ความคิดเห็นที่ 1 มีคนถามเหมือนกันว่าตอนนั้นทำไมถึงเลือกที่จะเล่นเพลงเมทัลหรือร็อก ทั้งๆ ที่คลื่นในช่วงนั้น ถ้าใครจั่วหัวว่าเป็นร็อกขึ้นมาแล้วละก็โฆษณามันจะไม่เข้า(คุณวินิจ เลิศรัตนชัยคงรู้ดีจาก Pirate Rock ของแก)..แน่นอนผมคิดว่า ยุคนี้ก็คงจะยังเป็นอยู่ คล้ายๆ กับว่า ไอ้พวกเอเยนซี่นั้นมักจะคิดว่าร็อกหรือเมทัลเป็นตัวประหลาดที่ควรจะอยู่ในซอกยากจนของสังคมนี้และไม่มีใครควรจะสนับสนุนมันอีก       ก็แปลกเหมือนกันว่าไอ้ร็อกหรือเมทัลที่เอเจนซี่ไม่เคยแยแส หรือ เป็นที่รังเกียจของเจ้าของคลื่นนั้น...ไฉนจึงขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเสมอ ผมจำร้านไอ้แก่ที่สะพานเหล็กได้ดี ช่วงเวลาที่ไปช่วยขายเทปบ้างตอนที่แอบโดดเรียนไปนั้น เวลาที่มือเป็นระวิงที่สุดก็คือ เวลาที่เทปสายเมทัลออกวางนี่แหล่ะครับ จากตั้งสูงปรี๊ดมันจะลงเหลือไม่กี่ตลับเท่านั้นภายในเวลาไม่นาน              เทปผีในตอนนั้นร็อกกับเมทัลคือยอดขายอันดับหนึ่งอย่างแน่นอน              ผมก็เถียงเอเยนซี่ไปแบบนี้ แจ้งเจ้าหน้าที่ของรัฐไปแบบเหตุผลที่เห็นกันด้วยตาว่า มันขายดีฉิบเป๋งเลยนะครับท่านพวกเทปเฮฟวี่เมทัลเนี่ย แสดงว่ามันมีคนฟังซิ(โว้ย) เขาก็ยังเถียงกลับมาว่าก็เหมือนกับรายการกีฬานั่นแหล่ะ ที่มีแต่คนดู แต่คนซื้อสินค้าจริงๆ เข้าบ้านเป็นแม่บ้าน ไม่ใช่พ่อบ้านและลูกบ้านที่นั่งเชียร์อยู่หน้าจอ              ผมก็เลยถึงบางอ้อว่า มิน่าเล่าละครทีวีเอาใจแม่บ้านมันถึงได้มีอยู่เยอะเหลือเกิน เพราะ สินค้าและเอเยนซี่เขาชอบลงสนับสนุนกันด้วยเหตุเช่นนี้นี่เอง              เพราะไม่มีโฆษณานะครับ รายการก็เลยต้องจากไปโดยปริยาย ซึ่งก็ไม่ได้เสียใจอะไร เพราะอย่างน้อยชีวิตนี้ได้ทำสิ่งที่สะใจมากแล้ว              เพียงแต่ความรู้สึกและประโยคที่เอเจนซี่คนนั้นบอกผมมันยังก้องอยู่ในหัวตลอดมา              “ยุคนี้ต่อให้คุณไปได้เวลาจัดเพลงเมทัลที่ไหน...โฆษณาก็ไม่มีทางเข้าหรอกครับ เพราะนอกจากคนไม่กี่คนแล้ว โลกนี้เขาไม่ฟังกันแล้ว...มันเชยนะ!!”              หลังจากนั้นผมก็เริ่มเขียนหนังสืออย่างจริงๆ จังๆ ขึ้นมา เรื่องเพลงเมทัลกับตัวผมก็เลยห่างๆ กันไป แต่ก็ยังตามซื้อหางานที่ถูกจริตกับตัวเองอยู่ ที่สำคัญตั้งแต่ซีดีเริ่มมามีบทบาทกับโลก เทปผีก็ล้มหายตายจากไปเองตามวิวัฒนาการของเทคโนโลยี่ ซีดีก็หาซื้อได้ยากเหลือเกิน จะฟังทีก็ต้องถ่อไป มิวสิค วัน ที่สีลม เพราะเป็นแหล่งรวมเทตัลใหม่ๆ ที่ผมว่ายอดที่สุดในช่วงนั้น              แต่หลังๆ ก็ไม่ไปแล้ว เหตุเพราะไปก็เจอแต่ความชอกช้ำ...ที่เราเห็นคนเล่นกีตาร์หัวกระเซิงแบบว่า...เล่นได้ 7 - 8 คอร์ดก็ออกอัลบั้มได้ในยุคอัลเทอร์เนทีฟ แถมขายดีเสียอีก...เชื่อไหมว่าตอนนั้นผมนึกถึงคำพูดของเอเยนซี่คนนั้นขึ้นมาทีเดียวละครับว่า... เมทัลนั้นไม่มีใครฟังแล้ว        .....        ความจริงสิ่งที่เอเยนซี่ท่านนั้นพูดมันก็ถูกเหมือนกัน เพราะ ช่วงที่อัลเทอร์เข้ามา ผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนกันว่า พวกคนทำเพลงเมทัลนั้น เริ่มหนีห่างจากคนฟังกลุ่มใหญ่ไปทุกทีๆๆๆ จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 13:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คล้ายๆ กับว่า นอกเหนือจากการแพ้ในสงครามการตลาดแล้ว ในส่วนของการล่มสลายอาณาจักรแห่งนี้ ตัวของคนในองค์กรเมทัลก็มีส่วนรับผิดชอบด้วยอย่างน้อยก็ 50 เปอร์เซ็นต์ นั่นคือ ‘การทิ้งคนฟัง!!’              ความรู้สึกของผมที่มีต่อ เมทัลในช่วงหลังๆ บอกตามตรงว่าเวลาหยิบมันขึ้นมาฟัง มันกลับกลายเป็นเหมือน ‘นิทรรศการ’ของการบรรเลง มากกว่าจะเป็นการฟังเพลงเพื่อความ ‘ผ่อนคลาย’ นะครับ              มันเป็นดนตรีของเทพฟังมิใช่ให้คนธรรมดาๆ จะเข้าถึงมันได้              ผมนึกถึงงานของ สตีฟ ไว ในยุคสมัยที่เขาเล่นกับ เดวิด ลีร็อท สมัยที่เล่นกับอัลคาทราซ กีตาร์ของเขาเต็มไปด้วยลูกเล่นและอารมณ์ขันที่เข้าถึงได้สบายๆ ไม่ว่าแกจะใส่เทคนิกไปมากแค่ไหน แต่มันก็ยังฟังได้เสมอ ไม่เชื่อลองไปหา Yankee Rose มาฟังซิครับ ถ้าเทียบกับงานหลังๆ ของแกที่เป็นตัวของตัวเอง ที่เป็นศิลปินเดี่ยวนั้น ผมว่าความสุขของคนฟังหายไปเยอะเลย              เช่นเดียวกับ Dream Theatre ที่เมื่อครั้ง Images and Words ออกมาแล้วทุกคนตื่นตะลึงกับความลงตัวของดนตรีโปรเกรสซีฟ และ ดนตรีเมทัล...แน่นอนที่ปฏิเสธไม่ได้คือ ความไพเราะในท่วงทำนองที่มีอยู่ แต่พอมาฟังงานหลังๆ ของแก...โอ้ว เกิดความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ท้ายเครื่องบินชะมัด              มันเหนื่อย มันเพลีย มันมีแต่ฝีมือ มันมีแต่เทคนิกชั้นเซียน มันโชว์ไอเดียของการผสมสูตรดนตรีที่เหลือกิน...แต่มันไม่ผ่อนคลายเอาเสียเลย!!              การฟังเพลงเพื่อความผ่อนคลายนั้นไม่ใช่แปลว่าคุณต้องฟังเพลงเบาๆ ประเภท Easy Listening เสมอไป...ที่ต้องพูดย้ำตรงนี้เพราะเดี๋ยวมีคนอ่านเอาประโยคกำกวมไปตีผิดๆ อีก ความจริงดนตรีที่จริงจัง เป็น serious music นั้นสามารถฟังเพื่อความผ่อนคลายได้สบาย ก็ลองนึกถึงช่วงเวลาที่เมทัลและบรรดาขุนขวานของวงนั้นประณีประนอมให้ความสนุกและความเป็นเทพไปอยู่ด้วยกันได้ซิครับ              ใครจะปฏิเสธได้ว่า The Trooper ของ เม้ดเด้นนั้นฟังแล้วไม่ผ่อนคลาย แต่ขณะเดียวกันมันก็โชว์กีตาร์คู่ออกมาได้สุดกึ๋นใช่ไหม เช่นเดียวกับ เช่นเดียวกับ Mr. Crowley ของออสซี่ ออสบอร์นที่ไม่ว่าคุณจะฟังในเวอร์ชั่นคอนเสิร์ตหรือเวอร์ชั่นในสตูดิโอ ก็ล้วนแต่ไพเราะโคตรๆ โซโล่ท่านกลางและปลายจนกระทั่งโครงสร้างของริฟฟ์ก็ยอดสุดๆ เช่นเดียวกับแนวที่แม้จะฟังไม่ค่อยออกอย่างเดธ ดูม หรือ อีกมากมายก็มีงานที่สามารถแสดงทั้งความสามารถที่ยอดเยี่ยมและความไพเราะระดับ 10 ดาวไปพร้อมๆ กัน จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 13:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าพวกเขาไม่ทิ้งคนฟัง...คนฟังก็ไม่ทิ้งพวกเขา              ก็ได้แต่ฝันว่าวันหนึ่ง วันที่วงการเมทัลจะย้อนกลับมาทำเพลงให้เราผ่อนคลายกันได้อีกครั้ง และช่วยปลุกกระแสของมันกลับมาครองโลกนี้อีกครั้ง (55555555 อาจจะฝันไปนะเนี่ย)              เหมือนที่มีท่านกูรูคนหนึ่งเคยบอกเอาไว้ว่า Rock Is dead but Metal Will Never Die นั่นเอง       เหตุนี้ผมก็เลยปลื้มกับวง Dragon Force เป็นพิเศษ เมื่อเขาทำให้เมโลดิก พาวเวอร์ เมทัล ที่ไพเราะกับกีตาร์คู่ประสานมหาประลัยออกมาให้เราฟังกันในยุคนี้ แล้วก็ปลื้ม Linkin Park ที่ทำร็อกกึ่งๆ เมทัลได้ร่วมสมัยดีแท้ แล้วก็เลยยิ่งโคตรปลื้มเมื่อได้ยินว่า X-Japan จะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง              เช่นเดียวที่ปลื้มกับคอลัมน์ของคุณอดิศรจอมข้อมูลเหมือนกัน...เพราะไม่ว่าจะด่าหรือชม เข้ามาเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย หรือ ทำให้แกเกือบจะ ‘ถอดใจ’ เลิกเขียนหนังสือไปเลยนั้น มันได้แสดงให้เห็นว่าชุมชนเมทัลยังมีอยู่ แล้วก็คงจะไม่ตายง่ายๆ              อยากจะบอกอดิศรว่า...ปฏิกิริยาจำนวนมากไม่ว่าจะเป็นบวกหรือลบล้วนแล้วแต่แสดงออกถึง ‘ความรัก’ ในดนตรีประเภทนี้ทั้งสิ้นนะครับ         .        ปล. 1 อย่างที่บอกแหล่ะผมเองวันนี้เขียนหนังสือด้วยความปลื้มและความยินดีเกี่ยวกับดนตรีเมทัล ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าเอาเพลงเมทัลที่เคยไปเปิดในรายการมาเปิดกันอีกสักที มิวสิคฯ เพลงนี้คือ Yankee Rose งานของ ไดมอนด์ เดฟ โดยมีแบคอัพระดับซูเปอร์อย่างบิลลี่ ชีแฮน ในตำแหน่งเบส และ สตีฟ ไว ในตำแหน่งกีตาร์              ลองดูการโชว์เทพของคนในวงนี้ ดูการ์ทำให้กีตาร์หัวเราะได้ ดูการควงเบสของบิลลี่...ดูลีลาการชำเราไมค์ของเดฟ ดูแล้วจะคิดถึงช่วงเวลาของฝีมือและความสุขสามารถไปพร้อมๆ กันได้ครับ              ปล. 2 ในมิวสิกเพลงนี้นักร้องนำคือ ไดมอนด์ เดฟ หรือ ‘เดวิด ลีร็อธ’ นะครับ มิใช่ ‘มาช่า’ นักร้องสาวไทยที่กำลังมีงานชุดใหม่ แม้ชุดสีม่วงๆ ชุดรัดตัวและเหนียงของทั้งคู่จะคล้ายกันก็ตาม จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 13:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ....ผมอ่านอยู่ตะเกี๊ย เฮียแพทมาโพสซะแร้ว ....ตอนอ่านยังนึกในใจ....มาที่ห้องร็อคดิคุณต่อ จะเจอขาร็อคตั้งแต่ นุ่งกุงเกงขาสั้นหัวเกรียน จนถึงวัยไม่มีผมจะให้เกรียน ...ก็ยังรู้สึกว่า ผู้เขียนมิใช่แฟนตัวจิงขาร็อค แล้วอ่านยังรู้สึกขัดหัวจิตหัวใจ ยิ่งคนที่มาโพสข้อความท้ายบทความยิ่งแล้วใหญ่...เฮ้ออออ จากคุณ : * (โก๋โรงเรียนเก่า) - [ 2 พ.ย. 50 14:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความเห็นของผมมั่ง -------------------- ผมไม่เห็นด้วยนักที่เฮียแกว่า เมทัลในปัจจุบันเน้นเทคนิค ไม่ผ่อนคลาย ก็จริงที่ดรีมฯเล่นเทคนิคกระจาย ซีเรียสขึ้น ความลงตัวอาจน้อยลงเมื่อเทียบกับชุดอิเมจแอนด์เวิร์ด แต่มันก็เป็นวิถีของวงๆนี้ เมทัลในปัจจุบัน โดยเฉพาะในสาย extreme ซึ่งก็คือ แธรชและเดธ คำว่าผ่อนคลายไม่มีในบัญญัติของสองวงการนี้ครับ และนั่นคือสิ่งที่เขาจงใจให้เป็น เหมือนที่นักดนตรีวงไนล์ว่าไว้ "เดธไม่ใช่ดนตรีที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อไปรับใช้คนฟังได้ทุกคน" เพราะเวลาแกไปเล่นในงานออสเฟสฯ ก็จะมีคนฟังกลุ่มหนึ่ง ก็น่าจะพวกนูเมทัล/ เมทัลคอร์ทั้งหลายนั่นแหละ บอกว่า นี่มันดนตรีบ้าอะไรวะเนี่ย 5555 -------------------------- ดนตรีในสาย Symphonic ดูจะมีพัฒนาการที่สุดสาขาหนึ่งในวงการเมทัล ...ก็พวก Dimmu Borgir, Cradle of Filth, Therion, Rhapsody of Fire, ฯลฯ นั่นแหละครับ พวกนี้ทำดนตรีได้ซับซ้อนแต่งดงามอยู่ในที ช่วงหลังๆ ผมฟังคลาสสิคด้วย ทำให้สามารถเชื่อมโยงความสัมพันธ์ในรูปแบบดนตรีสองสาย สองศาสตร์นี้ได้อย่างน่าสนใจยิ่ง ดนตรีสาขาหนึ่งเหมือนสวรรค์จริงๆ Symphony, String Quartet, Requiem, Piano Concertos, Guitar Concertos ดนตรีอีกสาขาเหมือนนรกก็ไม่ปาน Symphonic Black Metal, Symphonic Gothic metal, Symphonic Progressive Metal, Symphonic Power Metal สวรรค์กับนรก Heaven and Hell อย่างชื่อเพลงๆหนึ่งของ Black Sabbath จริงๆ แต่เชื่อไหมครับ หากเราลองไปฟัง Symphony No. ใดก็ได้ของเบโธเฟ่น แล้วลองกลับมาฟัง Symphonic Black Metal ของ Dimmu Borgir หรือ Symphonic Gothic metal ของ Therion เราจะเห็นอิทธิพลทางดนตรีแบบที่ต้องร้องว่า ปัดโธ่..นรกกับสวรรค์ก็แค่ม่านบางๆกั้นขวางไว้เท่านั้น เช่นกัน... หากเราลองไปฟัง Requiem (เพลงเปิดงานศพ..แต่ไพเราะยิ่ง) ของ Verdi แล้วลองหยิบ Symphonic Power Metal ของ Rhapsody of Fire มาเปิด เราจะรู้เลยว่า อีตา ลูก้า หัวหน้าวงแกไปลอกเอาซาวด์ดนตรี เรควิเอม ของแวร์ดี้มานี่หว่า (ฮา) เหมือนกัน ลองฟัง String Quartet ของ ชูเบิร์ต หรือคีตกวีท่านอื่นๆ แล้วกลับมาฟัง Graveworm บางชุด เราก็จะพบว่า นรกกับสวรรค์ใกล้กันแค่เอื้อม ดนตรีไม่มีพรมแดนครับ เป็นมนุษย์ต่างหากที่ไปลากเอาสวรรค์กับนรกมาเจอกันได้มันส์ถึงใจ! แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 15:14:56 จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 15:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขณะที่ ดนตรีเมทัลในสาย Symphonic ทั้งหลายสามารถเชื่อมโยงกับดนตรีคลาสสิคได้ ดนตรีในแนว Technical Progressive Metal และ Technical Brutal Death ก็มีรอยต่อเชื่อมประสานกับดนตรีแจ๊ส! วงอย่าง Dream Theater หรือ Cryptopsy หรือ Cynic เล่นอิมโพรไวซ์กันในบางช่วงเหมือนดนตรีแจ๊สจริงๆ improvisation คือหัวใจของดนตรีแจ๊ส นักดนตรีที่ช่ำชองและมีฝีมือเข้าขั้นเทพในวงเหล่านี้ สามารถเล่น out เข้าขากันได้แบบรู้ใจ ดนตรีก็คือดนตรี มนุษย์เราไปแบ่งชั้นวรรณะ/รสนิยมมันเอง ถึงที่สุด เวลาจะวิเคราะห์ดนตรีในภาคทฤษฎี ผมว่าก็พูดเรื่องเดียวกันนั่นแหละ จริงไหมครับ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 16:42:53 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 15:38:43 จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 15:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่เรื่องที่ว่าถ้าจั่วหัวว่า Metal แล้วจะหาโฆษณาไม่ได้นี่ เป็นจริงๆครับ โคตรเศร้าเลย ------------ แก้คำสะกดผิด - -" แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 15:29:52 จากคุณ : SSTR Revised - [ 2 พ.ย. 50 15:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลงความเห็นในกระทู้นี้แล้วกันเนอะ (อีกกระทู้อยู่ที่ประเด็นเพลงคลาสสิค) "เจอแต่ความชอกช้ำ...ที่เราเห็นคนเล่นกีตาร์หัวกระเซิงแบบว่า...เล่นได้ 7 - 8 คอร์ดก็ออกอัลบั้มได้ในยุคอัลเทอร์เนทีฟ แถมขายดีเสียอีก" ผมว่ากล่าวแบบนี้ฟังดูเหมือนเรื่องนี้เป็นของใหม่ OK มันอาจใหม่ในอเมริกา แต่ในระดับโลกมันไม่ใหม่เพราะก่อนหน้านั้นราว 15 ปีได้มี Punk Revolution ในอังกฤษ ในสายตาผมถ้าไม่รู้เรื่องนี้เลยหรือมไม่มีอยู่ใน Idea แล้วผมว่าต่อพงศ์อ่อนประวัติศาสตร์ดนตรีมาก ... แต่จะเป็นความผิดเขาหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าสมัยนั้นมีข้อมูลตรงนี้แค่ไหน (ผมไม่รู้) ที่รู้สึกแปลกๆ อีกอย่างคือเรื่อง "Metal ช่วงหลังๆ" ผมว่าไอ้ "Metal ช่วงหลังๆ" นี่น่าจะนานมากๆ แล้ว และเลือกที่จะมองมากๆ ถ้าถาม common sense ของคนที่พอจะตามงานหน่อยเขาก็คงจะงงกับ "Metal ช่วงหลังๆ" ของต่อพงศ์ ประเด็นเรื่อง "ความผ่อนคลาย" นี่ผมว่ามันสัมพัทธ์นะ คือ แล้วแต่คน คนฟังงานชุดเดียวกันก็ไม่จำเป็นตรงรู้สึกเหมือนกัน บางคนอาจฟัง Death กับ Grind แล้วผ่อนคลายก็ได้ หรือ บางคนอาจฟังพวก Math แล้วผ่อนคลายก็ได้ ในขณะเดียวกันบางคนอาจฟังเพลง Pop แล้วเครียดก็ได้ (ผมนี่แหละฟังเพลงตลาดแล้วอย่างเครียดเลย) คิดว่าตัวอย่างชัดพอนะครับ ผมค่อนข้างจะเห็นด้วยกับคุณ Younger Pat นะว่าดนตรีก็คือดนตรี คนไปแบ่งมันเอง แต่ในขั้วหนึ่งผมจะมองในอีก Step แบบพวก Avant-Garde ว่า เสียงก็คือเสียง คนไปบอกว่ามันเป็นดนตรีเอง (ซึ่งก็ไม่แปลกที่พวกนี้เล่นกับเสียงที่ปกติไม่ใช่เสียงดนตรี) ในอีกขั้วหนึ่งผมคิดว่าการแบ่งประเภททางดนตรีเป็นสิ่งสำคัญมากๆ ในแง่การสร้างชุมชนคนฟังเพลง เพราะ แต่ละแนวดนตรีมันก็มี "งานชิ้นสำคัญ" (Canon) และจารีตในการประเมินค่าในตัวของมัน ซึ่งนี่คือสิ่งที่รับรู้ด้วยกันคร่าวๆ ของคนในชุมชนดนตรีหนึ่ง มันทำให้การตัดสินคุณค่างานไปในทางเดียวกัน และคุยกันได้ แน่นอนการทำงานตัดข้ามมาตรฐานมันมี (ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดีมากๆ ไม่งั้นเราคงไม่มีอะไรใหม่ๆ ฟัง) แต่ประเด็นคือ ตัวมาตรฐานของแนวดนตรีหนึ่งๆ ในเวลาหนึ่งๆ มันมีอยู่เสมอ ซึ่งมาตรฐานพวกนี้ก็ถูกผลิตซ้ำด้วยผลงานของวงในแนว แฟนเพลงในแนว นักวิจารณ์ในแนว ฯลฯ แน่นอนผมไม่ได้บอกว่าดนตรีอะไรสูงกว่าอะไร ผมบอกว่าดนตรีแต่ละชนิดนั้นไม่เหมือนกันเฉยๆ (ในทำนองเดียวกับแนวคิดที่ว่าไม่มีวัฒนธรรมใดดีที่สุดในโลก มีแต่วัฒนธรรมที่ต่างกันที่มีมาตรฐานในการตัดสินคุณค่าภายในตัวมันเอง - แต่ปัญหาคือขอบเขตวัฒนธรรมหนึ่งๆ มันแค่ไหน และตัววัฒนธรรมย่อยในวัฒนธรรมนั้นๆ จะมีความชอบธรรมในการสร้างมาตรฐานอย่างเป็นเอกเทศแค่ไหน) แน่นอนนี่คือการมองดนตรีที่เป็นวัฒนธรรมที่จะนำไปสู่การศึกษาเฉยๆ ความสัมพันธุ์ของตัวบุคคลกับดนตรี ผมว่าก็ทำการแบ่งเท่าที่ตนเห็นว่าจำเป็นก็พอ (อย่างน้อยๆ เวลาคุณจัดเทปจัดแผ่น จัด Folder คุณก็ต้องเอาอะไรเหมือนๆ กันอยู่ใกล้ๆกัน) สำหรับการพูดถึงดนตรีผ่านทฤษฎีดนตรี (ตะวันตก) นั้นในระดับหนึ่งแล้ว ผมว่ามันสามารถพูดถึง "ตัวดนตรี" ได้อย่างละเอียดมากนะ อาจละเอียดที่สุดเท่าที่เราพัฒนาการเขียนดนตรีออกมาก็ได้ แน่นั่นแหละมันก็ถูกตั้งคำถามมากมาย มันถึงมีการ Break จาก Musicology เป็น New Musicology ซึ่งก็มีความหลากทางวิธีการศึกษามาก คือ การศึกษา "ตัวดนตรี" ผ่านการวิเคราะห์ทฤษฎีดนตรีตะวันตกนั้นมันละเลยหลายๆ อย่างไป ไม่ว่าจะเป็นประเด็นเรื่อง "เนื้อเสียง" (คูณอ่านโน๊ตคุณไม่เห็นแน่) ไปจนถึงประเด็นที่ว่าดนตรีไม่ได้มีแต่ตัวดนตรีมันยังมีปัจจัยแวดล้อมอื่นๆ อีก (คนฟัง, สถานที่ ฯลฯ) ซึ่งพอสิ่งเหล่านี้เป็นประเด็นขึ้นวิธีการแบบเก่าที่นั่งง่วงอยู่กับ Score เพลงเพียวๆ ก็มีปัญหา นี่ยังไม่นับ Challenge ที่ว่าการศึกษาแบบนี้เป็นแนวคิดแบบยุโรปเป็นศูนย์กลาง (Eurocentric) นี่น่าจะเป็นคำถามในแบบพวกนักวิชาการสายหลังอาณานิคม และพวก Ethnomusicology อย่างไรก็ดีก็ไม่ได้หมายความว่าวิธีการศึกษาเหล่านี้จะทิ้งตัวโน๊ตและการเขียนดนตรีแบบตะวันตกไป ก็อย่างที่ผมบอกว่ามันเป็นวิธีการที่ละเอียดที่สุดเท่าที่เคยมีมา... แต่ปัญหาคือมันยังไม่พอ ทางแก้ก็จะเป็นราวๆ การใช้มันอย่างวิพากษ์วิจารณ์เป็นหลัก แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 50 16:56:58 จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 2 พ.ย. 50 16:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ มิติการมองของคุณฟักฯกว้างดีครับ จากคุณ : Younger Pat - [ 2 พ.ย. 50 16:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงนี้ไปอ่านพวกนี้เยอะหน่อยน่ะครับ เลยเอามานำเสนอเล็กน้อย (ตอนแรกผมมองพวก Musicology เป็นพวกที่ไม่ทำอะไรนอกจากวิเคราะห์ Score เพลง) เอ้อ ผมลืมไปประเด็นหนึ่งว่าจะเอามาเล่าสักพักละ เห็นเรื่อง Peacock ตอนต้นบทความคุณต่อพงษ์แล้วนึกออก ผมพึ่งรู้ว่าสภาพการฟังเพลงในยุค 80's ในประเทศโลกที่หนึ่งนั้นเป็นไปอย่างยากลำบากมาก ในช่วงนั้นไม่มี Reissue แบบทุกวันนี้ และเมืองนอกก็ไม่มีเทปผีที่จะเอาอะไรแปลกๆ มาเปิดหูเปิดตาในวงกว้าง ศูนย์กลางของข้อมูลมันอยู่ที่ร้านแผ่นเสียงมือสอง (นี่คือความรู้ใหม่มากๆ ของผม) คือ มันเป็นที่เดียวที่คุณจะหางานเก่าๆ ฟังได้ (เพราะมันไม่มีในท้องตลาด) ดังนั้นพวกเจ้าของร้านแผ่นเสียงจึงเป็นตัวชัดนำที่สำคัญที่ทำให้วงหลายๆ วงค้นพบงานดนตรีเก่าๆ นอกนั้นแล้วในช่วงเวลาเดียวกันสิ่งที่เกิดขึ้นคือ วัฒนธรรมเทป (Cassette Culture) ที่เกิดจากการโตขึ้นของวงการ Underground นานาชาติ ให้ผมเดา (เพราะยังหาหลักฐานไม่ได้ชัด) ก็คือ การที่คุณอยู่ในประเทศอเมริกาในช่วงต้นๆ 80's นั้นคุณจะสามารถหาเพลงของวงอย่าง Sodom อะไรพวกนี้ฟังได้โดยการ Request ที่จะแลกเทปกับคนในเยอรมันผ่านทางพวก Fanzine นานาชาติ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาก็คือมี คนเยอรมันตอบรับคุณ และคุณก็ส่งเดโมเทปของวงอเมริกันสักวง (สมมติว่า Exodus) ไปแลกเดโมเทปของ Sodom เมื่อคุณได้ Demo ของ Sodom มา คุณก็ก็อปไปเผยแพร่ และวงการดนตรีใต้ดินในอเมริกาก็รู้จัก Sodom ดังนั้นการไหลเวียนของเทปในทำนองนี้ก็คู่ขนานไปกับแผ่นเสียงในช่วง 80 ผมว่ามิตินี้สำคัญยังไม่เห็นคนศึกษาจริงจังเลย หรือจะลืมประเด็นเหล่านี้ไปกันหมดตั้งแต่มี Internet? ปัญหาคือประเด็นมันยังไม่เก่าขนาดที่นักประวัติศาสตร์จะเล่น นักอย่างอื่นที่เล่นประเด็นทำนองนี้ก็ไม่ได้สนใจประเด็นแบบนี้ไปในแนวทางแบบนั้น นับว่าน่าเสียดาย สำหรับบ้านเราผมอยากให้มีคนทำประวัติเทป Peacock (จริงๆ มันเป็นงานประวัติศาสตร์วัฒนธรรมได้นะผมว่า) ผมว่ามันจะทำให้เห็นภาพวิวัฒนาการการรับฟังดนตรี Metal ของแฟนเพลงบ้านเรา ว่าแต่เทป Peacock นี่มันมีมาตั้งแต่ราวๆ ปีไหนเนี่ย? (เทปผีเฉยๆ นี่ผมคิดว่าผมพอค้นได้ แต่ Peacock นี่ไม่รู้แฮะ) ป.ล. นึกออกพอดีเลยขอแจมหน่อยครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 2 พ.ย. 50 17:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ จากคุณ : verjil - [ 3 พ.ย. 50 01:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ก็วันๆเขาอยู่แต่กะโนะดาเมะๆ เขาคงนึกว่าคนติตดามโนะดาเมะมันครึ่งประเทศไทยมั้งเลยเขียนมาได้เป็น สิบๆตอน ไม่สนใจดนตรีเมทัลบ้างเลย ผมเคยทำงานที่ ผจก.รายวันช่วงนึง คนจัดหน้าคอลัมภ์เขามีคำพูดติดปากว่าไงรู้ไหมครับ "โนดาเมะอีกแระ เขียนให้ใครอ่านเนี่ย ต่อให้แฟนพันธ์แท้จริงๆ ก็เอียนตายไปนานแล้ว" พูดตั้งแต่แกเขียนตอนที่ 5-6 นั้นละครับ จนตอนนี้ 10 กว่าๆ ไม่รู้ 10 หรือ 20 ไปแล้ว เขาคงเป็นคนชอบอะไรแล้วชอบฝังใจนะครับ มีอะไรที่มันติดตาติดใจตัวเอง แล้วยึดเอาภาพนั้นฝังอยู่ในใจ คงแงะออกมาลำบาก จากคุณ : Doraemyung - [ 3 พ.ย. 50 03:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่กล้าออกความเห็นอะ เพราะจะต้องกลายเป็นหน้าม้าไปแน่ ๆ 55 จากคุณ : Thirdwave - [ 3 พ.ย. 50 09:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมอยากให้แกกลับมาเป็นซ้อเจ็ดอีกรอบอะ คนใหม่นี่เขียนไม่อร่อยเลย อิอิ จากคุณ : ก๊วกกี้ (earth the RippeR) - [ 3 พ.ย. 50 11:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นด้วยกะ 6 ฮะ เมทัลไม่ตายแน่นอน  โฮ่...อยากบอกว่าน้องชายอายุ 7 ขวบที่บ้านมันฟัง symphonic metal แล้วค่ะ  อ่อ คห.5  สวรรค์กะนรกมาเจอกันมันส์สุดยอดอย่างงี้  แล้วถ้ามันเปิดศึกกันล่ะ  เหอๆ เดี๋ยวจะลองหา Symphonic Power Metal ของ Rhapsody of Fire มาฟังดูค่ะ  ขอบคุณมากๆ จากคุณ : M.F.Luder - [ 3 พ.ย. 50 14:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ว่าแต่เทป Peacock นี่มันมีมาตั้งแต่ราวๆ ปีไหนเนี่ย? (เทปผีเฉยๆ นี่ผมคิดว่าผมพอค้นได้ แต่ Peacock นี่ไม่รู้แฮะ) ^ ^ ^ 20กว่าปีที่แล้วครับคุณฟัค ไม่เชื่อไปถามคนเก่าคนแก่ในห้องนี้ดูก็ได้ อีกอย่างส่วนมากแหล่งขายที่สำคัญของเทปผีค่ายนี้ในตอนนั้นที่จำได้ก็มีร้านโดเรมี ที่อยู่แถวสยามครับ ป.ล. ผมเกิดไม่ทันนะ แต่เคยได้ยินญาติเค้าเล่าให้ฟัง + ที่บ้านมีเทป Peacock ไม่กี่ม้วนเอง แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 50 20:14:41 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 50 20:12:54 จากคุณ : Warut - [ 3 พ.ย. 50 20:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จำได้ว่าผมซื้อเทปพีค็อคม้วนแรกๆ ก่อนคาราบาวออกเมดอินไทยแลนด์ นะครับ แต่ตอนนั้น พีค็อคยังไม่รุ่งเท่าไหร่ อีกสองสามปีต่อมาถึงเกลื่อนเมือง แต่ว่าก่อนหน้านั้นมันมีเทปผีก่อนพีค็อคอีก รู้สึกจะอ๊อคโตปัสหรือไงนี่ ไม่แน่ใจ พวกแรกๆ ไม่ได้เก็บเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นจะซื้อพวกดูแรนดูแรน อะไรพวกนี้ แห่ะ แห่ะ จากคุณ : SSTR Revised - [ 3 พ.ย. 50 23:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านบทความแล้วผมต้องถามตัวเองว่า คนเขียนเขาเป็นแฟนเมตัลจริงๆ เหรอเนี่ย????? จากคุณ : Headbanger - [ 4 พ.ย. 50 00:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 "เจอแต่ความชอกช้ำ...ที่เราเห็นคนเล่นกีตาร์หัวกระเซิงแบบว่า...เล่นได้ 7 - 8 คอร์ดก็ออกอัลบั้มได้ในยุคอัลเทอร์เนทีฟ แถมขายดีเสียอีก" เหอ ๆ ได้มาอ่านตอนผมกำลังหิวกรันจ์พอดี (เพราะดันไปเจอ MV , The Pretender ของ Foo Fighters เข้าให้ เลยไปควานหา Nirvana มาฟังต่อ) เลยอยากบอกว่าเบื่อคำประมาณนี้จริง ๆ นะ ว่าเล่น คอร์ดน้อย ๆ ก็ตั้งวงได้อะไรงี้ อาจจะเป็นเพราะผมออกจะชอบมองดนตรีในแง่การเรียบเรียงมากกว่าการโชว์ว่า ตูเล่นได้ Inw กว่าเมิงนะอะไรงี้ก็ได้ ผมเลยไม่สนเท่าไหร่ว่าไอ่วงนี้มันจะเล่นได้กี่คอร์ด เบสมันใช้กี่สาย ขอให้ว่าเรียงเรียงออกมาจนครบแล้วเป็นยังไงดีกว่า ในแง่หนึ่งเพลงจำพวก Punk / Grunge / Alternative มันก็ให้ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ Metal ไม่ว่าจะสายไหนก็ให้ไม่ได้นะ พังค์บางวงประท้วงได้มันส์โคตร แต่ถ้าเป็นเมทัล จะไม่มีทางได้ฟิลลิ่งเท่า ให้เป็น Thrash ก็เถอะ Grunge (หรือ Post-Grunge) อย่าง Foo Fighters ก็มีลูกห่ามลูกฮา (คงมีคนเคยเห็น Footos กับ Grohl แต่งหญิงมาก่อนนะ) ที่ไม่มีทางหาได้ในเมทัล ซึ่งมีความขรึมขลังในตัวมันระดับนึง (เว้น Hair Metal/Hard Rock และวง Crotchduster ที่คุณ FxxkNoEvil เคยแนะนำมา) แล้วแม้แต่อารมณ์โกรธในน้ำเสียงของ Cobain กับการร้องพินช์สูงแบบ Heavy/Hard Rock ร้อง Growl (หรืออะไรอื่น ๆ ของสาย Extreme) มันก็ให้ฟิลล์ต่างกันอยู่ดี แล้วขอเลยเกรียนที่ชอบมาบอกว่า แนวนี้ของจริง แนวนี้ของปลอม อะไรงี้ พวกยี้สุด ๆ จากคุณ : ShadowServant - [ 4 พ.ย. 50 04:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จริงๆ นึกดูคุณต่อพงษ์แกก็เรื่องไม่น้อยเลยนะ "เจอแต่ความชอกช้ำ...ที่เราเห็นคนเล่นกีตาร์หัวกระเซิงแบบว่า...เล่นได้ 7 - 8 คอร์ดก็ออกอัลบั้มได้ในยุคอัลเทอร์เนทีฟ แถมขายดีเสียอีก" "       ความรู้สึกของผมที่มีต่อ เมทัลในช่วงหลังๆ บอกตามตรงว่าเวลาหยิบมันขึ้นมาฟัง มันกลับกลายเป็นเหมือน ‘นิทรรศการ’ของการบรรเลง มากกว่าจะเป็นการฟังเพลงเพื่อความ ‘ผ่อนคลาย’ นะครับ             มันเป็นดนตรีของเทพฟังมิใช่ให้คนธรรมดาๆ จะเข้าถึงมันได้" ประมาณว่าเล่นง่ายไปก็ไม่ชอบ เล่นยากไปก็ไม่ชอบ ต้องเดินทาง "สายกลาง" (คืออะไรก็ได้ที่คุณต่อเห็นว่าพอดี) ถึงจะดี OK ผมก็มีดนตรีแบบไม่ยากไป ไม่ง่ายไป แบบที่ผมชอบนะ แต่ความรู้สึกผมงานง่ายมากๆ และงานยากมากๆ มันก็เป็นความหลากหลายทางดนตรีที่ทำให้เราเปลี่ยนอรรถรสได้ไม่เลวเลย คื่อ อ่านดูแล้วผมมีความรู้สึกว่าแกค่อนข้างใจแคบและเรื่องมาก (และ Out Spoken - ผมใช้คำถูกมั้ย) ผมคิดว่าความใจแคบและเรื่องมากมีกันในบางมิติทุกคนแต่ส่วนใหญ่ไม่แสดงออกมา ... ซึ่งผมเห็นว่าเป็นความเกรงใจ มากกว่าไม่จริงใจ (เพราะ ทุกคนก็น่าจะรู้ว่าคนอื่นมีมิติแบบนี้อยู่แล้ว) ที่ผมว่าแกแปลกคือ แกไม่ได้อยู่ใน Stereotype (ผมขอเน้นว่า Stereotype) ของคนที่ฟัง Metal ยุค 80 มา ที่ส่วนใหญ่จะอุ้มชูความเป็นกีต้าร์ฮีโร่อย่างไม่มีเงื่อนไข และปรามาสงานง่ายๆ และงานที่ไร้โซโล่อย่างไม่มีเงื่อนไขเช่นกัน จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 4 พ.ย. 50 09:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เอ่อ...กลายเป็นกระทู้ยำใหญ่คุณต่อไปเฉย... หากมาอ่านเจอ แฮะๆ ผมยังเป็นแฟนหนังสือ กข.คลาสสิคของคุณนะครับ เฮียต่อทำให้ผมหันมาฟังเพลงคลาสสิคได้อย่างจริงจัง และผมยังฟังเมโทรไลฟ์อยู่ แม้ไม่ทุกวันด้วยนะครับ จากคุณ : Younger Pat - [ 4 พ.ย. 50 13:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมอ่านบทความของคุณต่อพงษ์แล้วเข้าใจอารมณ์ของเขาเลยนะ ก่อนอื่น นอกเรื่องไป ความคิดเห็นที่ 20 ที่ผมว่าแกแปลกคือ แกไม่ได้อยู่ใน Stereotype (ผมขอเน้นว่า Stereotype) ของคนที่ฟัง Metal ยุค 80 มา ที่ส่วนใหญ่จะอุ้มชูความเป็นกีต้าร์ฮีโร่อย่างไม่มีเงื่อนไข และปรามาสงานง่ายๆ และงานที่ไร้โซโล่อย่างไม่มีเงื่อนไขเช่นกัน จากคุณ : FxxkNoEvil ------------------------------ อย่างแรก ผมไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจคำว่า Stereotype ถูกหรือเปล่า ต้องบอกก่อนว่าช่วงนี้สมองผมจะช้ามาก  แห่ะ แห่ะ เอาเป็นว่า เท่าที่รู้จักคุณต่อพงษ์มา ผมว่าคุณต่อพงษ์นี่เป็นตัวแทนของคนที่ชอบ hair band / hard rock / 80s metal / AOR ได้พอสมควรนะครับ ผมคิดว่ายังมีคนที่ชอบ 80s metal (ที่ไม่ใช่ Thrash หรือว่า Death) คิดแบบเดียวกับคุณต่อพงษ์เยอะพอสมควร อันนี้เป็นเรื่องปกติ เหมือนกับคนที่ชอบร็อคยุค 60s หรือ 70s คิดว่า ดนตรีร็อคของ 80s มันกระป๋อง ไม่ได้เรื่อง ผมเชื่อว่า ที่บทความชิ้นนี้สะท้อนทัศนคติและรสนิยมส่วนตัวของคุณต่อพงษ์ได้ดีมาก ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมด จากคุณ : SSTR Revised - [ 4 พ.ย. 50 20:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ เห็นด้วยครับ เมื่อก่อนผมก็เคยไม่ชอบแธรช/เดธ/แบล็ค เอามากๆ คนที่ติดกับรสชาติของแฮร์/แกลม/เพาเวอร์ เมทัล จะก้าวเข้าไปฟังเอ็กซ์ตรีมเมทัลทั้ง 3 สาขาข้างต้นลำบาก มันเหมือนมีกำแพงบางอย่างขวางเราไว้ ให้เราฟังแล้วรู้สึกไม่เข้าหูเพลงสไตล์นี้ ต้องทำลายกำแพงที่ว่าด้วยการคิดว่า เรากำลังจะเริ่มฟังดนตรีแนวใหม่ ซึ่งแม้จะขึ้นชื่อว่าเมทัลเหมือนกัน แต่ก่อร่างสร้างตัวจากอารมณ์และความคิดที่แตกต่างจากแฮร์/แกลม เมทัล อย่างสิ้นเชิง! เวลาฟังต้องไม่คาดหวังจะเจอท่อนฮุก แม้ว่าหลายๆวงก็มีท่อนฮุก เวลาฟังต้องไม่คาดหวังจะเจอกีต้าร์โซโล่งามๆ ทางเดินโน๊ตสวยๆ แม้ว่าหลายๆวงก็มี เวลาฟังต้องไม่คาดหวังจะเจอความหมายเพลง หรือภาพลักษณ์ดีๆ ของวง ตรงกันข้าม มันจะเถื่อน โหด นรกแตก ที่สำคัญที่สุด อย่าได้คาดหวังจะเจอความเบาของดนตรี เพราะความหนักหน่วง ดิบ คือธรรมชาติของแธรช/เดธ/แบล็ค เหมือนเคยอยู่ตึกคอนกรีต แล้วย้ายมาอยู่ปราสาทศิลาแลงแข็งปั๋ง หยาบด้าน อย่างนั้นเลย แต่หากก้าวข้ามความรู้สึกพวกนี้มาได้ brutal death ที่ว่าหนักอิ๊บอ๋ายของหลายๆ วง มันแอบซ่อนความเก่งฉกาจแบบเราอาจคาดไม่ถึง ว่านักดนตรีเมทัลสายเหล่านี้ แมร่งจะ"เทพ"กันได้ปานนี้ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 50 10:07:32 จากคุณ : Younger Pat - [ 4 พ.ย. 50 21:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไอ้หยา การพูดถึง Stereotype ของผมอาจไปกระทบหลายท่านได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นขอโทษจริงๆ ครับ ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น Point ของผมคือ ผมงงที่แกไม่ชอบงานเดี่ยวของ Steve Vai ผมก็เข้าใจน่ะนะว่างานมันต่างกันระหว่างงานของ Vai ตอนเล่นให้ David Lee Roth กับงานเดี่ยว แต่ที่ผมงงคือ ทำไมคนที่ฟังงาน 80 มาอย่างจริงจังจะรับไม่ได้กับงานเดี่ยวของ Vai ผมคิดว่าพื้นฐานของคนฟังเพลง 80 (ผมหมายถึง Mainstream Metal ยุคนั้นนะ) มาจริงจังมันจะให้เป็นคนที่นิยมชมชอบท่อนโซ่โล่ ซึ่งผมก็คิดว่านี่หมายความว่าคนที่ชอบ Mainstream Metal 80 ก็ต้องชอบงานกีต้าร์ฮีโร่ไปโดยอัตโนมัติ นี่คือความเชื่อที่ผมมีมาโดยตลอด ลองคิดดูตอนนี้มันดูเหมารวมมากๆ เพราะ คิดๆ ดูตอนนี้ผมว่าไม่มีเหตุผลดีอะไรที่จะสรุปว่า คนที่ชอบงาน Hair Band นั้นจะชอบงาน Guitar Hero โดยอัตโนมัติ ดังนั้นผมอาจแปลกใจไปกับเรื่องที่ไม่มีอะไรแปลกเลยก็ได้ ป.ล. โดยส่วนตัวผมเป็นคนที่ฟังโซ่โล่เร็วๆ ไม่รู้เรื่องและไม่เคย Enjoy เลย (ส่วนหนึ่งเพราะผมไปให้ความสนใจภาค Rhythm มากด้วย) ผมจึงมองประเด็นพวกนี้อย่างคนนอกมากๆ ถ้าผมเข้าใจอะไรผิดไปอย่างมหันต์ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : FxxkNoEvil - [ 4 พ.ย. 50 22:07:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คือมันหลายเรื่องมาก เลยขอออกความเห็นแยกเป็นส่วน ๆ นะครับ 1. ผมชอบ Metal ยุค 70 - ต้น80 แต่ผมก็ไม่ชอบอัลบัมเดี่ยวของ Steve Vai รวมถึง joe satiane และคนอื่น ๆ ด้วย ผมรู้สึกมันเน้นฝีมือ, เทคนิค แต่ขาดอารมณ์ มีกีตาร์ 7 สายด้วย (จริง ๆ แม้แต่ Steve Howe ก็ไม่มีอัลบัมเดี่ยวไหนที่ชอบ มีที่เป็นศิลปินเดี่ยวแล้วชอบพอประมาณที่นึกออกคงเป็น Steve Hackett คนเดียวมั้ง Dave Gilmore ก็เฉย ๆ )แต่ที่ออกกับ David Lee Roth ทั้ง 2 อัลบัมแรกชอบ 2. ผมไม่ชอบ Death/Thrash คือไม่ชอบร้องแบบสำราก แต่เรื่องดนตรีหนักเบาไม่เกี่ยง ไม่จำเป็นต้องเป็น Hair Band, Guitar Hero หรือไม่จำเป็นต้องมีบัลลาด ท่อนฮุค หรือเพลงรัก หนัก ๆ แบบพวก Motor Head, Metalica ยุคต้นก็ฟังได้ แต่ไม่ชอบมากเมื่อเทียบกับ Metal 70-ต้น 80 (แต่กับผม อย่าง Bon Jovi ถือว่าแค่ร็อก ไม่ชอบ) 3. Dream Theater ยุค Image & Word ผมชอบ แต่หลัง ๆ เน้นฝีมือและเทคนิคจนฟังแล้วว่ามันกลายเป็น Progressive Metal แล้ว อย่าง Train of Thought นี่ผมว่ามันหนักเกิน Metal บางวงแล้ว (คือนอกจาก Metal แล้วผมเป็นแฟน Progressive Rock ด้วย) 4. ผมซื้อเทปผี Peacock ช่วงยุค 80 คือมันไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้เทปลิขสิทธิ์มีของ WEA, EMI ราคามันคือ 90 บาท แต่มีเฉพาะเทปที่คิดว่าปั๊มแล้วจะมีคนซื้อระดับหนึ่ง ร้านหลัก ๆ ที่ซื้อ JU ที่พันธ์ทิพย์ ราคาม้วนละ 30 บาท ข้างในไม่รายละเอียดอะไร มีปกหน้ากับชื่อเพลง (ลำดับชื่อเพลงกับในเทปไม่ตรงกันก็มี) ส่วนพวกลิขสิทธิ์อาจมีรายละเอียดเพิ่มอีกหน่วยเช่น Credit ต่าง ๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีเนื้อร้อง บางทีผมอยากได้บางอัลบัม ถามเจ๊จูดู แกบอกว่าหมดแล้ว แต่เดี๋ยวเจ๊สั่งให้ก็ได้ สั่ง 10 ม้วน อีก 9 ม้วนไว้รอขายคนอื่น (จำได้ว่าเป็นอัลบัมหนึ่งของ Triumph) หนนึงเคยไปที่โกดังของพีค็อก คือมันเรียงเป็นตั้ง ๆ ซื้อมา 4 ม้วน 100 บางทีซื้อมันอาทิตย์ละเป็น 10 ม้วน สุดท้าย 3 ปีกว่าช่วงเรียน ปวชปลาย ๆ ถึงจบปวส มีเทปผีเป็นพันม้วน มากที่สุดเป็นพีค็อก สำหรับอ๊อกโทปัส ถ้าม้วนไหนมีของพีค็อกจะซื้อพีค็อก ถ้าไม่มีแล้วอยากได้จริง ๆ ถึงซื้ออ๊อกโทปัส ถัดมาก็เป็นของ 501 กับของลิขสิทธิ์ จำได้เคยซื้อเทปลิขสิทธิ์จ่าเป็ปเปอร์ - บีทเทิล ของ EMI กลับมาบ้านมันไม่มีเพลง Day in the Life มันคงยาวเกินจนต้องตัด แต่มันคือเพลงหลักของอัลบัมเลย ถ้าตัดอย่าเอามาขายดีกว่า กับที่ JU บางทีมีแบบอัดมาจากแผ่นเสียงลงเทปแล้วถ่ายรูปปกแผ่นเสียมาปิด พิมพ์ชื่อเพลง จำได้ว่าเคยซื้อมา 2-3ม้วน (ของ Yes) ตอนนี้ทั้งหมดนี้โดนที่บ้านทิ้งไปหมดแล้ว เพราะมาทำงานอยู่ต่างจังหวัด ตอนนี้กลับไปสะสมอีกครั้งในรูปของ CD จุดซื้อที่ง่ายที่สุดคือหาได้ไม่ว่าหายากในเมืองไทยแค่ไหน ผมสั่งจาก Amazon ญี่ปุ่น เสียค่าส่งกับภาษีเอา ราคาซีดีพอ ๆ กับไทย ยิ่งช่วงนี้บาทแข็ง แต่ยอมเสียค่า DHL กับภาษีเอา เค้ามาส่งให้ถึงบ้าน แล้วเก็บค่าภาษีไป จบ ไม่ต้องไปเดินหา (คือบางทีก็สั่งรวมกับหนังสือและ DVD) สรุปแล้ว ผมคงเป็นคนรุ่นเดียวกับคุณ Younger Pat ครับ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 50 18:59:41 จากคุณ : jerry (jerry-t) - [ 7 พ.ย. 50 18:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมซื้อเทปผี Peacock ม้วนละ20 สักพักขึ้นเป็น 25 ร้านที่สะพานเหล้กตอนอยู่ ม.ต้น พวกวง GUNS N' ROSES, SKID ROW, STEVE VAI & ETC. จากคุณ : ตุ๊ต๊ะ - [ 16 พ.ย. 50 17:37:50 A:58.10.0.38 X: ]