ความคิดเห็นที่ 1 PART 0: TIME MACHINE หลังจากที่ชีวิตในช่วงที่ผ่านมามีเรื่องราวต่างๆ นานาผ่านเข้ามามากมายจนยุ่งวุ่นวายอยู่กับหน้าที่รับผิดชอบมากมายหลายต่อหลายอย่าง แต่เมื่อผ่านช่วงเวลายุ่งๆ เหล่านั้นมาได้ ก็ถึงช่วงเวลาที่ผมจะได้พักผ่อนและเติ่มพลังชีวิตให้กับตัวเองบ้างเสียที ชีวิตคนเรานี่มันก็แปลกดี บทจะว่างก็ว่างมากซะเหลือเกิน ช่วงนี้อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันสักเท่าไหร่ ผมก็เลยขอใช้เวลาว่างที่มีอย่างมากมายช่วงนี้พยายามขับไอเดียต่างๆ ที่เคยคิดเอาไว้ว่าอยากจะเขียนออกมา ให้กลายเป็นความจริงเสียที ทำให้ตอนนี้กลายเป็นไม่ว่างขึ้นมาอีกแล้ว เพราะโปรเจ็คเยอะมาก อันไหนตันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าสนุกดีกับการได้นั่งทำอะไรที่เรารู้สึกมีความสุขไปกับมัน ระหว่างที่กำลังนั่งเขียนนู้นเขียนนี่อยู่ก็มีเพลงๆ หนึ่งดังแว่วขึ้นมาจากคอมพิวเตอร์ที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ บทเพลงท่อนแรกนั้นดึงผมให้กลับมานั่งนิ่งอยู่กับที่ ดึงนิ้วที่เคยพิมพ์นู้นนี่ให้เลื่อนห่างออกมาจากคีย์บอร์ด สักพักผมก็ค่อยๆ หลับตาปล่อยให้บทเพลงนั้นดึงผมย้อนกลับเข้าไปในโลกแห่งความฝันของวันวาน เพลงใหม่ของศิลปินที่ผมชื่นชอบและชื่นชมมากที่สุด วันนี้บทเพลงชุดใหม่ของเขาถูกกลั่นกรองออกมาจากหัวใจและสื่อผ่านให้กับคนทุกคนที่รักในบทเพลงของเขาอีกครั้ง บทเพลงรักที่ถูกดัดแปลงให้กลายเป็นภาคต่อของหนึ่งในบทเพลงในตำนานของเขา เพลงๆ แรกที่ถูกนำเสนอ คือบทเพลงที่ดัดแปลงมาจากเพลงแรกที่ทำให้ผมได้รู้จักกับเขาคนนี้ ... บอย โกสิยพงษ์ ... วันนี้... ลิ้นชักแห่งความทรงจำที่ผมเคยกดเก็บมันไว้ในใจเรื่อยมา... ถูกเสียงเพลงที่มีความหมายอย่างมากมายเหลือเกินต่อความทรงจำขับเคลื่อนให้มันค่อยๆ เลื่อนหลุดออกมา ... นานเท่าไหร่แล้วนะ... ตั้งแต่วันนั้นผ่านมาจนถึงวันนี้... ... น่าแปลกที่ความทรงจำเหล่านั้น กลับยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอในความทรงจำ ... มีคนเคยบอกกับผมว่าความทรงจำที่สวยงาม ต่อให้เวลาเลื่อนผ่านไปนานแสนนานแค่ไหน แต่ความทรงจำที่งดงามเหล่านั้นมันจะคงที่ของมันอยู่อย่างนั้นไม่เลือนหายไปไหน วันนี้ผมเชื่อแล้วล่ะ ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้น ... “มันคือเรื่องจริง” ... เก็บเพลงรักนี้... ไว้ให้เธอ... เมื่อวันใดที่เจอะเจอ... ฉันก็พร้อมและยินยอมมอบความรัก และจิตใจ... “ชั่วนิรันดร์”... ************************************ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:10:09 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 14:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 PART 1: FIRST IMPRESSION บทเพลง: รักคุณเข้าแล้ว - Falling in Love ศิลปิน: Boyd Kosiyabong อัลบั้ม: BOYd E.P. (1994) "กานๆ !!!" เสียงตะโกนทักที่คุ้นหูผมอยู่เสมอในวันก่อนนั้นดังออกมาพร้อมๆ กับร่างบางที่คุ้นตาคุ้นใจ ขณะนี้เธอกำลังนั่งอยู่ตรงอีกฝั่งหนึ่งของคันคลองชลประทาน พร้อมกับโบกมือไปมาให้กับผม บนใบหน้าของเธอ ณ วันนั้น ยังคงฉาบแต้มไปด้วยรอยยิ้มหวานที่คุ้นเคย "รอยยิ้ม" ที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของผม ไม่ว่าเวลาจะเลื่อนผ่านไปจากวันนั้นจนถึงวันนี้นานเพียงใดก็ตามที "ฟังอะไรอยู่เหรอ" ผมเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงเนิน Slope ริมคันคลองชลประทานข้างๆ กันกับเธอ ท่ามกลางความเงียบงันของบรรยากาศรอบข้างมีเสียงดนตรีดังแผ่วๆ แว่วออกมาจากหูฟังของเธอ   ผมมองนิ่งไปที่เธอ ซึ่งดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้าตัวจะยังคงอุ่นอิ่มอยู่กับบทเพลงที่ยังคงบรรเลงอยู่อย่างต่อเนื่อง โดยไม่พร้อมที่จะพูดอะไรออกมามากนัก และผมเองก็รู้จักเธอดีมากพอที่จะให้เวลากับเธอได้มีความสุขกับบทเพลงจนเต็มที่ก่อน แล้วเมื่อเธอพร้อมเมื่อไหร่ บทสนทนาของเราจะค่อยๆ เริ่มต้นขึ้นมาเอง ผมหันหน้ามามองจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ ที่ขณะนี้แววตาคู่นั้นกำลังพริ้มตาหลับลง รอยยิ้มบางๆ ที่เลื่อนหลุดออกมาอย่างไม่รู้ตัวนั้น สื่อให้ผมรับรู้ถึงความสุขที่เธอกำลังมีอยู่ ณ เวลานี้ได้เป็นอย่างดี สักพักเสียงเพลงนั้นก็จบลงพร้อมกับแววตาคู่นั้นที่ค่อยๆ ลืมขึ้นมาพร้อมกับเสียงรำพันเบาๆ "เพราะจังเลย" เธอพูดเท่านั้นแล้วก็หันหน้ามาหาผม รอยยิ้มยังคงอาบอิ่มอยู่บนใบหน้าของเธอ สักพักเธอก็หยิบเอาเทปเพลงๆ หนึ่งที่มีแต่กล่องยื่นส่งมาให้กับผม บนปกเทปสีขาวนั้นเขียนชื่ออัลบั้มไว้ว่า "รักคุณเข้าแล้ว Falling in love พร้อมกับชื่อเพลงๆ เดียวกันกับอัลบั้ม สามเพลง สามเวอร์ชั่น นอกนั้นก็มีเพลงชื่อแปลกอย่างคลั่ง กับเพลงชื่อหวานๆ อย่างลมหายใจเบ็ดเสร็จแล้วมีแค่ห้าเพลงเท่านั้นสำหรับเทปม้วนนี้ "ทั้งเทปมีแค่ห้าเพลงเองเหรอ" น้ำเสียงงงๆ ของผมเอ่ยถามกลับไป เพราะรู้สึกแปลกที่เห็นว่าเทปทั้งม้วนกลับมีเพลงเพียงแค่ห้าเพลง แทนที่จะเป็นสิบเพลงอย่างที่ควรจะเป็น "แค่นี้ก็คุ้มแล้วล่ะ คุ้มแล้ว"  แววตาคู่นั้นที่ส่งผ่านมาที่ผมยังคงแลดูอบอุ่น ราวกับว่าเจ้าตัวยังคงอุ่นอิ่มอยู่กับความสุขที่เธอได้รับจากเพลงๆ นี้อย่างมากมายเหลือเกิน จนผมอดแปลกใจไม่ได้ แค่เพลงๆ หนึ่งมันจะทำให้เธอคนนี้มีความสุขได้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ ผมมองภาพเบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้มโดยไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 11:40:25 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:24:53 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:22:22 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:13:39 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 14:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สักพักเมื่อรอจนเครื่องเล่นเทปแบบพกพา หรือที่เรียกกันติดปากมากกว่า ว่า “ซาวเบาว์” ในยุคนั้นให้ทำหน้าที่กรอเพลงจนเสร็จแล้วเธอก็ขยับกายเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น จนไหล่ของเราชนกัน สักพักหูฟังข้างหนึ่งก็ถูกส่งผ่านเข้าไปในหูข้างขวาของผม ส่วนหูฟังข้างซ้าย ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมของมัน หูข้างซ้าย  ข้างเดียวกันกับตำแหน่งหัวใจของเธอ... “กานต้องชอบแน่ๆ เลย” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงกดปุ่มที่ดังขึ้นมาพร้อมๆ กัน สักพักเสียงเพลงใสๆ ด้วยน้ำเสียงของนักร้องที่ผมคุ้นเคย ผมเคยได้ยินเสียงของเขาคนนี้ร้องเพลงมาก่อนในอัลบั้มชุดแรกที่ค่อนข้างจะดังพอสมควรในสมัยนั้น ผมมองไปที่ปกเทปอีกครั้ง เพราะคิดว่าเพลงๆ นี้คงเป็นตัวอย่างเพลงชุดใหม่ของ Modern Dog แต่บนปกเทปนั้นไม่ได้มีชื่อวงที่คุ้นตาปรากฏอยู่บนนั้นแต่อย่างใด จะมีก็เพียงแต่ชื่อที่ผมไม่คุ้นตาเท่าไหร่นักที่เขียนเอาไว้ว่า “BOYd E.P.” พร้อมกับชื่ออัลบั้มที่ผมเห็นตอนแรก “เพลงของใครเหรอเอฟ ไม่ใช่เพลงของ Modern Dog เหรอ” “เปล่า เพลงของพี่บอย โกสิยพงษ์ แต่ให้พี่ป๊อดมาร้องให้เฉยๆ เพราะเนอะ” เธอตอบผมกลับมาโดยที่ยังคงหลับตาพริ้มเช่นเคย ซึ่งเธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เวลาได้ฟังเพลงที่เธอรู้สึกถูกใจ “อือ เพราะดี” ผมไม่ถามอะไรอีก ปล่อยให้เสียงเพลงในท่วงทำนองที่แปลกหู ค่อยๆ ทำหน้าที่สื่อสารตัวตนของมันให้ผมได้รู้จัก และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่ผมได้ทำความรู้จักกับบทเพลงของเขา คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงแนวทางการฟังเพลงของผม และทำให้ผมเติบโตขึ้นมาพร้อมๆ กันกับบทเพลงของเขา ... พี่บอย โกสิยพงษ์... เพลงแรกจบไปพร้อมๆ กับความรู้สึกจากใจจริงว่ามันเพราะแบบแปลกๆ ดี เพราะไม่ใช่แนวดนตรีที่ผมเคยฟังมาก่อน และก่อนที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้นเพลงๆ เดิมแต่ในเวอร์ชั่นใหม่ก็ดังพริ้วออกมาพร้อมกับเสียงทำนองดนตรีบรรเลงก่อนเข้าเพลงที่ผมว่าทำให้เพลงนี้มีเสน่ห์ในแบบที่ผมชอบมากเหลือเกิน แต่ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรออกไป ก็มีเสียงใสๆ เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน “เอฟชอบเวอร์ชั่นนี้นะ ฟังแล้วอบอุ่นดี” น้ำเสียงอุ่นๆ เอ่ยออกมาพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆ ที่ไหล่ของผม เมื่อร่างบางของเธอขยับเอนกายเข้ามาซบอยู่ตรงไหล่ของผม กลิ่นหอมๆ ของผมสีดำยาวสลวยลอยผ่านเข้ามาสู่ประสาทรับรู้ของผมแบบไม่ทันรู้ตัว อีกครั้งที่ผมหันหน้ามองไปที่ใบหน้าที่หลับตาพริ้มอยู่นั้นด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างสุขล้นเหลือเกินในหัวใจ ... แม้ว่าจะรู้ดี ว่าเวลาแห่งความสุขที่เรามีอยู่นั้น มันจะค่อยๆ เริ่มต้นนับถอยหลังไปเรื่อยๆ แล้วก็ตามที... แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:29:58 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 14:27:51 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 14:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพเหตุการณ์บางอย่างที่แทรกผ่านเข้ามาในความทรงจำ ดึงให้รอยยิ้มบางๆ ที่เคยฉาบแต้มอยู่บนใบหน้าของผมเลือนหายไปได้ทีละน้อยๆ แต่สุดท้ายเสียงใสๆ ของคนที่เอนหายซบไหล่ผมอยู่ ก็ฉุดให้ผมกลับมาอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าอีกครั้ง เสียงเพลงที่เธอร้องคลอออกมานั้นดึงรอยยิ้มให้กลับมาฉาบแต้มบนใบหน้าของผมได้... อีกครั้ง ... เก็บเพลงรักนี้... ไว้ให้เธอ... เมื่อวันใดที่เจอะเจอ... ฉันก็พร้อมและยินยอมมอบความรัก และจิตใจ... “ชั่วนิรันดร์”... เก็บใจของฉัน... ไว้ให้นาน... และจะนาน... จวบจนกาลถึงเวลาล่มสลาย... ก็ใจฉันนั้นมีเธอ... และตัวฉันนั้นจะ “รัก” เธอเท่านั้น... ช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างเราทั้งคู่ในวันนั้น อาจจะดูแล้วไม่ต่างจากเหตุการณ์ธรรมดาๆ เหตุการณ์หนึ่งสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับผมช่วงเวลาสั้นๆ ในวันนั้น ยังคงฝังแน่นอยู่ในทุกความรู้สึกและความทรงจำของผมเสมอ เหตุการณ์ในครั้งนั้นเกิดขึ้นในวันอาทิตย์ช่วงปลายปี 2537 ผ่านมาจนถึงวันนี้ ก็ใกล้จะครบรอบปีที่ 13 ในอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนข้างหน้านี้แล้ว แต่ภาพเหตุการณ์ทุกอย่าง ทุกความทรงจำในวันวาน ก็ยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอในความทรงจำของผม และมันก็จะยังคงอยู่ตรงที่เดิมของมันอย่างนั้น ไม่ว่าเวลาจะผันผ่านไปจากวันนี้ อีกเนิ่นนานเพียงใดก็ตามที ...ไม่ว่าวันนี้เธอจะอยู่ที่ไหน... ...ไม่ว่าวันนี้เธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงของใครคนใด... ...แต่ในความทรงจำของผม... ...เธอยังคงเป็นเจ้าหญิงคนเดิมของผม ... ... ตราบกาลนิรันดร์ ... ... " In memory, True love remains ... F O R E V E R " ... ************************************ จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 14:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โพสแค่นี้ก่อนละกันครับ เดี๋ยวยาวไปจะไม่มีคนอ่าน ตอนนี้เรียบเรียงเรื่องราวจากความทรงจำมาได้หลายตอนแล้วเหมือนกันครับ แล้วจะทยอยๆ โพสให้อ่านกันเรื่อยๆ ครับผม ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านและเยี่ยมเยียนในกระทู้นี้ด้วยครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 14:18:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นรูปแล้วคิดถึงเมลเบิร์นจัง.. จากคุณ : แว๊บบบ - [ 27 พ.ย. 50 14:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อีกๆ รออ่าน ชอบๆ โหวต +1 ให้จากใจครับ จากคุณ : น้าวัชร-จัดให้ - [ 27 พ.ย. 50 15:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 1 vote from me krub :) จากคุณ : ponnini - [ 27 พ.ย. 50 15:59:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 T  T  นึกถึงสมัยเรียนเหมือนกันครับ จากคุณ : Keepfresh - [ 27 พ.ย. 50 16:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านค่ะ  ^ ^ จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ 27 พ.ย. 50 16:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านค่ะ จากคุณ : ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ - [ 27 พ.ย. 50 16:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วนึกถึงเพลงของ bakery ที่เข้ามาผูกพันในความทรงจำ ทุกๆช่วงเวลาในชีวิต เพลงของ bakery เป็นเพลงที่ทำให้มีความทรงจำดีๆ ในชีวิตมากมาย รออ่านต่อนะคุณ Mr.Forever จากคุณ : คิดถึงความทรงจำเก่าๆ (ultra_auy) - [ 27 พ.ย. 50 16:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้โห12ปีมาแล้วนะนั่น! ตอนนั้นยังอยู่แค่ ป.6 เอง มีคนให้เทป มา1 ม้วน  พี่บอย อัลบั้ม Rhythm & Boyd แม้ว่าเรื่องราวระหว่างผู้ให้กับผู้รับจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่บทเพลงยังคงงดงามเป็นอมตะเสมอ bakerry never die!                       * I luv Bakerry* จากคุณ : P i n k y S m u R F - [ 27 พ.ย. 50 17:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แว๊บบบ - Melbourne ยังอบอุ่นและน่าอยู่เหมือนเดิมเลยครับ  เพราะอย่างนี้แหละ ผมถึงทำใจให้เก็บข้าวเก็บของกลับเมืองไทยไม่ได้เสียที ^^ น้าวัชร-จัดให้ - ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ช่วยโหวต แฮ่... ponnini - ขอบคุณมากครับที่แวะเข้ามาอ่านและมาโหวต ^^ Keepfresh - เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับสมัยเรียนนะครับ เพราะตอนนี้แม้ว่าจะย่างเข้าสู่ปีที่ 13 แล้วก็ตามที แต่คนเขียนก็ยังคงหนุ่มแน่นเหมือนเดิม ฮ่า... หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - งั้นก็รออ่านต่อได้เลยครับ กำลังจะโพสตอนที่สองแล้ว ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ - ได้เลยครับ เดี๋ยวจัดที่นั่งพิเศษให้เลยนะ จะได้ไม่ลุกหนีไปไหนซะก่อน ultra_auy - รับรองว่ากระทู้นี้จะทำให้ความทรงจำของคุณกลับมาอีกแน่นอนครับ  สำหรับผมเพลงของ Bakery ยังมีความหมายเสมอ หยิบมาฟังเมื่อไหร่ ก็เห็นภาพความทรงจำเก่าๆ เยอะแยะไปหมดเลย P i n k y S m u R F - นานแล้วเนอะ อีกไม่กี่วันก็จะครบรอบปีที่ 13 แล้ว  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาจะผ่านไปไวขนาดนี้ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าคนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่เคยมีร่วมกันในวันวานจะเปลี่ยนแปลงไปจากวันนั้นมากน้อยแค่ไหน แต่ภาพความทรงจำที่แสนดีในวันวาน มันก็ยังเรียกรอยยิ้มจากเราได้เสมอเลยเนอะ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 17:40:27 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 17:38:21 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 17:38:21 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 PART 2: PRINCESS บทเพลง:  เจ้าหญิง – Princess ศิลปิน:  Boyd Kosiyabong อัลบั้ม:  Rhythm & BOYd (1995) ช่วงต้นปี 2538 เป็นช่วงที่ผมใช้เวลาส่วนมากในการปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ๆ จากที่เคยเป็นเด็กนักเรียนมัธยมต้นทั่วๆ ไป ที่ใส่กางเกงขาสั้นสีน้ำเงิน กับเสื้อนักเรียนสีขาว แต่เพราะความตั้งใจที่ไม่มากพอของตัวเอง จึงทำให้ผมไม่สามารถสอบเข้าเรียนต่อในระดับมัธยมปลายที่โรงเรียนเดิมที่เคยเรียนมาตั้งแต่ชั้นประถมได้ ดังนั้นผมจึงต้องเปลี่ยนสถานภาพจากนักเรียนมัธยมต้นมงฟอร์ต มาเดินบนอีกเส้นทางสายหนึ่งที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันมากพอสมควร   กับที่เรียนแห่งใหม่ของผม ... “เทคนิคเชียงใหม่” ... ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องเปลี่ยนจากชุดนักเรียนมัธยมทั่วไปมาเป็นเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้ม อย่างที่นักเรียนเทคนิคทั่วไปใส่กัน ซึ่งมันก็ดูเท่ห์ไม่หยอกเลยเหมือนกันหากจะเทียบกันกับชุดนักเรียนมัธยมทั่วไป แต่คงเพราะความผิดหวังส่วนตัวที่ผมไม่สามารถสอบเข้าเรียนในระดับมัธยมปลายได้ อย่างที่เคยสัญญาไว้กับคนที่ผมรักมากที่สุด และเพื่อนอีกคนที่ผมสนิทมากที่สุดได้ ดังนั้นแทนที่เราสามคนจะได้มีโอกาสเรียนที่เดียวกัน แต่เพราะผมคนเดียวที่ทำให้ความหวังที่สวยงามเหล่านั้นพังทลายไปอย่างไม่มีทางแก้ไขใดๆ ได้ สุดท้ายในวันนี้ผมก็กลายเป็นนักเรียนปวช.ที่เทคนิคเชียงใหม่ ส่วนเอฟ และเพื่อนสนิทที่สุดของผมอีกคนที่ชื่อฟ้า ก็ยังคงเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิม และด้วยหลักสูตรการเรียนที่แตกต่าง ทำให้เราสามคนไม่สามารถพบเจอกันได้บ่อยๆ เหมือนอย่างเคย เพราะการเรียนพิเศษช่วงเสาร์อาทิตย์ ที่ก่อนหน้านั้นเคยเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เราสามคนได้มาพบเจอกัน ในวันนี้เหตุผลเหล่านั้นมันก็เลือนหายไปพร้อมๆ กันกับหลักสูตรการศึกษาที่แตกต่าง ด้วยเหตุนี้เราสามคนจึงค่อยๆ ห่างกันออกมาเรื่อยๆ จะพบเจอกันได้บ้างก็เพียงแค่ช่วงวันเสาร์อาทิตย์ ที่เรายังคงไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเสมอๆ และในช่วงเย็นๆ ของวันอาทิตย์ที่เอฟและฟ้าไม่มีเรียนพิเศษในช่วงเย็นเหมือนวันอื่นๆ เพียงเท่านั้น ส่วนในช่วงตอนเย็นของวันธรรมดานั้นผมไม่ค่อยไปพบกับเธอเหมือนเมื่อก่อนสักเท่าไหร่นัก เพราะผมรู้สึกแย่กับการได้เห็นเราสามคนในเครื่องแบบที่แตกต่าง ทั้งๆ ที่มันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้นหากว่าผมไม่ประมาทและประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินกว่าความเป็นจริง อีกทั้งผมไม่แน่ใจด้วยว่าเครื่องแบบของผมจะนำเรื่องไม่คาดคิดบางเรื่องให้เกิดขึ้นกับทั้งคู่หรือเปล่า เพราะผมไม่มีทางทราบเลยว่าเพื่อนร่วมวิทยาลัยทั้งหลาย ได้ไปสร้างเรื่องหรือก่ออริไว้กับใครที่ไหนบ้าง ดังนั้นมันควรจะดีกว่าหากว่าผมจะห่างพวกเธอออกมาในเวลาที่ยังสวมใส่เครื่องแบบนี้อยู่ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 14:55:42 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 “กาน เพลงพี่บอยชุดเต็มออกแล้วนะ ซื้อมาฟังหรือยัง” คำถามน้ำเสียงสดใสจากคนปลายสายโทรมาหาผมตั้งแต่ในวันแรกที่อัลบั้มเต็มของศิลปินที่เธอเฝ้ารอมาตลอด ออกวางแผงในวันที่ 19 มกราคม 2538 และดูเหมือนว่าเธอจะชอบเพลงชุดนี้มากเหลือเกิน “ยังไม่ได้ซื้อเลย เป็นไงบ้างล่ะ เพราะมั้ย” “เพราะมากๆ เลยล่ะ ทุกเพลงด้วย งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เอฟซื้อให้กานแล้วเอาไปให้ที่เทคนิคนะ” เจ้าของเสียงใสหยิบยื่นข้อเสนอที่ทำเอาผมได้แต่นิ่งอึ้ง แต่ก็ทำได้ไม่นานต้องรีบบอกปัดไป “อย่าเลย แถวๆ นี้ไม่ค่อยน่ามานักหรอก พวกปากไม่ดีมันเยอะ เดี๋ยวยัยฟ้ามันจะองค์ลงเอาซะเปล่าๆ” “งั้นเราจะได้เจอกันวันไหนล่ะ” น้ำเสียงที่เริ่มเบาบางลงเอ่ยถามออกมา คำถามของเธอทำเอาผมรู้สึกใจสั่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย อยากเจอนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอ แต่ผมก็ไม่สามารถบอกเหตุผลที่ผมเก็บซ่อนเอาไว้ให้กับเธอรับรู้ได้อย่างที่มันควรจะเป็น “เอาไว้วันอาทิตย์ก็แล้วกันนะ อีกไม่กี่วันเองนี่นา” คำตอบของผมเรียกบรรยากาศเงียบงันเข้ามาครอบคลุมไว้วูบหนึ่ง ก่อนที่คนที่ปลายสายจะตอบรับกลับมาด้วยถ้อยคำสั้นๆ และพยายามชวนคุยเรื่องอื่นแทน เราคุยกันอีกสักพักก่อนจะวางสายไป ผมวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกมานั่งเล่นตรงม้าหินขัดหน้าบ้าน คืนนี้ท้องฟ้าด้านบนดูจะมีดวงดาวน้อยใหญ่กระพริบแสงพราวพร่าง จนผืนฟ้ากว้างเบื้องบนดูไม่ได้เงียบเหงามากอย่างที่มันเคยเป็น แต่ทำไมนะ... ทำไมวันนี้ผมถึงได้รู้สึกเหงาภายในหัวใจได้อย่างมากมายจนบอกไม่ถูก จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:38:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพของเอฟที่ยืนนิ่ง ก่อนที่หยดน้ำตาจะค่อยๆ เอ่อปริ่มจนรินไหลออกมาหน้าบอร์ดประกาศรายชื่อของนักเรียนที่สอบผ่านเข้าไปเรียนต่อในระดับมัธยมปลายของโรงเรียนมงฟอร์ต ที่ ณ วันนั้นไม่มีรายชื่อของผมอยู่ในนั้น จนถึงวันนี้ภาพๆ นั้นก็ยังคงแจ่มชัดอยู่เสมอในความทรงจำของผม วันนั้นเธอบอกกับผมด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า “ไม่เป็นไรนะกาน ไม่เป็นไร” ผมในวันนั้นทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าส่งรอยยิ้มบางๆ กลับไป ผมพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่ยืนมองผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด ที่พยายามปลอบใจผมด้วยทั้งๆ ที่บนใบหน้าของเธอนั้นยังคงปริ่มเปื้อนไปด้วยทางผ่านของหยดน้ำตา ที่เอ่อไหลออกมาพร้อมๆ กับความฝันที่เคยวาดฝันกันเอาไว้ก่อนนั้น ที่สุดท้ายแล้วมันต้องพังทลายลงไปเพียงเพราะผมคนเดียว จากนั้นเอฟและฟ้าก็ไม่ได้ยื่นเอกสารรายงานตัวใดๆ ทั้งคู่ตัดสินใจกลับไปเรียนต่อที่โรงเรียนเดิมของเธอทั้งคู่ ในขณะที่ผมในวันนั้นเหมือนคนที่ไร้หลัก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมควรจะทำอย่างไร เดินไปทางไหน เนื่องด้วยเส้นทางฝันที่ผมเคยวาดหวังเอาไว้ ผมสะดุดมันล้มเพียงแค่ในก้าวแรกที่ก้าวเดิน ภาพของใครอีกคนแทรกผ่านเข้ามาในความทรงจำ ชายหนุ่มวัยเกือบสี่สิบปี รูปร่างภูมิฐาน วันนั้นเขานัดผมให้ไปพูดคุยกับเขาที่บ้านของเอฟ ใช่แล้วครับผู้ชายคนนั้นก็คือพ่อของเอฟนั่นเอง ในวันนั้นที่ผมได้รับโทรศัพท์นัดหมาย ผมนึกภาพของพ่อที่หวงลูกสาวเหมือนในละครที่เคยดูมา และผมก็ตั้งใจเอาไว้อย่างหนักแน่นว่าต่อให้โดนด่าหรือว่าถูกใช้กำลังอย่างไรก็ตามที แต่ผมจะไม่มีวันยอมถอยออกมาจากจุดที่ผมยืนเด็ดขาด เพราะผมเชื่อมั่นในความรักที่ผมมี แม้ใครต่อใครจะรู้สึกในแง่ลบอย่างไรก็ตามที วันนั้นไม่มีเหตุการณ์แบบที่ผมกังวล ไม่มีคำดุด่าหรือขู่บังคับให้ผมเดินถอยไปจากลูกสาวของเขา ผมเห็นเพียงภาพของชายหนุ่มที่มีบุคลิกที่น่าเคารพมากคนหนึ่ง และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับพ่อของเอฟ คนที่ผมมักจะเห็นเสมอเพียงแค่ภาพของเขาเวลาที่เอฟเอารูปในวันเก่าๆ มาโชว์ให้ผมดู พ่อของเอฟเป็นนักเศรษฐศาสตร์ ที่ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาให้กับบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในอังกฤษ ดังนั้นจึงไม่สามารถกลับมาที่เมืองไทยได้บ่อยนัก เพราะงานที่ค่อนข้างรัดตัว แต่ในวันนั้นเขาบินมาที่เชียงใหม่โดยไม่บอกให้ลูกสาวของเขาได้รับรู้ มีเพียงแค่ผมและญาติผู้ใหญ่ของเอฟเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ คำพูดกล่าวทักทายก่อนจะไถ่ถามความเป็นไปในเรื่องราวต่างๆ ของผม ซึ่งผมก็พูดออกไปตามความเป็นจริง บรรยากาศการพูดจาในวันนั้นทำให้ผมอดดีใจไม่ได้ ว่าพ่อของเอฟคงค่อนข้างจะเป็นคนเปิดกว้าง และอาจจะให้โอกาสกับผมได้พิสูจน์ความรู้สึกที่ผมมีต่อลูกสาวของเขาโดยไม่กีดกันอย่างที่ผมเคยกังวลก่อนหน้า แต่สิ่งที่ผมคิด... ก็ไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น... แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 14:56:24 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 17:40:13 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:39:32 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “แล้วตอนนี้วางเส้นทางชีวิตไว้หรือยังล่ะ ว่าหลังจากจบมัธยมต้นแล้วจะไปทางไหนต่อไป” คำถามนั้นไม่ได้ทำให้ผมตกใจมากสักเท่าไหร่นัก เพราะผมเองก็เตรียมตัวตอบคำถามแนวๆ นี้ไว้แล้วเหมือนกัน “หลังจากจบม.สามแล้ว ผมก็จะสอบเข้าเรียนต่อระดับมัธยมปลายที่มงฟอร์ตครับ จากนั้นก็เรียนต่อที่มช. ผมอยากจะเป็นวิศวกรโยธาเหมือนพ่อของผมครับ” “วิศวกรโยธาเหรอ ก็ดีนะ แต่เท่าที่ผมเคยวิเคราะห์กระแสเศรษฐกิจของเมืองไทยเอาไว้ ตอนนี้ค่อนข้างอันตรายเหมือนกันนะ ฟองสบู่มันโตมากเกินไป แต่ถ้ามันคืออาชีพที่คุณเองอยากจะทำ มันก็ไม่ผิดอะไร” ผมในวันนั้นไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเขามากนัก ฟองสบู่มันคืออะไร แล้วมันเกี่ยวยังไงกับอาชีพของผม แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป “คุณมีน้องสาวใช่ไหม อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” “มีครับ น้องผมห่างจากผมสิบปี ตอนนี้พึ่งสี่ขวบเองครับ” “ผมมีลูกสาวเพียงแค่คนเดียว จริงๆ อยากมีน้องให้เอฟเขาอีกคน แต่ว่าร่างกายของแม่เอฟเขาไม่ค่อยแข็งแรงมากเท่าไหร่ เราเลยทำอย่างที่เราต้องการไม่ได้” แววตาคู่นั้นหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกาแฟเบื้องหน้าขึ้นมาจิบ สักพักเขาก็ส่งรอยยิ้มบางๆ มาที่ผม พร้อมกับพูดในคำพูดที่ถึงวันนี้ผมยังจำถ้อยคำเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนไม่ลืมเลือน “ความรักเป็นสิ่งที่ดีและก็สวยงามนะ แต่มันจะสวยงามและเดินตามเส้นทางที่ดีได้ หากมันเกิดขึ้นภายใต้กรอบเวลาที่เหมาะสมระหว่างที่คนทั้งคู่พร้อมที่จะรับผิดชอบซึ่งกันและกัน สิ่งที่ผมพูดออกไปในวันนี้คุณอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่น้องสาวของคุณโตขึ้น คุณจะเข้าใจความรู้สึกของผมมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าความห่วงใยที่เรามีให้กับเขานั้นมันมากมายแค่ไหน และมันไม่ง่ายเท่าไหร่หรอกนะ ที่จะไว้ใจได้ว่าจะมีใครสักคนที่จะเข้ามาดูแลคนที่เราห่วงใยมากที่สุดในชีวิตได้มากพอที่เราจะวางใจในเขาคนนั้นได้” “แล้วผมต้องทำยังไงละครับ” ผมทำตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่าคำถามสั้นๆ คำพูดที่เต็มไปด้วยเหตุผลเหล่านั้น ทำให้ผมได้แต่นั่งนิ่ง ไม่สามารถเอ่ยขัดอะไรออกไปได้เลยแม้แต่น้อย “แสดงให้ผมห็นสิ ว่าคุณมีความพร้อมมากพอที่ดูแลเอฟได้โดยไม่ทำให้ผมต้องกังวล ตอนนี้ก็เริ่มจากยืนยันให้ผมเห็นอย่างเป็นรูปธรรมก่อน ว่าเส้นทางชีวิตที่คุณวาดฝันไว้ คุณทำมันได้จริงๆ ไม่ใช่ปล่อยให้มันเป็นได้เพียงแค่เส้นทางฝันที่เกิดขึ้นได้เพียงแค่ตอนคุณหลับตาเพียงเท่านั้น” “ผมทำอย่างที่ผมพูดได้แน่นอนครับ” “แล้วถ้าคุณทำไม่ได้ล่ะ” “ถ้าผมทำไม่ได้ผมก็พร้อมที่จะยอมรับการตัดสินใจของคุณน้าครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่ผมมักจะมีมันเต็มเปี่ยมอยู่ในใจเสมอๆ โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดสุดท้ายของผมในวันนั้น สุดท้ายมันจะกลายเป็นบ่วงที่มารัดผมไว้ในอีกไม่กี่เดือนต่อมา วันนั้นบทสนทนาระหว่างผมกับพ่อของเอฟจบลงตรงนั้น พร้อมกับคำยืนยันของผม ว่าผมจะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าผมทำในสิ่งที่ผมพูดได้ วันนั้นผมเดินกลับออกมาด้วยรอยยิ้ม เรื่องราวต่างๆ ดูเหมือนว่ามันจะง่ายกว่าที่คิด หลังจากนั้นผมก็เอ่ยชวนให้เอฟกับฟ้าสอบเข้าเรียนต่อระดับมัธยมปลายที่มงฟอร์ตด้วยกัน เพื่อที่หลังจากนั้นเราจะได้เรียนด้วยกัน และอยู่ด้วยกันได้บ่อยกว่าที่เคยเป็นมา นอกจากนั้นผมยังพูดถึงเส้นทางฝันที่ผมคิดเอาไว้ให้ทั้งคู่ฟังด้วย ฟ้าดูเหมือนว่าจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นัก กับอาชีพวิศวกรโยธาที่ผมพูดถึง เพราะเธอบอกว่าผมไม่เหมาะที่จะทำงานสายนั้นหรอก แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของผมได้ เพราะนั่นคือเส้นทางที่ผมเลือกแล้วตั้งแต่ในวันนั้น ว่ามันจะเป็นเส้นทางที่พาผมไปหาสิ่งที่เรียกว่า “ความพร้อม” ได้ดีที่สุด แต่สุดท้ายผมก็เป็นคนที่ทำให้ทุกอย่างพลิกผันไปในทิศทางตรงกันข้ามทุกอย่างกับที่ผมคาดไว้ ผมสอบคัดเลือกเข้าเรียนต่อในระดับมัธยมปลายไม่ติดทั้งๆ ที่ผมมีโอกาสถึงสองครั้งในการสอบ แต่ผมก็พลาดทั้งสองครั้ง ด้วยความประมาท อันเนื่องมาจากการประเมินความสามารถของตัวเองสูงจนเกินไป วันนั้นเอฟและฟ้าสอบติดทั้งคู่ มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่สอบไม่ติด วันที่ควรจะเป็นวันที่เราทั้งสามคนมีความสุขที่สุดและมีโอกาสเดินตามเส้นทางฝันที่ผมเคยคาดคิด วันนั้นมันจบลงพร้อมกับหยดน้ำตาของเอฟที่รินไหลออกมา ... วันนั้นเป็นครั้งแรก ที่ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากที่สุด ... แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 17:43:05 จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากนั้นมาผมปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเรียบเรื่อย ไม่สนใจหาที่เรียนต่อเป็นเรื่องเป็นราวสักเท่าไหร่นัก ที่คิดเอาไว้ตอนนั้นก็อาจจะสอบเข้าเรียนต่อที่ยุพราช แล้วพยายามเรียนให้เต็มที่เพื่อที่จะสอบเข้าเรียนต่อที่มช. ในสาขาที่ผมคิดฝันเอาไว้ให้ได้ แม้ว่าเส้นทางฝันมันจะสะดุดบ้าง แต่มันก็ยังไม่ถึงกับลอยห่างไปจากผมสักเท่าไหร่นัก หากความผิดหวังจากการสอบเข้าเรียนต่อกลับเป็นบาดแผลลึกที่ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวและไม่มั่นใจในตัวเอง ผมกลัวว่าผมจะสอบไม่ติดอีก ผมกลัว... กลัวว่าผมจะทำให้คนที่ผมรักมากที่สุด ต้องเสียใจและร้องไห้ให้กับผมอีก หลังจากวันนั้นเอฟถามผมว่าผมจะทำอย่างไรต่อ ผมในวันนั้นที่สมองตื้อๆ นึกอะไรไม่ค่อยออกมากนัก สุดท้ายก็ตอบไปงั้นๆ ว่าอาจจะสอบที่ยุพราช หรือไม่ก็อาจจะเลือกเรียนต่อสายอาชีพที่เทคโน ผมพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร กะว่าตอบไปเพื่อให้คนถามรู้สึกสบายใจเท่านั้น ว่าผมไม่ได้เคว้งคว้างมากอย่างที่เธอกังวล ผมรู้จากฟ้าว่าหลังจากวันนั้นที่ผมสอบไม่ติด เอฟวิ่งวุ่นมองหาทางออกให้กับผมจนวุ่นไปหมด เธอเข้าไปติดต่อสอบถามกับทางยุพราชและเทคโน เกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆ ไม่ว่าจะวันสมัครสอบ,เอกสารที่ต้องเตรียม รวมไปถึงรายละเอียดอื่นๆ เช่นหนังสือเตรียมสอบของทั้งสองที่ อาทิตย์ต่อมาเอฟเดินมาหาผมที่โรงเรียนกวดวิชาที่เราเรียนอยู่ด้วยกัน พร้อมเอกสารและหนังสือสามสี่เล่ม แววตาของเธอไม่มีร่องรอยของความเศร้าหลงเหลืออยู่แล้ว แต่ในความรู้สึกของผม ผมยังมองเห็นและยังจดจำภาพของเธอในวันนั้นได้อย่างไม่มีวันลืมเลือน “กานเอฟไปถามที่เทคโนแล้วนะ แต่เขาบอกว่าระดับปวช. เขาไม่ได้เปิดสอนแผนกวิชาช่างก่อสร้างแล้ว กานต้องสอบที่เทคนิคก่อน แล้วจากนั้นพอจบระดับปวช.แล้ว ก็ค่อยเข้าเรียนต่อ ปวส. ที่เทคโน” เอกสารและรายละเอียดต่างๆ มากมายถูกวางและกางอธิบายให้ผมรับรู้รับฟัง ผมมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก สิ่งต่างๆ ที่เอฟอธิบายมานั้นไม่ได้เข้าหัวผมเลยแม้แต่น้อย ยิ่งมองดูภาพที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที วันนั้นผมกลับบ้านพร้อมเอกสารและหนังสือที่เอฟให้ผมมา ผมตัดสินใจกางใบสมัครของทั้งสองที่ออกมาเทียบกัน ระหว่างยุพราชฯ กับเทคนิคเชียงใหม่ ผมนั่งประเมินความสามารถของตัวเองอย่างจริงจัง โยนทิ้งความประมาทต่างๆ ที่เคยมีทิ้งไป สุดท้ายผมก็เลือกเส้นทางที่ผมเชื่อว่าผมจะเดินห่างออกมาจากความผิดหวังได้ดีที่สุด ผมเลือกสมัครสอบที่เทคนิคเชียงใหม่ เพราะเชื่อว่ามันน่าจะรับประกันได้ ว่าผมคงจะสอบติดอย่างแน่นอนเมื่อมองดูจากหนังสือสรุปแนวข้อสอบเก่าๆ แล้ว ผมเชื่อว่าผมน่าจะทำได้ง่ายกว่าการสอบเข้าเรียนต่อที่ยุพราช โชคดีที่ทางบ้านของผมไม่ได้บังคับผมเท่าไหร่นักในเรื่องของการเรียน พ่อของผมเปิดโอกาสให้ผมได้เลือกเส้นทางที่ผมคิดว่าเหมาะกับตัวเองมากที่สุดด้วยตัวเอง โดยไม่ได้บังคับเลยว่าจะต้องเป็นวิศวกรเหมือนท่าน มีเพียงแต่คำกำชับว่าตัดสินใจแล้วต้องพยายามให้เต็มที่ อย่าพลาดให้บ่อยครั้งจนเกินไป ผมรับคำและหลังจากวันนั้นมา ผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือและเตรียมตัวสอบมากขึ้นกว่าตอนที่ผมจะสอบคัดเลือกเข้ามงฟอร์ตเสียอีก นั่นเพราะผมรู้ดีว่าครั้งนี้ผมพลาดไม่ได้อีกแล้ว ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจและเสียน้ำตาให้กับผมอีกแล้ว จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมสอบติดที่เทคนิคเชียงใหม่อย่างที่คิดเอาไว้ แต่ผมกลับไม่รู้สึกดีใจมากสักเท่าไหร่นัก เพราะผมรู้ดีว่าเส้นทางที่ผมเลือกเดินอยู่นี้ แม้สุดท้ายแล้วจะมีโอกาสอยู่บ้างที่จะพาให้ผมไปถึงจุดหมายที่ผมเคยวาดฝันเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามที มันก็ไม่ใช่เส้นทางที่ผมเคยพูดและรับปากกับใครบางคนเอาไว้ และดูเหมือนว่านับจากวันนั้น ผมจะพาตัวเองให้เดินห่างออกมาจากสิ่งที่เรียกว่า “ความพร้อม” มากขึ้นทีละนิดๆ ไม่กี่อาทิตย์หลังจากที่ผมลงทะเบียนมอบตัวที่เทคนิคเชียงใหม่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่ผมไม่อยากคุยกับเขามากที่สุด นั่นเพราะผมไม่สามารถทำตามที่ผมเคยได้รับปากเอาไว้กับเขาได้ และผมก็พลาดตั้งแต่ก้าวแรกที่ผมก้าวเดิน แต่สุดท้ายวันนั้นเขาก็โทรมาหาผม “พ่อของเอฟ” วันนั้นพ่อของเอฟนัดผมไปคุยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าครั้งนี้เขากลับมาโดยไม่ได้บอกใครอีกเช่นเคย และผมก็รับปากกับเขาแล้ว ว่าผมจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังไม่ว่าจะด้วยเหตุผลและสาเหตุใดก็ตามที วันนั้นผมพูดอะไรไม่ได้มากนัก ได้แต่นิ่งฟัง เพราะผมรู้ดีว่าตัวเองในวันนั้นหมดโอกาสแล้วที่จะต่อรองใดๆ “อีกสองปี ผมคงต้องรับเอฟกลับไปเรียนต่อที่อังกฤษนะ เพราะมันคงดีกับอนาคตของเขามากกว่าหากได้ไปเรียนต่อที่นั่น ช่วงนี้ถ้าหากเป็นไปได้ผมอยากให้คุณค่อยๆ ห่างจากเอฟออกมาทีละน้อยๆ นะ จะได้ไม่รู้สึกลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย บางทีคุณอาจจะยังไม่พร้อมพอที่จะผูกผันกันมากเกินกว่าความเป็นเพื่อน” คำพูดเหล่านั้นฟังดูเต็มไปด้วยเหตุและผลจนผมไม่สามารถเอ่ยขัดอะไรออกไปได้เลยแม้แต่น้อย “ผมไม่ได้ปิดโอกาสคุณ หรือบอกว่าอย่ามายุ่งกับลูกสาวของผมอีกอะไรทำนองนี้หรอกนะ ขอเพียงแค่คุณเข้าใจว่าตอนนี้คุณเองก็ยังมีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบ อย่างน้อยก็ต้องรีบกลับมาเดินบนเส้นทางที่คุณเคยบอกผมเอาไว้ให้ได้ก่อน แล้วถ้าวันไหนคุณรู้สึกว่าคุณสามารถกลับมายืนยันกับผม ได้ว่าคุณพร้อมมากพอที่จะดูแลลูกสาวของผม ผมจะหยิบยื่นโอกาสนั้นคืนให้กับคุณอีกครั้ง ภายใต้เงื่อนไขที่ผมเห็นว่าคุณมี “ความพร้อม” ที่เป็นรูปธรรมมากเพียงพอ” เสียงนั้นเงียบไปพร้อมกับกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าแผ่นเล็กๆ ที่ยื่นส่งผ่านมาให้กับผม “นี่คือเบอร์ติดต่อของผมที่อังกฤษ เก็บไว้ให้ดี วันไหนก็ตามที่คุณเดินเข้าใกล้สิ่งที่ผมบอกกับคุณไว้ โทรมาหาผม แล้ววันนั้นเราค่อยคุยกันอีกครั้ง” ผมยื่นมือไปรับนามบัตรนั้นไว้ด้วยแววตาที่หม่นลงจนสังเกตได้ไม่ยากนัก แน่นอนว่าพ่อของเอฟเองก็มองเห็นความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากสีหน้าของผมได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มบางๆ ของเขาเลื่อนหลุดออกมาพร้อมกับบทสนทนาสุดท้ายระหว่างเราในวันนั้น “รักแท้น่ะ ต่อให้ต้องห่าง หรือต้องแยกกันไปไกลสักแค่ไหน ถ้าความรักนั้นมันอยู่จริง มันก็จะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน เว้นแต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” แต่มันคือความรู้สึกบางอย่างที่ใกล้เคียงกันที่เรียกว่า “ความหลง” ให้เวลากับตัวเองแล้วถามตัวเองให้ดีระหว่างนี้ก็แล้วกันนะ ว่าความรู้สึกที่คุณรู้สึกอยู่นี้มันคืออะไรกันแน่ มันคือความรักที่พร้อมจะหยุดนิ่งอยู่กับคนที่เราเลือกที่จะรักอย่างไม่เปลี่ยนแปลง หรือเป็นได้เพียงแค่ความหลงไหลชั่วครั้งชั่วคราว ที่ผ่านเข้ามาเพียงเพื่อที่จะผ่านพ้นเลยไป” “รู้ไหมทำไมผมถึงตั้งชื่อลูกสาวของผมว่า “เอฟ” เพราะเธอคือสิ่งที่วิเศษที่สุดที่เกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ไงล่ะ fantastic สำหรับผมเธอคือคนที่สำคัญที่สุด เธอคือ “เจ้าหญิง” สำหรับผมเสมอไม่ว่าเวลาจะพ้นผ่านไปจากวันนี้เนิ่นนานเพียงใดก็ตามที” ผมนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองดูร่างสูงโปร่งเบื้องหน้าค่อยๆ ลุกเดินห่างออกไปจนลับหายไปจากสายตา ************************************ จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กล่องเทปสีขาวที่ถูกยื่นส่งมาให้ผมพร้อมด้วยรอยยิ้มนั้น ดึงรอยยิ้มของผมให้เลื่อนหลุดออกมาได้ไม่ยากนัก สักพักเราก็ทรุดกายลงนั่งไม่ห่างจากจุดที่ผมเคยนั่งฟังเพลงกับเธอครั้งก่อนสักเท่าไหร่นัก เราหันหลังพิงกันก่อนจะปล่อยให้บทเพลงหวานที่ไพเราะมากมายค่อยๆ เลื่อนไหลออกมา ผมหยิบปกเทปขึ้นมามองดูรายชื่อเพลงในอัลบั้มนั้นผ่านๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับชื่อของเพลงๆ หนึ่ง ... “เจ้าหญิง” ... ระหว่างนั้นเพลงอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามาไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับผมมากสักเท่าไหร่นัก ระหว่างที่รอผมนั่งอ่านเนื้อเพลงเจ้าหญิงไปพลางๆ เพื่อที่จะได้รู้ว่าเนื้อหาของเพลงๆ นี้เกี่ยวกับอะไร และเมื่อได้อ่านผมก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น ว่าจากนี้ไป ในทุกครั้งที่ผมได้ฟังเพลงๆ นี้ ผมจะนึกถึงแต่เธอคนนี้เพียงเท่านั้น ... เจ้าหญิงของผม ... เธอคือนางฟ้าที่เดินเข้ามากลางหัวใจ... เติมความสดใสให้กับชีวิตที่มืดมน... เปลี่ยนแปลงความรักที่มีแต่ความหมองหม่น... เปลี่ยนชีวิตที่เคยสับสน... ของคนที่ร้าวราน... เพราะเธอได้เข้ามาเปลี่ยนหัวใจ... ที่เคยอ่อนล้าให้มีหวัง... ขอให้ค่ำคืนนี้มีแต่เรา... อยู่เคียงใต้แสงดาว... และมีความรักให้กันและกัน ให้เธอเป็นดัง “เจ้าหญิง” ในใจฉัน... และจะมีเธอเท่านั้น... ที่มีค่า... สูงเกินกว่า... จะหาคำมาอธิบาย... ไม่นานนักบทเพลงที่ผมเฝ้ารอก็มาถึง บทเพลงที่ลงตัวทั้งท่วงทำนองและเนื้อหา บทเพลงที่เรียกหยดน้ำใสให้เอ่อปริ่มออกมาตรงขอบตาของผมได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ในครั้งแรกที่ได้ยิน ผมขยับมือของผมไปสัมผัสฝ่ามือบางที่วางนิ่งอยู่ข้างๆ สัมผัสอุ่นๆ ที่ผมสัมผัสได้นั้น สื่อผ่านความอบอุ่นที่เลื่อนผ่านเข้ามาสู่หัวใจของผมได้อย่างง่ายดาย ความอบอุ่นที่ผมรู้ตัวดี ว่าอีกไม่นานนักมันจะเลือนหายไปจากผม อย่างที่ผมไม่สามารถเอื้อมคว้ามันกลับคืนมาได้อีก ตราบเท่าที่ตัวผมเองจะสามารถทำตามเงื่อนไขที่รับปากกับเขาคนนั้นเอาไว้ได้ ดังนั้นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงแค่กระชับสัมผัสระหว่างสองมือของเราเข้าไว้ด้วยกันเพียงเท่านั้น เพื่อที่จะสื่อผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีให้กับเธอคนนี้ได้รับรู้ ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ นั่นเพราะผมในตอนนี้ทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ ... ผมทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ “เจ้าหญิงของผม” ... ให้เธอเป็นดัง “เจ้าหญิง” ในใจฉัน... และจะมีเธอเท่านั้น... ที่มีค่า... สูงเกินกว่า... จะหาคำมาอธิบาย... ************************************ จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 17:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ยาวหน่อยนะครับสำหรับ Part2: เพราะมันต้องย้อนไปเอ่ยถึงปมที่กลายเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของผมด้วย ก็เลยยาวนิดๆ  แต่ part ที่เหลือคงไม่ยาวมากขนาดนี้แล้วครับ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยครับ ไม่ว่าจะอยู่ในโหมดแสดงตัว หรือแฝงกายอยู่ในโหมด Read-Only ก็ตามที แต่ถ้าว่างสักนิดก็แวะคุยกันหน่อยก็ดีนะ จะได้รู้ว่าไม่ได้โพสอยู่คนเดียว  แง้วๆๆ ปล. เอาเจ้าหญิงเวอร์ชั่นเฮียบี crescendo มาฝากด้วยละกันครับ  เสียดายไม่จบเพลงเนอะ แต่ท่อนฮุคที่ผมเอามาแปะในกระทู้นี้พอดี จากคุณ : Mr. Forever - [ 27 พ.ย. 50 18:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เกาะติดทู้อยู่จ้า...Mr.Forever จะติดตามอ่าน part ต่อๆไปนะคะ คุณแฟนเรา ก็ bakerry lism เหมือนกันค่า จากคุณ : P i n k y S m u R F - [ 27 พ.ย. 50 18:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่ใช่แฟนเบเกอรี่ครับ แวะมาดูรูปสวย ๆ กับเซฟเฉย ๆ เพราะยาวมั่ก ๆ จากคุณ : RealWorld - [ 27 พ.ย. 50 19:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านเพลินๆดีครับ พอนึกภาพตามแล้วมันคงเป็นภาพความทรงจำที่สวยงามมากแน่เลย ส่วนเพลงแรกที่ผมเคยฟังของพี่บอยด์รู้สึกจะเป็นเพลง ห่างไกลเหลือเกิน ครับ จำได้เลยว่าไปเที่ยวซีค่อนแล้วเปิดเพลงนี้ ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นๆ พอได้ยินเพลงนี้ก็คิดเลยว่านี่มันเพลงอะไร ทำไมมันเพราะถึงขนาดนี้ เหอๆ ตอนนั้นผมยังเด็กมากเลยครับ เด็กมากจริงๆ น่าจะประมาณ ป.3 ป.4ได้มั้ง ในตอนนั้นไม่คิดว่าจะได้ยินเพลงที่เพราะขนาดนี้ เพราะสมัยนั้นน่าจะเป็นช่วงที่แรปเต้อกำลังฮิตมาก อิอิ พอโตมาอีกหน่อยได้รู้ว่าเป็นเพลงของใครก็ติดตามมาเรื่อยๆเลยครับ จากคุณ : ตาตี่หมี่เกี๊ยว - [ 27 พ.ย. 50 20:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รอ part3 .... อ่านเอาเพลินๆดีเนอะ หนึ่งชีวิตก็หนึ่งเรื่องล่ะ คห.25 ชอบห่างไกลเหลือเกิน เหมือนกัน ฟังแล้วมีซึมๆอยู่เหมือนกัน เฮ้อ ชีวิต จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 27 พ.ย. 50 21:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แวะมาชมค่ะ ระลึกความหลังเลย จากคุณ : ผุ๋งผิ๋ง - [ 28 พ.ย. 50 00:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาอ่านตอนที่ 2 ค่ะ ความทรงจำที่ไม่เคยลบไปจากใจจริงๆ จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ 28 พ.ย. 50 11:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 Part 3: You're My Everything บทเพลง: ลมหายใจ - You're My Everything ศิลปิน: Boyd Kosiyabong อัลบั้ม: Rhythm & BOYd (1995) หลังจากนั้นมาผมและเอฟก็ค่อยๆ ห่างกันออกมาทีละน้อยๆ ผมรู้ตัวดีว่าผมค่อยข้างเห็นแก่ตัวมากที่ทำอย่างนี้ นั่นเพราะผมยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะบอกกับเธอไปตรงๆ แต่ที่สำคัญกว่านั้นผมยังหาเหตุผลที่จะอธิบายให้เธอรับรู้ไม่ได้ ว่าเพราะอะไรผมถึงต้องพยายามถอยห่างออกมาแบบนี้ ผมไม่ได้โกรธหรือเกลียดพ่อของเอฟเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะคำพูดของเขามันมีเหตุมีผลมากเสียจนเด็กอย่างผมไม่สามารถเอ่ยค้านหรือดื้อดึงทำอะไรตามใจได้อย่างที่ต้องการ นั่นเพราะผมรู้ดีว่าที่เขาทำอย่างนี้เป็นเพราะเขารักและก็ห่วงลูกสาวของเขามากมายเพียงใด กลับกันผมกลับเคารพเขามาก และยิ่งตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ผมกลับรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมในวัยนั้นมองอะไรกว้างขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก และเป็นสาเหตุสำคัญที่เป็นแรงจูงใจให้ผมพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น แม้จะรู้ตัวดีว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายมากนักก็ตามที หลังจากสอบเสร็จในช่วงกลางเดือนมีนาคม ผมตัดสินใจไปช่วยงานของพ่อที่อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา ซึ่งก็เป็นงานสร้างฝาย สร้างอ่างเก็บน้ำ ก็เลยต้องไปอยู่ค้างที่นั่นเป็นเดือนๆ ส่วนเอฟนั้นพอสอบเสร็จ พ่อของเอฟก็มารับไปอยู่ด้วยกันที่อังกฤษชั่วคราวโดยที่มีฟ้าตามไปอยู่ด้วยกันที่นั่นด้วย ทำให้ช่วงนั้นเรายิ่งห่างกันมากขึ้น ไม่ได้เจอหน้ากันเลยจนกระทั่งเปิดเทอม แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 11:40:03 จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 พ.ย. 50 11:33:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ช่วงสงกรานต์ผมกลับมาที่เชียงใหม่เพื่อมาเล่นน้ำสงกรานต์ตามปกติ อีกสาเหตุหนึ่งคือวันที่ 14 เมษายน เป็นวันเกิดของผม ก็เลยต้องกลับมาที่เชียงใหม่ เพราะต้องไปรดน้ำดำหัวคุณตากับคุณยายที่อำเภอสันป่าตองด้วย เช้าวันนั้นเราตื่นเช้ากันเป็นปกติ เพราะในช่วงเช้าจะต้องออกไปทำบุญตักบาตร แล้วช่วงสายก็จะเลยไปที่ข่วงประตูท่าแพ เพื่อไปเดินเล่นกันที่กาดมั่วที่จะมีพวกอาหารพื้นเมืองมาขายก็จะนั่งทานอาหารเช้ากันที่นั่น จากนั้นพวกเราก็กลับบ้านกัน คนอื่นๆ ในบ้านจะออกไปเที่ยวเล่นน้ำกัน แต่ผมเลือกที่จะอยู่บ้าน ไม่ใช่เพราะว่าเหนื่อย หรือเพลียอะไรหรอก แต่เพราะผมรู้ดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ จะมีใครบางคนโทรมาอวยพรวันเกิดให้ผม เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาช่วงเที่ยงกว่าๆ นั้น ผมรู้ดีว่าคนที่อยู่ปลายสายอีกข้างหนึ่งนั้นคือใคร เพราะมีเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะโทรมาหาผมในเวลานี้ เนื่องด้วยสาเหตุที่ว่า ... เวลานี้ คือเวลาเกิดของผม ... ดังนั้นการที่เธอโทรมาหาผมในเวลานี้จึงทำให้เธอกลายเป็นคนแรก ที่จะได้อวยพรวันเกิดให้กับผม ในเวลาที่ผมเกิดจริงๆ ก็อย่างนี้แหละ เธอมักจะมีมุมมองอะไรแปลกๆ และก็ลึกซึ้งแบบนี้เสมอ วันนั้นเธอถามผมว่าผมได้รับของขวัญวันเกิดที่เธอส่งมาให้ผมแล้วหรือยัง ผมบอกว่ายังไม่ได้รับ คงเพราะในช่วงสงกรานต์แบบนี้ คนคงเลือกที่จะส่งของกันเยอะ ทำให้ปริมาณงานมากเกินกว่าที่เจ้าหน้าที่ ที่รับผิดชอบจะสามารถจัดส่งทุกอย่างให้ถึงตรงตามเวลาได้ คำตอบของผมดูเหมือนจะทำให้คนปลายสายเสียงอ่อยไปเล็กน้อย พร้อมกับบทสนทนาที่เริ่มเงียบเสียงไป แต่สักครู่ผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแทรกขึ้นมา ... เสียงเปียโน ... "ของขวัญยังไปไม่ถึงก็ไม่เป็นไรนะ งั้นเดี๋ยวเอฟจะทำหน้าที่ส่งของขวัญให้กับกานโดยตรงเลยก็แล้วกัน" เจ้าของเสียงใสเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาทำหน้าที่ของมันเพียงชั่วคราว สักพักเสียงเปียโนก็ดังแว่วออกมาจากปลายสาย ด้วยท่วงทำนองที่คุ้นหู บทเพลงที่เธอบอกกับผมเสมอว่าเพลงนี้ ... คือเพลงของเรา... ... ลมหายใจ ... เธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกอย่าง... จะรักเธอ... ไม่มีวันจางไปจากใจ... ก็เพราะเธอคือ... ลมหายใจ... เธอคือทุกสิ่ง... จะให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง... จากนี้... ใจฉัน... จะมีแต่เธอ... แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 11:39:31 จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 พ.ย. 50 11:34:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เมื่อก่อนนั้นผมไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่นัก ว่าทำไมเอฟถึงดูจะมีความคิดความอ่านที่ลึกซึ้งเกินอายุ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วล่ะ ว่าการที่เธอได้เติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่อบอุ่นแบบนั้น ความรักที่พ่อกับแม่มีให้กับเธอ ความอบอุ่นเหล่านั้นมันคงเป็นสิ่งที่ช่วยหล่อหลอมให้เธอเติบโตขึ้นมาเป็นแบบนี้ การได้เล่นดนตรีตั้งแต่เด็ก ช่วยขัดเกลาให้เธอกลายเป็นคนที่อ่อนโยน และมีจินตนาการมากมาย และด้วยการมีพ่อและแม่ที่เปิดโอกาสให้ลูกสาวได้แสดงความคิดความเห็น และตัดสินทุกอย่างด้วยเหตุและผล ทำให้เธอกลายเป็นคนที่สามารถใช้เหตุและผลในการตัดสินเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าในวัยแค่นี้ เธอจะสามารถโน้มน้าวใจคนรอบข้างให้เข้าใจและยอมรับในเหตุผลของเธอได้เสมอ เอฟมักจะมีเรื่องราวอะไรแปลกๆ มาพูดคุยให้ผมฟังและเปิดโลกของผมให้รู้จักเรื่องราวต่างๆ ผ่านคำพูดของเธออยู่เสมอ เธอชอบเขียนหนังสือ ชอบเขียนกลอนเปล่า ซึ่งอิทธิพลความชอบของเธอก็พลอยส่งผลมาถึงผมด้วย ผมพยายามอ่านหนังสือที่ไม่ใช่หนังสือการ์ตูนที่ผมชื่นชอบ ผมพยายามแต่งกลอนเปล่า ที่ฮิตกันมากๆ ในสมัยนั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าเอฟมักจะเขียนกลอนให้กับผมเสมอ และผมก็อยากจะเขียนกลอนตอบกลับไปให้เธอด้วยเช่นกัน  และเมื่อต้องเขียนกลอนให้เอฟ ผมก็ต้องหัดเขียนลายมือแบบวัยรุ่นอีก แม้จะต้องฝึกอยู่นาน แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มที่ไม่ได้เรื่องอย่างผมก็สามารถขีดๆ เขียนๆ และแต่งกลอนเป็นเขาด้วยเช่นกัน แถมยังก็อปลายมือวัยรุ่นของเอฟมาได้แบบเหมือนเด๊ะๆ อีกด้วย ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ผมเปลี่ยนแปลงตัวมากโดยไม่รู้ตัว ผมใจเย็นขึ้น โมโหคนยากขึ้น และมักจะตัดสินปัญหาด้วยเหตุผลมากกว่ากำลังอย่างที่เคยเป็นมาในอดีต สิ่งต่างๆ เหล่านี้หล่อหลอมให้ผมกลายมาเป็นผมในทุกวันนี้ได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยสักนิด และมันก็คงจะเป็นไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อย หากผมไม่ได้รู้จักกับเธอคนนี้ในวันก่อนนั้น ผมไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย... ที่ได้มีโอกาสรู้จักเธอคนนี้ในวันนั้น เพราะไม่อย่างนั้น ... ก็คงไม่มีผมอย่างนี้ในวันนี้แน่ๆ อีกไม่กี่วันต่อมาผมก็ได้รับกล่องพัสดุที่ส่งตรงมาจากอังกฤษ กล่องเล็กๆ ใบนั้นมีการ์ดอวยพรวันเกิดที่ทำด้วยมือของเจ้าตัวเอง พร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกบีบทับจนแห้งจนเกือบจะแบนราบ เธออัดดอกกุหลาบนั้นไว้บนการ์ดด้านหน้า โดยทาบทับกุหลาบนั้นไว้กับกระดาษสาที่ห่อหุ้มและแปะทับกันจนสวยงาม  ด้านหลังการ์ดมีบทกลอนเขียนเอาไว้ ของขวัญ... จากหัวใจ... แทนความรักและห่วงใย... จากคนไกลคนนี้... เพราะอยากให้เธอรับรู้... ว่ายังมีความรู้สึกดีๆ ... เต็มเปี่ยมอยู่ในใจดวงนี้... ตลอดเวลา... ถึงแม้ว่าวันนี้เราจะห่างกัน... แสนไกล... แม้จะยากที่จะเอื้อมมือไป...ไขว่คว้า... ระยะทาง... อาจพรากเธอให้ไกลห่าง... จากสายตา... แต่สิ่งนั้นไม่เคยทำให้ฉันเหว่ว้า... หรือเปลี่ยนใจไปจากคนไกลตา... อย่างเธอ... เพราะเธอ... คือลมหายใจของฉัน... เธอ... คือความผูกผัน... ที่จะคงที่อยู่อย่างนั้น...เสมอๆ... เธอ...คือความรัก... เธอคือหัวใจ ... เธอคือเธอ... และมันจะเป็นอยู่อย่างเช่นนั้นเสมอ... ตราบกาลนิรันดร์... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 พ.ย. 50 11:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ผมหยิบเทปคลาสเซ็ตที่สอดไว้ในช่องด้านขวาของการ์ดใส่เข้าไปในวิทยุ เช่นเคยช่วงต้นเทปจะเป็นเสียงอวยพรของเอฟที่เธอทำมาเช่นนี้เสมอ นับตั้งแต่เรารู้จักกัน ปีนี้ผมได้เทปเป็นม้วนที่สามแล้ว และบางทีปีนี้อาจจะเป็นปีสุดท้ายแล้วก็ได้ ที่ผมจะได้รับของขวัญที่มีคุณค่ามากมายเหลือเกินแบบนี้อีก หลายคนอาจจะมองว่าของขวัญที่จะให้กับคนที่เรารัก ต้องเป็นของดีๆ มีราคา ดูแล้วนำไปอวดใครต่อใครได้ว่านี่คือของขวัญที่คนที่เรารักซื้อให้ แต่สำหรับผมกับเอฟ ผมเคยซื้อของขวัญให้กับเธอเพียงแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น ในช่วงปีแรกที่เราเริ่มคบกัน แต่หลังจากนั้นมาเอฟเป็นคนสอนให้ผมได้รู้ว่า ของขวัญที่มีคุณค่ามากที่สุด คือของขวัญที่คนที่เรารัก ทำให้กับเขาด้วยมือของเขาเอง มันอาจจะไม่มีราคาค่างวดอะไรมากมาย แต่มันจะมีความหมายต่อความรู้สึกมากที่สุด เพราะนั่นคือของขวัญที่ทำจากมือของคนที่เรารักนั่นเอง เสียงเปียโนที่พริ้วไหวออกมานั้น ไม่ต่างกันเท่าไหร่นักกับเสียงเปียโนที่เอฟเล่นให้ผมฟังในวันเกิด เพียงแต่วันนี้ผมฟังมันด้วยสภาพอารมณ์ที่แตกต่างมากไปกว่าวันนั้น มากมายเหลือเกิน อีกไม่กี่เดือนแล้วสินะ ... ที่คนที่เป็นเหมือนลมหายใจของผม จะต้องจากผมไป... ไกลแสนไกล... จะให้ทำเช่นไร... ในเมื่อใจยังไม่ลืมภาพเธอ... หลับตาครั้งใด... ยังคงเจอ... ภาพเธอในใจ... เฝ้าคิดถึงเธอ... ไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่... เป็นคำถามที่ค้างคาใจ... ว่าเมื่อไร... จะได้เจอ... เธอคงไม่รู้... จะทำอย่างไรก็ไม่รู้... ว่ามีฉันนั้น... คอยห่วงใย... แต่จะยากเย็นเพียงใด จะอีกนานสักเท่าไหร่ อยากให้เธอรู้และให้เธอเข้าใจ เธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกอย่าง... จะรักเธอ... ไม่มีวันจาง... ไปจากใจ... ก็เพราะเธอคือ... ลมหายใจ... เธอคือทุกสิ่ง... จะให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง... จากนี้... ใจฉัน... จะมีแต่เธอ... ***************************************** จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 พ.ย. 50 11:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จบ Part 3: แค่นี้ก่อนนะครับ หวานๆ ขมๆ ดีเนอะตอนนี้  Part 4: กะว่าจะโพสพรุ่งนี้ หรือถ้าคนอ่านๆ เยอะๆ ก็คงโพสวันนี้เลย ยังไงขอลองดูกระแสอีกทีจ้า ว่าแล้วก็ตอบกระทู้สักหน่อยละกันเนอะ P i n k y S m u R F - ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน อย่าพึ่งหนึกันไปไหนนะ อิอิ RealWorld - ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะ ตาตี่หมี่เกี๊ยว - ใช่เลยครับเพลงนั้นเพราะสุดๆ เลย ฟังแล้วรู้สึกเสียดอกทุ๊กที  ยังจำได้เลยปีนั้นเกือบได้เป็นเพลงแห่งปีแล้วด้วย  แต่ดันโดนเพลงไม่อาจเปลี่ยนใจของพี่เจมส์แซงเข้าป้ายไปซะ  แต่ยังไงปีนั้นสำหรับผมมันก็คือเพลงแห่งปีสำหรับผมอยู่ดี SmallLittleTrifle - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านจ้า ส่วนเพลงห่างไกลเหลือเกินนี่สุดๆ เลยล่ะสำหรับผม ฟังทีไรหงอยได้แทบจะทันที ถึงตอนนี้ก็เหอะ  งือๆๆๆ ผุ๋งผิ๋ง - นั่นสิเนอะ ผมเขียนไปได้แบบลื่นๆ เลยอ่ะ ความทรงจำดีๆ ไม่เคยลืมเลือนจริงๆ หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท  - แล้วอย่าลืมแวะมาอ่านตอน 3 ต่อนะครับ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาจ้า ใครเข้ามาก็อย่าลืมทักทายกันนะ คนเขียนจะได้ไม่เหงา แฮ่... จากคุณ : Mr. Forever - [ 28 พ.ย. 50 11:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วทำให้คิดถึงความทรงจำในอดีตของตัวเองเหมือนกันถึงมันจะผ่านมา 8 ปีแล้ว แต่ก็ยังแจ่มชัดทุกครั้งที่คิดถึง ปล. Melb ยังน่าอยู่เหมือนเดิม ต้องขอ PRให้ได้ จากคุณ : Pukeko (Pukeko) - [ 28 พ.ย. 50 17:30:29 ]

ความคิดเห็นที่ 35 part4 ด่วนๆๆๆๆ จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 28 พ.ย. 50 19:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณคุณ จขกท. นะคะ ที่แบ่งปันเรื่องราวประทับใจอย่างนี้ จะรออ่านภาคต่อไปค่ะ + โหวตด้วยอีกเสียง จากคุณ : Kaffee mania - [ 28 พ.ย. 50 23:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านจบส่วนที่ 3 เพลงบางเพลง . . . เหมือนกับเป็นเหตุการณ์ส่วนนึงในชีวิต รอส่วนต่อไปค่ะ จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ 29 พ.ย. 50 00:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รออ่านต่อยู่นะคะ จากคุณ : i'll be your girl - [ 29 พ.ย. 50 06:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 39 รออ่านเหมือนกันนะคะ จากคุณ : ตุ๊กแกตาสก๊อต - [ 29 พ.ย. 50 08:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 40 Part 4: Always บทเพลง: จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ – Always ศิลปิน: Boyd Kosiyabong อัลบั้ม: Rhythm & BOYd (1995) ชีวิตเด็กช่างของผมค่อนข้างเรียบง่ายไม่มีอะไรหวีอหวามากมายนัก ซึ่งคงจะเปรียบเทียบ กับชีวิตเด็กช่างที่กรุงเทพไม่ได้ เพราะที่เชียงใหม่ถึงจะมีเรื่องต่อยตีกันบ้าง แต่ก็จะเป็นประเด็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า ไม่มีเรื่องของสถาบันเข้ามาเกี่ยวข้อง จนต้องระแวดระวังตัวอะไรมากมายเช่นนั้น อีกทั้งผมเอง ก็ไม่ได้คบเพื่อนที่ออกแนวเกเรมากนัก ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะจิตใจที่อ่อนโยนลงมากๆ หลังจากที่ได้รู้จักกับเธอคนนั้น คนที่เปลี่ยนโลกของผมให้มันสวยงามมากกว่าที่เคยเป็นมา ด้วยเหตุนี้ชีวิตผมในช่วงนั้นจึงเป็นไปแบบแนวเด็กเรียนทั่วไปครับ ผมตั้งใจมากกับการเรียน เพราะตั้งเป้าเอาไว้ว่าพอเรียนจบครบ 5 เทอม ผมต้องการให้ผลการเรียนดีมากพอ ที่จะขอโควต้าเพื่อเข้าเรียนต่อในระดับ ปวส. ที่เทคโนให้ได้ เพราะผมยังรู้สึกหวาดกลัว กับการสอบคัดเลือกอยู่นั่นเอง มันเป็นรอยแผลที่ค่อนข้างยากที่จะเยียวยาสำหรับผมไปเสียแล้ว ส่วนเอฟและฟ้าช่วงนั้นก็วุ่นมากเหมือนกัน เพราะต้องเริ่มเตรียมตัวสำหรับการเอนทรานซ์แล้ว คือว่าสมัยนั้นนักเรียนส่วนใหญ่จะนิยมการสอบเทียบ กศน. กัน เพื่อที่จะได้มีโอกาส สอบเอนทรานซ์กันก่อนหนึ่งครั้งในช่วงม.5 และช่วงนั้นกศน.สามารถลงทะเบียนเรียน ได้ถึง 10 วิชาต่อหนึ่งเทอม ทำให้ส่วนใหญ่จะใช้เวลาราวๆ 2 – 3 เทอม ก็จะเรียนจบจนสอบเทียบได้วุฒิมัธยมปลายกันเรียบร้อยแล้ว และก็จะใช้วุฒิจากการสอบเทียบนี้ เพื่อสอบเอนทรานซ์กัน ถ้าสอบไม่ติดหรือได้คณะที่ไม่ถูกใจก็มีปีหน้าให้ลองสอบใหม่ได้อีกที ฟ้าและเอฟก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ทั้งคู่ใช้เวลาสองเทอมก็สอบผ่าน ส่วนผมก็ตามเธอทั้งคู่ ไปเรียนกศน.ด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้เก่งมากพอที่จะสอบได้ภายใน 1 ปีเหมือนกันกับทั้งคู่ แม้ว่าในช่วงสอบผมจะได้รับการติวหนักจากคนทั้งคู่อย่างมากมายก็ตามที แต่อย่างน้อย ก็มีส่วนมากที่ทำให้เทอมนี้ผมเหลือวิชาที่จะต้องสอบให้ผ่านอีกเพียงแค่สองวิชาเท่านั้น ซึ่งก็คือภาษาอังกฤษที่ผมไม่ถนัดสักเท่าไหร่นัก ส่วนวิชาเลือกอีกหนึ่งตัวที่เหลือ ผมสามารถเอาวิชาพิมพ์ดีดไปสอบเทียบเพื่อรับหน่วยกิตนี้ได้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้ผมจึงตัดสินใจไปเรียนพิมพ์ดีดเพิ่มเติมในช่วงเย็น เพื่อใช้เป็นเหตุผล กับการหายหน้าหายตาไปในช่วงเย็นของผมด้วย  ก็เลยพลอยทำให้ โอกาสเจอกันในช่วงเย็นของวันธรรมดาระหว่างเราสามคนที่มีอยู่น้อยอยู่แล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย จะได้เจอกันบ้างก็เพียงแค่ในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เป็นบางครั้งเพียงเท่านั้น ช่องว่างระหว่างเรามันเลยค่อย ๆ ถ่างออกห่างจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ผมที่รู้ตัวเองตลอดเวลาว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับเราทั้งคู่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ พยายามเต็มที่แล้วที่จะถอยห่างออกมาเพื่อให้ความรู้สึกผูกผันระหว่างเรามันเบาบางลง เพราะระหว่างนี้เราแทบจะไม่ได้เจอกันเลย มีเพียงแค่เสียงโทรศัพท์เท่านั้น ที่เราทั้งคู่ยังคงใช้เพื่อติดต่อกันอยู่ หลังจากเปิดเทอมได้เดือนกว่าๆ ก็ถึงช่วงวันเกิดของเอฟ อาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ หรือด้วยสาเหตุใดผมก็ไม่แน่ใจ แต่ระหว่างเราสามคนมีเรื่องน่าแปลกอยู่อย่างหนึ่ง คือเราทั้งสามเกิดวันที่ 14 เหมือนกัน ผมเกิดวันที่ 14 เมษายน ส่วนเอฟเกิดวันที่ 14 มิถุนายน และฟ้าเกิดวันที่ 14 สิงหาคม ดังนั้นสำหรับเราทั้งสามคนแล้ว เลข 14 จึงกลายเป็นตัวเลขที่มีความหมายพิเศษที่จะมีเพียงแค่เราสามคนเท่านั้น ที่จะรับรู้ถึงความพิเศษของมัน วันเกิดของเอฟปีนั้นไม่มีอะไรพิเศษมากนัก เราเพียงแค่ออกไปนั่งทานข้าวกันในวันเสาร์ เพราะในวันศุกร์ที่ตรงกับวันที่ 14 นั้นเอฟมีเรียนพิเศษในช่วงเย็น แม้เจ้าตัวจะบอกว่า โดดนิดหน่อยก็พอได้ แต่ผมก็ยืนยันไปว่าไปกินกันในช่วงวันเสาร์ตอนเย็นๆ ที่ว่างๆ ดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลาเรียนมากนัก งานวันเกิดของเอฟปีนั้นค่อนข้างเรียบง่ายกว่าปกติ นั่นเพราะเจ้าตัวว่างเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงในช่วงเย็น เราสามคนไปนั่งฉลองวันเกิดกันที่ร้าน Boat ร้านอาหารประจำของพวกเราสามคน ก่อนจะต้องแยกย้ายกันไปเพราะเอฟและฟ้าต้องรีบไปเรียนพิเศษกับอาจารย์ท่านหนึ่งที่บ้านต่อ หลังจากวันนั้นเราแทบจะไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะเอฟและฟ้าเริ่มต้องเรียนให้หนักมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะใกล้สอบเอนทรานซ์เข้ามาทุกทีแล้ว เธอบอกกับผมว่าเธอทั้งคู่จะเข้าเรียนต่อที่มช.ให้ได้ เพื่อที่ว่าในอนาคตพอผมได้เรียนปวส.ที่เทคโน เราสามคนจะได้เรียนใกล้ๆ กัน ผมฟังเธอพูดอย่างนั้นแล้วก็ได้แต่รู้สึกใจหาย เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เธอคาดหวังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอจะต้องจากผมไปเรียนต่อในที่ๆ ไกลแสนไกลแล้ว แต่ผมก็พูดอะไรออกไปไม่ได้   ...วันนั้นผมทำได้เพียงแค่ส่งรอยยิ้มบางๆ ตอบกลับไปเพียงเท่านั้น... แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 09:09:34 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:08:51 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เราได้มาเจอกันอีกครั้ง หนึ่งวันก่อนที่ผมจะต้องไปสอบเทียบกศน. ในวิชาภาษาอังกฤษ ที่เหลืออีกเพียงแค่วิชาเดียวเท่านั้น ส่วนวิชาพิมพ์ดีดนั้นผมสอบผ่านไปแล้ว เหลือแค่เอาผลการสอบไปเทียบตอนจบเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่ การสอบวิชาภาษาอังกฤษเท่านั้น และถ้าผมสอบผ่านผมก็จะได้รับวุฒิมัธยมปลาย เหมือนๆ กันกับทั้งเอฟและฟ้าที่ต่างก็ได้รับกันไปก่อนหน้าแล้ว วันนั้นเราสามคนไปนั่งติวกันที่ร้าน Dunkin’ Donuts ที่อยู่ตรงสี่แยกโรงแรมเชียงใหม่ภูคำ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ Dunkin’s Donuts สาขานี้ที่เชียงใหม่ค่อนข้างบูมมาก ตอนนั้นร้านอยู่ตรงบริเวณส่วนที่กลายเป็นธนาคารกรุงไทยในปัจจุบัน ทำให้บรรยากาศของร้าน ดูจะค่อนข้างโล่งโปร่งและน่านั่งมาก ส่งผลให้ร้านเต็มทุกวัน มีนักเรียนนักศึกษา มานั่งพูดคุยกันในร้านค่อนข้างมากจนบรรยากาศในร้านคึกคักตลอดเวลา วันนั้นเป็นวันเสาร์แต่ทั้งวันนั้นเอฟและฟ้าไม่ไปเรียนพิเศษที่ไหนเลย ทั้งคู่เลือกที่จะโดดเรียนพิเศษ เพื่อที่จะมาติวแนวข้อสอบให้กับผม วันนั้นเราติวกันจนถึงราวๆ ห้าโมงเย็น ระหว่างนั้น มีฝนตกพรำอยู่บ้างเล็กน้อย แต่หลังจากที่ติวเสร็จสายฝนพรำบางๆ เหล่านั้นก็เลือนหายไป เหลือเพียงแค่บรรยากาศใสๆ หลังฝนตกเพียงเท่านั้น หลังจากเดินออกมาจากร้านได้สักพัก ฟ้าก็แยกตัวไป เพราะวันนี้แม่ของเธอมาเยี่ยมเธอตามปกติ จึงเหลือเพียงแค่ผมกับเอฟเท่านั้นเพียงแค่สองคน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมกลับรู้สึกวางตัวไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ มาได้สักพักใหญ่ๆ แล้วมั้ง ส่วนใหญ่เวลาที่เจอกันก็จะอยู่พร้อมหน้ากันสามคนมากกว่า “งั้นเดี๋ยวกานไปส่งเอฟที่บ้านเลยไหม จะได้กลับไปพักผ่อน เหนื่อยติวหนังสือให้กานมาทั้งวันแล้ว” ผมเอ่ยออกไปแบบนั้นทั้งๆ ที่ลึกๆ แล้วผมก็อยากจะอยู่กับเธอให้นานกว่านี้ แต่มันก็คงไม่เป็นผลดีกับหัวใจของผมและเธอในระยะยาวแน่ ข้อเสนอของผมดึงแววตาหม่นเศร้าออกมาจากใบหน้าของเอฟได้แทบจะทันที แต่ผมก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นก่อนจะเดินตรงไปที่รถมอเตอร์ไซต์ของผม แต่ผมก็เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น คำพูดของเอฟก็หยุดก้าวเดินของผมลงได้แทบจะทันที “นานๆ เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนสักที ขอเอฟอยู่กับกานนานๆ กว่านี้อีกนิดได้ไหมคะ” คำร้องขอนั้นทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาอีกครั้งอย่างสุดหัวใจ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่ใกล้ๆ เธอ เพียงแต่ว่าเหตุผลของผมมันยากเหลือเกิน ที่จะบอกออกไปให้เธอรับรู้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมพยายามแล้วที่จะถอยห่างออกมา โดยหวังว่าพอความผูกผันระหว่งเราทั้งคู่เบาบางลง บางทีในวันที่เราต้องลาจากกัน มันอาจจะทำให้เราทั้งคู่ยอมรับมันได้ง่ายขึ้น ... แต่ดูเหมือนว่ายิ่งห่างกันออกมามากเท่าไหร่ มันกลับยิ่งเพิ่มช่องว่างให้กับความคิดถึง ได้ทำหน้าที่ของมันมากขึ้นเท่านั้น ... ผมยิ้มก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือของผมไปจับฝ่ามือน้อยๆ ที่อ่อนโยนของเอฟ จากนั้นจึงค่อยๆ กระชับรอยสัมผัสนั้นให้แนบแน่นขึ้น  โดยไม่สนใจในสายตา ของผู้คนรอบข้างที่มองมาที่เราสองคน รอยยิ้มกว้างของเราทั้งคู่ผลิบานออกมาพร้อมๆ กัน... รอยยิ้มที่ทำให้ผมรักเธอคนนี้... ... จนสุดหัวใจ ... แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 09:11:40 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 43 บรรยากาศหลังฝนตกตรงเชิงดอยสุเทพดูดีมากกว่าทุกวัน  คงเพราะกลิ่นไอดินชื้น ที่ลอยฟุ้งขึ้นมาหลังฝนตก ลอยผ่านเข้ามาให้รู้สึกได้โดยง่าย  แถมยังช่วยทำให้ อากาศชุ่มชื่นขึ้นมามากมายเหลือเกิน ผมขับรถมาที่เชิงดอยสุเทพเพื่อจะไหว้ครูบาฯ ขอให้ท่านช่วยส่งพลังให้ผมบ้างในวันพรุ่งนี้   อย่างน้อยผมก็อยากจะสอบให้ผ่าน ให้สมกับที่ทั้งคู่พยายามช่วยเหลือผมอย่างเต็มที่ ผมไม่อยากให้เธอทั้งคู่ผิดหวังในตัวผมมากไปกว่านี้อีกแล้ว ไหว้ครูบาฯ เสร็จผมก็เดินกลับมาหาเอฟ  ที่ขณะนี้นั่งรอผมอยู่ที่มอเตอร์ไซด์ “ขึ้นดอยกันไหม”  ผมเอ่ยชวนสั้นๆ  เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศหลังฝนตกแบบนี้ การขี่รถขึ้นดอยสุเทพคงมีความสุขดี  โดยเฉพาะถ้าได้ไปด้วยกันกับคนที่เรารัก ความสุขคงมากทบทวีคูณหลายเท่าตัว ร่างบางเบื้องหน้าพยักหน้ารับข้อเสนอของผมด้วยรอยยิ้มกว้าง  ที่สัมผัสได้ถึง ความสุขของเธอได้เป็นอย่างดี  ซึ่งก็คงมีเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้นมั้ง  ที่คนอย่างผม จะพอทำเพื่อเธอได้ ... ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ชั่วครั้งชั่วคราว ...   ผมขี่มอเตอร์ไซด์ขึ้นไปเรื่อยๆ ช้าๆ  เพราะถนนค่อนข้างเปียกชื้นจากฝนที่ดูเหมือน ว่าจะตกค่อนข้างหนักบนดอยสุเทพเมื่อสักพักก่อนหน้านี้  แต่ก็ทำให้อากาศสดชื่น ขึ้นมามากๆ โดยเฉพาะบนที่สูงแบบนี้   ที่สำคัญรอยกระชับกอดด้วยอ้อมแขนของเอฟ ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ที่ส่งผ่านมาถึงตัวผม จนอยากให้เส้นทางถนนขึ้นดอยสุเทพ  ยืดยาวออกไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด สักพักเราก็มาถึงจุดพักจอดรถชมวิวชั่วคราวด้านบน  ซึ่งถ้าขี่ขึ้นไปอีกสักนิดก็จะถึง ตัวพระธาตุอยู่แล้ว  แต่ผมเลือกที่จะจอดรถตรงนั้นไม่ขี่ขึ้นไปเพราะบรรยากาศ และภาพเบื้องหน้าที่เห็นขณะนี้  งดงามมากมายเหลือเกิน ภาพตัวเมืองเชียงใหม่ที่ค่อยๆ พร่างพราวไปด้วยแสงไฟในยามใกล้ค่ำแบบนี้ และด้วยสภาพตัวเมืองที่เป็นแอ่ง  ทำให้ไอหมอกสีขาวนวลบาง  ยังคงลอยคว้าง อยู่เบื้องล่าง  แม้ว่าฝนจะหยุดตกไปได้สักพักใหญ่ๆ แล้วก็ตามที  ภาพเบื้องหน้า ดูแล้วสวยงามมากจริงๆ  ผมพาเอฟเดินข้ามราวกันรถตกที่มีช่องว่างพอให้เบี่ยงตัว เดินผ่านเลยไปตรงลานดินเล็กๆ เบื้องหน้า ... อีกครั้งที่มือของเราสองคนกระชับรอยสัมผัสที่มีอยู่ให้แน่นขึ้น ... “สวยจังเลยเนอะกาน”  เสียงคนข้างกายผมที่ขณะนี้สูดลมหายใจลึก  ราวกับ จะเก็บเกี่ยวความสวยงาม  และภาพบรรยากาศเบื้องหน้าเอาไว้ให้เต็มหัวใจ ภาพเมืองเชียงใหม่ด้านล่างสวย  ...  แต่ภาพรอยยิ้มของเจ้าหญิงคนนี้ของผมนี่สิ ... ... สวยกว่าภาพเบื้องหน้าและภาพไหนๆ หลายสิบ หลายร้อยเท่า ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:12:42 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ผมยืนยิ้มอย่างมีความสุข  พยายามเก็บเกี่ยวความทรงจำที่แสนดีอย่างนี้ เอาไว้เป็นแรงหล่อเลี้ยงจิตใจ  โดยพยายามไม่คิดถึงคำสัญญาและเหตุการณ์ ที่กำลังจะเกิดขึ้นเบื้องหน้าในอีกไม่กี่เดือนถัดไปจากวันนี้ และคงเพราะรอยยิ้มและจิตใจที่ดีงามของเธอคนนี้แหละ  ที่ทำให้สายตาของผม ไม่ได้มีที่ว่างพอที่จะหลงเหลือเอาไว้ให้มองใครต่อใครได้อีก ผมยิ้มมองเธอก่อนที่จะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ผมอยากพูดที่สุดออกไป “กานรักเอฟนะ  รักมาก”   ผมไม่ได้บอกออกไปว่ารักมากที่สุด  เพราะสำหรับผมความรักที่ผมมีนั้น   มีให้กับเธอคนนี้เพียงคนเดียว  มันจึงไม่มีคำเปรียบเทียบใดๆ เกิดขึ้นระหว่างความรักของเราสองคน “เอฟก็รักกานค่ะ  รักมาก... เหมือนกัน”  สิ้นเสียงนั้นเจ้าหญิงของผมก็เอนกาย เข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือทั้งสองข้างโอบไปยังแผ่นหลังกว้างของผม  พร้อมกับ กระชับรอยสัมผัสที่อ่อนโยนระหว่างเราสองคนเข้าไว้ด้วยกัน ผมกระชับอ้อมกอดระหว่างเราให้แนบแน่นขึ้น  จากนั้นก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปดึง ที่รัดผมของเอฟออก  ทำให้ผมสีดำยาวสลวยที่ถูกมัดรวบเอาไว้ก่อนหน้านั้น กลับคืนสู่อิสระของมันอีกครั้ง  ก่อนจะไล้เรือนผมนั้นเล่นอย่างเบามือ  กลิ่นหอม ของละอองผมซึมผ่านเข้าไปในความรู้สึกของผมจนรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก สักพักผมจึงคลายอ้อมกอดของเราสองคนออก  ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือมาจับหัวไหล่ ทั้งสองข้างของเอฟเพื่อเบี่ยงร่างของเธอออกมา   ... ผมอยากเห็นภาพเจ้าหญิงของผมให้ชัดๆ อย่างเต็มตาอีกสักที ... “เห็นไหม... กานบอกแล้วว่าเอฟไว้ผมทรงนี้แล้วสวยที่สุด  สวยยิ่งกว่า เจ้าหญิงในเทพนิยายเรื่องไหนๆ ทั้งนั้น” คำชมที่กลั่นออกมาจากหัวใจของผม  เปลี่ยนแก้มใสคู่นั้นของคนที่ถูกชม  ให้ค่อยๆ แดงระเรื่อออกมาอย่างปิดเอาไว้ไม่อยู่  ผมมองภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะปล่อยให้ความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ในใจเลื่อนไหลออกมา “กานรักเอฟมากนะ  แล้วก็ขอให้เอฟรับรู้เอาไว้ด้วยว่า  ไม่ว่าในวันข้างหน้า จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคนก็ตามที  แต่กานสัญญาว่าความรักที่กานมีให้เอฟ จะไม่เปลี่ยนแปลงไปจากวันนี้... ตราบกาลนิรันดร์” “เอฟก็รักกานคะ  แล้วความรักของเอฟ  ก็จะมีให้แค่กานคนเดียวคนนี้  ตลอดไป” เสียงใสๆ ที่ดังออกมา  หยุดทุกความกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องราวในวันข้างหน้าของ เราสองคนเอาไว้ได้จนหมดสิ้น  อย่างน้อยไม่ว่าเรื่องราวระหว่างเราสองคน ในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตามที  แต่หัวใจรักของผมที่มีให้เธอคนนี้   จะหยุดนิ่งอยู่ที่เดิมตรงนี้   ... ตลอดไป ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ระหว่างที่ผมกำลังยืนนิ่งจ้องมองไปยังภาพของเจ้าหญิงเบื้องหน้าเพื่อเก็บภาพๆ นี้เอาไว้ ให้ตรึงแน่นอยู่ในใจ   ใบหน้าใสๆ ของเอฟก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งริมฝีปากบางคู่นั้น  หยุดนิ่งอยู่บนริมฝีปากของผม... ... จูบแรกของผม ...  จูบแรกของเรา ... แม้จะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ  ก็ตามที  แต่สำหรับผม  มันดูเหมือนว่า โลกใบนี้ทั้งใบถูกหยุดเวลาเอาไว้ เพียงแค่วินาทีสั้นๆ วินาทีนั้น วินาทีเดียว รอยสัมผัสที่แผ่วเบา  อบอุ่น  และอ่อนโยนนั้น  มันคงไม่มีความหมายใดๆ หากว่ารอยสัมผัสนั้นไม่ได้เกิดขึ้นจากคนสองคน... ที่รักกัน... แก้มใสคู่นั้นแดงระเรื่อขึ้น  จนแม้ว่าแสงสุดท้ายของวันจะค่อยๆ เลือนหายไปแล้ว แต่ผมก็ยังสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน  ผมมองเธอนิ่งนาน  รู้ดีว่าระหว่างนี้เธอคงเขิน จนพูดอะไรไม่ออก   สักพักผมจึงตัดสินใจเริ่มเอ่ยคำพูดประโยคหนึ่งออกมา   “ปลายฟ้า... เบื้องหน้า... ไกลห่าง...”  กลอนสดวรรคแรกที่หลุดออกมานั้น ทำให้ร่างบางเบื้องหน้ารู้ดีว่าผมต้องการอะไรขณะนี้   เธอนิ่งนึกเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ต่อบทกลอนวรรคที่สองออกมาอย่างงดงาม “ปลายทาง... เคียงข้าง... อยู่เสมอ...” แววตาของเราสองคนยังคงสบตากัน  ความรู้สึกขณะนี้ไม่อาจจะบรรยายออกมา ได้ด้วยภาษาศิลป์ใดๆ ทั้งสิ้น  เพราะไม่มีคำๆ ใดจะงดงามและมีความหมายมากพอ ที่จะอธิบายมันออกมาได้   ผมยิ้มก่อนจะปล่อยให้บทกลอนวรรคที่สามเลื่อนไหลออกไป “ฝั่งฝัน... ฝั่งนั้น... ที่เจอ...”   “ตรงนั้น... ฉันเธอ... นิรันดร์...”  เช่นเคย  บทกลอนที่เอฟแต่งให้กับเรื่องราว ของความรักระหว่างเราสองคน  มักจะลงท้ายด้วยคำว่านิรันดร์อยู่เสมอ “เอฟจะรักกานคนนี้คนเดียว...  ตลอดไป” เสียงนั้นแม้จะบางเบา  แต่กลับแจ่มชัดมากที่สุดในทุกความรู้สึกของผม ร่างของเอฟเบียดกายเข้ามาในอ้อมกอดของผมอีกครั้ง  โดยที่ผมเองก็ใช้สองแขน ที่เบาหวิวของผม  โอบกอดเธอไว้ด้วยความรักทั้งหมดที่ผมมี ... ผมรักเธอคนนี้  มากมายเหลือเกิน ... แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 09:40:27 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ผมอยากให้โลกทั้งใบ หยุดไว้ ณ ตรงนี้  แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของผมทั้งชีวิตก็ตามที   นั่นอาจเป็นเพราะผมรู้ดี  ว่าในโลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าที่รออยู่นั้น เวลาแห่งความรักของเราสองคน  มันค่อยๆ  เริ่มต้นถอยใกล้เข้าไปสู่วันสุดท้าย   มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว...  ท่ามกลางเงื่อนไขของกาลเวลาที่ค่อยๆ เลื่อนผ่านเข้ามา... ... ระหว่างเราสองคน... แม้ว่าสุดท้ายแล้วผมจะไม่ได้เป็นเจ้าชายที่เกิดมาเพื่อเจ้าหญิงที่แสนจะงดงามคนนี้... แต่อย่างน้อย... อัศวินคนนี้ก็จะใช้ช่วงเวลาที่มี เพื่อดูแลเจ้าหญิงคนนี้ให้ดีที่สุด ... ... ผมสัญญา ... ปลายฟ้า... เบื้องหน้า... ไกลห่าง... ปลายทาง... เคียงข้าง... อยู่เสมอ... ฝั่งฝัน... ฝั่งนั้น... ที่เจอ... ตรงนั้น... ฉันเธอ... นิรันดร์... ท่ามกลางบรรยากาศรอบข้างที่เริ่มมืดลง ผมจับมือของเอฟไว้แน่น จากนั้นเราทั้งคู่จึงค่อยๆ เดินห่างออกมาจากจุดที่เราเคยยืนอยู่ ผมพาเอฟเดินกลับมาที่มอร์เตอร์ไซด์อีกครั้ง ถึงเวลาที่เราควรจะกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียที ผมหันกลับไปมองจุดที่เราเคยยืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง ช่วงเวลาสั้นๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเรานั้น ไม่ว่าเวลาจะพ้นผ่านไปจากวันนี้เนิ่นนานเพียงใด แต่ทุกภาพและทุกเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ จะคงอยู่ในหัวใจของผม ... ตราบกาลนิรันดร์ ... ท่ามกลางบรรยากาศช่วงใกล้ค่ำ ผมขี่รถลงมาจากดอยสุเทพอย่างเชื่องช้า คงเพราะความอบอุ่นที่สื่อผ่านมาจากอ้อมกอดของคนที่ซ้อนอยู่ด้นหลังนั้น ทำให้ผมอยากจะยืดช่วงเวลานี้ให้ยาวนานออกไปมากขึ้นอีกนิด ระหว่างที่ขับรถลงไปนั้น ก็มีเสียงเพลงๆ หนึ่งดังแว่วขึ้นมาในความรู้สึกของผม บทเพลงที่สื่อผ่านความรู้สึกที่ผมมีได้ดีเหลือเกิน และนี่คือเสียง... เสียงเพลงที่มาจากใจ เธอจะอยู่ที่ไหนขอจงได้รับรู้... หากเธอมีทุกข์... ร้อนใดตอนที่ฉันไม่อยู่... อยากให้เธอรู้ว่ายังมี... ฉันยืนอยู่ข้างเธอ... จะยืนอยู่ตรงนี้... จะรอเธอตรงนี้... เพื่อเธอคนเดียว... ไม่ว่าทางจะคดเคี้ยว... ทางจะลดเลี้ยวเท่าไร .. จะนานสักเพียงไหน... ยาวนานสักเพียงไหน... จะนาน นาน เท่าไหร่... ยังคงเก็บเธอไว้... ... จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ ... **************************** แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 09:44:54 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 09:43:47 จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Pukeko - เป็นกำลังใจให้ครับ ขอ PR ได้แล้วก็ขอให้หางานได้ทันทีเลยก็แล้วกัน SmallLittleTrifle - มาแล้วจ้า มาแล้ว   Kaffee mania - ขอบคุณสำหรับแรงโหวตครับ จะได้ตามอ่านกันได้ง่ายๆ หน่อยเนอะ หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - ความทรงจำนี่เหมือนตะกอนในใจเนอะ ถ้าไม่มีอะไรมากวนให้มันขุ่น เราก็ไม่รู้หรอกว่าเรายังจำมันได้อยู่หรือเปล่า หวังว่าผมคงกวนแต่ตะกอนดีๆ ให้ขุ่นขึ้นมานะ แฮ่... i'll be your girl - ขอบคุณมากครับ อย่าพึ่งทิ้งกันไปไหนนะ วันละตอนๆ อ่านกันเรื่อยๆ นะคราบ ตุ๊กแกตาสก๊อต - ขอบคุณมากครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 29 พ.ย. 50 09:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ^__________^ เข้ามายิ้มให้กับความรักและความทรงจำที่น่าประทับใจค่ะ จากคุณ : tonglasalle - [ 29 พ.ย. 50 10:50:12 ]

ความคิดเห็นที่ 49 .......นานมาแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่ฟังเพลงแรกของพี่บอยตั้งแต่อยู่ปี 1.....ความรู้สึกกับเพลงของพี่บอย หรือค่ายขนมปังยังไม่เคยเปลี่ยน ในสมัยนั้นแค่มีโลโก้ ค่ายขนมปัง ซื้อมาฟังหมดไม่มีเว้นจริง ๆ ........ ......ฟังเพลงพี่บอยครั้งแรกหรือดูคอนเสิร์ตของค่ายขนมปัง น้ำตาจะซึมออกมาเองโดยไม่ตั้งใจ ไม่รู้ใครเป็นหรือเปล่า หรือผมอาจจะเว่อร์ไปเอง ก็คิดอยู่เหมือนกัน I เราก็เป็นผู้ชายทำไมน้ำตามันซึมออกมาเอง............. ........ขอบคุณพี่บอย & ค่ายขนมปังที่ทำให้ชีวิตของผมได้รู้จักบทเพลงที่ดีมาก ๆ หลาย ๆ เพลง ผมจะเก็บไว้ในความรู้สึก และความทรงจำของผมเองตลอดไปครับ จากคุณ : คิดถึง (MySynergy) - [ 29 พ.ย. 50 10:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ไปไหนแล้วววว กลับมาต่อด่วนเลยครับ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 29 พ.ย. 50 11:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 51 จะคอยเข้ามาติดตามอ่านจนถึงบทสุดท้ายครับ : ) ... จากคุณ : pinturicchio boy - [ 29 พ.ย. 50 12:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ภาพสวย และถ่ายทอดเรื่องราวความทรงจำได้ละเอียด จนต้องอ่านทุกตัวอักษร.. ความรักงดงามเสมอค่ะ แม้ว่ามันจะทำให้เราเจ็บปวด ก็ตาม.. รออ่านต่อนะ จากคุณ : รอยร้าวไม่เคยจาง - [ 29 พ.ย. 50 15:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ความทรงจำดีๆ ไม่เคยจาง แม้เวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน จิงป่ะ คุณ MR.FOREVER อ่านแล้วนึกถึงความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมาจิงๆ จากคุณ : ultra_auy - [ 29 พ.ย. 50 17:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 54 โหวตให้แล้วครับ...... จากคุณ : ชีวิตนักเดินทาง - [ 29 พ.ย. 50 17:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เข้ามาอ่านและโหวตครับ จากคุณ : ไม่จำเป็นต้องบอก - [ 29 พ.ย. 50 19:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สุดยอดจริงๆครับ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล... T-T จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 29 พ.ย. 50 21:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 57 บังเอิญเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกันอ่ะ อ่านแล้วนึกภาพตามออกเลย ซึ้งจังค่ะ กลับมาต่อเร็วๆ นะคะ :) จากคุณ : cheekyGirL - [ 29 พ.ย. 50 21:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 58 รออ่านอยู่นะคะ.. อ่านแล้วน้ำตาจะไหล.. เปนกำลังใจให้นะคะ... จากคุณ : Smile_Entaneer - [ 29 พ.ย. 50 23:47:41 ]

ความคิดเห็นที่ 59 รออ่านครับ หวังว่าจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง บอยด์+ป๊อด เขายังมาออกอัลบั้มด้วยกันได้อีกเลย จากคุณ : รถเล็ก - [ 30 พ.ย. 50 06:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 60 Mr. Forever มารายงานตัวประจำวันเพื่อบอกว่ารออ่านอยู่นะคะ อ่านแล้วคิดถึงสมัยเรียน (ท่าทางจะรุ่นเดียวกัน) ทำไมภาพสมัยเรียนมันน่าประทับใจ และน่าเก็บไว้เป็นความทรงจำมากกว่าตอนนี้ที่ทำงานนะ จากคุณ : i'll be your girl - [ 30 พ.ย. 50 07:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 61 รออ่านอยู่คับ ซึ้งมากๆอ่ะ เมื่อไรจะมีอย่างนี้มั่งเนี่ย 55+ จากคุณ : GooGooDoll - [ 30 พ.ย. 50 08:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 62 Part 5: Your eyes & My Happiness บทเพลง: ดวงตาของเธอ ศิลปิน: สายชล ระดมกิจ อัลบั้ม: Portrait Innocent (1998) เช้าวันอาทิตย์ผมไปที่โรงเรียนกาวิละที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมงฟอร์ตที่ผมเคยเรียนอยู่ตอนม.ต้นไม่มากนัก ผมพาตัวเองไปถึงที่นั่นตั้งแต่ยังไม่แปดโมง  เนื่องจากวันนี้ผมมีกำหนดต้องไปสอบของ กศน. ที่โรงเรียนแห่งนี้นั่นเอง แต่ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผมมาเช้ามากแล้ว แต่ก็ยังช้ากว่าเอฟและฟ้าอยู่ดี ทั้งๆ ที่ทั้งคู่ไม่มีสอบแท้ๆ  แต่กลับมาถึงเช้ากว่าผมเสียอีก วันนั้นผมทำข้อสอบได้อย่างค่อนข้างมั่นใจมากพอสมควร เพราะแนวข้อสอบ ที่เอฟกับฟ้าติวให้กับผมเมื่อวานนั้นค่อนข้างตรงกับแนวข้อสอบเบื้องหน้าขณะนี้ไม่น้อยเลย คงเพราะข้อสอบไม่หนีจากแนวเดิมๆ ที่เคยสอบกันมาเมื่อปีก่อนมากเท่าไหร่นัก ก็เลยไม่ยากเท่าไหร่ที่เอฟและฟ้าที่เก่งภาษามากๆ จะจับแนวได้ และสอนผมได้แบบตรงจุดมากๆ แม้ว่าผมอาจจะทำได้ไม่ดีสุดยอดจนคาดหวังเกรดดีๆ ได้ แต่แค่เพียงสามารถทำได้ จนมั่นใจว่าสอบผ่านไม่ตกแค่นี้ก็มากเกินพอแล้วสำหรับผม วันนั้นผมเดินออกจากห้องสอบด้วยความมั่นใจค่อนข้างสูง เพราะเมื่อเทียบกัน กับการสอบคราวก่อนที่ผ่านมาผมรู้ได้เองเลยว่าคราวนี้ผมสอบผ่านแน่ๆ ส่วนจะได้เกรดอะไรผมไม่สนใจอยู่แล้ว ขอเพียงแค่สอบผ่านและจบได้ ภายในเทอมนี้แค่นี้ผมก็พอใจมากแล้ว หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ ฟ้าก็แยกตัวไปเรียนพิเศษต่อ แต่เอฟเลือกที่จะโดดเรียน ด้วยเหตุผลที่ว่าเธออยากอยู่กับผมอีกวันหนึ่ง น่าแปลกที่วันนี้ยัยฟ้ากลับไม่ว่าอะไร ปล่อยให้เพื่อนสาวของเธอทำตามใจ อาจจะเป็นเพราะยัยฟ้าเองก็น่าจะพอเข้าใจด้วยมั้ง ว่าช่วงนี้ทั้งผมและเอฟไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังสักเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุนี้เจ้าตัวจึงปลีกตัวไปเรียนพิเศษตามปกติ โดยไม่คัดค้านอะไรมากนัก นอกจากย้ำให้ผมดูแลเพื่อนของเธอให้ดีๆ เพียงเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 50 11:00:42 จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผมตอนนั้น ผมดีใจนะที่จะได้อยู่ใกล้ๆ กันกับเอฟอีก แต่อีกใจหนึ่งก็อดกลัวใจตัวเองไม่ได้ ว่ามันจะยิ่งกลับพาให้เราทั้งคู่ยิ่งผูกผันกันมากขึ้น กว่าที่มันควรจะเป็น และมันจะยิ่งพลอยทำให้เมื่อถึงเวลาที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา ความเสียใจที่เราทั้งคู่ต้องพบมันจะยิ่งเจ็บปวดและทรมานมากขึ้น แต่ผมในตอนนั้นก็ยังเด็กมากเกินกว่าที่จะทำอะไรที่ขัดกับความต้องการของความรู้สึกได้มากนัก โดยเฉพาะเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม ณ เวลานี้ ดูเธอจะมีความสุขมากมายเหลือเกิน ประกายตาของเธอนั้นสอดรับกับรอยยิ้มหวานได้อย่างลงตัวเหลือเกิน ...สุดท้ายผมก็พ่ายแพ้ให้กับแววตาคู่นี้และรอยยิ้มของเธออีกครั้ง... ดวงตาของเธอ... คอยบอกกับฉันเสมอว่าเธอคือทุกอย่าง.. จะให้ทำอะไรฉันยอมทำทุกทาง... ขอเพียงสิ่งเดียว... คือรอยยิ้มของเธอ... ที่อยากให้มีเสมอถ้าคือที่ยึดเหนี่ยว... และคอยเติมให้ใจของฉันไม่แห้งเหี่ยว... ในวันที่เจ็บ... หรือต้องโดดเดี่ยว... หลับตาลง... ให้ตัวฉันได้กล่อมเธอ... สิ่งใดๆ ที่เธอฝันจะเจอะเจอ... หากยังมี... ฉันจะหาและพามาให้เธอ... ไม่ว่าจะเป็นดวงดาว... เป็นเมฆขาวลอยอยู่ไกล... จะพาไปเก็บมาไว้ใกล้ๆ เธอ... หากคนดีหลับตอนนี้รับรองว่าต้องเจอ... กับสิ่งที่ฝัน... จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 64 วันนั้นเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด เราได้ไปเที่ยวด้วยกัน แบบที่คนรักกันคู่อื่นเขาทำกัน ได้ไปดูหนังในโรงหนังที่กาดสวนแก้วด้วยกัน ดูหนังเสร็จก็ลงไปเดินเล่นดูของที่ชั้นกาดโบ้เบ๊ด้วยกัน วันนั้นเอฟได้ของติดมือหลายชิ้นเหมือนกัน ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันวันนั้น ผมจดจำทุกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอเอาไว้ในความทรงจำอย่างไม่มีวันลืมเลือน แววตาที่สดใสและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเอฟที่ส่งผ่านมาถึงผมในวันนั้น ช่วยเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไประหว่างเราได้ดีเหลือเกิน วันนั้นผมมีความสุขมากเสียจนเลือกที่จะไม่สนใจเกี่ยวกับเงื่อนไขใดๆ ก็ตามที ที่ฉุดรั้งให้ผมต้องใจร้ายกับคนที่รักผมมากขนาดนี้อีกต่อไป อย่างน้อยในวันนี้ ผมก็ขอเป็นส่วนหนึ่งที่ได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับคนที่ผมรักบ้าง เพียงแค่นี้มันคงไม่ผิดอะไรมากนักใช่ไหม เย็นวันนั้นเราไปนั่งทานข้าวเย็นกันที่ร้าน Boat ร้านประจำของเรา ความสุขมากมายในวันนี้ทำให้บรรยากาศรอบข้างดูอบอุ่นและสดใสมากขึ้น กว่าที่ผมเคยรู้สึกหลายเท่าตัว อาหารที่ร้าน Boat มาช้าเช่นเคย แต่เราทั้งคู่ก็ชินไปกับมันเสียแล้ว วันนั้นผมได้นั่งคุยกับเอฟในหลายๆ เรื่องราวจนผมรู้สึกได้ว่าแม้ที่ผ่านๆ มา เราสองคนจะได้คุยโทรศัพท์กันบ่อยๆ แต่การพูดคุยผ่านโทรศัพท์นั้น มันให้อารมณ์และความรู้สึกคนละอย่างกันเลยกับการได้พบเจอและพูดคุยกันแบบนี้ ภาพเหตุการณ์และเรื่องราวที่เกิดขึ้นเบื้องหน้านั้นผมไม่สามารถโกหกตัวเองได้เลย ว่าผมรู้สึกดีและมีความสุขมากมายเพียงใด บางทีสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” ที่ผมพยายามละเลยมันมานาน อาจจะอยากเตือนย้ำให้ผมรู้ก็ได้ ว่าบางครั้งผมก็ไม่ควรฝืนตัวเองมากมายจนเกินไปนัก จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 65 วันนั้นเราหลังจากทานข้าวเสร็จ เราเดินเล่นไปตามถนนหน้ามช. ที่จะมีร้านขายของต่างๆ มากมาย เอฟมักจะชอบซื้อขนมเบื้องหน้ามอกิน เพราะว่าขนาดของมันใหญ่มาก มีครีมเยอะอีกต่างหาก สมัยนั้นขายชิ้นละหนึ่งบาท ผมมองดูภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้ตัวอีกทีก็มีขนมเบื้องอันหนึ่ง ยกขึ้นมาแตะอยู่บนริมฝีปากของผมเบาๆ เสียแล้ว สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีเสมอคือเอฟไม่ค่อยอายในการแสดงออกถึงความรักที่เธอมี แม้ว่ารอบๆ ข้างจะมีผู้คนอยู่มากมายเพียงใดก็ตาม หากเจ้าตัวเชื่อว่าสิ่งที่เธอแสดงออกมา มันไม่ได้น่าเกลียดหรือก้าวล้ำเส้นแบ่งของความพอทีทางสังคมจนมากเกินไป เธอก็ไม่อายเลยที่จะแสดงมันออกมา ผมอ้าปากรับขนมเบื้องชิ้นนั้นเข้ามาในปาก ก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยเพราะกินเข้าไปทั้งอัน ร่างบางเบื้องหน้าหัวเราะและตีมือผมเบาๆ “ค่อยกินก็ได้ กินไปทั้งอันแบบนั้นเดี๋ยวก็ติดคอหรอก” “ไม่เป็นไรกานปากกว้างจะตาย ขนาดกล้วยน้ำว้าลุกโตๆ ยังกินได้ในคำเดียวเลย แค่นี้เด็กๆ” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่ปากยังเคี้ยวขนมเบื้องแผ่นโตตุ่ยๆ เดินเล่นสักพัก ผมก็พาเอฟไปขับรถเล่นในมช. สายลมบางๆ ที่พัดผ่านมาในยามเย็น กับบรรยากาศช่วงห้าโมงกว่าๆ ในมช.นั้นมีเสน่ห์มากมายเหลือเกิน วันนั้นเราไปเดินเล่นกันต่อที่อ่างแก้ว ระหว่างนั้นเอฟพูดเก่งเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้ไม่มียัยฟ้ามาคอยแย่งพูดก็ได้ เลยทำให้เจ้าตัว เหมาหน้าที่ชวนคุยไปคนเดียวเต็มๆ เอฟเป็นคนที่มีจินตนาการค่อนข้างสูง ส่วนหนึ่งคงเพราะเธอเรียนที่ต่างประเทศมานาน และการได้เรียนที่นั่นก็คงช่วยปลูกฝังนิสัยการเป็นนักคิดมาให้กับเธอด้วยเช่นกัน ก็เลยส่งผลให้เจ้าตัวมักจะเรื่องราวอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ มาเล่าให้ผมฟังอยู่เสมอ เธอเคยบอกผมว่าเธออยากเป็นนักเขียน เธออยากเล่าเรื่องราวที่เธอคิดที่เธอรู้สึกออกมา ให้กับคนอื่นๆ ได้รับรู้ ซึ่งผมก็สนับสนุนเธอเต็มที่ เพราะเชื่อว่าเธอสามารถเขียนอะไรก็ได้ ให้ดูมีเสน่ห์น่าอ่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ น่าเสียดายที่ผลงานเขียนที่เธอมีโอกาสได้ทำออกมานั้น กลับมีเพียงแค่หนังสือกลอนเปล่าจากสำนักพิมพ์ใยไหม เพียงแค่สองเล่มเท่านั้น ส่วนงานเขียนอื่นๆ นั้น เธอเคยบอกเอาไว้ว่าเธอจะเริ่มเขียนมันอย่างเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น หลังจากที่สอบเข้ามช.เรียบร้อยแล้ว ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะระหว่างนี้เธอต้องใช้เวลาทั้งหมด เพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามช. จนไม่มีเวลาว่างมากนักที่จะได้ทำในสิ่งที่เธอวาดฝันเอาไว้ว่าอยากที่จะทำ บ่อยครั้งที่ผมได้อ่านงานของพี่จิก ประภาส แล้วผมมักจะคิดถึงงานเขียนของเอฟเสมอ เพราะนี่เป็นแนวทางการเขียนที่เธอชอบ เอฟมักจะหยิบเรื่องราวใกล้ๆ ตัวที่เธอสนใจ มาคิดมาเขียนต่อยอดจนเรื่องราวเหล่านั้นที่แรกๆ อาจจะดูไม่น่าสนใจเท่าไหร่นัก ให้กลับอ่านแล้วรู้สึกว่ามันน่าสนใจขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด เสน่ห์อีกอย่าง ของงานเขียนของเอฟคือบทกลอนที่เธอเลือกใช้ในการสรุปปิดงานเขียนของเธอ มันดูสวยงามและทำให้งานเขียนของเธอมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวได้ดีเหลือเกิน จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ส่วนยัยฟ้านั้นจะต่างกันออกไป แม้ว่าเจ้าตัวจะชอบเขียนไดอารี่ แต่กลับไม่ค่อยสนใจจะเขียนอะไรอย่างอื่นมากนัก เธอบอกผมว่า ที่เธอเลือกจะเขียนไดอารี่ก็เพียงเพื่อระบายความในใจออกมาเพียงเท่านั้นเอง แต่สิ่งที่เธอสนใจมากกว่ากลับเป็นการถ่ายภาพ และผมมักจะเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอเสมอ เวลาที่ได้หยิบกล้องปัญญาอ่อนของเธอออกไปเดินถ่ายภาพเล่น หรือบางทีก็จับเอาผมกับเอฟมาเป็นแบบให้อยู่บ่อยๆ ภาพที่ฟ้าถ่ายมักจะเป็นภาพของผู้คน ยิ้มบ้าง เศร้าบ้าง แล้วแต่ว่าอารมณ์ของเธอ ในตอนที่เธอออกไปถ่ายภาพนั้นเป็นอย่างไร ตัวผมเองในวันก่อนนั้นก็ไม่มีความรู้อะไร เรื่องการถ่ายภาพมากนัก ที่ผมรู้อย่างเดียวคือผมรู้สึกว่าภาพของฟ้ามันเป็นอะไรที่มากกว่า ภาพถ่ายธรรมดาที่ผมมักจะเห็นมันได้จากโปสการ์ดสวยๆ ทั่วไป นั่นเพราะสิ่งที่ภาพของฟ้ามี ก็คือเรื่องราวอะไรบางอย่างที่แทรกผ่านอยู่ในภาพเหล่านั้น ภาพของฟ้าแม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่สวยหรอก แต่ก็มีพี่ๆ ที่มักจะไปอัดรูปที่ร้านเดียวกันกับฟ้า เอ่ยชักชวนให้เธออัดรูปของเธอทำเป็นโปสการ์ดขายที่ร้านแถวๆ หน้ามอ โดยพี่เขาจะรับไปวางขายหน้าร้านให้ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธ ผมเชื่อว่าเธอไม่ได้ตัดสินใจ ขายภาพของเธอเพราะเธออยากได้เงินหรอก แต่ที่เธอทำไปเพราะเธอรู้สึกดี ที่จะได้เห็นว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่ชอบงานของเธอเพียงเท่านั้นเอง ช่วงปี 2539, 2540 หากใครเดินเล่นแถวหน้ามอแล้วเจอภาพถ่ายขาวดำ ขายอยู่แถว ๆ หน้าร้านโปสเตอร์เซนเตอร์ บางทีโปสการ์ดเหล่านั้น อาจจะเป็นผลงานของเพื่อนผมก็ได้นะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 67 วันนั้นหลังจากนั่งเล่นที่อ่างแก้วแล้ว ผมก็พาเอฟขี่รถวนเที่ยวอยู่ในมช.ต่อ จนกระทั่งเริ่มค่ำ ผมจึงตัดสินใจว่าคงถึงเวลาเสียทีที่จะส่งเจ้าหญิงของผม กลับสู่ปราสาทของเธอ ระหว่างที่ขี่รถเลียบถนนคันคลองชลประทาน ก่อนที่จะถึงบ้านของเอฟไม่ไกลนัก ผมได้ยินเสียงของเอฟ ที่ดังแทรกเสียงของสายลมดังขึ้นมาข้างๆ หูของผม “ถ้าได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้บ่อยๆ ก็คงดีเนอะ” คำพูดธรรมดาสั้นๆ แต่ก็ทำให้ผมใจสั่นได้อย่างไม่ยากนัก ผมตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่าพยักหน้าเพียงเท่านั้น “ไว้หลับสอบ Ent เสร็จ ทุกอย่างคงดีขึ้นเนอะ ถึงตอนนั้นเอฟเองคงไม่ยุ่งมากขนาดนี้แล้วล่ะ” “อีกหน่อยพอกานเข้าเรียนต่อที่เทคโน เราก็จะได้มาเรียนใกล้ๆ กันแล้วเนอะ อยากให้ถึงวันนั้นไวๆ จัง” แม้จะไม่ได้หันหน้ากลับไป แต่ผมก็พอจะเดาได้ไม่ยากนัก ว่าร่างบางที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังของผมขณะนี้กำลังมีความสุขมากมายเพียงใด กับสิ่งที่เธอกำลังคิดและจินตนาการอยู่ ผมไม่ตอบอะไรกลับไป ทำได้เพียงแค่ชะลอความเร็วของรถลงให้ช้าที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ก่อนจะพยายามขับชิดฝั่งซ้ายของถนนให้มากที่สุด จากนั้นจึงลดแขนข้างซ้ายของผม ลงไปจับกับมือของเอฟที่กำลังโอบเอวผมอยู่ สัมผัสอุ่นๆ ที่เกิดขึ้น ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง คงเพราะคำพูดของเอฟก่อนหน้านั้น ดึงให้ผมหวนย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่ผมพยายามจะลืมมันมาตลอดทั้งวัน อย่างน้อยในตอนนี้ ในช่วงเวลาที่ผมยังสามารถถ่ายทอดความรัก และความห่วงใยที่ผมมีให้กับเธอคนนี้ได้รับรู้ ผมก็อยากที่จะทำให้ดีที่สุด เท่าที่คนอย่างผมพอที่จะทำได้ ขอเพียงแค่ระหว่างนี้ผมสามารถสร้างรอยยิ้มให้กับเธอคนนี้ได้บ้าง เพียงเท่านี้ผมก็พอใจมากแล้ว ... ดวงตาของเธอ... คอยบอกกับฉันเสมอว่าเธอคือทุกอย่าง.. จะให้ทำอะไรฉันยอมทำทุกทาง... ขอเพียงสิ่งเดียว... คือรอยยิ้มของเธอ... ที่อยากให้มีเสมอถ้าคือที่ยึดเหนี่ยว... และคอยเติมให้ใจของฉันไม่แห้งเหี่ยว... ในวันที่เจ็บ... หรือต้องโดดเดี่ยว... *********************************** ปล. หาเพลง "ดวงตาของเธอ" ใน youtube ไม่เจอเลย   ใครอยากฟังเพลงนี้เพื่อเติมเต็มบรรยากาศในเรื่อง ก็รบกวนแวะไปฟังได้ใน Blog ผม หรือใน multiply ผมนะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 68 จบ Part 5 จ้า  หวานนิดหนึ่งเนอะ เดี๋ยวคนอ่านจะสงสัยเอาว่าไอ้คู่นี้มันจะเศร้าอย่างเดียวหรือไร  แฮ่...  ก็มีบ้างนิดๆ หน่อยๆ ครับตามประสา แต่จากตอนหน้าไปคงเริ่มเข้าสู่ความขมขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เพราะใกล้ถึงจุดพลิกพันที่เปลี่ยนชีวิตผมซะแล้ว  ยังไงรออ่านต่อ Part 6 ละกันนะครับ อิอิ ว่าแล้วก็ตอบกระทู้ตามธรรมเนียมจ้า tonglasalle - เพลงเพราะๆ และอยู่ถูกที่ถูกเวลาเนี่ย มันกลายเป็นเหมือนกล่องที่เก็บความทรงจำของเราเนอะ ^^ MySynergy - เหมือนกันเลยครับ สมัยปี 39 นี่เบเกอรี่ออกเทปเยอะมากๆ เลย ถือเป็นช่วงบูมของค่ายนี้จริงๆ แล้วก็จะมีค่ายเล็กค่ายน้อยออกตามกันมาเพียบเลย อีกค่ายที่ถูกใจก็ Oh my god อ่ะ เพลงะเพราะดี   แต่เจอเทปของป้าริก ณ เบเกอรี่เข้าไป ผมก็เอ๋อเหมือนกันนะ  ฮ่า ใส่พริกเม็ดเดียว - มาแต่แล้วคราบบบบ  ขอวันละ Part นะ ถี่ไปเดี๋ยวแต่งไม่ทัน แฮ่.. pinturicchio boy - ขอบคุณมากครับ จะพยายามเขียนให้อ่านแบบวันต่อวันนะ รอยร้าวไม่เคยจาง - แม้บางทีมันจะเจ็บ แต่มันก็ต้องมีด้านที่สุขอยู่เหมือนกันเนอะ เพราะงั้นทางที่ดีที่สุดคืออย่าสนใจเรื่องที่เจ็บ ในเมื่อมันผ่านมาแล้ว เก็บมันไว้เป็นบทเรียนก็พอ จากนั้นก็เลือกเก็บด้านที่สุขเอาไว้ เป็นความทรงจำที่ดี เอาไว้หล่อเลี้ยงหัวใจในวันเหงาๆ ก็ได้เหมือนกัน ultra_auy - งั้นต้องตามอ่านจนจบนะ อย่าทิ้งกันไปกลางทางล่ะ อิอิ ชีวิตนักเดินทาง - ขอบคุณมากครับ นานๆ จะมีกระทู้ติดโหวตกะเขามั่ง ถึงว่าคนเข้ามากันเยอะเชียว ^^ ไม่จำเป็นต้องบอก - ขอบคุณสำหรับแรงโหวตครับ ถ้าไม่ติดกระทู้โหวตสงสัยคงเงียบแน่ๆ เลยกระทู้นี้ แฮ่.. หน่วยต่อสู้อากาศยาน - ง่ะ อย่าพึ่งไหลจ้า  ยังไม่ถึงตอนเศร้าเลยอ่ะ  ตอนขมๆ นี่รับรองว่าน้ำลายฝาดแน่ๆ ครับ  มันเศร้าจริงๆ สำหรับผม T__T cheekyGirL - เขียนไปนี่ก็คิดถึงเชียงใหม่นะครับ เสียดายตอนกลับไปคราวก่อนไม่ได้ถ่ายบรรยากาศแถวๆ นี้เอาไว้ เพราะไม่คิดว่าจะมาเขียนอะไรแบบนี้ ไม่งั้นคงมีรูปแถวๆ นั้นมาประกอบให้นึกกันได้ง่ายขึ้น Smile_Entaneer - ขอบคุณครับ อีกไม่กี่ Part มันจะขมสุดๆ แล้วคราบ T__T รถเล็ก - อยากจะบอกว่าให้รอลุ้น แต่ก็คงพูดไม่ได้เนอะ เพราะถ้ามันสมหวังก็คงไม่ต้องมาเขียนอะไรแบบนี้  แง้ว...  แต่ก็คงเหมือนคำพูดของรุ่นน้องผมที่มงฟอร์ต ตามะเดี่ยวผู้กำกับรักแห่งสยามว่าไว้ในหนังของเขา (ยังไม่ได้ดู แต่อยากดูนะ)  ที่สรุปได้ประมาณว่า ชีวิตอาจจะไม่ได้สมหวังไปซะทุกอย่าง เจ็บบ้าง เหนื่อยบ้าง ไม่สมหวังบ้าง แต่สุดท้ายแล้วชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และตอนนี้ชีวิตผมก็กำลังดำเนินต่อไปครับ i'll be your girl - ฮ่า.. เจอคนรุ่นเดียวกัน อิอิ  ผมว่าที่ภาพสมัยเรียนมันติดตรึงในหัวใจมากกว่า คงเพราะตอนนั้นเราผูกผันกับคนเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่จริงใจต่อกัน โดยไม่มีเงื่อนไขที่มักจะพบเจอเสมอในโลกของผู้ใหญ่มั้งครับ มันก็เลยรุ้สึกว่าโลกแห่งความทรงจำช่วงนั้นมันสวยงาม เหมือนความรักแหละนะ รักแรกตอนที่เราผูกผันกับใครสักคนด้วยความรู้สึกอยากที่จะรีกเพียงอย่างเดียว มันก็จะไม่มีเงื่อนไขอื่นๆ ที่เราต้องกังวลตอนโตขึ้นมาเกี่ยวข้อง ไม่ต้องกังวลสายตาของคนรอบข้าง ไม่ต้องคำนึงถึงความเหมาะสม ไม่ต้องสนใจเรื่องฐานะเงินทอง แค่รู้สึกว่าอยากจะรัก แล้วก็รักอย่างสุดหัวใจเพียงเท่านั้นเอง แต่น่าแปลกไหม ที่ความรักที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบซึ่งกันและกัน มันกลับมีคุณค่าและก็ประทับใจได้มากกว่าความรักที่ตามมาหลังจากช่วงนั้นเยอะเลย ^^ GooGooDoll - มาโพสต่อแล้วจ้า  ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 09:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ชื่อชอบ ชีวิตช่วงเวลาที่เรียนทำงานอยู่ กทม ก็ผูกติดกับเพลงของ คุณ บอยโกศิยพงษ์ มาตลอด ชอบมากๆ จากคุณ : วีแกน - [ 30 พ.ย. 50 09:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอโทษนะคะ อ่านแล้วชอบบรรยากาศมาก ๆ ก็จริงอยู่ แต่ตกลงแล้ว... ตัวละครผู้ชายเรียนอยู่ที่เทคนิคฯ หรือที่มงฟอร์ดกันแน่คะ เช้าวันอาทิตย์ผมไปที่โรงเรียนกาวิละที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมงฟอร์ตที่ผมเรียนอยู่ไม่มากนัก... แง่ม ๆ จากคุณ : เพียง... (เพียงเศษธุลีบนโลกใบนี้) - [ 30 พ.ย. 50 10:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 71 วีแกน - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ เพลงพี่บอยนี่สุดยอดจริงๆ เนอะ ^^ เพียงเศษธุลีบนโลกใบนี้ - แง้ว... ตกคำว่า "เคย" ไปคำหนึ่ง เดี๋ยวไปแก้ก่อนคราบ  ขอบคุณที่บอกจ้า สรุปอีกที คือม.ต้นเรียนมงฟอร์ต ทีนี้สอบม.ปลายไม่ติด เลยต้องไปเรียนที่เทคนิคต่ออะครับ ^^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 50 11:13:39 จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 พ.ย. 50 10:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เขียนได้ดีมากๆครับ...น้ำตาซึมเลยเชียว.. จากคุณ : McDonut - [ 30 พ.ย. 50 12:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 73 เชียงใหม่อีกแล้ว เง้อ หนาวนี้ลำบากชะมัด หนาวกว่าเดิมแถมบรรยากาศเป็นใจ แต่ต้องอยู่คนเดียว ปีนี้เชียงใหม่สวยที่สุด แต่ผมก็เจ็บปวดที่สุดเหมือนกัน จากคุณ : ดุก - [ 30 พ.ย. 50 13:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ชีวิตเราก็ผูกติดกับเพลงค่ายนี้ตั้งแต่เอออ...ม.ต้น จนปัจจุบัน แฟนเราก็เหมือนกัน สรุปครอบครัวนี้เสพย์ติดเพลงค่ายนี้ไม่หนีหายไปไหนแน่ เพราะซื้อรถมา 3 ปี จวบจนเข้าสู่ปีที่สี่ แผ่นเพลงที่อยู่ในเครื่องเล่นซีดี คือ แผ่นรวมเพลงของ "เบเกอรี่" ฟังจนแผ่นแรกกระตุก จนมาแผ่นสอง และคงมีแผ่นต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เพลงค่ายอื่นไม่อาจแทรกเข้ามาได้ อดทนเวลาที่ฝนพร่ำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้า......รอ จากคุณ : ฮัตเซปซัต - [ 30 พ.ย. 50 13:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 75 มาอ่านอีกที ซึ้งใจจริง T T ลป.ตามไปถึงในบล็อกด้วย 555 จากคุณ : ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ - [ 30 พ.ย. 50 14:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 76 (((mode :: ซาบซึ้ง...))) ... เมื่อสักครู่นี้บังเอิญคลิกเข้ามาดู เพราะว่าเห็นขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ ... ... พอได้อ่าน ... รู้สึกอินมากๆ ... คุณเป็นคนโรแมนติกมากๆเลย อิอิ   ชีวิตคนเราก็เหมือนบทเพลงรักเนอะ มีหวานมีขมปนกันไป  (ได้ข่าวว่าตัวเองยังไม่เคยมี ฮ่าๆ) จะคอยติดตาม อัพเร็วๆนะคะ อยากอ่าน... แฮ่ๆ ^_^ ปอลอ. ชอบผลงานของเบเกอรี่เหมือนกัน ปลื้มพี่บอยด์ แต่เสียดายที่เพิ่งมาลองฟังในช่วงยุคหลังๆ อ้อ! เมื่อกี้แอบแวะไปที่ Blog รูปสวยมากมายค่ะ เทพมาก แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 50 14:56:15 จากคุณ : ไว้โอกาสหน้า!!! - [ 30 พ.ย. 50 14:46:52 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อ่านจบ part 5 แล้ว จขกท เขียนได้ดีมากๆเลยค่า รูปก้อสวย เพลงก้เพราะ เนื้อเรื่องก้อน่าติดตาม คิดถึงสมัยเบเกอรี่เหมือนกัน เราก้อชื่นชอบพี่บอยด์มากๆ ฟังแล้วไม่มีเบื่อมาเปนสิบๆปี ขนาดไม่มีเรื่องราวให้อินไปกับเพลง แล้วแถมตอนนั้นยังเด็กมากๆ ยังหลงรักค่ายเบเกอรี่ได้ขนาดนี้เลย... ตอนนั้นคิดได้แค่ว่า เรียนจบแล้วจามาทำงานที่ค่ายเบเกอรี่... อิอิ เป็นความใฝ่ฝันอย่างนึงเลย ขอบคุณ จขกท มากๆที่มาแบ่งปันเรื่องราวดีๆ แล้วยังช่วยรวมพลคนรักเบเกอรีขึ้นอีกด้วย จารอติดตามต่อไปนะคะ เอาไป 1 โหวตด้วยค่า อิิอิ จากคุณ : jajabong - [ 30 พ.ย. 50 16:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 78 จำได้ว่าช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต เคยนั่งฟังเพลงของค่ายนี้วันละนานๆโดยไม่ได้ลุกไปไหน มีความสุขกับความรัก..และเสียงเพลง ^^~ แม้ว่าตอนนี้..ความสุขที่เหลือในชีวิตจะเหลือแค่เสียงเพลงก็ตาม ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงของพี่บอย ก็จะทำให้สมองลืมเรื่องราวแย่ๆไปชั่วขณะ ความทรงจำที่เป็นสุขต่างๆค่อยๆไหลเวียนออกมาจากหัว .. เรื่อยๆเหมือนกับน้ำที่ไม่มีก๊อก.... ..นึกถึง..รอยยิ้ม ที่เคยว่างดงามที่สุด ..นึกถึง เพื่อนๆ ตอนมปลาย .. กว่าจะได้คำว่า เพื่อนแท้ มันแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่างจริงๆ ..นึกถึง..เธอ..ผู้เปิดโลกดนตรีให้..และขอบใจที่ปิดมัน ^^~ ไม่เล่าต่อและ เดี๋ยวมันจะมีเรื่องเศร้ามาปนด้วยT^T 55+ เอาเป็นว่า ขอบคุณพี่บอย ที่ทำให้ผมนึกถึงเธออีกครั้งเหมือนกัน จากคุณ : แพ้รอยยิ้ม - [ 30 พ.ย. 50 18:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ฮ้าาาา....ไม่ได้มาเยี่ยมวันเดียวได้อ่านทั้งpart4-5เลย ถึงแม้2ตอนนี้จะมีสวีทแต่ก็แฝงไว้ด้วยไว้ด้วยความเหงาเนอะ ยิ่งหวานก็ยิ่งขมอ่ะ รอpart 6 นะคะ น่าเอาไปทำหนังจัง ภาพคงออกมาสวย จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 30 พ.ย. 50 19:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 80 แจ่มมากๆ เลยคะ จากคุณ : ชื่อเดี้ยนสำคัญ ฉันใด - [ 30 พ.ย. 50 19:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ประทับใจจริงๆ ^^ จากคุณ : rtype - [ 30 พ.ย. 50 20:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ขอปูเสื่อ นั่งรอ part  6 ด้วยใจจดจ่ออย่างยิ่ง.... ทั้งภาพ...... ทั้งตัวอักษร........น่ารักมากมาย........ คนอะไรเนี่ย..... จากคุณ : ชายทะเล - [ 30 พ.ย. 50 20:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ซึ้งมากๆเลยอะ จากคุณ : เมก้าซาวะหมายเลข154 - [ 30 พ.ย. 50 21:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ชอบอ่านมากๆค่ะ วัยคงใกล้ๆกัน แต่เราคงเป็นน้องหน่อยนึง เพราะตอนอยู่มอห้า รุ่นเราไม่ให้สอบเทียบแล้วอ่ะค่ะ (หรือว่าห่างกันหลายปีหว่า) เพลงเบเกอรี่ เคยดูเรื่องอะไรสักอย่าง มีเพลงประกอบเป็นห่างไกลเหลือเกินอยู่ ฟังแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ ซึ้งมาก ชอบฤดูที่แตกต่างทั้งห้าเว่อร์ชั่น เคยมีเทป แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว เพลงเก็บเธออยู่ในใจเสมอ ก็ชอบสุดๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ คิดถึงคนบางคนจัง มิสยู แอนด์ เทคแคร์นะ เต้ย my first love (แอบฝากหน่อยเหอะ แต่เรารู้ว่าเค้าคงไม่อ่านพันทิป) จากคุณ : @Nana-cute@ - [ 30 พ.ย. 50 22:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 85 นั่งรอ..อ่าน part ต่อไป... จากคุณ : Smile_Entaneer - [ 30 พ.ย. 50 23:16:55 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ตอนนี้หวานจริงๆล่ะครับ เอิ๊กๆ อ่านไปยิ้มไป... แต่ผมจะร้องจริงๆนะ สงสัยตอนต่อไปเนี่ย...หากะละมังมารองได้เลย เขียนได้ดีจริงๆ...ผมเองก็เจอความรักที่ไม่ใช่สีชมพูมาเยอะ ยิ่งมาได้อ่านเรื่องนี้ เฮ้อ... ปูเสื่อรอ part 6 ด้วยคน จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 30 พ.ย. 50 23:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 87 Part 6: Seasons Change as always บทเพลง: ฤดูที่แตกต่าง – Seasons Change ศิลปิน:  Boyd Kosiyabong อัลบั้ม: EP : Seasons change (remixes)(1995) ท่ามกลางวันเวลาที่พัดผ่านเลยไป ผมรู้สึกว่าชีวิตในช่วง ปวช.2 ของผม ไม่มีอะไรมากนัก ส่วนหนึ่งเพราะเพื่อนๆ ที่สนิทกันสมัยเรียนมัธยมต้นที่มงฟอร์ต ต่างก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวสอบเอนทรานซ์ จึงไม่ได้ออกมาเล่นบาส หรือนัดกันไปเที่ยวไหนมากสักเท่าไหร่นัก ส่วนเอฟกับฟ้านั้นยิ่งไปกันใหญ่ ทั้งคู่ดูจะตั้งความหวังกับการเข้าเรียนต่อที่มช. ในปีนี้ มากเหลือเกิน ก็เลยยิ่งโหมเรียนพิเศษหนักกว่าเดิม จนทำให้ผมเอง กลายเป็นฝ่ายอดเก็บความคิดถึงไม่ไหว หลายต่อหลายครั้งบางทีคิดถึงมาก ถึงกับต้องแอบไปดักซุ่มอยู่มุมใดมุมหนึ่งที่โรงเรียนของเธอ เพื่อจะรอดูเอฟ ที่เดินออกมารอรถของที่บ้านเพื่อไปส่งเธอที่เรียนพิเศษต่อ พอเห็นเธอขึ้นรถเรียบร้อย ผมก็ถึงขี่มอเตอร์ไซต์เทน่าคันสีเขียวของผมกลับบ้านต่อไป  เหตุการณ์ทำนองนี้ เกิดขึ้นบ่อยครั้งเวลาที่ผมรู้สึกคิดถึงเธอจนทนไม่ไหว แต่ก็ไม่สามารถบอกกับเธอ ได้ว่าผมอยากเจอเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากเหลือเกิน แต่แล้วช่วงต้นปี 2539 ผมได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเอฟ หลังจากที่ไม่ได้คุยกัน มานานพอสมควร เรื่องที่คุยกันวันนั้นก็ไม่พ้นเรื่องของเอฟนี่แหละครับ สรุปใจความได้ว่าตอนนี้พ่อของเอฟเขาเตรียมเดินเรื่องติดต่อ กับทางมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว และเอฟต้องเดินทางไปอังกฤษปลายปีนี้ ราวๆ เดือนธันวาคม เพราะต้องไปติวพิเศษเพื่อสอบวัดระดับความรู้ให้ผ่าน แล้วก็อะไรสักอย่างเกี่ยวกับ A-Level ซึ่งเป็นระบบวัดผลนักเรียนของที่นั่น ที่ผมก็ไม่เข้าใจมากนักว่ามันคืออะไร แต่ที่ผมรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นในเวลานั้นก็คือ... ... เดือนธันวาคมปลายปีนี้ เจ้าหญิงของผมจะต้องจากผมไปไกลแสนไกลเสียแล้ว ... แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 14:57:10 จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 50 11:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 88 แม้ว่าผมเองจะพยายามทำใจมาตั้งแต่ที่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น แต่พอได้รู้กำหนดการณ์ที่แน่นอนแล้ว ผมกลับรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ผมในวันนั้นจึงคุยอะไรออกไปไม่ได้มากนัก นอกไปจากรับฟังเรื่องราวต่างๆ ที่พ่อของเอฟพูดให้ผมฟังเพียงเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เอฟสองเทียบและกำลังจะสอบเข้าเรียนต่อที่มช.นั้น พ่อของเอฟบอกว่า ทราบจากเจ้าตัวแล้ว และพ่อของเอฟก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร บอกกับผม เพียงแค่ว่าให้เอฟได้ทำอะไรตามที่เธอต้องการไปก่อน จากนั้นช่วงปลายปี ทุกอย่างจะเป็นไปแบบที่เขาวางเอาไว้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรต้องกังวลมากนัก นอกจากนั้นก็ย้ำกับผมว่า ควรหาเหตุผลมาอธิบายให้เอฟเข้าใจได้แล้ว เพราะมันน่าจะดีกว่าสำหรับเราทั้งคู่ที่จะรีบห่างกันออกมาจากที่เป็นอยู่โดยเร็ว คืนนั้นผมวางโทรศัพท์ไปด้วยหัวใจที่รู้สึกได้อย่างง่ายดาย ว่ามันมีรอยร้าวที่บาดลึกมากมายเหลือเกิน ผมควรจะทำยังไงดีนะ ... ผมควรจะทำยังไงดี ... หลังจากคืนนั้นผมพยายามหลายครั้งที่จะพูดกับเอฟในสิ่งที่ผมควรจะพูด แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้ ทุกครั้งที่ผมพยายาม รอยยิ้มของเธอก็สามารถกลบปิดทุกคำพูดของผมได้เสมอ ช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราได้พบกัน ส่วนใหญ่จึงมักจะเป็นช่วงเวลาที่ผมได้แต่นั่งฟังเอฟ พูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆ นานามากมายที่เธอวางแผนเอาไว้ในอนาคต เธอบอกกับผมว่าเธอจะสอบเรียนต่อคณะบริหารที่มช.ให้ได้ภายในปีนี้ จากนั้นพอผมเข้าเรียนต่อในระดับปวส. ที่เทคโน เราสองคนจะได้เรียนใกล้ๆ กัน ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ รอยยิ้มกว้างของเอฟ เวลาที่เธอพูดถึงอนาคตที่เธอคาดฝัน บีบรัดหัวใจผมในทุกครั้ง ที่ได้ยินเรื่องราวเหล่านี้ นั่นเพราะผมรู้ดีว่าเรื่องที่เธอคิดฝัน มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ มากไปกว่านั่งฟังเธอพูดถึงเรื่องราวเหล่านั้นเงียบๆ ... ผมทำได้เพียงเท่านี้จริง ๆ ... หลังจากนั้นไม่กี่เดือน เราทั้งสามคนก็ได้ไปสมัครสอบเอนทรานซ์ที่มช.ด้วยกัน สมัยนั้นจะเปิดโอกาสให้เลือกได้ 3 อันดับ แล้วจะพิจารณาจากคะแนนสอบ เป็นเกณฑ์ว่าจะสามารถเข้าคณะไหนได้บ้างตามอันดับที่กรอกเอาไว้ สำหรับผมนั้นไม่ยากนัก ผมเลือกอันดับเดียวเลยคือ วิศวะฯ มช. ไม่ใช่เพราะมั่นใจ แต่เป็นเพราะผมรู้ดีว่าต่อให้เลือกกี่อันดับก็ตามที ยังไงผมก็สอบไม่ติดอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้จะเลือกหลายอันดับให้เปลืองเงินเพิ่มทำไม ส่วนเอฟและฟ้า เลือกคณะบริหารที่มช. เป็นอันดับแรก ส่วนอีกสองอันดับที่เหลือ ต่างก็เป็นคณะในมช.ทั้งนั้น เอฟเล่าให้ผมฟังว่าที่เธอเลือกคณะบริหาร เพื่อที่ในอนาคตเวลาที่เราเรียนจบ เราสามคนจะได้ทำงานด้วยกัน ผมเป็นวิศวกรโยธา ส่วนเอฟและฟ้าจะทำด้านบริหาร เราสามคนจะได้อยู่ใกล้ๆ กันตลอดเวลา ...ผมได้แต่ยิ้มพูดอะไรออกไปไม่ได้มากนัก... จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 50 11:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ผลการสอบเอนทรานซ์ก็ออกมา เอฟและฟ้าสอบติด ในคณะที่เธอเลือกเอาไว้อันดับ 1 ตามที่คาดหวัง ส่วนผม ก็เหมือนกับที่คาดเอาไว้เช่นกัน คือสอบไม่ติด แต่ก็ไม่มีใครต้องเศร้าเสียใจอะไร เพราะผมบอกกับทั้งคู่ไปก่อนหน้านั้นแล้ว ว่าผมทำข้อสอบไม่ได้ และคงสอบไม่ติดแน่นอน ซึ่งทั้งคู่ก็พยายามปลอบใจผมเสมอมา ผมไม่ได้เศร้าเสียใจกับเรื่องการสอบไม่ติดหรอกครับ เพราะมันรู้มาตั้งแต่ต้น แล้วว่ายังไงก็สอบไม่ผ่าน เผลอๆ ในการสอบครั้งนั้นผมอาจจะเป็น เพียงแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ในนั้นก็ได้ ที่เข้าสอบด้วยความสบายใจมากที่สุด ดังนั้นผลที่ออกมาจึงไม่ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังอะไรมากนัก อีกส่วนหนึ่งคงเพราะตอนนี้หัวใจของผมมันมีสิ่งอื่นที่ควรค่าที่จะเรียกว่า “ความเสียใจ” ซ่อนปิดเอาไว้อยู่แล้วก็ได้ เรื่องเศร้าอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามา ในช่วงนั้นจึงไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกเสียใจไปกับมันได้เลยแม้แต่น้อย ช่วงเดือนพฤษภาคม ผมได้เห็นเอฟและฟ้าในเครื่องแบบนักศึกษาใหม่ ดูทั้งคู่จะมีความสุขกับชีวิตนักศึกษามาก และเราเองก็มีเวลาได้เจอกันมากขึ้น กว่าที่เคย คงเพราะผ่านช่วงยุ่งๆ ของการเรียนพิเศษหามรุ่มหามค่ำมาแล้วก็เป็นไปได้ ทำให้ที่ว่างที่เคยมีระหว่างเราค่อยๆ หายไปทีละน้อยๆ หลังจากผ่านพ้นช่วงรับน้องของมช.ไป เราสามคนได้เจอกันบ่อยขึ้นมาก ช่วงเย็นๆ ผมมักจะมานั่งรอทั้งสองคนที่ร้าน Boat ซึ่งอยู่ตรงโซนหน้ามอ ติดกับถนนห้วยแก้ว ที่วิ่งผ่านหน้าประตูมช. และเป็นถนนเส้นเดียวกัน กับที่นิยมใช้ไปไหว้ครูบาและขับรถขึ้นไปบูชาพระธาตุดอยสุเทพ ในช่วงแรกๆ ผมก็พยายามจะมาเจอบ้าง ไม่มาเจอบ้าง เพราะอยากจะพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเราเอาไว้บ้าง แต่สุดท้ายท่ามกลางเวลาที่เลื่อนผ่านเข้าใกล้เดือนธันวาคมมากขึ้นทุกทีๆ ผมก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับหัวใจตัวเอง ผมให้เหตุผลกับตัวเองไว้ว่า อย่างน้อยขอให้ผมได้เก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่มีความสุขเหล่านี้เอาไว้สักหน่อย และเมื่อถึงเวลาที่ต้องลาจาก ... ผมจะไม่เอื้อมมือไปดึงคว้าเธอลงมาอย่างแน่นอน ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 50 11:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ช่วงเวลาไม่กี่เดือนระหว่างนั้น จึงเป็นอีกหนึ่งช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุด แต่มันเป็นความสุขที่ถูกวางไว้บนกองความทุกข์อีกชั้นหนึ่ง คงเพราะผมรู้ดี ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าผมจะต้องสูญเสียความสุขเหล่านี้ไปอีกนานแสนนาน โดยที่ผมเองไม่สามารถทำอะไรให้มันดีขึ้นได้เลยแม้แต่น้อย ... ผมทำอะไรไม่ได้จริง ๆ ... แผ่น CD Seasons Change เวอร์ชั่นพิเศษถูกหยิบออกมาจากกล่อง CD ก่อนที่จะถูกเครื่องเล่นเปลี่ยนความเงียบงันของบรรยากาศให้กลายเป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะ ผมกดปุ่มเลื่อนไปหาเวอร์ชั่นของเพลงๆ นี้ที่ผมชอบมากที่สุด และคิดว่าตรงกับความรู้สึกของผมขณะนี้มากที่สุด Seasons Change NATURAL MIX - Featuring Thee Chaiyadaj อดทนเวลาที่ฝนพรำ... อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง... เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง... ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ... ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน... ... ที่เฝ้ารอ ... ชีวิตช่วงนั้นเปรียบแล้วก็คงเหมือนกับฤดูกาลที่เลื่อนผ่านเข้ามาให้ผมได้สัมผัส มีร้อน มีหนาว มีฝน เหมือนๆ กันกับที่เพลงของพี่บอยได้บอกเอาไว้ แต่ที่ผมยังไม่แน่ใจก็คือ สำหรับผมแล้ว อีกนานแค่ไหนกันนะ ที่ผมจะได้เห็นความงดงามของฟ้าหลังฝนเหมือนๆ กับคนอื่นเขาเสียที ... หรือสุดท้ายแล้ว วันๆ นั้นของผมมันจะไม่มีอยู่จริง ... ***************************************** ปล. เช่นเคยครับ หาเวอร์ชั่นของป๋าธีร์ ไชยเดชใน youtube ไม่เจออีกแล้ว ใครอยากฟังเวอร์ชั่นนั้นรบกวนฟังที่ Blog หรือ Multiply ของผมได้เช่นเคยครับ ปล. 2 สำหรับเวป multiply ทางพันติปบล็อกเวปนี้ไว้เพราะมีคนชอบใช้โฆษณารับถ่ายรูปก็เลยแปะ link โดยตรงไม่ได้ ทางเข้าก็คือ mrforever.multipl.com เติมy เอานะ จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 50 11:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ง่ะ ตอบไปแล้วข้อความหาย -*- ไม่เป็นไรพิมพ์ใหม่ก็ได้เนอะ วีแกน - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ เพลงพี่บอยนี่สุดยอดจริงๆ เนอะ ^^ เพียงเศษธุลีบนโลกใบนี้ - แง้ว... ตกคำว่า "เคย" ไปคำหนึ่ง เดี๋ยวไปแก้ก่อนคราบ  ขอบคุณที่บอกจ้า สรุปอีกที คือม.ต้นเรียนมงฟอร์ต ทีนี้สอบม.ปลายไม่ติด เลยต้องไปเรียนที่เทคนิคต่ออะครับ ^^ McDonut - อย่าพึ่งซึมจ้า เก็บไว้ซึมอีกสองตอนข้างหน้านะ รับรองว่าโทนเรื่องจะหม่นลงกว่านี้เยอะเลย T__T ดุก - เป็นกำลังใจให้ผ่านลมหนาวไปได้โดยไวครับ ฮัตเซปซัต - นั่นสิเนอะ เพลงเบเกอรี่นี่มันมีความพิเศษต่างจากค่ายอื่นเยอะมาก หยิบมาฟังเมื่อไหร่ ก็ยิ้มไปกับเพลงได้ทุกทีเลย ใครกัน...นั่งอยู่ตรงนี้ -ขอบคุณมากครับ แล้วไปเยี่ยม blog ผมบ่อยๆ นะ เดี๋ยวจะขยันอัพแล้วล่ะ ไว้โอกาสหน้า!!! - ขอบคุณที่แวะไปเที่ยว Blog ด้วยจ้า เดี๋ยวเอารูปมาฝากให้บ่อยขึ้นแน่นอนจ้า jajabong - ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ แล้วตามอ่านไปด้วยกันจนถึง part สุดท้ายเลยนะ ^^ แพ้รอยยิ้ม - ชื่อ log in ได้ใจมาก เพราะผมก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน "แพ้รอยยิ้ม" สงสัยเพราะรักแรกมันเกิดจากความประทับใจในรอยยิ้มด้วยมั้ง มันเลยกลายเป็นความชอบที่ฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ (พูดเหมือนตัวคนเขียนหล่อเลือกได้ยังงั้นแหละ ฮ่าาา) SmallLittleTrifle - มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ ยังไงมีให้อ่านวันละตอนแน่ๆ จ้า ^^ ชื่อเดี้ยนสำคัญ ฉันใด - ขอบคุณมากครับ rtype - ขอบคุณครับ แล้วตามอ่านกันไปเรื่อยๆ นะ อย่าทิ้งกันก่อนซะล่ะ ^^ ชายทะเล  - อันนี้ต้องยกผลประโยชน์ให้กับนางเอกในเรื่องครับ เพราะถ้าไม่มีเธอในวันนั้น ก็คงไม่มีผมที่เป็นอย่างนี้ในวันนี้ ความรักเปลี่ยนแปลงเราได้จริงๆ ครับ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองมันด้านไหน และจะเปลี่ยนไปในด้านใดพร้อมๆ กันกับมัน เมก้าซาวะหมายเลข154 - ขอบคุณครับ เดี๋ยวอีกสองตอนจะซึ้งยิ่งกว่านี้อีกล่ะ @Nana-cute@ - ถ้าจำไม่ผิดรุ้สึกว่าหลังจากรุ่นผมไปไม่กี่ปี เขาจะเปลี่ยนกฎการสอบเทียบใหม่นะ ประมาณว่าปรับจำนวนหน่วยกิตที่ลงได้ในแต่ละเทอมลง หรืออะไรสักอย่าง แต่ที่แน่ๆ คือถ่างระยะเวลาสอบเทียบให้ใช้เวลานานกว่าสองปีอะครับ เพื่อกันนักเรียนในระบบหันไปสอบเทียบกันหมด จนไม่สนใจเรียนในระบบอะไรทำนองนั้น ผมก็ไม่แน่ใจเพราะเรียน ปวช.อะนะ ที่ไปเรียนก็ตามๆ เขาไปเท่านั้นเอง  แฮ่... Smile_Entaneer - มาแล้วจ้า อย่าลืมอ่านล่ะ หน่วยต่อสู้อากาศยาน - ตอนนี้ยังไม่เศร้าจ้า แค่ปริ่มๆ ปูอารมณ์ให้เตรียมตัวไว้ก่อน แต่หลังจากบทนี้ไปโทนเรื่องจะค่อยๆ เศร้าแล้วอ่ะครับ T__T ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านอีกทีครับ ไม่ว่าจะอยู่ในโหมดแสดงตัว หรือในโหมด Read-Only ก็ตามที แต่ก็ขอบคุณมากๆ ครับ ยังไงถ้าไม่รบกวนเวลามากไปก็ทิ้งความเห็นคุยกันได้ครับ จะได้รู้ว่ามีคนอยากที่จะอ่านอยู่ไง ^^ ปล. กระทู้โหลดยากหรือยังครับ ถ้าเกินร้อยความเห็นผมขอตั้งกระทู้ใหม่ได้ไหม จะได้โหลดกันไวๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ธ.ค. 50 12:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 92 จะรออ่าน Part 7 นะคะ ^_^ จากคุณ : mint_candy - [ 1 ธ.ค. 50 17:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 93 part 7ๆๆๆๆ กะลังมันส์ๆๆๆ อุ้ยไม่ใช่ กะลังซึ้งๆๆ จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 1 ธ.ค. 50 19:24:27 ]

ความคิดเห็นที่ 94 เข้ามาตามอ่านนะครับ .. จากคุณ : nologo - [ 1 ธ.ค. 50 22:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 95 รอ part 7 ด้วยคนค่ะ   ปกติไม่ค่อยอ่านเรื่องอะไรยาวๆ บน net เท่าไหร่ แต่คงเป็นเพราะคนเขียนกะเรา... วัยไม่ห่างกันเท่าไหร่ คาดว่าเราจะแก่กว่า 1 ปี เพราะเราสอบโควต้าปี 2538 อีกอย่าง บรรยากาศต่างๆ ชวนให้นึงถึงเชียงใหม่ยุคนั้นขึ้นมาจริงๆ ถึงแม้ว่าในวันนั้นจะไม่มีคนให้คิดถึงเหมือนในวันนี้ อิอิอิ ที่สำคัญ เรื่องนี้... ซึ้งจังค่ะ ^^ จากคุณ : cheekyGirL - [ 1 ธ.ค. 50 22:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ผมก็ชอบ ver . นี้ที่สุดเหมือนกันครับ ฟังแล้วอุ่นๆดี รออ่านPart 7 ด้วยคนคับ จากคุณ : GooGooDoll - [ 2 ธ.ค. 50 00:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 97 Part 7: I'm just not good enough บทเพลง: คนไม่มีวาสนา ศิลปิน:  โจ้ อัมรินทร์ เหลืองบริบูรณ์ อัลบั้ม:  Simply Me เสียงเพลงไพเราะหลายต่อหลายเพลงที่ดังแว่วขึ้นมาในร้านขายเทปเล็กๆ ร้านหนึ่ง ไม่ห่างจากเซเว่นห้วยแก้วมากสักเท่าไหร่นัก ดึงรอยยิ้มกว้างของเอฟ ออกมาได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ก้าวแรกที่เราทั้งคู่ก้าวเดินเข้าไปในร้าน ใช่แล้วครับ ... วันนี้ศิลปินที่เธอคนนี้ชื่นชอบและชื่นชมมากที่สุด วันนี้เขาคนนั้นออกอัลบั้มชุดใหม่อีกครั้ง และแน่นอนว่าเอฟเองก็รีบนัดผม ให้มาที่ร้านแห่งนี้ตั้งแต่วันแรกที่อัลบั้มนี้วางแผง วันศุกร์ที่ 8 พฤศจิกายน 2539 ผ่านมาถึงวันนี้แล้ว ผมเองก็ยังไม่สามารถสร้างความกล้าให้กับตัวเองได้มากพอ ที่จะบอกกับเอฟเสียที ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่ง เฝ้ารอหาช่วงเวลาที่เหมาะสม แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมคิดว่าผมเจอช่วงเวลานั้น ก็จะมีรอยยิ้มหวานของเอฟ ที่คอยสะกดให้ผมต้องเก็บซ่อนคำพูดเหล่านั้น เอาไว้ในใจเรื่อยมา จากที่ก่อนนั้นผมเคยบอกตัวเองว่าเหลือเวลาไม่กี่เดือน แต่ตอนนี้ หน่วยนับของกาลเวลากลับเหลือเพียงแค่วันเท่านั้น และในอีกไม่ช้า มันก็คงจะกลายเป็นนาทีและวินาทีในที่สุด แผ่น CD สามแผ่นถูกยื่นส่งมาให้เราสองคน แต่ก่อนที่เราจะจ่ายเงิน พี่เจ้าของร้านก็ถามกับเอฟที่เป็นลูกค้าประจำ “ไม่รอซื้อเวอร์ชั่นสะสมเหรอ ของน่าจะมาราวๆ อาทิตย์หน้านะ แพงกว่านิดหน่อย แต่เขาว่ากันว่า package สวยมากๆ เลย” คำถามนั้นดึงให้ร่างบางเบื้องหน้าผม ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปเสียงใส “ไม่เป็นไรค่ะ ไว้อาทิตย์หน้าค่อยมาซื้ออีกรอบก็ได้ ตอนนี้อยากฟังเพลงพี่เขา จนรอไม่ไหวแล้วค่ะ” ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะมีคนชื่นชอบและชื่นชมพี่บอยเหมือนๆ กับเธอคนนี้ อีกมากน้อยแค่ไหน แต่ผมเชื่อว่าต้องมีคนที่รู้สึกอย่างนี้กับบทเพลงของเขา อีกเยอะแยะแน่นอน เพราะเพลงของเขาไม่เหมือนบทเพลงของคนอื่นๆ ทั่วไป มันมีอะไรบางอย่างที่พิเศษมากไปกว่านั้นซึมแทรกอยู่ในบทเพลงของเขาเสมอๆ สำหรับผม ผมชอบเพลงชุดนี้น้อยกว่าชุดแรกเล็กน้อย ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะ เพลงโปรโหมตของอัลบั้มนี้ด้วยมั้ง ที่ทันทีที่ได้ยินเพลงนั้น มันก็สามารถ เรียกหยดน้ำตาของผมให้เอ่อปริ่มขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย คงเพราะผมรู้ดี ว่าในอีกไม่นานนักต่อจากนี้ บทเพลงๆ นี้คงจะกลายเป็นบทเพลง ที่สามารถทำร้ายความรู้สึกของผมได้มากที่สุดอีกหนึ่งเพลงแน่ๆ  และด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงพยายามเลี่ยงที่จะฟังเพลงๆ นี้ให้มากที่สุด เรียกว่าตอนฟังซีดีชุดนี้ทีไร พอถึงเพลงนี้ผมจะรีบกดเลื่อนไปเพลงอื่นทันที อยากน้อยผมก็ยังไม่อยาก ที่จะตอกย้ำความรู้สึกของตัวเองให้มากและไวจนเกินไปนัก จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 14:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนเป็นช่วงวันลอยกระทง และที่จังหวัดเชียงใหม่ จะมีการจัดงานฉลองค่อนข้างใหญ่ โดยงานใหญ่จะแบ่งเป็นสองวันคือ วันลอยกระทงใหญ่ และวันลอยกระทงเล็ก สำหรับคืนวันลอยกระทงใหญ่ จะมีขบวนกระทงจากหลากหลายหน่วยงาน หลากหลายอำเภอที่ทำการจัดทำกระทงใหญ่ เข้ามาร่วมแห่เป็นขบวนยาว ซึ่งก็รวมถึงของทางมช.ด้วยเช่นกัน ถ้าถามว่ากระทงใหญ่ที่ว่านี่ใหญ่แค่ไหน ก็ตอบได้ว่าทำให้คนขึ้นไปนั่งข้างบนได้ และต้องเอารถลากเอาอย่างนั้นเลยเชียวแหละ คืนนั้นเอฟกับฟ้าต้องมาร่วมงานของทางามหาวิทยาลัยด้วย เนื่องจากถูกรุ่นพี่ คัดตัวให้มาถือป้าย จริง ๆ รุ่นพี่จะให้ทั้งคู่เข้าประกวดนั่งกระทงด้วย แต่เจ้าตัวไม่ตกลง รับเพียงแค่ถือป้ายผ้าให้กับทางมหาวิทยาลัยเพียงเท่านั้น ส่วนผมคืนนั้นก็ไปเดินเป็นเพื่อนครับ ไม่ได้เข้าร่วมขบวนอะไรกับเขาหรอก อาศัยเดินตามเอาห่างๆ เท่านั้นเอง ขบวนกระทงเริ่มต้นตั้งแต่ข่วงประตูท่าแพ แล้วเดินย้อนไปจนถึงหน้าเทศบาลนครเชียงใหม่ เริ่มตั้งขบวนกันตั้งแต่สี่โมงเย็น แต่กว่าจะมาถึงจุดสุดท้ายหน้าเทศบาลนครเชียงใหม่ตรงตลาดเมืองใหม่ ก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม ระหว่างนั้นผมก็ทำหน้าที่เป็นฝ่ายบริการหาน้ำกับของกิน ให้กับทั้งเอฟและฟ้าอยู่เรื่อยๆ เพราะมันเดินๆ หยุดๆ นานมาก แวบออกไปพักไม่ได้เลย กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนซึ่งดึกมากแล้ว คืนนั้นระหว่างที่รอทั้งคู่เปลี่ยนชุด ผมยืนมองบรรยากาศรอบตัว ด้วยความรู้สึกเหงาที่เข้ามาครอบคลุมหัวใจอย่างง่ายดาย น่าแปลกเหลือเกิน ทั้งๆ ที่รอบตัวผมมีแต่ผู้คนมากมายเต็มไปหมด แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหงา ได้มากมายขนาดนี้กันนะ   ไม่นานนักเอฟและฟ้าก็เดินออกมาจากตัวอาคารของเทศบาลนครเชียงใหม่ ทั้งคู่ไม่ได้เดินออกมาเฉยๆ แต่กลับมีกระทงสวยๆ ติดมือมาด้วย ซึ่งได้ความว่า รุ่นพี่เขาเตรียมเอาไว้ให้น้องๆ ที่มาเข้าร่วมกิจกรรมบางส่วน แล้วแต่ว่า ใครจะเอาไปใช้หรือไม่เอา “ไปลอยกระทงกัน” เสียงใสของเอฟเลื่อนไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง อย่างอารมณ์ดี ทั้งๆ ที่ผมพอจะดูออกว่าเธอคงเหนื่อยมากๆ แล้วจากที่ต้อง เดินมาทั้งไกลและก็ทั้งนานขนาดนั้น แต่ครั้งจะเอ่ยปัดคำชวนนั้นก็คงไม่ดีนัก ส่วนหนึ่งคงเพราะผมเองก็อยากลอยกระทงกับเธอคนนี้เหมือนกันมั้ง เพราะนี่คือครั้งแรกสำหรับเราสองคนเลยที่จะได้ลอยกระทงด้วยกัน เพราะก่อนนั้นคุณยายของเอฟไม่เคยอนุญาตให้ทั้งคู่ออกมาเที่ยวงานลอยกระทงเลย เพราะมันค่อนข้างอันตราย ด้วยเหตุนี้มันจึงเป็นปีแรกของเราที่ได้ลอยกระทงด้วยกัน ... น่าเสียดายที่มันจะต้องเป็นปีสุดท้ายด้วยเช่นกัน ... คืนนั้นแม้ว่าจะหลังเที่ยงคืนแล้วก็ตามที แต่ก็ยังมีคนที่ทยอยลงมาลอยกระทง ตรงริมแม่น้ำปิงบริเวณหน้าเทศบาลฯ อยู่ค่อนข้างหนาตาพอสมควร ส่วนหนึ่งคงเป็นกลุ่มที่ร่วมเดินขบวนที่พึ่งทำหน้าที่รับผิดชอบเสร็จใหม่ๆ จึงพึ่งมีเวลาเป็นส่วนตัวในช่วงนั้นเหมือน ๆ กัน “กานอธิษฐานสิ จะได้ลอยกระทงกัน” เจ้าตัวเอ่ยพร้อมกับกวักมือเรียกผม ให้เดินเข้าไปร่วมลอยกระทงด้วยกันกับเธอ เราใช้กระทงอันเดียวกัน ระหว่างนั้นผมก็ยกมือไหว้อธิษฐาน แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่ผมคาดหวังนั้น มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตามที กระทงใบตองที่ค่อยๆ ลอยห่างออกไปนั้นก็คงไม่ต่างอะไรนัก กับความรักของเราสองคน ที่อีกไม่นานมันจะค่อยๆ เลื่อนหายไป พร้อมๆ กันกับความมืดมิดและเงื่อนไขของกาลเวลา “ปีหน้ามาลอยกระทงด้วยกันอีกนะ ห้ามหนีไปลอยกับคนอื่นด้วย” น้ำเสียงเย้าๆ เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ผมรับปากเธอสั้นๆ แต่ไม่ได้บอกให้เธอรับรู้ทั้งหมด ว่าผมรับคำเธอเฉพาะเงื่อนไข ที่ว่าผมจะไม่ไปลอยกับใครคนอื่นอีกเท่านั้นเอง นั่นเพราะการลอยกระทงปีนี้จะเป็นการลอยกระทงครั้งสุดท้ายของผมตลอดไป จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 14:36:03 ]

ความคิดเห็นที่ 99 หลังวันลอยกระทงเราไม่ค่อยได้เจอกันมากอย่างเคย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ ช่วงเทอมสองของการเรียนระดับปวช.3 สำหรับแผนกวิชาช่างก่อสร้าง ผมต้องออกไปฝึกงานนอกสถานที่ในช่วงเทอมที่สอง ทำให้ผม ไม่ค่อยว่างมากเหมือนเคย ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนเอฟก็โทรมาบอกผมด้วยน้ำเสียง ที่ปกปิดรอยดีใจเอาไว้ได้ไม่มิด เธอบอกกับผมว่าปลายเดือนธันวาคม พ่อและแม่ของเธอจะบินกลับมาเยี่ยมเธอที่เมืองไทย และคงจะอยู่พักผ่อน ที่เมืองไทยจนถึงกลางเดือนมกราคม แน่นอนว่าเอฟในวันนั้นยังคงไม่รู้เรื่องที่พ่อของเธอจะพาเธอ กลับไปเรียนต่อที่อังกฤษ ไม่อย่างนั้นเสียงของเธอที่ส่งผ่านมา คงไม่สดใสได้มากมายขนาดนี้ ผมพูดอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากจะเอ่ยแสดงความยินดีไปกับเธอด้วย คืนนั้นเราคุยกันสักพักก่อนที่จะวางสายไป แล้วคืนนั้นผมก็ตัดสินใจแล้ว ว่าคงถึงเวลาเสียทีที่ผมจะต้องทำตาม ที่ให้คำสัญญากับเขาคนนั้นเอาไว้ และหลังจากคืนนั้น ผมก็พยายามถอยห่าง ออกมา และไม่ได้เจอเธออีกเลยจนกระทั่งเวลาหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป สุดท้ายวันที่ผมเฝ้าเอาแต่ผลัดผ่อนอยู่เรื่อยมา... สุดท้ายแล้ววันนั้นก็มาถึง วันนั้นเป็นวันเสาร์ที่ผมเลือกวันเสาร์เพราะรู้ดีว่าฟ้าจะต้องไปเรียนกีต้าร์ในวันนั้น อีกทั้งช่วงเย็นๆ แม่ของเธอก็จะบินตรงมาจากกรุงเทพเพื่อมาเยี่ยมด้วย ทำให้ผมและเอฟจะมีเวลาได้อยู่กันเพียงลำพังเกือบทั้งวัน วันนั้นเป็นวันที่ผมเห็นเอฟยิ้มบ่อยครั้งมากที่สุด เราไปเที่ยวด้วยกันในทุกที่ ที่เธออยากไป วันนั้นตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเอฟมักจะจับมือผมไว้เสมอ เธอบอกว่ามือของผมมีไออุ่นบางอย่างอยู่ในนั้น และเธอรู้สึกดีเสมอ ในทุกครั้งที่ได้สัมผัสความอบอุ่นตรงนั้น ผมยิ้มไม่ตอบอะไรมากไปกว่ากระชับรอยสัมผัสนั้นไว้ให้แนบแน่นขึ้น ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากปล่อยมือของเธอเลยแม้แต่น้อย ... ผมไม่อยากห่างจากเธอเลยแม้แต่เพียงแค่สักวินาทีเดียว ... ผมเชื่อว่าวันนั้นเอฟเองก็คงพอจะสังเกตผมออก ว่าผมในวันนั้น แม้จะยิ้มและหัวเราะไปพร้อมๆ กันกับเธอ แต่แววตาของผม ไม่ได้ยิ้มและหัวเราะไปด้วยเลย นั่นเพราะผมรู้ดีว่าสุดท้ายแล้ว เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นของวันนี้คืออะไร ผมรู้ดีว่าตลอดเวลานับตั้งแต่ที่ผมได้คุยกับพ่อของเอฟ ทุกครั้งที่ผมมีทีท่าแปลกๆ เอฟรับรู้และสังเกตมันออกเสมอ เพียงแต่เธอไม่เลือกที่จะเอ่ยถามมันออกมาเท่านั้น เพราะเธอรู้ดีว่าหากมันเป็นสิ่งที่พูดออกมาได้ไม่ยากนัก ผมก็คงพูดออกมาแล้ว แต่ตลอดเวลา ผมก็ไม่เคยพูดหรือบอกอะไรให้เธอรับรู้เลยแม้แต่น้อย วันนี้ก็เช่นเดียวกัน ผมเห็นแววตาที่สื่อผ่านถึงความสงสัยในท่าทีที่แปลกไปของผม ส่งมาจากเอฟอยู่บ่อยครั้ง แต่เอฟก็ไม่ได้ถามอะไรผม และผมเองก็ไม่ได้บอกอะไรเธอ ผมอยากให้เราสองคน มีความสุขกันให้มากที่สุด ก่อนที่เราจะต้องเศร้าที่สุดในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ ผมรู้ดีว่าผมทำไม่ถูก แต่ผมก็เห็นแก่ตัวมากเกินกว่าที่จะนัดเอฟมาเจอ แล้วโยนความสุข ในวันสุดท้ายระหว่างเราทิ้งไปแบบนั้น ... ผมทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 14:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เราได้รู้จักกัน ผมมีความสุขมากเหลือเกินที่ได้อยู่ข้างๆ เธอคนนี้ ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองไปพร้อมๆ กันกับเธอ อย่างไม่รู้สึกว่าผมต้องฝืนตัวเองเผื่อใคร เราปรับหาตัวเข้าหากันได้อย่างไม่มีความรู้สึกฝืนใจใดๆ เลย และผมก็เชื่อเสมอมา ว่าสิ่งที่ผมรู้สึกกับเธอมันไม่ได้เป็นเพียงแค่ “ความหลงไหลเพียงชั่วครั้งชั่วคราว” แต่มันคือ “ความรัก” ที่ผมมีให้กับเธอคนนี้มากมายเหลือเกิน แม้ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ทุกภาพความทรงจำ ที่ดีในวันนี้ และตลอดเวลาที่ผ่านมา มันจะถูกเก็บไว้อย่างดี ในทุกเสี้ยวอณูแห่งความทรงจำของผม... เสมอไป... เย็นวันนั้นผมพาเธอไปยังที่ของเราอีกครั้ง พื้นที่เล็กๆ ตรงเนิน slope ริมคันคลองชลประทานที่เรามักจะใช้มันเป็นที่นั่งพูดคุย ไถ่ถามเรื่องราวความเป็นไป ระหว่างกันและกันมาตลอดเวลา 4 ปีที่รู้จักกัน ที่แห่งนี้คือพื้นที่เล็กๆ ที่เต็มแน่นไปด้วยภาพแห่งความทรงจำที่ผมไม่มีวันจะลืมเลือน วันนั้นผมเลือกที่นี่ เพื่อจะพูดในสิ่งที่ผมจำเป็นต้องพูดมันออกไปให้กับเธอได้รับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายจนเกินไป ท่ามกลางสายลมเย็นที่เลื่อนผ่านเข้ามา พร้อมกับบรรยากาศรอบข้างที่ค่อยๆ มืดลง ผมสบผ่านแววตาไปที่เอฟอย่างไม่อาจกดเก็บความรู้สึกหม่นเศร้า ที่ผมเคยพยายาม ซ่อนเร้นมันมาตลอดเวลาเกือบสองปี แต่ผมก็มองเธอได้ไม่นานนัก ผมกลัว... กลัวว่าแววตาและรอยยิ้มของเธอ จะทำให้สิ่งที่ผมคิดและตัดสินใจ ลอยหลุดหายไปเหมือน ๆ กับที่เคยผ่านมา ครั้งนี้ผมจึงละสายตาไปจากภาพที่มีความหมายต่อผมมากที่สุด ผมมองผ่านไป ที่สายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่เบื้องหน้า สักพักท่ามกลางเสียงของสายลมที่พัดผ่าน ก็มีน้ำเสียงที่สั่นพร่าเอ่ยออกมาจากผม “เอฟ... เราเลิกกันเถอะนะ” คำพูด... ที่ปักติดอยู่ในหัวใจของผมมานานนับปี... คำพูด... ที่ผมกลัวเสมอที่จะพูดมันออกไปแม้แต่เพียงแค่ในความฝัน... คำพูด... ที่ผมรู้ดีว่ามันไม่ได้ทำให้เพียงแค่ผมเท่านั้นที่เสียใจ... คำพูด... ที่ทำให้หัวใจของผมแตกสลายออกมาได้แทบจะทันทีที่เอ่ยมันออกไป ... คำพูดที่ผมเคยหวาดกลัวเหล่านั้น... วันนี้... ผมพูดมันออกไปแล้ว ... ************************** ปล. หาเวอร์ชั่นที่พี่โจ้ ร้องไม่เจอ เลยเอาเวอร์ชั่นนี้ไปฟังแทนละกันนะครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 14:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 101 โพสจบก็มาตอบกระทู้กันต่อจ้า  วันนี้คนน้อยเนอะ สงสัยติดช่วงเสาร์อาทิตย์คนเลยพักผ่อนกันไม่ค่อยนั่งหน้าคอมกันเท่าไหร่ mint_candy  - มาให้อ่านต่อแล้วจ้า จบแบบได้ลุ้นเลยเนอะตอนนี้ SmallLittleTrifle - หลังจากตอนนี้ไปจะยิ่งซึ้งครับ อาจจะถึงกะซึมเลยทีเดียว  ความขมเริ่มเข้าครอบครองกระทู้ซะแล้วคราบจากนี้ต่อไป  T__T nologo - ขอบคุณมากครับ ^^ cheekyGirL - เจอคนเจียงใหม่แล้วอิอิ  คิดถึงบรรยากาศมช. เมื่อก่อนมากๆ เหมือนกันครับ ปีที่ผ่านมากลับไปเดินหน้ามอ รู้สึกว่าอะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงไป ความคึกคักหน้ามอหายไป รถเข็นขายขนมของกินเล่นสารพัดหายไป เหลือเพียงถนนที่ว่างเปล่า เข้าใจว่าเขาทำเพื่อให้การจราจรสะดวกขึ้น แต่ผมว่ามันเหมือนทำให้เสน่ห์ตรงหน้ามอหายไปเนอะ GooGooDoll - เสียงพี่ธีร์ ไชยเดชแกนุ่มสุดๆ ไปเลยนะครับ ยิ่งเพลงก้อนหินละเมอนะ ผมชอบเวอร์ชั่นของแกที่สุดเลย เสียงกีต้าร์มีเสน่ห์มากๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 14:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 102 อ่านแล้วชอบจัง มีทั้งสุข ซึ้ง เศร้า ตามอ่าน part ต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : ann_scnu16 - [ 2 ธ.ค. 50 17:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ว้า..ทิ้งไว้ตรงช่วงสำคัญพอดีเลย >_< ป.ล. อย่าลืมเล่าถึงตอนปัจจุบันด้วยนะคะ จากคุณ : mint_candy - [ 2 ธ.ค. 50 17:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 104 โอ้ว ตอนนี้ติดกระทู้อย่างหนึบเลย จะรอติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : ไว้โอกาสหน้า!!! - [ 2 ธ.ค. 50 17:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ann_scnu16 - ขอบคุณครับ  ตอนใหม่ที่จะโพสวันจันทร์ คราวนี้มีเศร้าซึมแน่นอนครับ อย่าลืมตามมาอ่านน้า mint_candy - ตัดตอนเหมือนรายการทีวีเดียวนี้นิยมไง ตัดช่วงกำลังลุ้น แฮ่...  ส่วนจะเขียนถึงไหนอันนี้ผมยังไม่แน่ใจ แต่ถ้าจะให้เขียนถึงปัจจุบันมันจะยาวไปไหนหนอ กลัวไม่มีคนอ่านอะครับ  แง้ว... ไว้โอกาสหน้า!!! - ขอบคุณมากครับ เดี๋ยววันจันทร์เรามาเศร้าด้วยกันนะ T__T จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 17:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ก่อนอื่น ขอขอบคุณคุณ cheekyGirL ค่ะที่แนะนำให้มาอ่านที่กระทู้นี้ และสุดท้าย ขอบคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ อ่านแล้วทำให้คิดถึงวันเก่าๆค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ) (JULY_TEN) - [ 2 ธ.ค. 50 18:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 107 T-T คนไม่มีวาสนา...เพลงนี้ แค่ฟังก็เศร้าสุดๆ เราเลิกกันเถอะ...พูดกับคนที่รักที่สุด...ไม่อยากจะคิด เศร้าสุดๆเลยล่ะครับ จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 2 ธ.ค. 50 18:38:26 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ตอนต้องจากลา มักจะเศร้าเสมอ แต่ชีวิตก็แบบนี้แหละค่ะ มีสุข มีเศร้า คละเคล้ากันไป เดี๋ยวสุข เดี๋ยว ทุกข์ สุข ๆ ทุกข์ ๆ เป็นรสชาติของชีวิต อดีตคือความทรงจำ เลือกเก็บแต่ความทรงจำที่ดี ๆ ช่วงเวลาที่มีความสุข ส่วนความทุกข์ จะเก็บไว้ก็ได้ค่ะ แต่อย่าให้มันทำร้ายตัวเองเป็นพอ ติดตามอ่านมาทุกตอน แต่เพิ่งจะเข้ามาโพสนี่แหละค่ะ และก็เป็นคนนึงที่ชอบและก็ชื่นชนผลงานของพี่บอยด์เหมือนกันค่ะ จากคุณ : kaveekarn - [ 2 ธ.ค. 50 20:14:41 ]

ความคิดเห็นที่ 109 อ่านแล้วชอบมากเลยครับ รู้สึกถึกความรักที่อบอุ่นที่ทั้งสองมีให้กัน อยากเจอความรักแบบนี้บ้างจัง จะติดตามอ่าน part ต่อๆไปเรื่อยๆนะครับ จากคุณ : Omnislazh - [ 2 ธ.ค. 50 20:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ผมชอบนะ... นี่คือความรักรูปแบบหนึ่งที่ไม่สามารถหาได้ในสมัยนี้ ... ...ความรักที่ไม่มีข้อจำกัดใดๆ.... ผมเองก็เป็นคนเชียงใหม่ ... สิ่งที่คุณ จขกท. เล่ามานั้น ผมเห็นภาพชัดในจินตนาการ เพราะทุกที่ๆคุณเล่า ที่เหล่านั้นผมเคยไปแจมมาหมดแล้วล่ะ.... ...ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องจะจบลงอย่างไร แต่ไม่ว่ามันจะจบแบบไหน ผมก็ต้องขอขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์นะครับ... จากคุณ : ประจุบวก - [ 2 ธ.ค. 50 20:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 111 JULY_TEN - ขอบคุณด้วยครับที่ตามเข้ามาอ่าน แม้ว่าเรื่องจะยาวมากเหลือเกิน ขอบคุณจริงๆ ครับ ^^ หน่วยต่อสู้อากาศยาน - ตอนที่เขียนผมยังจำความรู้สึกของวันนั้นได้อย่างชัดเจนเลยครับ เขียนไปน้ำตานองไปเหมือนกันตอนที่พิมพ์คำนี้ลงไป (ฟังดูเหมือนเวอร์แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับ) ยิ่งตอนหน้ายิ่งไปกันใหญ่เลย T___T kaveekarn - ขอบคุณสำหรับข้อคิดดีๆ ครับ  ช่วงเวลาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตต่างก็มีข้อดีให้เราหยิบกลับมาใช้เสมอ ขึ้นอยู่แค่ว่าเราจะมองมุมไหนของมันเนอะ Omnislazh - ขอบคุณที่ติดตามครับ ตอนต่อไปหลังจากนี้คงขมมากขึ้นเรื่อยๆ ครับ ไม่ค่อยมีหวานให้ทานกันแล้ว T___T ประจุบวก - ความรักของเด็กสมัยนี้ค่อนข้างน่ากลัวเนอะ คงเพราะสังคมวัยรุ่นสมัยนี้ตีความคำว่า "รัก" = "การเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน" = "Sex" ไปเสียแล้ว  อดห่วงน้องสาวผมไม่ได้เพราะตอนนี้เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพคนเดียว เฮ่อ... พูดแล้วก็รู้สึกแย่ๆ ยังไงพิกล เรื่องจบลงยังไงก็รอลุ้นกันครับ อาจจะไม่ Happy Ending นัก เพราะน่าจะพอคาดเดากันได้อยู่แล้ว แต่บางทีการได้ติดตามเรื่องราวที่เรารู้อยู่แล้วว่ามันจะจบยังไงไปเรื่อยๆ ก็น่าสนใจไม่น้อยนะครับ สำหรับผมระหว่างเดินทางไปที่ไหนสักที ผมมักจะชอบจอดแวะข้างทางเสมอ เพราะผมเชื่อว่าความสุขของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่เราจะไปถึงเป้าหมายไวมากน้อยแค่ไหน เพราะยังไงเป้าหมายเราก็รู้อยู่แล้วว่าต้องไปให้ถึง แต่ระหว่างทางนี่สิ ผมว่ามันน่าสนใจกว่าเยอะเลย ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 2 ธ.ค. 50 22:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ติดตามอ่านอยู่เหมือนกันครับ สื่ออารมณ์ได้ดีจังครับ รออ่านอยู่เรื่อยๆครับ X_X จากคุณ : NaTArT - [ 2 ธ.ค. 50 22:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 114 เพิ่งเข้ามาอ่านครับ พี่(ขออนุญาตเรียกพี่นะครับ เพราะเดาอายุได้)เขียนถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมากเลยครับ  ยิ่งถ้าเป็นคนเชียงใหม่ก็จะเห็นภาพตามเลย  ตอนนั้นผมกำลังเข้าม.1 ที่สาธิต ม.ช. เพลงฤดูที่แตกต่างดังมากๆ เวลาได้ยินเพลงนี้ทีไร จะนึกถึงความทรงจำช่วงเวลานั้นเลยครับ  ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ  จะรออ่านตอนต่อไป จากคุณ : อิมเมจจีเนีย - [ 3 ธ.ค. 50 10:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ชอบจังค่ะ ชอบรูปด้วย ความทรงจำดีๆบางเรื่องมันทำให้เราๆเอามานั่งยิ้มคนเดียวได้เนอะ เราเองก็ชอบนะเพลงจากค่ายขนมปัง อบอุ่นดี แถมหลายๆคนในชีวิตเราก็มักหยิบเอาเพลงจากค่ายนี้ให้เราเป็นพิเศษ แต่จะฟังยังไงก็เพราะ ปล. อ่านกระทู้นี้ก็ทำให้คิดอะไรหลายๆอย่างที่เกือบจะลืมไปแล้วขึ้นมาได้ อีก ปล. เราชอบ 'ยอม' เป็นพิเศษ เพราะมันพิเศษมากๆ ^^ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับความทรงจำนะคะ จากคุณ : เด็กหญิงในวันสุข - [ 3 ธ.ค. 50 16:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 116 NaTArT - ขอบคุณมากครับผม เดี๋ยวจะโพสตอนใหม่แล้ว เตรียมเศร้าไปด้วยกันได้เลยครับ T__T อิมเมจจีเนีย - ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ เด็กหญิงในวันสุข - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นชื่อคนใหม่ๆ ในกระทู้นะครับ (แต่คนเก่าๆหายไปไหนหมดนิ  แง้วๆๆ) ขออนุญาตแตกกระทู้ใหม่นะครับ เดี๋ยวตั้งกระทู้ใหม่เสร็จแล้ว จะเอา link มาแปะในนี้ครับ จะได้ไม่ต้องโหลดกันนานๆ เนอะ ^^ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 14:57:44 จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 117 โพสกระทู้ใหม่แล้วนะครับ  ประเดิมกระทู้ใหม่ด้วยตอนที่ 8 & 9 สองตอนรวด เอาไปบีบอารมณ์กันให้ขมขื่นใจกันเต็มๆ เลยครับ T__T ตามไปอ่านกันต่อได้ในกระทู้ด้านล่างครับ BAKERY MUSIC... IN MY BITTERSWEET MEMORY ภาค II http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C6090499/C6090499.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ตามไปอ่านค่ะ และกดโหวตให้อีกที อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนเลย จากคุณ : dolphin_moo - [ 4 ธ.ค. 50 23:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 119 รn wปด้วย จากคุณ : ไม่มีสมาชิกชื่อนี้ - [ 6 ธ.ค. 50 21:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 120 อ่านแล้วชอบมากเลยครับ รูปสวยๆ เพลง เพราะๆ ใน blog บางเพลงฟังไม่ได้นะคับ พรุ่งนี้จะแวะมาอ่านต่อ อิอิ จากคุณ : Jet_XP - [ 7 ธ.ค. 50 01:36:02 ]

ความคิดเห็นที่ 121 dolphin_moo - ขอบคุณมากครับที่แวะเข้ามาอ่าน ไม่​มีสมาชิกชื่อน - ตามอ่านไปเรื่อยๆ นะคราบ ^^ Jet_XP - เพลงอะไรฟังไม่ได้บอกนะครับ จะเช็คให้ครับ บางทีเซิฟที่ฝากไว้อาจจะล่ม จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 12:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 122 โหวตให้เรียบร้อยเเล้วครับ อ่านเเล้วรู้สึกว่าการมีความรักเป็นเรื่องที่ดีจริงๆครับ จากคุณ : คนมันเเรง - [ 7 ธ.ค. 50 22:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 123 โหวตครับ โหวตขึ้นกระทู้แนะนำทั้งหมด5กระทู้ได้ยิ่งดีๆชอบเพลงเพราะ จากคุณ : country road - [ 9 ธ.ค. 50 12:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 124 บทเพลงที่ไม่ตายไปตามกาลเวลา จากคุณ : สะใจโรคจิต - [ วันรัฐธรรมนูญ 11:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 125 สุดยอด จากคุณ : toto (toto_xo) - [ 11 ธ.ค. 50 17:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 126 เข้ามาหล่อเลี้ยงกระทู้เล็กน้อย จะได้ไม่โดนลบไปซะก่อนเนอะ จากคุณ : Mr. Forever - [ 20 ธ.ค. 50 16:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ชอบครับ อ่านแล้วนึกถึงสมัยที่เรียนเลย ผมก็เรียน ปวช.ช่วงปีนั้นพอดี 2537-2539 จากคุณ : beatlesboy - [ 21 ธ.ค. 50 11:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 128 เข้ามาหล่อเลี้ยงกระทู้เล็กน้อย จะได้ไม่โดนลบไปซะก่อนเนอะ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันสิ้นปี 15:49:26 ]