ความคิดเห็นที่ 1 Part 8: How can I feel you from now on? บทเพลง: How can I feel you? ศิลปิน: RUDKLAO AMRATISHA อัลบั้ม: Relax ท่ามกลางความเงียบงันของบรรยากาศรอบข้างที่ค่อยๆ มืดแสงลงเรื่อยๆ สายตาของผมยังคงจับจ้องอยู่กับสายน้ำที่ไหลเอื่อยเบื้องหน้า คำพูดประโยคนั้น ที่ผมเอ่ยไปราวกับจะหยุดเวลาที่เลื่อนผ่านไปข้างหน้าให้หยุดนิ่งลงได้ นับตั้งแต่วินาทีนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ เลื่อนไหลออกมาจากเราทั้งคู่...อีกเลย... ผมยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะปรายตาหันมองกลับไปที่เธออีกครั้ง แม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะเริ่มมืดลงเรื่อยๆ แต่ผมก็มองเห็นหยดน้ำใส ที่ไหลปริ่มออกมาจากริมขอบตาคู่นั้นได้อย่างชัดเจน มันชัดเจนมากเหลือเกิน จนกระทั่งเวลาผ่านมาจนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เคยลืมเลือน มันได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าหยดน้ำตาเหล่านั้นยังคงเกาะแน่นอยู่ในหัวใจ ที่แตกสลายของผม อย่างไม่มีวันที่จะเลือนหายไปได้เลยเช่นกัน “ทำไมล่ะกาน... ทำไม” น้ำเสียงสั่นพร่าที่เอ่ยออกมา ก่อนที่เจ้าตัวที่ยืนกดเก็บอารมณ์ อยู่ครู่ใหญ่ๆ จะเริ่มปล่อยให้ทำนบอารมณ์ค่อยๆ พังทลายลง พร้อมๆ กับร่างที่เริ่มสะอื้นไห้ จนตัวโยน ผมตอบอะไรเธอไม่ได้เลย ... คำพูดมากมายสารพัดที่ผมเคยคิดเอาไว้ว่าจะพูด ถูกภาพที่เห็นเบื้องหน้าพัดพาคำพูดเหล่านั้นให้ลอยหายไปอย่างง่ายดาย ครั้งหนึ่งผมเคยทำให้เธอคนนี้ต้องร้องไห้เพราะผมมาแล้ว และวันนั้นผมก็สัญญากับตัวเอง ว่าผมจะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดคนนี้ ต้องร้องไห้และเสียน้ำตาให้กับผมอีก เป็นอันขาด แต่สุดท้ายผมก็ต้องทำให้เธอต้องร้องไห้อีกจนได้ในวันนี้ ...เพราะผม... เพราะผมคนเดียว... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:33:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพของเอฟที่ยังคงร้องไห้ในแบบที่ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มากขนาดนี้มาก่อน ดึงผมให้เดินเข้าไปหาเธออย่างร้อนรน ผมเคยคิดเอาไว้ว่าเอฟอาจจะร้องไห้ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าเธอจะร้องไห้และเสียน้ำตาให้กับคนอย่างผมมากมายขนาดนี้ ผมเอื้อมฝ่ามือที่เบาหวิวของผมขึ้นมาเช็ดหยดน้ำตาเหล่านั้น หยดน้ำตา... ที่คนไร้ค่าอย่างผมไม่คู่ควรกับมันเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่ว่าจะเช็ดเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าหยดน้ำเหล่านั้นจะไม่มีวันเลือนหาย ไปจากแววตาที่ปริ่มเปื้อนคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย ภาพที่เห็นเบื้องหน้า ทำให้ทำนบอารมณ์ของผมพังทลายตามไปได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน ผมอยากจะพูด อยากจะปลอบเธอ แต่ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า ดึงร่างบางเบื้องหน้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของผม... อีกครั้ง... ... ครั้งสุดท้าย ... อ้อมกอดของผมในวันนี้ แม้มันอาจจะไม่อบอุ่นและสร้างรอยยิ้ม ให้กับคนที่ผมรักได้เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีแรงบางอย่าง ที่ทำให้เธอบางเบาอารมณ์เสียใจไปได้บ้าง ร่างที่เคยหอบสะอื้นไห้จนตัวโยน ขณะนี้เธอกระชับอ้อมแขนของเธอ ให้สัมผัสระหว่างเราแนบแน่นมากขึ้น ราวกับเธอจะบอกให้ผมรับรู้ ว่าเธอไม่ต้องการให้ผมปล่อยเธอไป และเพียงสัมผัสของเธอ ที่สื่อความอารมณ์ภายในใจออกมา ก็ทำให้หยดน้ำตาของผมเริ่อก่อตัว และเอ่อปริ่มขึ้นมาอย่างไม่อาจจะกดเก็บไว้ได้อีกต่อไป “อย่าไปไหนนะกาน... อย่าไป” น้ำเสียงที่ยังคงสั่นพร่า เอ่ยออกมาด้วยคำพูดสั้นๆ แต่คำพูดเหล่านั้นกลับกัดกินทุกความรู้สึกของผมได้จนลึกสุดหัวใจ เอฟพยายามจะพูดอะไรต่อ แต่ดูเหมือนว่าปลายเสียงนั้นจะเลือนหายไป พร้อมๆ กับหยดน้ำตาที่ยังคงท่วมเอ่อออกมา ราวกับว่าหยดน้ำเหล่านั้น จะไม่มีวันเหือดแห้งไปจากใบหน้าของเธออีกเลย ผมสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามเงยหน้ามองผืนฟ้ากว้างเบื้องบน ด้วยความหวัง เล็กๆ น้อยๆ ว่ามันจะช่วยทำให้หยดน้ำที่เอ่อล้นอยู่เต็มขอบตา ไม่ไหลออกมา มากไปกว่านี้อีก ผืนฟ้ากว้างเบื้องบน ไม่มีแม้แต่ดวงดาวดวงใดเลย ผมมองไม่เห็นอะไรเลย นอกไปเสียจากหยดน้ำตาที่ดึงให้ภาพเบื้องบนเหล่านั้นพร่าเบลอ แม้ว่าผมจะพยายามกดเก็บความรู้สึกมากแค่ไหน แต่วันนั้น... ... ความเข้มแข็งทางอารมณ์ของผมก็สูญสลายไป อย่างไม่มีวันเรียกมันกลับคืน... ผมพยายามเหลือเกินที่จะบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งบอกตัวเองมากเท่าไหร่ ผลลัพธ์ที่ได้มันกลับยิ่งเป็นไปในทิศทางตรงข้าม หยดน้ำที่เคยเอ่อล้นอยู่ตรงขอบตา เมื่อหยดแรกเริ่มรินไหลลงมา หยดอื่นๆ ที่เคยกดเก็บเอาไว้ก็ดูราวกับว่าจะไหลตามออกมาอย่างไม่สามารถ ที่จะกดเก็บเอาไว้ได้อีกต่อไป ตอนนี้... น้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่แพ้เอฟเลยเช่นกัน จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สักพักเมื่อเริ่มปรับสภาวะอารมณ์ได้ ผมก็ค่อยๆ เรียบเรียงคำพูด ที่ใช้เวลานานนับปีเรียบเรียงมันมาตลอด ให้ค่อยๆ เลื่อนหลุดออกมา คำพูดที่ผมรู้ดี ว่ามันคงไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาได้มากมายนัก แต่มันก็คงจะดีกว่าการที่จะต้องยืนเงียบๆ อย่างนี้ “กานขอโทษนะ กานไม่ดีเองแหละ ทุกอย่างถึงได้เป็นอย่างนี้” ผมพูดได้เพียงแค่นั้น หยดน้ำตาก็รื้นเอ่อขึ้นมาอีก ต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไรออกมาอีก ร่างบางที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของผม ก็สะบัดหน้าไปมาในอ้อมอก พร้อมกับน้ำเสียงที่ยังไม่คลายความสั่นพร่า ลงไปเลยแม้แต่น้อย “ไม่นะกาน กานดีที่สุดแล้ว ดีที่สุดแล้ว” คำพูดของผมราวกับจะยิ่งบีบให้อารมณ์ของเอฟให้เศร้าหนักลงไป คำพูดสั้นๆ ที่ตอบกลับมานั้น ทำเอาผมได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นไห้ของตัวผมหลุดรอดออกมา “ไม่เอานะกาน ไม่ให้ไปนะ ไม่ไปนะ” เสียงสะอื้นไห้นั้นยังคงฝืนเอ่ยออกมา พร้อมกับอ้อมแขนที่พยายามกระชับรอยสัมผัสระหว่างเราให้แน่นขึ้น ร่างของเอฟนั้นเริ่มสะอื้นไห้หนักขึ้นจนผมกลัว... กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป “ขอเวลาให้กานหน่อยนะ เมื่อไหร่ก็ตามที่กานพร้อมมากกว่านี้ สามารถรับผิดชอบชีวิตของเอฟได้ดีกว่านี้ วันนั้นเราจะกลับมาเป็น เหมือนเดิมนะ ขอเวลาให้กานหน่อยนะ” “เอฟให้เวลากานได้ทั้งชีวิตนะ เอฟจะรอแค่กานคนเดียว” น้ำเสียงหม่นหมองที่เอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้นั้น ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกอีก แววตาที่บอบซ้ำไปด้วยรอยบีบคั้นของหยดน้ำตา หันมองขึ้นมาสบแววตาช้ำของผม เธอมองมาที่ผมนิ่งนานราวกับว่า อยากจะย้ำให้ตัวเองได้แน่ใจ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน ผมอยากจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ อยากปลอบใจเธอให้มากกว่านี้ อยากบอกให้เธอรอผม อยากบอกให้เธอมั่นใจว่าสักวันเมื่อผมพร้อม ผมจะไม่ยอมให้เธอต้องรอผมอย่างเดียวดายอีก ... แต่ผมก็พูดอะไรออกไปไม่ได้เลยแม้แต่คำเดียว ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงน้ำเสียงสั่นๆ ของเอฟเท่านั้นที่เลื่อนหลุดออกมา “เราต้องเลิกกันจริงๆ เหรอกาน” ผมพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับ คงเพราะลึกๆ แล้ว ความรู้สึกของผมมันก็แตกสลายเช่นกัน เมื่อต้องพูดคำๆ นี้ออกมา คืนนี้ผมไม่อยากพูดคำๆ นี้ออกไปอีกแล้ว ... แค่ครั้งเดียวที่พูดออกไป หัวใจของผมมันก็บอบช้ำจนมากเกินไปเสียแล้ว... และเพียงเท่านั้นร่างบางของเอฟก็ราวกับว่าหมดแรงที่จะทรงตัวยืนได้อีกต่อไป เธอทรุดกายลงนั่งลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง จนร่างของผมที่ไม่ทันตั้งตัว ต้องทรุดนั่งลงไปกับพื้นพร้อมๆ กันกับเธอ เอฟร้องไห้หนักขึ้น เสียงสะอื้อฮือของเธอ ร่ำร้องออกมาราวกับว่า สติเลือนรางที่เคยมีก่อนนั้น ลอยหายจากเธอไปเสียแล้ว และนี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นเอฟร้องไห้จนไม่ได้สติมากมายขนาดนี้ ตลอดเวลาที่รู้จักกัน เอฟเป็นผู้หญิงที่ใจเย็น และตัดสินปัญหาทุกอย่าง ที่ผ่านเข้ามาด้วยสติเสมอ ด้วยเหตุนี้ ผมจึงคาดหวังเอาไว้ ว่าเธอจะเข้าใจและไม่เสียใจ อะไรกับผมมากมายนัก แต่ภาพที่เห็นขณะนี้ทำให้ผมเข้าใจเธอมากขึ้น ... สุดท้ายเอฟก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่อยากเสียคนที่เธอรักไปเท่านั้นเอง ... ผมเองก็เช่นกัน ผมก็ไม่อยากสูญเสียเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะผมเอง ก็คงไม่อาจจะพบใครที่ดีกับผม เข้าใจผม และรักผมได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว แต่ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ผมไม่อยากฉุดรั้งเธอไว้ เพราะผมรู้ดีว่าถ้าเรายังคบกันต่อไป เอฟก็จะหยุดอนาคตของเธอไว้กับผม เธอจะไม่มีวันไปเรียนต่อที่อังกฤษ อย่างที่พ่อของเธอวางแนวทางชีวิตไว้ให้กับเธอแน่ๆ แล้วคนอย่างผมมีคุณค่ามากพอที่จะฉุดดึงอนาคตของเอฟเอาไว้ ให้เธอต้องอยู่กับคนที่ยังไม่รู้แม้กระทั่งเส้นทางชีวิตที่แน่นอน ของตัวเองอย่างผมงั้นหรือ ผมยังสามารถเห็นแก่ตัวได้มากไปกว่านี้อีกเหรอ แม้จะเสียใจแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากให้เอฟต้องทิ้งอนาคตที่สวยงาม เพื่อแขวนอนาคตของเธอไว้กับผมเพียงเท่านั้น เหมือนอย่างที่พ่อของเอฟ เคยพูดเอาไว้กับผมในวันนั้น  ตัวผมในวันนี้ยังไม่มีความพร้อมใดๆ ที่จะดูแลเจ้าหญิงคนนี้ของผมได้เลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุนี้การลาจากของเราวันนี้ จึงเป็นทางเลือกที่ดีและเหมาะสมที่สุดแล้ว ได้แต่หวังว่าสักวันข้างหน้า เมื่อเวลาผ่านพ้นไปจากวันนี้นานขึ้น เมื่อเอฟเองได้ลองมองย้อนกลับมาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถึงวันนั้น... วันที่เธอประสบความสำเร็จกับชีวิตของเธอ   เมื่อถึงวันนั้น... เธอคงเข้าใจ และให้อภัยในสิ่งที่ผมทำลงไปในวันนี้ ... ... อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ ... To me there's no more to keep running. I tried to get there you can see. Walls are too high and doors I can't find Why do these happen to me? All of my hearts have been broken All of my days have been filed. All of my life I'm feeling so blind to see all those days back alive. How Can I feel you, where can I turn? One beg before I hit the ground Give your love back to me now The way of your smile like you're hiding Something down deep in your heart More than your words and it's more than my way Do all these break us apart? For me there's no way to keep hoping Of having someone huge like you Isn't it true that I'm losing you This love of mine why so untrue How Can I feel you, where can I turn? One beg before I hit the ground Give your love back to me now How Can I feel you, where can I turn to? One beg before I hit the ground Give your love back to me now ... ขอโทษนะเอฟ ... กานขอโทษจริงๆ ... ************************************* ปล. ใครสนใจอยากฟังเพลงประกอบตอนนี้เพื่อให้เข้าถึงอารมณ์ยิ่งขึ้น รบกวนคลิ๊ก link ด้านล่างครับ อยากให้ฟังกันนะ จะได้อินๆ กัน แฮ่... How can I feel you? - RUDKLAO AMRATISHA http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=02-12-2007&group=3&gblog=19 แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 50 16:40:12 จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉลองกระทู้ใหม่ ขอโพสเพิ่มอีกตอนคงไม่ว่ากันเนอะ ************************** Part 9: I'm sorry คืนนั้นผมเดินไปส่งเอฟกลับบ้าน ระหว่างทางที่เดินกลับ เอฟจับมือผมไว้ตลอดเวลา จนกระทั่งถึงบ้านของเธอ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย เพราะเมื่อสักครู่ก่อนหน้านี้ เราได้พูดและได้รับรู้ทุกอย่างที่จำเป็นต้องรับรู้ไปจนหมดแล้ว ... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ ฝ่ามือของผมยังคงอบอุ่นสำหรับเธออยู่อีกไหม... ผมเดินมาส่งเอฟจนถึงหน้าบ้าน ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเช่นกันกับคนข้างกายของผม เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ ไม่ยอมก้าวเดินไปข้างหน้าราวกับรู้ดีว่า นับจากวินาทีนี้ที่จากกัน เราจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปแล้วนับจากนี้ไป “เข้าบ้านเถอะนะ ดึกแล้ว” สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเอ่ยคำพูดนี้ออกมา หลังจากที่เราทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่แบบนี้มาได้สักพักใหญ่ๆ คำพูดของผม ไม่ได้ทำให้รอยสัมผัสนั้นคลายตัวลง กลับกันสัมผัสนั้นยิ่งกระชับมากขึ้น จนผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกในใจที่ส่งผ่านมาพร้อมๆ กัน แววตาช้ำคู่นั้นหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง ราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่แสงไฟหน้าบ้านที่สว่างขึ้นมาพร้อมๆ กับบานประตูหน้าบ้านที่ถูกเปิดออก ก็หยุดคำพูดเหล่านั้นลงได้ชั่วครู่ ผมหันมองไปที่ประตูบานนั้นซึ่งก็พบภาพของคุณยายที่ขณะนี้ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หน้าประตูบานนั้น ไม่ได้เดินออกมาตามถึงประตูรั้วแต่อย่างใด “คุณยายมารอรับแล้วล่ะ” น้ำเสียงที่ผมพยายามอย่างมากที่จะทำให้มันฟังดูธรรมดา ไม่มีน้ำเสียงสั่นพร่าแทรกผ่านขึ้นมาถูกเอ่ยออกไป พร้อมกับสัมผัสที่คลายตัวตัว ระหว่างฝ่ามือของเราทั้งสอง เอฟยังคงมองมาที่ผม เธอยอมคลายสัมผัสนั้นลง ก่อนที่ปล่อยรอยยิ้มบางๆ ให้อาบอิ่มอยู่บนใบหน้า รอยยิ้มที่เคยทำให้ผมรู้สึกดีเสมอในทุกครั้งที่ได้เห็น แต่วันนี้รอยยิ้มที่ผลิบานออกมาพร้อมๆ กับหยดน้ำตาที่ยังคงเอ่อปริ่ม อยู่ตรงริมขอบตาช้ำคู่นั้น กลับทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากมายเหลือเกิน สักพักน้ำเสียงที่เจ้าตัวคงจะพยายามอย่างมากที่จะฝืนพูดมันให้ฟังดู ปกติที่สุดเท่าที่จะพอเป็นไปได้ก็ค่อยๆ เลื่อนไหลออกมา “เอฟรักกานนะ แล้วก็จะรักอยู่อย่างนี้ตลอดไป ไม่ว่าจะต้องรอนานแค่ไหน ยาวนานเท่าไหร่ แต่เอฟก็จะรอนะกาน เอฟจะรอ” คำพูดสุดท้ายของเอฟในวันนั้น ผมยังจดจำมันได้อย่างชัดเจนทุกประโยคทุกถ้อยคำ มันตราติดอยู่ในหัวใจของผมเรื่อยมา ราวกับหยดน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจช้ำๆ ของผม ให้ยังพอมีแรงก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้าโดยที่ไม่ล้มลงไปเสียก่อน วันนั้นผมยืมมองดูเอฟที่ค่อยๆ เดินลับหายเข้าไปในตัวบ้าน พร้อมๆ กับภาพของคุณยาย ที่หันมองมาที่ผม ก่อนจะปิดประตูบานนั้นลง ...แม้ร่างของคนทั้งคู่จะลับหายไปแล้ว แต่ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนั้นผมหมดแรงแม้แต่จะก้าวเดินไปไหนอีกเลยแม้แต่แค่เพียงสักก้าวเดียว ภาพทุกภาพนับจากนั้นดูราวกับว่ามันจะพร่าเลือนไปเสียหมด สาเหตุก็คงเป็นเพราะขณะนี้หยดน้ำตาที่เอ่อล้น ทำให้ผมมองอะไร ไม่ได้มากไปกว่าเพียงแค่หยดน้ำตาของตัวผมเอง ผมรู้สึกตัวอีกที เมื่อเสียงประตูรั้วบานเล็กถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ภาพที่ผมเห็น ไม่ใช่ภาพของเอฟที่เดินออกมา แต่เป็นคุณยายที่เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่น คุณยายเดินออกมาพร้อมกับจับมือแล้วพาเดินห่างออกมาจากตัวบ้าน เมื่อเดินห่างออกมาได้สักครู่ น้ำเสียงอบอุ่นที่ผมคุ้นเคยก็ถูกเอ่ยออกมา “ไม่ต้องห่วงเอฟนะ จากวันนี้ไปยายสัญญาว่ายายจะดูแลเอฟเป็นอย่างดี จนกว่าจะถึงวันที่เขาต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ” ผมพูดอะไรไม่ออก คงเพราะตอนนี้ทำนบอารมณ์ที่กดเก็บมาเนิ่นนาน เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เอฟได้เห็นมากจนเกินไปก่อนนั้น ขณะนี้เมื่อไม่มีเธออยู่ข้างๆ อีกต่อไปแล้ว ผมก็ไม่หลงเหลือความกังวลใด อีกต่อไป และเมื่อมันพังทลายลงมา ผมก็กลายเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ ที่ทำได้เพียงแค่ร้องไห้ไม่ต่างอะไรกับที่เอฟเป็นเลยแม้แต่น้อย สัมผัสอุ่นๆ ที่แผ่นหลังของผมพร้อมกับมือที่ลูบปลอบผมนั้น ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาดใจ เวลาที่เราเหงาเศร้า และท้อแท้ การมีใครสักคนที่เราวางใจอยู่ใกล้ๆ และคอยปลอบโยนอย่างเข้าใจ มันช่วยให้ความเศร้าเหล่านั้น บางเบาลงไปได้มากมายเหลือเกิน “เหมือนกับที่พ่อของเอฟเขาพูดนะ เมื่อไหร่ที่กานพร้อม บ้านหลังนี้ ยังรอที่จะต้อนรับกานอยู่เสมอ ยายเชื่อนะว่าหลานของยายดูคนไม่ผิดหรอก ถ้ามันจะผิดอยู่บ้างก็คงเป็นช่วงเวลาที่อาจจะยังไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่นัก” “อย่าพึ่งยอมแพ้ไปซะก่อนล่ะ เอฟน่ะเขารักเรามากรู้ไหม กล่องดนตรีที่เราให้มาน่ะ เขาก็ยังเก็บมันไว้บนหัวเตียง ดูแลรักษามันอย่างดี แล้วก็ฟังทุกคืนก่อนเข้านอน” รอยยิ้มอบอุ่นของคุณยายที่ส่งผ่านมานั้น ทำให้ผมรับรู้ได้ดี ว่ารอยยิ้มของเอฟนั้น เธอได้รับมันมาจากใคร เสียงปลอบของคุณยายยังคงส่งผ่านมาถึงผมเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าผมเองยังไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะพูดคุยอะไรมากนัก “กานก็รู้ใช่ไหม ว่าเอฟเขาไม่ใช่คนที่เบื่ออะไรง่ายๆ โดยเฉพาะกับสิ่งที่เขาฝังใจแล้ว ว่านั่นคือสิ่งที่ดีและเหมาะสมกับเขามากที่สุด” ผมทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับคำ จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมรู้ดีว่าเอฟเป็นคนอย่างไร และนิสัยแบบนั้นของเอฟก็ถ่ายทอดส่งผ่านมาถึงผม อย่างไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องนี้เท่านั้น หลายต่อหลายอย่างที่เอฟเป็น มีอิทธิพลกับผมอย่างมาก ที่ทำให้ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองมาเป็นได้อย่างทุกวันนี้ ถ้าไม่ได้เจอและไม่ได้รู้จักกับเธอคนนี้ ผมก็คงไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ มากนัก ผมคงไม่สนใจที่จะอ่านหนังสือเยอะแยะมากมาย... เพียงเพื่อที่จะรับรู้และเข้าใจในสิ่งที่เธอคนนี้สนใจ ... เพื่อที่เราจะได้มองและคิดอะไรๆ ไปพร้อมๆ กัน ... ผมคงไม่สนใจที่จะแต่งกลอนอะไรอย่างนี้... หากไม่มีเธอเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมอยากเขียนกลอนที่สื่อผ่านออกมาจากหัวใจ ... ให้กับเธอคนนี้ เพียงแค่คนเดียว ... ผมคงไม่ได้เป็นคนที่ใจเย็นและใช้เหตุผลในการตัดสินแบบนี้... หากไม่มีเธอที่คอยฉุดอารมณ์ที่มักจะร้อนอยู่เสมอของผมลงทุกครั้ง ในทุกช่วงเวลาที่ผมโมโห หรือไม่สบอารมณ์ในอะไรสักอย่าง แต่ทุกครั้ง... รอยยิ้มของเธอ และความเข้าใจที่ส่งผ่านมาถึงผม ก็ช่วยทำให้ผมใจเย็นลง และลดความร้อนแรงภายในใจลงไปได้มาก ... ผมก็คงไม่เป็นผมอย่างที่ผมเป็นอยู่ในทุกวันนี้ ... ... หากไม่มีเธอ ... ผมอยากจะบอกความรู้สึกเหล่านี้ให้เธอได้รับรู้ แต่ผมก็พูดมันไม่ออก ทำได้เพียงแค่เก็บเรื่องราวเหล่านี้ ให้คงอยู่ได้เพียงแค่ในหัวใจของผมเรื่อยมาเพียงเท่านั้น “ระหว่างนี้ก็พยายามเข้านะ ยายจะเป็นกำลังใจให้ เพราะตัวยายเอง ก็ไม่อยากเห็นคนที่รักกัน ต้องมาเสียใจเพียงเพราะเรื่องแบบนี้หรอก แต่บางครั้งชีวิตคนเรามันก็ไม่ได้ง่าย และสวยงามไปซะทุกอย่าง ถือซะว่าวันนี้กานได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญบทหนึ่งของชีวิตก็แล้วกันนะ” น้ำเสียงอบอุ่นของคุณยายยังคงเอ่ยปลอบผมเช่นเคย ราวกับว่า ผมเป็นหลานคนหนึ่งของท่าน ทั้งๆ ที่ผมเองเคยได้พบกับท่าน เพียงแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ถึงตอนนี้สภาวะอารมณ์ของผมเริ่มดีขึ้น ผมเริ่มมองภาพเบื้องหน้า ได้ชัดเจนมากขึ้น และรับรู้ว่าขณะนี้ผมเดินมาจนใกล้ถึงหน้าป้อมยาม ของหมู่บ้านเข้าไปทุกทีแล้ว ผมเอ่ยขอบคุณคุณยายที่ช่วยปลอบผม ทั้งๆ ที่คุณยายไม่จำเป็นเลยสักนิด ที่จะต้องทำแบบนี้ แต่คำพูดของคุณยายทุกคำ ก็ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น มากจริงๆ สักพักเมื่อผมเดินมาถึงรถที่ผมจอดไว้ตรงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน คุณยายก็เดินกลับไปเมื่อเห็นว่าผมเริ่มดีขึ้นมากแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะทันได้ สตาร์ทรถของผม เสียงเพจที่เคยสงบนิ่งอยู่เนิ่นนานก่อนนั้นก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ผมรีบหยิบมันขึ้นมาดู เพราะคิดว่าเอฟอาจจะส่งข้อความอะไรบางอย่างมาหาผม แต่ข้อความนั้นกลับไม่ได้เป็นของเอฟ แต่มันเป็นของฟ้า เพื่อนสนิทอีกคนของผม ... อย่าพึ่งรีบกลับนะ มีเรื่องจะคุยด้วย เจอกันที่เดิม ตอนนี้ออกมาแล้ว ... ข้อความนั้นบ่งบอกให้ผมทราบเป็นอย่างดี ว่าตอนนี้ฟ้าคงรู้เรื่องนี้แล้ว และเธอก็คงไม่พอใจผมสักเท่าไหร่นัก เพราะก่อนนั้นผมเคยสัญญากับเธอเอาไว้ ตั้งแต่ก่อนที่จะจีบเอฟ ว่าจะไม่มีวันทำให้เอฟเสียใจเพราะผม ด้วยเหตุนี้ วันนี้จึงไม่แปลกอะไรนัก หากว่าเมื่อฟ้าได้รู้แล้วเธอจะโกรธผมที่ผิดสัญญา จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมจอดรถไว้ที่เดิม จากนั้นจึงเดินกลับไปยังพื้นที่เล็กๆ ของพวกเราสามคนอีกครั้ง ไม่นานนักฟ้าก็มาถึง เพราะคอนโดที่ฟ้าอยู่ตอนนี้นั้นไม่ไกลจากตรงนี้เลย เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามานั้น แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืด แต่ผมก็รับรู้ได้ดี ว่าร่างของคนที่เดินตรงเข้ามาหาผมนั้น คงจะไม่ใช่ยัยฟ้าที่อารมณ์ดี ที่ผมจะพูดจาหยอกล้อแซวเล่นได้เหมือนเดิม และเมื่อได้เห็นหน้าเธอใกล้ขึ้น ผมก็สังเกตเห็นได้ชัดขึ้น ... ขอบตาคู่นั้นของฟ้า ยังคงเอ่อปริ่มไปด้วยหยดน้ำตาไม่ต่างกัน ... “เกิดอะไรขึ้นกาน ทำไมนายพูดอย่างงั้นกับเอฟ บอกฉันมาตรงๆ เดี๋ยวนี้นะ” คำถามของฟ้านั้นทำเอาผมได้แต่ยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่ตอบออกไปด้วยคำพูดสั้นๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ “ถ้าไม่มีอะไรทำไมนายพูดแบบนั้นออกไปล่ะ นายไม่ใช่คนที่จะคิดอะไร แบบนั้นสักหน่อย บอกฉันมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงที่ดังขึ้นนั้น ยิ่งทำให้อารมณ์ที่เจ้าตัวพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ ให้ค่อยๆ ซึมผ่านออกมา พร้อมๆ กับน้ำเสียงที่แหบพร่าของเธอ “ไม่มีใครสั่งหรืออะไรทั้งนั้นแหละ เราแค่รู้ตัวเท่านั้นเอง ว่าเอฟดีเกินไปสำหรับเรา ก็เท่านั้นเองจริงๆ” “นายพูดว่าอะไรนะ” “เราบอกว่า เอฟดีเกินไปสำหรับเรา” และเพียงเท่านั้นใบหน้าของผมก็รู้สึกชาขึ้นมาทันที พร้อมๆ กับใบหน้า ที่สะบัดไปตามแรงมือของยัยฟ้า แต่ในตอนนั้นผมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด บางทีผมอาจจะรู้สึกดีกว่านี้ หากว่าก่อนหน้านั้นเอฟจะทำแบบนี้กับผมบ้าง แทนที่จะร้องไห้จนสิ้นสติอย่างนั้น ... การถูกยัยฟ้าตบแบบนี้ มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ ... เมื่อผมหันหน้ากลับมา ผมก็พบว่าขณะนี้เจ้าตัวกำลังร้องไห้ แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเห็นฟ้าร้องไห้ แต่ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะร้องไห้ออกมาในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าของเธอบอกให้ผมรับรู้ว่าเธอกำลังโกรธและเกลียดผม ... มากมายเหลือเกิน ... ร่างบางเบื้องหน้าเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะเขย่าไหล่ทั้งสองข้างของผม พร้อมกับตะโกนออกมาจนดังลั่นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความผิดหวังในตัวผมอย่างมากมายเหลือเกิน “ทำไมล่ะกาน ถ้านายรู้ตัวว่านายดีไม่พอ แล้วจะมาขอให้ฉันช่วยนาย ในวันนั้นทำไม เพื่ออะไรอะกาน” น้ำเสียงและท่าทีของฟ้า สื่อผ่านความผิดหวังและเสียใจอย่างมากมาย ผมพูดอะไรไม่ออก วันนี้ผมทำให้คนที่รักและห่วงใยในตัวผม ต้องเสียใจไปพร้อมๆ กันถึงสองคน “กานขอโทษ” “นายพูดได้แค่นี้นะเหรอ ขอโทษเหรอ” เพียงเท่านั้นหยดน้ำใสที่เคยเอ่อปริ่ม ก็ค่อยรินไหลออกมา ฟ้าเงียบไป เธอมองนิ่งมาที่ผมด้วยแววตาที่เจ็บปวด ผมสัมผัสถึงความรู้สึกที่เธอสื่อผ่านมาทางแววตาได้ไม่ยากนัก เราสองคนรู้จักและเข้าใจกันมากพอที่จะสื่อสารความรู้สึกผ่านทางแววตา ... วันนี้ฟ้าเกลียด โกรธ และผิดหวังในตัวผมอย่างที่สุด ... แววตาคู่นั้นยังคงมองนิ่งมาที่ผมอยู่ครู่ใหญ่ แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่พูดอะไรออกไป สักพักเธอจึงปล่อยมือออกจากผม แววตาคู่นั้นยังคงจับจ้องมาที่ผม ใบหน้าของฟ้าเปลี่ยนไป มันดูเรียบเฉยและเย็นชาอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่นานนักน้ำเสียงที่เย็นชาไม่แพ้กันก็เลื่อนหลุดออกมา “วันนี้นายเลิกคบกับเอฟแล้ว ถ้างั้นก็เลิกคบกับฉันด้วยอีกคนก็ได้นะ” ปลายเสียงนั้นเบาบางจนเจ้าตัวต้องเงียบไปเล็กน้อย สักพักแววตาที่เย็นชาคู่นั้น ก็สบผ่านมาที่ผมอีก พร้อมๆ กับคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกชานิ่งไปทั้งตัว “จากนี้ไปเราสองคนไม่เคยรู้จักกัน จำไว้นะกาน เราสองคนไม่เคยรู้จักกัน” น้ำเสียงสั่นพร่าไปด้วยแรงสะอื้นไห้และหยดน้ำตา เอ่ยออกมาก่อนจะเดินหันหลัง กลับไปที่รถของเธออย่างเงียบงัน คำพูดของเธอส่งผลกับผมได้รุนแรง กว่าการถูกตบหน้าเมื่อครู่อย่างเทียบไม่ติด ผมอยากจะพูด อยากจะอธิบาย แต่ผมก็พูดอะไรไม่ออก ในวันนั้นผมทำได้แค่ยืนนิ่ง มองดูเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ที่ค่อยๆ เดินลับหายไปอย่างเงียบงัน ***************************** จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชักยาวแฮะ งั้นเอาไปแค่ Part 8&9 ก่อนละกันนะครับ  เดี๋ยวคนเข้ามาใหม่ๆ จะกลัว ไม่อยากอ่านกันเพราะเห็นว่ามันยาวเนอะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านด้วยครับ ทั้งขาประจำและคนที่เข้ามาใหม่ เนื้อเรื่องช่วงนี้เริ่มจะขมปี๋ซะแล้วสิ แต่ชีวิตคนเรามันก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ ... มีทั้งหวาน ทั้งขม ปนๆ กันไป ... ยังไงใครเข้ามาแล้วก็อย่าลืมฝากความเห็นทักทายกันได้นะครับ คนเขียนจะได้ไม่เหงาโพสอยู่คนเดียว ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านอีกทีครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 16:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้อีกค่ะ ได้อีก คุณ Mr. Forever .. อ่านแล้วอยากให้ happy ending จังเลยอ่ะ ><" จากคุณ : cheekyGirL - [ 3 ธ.ค. 50 17:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ร้องไห้อะ คนใจร้าย จากคุณ : *-* (i'll be your girl) - [ 3 ธ.ค. 50 17:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ความคิดเห็นที่ 9   ชักยาวแฮะ งั้นเอาไปแค่ Part 8&9 ก่อนละกันนะครับ  เดี๋ยวคนเข้ามาใหม่ๆ จะกลัว ไม่อยากอ่านกันเพราะเห็นว่ามันยาวเนอะ ......................................... เอ๊า... ยาวยาวเลยครับยาวยาว ผมอ่านได้ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 3 ธ.ค. 50 17:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พูดอะไรไม่ออกเลย... . รู้แต่ว่า... ถ้าทั้งสองคนนั้นได้อ่านเรื่องราวเรื่องนี้ เค้าก็คงรู้สึกและร้องไห้ไม่ต่างกับคุณแน่นอน... T-T จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 3 ธ.ค. 50 17:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยิ่งอ่านยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะครับ เห็นใจทั้งสองฝ่ายเลยครับ คงเจ็บปวดกับสิ่งที่ต้องทำมากจริงๆ แต่ก็ยังอดอิจฉาคนที่มีความรักแบบนี้ให้กันจัง เข้ามารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะครับ จากคุณ : Omnislazh - [ 3 ธ.ค. 50 20:30:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาจากภาค I สำหรับ part 8&9 เนี่ย...พูดไม่ออก บอกไม่ถูก มันเศร้าอ่ะ T T จากคุณ : ann_scnu16 - [ 3 ธ.ค. 50 21:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วค่ะ แม้ว่าตอนนั้นคุณจะอายุไม่เท่าไหร่เอง แต่ความคิดที่จะยอมเสียสละความสุขของตัวเองเพื่อคนที่เรารักนั้น มันยิ่งใหญ่จริงๆ ถ้าเอฟ และ ฟ้า รู้ความจริง เค้าจะต้องภูมิใจในตัวคุณอย่างแน่นอน เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : bannog - [ 3 ธ.ค. 50 21:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาอ่านและมาโหวตให้อีกทีในกระทู้นี้นะคะ สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่า...ไม่ว่าเรื่องราวต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ณ เวลานี้คุณก็ได้พบเจอกับ 'ความรัก' ที่สวยงามและยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วค่ะ (กระทู้นี้ถึงจะยาว แต่ก็จะตามอ่านต่อไปจ้า) จากคุณ : Kaffee mania - [ 3 ธ.ค. 50 21:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ฮื่อ...ซึ้งง จากคุณ : ตาตี่หมี่เกี๊ยว - [ 3 ธ.ค. 50 21:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แหม เล่นเอาชาวเหลิมกรุงติดกันหนึบยิ่งกว่าซีรี่เกาหลีอีกนะคุณ Mr. Forever นี่ก็ตามมาจากทู้นู้นเหมือนกัน เอ้า พรุ่งนี้จะตามมาอ่านต่อนะ จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 3 ธ.ค. 50 22:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ซึ้งอ่ะ เขียนได้ดีจริงคับ โดยส่วนตัวแล้วชอบ Bakery Music มากมายอยู่แล้ว แถมยังเป็นคนเชียงใหม่ด้วยเลยได้บรรยากาศมากขึ้น อ่านตอนที่ 8 & 9 แล้วน้ำตาซึมเลยอ่ะ ยังไงรีบมาต่อด้วยนะครับ ชักอยากรู้ว่าจะจบยังไงแล้ว... จากคุณ : รองเท้าคับ - [ 3 ธ.ค. 50 22:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 น้ำตารื้นไปหลายหยดเลยครับ อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรก (ตั้งแต่ 2 ทุ่ม...) กระทั่งตอนนี้ 5 ทุ่มครึ่งแล้ว ก็ไม่รู้สึกเบื่อสักนิดเลยครับ ขอชมว่าคุณเขียนได้อย่างดียิ่งจริงๆครับ ภาษาที่คุณสื่อออกมาเข้าใจง่าย และดึงอารมณ์ของคนอ่านเข้าไปสัมผัสกับความรู้สึกและอารมณ์ในแต่ละช่วงของตัวคุณเองได้อย่างลึกซึ้งและซาบซึ้งมากๆจริงๆ ของคุณที่เขียนงานดีๆอย่างนี้ให้อ่านกันครับ ป.ล. ชักอยากจะเจอคุณเอฟซะแล้วสิครับ 555+ จากคุณ : patyawi - [ 3 ธ.ค. 50 23:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 cheekyGirL - แฮ่... กลัวคนอ่านเหนื่อยอะครับ แต่ไม่แน่นะคราวหน้าอาจจะมาทีละสองตอนก็ได้เนอะ ^^ ส่วนเรื่องนี้จะจบแบบไหนก็คงเดากันได้นะ แต่ส่วนตัวแล้วผมว่ามันก็จบแบบ Happy Ending นะ i'll be your girl - ไม่เป็นไรเนอะ เพราะตอนเขียนผมก็ร้องเหมือนกันอ่ะ น้ำตานองเลย T__T ใส่พริกเม็ดเดียว - แน่ใจน้า ว่าถ้าโพสยาวๆ แล้วจะไม่บ่นกัน อิอิ หน่วยต่อสู้อากาศยาน - ดีใจที่ชอบและอินกับตอนนี้ครับ ^^ Omnislazh - ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ คงเพราะมันเริ่มต้นด้วยความรักบริสุทธิ์มั้งครับ แล้วเธอคนนั้นก็มีจิตใจที่ดีงาม มันก็เลยทำให้ทุกอย่างสวยงามแบบนี้ครับ ^^ ann_scnu16 - ขอบคุณมากครับที่ตามอ่าน  อย่าลืมมาอ่านเรื่อยๆทุกวันนะครับ ^^ bannog - ขอบคุณมากครับ แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านๆ มา ทุกครั้งที่ผมย้อนคิดถึงเรื่องนี้ผมจะรู้สึกเศร้าใจเสมอ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะเสียใจกับการตัดสินใจในวันนั้นครับ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้มันทำให้ผมรู้ว่า ผมตัดสินใจได้ถูกต้องแล้วในวันนั้น Kaffee mania  - ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ  มีแนวโน้มว่าจะยาวครับ ถ้าคนยังเข้ามาอ่านกันเรื่อยๆ ยังไงก็ตามอ่านกันเรื่อยๆ นะครับ ^^ ตาตี่หมี่เกี๊ยว - ตอนนี้เศร้าเนอะ หลังจากนี้ไปโทนเรื่องอาจจะขมๆ หม่นๆ หน่อยนะ SmallLittleTrifle - แต่เรื่องนี้ไม่เน่าเหมือนละครเกาหลีนะ อิอิ แต่ใบ้ว่าอาจจะมีบางส่วนที่คล้ายๆ กันกับละครเกาหลีบ้างเหมือนกัน T__T รองเท้าคับ - โอ้... เจอคนเชียงใหม่ในกระทู้อีกคนแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักครับ ตอนแรกหนักใจเหมือนกันเพราะเรื่องมันเกิดขึ้นที่เชียงใหม่ ก็กลัวว่าคนอ่านจะงงๆ เพราะไม่คุ้นกับสถานที่ เหมือนๆ กันกับเวลาเราอ่านนิยายที่เนื้อเรื่องอยุ่ที่กรุงเทพ แล้วก็จะงงๆ ตามไม่ทัน ก็เลยพยายามใส่รายละเอียดเกี่ยวกับฉากมากหน่อย  แต่คนเชียงใหม่คงได้เปรียบเนอะ เพราะจะได้เห็นภาพชัดขึ้นเยอะเลย ส่วนเรื่องที่เอามาเล่าในกระทู้นี้จะจบยังไง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะเขียนเล่าถึงตอนไหนดี เพราะจริงๆ แล้วเหตุการณ์ระหว่างผมกับเอฟ พึ่งจบลงไปแบบบริบูรณ์เมื่อปีที่แล้วเองอะครับ  แต่ถ้าเขียนถึงตรงนั้นจริงๆ คงยาวมาก เพราะมันมีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะมากๆ เลย  ยังไงก็พยายามจะตัดให้กระชับที่สุดครับ ไม่งั้นคงยาวพอๆ กับนิยายเล่มหนึ่งเลยเนอะ patyawi - ขอบคุณมากครับ จำได้ว่าเคยคุยกับคุณผ่านกระทู้ที่ห้องเฉลิมไทย สมัย Seasons Change กำลังดัง อิอิ ******************************* เนื่องจากมีคนโพสว่าอยากอ่านยาวๆ กัน ก็เลยเสนอโปรโมชั่นพิเศษ   เอาเป็นว่าถ้าก่อนบ่ายสองโมงของเวลาไทยวันพรุ่งนี้ ถ้ากระทู้นี้ติดโหวต เดี๋ยวผมจะรีบมาโพสให้อ่านกันสองตอนติดอีกเช่นเคย ดีไหมเอ่ย ... (ติดสินบนชัดๆ แต่ยังไงกระทู้โหวตห้องนี้ก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้วคงไม่เป็นไรเนอะ) ^^ แต่ถ้าไม่ติดโหวดก็อ่านกันวันละตอนเหมือนเดิมเนอะ จะได้เจอกันทุกๆ วันไง ^^ *************************** แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 50 23:28:26 จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ธ.ค. 50 23:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามอ่านต้งแต่กระทู้ก่อนหน้านี้ตั้งใหม่ๆ แต่เพิ่งแสดงตัวครับ ตอนนี้อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยครับ T_T จากคุณ : music:response - [ 4 ธ.ค. 50 01:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ได้มาอ่าน เพราะแวะอ่านกระทู้แนะนำห้องโน้นห้องนี้ เลยอ่านรวดเดียวจนไม่ได้นอน แต่ผมไม่ค่อยอินเท่าไร พอดีผมไม่ค่อยชอบเพลงของบอยด์เท่าไหร่ ผมผูกพันกับงเพลงของน้าหมุกับครุสลามากกว่า แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 03:33:35 แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 03:32:55 จากคุณ : Lecter - [ 4 ธ.ค. 50 03:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 งอมแงม.... ไม่ใช่คนเชียงใหม่แต่ก็พอนึกออก เพราะเดือนที่ผ่านมาได้ไปเชียงใหม่ตั้งสองรอบ...รออ่านต่อครับ จากคุณ : McDonut - [ 4 ธ.ค. 50 08:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โหวตๆ อิอิ ติดหนึบเลย ซึ้งอ่ะ bittersweet จริงๆด้วย ให้กำลังใจ จขกท และทุกคนทีมีความรักนะคะ จากคุณ : jajabong - [ 4 ธ.ค. 50 09:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มากางมุ้งรอแต่เช้าแล้วครับ ทำไมไม่มาซักทีเนี่ยยยยย จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 4 ธ.ค. 50 10:29:55 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านทีเดียว 9 ตอนรวด เราก็เติบโตมากับเพลงเบเกอรี่เหมือนกัน คุณเขียนได้ดีมากค่ะ Bittersweet จริงๆ ยิ่งมีเพลงช่วยส่งอารมณ์ด้วยแล้ว ... บ่อน้ำตาแตกค่ะ ยังดีที่โต๊ะทำงานเราหลบมุม ไม่งั้นคนทั้งออฟฟิสคงเห็นเราน้ำตาไหลหน้าคอมแน่ๆ รออ่านต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 10:41:22 จากคุณ : Pat :o) - [ 4 ธ.ค. 50 10:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ได้เข้ามาพันทิพนานมากค่ะ เพราะมัวยุ่งๆ อยู่ แต่วันนี้เพื่อนที่ทำงานด้วยกันส่งกระทู้นี้มาให้อ่าน แล้วถามว่ารู้จักคนในเรื่องนี้บ้างไหม ก็เลยนั่งอ่านดู แล้วก็เริ่มตาโตขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่ารู้จักเกือบทุกคนในเรื่องนี้หมดเลย แม้จะไม่สนิทสนมมากเพราะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างเหมือนกัน เพราะอยู่ห้องเดียวกัน พอเรียนจบมาก็ไม่ค่อยได้ข่าวคราวเท่าไหร่ เพราะเราไปเรียนที่กรุงเทพ แล้วก็พึ่งมารู้ข่าวเรื่องของบางคนในกระทู้นี้เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี่เอง ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะ คิดถึงเพื่อนทุกคนเลยค่ะ ^O^ ปล. เข้ามาแก้ไขเรื่องที่เรียนตามที่ขอจ้า.. m_m แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 50 09:37:52 จากคุณ : feature - [ 4 ธ.ค. 50 11:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขมซะจนพูดไม่ออกเลย ชีวิตก็แบบนี้แหละค่ะ มีหลายรสชาติ ปะปนกันไป เพียงแต่รับรู้และเข้าใจกับมัน ไม่ว่าระหว่างทางของชีวิตจะยากเย็นหรือโหดร้ายแค่ไหน ก็ต้องมองเห็นปลายทางอยู่ดี จากคุณ : tonglasalle - [ 4 ธ.ค. 50 11:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตามมากระทู้ที่สองเรียบร้อยแล้วครับ  ซึ้งจนน้ำตาคลอเลย ตอนนี้กระทู้ก็ติดโหวตเรียบร้อยแล้ว  อย่าลืมกลับมาโพสต่อนะครับพี่ ปล. หวัดดีฮะ พี่ร.ร. (คห.29) พูดซะอยากรู้เลย ว่าเรื่องอะไรที่เศร้า ต่อจากนั้น จากคุณ : อิมเมจจีเนีย - [ 4 ธ.ค. 50 12:33:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 music:response - ขอบคุณที่ตามอ่านครับ ดีใจจังที่โพสมาคุยกัน จะได้รู้ว่ามีคนอยากอ่านเรื่องบ้าๆ บอๆ ของผมอยู่ ^^ Lecter  - ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ เรื่องเพลงไม่เป็นไรเนอะ คนเราชอบเพลงไม่เหมือนกัน ใจใครใจมัน ยังไงก็ดีใจครับที่เข้ามาอ่านเรื่องของผม McDonut - ดีจัง นี่ยังรู้สึกผิดอยู่เลย ที่ตอนกลับไปเชียงใหม่คราวก่อน ไม่ได้ออกไปถ่ายรุปแถวๆ นั้นมาเก็บไว้บ้างเลย ไม่งั้นคงมีรูปมาโพสให้ได้เห็นบรรยากาศกันมากกว่านี้ ผมว่าเชียงใหม่มันมีเสน่ห์นะ เสียดายหนังไทยที่ไปถ่ายที่เชียงใหม่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเน้นถ่ายโซนนี้เท่าไหร่ ทั้งๆ ที่มันมีความเป็นเชียงใหม่สูงมาก ไม่เห็นต้องไปถ่ายบนเขาบนดอยอะไรมากมายเลย jajabong - ขอบคุณครับ ยังไงอย่าลืมแวะมาอ่านกันทุกวันๆ นะ รับรองว่าโพสทุกวันจ้า เพราะแต่งตุนไว้เพียบเลย  รับรองว่าไม่มีอุ้ไม่มีดอง ใส่พริกเม็ดเดียว  - มาแล้วจ้ามาแล้ว อย่าใจร้อน อิอิ Pat :o) - หลังนี้อาจจะโทนหม่นๆ หน่อย แต่ไม่ขมมากเท่าสองตอนนี้แล้วครับ เพราะมันเป็นหนึ่งในจุดพีคของชีวิตผมอะครับ ก็เลยต้องมีขมมากหน่อย  แต่ยังไงก็คงไม่มีหวานอีกสักพักใหญ่ๆ เลย T__T feature - ง่ะ ใครเอ่ย  ชักใจหวิวๆ เพราะตอนแรกคิดว่าคงไม่มีใครที่รู้จักมาอ่านนะ แต่สุดท้ายโลกก็กลมเนอะ ส่วนเรื่องนั้นที่ว่าผมคิดว่าเดาออกแหละ แต่จะเขียนถึงไหมไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะมันก็ยาวเหมือนกัน และรายละเอียดที่จะเชื่อมไปถึงจุดนั้นก็เยอะ กลัวว่าจะยิ่งยืด เผลอๆ จะไม่จบในกระทู้นี้เอาอะดิครับ หรือว่าอยากอ่านกัน ฮ่า... (แต่ถ้าเขียนถึงมีหวังน้ำตาท่วมแน่ๆ อ่ะสำหรับคนเขียน) T__T ปล. ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากให้กระจายข่าวมากไปนะ กลัวว่าเดี๋ยวมันลามไปมากๆ จะไปถึงเจ้าตัวเอา เพราะผมไม่อยากให้เธอเข้ามาอ่านตอนนี้ครับ มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรจะรู้อ่ะ เดี๋ยวมันจะมีปัญหาตามมา ^^'  (ไม่น่าประมาทโลก Cyber เลยเรา มันกลมจริงๆ ) tonglasalle - นั่นสิเนอะ ขมๆ หวานๆ จริงๆ ด้วย แต่ช่วงนี้จะฝาดๆ ซะมากกว่านะเนี่ย แบบว่าเรื่องมันกำลังพีคทางเศร้าซะด้วยสิ อิมเมจจีเนีย  - มาโพสต่อแล้วจ้า  ส่วนเรื่องที่สัญญาไว้รับรองว่าทำตามสัญญาโพสสองตอนแน่ๆ ครับ ส่วนจะเขียนไปถึงเรื่องตรงนั้นไหม เดี๋ยวดูก่อนละกันว่าอยากอ่านกันไหม ยังไงลองอ่านกันไปเรื่อยๆ เนอะ เพราะกลัวว่ามันจะยาวจนคนเลิกอ่านกันไปซะก่อน  ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ฮือ ๆ แอบเสียน้ำตาไปหลายหยดเลยอ่ะ รออ่านต่อนะคะ...เขียนไปให้ถึงตอนจบบริบูรณ์เลยน้า... ( ยาวจนเป็นนิยายก็จะอ่าน...ฮ่า ๆ ) ป.ล. ขอตัวไปทำซึ้งกะเพลง bakery ต่อดีกว่า (...ทำไมวัยนั้นเราไม่มีความรักแบบนี้ก๊ะเค้ามั้งน้า...เฮ้อ) จากคุณ : glory be - [ 4 ธ.ค. 50 14:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 34 Part 10: Remembrance ผมรู้จักฟ้าครั้งแรกตั้งแต่สมัยเรียนชั้น ม.1 ตอนนั้นเราบังเอิญได้มาเรียนพิเศษ ที่โรงเรียนกวดวิชาเดียวกัน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของผมตัดสินใจ เข้าไปจีบเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของเธอ นานวันเข้ากลุ่มของเราทั้งสองกลุ่ม ก็มีโอกาสทำความรู้จัก และสนิทสนมคุ้นเคยกันมากขึ้น ในวันนั้นฟ้าดูเหมือนคนที่เก็บกดในความรู้สึกอย่างประหลาด เธอไม่ค่อยพูดมากนัก ใบหน้าของเธอแม้จะดูสวยและโดดเด่น กว่าเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่ม หากแต่ความเรียบเฉยที่มักจะติดตรึง อยู่บนใบหน้าของเธอนั้น ก็ทำให้ใครต่อใครไม่กล้าที่จะเข้าไปตอแย กับเธอมากนัก บ่อยครั้งที่เรามักจะเห็นเธอเอ็ดตวาดใส่คนที่เข้ามากวนใจ หรือพยายามเข้ามาจีบเธอด้วยอารมณ์รุนแรงแบบที่ไม่ควรจะเป็น หลายๆ คนในวันนั้นจึงพยายามเลี่ยงที่จะทำให้เธอคนนี้อารมณ์เสีย และวิธีที่ดีที่สุดคือไม่เข้าไปกวนใจเธอมากนัก หากแต่อะไรบางอย่าง ในความรู้สึกของผม กลับบอกกับผมว่าเธอคนนี้กับผมเรามีอะไรที่คล้ายกัน แตกต่างเพียงแค่เรามีวิธีรับมือกับแรงกดดันของปัญหาที่ไม่เหมือนกัน ผมมักจะชอบซ่อนเรื่องราวที่ไม่สบายใจเหล่านั้น เอาไว้ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม เพื่อจะทำให้คนรอบข้างสบายใจ และไม่กังวลใจไปกับปัญหาของผม แต่ฟ้าในวันนั้น เลือกที่จะแสดงมันออกมาให้คนรอบข้างรับรู้อย่างชัดเจน ว่าเธอมีเรื่องไม่สบายใจ และเธอไม่ต้องการให้ใครเข้าไปกวนอารมณ์ของเธอ และคงเพราะความบังเอิญอีกนั่นแหละ ที่ทำให้ผมได้รู้จักเธอคนนี้ดีขึ้น วันนั้นผมไปทำธุระแถวๆ หน้ามอ แล้วระหว่างทางกลับบ้าน ผมมองเห็น ยัยฟ้านั่งนิ่งอยู่ตรงเนิน Slope ริมคันคลองชลประทาน พื้นที่เล็กๆ ตรงนั้น ที่หลังจากนั้นไม่นานนัก ก็กลายมาเป็นพื้นที่สำคัญของเราทั้งสามคน ฟ้าที่ผมเห็นในวันนั้นไม่ใช่ฟ้าคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก เธอในวันนั้นไม่ใช่ ผู้หญิงที่เอาแต่นั่งนิ่งเงียบ ไม่พูดและไม่สนใจใคร ฟ้าที่ผมเห็นในวันนั้น เธอนั่งทรุดกายซบใบหน้าของเธอเข้าไปกับเข่าทั้งสองข้าง ... เธอกำลังร้องไห้ ... ในวันนั้นผมเดินเข้าไปหาเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ อย่างเงียบๆ เธอหันมามองผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักทายอะไร หากเป็นปกติเธอคงไล่ผมไปแล้ว แต่วันนั้นเธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ท่ามกลางความเงียบงัน ผมเอ่ยคำพูดสั้นๆ ออกมาจากความรู้สึกของตัวเอง “เราปลอบคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่หรอกนะ   แต่ถ้าให้นั่งเป็นเพื่อนข้างๆ ... ก็พอไหวอยู่” ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา  แต่ดูเหมือนว่าเธอจะดีขึ้นเพราะดูเหมือนว่า เธอจะเบาเสียงและค่อยๆ เงียบไป  แต่ก็เงียบได้ไม่นานนัก สักพักท่ามกลางความเงียบระหว่างเราสองคน  ก็กลับมีเสียงสะอื้นไห้ดังออกมาอีกครั้ง   และดูเหมือนว่ามันจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ  จนเปลี่ยนจากสะอื้นธรรมดา กลายมาเป็นสะอื้นไห้จนตัวโยน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นทำเอาผมตกใจมากพอสมควร  เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้ไม่รู้จะทำยังไง  แต่ไวกว่าที่จะคิดอะไรได้ทันผมก็ทำไปตามสัญชาติญาณ อีกตามเคย  ตามประสาที่เคยปลอบน้องสาวเวลาที่เธอร้องไห้หนัก ผมเอื้อมมือไปโอบเธอเข้ามาซบกับไหล่ผม  พร้อมกับจับมืออีกข้างของเธอไว้ “เข้มแข็งไว้นะฟ้า”  ผมพูดปลอบใจออกไป  โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนี้ของผม จะกลายเป็นเหมือนเข็มแหลมที่ทิ่มเข้าไปใส่ลูกโป่งที่ถูกกดเก็บเอาไว้ในความรู้สึก ของฟ้าอยู่เรื่อยมา  จนวันนี้มันแตกออกมาในที่สุด “เราเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้วกาน  เราไม่ไหวแล้ว  ทำไมล่ะ  ทำไม... ทำไมพ่อกับแม่ฟ้าต้องเลิกกันด้วย  ทำไมล่ะกาน  ทำไม” เสียงสะอื้นไห้ปนกับคำพูดที่เลื่อนไหลออกมาทำให้ผมรับรู้ได้โดยทันที   ว่าอะไรที่เป็นที่มาของแววตาซึมเศร้าของเธอคู่นั้นเสมอมา มือน้อยของเธอบีบรัดมือผมไว้แน่น  ราวกับจะมองหาที่ยึดเหนี่ยวบางอย่าง เอาไว้อย่างเต็มกำลัง  เรื่องราวต่างๆ ที่เคยถูกกดเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว ในความรู้สึกก่อนหน้านี้  วันนี้มันถูกระบายออกมาจนหมด  ราวกับว่า เธอเองต้องการใครสักคนที่จะผ่านเข้ามารับรู้และรับฟังเรื่องราวเหล่านี้ และผมเองก็พร้อมและก็เต็มใจที่จะนั่งฟังเรื่องเหล่านั้นเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกไป  ปล่อยให้ฟ้าได้ระบายความรู้สึกในใจออกมาอย่างเต็มที่ แล้วเธอก็ระบายซะเต็มที่เลย  เล่นเอาเสื้อผมตรงจุดที่เธอซบอยู่นั้น เปียกโชกไปด้วยหยดน้ำตาของเธอที่ไหลออกมาราวกับว่า มันจะไม่มีวันหมดยังไงยังงั้น จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตั้งแต่วันนั้นมา  ผมก็เปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านของตัวเอง  ด้วยเหตุผล ที่ผมรู้สึกลึกๆ ว่าบางทีฟ้าเองอาจจะยังต้องการเพื่อนที่จะอยู่คุยกับเธออีกสักพัก ซึ่งก็เป็นไปตามคาด  ฟ้ามานั่งรอผมอยู่ตรงนั้นทุกวัน  และเราสองคน ก็มักจะหยิบยกเรื่องต่างๆ นานาสารพัดมาพูดคุยเล่นกันอยู่เสมอ ดูเหมือนว่าฟ้าจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ   ไม่ค่อยเห็นเธอทำหน้าเศร้ามากนัก   และทุกครั้งที่เราอยู่คุยเล่นกันสองคน  ผมพบว่าฟ้ามักจะคุยกับผมคนละแบบกัน กับเวลาคุยตอนที่เราอยู่ด้วยกันกับกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆ  สาเหตุก็คงเพราะอาย ไม่อยากให้ถูกคนอื่นแซวสักเท่าไหร่  ทำให้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น   เราสองคนก็ทำตัวปกติธรรมดา ไม่มีท่าทีสนิทสนมอะไรกันมากนัก   แต่เวลาคุยเล่นกันสองคน  ฟ้าจะพูดคุยกับผมแบบเป็นกันเอง  ไม่ค่อยกัดจิก มากเหมือนเวลาอยู่กับคนอื่นๆ ซึ่งผมก็เข้าใจแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรให้คนอื่นสงสัย  เพราะไม่อยากให้ฟ้า รู้สึกไม่สบายใจ  ยังไงผมก็ชอบเห็นฟ้าเวลามีความสุขมากกว่าเวลาที่เธอเศร้าอยู่ดี   ที่สำคัญผมเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกว่าจะชอบ  หรือรู้สึกกับฟ้าในเชิงชู้สาวเลย แม้แต่น้อย  ความรู้สึกที่มีให้มันจะเป็นในทำนองพี่น้องผองเพื่อนซะมากกว่า   และผมเองก็รู้สึกสบายใจดีเวลาได้คุยกันกับฟ้า  ไม่ว่าจะแบบไหนก็ตามที ในเมื่อต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกดีกับความสัมพันธ์ตรงจุดนี้  ก็ไม่มีประโยชน์ อะไรที่จะไปเปลี่ยนแปลงมัน  หากว่าไม่จำเป็น... ผมไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้นได้ราวๆ สองเดือน  เรื่องราวที่ผมแอบไปนั่งคุย กับฟ้าก็เริ่มกลายเป็นข่าวซุบซิบ  เพราะเพื่อนที่โรงเรียนของฟ้าดันผ่าน ไปเห็นเข้า  ทำให้ฟ้าเองรู้สึกไม่สบายใจก็เลยตัดสินใจบอกกับผมว่า ช่วงเย็นเธอจะไปเรียนกีต้าร์แก้เหงา  ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็พอจะเข้าใจ ว่าฟ้าเองคงอาย  เนื่องจากตลอดเวลาที่ถูกแซว  ฟ้าจะปฏิเสธเรื่องเหล่านี้อยู่เสมอ   ส่วนผมนั้นก็รู้สึกเฉยๆ เวลาเพื่อนในกลุ่มถาม  ผมเองก็เฉไฉปัดไปคุยเรื่องอื่นๆ จนสุดท้ายเพื่อนมันก็คงเบื่อๆ กันไปเอง  และเลิกถามไปในที่สุด   เพราะตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น  เราสองคนก็เป็นปกติไม่มีพิรุธอะไรใดๆ ให้คนอื่นจับผิด  ยิ่งพอฟ้าไปเรียนกีต้าร์ตอนเย็น  การเจอกันของเรา ก็จบไปโดยปริยาย  พร้อมๆ กับข่าวลือที่ค่อยๆ เลือนหายไปในที่สุด มีอยู่วันหนึ่งฟ้าโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างที่สุด  จนผมเองอดที่จะ แปลกใจไม่ได้  เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่ฟ้าจะมีน้ำเสียงสดใสมากขนาดนี้ให้ได้ยิน ถามไปถามมาก็ได้ความว่า  เพื่อนเธอที่อยู่ที่อังกฤษกำลังจะมาเรียนต่อที่นี่กับเธอ และกำลังจะมาในอีกสองสามวันข้างหน้า  ซึ่งผมก็ดีใจไปกับเธอด้วย อย่างน้อยการมีเพื่อนที่สนิทอยู่ใกล้ๆ  ก็คงช่วยให้หายเหงาได้เยอะ หลังจากวันนั้นที่คุยโทรศัพท์กัน ผมและเธอไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นัก เพราะคอร์สเรียนพิเศษจบลงพอดี และผมเองก็วุ่นๆ อยู่กับรายงาน และการเตรียมตัวสอบ จึงไม่ได้คุยหรือสอบถามอะไรเกี่ยวกับเพื่อนใหม่ ของเธอมากนัก และฟ้าเองก็เงียบหายไปเช่นกัน คงเพราะจากนี้ไป เธอมีเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ในบ้านหลังเดียวกันให้พูดคุยแล้วมั้ง ก็เลยไม่ได้โทรมาคุยกับผมอีก แล้ววันที่สำคัญมากที่สุดสำหรับผมอีกหนึ่งวันก็มาถึง วันนั้นผมกับเพื่อนไปทำรายงานกันที่หอสมุดรัชมังคลาพิเศษ ระหว่างที่หาหนังสือมาทำรายงานกันนั้น ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่สามารถทำให้หัวใจของผมสั่นรัวได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน วันนั้นเธอมาหยิบหนังสือบางเล่ม ที่ผมหาไว้เพื่อจะทำรายงานกลุ่ม และด้วยความสะเพร่าของผมเองที่เอาไปกองไว้โดยไม่มีคนเฝ้า เธอคนนั้นจึงคิดว่าไม่มีคนใช้หนังสือแล้ว จึงมาหยิบไป ผมที่เหลือบตาไปเห็นพอดีจึงเอ่ยทักเธอพร้อมกับบอกให้เธอรับรู้ ว่าผมยังจำเป็นต้องใช้หนังสือนั้นอยู่ และนั่นก็เป็นครั้งแรก ที่เราสองคนได้คุยกัน แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น เธอในวันนั้นเอ่ยเพียงแค่คำขอโทษก่อนจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม จากนั้นก็หมุนตัวเดินลับหายไป อย่างที่ผมคิดเอาไว้ว่าคงไม่มีโอกาส ได้เจอเธออีกแล้วตลอดกาล และคงเป็นอีกครั้งที่ความบังเอิญอะไรบางอย่างเล่นตลกกับชีวิตของผม เพื่อนสนิทที่ฟ้าพูดถึงก็คือ “เอฟ” คนเดียวกันกับที่เจอเธอที่หอสมุดนั่นเอง และตั้งแต่ที่ได้รู้ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ลอยหายไปจากชีวิตผม เหมือนกับวันนั้นที่ผมลังเลที่จะเดินตามเธอไปทำความรู้จักกันที่หอสมุด ... ผมไม่อยากปล่อยให้คนที่ผมรู้สึกดีด้วยลอยหายไปอย่างทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ... แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 15:02:08 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่กี่วันต่อมาผมขอให้ฟ้าช่วยเป็นแม่สื่อให้กับผมและเพื่อนของเธอ แม้ตอนแรกฟ้าจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมช่วยผม และทำให้ผม ได้รู้จักกับเอฟมากขึ้น และยิ่งได้รู้จักเธอคนนี้ดีขึ้น ผมก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น ว่าเธอคนนี้คือความรักครั้งแรกของผม ในวันนั้นผมไม่ได้คิดกังวลอะไรนัก ไม่ได้มองถึงความแตกต่างทางฐานะ ไม่เคยมองถึงความเหมาะสมของวันเวลา สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกและมีอิทธิพล กับผมก็คือความรู้สึก “รัก” ที่ผมมีให้กับเธอเพียงเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะความพยายามของผม หรือด้วยความบังเอิญอะไรบางอย่าง ที่มักเกิดขึ้นเสมอกับเราสามคน ในที่สุดผมก็สามารถจีบเอฟได้สำเร็จ แล้วจากนั้นมาเราสามคนก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับผม... เอฟคือผู้หญิงที่ผมรัก คิดถึง และห่วงใยมากที่สุด ในขณะที่ฟ้าเอง ก็คือคนที่ผมสนิทมากที่สุด ภายใต้กรอบความสัมพันธ์ ที่เรียกว่า “เพื่อน” จะอนุญาตให้คนสองคนผูกผันกันได้ และผมก็เชื่อว่าผมคงไม่สามารถผูกผันกับใครภายใต้กรอบของคำว่า “เพื่อน” ไปได้มากกว่าเธอคนนี้อีกแล้ว แต่ในคืนนั้น... ผมสูญเสียเธอทั้งสองคนไปพร้อมๆ กันภายในคืนเดียว เธอทั้งคู่ที่เป็นเหมือนแสงสว่างที่เคยสดใสในหัวใจของผมเรื่อยมา วันนี้แสงสว่างเหล่านั้นดับลงไปจนหมดแล้ว ... เพราะผมคนเดียว ... จากนี้ไป... ผมคงต้องอยู่ตัวคนเดียว... ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว... ที่จะอยู่ข้างๆ ในเวลาที่ผมมีปัญหา ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว... ที่จะอยู่คอยชื่นชมความสำเร็จของผมเมื่อมันเกิดขึ้น ... ผมไม่มีใครอีกแล้ว ... ไม่มี ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 How can I feel you? - RUDKLAO AMRATISHA http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=02-12-2007&group=3&gblog=19 To me there's no more to keep running. I tried to get there you can see. Walls are too high and doors I can't find Why do these happen to me? สำหรับฉัน... วันนี้ฉันหมดเรี่ยวแรงที่จะวิ่งไปข้างหน้าต่อไปได้อีกแล้ว... ฉันพยายามแล้วนะ... พยามยามที่สุดแล้ว... เธอก็คงรู้ดี... แต่กำแพงที่กั้นขวางอยู่มันก็สูงเหลือเกิน...  ฉันมองไม่เห็นทางออกใดๆ เลย... ไม่เลย... ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยนะ... ทำไมกัน... All of my hearts have been broken All of my days have been filed. All of my life I'm feeling so blind to see all those days back alive. ทุกส่วนของความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจฉัน... วันนี้มันแตกสลายไปหมดแล้ว... วันคืนแห่งความสุขที่เราเคยมีร่วมกันมา... มันก็เลือนหายไปหมดแล้วเช่นกัน... ชีวิตในวันข้างหน้าของฉันตอนนี้... ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย... ฉันมองไม่เห็นหนทางที่เราจะกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อีกแล้ว ... ไม่เลย How Can I feel you, where can I turn? One beg before I hit the ground Give your love back to me now จากนี้ไป... ฉันจะสัมผัสถึงตัวตนของเธอได้อย่างไร... จากนี้ไป... ฉันจะหันหน้าไปหาใครได้อีก... คำขอร้องสุดท้ายจากฉัน... ก่อนที่จะต้องล้มลงสู่ผืนดินเบื้องล่าง... หยิบยื่น “ความรัก” ของเธอกลับคืนมาให้ฉันอีกสักครั้งได้ไหม... คนดี... The way of your smile like you're hiding Something down deep in your heart More than your words and it's more than my way Do all these break us apart? รอยยิ้มที่ราวกับคุณซ่อนเร้นอะไรบางอย่างกับฉัน บางสิ่งบางอย่าง... ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในหัวใจของคุณ... บางอย่างที่มากกว่าคำพูดมากมายเหล่านั้น... ที่คุณพูดมา... และมากกว่าตัวตนของฉันที่เป็นอยู่ตอนนี้... จริงหรือที่สิ่งต่างๆ เหล่านี้ทำให้เราต้องยุติเรื่องราวของเราสองคน... แค่นี้... For me there's no way to keep hoping Of having someone huge like you Isn't it true that I'm losing you This love of mine why so untrue สำหรับฉัน... จากนี้ไปฉันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่อีกแล้ว... แม้กระทั่งความหวัง... ความหวัง... ที่จะได้รับความรักที่ยิ่งใหญ่จากใครสักคน... เหมือนคุณ... มันคือเรื่องจริงใช่ไหม... ที่ฉันต้องสูญเสียคุณไปในวันนี้... “ความรักของฉัน" ... ทำไมมันถึงไม่สามารถเป็นไปได้อีกต่อไปแล้วล่ะ.... ทำไม... How Can I feel you, where can I turn? One beg before I hit the ground Give your love back to me now จากนี้ไป... ฉันจะสัมผัสถึงตัวตนของเธอได้อย่างไร... จากนี้ไป... ฉันจะหันหน้าไปหาใครได้อีก... คำขอร้องสุดท้ายจากฉัน... ก่อนที่จะต้องล้มลงสู่ผืนดินเบื้องล่าง... หยิบยื่น “ความรัก” ของเธอกลับคืนมาให้ฉันอีกสักครั้งได้ไหม... คนดี... How Can I feel you, where can I turn to? One beg before I hit the ground Give your love back to me now จากนี้ไป... ฉันจะสัมผัสถึงตัวตนของเธอได้อย่างไร... จากนี้ไป... ฉันจะหันหน้าไปหาใครได้อีก... คำขอร้องสุดท้ายจากฉัน... ก่อนที่จะต้องล้มลงสู่ผืนดินเบื้องล่าง... หยิบยื่น “ความรัก” ของเธอกลับคืนมาให้ฉันอีกสักครั้งได้ไหม... คนดี... *************************************** ปล. ปกติไม่ค่อยกล้าแปลเพลงเท่าไหร่นัก เพราะกลัวว่าจะแปลไม่ถูก และทำให้เนื้อเพลงที่สวยงามเหล่านั้นสูญเสียไป แต่เนื่องจากมีหลายคน หลังไมค์มาขอให้ผมแปลให้ ก็เลยขออนุญาตแปลแบบงูๆ ปลาๆ ไปนะครับ หวังว่าคงไม่ทำให้เนื้อเพลงที่งดงามเพลงนี้ ต้องสูญเสียไปเพราะการแปล ที่ไม่ได้เรื่องของผม แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 15:13:16 แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 15:08:46 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 38 Part 11: A new day บทเพลง: วันใหม่ – A new Day ศิลปิน: RUDKLAO AMRATISHA อัลบั้ม: REQUEST หลังจากคืนนั้น ผมไม่ได้เจอกับเอฟและฟ้าอีกเลย ชีวิตของผมช่วงนั้น มันเงียบเหงาและโดดเดี่ยวอย่างที่สุด ก่อนนั้นเวลาที่ผมรู้สึกเหงา เวลารู้สึกไม่สบายใจ อย่างน้อยผมยังมีทั้งเอฟและฟ้า ให้ผมโทรไปคุยด้วย โทรไประบาย หรือนัดออกมาพูดคุยกันได้อยู่เสมอ ... แต่นับจากนี้ไป ผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้อีกแล้ว ... ช่วงนั้นผมใช้ชีวิตแบบเรียบเรื่อยไปวันๆ โชคยังดีอยู่บ้างที่เทอมนั้น มีเพียงแค่ฝึกงาน และผมก็ไม่ได้รับผิดชอบอะไรมากมายนัก ส่วนใหญ่จะได้แต่ศึกษางานมากกว่า ว่าขั้นตอนการทำงานต่างๆ เป็นอย่างไร งานเอกสาร งานคำนวน งานเขียนแบบต่างๆ สำหรับการทำงานจริงมันมีรูปร่างหน้าตาแบบไหน การติดต่อหน่วยงาน เพื่อประกวดราคาต้องทำอย่างไร บางทีก็ไปดูงานที่ไซต์งานก่อสร้างบ้าง ซึ่งก็ถือเป็นอะไรที่ไม่ใหม่มากนักสำหรับผม เพราะผมก็ช่วยงานพ่อผมมานาน แล้วก็ผ่านเรื่องอะไรทำนองมาไม่น้อยแล้วเหมือนกันมันก็เลยไม่มีอะไรมากนัก วันเวลาหมุนผ่านไปอย่างเงียบงันจนกระทั่งปลายเดือนธันวาคม เพจที่เคยเงียบงันมาเกือบเดือนก็ดังขึ้น ผมรีบหยิบมันขึ้นมาดู แล้วก็พบกับข้อความที่ส่งมาจากคนที่ผมคิดถึงเธอมากที่สุด ... “เอฟ” ... ... วันนี้ว่างไหมคะ สัก 5 โมงมาเจอเอฟหน่อยได้ไหม จะรออยู่ที่เดิมนะ ... เพียงแค่ข้อความสั้นๆ ที่ส่งมา ก็เรียกรอยยิ้มที่เลือนหายไปจากใบหน้าของผม ให้กลับมาฉาบแต้มอีกครั้งได้อย่างง่ายดาย แม้แรกๆ จะยังลังเลใจอยู่บ้าง ว่าผมควรจะไปดีไหม เพราะลึกๆ แล้วก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง ว่ามันอาจจะ ทำให้อะไรๆ แย่ลง แต่สุดท้ายผมก็พ่ายแพ้ให้กับหัวใจของผมอีกครั้ง คงเพราะเวลานี้ผมคิดถึงเธอคนนี้มากมายเหลือเกิน จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:35:41 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมไปถึงพื้นที่เล็กๆ ของเราก่อนเวลานัดเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น แต่ภาพของรถคันที่คุ้นตาที่จอดอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้นมากนัก ก็ทำให้ผมเข้าใจดีว่า เอฟเองก็คงตื่นเต้นไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่นัก เมื่อผมมาถึงเอฟก็เปิดประตูรถเดินออกมาด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม แต่ฟ้าเองยังนั่งอยู่ในรถที่ตำแหน่งคนขับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลงมาแต่อย่างใด บางทีเธออาจจะยังคงเกลียดผมอยู่ จึงไม่อยากจะเจอหน้าผมสักเท่าไหร่นัก “Marry Christmas ค่ะ” ของขวัญกล่องเล็กๆ ที่ถูกห่อไว้ ด้วยกระดาษสาสีชมพู ผูกปิดของขวัญภายในอย่างทะนุถนอมนั้น ถูกยื่นส่งมาให้ผม ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้คือวันคริสมาสตร์ ส่วนหนึ่งเพราะการใช้ชีวิตที่เรียบเรื่อยก่อนหน้า แบบปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปวันๆ ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่ได้ใส่ใจหรือให้ความสำคัญอะไรนักกับวันต่างๆ ที่ผ่านพ้นไป เพราะสำหรับผมวันพิเศษเหล่านี้มันคงไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว เมื่อผมไม่มีคนสำคัญคอยอยู่ข้างๆ ให้คอยคิดถึงและใส่ใจอีกต่อไป ดังนั้นช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นมันผ่านมาเพื่อที่จะผ่านพ้นไปอย่างไร้ค่าเพียงเท่านั้นเอง ผมยื่นมือไปรับกล่องของขวัญนั้นไว้ พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ “ขอบคุณนะ แต่กานไม่ได้เตรียมอะไรมาให้นะ ถ้าจะพูดตามตรง กานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันคริสมาสตร์ พอดีช่วงนี้งานมันยุ่งๆ น่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่กานยอมมาเจอเอฟในวันนี้ก็พอแล้วล่ะ” รอยยิ้มกว้าง ที่อาบอิ่มอยู่บนใบหน้าของเอฟนั้น สื่อให้ผมสัมผัสได้ไม่ยากนัก ว่าขณะนี้เธอกำลังมีความสุขมากมายเหลือเกิน ... แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตามที ... “งั้นเอฟรบกวนเวลาของกานแค่นี้แหละค่ะ มีความสุขมากๆ นะ” ใบหน้าที่หม่นลงเล็กน้อยเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เธอคงพยายามอย่างมาก ที่จะส่งมันผ่านมาถึงผม ร่างบางเบื้องหน้าเดินหันหลังไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลง สักพักเธอก็หันหลังกลับมาพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่คงเป็นสาเหตุที่สำคัญกว่า ที่ทำให้เธอนัดผมมาเจอเธอในวันนี้ “กานคะ... พ่อของเอฟอยากให้เอฟไปเรียนต่อที่อังกฤษ ตอนนี้เอฟกำลังตัดสินใจอยู่ กานว่าเอฟควรจะทำยังไงดีคะ” คำถามของเอฟดึงอารมณ์หม่นๆ ของผมให้เลื่อนหลุดออกมาจนได้ ในที่สุดเอฟก็ต้องตัดสินใจในเรื่องนี้แล้วสินะ ผมสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพยายามปั้นสีหน้าให้ดูปกติพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางๆ ตอบกลับไป “ก็ดีนี่นา เอฟรู้ไหมว่ามีคนอีกมากที่เขาอยากไปเรียนที่นั่น เอฟมีโอกาสที่คนอีกมากมายอยากได้รับโอกาสแบบนั้น เพราะงั้นกานว่าเอฟเองน่าจะไปเรียนที่นั่นนะ กานเชื่อว่าเอฟทำได้ และจะทำได้ดีด้วย” “กานอยากให้เอฟไปเรียนที่นั่นไหม” เธอถามย้ำกลับมาอีกครั้ง ด้วยคำถามที่น่าจะตรงกับหัวใจของเธอมากกว่า “อยากสิ กานอยากเห็นเอฟไปเรียนที่นั่นนะ แล้วกานคงมีความสุขมากกว่านี้อีกเยอะเลย ถ้าได้รู้ว่าเอฟมีชีวิตที่สวยงามและประสบความสำเร็จที่นั่น” คำตอบของผมทำให้บรรยากาศสนทนาระหว่างเราเงียบลงแทบจะทันที ร่างบางเบื้องหน้ามองนิ่งมาที่แววตาของผมด้วยแววตาสื่อผ่าน ความรู้สึกเบื้องลึกของเธอออกมาอย่างชัดเจน ว่าเธอผิดหวังในคำตอบ ที่ผมตอบเธอไป “ถ้ากานอยากให้เอฟไปที่นั่น เอฟก็จะไปค่ะ” ใบหน้าที่หม่นลง พร้อมแววตาที่วูบไหวนั้น ไม่เข้ากันเลยสักนิดกับรอยยิ้มของเอฟ ที่เธอพยายามฝืนยิ้มออกมา เอฟขยับกายเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ กระชับรอยสัมผัส ที่ยังคงอบอุ่นอยู่เสมอในความทรงจำของผมให้แนบแน่นขึ้น ... อ้อมกอดระหว่างเราสองคน ... “Marry Christmas ค่ะ” เสียงเบา ๆ ดังขึ้นมาข้างๆ หูของผม ก่อนที่ริมฝีปากบางคู่นั้นส่งผ่านรอยสัมผัสที่อบอุ่นลงมาที่ข้างแก้ม สักพักอ้อมกอดของเราก็คลายลง พร้อมๆ กับร่างของเอฟที่ค่อยๆ เดินถอยหลังไป พร้อมๆ กับคำพูดสุดท้ายของเธอในวันนั้น “เอฟจะรอนะกาน ไม่ว่านานแค่ไหนเอฟก็จะรอ” คำพูดของเอฟยังคงตรึงผมให้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า ยืนมองเธอที่ค่อยๆ เดินไปที่รถของฟ้า ภาพของรถของฟ้าที่ค่อยๆ เคลื่อนตัว ออกห่างไปเรื่อยๆ นั้น บีบรัดความรู้สึกของผมได้อย่างมากมายเหลือเกิน จากนี้ไปเราทั้งคู่อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ อีกไม่กี่วันข้างหน้า พอผ่านช่วงปีใหม่ไปสักพัก เอฟก็คงจะยิ่งห่างออกไปจากผมมากขึ้นเรื่อยๆ และมันคงมากเกินกว่าที่คนอย่างผมจะมีแรงที่จะวิ่งตามและไขว่คว้าเธอได้อีกต่อไป จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมค่อยๆ แกะกล่องของขวัญที่เอฟให้มาอย่างเบามือ เพราะไม่อยาก ให้ของชิ้นสุดท้ายที่เอฟให้กับผมต้องเสียหายไปแม้แต่เพียงแค่กระดาษห่อของขวัญ ที่ห่อหุ้มของสำคัญชิ้นนี้อยู่ กล่องเล็กๆ ที่อยู่ภายในนั้นเมื่อผมเปิดมันออกมาก็พบกับล็อกเก็ตสีเงินวาว ด้านนอกนั้นสลักด้วยคำที่ผมรู้ดีว่าเธอคนนี้ชื่นชอบคำพูดคำนี้มากมายแค่ไหน ... F O R E V E R ... ผมเปิดล็อกเก็ตนั้นอย่างเบามือ ด้านซ้ายนั้นมีรูปคู่ของเราสองคน ที่ฟ้าเคยถ่ายให้ในวันก่อนหน้าที่เรายังคงผูกผันกันด้วยความรักที่บริสุทธิ์ ใบหน้าของเราทั้งคู่นั้นดูมีความสุขมากมายเหลือเกิน ภาพถ่ายของฟ้า ยังคงถ่ายทอดอารมณ์แห่งความสุขระหว่างเราได้ดีอยู่เสมอ ภาพที่เห็นนั้นดึงรอยยิ้มและหยดน้ำตาของผมให้เลื่อนหลุดออกมาได้พร้อมๆ กัน ผมมองไปที่ด้านขวาที่เป็นส่วนของนาฬิกา ด้วยความรู้สึกแปลกใจ นั่นเพราะนาฬิกาเรือนนั้นไม่เดิน เข็มนาฬิกาหยุดนิ่งอยู่ ณ เวลาหนึ่ง ตอนแรกผมไม่เข้าใจนัก คิดว่านาฬิกาคงเสียหรือถ่านหมด แต่เมื่อมองไปเห็นเลขวันที่ ที่แสดงอยู่บนหน้าปัดผมก็นึกออกได้ทันที ว่ามันหมายถึงอะไร ทำไมนาฬิกาเรือนนี้ถึงหยุดอยู่ตรงนี้ นั่นเพราะวันและเวลาที่นาฬิกาเรือนนี้หยุดเดิน ก็คือวันและเวลา ที่ผมตัดสินใจบอกเลิกเธอนั่นเอง เอฟหยุดเวลาระหว่างเราไว้ตรงนั้น ราวกับจะบอกกับผมว่า เวลาแห่งความรักของเรายังไม่ได้หายไปไหน มันแค่หยุดเดินชั่วคราวด้วยเงื่อนไขอะไรบางอย่างเพียงเท่านั้น ... เพียงเท่านั้นจริงๆ ... ภายในกล่องยังมีของอีกชิ้นหนึ่งอยู่ในนั้น กระดาษแผ่นสวย แผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่ง ที่ถูกพับไว้เป็นรูปหัวใจในแบบที่เธอ มักจะให้ผมอยู่เสมอ ระหว่างที่เรายังคบกัน “Marry Christmas ค่ะกาน มีความสุขมากๆ นะคะ ส่วนนาฬิกาที่ไม่เดิน กานคงพอจะรู้นะคะว่าเพราะอะไร แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ ไว้เมื่อไหร่ก็ตามที่กานคนเดิมกลับมาหาเอฟอีกครั้ง เมื่อถึงวันนั้น เวลาแห่งความรักของเราสองคนจะกลับมาเดิน เหมือนอย่างที่มันเคยเดินอยู่ก่อนหน้านั้นแน่ๆ ค่ะ” “เอฟรักกานนะคะ และจะรักไปอย่างนี้... ตลอดไป” และเช่นเคยตรงส่วนท้ายของกระดาษแผ่นนั้นมีบทกลอนสั้นๆ บทหนึ่ง เขียนเอาไว้อย่างที่เคยเป็น แต่วันนี้ผมไม่ได้อ่านกลอนบทนั้น ด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างทุกที ... วันนี้ผมอ่านกลอนบทนั้นพร้อมๆ กันกับหยดน้ำตา ... ไม่ว่าจะวันนี้... วันหน้า... หรือวันไหน... เธอจะอยู่เป็นคนของหัวใจ... ของฉันเรื่อยไป... ... “นิรันดร์” ... ข้อความของเอฟทำให้ผมรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กัน ลึกๆ แม้จะรู้สึกดีใจที่ได้รับรู้ว่าเธอยังเลือกที่จะรอผม ไม่ว่าเวลาจะเลื่อนผ่านจากวันนี้เนิ่นนานเพียงใดก็ตามที แต่อีกความรู้สึกผมกลับอยากให้เธอลืมผม ผมอยากให้เธอเปิดหัวใจตัวเองอีกครั้ง เผื่อว่าในวันข้างหน้ากับสังคมใหม่ๆ ของเธอ เธออาจจะพบเจอกับใครคนใหม่ที่ดีกว่า และพร้อมกว่า ใครสักคนที่สามารถดูแล เข้าใจ ใส่ใจ ได้ดีกว่า ใครสักคนที่มีสิ่งที่เรียกว่า “ความพร้อม” ... ที่มากกว่าผมที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ... ออกไปดูข้างนอก... และบอกตัวเองเอาไว้... สิ่งดีๆ ... ในชีวิตนี้ต้องมีใหม่... ถ้าใจของเธอ... นั้นพร้อม... อย่าติดกับวันที่ดีเก่าๆ ... อย่าติดกับความคุ้นเคยเก่าๆ ... อย่าให้วันคืนที่ดีเก่าๆ ... มันทำร้าย... เปิดดวงใจของเธอค้นหา... สิ่งที่เธอนั้นคอยไขว่คว้า... ให้เวลารักษาและพาให้พบ... ...กับวันใหม่... แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 15:21:56 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สองตอนนี้ยาวไปไหมครับ บอกแล้วว่ามันยาว แฮ่... ตอนหน้าคงได้เศร้ากันอีกแล้ว เพราะถึงเวลาที่เพลงสุดใจร้ายของพี่บอยจะโผล่มาเรียกน้ำตาผมแล้ว กับตอนหน้า Part 12: So Far Away  T___T ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านครับ ปล. รบกวนคนอ่านที่หากว่าความบังเอิญบางอย่างทำให้คุณ หรือใครเกิดรู้จักกับบุคคลหนึ่งบุคคลใดในนี้ ผมรบกวนขอความกรุณาว่าอย่าพยายามติดตามหรือเสาะหาเธอทั้งคู่เลยครับ เพราะผลที่ตามมามันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่นักสำหรับผม ขอร้องจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ขอเพียงแค่อ่านเรื่องราวเหล่านี้ที่ผมเล่าให้คุณฟัง ขอเพียงเท่านี้ก็พอแล้วครับ ^^ ขออนุญาตกลับไปลบชื่อโรงเรียนออกนะครับ แล้วถ้าเป็นไปได้ใครเขียนชื่อโรงเรียนใดๆ ลงในกระทู้รบกวนแก้ไขลบออกให้ทีนะครับ จะได้ไม่มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้นอย่างที่ผมกำลังกังวลอยู่ตอนนี้ เพราะถ้าเจ้าตัวได้เข้ามาอ่าน มันอาจจะทำให้ผลที่ตามมาเปลี่ยนจากที่มันควรจะจบแบบ Happy Ending ในความรู้สึกของผมกลายเป็นไปในทิศทางตรงกันข้ามครับ อย่างน้อยถ้าเธอจะรู้ผมก็อยากให้มันเป็นหลังวันที่ 14 กุมภาปีหน้าครับ ^^ รบกวนแค่นี้ครับ แล้วเมื่ออ่านจบคุณจะทราบดีว่าทำไมผมถึงต้องขอร้องเรื่องนี้ตอนนี้ จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 14:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาเอาใจช่วยค่ะ อยากให้ตอนสุดท้าย จบแบบHappy Ending อย่างที่ Mr. Forever ได้ตั้งใจไว้ กว่าจะถึง "14 กุมภาปีหน้า" ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้วนะคะ.. จากคุณ : tonglasalle - [ 4 ธ.ค. 50 15:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ผมสัญญาว่าจะให้ความร่วมมือเต็มที่เลยครับ เป็นกำลังใจให้คุณเขียนเรื่องต่อไป ขอบคุณที่เขียนนะครับ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 4 ธ.ค. 50 15:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านกระทู้นี้พร้อมกับฟังเพลงรักคุณเข้าอีกแล้ว ซึ้งจังครับ มาต่อด่วนเลยครับ จากคุณ : Freedom and Justice - [ 4 ธ.ค. 50 16:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตั้งแต่ Part 7 ถึง Part 11 นิโดนอย่างแรง เหอๆ อ่านไปนึกถึงตัวเองไป ออกปากบอกเลิกเองเลย ช่างกล้า แต่ขอโทษนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า การบอกเลิกคนที่รักที่สุด มันเจ็บปวดจริงๆ แต่ตอนนี้ก็มีความสุขกับคนปัจจุบัน อนาคตพ่อของลูก แต่บางทีมันก็มีสะกิดใจนิดหนึ่งว่า...วันนั้นเราตัดสินใจถูกรึเปล่าที่ทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าเรื่องราวของคุณจะจบแบบที่เราจบรึเปล่า แต่เป็นกำลังใจให้ "14 กุมภาปีหน้า" ก็สู้ๆ นะ จากคุณ : ฮัตเซปซัต - [ 4 ธ.ค. 50 16:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คุณ Mr.Forever ผมได้เข้ามาอ่านกระทู้ Part 1 โดยบังเอิญโดยไม่รู้ว่าเป็นกระทู้แนะนำครับ และเป็นโชคดีของผมที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องเศร้า ๆ ซึ้ง ๆ เรื่องนี้ครับ อ่านรวดเดียวตั้งแต่ ตอน 1 เลยครับ กำลังรออ่านต่อนะครับ และจะบอกให้แฟนมาอ่านด้วยครับ จะได้อินไปด้วยกันครับ ผมก็เป็นแฟนเพลงเหนียวแน่นของ Bekery โดยเฉพาะพี่บอยด์เหมือนกันครับ เพลงที่ประทับใจผมที่สุดตอนนี้ คือ คะแนนแห่งชีวิต และ ยอม ครับ ขอบคุณครับ ปล. น่าจะรุ่นเดียวกัน หรือ ผมเป็นรุ่นน้องนิดนึง ปี 37 ผมอยู่ ม.3 กำลังจะขึ้น ม.4 ครับ จากคุณ : ome_keyboard - [ 4 ธ.ค. 50 17:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 47 tonglasalle - ขอบคุณมากครับ ยังไงก็อ่านกันให้ถึงตอนสุดท้ายนะ ตอนนี้ผมกำลังเขียนออกมาเรื่อยๆ เลย คงเพราะเป็นเรื่องจริงมันก็เลยเล่าออกมาได้เรื่อยๆ แบบไม่ต้องคิดอะไรมากนัก จะยากหน่อยตรงการปรับสำนวนให้อ่านลื่นๆ และไม่สะดุดนี่แหละครับ ^^ ใส่พริกเม็ดเดียว  - ขอบคุณมากครับ ตามอ่านกันต่อไปนะ ^^ Freedom and Justice  - เพลงที่เป็นจุดเริ่มต้นให้เกิดงานเขียนชิ้นนี้เลยครับ ถ้าไม่มีเพลงพี่บอยที่ดังขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของผมที่เลื่อนหลุดออกมา ก็คงไม่มีงานชิ้นนี้ให้อ่านกันแน่ๆ ตอนต่อไปขอเป็นพรุ่งนี้นะครับ รับรองว่าได้อ่านแน่ๆ ทุกวันๆ เลย ฮัตเซปซัต - มันเจ็บจริงนะครับ การที่ต้องบอกเลิกคนที่เรารัก ทั้งๆ ที่เราและเขายังรักกันอยู่เนี่ย ที่สำคัญคือมันทำให้กลายเป็นบาดแผลที่บาดลึกจนเราลืมได้ยากกว่าการบอกเลิกกันเพราะต่างฝ่ายต่างเบื่อหน่ายซึ่งกันและกันมากเหลือเกิน ส่วนเรื่องวันที่ 14 กพ ปีหน้าจะเป็นอย่างที่คิดไหม อันนี้ไว้รออ่านเรื่อยๆ ละกันเนอะ ^^ ome_keyboard - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ อ่านรวดเดียวนี่เป็นไงมั่งครับ ท่าจะนานเนอะ อิอิ ถ้าปี 37 อยู่ม. 3 จะขึ้น ม. 4 เราน่าจะรุ่นเดียวกันครับ ^^  (ไปนั่งนับปฏิทินมา กลัวจำปีผิด ฮ่า) จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 ธ.ค. 50 17:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง T T คิดถึงวันเวลาที่นั่งอ่านหนังสือ แล้วก็ฟังเพลงไปเรื่อยๆ กับคนที่เรารัก ปล.ฟังเพลงที่คุณ Mr.Forever เอามาประกอบไป อ่านไป ได้Feeling มากๆครับ ปล2.ผมคิดถึงเพลง หัวใจผูกกันขึ้นมาเลย ขอเดาว่าเพลงนี้ต้องมีด้วยแน่ๆ ในซักบทหนึ่ง จากคุณ : Umiki - [ 4 ธ.ค. 50 18:18:33 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะครับ สู้ สู้ แล้วจะสมหวังกับวันรอคอยอันแสนยาวนาน เป็นแฟนเพลง Bakery เต็มขั้นเหมือนกัน ^^ จากคุณ : Z_II (Z_II@Neverland) - [ 4 ธ.ค. 50 21:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เข้ามาแอบอ่านที่นี่ รวมถึงใน Blog ด้วยค่ะ... ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่อยู่ในความทรงจำ... กับเพลง Bakery ที่ชื่นชอบมาถ่ายทอดในอีกแง่มุมนึง...ของความรัก... จะติดตามตอนต่อๆไป พร้อมเป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ ^___________________^ ... สาวกเบเกอรี่ ที่อดไปเขาใหญ่ T^T ... จากคุณ : : : padnote : : - [ 4 ธ.ค. 50 22:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านพาร์ท10ช่วงท้ายแล้วนึกถึงเพลง วันที่ใจส่องแสง เลย ตราบใดที่ใจเรายังส่องแสงอยู่.....ต้องมีใครได้รับรู้แม้จะนานเท่าไร~~ จากคุณ : ตาตี่หมี่เกี๊ยว - [ 4 ธ.ค. 50 22:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ชอบเพลงนี้ของรัดเกล้ามาก ๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้มีเรื่องราวเหมือนกัน "กาน" ซักนิด รอติดตามตอนต่อไป และลุ้นว่า "ความพร้อม" มันจะมาตอนไหน ? แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 50 23:07:36 จากคุณ : ann_scnu16 - [ 4 ธ.ค. 50 23:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตามอ่านอีกทีรวดเดียวจนจบ . . . เศร้า จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ 4 ธ.ค. 50 23:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ยิ้มของรักแรก.. ..ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เมื่อเรากลับมาเจอรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง.. ..ไม่ต่างจากวันแรก..ที่เคยเห็นเลย สวยงามเสมอ ^^~.. จากคุณ : แพ้รอยยิ้ม - [ 4 ธ.ค. 50 23:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ....น้ำตาคลอเบ้ามาตั้งกะกระทู้ที่แล้ว ... พออ่านถึงเรื่องนาฬิกา ...อินจัด ปล่อยโฮเลยช้านน..T_T ปล.เช่นเคย เป็นกำลังใจให้นะคะ 14 กุมภา อีกไม่นานแล้วละสิ จากคุณ : ไว้โอกาสหน้า!!! - [ 4 ธ.ค. 50 23:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตามมาอ่านอย่างที่คุณ Ome_Keyboard บอกแล้วนะคะ รวดเดียวจบเหมือนกัน เสียกระดาษซับน้ำตาไปหลายแผ่น (อย่างกับอยู่ในเหตุการณ์ด้วยงั้นแหละค่ะ) ขอบคุณจขกท.ที่มาร่วมแบ่งปันเรื่องราวน่าประทับใจให้เราได้อ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆที่ทำให้ซาบซึ้งกับความรักได้มากมายขนาดนี้อีกครั้งค่ะ (ปล. ก็เพราะเพลง "ยอม" ของพี่บอยด์นี่แหละค่ะที่ทำให้ได้ fall in love ^ ^ ) แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 50 01:22:14 จากคุณ : Air (ขอยืม Log in นะคะ Bibi) (ome_keyboard) - [ วันพ่อแห่งชาติ 01:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มานั่งอ่านรวดเดียวถึงนี่..... รอตอนจบแบบ Happ นะคะ ^^ จากคุณ : zenany - [ วันพ่อแห่งชาติ 01:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 58 Umiki - ตอนที่ผมลงมือเขียนเรื่องนี้ก็เหมือนกันครับ คิดย้อนกลับไปถึงตอนนั้น ว่าเคยทำอะไร กับใครที่ไหนมาบ้าง น่าแปลกเหมือนกัน ที่เรื่องราวของผมกับเธอคนนี้ กลับดูเหมือนว่ายิ่งนึกถึงเท่าไหร่ มันกลับยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ ข้อความบทสนทนาต่างๆ ที่ยกมาเล่า อาจจะไม่ตรงเป๊ะๆ แต่ก็น่าจะใกล้เคียงมากที่สุดแล้วทั้ง ๆ ที่เวลาเลื่อนผ่านมานับสิบปี สิ่งที่เรียกว่า "ความทรงจำ" ของมนุษย์นี่ลึกล้ำเหลือเกินนะครับ ^^ ส่วนเพลงที่ว่ามาจะมีหรือไม่ รอลุ้นเอานะกครับ : : : padnote : :  - ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนครับ ดีใจที่ได้รู้จักกันผ่านตัวอักษรนะครับ อย่าลืมอ่านต่อจนจบนะ ^^ ตาตี่หมี่เกี๊ยว - เพลงนี้น่ารักดีเนอะ เสียดายช่วงนั้นผมมาออสแล้ว เลยไม่ค่อยได้ฟังเพลงเบเกอรี่ยุคหลังๆ สักเท่าไหร่ เพราะมาตั้งแต่หลังเรียนปวส. จบปี 1999 เลยอ่ะ ann_scnu16 - จริงๆ แล้วความรู้สึกตอนนั้นมันจะผูกกับเพลง "อีกหน่อยเธอคงเข้าใจ" ของพี่ธเนศมากกว่า แล้วก็จะมีเพลง "ใจโทรมๆ" ด้วย  สองเพลงนี้ผมเคยไปร้องไห้โฮกลางเธท สยามดิสที่เชียงใหม่มาแล้ว  ไม่รู้ตอนนั้นวงดนตรีที่เล่นอะไรเข้าฝันมันให้ร้องเพลงนี้สองเพลงต่อกัน ทำเอาเพื่อนๆ ที่ไปเที่ยวด้วยกันงงเลย ไอ้นี่เป็นอะไรของมัน T__T "ความพร้อม" เงื่อนไขสั้นๆ ง่ายๆ แต่พอเราโตขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ มันกลับกลายเป็นว่าเงื่อนไขข้อนี้ที่ผมได้รับ มันก็ยั่งมากขึ้นเรื่อยๆ ตามเงื่อนไขของกาลเวลาเช่นกัน ^^ หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - งั้นเดี๋ยววันนี้เตรียมโฮ กันต่อนะ  มาดูสิ ว่าเพลงพี่บอยจะใจร้ายกับผมได้มากมายขนาดไหน แพ้รอยยิ้ม - นั่นสินะครับ ถึงวันนี้ผมยังจำรอยยิ้มของเธอได้เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง และเพราะรอยยิ้มของเธอที่ทำให้ผมรู้สึกเสมอมา ว่าผู้หญิงจะสวย ต้องยิ้มสวยนำก่อนเลย เพราะมันทำให้มองแล้วรู้สึกสบายใจดี ^^ ไว้โอกาสหน้า!!! - ช่วงที่ผ่านมากระทู้เศร้าเนอะ แต่มันก็คงเลี่ยงไม่ได้ เพราะเรื่องช่วงนั้นมันเศร้าจริงๆ ครับ ผมจิตตกไปพักใหญ่ๆ เลยล่ะกับช่วงนั้น  ว่าแล้วก็มาจิตตกกันต่อกับอีกสองตอนข้างหน้านะครับ  แล้วจากนั้นมันจะค่อยๆ ดีขึ้นครับ ^^ Air - ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ ดีใจและยินดีกับความรักที่สวยงามด้วยเช่นกันครับ ^^ เพลง "ยอม" ก็เป็นเพลงที่มีความหมายกับความทรงจำของผมเช่นกัน รอลุ้นฟังในกระทู้ได้เลยแน่นอน อิอิ zenany - ขอบคุณที่ตามอ่านครับ อ่านรวดเดียวนี่เป็นไงมั่งครับ รู้สึกอ่านแล้วสะดุดหรือเบื่อๆ บ้างหรือเปล่า เพราะจริงๆ แล้วพยายามตัดให้สั้นแล้ว แต่มันได้แค่นี้จริงๆ เขียนอะไรย่อๆ ไม่ค่อยเป็น ^^' ส่วนตอนจบ Happy Ending แน่นอนครับ แต่จะเป็นแบบที่ทุกคนเข้าใจหรือเปล่า ก็รออ่านกันดูนะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 04:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ^ ^ อรุณสวัสดิ์ครับ มาลงชื่อปูเสื่อนั่งรอ............. วันนี้ วันพ่อ ...... ผมไม่ทราบว่าจะจบอย่างไร.....นิยามของความพร้อม ในแต่ละช่วงเวลา ช่วงอายุ ก็คงจะไม่เหมือนกัน แต่คุณพ่อของน้องเอฟ เขาก็ทำหน้าที่พ่อที่ดีของลูกสาว ดีใจที่คุณเข้าใจเรื่องความรักกับความพร้อมได้ตั้งแต่อายุยังน้อย.... นั่นหมายความว่า คุณก็พร้อม ที่จะเติบโตและเป็นคู่รักที่ดีได้.... ว่าแล้วก็รออ่านต่อ....พร้อมรำลึกเพลงเพราะ ๆ ไปด้วยกัน...... จากคุณ : ชายทะเล - [ วันพ่อแห่งชาติ 07:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ห่างไกลเหลือเกิน : So far away... เป็นเพลงที่เรียกความรู้สึกผมได้ดีที่สุดแล้วครับ เพราะว่า มันก็เคยทำให้ผมร้องไห้มาก่อน ขอบคุณสำหรับประสบการณ์และยังจะคอยมาติดตามอ่านเรื่อยๆครับ จากคุณ : ประจุบวก - [ วันพ่อแห่งชาติ 08:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 61 นี่คืออีกหนึ่งเรื่องราวความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ที่เคยได้รู้จักมา... จริงๆนะ... ปล. สำหรับผมเอง คำว่า "คู่ควร" ก็เคยเป็นคำที่ตอกย้ำ ย้ำเตือน ทำให้ต้องถอยและผิดหวังในความรักที่ผ่านมาเช่นกัน เข้าใจความรู้สึกตรงนี้บ้างเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ยิ่งใหญ่เหมือนคุณกาน จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 62 Part 12: So Far Away บทเพลง: ห่างไกลเหลือเกิน - So Far Away ศิลปิน:  Boyd Kosiyabong อัลบั้ม:  Simplified (1996) หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับเอฟอีกเลย บรรยากาศปีใหม่ของปี 2540 ผ่านไปอย่างเงียบเหงา ผมอาจจะยิ้ม และหัวเราะไปพร้อม ๆ กันกับคนอื่นๆ แต่ภายในใจนั้น ผมไม่ได้รู้สึกมีความสุขอะไรแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ผมต้องปิดซ่อนอารมณ์เหล่านั้น เอาไว้ภายใต้ใบหน้าและแววตา ที่แสดงให้คนรอบข้างเห็นว่า... ผมไม่เป็นอะไร... วันที่ 7 มกราคม ผมได้รับข้อความส่งมาถึงเพจของผมอีกครั้ง ต่างกันเพียงแค่ครั้งนี้มันเป็นข้อความของฟ้า ... เอฟจะบินไปกรุงเทพวันพรุ่งนี้ ถ้าว่างเจ็ดโมงเช้ามาส่งที่สนามบินหน่อยก็ดีนะ ... แม้จะพยายามทำใจมานาน แต่ความรู้สึกแรกที่ผมรู้สึกตัวก็คือใจหาย วันพรุ่งนี้เอฟจะจากผมไปไกลแสนไกลเสียแล้ว มันไกล ไกลมากเสียจน คนธรรมดาอย่างผมคงไม่อาจจะฝีนวิ่งตามเธอต่อไปได้อีก นับจากนี้ไปเอฟจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ผม เหมือนที่ผมเคยรู้สึกว่า อยากพบ อยากเห็น อยากเจอเมื่อไหร่ ผมก็ไปหาเธอได้ง่ายๆ อีกต่อไปแล้ว ... นับจากพรุ่งนี้ไปเธอจะหายไปจากชีวิตของผม... ไกลแสนไกลเหลือเกิน... คืนนั้นผมนอนไม่หลับแม้ว่าจะพยายามมากมายแค่ไหนก็ตามที สุดท้ายผมเลยหยิบภาพของเอฟที่ฟ้าเคยถ่ายให้มานอนดูบนเตียง รูปถ่ายเหล่านั้นดึงผมให้หวนย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวของเราสองคนอีกครั้ง นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เรารู้จักกัน ผมนอนมองดูภาพถ่ายเหล่านั้น ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้สึกตัว ในฝันผมมองเห็นตัวผมเองยืนถือลูกโป่งสีสันสดสวยสดใสอยู่ ลูกโป่งที่ไม่ว่าใครต่อใครที่เดินผ่านมาผ่านไป ก็มักจะหันหน้า หรือไม่ก็เหลียวหลังมาดูลูกโป่งที่ผมถืออยู่เสมอ แน่นอนว่าผมภูมิใจมาก ที่ได้มีโอกาสเป็นเจ้าของลูกโป่งใบนั้น และผมก็พยายามอย่างมากที่จะรักษาลูกโป่งใบนั้นยิ่งกว่าชีวิตของผม ผมขมวดเชือกที่รัดลูกโป่งใบนั้นเข้าไว้กับข้อมือของผมอย่างแน่นหนา ด้วยสิ่งที่เรียกว่า “ความผูกผัน” ที่ผมเชื่อว่ามันจะทำให้ลูกโป่งใบนี้ คงอยู่กับผมได้ ... ตราบกาลนิรันดร์... แต่แล้ววันหนึ่ง ผมก็ได้ยินเสียงของใครบางคนตะโกนทักผม ผมในวันนั้นที่ตลอดเวลา สายตาของผมจับจ้องอยู่เพียงแค่ ลูกโป่งใบสวยของผมเพียงเท่านั้น ได้แต่หันไปมารอบๆ ข้าง เพื่อมองหาที่มาของเสียงเรียกทัก ... แต่ผมก็มองไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว ที่อยู่รอบๆ ตัวผม... สุดท้ายเมื่อผมก้มลงไปข้างล่าง ผมจึงเริ่มมองเห็นความจริงที่ผมละเลยมานาน วันนี้เท้าของผมไม่ได้อยู่ติดกับพื้นดินอย่างที่มันควรจะเป็น ผมในตอนนี้กำลังลอยอยู่บนฟ้าด้วยแรงฉุดดึงของลูกโป่งใบนั้น ลูกโป่งที่ผมเคยคิดเสมอว่าผมเป็นเจ้าของและเป็นคนคอยกำหนดเส้นทาง ให้กับลูกโป่งใบนั้นอยู่ตลอดเวลาว่าผมต้องการเดินไปที่ไหน ทางใด แต่วันนั้นเสียงตะโกนของใครคนนั้นก็ทำให้ผมรู้ตัว ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่ได้อยู่ในที่ๆ ผมควรอยู่เลยแม้แต่น้อย และเมื่อมองกลับไปยังเบื้องล่าง ผมก็พบว่าผมในวันนี้ ลอยห่างขึ้นมาบนฟ้า จนสูงมากเหลือเกิน และเมื่อเริ่มรู้สึกตัว... ผมก็ถูกสิ่งที่เรียกว่า “ความกลัว” เข้ามาปกคลุม... ผมกลัว... ว่าสักวันหนึ่งข้างหน้า ผมอาจจะตกลงมาข้างล่าง ผมกลัว... ว่าหากปล่อยตัวเองให้ลอยสูงมากไปกว่านี้มันจะยิ่งอันตรายกับตัวผมเอง ผมกลัว... ว่าหากลอยสูงไปเรื่อยๆ เมื่อวันที่ผมตกลงมา ผมอาจจะไม่เหลืออะไรอีกเลย อีกครั้ง... ที่ผมหันกลับไปมองที่ลูกโป่งใบนั้นที่ยังคงลอยนิ่งอยู่ในที่ๆ เธอควรอยู่ อีกครั้ง... ผมหันกลับมามองดูที่ระยะห่างระหว่างผมกับพื้นดิน พื้นที่ๆ ผมควรก้าวเดิน สุดท้ายผมก็ปล่อยมือ... ผมกลัวจนเกินกว่าจะปล่อยให้ตัวเองลอยขึ้นไปสูงมากจนเกินไปกว่านี้ ร่างเล็กๆ ของผมตกลงมากระแทกกับพื้นพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของผู้คนรอบข้าง ที่ก่อนนั้นผมเคยคิดว่าเขาเหล่านั้นมองผมด้วยความอิจฉา แต่จริงๆ แล้ว เขาอาจจะมองผมด้วยความรู้สึกอย่างอื่นที่ผมไม่เคยคิดที่จะมองในวันก่อนนั้น ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างสั่นเทิ้ม ภาพฝันเมื่อครู่ยังคงฝังติดอยู่ในความทรงจำ ภาพฝันที่ปกติแล้ว ผมมักจะลืมมันไปเสมอหลังจากที่ตื่นขึ้น แต่มันไม่ใช่สำหรับความฝันเมื่อครู่ มันไม่เหมือนกันเลย คงเพราะภาพฝันที่ผมได้เห็นและสัมผัสเมื่อครู่นี้ มันดูจริงมากมายเหลือเกิน กระทั่งตอนนี้ผมยังรู้สึกเจ็บจากการตกลงมาอยู่เลย ... ผมยังรู้สึกเจ็บอยู่เลย ... จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ผมหันมองนาฬิกาบนหัวเตียงแล้วก็พบว่าตอนนี้พึ่งจะตีห้าครึ่ง แต่ผมคงข่มตานอนหลับไม่ได้อีกแล้ว ผมกลัวว่าผมจะกลับไปฝันในเรื่องเมื่อครู่อีก สุดท้ายผมจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว บางทีการไปถึงสนามบินให้ไวที่สุด อาจจะทำให้ผมมองหามุมไหนสักมุมที่จะซ่อนตัวพร้อมกับมองส่งเอฟอยู่ไกลๆ อย่างที่ผมมักจะทำอยู่เสมอตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมไปถึงสนามบินราวๆ หกโมงกว่าๆ สนามบินเชียงใหม่ในเวลารุ่งเช้าแบบนี้ ยังคงโล่งและไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก ผมกวาดตามองไปรอบๆ ตัว สุดท้ายก็ได้คำตอบว่าผมจะขึ้นไปนั่งรอด้านบน เพื่อที่จะสามารถมองเห็นได้ หากว่าเอฟและครอบครัวเดินทางมาถึงสนามบิน ผมเองจะได้แอบอยู่ได้ โดยที่ไม่มีใครมองเห็น ราวๆ หกโมงครึ่ง ผมก็มองเห็นเอฟและครอบครัวมาถึงที่สนามบิน ในมือของเอฟมีกล่องดนตรีที่ผมเคยให้เธอในวันเกิดเมื่อหลายปีก่อนหน้านั้น อยู่ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม กล่องดนตรีที่มีเสียงหวานๆ ของบทเพลงที่มีความหมายมากที่สุดสำหรับเราสองคน ... Serenade ... อีกครั้งที่ภาพและเรื่องราวในวันเก่าๆ หวนย้อนเข้ามาในความทรงจำของผม วันนั้น... วันที่ผมยื่นกล่องดนตรีกล่องนี้ให้กับเธอ กล่องดนตรีที่เธอบอกกับผม ในวันต่อมาว่าไม่ต่างอะไรกันนักกับกุญแจดอกใหญ่ที่พาผมเข้าไปสู่หัวใจของเธอ บทเพลงที่ผมในวันนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพลงนี้ชื่ออะไร ผมได้ยินเพลงนี้ครั้งแรกตอนที่เอฟเล่นเพลงๆ นี้จากเปียโนของเธอในร้านแห่งหนึ่ง ที่เธอเอาเปียโนของเธอไปปรับเสียง แล้วตั้งแต่วันนั้นมา เมื่อผมนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมก็จะนึกถึงแต่เธอคนนี้เพียงแค่คนเดียว ... เจ้าหญิงของผม ... ... “เพลงนี้ชื่อเพลง Serenade... หมายถึงเพลงรัก” ... “ทุกครั้งที่เอฟเหนื่อย  เหงา  ท้อแท้  เอฟจะเล่นเพลงนี้เป็นกำลังใจให้กับตัวเองอยู่เสมอ   แต่ก่อนนั้นทุกครั้งที่เล่นก็จะมีเพียงแค่ใบหน้าของพ่อกับแม่เท่านั้นที่โผล่เข้ามา   ใบหน้าของเจ้าชายและเจ้าหญิงของเอฟ” “แต่จากวันนี้ไป  ทุกครั้งที่เอฟเล่นเพลงนี้  หรือคิดถึงเพลงนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ เอฟจะคิดถึงกานนะ” จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้าในเวลานี้บ่งบอกได้อย่างชัดเจน ว่าแม้จะเกิดเรื่องใดขึ้น ระหว่างเราก็ตามที แต่บทเพลงๆ นี้ก็ยังคงมีความหมายกับเธอเสมอมา ข้างๆ กันผมเห็นฟ้าเดินอยู่ ในมือของเธอมีกล่องใส่ไวโอลินของเอฟ เครื่องดนตรีอีกชิ้นหนึ่ง ที่เธอเล่นมันได้ดีไม่แพ้กัน แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอมักจะไม่ค่อยเล่นไวโอลินให้ผมฟังสักเท่าไหร่นัก เพราะเธอมักจะบอก กับผมอยู่เสมอ ว่าสำเนียงเสียงของไวโอลินมักจะแฝงทำนองเศร้า เอาไว้อยู่ตลอดเวลา อย่างน้อยก็สำหรับความรู้สึกของเธอทำให้ตลอดเวลา ที่ผมขอให้เธอเล่นเพลงอะไรให้ผมฟังสักอย่าง บทเพลงเหล่านั้น มักจะเป็นไปในรูปแบบของการบรรเลงด้วยเปียโน หรือกีต้าร์เพียงเท่านั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะใช้ไวโอลินเล่นเพลงที่ผมร้องขอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผมนั่งมองภาพของเอฟอยู่ห่างๆ ด้วยหัวใจที่รอนไหว สุดท้ายหน่วยนับ ของช่วงเวลาระหว่างเราทั้งคู่ก็เหลือเพียงแค่หน่วยนาที และมันก็คงจะค่อยๆ ถอยหลังลงไปเรื่อยๆ ไม่นานไปจากนี้เท่าไหร่นัก แววตาคู่นั้นของผม ยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอราวกับว่าจะพยายามจดจำภาพเหตุการณ์ในวันนี้ เอาไว้ให้ดีที่สุด ผมเห็นเอฟที่มักจะหันหน้ามองไปมารอบๆ ตัวอยู่บ่อยๆ ผมรู้ดี ว่าเธอกำลังมองหาใคร และรู้ดีว่าเธอจะไม่มีวันได้เห็นเขาคนนั้นในวันนี้ ผมอยากให้เธอโกรธและเกลียดผม เหมือนๆ กับที่ฟ้ารู้สึก เพราะมันคงจะดีกับเธอมากกว่า ที่จะรู้สึกอย่างนั้นในวันที่เราไกลกัน เวลาผ่านไปครู่ใหญ่จนกระทั่งพ่อของเอฟหันมาพยักหน้าให้กับลูกสาวของเขา เป็นสัญญาณว่าถึงเวลาแล้วที่ควรจะขึ้นไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องที่ชั้นสองได้แล้ว สักพักทั้งกลุ่มนั้นก็เดินขึ้นมาตรงบันไดเลื่อนที่อยู่คนละฟากกับตำแหน่งที่ผมนั่งอยู่ ผมเห็นเอฟเดินขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย เธอยังคงหันมองไปมารอบๆ ตัว เพื่อมองหาผมอยู่ จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ ที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ผมนั่งอยู่สักเท่าไหร่นัก ผมส่งข้อความไปบอกเอฟ ว่าผมมาส่งไม่ได้ และขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ผมแอบมองเอฟอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ที่ขณะนี้คนที่ผมส่งข้อความไปหากำลังหยิบ เพจเจอร์ของเธอขึ้นมาดู แม้จะไม่เห็นชัดเท่าไหร่นัก แต่ผมก็รู้ดีว่าเธอคงผิดหวัง กับข้อความที่ผมส่งไป เอฟยังคงกวาดตามองไปมารอบๆ อีกสักพัก ก่อนจะเดินตามพ่อและแม่ของเธอไปยังห้องรับรองของผู้ถือบัตรทองของการบินไทย ประตูบานนั้นปิดตัวลงพร้อมๆ กับร่างของเอฟที่หายลับเข้าไปในนั้น ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพาตัวเองไปทรุดกายลงนั่งกับเก้าอี้บริเวณนั้น สักพักผมก็เดินลงมาด้านล่างด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก ผมเงยหน้า ขึ้นไปมองดูมอนิเตอร์ที่บอกถึงเที่ยวบินขาออก เที่ยวบินที่กำลังกระพริบอยู่นั้น คือเที่ยวบินที่จะพาเจ้าหญิงของผมบินหายไปจากผมในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ... Chiang Mai – Bangkok  8.15 am ผมหันมองไปที่นาฬิกาที่บอกให้ผมรับรู้ว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงเวลาที่เครื่องจะออกแล้ว ผมตัดสินใจว่าจะเดินไปตรงรั้วที่อยู่บริเวณลานจอดรถ เพื่อยืนส่งเธอตรงนั้น อย่างน้อยผมก็อยากเห็นเธอให้นานที่สุด แม้ว่าจะเห็นเพียงแค่เครื่องบินลำนั้นก็ตามที แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกไปจากตัวอาคาร เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมาพร้อมๆ กับ ก้าวเดินของผมที่หยุดตัวเองลง ... เสียงไวโอลิน ... จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เสียงไวโอลินที่ดังขึ้นนั้นแม้จะไม่ดังมากนัก แต่มันก็ดังมากพอที่จะหยุดบรรยากาศ ความอึกทึกสับสนของผู้คนรอบข้างได้ไม่ยากนัก หลายคนยืนนิ่งเมื่อได้ยินเสียงๆ นั้น ก่อนจะหันมองไปหาที่มาของเสียงไวโอลิน แต่เมื่อมองไม่เห็นสักพักกลุ่มคนเหล่านั้น ก็หันไปใส่ใจสนใจกับธุระของตัวเองต่อไป แต่ผมที่ไม่มีธุระอะไรต้องทำต่อเหมือนคนเหล่านั้น ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เสียงไวโอลินเสียงนั้นอาจจะไม่มีความหมายกับคนอื่นๆ รอบๆ ตัว แต่สำหรับผมเสียงไวโอลินนั้นมันมีความหมาย... มากมายเหลือเกิน ... ผมอยากจะพาตัวเองวิ่งไปด้านบนเพื่อไปเจอเธอ อยากจะไปเอ่ยคำร่ำลา อยากกอดเธอเข้ามาในอ้อมแขนของผมอีกเป็นครั้งสุดท้าย แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายืนนิ่งอยู่กับที่ ... พี่บอยที่เป็นเจ้าบทเพลงๆ นี้จะรู้บ้างไหมนะ ว่าเสียงเพลงห่างไกลเหลือเกิน เมื่อถูกบรรเลงด้วยไวโอลิน บทเพลงๆ นี้ฟังดูเหงาและก็เศร้าได้มากมายเพียงใด... เสียงไวโอลินจบลง พร้อมๆ กับตัวผมที่พาตัวเองเดินห่างออกมาจากตัวอาคารเงียบๆ ผมเดินไปยังจุดที่ผมคิดไว้ก่อนหน้าอย่างเลื่อนลอยไม่รู้ตัว ในหัวของผมตอนนั้น มีแต่ภาพอดีตที่ฉายวนซ้ำซ้อนกลับไปกลับมาเรื่อยๆ ภาพเครื่องบินลำใหญ่เบื้องหน้าที่จอดนิ่งสนิทอยู่นั้น แม้จะดูเหมือนใกล้ แต่กลับห่างไกลเหลือเกินที่ผมจะเอื้อมมือไปสัมผัส สิ่งเดียวที่ผมทำได้ คืนยืนนิ่งมองไปยังเครื่องบินลำนั้นเพียงลำพัง ไม่นานนักเครื่องบินที่เคยจอดสงบนิ่งอยู่ก่อนหน้า ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกมา จากจุดเดิมช้าๆ ไม่นานนักความเร็วของเครื่องบินก็ค่อยๆ เร็วขึ้น พร้อมๆ กับเสียงที่ดังก้องขึ้นมาทั่วบริเวณ เมื่อภาพเครื่องบิน ที่เคยจอดนิ่งอยู่บนพื้นดินเมื่อครู่ เริ่มเดินหน้าโผบินขึ้นไปสู่ที่ที่มันควรจะอยู่ ... อีกครั้ง ... ภาพเครื่องบินลำนั้นค่อยๆ ลับหายไปจากสายตาของผมเรื่อยๆ ไม่ต่างอะไรกันนักกับภาพที่เคยปรากฏอยู่ในความฝันของผม วันนี้ลูกโป่งใบนั้นที่เคยสำคัญมากที่สุดลอยหายไปจากชีวิตของผมเสียแล้ว ทั้งในโลกแห่งความฝัน และในโลกแห่งความเป็นจริง ... เธอจากผมไปแล้วจริงๆ ... ภาพผืนฟ้ากว้างเบื้องบนที่ผมมองนิ่งอยู่นั้น ดึงเสียงเพลงที่ผมเอง เคยเกลียดและก็หวาดกลัวที่จะได้ยินมันอยู่เสมอ ให้ดังก้องขึ้นมาในความรู้สึกของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ท่ามกลางความเงียบงัน... ของบรรยากาศรอบข้าง... ท่ามกลางภาพเบื้องหน้าต่างๆ ... ที่เริ่มพร่าเลือนมากขึ้นเรื่อยๆ ... ... ผม ... “ร้องไห้” ... เวลามองขึ้นไปบนฟ้า ฉันนั้นเห็นแต่ภาพเธอ อยู่ไกลกันจน... สุดสายตา รอคอยวันที่จะกลับมาหา... ถึงแม้มันจะแสนนาน... แสนนานแค่ไหน... อยากจะขอให้ได้พบ...แค่เพียงขอให้ได้พบ... อยากจะรู้ว่าเธอเองเป็นเช่นไร... เธอจะคิดถึงฉันหรือเปล่า... เธอจะเหงาบ้างหรือเปล่า... จะรู้สึกแตกต่างกับฉันบ้างไหม... เพราะว่าเราห่าง... ไกลกันเหลือเกิน... คิดถึงแต่เธอนั้น.. เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน เราช่างห่าง... ไกลกันเหลือเกิน ฉันเองก็ไม่รู้... เมื่อไหร่จะได้พบ... เธอ... จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 66 Part 13: My life is here บทเพลง: My life is here ศิลปิน: ธีร์ ไชยเดช อัลบั้ม: There ชีวิตของผมหลังจากวันนั้นยิ่งดูเลื่อนลอยมากขึ้นกว่าเดิม ผมใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ อย่างเรียบเรื่อย ราวกับว่าเรื่องราวต่างๆรอบข้างรอบตัว ไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับผมเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งปลายเดือนมกราคม ผลประกาศโควต้าของเทคโนฯ ก็ออกมา วันนั้นผมไปที่เทคนิคเพื่อดูผลนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าตัวผมเองในวันนั้นรู้สึกอย่างไร ในกระดาษขนาด A4 ที่ติดอยู่บนบอร์ดนั้น มีชื่อของผมติดอยู่ เป็นหนึ่งใน 5 รายชื่อของนักศึกษาแผนกวิชาช่างก่อสร้าง ที่จะได้รับโควต้าเข้าเรียนต่อในระดับ ปวส.แผนกวิชาช่างก่อสร้างที่เทคโนฯ เพื่อนๆ หลายต่อหลายคนที่มามุงดูบอร์ดในวันนั้น เอ่ยแสดงความยินดีกับผม ซึ่งผมก็ยิ้มแย้มตอบรับความรู้สึกของผู้คนเหล่านั้นไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข อย่างที่ผมมักจะใช้มันอยู่เสมอเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงภายในจิตใจ แต่เมื่อเดินออกมาจนพ้นจากวิทยาลัยเพื่อกลับไปที่ฝึกงาน ระหว่างที่ขี่มอเตอร์ไซต์ กลับไปนั้น สมองของผมกลับว่างเปล่า ความยินดีและรอยยิ้มที่เคยมีบนใบหน้าก่อนนั้น ค่อยๆ ลอยหายไปพร้อมกับใบหน้าที่กลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง วันนี้... คนที่ผมอยากให้เธอทั้งคู่ได้รับรู้และยินดีกับผมมากที่สุด วันนี้... คนทั้งคู่ไม่ได้อยู่ข้างๆ ให้ผมได้บอกข่าวคราวเหล่านี้กับเธออีกแล้ว วันนี้... ผมไม่มีใครที่ผมจะยิ้มแย้มกับเขาเหล่านั้นด้วยความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจ วันนี้... ผมไม่มีใครแบบนั้นอีกแล้ว ... ไม่มี ... ฟ้าแม้ว่าจะยังเรียนอยู่ที่เชียงใหม่ แต่นับตั้งแต่วันนั้นมา ฟ้าก็ทำอย่างที่เธอ บอกไว้กับผมในวันนั้นจริงๆ วันนี้ผมและเธอ เรากลายเป็นเพียงแค่คนไม่รู้จักกัน อย่างที่เธอเคยบอกผมเอาไว้จริงๆ ส่วนเอฟ ผมก็ไม่ได้ข่าวอะไรของเธอเช่นกัน แม้จะแอบหวังอยู่บ้าง ว่าอาจจะได้รับจดหมายของเธอเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก แต่ผมก็ไม่เคยได้รับจดหมายใดๆ จากเธอเลย ความเหงาที่ผมเคยรู้สึกว่าผมเคยเจอก่อนหน้าที่เอฟจะไปอังกฤษนั้น มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด กับความเหงาที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ ... ผมเหงาเหลือเกิน ... ก่อนที่ความเงียบเหงาจะเข้ามาทำร้ายผมมากไปกว่านี้ ผมรีบจอดรถทันที เมื่อมองเห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะข้างทาง ผมเดินตรงไปก่อนจะส่งข้อความ ที่ผมอยากส่ง ออกไปให้กับคนที่ผมอยากให้เธอรู้มากที่สุดทั้งสองคน ผลโควต้าเทคโนออกแล้ว กานได้โควต้าปวส.ก่อสร้างที่เทคโนนะ ผมเลือกส่งข้อความข้างต้นไปทั้งสองหมายเลข ทั้งของฟ้าและของเอฟ แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้หมายเลขของเอฟนั้น เจ้าตัวจะไม่มีวันได้รับข้อความของผม ที่ส่งไปก็ตามที พอส่งข้อความเสร็จผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอก มันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ ทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แล้ว ว่าข้อความนั้นคงจะถูกหนึ่งในคนที่ผมส่งไปให้ลบออกไปอย่างเย็นชา แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับไปที่รถ เสียงเพจของผมก็ดังขึ้น ... ดีใจด้วยนะ วันนี้ถ้าว่างสักห้าโมงมาเจอกันที่ร้านโบ๊ตละกันจะฉลองให้ ... ข้อความของฟ้าที่ส่งมานั้น ดึงรอยยิ้มกว้างที่เคยเลือนหายไปจากใบหน้าของผม เนิ่นนานหลายอาทิตย์ ให้กลับมาอาบอิ่มอยู่บนใบหน้าของผมได้อย่างไม่รู้ตัว ผมรีบส่งข้อความกลับไปบอกเธอว่าจะไปรอที่ร้านโบ๊ตแน่ๆ ตอน 5 โมงเย็น วันนั้นบรรยากาศอึมครึมในชีวิตผมเลือนหายไปแทบจะทันที ท้องฟ้าและบรรยากาศรอบตัวดูสดใสมีชีวิตชีวามากขึ้น วันนี้... ผมมีความสุขจัง... ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ผมไปถึงที่ร้านโบ๊ตตรงหน้ามอราวๆ สี่โมงครึ่ง ซึ่งก็พบกับร่างที่คุ้นตากำลังนั่งนิ่ง อ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งฝั่งติดกับที่จอดรถ จุดที่เธอนั่งอยู่นั่นค่อนข้างสะดุดตา จึงทำให้ผมเห็นเธอได้อย่างไม่ยากนักตั้งแต่ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านด้วยซ้ำ แวบแรกที่เห็นผมกลับรู้สึกใจสั่นๆ อย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าของฟ้า และหยดน้ำตาของเธอในวันก่อนนั้น ยังทำให้ผมรู้สึกผิดอยู่จนถึงทุกวันนี้ แต่การยืนนิ่งอยู่กับที่ก็คงไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมาสักเท่าไหร่นัก ก่อนที่ผมจะขยับตัวเดินตรงเข้าไปที่ร้าน ฟ้าก็เงยหน้าขึ้น และมองผ่านออกมา ยังด้านนอก แววตาของฟ้าที่มองมาที่ผมนั้นสะกดให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง จนกระทั่งรอยยิ้มขันๆ ของเธอนั้นเลื่อนหลุดออกมา ... รอยยิ้มของยัยฟ้าคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ... รอยยิ้มที่คุ้นเคยที่ส่งผ่านมาถึงผมนั้น ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ผมเดินไปนั่งกับเธอที่โต๊ะ และพบว่าวันนี้เพื่อนผมคนนี้กลับมาเป็นคนเดิม ราวกับว่าเรื่องราวที่ทำให้เราต้องห่างกันออกมา ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน วันนั้นฟ้าชวนผมคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้มากมาย อีกทั้งยังถามไถ่ความเป็นไป ในชีวิตของผมหลายต่อหลายเรื่อง บรรยากาศการพูดคุยในวันนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นไปด้วยดีกว่าที่ผมเคยกังวลไว้มาก หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมนึกว่าเธอจะแยกกับผมตรงนี้เพราะตอนนั้น ก็เกือบๆ ทุ่มหนึ่งแล้ว แต่เสียงใสๆ ที่เอ่ยชวนผมนั้นกลับไม่ได้เป็นไป อย่างที่ผมคาดคิด “ไปดูหนังกันไหม” คำชวนของฟ้าดึงรอยสงสัยขึ้นมาบนใบหน้าของผมชั่วครู่ ก่อนที่ผมเอง จะรีบเก็บซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “ไปดิ แยกกันไปเหรอ หรือว่ายังไง” “เอารถนายไปละกัน เดี๋ยวขับไปรับฟ้าที่คอนโดนะ” เธอพูดเท่านั้น แล้วก็หันหลังเดินไปที่รถของเธอ ผมยืนนิ่งอยู่อย่างงงๆ เล็กน้อย จนกระทั่งรถของฟ้าขับออกมา ภาพที่เห็นนั้นดึงให้ผมรีบเดินตรง ไปที่มอเตอร์ไซด์ของผม ก่อนจะรีบขี่ตามฟ้าออกไปไม่ห่างกันนัก วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เราสองคนไปดูหนังที่โรงหนังกันเพียงลำพัง มันมีความรู้สึกแปลกๆ อย่างที่ผมเองก็อธิบายไม่ถูกว่ามันเป็นยังไง แต่ที่รู้คือวันนั้น ผมดูหนังไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย กระทั่งชื่อหนัง ผมยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันชื่ออะไร หลังจากดูหนังเสร็จผมก็มาส่งฟ้าที่คอนโดที่อยู่ไม่ห่างจากสี่แยก โรงแรมเชียงใหม่ภูคำมากสักเท่าไหร่นัก ผมชะลอความเร็วของรถลง ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดตรงลานจอดรถของคอนโดเบื้องหน้า ระหว่างที่กลับจากโรงหนังที่กาดสวดแก้ว ฟ้าเงียบมาตลอดทาง ผมรู้สึกแปลกอยู่บ้างเหมือนกัน ที่ฟ้าเลือกที่ใช้แขนข้างหนึ่งของเธอ โอบเอวผม แทนที่จะจับที่ยึดท้ายเบาะอย่างที่เคยเป็น นอกจากนั้นฟ้ายังซบหน้าของเธอเข้ากับแผ่นหลังของผมอีกด้วย แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป บางทีฟ้าอาจจะรู้สึกหนาวก็ได้ เพราะอากาศของเชียงใหม่ ในช่วงปลายเดือนมกราคมอย่างนี้ ก็ยังมีลมหนาวพัดผ่านมาอยู่บ้าง ผมได้แต่บอกตัวเองไปอย่างนั้น เพราะไม่อยากจะคิดอะไร ให้มันมากมายเกินความจำเป็น พอถึงคอนโดฟ้าก็เดินนำหน้าผมไปเล็กน้อย ตอนแรกผมนึกว่าเธอ จะเดินเลยไปที่คอนโดเพื่อขึ้นห้องซะอีก แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เธอเดินนำผมไปยังพื้นที่สวนเล็กๆ ด้านข้างคอนโดที่ค่อนข้างเงียบ และปกติมักจะไม่มีใครเดินผ่านมาผ่านไปตรงโซนนี้มากเท่าไหร่นัก ยิ่งในช่วงเวลาเกือบสี่ทุ่มเช่นนี้ บริเวณนี้จึงเงียบและมีเพียงแค่ เราสองคนเพียงเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฟ้าเดินไปหยุดที่สวนนั้น เธอยืนห่างผมเล็กน้อยเพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก่อนจะเอ่ยชวนผมคุยทั้งๆ ที่ยังไม่ได้หันหน้ากลับมา “หนังสนุกไหม” “อือ... ก็สนุกดี ไว้ว่างๆ เราไปดูด้วยกันอีกนะ” ผมตอบออกไป ทั้งๆ ที่มันตรงกันข้ามกับหัวใจเหลือเกิน แต่ที่ตอบออกไปอย่างนั้น เพราะผมคิดว่ามันน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว ณ เวลานั้น “โกหก...” เสียงสั้นๆ เอ่ยกลับมา ก่อนที่เธอจะหันหน้ากลับมาหาผม พร้อมด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่าจะสั่นเครือขึ้นมาเล็กน้อย “ฟ้าไม่เห็นจะสนุกเลย หนังมันเป็นยังไง เกี่ยวกับอะไร ฟ้าก็ดูไม่รู้เรื่องสักกะนิด” เสียงถอนหายใจยาวเลื่อนหลุดออกมา พร้อม ๆ กับหยดน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อปริ่ม “ทำไมมันไม่เห็นจะสนุกเหมือนตอนที่เราไปดูหนังด้วยกันสามคนเลยล่ะกาน ทำไมล่ะ ทำไม” ผมตอบคำถามของเธอไม่ได้ แม้จะรู้ดีว่าคำตอบที่อยู่ในหัวของผมตอนนี้ คืออะไร แต่ความรู้สึกจุกแน่นที่แล่นผ่านขึ้นมาถึงลำคอขณะนี้ ก็ทำให้ผมได้แต่นิ่งเงียบ ผมเชื่อว่าลึกๆ แล้วฟ้าเองก็รู้คำตอบ ของคำถามของตัวเธอเองดีที่สุด “มันยากจังเลยนะกาน ที่จะพยายามทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม ฟ้าพยายามแล้วนะที่จะทำเหมือนว่ามันไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับที่เอฟเค้าขอฟ้าเอาไว้ วันนี้ฟ้าพยายามเต็มที่แล้ว แต่ฟ้าก็ทำได้ดีที่สุดแค่นี้เอง” “ไม่เป็นไรหรอก แค่ฟ้ายอมกลับมาคุยกับกานเหมือนเดิม ยอมกลับมาเป็นเพื่อนกานเหมือนเดิม แค่นี้ก็พอแล้วจริงๆ” ผมตอบเธอออกไปตามตรง เพราะแค่ที่เธอทำให้ผมในวันนี้ มันก็ทำให้ผมมีความสุขจนมากมายแล้ว อาจจะต้องใช้เวลา อีกสักพัก กว่าที่ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม ไม่ใช่สิ... มันคงไม่มีทางเหมือนเดิมได้ แต่ขอเพียงแค่ ให้ทุกอย่างดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้บ้างก็พอแล้ว จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:31:26 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ยอมรับตามตรงว่าผมไม่คิดเลยว่าฟ้าจะเก็บอารมณ์และความรู้สึก ได้ดีขนาดนี้ ก่อนนั้นผมเชื่อมาตลอดว่าฟ้าสบายใจและมีความสุขดี ไม่คิดเลยว่าผ่านมาถึงตอนนี้ เธอสามารถเก็บซ่อนความรู้สึกภายในใจ ไว้ภายใต้ใบหน้าและแววตาแย้มยิ้มได้อย่างแนบเนียนมากมายขนาดนี้ “คงเพราะเราต่างก็ยังไม่ชินมั้งฟ้า มันก็เลยยังรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง แต่อีกสักพัก ทุกอย่างมันก็คงจะค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ เองแหละ ยังไงฟ้าก็ต้องเรียนอยู่ที่นี่อีกตั้งหลายปีไม่ใช่เหรอ” ผมพยายาม ที่จะพูดปลอบใจทั้งฟ้า และตัวผมเอง ก่อนที่จะฝืนส่งรอยยิ้มเฝื่อนๆ ให้เลื่อนหลุดตามออกมา ฟ้าเงียบไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของผม เธอส่งรอยยิ้มเฝื่อนๆ ของเธอกลับมาหาผมด้วยเช่นกัน พร้อมๆ กันกับคำพูด ที่ทำให้บรรยากาศรอบข้าง ราวกับว่าจะมืดมิดขึ้นมาในทันที “กาน... ฟ้าสมัครเอนทรานซ์ใหม่ไปแล้วนะ ฟ้าว่าฟ้าจะไปเรียนต่อ ที่กรุงเทพ บางทีมันอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นมากกว่านี้” คำพูดของฟ้าราวกับฆ้อนอันใหญ่ ที่ทุบเข้ามาใจกลางความรู้สึกของผม ให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายืนอยู่นิ่งๆ รอฟังเธอพูดเพียงเท่านั้น “ตั้งแต่เอฟไปที่อังกฤษ ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมเลยล่ะกาน ไม่ว่าฟ้าจะไปที่ไหน จะทำอะไร ฟ้าก็คิดถึงเอฟเขาอยู่เสมอ ทุกที่ที่ฟ้าไป มันมีแต่ภาพความทรงจำของเอฟในวันวานฝังติดอยู่ที่นั่นตลอดเวลา เชียงใหม่ที่เคยสวยงามก่อนนั้น วันนี้มันไม่สวยเหมือนเดิมแล้วล่ะกาน แล้วฟ้าก็ทนที่จะอยู่กับความรู้สึกเหงาแบบนี้อีกไม่ไหวแล้ว ขอโทษนะ แต่ฟ้าคงอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกสบายใจไม่ได้อีกแล้ว” และเพียงเท่านั้น ร่างบางเบื้องหน้าก็ดูราวกับว่าจะกดเก็บอารมณ์ภายในใจ เอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เสียงร้องไห้ที่เลื่อนหลุดออกมานั้น ทำให้ผมย้อนนึกไปถึงเอฟในวันนั้น วันนี้ฟ้ากำลังร้องไห้ในสภาพที่ไม่ต่างกันกับเอฟสักเท่าไหร่นัก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวผมเองช่างแย่เหลือเกิน ทำไมนะ... ทำไมผมต้องเข้าไปทำให้ชีวิตของเธอทั้งคู่ต้องกลายเป็นแบบนี้ ผมเข้ามาเปลี่ยนรอยยิ้มสวยใสเหล่านั้นของเธอทั้งคู่ ให้กลายเป็นหยดน้ำตา ได้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าผมไม่เข้ามายุ่งกับเอฟตั้งแต่แรก ถ้าเราทั้งสามคนเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทกัน ทุกๆ อย่างคงไม่จบลงแบบนี้สินะ ผมไม่น่าเลย ... ผมไม่น่าเลยจริงๆ ... คืนนั้นผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดึงร่างบางเบื้องหน้าเข้ามาในอ้อมแขน ร่างบางที่ซบมานั้น สะอื้นไห้จนตัวโยนอย่างที่ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้ และเสียใจอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะตั้งแต่เอฟจากไป ฟ้าก็ต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียว ผมที่เคยคิดว่าตัวเองแย่แล้ว แต่อย่างน้อยพอผมกลับบ้าน ผมก็ยังมีแม่และน้อง คอยเติมเต็มความอบอุ่นที่ขาดหายไปได้อยู่บ้าง แต่สำหรับฟ้า เธอไม่มีใครเลย เธออยู่ที่คอนโดนี้เพียงลำพัง จะมีเพียงแค่วันเสาร์เท่านั้นที่แม่ของเธอจะมาเยี่ยม แต่ก็มีเพียงแค่นั้น วันอื่นๆ นอกจากวันนั้น เธอก็ต้องเหงาอยู่เพียงแค่ลำพังอยู่ดี ด้วยเหตุนี้ผมจึงเข้าใจถึงความรู้สึกของฟ้าดี ว่าทำไมเธอถึงเลือกที่จะทำอย่างนี้ บางทีการกลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพ อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด สำหรับเธอก็เป็นได้ เพราะอย่างน้อยที่นั่นเธอก็ยังมีแม่ที่พร้อมจะคอยดูแล และเป็นกำลังใจให้อยู่ข้างๆ ไม่เหมือนกับที่นี่ ที่เธอไม่มีใครเลยสักคนเดียว ... และผมเองก็คงไม่อาจเห็นแก่ตัวมากเกินกว่าที่จะเหนี่ยวรั้งเธอ ให้อยู่ที่นี่ต่อไป เพียงเพราะว่าผมไม่อยากอยู่เพียงคนเดียวลำพัง ... คืนนั้นผมขี่รถกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ยิ่งเหงามากขึ้นไปกว่าเดิม จากวันนี้ไปอีกไม่กี่เดือน ผมก็จะไม่เหลือใครอีกแล้วจริงๆ ทุกคนต่างก็เลือกที่จะก้าวเดินไปบนเส้นทางชีวิตของตัวเอง ดังนั้นผมจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกไปจากยอมรับมัน ... ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้าต่อไป แม้ว่ามันจะยากเย็นเพียงใดก็ตามที ... แม้ว่าหลังจากวันนี้ไป ใครต่อใครอาจจะเดินห่างออกไป จากชีวิตของผมมากมายสักเท่าไหร่ก็ตามที แต่ผมก็ยังต้องอยู่ที่นี่ เพราะชีวิตของผม ไม่ว่าจะยังไงมันก็ยังต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ... My life is here My Life is here - ธีร์ ไชยเดช http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=05-12-2007&group=3&gblog=20 My ways are turning all around. My blood is running through. When love is right .But right is wrong. I want to get away.But still I'm hanging on. เมื่อเส้นทางชีวิตของฉัน ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ความเจ็บปวดทรมานที่รอให้ฉันก้าวผ่าน เมื่อวันหนึ่ง... ที่ความรักที่เราคิดอยู่เสมอว่าถูกต้อง แต่จริงๆ แล้วสิ่งที่เราคิดว่าถูกต้องตลอดมา... กลับเป็นสิ่งที่ผิด... ฉันอยากจะหนีนะ... หนีไปให้ไกล... แต่สุดท้ายฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า... ยังคงยึดติดอยู่กับมันต่อไป... My life is here .My life is there. Lyin' on the ground. Or up up in the air. My life is here. My life is here. ชีวิตของฉันอยู่ที่นี่ ... มันอยู่ที่นี่ เอนกายนอนลงกับผืนดิน หรือลอยคว้างขึ้นไปบนผีนฟ้าดีล่ะ ชีวิตของฉันอยู่ที่นี่ ... มันอยู่ที่นี่ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สองตอนอีกเช่นเคยครับ เพื่อความต่อเนื่องทางอารมณ์ จากตอนหน้าไปคงไม่ออกโทนเศร้าอะไรมากมายไปกว่านี้สักเท่าไหร่แล้วครับ จะเริ่มเป็นเกี่ยวกับตัวผมกับเส้นทางที่ต้องก้าวเดินต่อไป เรื่องช่วงต่อไปจากนี้อาจจะน่าเบื่อ หรือไม่ค่อยน่าสนใจสักเท่าไหร่นัก ยังไงก็ลองอ่านๆ กันดูละกันนะครับ หรือถ้าอยากจะอ่านบทที่เกี่ยวเนื่องกับความรัก ก็อ่านความเห็นสุดท้ายของแต่ละ Part เอาละกันครับ ^^ ว่าแล้วก็ตอบกระทู้ตามธรรมเนียมดีกว่า ชายทะเล - สวัสดีครับผม ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ^^  วันนี้ตื่นเช้าหน่อยครับ เพราะกะว่าจะโทรไปหาพ่อตอนเช้าๆ ที่ไทยสักหน่อย ปกติพ่อผมตื่นราวๆ หกโมงเช้าครับ วันนี้เลยลุกมาทำนู้นทำนี่ไปเรื่อย อากาศมันสดชื่นดีตอนเช้าๆ เย็นๆ ดี (พอบ่ายละร้อนตับแตก) ประจุบวก - เป็นเพลงเรียกน้ำตาสำหรับผมจริงๆ ครับเพลงนี้ จำได้ติดตาเลยวันคอนเสิร์ต B-Days ที่สนามรัชมังคลา... วันนั้นอารมณ์เหงา ๆ เศร้าๆ ไปนั่งงานนี้กับเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันที่เทคโนอีกสองคน  พอเพลงนี้ออกน้ำตาผมร่วงเลย T___T หน่วยต่อสู้อากาศยาน  - ผมว่าความรักทุกความรักยิ่งใหญ่เสมอแหละครับ ขอเพียงแค่ในความรัก เรามีให้คนที่เรารักอย่างบริสุทธิ์ใจ โดยไม่คาดหวังสิ่งใดๆ ตอบแทนไปกับมัน ขอบคุณที่ติดตามครับ แม้ว่ามันจะยาวมากเหลือเกินกับเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ของผม ^^ ปล. ใครที่อยู่ในโหมด Read-Only มาตลอด ก็มาทักทายกันได้นะครับ คนเขียนจะได้ดีใจว่ามีคนรออ่านอยู่ไง ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 09:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 70 สุดยอดครับ อ่านแล้วอิน นึกภาพออกเพราะ เป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน และคงรุ่นราวคราวเดียวกันด้วย มาต่อเร็ว................. จากคุณ : บางอ้อ - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เชียงใหม่เป็นเมืองที่อยากไปอยู่มาตลอด... พอได้มาอ่านเรื่องนี้  ทำไมไม่รู้ รู้สึกเชียงใหม่มันน่าอยู่กว่าเดิมเยอะ ชอบสำนวนที่คุณเขียนมากๆค่ะ  เห็นภาพเลย จากคุณ : Merfae - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 72 แวะมาเช็คชื่อ ต้อนรับตอนใหม่ ..งิงิ ยังยืนยันคำเดิม สุดยอดจริงๆ บรรยายได้เห็นภาพมั่กๆ สู้ๆนะคะ จากคุณ : ไว้โอกาสหน้า!!! - [ วันพ่อแห่งชาติ 12:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 73 มาลงชื่ออีกครับ จากคุณ : Freedom and Justice - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ตอนแรก อ่านไป น้ำตาคลอไป แล้วมีรอยยิ้มขึ้นมาพักนึง.. แต่หลังจากนั้น กลับเศร้ายิ่งกว่าเดิม...แงๆๆๆ แต่..ชีวิตมันต้องเดินต่อไป .. รออ่านตอนต่อไปครับ . ผมยังไม่เคยไปเที่ยวเชี่ยงใหม่เลย...แต่อีกไม่นานแล้วล่ะ จะไปเยี่ยมเยือน ผมว่าตอนที่ไปเที่ยวเนี่ย...คงนึกถึงสามคนในเรื่องนี่แน่ๆเลย จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ผ่านเข้ามาในวันว่างๆ... เพราะชอบเพลงBAKERY มากเหมือนกัน แต่ทำให้น้ำตาซึมไปเลยค่ะ.. เอาใจช่วยอยู่นะคะ จากคุณ : หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 76 อ่านไปอ่านมาอินมากครับ เหมือนที่หลายๆคนว่า เหมือนกับว่าเป็นคนรู้จักกับทั้งสามเลย อ่านแล้วแอบยิ้ม บางทีก็น้ำตาซึม เขียนได้ดีมากจริงๆครับ ยิ่งฟังเพลงไปด้วยยิ่งโดนเลยครับ อยากติดตามอ่านไปเรื่อยๆ และอยากเห็นตอนจบที่ happy จริงๆครับ เอาใจช่วยด้วยนะครับ และขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีที่นำมาแบ่งปันกันครับ จากคุณ : Omnislazh - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 77 บางอ้อ - ขอบคุณมากครับ เจอคนเชียงใหม่อีกแล้ว  ^^  พรุ่งนี้อย่าลืมมาอ่านต่อนะครับ Merfae - ผมชอบบรรยากาศแถวๆ โซนมช. มาก ๆ เลย มันมีเสน่ห์ของตัวมันเองเยอะมาก ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะมีชีวิตโตขึ้นในโซนนั้นด้วยมั้ง เลยผูกผันมากเป็นพิเศษ ไว้โอกาสหน้า!!! - บรรยายเยอะเนอะ กะให้คนอ่านนึกภาพตามแบบง่ายๆ ไง จะได้อินๆ อิอิ Freedom and Justice  - ขอบคุณมากคราบบบบ ^^ หน่วยต่อสู้อากาศยาน - หวานขมสมชื่อกระทู้เลยเนอะ  แต่ยังมีตอนอื่นที่หวานขมกว่านี้อีกแหละ  รออ่านต่อนะครับ ^^ หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายกันครับผม ^^ Omnislazh - ขอบคุณสำหรับคำชมและกำลังใจครับ จะพยายามรักษาระดับการเขียนไปเรื่อยๆ ให้อ่านกันลื่นๆ จนจบนะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ วันพ่อแห่งชาติ 18:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สนุกดีครับ   มันๆ เศร้าซึ้ง บางตอนบาดลึก  ซาดิสต์ดีครับ   ชอบครับ แต่ว่า จขกท เป็นผู้หญิงหรือผูชายครับ  เขียน ละเอียด หวานซะ ให้เป็นศุภักษร 2 ได้เลย  นิยายรักนักศึกษา  เชียงใหม่ story อิอิ   รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ จากคุณ : sidnett - [ วันพ่อแห่งชาติ 18:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ซึ้ง เศร้า และอบอุ่นมากเลยครับ ตอนนี้พอได้ยินเพลงรักคุณเข้าอีกแล้วเมื่อไร ต้องนึกถึงเรื่องของคุณ Mr. Forever ทุกที จะติดตามไปจนจบเลยครับ จากคุณ : Train~man - [ วันพ่อแห่งชาติ 18:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ฮ้า......วันพ่อก็ไม่เว้นนะคุณMr. Forever เล่นซะเราเศร้าหนักกว่าเดิมอีก ความเหงาทำร้ายเราเสมอเมื่อไหร่ก็ตามที่มันเข้ามาเกาะกินหัวใจ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ วันพ่อแห่งชาติ 19:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ยอมรับว่าอ่านแรกๆ อ่านผ่านๆไปหลายตอน แต่มาสะดุดอยู่ที่ Part 8 น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ส่วนตัวไม่เคยฟังเพลง How can I feel you มาก่อน ตอนนี้เปิดฟังซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่รอบ เพิ่งเลิกกะแฟนได้ไม่ถึงเดือน เลิกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่ แต่เค้าอยากมีอิสระ ยังคุยกันอยู่ทุกวัน แต่ว่ายังทำใจไม่ได้เลยซักวัน ใช้ชีวิตแบบไปวันๆเลยตอนนี้ เปนกำลังใจให้ Mr.Forever นะคะ เวลานี้กำลังใจคงสำคัญที่สุดจิงๆ จากคุณ : BenjieZ (benjiez) - [ วันพ่อแห่งชาติ 19:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ยังไม่เบื่อค่ะ ยังไม่เบื่อ...... ยังอยากลุ้นตอนต่อไป ว่าชีวิตคนอื่นจะเป็นยังไง 5555+ แหมมม ซึ้งมาเยอะ พิมพ์อะไรให้ขำบ้างนะคะ ... ขำทั้งน้ำตา ><" เหอๆๆๆๆ จากคุณ : cheekyGirL - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ...ห่างไกลเหลือเกิน... เพลงที่ฟังกี่ครั้งก็ขนลุกทุกครั้ง...เข้าใจค่ะ ไม่ว่าจะห่างกันไกลขนาดไหน...ชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป ขอความรักคุ้มครอง...และจะติดตามตอนต่อๆไปนะคะ... ^___________________^ จากคุณ : : : padnote : : - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ตามมาอ่านต่อครับ ขอบคุณที่เตือนให้นึกถึงเรื่อง Seasons Changeอีกครั้งครับ เพราะผมเองก็คุ้นๆเหมือนกันว่าเคยได้อ่านสำนวนวิธีเขียนแบบนี้มาจากไหน... ที่แท้ก็คุณนี่เอง ขอบคุณมากครับที่ยังไม่ลืม ป.ล. รู้สึกว่ามันเริ่มเศร้าขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ... จากคุณ : patyawi - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 85 คุณทำให้เรามีน้ำตา จากคุณ : Piglet_p - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 86 โหมด Read-Only แสดงตัวครับ อ่านมาหลายวันแล้ว ผมเริ่มฟังเพลงของbakery หลัง B-Day แล้ว หลายๆเพลงจึงไม่ได้มีโอกาสฟัง แต่อย่างหนึ่งที่อยากจะบอกคือ เพลงของค่ายนี้ทำให้ผมเปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบฟังเพลงกลายเป็นคนที่รักการฟังเพลงมาก และทำให้รู้ว่าผมชอบฟังเพลงแนวไหน มันเศร้านะครับ ที่เราจะจากใครไปสักคน เพราะเค้าจะมีความทรงจำอยู่ในทุกๆที่ที่เราเคยผ่านมาด้วยกัน จากคุณ : RadoN - [ วันพ่อแห่งชาติ 22:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 87 รออ่านอยุ๋ค่ะ อ่านแล้วซึ้งมากๆๆ โหวตให้ด้วย 1 จึ๊ก จากคุณ : dolphin_moo - [ 6 ธ.ค. 50 00:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 88 sidnett - ขอบคุณสำหรับคำชมครับ พอดีได้ขีดๆ เขียนๆ มานานแล้วอะครับ ก็เลยพอจะถ่ายทอดความรู้สึกเป็นข้อความได้ไม่แย่จนเกินไปเนอะ ^^ Train~man - ขอบคุณมากครับ เพลงนี้มันสุดยอดจริงๆ SmallLittleTrifle - ตอนต่อไปไม่ค่อยเหงาแล้วครับ เพราะจะเล่าถึงอารมณ์เด็กช่างเทคโน ว่ามีชีวิตยังไงซะมากกว่า แต่ก็อย่างย่ออะครับ กลัวคนอ่านจะเบื่อๆ กัน เลยไม่กล้าลงลึกถึงรายละเอียด เพราะชีวิตช่วงนั้นมันสุดยอดจริงๆ BenjieZ - ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ ยังไงก็ตามอ่านกันต่อนะครับ ^^ cheekyGirL - ขอบคุณครับ ช่วงตอนหลังๆ นี้ได้เบรคอารมณ์เศร้ากันสักพักแน่นอน อัดเยอะไปเดี๋ยวคนหายหมดแหงมๆ จิตตกกันไปหลายคนเลย อิอิ : : padnote : : - เพลงนี้เศร้าสุดๆ เลยอ่ะ T___T ยิ่งตอนไวโอลินนะ บาดสุดๆ ยังติดหูอยู่เลย  เชื่อไหมทุกครั้งที่ผมฟังเพลงนี้ ผมจะได้ยินทำนองของมันเป็นไวโอลิน patyawi - ได้อ่านเรื่องของผมแล้วคงพอนึกออกนะครับ ว่าทำไมผมถึงได้อินกับเรื่อง Seasons Change ได้เป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั้น  สาวยิ้มหวานกับไวโอลินนี่มันกระแทกต่อมอดีตของผมอย่างแรง  ดีที่เรื่องนั้นไม่หยิบเอาเพลง Serenade มาเล่น ไม่งั้นละก็ มีหวังผมตายคาโรงแน่ๆ Piglet_p - ไม่ต้องห่วงจ้า  เราร้องไห้เป็นเพื่อนกันไง T__T แต่หลังจากนี้จะมีให้เบรคอารมณ์กันแล้วจ้า ไม่สะเทือนใจอะไรมากมายแล้ว  อย่าพึ่งจิตตกกันนะ RadoN - ตอน B-Day ผมก็ไปดูครับ ดูทั้งที่กรุงเทพแล้วก็ที่เชียงใหม่เลย แต่ประทับใจที่เชียงใหม่มากกว่า มันดูอบอุ่นเป็นกันเองมากกว่าที่กรุงเทพเยอะเลย dolphin_moo - ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจและแรงโหวต เดี๋ยวรออ่านต่อได้เลยจ้า จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 89 Part 14: Life goes on บทเพลง: ก้อนหินละเมอ – Just dreaming ศิลปิน: ธีร์ ไชยเดช อัลบั้ม: Bakery Love 3 http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=06-12-2007&group=3&gblog=22 ช่วงเวลาหลังจากนั้น ดูเหมือนว่าเวลารอบข้างจะพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งคงเพราะเงื่อนไขของชีวิต ทำให้ผมต้องเลือกที่จะลืมเลือนความเศร้า และกลับมาสนใจใส่ใจกับชีวิตของตัวเองเบื้องหน้าอีกครั้ง หลังจากปล่อยให้ ชีวิตของตัวเองเลื่อนลอยไปวันๆ มาเนิ่นนาน ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ผมไปรายงานตัวโควต้าที่เทคโนทุกอย่างเรียบร้อยดี วันนั้นมีสอบสัมภาษณ์เล็กน้อยแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร วันนั้นมีรุ่นพี่ก่อสร้าง มานั่งรอดูหน้ารุ่นน้องอยู่ตรงหน้าตึก สร้างอารมณ์หวิวๆ ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะชื่อเสียงเรื่องการรับน้องสุดโหดของที่นี่ก็ดังไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ผมก็ทำใจไว้แล้ว ว่าไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ผมในตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง หรือกังวลอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าอุปสรรคอะไรแบบไหน ผมก็จะต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้ ผมจะต้องพาตัวเองกลับไปเดินบนเส้นทางที่พาผมกลับไปพบกับ “ความพร้อม” ให้เร็วที่สุดให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามที หลังจากนั้นผมได้เจอกับฟ้าบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก เพราะเธอก็ต้องกลับไปเครียด อยู่กับการเตรียมตัวสอบอีกครั้ง จะมีแค่บางช่วงที่เธอเริ่มเครียดมากๆ ก็จะนัดผมออกไปกินข้าวและคุยเล่นกันบ้าง ตลอดเวลาที่เจอกัน ผมเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและแน่วแน่ของฟ้าเสมอ เธอเป็นคนที่เมื่อตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ก็จะมุ่งมั่นที่จะทำมันอย่างเต็มที่ และก็มักจะทำมันได้ดีเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเรียน, ดนตรี รวมถึงงานอดิเรก อย่างการถ่ายภาพของเธอด้วยเช่นกัน ดังนั้นแม้เจ้าตัวจะบ่นกับผมอยู่เสมอ เรื่องความกังวลใจว่าจะสอบไม่ติด เพราะคณะที่เธอเลือกคราวนี้นั้นถือเป็นคณะ Top ของมหาวิทยาลัยแห่งนั้นเลย อีกทั้งมหาวิทยาลัยที่เธอเลือกคราวนี้ ก็เป็นถึงมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศด้วย จึงไม่แปลกที่เธอจะเครียดมากมายขนาดนี้ แต่ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะดูกังวลมากเท่าไหร่ ก็ตามที แต่ผมก็เชื่ออยู่ลึกๆ ว่าสุดท้ายเธอก็ต้องทำมันสำเร็จจนได้ในที่สุดอยู่ดี ท่ามกลางความยุ่งและวุ่นวายในการพยายามเดินต่อไปบนเส้นทางชีวิตนั้น ผมก็ยังรู้สึกดีอยู่บ้าง ที่อย่างน้อยในวันนี้ผมกับฟ้า ก็กลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ครั้งหนึ่ง ผมเคยคิดว่าผมต้องสูญเสียเธอไปแล้วตลอดกาล ระหว่างนั้นฟ้ายังคอยเป็นตัวเชื่อมระหว่างผมกับเอฟเหมือนที่เคยทำมาตลอด เรื่องราวของเอฟที่โค้งฟ้าอีกฟาก ฟ้ามักจะเล่าให้ผมฟังเสมอ และผมก็เชื่อว่า ฟ้าก็คงจะเล่าเรื่องราวของผมทางนี้ให้กับเอฟได้รับรู้ด้วยเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะอยู่กันไกลแสนไกล แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้รู้สึกห่างเหินกันมากอย่างที่คิด วันเวลาในช่วงนั้นเลื่อนผ่านไปค่อนข้างไวในความรู้สึกของผม ผมเรียนจบระดับปวช. ในเดือนมีนาคมอย่างไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องกังวล นับจากนี้ต่อไปเส้นทางชีวิตใหม่ของผมจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว แต่มันจะเป็นที่สถาบันแห่งใหม่ ที่ผมเคยตั้งความหวังเอาไว้ ว่าจะเข้าไปเรียนที่นั่น แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีฟ้าและเอฟคอยเรียนเป็นเพื่อน อยู่ใกล้ๆ แล้วก็ตามที แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจที่ผมยังสามารถพาตัวเอง มาถึงตรงนี้ได้โดยไม่ทำให้ใครต้องผิดหวังในตัวผมอีก ส่วนฟ้าก็เป็นอย่างที่ผมคิด เธอสอบติดคณะที่เธอเลือกไว้เป็นอันดับ 1 ได้อย่างที่เธอคาดหวัง และย้ายตัวเองกลับไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ในอีกไม่กี่เดือนต่อมา ในวันจากลา แม้ว่าบรรยากาศจะซึมเศร้าอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีใครร้องไห้ เราลาจากกันด้วยรอยยิ้มและคำสัญญา ว่านับจากนี้ไปเราจะไม่ทิ้งกัน แม้จะต้องห่างไกลกัน แต่เมื่อมีเรื่องอะไรสักอย่างผ่านเข้ามาในชีวิต เราจะพูดคุยรับรู้และรับฟังเรื่องราวของกันและกันอยู่เสมอ และจะไม่ปล่อยให้ระยะทางที่ห่างไกล ทำให้ความผูกผันที่เรามี ต้องลดน้อยลงไปกว่าเดิม ... วันนั้นผมยิ้มส่งฟ้า จนรถของเธอลับหายไปจากสายตาของผม ... แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 50 08:48:21 จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ส่วนตัวผมเอง ต้นเดือนพฤษภาคมชีวิตบนเส้นทางสายใหม่ของผมก็เริ่มต้นขึ้น รุ่นพี่ปวส.ก่อสร้างนัดให้พวกเราไปรับน้องก่อนเปิดเทอมเป็นเวลา 1 เดือน ที่เทคโนสมัยนั้น แผนกวิชาช่างก่อสร้างจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ห้อง มีภาคเช้าสองห้อง คือ เช้า ก. และเช้า ข. เข้าเรียน 8 โมงเช้า เลิกเรียนราวๆบ่ายสี่โมง ส่วนอีกสองห้องคือภาคบ่าย มี บ่าย ก. และบ่าย ข. เริ่มเรียนบ่ายโมง เลิกเรียนสองทุ่ม แต่ละห้องมีนักศึกษาราวๆ 30 กว่าคน ทำให้ทั้งแผนกเมื่อรวมทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง ก็จะมีจำนวนราวๆ 200 กว่าชีวิต ในห้องเช้า ก. ที่ผมอยู่นั้น มีเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันที่เทคนิคอยู่อีกสองคน ซึ่งผมก็สนิทกับเพื่อนทั้งสองคนนี้มาก ถือเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายของผม ที่เทคนิคเลยก็ว่าได้ ส่วนที่เหลือก็มีมาจากเทคนิคเหมือนกันแต่ต่างห้องอีกสองสามคน แต่ผมไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่นัก เพราะการเรียนที่เทคนิคค่อนข้างจะตัวใครตัวมัน อีกทั้งผมเองก็ไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมของแผนกมากสักเท่าไหร่นัก เพราะช่วงนั้นมันมีปัญหาส่วนตัวประเดประดังเข้ามามากมายเหลือเกิน ก็เลยไม่ค่อยจะรู้จักใครนอกห้องของตัวเองมากนัก ส่วนที่เหลือนั้นก็กระจายมาจากจังหวัดและสถาบันต่างๆ ไม่ว่าจากเชียงใหม่เอง หรือจากจังหวัดอื่นๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นจังหวัดทางภาคเหนือ การรับน้องในช่วงนั้นเราต้องไปทุกวัน 7 วันต่อสัปดาห์ ตั้งแต่เช้ายันเย็น ด้วยเหตุผลที่รุ่นพี่บอกว่า เพื่อให้รุ่นน้องได้รู้จักกันอย่างสนิทสนมก่อนที่จะเปิดเทอม อีกส่วนหนึ่งนั้นก็เพื่อให้สามารถร้องเพลงเชียร์ต่างๆ นานาได้อย่างแม่นยำ และพร้อมเพรียงก่อนเปิดเทอม เพื่อที่จะแข่งกับแผนกอื่นๆ ได้อย่างไม่อายใครนั่นเอง การรับน้องช่วงนั้นแม้จะหนักบ้าง แต่ก็ไม่โหดและเถื่อนจนเกินขอบเขตของความพอดี ผมไม่รู้ว่าการรับน้องของโรงเรียนช่างที่กรุงเทพเป็นอย่างไร แต่สำหรับที่เทคโนฯ เชียงใหม่ เรารับน้องกันแบบ “พี่” รับ “น้อง” จริงๆ ซึ่งแม้บางอย่างจะโหดและเถื่อน แต่ก็ไม่มีการลงมือรุนแรงกับน้องแต่อย่างใด โดยที่มีธรรมเนียมปฏิบัติที่ยึดถือกัน ก็คือระหว่างรับน้อง จะไม่มีการลงโทษใดๆ ที่รุ่นพี่แตะตัว หรือสัมผัสตัวรุ่นน้องเด็ดขาด การลงโทษก็มีแค่ให้ลุกนั่ง กลิ้งไปมา ปั่นจิ้งหรีด หรือวิ่งอะไรทำนองนี้มากกว่า ไม่มีการทิ้งดิ่ง หรือรุมกระทืบเหมือนสถาบันอื่นๆ การรับน้องในช่วงหนึ่งเดือนนั้นผ่านไปไวกว่าที่คิด ความสนิทสนมที่เกิดขึ้น จากการที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน ทำให้พวกเราทั้งสี่ห้องรักใคร่และผูกผันกัน ค่อนข้างมาก โดยเฉพาะในห้องของผมเองที่มีสมาชิกร่วมชั้นอยู่ 32 คน พวกเราถูกบังคับให้จำชื่อกันให้ได้เพียงแค่ในวันแรกที่เจอกัน และเพียงแค่ในช่วงเย็น ของวันเดียวกัน พวกเราก็จำชื่อกันได้หมดตั้งแต่ชื่อจริงรวมไปถึงนามสกุล ประสบการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมเรียนรู้ว่ามนุษย์เมื่อถูกผลักให้อยู่ในสถานการณ์ที่บีบบังคับ เราก็สามารถปรับตัวและเอาตัวรอดกับมันได้อยู่เสมอ นี่แหละมั้งจุดเด่นสำคัญ ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “คน” ที่ทำให้สายพันธ์นี้พัฒนาตัวจนครองโลกมาได้แบบนี้ บรรยากาศรับน้องในช่วงเปิดเทอมสนุกมาก ส่วนหนึ่งเพราะสมัยนั้นเทคโนฯ ยังไม่มีประกาศห้ามรับน้องใดๆ ทั้งสิ้น ทำให้ทั่ววิทยาลัยจะมีกลุ่มน้องใหม่ จากหลากหลายคณะ ที่จะพากันมารับน้องจนทั่วไปหมด พวกเราเองที่พร้อมมากกว่าใคร จึงพร้อมที่จะท้าชนกับหลายๆ แผนกที่ส่วนใหญ่ จะรับน้องไม่เข้มมากเหมือนพวกเรา และส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีการรับน้องมาก่อนล่วงหน้า เป็นแรมเดือนเหมือนแผนกก่อสร้าง ทำให้ความพร้อมของเรามีมากกว่าเยอะมาก ดังนั้นจึงไม่แปลกนัก ที่แผนกอื่นที่เราไปท้าชนจะร้องเพลงได้เบากว่า ทั้งๆ ที่พวกเราเวลาไปท้าชนจะคัดแต่ตัวแรงๆ เสียงดังๆ ไปเพียงแค่สิบคนเท่านั้น และท้าชนกับแผนกอื่นที่มีนับร้อยคน แต่กลับถูกเสียงพวกเราสิบคนกลบได้จน เพลงของอีกฝ่ายที่ถูกเราร้องชนล่มไปเสมอๆ ซึ่งก็พลอยทำให้เราสนุกและภูมิใจไปด้วย แต่ช่วงนั้นต้องยอมรับว่าเสียงจะคุยแทบไม่มีโดยเฉพาะผมที่เป็นต้นเสียง จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ด้วยความบังเอิญบางอย่าง ผมถูกเลือกให้เป็นต้นเสียงของห้อง การเป็นต้นเสียง ก็คือคนเอ่ยนำเพื่อนร่วมชั้นในการร้องเชียร์ ซึ่งคนที่เป็นต้นเสียงได้ต้องเสียงดังมากที่สุด ผมถูกเลือกไม่ใช่เพราะอะไร แต่เป็นเพราะวันที่เขาทำการคัดเลือก ผมดันยืนอยู่หัวแถว ก็เลยถูกเลือกให้เป็นเพียงเพราะสาเหตุนี้ แต่ผมก็ทำได้ดีกว่าที่ตัวเองเคยคาดคิด และดูเหมือนว่ารุ่นพี่จะพอใจกับการทำหน้าที่ของผมไม่น้อย เพราะไม่ถูกปลดกลางคัน เหมือนต้นเสียงของห้องอื่นๆ การเป็นต้นเสียง ทำให้ผมถูกจับพลัดจับผลูให้กลายมาเป็นหัวหน้าห้องของห้องเช้า ก. ไปโดยปริยาย อาจจะเป็นเพราะความเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีของผมด้วย ที่ทำให้ผมเข้ากับทุกคนในห้องได้ง่าย จึงทำให้เมื่อต้องเลือกหัวหน้าห้อง ทุกคนในห้องจึงพร้อมใจกันเลือกผมอย่างไม่ลังเล อะไรหลายต่อหลายอย่างในช่วงนั้นดูจะค่อยๆ สดใสมากขึ้นเรื่อยๆ สำหรับผม การรับน้องที่ผมเคยกังวล ก็ไม่ได้เลวร้ายมากอย่างที่คิด กลับกันผมกลับสนุกไปกับมัน และก็กลายเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่แสนดีสำหรับผมและเพื่อนเสมอๆ กระทั่งเมื่อเจอกันในปัจจุบัน บ่อยครั้งที่เรามักจะหยิบยกเอาเรื่องเหล่านี้ เข้ามาพูดคุยและหยอกล้อกันเล่นเสมอๆ ในช่วงปีแรกของการเรียนที่เทคโนนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างสนุกสำหรับผม ส่วนหนึ่งคงเพราะพวกเราทั้งห้องสนิทสนมกันไวมากจากผลของการรับน้อง ทำให้ความผูกผันมันพัฒนาตัวตนได้ไวกว่าที่ควรจะเป็น การเรียนของผมก็ถือว่าเป็นไปค่อนข้างดี เพราะผมก็ยังคงยึดมั่นกับเป้าหมายของผม เส้นทางที่ผมวางไว้จากนี้ก็คือเรียนให้ได้เกรดที่สูงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ และเมื่อจบระดับปวส. ผมอาจจะมองหาโควต้าของที่ไหนสักที่ เพื่อเรียนต่อ ให้ได้วุฒิวิศวกรรมศาสตร์บัณฑิต (วศบ.) และเมื่อถึงวันนั้นผมก็จะได้มั่นใจได้ว่า ผมได้กลับมาเดินบนเส้นทางที่ผมเคยคิดฝันเอาไว้เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ได้เสียที ช่วงชีวิตการเรียนที่เทคโนฯ เป็นช่วงชีวิตที่ผมมีความสุขกับการเรียน และเพื่อนๆ ที่อยู่รอบข้างมากที่สุด คงเพราะผลของการรับน้องที่ทำให้เราสนิทกัน เรารู้นิสัยใจคอกันและกันเป็นอย่างดี เพราะเมื่อถึงเวลาที่เราถูกบีบให้ถึงขีดจำกัด ของแต่ละคน เราจะโยนหน้ากากที่เคลือบฉาบตัวเองทิ้งไป และแสดงตัวตนที่แท้จริง ของตัวเราเองออกมา ด้วยเหตุนี้พวกเราในห้อง จึงรู้จักตัวตนของกันและกัน อย่างถ่องแท้ รู้ดีว่าใครมีนิสัยแบบไหน รู้ว่าใครเป็นอย่างไร เพื่อนคนไหนที่เรา สามารถสนิทด้วยได้อย่างจริงใจ และเพื่อนคนไหนที่เราควรจะสนิทเพียงแค่ผิวเผิน ต้นเดือนพฤศจิกายน พวกเราถูกรุ่นพี่เรียกรวมอีกครั้ง เนื่องด้วยใกล้ถึงวันกิจกรรมสำคัญ อย่างหนึ่งนั่นก็คือวันเด็ก ซึ่งตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว รุ่นน้องปีหนึ่งจะรับผิดชอบ การจัดงานวันเด็กที่หน้าตึกแผนก ในขณะที่รุ่นพี่ปีสอง จะออกไปจัดงานวันเด็ก กันนอกสถานที่ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นตามหมู่บ้านที่ชาวเขาที่ห่างไกล พร้อมกับออกไป สร้างโรงเรียนหรือสร้างสาธารณะประโยชน์อย่างอื่นไปพร้อมๆ กัน อีกสาเหตุสำคัญที่เรียกประชุมในวันนี้ก็เพราะว่าในอาทิตย์หน้า ทางรุ่นพี่ จะให้รุ่นน้องทำการคัดเลือกประธานแผนกของ ปวส. 1 เพื่อให้รับผิดชอบ และทำหน้าที่ดูแลการจัดกิจกรรมวันเด็กไปในตัวด้วยนั้นเอง ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะไม่เคยคิดหวังว่าจะเป็นอะไรกับเขา อีกทั้งตำแหน่งนี้ห้องบ่าย ข. มักจะจองมาเนิ่นนานหลายสมัยแล้วด้วย หลังจากวันนั้นราวๆ สองสามวันไอ้ยุทธซึ่งเป็นหัวหน้าห้องเช้า ข. ก็มาปรึกษากับผมโดยมาบอกว่าตอนนี้ห้องบ่าย ก. และบ่าย ข. จะรวมเสียงกันหนุนให้หัวหน้าห้องบ่าย ข. เป็นประธานคนใหม่ของแผนก เหมือนกับที่เคยๆ ทำกันมาทุกปี ซึ่งถ้าพวกห้องเช้าไม่ทำอะไรกัน ก็คงสู้พวกห้องบ่ายไม่ได้ “ห้องกรูคุยกันแล้ว แล้วก็คุยกับพวกห้อง ก. ด้วยเหมือนกัน สรุปคือ พวกเราสองห้องจนยกมือให้เมิงนะไอ้กาน” คำพูดของไอ้ยุทธทำเอาผมงงไปได้เล็กน้อย เพราะฟังจากที่พูดๆ มาแล้ว ผมว่าไอ้ยุทธเองที่ดูเหมือนจะเป็นตัวตั้งตัวตีในการรวมเสียงครั้งนี้ น่าจะรวมเสียงเพื่อดันให้ตัวเองได้เป็นมากกว่า แต่ทำไมถึงเลือกให้ผมเป็นแทน “แล้วทำไมเลือกกรูวะ” ผมถามออกไปอย่างสงสัยจริงๆ “ก็เพราะเป็นเมิงไง” มันตอบสั้นๆ แค่นั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วก็ค่อยๆ เดินจากไป จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 92 เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียน ผมไปเดินเล่นหาขนมกินที่หน้ามอเหมือนเคย แม้ว่าวันนี้จะไม่มีคนที่เคยอยู่ข้างกายผมเสมอแล้วก็ตามที แต่ที่นี่ก็ยังมีความหมายต่อความทรงจำของผมเสมอ คนเราสามารถเลือกได้ ว่าเราจะจดจำเรื่องราวแบบไหน วันนี้ผมเลือกแล้ว ว่าผมจะจดจำแต่เรื่องดีๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และจะใช้มันเป็นน้ำคอยรดและหล่อเลี้ยงหัวใจของผมดวงนี้ต่อไป วันนั้นผมเดินไปเรื่อยๆ จนสะดุดหูเข้ากับเสียงเพลงที่เปิดออกมาจากร้านเทป ที่เป็นแผงตั้งขายอยู่ตรงเซเว่นหน้ามอ ผมเคยได้ยินเพลงๆ นี้มาก่อน แต่เวอร์ชั่นต้นฉบับไม่ได้สะดุดอารมณ์ของผมได้มากเท่ากับเวอร์ชั่นนี้ ผมจำเสียงอุ่นๆ เสียงนี้ได้ดี เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยร้องเพลง Seasons Change ที่ตรงกับอารมณ์เหงาๆ ของผมมากมายเหลือเกิน ... ธีร์ ไชยเดช ... ผมถามพี่คนขายถึงอัลบั้มที่กำลังเปิดอยู่ เพราะไม่เคยคุ้นสายตาเลยว่านักร้องคนนี้ ออกอัลบั้มตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ผมเองก็ตามๆ งานของค่ายขนมปังนี้อยู่เสมอๆ จะมีช่วงปีที่ผ่านมานี่แหละ ที่ว่างเว้นไปบ้างเพราะผมโดนมรสุมลูกใหญ่พัดผ่าน เข้ามาในชีวิต จนไม่อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่จะสนใจฟังเพลงอะไรเท่าไหร่นัก พี่คนขายยิ้มก่อนจะหยิบซีดีแผ่นหนึ่งหน้าปกสีชมพูยื่นส่งมาให้กับผม ... Bakery Love 3 ... ผมไม่รู้ว่าอัลบั้มนี้ออกมานานแค่ไหนแล้ว แต่รู้สึกว่าเคยเห็นผ่านตามาสักพักใหญ่ๆ แล้วเหมือนกัน แต่ที่ไม่สนใจเพราะคิดว่าเป็นเพลงรวมฮิตธรรมดาทั่วๆ ไป ยิ่งเมื่อพลิกดูรายชื่อเพลงด้านหลังก็ล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่ผมมีแล้วแทบทั้งนั้น “อัลบั้มนี้ไม่ใช่รวมฮิตนะ แต่เป็นเสียงนุ่มๆ ของธีร์ ไชยเดชทั้งชุด” คำบอกของพี่คนขาย ทำเอาผมร้องอ๋อขึ้นมาแทบจะทันที ถึงว่าสิผมถึงไม่เคยรู้มาก่อน เพราะเอาแต่คิดว่ามันเป็นอัลบั้มรวมฮิตนี่เอง สุดท้ายผมก็เลยจ่ายค่าเสียหายไป ก่อนจะหยิบซีดีแผ่นนั้นติดมือกลับมานั่งฟังที่บ้าน พอผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็รีบแกะซีดีแผ่นใหม่ยัดใส่เข้าไปในเครื่องเล่นซีดีทันที เสียงกีต้าร์เพราะๆ นุ่มๆ ที่เลื่อนหลุดออกมาในช่วงอินโทรก่อนเข้าเพลงนั้น ดึงให้ผมได้แต่หลับตาพริ้ม ก่อนจะปล่อยให้บทเพลงปลดปล่อยตัวตนอีกด้านหนึ่ง ที่ผมซ่อนเก็บเอาไว้ภายใต้ใบหน้าสดใสแย้มยิ้มให้แสดงตัวตนของมันออกมา ... เพลงนี้ในเวอร์ชั่นนี้ ไพเราะมากมายเหลือเกิน ... http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=06-12-2007&group=3&gblog=22 มองไปไกลที่ดวงดาวสุดขอบฟ้าไกล... อยากจะไป... ให้ถึงครึ่งทางแสงเธอ ดวงดาราเหมือนไม่มีวันจะพบเจอ อยากให้เธอส่องแสงลงมาพื้นดิน มองจันทราเมื่อเวลามันกลบแสงดาว กลัวทุกคราวเพราะว่าฉันนั้นคือก้อนหิน กลัวดวงดาวไม่ทอแสงลงกระทบดิน และก้อนหินอย่างฉันคงไม่สวยงาม อยากให้ดาวดวงนั้นรู้ว่า เมื่อดาราส่องแสงฉันดูสดใส อยากให้ดาวดวงนั้นเข้าใจ ขาดเธอไปตัวฉันคงหมดสิ้นกัน ไม่รู้ว่าวันนี้ “เจ้าหญิง” ของผมเป็นอย่างไรบ้างที่ฟ้าอีกฟากตรงนั้น มีความสุขดีไหม สบายดีหรือเปล่า พบเจอใครคนใหม่บ้างหรือยัง คิดถึงกันบ้างไหม ได้หันมองขึ้นไปบนผืนฟ้ากว้างเบื้องบนบ้างหรือเปล่า ... ไม่สิ ต้องถามว่าได้หันกลับลงมามองดูก้อนหินก้อนนี้บ้างไหม ... แต่ไม่ว่าเวลาจะเลื่อนผ่านไปนานเพียงใด ก้อนหินก้อนนี้ก็จะยังคงรอคอยแสงสว่างแห่งความหวัง ที่ดวงดาวดวงนี้จะส่งมาให้เสมอนะ ผมถอนลมหายใจออกมาบางๆ กับความรู้สึกที่เลื่อนผ่านเข้ามาเมื่อครู่ ผมเงยหน้ามองขึ้นไปยังผืนฟ้ากว้างเบื้องบนที่ไกลห่างพร้อมรอยยิ้มบางๆ ตัวผมในวันนี้ ก็คงเป็นเหมือนเพลงๆ นี้จริงๆ ... ... ก้อนหินละเมอ ... *************************************** แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 50 08:46:17 จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93 จบ Part14 แค่นี้ก่อนละกันนะครับ ช่วงนี้จะแนวนี้สักเล็กน้อยครับ ไม่อยากข้ามตัดไปเลย เพราะเดี๋ยวจะคิดว่าผมไม่ทำอะไรเลย เอาแต่รอเรียนจบอย่างเดียว แต่ไม่ใช่นะครับ ช่วงเรียนที่เทคโนนี่ผมเป็นเด็กกิจกรรมสุดๆ แล้วมันเป็นช่วงเวลาเรียนที่ผมรู้สึกสนุกกับมันมากที่สุดแล้ว คงเพราะช่วงนั้นผมหยิบจับอะไรก็ค่อนข้างประสบความสำเร็จและทำมันได้ดีไปหมดด้วยมั้ง มันก็เลยกลายเป็นความภูมิใจลึกๆ มองย้อนกลับไปทำให้ผมเชื่อถึงทฤษฎี U Curve บางเหมือนกัน แม้ว่าชีวิตจริงๆ ของผมมันจะเป็นตัว W ซะมากกว่าก็ตามที อิอิ ปล. ทฤษฏี U Curve จะพูดถึงชีวิตที่ค่อยๆ ร่วงลงสู่จุดต่ำสุด ก่อนจะค่อยๆ คลานกลับขึ้นไปเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 08:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านแล้วคิดถึงสมัยเรียนครับ ผมเองก็เรียนช่างเช่นกัน ก้อนหินละเมอเวอร์ชั่นนี้ไพเราะจริงๆครับ จากคุณ : Train~man - [ 6 ธ.ค. 50 09:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ถ่ายทอดได้ดีมากๆเลย เพลงเพราะ รูปสวยด้วย รออ่านอยู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 50 09:47:30 จากคุณ : makisushi - [ 6 ธ.ค. 50 09:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาโพสที่ห้องนี้ครับ...แต่พอดีมีเพื่อนแนะนำมาว่าเรื่องราวของคุณ Mr.Forever ซึ้งดีและส่วนตัวแล้วผมและเพื่อนก็เป็นแฟนเพลงเบเกอรี่ตัวยงเหมือนกัน.... เลยอดใจไว้ไม่ไหวขอโพสแสดงความชื่นชมด้วยคนครับ... ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องราวของคุณ Mr.Forever จะทำให้ผมนึกถึงเวลาเก่าๆในช่วงที่เบเกอรี่กะโดโจกำลังเฟื่องฟู..เหมือนว่ากลับไปเป็นเด็กอีกครั้งยังไงยังงั้น....... ผมอ่านตั้งแต่ตอนหนึ่งจนถึงตอนล่าสุดรวดเดียวจบไม่เบื่อเลยครับ...ตอนนี้กำลังรอคอยตอนต่อไปอยู่นะครับ ยิ่งได้ฟังเพลงประกอบด้วยแล้ว...สุดยอดมากครับ... จากคุณ : เอล มอโร่ - [ 6 ธ.ค. 50 09:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ติดตามอ่านมาตั้งแต่ part 1-14 พูดไม่ออกเลยค่ะ อ่านแล้วบทเพลงของค่าย bakery ก็ลอยเข้ามาอยู่ในความทรงจำ มันเป็นช่วงชีวิตที่เป็นสุขจริงๆค่ะ เราน่าจะรุ่นเดียวกันหรือไม่ก็อาจจะแก่กว่า 1-2 ปี "ไม่ว่านานซักเพียงไหน ยาวนานซักเพียงไหน จะยาวนานเท่าไรยังคงเก็บเธอไว้ จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ" คุณทำให้ความทรงจำของฉันที่เลือนหายไปกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ขอบคุณค่ะ Mr. Forever จากคุณ : แด่...ความทรงจำในลิ้นชัก (นายประภาคาร) - [ 6 ธ.ค. 50 10:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 98 มาตามอ่านเช่นเคยครับ ปล. ชีวิตผมมัน L Curve ครับ จากคุณ : ใส่พริกเม็ดเดียว - [ 6 ธ.ค. 50 11:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ตามอ่านต่อ นึกถึงชีวิตในวัยเรียนเลยแหะ part หลังๆ เนี่ย ไอ้เรามันใช้ชีวิต ปวช. ปวส. เหมือนกัน เด็กกิจกรรมรึป่าวไม่รู้ แต่ก็อยู่ อชท. มีงานอะไรก็แจมไปเรื่อย ชีวิตช่วงนั้น หนุหหนานเหลือหลาย เพราะในห้องผู้ชาย 41 ผู้หญิง 4 จริงๆผู้หญิง 5 แต่ไอ้เรามันทะโมนเกิน เลยโดยเหมารวมเป็นผู้ชายไป ชีวิตสมัยเด็กช่างนี้มันช่างน่าอภิรมย์เสียจริง ว่างๆ ต้องแวะกลับไปเยี่ยมเทคนิคบ้างแล้ว จากคุณ : ฮัตเซปซัต - [ 6 ธ.ค. 50 11:37:55 ]

ความคิดเห็นที่ 100 อ่านรวดเดียวเลยค่ะ เพิ่งได้อ่านวันนี้เอง... อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ... ทำให้นึกถึงเรื่องราวตอนเรียนอยู่เหมือนกัน... ตอนนั้น มีคนให้แผ่น ซีดี ของคุณบอยด์ อัลบั้มแรก มาฟัง... ผ่านไปอาทิตย์นึง เค้าก็มาบอกว่า ที่ให้อัลบั้มนั้นมา เพราะมีแต่เพลงรัก แล้วเค้าก็บอกรัก... ...ถึงตอนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว นึกถึงช่วงเวลานั้นทีไร ก็ยังซึ้งใจ มีความสุขทุกครั้งเลยค่ะ... ขอบคุณ Mr.Forever นะคะ ที่ทำให้รู้สึกถึงความสุขในช่วงนั้น... ชื่อ Mr.Forever นี่มาจากเรื่องที่คุณเล่ารึเปล่าคะ? ป.ล.... เราเกิดวันเดียวกับเอฟล่ะ... แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 50 11:44:43 จากคุณ : Aladdin's girl - [ 6 ธ.ค. 50 11:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 101 รีบมาตอบก่อน เดี๋ยวพลาดความเห็นที่ 101 ตื้อรักนายกระจอก (ชื่อละครญี่ปุ่นสมัยก่อน ที่ผมเคยนั่งดูกับเอฟและฟ้า เพราะสองคนนี้ชอบเรื่องนี้มาก  หรือว่าดูแล้วจะคิดถึงผมหว่า เพราะเรื่องนี้นางเอกสวยเป็นเจ้าหญิงเลย ส่วนพระเอกหน้าตายังกะกรรมกรก่อสร้าง งือๆๆๆ) อ่านแล้วเบื่อๆ กันไหมครับ กับประสบการณ์การเรียนของผมสมัยนั้น ไม่กล้าเขียนเยอะ ทั้งๆ ที่มันมีอะไรให้เขียนเยอะมาก เพราะกลัวคนอ่านจะรู้สึกว่ามันยืดไป ก็เลยพยายามตัดๆ ไป  จริงๆ ช่วงรับน้องนี่สนุกมาก เพราะปีนั้นไม่มีประกาศห้ามรับน้องใหม่  ทุกคณะเลยมาแจมกันสนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นหน้าโรงอาหาร หรือในสนามบอล สนามบาสตอนเย็น ได้ไปเต้นท่าประหลาดๆ โชว์สาวๆ ได้ไปโชว์ บึ๊กก่อสร้าง อะๆ อย่าคิดมาก บึ๊กก่อสร้างคือการกำมือซ้ายแน่นๆ แล้วทุบเข้ากับอกด้านซ้ายอย่างสุดแรงเกิด จนเกิดเป็นเสียงดัง "บึ๊ก"  ซึ่งจะใช้แทนการตบมือ  เอาไว้ข่มแผนกที่คนน้อยจนไม่จำเป็นต้องร้องเพลงกลบ  บ้าพลังดีมะ  ช่วงนั้นบึ๊ก จนอกม่วงไปหมด แต่มันก็สะใจดี เสียงมันดังแล้วฟังดูมีพลังมาก  ยิ่งตอนรุ่นน้อง 120 กว่าชีวิตบึกก่อสร้างพร้อมกันนะคุณเอ้ย ทุกคณะเงียบกันหมด  (โม้ซะ) ส่วนรับน้องแบบวิตถาร แก้ผ้าแก้ผ่อนนี่ก็มีครับ แต่คงไม่ขอเล่า มันจะรุนแรงหลุดโทนเรื่องไป  แฮ่...  (วัดยศ แตกแรงอะไรเทือกนั้น) ช่วงหลังๆ เห็นข่าวเกี่ยวกับนักเรียนช่างมักจะเป็นเรื่องตีกัน ไม่ก็รับน้องโหด ก็เลยอยากเขียนให้อ่านว่าในอีกแง่มุมหนึ่ง มันก็มีอะไรดีๆ แฝงอยู่ในนั้นเหมือนกัน ขึ้นอยู่กับคนที่เป็น "รุ่นพี่" จะดูแล "รุ่นน้อง" ของพวกเขาอย่างไร  อีกอย่างเชียงใหม่มันไม่รุนแรงเหมือนกรุงเทพด้วยมั้ง ก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องนี้เท่าไหร่นัก ว่าแล้วก็มาตอบกระทู้ดีกว่าเนอะ Train~man - สวัสดีครับ ชีวิตสมัยเรียนมันสนุกดีเนอะ  ส่วนเพลงก้อนหินละเมอเวอร์ชั่นนี้เป็นเวอร์ชั่นโปรดผมเลยครับ makisushi - ขอบคุณมากครับ มาโพสแล้วนะ อย่าลืมตามอ่านกันล่ะ ^^ เอล มอโร่ - ขอบคุณที่แวะเข้ามา แล้วก็ขอบคุณเพื่อนคนนั้นที่ช่วยแนะนำด้วยครับ  เดี๋ยวหลังๆ จะมีเพลงจากโดโจ้มาให้ฟังในนี้แน่นอนครับ ^^ นายประภาคาร - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ แล้วก็ดีใจที่ช่วยให้ได้ย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ นะครับ ^^ ใส่พริกเม็ดเดียว - อย่ากังวลไปครับ L Curve มันสำหรับคนตายเท่านั้นท่องไว้ๆ  เรายังมีชีวิตอยู่ สักวันมันต้องมีเส้นทางที่พาให้เราโค้งกลับไปด้านบนอีกแน่นอนครับผม ฮัตเซปซัต - อะเจอเด็กช่างอีกคนแล้ว  ชีวิตช่วงนั้นมันมีอะไรให้จดจำเยอะเนอะ ยิ่งถ้าเป็นเด็กกิจกรรมทำนู้นทำนี่ด้วยแล้วละก็ ยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่เวลาได้ย้อนกลับไปคิดถึง  บางทีผมยังคิดเลยนะ ว่าอยากหลับตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองกลับไปเป็นเด็กปวส.1 อีกครั้ง  มันสนุกสุดๆ แล้วจริงๆ Aladdin's girl - ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ  แล้วก็ใช่แล้วครับ ชื่อผมมีที่มาจากคำๆ นั้นที่เธอชอบมากที่สุดนั่นเอง  ลองเข้าไปอ่านที่มาเต็มๆ จากใน Blog ของผมได้ครับ ^^ ถ้าคนอ่านเยอะๆ เดี๋ยวอาจจะใจดีโพสอีกตอนนะ หุๆๆๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 12:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ตามมาอ่านอย่างต่อเนื่อง เนื่องจาก part นี้ อยู่ในอารมณ์แบบสบายๆ อ่านเรื่องราว ก็เลยขอ comment ยาวๆหน่อยล่ะกัน เอิ๊กๆ เอาไงดีหว่า...ห้ามเอ่ยชื่อสถาบันการศึกษาใช่ป๊ะครับ งั้นขอเป็นหลังไมค์ก็แล้วกัน เพิ่งจะเคยได้ฟังเวอร์ชั่นนี้เหมือนกัน เพลงนี้เป็นเพลงที่เพราะสุดๆอยู่แล้ว ซึ่งเวอร์ชั่นนี้ก็เหมือนกัน เพราะจริงๆครับ ชอบๆๆ .. วันนี้ฟ้าใสและสวยมากนะครับ ...อ่านแล้ว รู้สึกดี อยากอ่านวันละ 3-4 part เลยแฮะ เอิ๊กๆ จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 6 ธ.ค. 50 12:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 103 จะเข้ามาบอกว่า Part นี้ทำให้มุมมองการรับน้องดีขึ้นเยอะเลยค่ะ (เพราะจากที่เห็นตามข่าวแต่ละที่...เฮ้อ...) จากคุณ : Kaffee mania - [ 6 ธ.ค. 50 12:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ชอบเพลงก้อนหินละเมอมากเลยค่ะ ไม่ว่าจะเวอร์ชั่นไหนก็เพราะ   แต่ความหมายเพลง . . . เศร้า จากคุณ : หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - [ 6 ธ.ค. 50 12:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ตอนเรียนศิลปกรรม...รับน้องโหด มัน เคล้าน้ำตา แต่ฮามากๆ... อ่านแล้วนึกถึงตอนสมัยเรียนขึ้นมาอีกครั้ง...ความทรงจำสีจางๆ* จะบอกว่า...เพลงก้อนหินละเมอ...เป็นอีกเพลงที่คุณแม่เราชอบมาก แม่เราก็เป็นสาวกเบเกอรี่เหมือนกันนะคะ ^_______________^ จากคุณ : : : padnote : : - [ 6 ธ.ค. 50 13:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ก้อนหินละเมอ ... หนึ่งในเพลงสุดโปรดเลยค่ะ จากคุณ : Pat :o) - [ 6 ธ.ค. 50 13:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ตามมาอ่านต่อ......... เอากระทู้นี้ให้เพื่อนหลายคนอ่าน ติดกันงอมแงม มีคนนึงดันบอกว่ารู้จัก คุณ forever เรียน u เดียวกะคุณที่เมลเบิร์นเลย เป็นหมอฟัน แต่ไปเรียน IT อ่ะ .............. จากคุณ : บางอ้อ - [ 6 ธ.ค. 50 13:44:06 ]

ความคิดเห็นที่ 108 มาลงชื่อว่ายังตามอยู่ครับ จากคุณ : Umiki - [ 6 ธ.ค. 50 13:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ม่วนแต้ๆ จากคุณ : jomyutstudio - [ 6 ธ.ค. 50 14:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 110 หน่วยต่อสู้อากาศยาน - พูดเรื่องสถาบันได้จ้า ขอแค่อย่าอ้างอิงถึงที่เรียนของเอฟกับฟ้าก็พอแล้ว เพราะผมไม่อยากให้มันเป็นเรื่องเป็นราวอะไรนัก ส่วนผมเองเปิดเผยตัวตนได้ครับ เพราะมีตัวตนอยู่จริงๆ Kaffee mania - คงเพราะผมมีประสบการณ์ที่ดีจากการรับน้องอะครับ ก็เลยสื่อออกมาแบบนี้ แต่ก็เชื่อว่าคงมีหลายคนที่มีประสบการณ์ไม่ดีกับตรงนี้เท่าไหร่ ยังไงก็ไม่อยากให้เหมารวมว่ามันไม่ดีไปซะหมด เพราะสุดท้ายมันขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมการรับน้องของสถาบันนั้นๆ ด้วย ว่าเขาปลูกฝังกันมาอย่างไร ที่เทคโนพายัพ เรารับน้องกันแบบพี่รับน้องจริงๆ ครับ ไม่ใช่รับน้องเพื่อล้างแค้นเอาคืนจากที่ตัวเองเคยโดนรับมาแบบที่เป็นข่าวในปัจจุบัน หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท - เพลงนี้เพราะดีเนอะ ชอบเวอร์ชั่นนี้เพราะเสียงเกากีต้าร์ตอนเริ่มเพลงนี่แหละครับ ทำเอาเคลิ้มไปได้เลยทีเดียว  ฮ่า : : padnote : : - รับน้องศิลปากรนี่เหมือนๆ ในหนังเรื่อง O-Negative หรือเปล่าอะครับ ท่าจะหนุกดีเนอะ ^^ Pat :o) - เพลงนี้ท่าทางจะถูกใจหลายๆ คนเลยนะเนี่ย อย่างว่าเนอะ เพลงมันซึ้งจริงๆ บางอ้อ - คนไหนหนอ พอดีผมมาที่นี่เรียนหลายที่เหลือเกินอะครับ หุๆๆๆ  เรียนภาษาที่โรงเรียนสอนภาษาของ RMIT แต่ไปเรียนป.ตรีที่ Swinburne Uni  แต่เรียนได้สองเทอมก็ย้ายไปเรียนที่ Monash ต่อ ก่อนจะไปปิดท้ายล่าสุดป.โทที่ RMIT แต่ผมเรียน Civil Engineering นะครับ ไม่ได้เรียน IT อ่ะ Umiki  - ขอบคุณที่ยังตามอ่านครับผม jomyutstudio - ขอบคุณจ๊าดนักคับผม จากคุณ : Mr. Forever - [ 6 ธ.ค. 50 15:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 111 พอดีไปราชการ ตจว มาซะหลายวัน เห็นกระทู้นี้ตั้งแต่ยังไม่กลับมาแล้ว ลองเปิดอ่านไปแล้ว 2-3 ตอน ตอนนั้นนึกในใจว่ายังไม่มีเวลาอ่าน ไม่เป็นไร ท่าจะยาว เอาไว้กลับกรุงเทพคงจบแล้ว รออ่านทีเดียวเลยละกัน จนวันนี้ที่กลับมาถึงกรุงเทพแล้ว เปิดกระทู้มาอีกครั้งก็พบว่ายังไม่จบ แต่ไม่เป็นไร อยากอ่านแล้วล่ะ ก็เลยนั่งอ่านเมื่อเช้านี้รวดเดียวจบ อ่านไปบางช่วงก็น้ำตาซึมไป จะบอกว่าโตมากับเบเกอรี่เหมือนกันค่ะ ฟังเพลงแรกตอน ม.1 แล้วก็ตกหลุมรักไปเลย ตอนนี้จบมาแล้วจะ 3 ปี ก็ยังฟังอยู่ เพลงเบเกอรี่มันมากกว่าเพลงเพลงนึงที่ฟังแล้วจบไป แต่ละเพลงจะมีภาพอดีตของเราวนเวียนอยู่ในนั้นเสมอ อ่านกระทู้นี้แล้วทำให้รู้ว่าเราไม่ได้เป็นแบบนี้ไปคนเดียวซะหน่อย รออ่านตอนต่อไปนะคะ   จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 6 ธ.ค. 50 15:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ขอปลดโหมด Read Only มาให้กำลังใจน้า Mr. Forever ด้วยคนครับ... อยากอ่านต่อแล้วคร้าบบบบ อิจฉาจัง น้าเป็นคนที่จิตใจดีและมีความรักที่สวยงาม... มากครับ (ขออนุญาตเรียกน้าตามธรรมเนียมห้องกล้องนะครับ) จากคุณ : bank2u - [ 6 ธ.ค. 50 16:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ขอบคุณมากๆ ครับ (ปกติ Read only) อ่านแล้วนึกถึงอดีตเก่าๆ ที่เกิดจากร้านขนมปังร้านนี้ ตราบจนรักสุดท้ายของผม @ คนนี้ขอหอม >>> จุดเริ่มต้นของความผูกพันกับผู้หญิงคนหนึ่ง @ คอนเสิร์ตอำลา POP >>> ช่วงเวลาที่ทำให้เรามาเป็นแฟนกัน @ เหมือนเคย >>> เสียงตามสายทางไกลเมื่ออยู่ไกลกัน (น้ำตาซึมทุกที) @ สุดท้าย... ร้อนหรือหนาวเท่าไหร่ ทุกข์หรือสุขแค่ไหน อยากบอกไว้ " ฉันจะรักษามันอย่างดี " เพลงประกอบ Presentation ในงานแต่งงาน เดี๋ยวอาทิตย์จะกลับไปค้นเทปเก่าๆ มาฟังดู จากคุณ : yadamont (Yadamont) - [ 6 ธ.ค. 50 16:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 114 โอ๊ย ชอบpartนี้จัง ความทรงจำที่ดีมากๆ(เท่าที่พอจะมีเหลืออยู่) ก็คือช่วงเรียนมหาวิทยาลัยนี่ล่ะค่ะ เพื่อน...เรียน....กิจกรรม เพราะช่วงเรียนมัธยมไม่เคยมีช่วงเวลาแห่งความทรงจำแบบคุณ Mr. Foreverเลยค่ะ (ตอนนั้นยังเป็นลิงเป็นค่างอยู่จนถึงม.6เลย มีแต่เพื่อน เรียน และดนตรี) สำหรับคนที่มีความรู้สึกทางลบกับการรับน้อง ขอยืนยันอีกหนึ่งเสียงค่ะว่าการรับน้องที่ดีและถูกต้องมีอยู่จริงๆ ตัวเองก็เคยอยู่ในสถาบันที่ได้ชื่อรับน้องเถื่อนที่สุดในประเทศ(อันนี้คนอื่นเค้ามองกันน่ะค่ะ) ซึ่งปัจจุบันการรับน้องได้ถูกตีความผิดๆตามความคึกคะนองของรุ่นพี่ที่ยังขาดความรับผิดต่อตัวเองและสังคม ตอนที่จะต้องมาเป็นคนจัดรับน้องเองนี่แหละค่ะ ถึงรู้ว่ากฎระเบียบเงื่อนไขต่างๆที่ถูกตั้งขึ้นตอนรับน้องจะต้องมีเหตุผลที่สามารถอธิบายได้ว่า การให้น้องทำแบบนี้ๆๆแล้วจะได้อะไร คือทุกกฎทุกเกม ต้องเป็นไปตามเหตุผล ไม่ได้สักแต่จะว๊าก หรือดีแต่จะให้น้องทำอะไรทรมานๆ ทุกวันนี้ยังขอบคุณการรับน้องอยู่เสมอค่ะ ที่ทำให้เราได้อะไรมากกว่าที่คิด ปล. โทดทีค่ะที่เม้นท์ยาวไปหน่อย partนี้เปิดลิ้นชักความทรงจำได้มากมายจริงๆ จากคุณ : SmallLittleTrifle - [ 6 ธ.ค. 50 19:55:55 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ทุกวันนี้ยังขอบคุณการรับน้องอยู่เสมอค่ะ ที่ทำให้เราได้อะไรมากกว่าที่คิด ^ ^ เห็นด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : cheekyGirL - [ 6 ธ.ค. 50 20:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ยังคงตามอ่านอยู่นะครับ .. จากคุณ : nologo - [ 6 ธ.ค. 50 20:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ค่อยยังชั่วหน่อย..มีเบรคด้วยเรื่องเรียน..ไม่งั้นจิตคงตกกว่านี้ เพราะน้ำตาช่วยล้างสิ่งระเคืองตา  ระเคืองใจ เราจึงต้องร้องไห้.. จากคุณ : Piglet_p - [ 6 ธ.ค. 50 21:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 118 แวะมาทักทายอีกรอบครับ... แหม... พูดถึงสาวยิ้มหวาน... เห็นคุณเอารูป "สาวยิ้มหวาน" คนนั้นไปแปะในกระทู้หนังเรื่องใหม่ของ GTH ที่เฉลิมไทยด้วยนิครับ... 555+ จากคุณ : patyawi - [ 6 ธ.ค. 50 21:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 119 เรื่องราวสนุกมากเลยนะเนี่ย เหมือนอ่านนิยายเลย อ่านแล้ววางไม่ลงค่ะ รวดเดียวจบเลยค่ะ (แบบว่าว่างน่ะค่ะ) อนาคตจะมีใครเอาไปสร้างหนังไหมเนี่ย ภาพบรรยากาศในหนังคงสวย มากเลยนะเนี่ย รออ่านอย่างใจจดจ่อนะคะ จากคุณ : แม่เราทำกับข้าวอร่อยที่ซู๊ด - [ 6 ธ.ค. 50 22:23:23 A:117.47.9.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 120 when i'm feeling .. blue - ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านครับ ดีใจที่มีส่วนทำให้นึกถึงวันเวลาดีๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตครับ ^^ bank2u - ขอบคุณคราบ ไม่ค่อยได้ไปโพสในห้องหนอนเลยช่วงนี้ yadamont  - อดีตกับปัจจุบันมันก็มีความหมายกับเราในคนละส่วนเนอะ ถ้าแยกได้มันก็ไม่มีปัญหาอะไร ยินดีกับความรักขอบคุณด้วยครับ SmallLittleTrifle - ตอนปีที่ผมโดนรับน้องนี่มันสนุกมากๆ เลยอะครับ เหนื่อยนะแต่สนุก เป็นความทรงจำช่วงหนึ่งที่มีความหมายมากๆ เลยในช่วงชีวิตของผม cheekyGirL - เพื่อนผมหลายคนที่ทำงานที่ไทยจะเห็นผลประโยชน์ของการรับน้องชัดมากครับ เพราะอยู่วงการก่อสร้างเหมือนกัน มันก็เลยหนีกันไม่พ้น เจอกันบ่อยๆ บางคนจบปวส.แล้วก็ทำงานต่อเป็นอบต. บ้าง อบจ. บ้าง  บางทีเขียนแบบเสร็จก็ให้พี่ๆ น้องๆ ที่เป็นวิศวะมาช่วยตรวจแบบแก้แบบกันไป เซ็นต์แบบให้ไม่คิดเงิน ขอแค่เหล้า 1 อ้วก (หนักกว่า 1 เมา) ฮ่า nologo - ขอบคุณมากครับ Piglet_p - เอาไปเบรคให้หายจิตตกชั่วคราวครับ วันนี้มีแถมตอนหนึ่งด้วยล่ะ  ฮ่า... patyawi - อิอิ บอกแล้วว่าชอบสาวยิ้มหวาน แต่ยิ้มน้องนาถนี่ไม่เหมือนยิ้มของเธอคนนั้นหรอกนะครับ แต่เคยไหมที่เราเจอใครสักคน ทั้งๆ ที่หน้าตาก็ไม่เหมือนกัน แต่มีอะไรบางอย่างคล้ายๆ กันจนทำให้เรานึกถึงขึ้นมา  อันนี้ก็กรณีเดียวกันอะครับ คงเพราะบุคลิก รอยยิ้ม และอะไรบางอย่างมั้งเลยทำให้รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา  กลายเป็นป๋าดันไปเลย หุๆๆ แม่เราทำกับข้าวอร่อยที่ซู๊ด - ดีใจครับที่เรื่องของผมอ่านแล้วไม่น่าเบื่อ ตอนโพสแรกๆ ก็กลัวว่าจะไม่มีใครอ่าน เพราะมันอาจจะไม่ค่อยน่าสนใจ แต่พอเห็นว่ามีคนอ่านก็มีกำลังใจมากขึ้นครับ   วันนี้หลายคนคงเตรียมตัวไปเขาใหญ่กันแล้ว  อย่างน้อยพี่บอย โกสิยพงษ์ก็ไปเตรียมตัวที่เขาใหญ่แล้ว (อ้างอิงจากกระทู้เรื่องนี้ที่ผมโพสในบอร์ด Loveis ) วันนี้เลยขอโพสแบบ1 ตอนแถม ตอนพ่วงอีก 1 ตอน (ยังกะขายเบียร์ หุๆๆ)  ก็แล้วกันนะครับ จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 08:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 121 Part 15: You are my everything ... everything. บทเพลง: ลมหายใจ – You are my everything ศิลปิน: ธีร์ ไชยเดช อัลบั้ม: Bakery Love 3 ในที่สุดวันที่นัดประชุมเพื่อโหวตคะแนนเลือกประธานแผนกคนใหม่ก็มาถึง วันนั้นรุ่นพี่ให้พวกเราไปนั่งเรียงหน้ากระดานกันบนแสตนเชียร์ข้างๆ สนามบาส จากนั้นก็ให้ตัวแทนของแต่ละห้องออกมายืนด้านหน้าพร้อมกับเริ่มการนับคะแนน อาจจะเป็นเพราะความได้เปรียบที่ห้องเช้าทั้งสองห้องมีเรียนมาตั้งแต่เช้า ทำให้ในช่วงที่โหวตคะแนนนั้น ทุกคนมากันพร้อมหน้า โดยไม่มีใครโดดเลย แม้แต่เพียงคนเดียว ดังนั้นคะแนนที่ผมได้ในวันนั้นก็คือ 64 คะแนนเต็ม (ห้อง เช้า ข. มี 33 คน) เรียกเสียงเชียร์ดังก้องขึ้นมาทั้งจากพวกเราห้องเช้า และรุ่นพี่ห้องเช้าได้อย่างง่ายดาย ผมใจหายเล็กน้อยด้วยสภาพอารมณ์ที่บอกไม่ถูก ยิ่งเมื่อถึงตอนที่นับคะแนนเสียง ของคนที่ยกมือให้กับตัวแทนห้องบ่าย ข. ที่นับแล้วกลับได้เพียงแค่ 52 คะแนนเท่านั้น ส่วนหนึ่งเพราะมีบางคนของห้องบ่ายไม่ได้มาเข้าร่วมประชุม ซึ่งรุ่นพี่ห้องบ่ายบางคน ถึงกับออกอาการงง ขอให้นับใหม่เป็นรอบที่สอง ซึ่งผลก็เท่าเดิม สรุปวันนั้นผมที่เป็นตัวแทนของห้องเช้าทั้งสองห้อง ก็ชนะการนับคะแนนอย่างขาดลอย ได้เป็นประธานแผนกคนใหม่นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมในเวลานั้นรู้สึกดีใจมาก ส่วนหนึ่งก็คงเป็นความรู้สึกปลื้มใจ ที่เพื่อนห้องเช้าทุกคนเชื่อมั่นในตัวผม และยอมยกมือให้ แถมยังมาเข้าประชุมโดยไม่มีใครโดดเลยแม้แต่เพียงคนเดียว เพราะกังวลกันว่าหากหายไปและมาไม่ครบ คะแนนที่ได้อาจจะไม่มากเท่าห้องบ่าย ซึ่งเมื่อนับตามรายชื่อแล้ว ห้องบ่ายทั้งสองห้องมีจำนวนนักเรียนมากกว่าเล็กน้อย แต่เมื่อทุกคนมาครบ และเราเป็นฝ่ายที่เตรียมการพร้อมกว่าห้องบ่ายที่อาจจะประมาท ก็เลยส่งผลให้คะแนนชนะแบบลอยลำ ไม่มีข้อครหาแต่อย่างใด ความดีใจผ่านมาพร้อมๆ กับความหนักใจเล็กน้อย เนื่องด้วยภาระหน้าที่ ในการจัดงานวันเด็กไม่ใช่เรื่องที่ง่ายอย่างที่คิด ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะในช่วงปีนั้น เป็นช่วงฟองสบู่เมืองไทยแตกพอดี ทำให้พวกเราต้องเตรียมการกันอย่างรัดกุม กว่าที่รุ่นพี่เคยทำๆ กันมามากพอสมควร (รูปเทคโน วิทยาเขตภาคพายัพครับ จากรูปจะเห็นได้ว่าทำไมเขาถึงเรียกวิทยาเขตนี้ ว่าเทคโนตีนดอย เพราะมันอยู่ติดกับเชิงดอยสุเทพมากๆ นั้นเอง  รูปนี้รุ่นน้องถ่ายมาครับ ก็เลยยืมมาแปะหน่อย เพื่อให้ได้บรรยากาศ) แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 50 08:57:36 จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 08:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 122 การจัดงานวันเด็กนั้น เราได้รับเงินสนับสนุนจากทางแผนกเป็นจำนวน 5,000 บาท ส่วนที่เหลือนอกเหนือจากนั้น เราต้องหากันเอาเอง ซึ่งวิธีการหาก็คือ การทำกล่องรับบริจาค แล้วไปเดินขอรับบริจาคจากร้านค้าและผู้คนต่างๆ ในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งปกติจะเริ่มออกหากันตั้งแต่ช่วงเดือนธันวาคมเป็นต้นไป แต่เมื่อพิจารณาจาก สภาพคล่องทางการเงินในยุคนั้น ผมตัดสินใจเรียกประชุมพวกเราปี 1 กันทันที บางทีเราอาจจะต้องเริ่มเดินหาเงินสนับสนุนตั้งแต่อาทิตย์นี้เป็นต้นไป เพราะต้องเข้าใจว่าไม่ได้มีเพียงแค่แผนกเราแค่แผนกเดียวเท่านั้น ที่จะต้องไป เดินหาเงินบริจาค แผนกอื่นๆ ก็ต้องทำเหมือนๆ กันกับเรา และถ้าหากว่าเรา ไหวตัวช้า อาจจะได้เงินน้อยกว่าที่ควร เพราะช่วงนั้นคนคงไม่ค่อยมีเงินเหลือมากพอ ที่จะร่วมบริจาคบ่อยๆ สักเท่าไหร่นัก วันนั้นทุกคนเห็นด้วยกับแนวคิดของผม และเราก็เริ่มแบ่งพื้นที่ในการเดินหาทุนบริจาค โดยเอาแผนที่เชียงใหม่มากาง โดยกำหนดเอาตรงข่วงประตูท่าแพเป็นจุดศูนย์กลาง แล้วขีดแบ่งเป็นสี่โซน จากนั้นยกให้เพื่อนๆ ในแต่ละห้องรับผิดชอบหน้าที่กันไป แบบเหมาโซน ห้องใครห้องมัน จากนั้นเราจะทยอยกันออกไปหาเรื่อยๆ ตามช่วงเวลา ที่ว่างจากการเรียนตามสะดวกของห้องใครห้องมัน วันรุ่งขึ้นผมพิมพ์หนังสือขอความร่วมมือในการบริจาค แล้วให้อาจารย์หัวหน้าแผนก ให้เซ็นต์รับรองเอกสาร  และเมื่อทุกอย่างพร้อม เราก็เริ่มทำงานกันทันที ห้องเช้า ก. ของผมรับผิดชอบพื้นที่ตรงโซนฝั่งขวาล่างของตัวเมืองเชียงใหม่ ก่อนจะไล่ยาวออกไปนอกตัวเมืองทางอำเภอหางดง, สันป่าตอง ยาวไปเรื่อยๆ จนถึงจอมทองนู้นเลยล่ะครับ นอกจากนั้นผมยังพิมพ์หนังสือขอความสนับสนุน ส่งไปถึงหน่วยงานราชการต่างๆ ด้วย เพื่อขอรับบริจาค ซึ่งก็ได้รับผลตอบรับค่อนข้างดี หลายหน่วยงานให้เงินสนับสนุนมาค่อนข้างมาก เนื่องจากเรายื่นหนังสือไปเป็นรายแรกๆ เพราะแผนกอื่นยังไม่ทันไหวตัวกันเท่าไหร่นัก ด้วยเหตุนี้ทำให้การชิงจังหวะรุกก่อน ทำให้งบที่เราได้รับสูงกว่าที่คิดมากพอสมควร การเดินขอรับบริจาคนั้นฟังดูเหมือนง่ายแต่ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะต้องเดินกันไกลมากๆ อย่างตอนเดินขอบริจาคที่หางดง เราก็เดินลุยกันตั้งแต่ในตลาด เดินยาวไปเรื่อยๆ ตามถนนจนมองไม่เห็นร้านค้า ถึงค่อยข้ามถนนเดินวกย้อนกลับมาจนเมื่อยขาไปตามๆ กัน บางวันก็ได้มากบางวันก็ได้น้อย ยิ่งโซนไหนที่เราไปช้าหน่อย เพราะพอแผนกอื่น เห็นว่าเราเริ่มเดินกันก็เลยเริ่มออกมาเดินตาม ซึ่งพื้นที่ไหนก็ตามที่มีคนเดินไปแล้ว ก็จะได้รับความร่วมมือน้อยเพราะคงไม่มีใครจะใจดีบริจาคให้ได้อยู่บ่อยๆ ทุกวันๆ หรอก ก่อนนั้นรุ่นพี่และอาจารย์ก็บอกกับพวกเราไว้ก่อนแล้ว ว่าปีนี้เศรษฐกิจไม่ดี ก็ไม่ต้องจัดอะไรให้มันใหญ่โตนัก มีเท่าไหร่ก็จัดไปเท่านั้น อย่าฝืนกำลังตัวเอง แต่พวกเราก็ไม่ยอมแพ้ เพราะอยากจะจัดงานให้ดีที่สุดเท่าที่พวกเราพอที่จะทำได้ เราจึงพยายามอย่างที่สุดที่จะหางบสนับสนุนให้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ และตอนนี้ผลของความพยายามของพวกเราก็ผลิดอกออกผล เราตัดสินใจปิดยอดกันหนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงงานวันเด็ก และเมื่อรวมยอดทั้งหมด ของทั้งสี่ห้อง เราได้เงินสนับสนุนทั้งหมดเกือบสามหมื่นบาท ซึ่งถือว่าสูงมาก เมื่อเทียบกับสภาวะเศรษฐกิจในช่วงนั้น นี่ยังไม่นับรวมของบริจาคที่ไม่ใช่เงิน แต่มาในรูปแบบของสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสมุด หนังสือ ของเล่น อีกมากมายสารพัด จนกองแน่นห้องเก็บของๆ แผนกก่อสร้าง (บรรยากาศสนามฟุตบอลหน้าคณะวิชาช่างโยธา ที่เป็นจุดสำคัญในช่วงรับน้องครับ สมัยผมมันยังไม่หรูหราไฮโซขนาดนี้หรอกครับ) จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 08:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 123 เงินที่ได้มาทุกบาททุกสตางค์ พวกเราต้องทำการจดลงบัญชีอย่างดี ว่ามีการใช้จ่าย แบบไหน อย่างไร เพื่อชี้แจงให้กับทางแผนกรับทราบ โดยที่พวกเราทั้งสี่ห้อง ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ใช้เงินของแผนกในการจัดงานวันเด็กปีนี้แม้แต่บาทเดียว ส่วนการซื้อของมาแจก หรือเป็นของรางวัลในงานวันเด็กนั้นพวกเราจะมีตัวแทน ของแต่ละห้องไปร่วมซื้อของด้วยกันเสมอ เพื่อความโปร่งใสในการใช้เงิน ทุกบาททุกสตางค์ที่พวกเราช่วยกันหามา นอกจากนั้นพ่อของผมเองก็ช่วยสนับสนุนด้วย เพราะคงอยากให้ผลงานชิ้นแรก ของลูกชายออกมาดีไม่น้อยหน้าใคร โดยที่พ่อผมรับเหมาค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับ งานแสดงบนเวทีทุกอย่างของแผนกวิชาช่างก่อสร้าง ไม่ว่าจะเป็นการดึงวงดนตรี พื้นเมืองที่มีชื่อเสียงมาร่วมงาน และยาวไปจนกระทั่งจัดการเรื่องการเช่าเวที ที่ค่อนข้างใหญ่มากๆ ด้วย  ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วพ่อของผมท่านเป็นศิษย์เก่า แผนกวิชาช่างโยธา เป็นรุ่นแรกของแผนกโยธาเทคโนด้วย แต่ปีนี้ท่านสนับสนุนลูกชายเต็มที่ ก็อย่างว่าเนอะลูกของใครๆ ก็รัก ฮ่า... งานวันเด็กของแผนกก่อสร้างปีนั้นค่อนข้างจะใหญ่มากกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านๆ มา ส่วนหนึ่งเพราะเราได้ทุนสนับสนุนมาเยอะมาก และในเมื่อเงินที่ได้มา เราได้มาด้วยเหตุผลว่าเราขอมาใช้เป็นทุนในการจัดงานวันเด็ก ด้วยเหตุนี้ หากจะใช้เพียงแค่บางส่วน แล้วเอาที่เหลือเก็บเข้าแผนกมันก็คงไม่เหมาะนัก ดังนั้นผมจึงปรึกษากับเพื่อนทุกคนที่เราร่วมกันหาเงินก้อนนี้มา แล้วก็ได้ข้อสรุปว่า เราจะใช้เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เราหากันได้มาเพื่อจัดงานนี้ให้ดีที่สุด และยิ่งใหญ่ที่สุด เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าพวกเราสามารถทำงานใหญ่ชิ้นแรกชิ้นนี้ได้ดีมากมายเพียงใด งานวันเด็กในวันนั้นเรามีทุกอย่างที่เด็กอยากจะได้ เรามีของขวัญมากมาย ที่จะใช้แจกเด็กที่มาร่วมงาน เรามีเกมที่ถูกแบ่งออกเป็นซุ้มเยอะแยะหลายต่อหลายซุ้ม ให้เด็กๆ ได้เข้าไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยแบ่งให้แต่ละห้องรับหน้าที่ควบคุมเกม จำนวนสองซุ้มต่อห้อง ซึ่งก็รวมเป็นแปดซุ้ม นอกจากนั้นในช่วงเที่ยง เราก็มีอาหารเที่ยงแจก ให้กับเด็กๆ ที่มาร่วมงานกินกันฟรีๆ มีน้ำอัดลมให้กินฟรี มีไอติมป่าตันให้กินกันฟรีๆ พูดง่ายๆ ว่ามาที่แผนกก่อสร้าง ทุกอย่างฟรีหมด ตั้งแต่เกมส์ชิงรางวัลยันไปถึงของกิน ส่วนบนเวที นอกจากจะมีการแสดงตลกๆ ของพวกเรา สลับกับเกมส์บนเวทีแล้ว เรายังมีการแสดงจากคณะดนตรีของศิลปินล้านนาชื่อดังในเวลานั้น อย่างวิฑูลย์ ใจพรหม อ้ายเก๋า อิต่วม มาช่วยดึงผู้ปกครองให้พาเด็กเข้ามาร่วมงานที่แผนกก่อสร้างอย่างคึกคัก ด้วยเหตุนี้งานวันเด็กในวันนั้นจึงประสบความสำเร็จอย่างสูงมาก แผนกเรา มีเด็กมาร่วมกิจกรรมมากที่สุด และเด็กหลายต่อหลายคนพอมาที่แผนกก่อสร้างแล้ว ก็ไม่ยอมไปไหน คงเพราะหมายตาจักรยานหลายต่อหลายคันที่อยู่บนเวที ที่พวกเราประกาศไปว่าอยากจับฉลากแจกของเมื่อไหร่ก็จะแจกเมื่อนั้น ไม่มีกำหนดเวลา ใครพลาดไม่อยู่ในงานก็อด โดยสลากหมายเลขที่ได้ก็จะให้กับเด็กที่ชนะรางวัล ตอนที่เล่นเกม ไม่ว่าจะตามซุ้ม หรือเกมบนเวที ทำให้เด็กๆ ไม่กล้าลุกไปไหน เพราะกลัวพลาดของรางวัลใหญ่ที่หมายตากันเอาไว้ (หลอกเด็กชัดๆ ฮ่า) ระหว่างนั้นมีอาจารย์ของหลายๆ แผนกเดินมาเยี่ยมชมงานของพวกเรา พร้อมกับเอ่ยชมจนพวกเราถึงกับตัวลอย เพราะเมื่อเทียบกันแผนกอื่นๆ แล้ว งานของพวกเราในวันนั้นเด่นและดึงเด็กได้มากที่สุด จนอาจารย์แผนกก่อสร้าง อดจะยิ้มไม่ได้กับผลงานของลูกศิษย์เบื้องหน้า งานวันเด็กในวันนั้นผ่านไปด้วยดี เราปิดงานกันหลังจากแจกรางวัลทุกอย่างครบหมด ราวๆ บ่ายสี่โมงเย็น แม้จะเหนื่อยมาทั้งวันแต่ใบหน้าของพวกเรากับยังอาบเปื้อน ไปด้วยรอยยิ้มทั่วหน้า ความเหน็ดเหนื่อยที่มีมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เดินหาเงินบริจาค มาจนถึงความเหนื่อยจากการเตรียมงาน และบริหารงานดำเนินงานในวันนี้ ความเหนื่อยเหล่านั้นมันเลือนหายไปหมดเมื่อเห็นรอยยิ้มของเด็กๆ และภาพรวมของงานที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงในวันนี้ ตอนรื้อเต้นท์รื้อเวทีเสร็จเรียบร้อย พวกเราทุกคนก็มาเข้าแถวรวมกัน ก่อนจะร้องเพลงเชียร์ประจำแผนกออกมาจนดังก้องไปทั่วบริเวณ ... วันนี้เราภูมิใจกับผลงานใหญ่ชิ้นแรกของพวกเราจริงๆ ... (บรรยากาศงานวันเด็กปีที่ผมจัดเองครับ โชคดีติดอัลบั้มรูปสมัยนั้นมาที่นี่ด้วย) จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 09:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 124 เย็นวันนั้นหลังจากที่เคลียร์พื้นที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมยังคงมองนิ่ง ไปที่สนามบาสที่ว่างเปล่า แต่ภาพเบื้องหน้าของผมในเวลานี้ มันยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยภาพของความทรงจำแห่งความสุข อันมีผลมาจากความสำเร็จที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ผมอยากให้เอฟและฟ้าได้เห็นถึงความสำเร็จของผมในวันนี้เหลือเกิน แต่ผมก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าส่งรูปของงานในวันนี้ ไปให้กับฟ้าได้ดู ผมคงอัดไปสองชุดส่งไปให้ฟ้า แล้วจากนั้นยัยฟ้า ก็คงจะรู้เอง ว่าควรจะต้องทำอย่างไรต่อไป คืนนั้นพวกเราห้องเช้า ก. ไปฉลองความสำเร็จกันที่ห้องเช่าของเพื่อนในห้อง ที่พวกเรามักจะยึดที่นี่เป็นที่พักผ่อนของพวกเราเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาพักคาบ หลังเลิกเรียน ติวหนังสือ ฉลองวันเกิด หรืออะไรต่อมิอะไร จนเราให้ฉายา ทาวเฮ้าส์หลังนี้ว่าสโมสรนักศึกษาแผนกวิชาช่างก่อสร้างเช้า ก. ^^ คืนนั้นเราฉลองกันอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้มที่ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข จากความสำเร็จที่เราได้รับในวันนั้น สุดท้ายพวกเราก็เลยมีโปรเจคว่า เราทั้งห้องจะไปเที่ยวกันเพื่อฉลองความสำเร็จครั้งนี้ และจุดหมายที่เราจะไป ก็คือดอยอินทนนท์ โดยจะไปกันวันเสาร์ ออกเช้าๆ หน่อยจะได้แวะเที่ยวได้เรื่อยๆ แล้วจากนั้นก็ไปนอนค้างกันบนดอยอินทนนท์กันคืนหนึ่ง วันจันทร์เราไปเรียนกันตามปกติ วันนั้นผมทำบัญชีแสดงรายรับรายจ่ายทั้งหมด ที่ใช้ไปในงานวันเด็ก ก่อนจะคืนเงิน 5,000 บาทที่ได้รับมาจากทางแผนก คืนกลับให้กับแผนกทุกบาททุกสตางค์ จากนั้นก็จะมีการแต่งบอร์ดหน้าคณะ เพื่อแสดงผลงานวันเด็กที่ผ่านมาของพวกเราให้ทุกคนได้เห็น วันนั้นผมยังจำได้ดีถึงคำชมเชยของอาจารย์ในแผนกทุกคน ที่มายืนพูดคุย ด้วยใบหน้าแย้มยิ้มกับผลงานของพวกเราระหว่างที่เราจัดบอร์ดกัน ผมในวันนั้นไม่รู้หรอกว่าอาจารย์ในคณะพูดถึงผมและพวกเราอย่างไร แต่ที่รู้ๆ ก็คือพวกเราภูมิใจในผมงานของพวกเรามาก มารู้ทีหลังบ้างเล็กน้อยจากอาจารย์นอกแผนกบางท่าน ที่บังเอิญเพื่อนคนหนึ่ง ผ่านไปได้ยินตำหนิว่าพวกเราจัดงานเกินตัว แทนที่จะแบ่งเงินส่วนหนึ่งเข้าแผนก จะได้เอาไปทำอย่างอื่นได้ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเชื่อว่า พวกเรารู้ตัวดีว่าเราทำอะไรกันอยู่ ที่สำคัญเงินนั้นเราได้มาจากผู้บริจาค เพราะวัตถุประสงค์จะให้เราเอาไปจัดงานวันเด็กให้เด็กๆ ไม่ใช่ให้พวกเรา เอาเงินบางส่วนเก็บเข้าแผนกอย่างที่อาจารย์ท่านนั้นคิดว่าเราควรจะทำ ถึงวันนี้ผมก็ยังเชื่อมั่นว่าสิ่งที่พวกเราทำนั้นถูกต้องและไม่เคยรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย เย็นวันนั้นหลังจากที่เสร็จจากเรียนปฏิบัติงานก่อสร้าง ผมเอารถกระบะของที่บ้าน มาใช้ขนของบางส่วนที่ยังคั่งค้างไม่ได้เอาไปคืนอย่างพวกเต้นท์และเสื่อ ที่ยืมมาจากวัดเจ็ดยอด รวมถึงของเล็กๆ น้อยๆ บางส่วน ซึ่งเมื่อจัดการเสร็จ พวกเราก็ชวนกันไปเที่ยวบนดอยสุเทพกัน เพื่อไปไหว้ครูบาฯ เพราะผมก็พึ่งรู้ ว่ามีเพื่อนของผมบางคนมันบนกับครูบาเอาไว้ ให้งานในวันนั้นประสบความสำเร็จ ลุล่วงไปได้ด้วยดี เพราะสำหรับเราเด็กเทคโนตีนดอย เรานับถือครูบาฯ กันทุกคน เย็นวันนั้นจึงกลายเป็นทริปย่อยของพวกเรา ผมที่ติดกล้องถ่ายรูปมาด้วย ก็เลยได้ใช้กล้องนั้นบันทึกภาพเวลาแห่งความทรงจำเหล่านั้นไปพร้อมๆ กัน และเหตุการณ์ในวันนั้นก็ถือเป็นอีกหนึ่งความประทับใจของผม ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที ที่หยิบรูปเหล่านี้มาดู ผมก็จะอมยิ้มไปกับเรื่องราวต่างๆ ในวันนั้นได้อยู่เสมอ จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 09:04:22 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ปลายอาทิตย์นั้นพวกเราทั้งห้องไปเที่ยวดอยอินทนนท์ด้วยกัน แต่กว่าจะรวมพลครบ และออกเดินทางได้ก็ราวๆ เก้าโมงเช้าของวันเสาร์ที่ 16 มกราคม 2541 วันนั้นเป็นทริปแห่งความทรงจำที่ดีมากที่สุดทริปหนึ่งสำหรับผมเลยทีเดียว   เราไปพักค้างคืนกันที่ลานหน้าน้ำตกห้วยทรายเหลือง เพราะเพื่อนคนหนึ่งในห้อง รู้จักกับเจ้าหน้าที่อุทยาน เส้นทางเข้าน้ำตกแห่งนี้ในสมัยนั้นค่อนข้างลำบาก เพราะไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวยอดฮิตเท่าไหร่นัก แต่พวกเราก็ขับเข้าไปกันจนถึง ซึ่งกว่าจะถึงก็ราวๆ เกือบบ่ายสามโมงเย็นแล้ว ลานกว้างหน้าน้ำตก ถูกพวกเราที่เป็นนักท่องเที่ยวเพียงกลุ่มเดียวของที่นี่จับจอง และใช้เป็นที่กางเต้นท์ วันนั้นเราได้คุยกับพี่เจ้าหน้าที่ซึ่งก็เป็นกันเองกับพวกเรามาก คงเพราะไม่ค่อยบ่อยนัก ที่จะมีนักท่องเที่ยวมาพักค้างคืนกันมากมายขนาดนี้ หลังจากที่กางเต็นท์กันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ขับรถขึ้นไปเที่ยวกันที่พระธาตุด้านบน จากนั้นก็กลับลงมาทำอาหารกันอย่างสนุกสนาน อาหารที่ทำก็ง่ายๆ ไม่ยุ่งยากอะไรมากนัก เพราะเราไม่ค่อยเครียดกันมากอยู่แล้ว ระหว่างนั้นก็ชวนพี่ๆ เจ้าหน้าที่มาร่วมวงด้วยกัน พี่เขาก็เอาอาหารของเขามากินด้วยกันกับเรา พอทานอาหารเสร็จพี่เขาคงติดลม บวกกับสายลมหนาวบนยอดดอยอินทนนท์ที่เริ่มโหดมากขึ้นเรื่อยๆ “หาอะไรอุ่นๆ กินกันดีกว่ามั้ยไอ้น้อง รับรองว่าอุ่นกว่าเหล้าแดงที่น้องๆ เอามากันแน่ๆ” เสียงเอ่ยชวนพร้อมใบหน้ากรุ่มกริ่มนั้นทำให้พวกเราทราบดีว่าพี่เขาหมายถึงอะไร คนเหนือจะเรียกเหล้าที่มียี่ห้ออย่างพวกแม่โขงอะไรพวกนี้ว่า “เหล้าแดง” คงเพราะสีของมัน ออกแดงๆ เล็กน้อย จากนั้นพี่เขาก็หายไปพร้อมกับอนุญาตให้พวกเราจุดกองไฟคลายหนาว กันได้ แต่ให้ดูแลดีๆ สักพักพี่เขาก็กลับมาพร้อมกับแกลอนสีขาวขนาดย่อมๆ ใบหนึ่ง ด้านในนั้นบรรจุของเหลว สีใสแจ๋วไว้ด้านไหน จากนั้นจึงเทของเหลวนั้นใส่แก้วใบหนึ่ง ยื่นส่งมาให้กับผม “อะลองดู รับรองจะอุ่นซึ้งไปถึงหัวใจ” เสียงนั้นเอ่ยออกมามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ผมรับแก้วนั้นขึ้นมาจิบๆ ซึ่งเพียงแค่จิบๆ ก็รู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว “เฮ้ย... ของดีไม่ได้มีไว้ให้จิบ หมดๆ” เมื่อพี่เขาว่ามาอย่างนั้น ผมก็ขัดศรัทธาไม่ได้ ผมยกแก้วนั้นขึ้น ก่อนจะส่งผ่านของเหลวในนั้นให้เลื่อนหายไปในลำคอจนหมดสิ้น พร้อมๆ กับความรู้สึกร้อนวาบที่ซึมผ่านเข้ามาในทุกอณูของผิวหนังมากยิ่งกว่าเดิม เสียงหัวเราะร่าของพี่เจ้าหน้าที่ดังออกมาทันทีเมื่อเห็นท่าทีของผม เพราะเพียงแค่แก้วเดียว ผมก็รู้สึกมึนๆ เสียแล้ว เพราะดีกรีที่แฝงอยู่ในนั้นคงไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะแรงกว่า เหล้าขาวที่ผมเคยกินหลายเท่าเลยล่ะ เขาว่ากันว่าเหล้ากลั่นเอง ยิ่งใสยิ่งแรง “หนาวๆ อย่างที่นี่ ถ้าไม่ได้ไอ้นี่ช่วยละก็ อยู่ไม่ไหวหรอก” พี่เขาเอ่ยออกมา ก่อนจะเล่าเรื่องราวมากมายให้พวกเราฟังอย่างเป็นกันเอง คืนนั้นพวกเราสนุกกันมาก ผมที่เริ่มรู้สึกมึนๆ ก็เลยแอบเดินแยกออกมาพักเหนื่อย เพราะขืนอยู่ในนั้นต่อ มีหวังได้เมาฟุบแน่ๆ เพราะกินกันดุเหลือเกิน แล้วผมเอง ก็ไม่ได้คอแข็งอะไรมากเหมือนเจ้าพวกนั้น ก็ต้องมีแอบแวบออกมาบ้าง จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 09:05:35 ]

ความคิดเห็นที่ 126 แวะมาทักทายอีกครั้ง สวัสดีตอนเช้านะครับคุณ Mr.Forever ผมเองก็เคยโดนรับน้องตอน ปวส.1 และจัดรับน้องใหม่ ตอนปวส.2 ตอนโดนรับมันก็ทรมาน(แต่สนุก)ในตอนแรก และก็จะมาซึ้งตอนท้าย ในห้องก็มีเพื่อนที่ไปและทั้งไม่ไป คนที่ไปมาบางคนก็มาบ่นให้ฟังว่ารับโหด ทรมานไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมาเลย แต่พวกผมที่เรียนกันมาตั้งแต่ ปวช. รู้สึกดีมากครับ อาจจะมีบ้างที่ทีรุ่นพี่แรงๆ และก็รับกันหนักๆ แต่ก็ไม่เกินขอบเขต แต่พอตัวเองมาเป็นรุ่นพี่และต้องมาจัดเองบ้าง ก็เข้าใจในทันทีว่ารุ่นพี่รู้สึกยังไง เหนื่อย และก็กังวลมากกลัวว่าจะไปทำลูกเค้าบาดเจ็บรึปล่าว แล้วตอนนั้นก็โดน ผู้อำนวยการของเทคนิคจับได้ว่าจะไปรับน้องนอกสถานที่กัน ซึ่งเพิ่งจะมีประกาศสั่งห้ามออกมาไม่นานนัก กลุ่มผมที่เป็นตัวหลักๆกำลังจะโดนไล่ออกไปหลายคนรวมทั้งผมด้วย แต่สุดท้ายก็โดนลงโทษให้ทาสีที่พ่นไว้ตามกำแพง และก็รอให้เรื่องเงียบแล้วก็จัดรับน้องกันอีกรอบนึง จากคุณ : Train~man - [ 7 ธ.ค. 50 09:08:58 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ผมถอนหายใจออกมาบางๆ ไออุ่นจากลมหายใจเมื่อเลื่อนผ่านออกมา พบกับอากาศที่เย็นกว่าภายนอก ก็สร้างไอหมอกบางๆ ให้ลอยหลุด ออกมาได้พร้อมๆ กัน ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนผืนฟ้ากว้างเบื้องบน คืนนี้ดาวบนผืนฟ้ากว้างนั้นดูสวยมากกว่าครั้งไหนๆ ที่ผมเคยเห็น คงเพราะตอนนี้ผมยืนอยู่บนผืนดินที่สูงกว่าทุกๆ ครั้งที่เคยยืนมา ดวงดาวด้านบนที่เคยดูห่างไกลแสนไกล วันนี้ดูราวกับว่ามันจะใกล้มือผม มากขึ้นมาอีกนิด วันนี้ชีวิตของผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างเริ่มเป็นไป ในแบบที่ผมคาดหวัง แม้ว่าผมในตอนนี้อาจจะยังไม่ได้อยู่ในเส้นทาง ที่ผมเคยคาดคิดเอาไว้ แต่อย่างน้อยผมก็เชื่อว่าวันนี้ ผมกำลังพาตัวเอง เดินกลับไปสู่เส้นทางเส้นนั้นจนใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ผมเอื้อมมือของผมขึ้นไปด้านบน ระยะห่างมันก็ยังคงไกลอยู่ดี แต่ต่างไปที่วันนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนที่เคยเป็นมา อย่างน้อยวันนี้ ตอนนี้ มือน้อยๆ ของผมก็เข้าใกล้ดวงดาวเบื้องบนมากขึ้น ... รอกานก่อนนะเอฟ อีกไม่นานหรอก ... อีกไม่นาน ... อีกครั้งที่เสียงเพลงที่คุ้นเคย ดังขึ้นมาในความรู้สึกของผม บทเพลงเดิมบทเพลงนั้น ... ที่ก่อนหน้านั้นเธอเคยบอกผมเอาไว้ว่านี่คือ ... “บทเพลงของเรา” ... วันนี้ท่ามกลางความเหน็บหนาวของค่ำคืน ผมกลับรู้สึกถึงไออุ่นบางๆ ที่เลื่อนผ่านเข้ามาพร้อมๆ กับภาพของคนที่ผมคิดถึงมากที่สุดจนจับหัวใจ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=nay-ni-run&month=07-12-2007&group=3&gblog=23 เฝ้าคิดถึงเธอ... ไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่... เป็นคำถามที่ค้างคาใจ... ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอ... เธอคงไม่รู้... จะทำอย่างไรก็ไม่รู้... ว่ามีฉันนั้นคอยห่วงใย... ยากเย็นเพียงไร... อีกนานสักเท่าไร... อยากให้เธอรู้และให้เธอเข้าใจ... เธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกอย่าง... จะรักเธอไม่มีวันจาง... ไปจากใจ... ก็เพราะเธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกสิ่ง... ให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง... จากนี้... ใจฉัน... จะมี ... แต่เธอ... แม้ว่าวันนี้ผมอาจจะยังไม่สามารถละทิ้งทุกอย่างเบื้องหน้า เพื่อที่จะดึงเธอให้กลับมาอยู่ข้างกายผมอีกครั้งได้ นั่นเพราะสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ มันก็สำคัญไม่น้อยเช่นกัน ที่จะทำให้ความรักของเราสองคนในอนาคตนั้นยั่งยืน แม้จะไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานแค่ไหน ยาวนานเท่าไหร่ และคนที่ผมรัก เธอจะรอผมอย่างที่เธอเคยบอกได้ไหม แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ผมก็จะเดินหน้าไปบนเส้นทางสายนี้ต่อไป และเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมีสิ่งที่เรียกว่า “ความพร้อม” มากพอ วันนั้นผมจะพยายามอย่างเต็มที่อีกครั้ง ที่จะได้เธอกลับคืนมา ... กานสัญญานะเอฟ กานสัญญา ... เธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกอย่าง... จะรักเธอไม่มีวันจาง... ไปจากใจ... ก็เพราะเธอคือลมหายใจ... เธอคือทุกสิ่ง... ให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่าง... จากนี้... ใจฉัน... จะมี ... แต่เธอ... ************************** แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 50 09:26:15 จากคุณ : Mr. Forever - [ 7 ธ.ค. 50 09:09:36 ]