ความคิดเห็นที่ 1 ที่จริงที่มาของคำถามนี้ ได้มาจากการอ่านงานวิจัยเรื่องนี้ " จินตทัศน์ในกระบวนการสื่อสารการแสดงของคณะละครเวทีสมัยใหม่ Imaginary concept in performing arts communication of modern Thai theatre"   โดย ศิรินทร์พร ศรีใส (2545) ขออนุญาตตัดมาแต่ข้อความที่โดนใจ " ผลการวิจัย พบว่า การดำเนินงานของคณะละครที่มีอยู่ในปัจจุบันสามารถจำแนกได้เป็น คณะละครถาวร และคณะละครเฉพาะกิจ ซึ่งปริมาณคณะละครที่มีมากกว่า คือคณะละครเฉพาะกิจ โดยเฉพาะที่มีอายุไม่เกิน 10 ปี โดยที่จำนวนสมาชิกของคณะละครจะมีตั้งแต่ 1-11 คนเป็นหลัก ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้จบการศึกษาด้านการละครมาโดยตรง แต่มีประสบการณ์ทางสุนทรียะผ่านกิจกรรมในมหาวิทยาลัย หรือการร่วมงานกับคณะละครอื่นๆ " ปล.ใครอยากอ่านต่อไปที่นิเทศ จุฬาฯ นะจ๊ะ..อิอิ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 50 22:08:52 จากคุณ : สงสัยคร๊าบ.. (chaosy) - [ 14 ส.ค. 50 22:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หรอ... อืม น่าคิด  วิจัยนี้ใช้วิธีการเก็บข้อมูลแบบไหนหนะคะ.... กลุ่มตัวอย่างที่เก็บมา เป็นตัวแทนของกลุ่มประชากรที่ต้องการอ้างถึงรึป่าวคะ  อันนี้ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  แต่เท่าที่เห็น คงจะจิงมั๊ง คนทำละครก็ไม่ได้จบละครสายตรง  แต่ก็มีที่จบทางด้านละครโดยตรงมาเหมือนกันนะคะ แต่น้อย เอ๊ะ หรือว่ามากนะ   ถ้ากระทู้นี้เอาประเด็นมาจากงานวิจัย  บางทีต้องดูที่กระบวนการวิจัย เครื่องมือการวัดดังกล่าวหนะคะว่ากลุ่มตัวอย่างเป็นตัวแทนของกลุ่มประชากรจริงๆหรือเปล่า  น่าสงสัยเหมือนกัน ขอบคุณนะคะที่ต้องกระทู้ให้คิดกัน จากคุณ : zolozuck - [ 14 ส.ค. 50 22:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอโทษด้วยค่ะ ที่แปะข้อมูลไม่หมด(แปะไปทีแล้วไม่ขึ้น) ขอแปะตอนต้น (เป็น abstract นะคะ) จินตทัศน์ในกระบวนการสื่อสารการแสดงของคณะละครเวทีสมัยใหม่ เป็นงานวิจัยที่มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโครงสร้างและการดำเนินงาน รวมถึงลักษณะของงานสื่อสารการแสดงของคณะละครเวทีสมัยใหม่ เพื่อสะท้อนให้เห็นถึงทัศนะของผู้สร้างสรรค์งานและการดำรงอยู่ของคณะละครเวทีในปัจจุบัน รวมถึงแสดงให้เห็นถึงลักษณะของงานที่สร้างสรรค์โดยคณะละคร ซึ่งผู้วิจัยใช้วิธีการสัมภาษณ์ผู้อำนวยการ หรือตัวแทนของคณะละครจำนวน 25 คณะ และรวบรวมผลงานในรูปบทละคร วิดีทัศน์บันทึกภาพการแสดง สื่อประชาสัมพันธ์ บทความที่เกี่ยวข้องกับงานละครของกลุ่มตัวอย่าง รวมถึงเข้าชมการแสดงสดด้วยตัวเอง รวมทั้งสิ้น 144 เรื่อง ส่วนตัวไม่ได้คิดว่างานวิจัยฉบับนี้ไม่น่าเชื่อถือนะคะ เพียงแต่สงสัยต่อว่า ทำไมน๊อ ????? จากคุณ : chaosy - [ 14 ส.ค. 50 23:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นคุยกันมานานแล้วจากกระทู้ล่าง ไม่กล้า้ตอบเพราะไม่มีสมองพอ พอเห็นกระทู้นี้มาล่อเป้า ก้เลบขอทำตัวหลงกลหน่อย ถามว่าทำไมคนที่เรียนละครไม่ทำละคร ้ขอตอบแทนคนเรียนเลยว่า   กลัวอดตาย ฮ่ะ บริษัททำละครเวที มีอยู่กี่ที่มีงานให้ทำกี่ตำแหน่งเชียว โรงละครก็มีอยู่หรอมแหรม  ค่าเช่าวันหนึ่งเป็นแสนสองแสน  ใครจะมีปัญาลงทุน ตั้งคณะละครเอง พ่อแม่ก็ไม่อนุญาต  คนต้องกินต้องใช้  ลงทุนเรียนหนังสือเป็นสิบๆปี ก็ต้องถอนทุนคืนมั่งสิฮะ ให้คั้งคณะละครเอง ก็ไม่มีเพื่อนร่วมอดด้วย ให้อดคนเดียวไม่เอาหรอกครับ ส่วนคนที่ไม่่เรียนมามักได้ทำละคร สันนิฐานว่า  เป็นดพราะ ทำมาตั้งแต่แรก การเข้ามาทำละคร เพราะสนในจริง ชอบจริง ไม่ได้เรียนเป็นหน้าที่เพราะ สอบได้ คะแนนดี หรือไม่รู้เรียนอะไรก็เลือกเรียนละคร ลำบากก้คงลำบากเหมือนๆ กัน แต่เขามีใจให้มากกว่ามั้ง เลยยังทำอยู่ได้ งานในโลกนี้มีเป็นล้านๆ อาชีพ ทั้งสุจริต และทุจริต ละครเวทีเป็นอาชีพสุจริตที่รายได้ไม่แน่ไม่นอน มั้ง  ขายลูกชิ้นทอดขายทุกวันได้ แต่ละครเล่นทุกวันผมยังไม่เคยเห็น คนขายลูกชิ้นทอดเขาคงได้กำไรพอกินพอใช้ ผมว่าถ้าคนทำละคร ไม่หวังรวยๆๆ เป็นเศรษฐี ก็คงมีคนทำละครมากขึ้น แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ   คนยิ่งเรียนสูงยิ่งไม่อยากกลำบาก การศึกษาน่ะ ทำให้คนไม่ชอบใช้แรงงาน  ไม่ชอบทำงานลำบาก   เรียนสูงๆ ใช้สมองมากๆ เป็นเจ้าตนนายคน เขาปลูกฝังกันมาแบบนั้นไม่ใช่เหรอ อ้อ ถ้าให้เป็นดารา เป็นนักแสดงน่ะ  ง่ายกว่านะไม่ลำบากเท่าไหร่ จริงม่ะ ถ้าบ้านรวยพ่อแม่มีเงินให้ลูกเอามาเล่นขายของ ตั้งโรงละครเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูลนั่นก็เป็นอีกเรื่องนึง ผลงานดีไม่ดีไม่เกี่ยวกัน เพราะอย่างน้อยก็ทำแล้วไง ห้ามว่านะ  ฉันรวย เรียนจบละคร และทำละครด้วย เห็นมั้ย เลิศจะตาย แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 03:03:19 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 02:54:54 จากคุณ : แมวเลียขน - [ 15 ส.ค. 50 02:51:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ คุณแมวเลียขน ที่อุตส่าห์หลงเข้ามาเป็นท่านแรกๆ ..ชัดเจนเห็นภาพมาก (คมซะ) ไม่มีข้อโต้แย้ง รอฟังท่านอื่นๆ ต่อไป จากคุณ : chaosy - [ 15 ส.ค. 50 08:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยังไม่สามารถประมวลคำตอบได้ครับ รบกวนคุณchaosy นำเอารายชื่อคณะละครในงานวิจัยชิ้นนั้นมาแปะหน่อยครับ คือผมยังคงสงสัยอยู่อีกนิดนึง เกี่ยวกับคำจำกัดความของกลุ่มคนทำละครแบบต่างๆ ระหว่าง "คนทำละคร" , "คนทำละครแบบจริงจัง" และ "คนทำละครเป็นอาชีพ" อ่ะครับ จากคุณ : อาจารย์โยดา - [ 15 ส.ค. 50 10:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งานวิจัยชิ้นนั้นมีทั้งข้อดีและข้อเสียครับ ข้อมูลบางข้อมูลอาจจะมีผิด ๆ เพี้ยน ๆ บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับแย่อะไร ส่วนถามว่าทำไมคนจบละครไม่ไปทำละคร เรื่องนี้มันยาว..... ไว้จะมาร่วมแชร์ครับ จากคุณ : surviorx - [ 15 ส.ค. 50 14:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณอาจารย์โยดา ขออภัย ยังไม่ได้อ่านฉบับเต็ม วันก่อนค้นข้อมูลเจอ abstract เลยเกิดคำถาม ก็ลองเอามาถามๆ กันดู เพราะส่วนตัวก็เห็นปรากฏการณ์นี้เหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเห็นยังไง ก็เลยนำมาชวนคุยค่ะว่า คุณคิดว่าเป็นอย่างงั้นจริงไหม ทำไม แล้วมันเป็นปัญหารึป่าวอะไรทำนองนั้น และอยากรบกวนให้กลับไปอ่านทวนซ้ำข้างบนนะคะ ดิฉันนำข้อความมาแปะโดยมิได้บิดเบือน (แต่นำมาไม่หมด) เค้าบอกว่า -------------------------------------------------------------------------- " ....การดำเนินงานของคณะละครที่มีอยู่ในปัจจุบันสามารถจำแนกได้เป็น คณะละครถาวร และคณะละครเฉพาะกิจ...... "   -------------------------------------------------------------------------- ที่คุณสงสัยเกี่ยวกับคำจำกัดความของกลุ่มคนทำละครแบบต่างๆ ระหว่าง "คนทำละคร" , "คนทำละครแบบจริงจัง" และ "คนทำละครเป็นอาชีพ" อ่ะครับ ไม่มีตรงไหนเขียนไว้เลยนะคะ ????? ดิฉันงงค่ะ ???? !!!!????? คุณเอามาจากไหน ลองเช็คดูอีกทีนะคะ   *************************************** คุณ surviorx  สมมติว่าเงื่อนไขเบื้องต้นของการวิจัยคือ มันมีทั้งข้อดีและเสีย (เหมือนทุกอย่างในโลก) และข้อมูลก็อาจไม่ครบถ้วน ผิดๆ เพี้ยนๆ ไปบ้าง (เหมือนทุกอย่างในโลก) Nothing is perfect ! สมมติว่ามองผ่านกำแพงหรือข้อจำกัดเหล่านี้ ฉันอยากฟังว่าคุณคิดยังไงกับข้อมูลนี้นะคะ จะรอค่ะ... จากคุณ : chaosy - [ 15 ส.ค. 50 18:02:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ค่อยได้ติดตามเท่าไรนะ  แต่คิดเอาเอง คือรู้สึกว่า..ทั้งคนเรียน หรือไม่ได้เรียน ก็เห็นไม่ค่อยจะทำกันสักเท่าไหร่นะครับ ถือว่า..ละครเวทีเมืองไทยนี้ มีน้อยมาก ๆ ก็เป็นไปได้ว่า..พวกที่เรียนมา เขาก็ไม่ได้ หายไปไหน แต่กระจายไปในสื่ออื่น ๆ มากกว่า วงการที่มันเงียบเหงา  จะวัดอะไรได้ละครับ ใครเลยจะคิดอยากเข้ามาทำแบบเต็มตัว ถ้าถึงยุคเฟื่องฟูเป็นระบบแข่งขันกันเมื่อไหร่ พวกที่เรียนโดยตรง ก็จะเข้ามามากขึ้นแน่นอน เพราะจะชี้เป็นชี้ตายกันที่ฝีมือมากกว่ากระแส อย่าง รัชดาลัย ผู้กำกับ ก็เริ่มเล็ง ๆ กันแล้ว ...................................................... นึกออกประมาณนี้แหละ  เกี่ยวหรือปล่าวไม่รู้นะ จากคุณ : Federico Fellini - [ 16 ส.ค. 50 01:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อันนี้ส่วนตัวเล็กน้อย แหะๆ ....คนที่ทำละครเวทีfulltime มีน้อยอยู่เพราะให้ยึดเป็นอาชีพ แบบ"หาเลี้ยงชีพรอด"ยากค่ะ....( ทำละครหลังเลิกงานก็ชิลๆนะ ) คุณsurviorxว่างัย? จากคุณ : Manuela - [ 16 ส.ค. 50 09:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ก็ถ้าไม่มีใครตัดสินใจ จะยึดเป็นอาชีพ อย่างจริงจังเสียที แล้วมันจะเกิดอาชีพขึ้นมาได้ยังไง คนที่มาบ่นๆ ว่าก็ไม่มีอาชีพรองรับ กรุณาเลิกพูดได้แล้ว เพราะ พวกคุณไม่ตัดสินใจทำเอง   รอเวลาให้มีคนบุกเบิกแข่งขัน แล้วมาเก็บผล   ถ้าคิดว่ารอไหวก็รอไปนะครับ ส่วนผมขอทำเลยจะดีกว่า จากคุณ : ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยก็ไม่รู้ (เส็งคับ) - [ 16 ส.ค. 50 11:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามที่คุณเส็งว่าไว้แหละครับ ปัญหาหลักคือคนที่จบมาคิดเรื่อง "รายได้" มาก่อน ก็เลยไม่มาทำกัน ไปทำอย่างอื่นกันเสียหมด (ผมก็ยอมรับว่าเป็นหนึ่งในนั้น) จะมีบ้างคือทำอย่างอื่นควบคู่กันไปแล้วมาทำละครเป็น "งานเสริม" หรือ "Part-Time" (ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นอีกแหละ 555) เข้าใจที่คุณเส็งหงุดหงิดครับ ผมยังจำที่เราเคยคุยกันไว้ได้ดี นอกจากนี้ผมอยากลองยกประเด็นหนึ่งมาคุยกัน เราต้องย้อนถามด้วยว่า คนที่เข้าไปเรียนละครเวทีในหลักสูตรต่าง ๆ นั้น เข้าไปเรียนเพราะอยากเรียนจริง ๆ กับที่ต้องเรียนเพราะความจำเป็นนั้นสัดส่วนมากและแตกต่างกันขนาดไหน เท่าที่ผมประสบมากับตัว หลายคนเรียนเพราะไม่รู้จะเรียนอะไร บางคนคิดว่าเก๋ดี เรียนแล้วจะได้ไปเป็นนักแสดง แน่นอนครับว่าหลายคนพอเรียนจบก็พบว่ามันไม่ใช่แนวทางที่ตัวเองอยากเรียนเลยแม้แต่น้อย และหลายคนก็เลือกจะไปทำอาชีพอื่นแทน ส่วนเรื่องการทำเป็นอาชีพ มันก็อย่างที่เถียง ๆ กันข้างบนแหละครับ หลายคนคิดว่าเงินมันไม่พอมีพอกิน ไปทำอย่างอื่นก็คงจะดีกว่า ซึ่งมันมองได้สองแบบคือเราต้องการเงินมากขนาดไหนถึงจะอยู่ได้ ต้องมีรายได้ขนาดไหนถึงจะพอ และรายได้จากละครมันไม่พอใช้จริง ๆ หรือ จากคุณ : surviorx - [ 16 ส.ค. 50 12:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ส่วนของคุณ chaosy เดี๋ยวขอไปอ่านอีกรอบแล้วกันครับ ผมอ่านมานานจนลืมไปแล้ว แล้วเดี๋ยวจะเอามาตอบแล้วกัน จากคุณ : surviorx - [ 16 ส.ค. 50 12:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว่ากันตามความรู้สึก..ตามคำถามในกระทู้ก็แล้วกันนะ... คือวงการละคร(เวที..ใช่มะ?) ของเราเพิ่งจะเริ่มเป็นเรื่องเป็นราวได้ไม่นานนัก  ประเทศเราไม่ได้มีวัฒนธรรมการละครหรือมิวสิคัลแบบชาติอื่น อย่างอเมริกันก็มีบรอดเวย์ อังกฤษก็มีเวสต์เอ็นด์ แม้กระทั่งประเทศเพื่อนบ้านอย่างฮ่องกง สิงคโปร์ จีน ฯลฯ ไม่ต้องไปพูดถึงญี่ปุ่น เขาได้ดูละครบรอดเวย์มาตั้งนานนม แถมยังมีเวอร์ชั่นภาษาญี่ปุ่นเล่นอีกด้วยซ้ำ  ประเทศเหล่านี้เขาก็มีวัฒนธรรมด้านนี้แข็งกว่าเรา อาจเพราะภาครัฐเขาสนับสนุนด้วยอย่างหนึ่ง การศึกษาทางด้านนี้ในบ้านเราก็เลยไม่ได้เฟื่อง หรือเป็นวิชายอดนิยมสักเท่าไร  คนที่เรียนก็เรียนด้วยใจรัก และมีความหวัง ความฝันที่จะได้ทำละครอย่างประเทศที่เอ่ยมา คราวนี้พอเรียนจบมา  ก็พบสภาพความเป็นจริงของวงการละครบ้านเราที่เอาแน่อะไรไม่ได้สักอย่าง รัฐก็ไม่เคยเหลียวแลให้ความสนใจ ถือว่าเป็นส่วนเกินของความเจริญ?? (อย่างสิงคโปร์เขามีหน่วยงานสนับสนุนเป็นเรื่องเป็นราว  มีทุนให้ทำ ผู้กำกับไทยเรายังได้ไปทำอยู่นานจนได้กลับมาทำหนังไทยที่นี่)   นายทุนไทยที่ทำอย่างจริงจังก็มีไม่กี่เจ้า  ยุคนี้ยังถือว่าโอกาสยังมีมากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า  แต่กระนั้น มาตรฐานของวงการละครของเราก็ยังถือว่าเพิ่งเริ่ม  บุคลากรที่มีคุณภาพได้มาตรฐานสากลก็ยังมีน้อย  ลองดูละครมิวสิคัลของเราแต่ละเรื่องก็จะเห็นอยู่ คราวนี้พอคนที่เรียนมาโดยตรง จบมาอย่างมีความฝัน  แต่มาเจอความจริงที่ไม่ใช่สวรรค์  หากใกล้เคียงกะนรกนิดๆ เหอๆๆ  มันก็คงใจสลาย หมดกำลังใจไปไม่น้อย  เพราะงานพวกนี้เป็นงานหนัก  แต่รายได้ไม่แน่นอน แล้วจะมีชีวิตอยู่ยังไง?  ก็เป็นสาเหตุให้แตกฉานซ่านกระเซ็นกันไปคนละทิศละทาง..ไปอยู่วงการอื่นกันซะ ส่วนคนที่ได้มาทำ แล้วมักจะกลายเป็นจับพลัดจับผลูเข้ามาในวงการ  คิดว่าเป็นเพราะบุคคลเหล่านั้นอาจจะไม่ได้คิดมากเท่าคนที่เรียนมา  ไม่ได้วาดฝันไว้สวยหรู  เข้ามาทำด้วยความสนใจอยากเรียนรู้ หรือด้วยปัจจัยเศรษฐกิจที่ไม่มีทางเลือก หรือเพราะเพื่อนฝูงชวนกันมา (ตามสไตล์ไทยๆ) ที่สำคัญ มีความอดทนสูงกว่า (เพราะไม่ได้รู้เบื้องลึกมามากมาย เลยไม่ได้ฝันไว้สูงเกิน) ก็เลยทนงานหนักกับรายได้ไม่แน่นอนนี้ได้ดีกว่า แต่กำลังมองว่า  ต่อไป..เมื่อมาตรฐานละครเวทีของเรากำลังก้าวไปเรื่อยๆ โดยมีกลุ่มเป้าหมายที่แน่นอน และเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน  ละครสเกลใหญ่ย่อมมีสิทธิ์ที่จะบูม  นายทุนหลายเจ้าคงอยากลงสนามกันไม่น้อย  อนาคตที่จะได้คนที่เรียนมาโดยตรงย่อมเป็นไปได้  เพราะแน่นอน..คนที่ถูกฝึกมาโดยเฉพาะสายอาชีพน่าจะทำได้ดีกว่าอยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 17:08:07 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 50 17:04:00 จากคุณ : Bkkbear - [ 16 ส.ค. 50 17:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หวัดดีค่ะขอทักรวมๆ เลยนะคะ คุณFederico Fellini   เกี่ยวค่ะเกี่ยว.. คุณManuela แสดงว่าเห็นด้วยกับงานวิจัยใช่ไหมคะ ว่ามีน้อย คุณเส็งคับ --- น่านซีคะ..ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยก็ไม่รุ๊...แฮ่ๆๆ แต่ก้อชอบที่คุณเขียนนะ แสดงว่าคุณก็เป็นหนึ่งในพวกบุกเบิกใช่ไหม ถ้าอารมณ์ดีแล้วอยากฟังความเห็นต่อนะ ว่าคิดยังไงกับข้อมูลนี้ คิดว่ามันเป็นปัญหาไหม ?? มันสัมพันธ์กับความซบเซาของวงการละคร หรือคุณภาพ หรือเกี่ยวกับดูละครเป็นหรือไม่เป็นไหม ?? คือถามแบบว่าชวนสนทนานะคะ.. ถ้าว่างแล้วอารมณ์ดีแล้วเชิญมาคุยต่อนะคะ.. คุณsurviorx  โอเคค่ะ ที่คุณว่ามาก็เห็นภาพ ประเด็นเด็กที่เรียนละครไม่ได้รักละครจริงก็น่าสนใจ  ???   งั้นก็แสดงว่าโรงเรียนไม่ช่วยให้เขารักละครมากขึ้นเลยหรือคะ ?? คุณBkkbear ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนค่ะ ความเห็นก้อชัดเจนมากเลย..ถ้าอ่านคห.ของเพื่อนๆ แล้วมีไอเดียหรือความรู้สึกอะไรยังไงก็มาคุยกันต่อนะคะ.. จากคุณ : chaosy - [ 16 ส.ค. 50 19:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรียนมาโดยตรงแล้วเก่งกว่าจริงรึเปล่า เก่งแต่พูดน่ะสิ  แค่จะลงมือทำยังไม่มีปัญญาเลย จากคุณ : แมวเลียขน - [ 16 ส.ค. 50 19:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ส่วนเรื่องประเด็น ยังมีกระทู้น้อยพอจับได้ เลยขอรวบไว้ดังนี้นะคะ 1.  ดูว่าเกือบทุกท่านเห็นด้วยกับข้อมูล (แม้มีบางท่านไม่แน่ใจ) 2.  ปัญหาหลักที่ทำให้คนเรียนจบละครไม่ทำละคร เกือบทุกทู้เห็นว่า    "เป็นเพราะรายได้ ความมั่นคงของอาชีพ คือวงการละครยังยึดเป็น      อาชีพไม่ได้ ..ค่าตอบแทนไม่พอเลี้ยงชีพ 3.  ปัญหาเกี่ยวกับการเรียนละคร คนเรียนละครอาจจะไม่ได้รักละครจริงๆ     หรือเรียนแล้วพบว่าไม่ได้ชอบละครเวที จบมาจึงไปทำอย่างอื่น 4.  วงการละครเวทีเพิ่งเริ่มต้น วัฒนธรรมละครเวทียังไม่แข็งแรง 5.  รัฐไม่สนับสนุน ขาดคนสนับสนุน นายทุนยังไม่กล้าลงทุน     เลยไม่เฟื่องและเลยไม่เป็นอาชีพ เก็บได้ประมาณนี้ เดี๋ยวดึกๆ จะมาไล่อีกทีว่าใครมั่งเป็นเจ้าของความเห็น (ตอนนี้ต้องรีบไปแว้ว) จากคุณ : chaosy - [ 16 ส.ค. 50 19:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ปล. อ้อ...ถ้าเพื่อนๆ แถวนี้ทำละครกันอยู่ ทำไงดี เราอยากรู้ว่า "นักศึกษาการละคร" ไปดูละครของท่านกันบ้างหรือไม่ ?? มากน้อยอย่างไร พอมีทางจะรู้ได้ไหมคะ?? คือพออ่านความเห็นข้างบนแล้วชักสงสัยต่อเนื่องน่ะค่ะ จากคุณ : chaosy - [ 16 ส.ค. 50 19:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอร่วมนำเสนอความคิดเห็นนะคะ ดิฉันคิดว่า ถ้ามองภาพว่าละครเวทีคือละครแบบเวสต์เอนด์ บรอดเวย์ คนเรียนละคร หรือไม่เรียนละคร ก็เข้าไปสู่วงการนี้และทำงานในเมืองไทยได้ยากค่ะ ทั้งในแง่รายได้ (จะออดิชั่นได้เล่นทุกครั้งหรือเปล่า) มีกี่โปรดักชั่นกันเชียวในหนึ่งปี ช่วงไหนที่ไม่มีละครให้เล่น ให้ซ้อมจะอยู่ยังไง มองดูก็ยากค่ะ แต่ก็อยากให้สามารถพัฒนาให้เป็นอุตสาหกรรม ทำกำไรได้ ก็ขอให้คุณบอยมีแรงเงิน แรงใจทำต่อ ขอให้ดรีมบ็อกซ์ สู้ๆค่ะ ขอให้แหล่งทุนอื่นๆ สนใจทำละครเป็นอุตสาหกรรมบ้างก็ดีนะคะ ถ้าหันมามองภาพว่า ละครเวทีไม่ใช่เพียงแค่เวสต์เอนด์ บรอดเวย์อย่างเดียว มันยังมี ออฟบอร์ดเวย์ ออฟ-ออฟ บอร์ดเวย์ และ ออฟ ออฟ ออฟบอร์ดเวย์อีก  คนที่ทำละครเวทีเหล่านี้ มีทั้งที่เรียนจบละครและไม่จบละคร และคนเหล่านี้ มีอยู่ทั่วโลก ทั่วไปค่ะ ทุกคนทำงานประจำ หรืองานอื่นที่ไม่ใช่ละคร และหาเวลา หาทุนมาทำละคร ดิฉันมีเพื่อนนักแสดงชาวญี่ปุ่นที่อาชีพทำเงินหลักคือเป็นรปภ. ตอนกลางคืนมาซ้อม  บางคนทำงานพากษ์เสียง บางคนทำงานออฟฟิศ เพื่อนผู้กำกับและนักแสดงที่นิวยอร์ค บางคนเป็นพนักงานเสริฟ จบปริญญาโทการละครโดยตรงจากโคลัมเบีย บางคนเป็นพนักงานรับโทรศัพท์ร้องเรียน คนนี้เป็นผู้กำกับเพิ่งได้รับรางวัลอะไรซักอย่าง ขออภัยดิฉันจำไม่ได้  แต่ไม่ใช่โทนี่อวอร์ด บางคนเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ พวกเขามีชะตาชีวิตที่เหมือนกับกลุ่มละครเล็กๆในเมืองไทยค่ะ ทำงานกลางวัน กลางคืนซ้อม เช้าตื่นไปทำงาน คนเหล่านี้ฝันที่จะทำงานละคร หรือเป็นนักแสดงอย่างเดียวไหม แน่นอนค่ะ ทุกคนฝัน ท้อไหม ดิฉันว่าเขาก็คงมีท้อบ้าง ดิฉันก็มีท้อ แต่ทำไหม ก็ทำค่ะ ดิฉันบอกกับตัวเองว่า  ไม่มีใครเคยขอให้ดิฉันทำละครเวที เพราะฉะนั้นถ้าดิฉันเลือกที่จะทำเอง ไม่จำเป็นต้องบ่นค่ะ คุณรู้อยู่แล้วว่าคุณจะเจอกับอะไร รายได้ไม่แน่นอน กู้เงินผ่อนบ้าน และอสังหาริมทรัพย์อื่นๆไม่ได้ แต่ถ้าโชคดีอายุ ๗๐ ยังไม่ตาย คุณจะเสียใจไหม กับสิ่งที่เลือกทำในชีวิต ดิฉันไม่เสียใจค่ะ ชีวิตคนเรามันสั้น จะทำอะไรก็ทำเถอะค่ะ อย่ามัวแต่กลัวเลย เคยคุยกับน้องที่จบละครมา เขาบอกว่า ไม่อยากทำละครเพราะมันยาก ฟังดูเหมือนกลัวทำผิด...... แก้ไขตัดส่วนที่เพ้อเจ้อออกค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 50 10:58:56 จากคุณ : หลิงผมทอง - [ 17 ส.ค. 50 00:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอ่อ ขออภัยค่ะ กลับมาอ่านแล้วรู้สึกว่าเหมือนบ่นๆ พล่ามๆ ยังไงไม่รู้.... ไม่ได้ตอบตรงประเด็น เอาเป็นว่า ดิฉันเข้ามาแชร์ในฐานะคนทำละครเวทีที่ไม่ได้เรียนจบละครมาโดยตรงนะคะ จากคุณ : หลิงผมทอง - [ 17 ส.ค. 50 00:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ดิฉันว่างค่ะ ขออนุญาติมาพล่ามต่อ (ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดเหมือนคุณเส็งก็ไม่รู้) . . จะมาบอกว่าช่วงนี้มีละครเวที ที่ทำโดยคนได้เรียนละคร และไม่ได้เรียนละครมาโดยตรงมาหลายเรื่อง เอาที่เรียนละครก่อน คู่กรรม คนเขียนบทจบอักษรฯ แต่ผู้กำกับดิฉันไม่ทราบคุณเส็งคงรู้ดีกว่า รู้แต่ว่าผู้กำกับเก่งค่ะ  ละครก็สนุกดีด้วย ซึ้งด้วย เป็นสองหญิงมหัศจรรรย์ที่ดิฉันศรัทธามากๆค่ะ กลรักเกมเลิฟ  ผู้กำกับจบละครค่ะ ปริญญาโทจากมิดเดิลเซกซ์  คนแปลบทก็จบละครจากอังกฤษ แต่คนแสดงเท่าที่ดิฉันรู้จักไม่ได้จบละครแต่เล่นละครมีเสน่ห์ชะมัด เงาฆาตกรรม เกมฆาตกร เป็นละครนักศึกษามหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต แต่อาจารย์ผู้กำกับ คุณกฤษณะ พันธุ์เพ็ง จบละครจากต่างประเทศค่ะ ได้ข่าวว่าจะเล่นที่โรงละครใหม่ของมหาวิทยาลัย  ซึ่งน่าอิจฉา มีคนไปเห็นมาเล่าให้ฟังว่าเหมือนโรงละครโรงเล็กของ เอสปลานาดที่สิงคโปร์ ละครที่ทำโดยผู้ที่ไม่ได้เรียนละครโดยตรง ไร้พำนัก ผู้กำกับลงเรียนละครบ้างแต่ไม่ใช่วิชาเอก(ใช่ไหมคะ) แต่ทำละครเวทีมานาน สิบกว่าปี นักแสดงเท่าที่ผ่านตาในรูปมีสองคนที่จบละคร แต่มีคนหนึ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่นๆอยู่เสมอ เธอไม่ได้เรียนละคร แต่เก่งค่ะ เล่นละครมาแล้วแทบทุกแบบ เธอเล่นละครมาตั้งแต่อยู่ชั้นมัธยม จนตอนนี้ก็ยังเล่นอยู่ ชีวิตส่วนตัวเธอก็มีปัญหามากบ้างน้อยบ้าง เหมือนกับคนอื่นๆ ตามแต่จังหวะชีวิต แต่เพราะมีคนอย่างเธอที่เป็นตัวอย่างให้น้องๆเห็น คนบางคนถึงยังทำละครอยู่ เพราะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังจะเล่นอยู่ ไปทายกันเอาเองนะคะว่าเธอเป็นใคร มหาชนก เนเวอร์เซย์ดาย เอ...ดิฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าผู้กำกับจบละครหรือเปล่า รู้แต่ว่าจบธรรมศาสตร์ คุณ chaosy คอนเฟริ์มอีกทีนะคะ  ยังไงก็ตามผู้กำกับ คนเขียนบท และนักแสดงในร่างเดียวกันนี้ เก่งมากๆค่ะ อายุก็เลยวัยกลางคนมาพอสมควรแล้ว แต่ดิฉันก็ไม่เห็นแกจะหยุดทำละครซักที วันดีคืนดีก็มีคนมามอบรางวัลศิลปาธรให้  ส่วนนักแสดงร่วมอีกท่านดิฉันก็เบลอๆจำไม่ได้ว่าจบอะไร รู้แต่ว่าธรรมศาสตร์  เธอสวยด้วยเก่งด้วย เอาเป็นว่าดิฉันจัดมหาชนกอยู่ในประเภทดิฉันไม่แน่ใจนะคะ เทศกาลละครเยาวชนเพื่อสุขภาวะ (อะไรประมาณนี้ค่ะ) หัวหน้ากลุ่มเนเกดมาสก์ ไม่จบละครแน่ๆ เพราะพี่แกเคยทำงานแบงค์มาก่อน  แต่น้องๆเยาวชนที่เคยเป็นเด็กม.หก แล้วมาเวิร์คชอบกับกลุ่มนี้ บางคนก็กำลังเรียนละครในมหาวิทยาลัยค่ะ เอ....แล้วดิฉันมาบอกทำไมเนี่ย.....งงๆตัวเอง อ๋อ...คิดว่าน่าจะเป็นสัดส่วนที่พอๆกันนะคะ คนจบกับไม่จบแล้วทำละครเวที(ถ้าเราไม่ได้หมายถึงละครเวทีประเภทเดียว) ส่วนคนดูก็.....เป็นเรื่องของบุญทำกรรมแต่งได้ไหมคะ ฮ่าๆๆๆๆ(หัวเราะแบบไม่อายเทวดาฟ้าดิน) พอดีกว่าค่ะ เพ้อเจ้อ บอกแล้วว่าตอนนี้ดิฉันว่าง จากคุณ : หลิงผมทอง - [ 17 ส.ค. 50 10:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณหลิงไม่ได้พล่ามหรอก ถึงจะพล่ามก็ไม่เป็นไร ดิฉันอยากอ่าน นี่เป็นกระทู้ของดิฉัน..อิอิ.. จากคุณ : chaosy - [ 17 ส.ค. 50 11:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คห.21 เราจะถูกฆ่าตายไหมคุณหลิงผมทอง คุณออกมาพาดพิงถึงบุคลากรในวงการละครซะขนาดนี้ 555555 คุณอยู่ตปท. แต่ดิฉันอยู่นปท. ดิฉันจะไปลบบล็อคและรายละเอียดทั้งหมดหนีก่อนดีฝ่า เพราะไม่แน่ใจว่าทางคมช.จะติดตามไปจนเจอหรือเปล่าว คมช = คนไม่ชอบ.. (การวิพากษ์วิจารณ์หรือพูดคุยถึงวงการละครอย่างเปิดเผย แม้เจตนาของคนพูดจะคิดถึงและเป็นห่วง..555 แถวนี้ชมได้แต่ห้ามติ..) คุณหงุดหงิดตรงไหนคะ ลองเล่ามาซิ..เผื่อจะได้ร่วมหงุดหงิดด้วย ส่วนดิฉันตั้งกระทู้นี้ด้วยความปลง..ไม่หงุดหงิดเลย ปลงแล้ว แต่ก็ยังอยากรู้ว่าคนอื่นคิดยังไง ส่วน "เธอ" ในไร้พำนัก ที่คุณว่าเป็นขวัญใจดิฉันเหมือนกันค่ะ ปล. ที่คุณถาม ฉันเองได้ยินมาว่า ไร้พำนักผู้กำกับฯไปเรียนละครที่จุฬาและฝรั่งเศสด้วย มหาชนก ผู้กำกับฯจบสังคมวิทยา..แต่คิดว่าเล่นละครมากับทุกสำนักแล้ว นักแสดงหญิงสวยๆ นั้นจบชั้น 8 มธ. หัวหน้าคณะทั้งสองคนนี้เป็นแรงบันดาลใจให้กับนักละครรุ่นใหม่มากมาย ทั้งที่จบและไม่จบละคร จะพูดไปเรื่อยๆ นะคะ ฉันแค่ชวนมองและเมาท์ปรากฏการณ์ตามหัวข้อกระทู้ มิได้มีเจตนาดูถูกหรือดูผิด ทั้งต่อผู้ที่จบละครและไม่จบละครค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 50 12:03:24 จากคุณ : chaosy - [ 17 ส.ค. 50 12:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พี่ลิงสุวรรณดี จบวรรณคดีอังกฤษ จาก มธ. ผู้กำกับ ไร้พำนัก จบวารสาร มธ. แต่ เรียนละคร เรียนกำกับ กับอ.มัทนี ตอนปี 3-4 แล้วทำงานกับโรงละครกรุงเทพ จนมาเรียนละครเพื่อการศึกษาและพัฒนาเพิ่มเติม ที่จุฬา จากนั้นเรียนการแสดงที่ฝรั่งเศส ด้านนักแสดง ต้นตระการ  จบละคร มธ. นาเดีย จบละครอักษร ยังเป็นนักแสดงอยู่ เอกชัย วฤิศราพร จบละคร ประสานมิตร เติ้ล ตะวัน  จบละครประสานมิตร บัวชมพู จบละคร มธ. และอีกหลายๆ คนที่เรียนละครและยังใช้งานอยู่โดยมากจะอยู่เบื้องหลัง จากคุณ : เส็งคับ - [ 17 ส.ค. 50 14:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หุหุ ย้อนกลับไปพูดเรื่องวาระแห่งชาติกันดีกว่า ในประเทศนี้ มีใครบอกได้บ้าง ว่า ตอนจบมัธยมปลายแล้ว อยากทำอะไร เด็กม.6 คนนั้นจะโชคดีมาก ถ้า บอกตัวเองได้ว่าอยาก เป็น .... อยากเรียน.....โดยไม่คิดคำนวนอนาคตตัวเอง ไปผูกกับคะแนน จีดีพี อาร์เอ ซี โอเน็ท เอเด็ด เอฟ ซีเอ  เอนสะท้าน มาเอโอ  บ้าบ้า บอบอ อะไรนั่น เราจะมี หมอที่ไม่เชือดคนไข้ ไม่ทำกำไรเกินควร และมีัความรับผิดชอบมีจริยะธรรมกว่าปัจจุบัน เราจะมีคุณครูที่รักการสอน รักเด็กรักระบบการศึกษามากขึ้น มากกว่าครูที่หมดทางเลือก สอบเข้าคณะคะแนนสูงไม่ได้ แล้วมาระบายออกความเครียดใส่เด็ก เราจะมีตำรวจที่รักษากฎหมาย ทำงานเพื่อประชาชน เพราะรักอาชีพตำรวจ มากกว่าการสืบทอดอำนาจ และการใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว เราจะมีนัก...อื่นๆๆ อีกมากที่ทำงานเพราะใจรัก ไม่ใช่ทำงานเพื่อเงิน หรือทำเพราะต้องทำ จำทนจำเจ เลี้ยงปากท้องไปวันๆ เพราะไม่รู้ใจตัวเองว่าจริงๆแล้ว อยากทำอะไรกันแน่ในชีวิต หลายคนทนทำมันไปจนตลอดชีวิต งานที่ตัวเองไม่มีวันได้เลือกเพราะใจรักน่ะ แล้วประเทศชาติมันจะพัฒนาไปทางไหนได้ ในเมื่อการทำงานในระบบมันไม่ได้เกิดขึ้นด้วยใจจริง แค่ฝืนทำๆไปวันๆ เท่านั้นเอง จากคุณ : เส็งคับ - [ 17 ส.ค. 50 15:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอแสดงความคิดเห็นบ้าง (พูดอย่างอย่างก็.. ขอหลงกล จขกท. นั่นแหละ) คนเรียนละครจะไม่ทำละคร ..ก็ช่าง คนทำละคร จะไม่ได้จบละคร ..ก็ช่าง ขอแค่มีคน "รัก" ละคร ...อันหมายถึงรักจริงๆ รักแบบว่ารักๆๆๆ ละครเวที เมืองไทย ไม่ทำเงินที่พอจะเลี้ยงชีพได้ ..มันก็จริง แต่เราก็ยังสามารถสนับสนุน ส่งเสริม อุ้มชู ละครเวที(ที่เรารัก)ได้ในทางอื่นๆๆๆๆๆๆๆ เราทุกคนอาจไม่มีเวลาเต็มร้อยที่จะมาสร้างสรรค์ บุกเบิก ถีบ ดัน ผลัก ให้ละครเวทีไทยเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งได้ แต่ทุกๆคนก็ยังสามารถอยู่กับมันได้ ไม่ว่าจะไปทำอาชีพอะไรก็แล้วแต่ ..เราอาจจะร่วมในฐานะ นักแสดง ทีมงาน หรือแม้แต่ ฐานะของคนดู ขอแค่เรา "รัก" ละครเวทีจริงๆ และอย่างเห็นวงการละครเวทีไทยเติบโตจริงๆ ไม่จำเป็นต้องทุ่มเต็มร้อยเหมือนๆกันทุกคนหรอก (เพราะทุกคนก็มีภาระความรับผิดชอบแตกต่างกันออกไป) ขอแค่ไม่ทิ้ง และ รัก ละครเวทีอย่างจริงใจ จริงจังก็พอแล้ว ปล. รัก ในความหมายที่เราพูดถึง เหมือนเวลาที่คุณบอกรักใครสักคน คุณพร้อมจะทำให้คนๆนั้น อยากเห็นคนๆนั้นมีความสุข ได้ดี ไม่ใช่บอกว่ารักเธอๆๆๆๆ แต่เธอจะขึ้นลง ตกนรก ลงเหว ก็เรื่องของเธอ .. เหมือนเดินอยู่ข้างถนน แล้วเห็นขี้หมากองเบ้อเริ่มอยู่ตรงหน้า ..ถ้าเรารักคนที่เดินมาด้วยกันเรา เราคงไม่ปล่อยให้มันเหยียบขี้หมานั้นหรอก จริงมั้ย เกี่ยวกับกระทู้มั้ยเนี่ย จากคุณ : หมอนขาว (หมอนขาว) - [ 17 ส.ค. 50 17:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ Chaosy ไม่กลัวค่ะ ไม่ได้มีเจตนาร้าย เคารพรักทุกท่านและกล่าวถึงด้วยความรัก คุณหมอนขาว เห็นด้วยค่ะ  ทุกตำแหน่งในการสร้างสรรค์งานละครเป็นตำแหน่งสำคัญค่ะ และ ตำแหน่งคนดู ก็สำคัญมากๆด้วยค่ะ ไม่มีคนดู คนที่ทำๆอยู่ทุกวันนี้ก็เหี่ยวใจได้เหมือนกัน ว่าแล้วก็ ค.ห.ที่ 21 จริงๆ ก็เป็นโฆษณาแฝงค่ะ อย่าลืมไปแสดงความรักต่อละครเวทีรูปแบบที่ท่านชื่นชมนะคะ เดือนนี้มีหลายเรื่องด้วย จากคุณ : หลิงผมทอง - [ 17 ส.ค. 50 20:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณพี่เส็ง (ขออนุญาตเรียกพี่ล่ะกันนะครับ) มาตอบคำถามเรื่องวาระแห่งชาติในข้อความที่ 25 ผมคงเป็นหนึ่งคนที่โชคดี(หรือเปล่า) เพราะจบม.6 สายวิทย์ แต่ก็รู้ว่าชอบแสดงละครเวที อยากแสดงอีก ก็เลยเข้าคณะที่เค้าคงจะมีละครให้ได้แสดง ก็ได้แสดงสมใจ แต่ไม่ได้เลือกเอกที่เกี่ยวกับละคร ซึ่งก็คงแก้ไขไม่ได้แล้ว จบมาก็พยายามหาละครแสดง หาละครทำ หามันหลายทาง ได้ยินบางที่มีข่าวว่าจะทำให้ "นักแสดงละครเวที" เป็นอาชีพให้ได้ก็หูผึ่ง แต่ก็ไม่ได้ดังหวัง อยากจะทำงานที่เกี่ยวกับละครจริงๆ แต่ก็ยอมรับว่าไม่ได้สู้สุดสุด บ้านก็ไม่ได้เหลือกินเหลือใช้ มีไรให้ทำ ทำได้ "เงิน"พอได้ ก็ต้องทำไป เคยไปสัมภาษณ์งานที่นึง จิตหลุดวันนั้น เค้าถามว่าเป้าหมายคืออะไร ก็สะเออะตอบไปว่า วันนี้พรุ่งนี้ไม่รู้ แต่สุดท้ายตอนตาย ต้องตายบนเวที ---- ชวดล่ะงานนั้น 555 อ่ะเขียนมาซะยาว ไม่ได้มีอะไรนะครับ แค่อ่านคำถามพี่แล้วมันอยากจะตอบก็เท่านั้นเอง ส่วนคำถามของคุณ Chaosy เจ้าของกระทู้ ทำไมคนเรียนละครแล้วไม่มาทำละคร 1. เรียนและ/หรือทำกิจกรรมอื่นๆแล้วรู้ว่าชอบอย่างอื่นมากกว่า 2. เงินน้อย 3. ไม่มีโอกาสได้ทำ ทำไมคนทำละครส่วนมากไม่จบละคร 1. ตอนเลือกวิชาเรียนยังไม่รู้ตัว แต่ได้ทำละครแล้วรู้ตัวเองว่าชอบก็เลยทำ (คิดได้อันเดียวอ่ะ) จากคุณ : เกล (Auriquelle de Lasniere) - [ 18 ส.ค. 50 00:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โอ้ววว เป็นเวบที่มีสาระดุเด็ดีทีเดียว อ่านจบทุกอันปุ๊บถึงกับไม่มีอะไรจะกล่าว อันแรก ไม่ว่าจะเป็นคนเรียนละครหรือไม่เรียนละคร เราว่าไม่ต่างกัน..?เพราะการทำละครมันเป็นทักษะของการฝึกฝน ทำเยอะได้เยอะ เรียนเยอะไม่ทำ ก็ไม่ได้อะไร เราเป็นคนนึงที่จบละครแล้วคิดนานอยู่ว่าจะมาสายนี้ต่อไป เพราะรักละคร แต่มีงานมากมายกระตุ้นชีวิตทุนนิยมของตัวเอง .. แต่สุดท้าย .. ก็ทนไม่ไหว ตอนนี้มาเรียนป.โท ด้านดีไซน์ เกี่ยวกับละครโดยตรงที่ต่างประเทศ.. จิตใจโหวงเหวงเคว้งคว้าง กลัวกลับไปไม่มีงานทำ.. แต่เหนื่อยละ อย่างที่ใครซํกคนข้างบนบอก เรียนเยอะคิดเยอะ.. เลิกคิดดีกว่า มาทำกันเถอะ ตอนนี้มีความสุขกับการได้ทำละครที่ีนี่ เรียนจบแล้วหวังใจจะได้เห็นละครเวทีดีๆที่บ้านเกิดบ้าง ขอให้ทุกคนสู้ต่อไป จากคุณ : peepo0o -- - [ 18 ส.ค. 50 00:56:38 A:75.152.132.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 "ยังมีอีกร้อยเหตุผล  ที่คนเปลี่ยนไป" ผมเองก็ไม่ได้คลั่งไคล้หลงใหลละครเวทีมากมายสักเท่าไหร่หรอก ถึงรูปร่างหน้าตาระดับนายแบบก็เถอะ แต่ถ้ามีเปิดออดิชั่น "ผู้กำกับ"เมื่อไหร่ ผมจะไปเสนอหน้าเป็นคนแรกทันที  พนันกันก็ได้  หมายเลย 0001 ชัวร์ ............................................................................................. ผมว่า........."โอกาส"  ...........อาจเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่คุณคิดก็ได้นะ จากคุณ : Federico Fellini - [ 18 ส.ค. 50 06:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กลับมาตอบเพิ่มเติม อีกที คนเรารักแล้วก็ต้องทำ รักแล้วไม่ทำ จะเรียกว่ารักได้เหรอ คนรักละคร : โอ๊ยๆๆๆๆ รักละครเวทีจังเลย อยากทำละครจังเลย มัน : ก็ทำสิ คนรักละคร : ก็ถ้าทำแล้วอยู่รอด มีกิน ก็ทำไปแล้ว.. แต่นี่มันเลี้ยงปากท้องไม่ได้ ฉันเลยต้องไปทำงานอย่างอื่น มัน : งั้นก็ช่วยงานอย่างอื่นสิ ไปดูก็ได้ ช่วงนี้มีละครเยอะด้วยนะ คนรักละคร : เหรอๆๆๆ อยากดูๆๆๆๆๆ ..มีเรื่องอะไรแนะนำบ้างล่ะ มัน : เรื่องนี้ ..(พูดชื่อเรื่อง)..ละครเล็กๆ แต่งานเขาดีมากเลยนะ บัตรแค่300เอง คนรักละคร : 300 โห แพงอ่ะ ดูหนังได้สามเรื่องเลย มัน: ละครเวที สามร้อยยังแพงอีกเหรอ คนรักละคร : แพงดิ ไม่เอาอ่ะๆ เดี๋ยวต้องเก็บเงินไปดูมิวสิคัลอีก มัน : บัตรเท่าไหร่ คนรักละคร : สองพัน มัน : ... คนรักละคร : อย่าลืมนะเธอ มีละครเวทีให้ทำ เรียกเราด้วยนะ ฉันอยากทำๆๆๆ ฉันรักละครๆๆๆ อยากพูดอีกอย่าง ...สนับสนุนคุณเส็ง ...ถ้าทุกคนมัวแต่รอ ..รอ..รอ..รอ.. ก็รอไปเถอะ รอไป วงการละครเวทีมันคงแข็งแรงอยู่ตัวกันขึ้นมาได้เองสักวันแหละ อยากให้ละครเวทีเป็นยังไง เราก็ต้องทำให้มันเป็น อย่ามัวแต่เฝ้าปรารถนา สวดมนต์อ้อนวอน ฟ้าฝน เจ้าป่าเจ้าเขา ทุกคนไม่ได้เกิดมาเพื่อทำในสิ่งเดียวกัน ..คนจบอย่างอื่นก็ใช่ว่าจะทำงานตรงสายที่เรียนมากันทุกคน คนเรียนละครก็เหมือนกันนั่นแหละ ...บางทีเราไปตั้งความหวังกับคนที่เรียนละครมากไปก็ไม่ดีหรอก ..มันไม่ใช่ภาระ..ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ ละครเวทีก็อยู่ในมือทุกคนที่รักละครเวที รักแล้วทำ ไม่ใช่รักแล้วรอ ถ้าคิดจะหาประโยชน์จากละคร ก็จะได้แค่นั้น แต่ละครให้อะไรมากกว่าที่คุณคิด ..จริงๆนะ จากคุณ : หมอนขาว (หมอนขาว) - [ 18 ส.ค. 50 13:47:16 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แวะมาอ่านทุกความเห็นแล้วค่ะ เข้ามาเยี่ยมก่อนยังไม่มีเวลาตอบ เด๋วกลับมาดึกๆ นะคะ จากคุณ : chaosy - [ 18 ส.ค. 50 18:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านคห.ด้านบนแล้ว  ขอเล่าจากประสบการณ์ตัวเองนะครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่เลือกเรียนด้านการละคร เพื่อหวังว่าจะได้มีความรู้และเพื่อนๆในการสร้างสรรค์งานละครมากยิ่งขึ้น ได้เจอสังคมที่คนรักละครเหมือนกัน แต่กลับพบความว่างเปล่า..ในชั้นเรียน ก่อนเข้าเรียนผมได้ไปทำละครกับกลุ่มละครอิสระ จึงค้นพบว่าตนเองรักงานสายนี้...แต่พอได้มาเรียนในมหาวิทยาลัยจริงๆ กลับพบว่า เพื่อนที่เรียนในรุ่นเดียวกัน มักไม่ได้มีใจรักทางด้านการละครอย่างแท้จริง คือเรียนไปงั้นๆ ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง อย่างที่ข้างต้นได้บอกไว้ เช่นบางคนไม่รู้จะเรียนอะไร เป็นต้น..... เพราะฉะนั้น ต่อให้คนที่เรียนละครมาจริงๆ แต่ตอนเรียนไม่ได้สนใจด้วยความรักละครเลย เชื่อว่า คนที่จบออกมาแล้ว แทบไม่มีเลยที่จะเลือกทำงานทางด้านนี้โดยตรง อันนี้คือปัญหาอย่างหนึ่งที่ผู้เรียนในมหาลัยส่วนหนึ่งก็ไม่ได้เลือกเรียนจากความชอบโดยตรง  หรือขณะที่เรียนก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะศึกษาหรือฝึกฝนทักษะละครอย่างจริงจัง เพื่อใช้ประกอบอาชีพในอนาคต ประเด็นต่อมาเรื่องความอยู่รอดในสังคม อย่างที่ทราบกันอยู่ว่า วงการละครเวทีบ้านเรามันอยู่ได้ยากในสังคม  หมายถึงเรื่องค่าครองชีพ... ความรับผิดชอบต่างๆ ค่าตอบแทน ความมั่นคงในชีวิต การตอบคำถามกับทางครอบครัวเป็นต้น  ซึ่งยอมรับว่า เรื่องนี้ มีผลทำให้หลายๆคนหันไปทำอาชีพอื่น....  รวมถึงตัวผมเองด้วย   และเห็นด้วยว่า ยังมีบุคคลตัวอย่างที่น่ายกย่อง จากคห. 21 ที่ได้เล่ามาว่า มีใครบ้างที่ยังอยู่ในวงการนี้ ยังคงแสดงมาเรื่อยๆ  จนถึงปัจจุบัน ส่วนตัวผมยังคงเป็นนินจา แว๊บไปแว๊บมา ระหว่างงานที่เลี้ยงชีพกับการทำละครบ้าง ตามแต่โอกาสจะอำนวย   ส่วนเรื่องที่คนที่ไมได้เรียนละคร แต่กลับมาทำละครเป็นอาชีพ ผมว่าก็มีอยู่เยอะ เพราะส่วนหนึ่งเกิดจากเมื่อเขาได้ทำแล้ว รักในสิ่งที่ทำ จึงมีความสุขที่ได้สร้างสรรค์ผลงาน และยังคงยืนหยัดอยู่ต่อไป.... สุดท้ายแล้วก็เห็นด้วยกับคห.ข้างบนที่บอกว่า ละครคือการฝึกฝึน สร้างทักษะ เพื่อการเรียนรู้ หมั่นทำแล้วทำอีกจนเกิดความชำนาญ  ถึงคนที่ไม่ได้เรียนแต่ได้ฝึกฝน ก็มีประโยชน์กว่าคนที่เรียนในมหาวิทยาลัย แต่ไม่ได้ใช้โอกาสนั้นเรียนรู้เลย....  หรือเป็นแค่ เป็นคนดูที่สนับสนุนละครเวทีก็ยังมีน้อย จากคุณ : ตีสี่อีกแล้วคืนนี้.... (จ็อบ) - [ 20 ส.ค. 50 04:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 34 จ็อบคะ โดนมากค่ะ เป็นอีกความเห็นหนึ่งที่ดิฉันรับรู้ได้ว่า ตอบคำถามด้วยปราศจากอคติ ตอบจากประสบการณ์และความรู้สึกจริงๆ ซึ่งเป็นประโยชน์กับจขกท.มาก เพราะดิฉันอยากฟังเหตุผลหรือความเห็นของทั้งสองมุมมอง อยากฟังจริงๆ เลยไม่ได้ตอบโต้ หรือแลกเปลี่ยนกับใครเลย ไม่ได้ทิ้งกระทู้ไปนะคะ เข้ามาอ่านเป็นระยะ อยากรู้ว่าปัญหามันคืออะไร จริงแล้วหรือที่ว่า "ห้องเรียนมันช่างว่างเปล่า" ในขณะที่ "ได้ทำละครกับกลุ่มละครอิสระแล้วพบว่ารักงานสายนี้" ใครมีประสบการณ์แบบคุณจ๊อบอีก มาแชร์หน่อยนะคะ (รับรองจะไม่ให้ทุกคห.เสียเปล่า) ปล. จะไปตจว.สี่วันอาจหายเงียบไปค่ะ จากคุณ : เค้าตีห้าเลยล่ะตะเอง... (chaosy) - [ 20 ส.ค. 50 05:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นคนหนึ่งที่เรียนละครมาโดยตรง เลยขอตอบบ้างนะคะว่าทำไมเด็กละครบางส่วน(ใหญ่)ถึงไม่ได้ทำงานด้านละคร เหตุผลข้อสำคัญที่เราคิดคงเป็นเรื่องของปากท้องค่ะ ในเมืองไทยการทำละครเวทีเป็นอาชีพนั้นคนทำคงชักหน้าไม่ถึงหลังเป็นแน่ ไม่นับรวมกับการไปร่วมงานกับค่ายใหญ่ๆ ที่มีน้อยมากและอัตรารับก็คงไม่พอกับจำนวนเด็กที่จบมาในแต่ละปี แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ทำงานด้านละครโดยตรงก็ไม่เคยเสียดายที่เรียนละครมาเลยค่ะ เพราะการเรียนละครทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากมาย อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้จักตัวตนของเราและสามารถนำมาใช้ได้อยู่จนทุกวันนี้ อิอิ ^ ^ จากคุณ : Lakorn (ratchie) - [ 20 ส.ค. 50 12:15:48 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ละครเวทีมันก็เคยประสบความสำเร็จในเมืองไทย (ก่อนเราจะมีภาพยนตร์) ตอนนี้ก็แค่มันไม่ใช่สื่อกระแสหลัก ที่ผู้ซื้อสื่อจะทุ่มเงินเพื่อทำโฆษณา (ครึ่งปีแรกปีนี้งบโฆษณาในโรงภาพยนตร์พุ่งเกือบเท่าตัว แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับสื่อโทรทัศน์ ที่ใช้งบกว่า3หมื่นล้าน) คนละครคงไม่ชอบพูดเรื่องตัวเลขเท่าไร ^^ จะชี้ให้เห็น2จุดครับ แล้วตบท้ายเรื่องคน 1. เมื่อสังคมไม่ได้มองว่าเป็นสื่อกระแสหลัก แต่เป็นสื่อเฉพาะกลุ่ม เพื่อสื่อประเด็นอย่างน่าสนใจ เราคงไม่ปฏิเสธว่า ละครเวทีเนี่ย มันสื่ออะไรเจ๋งๆได้เยอะ ไม่ต้องติดปัญหานายทุน หรือกลุ่มอำนาจ เช่น ทำงิ้วธรรมศาสตร์ ละครส่งเสริมสุขภาวะ ในทางธุรกิจเค้าก็มีใช้ละครเพื่อสาธิตสินค้า ผู้บริโภคก็มองว่า เค้าคาดหวังจะได้ความรู้ แง่คิด มุมมองจากละครเวที กลับกัน ภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ เค้าคาดหวังจะได้ความบันเทิง เราไม่มีวัฒนธรรมการซื้อความคิดครับ ที่เรียนๆกันส่วนใหญ่คือการเรียนเพื่อเลื่อนฐานะทางสังคม ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำงานให้คุณได้ เรามีและอยู่ในวัฒนธรรมการบริโภคความบันเทิงครับ ตรงนี้คงตอบคุณหมอนขาวในคห.ที่31ได้ เรื่องบัตรสามร้อยกะสองพัน จำนวนเงินที่ยินดีจ่ายเป็นไปตามความคาดหวังของผู้บริโภคน่ะครับ เอ๊ะ ต่างประเทศละครเวทีคนเค้าต้องจองคิวดูเป็นเดือนๆเลยนี่ เช่นกันครับ บางประเทศเคารพและยินดีจ่ายเพื่อเสพศิลปะ (แอบนึกถึงที่ครูแตนสอนintro drama ละครตามทัศนะกรีกมีสามระดับ: บันเทิง,ความคิด,enlightenment) 2. ถ้าอยากทำละครต้องมีrequirementอะไรบ้าง ..เป็นคนก็พอแล้วครับ ไม่นับละครลิงหรือละครสัตว์ ไม่จำเป็นต้องเรียนก็ออกมาดีได้ ถ้าทำแล้ว 'ถึงใจ' คนดู แล้วถ้าอยากเรียนล่ะ ต้องเรียนอะไร นิเทศ โห ทำหนังสั้นเก่งๆทั้งนั้นเลย ถาปัด ฮากระจาย ผมสารภาพว่า รู้ว่าอักษรมีภาคละครก็ตอนเลือกคณะ ..แล้วถ้าสอบไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์แตะเวทีเลยเหรอ นักดนตรีเก่งๆหลายคนก็ไม่ได้เรียนดุริยางค์ ก็แค่ใจรัก และรักที่จะตามใจฝัน ..เป็นคนต้องมีฝันและมีหัวใจ 3. คน เวทีที่มีแสงส่องนั้นสวยงามและมีเสน่ห์น่าหลงใหล ใครได้สัมผัสก็ยากจะลืมเลือน เปรียบไปก็เหมือนผู้หญิงสวย คนอยู่ไกลยากจะเอื้อมถึง ก็เฝ้าใฝ่ฝันถวิลหา อยากรู้จัก แรกพบก็ชื่นใจ อยากรู้จักมากกว่านี้ พยายามและพยายามเพื่อได้อยู่ข้างเธอ คนอยู่ใกล้แสนเหนื่อยใจ ด้วยเธอช่างเอาแต่ใจ ต้องการทั้งตังค์และเวลามหาศาล ถ้าใจไม่รักจริงๆอยู่ด้วยไม่ได้นะเนี่ย หาแบบซิมเปิ้ลๆดีกว่ามั้ย ง่ายๆสบายๆ เอาแบบอยู่ด้วยแล้วสบายใจ คิดถึงกันค่อยโทรหา ใครอุตสาหะมีทั้งแฟนทั้งกิ๊ก ทำทั้งงานประจำและละคร แบบคุณManuela ผมก็ขออนุโมทนายินดีด้วยครับ ส่วนตัวผมไม่ไหวจริงๆ รักจริงกินแกลบ รักแอบๆกินแกลบแกล้มเกลือ [ยังไงก็จน :( ] จากคุณ : หนุ่ม (numnumnum1) - [ 20 ส.ค. 50 14:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยังตอบไม่ได้อย่างชัดเจน เพราะยังเรียนไม่จบเลยค่ะ อีกนาน แต่ตอบได้แน่ๆว่าคงตกงานแหงๆถ้าคิดจะทำละครที่มีคนดู แต่ช่างมันเถอะ แม้เราจะอยากทำละครแค่ไหน แต่ก็คงไม่ทำแล้ว เพราะฝีมือเรามันห่วยสิ้นดีเลย สงสารคนดูเปล่าๆ คำว่าละครมันก็ไม่ได้มีแค่บนเวทีนี่เนอะ มีละครด้านอื่นๆอีกหลายอย่างที่เราคิดว่าเราถนัดมากกว่า แม้ว่าจะไม่ได้รักมากก็ตาม อ่านกระทู้นี้แล้วนึกขึ้นมาได้ เมื่อสักห้าปีที่แล้วสมัยอยู่มหาวิทยาลัย ไปดูละครแล้วเจอพี่คนทำละครคนหนึ่ง(เจอกันครั้งแรกด้วย) ก็คุยกับเค้าว่าเราเรียนละคร พี่เค้าบอกว่าขอสบประมาทไว้ก่อนว่าเราจะอยู่กับละครได้ไม่นาน ถ้าพี่เค้ามาอ่าน อยากบอกว่า พี่คะ หนูยังอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้หนีไปเป็นแอร์ฯหรือAEที่ไหน ยังคงวนเวียนอยู่กับการละคร เพียงแต่ไม่ได้ทำละครเท่านั้นเอง ประเด็นที่ว่าเด็กละครไม่ได้รักละครจริง เรียนแล้วทำไมไม่ชอบละคร มันอาจจะเป็นที่สไตล์ของที่เรียนก็ได้นะคะ แต่ละที่ก็ต่างๆกันไป ถ้าชอบแบบนึงแต่ไปเรียนในที่ที่แนวไม่ใช่ก็ไม่ค่อยประสบความสำเร็จในการทำให้อาจารย์ไฟเขียวให้ทำเท่าไร เช่น ทำการแสดงสุดแปลกแหวกแนวอภิมหาcontem ไม่ได้มีการพัฒนาพลวัตน์การสื่อสาร 16ตุลา กวีคีตการ(และอื่นๆที่ภาษายากๆ) แต่เรียนอยู่นิเทศจุฬา(ขอโทษนะคะ) ก็โดนเด้งกลับมาแหงๆ คือเค้าอาจจะชอบอีกแบบแต่เรียนอีกแบบ เลยไม่ชอบละครสไตล์ที่ตัวเองเรียนแต่ยังชอบละครแบบอื่นๆอยู่ แต่ยังไม่มีโอกาสทำ ด้วยเหตุผลต่างๆที่ทุกคนว่ามา แต่การเรียนละคร คือการเรียนเกี่ยวกับคน ฝึกการทำงานกับคน ได้เห็นธาตุแท้ของคน มันก็มีประโยชน์นะคะ ประยุกต์ได้กับการทำงานในทุกสาขาอาชีพ คนยที่เรียนละครมา แม้จะไม่ได้ทำละคร แต่เชื่อว่าเค้าได้เปรียบคนที่เรียนสาขาอื่นๆอยู่บ้างในตรงนี้แหละ ตอบคำถามจขกท ด้วยคำตอบแบบโง่ๆตามประสบการณ์เรา ว่าทำไมคนเรียนละครไม่ทำละครเป็นอาชีพ(หมายถึงทำละครบนเวที) 1.สวย มีความสามารถ เลยไปเป็นดารา ดีเจ 2.เหมือนข้อ1 แต่ไปเป็นแอร์ 3.สวยไม่สวยไม่รู้ แต่เก่ง เรียนสูง เลยไปเป็นอาจารย์หรือใช้ทุน 4.ทำอาชีพอื่นๆเก็บตังค์ ระหว่างนั้นก็ฝันหวานว่าจะไปเรียนต่อด้านละคร แต่ไม่ยอมไปซะทีแม้ว่าเก็บตังค์ได้ทะลุเป้าไปแล้ว 5.ถอดใจไปทำอย่างอื่น แต่ก็สละเวลามาดูละครตามรสนิยมตัวเอง ที่เรารู้จักเป็นแบบนี้หมดเลย จากคุณ : scarlett - [ 22 ส.ค. 50 09:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาอ่านและมาหวัดดีเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาค่ะ ขอบคุณทั้งสามคนเลยนะ คุณLakorn (ratchie) คุณหนุ่ม (numnumnum1) คุณscarlett จากคุณ : chaosy - [ 23 ส.ค. 50 22:26:09 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เป็นคนหนึ่งค่ะที่จบการละคอน(ที่เอกใช้ตัวสะกดอย่างนี้ ^^) มาแต่ไม่ได้ทำสายนี้โดยตรง ตอนที่เลือกเรียนก็ตั้งใจเลยล่ะค่ะว่าจะเรียนเอกนี้พ่อแม่ซักถามด้วยความสงสัยว่าเอกนี้จบมาทำอะไร ได้เงินไหม ดิฉันก็ตอบไม่รู้หรอกว่าจบมาแล้วจะหางานทำได้ไหม เรียนเพราะอยากเรียน เอกนี้แหละที่ใช่ ทุกวันนี้ถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้อยู่ในแวดวงที่จบมาแต่วิชาที่เรียนนั้นเป็นประโยชน์ต่อการทำงานของดิฉันอย่างมาก เวลาสัมภาษณ์งานมีแต่คนถามว่าทำไมดิฉันเลือกเรียนสาขานี้กลายเป็นบุคคลแปลกประหลาดในสายตากรรมการสัมภาษณ์ 555 ทั้งๆ ที่ดิฉันเห็นว่าวิชานี้สอนดิฉันให้รู้จักการวิเคราะห์ การวางแผน การจัดการ การควบคุมทีม และการเงิน ช่วยเราอย่างมากในการทำงานเลยนะเนี่ย สาเหตุที่ไม่ได้เลือกทำงานด้านนี้ทั้งที่ตอนนั้นก็มีโอกาสเพราะว่าต้องการเก็บเงินไปเรียนต่อน่ะค่ะ คิดว่าเรื่องเงินเนี่ยคงเป็นสาเหตุหลักๆ เลยที่พวกที่จบส่วนใหญ่ไม่ได้ทำด้านนี้ อย่างพวกรุ่นพี่ที่เข้าวงการเห็นมีน้อยมาก แต่รุ่นของดิฉันน่ะไปอยู่วงการใกล้ๆ เคียงๆ นะ อยู่วงการโฆษณาค่ะหลายคนเลย (ถือว่าใกล้รึเปล่าเนี่ย?) ทุกวันนี้ตัวดิฉันเองแม้ไม่ได้อยู่ในวงการแต่ก็คอยดูข่าวงานละครเวทีต่างๆ และถ้ามีโอกาสก็ไม่พลาดที่จะไปดู ไม่ได้ทำเองขอดูก็ยังดี ^^ จากคุณ : kittykitten - [ 27 ส.ค. 50 22:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ครับ คิดคำนวนคร่าวๆ ได้นะครับ ละครเวทีเริ่มสอนในเมืองไทยมาประมาณ 40 ปี ปีหนึ่งมีคนจบเอกละคร 20 คน ต้องมีคนจบละคร ไม่ต่ำกว่า 800 คนในประเทศนี้ ยังไม่คิดว่ามีอีกกี่สถาบันที่สอนละครนะครับ แสดงว่า หลายสิบปีที่ผ่านมา ต้องมีคนเรียนละครแล้ว ไม่ต่ำกว่า 3000 คนโดยประมาณ สามพันคนนี่ ถ้าติดตามดูละครเวที รอบละ 600 คน ก็ได้ 5รอบ เต็มๆเลยครับ ไม่มากไม่น้อยจริงๆ  สามารถสร้างความอุ่นใจให้คนทำละครได้พอสมควรทีเดียว จากคุณ : เส็งคับ - [ 28 ส.ค. 50 19:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เป็นคณิตศาสตร์ที่น่าสนใจมากคุณเส็ง สถาบันที่มีสอนละครอย่างน้อยก้อ จุฬาฯ ธรรมศาสตร์ ม.กรุงเทพ ศิลปากร มศว.ประสานมิตร   ปีๆ นึงก็หลายสิบคน ถ้าถามว่าทำไมคนที่เรียนละครไม่มาดูละคร ก็สงสัยจะได้คำตอบว่าบัตรมันแพงอีกล่ะ.... วัฒนธรรมดูละครนี่มันเป็นวัฒนธรรมที่ active จริงไหม ต้องเลือก ต้องควัก ต้องก้าวเท้าออกมา ต้องต่อสู้กับระยะทาง รถติด ความขี้เกียจ และมีวันนี้ ช่วงนี้เท่านั้น เงื่อนไขทางเลือกมันช่างขัดกับนิสัยคนไทย ที่ passive และรักสบายเสียเหลือเกิน จากคุณ : chaosy - [ 29 ส.ค. 50 10:47:39 ]