าแก่ไป.....บางทีไม้แก่มันก็ดัดยาก ยิ่งเด็กจะยิ่งจินตนาการสูงส่ง ไม่มีกรอบของสังคม หรือทัศนคติแคบๆอะไรมาบีบให้เข้าใจอะไรได้ยากขึ้นมากกว่า และถ้ายิ่งเรียนพื้นฐานการแสดงเสริมอีก เด็กจะยิ่งสนุกและยิ่งเข้าใจลครได้ง่ายขึ้นอีกต่างหาก คนที่เคยเรียนลครมาย่อมรู้ดี ว่าพื้นฐานการแสดงนั้นเริ่มจากฝึกการเคลื่อนไหวเพื่อรู้จักควบคุมทุกส่วนของร่างกายนั้น สนุก และต่อไปก็เน้นหนักไปในการเล่นเกมส์ต่างๆก็ สนุกอีก ทั้งนี้เพื่อฝึกให้เข้าใจจินตนาการและนำไปสู่การ"สมมุติ"ว่าเราเป็นคนอื่น ซึ่งก็คือหัวใจของการแสดง.................และเป็นสิ่งที่เด็กๆก็เล่นกันเองโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่ถ้าตัดบท ไม่ให้โอกาสกับเด็กและไม่เห็นด้วยในการให้เขาไก้มีโอกาส รู้จักและเข้าใจในการ Appreciate Art แต่ต้นเสียแล้ว งั้นแล้วอะไรอีกล่ะ วิธีไหนหรือ ทีจะทำให้"เป็น"อย่างเป็นรูปธรรม..................... นอกเหนือไปจาก ท่าทีห่วงใยเฉยๆ ของผู้ที่คิดว่า"เป็น"แล้วเท่านั้น ไม่เห็นด้วยครับ......... แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 50 21:13:58 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 50 21:10:22 จากคุณ : Filmnoir - [ 13 ส.ค. 50 21:05:01 ]

ความคิดเห็นที่ 110 #109 คุณ Filmnoir ============================================================ คห.97 ........................... ทุกวันนี้มีวิชาสุนทรียืศาสตร์ ในมหาวิทยาลัย  ซึ่งผมได้ความรู้ตอนปี 1 มาพอสมควร อาจารย์ท่านหาของดี มาให้ดูให้ฟังทุกอาทิตย์ เป็นที่เพลิดเพลิน อธิบายบ้าง คุยบ้าง บังคับให้ไปดูงานที่นั่นที่นี่บ้างแล้วให้เขียนวิจารณ์ส่ง ก็รู้สึกขัดใจบ้าง แต่พอได้ไปเจองานที่ดีๆ ก้ยังนึกขอบคุณอาจารย์ทานที่บังคับให้มาดู ทำให้ผมเป็นคนกระหายที่จะดู กระหายที่จะฟัง เพราะติดใจ ............................. คุณ : เส็งคับ  - [ 11 ส.ค. 50 01:25:19 ] ............................................... นี่คือความเห็นของคนๆเดียวกัน ในคห.เดียวกัน.................... อ้อ....ต้องเรียนในระดับมหาวิทยาลัยจึงจะกระหายได้รึครับ...........อืม คุณเส็งเคยเรียนสุนทรียศาสตร์มา คิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือครับ Art Appreciaton นี่ต้องเกินอายุ 18 ขึ้นไปจึงจะ Appreciated Art ได้รึครับ ============================================================ เอ่อ ผมเข้าใจว่าผมไม่เคยพูดคำว่าต้องอยู่มหาลัยถึงจะเรียนได้นะ -__-" ผมแค่บอกว่า จงอย่าบังคับมาให้กินน้ำ แต่จงทำให้มันกระหาย และตัวอย่างของคุณเส็งในความเห็น 97# ที่ผมยกมาก็เป็นเรื่องของเด็กนี่ครับ ============================================================ เห็นด้วยกับการไม่บังคับให้เรียน หรือบังคับให้ลูกหลานใครๆมาอ่านประวัติ นักประพันธ์ คีตกวีเอก แต่เราสามารถเปิดโอกาส เปิดโลกทัศน์เขาได้ ชักชวน  หรือแม้แต่ ล่อหลอก(ไปในทางที่ดี) ถ้าลูกผมเกิดสนใจหยิบซีดี เพลงคลาสิคของ การ์เบียล เฟเร่ มาฟัง แล้วติดอกติดใจ ผมก็อาจจะบอกเขาว่า มีประวัติชีวิตย่อๆ ของเขาอยู่ในปกซีดี ว่างๆ ก็อ่านดูนะ  จะได้รู้เกร็ดเกี่ยวกับเพลงเมื่อกี้ที่ลูกชอบว่าเขาแต่งให้ใคร  เพราะอะไร ตอนนั้นชีวิตเขาเป็นยังไง ถ้าอ่านถือว่าเป็นการเรียนรู้้เล็กๆน้อย  ถ้าไม่อ่านก็คงปล่อยไป เพราะเราบอกแล้ว เขารู้แล้วว่ามีข้อมูลมีความรู้อยู่ตรงไหน เผื่อวันหน้าเขาต้องการเอาไปใช้ก้จะได้กลับมาค้นถูก =============================================================== จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 13 ส.ค. 50 23:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 111 คห.109 คุณเส็งเคยเรียนสุนทรียศาสตร์มา คิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือครับ Art Appreciaton นี่ต้องเกินอายุ 18 ขึ้นไปจึงจะ Appreciated Art ได้รึครับ คุณ : Filmnoir  - [ 13 ส.ค. 50 21:05:01 ] ....................................... เนื่องจากคห.108 คุณ น้ำค้างในยามเช้า ได้Quoteความเห็นของคุณเส็งคับในคห.97ท่อนนึงมาตอบ และก็เอามาย้ำตอบอีก ในคห.110ของคุณเอง ผมจึงได้ย้อนไปอ่านคห.97 อีกครั้ง แล้วจึงได้Quoteเอาอีกท่อนนึงของคุณเส็งคับในคห.เดียวกันนั้น มาถามต่อแต่ถามคุณเส็งคับครับ ไม่ได้ถามคุณ.............เพราะไม่ใช่คำพูดของคุณ จึงไม่ได้ถามคุณน้ำค้างในยามเช้าต่อ เพราะคุณได้ตอบไปแล้ว ว่าไม่สมควรบังคับดังที่คุณเส็งว่าในท่อนนั้น แม้วิชาสุนทรียศาสตร์จะไม่ใช่วิชาที่ว่าด้วย หลักของการเรียนประวัติบุคคล ตามเหตุผลของคุณเส็งที่ยกตัวอย่างมาในท่อนนั้นอย่างแน่นอน ขอให้เข้าใจและตีความให้ชัดด้วยนะครับ ผมถามว่า............ "คุณเส็งเคยเรียนสุนทรียศาสตร์มา คิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือครับ Art Appreciaton นี่ต้องเกินอายุ 18 ขึ้นไปจึงจะ Appreciated Art ได้รึครับ" แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 50 00:30:18 จากคุณ : Filmnoir - [ 14 ส.ค. 50 00:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ส่วนคำถามทีตั้งขึ้นมาถามคนทั่วไป รวมทั้งคุณน้ำค้างยามเช้าด้วย ในคห.109ของผมนั้น อยู่ตรงนี้ครับ........... แต่ถ้าตัดบท ไม่ให้โอกาสกับเด็กและไม่เห็นด้วยในการให้เขาได้มีโอกาส รู้จักและเข้าใจในการ Appreciate Art แต่ต้นเสียแล้ว งั้นแล้วอะไรอีกล่ะ วิธีไหนหรือ ทีจะทำให้"เป็น"อย่างเป็นรูปธรรม..................... นอกเหนือไปจาก ท่าทีห่วงใยเฉยๆ ของผู้ที่คิดว่า"เป็น"แล้วเท่านั้น จากคุณ : Filmnoir  - [ 13 ส.ค. 50 21:05:01 ] จากคุณ : Filmnoir - [ 14 ส.ค. 50 01:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 113 โอเคครับ ขออภัยด้วยนะครับที่เข้าใจผิด ส่วนคำถามที่คุณถามในความเห็น 109 และ 112 นั้น เดี๋ยวผมขอกลับมาตอบตอนค่ำนะครับ อย่างไรก็ตามผมขออนุญาตยกคำถามถึงวิชาๆ หนึ่ง วิชานี้ชื่อวิชา Ethics (ผมไม่แน่ใจว่าคำไทยคำว่าจริยธรรมจะครอบคลุมรึเปล่า) วิชานี่้เป็นอีกวิชาหนึ่งที่ทางมหาลัยเคยยกมาเป็นวิชาบังคับ ทั้งๆ ที่วิชานี้สามารถเรียนได้ในระดับมัธยมและประถม โดยในหลักสูตรวิชานี้มีส่วนที่เหมือนและส่วนที่แตกต่างจากวิชาจริยศึกษา และวิชาศาสนา ที่เป็นวิชาบังคับในระดับประถม เช่นเดียวกับที่สุนทรียศาสตร์เป็นวิชาที่คุณเส็งเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ทั้งๆ ที่สามารถเรียนได้ตั้งแต่เด็กดังที่คุณ Filmnoir ว่า และวิชานี้ก็มีทั้งส่วนที่เหมือนและส่วนที่แตกต่างจากวิชาศิลปะ วิชานาฏศิลป์ และวิชาดนตรี ส่วนหนึ่งของวิชา Ethics และสุนทรียศาสตร์ที่เหมือนกันคือ สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองแม้ไม่ได้เรียนจากตำรา และมีบางส่วนที่ถ้าเรียนรู้ด้วยตัวเองโดยไม่มีคนชี้แนะโอกาสที่จะเข้าใจก็ยากกว่า เช่น การแก้ปัญหาทาง Ethics ที่เป็น Dilemma และ ปัญหาเรื่อง Whistle Blowing ปัจจุบันวิชาที่มีประโยชน์มากๆ อย่างวิชานี้ได้ถูกนำออกจากวิชาบังคับของหลายๆ มหาวิทยาลัยแล้ว ทั้งๆ ที่วิชานี้สามารถตอบโจทย์ปัญหาระดับชาติในปัจจุบันได้ คุณ Flimnoir คิดว่าเป็นเพราะอะไรครับ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 14 ส.ค. 50 07:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 114 เข้ามาฟัง... ... ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อสาร แต่ภาษาก็เป็นที่มาของความเข้าใจผิด ถ้อยที ถ้อยชี้แจงกันไปนะคะ.. ... จะได้คุยกันนานๆ   จากคุณ : chaosy - [ 14 ส.ค. 50 09:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ขออนุญาติ ชี้แจงครับ เนื่องจากมีการพูดพาดพิง 55555 (ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นนักการเมือง) กรณ๊การเรียนวิชา สุนทรียะื ของผม นั้น ผมตั้งใจแค่ยกตัวอย่างให้ฟังว่าผมเคยเรียนมา ครับ ไม่ได้ตั้งใจจะ ยืนยันว่า ต้องเรียนในมหาลัยเท่านั้น พอดีมันเป็นประสบการณ์ที่ยกมาอ้างได้ แล้วชัดเจนพอ ส่วนตอนเด็กๆ ยุคที่ผมเรียนอยู่ ยังไม่มีวิชาแบบนี้สอนในระดับประถมหรือมัธยมน่ะครับ(ถ้าได้เรียนตอนนั้นก็คงมีตัวอย่างให้ยกมาเล่าได้) แต่แต่ผมก็ได้เรียนวิชาศิลปะ มาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าตอนนี้เด็กๆ เรียนกันยังไง ผมผมกับเพื่อนๆ ก็ระบายสีให้อยู่ในเส้น ตอนอนุบาล  รูปซ้ำๆๆๆ แต่เปลี่ยนสีไปหลายๆสี มารู้ภายหลังว่าเป็นการฝึกมือ เพื่อให้มือกับตาของเด็กเล็กประสานงานกันได้ดี โตขึ้นมาหน่อย ก็งานตัดกระดาษ งานปั้น ประดิษฐ์ เลื่อยไม้ สารพัดจัดมาเรียน วาดเขียน ก็ยังทำต่อเนื่องมา จะเห็นว่าวิชาทั้งหมด เป็นวิชาฝึกทักษะนะครับ  ซึ่งเป็นข้อดีที่ทำให้เด็กได้ลองฝึกและค้นหาว่าตัวเองทำอะไรได้ดี ใครมีแววทางศิลป์ ต้องยอมรับว่าพรสวรรค์มีจริง   ผมเรียนรู้ว่าเพื่อน บางคนในห้อง วาดรูปและทำงาน ออกมาได้สวย ได้ดี กว่าอีกหลายคน ถึงตอนนั้นยังไม่มีการสอน การวิจารณ์งาน แต่การเรียนศิลปะ ก็คงส่งผลต่อมุมมองของเด็กได้ในระดับหนึ่ง พอดี พิพิธภัณฑ์ และหอศิลป์ สมัยผมมันมีน้อยมากกกกกกกกกก อาศัยว่ามีห้องสมุดครับ เด็กๆ ได้เห็น ได้เรียนรู้อะไรจากหนังสือภาพ มากกว่า ถ้าเจออาจารย์ท่านไหนเก่งๆ คุณครูก็จะอธิบายสอนให้ได้ ทำให้เราเข้าใจมากขึ้น ผมโชคดีอยู่อย่างตอนเรียนมัธยมต้น บ้านอยูใกล้หอศิลป์พีระศรี จึงมีโอกาสเข้าหอศิลป์ดูงานบ้าง พ่อแม่ไม่มีเวลาพาไปหรอกครับ ทำงานหาเงินไปก็หมดวันแล้ว ผมว่าการปลูกฝังความรู้ความเข้าใจในศิลปะ  การชื่นชมสุนทรียะของงาน ไม่ใช่แค่เอาใส่ไปในหลักสูตรหรอกครับ  มันเกิดขึ้นได้จากองค์ประกอบหลายทาง สภาพสังคม เศรฐกิจความเป็นอยู่ อุปนิสัยส่วนตัวของเด็ก และครู ก็มีส่วนมาก ครูสอนศิลปะ เก่งๆ สามารถทำให้เด็ก ซึมซับ เข้าใจ ศิลปะได้โดยไม่ต้องเรียนประวัติศาสตร์ศิลป์  ไม่ต้องเรียน อารยะธรรมตะวันตก ตะวันออก  พ่อแม่ก็ปลูกฝังให้ลูก ได้ ถ้าพ่อแม่ชอบงานศิลป์ ดูหนังฟังเพลง ดูทีวีอยู่บ้าน ก็แนะนำได้ ว่าอันนี้ไม่สวย อันนี้สวย อันนี้ไม่เพราะ  พาลูกไปดูงานดีๆ นอกบ้านบ้าง เมื่อโตขึ้นไม่ว่าเขาจะเลือกเรียนวิชาสุนทรียศาสตร์หรือเปล่าเขาก็ชื่นชมเสพงานศิลป์ได้อยู่ดี จะมีสอนหรือไม่มีสอน ผมว่าไม่สำคัญเท่า ใครสอนครับ เอาชามกระเบื้องส่งให้ แล้ว เขาก็เอาไปขุดดิน ก็คงเสียของเปล่า คำตอบของ 112 ต้องเพิ่มโอกาส และส่งเสริมให้ คนที่เป้นศิลปิน และ/หรือ ผู้ที่มีความสามารถ ความเข้าในในงานศิลปะ ของแต่ละสาขา เข้าไปพบปะ พูดคุย อบรม ทำกิจกรรม ในโรงเรียนให้มากขึ้น จะทำใหเด็กเกิดการเรียนรู้ ความเข้าใจ และความซาบซึ้งในศิลปะได้ อีกทางหนึ่ง  เอาละครเวทีดีๆ เหมาะสมกับวััย ไปให่เขาดูบ้าง ไม่ใช่มีแต่ละครเร่ขายของ โปรโมทสินค้า  หรือมีแต่ละคร รณรงค์ โน่นนี่ ไปสั่งสอนตลอดเวลา เราจะปล่อยให้คุณครูทำงานฝ่ายเดียวคงไม่พอเสียแล้ว เพราะเท่าที่ผมรู้มา ในระดับประถม ปัจจุบันคุณครูต้องสอนคนเดียวทุกวิชานะครับ น่าตกใจยิ่งนัก ส่วนการเรียน ในเชิงลึกเชิงวิชาการ เชิงประวิติศาสตร์มาเรียนหลังอายุ 18 ก็คงจะมีสติดีกว่า(บางคนเรียนแล้วสติเสียมาถึงปัจจุบันก็มี) ใครมีข้อเสนออะไรอีกมั้ยครับ ทำอย่างไร ให้คนไทยดูละครเป็น จากคุณ : เส็งคับ - [ 14 ส.ค. 50 12:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 116 แม้ว่าทั้ง สุนทรียศาสตร์(Esthetics)และจริยศาสตร์(Ethices)จะเป็นสาขาที่แยกออกมาจาก วิชาปรัชญาของกรีกโบราณเช่นกัน แต่ก็แยกออกมาเป็นสองสาขาวิชาไม่เกี่ยวกัน อันมีจุดมุ่งหมายที่ต่างกันแตกต่างกันในการศึกษาอย่างชัดเจน จริยศาสตร์(Ethices)เป็นวิชาอันว่าด้วยการศึกษา ค้นหาและวัดคุณค่าทางจริยธรรมของบุคคลหรือกลุ่มคน ใน 3 ระดับ อันได้แก่ระดับ Meta, Normative และ Descriptive เป็นหลัก และมักจะมาแอพพลายมาใช้วัดคุณค่าของจริยธรรมในทางเศรษฐศาสตร์ รัฐศาสตร์และการเมืองด้วยเช่นกัน สมัยผมเรียนตอนเด็ก เรียกวิชาศีลธรรมและหน้าที่พลเมือง....... แต่เนื่องจากประเด็นนี้ไม่เกี่ยวกับการดูลครเป็นหรือไม่แต่อย่างใด จึงจะขอไม่คุยต่อ.................... และคำถามของคุณน้ำค้างยามเช้าว่าทำไมจึงเลิกสอนวิชานี้ไปเมี่อไม่นานมานี้ ก็ต้องวิเคราะห์บริบทของสังคมเราอีกยาว ...............จึงขอเดาเล่นๆว่า คนวางหลักสูตรตอนนั้นโดนคุณทักษิณสั่งมารึเป่าอ่ะ เหอๆๆๆ สุนทรียศาสตร์(Esthetics)เป็นวิชาอันว่าด้วยการศึกษาเกี่ยวกับความงามเป็นหลัก ความงามทางศิลปทั้งในขบวนการสร้าง และ ขบวนการเสพ ทั้งในสาขาทัศนศิลป์ คีตศิลป์และนาฏศิลป์ รวมไปถึงความงามต่างๆอันมีอยู่ในธรรมชาติ ทำอย่างไร ดูอย่างไร และคุณค่าของความงามนั้นอยู่ตรงไหน ซึ่งความรู้สึกซาบซึ้งในคุณค่าดังกล่าวนี้ย่อมจะเจริญเติบโตได้โดยประสบการณ์ หรือการศึกษาอบรม ฝึกฝน จนเป็นอุปนิสัย เกิดเป็นรสนิยมขึ้นตามตัวบุคคลนั้นได้ในเวลาต่อมา เห็นด้วยกับคุณเส็งคับว่าการเรียนการสอนศิลปศึกษาของเราในม.ต้นมุ่งเน้นไปที่การปฎิบัติ ฝึกทักษะในการทำ มากกว่าการฝึกให้เสพ และเสพอย่างมีตวามรู้และความเข้าใจ จึงมีความเห็นว่า Art Appreciation อันเป็นสาขาปฎิบัติในวิชาสุนทรียศาสตร์ ที่มุ่งเน้นให้รู้จักเสพงานศิลปแขนงต่างๆอย่างเข้าใจและรู้ว่าความงามนั้นอยู่ตรงไหน น่าจะเป็นประโยชน์สูงสุด ที่พึงจะให้เยาวชนเรารู้จัก “หัด” ดูมาแต่เล็ก ด้วยโตไปย่อมเป็นไปเอง และขอยืนยันว่าการดูเป็นนั้นไม่ยาก และ ไม่ต้องการพรสวรรค์เท่ากับการทำเป็นแน่นอนครับ............... เพียงแต่ต้องการการฝึกหัด คนฝึกสอนให้ดู ทั้งในแง่ฟอร์มและคอนเท้นต์ และเข้าใจรู้จักความงามในศิลปแต่ละประเภทแต่ละสไตล์ว่ามันอยู่ตรงไหนก็เพียงพอแล้ว จึงเป็นข้อเสนอหนึ่งตามกระทู้นี้............เพราะไม่เชื่อว่าอยู่ดีๆก็จะเป็นเลยโดยไม่หัด และการหัดก็ไม่ยาก แต่ต้องใช้เวลา ค่อยเป็นค่อยไป จึงจะเข้าใจจริง ผมหมดข้อเสนอแล้วนะครับ จากคุณ : Filmnoir - [ 14 ส.ค. 50 16:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 117 เห็นด้วยกับคุณเส็งในความเห็นที่ 115 (ขออภัยนะครับที่พาดพิงบ่อย อิอิ) ================================================================= ผมว่าการปลูกฝังความรู้ความเข้าใจในศิลปะ  การชื่นชมสุนทรียะของงาน ไม่ใช่แค่เอาใส่ไปในหลักสูตรหรอกครับ  มันเกิดขึ้นได้จากองค์ประกอบหลายทาง สภาพสังคม เศรฐกิจความเป็นอยู่ อุปนิสัยส่วนตัวของเด็ก และครู ก็มีส่วนมาก ================================================================= ส่วนคำถามของคุณ Filmnoir ในความเห็น 109 ที่ว่า ================================================================= ยิ่งเด็กจะยิ่งจินตนาการสูงส่ง ไม่มีกรอบของสังคม หรือทัศนคติแคบๆอะไรมาบีบให้เข้าใจอะไรได้ยากขึ้นมากกว่า และถ้ายิ่งเรียนพื้นฐานการแสดงเสริมอีก เด็กจะยิ่งสนุกและยิ่งเข้าใจลครได้ง่ายขึ้นอีกต่างหาก คนที่เคยเรียนลครมาย่อมรู้ดี ว่าพื้นฐานการแสดงนั้นเริ่มจากฝึกการเคลื่อนไหวเพื่อรู้จักควบคุมทุกส่วนของร่างกายนั้น สนุก และต่อไปก็เน้นหนักไปในการเล่นเกมส์ต่างๆก็ สนุกอีก ทั้งนี้เพื่อฝึกให้เข้าใจจินตนาการและนำไปสู่การ"สมมุติ"ว่าเราเป็นคนอื่น ซึ่งก็คือหัวใจของการแสดง.................และเป็นสิ่งที่เด็กๆก็เล่นกันเองโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่ถ้าตัดบท ไม่ให้โอกาสกับเด็กและไม่เห็นด้วยในการให้เขาไก้มีโอกาส รู้จักและเข้าใจในการ Appreciate Art แต่ต้นเสียแล้ว งั้นแล้วอะไรอีกล่ะ วิธีไหนหรือ ทีจะทำให้"เป็น"อย่างเป็นรูปธรรม..................... นอกเหนือไปจาก ท่าทีห่วงใยเฉยๆ ของผู้ที่คิดว่า"เป็น"แล้วเท่านั้น ================================================================= ผมว่าวิชาทั้ง Ethics (ขออนุญาตใช้ทับศัพท์เพราะคำนิยามใหม่มันกว้างกว่านั้น)  และสุนทรียศาสตร์เป็นวิชาที่ไม่เรียนรู้ด้วยการท่องจำ แต่เป็นการเรียนรู้ด้วยใจ ดังนั้นสาเหตุที่หลายๆ มหาลัยเอาวิชา Ethics ออกจากวิชาบังคับก็เพราะถ้าคนมันเรียนเอาผ่านโดยไม่ใช้ใจ มันก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าคุณพอจะลองใช้ใจวิเคราะห์ความเชื่อมโยงได้ ผมว่าคำถามที่ผมถามไว้ก่อนหน้าน่าาจะเป็นการตอบคำถามของคุณได้นะครับ ปล งานนี้พี่แฟรงค์ไม่เกี่ยวนะ จากคุณ : น้ำค้างในยามเช้า - [ 14 ส.ค. 50 19:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 118 อ่านไปอ่านมาชักรู้สึกว่า.. ความสมบูรณ์แบบของกฏหมาย ยังไม่สำคัญเท่าคนใช้/ตีความกฏหมาย อันคนเราถ้าคิดจะหาทางโกง ฉบับไหนก็โกงได้ เพียงแต่บางฉบับก็ออกแบบไว้ให้การโกงดูเป็นเรื่องสุจริตมากขึ้น ฉันใดก็ฉันนั้น ..เมื่อกล่าวถึงหลักสูตรกับการนำหลักสูตรไปใช้(สอน) ก็เช่นเดียวกัน.. หลักสูตรจะมีไม่มี ถ้าคนสอนมี(ปัญญาและมีใจ) ก็จะตีความหลักสูตรและจัดกิจกรรมการเรียนการสอนด้วยตนเอง หลักสูตรดี แต่คนไม่สอน หรือสอนไม่เป็น หรือสอนผิดๆ ก็กลายเป็นดาบสองคม สามคม สี่คม..(อย่างที่หลายคนก็โดนมา) ถ้าพูดเรื่องนี้ต่อไปก็จะยาว.. แต่อย่างน้อยทุกๆ ท่านก็คงเห็นแล้วว่า ปัญหาเรื่องคนดูละครเป็นหรือไม่เป็น ไม่ใช่ปัญหาของคุณบอย อย่างที่กระทู้โน้นตั้งไว้ อันที่จริงแล้วมันเป็นปัญหาของพวกเราทุกคน ฉันเชื่อว่าการดูละครเวทีเป็น(อย่างน้อยสัก 2 ระดับ) เป็นดัชนีชี้วัดอะไรได้หลายอย่างในสังคม หากการที่ "คนไทยดูละครไม่เป็น" เป็นภารกิจ มีรัฐมนตรีมากกว่าหนึ่งคนต้องรับผิดชอบ การทำให้คนไทยดูละครเวทีเป็น จึงมีคนมากกว่า 1 กลุ่มต้องรับผิดชอบ กลุ่มละคร/ศิลปิน นักวิจารณ์ละคร ครอบครัว-พ่อแม่ผู้ปกครอง ครูบาอาจารย์ นักวิชาการ นักการเมือง ผู้บริหารนโยบายด้านศิลปวัฒนธรรม สปอนเซอร์-เจ้าของสินค้าและบริการ ผู้บริหารโรงละครและสถานที่ทางศิลปะ-การละคร ฯลฯ ใครอยู่ภาคส่วนใดก็ทำหน้าที่ของตนเองในบทบาทหรือสถานภาพนั้นๆ กับคนใกล้ๆ ตัว หรือคนของตัวเอง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ใครอยากทำมากกว่านี้ หรือทำได้มากกว่านี้ ฉันก็ขออนุโมทนาด้วย แต่อย่าคาดหวังจากกันจนเป็นเหตุแห่งสงคราม.. คนไทยนั้นเก่งทางติ.. ทั้งๆ ที่การชมนั้นสร้างความรู้สึกอยากปรับปรุงแก้ไขที่ชื่นมื่นและยั่งยืนกว่า คนไทยชอบคาดหวังคนเก่งคนดี ทั้งๆ ที่คนเหล่านั้นบางทีก็ทำงานกันเต็มมือเต็มตีนแล้ว มัวแต่คาดหวังคนอื่น เลยลืมคาดหวังตัวเอง จากคุณ : chaosy - [ 14 ส.ค. 50 20:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 119 จาไปล่อเป้าที่กระทู้ใหม่แล้วนา.... ตามไปกันนะจ๊ะ.... ส่วนทางนี้ก็ คุยต่อได้เรื่อยๆ... จากคุณ : chaosy - [ 14 ส.ค. 50 20:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 120 โอว......ผมว่าคุณน้ำค้างในยามเช้า เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าครับ...... "การเรียนรู้ด้วยใจ..........เรียนเอาผ่านโดยไม่ได้ใช้ใจ...........และ การใช้ใจวิเคราะห์" โอว...........เพิ่งเคยได้ยินครับ ในการศึกษาวิชาที่เป็นศาสคร์สมัยใหม่ มันจะกลายเป็นเรื่องความเชื่อ แบบวิชาไสยศาสตร์ไปนะครับ ที่ใช้ใจวัดเอา .......และอาจกลายเป็น การเอาแต่ใจไป ครูจะเอาอะไรมาวัด ว่าคนมันเรียนโดยใช้ใจหรือไม่ใช้ใจ เอาใจครูมาวัดหรือครับ แอ๊บเซิร์ดมากครับกับคำอธิบายของคุณ ถ้าเขาวัดกันแบบนี้......ก็เลิกๆไปเสียได้ก็ดีแล้วละครับ เพ้อเจ้อ จริยศาสตร์(Ethics)เขาวัดผลกันด้วยNormครับ ผ่านการกระทำในระดับสมจริงและเหนือจริงของผู้นั้นหรือกลุ่มนั้น ผมจึงไม่สามรถจะเข้าใจ การวิเคราะห์แบบที่คุณว่า ได้ถามผมไว้ก่อนหน้านั้นว่าคำตอบเป็นอะไรได้เลยครับ นึกไม่ออกจริงๆ ไม่ว่าจะใข้วิทยาศาสตร์ ศิลปศาสตร์ หรือจิตวิทยาเข้ามาจับคิดวิเคราะห์ด้วยวิธี อภิปรัชญายังไงก็ตาม เพราะ...............ใจคุณ ไม่ใช่ใจผม และ ใจผม ไม่ใช่ใจคุณ......จึงไม่สามรถเข้าใจได้ ถ้าใช้ใจจับ ฟังดูคล้ายๆใช้อารมณ์ ไม่ใช่เหตุผลมาอภิปรายกันมากกว่า นอกจากจะเอาหลักไสยศาสตร์เข้ามาจับด้วยการเดาใจคุณเท่านั้นครับ........ก็ไม่ชำนาญอีก เพราะไม่ถนัดทางจิตนิยมครับ จากคุณ : Filmnoir - [ 14 ส.ค. 50 20:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ปิดกระทู้แล้วหรือครับ จขกท. ก็ดีแล้วครับ คห.ปิดของคุณก็ฝากไว้ได้คมคายมีแง่คิดดีครับ ส่วนผมก็บายแล้วละ.....แบบมึนๆอ่ะ จากคุณ : Filmnoir - [ 14 ส.ค. 50 20:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ที่จริงไม่ได้ปิดหรอก ใครอยากคุยต่อก็ไป แต่ตัวเองรู้สึกว่าข้อมูลเริ่มอิ่มตัวแล้วน่ะ ตามไปต่อกระทู้ใหม่นะคุณนะ.... จากคุณ : chaosy - [ 14 ส.ค. 50 21:40:54 ]