ความคิดเห็นที่ 1 ผมกลับคิดว่าแกไม่ได้เป็นซุปเปอร์แมนขนาดที่ว่าบอดสนิท ไม่ได้ยินอะไรเลย แล้วแต่งเพลงจากจินตนาการล้วนๆ ต้องเข้าใจครับว่า ระบบดนตรีคลาสสิกนั้น มันมีแบบแผนอะไรที่ค่อนข้างจะชัดเจนในเรื่องของการเรียบเรียงเสียงประสาน แล้วก็กฏพวก voice leading ต่างๆ ผมเลยคิดออกมาเป็นข้อๆได้ดังนี้ 1. บีโธเฟนนั้น ถ้าผมจำไม่ผิด เขาไม่ได้บอดแบบสนิทแบบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ก็จนกว่าที่ช่วงท้ายๆที่เขาแต่งซิมโฟนีเบอร์เก้า ดังนั้นก่อนหน้านั้นแกก็คงจะได้ยินบ้างจากวิธีการต่างๆ เท่าที่ได้ยินมา ก็เช่นเลื่อยขาเปียโนให้มันแนบพื้นแล้วแกก็เอาหูแนบเปียโน อันนี้ก็พอได้ยิน (ไม่รู้จริงไม่จริง) 2. Voice leading และการเรียบเรียงเสียงประสาน อย่างที่ว่าครับ บางทีมันไม่ต้องกดเปียโน ทำบนกระดาษโน้ตอย่างเดียวได้(แต่ไม่เนียน) โดยเฉพาะคนที่มีประสบการณ์สูงๆ อย่างบีโธเฟนนี่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาครับ 3. ตัวแกเองเป็นนักเปียโนมือฉมัง เรื่อง sight-singing หรืออะไรคิดว่าเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แล้วคนที่ sight-singing เก่งๆ หรือมี perfect pitch นั้นผมว่าการเห็นโน้ตแล้วได้ยินเสียงในหัว ไม่น่ายากเกินความสามารถ (แต่ถ้าหูไปอย่างบีโธเฟน มันก็ยากจริงๆนั่นแหละ) 4. ซิมโฟนีเบอร์เก้านั้น สิ่งที่บีโธเฟนตั้งใจจะทำ และที่ทำออกมา จริงๆแล้วเป็นอย่างไร ก็สุดที่เราจะรู้ได้ ตอนที่แต่งเสร็จ ก็มีด่าเยอะเหมือนกันนะครับ ไม่ได้หมดจนงดงามถึงอย่างแต่งออกมาแล้วน้ำตาไหลพรากกันทุกคน เพราะค่อนข้างจะแหวกแนว ซึ่งไอ้การที่แหวกแนว มาจากที่แกไม่ได้ยินเสียง เลยออกมาเป็นอย่างนี้? อันนี้ผมมั่วเองนะครับ เหอๆ ขอตอบคำถามคุณบ้างละกัน 1. ผมว่าส่วนหลักมาจากประสบการณ์ล้วนๆครับ แกจะได้ยินยังไงผมไม่รู้ แต่คิดว่าคนระดับนี้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาขนาดนี้ ประสบการณ์ที่ได้รับมาน่าจะช่วยให้แกทำได้อย่างที่เห็นนี่แหละครับ 2. ข้อนี้ผมก็ตอบเหมือนข้อหนึ่งนั่นแหละครับ อย่างไรก็ดี แกก็ไม่ธรรมดาจริงๆนั่นแหละครับ จากคุณ : thetorque - [ 2 ก.ย. 50 21:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณ Younger Pat เรียนมาทางเดียวกันเลยครับ ผมก็เรียนทางวิศวะมา.. ผมเคยอ่านชีวประวัติของเบโธเฟนที่เขียนโดย Maynard Solomon ในนั้นเขียนว่า หลังจากปี 1817-1818 เบโธเฟนก็เริ่มใช้เครื่องช่วยฟังติดไว้ที่หู แม้ช่วงท้ายของชีวิต หูเบโธเฟนก็ไม่หนวกสนิทครับ ถ้ามีคนมาตะโกนดังๆข้างหูยังพอได้ยิน.. Solomon บอกว่าจากการค้นคว้าหาข้อมูล ระยะที่เบโธเฟนเขียนพินัยกรรมไฮลิกเก็นชตัดท์ ปี 1802 ที่เขาค่อนข้างสิ้นหวังนั้น คนรอบข้างไม่พบอาการผิดสังเกตในตัวเบโธเฟนเลย อาการหูหนวกของเขาเป็นไม่มาก แต่เบโธเฟนวิตกกังวลถึงอนาคตเอง.. จากคุณ : Blue (BlueWhiteRed) - [ 3 ก.ย. 50 09:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยินดีที่รู้จักเลยครับ ผมกลับไปอ่านหนังสือของคุณพิชัย วาสนาส่งอีกหน แกบอกว่าเกือบบอดสนิท แต่สงสัยจะไม่บอด 100 เปอร์เซ็นต์จริงๆนั่นแหละ แต่ยังอยากให้หมอทางประสาทมาตอบสักคนครับ ผมว่าคำตอบนั้นจะสุดยอดมากหากเป็นหมอที่ฟังคลาสสิกด้วย ^_^ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 50 20:37:25 จากคุณ : Younger Pat - [ 3 ก.ย. 50 15:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าจะเป็น Aural Imagination มากกว่า คือการจินตนาการเสียงที่ตัวเองอยากได้ยิน ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่นักดนตรีควรจะมี อย่างที่คคห.แรกบอกไว้ การเรียบเรียงเสียงประสานทางดนตรีคลาสสิก มันมีกฎพื้นฐานอยู่แล้ว ถ้าผู้เชี่ยวชาญอย่างเบโธเฟนเนี่ย คิดอะไรแต่ละที คงจะบอกโน้ตเป็นตัวๆ ได้เลย ไม่ต้องลงกระดาษ ลงเปียโนก่อนด้วยมั้ง ระบบเสียงที่มนุษย์จินตนาการได้ น่าจะเป็นไปได้ทั้งเหนือกว่าและต่ำกว่าระบบของเครื่องเสียงนะ อย่างเช่น ถ้าคนที่ไม่เคยรู้จักเครื่องเสียงสเตอริโอ เคยฟังแต่วิทยุทรานซิสเตอร์แนบหู เค้าก็อาจจะจินตนาการเสียงเพลงเป็นแบบแบนๆ (เวลาอยากฟังเพลงแต่ไม่มีเครื่อง) หรือเค้าอาจจะจินตนาการถึงเสียงขั้นสุดยอดที่ตัวเองอยากฟังแต่เทคโนโลยีมันสนองไม่ได้ก็เป็นไปได้นี่นา อ่อ คำนี้เป็นศัพท์เทคนิคทางดนตรี น่าจะมีการศึกษาเรื่องเดียวกันนี้ในสายจิตวิทยา หรือneuro science บ้างแหละ แต่ไม่แน่ใจว่าเรียกยังไง -_-" ถ้ามีข้อมูลยืนยัน จะมาเล่าให้ฟังอีกทีนะฮับ ปล. ไม่ได้เป็นหมอ(แค่่มีเพื่อนเรียนหมอ) แต่เรียนจิตวิทยาอยู่ ส่วนคลาสสิกน่ะ ฟังจนเข้าเส้นไปแล้ว เหอๆ จากคุณ : canon - [ 4 ก.ย. 50 01:25:44 A:125.24.84.51 X: TicketID:056401 ]