ความคิดเห็นที่ 1 Part 32: บทเรียน บทเพลง: บทเรียน ศิลปิน: BOYdPOD อัลบั้ม: Bettersweet ช่วงดึกของวันนั้นน้านภาและเอฟไปส่งผมที่สนามบิน แม้ว่าลึกๆ แล้วผมเอง อยากที่จะอยู่ต่ออีกสักนิด แต่ด้วยหน้าที่รับผิดชอบทำให้อยู่ต่อนานไม่ได้ เพราะอีกไม่นานนักก็จะถึงช่วงสอบแล้วราวๆ ต้นเดือนพฤศจิกายน ทำให้ ช่วงเดือนกว่าๆ ต่อจากนี้เป็นช่วงที่มีรายงาน และการเก็บคะแนนจากการ สอบย่อยบ่อยและเยอะมาก ทำให้ผมโดดมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว หลังจากจอดรถเสร็จระหว่างที่ผมยกกระเป๋าเดินทางใบเล็กของผมลง และเตรียมตัว ที่จะลากมันเดินไปที่ตัวอาคารสนามบิน น้านภาก็เอ่ยข้อความหนึ่งขึ้นมาที่ทำให้ผมเอง ได้แย่ยืนนิ่งอึ้ง “กานจ๊ะ น้าฝากกล่องนี้ไว้ที่กานสักพักได้ไหม” กล่องไม้ที่บรรจุไดอารี่ของฟ้าอยู่นั้นถูกยื่นส่งมาให้กับผมที่ตอนนั้นกำลังนิ่งอึ้ง อย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะผมเข้าใจดีว่านี่คือสิ่งที่สำคัญมากมายแค่ไหนสำหรับน้านภา เพราะสิ่งที่อยู่ในนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ไดอารี่ธรรมดา แต่มันคือบันทึกความทรงจำ และสิ่งสำคัญที่ใช้ยืนยันตัวตนของฟ้าในยามที่เธอมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ “รับไปเถอะจ๊ะ บางทีฟ้าเขาอาจจะอยากให้กานเก็บมันไว้สักพัก เพราะไม่งั้น กานก็คงเปิดกล่องนี้ไม่ออกหรอก” คำพูดของน้านภาดึงให้ผมต้องถามย้อนกลับไป “ทำไมเหรอครับ” “ก็เมื่อวานตอนเก็บห้อง เอฟเขาก็ลองใช้รหัสนี้เหมือนกันสามสี่ครั้ง แต่ก็เปิดไม่ออก แต่พอกานใช้รหัสเดียวกันนี้มันกลับเปิดได้ น้าเลยคิดว่าบางทีฟ้าเขาอาจจะยังมี อะไรบางอย่างที่อยากบอกให้กานได้รับรู้ก็ได้ ก็เลยไม่ยอมให้พวกเราได้เห็น” คำพูดนั้นทำให้ผมหันกลับมาถามเอฟอีกครั้งว่าจริงหรือไม่ ซึ่งเอฟก็พยักหน้ารับคำ ว่าเป็นไปตามที่น้านภาพูดจริงๆ เอฟใช้รหัสเดียวกันกับที่ผมใส่ไป เพราะเคยรู้ มาก่อนว่าฟ้าใช้รหัสนี้จากตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน แต่ก็เปิดไม่ออกจนนึกไปว่า บางทีฟ้าอาจจะเปลี่ยนรหัสไปแล้ว แต่พอผมใส่รหัสเดียวกันมันกลับเปิดออก วันก่อนนั้นแม้ผมจะเปิดอ่านไดอารี่เล่มสุดท้ายในวันสุดท้ายที่ฟ้าบันทึกเรื่องราว ของเธอลงไป แต่ผมก็ไม่ได้อ่านมากไปกว่านั้น เพราะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว และคงไม่เหมาะนักที่ผมจะเปิดอ่านมันต่อไป แต่วันนี้ไดอารี่เหล่านี้ถูกยื่นส่งมาให้ผมอีกครั้ง ราวกับเจ้าตัวต้องการให้ผม เดินเข้าไปในโลกอีกใบหนึ่งของเธอ โลกใบที่ผมเองไม่เคยมีโอกาสเดินเข้าไป ใกล้ชิดได้มากมายขนาดนั้น ผมยื่นมือรับกล่องไม้กล่องนั้นมาจากน้านภา เพราะลึกๆ แล้วผมก็อยากรู้เรื่องราว ของฟ้าเช่นกัน แม้จะรู้ดีว่ามันอาจจะไม่เหมาะนัก แต่ถ้าเหตุการณ์เป็นอย่างที่ ทั้งสองคนพูดมาจริงๆ บางทีฟ้าอาจจะอยากบอกอะไรกับผมสักอย่างก็ได้ ผมวางกล่องไม้นั้นใส่เข้าไปในกระเป๋าเดินทางใบเล็กของผม ซึ่งก็น่าแปลก ที่มันสามารถวางไว้ในนั้นได้อย่างพอดิบพอดี ส่วนหนึ่งคงเพราะสัมภาระของผม ก็ไม่ได้มีอะไรมากนัก เพียงแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเพียงเท่านั้น ระหว่างเดินไปที่อาคารสนามบิน ผมรู้สึกใจหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าตอนนี้ ความเศร้าเสียใจจากเรื่องของฟ้าจะบางเบาลงไปบ้าง จากสิ่งที่ผมได้รับรู้แต่ลึกๆ แล้ว มันก็ยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้มากนัก อีกหนึ่งสิ่งที่ยิ่งทำให้หัวใจของผมสั่นไหวได้มากขึ้น นั่นก็คือเรื่องของ “เอฟ” ผมรู้ดีว่าแม้เธอจะดูเข้มแข็ง และพอจะรับมือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ต่อหน้าคนอื่นๆ มากมายหลายต่อหลายคน แต่ผมรู้จักเธอดีมากพอที่จะรู้ว่าลึกๆ แล้วเอฟเอง ก็ไม่ต่างจากผมมากนัก การจากไปของฟ้าสร้างรอยแผลใหญ่ให้เราทั้งคู่ ได้มากมายเหลือเกิน ผมรู้จากน้านภามาว่าก่อนนั้นที่ฟ้าตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ เอฟดีใจมาก เธอจัดเตรียมห้อง เตรียมข้าวของต่างๆ ไว้รอฟ้าด้วยความหวังว่าอีกไม่นาน ทั้งคู่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ความคาดหวังต่างๆ เลือนหายไปพร้อมๆ กับความเศร้าเสียใจที่แทรกผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่เอฟจะต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงที่โน่นเพียงลำพัง เธออาจจะถอดหน้ากากความเข้มแข็งที่เธอสวมมันอยู่ออกไปได้อย่างง่ายดาย และกลายเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องไห้อย่างไม่ต้องอายใครเหมือนๆ กัน กับตอนที่อยู่ข้างๆ ผมตลอดเวลาที่ผมกลับมาที่นี่ เมื่อหนึ่งปีก่อนหน้านี้เบื้องหน้าผมคือฟ้าที่มายืนรอเซอร์ไพรส์ผมอยู่ที่หน้า Gate แต่วันนี้กลับกลายเป็นเอฟที่เดินเคียงคู่ผมมาเรื่อยๆ โดยที่น้านภาไม่ได้เดินตามเรามา ราวกับว่าจะปล่อยให้เราทั้งคู่อยู่ร่ำลากันโดยไม่ต้องกังวลสายตาใครให้มากนัก ผมยืนนิ่งมองดูเอฟที่ขณะนี้แววตาของเธอเริ่มดูหม่นลงจากเดิมมากขึ้นพอสมควร จนผมไม่อยากกลับเลยแม้แต่น้อย เพราะรู้สึกห่วงเอฟมากอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างคงดีกว่านี้หากผมและเธออยู่ใกล้ๆ กัน เราคงมีโอกาสที่จะช่วยรักษาบาดแผลนี้ ให้กันและกัน และมันคงทำให้ทุกอย่างดีขึ้นมาได้มากพอสมควร แต่ด้วยเงื่อนไข ของชีวิตผู้ใหญ่ที่เราทั้งคู่ต่างก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของตัวเองมากขึ้น ทำให้เรา ไม่อาจจะทำตามที่หัวใจต้องการได้เหมือนสมัยเด็กๆ อีกต่อไป ... แม้จะรักแค่ไหน แม้จะห่วงเท่าไหร่ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ... “กานไปก่อนนะ” สุดท้ายผมก็ต้องพูดคำที่ผมไม่อยากที่จะพูดมากที่สุดออกไป เอฟช้อนตาขึ้นมามองผมด้วยแววตาที่ยิ่งหม่นเศร้ามากขึ้นกว่าเดิม แม้ว่าเจ้าตัว ขณะนี้จะพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ออกมาสักเท่าไหร่ก็ตามที แต่วันนี้ ดูเหมือนว่าความอดทนที่เธอพยายามกดเก็บมาไว้เนิ่นนานจะค่อยพังทลายลงไป ทีละน้อยๆ เสียแล้ว ผมดึงร่างบางเบื้องหน้าเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะลูบมือปลอบเธอ ด้วยคำพูดที่ผมเองก็พยายามใช้มันเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจกับตัวเองเช่นกัน “จากนี้เอฟต้องเข้มแข็งนะ ฟ้าเขาจะได้ไม่เป็นห่วงเรา เขาจะได้จากไปอย่างสบายใจ” เอฟพยักหน้าตอบผมในอ้อมอกทั้งๆ ที่ร่างของเธอเริ่มสั่นเทิ้มมากขึ้น แผ่นอกของผม รับรู้ถึงไอชื้นที่ส่งผ่านมาได้ไม่ยากนัก ผมกระชับอ้อมกอดของเราให้แน่นขึ้น โดยไม่สนใจสายตาของใครหลายต่อหลายคนรอบข้างที่มองดูเราอยู่ เพราะตอนนี้ สายตาของใครก็ไม่มีความหมายใดๆ กับผมทั้งนั้น ผมในตอนนั้นแม้จะเศร้ามาก แต่ก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกไป ผมอยากให้ เอฟรู้สึกว่าผมเข้มแข็งมากพอที่เธอจะอ่อนแอกับผมได้อย่างสบายใจ ผมกอดเอฟอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเอฟเองเริ่มบางเบาอารมณ์เสียใจลงไปได้บ้าง และแล้วเวลาก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง เราสองคนต้องลาจากกันในที่สุด โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกนานแค่ไหนกว่าที่เราจะได้พบกันแบบนี้อีก และครั้งหน้า การพบกันของเราจะเป็นเช่นไร ด้วยเหตุผลเรื่องใดอีก ผมไม่รู้เลยจริงๆ ผมหันกลับมาดูเอฟอีกครั้งก่อนที่จะต้องตัดสินใจเดินผ่านประตูผู้โดยสารขาออกไป พอเดินเข้าไปด้านในเท่านั้นแหละ รู้สึกใจมันหล่นหายไปเลย ระหว่างยืนรอ ตรวจเอกสารนั้นผมได้แต่ยืนนิ่งรออยู่ในแถวแบบไร้สติ ทุกอย่างกลายเป็นอดีต ตอนนี้มีเพียงแค่ความเหงาเท่านั้นที่อยู่กับผม ... จากนี้ไปผมต้องอยู่เพียงลำพังอย่างแท้จริงแล้วสินะ ... วันนั้นผมขึ้นเครื่องกลับด้วยสภาวะอารมณ์ที่เศร้าซึมมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ส่วนหนึ่งคงเพราะภาพของฟ้าที่มายืนส่งผมที่หน้า Gate กลับมาวนซ้ำ อยู่ในความรู้สึกของผมอีกครั้ง คราวนั้นแม้จะเป็นการจากไปต่างประเทศครั้งแรก แต่มันก็ไม่เหงามากขนาดนี้ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะวันนั้นฟ้าทำให้ผมรู้สึกว่าอย่างน้อยไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมยังมีเพื่อนคนหนึ่งที่พร้อมจะอยู่รับฟังปัญหาผมเสมอ โดยที่ผมเองรู้สึกวางใจ สบายใจทุกครั้งที่ได้พูดคุยปรึกษาปัญหาต่างๆ กับเธอ ... แต่จากวันนี้ไป ผมต้องเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับปัญหานั้นเพียงลำพังแล้วสินะ ... ระหว่างนั้นเสียงเพลงที่ฟ้าเคยเล่นและอัดเทปไว้ให้กับผมในครั้งก่อนหน้า ดังแว่วขึ้นมาในจินตนาการของผมอีกครั้ง เสียงเพลงที่คราวนั้นคอยช่วย เติมเต็มความหวาดกลัวในการเดินทางไกลครั้งแรกของผมได้อย่างดีที่สุด วันนี้เสียงเพลงนี้ก็ยังทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ผมเองแม้ว่าจะเศร้า แต่ลึกๆ แล้วก็ยังพอยิ้มได้บ้าง แม้ว่าวันนี้ฟ้าจะจากไป แต่ผมก็เชื่อว่าเธอเอง ก็คงเฝ้ามองผมอยู่บนนั้น... เธอไม่เคยจากผมไปไหน... ... อย่างน้อยผมก็เลือกที่จะเชื่ออย่างนั้น ... http://www.ijigg.com/songs/V2A0AFDBPA0 ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน... ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์... ฉันจะมีเธอข้างกาย... วันเวลาจะนานสักเพียงไหน... เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง... และไม่มีวันจากไปไหน... จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ระหว่างที่นั่งเครื่องกลับ ผมหยิบไดอารี่ของฟ้าขึ้นมาอ่านด้วยสามเล่ม ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ฟ้าเขียนเอาไว้นับตั้งแต่ปีแรกๆ ที่เธอย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่ ในไดอารี่เล่มแรก ดูเหมือนว่าฟ้าเองจะยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อไดอารี่ มากสักเท่าไหร่นัก การบอกเล่าเรื่องราวให้เพื่อนคนนี้ได้รับรู้จึงจะเป็นคล้ายๆ กับบันทึกสั้นๆ ว่ารู้สึกอะไรบ้าง ทำอะไรมา เกิดอะไรขึ้นบ้าง เขียนไว้สั้นๆ เพียงเท่านั้น แต่เมื่อนานวันเข้าดูเหมือนว่าเธอเองจะเริ่มสนิทสนมคุ้นเคยมากขึ้น ทำให้เรื่องราว ในแต่ละวันที่ถูกบันทึกไว้ดูจะยืดยาวมากขึ้นเรื่อยๆ ช่วงแรกๆ เรื่องราวส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของครอบครัวของเธอ ดูเหมือนว่าฟ้า จะค่อนข้างกดดันกับเรื่องนี้มาก ทำให้ผมเข้าใจดีถึงท่าทีเย็นชาและทีท่าเรียบเฉย ในวันวานของเธอได้อย่างเข้าใจมากขึ้น ว่าอะไรคือที่มาที่ทำให้เธอเป็นอย่างนั้น เรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ในช่วงกลางๆ ของไดอารี่เล่มแรกดึงรอยยิ้มบางๆ ของผม ออกมาได้บ้าง เนื่องจากเป็นเรื่องราวในช่วงที่ผมได้พบกับฟ้าครั้งแรก วันนั้นแม้จะ ผ่านมาเนิ่นนานับสิบปี แต่เมื่ออ่านเรื่องราวที่ฟ้าเขียนเอาไว้ ภาพความหลังต่างๆ ก็หวนย้อนกลับมาในความทรงจำของผมได้อีกครั้ง จากนั้นผมพบว่าเรื่องราวของผมถูกบันทึกเอาไว้มากขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่ที่ผม ได้ไปนั่งคุยกับฟ้าในช่วงเย็น ช่วงเวลาสองเดือนนั้นฟ้าบันทึกมันเอาไว้ค่อนข้างละเอียด ว่าแต่ละวันเราคุยอะไรกันบ้าง ผมมองเห็นว่าฟ้าดูจะมีความสุขมากขึ้นอย่างที่ฟ้าเอง เคยบอกกับผมจริงๆ ตัวหนังสือของเธอสื่อความสบายใจให้ผมรับรู้ได้เป็นอย่างดี ผมปิดไดอารี่เล่มแรกของฟ้าลงด้วยรอยยิ้มบางๆ กับโลกใบเล็กของเธอที่ในวันนี้ ผมมีโอกาสได้รับรู้และเข้าไปยืนดูมันใกล้ๆ มากกว่าที่ผมเคยคิดฝัน เรื่องราวต่างๆ ที่ได้รับรู้ทำให้ผมบางเบาความเสียใจไปได้ค่อนข้างเยอะ ราวกับว่า บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ฟ้าอยากให้ผมรับรู้ว่าแม้เธอจะจากไป แต่เรื่องราวทุกอย่าง ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเลือนหายไป ... ความทรงจำทุกอย่างและตัวตนของฟ้ายังคงอยู่กับผมเสมอ... ตลอดไป... ผมพาตัวเองกลับมาอยู่ในวงจรชีวิตที่ควรจะเป็นอีกครั้ง แม้ว่าจะยังคงมีความเศร้า หลงเหลืออยู่บ้าง แต่มันก็ไม่หนักมากเหมือนวันแรกๆ ที่ได้รับรู้ ชีวิตผมช่วงนั้น จึงค่อนข้างยุ่งมากเนื่องจากหายกลับไทยไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ ทำให้ต้องคอยตามงาน ต่างๆ ที่ยังคั่งค้างไปพอสมควร โชคดีอยู่บ้างที่ผมยังกลับมาปั่นรายงานกลุ่มในส่วนที่ผม ต้องรับผิดชอบเสร็จทันเวลาพอดีอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะทำได้ หลายครั้งที่ผมเหงา หรือรู้สึกท้อแท้ผมจะหยิบไดอารี่ของฟ้าขึ้นมาอ่าน มากบ้าง น้อยบ้างตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย หรือบางครั้งแม้ไม่มีเวลาแค่ได้หันกลับไปมองดู กล่องไม้กล่องนั้น ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้บ้าง และด้วยสิ่งต่างๆ เหล่านี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าผมคงผ่านช่วงเวลาหม่นๆ ตรงนี้ไปได้ไม่ยากนัก และเริ่มจะสามารถ ทำใจยอมรับถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นบ้างได้แล้ว ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นผมเชื่อเช่นนั้น ... และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่ผมพบว่าผมอยู่บนเรือลำเล็กที่ลอยนิ่งอยู่บนผืนทะเลที่เงียบสงบ... ... โดยไม่เคยรับรู้เลยว่า ในอีกไม่นานนัก ผมจะพบกับมรสุมลูกใหญ่อีกลูกที่พัดผ่านเข้ามา... ช่วงปลายเดือนกันยายนทุกอย่างเริ่มกลับมาเป็นปกติ บางทีผมก็ได้คุยกับเอฟบ้าง เวลาที่เธอเหงา หรือมีเรื่องไม่สบายใจเธอก็จะโทรมาปรึกษาพูดคุยกับผม แต่ก็ไม่บ่อยนัก ด้วยเหตุผลที่เราสองคนต่างก็รับรู้กันอยู่ภายในใจ แม้ว่าช่วงที่กลับไปอยู่ที่ไทยเราทั้งคู่ จะได้กลับมาอยู่ข้างๆ กัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกันได้อย่างใกล้ชิดสนิทใจ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลา ที่ผ่านมาเราทั้งคู่ห่างกันไปไกลแสนไกล ทั้งในส่วนของระยะทางและพื้นฐานความสัมพันธ์ แต่น่าแปลกไม่น้อยที่พอได้กลับมาอยู่ข้างๆ กันอีกครั้ง ผมกลับไม่รู้สึกว่าเราเคยห่างกัน ไปเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแม้วันเวลาจะเลื่อนผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตามที แต่เมื่อเงื่อนไขเรื่องของฟ้าที่พัดพาเราให้กลับมาใกล้ชิดกันหมดไป เมื่อต้องกลับไป สู่โลกของความเป็นจริงภายใต้เงื่อนไขของชีวิตข้อเดิม เราทั้งคู่ก็เข้าใจถึงสถานะ ที่เราเป็นอยู่ดีมากพอที่จะกลับไปเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเหมือนเคย ช่วงเวลาที่ผ่านไปดูเหมือนว่าเอฟเองก็สามารถทำใจยอมรับกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ได้บ้างแล้วเช่นกัน คงเพราะครอบครัวที่อบอุ่นของเอฟคงช่วยเธอได้มากพอสมควร เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่เพียงแค่ลำพัง อีกทั้งพ่อและแม่ของเอฟเอง ก็คงมีข้อคิดดีๆ และคำปลอบใจที่เป็นเหตุเป็นผลให้กับเอฟได้อย่างแน่นอนจึงทำให้ เอฟเองก้าวผ่านช่วงเวลาที่โหดร้ายครั้งนี้ไปได้โดยไม่เดียวดายและเจ็บปวดมากนัก เอฟบอกผมว่าเธอเข้าโบสถ์บ่อยขึ้น และก็เริ่มทำความรู้จักกับสังคมรอบข้างมากขึ้น ทำให้ความเหงาที่เคยมีบางเบาลงไปได้พอสมควร อีกทั้งหน้าที่การเรียนที่หนักมาก ที่เธอต้องรับผิดชอบอยู่ ก็ไม่ปล่อยให้เธอมีเวลาว่างมากนัก อีกส่วนหนึ่งผมก็พอจะรับรู้จากไดอารี่ของฟ้ามาบ้าง ว่าเอฟเองก็มีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อทอมซึ่งเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน และเขาคนนั้นก็คอยดูแลเอาใจใส่เอฟอยู่เสมอ ฟ้าเขียนไว้ในไดอารี่ว่าทอมก็ไม่ต่างอะไรกันนักกับพี่กฤษต์ และดูเหมือนว่าจริงจัง กับเอฟมากพอสมควรด้วย ติดอยู่ตรงที่ว่าเอฟเองไม่เคยแม้แต่จะแง้มเปิดประตูหัวใจ ให้กับทอมเลยแม้แต่น้อย ส่วนฟ้าเองนั้นแม้ว่าตลอดเวลาจะพยายามปกปิดหัวใจอยู่เสมอ เมื่อรู้สึกว่าเธอไม่พร้อม ที่จะรับใครสักคนเข้ามาในหัวใจ แต่ในบางช่วงเวลาฟ้าเองก็ไม่ได้ถึงกับปิดโอกาส มากมายเหมือนอย่างเอฟ เรื่องราวของทอมที่ฟ้าเขียนไว้นั้นแม้จะไม่ละเอียดมากนัก เพราะฟ้าก็จะไปหาเอฟ เพียงแค่ไม่กี่เดือนในช่วงปิดเทอมแต่ละปีเพียงเท่านั้น แต่ตลอดเวลาที่ไปเที่ยวหาเอฟ ก็จะมีเรื่องราวของทอมบันทึกเอาไว้อยู่เสมอ และฟ้าเองก็ชมชายหนุ่มคนนี้เช่นกัน ว่าเป็น Perfect Man คนหนึ่งเลยทีเดียว มีความพร้อมในทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าตา ฐานะ การศึกษา และชาติตระกูล อีกทั้งครอบครัวของทั้งคู่ก็ยังมีธุรกิจที่เกื้อหนุนกัน ทำให้ทอมเองสามารถไปมาหาสู่เข้านอกออกในบ้านของเอฟได้อยู่ตลอดเวลา หากชายหนุ่มคนนี้จะมีสิ่งที่ขาดไปบ้าง ก็คงเป็นที่เขาคนนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” ที่เพื่อนเธอต้องการและมองหาเพียงเท่านั้น ตลอดเวลาที่ผมได้คุยกับฟ้าเธอไม่เคยพูดถึงเรื่องของทอมให้ผมรู้เลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะเธอคงรู้ดีว่าหากพูดเรื่องของชายหนุ่มคนนี้ให้ผมรับรู้ ผมอาจจะยอม ยกธงขาวเอาง่ายๆ เลยเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธอไม่เคยเอ่ยถึงทอมให้ผมฟังเลย แม้แต่น้อย แม้ว่าช่วงนั้นผมเองจะไม่เคยพบเจอชายหนุ่มคนนี้มาก่อน แต่เพียงแค่ได้อ่านเท่านี้ ผมก็รู้สึกขึ้นมาว่าถ้าขนาดฟ้าเองเขียนถึงชายหนุ่มคนนี้มากขนาดนี้ นั่นแสดงว่า ชายหนุ่มที่ชื่อทอม คงเป็นคนที่ดีมากจริงๆ เพราะกับเพื่อนคนอื่นๆ ของเอฟที่นั่น ก็ไม่เห็นฟ้าจะเขียนถึงอะไรมากมายนัก ถามว่าแปลกใจไหมกับสิ่งที่ผมได้รับรู้เรื่องของทอม ผมก็ตอบกับตัวเองได้ทันที ว่าไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย นั่นเพราะผู้หญิงอย่างเอฟที่มีทุกอย่างพร้อมขนาดนั้น มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย ที่จะมีชายหนุ่มมากมายพยายามเข้าไปทำความรู้จัก ผมเองเพียงแค่โชคดีมากเท่านั้น ทีได้มีโอกาสได้รู้จักกับเธอก่อนหน้าคนอื่น ในวันที่ภูมิคุ้มกันทางหัวใจของเธอคนนี้ยังเปราะบาง ... บางทีกับความรัก เรื่องของจังหวะที่เหมาะสมก็สำคัญมากเช่นกัน ... เรื่องราวของทอมที่ผมได้รับรู้ทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น ว่าอย่างน้อยเอฟเอง ก็มีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี มีคนพร้อมจะให้ความรักและความห่วงใยกับเธอ อยู่เสมอๆ และแม้ว่าในอนาคตข้างหน้าหากผมไม่สามารถก้าวไปถึงจุดหมาย ที่ผมเคยคาดหวังเอาไว้ อย่างน้อยผมก็เชื่อว่าเอฟเองก็คงไม่โดดเดี่ยวเพียงลำพังแน่นอน ... คนดีๆ อย่างเอฟยังไงก็ย่อมต้องพบเจอกับผู้คนดีๆ และสังคมดีๆ รอบข้างอยู่แล้ว ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากเคลียร์รายงานต่าง ๆ เรียบร้อยไปส่วนหนึ่ง ผมก็พอจะมีเวลาว่างบ้างเล็กน้อย ทำให้ผมพยายามใช้เวลาว่างทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะนั่งอ่านไดอารี่ของฟ้าให้มากที่สุด เท่าที่พอจะทำได้ เพื่อที่ปลายปีผมจะได้นำไดอารี่เหล่านี้ส่งคืนให้กับน้านภา เพราะผมคิดว่าคนที่ควรเก็บรักษามันมากที่สุดไม่ใช่ผมอย่างแน่นอน และนี่ก็คง จะเป็นสิ่งที่ฟ้าเองต้องการเช่นกัน แต่แล้วการนั่งอ่านไดอารี่ของฟ้าก็ทำให้ผมเองได้พบกับความจริงข้อหนึ่ง ความจริงที่ว่าทำไมฟ้าถึงไม่ยอมไปอังกฤษตั้งแต่กลางปีอย่างที่เธอเอง เคยวางแผนเอาไว้ก่อนหน้านั้น ความจริงที่ว่าทำไมเธอถึงได้เอ่ยปากชวนผม ให้ไปเที่ยวทะเลกับเธอที่เกาะหลีเป๊ะ และย้ำนักย้ำหนาว่าผมต้องไปให้ได้ ความจริงเกี่ยวกับสิ่งบางสิ่งที่เธอบอกผมว่ายังจำเป็นต้องทำก่อนที่จะไปเรียนต่อ ที่อังกฤษว่ามันคืออะไรวันนั้นในไดอารี่ของฟ้าบอกคำตอบให้ผมรับรู้ได้อย่างชัดเจน... ... เธอต้องการทำหน้าที่ “แม่สื่อ” ระหว่างผมและเอฟอีกครั้ง ... ฟ้าวางแผนเอาไว้ว่าจะชวนผมและเอฟไปที่เกาะหลีเป๊ะด้วยกัน เพื่อให้บรรยากาศ ทะเลที่นั่นทำให้เกราะที่กั้นกลางระหว่างเราทั้งคู่พังทลายลง เธอจะได้สบายใจ ว่าในวันที่เธอมีความสุขกับความรัก เพื่อนทั้งสองคนของเธอก็จะมีโอกาส ที่จะเลือกอีกครั้ง ว่าจะเดินออกมารับแสงอุ่นๆ ในยามเช้าด้วยกันอีกครั้งไหม ส่วนคำตอบจะเป็นอย่างไร ก็ต้องอยู่ที่ผมและเอฟจะตัดสินใจ เรื่องราวที่ผมได้รับรู้ทำให้เกราะของผมแตกสลายได้อย่างง่ายดาย แต่มันไม่ใช่เกราะ ที่ฟ้าต้องการให้มันเลือนหายไป แต่มันคือเกราะความเข้มแข็งทางจิตใจของผม ที่ ณ เวลานั้น มันแตกสลายไปอย่างไม่มีชิ้นดี ... เพราะผม... ผมทำให้ฟ้าต้องเป็นแบบนี้ ... เพราะผมคนเดียว ... และเพียงเท่านั้นหยดน้ำตาที่ผมเคยคิดว่ามันเหือดแห้งไปแล้ว ก็กลับมา ท่วมเอ่ออยู่บนใบหน้าของผมอีกครั้ง ... เพราะผม ... เพราะผมคนเดียว .... หลังจากรับรู้เรื่องราวนี้ ผมเริ่มเก็บตัวมากขึ้น ผมนอนไม่ค่อยหลับ เนื่องจากผมพันผูกตัวเองกับจินตนาการที่ตัวเองสร้างขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ แต่สภาวะจิตใจของผม ณ เวลานั้นมันย่ำแย่มาก อีกทั้งไม่มีใครรับรู้ ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมตอนนั้นเลยแม้แต่น้อย กระทั่งเอฟเองก็เข้าใจไปว่า ผมผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายไปแล้ว เพราะก่อนหน้านั้นผมก็เริ่มดีขึ้นมากแล้วจริงๆ ดังนั้นในเวลานั้นผมจึงคล้ายกับคนที่ตกลงไปในเหวลึกเพียงลำพัง ผมหันหน้ามองหาใครไม่เห็น คิดอะไรไม่ออก กลายเป็นลูกโป่งใบเล็ก ที่ถูกลมที่ผมสร้างมันขึ้นมาเองเป่าอัดไปที่ลูกโป่งใบนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสุดท้ายเมื่อไม่มีใครให้คอยระบาย... มันก็แตกออกมาในที่สุด... ผมไม่ออกจากห้อง ไม่ทานข้าว ไม่สนใจใคร ผมขังตัวเองอยู่ในห้องเพียงลำพัง จนในที่สุดผมก็ต้องเจอกับโรคเครียดลงกระเพราะอีกครั้ง และยังโชคดีอยู่บ้าง ที่วันนั้นเพื่อนข้างห้องเคาะประตูเข้ามาขอยืมของบางอย่างและพบผมที่นอนขดตัว อยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดผาด วันนั้นผมพยายามทำตัวเป็นปกติเพราะไม่อยาก สร้างความไม่สบายใจให้ใคร แต่เพราะร่างกายที่อ่อนแอ พอยันกายลุกขึ้นมา ผมก็ล้มลงแทบจะทันทีพร้อมกับอาการหน้ามืดวิงเวียนศรีษะอย่างแรง จนต้อง พยายามประคองตัวเองไปที่ห้องครัวที่ห่างจากห้องผมไม่ถึงสามสี่เมตรแต่ผม ก็ต้องพยายามอย่างมากที่จะเดินไปให้ถึงโดยไม่ล้มอีก ก่อนจะอาเจียรออกมา ทั้งๆ ที่ภายในร่างกายแทบจะไม่มีสิ่งใดให้อาเจียรออกมาเลย คงมีเพียงแค่กรด ย่อยภายในกระเพราะเท่านั้นที่เลื่อนหลุดออกมา สภาพของผมทำให้เอียน เพื่อนชาวเกาหลีที่พึ่งย้ายเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ราวๆ สองสามอาทิตย์รีบเรียก Taxi และพาผมไปโรงพยาบาลแทบจะทันที ซึ่งเมื่อย้อนกลับไปคิด หากว่าวันนั้นผมไม่ได้ไปโรงพยาบาลบางทีอาการของผม อาจจะหนักมากกว่านี้ก็ได้ หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อนๆ ที่แชร์บ้านด้วยกันอยู่พยายามถามผม ว่าผมมีปัญหาอะไร ซึ่งผมก็แก้ตัวไปเพียงแค่ว่าเครียดจากการเรียนเพียงเท่านั้น ทั้งๆ ที่ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่ได้ไปเรียนเลยแม้แต่วันเดียว ส่วนหนึ่ง เพราะผมในตอนนั้นคิดที่จะยอมแพ้แล้วด้วยซ้ำ สภาวะจิตใจผมในตอนนั้น มันยากเหลือเกินที่จะอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้เพื่อนคนไหนฟังและเข้าใจ เพราะตลอดเวลาผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยแม้แต่คนเดียว ดังนั้นทำให้ผม คิดไปเองว่าถึงจะเล่าไป ก็คงไม่มีใครเข้าใจสักเท่าไหร่นัก ทำให้ผมเลือก ที่จะเก็บปัญหาต่างๆ ไว้กับตัวเองมากกว่า แต่แล้ววันหนึ่งเอียนก็ลากผมไปที่มหาวิทยาลัย โดยอ้างว่าเขาต้องการไปปรึกษา ปัญหากับทางมหาวิทยาลัยและอยากให้ผมไปเป็นเพื่อนด้วย ซึ่งแม้ว่าผมเอง จะไม่อยากออกจากห้องสักเท่าไหร่นัก แต่เมื่อเพื่อนคนนี้เอ่ยปากขอร้อง ผมก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะครั้งหนึ่งเขาก็ต้องเดือดร้อนพาผมไปโรงพยาบาลทีหนึ่งแล้ว แต่สุดท้ายเมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยผมกลับพบว่าเอียนไม่ได้มาปรึกษาปัญหาที่ว่า ในเรื่องของตัวเอง แต่เป็นเรื่องของตัวผม โดยทางเจ้าหน้าที่ให้คำแนะนำว่า หากมีปัญหากับเรื่องความกดดันสามารถเข้าปรึกษากับทางจิตแพทย์ของมหาวิทยาลัยได้ โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด ดังนั้นวันนั้นผมจึงถูกนัดให้เข้าพบกับจิตแพทย์ เพราะสภาพของผมในเวลานั้นใคร ๆ ก็คงพอดูออกได้ไม่ยากนักว่ากำลังมีปัญหาอยู่ การได้พบปะพูดคุยกับจิตแพทย์ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมากนัก แต่มันก็ช่วย ให้ความกดดันภายในใจทุเลาลงไปได้บ้าง การได้ระบายเรื่องราวไม่สบายใจ ให้ใครสักคนที่เราไม่รู้จักและไม่เกี่ยวข้องกับสังคมของเราได้รับรู้รับฟังอย่างวางใจ ทำให้ลมที่ถูกเป่าอัดอยู่ในจิตใจของผมทุเลาเบาบางลงไปได้เยอะพอสมควร แต่ก็เนื่องด้วยวัฒนธรรมที่แตกต่าง และผมก็ไม่สามารถอธิบายให้เขาเข้าใจ ถึงความรู้สึกผูกผันที่ผมมีให้กับฟ้าได้มากนัก ทำให้มันค่อนข้างยากที่จะมองหา วิธีแก้ไขปัญหาที่ผมพบเจอ ณ เวลานั้น ตอนนั้นอาการที่ผมเป็นถูกคุณหมอกรอกลงไปในใบคนไข้ว่าเป็นอาการที่เรียกว่า “Emotional Breakdown” ซึ่งคุณหมอแนะนำให้ผมดรอปเรียนไว้ก่อน เนื่องจากสภาพของผม ณ เวลานั้นคงไม่สามารถบังคับจิตใจให้เรียนต่ออย่างมี ประสิทธิภาพได้ ดังนั้นการดรอปเรียนไว้ก่อนน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่ปัญหาคือถึงแม้ว่าผมจะดรอปได้โดยใช้ใบรับรองแพทย์เป็นเหตุผล แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะได้ค่าเทอมคืนแต่อย่างใด ดังนั้นถ้าผมดรอปเรียน ก็หมายความว่าผมต้องเสียเวลาเรียนเพิ่มอีกหนึ่งเทอม และต้องเสียค่าเรียน ไปฟรีๆ ด้วย ซึ่งไม่ใช่เงินน้อยๆ เลย เมื่อเทียบกับเวลาอีกเพียงแค่ไม่กี่สัปดาห์ ผมก็จะเรียนจบเทอมนี้แล้ว แม้เกรดจะไม่ดีนัก แต่ก็คงพอประคองตัว ให้ผ่านเทอมนี้ไปได้บ้าง สุดท้ายผมก็ตัดสินใจไม่ดรอป และสัญญากับคุณหมอว่าจะพยายามตั้งใจ กลับไปเรียนให้มากที่สุดเท่าที่จะพอทำได้ ตอนนั้นหมอให้ผมไปพบ สองครั้งต่อสัปดาห์ เพื่อติดตามผลว่าสภาพจิตใจเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือไม่ การบำบัดนั้นช่วยให้ผมกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ทุกอย่างจะกลับมาดีได้เหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น ผมในเวลานั้นกลายเป็นคน ที่ไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่ค่อยสนใจสังคมรอบข้างมากนัก เพื่อนๆ ที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ที่มหาวิทยาลัย ผมก็พยายามตีตัวห่างออกมา โดยอ้างว่ามีเรื่องไม่สบายใจ ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามากวนผมมากนัก อีกทั้งสภาพผมในเวลานั้น มันก็คงไม่ค่อยมีใครกล้ามาคุยด้วยสักเท่าไหร่ สาเหตุตอนนั้นก็เพราะผมรู้สึกว่า ผมไม่อยากจะสนิทกับใครอีก ผมกลัวว่าหากคนที่ผมสนิทด้วยต้องมาจากผมไปอีก ผมก็คงต้องกลับไปรู้สึกแย่อีกครั้ง ด้วยเหตุนี้ผมจึงสร้างเกราะที่ผมไม่รู้ตัวขึ้นมา เพื่อป้องกันการพบเจอกับความเสียใจ โดยคิดง่ายๆ เพียงว่าถ้าผมไม่สนิทกับใคร ผมก็ไม่ต้องพบเจอกับความสูญเสียเช่นนี้อีก วงจรชีวิตผมในช่วงนั้นจึงมีเพียงแค่ไปเรียน กลับบ้าน และไปพบกับคุณหมอ ตามที่ถูกนัดไว้เท่านั้น เหตุการณ์วนเวียนอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเท่าไหร่นัก ส่วนหนึ่งคงเพราะเกราะแห่งความหวาดกลัวความสูญเสีย ซึ่งเป็นศัพท์ที่คุณหมอ ใช้เพื่ออธิบายถึงสิ่งที่ครอบงำผมอยู่ ณ เวลานั้น มันแข็งมากเกินกว่าที่จะทำอะไรได้ สุดท้ายจึงต้องขึ้นอยู่กับตัวผมเอง ว่าจะทำลายเกราะนั้นออกมาเมื่อไหร่ การซื้อยาที่นี่ต้องได้รับใบสั่งจากทางแพทย์ ทำให้ช่วงแรกๆ ผมต้องขอให้คุณหมอ เขียนใบสั่งยานอนหลับให้กับผม เพื่อที่จะไปซื้อยานอนหลับมาใช้ได้ เพราะตอนนั้น ผมนอนหลับเองไม่ได้ ต้องใช้ยานอนหลับเข้าช่วยเสมอๆ จนบางครั้งการใช้ยานอนหลับ มากๆ ก็ทำให้เกิดอาการเบลอๆ หลอนๆ ขึ้นได้เหมือนกัน ชีวิตผมช่วงนั้นถือว่าเป็นช่วงเวลาที่จิตตกอย่างต่อเนื่องนานที่สุด จนกระทั่งเกือบถึง ช่วงปลายเดือนตุลาคม วันนั้นผมตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงียแบบไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าผมตื่น หรือว่าจริงๆ แล้วแค่ฝันว่าตื่น แต่สิ่งที่ผมเห็นคือภาพเบลอๆ ของใครสักคน ที่นั่งร้องไห้มองดูผมอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ... ฟ้ามาหาผม ... บทเพลง: วิญญาณ ศิลปิน: Tea for Three http://www.ijigg.com/songs/V2BA477PAD แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 10:23:14 จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้ผมได้แต่มองนิ่งไปที่เธอ และพบว่าใบหน้าและแววตา ที่เธอมองมาที่ผมสื่อสารความรู้สึกของเธอออกมาได้อย่างชัดเจน เราไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ผมกลับสื่อสารกับเธอได้อย่างน่าแปลกประหลาดใจ เธอบอกกับผมว่าเธอไม่ได้ ตั้งใจจะให้ผมรู้สึกอย่างนี้จากไดอารี่ของเธอ เธออยากให้ผมเข้มแข็งและก้าวผ่าน เรื่องราวที่เกิดขึ้นไปอย่างสบายใจมากกว่านี้ เธอไม่ต้องการให้ผมเป็นอย่างนี้ ผมเอื้อมมือไปเช็ดหยดน้ำตาของเธอ พร้อมกับเอ่ยคำพูดสั้นๆ จากหัวใจของผมเอง ... กานขอโทษนะที่ทำให้ฟ้าไม่สบายใจ ... แววตาคู่นั้นของฟ้าดูดีขึ้นมาบ้าง หลังจากผมรับปากกับเธอว่าจะดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ จะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นทำร้ายจิตใจและร่างกายของผมมากไปกว่านี้ เพราะไม่งั้นฟ้าจะมีห่วงที่ทำให้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตในสภาพภาพของเธออย่างมี ความสุขได้เลย ฟ้าบอกกับผมว่าเธออยู่ข้างๆ ผมเสมอ แต่ไม่สามารถสื่อสารกับผมได้เลย และยิ่งเห็นว่าผมเป็นแบบนี้เพราะไดอารี่ของเธอ มันก็ยิ่งทำให้เธอไม่มีความสุข จนกระทั่งวันนี้ที่เธอสามารถสื่อสารกับผมได้ วันนั้นฟ้าหยิบรูปที่ผมถ่ายให้เธอยื่นส่งให้กับผมอีกครั้ง รอยยิ้มบางๆ ของฟ้าที่ส่งผ่าน มาถึงผมพร้อมกับคำพูดที่ทำให้ผมก้าวผ่านออกมาจากเกราะหนาที่ผมสร้างมันขึ้นมา ก่อนหน้านั้นได้ในที่สุด “ฟ้าอยากเห็นกานมีความสุขเหมือนตอนที่เราไปเที่ยวที่อ่าวหวายด้วยกันอีกนะ กานรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วกานถ่ายรูปเก่งนะ เพียงแค่กานยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง ลองดูสักหน่อยสิ เพราะตอนนี้ฟ้าคงถ่ายรูปอย่างที่ฟ้าชอบไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ฟ้าอยากให้กานช่วยถ่ายรูปโลกกว้างที่สวยงามใบนี้เผื่อฟ้าหน่อยได้ไหม” คำร้องขอของฟ้าทำให้ผมพยักหน้าตอบรับคำร้องขอนั้นอย่างเต็มใจ แม้จะไม่รู้ ว่าจริงๆ แล้วผมจะทำมันได้ดีแค่ไหน จะถ่ายได้ดีอย่างที่ฟ้าคาดหวังหรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมจะลองทำมันดูไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร คำตอบของผมทำให้ฟ้ายิ้มกว้างออกมาได้อีกครั้ง แววตาคู่นั้นไม่มีความหม่นเศร้า ใดๆ หลงเหลืออยู่อีก ภาพเบื้องหน้าที่ผมเห็นคือฟ้าคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ฟ้าที่มีรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ทุกคนรอบข้างที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ สามารถยิ้ม ตามเธอได้อย่างง่ายดายด้วยความสุขใจ และวันนี้ตอนนี้ผมก็รู้สึกเช่นนั้น “เมื่อไหร่ก็ตามที่กานถ่ายรูป เมื่อนั้นฟ้าจะอยู่ข้างๆ กานเสมอนะ อย่าลืมถ่ายภาพสวยๆ มาฝากฟ้าด้วยล่ะ” ผมพยักหน้าตอบรับอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ผมเองจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าครั้งสุดท้าย ที่ผมยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจคือตอนไหน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ผมรู้สึกสบายใจมากมายเหลือเกิน ร่างของฟ้าเบื้องหน้าค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อยๆ หลงเหลือเพียงแค่รอยยิ้ม และใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเธอเท่านั้นอยู่ในหัวใจของผม สักพักผมก็รู้สึกตัวขึ้นและพบว่าตัวผมเองนอนนิ่งอยู่บนเตียง ซึ่งนั่นหมายความว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าเป็นเพียงแค่ความฝันของผมเท่านั้น ผมพยายามประคองตัวเองกึ่งลุกกึ่งนั่งขึ้นมาพร้อมกับพยายามมองไปรอบๆ ห้อง ด้วยความหวังว่าบางทีผมอาจจะได้คุยกับฟ้าอีกครั้ง แต่ก็พบว่าบนโลกแห่งความจริง สิ่งที่ผมคาดหวังคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน ผมยันกายลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ แต่ทันทีที่ลุกขึ้นผมก็พบว่าข้างๆ หมอน ของผมมีภาพใบหนึ่งวางนิ่งอยู่ตรงนั้น ... ภาพของฟ้า ... ภาพที่ผมได้รับมาจากแม่ของฟ้าในงานพิธีอำลา และผมก็เก็บมันไว้อย่างดีในอัลบั้มรูป และไม่ได้หยิบมันออกมาดูอีกเลยนับตั้งแต่กลับมา แต่วันนี้ภาพๆ นั้นถูกใครบางคน หยิบออกมาจากอัลบั้มและวางนิ่งอยู่ข้างๆ หมอนของผม สิ่งที่เกิดขึ้นทำเอาผมได้แต่ยืนนิ่งรู้สึกว่าร่างกายชานิ่งไปทั้งตัว สักพักเมื่อรวมรวมสติได้ ผมก็เอื้อมมือไปหยิบรูปใบนั้นขึ้นมามองนิ่ง เหตุการณ์ต่างๆ ในความฝันเมื่อครู่ ยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของผม ไม่ต่างกันกับคำถามที่ผมเคยถามฟ้าในวันก่อนนั้น “ถ่ายรูปนี่มันสนุกมากนักเหรอฟ้า” ก่อนนั้นฟ้าตอบคำถามผมด้วยคำพูดที่ผมไม่เข้าใจนัก แต่วันนี้ผมเข้าใจถึงความหมายของ ความทรงจำด้านหลังภาพที่วันนั้นเธอพูดถึงแล้ว ภาพๆ เดียวของฟ้าในวันนั้นมีเรื่องราว และความทรงจำแห่งความสุขระหว่างเราทั้งคู่แทรกผ่านอยู่ในนั้นมากมายอย่างไม่อาจจะ อธิบายออกมาได้ด้วยคำพูดใดๆ และวันนี้ผมก็พร้อมแล้วที่จะทำตามคำร้องขอของฟ้า ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันจะคืออะไรก็ตามที ... บางทีเรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องค้นหาที่มาหรือพิสูจน์อะไรมากนัก ... ช่วงบ่ายของวันนั้นผมเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อกล้องดิจิตอลตัวหนึ่ง Canon A20 และพาตัวเองก้าวเข้าไปสู่โลกของการถ่ายภาพในที่สุด แม้ว่าช่วงแรกๆ ภาพที่ผมถ่าย จะดูไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่นัก แต่ภาพไม่สวยเหล่านั้นกลับทำให้ผมรู้สึกว่าผมเอง กลับมามีความสุขกับโลกส่วนตัวของผมได้อีกครั้ง อย่างน้อยผมเองก็ไม่ได้รู้สึก ว่าผมอยู่เพียงเดียวดายอีกต่อไป ทุกครั้งที่ผมกดชัตเตอร์ผมมีเพื่อนของผมยืนยิ้ม อยู่ข้างๆ เสมอ แค่ได้รู้เพียงเท่านี้ก็มากพอแล้วสำหรับผม ... ในที่สุดผมก็กลับมามีสภาวะจิตใจที่ขึ้นอีกครั้ง ... บางครั้งมนุษย์ก็จำเป็นต้องผ่านบทเรียนที่ยากที่สุด เพื่อที่จะได้รับรู้และเรียนรู้ ถึงอะไรบางอย่างของชีวิตมากขึ้น การได้เรียนรู้ถึงสิ่งๆ นั้นทำให้เราเข้าใจชีวิต และเข้าใจตัวตนของตัวเองมากขึ้น ผมเองก็เช่นกัน บทเรียนครั้งนี้อาจจะหนัก และเป็นบทเรียนที่ยากมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของผม ณ เวลานั้น แต่ถึงวันนี้ ที่ผมพาตัวเองผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ มันทำให้ผมมองอะไรได้กว้างขึ้น มองโลกอย่างรู้เท่าทันมากขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น รู้ขอบเขตการก้าวเดินของตัวเอง มากยิ่งขึ้น ว่าจากนี้ไปควรใช้ชีวิตอย่างไร ก่อนนั้นผมพยายามที่จะวิ่งให้ไวที่สุด เพื่อที่จะไปถึงเส้นชัยให้ไวที่สุด ด้วยความคิดเพียงแค่ว่าหากผมหยุดเดิน คนอื่นๆ จะวิ่งแซงผมไป และผมอาจจะไปถึงเป้าหมายที่ผมตั้งใจไว้ช้าไป แต่พอถึงช่วงเวลาที่ผมล้ม เพราะวิ่งอย่างไม่รู้ขอบเขตความสามารถของตัวผมเอง จนลืมและละเลย ที่จะให้ความสนใจกับสิ่งต่างๆ รอบข้างที่สุดท้ายแล้วมันก็ทำให้ผมล้มลงจนได้ การล้มครั้งนั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมันมีมากมายเพียงใด และมันสำคัญมากน้อยแค่ไหนกับการพยายามวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจ เรื่องราวอื่นๆ รอบข้างรอบตัวเลย ทั้งๆ ที่บนเส้นทางที่ผมวิ่งไปอยู่นั้น ก็มีเรื่องราว ต่างๆ ที่สำคัญไม่แพ้กันเกิดขึ้นรอบๆ ตัวเช่นกัน และเพียงแค่ผมวิ่งช้าลงอีกนิด ให้ความสำคัญกับสิ่งรอบข้างมากขึ้นอีกหน่อย มันก็จะทำให้ผมเรียนรู้อะไรๆ ได้อีกมาก โดยที่ก็คงไปถึงเป้าหมายข้างหน้าไม่ช้าไปสักเท่าไหร่หรอก ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะไม่วิ่งสุดแรงอย่างที่เคยเป็น จากนี้ไปผม จะใช้ชีวิตอย่างที่ผมต้องการโดยที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับใครต่อใคร ผมจะไม่เอาแต่สนใจวิ่งเพียงอย่างเดียว เมื่อไหร่ที่ผมเหนื่อยผมจะไม่ลังเลใจ ที่จะหยุดพักและระหว่างที่วิ่งผมจะหันมองไปรอบๆ ข้างด้วยเช่นกัน   เพราะนั่นก็คือส่วนหนึ่งของการเดินทางในชีวิตไม่ใช่หรือ จากนี้ไปผมจะมีความสุขกับชีวิต และการเดินไปข้างหน้าให้มากขึ้น และใช้ชีวิตอย่างไม่เสียดายเลยว่าหากในวันพรุ่งนี้ผมจะต้องลาจากโลกนี้ไป ... และถึงวันนี้ผมก็ยังคงดำเนินชีวิตไปด้วยแนวคิดเช่นนี้อยู่ ... ... บทเรียนที่ผมได้เรียนรู้ครั้งนี้สอนอะไรผมมากมายเหลือเกินจริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทเพลง: บทเรียน ศิลปิน: BOYdPOD อัลบั้ม: Bettersweet http://www.ijigg.com/songs/V2AFF77DPAD เมื่อความคาดหวังของเรานั้นพังทลาย... เมื่อความเสียใจเกิดจากการพบความจริง ทั้งที่เราได้ทุ่มเททำจนหมดทุกสิ่ง เมื่อใจที่ครั้งหนึ่งนั้นเคยยังมีแรง กลับดูเหือดแห้งจนไม่เหลืออะไร เมื่อฟางเส้นสุดท้ายกำลังจะขาดหายไป ในเวลานั้นเรากำลังจะได้พบ บทเรียนสำคัญแค่ไหนรู้ไหม บทเรียนนี้ไม่มีสอน ต้องผ่านพ้นความทุกข์ร้อน เท่านั้นถึงเข้าใจได้ จะต้องเสียใจกี่ครั้ง แต่ก็คุ้มเมื่อแลกกัน เพราะว่าหาเรียนไม่ได้จากที่ไหน บทเรียนที่ทำให้ใจของเรารับรู้   ว่าไม่มีอะไรคงอยู่เสมอไป เป็นบทเรียนชีวิตที่แสนจะยิ่งใหญ่ เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน เมื่อความพยายามนั้นกลายเป็นสิ่งที่ผิด เมื่อความตั้งใจไม่มีค่าอะไร เหมือนทางที่เดินมาตลอด คือทางที่เลือกพลาดไป ในช่วงเวลานั้นเรากำลังจะได้พบ บทเรียนสำคัญแค่ไหนรู้ไหม บทเรียนนี้ไม่มีสอน ต้องผ่านพ้นความทุกข์ร้อน เท่านั้นถึงเข้าใจได้... จะต้องเสียใจกี่ครั้ง แต่ก็คุ้มเมื่อเทียบกัน... เพราะว่าหาเรียนไม่ได้จากที่ไหน... บทเรียนที่ทำให้ใจของเรารับรู้...   ว่าไม่มีอะไรคงอยู่เสมอไป... เป็นบทเรียนชีวิตที่แสนจะยิ่งใหญ่... เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน... บทเรียนที่ทำให้ใจของเรารับรู้...   ว่าไม่มีอะไรคงอยู่เสมอไป... เป็นบทเรียนชีวิตที่แสนจะยิ่งใหญ่... เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน... ... ความผิดหวังจึงจะเปลี่ยนเป็นพลังได้ ... ... เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Part นี้คงเป็น Part ที่ผมเรียนรู้อะไรๆ ในชีวิตเยอะมากครับ ช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานั้น ทำให้ผมเหลียวย้อนกลับไปมองดูชีวิตของตัวผมเองอย่างละเอียดมากขึ้น และผมที่ตามมาคือผมเข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้น รู้จักตัวเองมากขึ้น และก้าวผ่านไปสู่บันไดก้าวใหม่ของชีวิตขึ้นไปอีกขั้น ก่อนนั้นเวลาไปเที่ยวที่ไหนสักที่ ผมก็มักจะขับรถไปให้ถึงเป้าหมายโดยไม่สนใจจะแวะดูทิวทิศน์อะไรข้างทางเลยแม้แต่น้อย คิดเพียงอย่างเดียวว่าจะรีบไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งใจจะไปให้ไวที่สุด แต่หลังจากผ่านพ้นเหตุการนี้ผมเริ่มเรียนรู้และเข้าใจมากขึ้น ว่าจริงๆ แล้วความงดงามของการเดินทางไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราไปถึงเป้าหมายนั้นรวดเร็วเพียงใดหรอก แต่มันขึ้นอยู่กับว่าเราเก็บเกี่ยวความงดงามระหว่างทางที่ไปให้ถึงเป้าหมายได้มากแค่ไหนต่างหาก คราวหน้าเวลาไปเที่ยวที่ไหนอย่าลืมมองและให้ความสนใจกับบรรยากาศระหว่างทางบ้างนะครับ แล้วคุณจะพบว่าระหว่างเส้นทางที่เชื่อมต่อกับจุดหมายที่เราคาดหวังนั้น มันก็มีความงดงามมากมายรอให้เรารับรู้ และใช้มันเติมเต็มให้กับชีวิตของเราเช่นกัน อยู่ที่ว่าเราจะสนใจรับรู้มันหรือไม่เท่านั้น จุดหมายยังไงก็คือจุดหมายที่เราต้องไปให้ถึงอยู่แล้ว ถึงช้าสักนิดแต่ได้อะไรๆ มากขึ้นกว่านั้น ผมว่ามันก็คุ้มอยู่นะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 07:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากพยายามอ่าน part นี้จนจบอย่างยากเย็น ด้วยความรู้สึก ทั้งเศร้าและสุข...จนไม่รู้จะบรรยายออกมาอย่างไร น้ำตามันไหลออกมาเองจริงๆ... คงไม่มีใครที่ได้อ่านเรื่องราวของคุณ แล้วจะไม่ซาบซึ้งกับความรัก ความห่วงใย ความผูกพันอย่างลึกซึ้งของเพื่อนอย่าง ฟ้า ที่มีต่อคุณ..มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ตั้งแต่อ่านพันทิพย์มา  นอกจากกระทู้คุณ Forever แล้ว ก็มีเพียงกระทู้เรื่องราวความรัก ของคุณ 'เซ็งเปิด' กับพระอ้อย (เรื่องกรูไม่ใช่เกย์ฯ) กับกระทู้มิตรภาพของเพื่อนๆในอินเตอร์เนท ที่มีต่อคุณ 'ไปรยาลใหญ่' ผู้ล่วงลับ ในห้องสวนลุม  ที่ทำให้ผม 'อิน' และติดตามอ่านได้ทุกวันขนาดนี้ ขอบคุณ....ที่ทำให้ผมได้รับรู้อีกครั้งว่า โลกนี้ยังมีความรักที่แสนจะบริสุทธิ์และงดงามเสมอ... แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 20:13:26 จากคุณ : ผู้ชายกินชาแกล้มเพลง - [ 30 ธ.ค. 50 10:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาเช็คชื่ออ่านประจำวันครับ... Part หลังๆนี่โทนมันจะหม่นๆจนอ่านแล้วเครียดตามเลยครับ...ยิ่งตอนนี้ทะเลาะกะแฟนอยู่ด้วย...เครียดหนักกว่าเดิมอีก T_T ยังไงสิ่งที่คุณคิดได้ในตอนนั้นผมว่าใช่เลยครับว่าคนเราควรเก็บเกี่ยวความสุขที่มีเข้ามาในชีวิตเพราะเราไม่รู้ว่าจะจากโลกนี้ไปเมื่อไร...สำหรับคุณฟ้านั้นเธอเป็นเพื่อนที่ดีแสนดีจริงๆ ถ้าให้เลือกได้..ผมขอเลือกมีเพื่อนแบบคุณฟ้าสักคนนึง แทนการมีเพื่อนธรรมดาหลายต่อหลายคน....ผมอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ... จากคุณ : เอล มอโร่ - [ 30 ธ.ค. 50 10:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามา check ชื่อจ้า ...คิดถึงฟ้าเนอะ จากคุณ : นายประภาคาร (นายประภาคาร) - [ 30 ธ.ค. 50 11:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฟ้าก็ยังดูแลและ้้เป็นห่วงกานเสมอนะครับ จากคุณ : iDreamer - [ 30 ธ.ค. 50 12:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คนเราต้องก้าวเดินต่อไปครับ เมื่อยังมิวาบชล.. สิ่งที่กระทำวันนี้ย่อมชี้ผลวันหน้า หวังว่าผู้เขียน จะก้าวเดินไปข้างหน้ต่อไป หรือบุคคลอื่นที่พบปัญหา หรือท้อแท้ ผมเชื่อว่าชีวิตคนเรานั้นยังต้องพบ สิ่งที่ดีที่สุด และบางครั้งคุณอาจพบสิ่งที่ต่ำสุดก็ได้ .... เพียงแต่ว่าเราจะพร้อมสู้ขนาดไหน และมีสติเพียงไร เมื่อผมได้อ่านมาถึงตรงนี้ ผมแทบจะนึกหน้าฟ้า และเอฟ ออกโดยมีหน้าผู้เขียนเป็นหลัก ว่าทั้ง 2 หน้าตาเป็นเช่นไร  ................ ชีวิตก็เป็นเช่นนี้แล จากคุณ : สะตอคุง - [ 30 ธ.ค. 50 13:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่าน Part ก่อนหน้านี้ ช่วงไคลแม็กของเรื่อง ผมรู้สึกว่าเวลามันหยุดหมุน อึ้ง งง เพราะไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ (ไม่ได้ติดตาม เรื่องของฟ้า ในฉบับนิยายครับ) แต่ก็ค่อยๆปรับอารมณ์ไป เพราะอ่านๆไป ก็จริงอย่างว่า ว่าจริงๆแล้วฟ้าก็คงไม่อยากให้คุณ กานต์รู้สึกแย่ไปกว่านั้นอีกแล้วจริงๆ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว้าฟ้าเป็นคนที่น่ารักและเป็นเพื่อนแท้ ในชีวิตคนหนึ่งคน จะมีโอกาสพบเจอคนที่เราเรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทได้อย่างจริงๆ หรือป่าว? หรือแล้วแต่วาสนา เพราะตอนนี้ผมก็อยู่กับตัวเองเหมือนกัน อยู่คนเดียวเรื่อยๆเปื่อยๆ จนรู้สึกว่าอยู่คนเดียวก็ดีเหมือนกัน พูดไปชักจะงงงงตัวเอง เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : ไม่รู้เรื่องเลย - [ 30 ธ.ค. 50 14:00:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ ^ ข้อสังเกต: คหห.แบบเกาะติดสนามนี่ผู้ชายซะเกือบหมด ใครว่าผู้ชายเป็นเพศที่ไม่อ่อนไหวนี่ต้องคิดใหม่แล้วนะครับ ;) อ่านตอนนี้แล้วถึงแม้จะเครียดกับจขกท.แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ว่ายังไงๆฟ้าก็ไม่ทิ้งจขกท. ผมยังเคยคิดเลยว่าเป็นเพราะฟ้าแน่ๆที่ทำให้จขกท.เทิร์นเป็นเทพถ่ายรูปแบบนี้ คิดไม่ผิดจริงๆ :) ต้องขอขอบคุณจขกท.(และฟ้า)มากๆที่สอนบทเรียนชีวิตดีๆแบบนี้ให้ --> จบคำชมแล้วขอถามอะไรตรงๆหน่อย อย่าโกรธกันนะครับ คือจขกท.ไม่คิดจะทำให้ความตั้งใจของฟ้าไม่ศูนย์เปล่าบ้างเหรอครับ (แต่ยังไงๆผมก็เคารพในการตัดสินใจของจขกท.นะครับ) จากคุณ : <โหน่ง> - [ 30 ธ.ค. 50 14:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ^ ผช ทั้งนั้นจริง ๆ ด้วยเน๊อะ   ^^" เข้ามาลงชื่อจ้า   จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 30 ธ.ค. 50 14:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 “เมื่อไหร่ก็ตามที่กานถ่ายรูป เมื่อนั้นฟ้าจะอยู่ข้างๆ กานเสมอนะ อย่าลืมถ่ายภาพสวยๆ มาฝากฟ้าด้วยล่ะ” ตอนนี้รูปที่กานถ่าย สวยทุกรูปด้วยเนอะคะฟ้า จากคุณ : i'll be your girl - [ 30 ธ.ค. 50 14:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผมก็ผู้ชายเหมือนกันครับ อิ อิ จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 30 ธ.ค. 50 15:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอ เข้าใจเลยว่าเวลาที่สภาพจิตใจดิ่งเหวสุดๆ มองไปทางไหนไม่เห็นใครเลยนี่มันเป็นยังไง ปล.เพิ่มยอดผู้หญิงหน่อย อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 30 ธ.ค. 50 18:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่ะ มาเพิ่ม market share ให้ผู้หญิงด้วยค่ะ ดีใจด้วยนะคะ ที่คุณกานได้เรียนรู้ที่จะมองความสวยงาม "ระหว่างทาง" จากคุณ : Aladdin's girl - [ 30 ธ.ค. 50 18:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ... บางทีกับความรัก เรื่องของจังหวะที่เหมาะสมก็สำคัญมากเช่นกัน ... เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ ! จากคุณ : Madam X (MLH) - [ 30 ธ.ค. 50 19:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณฟ้าที่เป็นแรงบันดาลใจให้เจ้าของกระทู้ถ่ายรูปสวย ๆ มาฝากทุกคนในที่นี้ด้วยค่ะ รูปที่คุณถ่ายสวยมากจริง ๆ ค่ะ ฟ้าเองก็คงเห็นด้วยนะคะ จากคุณ : kaveekarn - [ 30 ธ.ค. 50 19:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ...บางที บางเรื่อง สำหรับเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต... ก็อาจจะมีส่วนดีอยู่ภายในความโหดร้ายนั้น...เพียงแค่กล้าที่จะก้าวออกไป แค่นั้น...แค่นั้นเอง...แต่ความพยายามที่จะกล้าก้าวได้ก็ต้องผ่านอะไรอีกมากมาย... ถ้าไม่ได้เจอ...ก็จะไม่มีวันรู้ได้เลย...จริงมั๊ย??? ... และก็ได้รู้สาเหตุที่คุณกานชอบถ่ายรูปแล้ว...ฟ้าอยู่ใกล้ๆคุณเสมอ ขอความรักคุ้มครองค่ะ... ปล. ขออนุญาตลาไปเที่ยวทะเลซัก 2 วันนะคะ วันที่ 2 คงได้เข้ามาติดตามเหมือนเดิม สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ...บุญรักษานะคะ... ^___________________^ จากคุณ : : : padnote : : - [ 30 ธ.ค. 50 19:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาเช็คชื่อค่ะ ตอนแรกนึกว่าชอบถ่ายรูปเพราะแค่อยากลองถ่ายรูปเหมือนฟ้า แต่... ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะว่าทำไม ^^ คุณกานเล่าเรื่องเก่งจังเลยค่ะ ไม่ว่าสุข เศร้า ซึ้ง หรือชีวิต ... รออ่านต่อนะคะ :) จากคุณ : cheekyGirL - [ 30 ธ.ค. 50 20:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เขียนได้ดีกว่าที่คาด โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับแหม่ม เขียนให้เธอคนนั้นดูดีขึ้นมาก เรื่องราวทั้งหมดเพื่อนทางนี้รับทราบทุกคนแต่ไม่กล้าบอกนะ เพราะยังไงก็เพื่อนเราทั้งคู่ อีกอย่างเป็นเรื่องส่วนตัวด้วย เพื่อนทางนี้เกิดอาการ"น้ำท่วมปาก" เป็นแถวๆ โมโหแทนพอสมควร  แต่อย่างว่ายังไงก็เพื่อนนะ ปล. ชอบ Part น้องลิลลี่มาก เปลี่ยนมาเขียนแนวอิโรติกเถอะ ปล.2 ออกไปถ่ายรูปอีกละ กลับมาเขียนให้เสร็จก่อนสิ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 21:21:10 แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 20:40:04 จากคุณ : มาจาก รดน. ไม่เคยมาแถวนี้ (~รักความรุนแรง~) - [ 30 ธ.ค. 50 20:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ถ่ายรูปสวยจิงๆคะ อย่างนี้ฟ้าคงไม่ผิดหวังแน่ๆ ^ ^ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 30 ธ.ค. 50 21:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชอบที่คุณคิดนะคะ.. >> ผมจะไม่เอาแต่สนใจวิ่งเพียงอย่างเดียว เมื่อไหร่ที่ผมเหนื่อยผมจะไม่ลังเลใจ ที่จะหยุดพักและระหว่างที่วิ่งผมจะหันมองไปรอบๆ ข้างด้วยเช่นกัน   เพราะนั่นก็คือส่วนหนึ่งของการเดินทางในชีวิตไม่ใช่หรือ << เพราะเป็นอีกคนเหมือนกัน.. ที่ชอบเฉไฉอยู่ข้างทางเป็นพักๆ แต่ก็เป็นเพราะอะไรอีกหลายอย่าง มันเลยพักนานไม่ค่อยได้ รอติดตามต่อไปค่ะ จากคุณ : หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - [ 30 ธ.ค. 50 22:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โห... คนอ่านเยอะแฮะวันนี้นึกว่าหนีไปเที่ยวกันหมดแล้ว เพราะคนอ่านก็แอบหนีไปถ่ายรูปเล่นมาเหมือนกัน ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้ปีใหม่แล้ว มีความสุขกันมากๆ นะครับ ส่วนผมยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรดี อยากไปถ่ายพลุ แต่ไปถ่ายคนเดียวคงไม่สนุกเท่าไหร่ แถมจุดที่เขาจุดพลุกันก็ไม่ค่อยเอื้อซะด้วย ต้องไปจองคิวแต่หัววันไม่งั้นได้แต่หัวคนแทนพลุแน่ๆ T__T ใครไปเที่ยวไหนมาอย่าลืมถ่ายรูปมาฝากด้วยนะครับ ผู้ชายกินชาแกล้มเพลง - ขอบคุณสำหรับคำชมและกำลังใจครับ เรื่องนี้เขียนไวกว่างานเขียนชิ้นอื่นๆ ที่เคยเขียนมาเลยครับ คงเพราะมันไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เพราะทุกอย่างอยู่ในความทรงจำอยู่แล้ว ทำให้ยากเพียงแค่คิดว่าจะนำเสนอยังไงให้คนอ่านไม่เบื่อเท่านั้นเอง ^^ ตอนนี้รู้สึกฟ้าจะชิงตำแหน่งนางเอกไปซะแล้วแฮะ  ถ้าเจ้าตัวรู้คงปลื้มน่าดูที่มีคนชมขนาดนี้ เอล มอโร่ - Part หลังจากนี้ไม่ค่อยเครียดมากแล้วครับ เข้าสู่ช่วงคลี่คลายปมหลายๆ อย่างไปทีละน้อยๆ แล้ว ไม่งั้นถ้าเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมาจะยาวอีก ฮ่าๆๆๆ นายประภาคาร - คิดถึงเหมือนกันครับ วันนี้แอบไปนั่งเล่นในโบสถ์ด้วย แม้จะไม่ได้เป็นคริสต์กับเขาแต่ก็ใช้สมาธิสื่อไปถึงฟ้า บอกเธอไปว่าตอนนี้เจ้าตัวมีแต่คนชมนะเนี่ย ^^ iDreamer - ตอนใช้ login เก่าผมเคยเขียนเรื่องเล่าถึงฟ้าช่วยชีวิตผมด้วยครับ วันนั้นผมเดินข้ามถนนเบลอๆ จนเกือบโดนรถราง Tram คันเบ่อเริ่มชน ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร อยู่ดีๆ เหมือนมีคนมาดึงหลังผมแล้วผมก็ได้ยินเสียงของฟ้าแว่วๆ เข้ามาที่หู บอกกับผมว่า ... "ระวังหน่อยสิ" ... บอกตรงๆ ว่าถ้าตอนนั้นไม่โดนดึงไว้ ผมคงข้ามไปแล้วโดนรถ tram ชนตายไปแล้วจริงๆ แหละครับ เพราะคันใหญ่มาก อารมณ์ประมาณรถไฟชนเลย มีหวังโดนลากติดไปกับรางรถ Tram  ^^' สะตอคุง - เห็นด้วยครับ ชีวิตคนเราบางทีก็ต้องพร้อมที่จะผ่านทั้งเรื่องร้ายและเรื่องดีเนอะ ผมถึงพยายามสอดแทรกมุมมองของผมหลายๆ อย่างเอาไว้ด้วย เผื่อว่าบางคนอ่านแล้วอาจจะได้เก็บไปคิดต่อยอดกันต่อไปบ้างตามวิจารณญาณ และพื้นฐานทางความคิดของแต่ละคน ส่วนที่เอาหน้าผมไปจินตนาการเป็นหน้าเอฟกับฟ้า มีหวังถ้าทั้งคู่รู้คงบ่นน่าดู เพราะมีหวังออกมาไม่สวยแน่ เพราะผมไม่หล่อ ไม่ดี ไม่มีอะไรเลย T___T ไม่รู้เรื่องเลย - ชีวิตของผมที่นี่ตอนนี้ก็เหมือนอยู่คนเดียวเหมือนกันครับ ถือเป็นช่วงพักจริงๆ เลย บางทีมันก็สะดวกดีนะ อยากทำอะไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป ไม่ต้องห่วงหรือกังวลความรู้สึกของใครต่อใคร จนตอนนี้ชักชินซะแล้วสิ อิอิ <โหน่ง> - ถ้าฟ้าไม่ชวนผมถ่ายภาพ ผมก็คงไม่คิดที่จะถ่ายภาพเลยจริงๆ แหละครับ เพราะก่อนนั้นเวลาถ่ายรูปก็ถ่ายเหมือนคนอื่นๆ ปกติทั่วไป ฟิล์มม้วนหนึ่งนี่มีแต่ภาพคน แทบจะไม่คิดกดภาพวิวเลยสักกะภาพ ส่วนเรื่องที่ถาม อันนี้ตอบลำบากเนอะ เรื่องบางเรื่องมันก็มีเงื่อนไขที่ผมอธิบายไม่ออกตอนนี้เหมือนกัน เอาเป็นว่าติดตามอ่านไปต่อเนอะ บางทีถึงตอนจบอาจจะโล่งใจก็ได้ ^^ when i'm feeling .. blue - นั่นดิเนอะ สงสัยสาวๆ หนีไปเที่ยวกันหมดหรือเปล่านี่ i'll be your girl - ขอบคุณมากครับ ตอนนี้ก็พยายามถ่ายให้ภาพมีเรื่องราวมากกว่าแค่วิวธรรมดาอยู่ครับ อยากถ่ายรูปแนวที่ฟ้าถ่ายให้สวยบ้าง แต่ยังทำไม่ได้สักที สงสัยต้องหัดอีกนานพอดู ^^ Eddy_DT_545 - กระทู้นี้ผู้ชายเพียบเลย ตามมาอ่านเรื่องของฟ้ากับเอฟกันแหงมๆ อิอิ TSURUGI - มันยิ่งแย่ที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วยอะดิครับ จะหันหน้าไปหาใครก็ไม่ได้ จะกลับไปหาความอบอุ่นที่บ้านก็ไม่ได้ จะระบายให้เพื่อนฟังก็ไม่ได้ เพราะก็มีปัญหาเรื่องภาษาที่บางทีมันก็สื่อออกมาอย่างที่ใจคิดไม่ได้ แต่ถึงสื่อได้เต็มที่ใจก็ไม่พร้อมที่จะเล่าอยู่ดี สุดท้ายก็เลยกลายเป็นลูกโป่งแตกซะอย่างนั้น ตอนนั้นเพื่อนผมบอกว่าผมยังกะซากศพเดินได้ ^^' Aladdin's girl - ดีใจเหมือนกันครับ ระหว่างทางนี่มันมีอะไรให้เราดูและเรียนรู้เยอะไม่แพ้กันเลยจริงๆ เนอะ เคยดูโฆษณาตัวหนึ่ง รู้สึกจะเป็นเหล้าหรือเปล่าไม่แน่ใจ ที่จะบอกว่าถ้าคุณหยุดนิ่งคนอื่นจะแซงคุณ เพราะงั้นอย่าหยุด ให้วิ่งต่อไปให้ไวที่สุด ดูแล้วคิดถึงตัวเองสมัยก่อนเลยจริงๆ เพราะตอนนั้นคิดแบบนั้นเด๊ะๆ เลย Madam X (MLH) - คนบางคนดีแสนดี น่ารักน่าหลงใหล แต่ถ้ามาไม่ตรงจังหวะที่ดีมันก็เท่านั้นเนอะ  ^^ kaveekarn - ขอบคุณมากครับ แต่ต้องขอบคุณอาจารย์ Lunatix ที่ช่วยขัดเกลาฝีมือด้วย เพราะไม่มีเฮีย Lunatix ผมก็คงถ่ายงูๆ ปลาๆ อยู่แหงมๆ ครับ ^^ : : padnote : : - จริงๆ แล้วตัวเราเองก็รู้เนอะ ว่าเวลาเจอปัญหาหรือความเปลี่ยนแปลงในชีวิต แล้วต้องทำอย่างไรถึงจะีดีต่อตัวเองที่สุด ขาดเพียงอย่างเดียวคือความกล้าที่จะทำเท่านั้นเอง ถ้าเอาชนะความกลัวแล้วเดินออกมาสู้กับมันได้ ทุกอย่างจะมีทางออกที่ดีรอเราอยู่เสมอ เที่ยวทะเลให้สนุกนะครับ เที่ยวเผื่อด้วยนะ อยากไปทะเลเหมือนกัน หนีกลับไทยเลยดีไหมเนี่ย อยากไปหลีเป๊ะอีกสักที T__T cheekyGirL - ก่อนนั้นไม่เคยเข้าใจอารมณ์คนถ่ายรูปเท่าไหร่ครับ เลยไม่คิดอยากจะถ่ายรูป แต่พอได้ก้าวเข้ามาในโลกใบนี้แล้วมันเหมือนกับว่าเจออะไรที่ลงตัวกับเราเหลือเกิน มันก็เลยยิ่งทำให้ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ คงจะจริงอย่างที่ฟ้าบอกผมด้วยแหละ ว่าผมมันหัวศิลป์มากกว่าที่จะไปเรียนทางด้านวิศวะอะไรพวกนั้น แต่ตอนนี้ผมก็เดินมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับไปซะแล้วสิ ^^ ~รักความรุนแรง~ - อ้าวคุณหมอคิ (ฉายามันครับ ฮ่าๆๆ) อ่านมาถึงตอนล่าสุดแล้วเหรอ แสดงว่าู้อู้งานละสิ เดี๋ยวน้องมะเหมี่ยวนางแบบในอนาคตก็ไม่มีของดีๆ กินบำรุงสิ แล้วอย่าพาลูกไปวิ่งเล่นแถวไซต์งานอีกนะ ผิวเสียหมด ส่วนเรื่องแหม่มไม่ได้โกรธเพื่อนๆ หรอก เข้าใจว่ามันพูดลำบาก และก็พอรู้และเดาได้มาตลอดด้วย มันก็เลยไม่ได้นอกเหนือความคาดหมายใด ๆ ^^ เหตุวิสัยในไหวิเศษ - ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวเอารูปมาฝากกันเรื่อยๆ เนอะ ^^ หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด - แวะพักเหนื่อยนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ถ้าเรารู้ตัวว่าเรากำลังทำอะไรอยู่และไม่ได้เถลไถลไปนอกเส้นทางจนมากเกินไป ผมว่าก็พอหยวนๆ ได้และ ^^ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 22:14:59 แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 22:13:55 จากคุณ : Mr. Forever - [ 30 ธ.ค. 50 22:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดีใจครับ ที่ผ่านเรื่องราวตรงนั้นมาได้ พร้อมกับบทเรียนที่มีค่าบทนึงในชีวิต part นี้ผมไม่ร้องแล้วล่ะ :) รูสึกอบอุ่นใจมากกว่า.. รู้แต่ว่า ฟ้าเป็นผู้หญิงที่เท่ห์สุดๆเลย ^.^ .. ได้รอยยิ้มรับปีใหม่พอดีเลย.. ปีใหม่นี้ ก็ขอให้คุณกานมีความสุขมากๆนะค๊าบ รักษาสุขภาพด้วย จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 30 ธ.ค. 50 22:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^^ เข้ามาอ่านตอนใหม่แล้วครับ แต่ก็จริงนะครับที่สำหรับคนเราที่ให้ความสนใจกับเป้าหมาย หรือสิ่งที่ไกลกว่าตัว จนไม่นึกถึงสิ่งรอบข้าง ที่อยู่ใกล้ตัวเรา ว่าบางที ความงดงามก็ยังมีให้มองอยู่เสมอ ผมก็เคยเป็นครับ 55 * จากคุณ : Art20135 - [ 30 ธ.ค. 50 22:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ผมอ่านไปคิดไป(เองรึป่าว) เลยคิดว่ากานเหมือนจะผูกพันกับฟ้ามากกว่าเอฟนะครับ ^^ ผมก็ชอบในความเป็นเพื่อน ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนแฟนที่ทำอะไรไม่ได้ทุกอย่าง แต่ก็มีบางอย่างเท่านั้นที่ต้องเป็นเพื่อนถึงจะเข้าใจเรา หรือสามารถคุยได้ครับ อย่างไรก็ตาม สวัสดีปีใหม่ทุกๆคนครับ โดยเฉพาะกาน เอฟ และ ฟ้า ที่ทำให้ผมได้รับความรู้สึกดีๆ จากเรื่องราวของคนสามคนนี้ครับ ปล. สูดอากาศตอนปีใหม่ที่ออสเตรเลียเผื่อผมด้วยครับ ผมล่ะอยากไปสูดอากาศที่นั่นจัง เพื่อที่จะได้เข้าไปใกล้ "เธอ" ของผมอีกนิดครับ จากคุณ : iDreamer - [ 30 ธ.ค. 50 23:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตาามาเกาะขอบกระทู้เป็นกำลังใจกับคุณ  Mr. Forever  เช่นเคยคะ ได้แง่คิดดีๆเยอะเลยคะ ^^ จากคุณ : shinobu - [ วันสิ้นปี 01:08:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอนแรกนึกว่าจะไม่เสียน้ำตากับตอนนี้แล้วเชียวนะ สุดท้ายก็ไหลจนได้แฮะ “เมื่อไหร่ก็ตามที่กานถ่ายรูป เมื่อนั้นฟ้าจะอยู่ข้างๆ กานเสมอนะ อย่าลืมถ่ายภาพสวยๆ มาฝากฟ้าด้วยล่ะ” ตอนนี้คุณฟ้าคงสมหวังแล้วสินะครับ รูปของคุณ Mr. Forever สวยทุกรูปเลย ^^ ปล.วันนี้ไปเจอเพื่อนเก่ากันมาครับ เลยไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ช่วงบ่ายๆ (อันที่จริงก็กลับมาตั้งแต่ช่วงค่ำๆแล้วล่ะครับ แต่ถ้าไม่อ่านดึกๆแล้วกลัวไม่อินกับเรื่องน่ะครับ ^^) จากคุณ : Anakin-G - [ วันสิ้นปี 01:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ติดตามมานานแย้ว แต่ข้าน้อยม่ะได้แสดงตัว ขอรายงานตัวเลยละกันน่ะคับ ขอให้มีผลงานดี ๆ ออกมาเยอะ ๆ น่ะคับ ปล. ภาพที่ Mr. Forever ถ่ายสวยมากเลยคับ ^^ จากคุณ : นิทราพาฝัน - [ วันสิ้นปี 07:07:47 A:192.168.1.4 X:58.137.24.130 ]

ความคิดเห็นที่ 33 บทเรียนที่ทำให้ใจของเรารับรู้...   ว่าไม่มีอะไรคงอยู่เสมอไป... เป็นบทเรียนชีวิตที่แสนจะยิ่งใหญ่... เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน... ... ความผิดหวังจึงจะเปลี่ยนเป็นพลังได้ ... ... เมื่อใจของเรานั้นยอมรับมัน ... ^ ^ ^ ^ ^ แค่อยากจะบอกว่า ชอบ Part นี้ที่สุด..แล้วก็อินกับเพลงนี้มากๆเลยค่ะ ป.ล. ป่านนี้ฟ้าคงนั่งมองดูรูปคุณไป ก็ยิ้มไปแล้วก็พูดว่า..ถ่ายรูปนี่มันสนุกมากนักเหรอกาน..คริ คริ จากคุณ : makisushi - [ วันสิ้นปี 08:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ถ้ากระทู้เรื่องราวของคุณ ไม่ขึ้นหัวเกี่ยวกับเพลงรักคุณเข้าอีกแล้ว และก็ เพลงรักคุณเข้าแล้ว วันนั้นผมก็คงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะเพลงนี้มันก็มีเรื่องราวสำหรับผมเหมือนกัน ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีดี ให้ได้อ่านนะครับ ขอบคุณจริงๆ..`` แล้วมาเขียนต่อไวไวนะครับ..`` จากคุณ : lowlay - [ วันสิ้นปี 09:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เอ... ของเราตรงข้ามกันคุณ lowlay (คห 34) แฮะ ทีแรกเราไม่ยอมเข้ามาอ่าน เพราะคำว่า Bittersweet memory และเพลงรักคุณเข้าอีกแล้ว นี่แหละ เพราะเราไม่ชอบเพลงนี้เอาซะเลย (ขออภัยแฟนคลับไว้ก่อนนะคะ นานาจิตตังเน้อ...) แต่พอเห็นขึ้นเป็นกระทู้แนะนำหลายๆ วัน ก็เลยเข้ามาอ่าน และก็ติดมากเลย ต้องเข้ามาดูทุกวันเลยค่ะ จากคุณ : Aladdin's girl - [ วันสิ้นปี 12:11:46 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาตามอ่าน หลังจากหายไปเที่ยวมาอาทิตย์นึง เจอเรื่องของฟ้าเข้าไป เศร้่าเลย ฮือๆ สุขสันต์วันปีใหม่แด่คุณกานด้วยนะคะ ขอให้เป็นปีที่มีแต่ความสดใสนะคะ จากคุณ : Pat :o) - [ วันสิ้นปี 23:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 พอดีกลับบ้านที่ต่างจังหวัดหลายวัน เลยไม่ได้แวะเข้ามาอ่านเลยอ่ะครับ ขอ save ไว้ก่อนแล้วกันนะครับ(ความจริง save ไว้ตั้งแต่ตอนแรกเลย ขอโทษครับที่ไม่ได้ขออนุญาตก่อนอ่ะ) แล้วจะรีบอ่านหลังตักบาตรพรุ่งนี้ ขอเป็นเรื่องแรกที่อ่านในปีใหม่นี้เลยละกันนะครับ สุขสันต์วันขึ้นปีใหม่แด่คุณกาน และทุกท่านรอบทู้นะครับ แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 50 23:51:04 จากคุณ : Omnislazh - [ วันสิ้นปี 23:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รับปีใหม่ค่ะ happy new year 2008 เพิ่งได้อ่านเพราะหนีเที่ยวไปสามวันล่ะจ้า จากคุณ : @Nana-cute@ - [ 1 ม.ค. 51 01:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 happy new year นะคะ เพิ่งมาตามอ่านหลังจากหายไปต่างจังหวัดอาทิตย์นึง T^T เศร้าเลย.....งือ ไม่ค่อยได้คอมเม้นท์เท่าไหร่ แต่แอบอ่านอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : zenany - [ 1 ม.ค. 51 02:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ แล้วก็ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้มีความสุข...น้ำตา...รอยยิ้ม แล้วก็ข้อคิดดีๆนะคะ พอได้อ่านเรื่องของคุณ Mr. Forever ก็เลยทำให้คิดขึ้นมาได้ และตัดสินใจทำอะไรบางอย่างไป ตอนนี้ก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ ถ้าไม่ได้เรื่องนี้ก็คงจะจมกองทุกข์ต่อไป ขอบคุณจริงๆค่ะ แล้วก็อย่าลืมเอาตอนต่อไปมาลงเร็วๆนะคะ รออยู่ อิอิ จากคุณ : ผ่านฟ้าลีลาศ - [ 1 ม.ค. 51 03:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะครับ เดี๋ยวปีใหม่นี้อาจจะทำรูปไว้เป็น wallpaper ให้เพื่อนๆ ได้ลองเลือกดูว่าชอบไม่ชอบยังไง ปีใหม่ปีนี้ส่วนตัวรู้สึกว่าทุกอย่างน่าจะดีขึ้นกว่าที่เคยเป็น และก็หวังว่าเพื่อนๆ ทุกคนในกระทู้นี้จะมีความสุขกับเส้นทางที่ก้าวเดินต่อไปจากนี้เช่นกันครับ ^^ หน่วยต่อสู้อากาศยาน - เดี๋ยวเนื้อเรื่องจากนี้ไปคงเป็นจุดค่อยๆ คลายปมไปสู่เส้นทางชีวิตใหม่แล้วครับ โทนเรื่องคงไม่หม่นมากเหมือนสองสามตอนที่ผ่านมาแล้ว แต่ก็มีลูกซึ้งนิดๆ เนอะ ^^   Art20135 - ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเนอะ มองรอบๆ ตัว แล้วรับความสุขจากสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้มาก ทั้งเรื่องร้ายและดี เก็บไว้เป็นแนวทางในการใช้ชีวิตต่อไป ^^ iDreamer - ความผูกผันกับฟ้ามันคนละแบบกับเอฟอะครับ กับฟ้าคือเพื่อนที่เราพร้อมจะอ่อนแอให้เขาเห็นได้แบบไม่อาย สามารถพูดคุยทุกเรื่องให้เธอรับฟังได้อย่างวางใจ ส่วนเอฟบางทีมันก็พูดบางเรื่องให้ฟังไม่ได้ บางทีก็อ่อนแอให้เธอเห็นไม่ได้มากนัก เพราะผมอยากให้เธอรู้สึกว่าผมเข้มแข็งและเธอสามารถวางใจได้หากจะอ่อนแอต่อหน้าผม อธิบายลำบากเนอะ มันเหมือนตอนปรุงอาหาร รสหวานกับรสเผ็ดมันแทนกันไม่ได้จริงๆ shinobu - ขอบคุณครับ ตามเป็นกำลังใจกันต่อไปนะ ^^ Anakin-G - ขอบคุณครับ มีแรงฮึดจากฟ้านี่แหละ ที่ทำให้ผมอยากถ่ายรูปสวยๆ กับเขาบ้าง ก็เลยพยายามมาจนถึงทุกวันนี้ ^^ นิทราพาฝัน - ขอบคุณครับ ทักทายกันได้นะ คนเขียนจะได้รู้ว่าคนอ่านยังตามกันอยู่เรื่อยๆ เพราะกลัวเหมือนกันว่าจะมีคนเบื่อเลิกอ่านไปซะเยอะ เพราะเรื่องชักหนีไปจากที่แรกๆ ตั้งใจจะเขียนเยอะเลย makisushi - เพลงนี้เพราะเนอะ พี่บอยแต่เนื้อได้สุดยอดจริงๆ บทนี้เหมือนกับก้าวเดินก้าวสำคัญสำหรับผมเลย ที่ทำให้เปลี่ยนแปลงแนวทางการคิดมาเป็นแบบนี้ ^^   lowlay - เพลงนี้เหมือนเพลงที่ดึงลิ้นชักแห่งความทรงจำให้เลื่อนหลุดออกมาได้เยอะแยะเหลือเกินสำหรับผม คงเพราะมันเป็นความหลังฝังใจที่ยังคงงดงามด้วยมั้ง มันเลยมีค่าเสมอเวลานึกถึง ^^ Aladdin's girl - รักคุณเข้าอีกแล้วฟังรอบแรกแล้วรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันครับ ส่วนตัวยังชอบรักคุณเข้าแล้วมากกว่า แต่ฟังไปเรื่อยๆ ก็เพราะดี ^^ Pat :o) - เที่ยวไหนมามั่งครับ ถ่ายรูปมาเผื่อกันหรือเปล่า อยากไปเที่ยวมั่งจังแฮะ อยากกลับไทยซะแล้ว ^^ Omnislazh - อ่านแล้วอย่าลืมแวะมาทักทายกันนะครับ ทำบุญเผื่อผมด้วยนะ (สงสัยจะบอกไม่ทันซะแล้ว แฮ่...) @Nana-cute@ - สวัสดีปีใหม่ด้วยครับ เรื่องช่วงที่ผ่านมาหม่นๆ หน่อยเนอะ ^^' zenany - ทักทายกันไดนะครับ ไม่รู้จะเขียนอะไร ลงหน้าเหลืองไว้ก็ได้ คนเขียนจะได้มีกำลังใจไง ผ่านฟ้าลีลาศ - ขอบคุณครับ ดีใจที่ประสบการณ์ของผมทำให้คนอ่นได้เอาไปคิดต่อยอดในเรื่องบางเรื่อง ดีใจจริงๆ ครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 42 Part 33: Solution บทเพลง: รักเธอทั้งหมดของหัวใจ ศิลปิน: Pause อัลบั้ม: Evo & Nova หลังจากสอบเสร็จในช่วงกลางเดือนพฤศจิกายน เมื่อจัดการธุระต่างๆ ที่นี่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินทางกลับไทย ก่อนกลับผมโทรไปบอกแหม่มว่าผมจะกลับวันไหน ถึงกี่โมง เผื่อว่าแหม่มจะได้เตรียมตัวไปรับผมได้ เพราะผมก็คงกลับถึงเวลาเดิมกับคราวก่อน ซึ่งก็คือราวๆ หกโมงเช้า แต่วันนั้นแหม่มบอกผมว่าคงมารับไม่ได้เพราะค่อนข้างเช้า ก็เลยเดินทางลำบาก คำตอบของแหม่มทำให้ผมได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ผมไม่ได้โกรธหรือน้อยใจแหม่มเลย ตอนนั้นมันมีเพียงแค่คำว่า “เข้าใจ” เท่านั้น เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเรื่องระหว่างเรา มันก็ไม่ได้คืบหน้าไปในทางที่ดีนัก ก่อนที่ผมจะเจอปัญหาเรื่องฟ้า บ่อยครั้งที่ผมเอง มักจะโทรติดต่อแหม่มไม่ค่อยได้ โทรไปหาที่ห้องบางทีก็ไม่มีคนรับสาย โดยที่แหม่ม บอกกับผมว่าโทรศัพท์ที่ห้องเธอไม่ค่อยดี บางทีโทรเข้ามาก็ไม่ได้ยินเสียง สุดท้ายแหม่มก็เลยบอกว่าเธอคงจะซื้อโทรศัพท์มือถือ เพื่อให้สามารถติดต่อกับผม ได้ง่ายขึ้น ซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไร แม้ว่าต่อมาผมจะพบว่าบางทีถึงแม้ว่าจะมีมือถือ แต่บางทีแหม่มก็ไม่รับสายผม หากว่าผมไม่ได้โทรไปตามเวลาที่นัดกันไว้ โดยแหม่มบอกกับผมว่าเธอไม่แน่ใจ ว่าใครโทรมา ทำให้ไม่กล้ารับสาย และจะรับเฉพาะถ้าผมโทรไปตามที่นัดเวลาไว้เท่านั้น ช่วงนั้นบางทีเราก็ทะเลาะกันบ้าง ด้วยปัญหาเรื่องโทรศัพท์ แต่ก็ไม่มากมายอะไรนัก คงเพราะส่วนหนึ่งผมทำใจไว้ด้วยแล้วมั้ง ก็เลยไม่ได้เครียดอะไรมากมายเท่าไหร่ สุดท้ายช่วงที่ผมเจอปัญหาเรื่องฟ้าผมก็ลืมแหม่มไปเลย จะโทรไปหาก็เฉพาะวันที่นึกได้ ว่าควรโทรเท่านั้น และบางทีถ้าโทรไปนอกจากวันที่นัด ก็มักจะโทรไปไม่ได้คุยกัน อย่างที่เคยเป็นมา จนหลังๆ ผมก็ไม่ค่อยได้โทรหาเธอสักเท่าไหร่ และแหม่มเอง ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากคุยกับผมมากนักเช่นกัน ดังนั้นคำตอบของเธอครั้งนี้ มันจึงไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจสักเท่าไหร่นัก หลังจากวางสายจากแหม่ม ผมโทรไปหาน้านภาเพื่อบอกให้ทราบว่าผมกำลัง จะกลับไทยและจะเอาไดอารี่ของฟ้าไปคืนให้กับน้านภา ซึ่งน้านภาก็รับทราบ และบอกกับผมว่าในวันที่ผมกลับมาน้านภาคงทำธุระอยู่แถวๆ นั้นพอดี คงแวะเข้ามารอรับไดอารี่จากผมที่สนามบินเลย ในวันที่ผมเดินทางกลับพ่อผมที่ตอนแรกบอกว่าจะมารับบังเอิญมีธุระด่วน ต้องทำก็เลยทำให้มารับไม่ได้ซึ่งผมก็เข้าใจดี ก็เลยบอกไปว่าไม่เป็นไร และบอกพ่อไปด้วยว่าคงอยู่เที่ยวหาเพื่อนที่กรุงเทพสักอาทิตย์หนึ่งก่อน แล้วจะบินกลับเชียงใหม่หลังจากจัดการธุระเรียบร้อยแล้ว ซึ่งพ่อก็ไม่ว่าอะไร ช่วงก่อนจะบินกลับผมอ่านไดอารี่ของฟ้าอีกรอบเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งการอ่านครั้งนี้ ผมไม่ได้อ่านด้วยอารมณ์เศร้าอีกแล้ว ผมอ่านมันด้วยรอยยิ้มอย่างสุขใจที่แท้จริง เรื่องราวของฟ้าทุกอย่างราวกับว่าจะถูกบันทึกไว้ในความทรงจำของผม ... ตราบกาลนิรันดร์ ... วันที่ผมบินไปถึงกรุงเทพน้านภามารอรับไดอารี่จากผมอย่างที่นัดกันไว้ วันนั้นเราคุยกันเล็กน้อย น้านภาบอกว่าผมดูเปลี่ยนไปเยอะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ผมได้แต่ยิ้มรับ เมื่อธุระเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขึ้น Taxi ไปหาเจ้าเบียร์ที่หอมัน ตามที่นัดกันไว้ ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานนักเพราะตอนนี้เจ้าเบียร์มันย้ายหอ มาอยู่แถวๆ ปากเกร็ดแล้ว เพราะมันต้องมาทำงานแถวๆ นี้เพื่อหารายได้เสริม มันก็เลยเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยในช่วงนั้น ผมบินกลับไปถึงวันศุกร์เพราะนัดกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ว่าเราจะไปเที่ยวเสม็ดกัน กลับมาคราวนี้เจ้าเบียร์มีแฟนใหม่อีกแล้ว กลับมาสองปีเจอไปสองคนแล้ว แล้วก็ดันพอดีว่าเด็กมันคราวนี้เป็นสาวบ้านเพอีกต่างหาก เรียกว่าเป็นเจ้าถิ่นกันเลย ก็เลยสบายหน่อยเรื่องการเดินทาง จากนั้นช่วงเย็นๆ เพื่อนคนอื่นๆ ก็ตามมาสมทบซึ่งก็มีเจ้าเก, เจ๊แหม่มซึ่งสองคนนี้ เรียนที่มหานครเหมือนกัน ส่วนยัยเอ็มเรียนที่เทคโนฯ นนทบุรี วินาทีแรกที่เจอ กับแหม่ม มันมีอะไรแปลกๆ ที่บอกไม่ถูกระหว่างเราทั้งคู่ ผมสัมผัสถึงแววตา ที่แตกต่างไปจากที่เคยเป็น มันเหมือนมีม่านบางๆ บางอย่างที่มองไม่เห็น ขั้นกลางระหว่างเราทั้งคู่อยู่ แหม่มบอกผมว่าเพราะเราไม่ได้เจอกันมานานนับปี ก็เลยทำตัวไม่ถูก ผมได้แต่ยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป น่าแปลกเหมือนกัน ที่ผมกลับไม่รู้สึกแบบนี้เลยเวลาที่เจอกับเอฟ ทั้งๆ ที่ผมกับเอฟห่างกันไป นานกว่านี้เยอะ แต่พอได้กลับมาเจอกัน ผมกลับไม่รู้สึกถึงม่านบางๆ อย่างที่ผมรู้สึกกับแหม่มวันนี้เลยแม้แต่น้อย แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 51 11:45:09 จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เช้าวันต่อมาเราออกจากหอของเจ้าเบียร์ตั้งแต่รุ่งเช้า เพื่อเดินทางไปท่ารถ ที่เอกมัยเพื่อนั่งรถไปที่เสม็ดกัน ท่าทีของแหม่มทำให้ผมยิ่งรู้สึกถึงความหนา ของม่านที่ขั้นกลางระหว่างเรามากขึ้น ตอนที่นั่งรถ Taxi ไปที่ท่ารถ ที่เอกมัย แหม่มเลือกที่จะนั่งทางตอนหน้าของ Taxi เหมือนกับเมื่อคืน ตอนที่เราออกไปทานข้าวเย็นกัน ทั้งๆ ที่ปีก่อนเธอเลือกนั่งข้างๆ กับผม ที่ด้านหลังของ Taxi แต่วันนี้อะไรๆ ก็ต่างไป ช่วงนั่งรถไปที่เสม็ด แหม่มพยายามจะชวนผมคุย แต่เราก็คุยอะไรกันไม่ได้มาก ทั้งๆ ที่ตอนสมัยเรียน เราสามารถหาเรื่องมาคุยกันได้มากมาย ทั้งๆ ที่ก็เจอกัน แทบทุกวัน แต่กับในวันนี้ทั้งๆ ที่เราห่างกันไปมากมาย มีเรื่องเยอะแยะให้เอ่ยถาม เพื่อรับรู้เรื่องราวของกันและกันในวันที่ห่างกันออกไป แต่เราทั้งคู่กลับ ไม่สามารถหาเรื่องมาคุยกันได้อย่างที่เคย สุดท้ายแหม่มก็เลือกที่จะนอนหลับ ระหว่างทาง ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับผม เราเดินทางไปถึงท่าเรือที่เสม็ดราวๆ สิบเอ็ดโมง จัดการทานอาหารและซื้อของ ที่จำเป็นๆ ติดมือไปด้วย เช่นพวกเหล้า กับแกล้มต่างๆ นานา เพราะทริปนี้ คงไม่เหมือนกับทริปคราวก่อนที่ผมมากับฟ้าแน่ๆ เรานั่งเรือไปลงที่อ่าววงเดือน ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะไปพักที่นั่นแต่ไปๆ มาๆ ผมก็ชวนให้ไปพักที่อ่าวแสงเทียนแทน เพราะใกล้กับอ่าวหวายมากกว่า และคนไม่เยอะแยะวุ่นวายมากเหมือนอ่าววงเดือน สุดท้ายก็ได้ห้องพักที่ อ่าวแสงเทียนโดยเราจองไว้สองห้อง โดยเพื่อนๆ ยกบ้านหลังหนึ่งให้กับ ผมและแหม่ม ทั้งๆ ที่ผมก็บอกไปแล้วว่าแบ่งกันหลังละสามคนกำลังดี เพราะเรามากันหกคน ให้อีก 4 คนไปยัดอยู่หลังเดียวคงไม่สะดวกนัก แต่เพื่อนๆ ก็บอกว่าไม่เป็นไร ผมกับแหม่มก็เลยขัดอะไรไม่ได้ จริงๆ แล้ว ผมว่าผมคงรู้สึกสบายใจมากกว่า หากมีเพื่อนมานอนที่บ้านหลังนั้น ด้วยกันสักคน เพราะมันคงจะไม่อึดอัดมากนัก ช่วงบ่ายๆ หลังจากเคลียร์เรื่องที่พักต่างๆ เรียบร้อยแล้ว เราก็ไปเล่นน้ำกัน ซึ่งก็สนุกสนานดีเพราะพวกเราก็ไม่ได้ออกมาเที่ยวเล่นอะไรกันแบบนี้ นานมากแล้ว ก็เลยสนุกกันเต็มที่ จนผมลืมความอึดอัดใจไปได้พอสมควร ช่วงเย็นๆ แดดร่มลมตก พวกเราก็มานั่งอิ่มเอมกับบรรยากาศพร้อมของเหลว สีอำพันกันอย่างครึ้นเครง เรื่องราวต่างๆ นานาถูกหยิบยกขึ้นมาพูดคุย อย่างสนุกสนาน ระหว่างนั้นแหม่มมักจะลุกออกไปคุยโทรศัพท์ ตรงแนวหินติดทะเลที่ไกลจากจุดที่เรานั่งกินเล่นพูดคุยกันอยู่พอสมควร ซึ่งเธอก็บอกว่าตรงนั้นสัญญาณชัดกว่า และโทรไปบอกที่บ้านว่ามาเที่ยว ที่เสม็ด ผมก็ยิ้มๆ ตอบกลับไปไม่ซักไซ้อะไรมากนัก เพราะนิสัยส่วนตัวผม ตอนนั้นไม่ค่อยได้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของแหม่มมากนัก ไม่เคยค้นนู้นค้นนี่ หรือซักไซ้ไล่เลียงอะไร ก่อนนั้นก็เพราะเชื่อใจและมั่นใจในตัวเองว่า ผมน่าจะดีมากพอที่จะทำให้แหม่มเลิกที่จะใส่ใจมองหาใครๆ อีกต่อไปแล้ว พอเริ่มค่ำ ๆ เราก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อไปทานข้าวเย็นกันที่อ่าวลุงดำ ซึ่งอยู่ติดๆ กัน และก็เป็นร้านเดียวกันกับที่ผมและฟ้ามานั่งทานที่นี่ ระหว่างที่แหม่มเข้าไปอาบน้ำ ผมหยิบโทรศัพท์ของแหม่มออกมากดดู แล้วก็พบว่าเบอร์ที่แหม่มโทรไปช่วงที่อยู่ที่เสม็ดนั้น ไม่ใช่เบอร์บ้าน ของเธอที่ลำพูนอย่างที่บอกกับผม แต่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคน ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่รู้จัก ผมกดเข้าไปดูข้อความที่เธอเก็บไว้ในโทรศัพท์ แล้วก็พบว่าในนั้น มีข้อความหวานที่ส่งเข้ามาจากเจ้าของหมายเลขที่คุ้นตาเมื่อครู่เก็บไว้ มากพอสมควร และแหม่มก็คงให้ความสำคัญกับข้อความเหล่านั้นมาก ที่จะไม่ลบมันออก ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะมาพบกับผม ส่วนหนึ่งคงเพราะเธอรู้ว่า ผมไม่ได้เป็นคนชอบค้นนู้นดูนี่ด้วยมั้ง ก็เลยทำให้เธอวางใจที่จะเก็บ ข้อความสำคัญเหล่านั้นไว้ในเครื่องของเธอต่อไป วินาทีที่ผมเห็นจิ๊กซอร์ต่างๆ ที่เคยกระจัดกระจายก็ค่อยรวมตัวกันเป็นภาพๆ ใหญ่ ที่อธิบายเรื่องราวต่างๆ ได้ชัดเจนมากขึ้น แต่ผมกลับไม่รู้สึกเสียใจหรือว่ารู้สึกแย่อะไร ส่วนหนึ่งคงเพราะผมพอจะเดาได้บ้าง และทำใจไว้ตั้งแต่ตอนกลับมาแล้วด้วยมั้ง จากสัญชาติญาณส่วนตัว ระหว่างที่เรายังห่างกัน ดังนั้นเรื่องที่ผมรับรู้ ณ เวลานั้น จึงไม่มีอะไรมากไปกว่าความรู้สึกที่ว่า ... ว่าแล้วเชียว ... ผมยิ้มให้กับตัวเองบางๆ พร้อมเสียงถอนลมหายใจ จากนั้นจึงวางโทรศัพท์ของแหม่ม กลับไว้ที่เดิมที่มันเคยอยู่ พร้อมกับเดินออกมาตรงระเบียงหน้าห้องพัก ซึ่งสามารถ มองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจน ผืนทะเลกว้างเบื้องหน้าดึงภาพของใครบางคนขึ้นมา ในความรู้สึกของผมและผมก็เผลอมองนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ปล่อยตัวเองให้ล่องลอย ไปกับจินตนาการส่วนตัวจนกระทั่งเสียงทักของแหม่มดังออกมาเพื่อบอกให้ผม เข้าไปอาบน้ำ ช่วงดึกๆ หลังจากทานอาหารกันเสร็จ พวกเราไปนั่งเล่นกันที่สะพานปลาตรงอ่าวลุงดำ และนั่งเล่นพูดคุยกันอย่างสนุกสนานร่าเริงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เริ่มๆ กรึ่ม ๆ กันมา คืนนี้พระจันทร์บนปลายฟ้าดูสวยงามและนวลตามากพอสมควร “ร้องเพลงเล่นกัน” ไอ้เกเอ่ยออกมาหลังจากที่พวกเราเริ่มนึกหัวข้อสนทนาไม่ออก แล้วจากนั้นไม่นานนัก บทเพลงสารพัดก็ถูกร้องออกมาอย่างสนุกสนาน สักพักยัยเอ็ม ก็เอ่ยชื่อเพลงหนึ่งขึ้นมา “ไอ้กานร้องเพลงผู้ชายในเงาจันทร์หน่อยดิ” “ทำไม” ผมเอ่ยถามกลับไปสั้นๆ “ไอ้ป็อปมันชอบเพลงนี้” คำตอบของเอ็มเรียกเสียงโห่แซวจากพวกเราได้อย่างง่ายดาย เพราะนอกจากคู่ผมและแหม่มที่ตัดสินใจเปลี่ยนบทบาทจากเพื่อนมาเป็นแฟนแล้ว ไอ้ป๊อปกับเอ็มก็เป็นอีกคู่หนึ่งที่ก้าวข้ามขอบเขตของความสัมพันธ์นั้นมาพร้อมๆ กัน ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่าคู่ไอ้ป๊อปจะเป็นอย่างไร สุดท้ายจะลงเอยแบบผมหรือไม่ ผมเองก็คาดเดาไม่ถูก นอกจากนั้นก็ยังคู่ของไอ้โอ๋กับออดด้วยเช่นกัน ซึ่งตอนนั้น กลายเป็นว่าเป็นสามคู่โดยสาวๆ รวมกันเป็นกลุ่มแม่บ้านทหารบกได้เลยทีเดียว คู่หลังนั้นสานสัมพันธ์กันมานานกว่าคู่ของผมกับคู่ของเอ็ม เพราะคบกันมาตั้งแต่ สมัยเรียนตอนปวส.2 เทอมสอง แต่ก็ต้องมาแยกกันเพราะไอ้ป็อปและไอ้โอ๋สอบติด ที่ม.ขอนแก่น ทำให้ต้องแยกไปเรียนที่นั่น และเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้าไอ้โอ๋มันก็ มีแฟนใหม่ไปเรียบร้อยเสียแล้ว ทำให้บทบาทความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ จบลงแบบไม่สวยสักเท่าไหร่นัก ความเป็นเพื่อนสนิทที่เคยมีก็เลือนหายไป กลายเป็นได้เพียงแค่คนเคยรู้จักกันเพียงเท่านั้น ซึ่งหลังๆ มาก็ทำให้การรวมกลุ่มเพื่อน ลำบากขึ้น เพราะเป็นที่รู้กันว่าถ้างานไหนมีออด งานนั้นต้องไม่มีโอ๋ไปซะอย่างนั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าคู่ของผมจะเป็นแบบนั้นหรือไม่ แต่ส่วนตัวก็ไม่อยากให้เป็น เช่นนั้นเพราะผมก็เสียดายความสนิทสนมที่เคยมีกับแหม่มไม่น้อยเลย แต่ผมเอง ก็คาดเดาไม่ถูกเช่นกันว่าเมื่อผมเลือกตัดสินใจจบบทบาทความสัมพันธ์ไปแล้ว ผมควรจะทำอย่างไรดีเพื่อให้เราทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนกันได้ต่อไป สักพักเสียงเพลงหลงคีย์ของผมก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงฮัมตามเบาๆ จากเอ็ม ส่วนคนอื่นๆ ร้องกันไม่เป็นเพราะไม่ใช่เพลงแนวๆ พวกมันสักเท่าไหร่ เรานั่งร้องเพลงเล่นกันตรงนั้นสักพักก็เดินกลับกัน เหล้าสองขวดที่ซื้อติดไป ยังเหลืออยู่บ้าง พวกเราก็เลยนั่งกินเล่นกันต่อ บรรยากาศยามค่ำคืนที่อ่าวแสงเทียน ดูเงียบๆ และสงบดีไม่น้อยเลย เสียงคลื่นที่ซัดเข้ามากระทบกับแนวโขดหินใหญ่ ทำให้ผมหวนย้อนคิดกลับไปถึงคืนๆ หนึ่งเมื่อราวๆ ต้นปีที่ผมเองได้สัมผัส กับเสียงที่คล้ายๆ กันนี้กับใครบางคน ... ใครบางคนที่ขณะนี้จากผมไปยังที่ๆ ไกลแสนไกลเหลือเกิน ... คืนนั้นก่อนที่จะนอนผมและแหม่มไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก เพราะยิ่งคุย ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าช่องว่างที่ขั้นกลางระหว่างเราทั้งคู่มันจะยิ่งหนาตัวมากขึ้นเท่านั้น แม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างแต่ไม่นานนักความอ่อนล้าที่สะสมมาเนิ่นนาน ก็ทำให้ผมงีบหลับไปได้ในที่สุด เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาราวๆ ตีห้ากว่าๆ เนื่องจากยังไม่ชินกับเวลาที่ไทย มากสักเท่าไหร่นัก เพราะถ้าเทียบกันแล้วที่ Melbourne ตอนนี้ ที่เวลาไวกว่าไทย 4 ชั่วโมงก็ราว ๆ 9 โมงแล้ว ทำให้ผมข่มตานอนต่อไม่ไหว สุดท้ายผมเลยตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แหม่มถามผมว่าจะไปไหน ผมก็ตอบไปว่าจะออกไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นสักหน่อย อาจจะกลับสายๆ หน่อย แหม่มบอกกับผมว่าเธอคงตามผมไปด้วยไม่ไหวนะ เพราะเธอยังง่วงอยู่ ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรนัก เพราะเมื่อวานแหม่มทานเหล้าไปเยอะมากๆ ก็คงจะ มึนๆ แฮ้งค์ๆ อยู่บ้าง ซึ่งผมก็พอเดาได้ว่าทำไมเธอถึงดื่มไปเยอะขนาดนั้น ผมไม่ว่าอะไรกับคำพูดของเธอ เพราะถึงเธอจะขอตามผมไป ผมก็คงไม่ให้เธอ ไปด้วยอยู่ดี เพราะจุดหมายของผมไม่ได้มีเพียงแค่การออกไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น เพียงเท่านั้น แต่จุดหมายที่สำคัญมากกว่าที่ผมไม่ได้เอ่ยออกไปก็คือ ผมจะไปที่อ่าวหวาย .... ... ผมจะกลับไปเยี่ยมหาฟ้า ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แม้ว่าช่วงรุ่งสางจะค่อนข้างมืด แต่ก็ไม่ลำบากนักที่จะพาตัวเองเดินลัดเลาะ จากอ่าวแสงเทียนเดินผ่านอ่าวลุงดำ ผ่านเนิ่นเขาเล็กๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างอ่าวลุงดำ กับอ่าวหวาย ตามเส้นทางที่ผมเองเคยเดินมาก่อนหน้านี้โดยมีฟ้าเป็นคนนำทาง วันนี้เธอคนนั้นไม่ได้เป็นคนนำทางให้ผมแล้ว เพราะเธอรอผมอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว ใช้เวลาไม่นานนัก ผมก็พาตัวเองเดินลัดเลาะมาถึงอ่าวหวาย แสงแรกของวัน ค่อยๆ เลื่อนผ่านออกมาจากขอบฟ้ากว้างเบื้องหน้า แสงสีน้ำเงินเข้มก่อนนั้น ค่อยๆ เบาบางจางลงด้วยถูกแสงอุ่นๆ ของพระอาทิตย์ยามเช้าที่ค่อยๆ เลื่อนผ่าน เข้ามาแทนที่ ผมนั่งนิ่งอยู่ตรงเนินหินจุดเดียวกันกับที่ช่วงต้นปีผมนั่งอยู่ตรงนี้ กับเธอคนนั้น แม้ว่าวันนี้ผมจะต้องนั่งชมความอบอุ่นของบรรยากาศยามเช้า เพียงลำพังก็ตามที แต่ในความรู้สึกของผม ผมกลับสัมผัสได้ไม่ยากนัก ว่าข้างๆ ผมขณะนี้ยังมีฟ้าที่นั่งแย้มยิ้มอยู่ข้างๆ ผม ไม่ต่างจากวันก่อนนั้นเลยแม้แต่น้อย ผมกางขาตั้งกล้องก่อนจะหยิบกล้องออกมากดถ่ายภาพยามเช้าไปเรื่อยๆ ด้วยความเชื่อที่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ถ่ายภาพ เพื่อนสนิทของผมคนนั้นเธอจะอยู่ข้างๆ ผม เสมอไม่ว่าเวลาใด และที่ไหนก็ตามที ผมมองภาพจากจอกล้องดิจิตอลตัวเล็ก พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ จากความ ไม่ได้เรื่องของตัวผมเอง เพราะภาพที่ได้นั้นมันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย แต่ในขณะเดียวกัน ผมกลับรู้สึกมีความสุขมากขึ้น แม้ภาพจะไม่สวยแต่ภาพเหล่านี้ ก็มีความทรงจำที่งดงามของผมถ่ายทอดเก็บเอาไว้ด้านหลังภาพๆ เหล่านี้เช่นเคย ไม่นานนักพระอาทิตย์ก็โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นไปด้านบน ผมเก็บกล้องเข้าใส่กระเป๋า ก่อนจะนั่งนิ่งๆ มองดูบรรยากาศรอบข้างอย่างเลื่อนลอย คิดถึงใครบางคน ที่เคยเอ่ยถามผมด้วยความไม่แน่ใจว่าเธอควรที่จะก้าวเดินออกไปสู่แสงอุ่นๆ ของบรรยากาศยามเช้าหรือไม่ แต่วันนี้ผมเชื่อว่าเธอได้รับคำตอบนั้นแล้ว และก็คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องกังวลใจกับเธออีกต่อไป ในเมื่อวันนี้ ตอนนี้ ความรักที่เธอเคยหวาดกลัวที่จะก้าวเดินไปข้างหน้านั้น มันแปรเปลี่ยน จากความรักที่ไม่แน่นอนกลายเป็นความรักที่มั่นคงตราบกาลนิรันดร์ไปแล้ว วันนี้คงเหลือเพียงแค่ผมสินะ ที่ต้องพยายามประคองตัวเองให้ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไป เส้นทางข้างหน้าผมก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมอีก ช่วงเวลาที่ผมนึกคิดไปถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า ผมกลับรู้สึกเหงา และหวาดกลัวขึ้นมาได้อย่างมากมายเหลือเกิน ความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่านะ ที่ฟ้าเองเคยหวาดกลัวที่จะก้าวเดินต่อไปในวันก่อนนั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ที่ผมรับรู้อยู่ตอนนี้นั่นก็คือผมเอง... ... คิดถึงฟ้ามากมายเหลือเกิน ... คิดถึงเหลือเกิน ... ผมหยิบรูปของฟ้าที่ผมเคยถ่ายให้เธอขึ้นมาดูอีกครั้ง ภาพใบหน้าแย้มยิ้มนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเองตอนนี้ได้หวนย้อนกลับไปสู่ความทรงจำอันแสนสุข ในวันวานอีกครั้ง ผ่านทางประตูของกาลเวลาด้านหลังภาพใบนี้ เหตุการณ์ ทุกอย่างในวันนั้นยังคงชัดเจนเหลือเกินในความรู้สึกของผม แค่เพียงหลับตา ผมก็ราวกับว่าจะกลับไปยืนนิ่งๆ ยืนมองฟ้าที่วันนั้นดูเหมือนว่าเธอเอง จะมีความสุขมากมายเหลือเกินที่ได้มาเที่ยวด้วยกันที่นี่ ผมยันกายลุกขึ้นเดินลัดเลาะไปตามแนวโขดหินบนเส้นทางเดียวกันกับที่ผมและฟ้า เคยเดินเล่นกันในวันวาน ต่างไปที่จุดที่ค่ำคืนนั้นที่ผมได้เดินจับฝ่ามือบางของฟ้า ไปด้วยกัน ขณะนี้ถูกน้ำทะเลซัดผ่านเข้ามาปกคลุมจนมองแทบไม่เห็นผืนทราย เบื้องล่าง ผมพาตัวเองเดินไปตามแนวหาดทรายก่อนจะไปหยุดนิ่งอยู่ตรงจุด ที่เราทั้งคู่เคยนั่งเล่นกัน คืนนั้นฟ้าเล่นเพลงๆ หนึ่งให้ผมฟัง พร้อมๆ กับเอ่ยบอกความรู้สึกที่ติดค้างอยู่ภายในใจ มาเนิ่นนานให้ผมรับรู้และรับฟัง แม้ว่าวันนั้นผมจะไม่ได้เอ่ยหรือพูดอะไรออกไป หลังจากที่ฟ้าเอ่ยบอกความรู้สึกของเธอออกมา แต่วันนี้... ตอนนี้... ผมอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าผมเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอเช่นกัน แม้ว่าความรู้สึก “รัก” ที่ผมมีให้กับเธอนั้น จะไม่ได้เป็นไปในแง่ของชายหนุ่มหญิงสาว แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึก “รัก” ที่ผมมีให้กับเธอภายใต้ขอบเขต ความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่อนนั้นมันจะเบาบางไปจากความรักแบบชายหนุ่มหญิงสาว เลยแม้แต่น้อย กลับกันมันกลับมีความสำคัญมากกว่าความรักในแง่นั้นมากมายเหลือเกิน วันนั้นแม้ผมจะไม่ได้พูดคำๆ นี้ออกไป แต่วันนี้ผมอยากจะพูดมันออกไปให้เธอ ได้รับรู้มากมายเหลือเกิน แม้ว่าในวันนี้ตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่เพื่อรับรู้รับฟังมัน เหมือนอย่างคราวนั้น แต่อย่างน้อยผมก็เชื่อว่าความรู้สึกที่ผมมีให้เธอและจะเอ่ย บอกเธอในตอนนี้คงสามารถส่งผ่านและสื่อสารไปถึงเธอได้เช่นกัน ผมหยิบกล้องขึ้นมาก่อนจะกดถ่ายไปที่รูปหาดทรายข้างๆ ตัวผม หาดทรายที่ตอนนี้ในความรู้สึกของผม ไม่ได้เปล่าว่างอย่างที่มันควรจะเป็น วันนี้ตอนนี้ฟ้าอยู่ข้างๆ ผมเหมือนที่เธอเคยบอกผมเอาไว้จริงๆ แม้ผมจะมองไม่เห็น แต่ผมก็สัมผัสและรับรู้ถึงเธอได้อยู่ตลอดเวลา บางครั้ง... ของบางอย่างที่เรามองไม่เห็น ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอยู่จริงมิใช่หรือ อย่างน้อยความรู้สึกที่ผมมีให้กับฟ้า แม้ว่าจะมองไม่เห็นสัมผัสผ่านทางประสาทรับรู้ใดๆ ของมนุษย์ไม่ได้ แต่มันก็มีอยู่จริง... ... มันมีอยู่จริง ... วันนั้น... คืนนั้น... ฟ้าพูดความรู้สึกที่เธอมีให้กับผมออกมา แต่ผมเองกลับไม่กล้า ที่จะพูดความรู้สึกที่ผมมีให้กับเธอออกไป วันนี้... เช้านี้... ถึงเวลาที่ผมจะพูดมันออกไปเสียที แม้ว่ามันอาจจะช้าไปบ้าง แต่อย่างน้อยผมก็เชื่อว่ามันคงไม่สายเกินไป และผมก็เชื่อว่าฟ้าเองก็คงจะรับรู้ และสัมผัสถึงความรู้สึกนี้ที่ผมมีให้เธอได้เช่นกัน “ฟ้า... กานก็รักฟ้านะ รักจากทั้งหมดของหัวใจเลย” ... รักเธอทั้งหมดของหัวใจ ... http://www.ijigg.com/songs/V2BC7G4PB0 ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ... ใจมันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ... ว่าเธอนั้นเป็นสุขไปแล้ว... ทุกครั้งที่ฉันนั้นเห็นภาพเธอ... วันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเสมอ... ... มีแต่เธอที่จะไม่กลับมาแล้ว ... ยังมีอีกหลายสิ่ง... ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที... และมีอีกหลายอย่าง... ที่ไม่เคยทำจนวันนี้... รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ... สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน... เธอได้ยินไหมคนดี... อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี... ส่งไปถึงเธอที่แสนดี... ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอเป็นความฝัน... จะพบกัน... อีกได้ไหม... หากฉันนั้นรู้ตัว... ก็คงไม่มัวเก็บมาจนวันนี้... โอ้คนดีนั้นคงได้บอกไปแล้ว... ยังมีอีกหลายสิ่ง... ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที... และมีอีกหลายอย่าง... ที่ไม่เคยทำจนวันนี้... รัก... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ... สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน... เธอได้ยินไหมคนดี... อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี... ส่งไปถึงเธอที่แสนดี... ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอดังความฝัน... จะพบกัน... อีกได้ไหม... ยังมีอีกหลายสิ่ง... ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที... และมีอีกหลายอย่าง... ที่ไม่เคยทำจนวันนี้... รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ... สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน... เธอได้ยินไหมคนดี... อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี... ส่งไปถึงเธอที่แสนดี... ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอดังความฝัน... จะพบกัน... รัก.... รักเธอ ทั้งหมดของหัวใจ... สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน... เธอได้ยินไหมคนดี... อยากขอ.....ให้ความรู้สึกที่ฉันมี... ส่งไปถึงเธอที่แสนดี... ว่าชีวิตนี้ฉันมีแต่เธอ... ดังความฝัน... ... แล้วสักวันจะไปหา ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ผมหยิบต่างหูที่ทำจากพลอยไพลินสีฟ้าสดใสออกมา ผมซื้อต่างหูคู่นี้ตั้งแต่ ในช่วงกลางปีเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับฟ้า ต่างหูน่ารักๆ คู่นี้เหมาะกับฟ้ามากจริวๆ ตอนแรกผมคิดว่าจะเอามาให้เธอในช่วงปลายปี และยิ่งต่อมารู้ว่าเธอนัดผมไว้ ว่าเราจะไปเที่ยวทะเลที่หลีเป๊ะด้วยกัน ก็น่าจะยิ่งเป็นโอกาสดีที่ผมจะได้มอบของขวัญ ชิ้นนี้ให้กับเธอ แต่สุดท้ายสิ่งที่ผมคิดฝันเอาไว้ก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้อีกต่อไป ในโลกแห่งความเป็นจริง ผมใช้ขาตั้งกล้องช่วยในการขุดผืนทรายข้างๆ ตัวออกจนเป็นหลุมที่ลึกมากพอสมควร จากนั้นจึงวางต่างหูคู่นั้นไว้ในนั้นพร้อมกลบทรายกลับไปอย่างเดิม ผมมองนิ่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ๆ ก่อนจะละสายตาไปมองจ้องดูพระอาทิตย์ยามเช้า ด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม ช่วงต้นปีผมรู้สึกว่ายังสับสนกับเรื่องราวมากมาย หลายต่อหลายเรื่องที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต ความสับสนไม่แน่ใจเหล่านั้น ทำให้ผมตัดสินใจพาตัวเองเข้าไปพักกายในเงามืดใต้แสงจันทร์เพื่อให้เวลากับตัวเอง ได้คิดและตัดสินใจอีกครั้ง แต่วันนี้... ตอนนี้... ผมเองก็พร้อมแล้วเช่นกันที่จะก้าวเดินออกมาจากเงามืด ของแสงจันทร์ วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมควรจะทำอะไร อย่างไรต่อไปกับชีวิตของผม อย่างน้อยก็มีเรื่องหนึ่งแล้ว ที่ผมเชื่อว่าผมต้องทำ ... เรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างผมและแหม่มนั่นเอง ... ผมเดินกลับไปถึงอ่าวแสงเทียนราวๆ เก้าโมงเช้า ซึ่งเพื่อนๆ ทุกคนก็ออกมานั่งเล่น กันอยู่ตรงโต๊ะหน้าบ้านพักกันหมดแล้ว เรานั่งคุยเล่นกันสักพัก จากนั้นก็ขึ้นเรือกลับ ในช่วงสิบโมงกว่าๆ เพื่อกลับฝั่งต่อไป เรากลับไปถึงกรุงเทพกันช่วงเย็นๆ พอไปถึงหอเจ้าเบียร์พวกเราก็อาบน้ำอาบท่ากัน เพื่อลบกลิ่นทะเลที่มีติดตัวมาออกไปให้สบายเนื้อสบายตัวมากขึ้น ผมยืมโทรศัพท์ ของแหม่มเพื่อใช้โทรหาพ่อ โดยบอกกับพ่อว่าผมจะกลับเชียงใหม่คืนนี้ คำพูดของผมไม่ได้ทำให้พ่อเท่านั้นที่แปลกใจ แหม่มและเพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็แปลกใจ ไม่แพ้กัน เพราะตอนแรกผมบอกกับทุกคนว่าคงอยู่ที่กรุงเทพราวๆ อาทิตย์หนึ่ง แหม่มเอ่ยถามผมทันทีหลังจากผมวางสายว่าทำไมรีบกลับ เธอบอกว่าเธออยากจะพาผม ไปเที่ยวที่มหานครก่อน ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจนัก ว่าหากผมไม่บอกเธอว่าจะกลับ เธอจะเอ่ยชวนผมอย่างนี้หรือไม่ เพราะก่อนนั้นจนกระทั่งถึงตอนนี้เธอไม่เคยพูดถึง เรื่องนี้กับผมเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญหากผมอยู่ที่นี่ต่อแล้วแหม่มไม่ได้ชวนผมไปที่มหานครจริง ผมก็ต้องค้างกับ เจ้าเบียร์ซึ่งก็คงจะกวนมันพอสมควร เพราะก็รู้ว่ามันพึ่งคบกับแฟนคนนี้ไม่นานนัก ก็เลยไม่อยากจะไปขัดจังหวะคนกำลังข้าวใหม่ปลามันสักเท่าไหร่  ดังนั้นทางออก ที่ดีที่สุดก็คือการกลับไปเชียงใหม่ เพราะอย่างน้อยที่นั่นก็ยังมีครอบครัวผมที่ยังรอ ให้ผมกลับไปหาด้วยความคิดถึงอย่างบริสุทธิ์ใจ และผมเองก็คงสบายใจมากกว่า ที่จะอยู่กรุงเทพต่อด้วยความรู้สึกเช่นนี้ ช่วงที่แหม่มเข้าไปอาบน้ำ เพื่อนๆ ดึงผมออกไปนอกห้องก่อนจะถามว่าผมกับแหม่ม มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า เพราะว่าดูแปลกๆ ไป ไม่สนิทกันอย่างที่คนที่รักกันควรจะเป็น คำเอ่ยถามของเพื่อนๆ ทำให้ผมได้แต่ยิ้ม เพราะขนาดคนอื่นๆ ยังดูออก เจ้าตัวเองก็คง จะดูออกเช่นกัน ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปได้แต่มองจ้องไปที่เจ้าเก ซึ่งเรียนที่เดียวกัน กับแหม่ม แต่ติดที่เจ้าเกมันเรียนภาคเสาร์อาทิตย์ทำให้ไม่ได้เรียนด้วยกันกับแหม่ม ที่เรียนในวันปกติ แต่อย่างน้อยผมก็เชื่อว่ามันเองก็คงรู้อะไรไม่น้อยเลย แววตาของเจ้าเกที่สบกลับมานั่นมีรอยวูบไหวจากความกังวลภายในใจให้ผมเอง สัมผัสได้ไม่ยากนัก เพราะผมเชื่อว่ามันเองก็คงพอเข้าใจว่าที่เราทั้งคู่เป็นแบบนี้ มันมีเหตุผลลึกๆ มาจากอะไร เพียงแต่มันพูดไม่ได้เท่านั้นเอง หลังจากทุกคนอาบน้ำกันเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งคุยเล่นกันสักพัก เอ็มก็ขอตัวแยกกลับ ไปก่อน เพราะมันพักอยู่ไกลจากคนอื่นพอสมควร ตอนนั้นแหม่มเองก็มีทีท่า ว่าอยากจะขอตัวกลับเช่นกัน แต่ติดที่ไอ้เบียร์ที่เอ่ยรั้งไว้ว่าให้รอไปส่งกานก่อน ผมสัมผัสได้ว่าแหม่มเองอยากที่จะรีบกลับมากกว่า ก็เลยบอกแหม่มไปว่า ถ้ารีบกลับก็กลับก่อนได้นะ แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของผมที่เอ่ยออกไปนั้น จะทำให้แหม่มรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้บ้าง ก็เลยทำให้แหม่มเปลี่ยนใจ ไม่รีบกลับไปก่อน ผมเอ่ยขอยืมโทรศัพท์ของแหม่มอีกครั้ง โดยอ้างว่าจะโทรไปบอกที่บ้านให้ มารอรับผมที่สนามบิน ระหว่างนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์เดินเข้าห้องน้ำ พอเข้าไปในห้องน้ำผมก็กดเรียกหมายเลขล่าสุดที่ถูกโทรออก ซึ่งก็เป็นหมายเลข ที่คุ้นตาผมเหลือเกินในช่วงวันสองวันที่ผ่านมานี้ ผมกดโทรออกไปที่หมายเลขนั้น ซึ่งไม่นานนักก็มีเสียงผู้ชายเอ่ยตอบกลับมาด้วยข้อความทักทายที่ค่อนข้างหวาน เกินกว่าที่คนเป็นเพื่อนกันจะใช้พูดทักทายกัน และเพียงเท่านั้นจิกซอร์ตัวสุดท้าย ก็ถูกวางแปะลงไปอย่างสมบูรณ์ ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทำเพียงแค่กดปุ่มปิดเครื่อง เพียงเท่านั้น แล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ และบอกกับแหม่มไปว่าโทรไปแล้ว แต่แม่ไม่รับโทรศัพท์ เพื่อใช้เป็นข้ออ้างในการขอยืมโทรศัพท์แหม่มไว้กับตัวต่อไป จากนั้นผมบอกกับเพื่อนๆ ว่าจะไปซื้อของที่ Pantip ก่อนเพราะผมจะบินกลับ เที่ยวสุดท้ายของวันนี้ ทำให้ยังพอมีเวลาพอสมควรที่จะไปเดินซื้อของสักพัก ตอนขึ้น Taxi แหม่มเดินไปนั่งทางตอนหน้าของรถเช่นเคย โดยที่ด้านหลังมีผม ไอ้เบียร์และไอ้เกนั่งกันตามปกติ ส่วนแฟนของไอ้เบียร์นั้นแยกกลับหอไปก่อนหน้าแล้ว นั่งไปได้สักพักผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด พร้อมกดโทรไปหาแม่เพื่อบอกนัดเวลา ให้มารับผมตามที่ผมอ้างกับแหม่มไปก่อนหน้า ผมวางสายจากแม่ไปได้สักพัก ก็ยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้กับแหม่มที่ตลอดเวลาดูเหมือนว่าแหม่มจะค่อนข้างกังวลใจ ที่ผมเก็บโทรศัพท์เธอไว้กับตัว ก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้กับแหม่ม ผมเปลี่ยนระบบ เตือนสายเรียกเข้า จากที่ถูกตั้งให้เป็นสั่นให้เปลี่ยนไปเป็นแบบมีเสียง ซึ่งหลังจาก ที่ผมคืนโทรศัพท์ให้แหม่มไปได้สักพักใหญ่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของแหม่มดังขึ้น ซึ่งเจ้าตัวก็คงตกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง ท่าทีของแหม่มถูกผมจับจ้องมองดูอย่างจับสังเกตตลอดเวลา แหม่มหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาดู และดูเหมือนว่าเธอรู้ว่าใครโทรมามือของเธอก็เริ่มสั่น จากนั้นสักพัก เธอก็ตัดสินใจกดปุ่มวางสายไป พร้อม ๆ กับปุ่มปิดเครื่อง ผมเอ่ยถามไปว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ เธอบอกว่าคงเป็นคนโทรผิด เพราะมีโทรมา ผิดแบบนี้ประจำ น้ำเสียงของเธอค่อนข้างไม่เรียบนิ่งอย่างที่ควรจะเป็นทำให้ผมเอง เดาได้ไม่ยากนักว่าใครกันที่เป็นคนโทรเข้ามา และทำไมแหม่มถึงเลือกที่จะไม่รับสาย อีกครั้งที่ผมยิ้มให้กับตัวเองบางๆ พร้อมๆ กับความแน่ใจในสิ่งที่ผมคิดมากขึ้นเรื่อยๆ พอถึง Pantip ระหว่างที่ผมเดินหาซื้อของอยู่นั้น ผมเห็นแหม่มเดินช้ากว่าปกติ และเมื่อผมแสร้งทำเป็นไม่สนใจและเลือกซื้อของอยู่ แหม่มก็หยิบโทรศัพท์ของเธอ ขึ้นมาพูดใครกับใครบางคนด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เมื่อซื้อของเสร็จผมก็บอกแหม่มว่าดึกแล้วกลับก่อนก็ได้ ไม่ต้องไปส่งที่สนามบินหรอก ซึ่งแหม่มก็อิดออดเล็กน้อยพอเป็นพิธี แต่ก็ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี จากนั้นจึงแยกกันกลับ ไปกับเจ้าเกที่พักอยู่แถวๆ บางกะปิ ส่วนผมกับไอ้เบียร์ก็ไปที่สนามบินกัน ระหว่างทางไอ้เบียร์ถามผมเกี่ยวกับเรื่องแหม่ม เพราะมันเองก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่าง ที่ไม่ปกติ ผมก็เลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่ผมรู้มาให้กับมันฟัง ซึ่งทันทีที่รู้ไอ้เบียร์มีทีท่า ไม่พอใจแหม่มสักเท่าไหร่นัก แต่ผมก็บอกมันไปว่าอย่าไปคิดอย่างนั้น เพราะที่มันเป็น ไปอย่างนี้ผมเองก็มีส่วนทำให้เรื่องเกิดขึ้นเช่นกัน ส่วนหนึ่งเพราะผมในตอนนั้นไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไรแหม่มเลย เพราะผมเข้าใจดีว่าการที่ผมเองห่างเธอ และไม่ได้ใส่ใจเธอเท่าที่ควรก็เป็นอีกหนี่ง สาเหตุสำคัญที่ทำให้เรื่องราวของเราเป็นไปแบบนี้ บางทีผมคงมองหาเส้นแบ่ง ของความพอดีที่จะใช้ผูกมัดสายสัมพันธ์ระหว่างเราในช่วงเวลาที่ห่างไกลไม่ดีพอ ทำให้ในช่องว่างระหว่างความห่างไกลและความใส่ใจ มีความเหงาแทรกผ่านเข้ามา จนมากเกินความพอดี แหม่มเป็นคนที่คุยเก่ง เข้ากับคนง่าย ทำให้เธอมีเสน่ห์ในตัวเองค่อนข้างสูง จึงไม่แปลกอะไรนัก ที่ในช่วงเวลาที่เธอเหงา อาจจะมีใครบางคนเดินผ่านเข้ามา ช่วยทำให้ความเหงาที่มีเลือนลางไปบ้าง มันอาจจะเริ่มต้นจากการต้องการใครสักคน ไว้คุยเล่นเวลาเหงาๆ ไม่มีอะไรทำ แต่พอนานวันเข้ามันอาจจะแปรเปลี่ยน เป็นอะไรที่มากกว่านั้น และนี่ก็คงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ใครคนนั้นก้าวผ่านเข้ามา ท่ามกลางช่องว่างของความไกลห่างระหว่างเรา ความรักไม่มีใครหรือฝ่ายใดที่เป็นคนผิดเพียงฝ่ายเดียวอย่างที่ฟ้าบอกผมจริงๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมมีที่มาและเหตุผลของมันเสมอ ดังนั้นในวันที่สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น จนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเปลี่ยนไป ผมจึงไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปโกรธเคือง นั่นเพราะผมก็มีส่วนที่ทำให้มันเกิดขึ้นเช่นกัน ช่วงที่ผมอยู่ที่เชียงใหม่ผมก็ไม่ได้โทรติดต่ออะไรแหม่มสักเท่าไหร่นัก เพราะไม่รู้ว่า จะคุยอะไรกัน ช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนผมตัดสินใจว่าจะบอกเลิกแหม่ม เพราะคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะประวิงเวลากันต่อไป และผมก็เชื่อว่า การบอกเลิกกันทั้งๆ ที่อยู่ไกลกันเช่นนี้น่าจะง่ายกว่าที่จะตัดสายสัมพันธ์ระหว่างเรา และผมก็ไม่ต้องกังวลว่าจะใจอ่อนอะไรอีก เพราะผมเชื่อว่ามันน่าจะเป็นทางออก ที่ดีที่สุดระหว่างเราสองคน ในเมื่อตอนนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกที่อยากจะรัก เธอคนนี้อีกต่อไปแล้ว ... หรือว่าบางทีผมอาจจะไม่ได้รักเธอคนนี้มาตั้งแต่ต้น ... ... บางทีสิ่งที่ผมรู้สึกตลอดมาอาจจะเป็นเพียงแค่ "ความผูกผัน" เพียงเท่านั้นเอง ... ผมตัดสินใจส่ง email ฉบับหนึ่งส่งไปอธิบายสาเหตุ รวมถึงเรื่องราวบางอย่าง ที่ผมรับรู้ทั้งหมดให้แหม่มอ่าน เพื่อที่ตอนที่คุยกันจะได้ไม่ต้องพูดกันให้ยาว จนเกินไปนัก ช่วงเย็นของวันนั้นเพื่อนๆ ที่เชียงใหม่โทรมานัดไปกินหมูกะทะด้วยกัน วันนั้นผมโดนไอ้แมวถามผมเรื่องแหม่ม เพราะแหม่มโทรไปบ่นกับแมวว่า ตั้งแต่ผมกลับมาดูเหมือนว่าผมจะไม่ค่อยสนใจใส่ใจเธอสักเท่าไหร่นัก ผมไม่ได้ตอบอะไรไปนอกจากรอยยิ้มบางๆ และความเงียบเพียงเท่านั้น ระหว่างที่นั่งทานกันไปได้สักพัก แหม่มก็โทรมาหาผมเพราะรู้ว่าวันนี้ ผมนัดกับเพื่อนๆ ออกมาทานหมูกะทะกัน การคุยกันวันนั้นแหม่มถามผม ว่ามีอะไรเก็บซ่อนเอาไว้หรือเปล่า ถ้ามีก็ให้ถามเธอจะได้ตอบ ผมบอกเธอ ไปเพียงแค่ว่าผมส่ง email ฉบับหนึ่งไปหาเธอ ถ้าว่างๆ ค่อยไปอ่านก็แล้วกัน พออ่านแล้วเราค่อยคุยกันต่อว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีกับเรื่องของเรา ก่อนนั้นแหม่มบอกกับผมว่าแถวๆ หอพักของเธอไม่มีร้าน net ทำให้ เธอไม่ค่อยได้ใช้ email สักเท่าไหร่นัก ส่วนจะไปใช้ของมหาวิทยาลัย ก็ลำบาก เพราะนักศึกษาต่อคิวใช้กันเยอะ จนทำให้หลังๆ การติดต่อกัน ผ่านทาง email ก็ค่อยเลือนหายไปในที่สุด แต่คืนนั้นแหม่มบอกว่าเดี๋ยวเธอจะไปเช็คเมล์ที่ร้านเน็ตใกล้ๆ หอของเธอ ให้ผมรอคุยไม่นานนัก แม้จะแปลกใจที่วันนี้ร้าน net ที่ไม่เคยอยู่ใกล้ๆ หอ ของแหม่มมาก่อน พอถึงเวลานี้กลับมีขึ้นมาเสียได้ ผมไม่ได้เอ่ยถามอะไรนัก ทำได้เพียงแค่วางสายไปเงียบๆ ไม่นานนักแหม่มก็โทรกลับมาหาผมอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเธอสั่นพร่า เพราะรับรู้ถึงสิ่งที่ผมบอกเธอผ่านไปทาง email ได้อย่างชัดเจน เธอบอกผมว่าเรื่องคนที่โทรศัพท์มาหาเธอเป็นแค่เพื่อนเธอ คบไว้คุยเล่นเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรจริงจังมากไปกว่านั้น และหากว่าผมไม่สบายใจเธอก็พร้อม ที่จะเลิกคบและเลิกติดต่อทันที ผมบอกไปว่าผมเชื่อเธอว่าเธอคงคบแค่หวังคุยเล่นสนุกๆ มีคนไปไหนมาไหนด้วย แค่ไม่ให้เหงาเท่านั้น (สมัยนั้นยังไม่มีคำว่า “กิ๊ก” ซึ่งน่าจะใกล้เคียงกับคนๆ นั้น ของแหม่มมากที่สุดแล้ว) แต่เรื่องของคนๆ นั้นก็ไม่ได้เป็นแค่เรื่องเดียวที่ทำให้ผม ตัดสินใจเอ่ยคำร่ำลา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความสัมพันธ์ของเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมบอกเธอว่าช่วงที่ไปเที่ยวที่เสม็ดกัน แหม่มก็น่าจะรู้สึกได้นะ ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน มันไมได้มีความสบายใจ มันไม่ได้มีความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอย่างที่เคยมี มือของกานเอง วันนี้มันก็ร้อนและไม่น่าสัมผัสเหมือนวันก่อนๆ และหากเรายังรั้นที่จะคบกันต่อไป แล้วรอจนกระทั่งถึงวันที่ใครบางคนมีใครใหม่เข้ามาในชีวิตจริงๆ การลาจากของเรา ก็คงไม่ต่างจากคู่ของออดและโอ๋สักเท่าไหร่นัก ซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น แหม่มไม่พูดอะไรกลับมา ผมได้ยินเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของเธอเพียงเท่านั้น ผมรู้สึกสงสารเธอจับหัวใจ แต่การจะรั้นคงกันต่อไปเพราะความสงสาร มันก็ไม่น่าจะเป็นทางออกที่ดีนัก แม้ว่าตอนนี้มันจะเจ็บบ้าง แต่ไม่นานนัก มันจะค่อยๆ ดีขึ้นเอง และผมเชื่อว่าไม่นานนักแหม่มก็คงหาใครสักคน เข้ามาแทนที่ผมได้เช่นกัน แหม่มบอกกับผมว่าถ้าผมเลิกกับเธอ เธอก็คงจะต้องเลิกเรียนต่อเพราะคงไม่มี ประโยชน์อะไรที่จะเรียนต่อไป ในเมื่อเธอเลือกที่จะเรียนต่อเพราะอยากจะ ทำให้เราสองคนคบกันได้โดยที่ไม่ต้องอายสายตาของใคร แต่ถ้าวันนี้ ผมจะเลิกกับเธอก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะต้องเรียนต่อไปอีกแล้ว คำพูดของแหม่มทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ จนต้องหาวิธีปลอบใจเธอ และให้กำลังใจให้เธอเรียนต่อไป เพราะตอนนี้เธอก็เดินมาเกือบครึ่งทางแล้ว และถ้าเรียนจนจบได้มันก็จะเป็นสิ่งที่ดีกับตัวเธอเอง อย่าให้อารมณ์ชั่ววูบ เข้ามาทำให้ทุกอย่างที่พยายามทำมาเสียไป สุดท้ายแหม่มก็รับคำผมว่าจะเรียนต่อไป และเราจะถอยหลังกลับไป เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอย่างเคย แม้ว่าช่วงแรกๆ อาจจะยากไปบ้างก็ตามที หลังจากคุยกับแหม่มเสร็จจนเราเข้าใจกันดีแล้ว ผมก็บอกเพื่อนๆ คนอื่นๆ ถึงสิ่งที่ผมคุยกับแหม่มไป และพอผมพูดออกไป เพื่อนๆ คนอื่นๆ อย่างออด ก็เล่าให้ฟังว่าจริงๆ แล้วออดเองก็รู้มาเหมือนกันว่าแหม่มมีคนที่คบๆ ดูๆ กันอยู่ แต่ก็พูดให้ผมฟังไม่ได้ เพราะไม่อยากโดนแหม่มด่าว่าเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัว ทำให้ต้องอยู่ในสถานะน้ำท่วมปากมาโดยตลอด ซึ่งผมก็บอกว่าเข้าใจดี และก็ไม่ได้โกรธอะไรใคร มีเพียงความเข้าใจเท่านั้นเพราะก็รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ มันพูดยาก ซ้ายก็เพื่อน ขวาก็เพื่อนจะพูดอะไรได้สักเท่าไหร่กันเชียว แต่วันนี้พอผมตัดสินใจจบทุกอย่างด้วยตัวเองแล้ว เพื่อนๆ คนอื่นๆ จึงกล้า ที่จะพูดเรื่องหลายๆ เรื่องที่ผมไม่รู้ให้ผมได้รู้มากขึ้น จนทำให้ผมมั่นใจว่า ผมตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกที่จะจบเรื่องของเราทั้งคู่ไว้แค่เพียงวันนี้ก่อนที่ ทุกอย่างมันจะสายเกินไป ผมไม่อยากจะเอ่ยลากันไปด้วยเหตุผลที่ว่าใครอีกคนมีคนใหม่ เพราะมันคง ทำให้ความรู้สึกตอนบอกลาไม่ได้เป็นไปด้วยดีอย่างแน่นอน อย่างน้อยตอนนี้ การเอ่ยลาของเรามันก็ยังทำให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้อยู่ แม้จะไม่รู้ว่า จะกลับมาสนิทกันได้มากน้อยเพียงใดก็ตามที แต่อย่างน้อยแค่ไม่ถึงขั้น โกรธเกลียดกันก็น่าจะเพียงพอแล้ว หลังจากเคลียร์เรื่องของแหม่มเสร็จ ไม่นานนักก็มีเรื่องของไอ้ป็อปผ่านเข้ามา ซึ่งก็หนีไม่พ้นปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ที่เริ่มเปราะบางระหว่างทั้งคู่นั่นเอง ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานนักทั้งคู่ก็เลิกรากันไปตามคู่ผมไปติดๆ กัน ติดเพียงแค่ว่า การเลิกราระหว่างทั้งคู่ไม่ได้ลาจากกันด้วยดี แต่เป็นการลาจากกันแบบเดินตาม รอยเท้าคู่ของออดกับโอ๋มาติดๆ กัน ทำให้ผมรู้สึกเสียดายความสัมพันธ์ แบบเพื่อนที่พวกเราเคยมีมากมายเหลือเกิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ทำให้ผมบอกกับตัวเองว่าจากนี้ไปหากผมตัดสินใจ คบกับใครแบบเพื่อนแล้ว ไม่ว่าจะมีอารมณ์วูบไหวใด ๆ ผ่านเข้ามา ผมจะแบ่งขอบเขตของความสัมพันธ์ให้ชัดเจนตั้งแต่แรก ว่าคนไหนคบเป็นเพื่อน คนไหนคบหาแบบดูใจเพื่อคาดหวังจะก้าวเดินไปข้างหน้ามากขึ้น แล้วผมก็จะ ยึดมั่นกับขอบเขตตรงนั้นโดยไม่เปลี่ยนแปลงมันอีก ... ผมไม่อยากเสียเพื่อนสนิทไปด้วยเหตุผลแบบนี้อีกแล้ว ... ช่วงปลายเดือนมกราคมหลังจากเคลียร์งานและธุระต่างๆ เรียบร้อยแล้ว ผมก็เตรียมตัวมุ่งหน้าสู่ทริปที่ผมตั้งใจว่าจะไปเสียที แม้ว่าจะมีหลายต่อหลายคน ไม่เห็นด้วยไม่ว่าจะเป็นครอบครัว รวมถึงเพื่อนๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไม ผมจึงตัดสินใจอย่างนั้น ซึ่งผมก็เข้าใจดีว่าทุกคนเป็นห่วง แต่ผมเองก็ตัดสินใจแล้ว ว่าผมจะไปที่นั่น แม้ว่าผมจะต้องไปเพียงลำพังก็ตามที แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้ไปที่นั่นเพียงลำพัง เพราะที่นั่นฟ้ากับพี่กฤษต์รอผมอยู่แล้ว ... เกาะหลีเป๊ะ ... แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 51 11:44:20 จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 46 Part หน้าพาเที่ยวหลีเป๊ะนิดหน่อยนะครับ หารูปที่หลีเป๊ะไม่เจอแฮะ ไม่รู้ว่าไรท์ลงซีดีแผ่นไหนเก็บไว้ แต่รูปไม่ค่อยสวยนะครับ เพราะตอนนั้นเป็นช่วงหัดถ่ายรูปจริงๆ จับกล้องได้ไม่ถึงสามเดือนดี ภาพเลยไม่ค่อยงามนัก แฮ่... ^^' จำได้ว่าตอนนั้นเขียนเรื่องที่ไปเที่ยวหลีเป๊ะไปแปะไว้ที่ถนนนักเขียนด้วยตั้งหลายตอนหลายภาค แต่ป่านนี้คงโดนลบไปเรียบร้อยแล้ว เพราะนานจัด ปีใหม่ที่ไทยอากาศคงจะเย็นๆ เนอะ แต่ที่ออสวันนี้ร้อนตับแลบมากครับ อากาศเกือบแตะสี่สิบองศาแล้ว แถมเป็นร้อนแห้งอีกต่างหาก จะคลั่งเอาเสียให้ได้ สงสัยต้องหนีร้อนกลับไทย ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านครับ ยังไงก็มีความสุขกันมากๆ นะครับ Happy New Year 2008 จ้า แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 51 11:51:40 จากคุณ : Mr. Forever - [ 1 ม.ค. 51 11:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Happy New Year 2008 ค่ะ ขอให้มีความสุขกับการใช้ชีวิต และก็ขอให้เป็นปีที่ได้อยู่ภายใต้แสงแดดอุ่นๆยามเช้านะคะ จากคุณ : makisushi - [ 1 ม.ค. 51 12:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 48 Happy New Year ปีหนูทอง กันทุกคนนะคะ สุขภาพแข็งแรง รวย ๆ เฮง ๆ จ้า จากคุณ : Kaffee mania - [ 1 ม.ค. 51 12:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 49 Happy New Year จ้า มีความสุขมากๆนะคะ ^ ^ part นี้ช่างตรงกับชีวิตเรามากเลย 55+ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 1 ม.ค. 51 12:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 50 Happy New Year ค่ะ ดีจัง ดูท่าทางกานสงบเยือกเย็นขึ้นมากเลยในตอนนี้ จริงอย่างที่คุณMr. Forever เขียนไว้ในพาร์ทที่แล้วจริงๆ ..ความสูญเสียสามารถเป็นพลังให้เราได้ ถ้าเรายอมรับมัน.. จากคุณ : TSURUGI - [ 1 ม.ค. 51 14:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แวะมาอ่านเรื่องราวพร้อมกล่าวคำสวัสดีปีใหม่ค่ะ ยังไงก็รอรูปทั้งที่หลีเปะ และรูปใหม่ๆนะคะ ตามเก็บรูปคุณมาทำ wallpaper มาพักใหญ่แล้วล่ะ จากคุณ : หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - [ 1 ม.ค. 51 14:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 52 Happy New Year ค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ ตามมาเป็นกำลังใจให้คุณ Mr. Forever เหมือนเดิมคะ^^ ปล.ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยคะ ><(อ่านกันข้ามปีเลยทีเดียว อิอิ) แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 51 16:10:18 จากคุณ : shinobu - [ 1 ม.ค. 51 16:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เป็นเรื่องราวของความรักที่ถูกถ่ายทอดมาได้งดงามที่สุดเรื่องหนึ่งเท่าที่เคยอ่านเจอมาเลยค่ะ... ถึงว่า...ว่าทำไมคุณMr.Forever ถึงถ่ายรูปออกมาสวยจัง  แอบตะหงิดๆตั้งแต่ตอนฟ้าชอบถ่ายรูปแล้ว  เดาไม่ผิดจริงๆด้วยแฮะ   ขอบคุณที่ทำให้เห็นความรักที่งดงามในอีกมุมมองหนึ่งค่ะ จากคุณ : Merfae - [ 1 ม.ค. 51 19:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 54 Happy New Year ครับ มีความสุขมากๆ นะครับ ทะเลสวยจังเลยนะครับ อากาศที่แถวบ้านผม ที่ปากน้ำ สมุทรปราการ เพิ่งจะมาหนาวเมื่อเช้า หลังจากร้อน มาได้เกือบๆ สองอาทิตย์ หลังจากที่ลมหนาวพัดมาครั้งแรก ตอนแฟนผมเสีย ทั้งคนแรกและคนที่สอง (คือคบกับคนแรกก็เสียไป แล้วมาคบอีกคนนึงก็เสียไปอีก) ก็ความรู้สึกก็ประมาณ Part ที่รู้ว่า ฟ้าเสียน่ะครับ(ผมร้องไห้ไปหลายรอบเหมือนกัน) ยังไงความสูญเสียมันก็เกิดกับทุกคนแหละครับ ไม่ว่าเราจะรู้จักหรือสนิทกับเค้าหรือไม่ก็ตาม จากคุณ : Train~man - [ 1 ม.ค. 51 20:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีปีใหม่ด้วยคนครับ คุณกาน ขอให้มีความสุขมากๆในปีนี้นะครับ... จากคุณ : patyawi - [ 1 ม.ค. 51 21:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 56 Happy new year ครับ อ่านแล้วเรื่องราวหลายๆอย่างของคุณ คล้ายกับชีวิตของผมเหลือเกิน ได้แต่รอให้ตัวเองค้นพบทางออกในเร็ววัน ขอบคุณสำหรับเรื่องราวต่างๆนะครับ เป็นกำลังใจชั้นดีเลย จากคุณ : ผู้ชายหัวใจสีชมพู - [ 1 ม.ค. 51 21:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 57 สวัสดีวันปีใหม่นะคะ จากคุณ : i'll be your girl - [ 1 ม.ค. 51 21:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 58 Happy New Year ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ  อากาศร้อนแต่หวังว่าใจคงจะไม่ร้อนเหมือนกับอากาศนะคะ จากคุณ : kaveekarn - [ 1 ม.ค. 51 21:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เรื่องของความรัก มันไม่มีฝ่ายไหนเป็นฝ่ายผิดหรือถูกจริงๆนั่นแหล่ะครับ อยู่ที่ว่าเราจะมองมุมไหนกันมากกว่า ^^ Happy New Year นะครับ ขอให้คุณกาน และทุกๆคนในนี้มีความสุขมากๆนะครับ คิดอะไรหวังอะไรไว้ขอให้สมหวังกันถ้วนหน้านะครับ ^^ ปล. รอ wallpaper อยู่นะครับ ^^ (ยิ่งมีปฏิทินด้วยจะขอบคุณมากเลยครับ ^^') จากคุณ : Anakin-G - [ 1 ม.ค. 51 22:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 60 Happy New Year ให้แก่คนเขียนและคนอ่านทุกๆ คนนะคะ ;) ตอนนี้เชียงใหม่ก็ร้อนๆ หนาวๆ ค่ะ  หมายถึงอย่างนั้นจริงๆ นะคะ บางวันร้อน บางวันหนาว เอาแน่ไม่ได้... ได้แต่ทำใจให้เย็นในทุกๆ วันค่ะ ขอให้ทุกๆ ท่าน มีความสุข และมีพลังกาย พลังใจ ในการดำเนินชีวิตต่อไปในปีใหม่นี้นะคะ จากคุณ : cheekyGirL - [ 2 ม.ค. 51 00:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 61 มาทุกตอนเรียกเสียงฮา เอ๋ย!!! ไม่ช่ายแระ เรียกน้ำตาจิง ๆ เลย แต่ Part นี้ค่อนข้างลำบากใจหน่อยน่ะคับ เหอ!!! หนักใจแทนแฮะ อยากอ่าน Part เร็ว ๆ จังเลย ฮุฮุ ปล. Happy New Year ครับ จากคุณ : นิทราพาฝัน - [ 2 ม.ค. 51 00:34:09 A:125.27.139.50 X: TicketID:164300 ]

ความคิดเห็นที่ 62 part นี้จขกท.มามาดนิ่งเลยนะครับ ;) ็สวัสดีปีใหม่จขกท. ฟ้า เอฟ และทุกคนครับ จากคุณ : <โหน่ง> - [ 2 ม.ค. 51 03:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดีปีใหม่คร้าบ จากคุณ : ต้อง (pattio) - [ 2 ม.ค. 51 09:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 64 Happy New Year คร้าบผม ! ผมว่าคุณตัดสินใจถูกแล้วล่ะครับเรื่องของคุณแหม่ม..ดีกว่าปล่อยให้คาราคาซังเนอะ จากคุณ : เอล มอโร่ - [ 2 ม.ค. 51 09:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 65 Happy New Year ครับ..`` คุณ Mr. Forever ไม่ให้ของขวัญปีใหม่กับคนที่ตามอ่านหน่อยเหรอครับ อยากเห็นรูปคุณฟ้าจังครับ..`` หลังไมค์ก็ได้นะ แฮะๆ..`` จากคุณ : lowlay - [ 2 ม.ค. 51 11:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 66 สวัสดีปีใหม่ครับ คุณกาน ตอนนี้ที่กรุงเทพฯก็หนาวๆนิดๆล่ะ แต่ก็เพิ่งหนาวได้สองวันเอง เอิ๊กๆ .. เรื่องของความรู้สึกมันพูดยากจริงๆ ผมเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้ซักเท่าไหร่ .. แต่เรื่องของแหม่ม ...ที่ทำไป น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน - [ 2 ม.ค. 51 13:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ^^ สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังครับ * เรื่องของคุณกะแหม่มก็คล้ายๆเรื่องของผมเหมือนกัน ก็จริงครับที่ว่า ความรักย่อมมีที่มาและเหตุผลของมันเสมอ และก็ไม่มีใครผิดเพียงฝ่ายเดียว แต่ว่าผมยังไม่ได้ใช้คำว่า แฟน มาเป็นข้อผูกมัดกัน และผมก็เลือกที่จะแก้ไขปัญหาให้ดีที่สุด ซึ่งก็กลับมาเป็นเพื่อนกันแบบเดิมแหละครับ ซึ่งมันอาจจะดูลำบากอยู่ช่วงแรกๆ แต่พอเวลาผ่านไป ผมและเธอก็คงจะรู้สึกดีขึ้น และคุยกันได้เหมือนเดิมแหละครับ :] จากคุณ : Art20135 - [ 2 ม.ค. 51 13:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ตามาให้กำลังอีกรอบคะ วันนี้ก็มาตามอ่าน part ต่อไปคะ ^^ กลายเป็นแฟนพันธุ์แท้ไปแล้วคะ ^^ จากคุณ : shinobu - [ 2 ม.ค. 51 13:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 69 happy new year 2008 จ้า !! อยากได้ของขวัญแบบเดียวกันกับ คห 65 จังน้อ   55+ -------------------- "บางครั้ง... ของบางอย่างที่เรามองไม่เห็น ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอยู่จริงมิใช่หรือ" ประโยคนี้โดนสุด ๆ แล้ว .. จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 2 ม.ค. 51 14:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ...ความรักที่ยั่งยืนยาวนาน คือ ความรักระหว่างเพื่อน... ไม่ต้องปรุงแต่ง ไม่ต้องแสร้งทำ แต่เมื่อจากเพื่อนกลายเป็นคนรัก เมื่อเลิกกัน...แล้วทำใจให้กับมารักแบบเพื่อน...ทำใจยากเหมือนกันนะคะ เข้ามารายงานตัวว่ากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยรับปีใหม่แล้วค่ะ... สวัสดีปีใหม่อีกครั้งค่ะ...สุข สมหวัง บุญรักษานะคะ ^_______________^ จากคุณ : : : padnote : : - [ 2 ม.ค. 51 15:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ตามอ่านรวดเดียวว ตั้งแต่แปดโมงเช้าคะ ^___________^ ลืมอ่านหนังสือสอบไปเลย จากคุณ : NMoz - [ 2 ม.ค. 51 16:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ^ ^ ^ ^ ^ ลืมอ่านเหมือนกันเลยค่า มาให้กำลังใจคุณ Mr.Forever เช่นเคยคะ แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 51 22:42:53 จากคุณ : shinobu - [ 2 ม.ค. 51 22:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ว่าแล้ว โอ๊ตคุ้นๆ กับ Login นี้นะ ที่ไหนได้ พี่กานต์นั้นเอง เป็นยังไงบ้างครับ ไม่ได้เจอพี่นานเลย จากคุณ : PCIx from SS (เด็กกรุง) - [ 3 ม.ค. 51 02:03:57 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ตื่นเช้ามานั่งรออ่านค่า ^^ ลงชื่อไว้ก่อนคะ จากคุณ : shinobu - [ 3 ม.ค. 51 09:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขออภัยที่หายไปเมื่อวานครับ มัวแต่ทำนู้นทำนี่ เพราะอยู่ดีๆ ก็อยากกับไทยซะงั้น อากาศที่นี่มันร้อนได้ใจมากเหลือเกิน อยู่ไม่ไหว ฮ่าๆๆ ตอนใหม่น่าจะมาช่วงเย็นๆ นะครับ ขอเวลาทำไฟล์ภาพที่หลีแป๊ะก่อนนะ รูปไม่สวยเอาซะเลย หุๆๆ makisushi - ขอบคุณมากครับ ^^ แสงอาทิตย์ยามเช้าแบบจริงๆ จังๆ คงอีกสักพักใหญ่ๆ เนอะ Kaffee mania - ขอบคุณมากครับผม ^^ เหตุวิสัยในไหวิเศษ - สุขี สุโขเช่นกันนะครับ TSURUGI - เริ่มปลงกับชีวิตครับช่วงนั้น คงเพราะมันทำใจไว้ก่อนเป็นปีด้วยมั้งครับ พอผ่านเรื่องฟ้าไปอะไรๆ มันเลยชัดเจนมากจนไม่ต้องลังเลอะไรอีก หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ - รูปที่หลีเป๊ะเจอแล้วครับ เดี๋ยวขอเวลาทำไฟล์แป๊ปๆ นะ ^^ shinobu - ขอบคุณครับ เรื่องยาวมากกว่าที่ผมกะไว้เกือบเท่าตัวแล้วนะเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะเขียนได้ยาวขนาดนี้ Merfae - ขอบคุณมากครับ บางทีกำลังใจจากคนสำคัญก็เป็นแรงบันดาลใจให้เราพยายามทำอะไรสักอย่างมากขึ้นเนอะ มันก็เลยทำได้ดีกว่าที่เราคิด เหมือนเรื่องนี้ที่เขียนแหละครับ ผมเองยังไม่คิดเลยว่าจะยาวขนาดนี้ ^^ Train~man - ขอบคุณครับ ความสูญเสียมันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เนอะ แต่มันจะยากหน่อยหากว่ามันมาเร็วกว่าที่เราคิด และเป็นครั้งแรกๆ ที่เราพบเจอมัน patyawi - ขอบคุณมากๆ ครับ ^^ ผู้ชายหัวใจสีชมพ - ขอบคุณเช่นกันครับที่ติดตามอ่าน ดีใจที่เรื่องของผมมีส่วนช่วยเพิ่มกำลังใจให้ครับ ^^ i'll be your girl - สวัสดีวันปีใหม่ด้วยเช่นกันครับ kaveekarn - ขอบคุณครับ ใจไม่ร้อน แต่กายร้อนเหลือเกิน สงสัยต้องหนีกลับไทยซะแล้ว Anakin-G - เดี๋ยวเอามาฝากกันแน่ๆ ครับสำหรับ wallpaper ส่วนปฏิทินอันนี้ไม่แน่ใจ อิอิ cheekyGirL - อยากกลับเชียงใหม่เหมือนกันครับ ไม่แน่ๆ อาจจะมีโอกาสกลับสูงเลย ที่นี่ร้อนไม่ไหวแล้ว นิทราพาฝัน - ขอบคุณครับ เดี๋ยว part หน้าพาเที่ยวทะเลให้เย็นใจเนอะ <โหน่ง> - สงสัยเริ่มปลงตกอะครับ ฮ่าๆๆ ต้อง (pattio) - สวัสดีปีใหม่ด้วยคนครับ ^^ เอล มอโร - เรื่องบางเรื่องถ้าแน่ใจแล้วก็ต้องตัดสินใจเนอะ แก้วมันร้าวแล้วประคองต่อก็รอเวลาแตกเท่านั้นเอง lowlay - สวัสดีปีใหม่ครับ เรื่องรูปเอาไว้ให้เป็นหน้าที่ของจินตนาการดีกว่าเนอะ แฮ่... หน่วยต่อสู้อากาศยาน - ค่อยๆ ปลดปัญหาที่ติดค้างในความรู้สึกไปทีละน้อยแล้วเนอะ ^^ Art20135 - อย่างน้อยก็ยังดีนะครับที่ยังกลับมาสนิทกันได้อีก ^^ when i'm feeling .. blue - เรื่องของความรู้สึกนี่แม้จะสัมผัสไม่ได้แต่ก็มีอยู่จริงเนอะ ^^ : : padnote : :  - ถูกต้องเลยครับ การก้าวผ่านเส้นเชื่อมแบ่งระหว่างเพื่อนไปมันต้องแลกด้วยอะไรหลายต่อหลายอย่างมากเหลือเกิน จนผมคิดว่าคงไม่กล้าแลกอีกแล้วล่ะ ^^ NMoz - โอ้... นักอ่านใหม่ ขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน นึกว่าจะไม่มีคนอ่านใหม่ๆ แล้วนะเนี่ย แบบว่าเรื่องยาวจัดๆ เลย PCIx from SS (เด็กกรุง) - หวัดดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ ยังกินดีอยู่ดีเหมือนเดิมหรือเปล่า หุๆๆ ^^ shinobu - เดี๋ยวจะรีบมาโพสจ้า น่าจะเป็นช่วงเย็นๆ นะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 ม.ค. 51 11:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 76 Happy New Year 2008 ช้าไปนิดครับ พึ่งมาทำงาน อยากไปเที่ยวเกาะหลีเป๊ะ คร้าบผม.... จากคุณ : Mr.Ouddy - [ 3 ม.ค. 51 11:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ลุ้นระทึก ใจเต้นตึกๆ........ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง คุณกาน.......รูปสวยมากๆ นับถึอๆๆ จากคุณ : DJ.ใจดี - [ 3 ม.ค. 51 11:55:47 A:125.24.102.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 78 ปูเสื่อนั่งรอ.... จากคุณ : Pat :o) - [ 3 ม.ค. 51 13:21:03 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ช่วยบอกสเปกกล้อง และเทคนิคในการถ่ายรูปให้สวยแบบง่ายๆได้ไหมครับ เป็นวิทยาทานนะครับ อยากหัดถ่ายบ้างครับ จากคุณ : เอก - [ 3 ม.ค. 51 16:25:40 A:124.120.132.141 X: TicketID:159161 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อยากรู้ตอนจบแล้วค่าาาาาา โพสวันละหลายๆตอนได้ม้ายยยยย วัยรุ่นใจร้อน อิๆๆๆ *แฟนที่เคยเป็นเพื่อน เปลี่ยนสถานะเป็น เพื่อนที่เคยเป็นแฟน มันยากจัง เป็นเพื่อนเหมือนเดิมไม่ได้ซักที TT จากคุณ : หมูพีสีส้ม - [ 3 ม.ค. 51 16:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ยังมารออ่านเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : magic magician - [ 3 ม.ค. 51 20:04:49 ]

ความคิดเห็นที่ 82 มารออ่านเหมือนเดิมคะ ^^ ปูเสื่อรอแล้วคะ วันนี้อากาศเย็นสบายดีคะ^^ จากคุณ : shinobu - [ 3 ม.ค. 51 20:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 83 นี่จะดึกแล้วนะคะคุณ Mr. Forever 55 จากคุณ : Merfae - [ 3 ม.ค. 51 21:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 84 โอ๊ย  ไม่ยอมทำงานทำการตัวเองซะที ผมเอาแต่นั่งรอ ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : ชัวร์ครับ - [ 3 ม.ค. 51 21:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มารอด้วยคนครับ ^----^ ช่วงนี้ต้องเตรียมอ่านหนังสือ ใกล้จะสอบแอดมิชชั่นแล้ว อิอิ * จากคุณ : Art20135 - [ 3 ม.ค. 51 22:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ดึกแล้วนา อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 3 ม.ค. 51 22:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 87 มาปูเสื่อรอด้วยคน อิอิ ทำงานวันแรกขี้เกียจชมัดเลย รออ่านเรื่องคุณกานดีก่า อิอิ ^ ^ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 3 ม.ค. 51 22:29:56 ]

ความคิดเห็นที่ 88 อิอิ.... ด้วยคน จากคุณ : มังกรออสซี่ - [ 4 ม.ค. 51 00:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 89 สวัดดีครับ คุณกาน ผมอ่านรวดเดียว ต้องแต่พาร์ทแรก ใช้เวลาประมาณ 3วัน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เรียกน้ำตาจากผมได้ แหะๆ โดยเฉพาะเรื่องฟ้า ผมเองก็เข้าใจว่าคุณกานได้บอกเป็นนัยๆไว้แล้ว ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าผมคิดไปเอง  จน วันที 19 กันยายน ผมอึ้งไปพอสมควร ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกครับ เพราะฟ้า  เป็นคนดีมากจริงๆ  อยากมีเพื่อนแบบนี้มั่งจังเลย ส่วนเรื่องเอฟ  ผมหละอิจฉาคุณกานจริงๆ เหอะๆๆ จะติดตามอ่านอยู่เรื่อยๆครับ ไม่เหงาแน่ๆ ปล. ผมเริ่มๆสนใจจะไปเรียนต่อที่ออสเตเรียบ้างแล้ว หลังจากที่ได้อ่าน อ้อ ผมเรียนอยู่ที่ มช. อยู่เชียงใหม่มานานพอสมควร อ่านเรื่องนี้แล้ว นึกภาพตามได้เป็นฉากๆเลย ^^ จากคุณ : Sympho - [ 4 ม.ค. 51 00:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เง้อ.. กะว่าจะได้อ่านคืนนี้ซักตอนซักหน่อยนะเนี่ย ถ้าทางจะไม่ได้อ่านแฮะ อีกอย่างผมต้องไปออกค่าย 4-6 นี้ด้วยสิ กว่าจะกลับมาอ่านได้ก็คงวันอาทิตย์ค่ำๆเลยล่ะมั้งเนี่ย ^^ จากคุณ : Anakin-G - [ 4 ม.ค. 51 01:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ยังรออ่านอยู่นะครับ อยากรู้ว่าจะจบยังไง จากคุณ : beatlesboy - [ 4 ม.ค. 51 08:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 92 อึ๋ย...หายไปไหนอ่า จากคุณ : i'll be your girl - [ 4 ม.ค. 51 09:58:52 ]

ความคิดเห็นที่ 93 มาปูเสื่อรอของวันนี้คะ ^^ จากคุณ : shinobu - [ 4 ม.ค. 51 11:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ระหว่างรออ่านตอนต่อไปอยู่ ไม่ทราบว่าเคยมีกระทู้ไหน ที่อ่านแล้วน้ำตาไหลได้ขนาดนี้บ้างหรือปล่าวครับ? อยากเอามาอ่านรอเวลา จากคุณ : oak_o (oak_o) - [ 4 ม.ค. 51 14:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 95 คุณกานหาย .... ปล่อยให้แฟนๆรอ ร๊อ รอ... นั่งรอจนเมื่อยแล้วนะคะ จากคุณ : Pat :o) - [ 4 ม.ค. 51 15:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ประกาศตามตัวโดยด่วน ...........น่ะตอนนี้ก็หายไปก็หลายเพลาแล้ว กำลังจำลงแดงแล้วครับ จากคุณ : สะตอคุง - [ 4 ม.ค. 51 18:24:02 ]

ความคิดเห็นที่ 97 คุณกานหายไปเลย มัวแต่ไปโพสรูปอยู่ที่ห้องเฉลิมไทยรึป่าวคะ ? (แล้วคุณเอฟนี่ประมาณนาถรึป่าวอะ) ปกติไม่ค่อยได้มาแสดงตัวหรอก แต่ตามอ่านมาตลอดนะ อ่านไปก้อโป้งคุณไป...หมั่นไส้ๆ (ฮ่าๆ) ...สงสารเอฟ สงสารฟ้า พอมาตอนหลังๆ ถึงเริ่มเห็นใจคุณ เข้าใจฟ้านะ เพราะเราต้องเป็นแม่สื่อให้เพื่อนที่ชอบอยู่บ่อย ๆ ยังไงก้อตาม เอาใจช่วยคุณนะคะ รีบมาโพสตอนจบไว ๆ น้า... จากคุณ : glory be - [ 4 ม.ค. 51 20:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ปล่อยให้แฟน ๆ รอเก้อ...บาปนะคะเนี่ย จากคุณ : kaveekarn - [ 4 ม.ค. 51 22:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 99 หายไปหลายวันเลยเรา.. ยัีงไงก็รออ่านอยู่นะค้า... แฟนๆเริ่มทวงแล้วน้า ทำให้อยากแล้วจากไปเนี่ย ฮิๆๆ รีบๆมาโพสต่อนะคะ จากคุณ : หงส์น้อยลอยลม (หงส์น้อยลอยลม) - [ 4 ม.ค. 51 23:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 100 คห.ที่ 100 แล้วน๊า กลับมาได้แล้วจ้า แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 51 00:06:48 จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 5 ม.ค. 51 00:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ..... อิอิ พิมพ์ซ้ำโทษทีจ้า แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 51 00:05:31 จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 5 ม.ค. 51 00:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 102 มาต่อเร็วๆนะคะคุณกานต์ จากคุณ : Flure@vanilla - [ 5 ม.ค. 51 07:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 103 มาลงชื่อรออ่านอีกคนจ้า ..   จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 5 ม.ค. 51 10:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 104 สงสัยคุณกานคงนั่งเครื่องกลับมาเมืองไทยแน่เลย ^^ จากคุณ : นายประภาคาร - [ 5 ม.ค. 51 12:22:03 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ขออภัยที่หายไปครับ พอดีงานเข้าอ่ะ เพื่อนขอให้ไปช่วยงานก็เลยวุ่นๆ เล็กน้อยครับ ตอนนี้งานเริ่มเบาๆ ลงแล้วก็เลยรีบกลับมาโพสครับ ยังไม่หายไปไหนจ้า Mr.Ouddy - หวัดดีปีใหม่ครับ เดี๋ยวพาเที่ยวเลย แต่ข้อมูลเก่าหลายปีแล้วนะครับ ดูวิวเอาเพลินละกันเนอะ DJ.ใจดี - ขอบคุณครับผม ^^ Pat :o) - ปูนานหน่อยขออภัยจ้า แฮ่.. เอก - ผมใช้ Eos 20D + 17-40 F4L + 70 - 200 F4L IS ครับ ส่วนเทคนิคไม่รู้จะบอกยังไงดี เพราะของผมมันอยู่ที่ประสบการณ์ถ่ายภาพนะ เพราะรูปสวยอยู่ที่มุมมองและองค์ประกอบของภาพเป็นหลักอะครับ มองแสงให้ออก มองภาพเบื้องหน้าแล้วเราต้องรู้ว่าเราจะถ่ายทอดมันออกมาอย่างไรให้สะดุดตาคนดู และสามารถสื่อสิ่งที่เราอยากจะสื่ออกไปให้คนดูได้รู้ ซึ่งจะทำให้ภาพเราต่างจากภาพธรรมดาทั่วไป จากนั้นต้องหัด Photoshop ครับ เพราะกล้องดิจิตอลต้องใช้ PS มาช่วยในการเติมแต่งจินตนาการ เพราะยุคนี้เราควบคุมทุกอย่างได้ครับ อย่างผมนี่จะคิดไว้ตั้งแต่ก่อนถ่ายเลย ว่าเดี๋ยวจะทำภาพนี้อย่างไรต่อ ทำให้การถ่ายภาพของผมมันไม่ได้จบตอนที่กดชัตเตอร์อะครับ มันจบหลังจากเราเติมจินตนาการที่เราต้องการให้ประสานกับภาพที่เราถ่ายมาจนสมบูรณ์แล้วนั่นเอง หมูพีสีส้ม - ใกล้จบแล้วจ้า ใจเย็นๆ จ้า ช่วงนี้พยายามปั่นให้เชื่อมไปถึงตอนจบให้ไวที่สุดอยู่คราบ ^^ magic magician - ขอบคุณมากครับ ^^ shinobu - มาโพสแล้วจ้า Merfae - ขออภัยจ้า วันนั้นโดนดึงไปช่วยงานแบบไม่ทันตั้งตัว ^^' ชัวร์ครับ - มาแล้วจ้า ^^ Art20135 - โชคดีๆ จ้า ทำคะแนนให้ทะลุที่ตั้งใจไว้นะ TSURUGI  - โดดข้ามวันจ้า เพราะนี่พึ่งมาถึงบ้านเอง  โดนลากไปค้างที่บ้านเพี่อนเลยทีเดียว เหตุวิสัยในไหวิเศษ - ฮ่าๆๆ ได้อ่านวันที่สองเลย มังกรออสซี่  - มาแล้วจ้า ^^ Sympho - ขอบคุณมากครับ ตามอ่านเรื่อยๆ นะ ดีใจทุกครั้งที่เห็นคนอ่านใหม่ๆ มาทักทายครับ ^^ Anakin-G - ขออภัยจ้า เดี๋ยวเจอกันหลังออกค่ายนะ beatlesboy - ใกล้แล้วจ้า เข้าโค้งสุดท้ายแล้ว ^^ i'll be your girl - กลับมาแล้วจ้า กลับมาก็รีบโพสเลย oak_o - แฮ่.. กระทู้เรียกน้ำตาคนอ่านได้กี่คนหนอ Pat :o) - มาแล้วจ้า เดี๋ยวเอาลมทะเลมานวดให้นะ ^^ สะตอคุง - โพสแว้วววว เดี๋ยวพาไปเที่ยวทะเลให้เย็นใจนะ ^^ glory be - ตอนโพสกระทู้ยังว่างๆ อยู่เลย แป๊ปเดียวงานเข้าเลย --*--  แถมโดนก็อปรูปไปตัดชื่อออกโพสในเวปด้านล่างนี้อีกต่างหาก ขยันทำเรื่องละเมิดจริงๆ เนอะ สงสัยต้องใส่ลายน้ำเล็กๆ เพิ่มเสียแล้ว http://entertain.teenee.com/star/16958.html แต่มันเป็นภาพดาราก็เลยไม่เครียดครับ ถ้าเป็นรูปวิวหรือรูปแนวอื่นสงสัยจะมีเรื่องแน่ๆ แจ้ง webmaster แล้วแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแฮะ เหอๆๆ kaveekarn - รอนานแต่ไม่เก้อแน่จ้า มาแล้วๆ หงส์น้อยลอยลม - มาแล้วจ้า เที่ยวทะเลกันเนอะ เหตุวิสัยในไหวิเศษ - กลับมาแล้วจ้า ^^ Flure@vanilla - คนรออ่านเยอะนะเนี่ย นึกว่ามีแฟนประจำไม่กี่คนซะอีก แฮ่.. when i'm feeling .. blue - โพสแล้วจ้า อ่านกันได้เลย ------------------------------------------ ภาพด้านล่างถ่ายช่วงวันที่ 28 มกราคม - 2 กพ. 2002 นะครับ ถ่ายจาก Canon G2 จ้า สมัยนั้นกำลังหัดถ่ายใหม่ๆ โดยเน้นก็อปมุมจากฟ้าเป็นหลัก แต่ก็ออกมาไม่สวยเท่าไหร่นัก ยังไงก็ถือว่าดูเอาบรรยากาศเนอะ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 106 Part 34: Light up my life บทเพลง: ฉันดีใจที่มีเธอ (I'm Glad) ศิลปิน: Boyd Kosiyabong  Featuring ใหม่ กิติวัฒน์ แสงประทีป อัลบั้ม: Rhythm & Boyd E1even1h http://www.ijigg.com/songs/V2A04GEPA0 ช่วงปลายเดือนมกราคมผมลงไปกรุงเทพอีกครั้ง แล้วก็ไปพักกับไอ้เบียร์อีกเหมือนเคย ตอนสายๆ ไอ้เบียร์มันก็ออกไปทำงาน ส่วนผมก็ไปมาบุญครองไปซื้อกล้องถ่ายรูปตัวใหม่ เพราะเจ้า Canon A20 ที่พึ่งมีอายุการใช้งานแค่ไม่กี่เดือนเริ่มตอบสนองความต้องการ ของผมไม่ได้เสียแล้ว ที่สำคัญคือผมอยากได้ภาพสวยๆ ที่เกาะหลีเป๊ะเยอะๆ ก็เลยคิดว่า การซื้อกล้องใหม่ที่คุณภาพดีกว่าเดิม น่าจะช่วยผมได้พอสมควร (แต่จริงๆ ไม่ช่วยเลย) ตอนนั้นกล้องดิจิตอลที่ผมซื้อคือ Canon G2 ซึ่งค่าตัวมันก็แพงไม่น้อยเลย ตกอยู่ที่ราวๆ  36,000 บาท และแน่นอนว่าผมต้องควักเงินเองอีกตามเคย เมื่อซื้อกล้องเรียบร้อยแล้วผมก็กลับไปชาร์ตแบ็ตที่ห้องไอ้เบียร์ แล้วช่วงเย็นๆ ของวันนั้น ก็ให้ไอ้เบียร์ไปส่งที่ขนส่งสายใต้เพื่อขึ้นรถไปที่สตูลต่อไป แรกๆ ไอ้เบียร์ก็ไม่ค่อยอยากให้ผมไปนัก เพราะมันยังคิดว่าผมอาจจะยังเสียใจ จากที่เลิกกับแหม่มอยู่ การไปทะเลคนเดียวคงไม่ค่อยน่าไว้วางใจนัก ยิ่งไปเป็นอาทิตย์ ยิ่งอันตรายหนัก เพราะที่นั่นไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ (ณ เวลานั้น) ทำให้ไม่สามารถ ติดต่อใครได้เลยแม้แต่คนเดียว หากว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น แต่ผมก็ไม่ได้ อธิบายอะไรมากนัก เพื่อนผู้ชายด้วยกันคบกันมานาน บางทีแค่มองตาก็รู้ใจ ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย ผมจองตั๋วรถไปสตูลเพียงแค่ขาไปเที่ยวเดียว เพราะไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหน กะว่าเงินที่เตรียมไว้ใกล้หมดเมื่อไหร่ก็คงกลับเมื่อนั้น เพราะไม่แน่ใจว่าค่าใช้จ่าย บนเกาะจะสูงมากน้อยเพียงใด เนื่องจากผมไม่มีข้อมูลอะไรมากนัก ไม่เหมือน ตอนที่ฟ้ายังอยู่ซึ่งเพียงแค่บอกเท่านั้น เจ้าตัวก็จะจัดการหาข้อมูลต่างๆ นานา ให้กับผม แบบที่ผมไม่ต้องทำอะไรเพียงแค่จัดกระเป๋ารอเที่ยวอย่างเดียวก็พอ แต่ตอนนี้ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว และนี่ก็เป็นทริปแรกที่ผมต้องไปเที่ยวเอง เพียงลำพัง และต้องจัดการเรื่องราวต่างๆ ในทุกรายละเอียดด้วยตัวเอง ทำให้มีข้อผิดพลาดหลายต่อหลายอย่างเกิดขึ้นจากความไม่รอบคอบของตัวผมเอง ผมเริ่มต้นความผิดพลาดตั้งแต่ก้าวแรกด้วยการจองตั๋วรถผิด เพราะจากข้อมูลที่ผม อ่านจากในหนังสือซึ่งสมัยนั้นแทบไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเกาะหลีเป๊ะให้เห็นเลย รู้แต่เพียงว่าขึ้นรถจากกรุงเทพไปลงที่สตูล จากนั้นก็เหมารถจากท่ารถไปที่ ท่าเรือปากปาราเท่านั้น ดังนั้นผมจึงจองตั๋วรถ 24 ที่นั่งจากกรุงเทพไปสตูล ตามที่หนังสือบอก แต่พอถึงเวลาขึ้นรถกระเป๋าก็ถามผมตอนที่เธอจัดกระเป๋า ใส่ตรงท้องรถ เพราะต้องจัดเรียงตามลำดับคนที่ลงว่าคนไหนลงที่ไหน ลงที่ท่ารถ ปลายสายก็ยัดไว้ด้านในสุด ลงระหว่างทางก็วางไว้ใกล้ๆ ให้หยิบฉวยได้ง่าย พอผมบอกว่าผมจะลงที่ละงูเพื่อต่อรถไปท่าเรือปากปารา เธอก็ทำตาลุกโต ก่อนจะบอกกับผมว่ารถเที่ยวนี้วิ่งคนละเส้นกัน และไม่ผ่านอำเภอละงุ ถ้าผม จะลงที่ละงุต้องขึ้นรถอีกสายหนึ่ง แต่ถึงตอนนี้ก็คงช้าไปแล้วที่จะเปลี่ยนตั๋ว สุดท้ายเลยต้องบอกกับคนขับว่าให้ผมลงตรงทางแยกแห่งหนึ่ง แล้วขึ้นรถเมล์ส้ม เพื่อต่อไปลงที่อำเภอละงุแทน และย้ำกับผมว่าถ้าใกล้ถึงแล้วเธอจะปลุกผม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำเอาผมชักใจสั่น ทุกอย่างดูเหมือนว่ามันจะยุ่งยากมากเหลือเกิน ซึ่งทุกอย่างเกิดจากความไม่รอบคอบของผมเอง เพราะคิดไปเองว่ารถน่าจะวิ่ง เส้นทางเดียวกันทำให้พลาดเช่นนี้ โชคดีที่ผมจองตั๋วแค่ขาไปเที่ยวเดียว ไม่งั้นขากลับ คงต้องวุ่นกันอีกที แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ผมถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อลงตรงทางสามแยก แห่งหนึ่ง พี่กระเป๋าบอกกับผมว่าให้ไปรอขึ้นรถเมล์สีส้มตรงฝั่งซ้ายมือ แล้วบอกกับ กระเป๋ารถเมล์ส้มว่าจะลงที่ละงุ แล้วจากนั้นพอถึงตัวอำเภอละงุ ให้ไปขึ้นรถสองแถว ที่อยู่แถวๆ นั้น จะมีรถออกไปที่ท่าเรือปากปาราต่อ ผมพาตัวเองข้ามถนนไปรอตรงจุดที่ถูกบอกเอาไว้ ภาพรอบข้างเป็นอะไรที่แปลกตา เนื่องจากผมไม่เคยอยู่ในสังคมที่มีคนอิสลามแวดล้อมมากขนาดนี้มาก่อน หันไปทางไหน ก็เห็นแต่คนอิสลามทั้งนั้น แต่ทุกคนก็ดูยิ้มแย้มกันดี โดยที่ผมรู้สึกแปลกแยกบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร ถือเป็นอะไรใหม่ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้สัมผัส ผมถามคน แถวๆ นั้นว่าจะขึ้นรถไปละงุต้องรอตรงไหน ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่าให้รอตรงท่ารถ ที่อยู่ไม่ห่างจากตรงนี้มากนัก ซึ่งก็ทำให้มั่นใจว่าคงไม่มีอะไรผิดพลาดอีก รออยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมงรถเมล์สีส้มพัดลมเก่าๆ คันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาเทียบท่า ผมก็ขึ้น ไปจับจองที่นั่งตามปกติ ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะคลายความน่ากังวลใจลงไปได้เยอะ ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงตัวอำเภอละงุ จากนั้นก็ขึ้นรถสองแถวเพื่อไปที่ท่าเรือ ปากปาราต่อไป จากนั้นก็จ่ายค่าเรือไปกลับโดยเลือกไปลงที่เกาะหลีเป๊ะ ครั้งนี้ต้องซื้อแบบไปกลับ เพราะไม่กำหนดวันกลับ จะกลับวันไหนก็ได้ขอเพียงแค่อย่าทำตั๋วกลับหายเท่านั้นพอ การเดินทางจากท่าเรือปากปาราไปเกาะหลีเป๊ะใช้เวลาราวๆ สามชั่วโมง แต่จะจอดแวะ ส่งผู้โดยสารที่เกาะตะรุเตาก่อนเพื่อส่งคน และมีเวลาให้ผู้โดยสารได้เดินเล่นผ่อนคลาย ความเมื่อยราวๆ ครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็เดินทางต่อไปยังเกาะหลีเป๊ะ ช่วงที่ผมไปคลื่นลมค่อนข้างแรง ก็เลยไม่ได้แวะที่เกาะไข่ซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์ ของอุทยานแห่งชาติทางทะเลตะรุเตาไปอย่างน่าเสียดาย จากนั้นใช้เวลาเดินทาง อีกราวๆ สองชั่วโมงก็มาถึงกึ่งกลางระหว่างเกาะอาดัง กับเกาะหลีเป๊ะ ซึ่งใครจะเลือกลงที่ไหนก็ตามสบาย เพราะจะมีเรือหางยาวเข้ามารับผู้โดยสาร โดยแบ่งกันไปฝั่งซ้ายไปหลีเป๊ะ กราบเรือฝั่งขวาไปอาดัง ผมเลือกนั่งเรือหางยาวไปลงที่หาดพัทยา ณ เกาะหลีเป๊ะ ซึ่งเป็นเกาะด้านหลัง อยู่คนละฟากกับเกาะอาดัง ทำให้มีโอกาสได้นั่งเรือเล่นดูบรรยากาศรวมๆ ของเกาะหลีเป๊ะได้ราวๆ ครึ่งเกาะพอดี ซึ่งก็พบว่าบ้านพักสมัยนั้นค่อนข้าง จะเรียบง่าย ไม่มีรีสอร์ทสวยๆ มากสักเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่เป็นบ้านพัก แบบธรรมดาๆ วินาทีแรกที่ผมได้สัมผัสกับความนุ่มของทรายที่หลีเป๊ะ ผมแทบจะยกเท้าเดินไม่ได้ เพราะทรายมันนุ่มดูดเท้ามาก เหยียบไปเท้านี่จมหายไปในผืนทรายเลยทีเดียว และทรายก็ขาวสะอาดมากๆ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 51 13:10:16 จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ผมเดินดูรอบๆ หาด สุดท้ายก็ตัดสินใจพักรีสอร์ทที่อยู่ตรงกลางหาดที่ชื่อ หลีเป๊ะรีสอร์ท ราคาบ้านพักหลังที่มีไฟฟ้าให้ใช้ (ซึ่งจำเป็นมากสำหรับผม) ตกราคาคืนละ 500 บาท โดยไฟจะมีให้ใช้ตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึงสี่ทุ่ม หลังจากนั้น จะไม่มีไฟฟ้าให้ใช้แต่อย่างใด เนื่องจากที่นี่เป็นเกาะที่ค่อนข้างไกล ทำให้เกาะนี้ ใช้พลังงานไฟฟ้าจากเครื่องปั่นไฟเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องกำหนดเวลาเปิดปิด เพื่อควบคุมการใช้งานไฟฟ้านั่นเอง หลังจากเข้าไปจัดการสำรวจบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็พาตัวเองไปนั่งที่ร้านอาหารของรีสอร์ทเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อเที่ยงสักหน่อย ซึ่งระหว่างนั้นก็พูดคุยกับพนักงานที่นั่นเพื่อไถ่ถามเกี่ยวกับเรื่องที่เที่ยวที่นี่ ว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง รายละเอียดที่ได้ทราบมาก็คือหากจะออกไปเที่ยวจะมีโปรแกรมสองแบบ คือแบบแรกวนเที่ยวที่เกาะรอบๆ ที่ไม่ไกลนัก ใช้เวลาราวๆ ครึ่งวัน ก็จะตกวันละ 1000 บาทสำหรับการเหมาเรือหนึ่งเที่ยว แต่ถ้าจะไปไกลๆ เช่นไปดูเกาะหินซ้อน หรือเกาะที่อยู่ไกลออกไป ก็จะใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ มีพาไปดำดูปะการังน้ำตื้นที่ถือเป็นจุดเด่นที่นี่ ก็ตกที่ราว 1800 บาท แต่ผมดันทะลึ่งมาคนเดียวก็เลยต้องหาคนแชร์ด้วย หรือไม่ก็ต้องเช่าเหมาคนเดียว คุยเล่นกันไปก็ไปถูกชะตากับลุงเจ้าของเรือลำหนึ่งซึ่งแวะมาพักพอดี โดยลุงแกอาสาว่าจะพาผมเที่ยวเองพรุ่งนี้เพราะถูกชะตา และคิดค่าพาเที่ยว แค่ 800 บาทแต่คงไม่ได้ไปวนไกล วนรอบๆ ตามโปรแกรม 1000 บาท แต่ไม่จำกัดชั่วโมง อยากอยู่ที่ไหน นานเท่าไหร่ก็ตามสบายเลย สุดท้ายผมก็เลยตกลงเพราะก็ถูกดีไม่แพงมาก แถมไปคนเดียวจะจอดแวะไหน ก็ได้ตามสบายไม่ต้องกังวลใจหรือตามใจใครมากเท่าไหร่นัก อาหารมื้อเที่ยงที่เป็นข้าวราดแกงปกติพี่เจ้าของร้านคิดราคาจานละ 50 บาท ใส่ไข่ดาวก็เป็น 60 แต่สำหรับผมได้ราคาพิเศษด้วยข้อหาเดียวกันคือคุยด้วย แล้วถูกชะตาก็เลยได้ราคา 30 บาทเท่าบนฝั่งเลย แถมพี่เขายังใส่ให้มาล้นจานด้วย ก็เลยสบายไป หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ผมก็ขนหนังสือกับเก้าอี้ไปนอนอ่านที่ชายหาด รับลมเย็นๆ ปล่อยอารมณ์แบบสบายๆ เพราะไม่ต้องรีบร้อนไปไหนเนื่องจาก มีเวลาพักผ่อนเป็นอาทิตย์ การเที่ยวแบบนี้ค่อนข้างถูกใจผมเพราะไม่ต้องเร่งรีบ แบบว่าเช้าต้องไปนู้น บ่ายต้องไปนี่ แตะดินสองนาทีขึ้นรถทัวร์ต่อเหมือนตอน ไปเที่ยวสมุยกับครอบครัวคราวก่อน คราวนี้ผมปล่อยให้สายลมเย็นและละอองชื้นของผืนทรายได้ทำหน้าที่ของมัน อย่างเต็มที่เหมือนๆ กันกับตอนที่อยู่ที่อ่าวหวาย แต่ผิดกันที่อาการและบรรยากาศที่นี่ กินอ่าวหวายขาดหลายช่วงตัวเลย จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 108 นอนอ่านหนังสือไปสักพักใหญ่ๆ ผมก็เริ่มเพลียก็เลยนอนเล่นไปพลางๆ ก็บรรยากาศมันชวนผ่อนคลายมากมายขนาดนี้นี่นา จนกว่าจะตื่นอีกที ก็เกือบๆ ห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ช่วงปลายเดือนมกราคมที่ผมไปเป็นช่วงนอกเทศกาล ทำให้ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยว จะเป็นชาวต่างชาติซะมาก ซึ่งก็ไม่ค่อยมีใครสนใจใคร และค่อนข้างปลอดภัยพอสมควร ทำให้ไม่ต้องกังวลใจอะไรมากนัก อีกทั้งบรรยากาศที่นี่มีความกลมกลืนกันค่อนข้างมาก ระหว่างนักท่องเที่ยวและชาวเลที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ มันเป็นความลงตัวที่ผม รู้สึกว่ามันยิ่งเพิ่มความงดงามและความน่าอยู่ให้กับเกาะนี้ได้มากมายเหลือเกิน ผมนอนนิ่งอ่านหนังสือบ้าง เหนื่อยๆ ก็ละสายตามองจ้องดูบรรยากาศรอบๆ ตัว ซึ่งก็จะพบเห็นภาพวิถีชีวิตของชาวบ้านที่นี่ มีเด็กน้อยที่เรียนเสร็จแล้วเดินกลับบ้าน มีชาวบ้านชาวเลที่ล่องเรือกลับเข้าอ่าว ภาพเรือหางยาวนับสิบๆ ลำที่ดูเหมือนว่า จะยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ล่วงผ่านเลยไป ยิ่งทำให้บรรยากาศเบื้องหน้า ดูมีคุณค่าต่อความทรงจำมากขึ้นอย่างมากมายเหลือเกิน จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ไม่นานนักบรรยากาศงดงามของพระอาทิตย์ตกวันแรกที่หลีเป๊ะก็แสดงตัว ให้ผมได้สัมผัส แสงสีนวลเข้มหลังพระอาทิตย์ตกนั้นงดงามจนผมต้องอ้าปากค้าง มันสวยงามมากกว่าที่ผมเห็นคราวก่อนที่เสม็ดหลายเท่าเลย คงเพราะที่นี่ ในช่วงเย็นจะมีเรือหางยาวที่ไว้รับส่งผู้โดยสารไปเที่ยวหลายต่อหลายลำมาจอด อยู่หน้าอ่าว และจะมีวิถีชีวิตของชาวเลที่นี่ให้เห็นมากมาย มีเด็กน้อยเดินกลับ จากโรงเรียน มีคนท้องถิ่นที่นี่เดินไปเดินมาทำให้รู้สึกสัมผัสถึงชีวิตได้มากกว่า ซึ่งบางคนอาจจะชอบ แต่บางคนที่ชอบความเป็นส่วนตัวอาจจะไม่ชอบนัก หลังจากถ่ายรูปจนเต็มที่พร้อมๆ กับแสงที่ค่อยๆ ลับหายไป ผมก็กลับไป ที่บ้านพักเพื่อโอนรูปที่ถ่ายมาเมื่อครู่ลงเก็บไว้ในโน๊ตบุ๊กของผม จากนั้นก็ชาร์ตแบ็ตกล้องเตรียมไว้ใช้ในวันถัดไป เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็ไปนั่งทานข้าว สั่งอาหารตามสั่งเช่นเคย แต่คราวนี้ได้กุ้งทะเลคั่วเกลือ แถมมาด้วย โดยพี่เจ้าของร้านอาหารแซวว่าเดี๋ยวจะไม่เหมือนมาทะเล ทานอาหารจนอิ่มแล้วก็ถึงเวลาพักผ่อนต่อ ผมลากเก้าอี้ไปนอนเล่นหน้าหาด อีกเช่นเคย คืนนี้ฟ้าค่อนข้างใสมองเห็นดวงดาวที่ลอยเกลื่อนฟ้าได้อย่างชัดเจน ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล ผมค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ประสาทสัมผัส ส่วนอื่นได้ทำหน้าที่ของมันบ้าง และแม้กระทั่งยามหลับตา ผมก็ยังสัมผัส ถึงความงดงามของบรรยากาศของเกาะนี้ได้อย่างเต็มหัวใจ ... เกาะนี้งดงามอย่างที่ฟ้าเคยโฆษณากับผมเอาไว้จริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 110 เช้าวันต่อมาผมตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อออกไปถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นอีกเช่นเคย ซึ่งก็ต้อง เดินฝ่าทะลุไปด้านหน้าเกาะที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร ระหว่างทางเดิน ผมได้เห็นกับวิถีชีวิตยามเช้าของที่นี่ค่อนข้างชัดเจน ผมได้กลิ่นของควันไฟยามเช้า ที่เกิดจากชาวบ้านลุกขึ้นมาหุงหาอาหารทานกัน ซึ่งผมเองก็คุ้นชินเป็นอย่างดี เพราะกลิ่นแบบนี้ผมรู้จักมันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ สมัยที่พ่อพาผมที่ยังเด็กๆ ไปอยู่ที่ ไซต์งานในป่าในเขา ตอนเช้าๆ คนงานก็จะลุกขึ้นมาหุงหาอาหารท่ามกลางไอเย็น ของบรรยากาศยามเช้า กลิ่นเหล่านี้จึงติดมาพร้อมๆ กับภาพความทรงจำเก่าๆ ในวันวานของผมมาจนถึงทุกวันนี้ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ผมไม่ได้สัมผัสกับวิถีชีวิตที่เรียบง่ายเช่นนี้ ระหว่างเดินทาง ผมมองเห็นครอบครัวชาวเลหลายต่อหลายคนที่ลุกขึ้นมาหุงหาอาหาร ซึ่งผมเอง ก็แย้มยิ้มทักทายเขาไปทั่ว แล้วแต่ว่าจะเดินผ่านบ้านหลังไหน ซึ่งทุกคนก็ยิ้มแย้ม ทักทายผมเป็นอย่างดีเช่นกัน แม้ว่าบางบ้านจะคุยคนละภาษาแต่อย่างน้อยรอยยิ้ม ก็เป็นภาษาสากลที่ใช้งานได้เสมอ ผมเดินทางมาถึงจุดที่สามารถถ่ายพระอาทิตย์ตกดินได้ก่อนที่แสงแรกของวันจะผ่านพ้น ขอบฟ้าขึ้นมาทักทาย ผมเลือกปักหลักที่ริมหายทรายตรงจุดที่คิดว่าเหมาะที่สุด กางขาตั้ง และก็กดถ่ายไปเรื่อยๆ ไม่นานนักแสงอาทิตย์ยามเช้าก็เลื่อนผ่านออกมาจากขอบฟ้า บรรยากาศยามเช้าของเกาะหลีเป๊ะต่างไปจากบรรยากาศยามเช้าที่อ่าวหวายพอสมควร เพราะที่นี่มีวิถีชีวิตของชาวบ้านอยู่ด้วย ระหว่างที่มาถ่ายรูปผมก็เห็นชาวเลออกมา ยาเรือ มาล้างเรือทำความสะอาดเพื่อเตรียมใช้งานในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ได้เห็นเด็กตัวน้อย ๆ วิ่งวนไปมาก่อนจะเอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดี ท่าทีสดใสของเด็กน้อยดึงรอยยิ้มจากผมได้ไม่ยากนัก เรานั่งคุยเล่นกันอยู่นาน จนแสงอาทิตย์เริ่มแรงขึ้นก็เลยเดินกลับไปที่พัก ผมอาบน้ำอาบท่าเพื่อเพิ่มความสดชื่น ให้กับตัวเอง จากนั้นจึงออกไปทานข้าวแล้วก็นั่งรอลุงเจ้าของเรือที่นัดกันเมื่อวาน ราว ๆ เก้าโมงเช้าลุงก็เดินเข้ามาทักผมที่นั่งเล่นอยู่หน้าหาด จากนั้นเราก็เริ่มทริป ทัวร์รอบๆ เกาะตามโปรแกรมที่คุยกันไว้เมื่อวาน จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เรือของลุงแกใหม่กว่าที่คิด ทำให้ผมชักเริ่มไม่แน่ใจว่าเงิน 800 บาทที่ลุงแกรับปากผม จะคุ้มค่าแรงและค่าน้ำมันของแกหรือเปล่า พอขึ้นเรือลุงแกก็ถามผมว่าจะดำน้ำหรือเปล่า เพราะถ้าจะดำน้ำต้องไปเช่าอุปกรณ์ก่อน แต่ผมไม่ได้อยากดำน้ำมากนัก อยากถ่ายรูป มากกว่าก็เลยไม่ได้เช่า ไม่นานนักเรือก็ค่อยๆ แล่นออกจากอ่าวพัทยา ระหว่างเดินทางไปเกาะหินงามที่เป็นเกาะแรกที่ผมไป ลุงคุยให้ผมฟังว่าเกาะนี้ เมื่อก่อนสมเด็จย่าทรงโปรดมาก เวลาท่านมาพักผ่อนที่นี่จะมีเรือของทหารเรือลำใหญ่ๆ มาล้อมรอบเกาะเลยทีเดียว แต่หลังจากสิ้นสมเด็จย่าเกาะแห่งนี้ก็ถูกปล่อยปะละเลยไป สภาพเกาะที่เห็นดูไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นมากนัก และดูสกปรกบ้างเล็กน้อยจากขยะ ที่ไม่แน่ใจว่ามาจากไหน ลุงแกบอกว่าบางทีก็เป็นพวกนักท่องเที่ยว บางทีก็เป็น ชาวเลมักง่ายส่วนน้อยบางคนที่มาพักแวะแล้วก็ทิ้งไว้ นานวันเข้าก็เป็นเช่นนี้ เกาะหินงามเป็นเกาะที่มีจุดเด่นที่มีหินที่มีรูปร่างสวยงามมากมายประกอบกันขึ้นมา จนเป็นเกาะ ไม่มีข้อมูลว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และทำไมถึงมีหินประเภทนี้มากมาย ขึ้นที่นี่เพียงแค่เกาะเดียว ในขณะที่เกาะรอบๆ ก็ไม่มีหินแบบนี้เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย บนเกาะนี้มีคำสาปไว้ว่าห้ามนำหินจากเกาะนี้ติดตัวไป ใครเอาไปจะได้รับเคราะห์กรรม ต่างๆ นานา ผมไม่แน่ใจว่าคำสาปนี้มีจริงหรือมีไว้เพื่อป้องกันนักท่องเที่ยวมักง่าย ที่ชอบเก็บของจากสถานที่ท่องเที่ยวไปเป็นที่ระลึกหรือไม่ แต่ก็เชื่อว่าถึงมีคำสาป แต่ก็คงมีคนขโมยไปอยู่ดี เพราะหินที่นี่สวยมากจริงๆ จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ผมเดินถ่ายรูปไปทั่วจนเริ่มพอใจก็ขึ้นเรือเพื่อเดินทางต่อไปยังเกาะราวีต่อ ซึ่งถือเป็น เกาะใหญ่อีกเกาะหนึ่ง แต่เป็นพื้นที่ของอุทยาน และในเวลานั้นยังไม่เปิดให้มีการ พักค้างคืนแต่อย่างใด บริเวณเกาะนี้จึงค่อนข้างอุดมสมบูรณ์มากพอสมควร หาดทรายขาวที่เราแวะจอดพักนั้นงดงามมาก ทรายที่นี่เหมือนกับที่หลีเป๊ะ คือละเอียดราวกับแป้งเลยทีเดียว เหยียบปุ๊ปเท้าเราก็จะจมหายลงไปบนผืนทราย แทบจะทันที ทำให้ผมตัดสินใจถอดรองเท้าเพื่อสัมผัสกับความงดงามของ ธรรมชาติที่นี้ได้อย่างไม่ต้องคิดมากนัก ผมทานมื้อเที่ยงที่นี่เพื่ออุดหนุนเจ้าหน้าที่ที่เกาะ ซึ่งอาหารก็อร่อยดีราคาไม่แพง ทานข้าวไปรับลมพร้อมบรรยากาศธรรมชาติไป จากนั้นก็เดินเล่นรอบๆ หาด บรรยากาศบนเกาะนี้ผมว่าดีกว่าที่หลีเป๊ะเสียอีก เพราะลมเย็นมาก อีกทั้งยังมองเห็น เกาะอาดังและหลีเป๊ะอยู่ไม่ห่างจากสายตาเบื้องหน้าด้วย ทำให้ความงดงาม ของภาพเบื้องหน้ายิ่งเพิ่มสูงขึ้นมาอีกมากมายหลายเท่าตัว จากนั้นก็แวะไปตามอ่าวเล็กๆ ต่างๆ เพื่อเก็บภาพ อยากจอดตรงไหนก็บอกลุงแก ซึ่งนี่เป็นข้อดีของการไปคนเดียวเพราะบางหาดก็ไม่มีอะไรเลย เพียงแค่ผมอยากแวะ เพียงเท่านั้น ก็เลยได้ภาพกลับไปเยอะมากพอสมควร จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 113 สุดท้ายเราไปหยุดกันที่อ่าวอาดังซึ่งที่นี่เป็นเกาะที่ใหญ่ และเป็นที่ทำการหลัก ของอุทยายแห่งชาติที่ทำหน้าที่ควบคุมดูและโซนเกาะอาดัง ราวี หลีเป๊ะ โดยที่นี่ จะมีบ้านพักและมีเต้นท์ให้เช่ากางด้วยเช่นกัน สภาพบนเกาะอาดังที่ผมเห็นค่อนข้างจะดูรกไปหน่อย ลุงบอกผมว่าก่อนนั้น ตรงหน้าเกาะอาดังสวยมาก เป็นทิวสนใหญ่หลายต่อหลายต้นเรียงกันเป็นแถว แต่ฤดูมรสุมที่ผ่านมาเกาะอาดังเจอหนักไปหน่อย ทำให้ทิวสนล้มหักไปหมด จนทำให้หาดทรายขาวที่เคยเป็นถูกเศษดินเบื้องล่างขึ้นมากลบสลับกับผืนทราย จนความงามลดลงค่อนข้างมาก ผมใช้เวลาอยู่ที่อาดังนานกว่าเกาะอื่นพอสมควร เพราะบรรยากาศที่เกาะนี้ดีมาก มองเห็นเกาะหลีเป๊ะอยู่ไม่ไกลนัก ลุงบอกผมว่าอยู่ห่างกันราวๆ สองกิโลกว่าๆ เสียดายที่ไม่ได้ขึ้นไปดูวิวด้านบนเนื่องจากผมเดินไปเหยียบเศษไม้ที่เกาะราวี จนเท้าเป็นแผลทำให้เดินลำบาก ต้องรอให้แผลแห้งสักหน่อยก่อน แต่สุดท้าย ก็ไม่ได้ขึ้นไปดูเพราะเดินไม่ไหว จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ราวๆ สี่โมงกว่าๆ ผมก็นั่งเรือกลับที่หลีเป๊ะ ลุงพาผมนั่งเรือวนรอบๆ เกาะดูอ่าวต่างๆ ของเกาะหลีเป๊ะ ก็แวะถ่ายรูปไปเรื่อยๆ กว่าจะกลับมาถึงอ่าวพัทยาก็ราวๆ ห้าโมง ซึ่งน้ำทะเลลงไปเยอะมาก จนต้องเดินไกลพอดูกว่าจะกลับเข้าสู่ผืนทรายได้ ผมถามลุงว่าทำไมถึงเรียกอ่าวนี้ว่าอ่าวพัทยา ลุงตอบผมว่าจริงๆ แล้วอ่าวนี้ชื่อว่า อ่าวบัดดยา (บัด ดา หยา) ซึ่งเป็นภาษามลายูแปลว่า ทิศใต้ แต่ด้วยภาษาใต้ของชาวเล ทำให้มันเพี้ยนไปเป็นอ่าวพัทยาในที่สุดนั่นเอง ชีวิตของผมในช่วงนั้นที่เกาะหลีเป๊ะก็ค่อนข้างจะเป็นไปแบบเรียบเรื่อย ในช่วงกลางวัน วันไหนเบื่อๆ ก็เดินออกไปหาที่ถ่ายรูปที่อ่าวอื่นๆ วันไหนขี้เกียจก็นอนอ่านหนังสือเล่น ที่ชายหาดเปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อยๆ จนรู้สึกคุ้นชินกับเกาะหลีเป๊ะมากพอสมควร อีกทั้งในช่วงนั้นเกาะหลีเป๊ะยังไม่ดังมากนัก ทำให้ส่วนใหญ่จะมีเพียงแค่นักท่องเที่ยวต่างชาติ เท่านั้นที่มาเที่ยวที่เกาะแห่งนี้ ทำให้ค่อนข้างสบายใจและมีความปลอดภัยค่อนข้างสูง ส่วนในช่วงเย็นผมก็จะเดินหามุมถ่ายรูปพระทิตย์ตกตามอ่าวต่างๆ เช่นเดียวกันกับ ในช่วงเช้าที่ผมจะรีบตื่นเพื่อออกไปถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้นเพื่อใช้การขึ้นลงของ พระอาทิตย์คอยเตือนตัวเองอยู่เสมอๆ เหมือนกับที่ครั้งหนึ่งมันเคยถูกใช้เตือน ผมและฟ้าเกี่ยวกับวิถีชีวิตของมนุษย์ ... เมื่อทุกอย่างมีจุดเริ่มต้น มันก็ต้องมีจุดจบเช่นกัน ... ชีวิตมนุษย์ก็ไม่ต่างกันนัก รุ่งอรุณของวันใหม่พอให้เราได้พบกับความสดใสของชีวิต ร่าเริมยิ้มแย้มอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม แต่เมื่อเวลาของชีวิตหมดลงพร้อม ๆ กับ แสงสว่างในยามเช้า เราก็ต้องทนอยู่ภายใต้ความมืดมิดที่โหดร้ายนั้นให้ได้ ไม่ว่ามัน จะยากเย็นเพียงใดก็ตามที ชีวิตผมเองก็คงไม่ต่างกัน จากนี้ไปมันก็คงมีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายมากมายหลายเรื่อง ที่จะพัดผ่านเข้ามาให้ผมได้พบเจอและเรียนรู้ไปกับมัน คงมีบทเรียนชีวิตอีกหลายแบบ ที่ผมจะต้องศึกษาและทำความเข้าใจไปกับมัน เพราะผมเองยังต้องวนเวียนอยู่กับ โลกใบนี้ ในสภานภาพนี้ต่อไปจนกว่าเวลาสุดท้ายของชีวิตจะมาเยือนผม จากนี้ไปผมต้องใช้ชีวิตให้เข้มแข็งอย่างที่รับปากกับฟ้าเอาไว้ ผมจะไม่ทำให้เธอต้องกังวลใจ กับความไร้สาระของผมอีก เธอจะได้ไม่ต้องมีห่วงอะไรให้ต้องคอยดึงรั้นไม่ให้เธอมีความสุข อย่างที่ควรจะเป็นอีกต่อไป บางทีตอนนี้เธออาจจะกำลังแย้มยิ้มมีความสุขอยู่ข้างๆ ผมก็ได้ เพียงแต่ผมมองเธอไม่เห็นเพียงเท่านั้น หรือบางทีเธออาจจะคอยช่วยผมอยู่ในเวลาที่ผม ทำอะไรผิดพลาด ซึ่งก็คงจะเกิดขึ้นมากพอสมควรนับจากนี้ไป แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ผมจะก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไป แม้จะช้าไปสักหน่อย อาจจะหยุดเดินบ้างเมื่อเหนื่อย แต่ทันทีที่ผมมีแรงขึ้นมาใหม่ ผมก็จะก้าวเดินต่อไปไม่ว่าจุดหมายที่รอคอยผมอยู่ ในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตามที จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 12:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ผมมองดูเรือลำน้อยที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาเทียบท่าเบื้องหน้า บนเรือนั้นมีเด็กน้อย หลายต่อหลายคนกำลังหัวเราะสนุกสนานกับวิถีชีวิตของตัวเอง วันนี้พระอาทิตย์ ตกลับไปแล้ว แต่แสงสุดท้ายที่ส่งผ่านมานี่สิ สวยงามเหลือเกิน ลำแสงสีชมพูเข้ม ที่ผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน หรือบางทีมันอาจจะเคยมีให้เห็นเพียงแต่ผมเอง ไม่เคยสนใจสังเกตถึงความงดงามของมัน จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 13:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ... “ก็พระอาทิตย์ตกในแต่ละวันมันก็มีเสน่ห์ที่แตกต่างกันนี่นา อีกหน่อยถ้านายถ่ายรูปบ้าง นายก็จะเป็นเหมือนฉันนี่แหละ แค่ได้ห็นแสงสวยๆ ตรงริมขอบฟ้า ก็อดไม่ได้แล้วล่ะที่จะยืนมองดู แล้วก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ” ... คำพูดของฟ้าดังผ่านขึ้นมาในความทรงจำของผม คำพูดของเธอเมื่อหนึ่งปีก่อน ที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะพาตัวเองเข้ามาในโลกแห่งการถ่ายภาพแบบนี้ เหมือนกันกับเธอเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้... วันที่ผมพาตัวเองก้าวเข้ามาสัมผัสกับความงดงามในโลกที่เพื่อนผมคนนี้หลงใหลมันเหลือเกิน วันนี้ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่ฟ้าพูดมันคือเรื่องจริง ... แม้ว่าตลอดมาผมจะมองดูพระอาทิตย์ตกด้วยความเศร้าใจ แต่วันนี้ผมได้เรียนรู้แล้วว่า ภายใต้ความเศร้าใจที่กลบปิดทุกอย่างรอบข้างเอาไว้ก่อนหน้า ในนั้นก็มีความงดงาม เปิดรอให้ผมเปิดใจขึ้นไปสัมผัสมันอยู่เช่นกัน ... ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะค่อยๆ กดชัตเตอร์เพื่อเก็บภาพบรรยากาศเบื้องหน้าเอาไว้ ... พระอาทิตย์ตกวันนี้สวยงามมากมายเหลือเกิน ... ... ขอบคุณนะฟ้า ... ขอบคุณ ... แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 51 13:09:07 จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 13:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 117 บทเพลง: ฉันดีใจที่มีเธอ (I'm Glad) ศิลปิน: Boyd Kosiyabong  Featuring ใหม่ กิติวัฒน์ แสงประทีป อัลบั้ม: Rhythm & Boyd E1even1h http://www.ijigg.com/songs/V2A04GEPA0 ในโลกที่มี ความวกวน ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร และฉันรู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ ในอุปสรรค ที่มากมาย ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย และอนาคต ในปัจจุบัน และอดีต ในความเป็นจริงที่ต้องเจอ แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร แต่ฉันรู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด แน่ใจ ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะไม่เหลือใครๆ แต่ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 13:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ตอนนี้พาเที่ยวหลีเป๊ะกันสนุกเลยเนอะ แต่อาจจะไม่เต็มอิ่มสักเท่าไหร่นัก เพราะมันจะดูนอกเรื่องไป เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะไปตั้งกระทู้ในห้อง Gallery แล้วเขียนเล่าเพิ่มเติมในนั้นอีกก็แล้วกันนะครับ เพราะรูปก็เยอะพอสมควรเหมือนกัน เอามาแปะในนี้หมดกลัวว่าจะทำให้กระทู้โหลดยากไปกว่าที่ควรจะเป็น ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันครับ ขออภัยอีกทีที่หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เจองานด่วนจริงๆ อะครับ  ^^ ปล. เอารูปเด็กน้อยที่ผมเคยนั่งคุยด้วยตอนไปถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นมาฝาก ถ่ายไม่สวยนัก แต่ตอนนั้นก็พยายามจะถ่ายแนวนี้ เพราะจะเห็นรูปแบบนี้จากฟ้าบ่อยมาก แต่เจ้าตัวถ่ายเก่งกว่าผมเยอะเลย เหมือนว่ารูปจะสื่อตัวตนของแบบในภาพให้เรารับรู้ได้ชัดเจนเลยว่าสุข เศร้า อายหรือว่าอะไร เพียงแต่ผมยังทำได้ไม่ถึงขั้นนั้นเท่านั้นเอง ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 13:06:58 ]

ความคิดเห็นที่ 119 Check-in krub(Happy new year,too) You've got so good quality images...hopefully, you could teach us your photoshop's technics na krub... Be strong! จากคุณ : นักเปลี่ยนแปลง - [ 5 ม.ค. 51 13:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ไม่ได้มาทักทายตั้งนานนะคะจนตอนนี้ย้ายที่อ่านมาถึงอังกฤษแล้วค่ะ อิอิ ต้องออกมาเขียนอีกครั้งเพราะเพลงที่ใช้คราวนี้โดนมากๆค่ะ ต้องสารภาพว่าลืมไปแล้วว่าเพลงนี้แอบอยู่ใน CD พีBoyd เพราะไม่เคยฟังไปถึงซะที จนบังเอิญวันนั้นไปต่างจังหวัดแล้วน้องชายเปิดให้ฟังหลังจากที่โดนว่า ว่าเชย เลยเพิ่งมีโอกาสได้ฟังค่ะ ตอนนี้ติดอันดับเพลงในดวงใจไปแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้วันนี้อารมณ์ดีอย่างมาก เพราะมีเพลงโปรดกับภาพทะเลสวยๆมาช่วยทำให้หายหนาวค่ะ เดี๋ยวจะตามแฟนให้รีบมาอ่านนะคะ ^^ Oh and Happy New Year na ka จากคุณ : Air...ยืม Login นะคะ Bibi (ome_keyboard) - [ 5 ม.ค. 51 14:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 121 เอ่อ....ยังคงพิมพ์ ผูกพัน เป็น ผูกผัน ตลอดเหมือนเดิมเลยนะคะ ^^" อายุ จขกท ยังน้อยอยู่เลย แต่ผ่านช่วงประสบการณ์ต่างๆ มามากมายเหลือเกิน ดีใจที่สามารถผ่านพ้นแต่ละช่วงเวลาและเหตุการณ์มาได้(แม้จะสะบักสะบอมไปบ้าง :P) ขอแสดงความอาลัยในการจากไปของฟ้าด้วยนะคะ เรื่องราว มุมมอง และสิ่งดีๆ ในตัวเธอได้จุดประกายความคิดให้แก่หลากหลายผู้คนในที่นี้ และเธอจะอยู่ในความทรงจำของผู้อ่าน ณ ที่นี้ไปตราบนานเท่านานด้วยเช่นกันค่ะ ขอให้ จขกท และผู้อ่านทุกคน สุขสันต์ปีใหม่กันถ้วนหน้านะคะ ปล. ทะเลสวยมากๆ น่าไปเที่ยวมากกกกกกกกก จากคุณ : Piptan - [ 5 ม.ค. 51 14:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ทะเลสวยมากๆคะ เราก็จะไปหลีเป๊ะ เดือนมีนาเมษานี้อยู่เหมือนกัน ไว้ไปมาแล้วจะเก็บรูปสวยๆมาฝากนะคะ แต่อาจถ่ายไม่สวยเท่าคุณกาน อิอิ ปล่อยให้รอตั้งหลายวัน อยากอ่านอีกอะ ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งรู้สึกดีค่ะ เขียนดีมากๆ ^ ^ จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ 5 ม.ค. 51 15:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ทะเลสวยสมกับที่รอคอยจริงๆคะ ^^ อ่านจบแล้วคะ รอ part ต่อไปคะ เป็นกำลังใจให้คุณ Mr.Forever เหมือนเคยค่า ^___^ น่าไปเล่นน้ำทะเลมากๆเลยคะ (ถ้ามีคนไปด้วยอะนะ - -'' ) จากคุณ : shinobu - [ 5 ม.ค. 51 15:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 124 อ่านจบแล้ว ยังรอ part ต่อไปอยู่นะครับ อยากไปเที่ยวทะเลจัง จากคุณ : beatlesboy - [ 5 ม.ค. 51 16:13:00 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ถ้ามีโอกาส ผมไปแน่ๆ ^^ จากคุณ : Sympho - [ 5 ม.ค. 51 16:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักฟ้า ^ ^ จากคุณ : Umiki - [ 5 ม.ค. 51 16:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 127 แอบตามมาอ่านเงียบๆค่ะ มีหลากมุมมองชีวิตดีนะคะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ จากคุณ : kankroa - [ 5 ม.ค. 51 17:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 128 อยากไปมั่งจังค่ะ ทะเลสวยมากมากกกก จากคุณ : TSURUGI - [ 5 ม.ค. 51 19:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 129 เจ้าข้าเอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่น้องคับ  จขกท  อู้งาน  ไปโพสที่ห้องกล้องซะแล้ว http://www.pantip.com/cafe/camera/topic/O6202722/O6202722.html จากคุณ : ชาว รดน. (~รักความรุนแรง~) - [ 5 ม.ค. 51 20:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 130 จขกท.เขียนสารคดีท่องเที่ยวอ่านได้เพลินมาก เขียนซะผมอยากไปเลยวุ้ย ว่างๆเขียนนำเที่ยว Tasmania ลง blueplanet มั่งสิ (ถ้าเขียนแล้วก็ขออภัย) ;) จากคุณ : <โหน่ง> - [ 5 ม.ค. 51 20:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 131 โอย... จะว่าเราเว่อร์มั้ยเนี่ย แต่เห็นรูปท้องฟ้าสีชมพูแล้วน้ำตาจะไหล ไม่รู้ว่าซาบซึ้งอะไรขึ้นมา สวยจังค่ะ.... [quote]รุ่งอรุณของวันใหม่พอให้เราได้พบกับความสดใสของชีวิต ร่าเริมยิ้มแย้มอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีคราม แต่เมื่อเวลาของชีวิตหมดลงพร้อม ๆ กับ แสงสว่างในยามเช้า เราก็ต้องทนอยู่ภายใต้ความมืดมิดที่โหดร้ายนั้นให้ได้ ไม่ว่ามัน จะยากเย็นเพียงใดก็ตามที[/quote] พูดถึงความมืดมิดเมื่อเวลาที่ไม่มีพระอาทิตย์ แล้วทำให้เรานึกถึงคำที่เพื่อนสนิทของเราบอกไว้ Friends are like Stars.  You don't see them when the Sun is shining, but you know they are always there.  But in the dark night, Stars shine brightly... เพื่อนก็เหมือนดวงดาวนะ... เวลาที่พระอาทิตย์ส่องแสง เรามองไม่เห็นดาว แต่ดาวก็อยู่ตรงที่เดิมแหละ เมื่อถึงเวลาที่ฟ้ามืด ดาวกลับส่องประกายสุกใส... จากคุณ : Aladdin's girl - [ 5 ม.ค. 51 21:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 132 อ่านจบแล้วก็ต้องแวะลงชื่อเหมือนเคยค่ะ ดูรูปที่คุณถ่ายมาแล้วยิ่งคิดถึงทะเล >.< จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 5 ม.ค. 51 21:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 133 นักเปลี่ยนแปลง - ขอบคุณมากครับ ส่วนเทคนิค photoshop สอนยังไงดีหนอ สอนผ่านกระทู้ก็มีเทคนิคง่ายๆ พวกย่อแล้วทำให้ภาพคมชัดอะไรทำนองนี้อะครับ ไว้เดี๋ยวว่างๆ จะเขียนลงมัลติพลายละกันเนอะ Air...ยืม Login นะคะ Bibi (ome_keyboard) - ไม่ได้คุยกันนานเลยเนอะ อากาศที่นู้นกำลังหนาว แต่อาการที่นี่กำลังจะย่างผมครับ ร้อนสุดขั่วมากๆ สงสัยได้หนีกลับไปไทยแน่ๆ ฮ่าๆๆ Piptan - ขอบคุณที่ช่วยท้วงครับ พิมพ์ผิดจนติดเสียแล้ว ต้องหมั่นบอกตัวเองว่าอย่าพิมพ์ผปิดอีก แฮ่... เจอตรงไหนผิดทักท้วงไ้ด้นะครับ จะได้แก้ให้ถูกต้องในต้นฉบับ เหตุวิสัยในไหวิเศษ - ไปช่วงนั้นทะเลอาจจะไ่ม่ใสมากเหมือนช่วงหน้าหนาวตอนเกาะเปิดใหม่ๆ แต่ก็ยังสวยอยู่ดีเนอะทะเลอันดามัน อยากไปอีกแฮะ คราวนี้จะอยู่สักอาทิตย์เลย ฮ่าๆๆ shinobu - น้ำใสมากๆ ครับ ทรายที่เกาะหลีเป๊ะนี่มันคอฟฟี่เมทชัดๆ อะครับ ละเอียดประมาณนั้นเลยนุ่มมากกกกกกกกกกกก beatlesboy - ขอบคุณมากครับ พรุ่งนี้ตามอ่านต่อนะ ^^ Sympho - รีบๆ ไปเที่ยวนะ จะได้กลับมาเล่าสู่กันฟังว่าเป็นไงมั่งแล้วทะเลที่นั่น Umiki - รู้สึกว่าฟ้าจะวิ่งแซงเอฟเข้าตำแหน่งนางเอกของเรื่องสำหรับหลายต่อหลายคนไปแล้วเนอะ kankroa - ขอบคุณมากครับ ไม่ต้องอ่านเงียบๆ ก็ได้จ้าคุยกันก็ได้ ^^ TSURUGI - ทะเลเมืองไทยความงามระดับโลกของจริง อันนี้ยืนยัน อิอิ ~รักความรุนแรง~ - ตาคนโพสก็อย่าอู้งานเด้ เดี๋ยวหลานตรูไม่มีอาหารดีๆ กิน จะไม่งามสมกับอนาคตนางแบบของข้าพเจ้า <โหน่ง> - ขอบคุณมากครับ จริงๆ ชอบเขียนแนวนี้เหมือนกันนะ คงมีความสุขดีเนอะ เที่ยวไปถ่ายรูปไป แล้วเอารายละเอียดมาเขียนเป็นหนังสือให้อ่านกัน  ทริป Tasmania ไม่ได้เขียนไม่ได้จดอะไรเลยอะครับ เพราะส่วนใหญ่เน้นถ่ายรูปอย่างเดียว แต่จะว่าไปก็น่าเขียนเหมือนกันเนอะ เพราะไม่เห็นใครเขียนเกี่ยวกับ Tasmania ขายที่ไทยเลย จะว่าไปอย่าว่าแต่ Tasmania เลย ขนาด Melbourne ยังไม่ค่อยมี เขียนซะเลยดีไหม Aladdin's girl - ฟ้าระเบิดแบบนี้ถ่ายรูปสบายเลย ถ่ายยังไงก็สวยเนอะ อยากเห็นอีกจัง อยากไปทะเลไทยยยยยยยยย T___T   กลับไทยดีกว่าเรา when i'm feeling .. blue - อยากไปเหมือนกัน สงสัยจะได้กลับไทยจริงๆ ซะแล้วเรา หุๆๆๆ ---------------------------------------------- โพสกระทู้พาเที่ยวหลีเป๊ะแบบเต็มๆ แล้วนะครับ ใครอยากดูรูปที่ตากล้องหัดถ่ายภาพสมัยพึ่งจับกล้องได้สามสี่เดือน ก็ตามมาที่กระทู้ด้านล่างเลย อันนี้เวอร์ชั่นเต็็มๆ http://www.pantip.com/cafe/gallery/topic/G6203054/G6203054.html แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 51 21:58:08 จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 ม.ค. 51 21:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 134 เช็คชื่ออีกทีนะครับ จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 5 ม.ค. 51 23:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 135 Mr.Forever พูดซะผมอยากเห็นรูปฟ้าสุดๆเลย ^ ^ ที่แน่ๆคือ ผมตามอ่านแต่เรื่องของฟ้าตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้ว ^ ^ จากคุณ : Umiki - [ 5 ม.ค. 51 23:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 136 ^^ เข้ามาตามเก็บเรียบร้อยและครับ ภาพทะเลสวยมาก กก อย่างถ่ายได้สวยๆแบบนี้บ้างจัง รอถอยกล้องใหม่อยู่ครับ ดูd40x ไว้ แห่ๆ ^------------------------^ จากคุณ : Art20135 - [ 5 ม.ค. 51 23:47:47 ]