มันเป็นความคิดที่พุ่งกระแทกหน้า เมื่อนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น
......มาลองดูกันว่า จะคิดเหมือนกันบ้างหรือเปล่า
หลังจากกาต้อลนั่งมองพี่นัทจัดการทำน้ำมะนาว(?)ด้วยความสงสัย
ต้อล: พี่เอาน้ำมะนาวไหนมา ดื่มยัง!
(รู้นะว่าคิดอะไรอยู่.....พี่นัทก็รู้....ถึงได้ทำเป็นสนใจให้น้อยที่สุด)
ต้อล: กินผสมน้ำเฉยๆเหรอ
นัท: อืมฮึ...
แล้วนัทก็เดินเอาน้ำผสมน้ำผึ้งไปเวฟ
ต้อลเลยเดินตรงมาที่ตู้เย็น
ต้อล: น้ำผึ้งผสมน้ำ?
นัท: อะไรนะ
(น้องมันกวน...ความสนใจจนได้...นะนัทนะ)
ต้อล: กินน้ำผึ้งผสมน้ำเหรอ
นัท: แม่นแล้ว
(เดี๋ยวนี้นัท....ก็กวนได้ใจเหมือนกัน)
ต้อลก้มหาอะไรในตู้เย็น
ต้อล: รสอะไร
(นี่ต้อลเค้าบ่นกับตัวเองเบาๆนะ...ขอรับรองความจริง)
.......บทสนทนานี่มันจะโยง.....รอดูละกันนะ
พอเห็นพี่นัทตั้งหน้าตั้งตาจัดการผสมต่อ(โดยไม่ยอมชวน) ทั้งๆที่ทำเป็นบ่นว่าชักไม่มีอะไรกินก็แล้ว
.....นั่งกินคอนเฟรคที่เหลือติดก้นกระป๋องให้ดูต่อหน้าก็แล้ว
พี่นัทก็ทำเป็นไม่สนใจ(ที่จะชวน)อยู่ดี
ต้อล: เออ! คิดออกละ
แล้วนัท.....ทั้งๆที่กำลังเลียช้อน....คากับปาก....อยู่อย่างอร่อยแท้ๆ.....นะ
นัท: หา!?!
อยากให้เห็นภาพ.......เด็กฮาร์วาร์ดมาดดูดี.....มันหายเกลี้ยง....น่ารักสุดๆ
ต้อลเดินตรงไปหยิบนมในตู้เย็นออกมา นมก็อยู่ในมือตัวเองแท้ๆแต่ไม่ยอมแม้แต่เหลือบมองดูในขณะที่หันไป
.....ถามนัทที่กำลังนั่งชิมน้ำผสมน้ำผึ้ง
ต้อล: นี่นมจืดใช่ไหม
นัท: แม่นแล้ว
.....ก็นะ...ถามทีไรก็ได้คำตอบทู้กที จะไปสนใจค้นคำตอบด้วยตัวเองไปทำไม้...จริงไหมกาต้อล 
แล้วกาต้อลเลยเดินไปที่ซิงค์ล้างจาน แล้วพูดลอยตามลม........................
ต้อล: กินนมน้ำผึ้งไง
แต่ทำไมนัทที่มาอยู่ตรงตู้เย็นที่มีทั้งตี๋และมิวสิคกั้นอยู่ถึงได้..............
นัท: นมน้ำผึ้ง
ต่อปากต่อความกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย....
.....อย่างเงี้ย น้องมันถึงได้ใจรู้ไหมนัท.....เงิ้กกกกกกกก
แล้วกาต้อลก็ยกแก้วน้ำมาจัดการเทนมจืดตามที่พี่นัทให้คำรับรอง
......ส่วนนัทเหรอ....กลับมานั่งมองวิธีกรรมน้องชายไปด้วย ดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งของตัวเองไปด้วย
และรอ(โดยไม่รู้ตัว)อีกอย่างคือ การเป็นกูรูให้กาต้อลน่ะ
เมื่อต้อลทำหันรีหันขวางพอเป็นพิธี....แล้วก็.....นะ
ต้อล: น้ำผึ้งอยู่ไหนพี่
นัทชี้ไปทางตู้เย็น
นัท: อ้อ...เพิ่งใส่ตู้เย็น
ขณะต้อลนั่งทำนมผสมน้ำผึ้งไป ก็นั่งคุยกันเรื่องหนังเรื่องคนเหล็กกับตี๋ไป
พี่นัทเหรอ....ดื่มจนหมดแล้ว.....เดินไปล้างแก้วกลับมาพอดี.....ที่
ต้อล: โห! อะไรเนี่ย
(ก็ไอ้น้ำผึ้งมันคงลอยข้นคลั่กบนแก้วที่ใส่นมเย็นจัดไว้น่ะสิ)
พี่นัทเลยต้องยื่นมาช่วยเหลืออีกครั้ง....ที่เท่าไรนะ
นัท: เอาไปอุ่นให้มันเป็นนมอุ่นป่ะ เฮ้ย..กินนมอุ่นอร่อยนะ
ต้อล: ใช่ใช่ ต้อลก็กะที่จะไปอุ่น...
เลยเดินไปเวฟแล้วก็มีเสียงลอยมาอีกละ
ต้อล: อุ่นกี่นาทีล่ะ
คราวนี้ไม่ได้ยินเสียงตอบจากพี่นัท...เพียงแค่...นัทเดินไปตรงที่เวฟเลยเท่านั้น
เฮ้ออออ....นัท.....ขอบอกอีกครั้ง(ไม่รู้ครั้งเท่าไรละ).....เห็นใจจริงๆ...ว่ะ
จัดการในเรื่องที่คิดว่าจัดการให้จนหมดแล้วนะกาต้อล......นัทก็เดินออกไปจากลีฟวิ่งรูม
ขณะที่น้องชายยังจัดการเรื่องราวตัวเองไม่เสร็จเลย
ต้อล: ซ้อมเหรอยังพี่ ขอกินยาแป้บนึง
แต่...เมื่อนัทเดินกลับเข้ามาที่ลีฟวิ่งรูมอีกรอบ
........กลับมาคราวนี้ เพื่อกาต้อลโดยเฉพาะเลยจริงๆ
เจ้ากาต้อลมันช่างโชคดีที่มีพี่ชายคนนี้.........ขอบอกจากใจจริง
นัทค่อยๆเดินมาหาที่โต๊ะตรงที่กาต้อลนั่งอยู่
ต้อล: ลองกินดูไหม
นัท: อร่อยเหรอ
.....อร่อยไม่อร่อยก็ต้องลองนะนัท....นานน๊านนนทีต้อลจะเป็นคนทำแล้วนัทเป็นแค่คนคอยชิม
นัท: เออ...อร่อยดี แต่ไม่เห็นอุ่นเลย
แล้วอะไรรู้ไหม.....นึกว่าจะได้กินแบบสบาย สบายแล้วน่ะนัท
แต่...หารู้ไม่
เฮ้อออออออออ
ต้อล: เมื่อเช้าต้อลกินไปหรือยัง เบรคฟ้าส์ทน่ะ
(หมายถึงยาจ้า ยาของตัวเองนั่นล่ะ....ยาของตัวเองที่ตัวเองไม่เคยรู้....คนที่รู้...เป็นอีกคน)
นัท: ไม่รู้
(สายตาดูแบบปลงมากกกก)
ปากบอกไม่รู้นะ...ดูคำพูดต่อมาสิ
นัท: แต่กินยาแก้อักเสบไปแล้วใช่ไหม
ต้อล: กินแล้ว
สายตานัทเริ่มชักกังวลแทนละ
ต้อล: กินหรือยังวะเนี่ย
มันขี้ลืมอะไรอย่างนี้ ลืมจริงๆแบบว่าต้องเอ่ยปากขอ....
ต้อล: เฮ้ย.... พี่ช่วยรีเทปกลับไปให้หน่อยแล้วดูว่าผมกินเบรคฟาส์ทหรือยัง
กินยังวะเนี่ย (.....บ่นกับตัวเอง)
..................ไม่ต้องไปถึงมือพี่ๆทีมงานหรอกกาต้อล
ข้างๆน่ะมีพี่นัทอยู่ทั้งคน พี่เค้าจัดการปัญหาทุกอย่างของกาต้อลได้เสมอ
รอดูสิ.........
นัท: ยังไม่ได้กิน ให้พี่เดา
ต้อล: จริงเหรอ
เพราะอะไร.....มาฟังคำตอบแสนฉลาดจากหนุ่มฮาร์วาร์ดกัน
เป็นคำตอบที่ประมวญจากนิสัยใจคอของไอ้น้องชายที่แสนจะรู้จักจนเกินพอ
แล้วไม่ต้องรอให้พี่นัทบอกเหตุผลหรอก ถึงจะบอกว่าเดาเจ้ากาต้อลก็แกะซองยาแล้ว
นัท: เพราะถ้ากินแล้วคงมีซองเรี่ยราดอยู่แถวนี้สักซอง นี่เป็นข้อสันนิษฐาน
ต้องขอยกนิ้วให้เลยพี่นัท 
นัท: มันก็จะเป็นอย่างเงี้ย.....ถ้ากินแล้ว
กล้องจับไปที่มือของนัท....ชี้ตรงไป...คงเป็นซองยาที่เปิดอ้าเรี่ยราดอย่างที่นัทคุ้นชิน
เชอร์ล็อคนัท...ผู้ไขปริศนาทุกอย่างของกาต้อลได้
................................................................
แล้วรู้อะไรไหม
เมื่อนัทไขปริศนาของกาต้อลได้แล้ว
มันอาจไม่เกี่ยวกัน....มันอาจแค่เป็นเรื่องบังเอิญ.....ที่น่ารัก
นัทเดินออกไปจากห้อง...ทิ้งกาต้อลไว้กับซองยา
ตามทางเดินสู่ห้องแด้นซ์
พร้อมร้องเพลงนี้
..........อย่าฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป..............
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 50 14:56:41
ถ้าเจ้ากาต้อลไม่มีพี่นัทจะทำยังไงเนี่ย
