ความคิดเห็นที่ 1 อย่างไรก็ดี ขณะที่ทั้งสองวงขึ้นชื่อเรื่องจำนวนเพลงที่ยอดเยี่ยมเปี่ยมคุณภาพด้วยกันทั้งคู่ ปรัชญาในการทำงานของทั้งสองดูจะแตกต่างกันพอสมควร ขณะที่จุดเริ่มต้นของสี่เต่าทองได้รับอิทธิพลจากดนตรีบลูส์และร็อค แอนด์ โรล์จากศิลปินรุ่นพี่ในยุค 50-60 แต่ไม่นานพวกเขาก็สร้างแนวทางของตนเองขึ้น จนกลายเป็นต้นแบบให้กับวงดนตรีในยุคต่อมาอีกหลายวง เป็นเหมือนกับการระเบิดของซูเปอร์โนว่าที่ส่องแสงสว่างแห่งการสร้างสรรค์ไปยังเอกภพแห่งเพลงร็อคทั้งมวล แต่เสน่ห์ของ DT คือพวกเขาประสบความสำเร็จอย่างสูงในการซึมซับอิทธิพลของศิลปินรายอื่นๆ มาปรับใช้กับงานของพวกเขาเอง ยิ่งเราย้อนกลับไปตามงานเก่าๆ ของศิลปินต้นแบบของเขามาขึ้นเท่าไหร่ เราจะพบร่องรอยสำเนียงที่เป็นอิทธิพลแก่พวกเขามากขึ้นเท่านั้น เป็นเหมือนกับพลังของหลุมดำที่พร้อมจะดึงดูดมวลสารทุกอย่างในเอกภพทางดนตรีมาพัฒนาเป็นงานในรูปแบบของพวกเขาเอง ซึ่งจริงๆ แล้วทั้งหมดเป็นความตั้งใจพวกเขาที่จะเลือกเอาสิ่งเหล่านี้มาเป็นเอกลักษณ์ในการทำงานเพื่อพัฒนารูปแบบทางดนตรีของวงออกไปเรื่อยๆ (ในดีวีดี Liquid Drum Theater ไมค์ พอร์ตนอย ได้แสดงให้เราเห็นถึงบันทึกช่วยจำในแต่ละพาร์ตบันทึกเสียงของเขา ที่เหมือนกับชาร์ตรายชื่อศิลปินที่ DT ยืมซาวด์ของพวกเขามาใช้ในอัลบั้มชุด Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory อย่างชัดเจน)             วงที่รู้กันดีว่าสร้างอิทธิพลดนตรีให้กับพวกเขามากที่สุด (แม้ช่วงหลังอาจจะเป็น Metallica ไปซะแล้ว) ได้แก่วง Rush โปรเกรสซิฟ 3 ชิ้นผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค 70 จากแคนาดา ที่ถือเป็นพิมพ์เขียวในการสร้างานดนตรีของ DT ตั้งแต่เริ่มต้น ซึ่งในผลงานล่าสุดของพวกเขาชิ้นนี้ก็ได้ พอล นอร์ธฟิล ซาวด์เอนจิเนียร์ที่เคยร่วมงานกับ Rush ในยุคกลางที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขามาร่วมงานในชุดนี้ด้วย ซึ่งอิทธิพลดังกล่าวสัมผัสได้จากอินโทรเปิดอัลบั้ม ที่เป็นเหมือนการคารวะท่อนอินโทร The Spirit of Radio เพลงเก่งของ Rush ด้วย In the Presence of Enemies สุดยอดมหากาพย์ความยาวกว่า 25 นาทีชิ้นล่าสุดของวง       แต่ด้วยเหตุผลบางประการทำให้แฟนๆ ไม่สามารถเอนหลังฟังมันแบบเต็มๆ จากซีดีได้ เพราะมันต้องถูกชำแหละออกเป็น 2 ภาค (9 นาที และ 16 นาทีครึ่ง) แยกกันอยู่หัวและท้ายของอัลบั้ม ซึ่งทางวงอ้างว่าเป็นข้อตกลงของค่ายเพลง แต่เมื่อพิจารณาจากตัวเพลงแล้ว การแยกให้ครึ่งแรกเป็นแทร็คเปิดอัลบั้มแล้วครึ่งหลังเป็นแทร็คปิดอัลบั้มก็เหมาะสมอย่างยิ่ง เพราะไม่มีเพลงใดอีกแล้วในอัลบั้มนี้ที่จะทำหน้าที่ทั้งสองอย่างได้ดีกว่าเพลงนี้ หลังจากที่ผ่านมาทางวงเล่นกับมุกเอาโน้ตสุดท้ายของอัลบั้มที่แล้วเชื่อมกับโน้ตตัวแรกของอัลบั้มถัดมาถึง 4 ชุดต่อกันอย่างลงตัว แต่มันก็เป็นแค่หนึ่งในหลายๆ ไอเดียที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปสำหรับวงที่ไม่ยึดติดกับอะไรนานๆ อย่าง DT             In the Presence of Enemies ผลงานการแต่งเนื้อเพลงของ จอห์น เปทรูชชี มือกีตาร์ของวงที่เหมาเขียนเนื้อเพลงในชุดนี้ถึง 4 เพลงหลักๆ จาก 7 เพลง ที่มีเนื้อหาถึงชายที่กำลังถึงฆาต ที่ยอมแลกครึ่งหนึ่งของวิญญาณให้กับ dark master เพื่อแลกกับพลังในการทำลายล้างและล้างแค้นให้กับผู้อันเป็นที่รัก ซึ่งก่อนที่เขาจะสูญเสียความเป็นมนุษย์ไป เขาได้หาทางเรียกวิญญาณส่วนนั้นกลับมา และกลายเป็นนายของตัวเองอีกครั้ง ซึ่งเนื้อหาของเพลงนี้หลายคนคิดว่ามันไปฟ้องกับลักษณะของตัวละครในการ์ตูนของเกาหลีเรื่อง Priest ที่เปทรูชชีออกมายอมรับว่ามีเพลงหนึ่งในชุดนี้ที่ได้แรงบัลดาลใจมาจากการ์ตูนด้วย (คิดว่าเป็น God of War ภาคแรกอยู่ตั้งนาน) จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 18:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าจะเทียบมหากาพย์ชิ้นนี้กับชิ้นที่แล้วอย่าง Octavarium ที่มาด้วยความยาวที่น่ายำเกรงกว่า 24 นาที กราฟของเพลงนั้นเหมือนกับค่อยๆ พุ่งจากต่ำสุดไปจุดพีคสุด คือเป็นเพลงที่ค่อยๆ เพิ่มความรุนแรงและซับซ้อนไปเรื่อยๆ จนไคลแม็กซ์ แต่ In the Presence of Enemies ถ้าเราจะนับเป็นเพลงเดียวกัน กราฟจะเหมือนเป็นรูปตัวยู คือเริ่มด้วยท่อนโหมโรง (I. Prelude) และช่วงแรกของเพลงด้วยความรวดเร็วและซับซ้อน โชว์ทักษะการดวล Unisons ของกีตาร์และคีบอร์ดกันอย่างถึงพริกถึงขิง (II. Resurrection) ก่อนที่จะมีช่วงพักหายใจช่วงเริ่มของภาคที่ 2 (III. Heretic) แล้วค่อยๆ โหมขึ้นเรื่อยๆ ทั้งท่อนร้องที่เกรี้ยวกราด (IV. The Slaughter of the Damned) และท่อนบรรเลงที่ซับซ้อนและดุดัน (V. The Reckoning) จนจบด้วยท่อนคลี่คลายของเพลงด้วยเสียงเครื่องสายสุดยิ่งใหญ่ (VI. Salvation) ที่ไม่แตกต่างจากตอนจบสุดอลังการที่เคยใช้ใน Octavarium นัก       ย้อนกลับไปชุดที่แล้วอย่าง Octavarium ถือเป็นชุดที่ตั้งข้อสงสัยกับทิศทางของวงต่อแฟนเพลงมากที่สุดในหลายปีที่ผ่านมา แม้มันจะไม่ได้ย่ำแย่เหมือนกับครั้งที่ ไมเคิล โอลด์ฟิล (ชื่อคุ้นๆ ไหม) ที่สร้างผลงานดาดๆ อย่าง Heaven's Open เพื่อให้พ้นจากสัญญาทำอัลบั้มให้ครบจำนวนกับค่ายเวอร์จิ้นให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ผลงานชุดสุดท้ายในสัญญากับค่าย Warner Music Group ของ DT นั้น (ปัจจุบันย้ายมาอยู่บ้านใหม่อย่าง Roadrunner Records แต่อยู่ในวังวนของ Warner Music Group อยู่ดี) มีหลายเพลงที่วงต้องการหาความท้าทายใหม่ๆ ที่วงไม่เคยทำมาก่อน คือทำเพลงดีๆ ที่ไม่ต้องยาวมากนัก ผลที่ได้ก็คือเพลงอย่าง The Answer Lies Within และ I Walk Beside You ที่เป็นเหมือนเพลงในสไตล์ถนัดของวงอย่าง Coldplay หรือ U2 มากกว่า ซึ่งก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก หากแต่ว่าสิ่งที่แฟนเพลงต้องการจากพวกเขาคืออะไรที่ "ท้าทาย" ที่หาไม่ได้ง่ายๆ จากวงอื่นมากกว่า             ซึ่งเจตนารมณ์อันนั้นยังสะท้อนมาให้เห็นในเพลงที่ 2 ของชุดนี้อย่าง Forsaken แต่ที่แตกต่างกันก็คือ ดูเหมือนว่า DT จะค้นพบส่วนผสมที่ลงตัวในการสร้างเพลงที่กระชับแต่ทรงพลังได้เสียที เพลงความยาว 5 นาทีครึ่งเพลงนี้ลงตัวไปทุกสัดส่วนตั้งท่อนริฟอินโทรที่ไพเราะและหนักแน่น ท่อนคอรัสที่ทรงพลัง รวมทั้งท่อนโซโลกีตาร์ที่บาดอารมณ์อันเป็นไม้ตายของเปทรูชชีด้วย เป็นผลงานที่เหมาะสำหรับแฟนเพลงที่ยังไม่คุ้นเคยกับงานหนักๆ ของพวกเขาเพื่อใช้ในการเริ่มต้นได้เป็นอย่างดี             ถ้านับว่างานในชุด Octavarium เหมือนการควบรวมกันของงานในชุด Falling into Infinity เข้ากับ Six Degrees of Inner Turbulence งานชุดนี้ก็เหมือนการผสมผสานระหว่าง Awake และ Train of Thought คือเน้นภาค aggressive ของ DT เป็นหลัก อย่างที่ไมค์ พอร์ตนอย เคยให้คำจำกัดความชุดนี้เอาไว้ว่าพวกเขาต้องการทำอัลบั้มที่ทรงพลัง แต่จะต่างจาก Train of Thought ตรงที่ชุดนี้จะเสนอเหลี่ยมมุมทางดนตรีที่มีสีสันมากกว่า             ซึ่งมันสะท้อนออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนใน 2 เพลงสุดแข็งแกร่งของชุดนี้ทั้ง Constant Motion และ The Dark Eternal Night             Constant Motion เริ่มขึ้นเราก็ได้ยินอิทธิพลของ Metallica ขึ้นมาทันที ทั้งจังหวะจะโค่นและเสียงร้องของ เจมส์ ลาบรี ที่เหมือน เจมส์ เฮดฟิลด์ มาเอง เหมือนกับหยิบเอา ...And Justice for All มันฟังอีกครั้งอย่างไงอย่างงั้น จนกระทั้งมาถึงพาร์ตโซโลที่วงกลับมาเป็นตัวของตัวเองกับ Odd Time Signature อันมหัศจรรย์ของพวกเขา โดยเฉพาะท่อนโซโลคีบอร์ดของ จอร์แดน รูเดส ที่สะเด่ามากๆ             เพลงนี้เป็นผลงานแต่งเนื้อเพลงโดย ไมค์ พอร์ตนอย มือกลองที่เปรียบเสมือนผู้กำหนดทิศทางของวง ซึ่งถูกเลือกให้เป็นซิงเกิลแรกของอัลบั้มชุดนี้ ที่ถือเป็นซิงเกิลแรกของวงที่ปล่อยออกมาในรอบ 8 ปี (Through Her Eyes) และเป็นเอมวีตัวแรกของวงที่ทำออกมาในรอบ 10 ปีทีเดียว (Hollow Years) จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 18:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 The Dark Eternal Night ตามมาอย่างกระชั้นชิดในฐานะเพลงที่โชว์ความเกรี้ยวกราดของ DT โดยเฉพาะ เพลงนี้เปทรูชชีหันมาใช้กีตาร์ 7 สายเพื่อเพิ่มความหนักแน่นให้กับท่อนริฟ ขณะที่ จอห์น เมียง ก็หันมาใช้เบส 5 สายแทนเบส 6 สายประจำตัวของเขาด้วย (Constant Motion ก็ใช้เบส 5 สายเหมือนกัน)             มาถึงพาร์ตแจมโซโลกลางเพลงที่แฟนๆ โหยหา เพลงนี้อัดกันนัวเหมือนกับที่เล่นกันในชุด Scenes from a Memory เลยก็ว่าได้ ทั้ง Time Signature อันพิสดารพันลึกและเปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุดหย่อน บอกไม่ได้ว่าใครเป็นพระเอกของท่อนนี้เพราะขนมุกกันมากันเป็นชุดจริงๆ โดยเฉพาะการเบิ้ลจังหวะในตอนจบจากกระเดื่องคู่นรกของ ไมค์ พอร์ตนอย ที่บ้าตายกันไปข้างหนึ่ง ส่วนท่อนริฟเอาท์โทรของเพลงเราจะได้ยินรูเดสมือคีบอร์ดพ่อมดใช้ Continuum Fingerboard ที่เคยสร้างเสียงอันแสนไพเราะอลังการมาแล้วจากเพลง Octavarium ที่เปลี่ยนมาเป็นการอิมโพรไวส์อย่างเมามันในเพลงนี้โดยเฉพาะ             เบื้องหลังความมันของ 2 เพลงที่ผ่านมาเกิดจากพลังมหาศาลที่กำเนิดมาจากกลองยักษ์ 3 กระเดื่องตัวเก่งของพอร์ตนอย The Albino Monster (กลองชุดกระเดื่องคู่ มาประกอบกับชุดกระเดื่องเดี่ยว กับ double pedal kick drum หรือ single pedal kick drum ในบางเพลง) ที่เขาเคยใช้ในการบันทึกเสียงในชุด Octavarium ด้วยเช่นกัน แต่แฟนเพลงที่จะไปดูพวกเขาในคอนเสิร์ตจะได้ยลโฉมกลองชุดใหม่ที่ตั้งชื่อว่า The Mirage Monster แทน ที่ยังคงคอนเซ็ปท์ 2 ชุด 3 กระเดื่องไว้เช่นเดิม (ชุดกระเดื่องเดี่ยวที่ได้แรงบันดาลใจมาชุดของ จอห์น บอนแฮม มือกลองของวง Led Zeppelin ถูกปรับเปลี่ยนให้เหมาะสมกับพอร์ตนอยมากขึ้น) โดยพอร์ตนอยจะยกชุดนี้มาใช้สำหรับการทัวร์ Chaos In Motion 2007 World Tour โดยเฉพาะ             ผ่านไปแล้ว 4 เพลงแรกของอัลบั้ม ครึ่งต่อมาของชุดนี้เรียกว่าแทร็คแห่งความผ่อนคลาย หลังจากพวกเขาปล่อยให้เราวิ่งไล่ตามพวกเขามาซะเหนื่อย เพลงถัดมาถือเป็นเพลงที่สร้างเซอร์ไพรส์นิดๆ ให้กับแฟนเพลงที่ตามงานของเขามาช่วงปีหลังๆ นี้ เมื่อภาคล่าสุดของ Alcoholics Anonymous suite เพลงชุดที่แต่งขึ้นโดยไมค์ พอร์ตนอยจากแรงบันดาลใจถึง 12 ขั้นตอนในการบำบัดอาการติดเหล้าจนหายสนิทของเขา ซึ่งทุกเพลงที่ผ่านมาเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นเพลงที่โหดที่สุดของอัลบั้มนั้นๆ แต่ภาคล่าสุดนี้ที่ใช้ชื่อว่า Repentance กลับเป็นเพลงเนิบนาบที่สุดของอัลบั้ม             Alcoholics Anonymous suite เริ่มต้นครั้งแรกจากเพลง The Glass Prison จากชุด Six Degrees of Inner Turbulence ที่นับเป็น 3 ภาคแรก ตามมาด้วย This Dying Soul (Train of Thought), The Root of All Evil (Octavarium) และ Repentance ที่บอกเล่าเรื่องราวเพลงละ 2 ภาคที่รวมกันแล้วเป็น 9 ภาคจาก 12 ภาค ซึ่งพอร์ตนอยเปิดเผยว่าทุกอย่างจะสรุปเป็นเรื่องราวครบ 12 ภาคในผลงานชุดที่ 10 ของ DT ที่จะออกมาในปีสองปีนี้ ซึ่งเหตุผลที่ภาคนี้ไม่โหดห้าวเหมือนภาคอื่นๆ ก็เป็นเหตุผลเดียวกับที่เราๆ ท่านๆ รู้อยู่แก่ใจ ก็คือเขาไม่มีแรงพอจะกระหน่ำกระเดื่องด้วยความเร็วขนาดนั้นตลอดทั้ง 12 ภาค ซึ่งเป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่าพวกนี้ยังเป็นคนอยู่บ้าง (The Root of All Evil ใช้กระเดื่องเดี่ยว ซึ่ง Repentance ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น ทำให้ Alcoholics Anonymous suite พอร์ตนอยคงจะอ้อยอิ่งกับด้านขวาของกลองชุดของเขา 2 เพลงติดเป็นอย่างน้อย ก่อนที่จะกลับตะบันกระเดื่องคู่ต่อที่ด้านซ้ายในบทส่งท้ายของเพลงที่ยิ่งใหญ่ชุดนี้) จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 18:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วงที่ DT เลือกจะรับเอาอิทธิพลมาไว้ในวงนั้นไม่ได้มีแต่วงรุ่นเก๋าเท่านั้น การนำซาวด์ใหม่ๆ เข้ามาก็เป็นความต้องการไม่ให้พวกเขา(ที่ตั้งวงกันมากว่า 20 ปีแล้ว)ดูไดโนเสาร์สำหรับแฟนรุ่นใหม่จนเกินไป ซึ่งวงร่วมสมัยที่ DT ชอบลองของด้วยมากที่สุดตอนนี้คงไม่พ้น Muse ยอดวงอัลเทอร์เนทิฟ โปรเกรสซิฟ ร็อค 3 ชิ้นจากอังกฤษ ที่เราเคยได้ฟังผลงานสไตล์ของ Muse ที่จัดจ้านไปด้วยเสียงซินธิไซเซอร์โดยฝีมือของ DT มาแล้วจากเพลงสุดมันอย่าง Never Enough จากชุดที่แล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่หนำใจ เราจึงได้ฟังมันอีกครั้งจากเพลง Prophets of War เพลงต่อต้านสงครามของ DT ที่ได้อิทธิพลดังกล่าวชัดเจนกว่าเดิมเสียอีก             เพลงนี้ไม่โดดเด่นนักถ้าฟังในอัลบั้ม แต่คงสนุกมากๆ ถ้าไปเล่นในคอนเสิร์ต เพราะเพลงนี้ทางวงได้เชิญแฟนเพลงที่อยู่ใกล้ๆ กับห้องอัดจำนวน 50 คนมาช่วยตะโกนเป็นจังหวะเพิ่มความหนักแน่นให้กับเพลงด้วย ซึ่งไอเดียเหมือนกับที่ยอดมือกีตาร์อย่าง โจ แซทริอานี ใช้ในเพลง Crowd Chant จาก Super Colossal ผลงานชุดล่าสุดของเขา ซึ่งทั้งสองเพลงนี้เปิดโอกาสให้แฟนเพลงมีส่วนรวมกับวงด้วยการ Chant ระหว่างการแสดงคอนเสิร์ต (แต่ถ้าแฟนไม่ทำการบ้านก็คงออกมามั่วนิดๆ)             ความแตกต่างระหว่าง DT ในช่วงทศวรรษนี้ กับ DT ในช่วงทศวรรษที่แล้ว อาจจะเรียกได้ว่ามีมนตราแห่งเสียงเพลงที่แตกต่างกัน การฟัง DT สมัยก่อนแม้ว่าเพลงนั้นจะยาวไม่ถึง 10 นาที (The Killing Hand 8:40 นาที, Take the Time 8:21 นาที, Metropolis Pt. 1 9:32 นาที, Voices 9:53 นาที) แต่เราก็รู้สึกเหมือนกับเพิ่งจะฟังเพลงที่มีความยาวนับชั่วโมงไป เพราะความหนาแน่นของเนื้อหาในแต่ละเพลงที่อาจจะเทียบเท่ากับอัลบั้มของศิลปินรายอื่นทั้งชุดไปแล้ว ขณะที่การฟัง DT ในยุคนี้ที่ไม่ว่าเพลงจะยาวซักเพียงไหน (The Glass Prison 13:52 นาที, The Great Debate 13:43 นาที, This Dying Soul 11:28 นาที, Endless Sacrifice 11:23 นาที, In The Name of God 14:16 นาที, Sacrificed Sons 10:42 นาที) เรากลับฟังมันได้อย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ซึ่งถ้าจะว่าไปแล้วก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมด้วยกันทั้งคู่             เมื่อวิเคราะห์ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว รู้สึกเหมือนว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาใช้เวลาในการพาผู้ฟังไปถึงขอบแห่งจินตนาการทางดนตรีของแต่ละเพลง "ช้าลง" กว่าแต่ก่อน หรือบางทีการจะทำให้ตัวเพลงมีความหนาแน่นเท่าเดิมพวกเขาต้องขยับขยายเวลาของตัวเพลงออกไป อย่างที่บางครั้งจะรู้สึกเหมือนว่า A Change of Seasons ผลงานที่แต่งขึ้นมาในยุคแรกๆ ของพวกเขาที่มีความยาว 23 นาที ดูจะมี "มวล" ทางดนตรีที่อัดแน่นยิ่งกว่า Octavarium ผลงานในยุคหลังทีมีความยาว 24 นาทีซะอีก         อย่างที่เราจะได้ยินจากอีกเพลงในชุดนี้อย่าง The Ministry of Lost Souls เพลงเนื้อหาสุดหลอนยาว 14:57 นาทีของเปทรูชชี ที่มามุกเดียวกับ Endless Sacrifice ที่โดดเด่นด้วยการขึ้นต้นเพลงในสไตล์สโลว์ร็อคแล้วกระหน่ำด้วยท่อนแจมที่สุดแสนจะอลังการ หากแต่เพลงนี้ทั้งสองสิ่งกลับแตกต่างกันเสียจนแทบจะดูไม่ออกว่ามาจากเพลงเดียวกัน แฟนเพลงต้องคอยถึงครึ่งเพลงกว่าท่อนโซโลดนตรีที่แสนวิเศษของพวกเขาจะโผล่มาให้ได้ยิน จนบางครั้งก็สงสัยว่าทำไมพวกเขาต้องให้แฟนเพลงต้องรอขนาดนั้นกว่าจะได้ตื่นเต้นกันอย่างที่ควรจะเป็นจากเพลงของพวกเขา             สิ่งหนึ่งที่อาจจะขัดใจแฟนเพลงเล็กน้อยก็คือนี่เป็นชุดที่ 3 แล้ว (และเป็น 2 ชุดติดต่อกัน) ที่ DT ไม่มีเพลง instrumentals หรือเพลงบรรเลงมาเสิร์ฟให้แฟนๆ ได้ฟังกันอย่างชุ่มปอดซักเพลง โดยเฉพาะแฟนๆ ที่ติดใจพวกเขาจาก Liquid Tension Experiment ที่เป็นตำนานไปแล้วนั้นคงกระสับกระสายกันมิใช่น้อย แต่จะว่าไปแล้วหลายเพลงในชุดนี้ก็มีเนื้อหาในการบรรเลงที่พอจะทดแทนสิ่งที่ขาดไปได้พอหอมปากหอมคอ แต่ข่าวดีที่มาพอเหมาะพอเจาะก็คือการประกาศออกผลงานชุดพิเศษของ LTE อย่าง Spontaneous Combustion ซึ่งเป็นการแจมของ 3 สมาชิกของ LTE ระหว่างที่เปทรูชชีลาไปเฝ้าเมียที่กำลังคลอดในระหว่างการบันทึกเสียงชุดที่สอง และอัลบั้มนี้ยังเป็นการต้อนรับการคืนสู่เหย้าของ LTE ที่ประกาศฟอร์มวงกันอีกครั้ง เพื่อขึ้นแสดงในเทศกาล NEARfest กลางปีหน้านี้ด้วย             หลังจากฟังชุดนี้จบแล้ว หลายคนอาจจะคิดว่าการที่ DT หันมาเน้นในสไตล์โหดดุดันเป็นหลักอีกครั้งก็เพื่อเป็นการต้อนรับบ้านใหม่อย่างค่าย Roadrunner Records ที่พี่ๆ น้องๆ ร่วมค่ายต่างเสือสิงห์กระทิงแรดด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าพิจารณาจากประวัติศาสตร์การทำงานของวงผ่านอาร์ตเวิร์คในแต่ละอัลบั้มแล้ว ดูเหมือนว่า DT จะเล่นแสงกับเงากับผลงานในแต่ละชุดของเขาเสมอมา สังเกตว่าถ้าชุดไหนหนัก ชุดต่อมาจะเบาลง ถ้าชุดไหนเน้นซาวด์ทดลองเป็นหลัก ชุดต่อมาจะเน้นความหม่นโดยรวมของอัลบั้มมากขึ้น อาจเป็นไปได้ว่าผลงานชุดที่ 10 ที่แฟนๆ ของวงก็รู้ว่าไม่ต้องรอนานนี้ (เพราะเป็นวงที่มีมาตรฐานการทำงานที่รวดเร็วมาก) นอกจากจะได้ฟังบทสรุปของ Alcoholics Anonymous suite ที่รอคอยกันแล้ว เนื้อหาดนตรีอาจจะมีความลงตัวไปด้วย ความลึกลับ, งดงาม, หนักแน่น, อลังการ ซึ่งเป็นสไตล์ถนัดของพวกเขามากกว่านี้ก็เป็นได้ (ถ้าชุดต่อไปมีแค่ 4 เพลง แต่เพลงละ 20 นาทีก็คงไม่มีแฟนคนไหนบ่น เพราะยังไงพวกเขาก็เป็นวงที่ใช้เนื้อที่บนแผ่นซีดีได้คุ่มค่าทุกตารางมิลมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว)             แต่ก่อนที่จะถึงวันนั้น เชื่อแน่ว่าแฟนเพลงหลายคนคงยังไม่ลืมเหตุการณ์เมื่อวันที่ 25 มกราคม 2549 ที่อิมแพค อารีน่า ที่ DT ได้มามอบของขวัญด้วยการบรรเลงเพลงจากทุกอัลบั้มของพวกเขาในคอนเสิร์ตเต็มเหยียดความยาวกว่า 3 ชั่วโมง ที่แฟนเพลงหลายคนยังประทับใจไม่หาย และน่าเสียดายกับอีกหลายๆ คนที่พลาดโอกาสนั้นไป ที่น่าสนใจก็คือในช่วงต้นปี 2008 ที่จะถึงนี้ หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นภารกิจในการทัวร์อเมริกาเหนือและยุโรปแล้ว ป้ายแรกที่พวกเขาจะมาเยือนได้แก่ เกาหลี, ญี่ปุ่น และสิงคโปร์ ในวันที่ 12, 15, 17 มกราคมนี้ ซึ่งหวังเหลือเกินว่าพอถึงช่วงนั้นแฟนเพลงบ้านเราจะได้มีโอกาสฉลองครบรอบ 2 ปีการมาเยือนของ Dream Theater ด้วยการชมการแสดงคอนเสิร์ตของพวกเขานั่นเอง จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 18:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วิเคราะห์-วิจารณ์ได้ละเอียดและยาวถึงใจดี ส่วนเราจะเชื่อ-ไม่เชื่อตามนี้ อันนั้นก็อีกเรื่องครับ จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 18:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปาดนิดนึงฮะ เครดิต รูปจากคุณ parnitap เวบกีต้าร์ไทย จากคุณ : spontaneous - [ 15 ต.ค. 50 18:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เย่ นึกว่าปาด http://www.guitarthai.com/webboard/question.asp?QID=111446 มาแน่นอน ...ละมั้ง (เก็บอาการไว้หน่อย) จากคุณ : spontaneous - [ 15 ต.ค. 50 18:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เย้................................... ตามคำเรียกร้องโว้ยยยยย...................... เก็บตังค์ๆ ไม่เมกาเดธ ไม่อาร์คเอนเนอมี่ ดรีมเธียเตอร์แถวหน้าสุดเท่านั้น! จากคุณ : Younger Pat - [ 15 ต.ค. 50 19:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เก็บอาการหน่อยพี่ จากคุณ : spontaneous - [ 15 ต.ค. 50 20:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มา 19 ตามคาด จากคุณ : Doraemyung - [ 15 ต.ค. 50 22:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เก็บด้วยคน อิอิ เดี๋ยวไปเกาะติดน้าจอแดนอีก จะได้เห็นหน้าชัดๆ 55 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 50 23:01:15 จากคุณ : xx SlipNOTE Kevin Theater xx - [ 15 ต.ค. 50 22:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ต้องไปแน่นอน ไม่มีพลาด จากคุณ : Spirit of Ching - [ 15 ต.ค. 50 23:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาละโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย... 19 ม.ค. วันเสาร์ซะด้วย เจอกานนนนนนนนนนนนนนนนนนน จากคุณ : นายไผ่ - [ 15 ต.ค. 50 23:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สะใจจริงๆ ไม่พลาดแน่นอน คราวนี้ขอ แถว 2 ปีที่แล้วได้แถว 3 แถวแรกมันจะเป็นบั๊กนิดๆเพราะตอนหลังๆจะมีคนแห่เดินออกมา ทำให้โดยเบียด พิจารณากันด้วยนะจ้ะ จากคุณ : PD2002 - [ 16 ต.ค. 50 07:08:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เจอกันหน้าสุดครับ จากคุณ : Headbanger - [ 16 ต.ค. 50 08:49:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โอ้............. อ่านแล้ว อยากให้พวกเค้ามาเร็วกว่าเดิม ฮิๆๆ อดใจรอไม่ไหวแล้ว จากคุณ : wicked man - [ 16 ต.ค. 50 09:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ว้า....แย่งริงไซด์กันหมดล่ะหว่างานนี้ เปิดขายตั๋วต้องรีบซื้อเชียว จากคุณ : * (โก๋โรงเรียนเก่า) - [ 16 ต.ค. 50 09:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คราวนี้เราจะอยู่แถวหน้า คราวก่อนอยู่บนเขายังสุดยอด แถวหน้ามันต้องเป็นอะไรที่ยิ่งกว่า จากคุณ : Xelong - [ 16 ต.ค. 50 14:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แถวหน้าสุดแน่นอนคร้าบบบบ จากคุณ : มะนาวสีชมพู* - [ 16 ต.ค. 50 15:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมว่า ถ้าเป็นบัตรนั่งนี่ นัดกันจองบัตรดีมะ จะได้นั่งใกล้ๆกัน 55 คราวที่แล้วอยู่กันสองคนเอง จนครึ่งหลังถึงหันไปเจอท่าน Doraemyung อิอิ จากคุณ : xx SlipNOTE Kevin Theater xx - [ 16 ต.ค. 50 16:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ดีดิ เอาดิ จากคุณ : Younger Pat - [ 16 ต.ค. 50 22:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แล้วเจอกันแน่ครับ จากคุณ : Seize A Day - [ 16 ต.ค. 50 22:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น่าสนคับนั่งกันเป็นกลุ่มก้อน... ครั้งที่แล้วโยกหัวอยู่คนเดียวก็มันส์เข้าไส้ จากคุณ : * (โก๋โรงเรียนเก่า) - [ 17 ต.ค. 50 09:43:10 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ถ้าเป็นบัตรนั่งแบบคราวที่แล้ว มีใครสามารถติดต่อ PMG แล้วซื้อบัตรเป็นกลุ่มก้อนข้างหน้าได้มั้ยครับ จะขอร่วมด้วยหลายๆ คนเลย หุหุ จากคุณ : Headbanger - [ 17 ต.ค. 50 10:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เอ ต้องรอที่ thaiticket update ก่อนมั้งครับ ถึงทราบว่าจะเป้นนั่งหรือยืน หรือจะรบกวน โทรไป PMG อีกที แหะแหะ จากคุณ : xx SlipNOTE Kevin Theater xx - [ 17 ต.ค. 50 13:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สุดยอดครับ ขอบคุณสำหรับข่าว ไปแน่ๆ ครับ จากคุณ : คน-ทำ-มะ-ดา - [ 17 ต.ค. 50 20:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไปแน่นอน ไม่พลาดๆ จากคุณ : AW Milan - [ 18 ต.ค. 50 13:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไปด้วยคนคร้าบบ  ก็ดีนะครับ จองเป็นหมู่แบบชาวพันทิปเลย จากคุณ : ชื่อนี้มีคนใช้แล้ว - [ 19 ต.ค. 50 00:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไปเเน่นอนครับ  ยังมีเวลาเก็บตัง2เดือน  ทันอยู่เเล้ว จองเป็นหมู่อันนี้น่าสนใจครับ จากคุณ : คนมันเเรง - [ 19 ต.ค. 50 01:07:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เจอกัน แถวหน้า อุอุอุ จากคุณ : กึ่งยิงกึ่งผ่าน - [ 19 ต.ค. 50 02:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เจอกันครับ จากคุณ : nuchnin - [ 22 พ.ย. 50 00:56:16 ]