PANTIP.COM : C6264428 [AF1-2-3-4]..เรือนชมเช้า...ภูมิใจเสนอ...ละครหลังข่าวเรื่อง..มนต์รักดอยทุย...ตอนที่ ๕๐..{แตกประเด็นจาก C6205811} [Reality Show]

[AF1-2-3-4]..เรือนชมเช้า...ภูมิใจเสนอ...ละครหลังข่าวเรื่อง..มนต์รักดอยทุย...ตอนที่ ๕๐..{แตกประเด็นจาก C6205811}

สวัสดีจ้าทุกท่าน

แหะๆ หายไปนานมากเลย คราวนี้ไปเพราะภาระงานจริงๆ จ้ะ แบบว่างานยุ่งมากจนแต่งนิยายไม่ได้เลย เศร้า 555

วันนี้งานหนักก็เสร็จไปเรื่องหนึ่ง จึงพอมีเวลามาแต่งนิยายต่อได้ ขอบคุณทุกท่านที่ถามไถ่กันมาด้วยความเป็นห่วง

กลับมาแต่งนิยายได้แล้ว ดีใจจัง ช่วยๆ กันอ่านหน่อยเถอะนะจ๊ะ 555

มาๆ มาอ่านกันนะ วันนี้มาดึกหน่อย ต้องขอโทษด้วย ^__^
..........................................................................

คำเตือน * นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการของผู้เขียน โดยอ้างอิงจากคณะนักล่าฝัน อะคาเดมี แฟนเทเชีย ปี 4 มิได้เป็นเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด ถ้าผู้ใดต้องการเรียกร้องค่าเสียหาย ผู้เขียนขอยืนยันว่า จะไม่รับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น 555555

ขอเชิญท่านหาความสำราญจากมนต์รักดอยทุยได้ ณ บัดนี้

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2

1

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3

2

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4

3

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5

4

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6

เมื่อนายใหญ่เล่ามาถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจออกมา หันมามองแม่บี “พ่อกับแม่ไม่เคยรู้เลย ว่าได้ทำร้ายจิตใจรักไปแล้ว”

“น่าสงสารท่านขุนนะครับ” ดนตรีรำพึงขึ้นมา หันมามองคำแพง “ฟังไว้นะแพง ถ้าแกรู้สึกดีกับใครแล้วมัวแต่เก็บเอาไว้ แกอาจจะต้องเสียใจก็ได้นะ”

“แล้วทำไมต้องมาลงที่ชั้นด้วยเล่า” คำแพงโวยวายแต่ในใจแอบคิด ดนตรีมองยิ้มๆ หันไปถามพ่อต่อ “แล้วทำไมท่านขุนกับกำนันไก่ถึงไม่ถูกกันด้วยล่ะครับ ไหนจะกำนันไก่กับเจ๊เป็ดอีก”

นายใหญ่หันไปมองแม่บี ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องต่อ

เมื่อสมัยที่ท่านขุนรัก นายใหญ่ แม่บี กำนันไก่และเจ๊เป็ด เป็นเพื่อนรักกันนั้น กำนันไก่แอบชอบเจ๊เป็ด แต่เจ๊เป็ดนั้นแอบมีใจให้กับนักมวยรูปหล่อมาดนุ่มชื่อโอมศักดิ์ ลูกชายคนเดียวของค่ายมวยชื่อดังแห่งดอยทุย ฝ่ายพ่อโอมศักดิ์นั้นก็มีทีท่าจะชอบเจ๊เป็ด เพราะตอนสาวๆ นั้นเจ๊เป็ดสวยมาก ???

และถึงจะมีสาวมากหน้าหลายตามาชอบพ่อโอมศักดิ์ แต่ก็ไม่มีใครสามารถฝ่าด่านเจ๊เป็ดไปได้ จวบจนเรียนจบ เจ๊เป็ดกับพ่อโอมศักดิ์ก็ได้แต่งงานกัน

นั่นทำให้กำนันไก่อกหัก แต่กำนันไก่ก็ไม่เคยคิดโกรธเจ๊เป็ด ได้แต่ปลอบใจตัวเองเรื่อยมา ว่าได้เห็นคนที่รักมีความสุขก็พอใจแล้ว

เมื่อกำนันไก่ไม่สมหวังในรัก จึงอยากจะให้เพื่อนรักทั้งสองคือนายใหญ่และแม่บีได้สมหวังในรัก ไม่อยากให้เพื่อนต้องเจ็บปวดเหมือนกับตัวเอง โดยที่กำนันไก่ก็ไม่รู้ว่า ได้ทำร้ายจิตใจท่านขุนรักที่แอบรักแม่บีอยู่

กำนันไก่ให้เพื่อนยืมเงินไปสร้างวงดนตรี ซึ่งในช่วงระยะสร้างตัวกำนันไก่ยังได้ไปช่วยร้องเพลงให้กับวงของนายใหญ่ชั่วคราว แต่กำนันเองก็มีฟาร์มอันใหญ่โตที่ต้องดูแลอยู่

กำนันไก่ช่วยเหลือเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนรักทั้งสอง จนทั้งสองได้มีโอกาสแต่งงานกัน ทำให้ท่านขุนแอบไม่พอใจอยู่ลึกๆ และเมื่อนายใหญ่และแม่บีได้แต่งงานกันจริงๆ ท่านขุนเองก็ไม่คบค้าสมาคมกับกำนันไก่อีก

พ่อโอมศักดิ์แต่งงานกับเจ๊เป็ดและมีลูกชายด้วยกันคือ วันทรงชัย หรือต้น แต่เมื่อต้นอายุได้เพียงสามขวบ ครอบครัวของโอมศักด์และเจ๊เป็ดก็เริ่มมีปัญหาระหองระแหงกัน

กำนันไก่เองก็ได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนั้นกำนันไก่ก็แต่งงานกับแม่ก้อย และมีลูกด้วยกันสองคนแล้ว คือ ปุยนุ่นกับคำแพง

บังเอิญเหลือเกินที่กำนันไก่ไปเจอพ่อโอมศักดิ์นั่งคุยปรับทุกข์กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งกำนันจำได้ว่าเป็นแฟนเก่าของพ่อโอมศักดิ์นั่นเอง ชื่อว่าฟ้าสวย

ฟ้าสวยนั้นเคยเป็นแฟนเก่ากับพ่อโอมศักดิ์ก่อนที่ฟ้าสวยจะไปเรียนดนตรีที่เมืองนอก เจ๊เป็ดก็เข้ามาในชีวิตและกำจัดผู้หญิงทุกคนของพ่อโอมศักดิ์ทั้งหมด โดยไม่รู้ว่ายังมีฟ้าสวยที่อยู่เมืองนอกอีกคนหนึ่ง

ฟ้าสวยนั้นเมื่อรู้ข่าวว่าพ่อโอมศักดิ์แต่งงานแล้วก็เสียใจมากจนไม่ยอมกลับเมืองไทย กลับมาอีกทีเมื่อเวลาผ่านไปสามปี และเมื่อทั้งคู่มาเจอกันอีกครั้งด้วยความรู้สึกดีๆ แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรเสียหาย

แต่กำนันไก่เห็นภาพนั้นแล้วอดจะเป็นห่วงเจ๊เป็ดไม่ได้ จึงนำเรื่องนี้ไปบอกเจ๊เป็ด แต่เจ๊เป็ดไม่เชื่อ แถมยังพาลโกรธกำนัน หาว่ากำนันมาใส่ร้ายพ่อโอมศักดิ์ กำนันไก่เจ็บช้ำใจจึงประกาศว่า ต่อไปนี้จะไม่ยุ่งกับเจ๊เป็ดอีก เมื่อความหวังดีของกำนันไม่มีค่าอะไร กำนันก็คงจะไม่ใส่ใจเจ๊เป็ดอีกต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน พ่อโอมศักดิ์ก็ขอเลิกกับเจ๊เป็ดจริงๆ เนื่องด้วยพ่อโอมศักดิ์ทนความโมโหร้ายและไม่มีเหตุผลของเจ๊เป็ดไม่ไหว พ่อโอมศักดิ์ยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้เจ๊เป็ด ขอเพียงสิทธิเลี้ยงดูต้นเท่านั้น แต่เจ๊เป็ดไม่ยอม พ่อโอมศักดิ์จึงจากไปตัวเปล่า ไปสร้างครอบครัวใหม่กับฟ้าสวยที่เมืองนอก แต่ยังคงแอบติดต่อหาลูกชายอยู่เสมอด้วยความเป็นห่วง

เจ๊เป็ดแค้นใจมาก เปลี่ยนชื่อค่ายมวยเป็นชื่อของตัวเอง และพยายามสั่งสอนต้นให้เข้มแข็ง ให้ชกมวยเก่งๆ ลึกๆ แล้วเจ๊เป็ดเองก็อยากให้ต้นเก่งเหมือนพ่อ แต่ภายใต้ความเจ้าอารมณ์ของเจ๊เป็ดนั้น ภายในใจก็อ่อนไหวเป็นอย่างมาก เจ๊เป็ดจึงยึดต้นเป็นที่พึ่งของตัวเอง แม้จะดูไม่ค่อยละเอียดอ่อนเหมือนแม่คนอื่นๆ เพราะเจ๊เป็ดพูดอ่อนหวานไม่เป็น แต่เจ๊ก็รักต้นและอยากให้ต้นเป็นอย่างที่อยากให้เป็น

แม้ต้นเรียนจบด้านกฏหมายมา แต่ก็จำต้องมาชกมวยอย่างที่เจ๊เป็ดต้องการ

และเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่เจ๊เป็ดต้องการให้ต้นทำตาม นั่นคือ เรื่องคู่ครอง

“แพงไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” คำแพงรำพึงออกมาเมื่อฟังมาถึงตรงนี้ “เรื่องนี้หรอคะที่ทำให้เจ๊เป็ดโกรธพ่อกำนันมากขนาดนั้น”

“อืม น้าไม่แน่ใจ บางที มันอาจจะมีเรื่องมากกว่านั้นก็ได้นะ” นายใหญ่พูดเบาๆ แต่คำแพงฟังแล้วไม่เข้าใจ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 00:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7

โหหหห

หายไปนานมากกกกกกกกก

รออ่าานจ้ะ รออ่าน

จากคุณ : moonshine19 - [ 24 ม.ค. 51 00:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8

มาอ่านรอด้วยคนค่ะ
ดีใจจังที่แม่ชมกลับมา

จากคุณ : เนส (pffc) (expedition) - [ 24 ม.ค. 51 00:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9

แม่ชมหายไปนานจริงๆ ด้วยค่ะ
รออ่านนะคะ

จากคุณ : ชาวซุ่ม (คนเดิม loginใหม่) (foto4j) - [ 24 ม.ค. 51 01:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 10

แม่ชมจ๊ะ.....

ยินดียิ่งแล้วที่เห็นแม่ชมกลับมาเขียนต่อ...

อิฉันรอแม่อยู่จนต้องเขียนเรื่องใหม่ของตัวเองรอเวลาไปพลางๆแล้ว...เข้าใจจ๊ะว่ากิจธุระมีมาก เพราะอิฉันก็มีมากเยี่ยงเดียวกัน กระนั้นยังเจียดเวลาที่มีไปเขียนเรื่องจนได้ อาจจะเนื่องจากอิฉันอยากจะเขียนซะมากกว่าอยากจะทำงานจ๊ะ......

ยังคงรออ่านของแม่อยู่เสมอจ๊ะ

จากคุณ : =เราเอง= - [ 24 ม.ค. 51 01:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11

ยังคอย ยังคอย ยังคอย เธออยู่...

ยังไงก้อรออ่านนะจ้ะแม่ชม เป็นกำลังใจให้แม่ชมจ้า

จากคุณ : Dr.z_leap - [ 24 ม.ค. 51 01:13:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12

เรื่องที่ใหญ่มากกว่านั้นไม่มีใครรู้นอกจากกำนันไก่ แม่ก้อย เจ๊เป็ด ต้นและนุ่น

ภายในห้องพักฟื้นคนไข้แบบสองเตียง ต้นและนุ่นนอนกันอยู่คนละเตียง ข้างเตียงของนุ่นมีแม่ก้อยนั่งอยู่ ส่วนกำนันไก่ออกไปคุยกับท่านหญิงปุ้ม

เตียงของต้นมีครูมวยเรและครูมวยฮีจงเฝ้าอยู่ เจ๊เป็ดนั้นออกไปตามหาหนูแมว

คนบนเตียงแอบเหลือบมองกันและกัน คนที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงก็เห็นแต่ทำเป็นมองเมินไป ในใจแม่ก้อยก็นึกสงสารลูก แต่ก็ขัดพ่อกำนันไม่ได้ ส่วนครูมวยทั้งสองนั้น มองตาต้นก็เห็นใจแต่ไม่รู้จะค้านเจ๊เป็ดอย่างไร

ต้นกับนุ่นเผลอถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ต่างคนต่างคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งวันวาน ในช่วงเวลาที่ต้องลำบากใจ ต้องเศร้าเสียใจเช่นตอนนี้ การหวนกลับไปรำลึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขมันก็คงจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะเยียวยาหัวใจของทั้งสองได้

ความทรงจำเมื่อครั้งเก่าเด่นชัดขึ้น ทั้งสองเห็นคำว่า ความสุข เต้นเร่าอยู่ในนั้น

เมื่อครั้งที่ทั้งสองยังเป็นนักเรียนมัธยม ต่างเรียนที่โรงเรียนมัธยมโคกสาริน โดยขึ้นรถไฟจากดอยทุยเพียงสถานีเดียวก็ถึง ต้นกับนุ่นเรียนห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก โดยที่จะต้องแอบคบกัน เพราะครอบครัวของทั้งสองไม่ค่อยถูกกันนัก ด้วยความใกล้ชิด ความผูกพันที่มีมานาน ทำให้ทั้งสองมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน มากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก

แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย เพียงแค่แอบขึ้นรถไฟไปเรียนด้วยกัน ติวหนังสือด้วยกันที่โรงเรียน (เพราะถ้าแถวดอยทุย ที่บ้านจะต้องรู้แน่นอน) ทั้งสองคนคิดแต่เพียงว่า ความรักของพวกเขาบริสุทธิ์สวยงาม มันไม่มีพิษภัย ไม่มีอะไรเสียหาย รอให้โตกว่านี้อีกหน่อย เมื่อบอกครอบครัวก็คงจะไม่ขัดข้อง

ช่วงนั้นต้นมักจะขับมอเตอร์ไซค์แอบพานุ่นไปเที่ยวที่หุบเขารักนิรันดร์ อันเป็นสถานที่พิเศษของทั้งสองคน มันก็ไม่ได้มีอะไรมาก ไม่ได้ทันสมัย ไม่มีโรงหนัง ไม่มีห้าง ไม่มีอะไรเลย แต่มันเป็นสถานที่ที่พวกเขารัก เป็นสถานที่เดียวในดอยทุยที่ทั้งสองจะมีโอกาสได้นั่งใกล้กันได้

ที่หุบเขารักนิรันดร์นั้นมีตำนานแห่งความรักอันเป็นนิรันดร์ บอกเอาไว้ว่า ถ้าชายหญิงคู่ได้มาที่หุบเขานี้เป็นครั้งแรกพร้อมๆ กัน ชายหญิงคู่นั้นจะเป็นคู่กัน และถ้ามีการสัญญารักเกิดขึ้นที่นี่ รักนั้นจะเป็นนิรันดร์ นอกเสียจากว่าถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดผิดคำสัญญา จะต้องมีอันเป็นไป ทั้งเรื่องการงาน ความรักและอาจหมายรวมถึงชีวิต

ทั้งสองคนถือเรื่องคำสัญญาเหลือเกิน สัญญาแบบเด็กๆ ว่าจะรักกันตลอดไป และก็ยึดมั่นกับคำสัญญานั้นโดยไม่ได้คิดว่า นอกจากความรักของคนสองคนแล้ว มันยังมีตัวแปรอื่นอีกมากมาย

ช่วงเวลานั้นต้นและนุ่นมีความสุขมาก เมื่อมีความรัก โลกทั้งใบก็สดใส อะไรก็ดูดีไปหมด การเรียนของทั้งคู่ก็ดีขึ้นมากจนครอบครัวของทั้งสองไม่ได้คิดเอะใจอะไร

จวบจนทั้งสองเรียนจบม.6 และต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย ถึงคราวที่ทั้งสองจะต้องแยกจากกัน มันก็มีเรื่องเกิดขึ้นจนได้

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 01:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13

คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่ทั้งสองจะได้อยู่ที่ดอยทุย ก่อนที่จะต้องแยกกันไปเรียนที่มหาวิทยาลัยคนละแห่ง ต้นทนคิดถึงไม่ไหว จึงตัดสินใจไปที่ฟาร์มลูกหมูปุยในเวลากลางดึก

รู้ดีว่านุ่นต้องออกมาตรวจโรงเลี้ยงหมูก่อนจะนอน เขาจึงแอบอยู่ที่ข้างรั้ว ก่อนจะดูลาดเลาแล้วปืนรั้วเข้ามา วิ่งไปหลบอยู่ที่โรงเลี้ยงหมู

รอสักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงคนเดินมาจริงๆ ต้นกลั้นหายใจแอบลุ้นว่าขอให้คนที่เดินมาเป็นนุ่นด้วยเถอะ อย่าเป็นกำนันไก่เลย

และคนที่เดินมาก็เป็นนุ่นจริงๆ ต้นดีใจมาก ร้องเรียกออกไปเบาๆ “นุ่นๆ”

นุ่นสะดุ้ง หันไปมองตามเสียงเรียก พอเห็นต้นก็ทำหน้าตกใจ รีบเดินเข้ามาหา “ต้นมาได้ยังไงเนี่ย เดี๋ยวพ่อกำนันเห็นเข้า”

“ไม่เห็นหรอก ต้นแอบเข้ามา” ต้นว่าแล้วดึงมือนุ่นให้นั่งลงแอบๆ ที่ข้างโรงเลี้ยงหมู “ต้นคิดไปคิดมาแล้ว ถ้าวันนี้ไม่ได้มาหานุ่น ต้องทนไม่ได้แน่” ต้นพูดออกมาเบาๆ มองสบตานุ่นนิ่งๆ ดวงตานั้นหวานลึกซึ้ง “เราจะต้องไม่เจอกันอีกนานเลยนะ”

“นุ่นรู้ แต่ว่าต้นเข้ามาแบบนี้ ถ้าพ่อกำนันรู้เข้าน่ะตายแน่เลยนะ” นุ่นมองสบตาคู่นั้นของต้นแล้วต้องหลบยสายตา ไม่อาจทนต่อสายตานั้นได้

“ถึงตอนนี้ อะไรก็ไม่กลัวแล้วล่ะ” ต้นพูดยิ้มๆ จับมือนุ่นไว้เบาๆ “ก็คนมันคิดถึงจะให้ทำยังไงล่ะ”

เอาอีกแล้ว สายตานั้นอีกแล้วที่ทำให้นุ่นต้องเขินอยู่ร่ำไป นุ่นเองก็เป็นสาวเก่งกล้า แต่เจอสายตาแบบนี้ทีไรก็ไม่รู้ทำไมถึงสบสายตาไม่ได้สักที จึงแกล้งทำเป็นเสียงขึงขัง “ไม่ต้องมาพูดเลย ใครใช้ให้ไปเรียนซะไกลขนาดนั้นล่ะ”

“นุ่นก็เหมือนกันแหละ ทำไมไม่มาเรียนที่เดียวกัน”

“ก็พ่อกำนันไก่อยากให้เรียนที่นี่นี่นา” นุ่นว่าแล้วถอนหายใจ ต้นก็พลอยถอนหายใจไปด้วย “ต้นก็เหมือนกัน กว่าจะขอแม่เรียนกฎหมายได้แทบตาย แม่ก็ยังบังคับให้เรียนที่นั่นอีก”

“หรือว่าพ่อแม่ของเรารู้ เลยจับแยกกัน” นุ่นหันมาถาม แต่ต้นส่ายหน้า “ไม่รู้หรอกน่า เราไม่เคยทำอะไรให้เป็นที่สังเกตขนาดนั้นนี่”

“นั่นสิ จะมีที่นั่งข้างกันได้ ก็ที่หุบเขารักนิรันดร์เท่านั้น” นุ่นรำพึง “นี่เราจะไม่ได้ไปหุบเขารักนิรันดร์ด้วยกันอีกนานเลย”

“คิดถึงจังเลยนะ” ต้นกระชับมือนุ่นในอุ้งมือของตัวเอง สายตาที่มองคนตรงข้ามนั้นสื่อความหมายออกมามากมาย มันทำให้คนตรงข้ามหัวใจวูบไหวไปกับความรู้สึกที่โถมใส่เข้ามา เมื่อสบสายตาก็สะท้านไปถึงหัวใจ

ต้นค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นมาลูบผมนุ่นเบาๆ ปัดไรผมที่ข้างแก้มนั้นอย่างทนุถนอม แล้วก็เผลอเคลียที่ข้างแก้มอย่างอดใจไม่ไหว อีกมือนั้นกระชับมือของนุ่นแน่นขึ้น ค่อยๆ ดึงนุ่นเข้ามาหาเบาๆ

แต่นุ่นขืนตัวไว้ “อย่านะต้น อย่าทำอย่างนี้ มันไม่ดี” บอกเสียงเบา ในใจนั้นเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ มือไม้อ่อนไปหมด

“ต้นรู้ว่าเราไม่ควรจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ต้นไม่ทำให้นุ่นต้องเสียหายหรอก” ต้นบอกเบาๆ “แต่ว่าเราจะจากกันไปไกล ขอให้เราอยู่ใกล้ๆ กันอย่างนี้ได้ไหม”

นุ่นนิ่งไป ต้นก็ค่อยๆ ดึงนุ่นให้เอนเข้ามาหาแล้วกอดไว้หลวมๆ ลูบผมเบาๆ เพียงแค่นั้นเอง เพียงอากัปกิริยาแค่นั้นแต่บ่งบอกความรู้สึกมากมาย มันมีความหมายของหัวใจไหลวนอยู่ในอ้อมกอดนั้น มันเป็นความรู้สึกลึกซึ้ง ไหวหวั่น มันหอมหวานและตื่นเต้น มันเป็นความรู้สึกของรักแรก

รักแรกของคนเรานี่มันช่างสดชื่นและน่าหลงใหลเสียจริง

ต้นต้องข่มใจเหลือเกินที่จะต้องปล่อยนุ่นออกจากอ้อมกอด เป็นลูกผู้ชายต้องทำตามคำพูดของตัวเอง ต้องไม่ทำให้คนที่เรารักเสียหาย แม้ในหัวใจนั้นไม่อยากจะปล่อยนุ่นออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเลย

ฝ่ายนุ่นเองนั้นก็จิตใจสั่นไหวไม่แพ้กัน มันวูบไหวและสะท้านสะเทือนอยู่ในอกในใจ เมื่อยามที่อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของต้น นุ่นก็รู้สึกเหมือนหัวใจมันดิ่งวูบและพุ่งขึ้นมาอย่างเร็วสลับกันอยู่อย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ เป็นสัมผัสที่มีความหมายที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

มันทำให้คนสองคนชะงักงันไป เพียงแค่ได้กอดกันช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่ต้นจะปล่อยนุ่นออกมาจากอ้อมกอดแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างไว้ มองเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า “ต้นจะไม่ลืมคืนนี้เลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน ก็คงจะลืมคืนนี้ไม่ลงแน่ๆ”

นุ่นมองสบตาคนพูด เห็นความรู้สึกหลากหลายในดวงตาคู่นั้น แม้สัมผัสจากมือที่จับไหล่ทั้งสองข้างก็ยังอบอุ่นเหลือเกิน “นุ่นก็คงไม่ลืมเหมือนกัน”

ต้นยิ้ม มองคนตรงหน้า ในใจนั้นอยากจะดึงเข้ามากอดให้สมกับความรักความคิดถึงที่ต้องจากกันไป แต่ก็พยายามห้ามใจเอาไว้ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะมีกันและกันอย่างนี้ตลอดไปนะ”

นุ่นพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองต้นเงียบๆ ต้นเองก็มองนุ่นเงียบๆ เช่นกัน ทั้งสองต่างนั่งมองกันเงียบๆ ปล่อยให้หัวใจทั้งสองดวงได้ล่ำลากันด้วยความคิดถึง

เหมือนเวลาจะเนิ่นนานเหลือเกิน แต่จริงๆ แล้วมันไม่นาน อย่างน้อยมันก็ไม่นานเกินไปกว่าคนที่แอบหลบอยู่จะทนไม่ไหว ต้องเปิดเผยตัวออกมา

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 02:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่ชม^^

ในที่สุดเวลาที่รอคอยมานานแส๊นนนนนนนนนนนน นานก็มาถึง

จากคุณ : Lnpb28 - [ 24 ม.ค. 51 02:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15

“ต้น นั่นแกทำอะไรน่ะ” เสียงเจ๊เป็ดดังขึ้น ทำเอาคนทั้งสองที่นั่งกันอยู่เงียบๆ สะดุ้ง หันมามอง

เจ๊เป็ดยืนหน้าเครียดอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงเลี้ยงหมู ก่อนจะเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะต้น”

ต้นกับนุ่นลุกขึ้นทันที หันมามองกันและกัน และหันไปมองเจ๊เป็ดอย่างตกใจ

“แม่มาได้ยังไงครับ” ต้นหลุดปากออกมา เจ๊เป็ดแว้ดทันที “ก็ตามแกมาน่ะสิ ชั้นไม่นึกเลยนะว่าแกจะทำยังงี้”

เจ๊เป็ดเสียงดัง มองต้นและนุ่นสลับกันก่อนจะร้องสั่งลูกชาย “แกมานี่เลยต้น มานี่เลย”

ต้นจำต้องเดินเข้ามายืนข้างๆ เจ๊เป็ด แต่ตายังไม่วายมองนุ่น รีบบอกเจ๊เป็ด “แม่ครับ ต้นแอบมาหานุ่นเอง นุ่นไม่เกี่ยวนะครับ”

“แกไม่ต้องพูดเลย แม่สั่งอะไร ห้ามอะไรไม่เคยเชื่อ รู้ก็รู้อยู่ว่าแม่ไม่ชอบคนบ้านนี้...” เจ๊เป็ดปรายตามามองนุ่น “แกก็ยัง...”

“โธ่ แม่ครับ นุ่นเขาเป็นคนดี เราไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะครับ” ต้นพยายามอธิบายให้เจ๊เป็ดเข้าใจ แต่ดูเหมือนเจ๊จะไม่รับรู้ “ไม่เสียหายอย่างนั้นหรอ แกรู้ไหมว่าชั้นเห็นอะไรบ้าง ชั้นทนไม่ไหวต้องออกมาเนี่ย เธอก็เหมือนกัน...” มองนุ่นด้วยสายตาคมกริบ

“เป็นผู้หญิงยิงเรือ ทำตัวแบบนี้ได้ยังไง ไม่กลัวชาวบ้านชาวช่องเขาจะนินทาหรือยังไง” เจ็เป็ดพูดมาถึงตอนนี้ต้นรีบขัดขึ้นทันที “แม่ครับ นุ่นเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ต้นมาหานุ่นเอง ต้นคิดถึงเขา ต้นเอ่อ ห้ามใจ....”

“หยุดๆ พอเลยต้น ไม่ต้องพูดอีกแล้ว แม่ไม่อยากฟัง”

“ไม่ได้ครับแม่ แม่จะเข้าใจนุ่นผิดๆ ไม่ได้ ต้นต้องอธิบายให้แม่เข้าใจ” ต้นเสียงขึงขัง

“จะให้แม่เข้าใจว่ายังไง ก็นัดกันมาหาถึงที่นี่ไม่ใช่หรอ ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ แกไม่ต้องมาปกป้องเลยนะต้น แม่จะโมโหมากขึ้นรู้ไหม” เจ๊เป็ดแผดเสียง

“เฮ้ย ใครมาเสียงดังเอะอะแถวนี้ ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่มันที่ไหน” เสียงหนึ่งดังขึ้นทันที พร้อมกับร่างของกำนันไก่และแม่ก้อยกำลังเดินเข้ามา ในมือกำนันมีปืนยาวถือมาด้วย

ทั้งหมดหันไปมอง นุ่นเสียวสันหลังวาบ ส่วนหญิงเหล็กอย่างเจ๊เป็ดเชิดหน้าขึ้น “ชั้นรู้ว่าที่นี่มันที่ไหน ชั้นก็แค่มาตามลูกชั้น”

“แล้วลูกเธอมาทำอะไรที่นี่” กำนันไก่เสียงเข้ม มองต้นตาวาว

“ฮึ นี่กำนันไม่รู้อะไรเลยหรือยังไง ลูกกำนันน่ะนัดลูกชั้นมาพบที่นี่” พูดแล้วมองกำนันไก่อย่างเยาะเย้ย “ที่นี่มันก็ฟาร์มของกำนันแท้ๆ เกิดอะไรขึ้นทำไมไม่รู้หรือว่า...จะรู้เห็นเป็นใจ”

ไม่ต้องรอให้เจ๊เป็ดพูดจบประโยค กำนันก็ขึ้นทันที ถลันจะเข้าไปหาต้นกับเจ๊เป็ดแต่แม่ก้อยรีบจับตัวไว้

“หนอย นี่เธอดูถูกชั้นหรอ หาว่าชั้นรู้เห็นเป็นใจ เธอคิดได้ยังไง คิดหรือว่าชั้นจะให้ลูกสาวชั้นมาพบกับลูกชายเธอ “ หันมาทางนุ่นแล้วสั่งเสียงดัง “นุ่น มาหาพ่อเดี๋ยวนี้”

นุ่นรีบเดินมาหากำนันกับแม่ก้อย กำนันหันมาพูดเสียงเข้ม “เรามีเรื่องต้องพูดกันนะ” นุ่นพยักหน้ารับ เสียงสันหลังวาบ หันมามองแม่ก้อยอย่างขอเป็นที่พึ่ง แม่ก้อยก็ได้แต่มองด้วยความเห็นใจลูก

“ชั้นว่าชั้นต้องเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า ว่าลูกชายเธอมาหาลูกสาวชั้นได้ยังไง หรืออยากลองชิมลูกกระสุน เข้ามาแบบนี้จะยิงทิ้งซะก็ได้ ใครมันจะมาทำอะไรได้ อยากลองดูบ้างไหมล่ะ”

“นี่กำนันคิดจะมาถืออำนาจกับชั้นงั้นหรอ” เจ๊เป็ดกลัวเหมือนกัน แต่ก็ฝืนใจทำเสียงแข็ง

“ก็ทีเธอยังมาดูถูกลูกสาวชั้นได้เลย ลูกสาวชั้นก็อยู่ดีๆ ลูกชายเธอบังอาจปืนรั้วเข้ามาเอง แล้วยังมาหาว่าลูกชั้นนัดมาอีก คนอย่างกำนันไก่ ไม่ให้ใครดูถูกลบเหลี่ยมได้หรอกเว้ย” กำนันไก่คำราม

“แต่ของพวกนี้ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ”

“เออ มันไม่ดัง แต่ว่าลูกชายเธอมันเริ่มก่อน ลูกสาวชั้น ชั้นรู้ดีว่าเป็นยังไง ถามลูกชายเธอให้ดีก่อนเถอะ”

“ลูกชายชั้นก็เป็นคนดีเหมือนกัน...” เจ๊เป็ดพูดมาถึงตอนนี้ ต้นรีบขัดขึ้น “แต่แม่ครับ ต้นมาหานุ่นเองนะครับ นุ่นไม่ได้นัดต้นมา แล้วเราก็ไม่ทำอะไรเสียหายเลย เราบริสุทธิ์ใจนะครับ” ต้นว่าแล้วหันไปหากำนันไก่ ยกมือไหว้ทั้งกำนันไก่และแม่ก้อย

“ผมขอโทษครับ กำนัน น้าก้อย ที่ผมบังอาจล่วงล้ำเข้ามาในนี้ นุ่นไม่ได้นัดผมมานะครับ ผมมาเอง ผมไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรให้นุ่นเสียหาย แต่ว่า ผมแค่...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว แกไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีกแล้ว” กำนันร้องเสียงดัง แต่นุ่นรีบช่วยพูด “แต่ว่าต้นไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยนะพ่อ ต้นแค่มาลาเฉยๆ”

“หยุดพูดน่ะทั้งสองคน ไม่ต้องมายุ่งวายกันอีกแล้ว เจ๊เป็ด เธอบอกลูกชายเธอเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งกับลูกสาวชั้นอีก ถ้าเมื่อไหร่ชั้นเห็นมายุ่งอีกนะ จะเอาปืนกรอกปากให้” กำนันไก่ประกาศก้อง ทำเอานุ่นหันมามองพ่อ ร้องเสียงหลง “พ่อ...” แต่กำนันไก่ไม่สนใจ

“ชั้นก็ต้องห้ามลูกชั้นอยู่แล้ว ไม่ต้องมาทำเป็นสั่งหรอก” เจ๊เป็ดสวนทันที หันไปหาต้น “ต้น สัญญากับแม่สิ ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก”

ต้นอึ้งไปทันที หันไปมองนุ่นแล้วพูดไม่ออก แต่เจ๊เป็ดไม่สนใจ รีบเร่ง “ต้นอยากให้แม่เสียหน้าหรือไง พูดออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่าจะไม่ยุ่งอีก ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก”

เจอไม้นี้เข้าไปต้นถึงกับถอนหายใจ มองเจ๊เป็ดก็เห็นสายตาเอาจริง หันไปมองนุ่นด้วยความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดออกมา ทั้งอาลัยอาวรณ์และเศร้าเสียใจลึกซึ้ง แต่ก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่บอกเบาๆว่า “ครับ ผมจะไม่ยุ่งกับนุ่นอีก”

“เออ ให้มันจริงอย่างที่แกพูดก็แล้วกัน อย่าให้ชั้นเห็นนะว่ามายุ่งกับลูกสาวชั้นอีก” กำนันไก่สำทับ

“อ้าว บอกลูกชั้นน่ะ เตือนลูกตัวเองด้วยสิ บอกให้พูดออกมาซี้ ว่าจะไม่ยุ่งกับลูกชายชั้นเหมือนกัน” เจ๊เป็ดรีบพูด กำนันไก่หันขวับมาหานุ่น “นุ่น บอกเขาไปสิ ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวอีก อย่าทำให้พ่อผิดหวัง แค่นี้พ่อก็เสียใจมากแล้ว”

นุ่นมองพ่อ มองแม่ แล้วหันไปมองต้น เห็นดวงตาคู่นั้นของต้นแล้วนุ่นก็น้ำตารื้นขึ้นมา พยายามกลั้นน้ำตานั้นเอาไว้ เชิดหน้าขึ้นแล้วบอกว่า “ค่ะ นุ่นจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับต้นอีก” พูดแล้วเมินหน้าหนี

เจ๊เป็ดยิ้มอย่างพอใจ “ดี แล้วชั้นจะคอยดู ถ้าเมื่อไหร่ผิดสัญญากันนะ เป็นเจอดีกันแน่”

“เออ ชั้นก็จะคอยดู ลูกปืนชั้นก็มีพร้อมเสมอ อย่ามาทำผิดคำพูดก็แล้วกัน แล้วตอนนี้ เธอก็ออกไปได้แล้ว ขืนอยู่นานกว่านี้ ชาวบ้านชาวช่องรู้เข้า ลูกสาวชั้นจะเสียหาย แล้วบอกก่อนเลยนะ ถ้าไปพูดเรื่องนี้กับใครละก็ ชั้นเล่นงานเจ๊กับลูกแน่”

“นึกว่าชั้นอยากอยู่ที่นี่แย่ละ ไม่จำเป็นชั้นไม่มาเหยียบที่นี่หรอก” พูดแล้วหันมาสั่งต้น “ไปต้น กลับบ้านได้แล้ว ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีกนะ”

ต้นหันหลังเดินตามเจ็เป็ด นุ่นแอบหันมามองตาม และนั่นก็เป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยตามทางของตน เป็นเวลากว่า 4 ปีที่ห่างกัน

จนกลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อเรียนจบแล้ว แต่ต่างคนก็ต่างต้องเก็บซ่อนความรู้สึกภายในใจเอาไว้ แปรเปลี่ยนออกมาเป็นถ้อยคำที่ทะเลาะกัน ไม่กินเส้นกัน ลึกๆ แล้วต่างคนต่างรู้ดี ว่าในหัวใจนั้นคิดอะไร

แต่ว่า เมื่อมันไม่สามารถจะทำอย่างที่ใจต้องการได้ แค่เพียงได้ทะเลาะกัน ตอแยกัน นั่นก็เป็นความสุขของทั้งสองคนแล้ว เป็นความสุขที่ได้สิทธิเพียงเท่านี้เอง

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ทั้งสองคนเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกัน

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 03:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16

แหะๆ โพสข้ามคืนเลยทีเดียว คิดถึงทุกคนนะจ๊ะ ตอนนี้ไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่จ้ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ม.ค. 51 04:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 17

รอคอยเธอมาแสนนาน...
...เธอเอยแม้เราห่างกันแสนไกล...
...แม้มีอุปสรรคขวากหนาม...
...คงเป็นรอยบุญมาหนุนนำ...
ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 24 ม.ค. 51 07:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18

ดีใจจังแม่ชมมาแร้วววว.....
และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง ต้น....นุ่น....
แอบขำ มีพ่อโอมกับฟ้าสวยด้วย....หุหุ

จากคุณ : ตาแก่ยายแก่ไม่กลัวแผ่นดินไหว - [ 24 ม.ค. 51 08:05:50 A:125.26.29.10 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 19

สวัสดีค่ะแม่ชม หายไปนานเลยนะคะ
แต่รอได้ค่ะ ยังรอต้น นุ่น ชายทัน หลิงหลิงนะคะ

จากคุณ : t_tas - [ 24 ม.ค. 51 08:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20

รอคานเธอมาแสนนอย.... ไม่ใช่ละ ฮ่าฮ่าฮ่า

คิดถึงแม่ชมนะเนี่ย หายไปนานเลย

จากคุณ : เพียงพิณ - [ 24 ม.ค. 51 09:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21

ขอบคุณค่ะแม่ชม
พอเสร็จสิ้นภาระกิจงานด่วน แม่ชมก็รีบมาลงละครต่อเลย

ขอบคุณนะค่ะ
ชอบทุกคู่เลยค่ะ

จากคุณ : jejeejajar - [ 24 ม.ค. 51 09:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22

ดีใจที่สุดเลย แม่ชมกลับมาแล้นนน

จากคุณ : Loveyly Poohny - [ 24 ม.ค. 51 09:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23

แอบเข้ามาขำ แม่เพียงพิณจ้ะ ^__^

ดีใจที่เห็นแม่ชมมาแตกเรือน

คุ้มค่ากับการรอคอยมากมาย

ยังรอคู่อื่น ๆ ต่อไปจ้ะ

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 24 ม.ค. 51 11:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24

ซ้ำค่ะ
แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 51 13:46:52

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 24 ม.ค. 51 12:01:43 ]

ความคิดเห็นที่ 25

อย่าหายไปนานอีกล่ะน้องชม

จากคุณ : Musiclism - [ 24 ม.ค. 51 12:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 26

ยู้เฮ แม่ชมมาแล้ว พลุ

เห็นอดีตแล้วเศร้าดีแท้ แล้วอย่างนี้พ่อมังกรกับแม่คำแพงจะเป็นไงหล่ะค่ะ

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 24 ม.ค. 51 13:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27

ดีใจมากเลยนะเนี่ยที่แม่ชมมาต่อเสียที
น่าสงสารจริง โรงเรียนคงใช้งานแม่ชมหัวไม่วางหางไม่เว้นเลยซิท่า
รักษาสุขภาพด้วยนะ

จากคุณ : Nusantara - [ 24 ม.ค. 51 13:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 28

ดีใจค่ะที่แม่ชมกลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน

จากคุณ : เนส (expedition) - [ 24 ม.ค. 51 13:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29

^^

คิดถึงแม่ชมมมมมมมมมมมมม

หายไปนานมากๆๆๆ

สู้ๆนะคะ

ทำงานหนัก แต่งนิยายแล้วว พักผ่อนบ้างนะคะ

จากคุณ : หนูน้ำใส๊ใส - [ 24 ม.ค. 51 20:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30

เย้ เย้ แม่ชมมาแล้ว ดีใจจัง

แต่ก็แอบสงสาร ต้น นุ่น เหมือนกัน

สู้ สู้ นะคะ ทั้งแม่ชม แล้วก็ ต้นนุ่นด้วย

จากคุณ : PriMzz (prps001) - [ 24 ม.ค. 51 20:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 31

คิดถึงแม่ชมจังเลย
สู้ๆนะคะ อย่าหักโหมมาก
ยังไงก็จะรออ่านนิยายของแม่ชมเสมอนะคะ
อัพต่อด้วยนะคะ กำลังน่าลุ้นเลย

จากคุณ : tidtee-genius - [ 24 ม.ค. 51 20:30:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32

เย้ๆๆ ในที่สุดแม่ชมก็มาแล้ว

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

จากคุณ : Nu*EyE*zA - [ 24 ม.ค. 51 20:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33

แม่ชมจ๋า หวัดดีค่ะและขอบคุณมากๆสำหรับ link นะคะ
ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบเดือนแล้วชาวดอยทุย ไปกันไกลมาก เข้มข้นจริงๆ

อ่านไปอ่านมา แม่ชมก็หายไปเหมือนกันหรือคะ
อย่างไรก็ขอบคุณมากๆที่กลับมาพร้อมกับนิยายยาวจุใจ คุ้มค่าการรอคอย

แล้วช่างน้ำ อยู่หนาย หากันเจอหรือยังเอ่ย

จากคุณ : ดีปลีเชือก - [ 24 ม.ค. 51 21:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 34

มาปูเสื่อแอบส่อง...

พ่อมังกรกะแม่คำแพงจ่ะ><

จากคุณ : Lnpb28 - [ 24 ม.ค. 51 23:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 35

ดีใจจังแม่ชมมาแล้ว

เศร้าแทนต้นนุ่นจังเลย

แม่ชมอย่าลืมรักษาสุขภาพนะจ๊ะ แฟนคลับแม่ชมเป็นห่วง

จากคุณ : หนูศิ - [ 25 ม.ค. 51 09:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36

ให้กำลังใจแม่ชมค่า

สู้ ๆ

จากคุณ : FeelingGood - [ 25 ม.ค. 51 13:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 37

เย้ๆๆ แม่ชมมาแว้ววว
รอแม่ชมมานานแย้วว ในที่สุดก็ได้อ่าน
(เหอๆ จะสอบอยู่ละ หนังสือหนังหาไม่ยอมอ่าน อ่านแต่นิยายแม่ชม)

จากคุณ : J'ai Beau - [ 25 ม.ค. 51 19:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 38

แม่ชม มาแว้ววววววววววววว...
คิดถึงจังเลยยยยย....
ปริศนาคลี่คลายเกือบหมดแล้ว
แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้ำอยู่ไหน

จากคุณ : osmile - [ 26 ม.ค. 51 14:21:19 ]

ความคิดเห็นที่ 39

ไม่ได้กดดันนะ แต่ว่า.....แม่ชมจ๊ะ AF5เค้าจะเปิดรับสมัครกันแล้วนะจ๊ะ ^^"

จากคุณ : MikaRin - [ 26 ม.ค. 51 16:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 40

แม่รินอ่ะ ก็ชั้นแต่งรอเอเอฟ 5 ไง -*-

ใกล้จบแล้วจ้ะ ใกล้แล้ว แหะๆ ถ้าชั้นมีเวลามาแต่งได้มากกว่านี้ก็คงดีสิเนอะ ชั้นพยายามหาเวลาเก็บเล็กผสมน้อยอยู่จ้ะ

มาอ่านกันต่อนะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ม.ค. 51 23:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 41

แม่ก้อยเหลือบมามองลูกสาว เห็นหน้าตาเศร้าหมองแล้วอดจะสงสารลูกไม่ได้ “นุ่นเป็นอะไรหรือเปล่า อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวแม่ออกไปซื้อให้”

“ไม่จ้ะ นุ่นไม่อยากกินอะไร” นุ่นตอบเบาๆ พยายามจะหลับตาแต่ก็นอนไม่หลับ

ต้นเหลือบมามองคนเตียงข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจอีกเฮือก นั่นทำให้ครูฮีจงอดจะมองด้วยความเห็นใจไม่ได้ “ต้นละ อยากกินอะไรไหม”

“ไม่ครับครู” ต้นตอบสั้นๆ แล้วนอนมองเพดานนิ่งอยู่ ครูเรกับครูฮีจงหันมามองหน้ากัน

“เอางี้ดีกว่านะต้น ครูสองคนจะร้องเพลงให้ฟัง ต้นจะได้สดชื่นขึ้น เอาไหม” ครูเรเสนอ ต้นหันมามอง ยังไม่ทันตอบว่าอะไร ครูฮีจงก็คะยั้นคะยอ “ครูสองคนชอบเพลงนี้มาก เพราะมันหวานดี อุตส่าห์ฝึกมาตั้งนาน ครูจะร้องให้ต้นฟังนะ เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น”

ว่าแล้วครูฮีจงก็หันไปขออนุญาตแม่ก้อย ก่อนจะช่วยกันร้องเพลงประสานเสียงที่อุตส่าห์ฝึกมาอย่างดี

....ตกลงเป็นพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนไว้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้ไหม โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกันเนิ่นนานถึงจนวันตาย...ฉันขอได้ไหม

นุ่นลืมตาขึ้นมา อดหันมามองคนเตียงข้างๆ ไม่ได้ เสียงของครูทั้งสองคน ดูก็รู้ว่าตั้งใจร้องเป็นอย่างมาก นุ่นฟังเพลงแล้วนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา น้ำตาอุ่นๆ ก็ซึมออกมา รีบกลั้นน้ำตา กล้ำกลืนเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถจะทำได้

แม่ก้อยเห็นดังนั้นแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ค่อยๆ เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างแผ่วเบาด้วยความสงสารอย่างสุดซึ้ง

...แม่จะช่วยอะไรลูกได้บ้างไหม นุ่นของแม่...แม่ก้อยนึกในใจอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ

ฝ่ายต้นเหลือบตาจากเพดาน หันมามองคนร้องแล้วอดหันไปมองเตียงข้างๆ ไม่ได้ เห็นเต็มตาว่าคนที่นอนอยู่นั้นน้ำตาซึมออกมา ต้นก็แทบจะโลดแล่นไปหา ไปเช็ดน้ำตาให้ แต่ว่า...เขาก็ทำไม่ได้

ได้แต่ส่งสายตาแห่งความรักความห่วงใยไปให้ เห็นนุ่นร้องไห้แล้ว ในหัวใจต้นก็มีน้ำตาอยู่ท่วมท้นเช่นกัน

กำนันไก่ค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาอย่างแผ่วเบา เขาได้ยินเสียงร้องเพลงของครูฮีจงกับครูเรแล้วนึกแปลกใจ แต่เมื่อเห็นภาพภายในห้องเขาก็อึ้งไป แม่ก้อยกำลังเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวเบาๆ กำนันไก่เมินหน้าหนีก่อนจะเดินเข้ามาหา

“พ่อมีข่าวดีมาบอก” กำนันไก่ยิ้มร่าเริง ไม่นำพากับอากัปกิริยาของคนในห้อง “เมื่อกี้พ่อไปคุยกับท่านหญิงปุ้มมาแล้ว ตอนนี้ชายเดี่ยวปลอดภัยดี ถึงอยู่ห้องไอซียูแต่ก็ไม่น่าเป็นห่วง ท่านหญิงกับพ่อเห็นตรงกัน ว่าพรุ่งนี้เราจะไปหาฤกษ์แต่งงานชายเดี่ยวกับนุ่น จะได้หมดทุกข์หมดโศกกันเสียที”

สิ้นคำของกำนันไก่ นุ่นหันมามองพ่อทันที พูดอะไรไม่ออก ได้แต่บอกว่า “พ่อกำนัน...”

“เชื่อพ่อเถอะนุ่น ชายเดี่ยวเขารักนุ่นมากนะ ถึงขนาดเสี่ยงชีวิตช่วยลูก พ่อรับรอง ว่าลูกจะต้องมีความสุขแน่” พ่อกำนันรีบพูดทันที ก่อนจะตัดบทว่า “ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก เอาไว้พ่อจะจัดการให้เองทุกอย่าง นุ่นพักให้สบายเถอะ”

นุ่นหันมามองแม่ก้อย แม่ก้อยเห็นสายตานั้นแล้วต้องเอื้อมมือมากุมกระชับมือลูกสาวไว้ ในใจคิดอะไรต่างๆ มากมายสับสนไปหมด

ฝ่ายต้น เมื่อได้ยินกำนันไก่พูดเช่นนั้น หัวใจก็กระตุกวูบ หันมามองนุ่นทันที เห็นนุ่นทำท่าจะร้องไห้ต้นก็แทบจะทนไม่ไหว พยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ ความเจ็บแปลบแผ่กระจ่ายไปทั่วร่าง มันเจ็บปวดมากกว่าความเจ็บปวดทางร่างกาย มันเป็นความเจ็บในใจที่ลึกซึ้ง

มันฝังลึกและทรมานเหลือเกิน

จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ม.ค. 51 23:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 42

โรงพยาบาลโคกสารินในคืนที่ดวงดาวเต็มท้องฟ้า พระจันทร์สีขาวนวลนั้นแอบหลบอยู่หลังก้อนเมฆจึงมองเห็นเพียงเลือนราง ลมพัดโชยเบาๆ บรรยากาศเย็นขึ้นเรื่อยๆ

เสียงฝีเท้าคนเดินเบาๆ 2 คนเดินกันมาตามทางเดิน ท่าทางเขาจะคุยอะไรกันอยู่เงียบๆ จวบจนเดินมาที่หน้าห้องห้องหนึ่ง หนึ่งในนั้นก็ขอตัวเข้าไปในห้อง

ดนตรีนอนอยู่บนเตียง ท่าทางเขาจะหลับเพราะหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คนที่มายืนอยู่หน้าเตียงเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ในมืออุ้มสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งตัวเอาไว้

มองสำรวจดนตรีอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่างที่มี ดวงดาวพราวอยู่บนฟ้า

ขณะกำลังเหม่ออยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียงพูดเบาๆ “ใจร้ายนะ ใจร้ายมากๆ”

น้ำสะดุ้ง หันมามอง เจ้าลำยองที่อุ้มอยู่ก็ถือโอกาสกระโดดไปบนเตียงของดนตรีแล้วไปนั่งเกาหัวให้พี่ชายมันทันที

ดนตรีมองน้ำในความมืดที่เลือนราง คงเป็นเพราะแสงจันทร์และแสงดาวบนท้องฟ้าที่ทำให้พอเห็นหน้าคนที่เขาคิดถึง

ความจริงไม่ต้องใช้แสงอะไรทั้งนั้น เขาก็เห็นหน้าน้ำกระจ่างอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว

น้ำเดินช้าๆ เข้าไปชิดข้างเตียง ดนตรีมองด้วยสายตาที่บ่งบอกความรู้สึกบางอย่าง ทั้งรักทั้งคิดถึง และยังไม่เข้าใจผสมปนเปกันไป

“จะต้องให้คิดถึงอีกนานแค่ไหน” ดนตรีถามเบาๆ เอื้อมมือมากุมมือน้ำไว้ น้ำทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เตียง ใบหน้าของน้ำเศร้า ในดวงตามีน้ำคลออยู่ ดนตรีเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา พลางบอกว่า “ไม่เอานะ อย่าร้องไห้ น้ำมีอะไรไม่สบายใจ บอกดนสิ”

“น้ำขอโทษที่ต้องทำให้ดนสับสนอยู่เรื่อย ขอโทษนะ”

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ถ้าดนจะต้องสับสนไปทั้งชีวิตเพราะน้ำ ดนก็ยอม” ดนตรีพูดขึ้นมาทันที ดวงตานั้นมองน้ำแน่วแน่ มั่นคงเสียจนน้ำอดจะหัวใจสะท้านสะเทือนไม่ได้ ถ้ามันเป็นอย่างที่ดนพูดได้ก็คงดี แต่นี่ มันเป็นไปไม่ได้

“แต่น้ำต้องอยู่กับดนทั้งชีวิตนะ” ดนตรีทำเสียงจริงจัง น้ำฟังแล้วยิ้มนิดๆ ในใจนั้นสับสนวุ่นวาย ทั้งยินดีและเศร้าเสียใจ

“แล้วถ้ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะ” น้ำพูดออกมาเบาๆ

“ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ หรือว่าน้ำไม่อยากอยู่กับดน” ดนตรีถามทันที น้ำส่ายหน้า “บางทีสิ่งที่หัวใจเราต้องการกับความเป็นจริงมันก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกันนะ น้ำเองทำให้ดนไม่เข้าใจหลายอย่าง ถึงตอนนี้น้ำก็ยังทำให้ดนไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ว่า น้ำก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”

พูดแล้วน้ำตารื้นขึ้นมาอีก ยกมือของดนตรีขึ้นมาแนบแก้มเบาๆ “ขอโทษนะดน ขอโทษนะคะ”

กริยาอาการนั้นมันช่างอ่อนหวานละมุนละไมเหลือเกิน มันทำให้ดนตรีเต็มตื้นในหัวใจไปหมด ความรักที่หอมหวาน มันแผ่อานุภาพกระจัดกระจายอย่างไร้ทิศทาง มันทรงอิทธิพลต่อหัวใจให้หวั่นไหว และร่างกายก็ร้อนหนาวและอบอุ่นในคราวเดียวกัน มันอัศจรรย์เสียจนดนตรีใจเต้นแรง

โดยไม่รู้ตัว ดนตรีก็ดึงมือที่น้ำแนบแก้มนั้นเข้ามาหาตัวช้าๆ มองมือที่กุมกระชับไว้ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปบนมือนั้นอย่างแผ่วเบา มันเบาหวิวราวกับสายลมพัดผ่าน ราวกับปีกบางๆของผีเสื้อบินมาเคลียคลอ มันละมุนละไมจนทำให้หัวใจของน้ำนั้นโลดแล่น วูบไหวและรู้สึกราวตัวเบาหวิวแทบจะลอยได้ หัวอกหัวใจคล้ายไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ดนตรียังกระชับมือนั้นไว้แน่น สัมผัสนั้นอีกเล่า มันช่างตรงดิ่งเข้าไปตัดที่ขั้วหัวใจเหลือเกิน มันส่งกระแสบางอย่าง ทั้งละมุนละไมราวกับน้ำฉ่ำเย็น อีกทีก็รุนแรงราวกับสายน้ำเชี่ยวกราก มันปนเปสับสนไปกับความหอมหวานที่น่าหลงใหล

และทำให้หัวใจทั้งสองดวงไม่อาจจะทนกับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ได้ ดวงตาที่มองกันและกันลึกซึ้ง ไม่มีคำพูดใดๆ เพราะคงไม่มีคำไหนมาบรรยายความรู้สึกของทั้งสองได้

แต่ทั้งสองคนรู้ดี ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนี้มันกำลังจะผ่านพ้นไป น้ำมองตาดนตรี เห็นสายตาแห่งความรักความคิดถึงของเขาแล้วน้ำก็อดเศร้าใจไม่ได้ ได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง บอกกับคนบนเตียงว่า

“ดนจำได้ไหม ที่ดนเคยชี้ให้น้ำดูดาว ดาวเต่าอยู่ใกล้ดาวไถ ดาวไถอยู่ใกล้ดาวเต่า”

“อะไรที่เกี่ยวกับน้ำ ดนก็จำได้ทั้งนั้น” ดนตรีบอกเบาๆ กระชับมือแน่นเข้าราวกับรู้ตัวแล้วว่า อีกไม่นานเขาจะไม่ได้สัมผัสกับมืออันอบอุ่นนี้อีก “อย่าบอกนะ ว่าน้ำจะไปอยู่บนดาวดวงนั้น”

น้ำฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ “น้ำไม่ใช่โกโบรินี่ ที่จะไปอยู่บนทางช้างเผือก และดนคงไม่อยากเป็นอังศุมาลินหรอกใช่ไหม เอ๊ะ หรือว่าอยากเป็น”

ดนตรีหัวเราะเบาๆ “ถ้าดนเป็นอังศุมาลินจริงๆ ดนก็คงไม่ยอมให้โกโบริไปไหนหรอก ดนคงไม่ยอมให้หัวใจของดนหนีหายไปไหน” พูดมาถึงตรงนี้แล้วดนตรีก็ถอนหายใจ “แต่ในความเป็นจริงแล้ว หัวใจของดนก็คงต้องจากดนไปใช่ไหม”

น้ำชะงัก หันมามองหน้าดนตรี มือที่กุมอยู่บ่งบอกสัมผัสอันเศร้าลึกซึ้ง “ดูแลตัวเองนะ ดน ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็อยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน และก็มองดาวดวงเดียวกัน น้ำไม่ได้ไปไหน น้ำรู้ อย่างน้อยหัวใจของน้ำก็ไม่ได้ไปไหน”

ดนตรีส่ายหน้า เห็นสายตาของน้ำแล้วทนไม่ได้ “ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมล่ะ ถ้าเกิดดนไม่ให้น้ำไปจะเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่ได้หรอกนะดน ไม่ได้จริงๆ” น้ำค่อยๆ แกะมือดนตรีออกเบาๆ แต่ดนตรีไม่ยอมยังคงยึดมือไว้อย่างนั้น จนน้ำต้องหยุด “สักวันหนึ่ง สักวันหนึ่งเราคงได้พบกันอีก เชื่อน้ำนะ”

แล้วน้ำก็ตัดใจแกะมือดนตรีออก แล้วเดินออกไปจากห้องทันที ดนตรีขยับจะลุกตามก็ลุกไม่ไหว เนื่องจากยังเจ็บแผลอยู่ ได้แต่ร้องเรียก “น้ำ อย่าไป กลับมาก่อน”

จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ม.ค. 51 23:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 43

เพราะเสียงร้องเรียกของเขานั่นเองที่ทำให้มีเสียงหนึ่งร้องรับขึ้นมา “เจี๊ยกๆๆ”

ดนตรีค่อยๆ ลืมตาขึ้น รอบตัวของเขานั้นว่างเปล่า มีเพียงเจ้าลำยองที่นั่งมองเขาอยู่ที่หัวเตียงเท่านั้น มันกำลังมองเขาอยู่อย่างงงๆ ระคนดีใจ ในที่สุดมันก็ได้เจอพี่ชายมันสักที

แต่ดนตรียังคงเหลียวมองหาไปรอบห้องด้วยความร้อนรน ขยับจะลุกก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นึกเจ็บใจตัวเอง หันไปหาเจ้าลำยองแล้วก็แปลกใจ

น้ำมาหาเขาในความจริงหรือความฝันกันแน่ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ดนตรีมองเจ้าลำยอง เอื้อมมือไปเกาท้องมันเบาๆ ถ้ามันเป็นความฝัน แล้วเจ้าลำยองจะมาได้ยังไง

“พี่สาวแกไปไหนฮึ ลำยอง เขาเอาแกมาปล่อยแล้วเขาหายไปไหน บอกพี่ทีสิ” ดนตรีหันมาพูดกับเจ้าลำยอง เจ้าลิงน้อยนิ่งไปครู่ ท่าทางตั้งใจฟัง ก่อนจะลงมือเกาหัวแล้วร้องเจี๊ยกๆ ออกมาดังลั่น หน้าตามันตื่นเต้น แต่ดนตรีก็แปลความหมายของมันไม่ออก

แต่มันเห็นพี่ชายมันเศร้า ลำยองก็พยายามช่วยเท่าที่มันช่วยได้ มันจึงลงมือเกาหัว ยีหัวให้ดนตรีเบาๆจนยุ่งเหยิงหวังเพียงว่าพี่ชายมันจะรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง (ถ้าบนหัวดนตรีมีเห็บ มันคงจะช่วยหาเห็บให้ด้วย)

ดนตรีมองลำยองแล้วยิ้มนิดๆ แต่ดวงตาเศร้าหมอง ในใจนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บจากการไม่รู้ มันเจ็บเสียยิ่งกว่าสิ่งใด

“ลำยอง พี่จะไปตามหาพี่สาวแกได้ที่ไหน” ดนตรีรำพึงเบาๆ ไม่แน่ใจว่าหัวใจของตัวเองยังอยู่กับตัวหรือเปล่า หรือว่ามันโลดแล่นไปตั้งแต่ใครคนนั้นเดินจากเขาไปแล้วก็ไม่รู้

นอกห้องพักฟื้นของดนตรี น้ำยืนมองอยู่ที่ช่องเล็กๆ หน้าประตู พลางค่อยๆ ปาดน้ำตาทิ้งเงียบๆ ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่อดสงสารไม่ได้

“น้ำไหวไหม” ผู้ใหญ่พิษณุที่ยืนอยู่ข้างๆ ถาม น้ำหันมามอง พยายามฝืนยิ้ม แต่มันก็เหลือจะฝืนได้ “ไหวค่ะ น้ำต้องทำให้ได้”

ผู้ใหญ่พิษณุมองอย่างเห็นใจ เอื้อมมือมาจับไหล่น้ำเบาๆ “น้องชายพี่มันคงเสียใจมาก และพี่ก็รู้ว่าน้ำเสียใจมากเช่นกัน มีอะไรจะให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะ”

“ขอบคุณพี่ผู้ใหญ่มากนะคะ น้ำก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันดีไปกว่านี้ จะให้น้ำเดินจากไปโดยที่ไม่ได้ลาดนเลย น้ำก็ทำไม่ได้ ถึงพ่อจะไม่พอใจ น้ำก็ยอม”

ผู้ใหญ่พิษณุพยักหน้า “พี่เห็นใจน้ำนะ และพี่หวัง ว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้น” พูดแล้วมองไปที่ห้องของดนตรีอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากชวน “เราต้องไปกันแล้วล่ะ”

น้ำหันไปมองที่ห้องของดนตรีอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะตัดใจ เดินนำผู้ใหญ่พิษณุออกไป เดินออกไปตามทางเดินของโรงพยาบาลที่ทอดยาว มันจะเป็นการเดินออกไปจากทางเดินของชีวิตใครบางคนที่ผูกพันหรือไม่นะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 26 ม.ค. 51 23:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 44

ในห้องพักฟื้นของคุณหญิงปองฟ้าเวลานี้มีแขกมาเยือน นั่นคือท่านเจ้าคุ้มกับคุณชายทันนั่นเอง

ใบหน้าของชายทันเศร้าหมอง ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับหญิงปองนัก ท่านเจ้าคุ้มมองแล้วเมินไป แกล้งไม่รู้ไม่เห็นภาพนั้นเสีย

ท่านได้แต่ยิ้มเย็น หันมาบอกท่านหญิงปุ้มที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียงว่า “ผมว่าถึงเวลาแล้วล่ะครับ ท่านหญิง ชายทันกับหญิงปองน่ะ หมั้นกันมาพอสมควรแล้ว สมควรจะแต่งงานให้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที

หญิงปองหันขวับมามองท่านเจ้าคุ้มแล้วหันไปมองชายทันทันทีอย่างตกใจ ฝ่ายชายทันเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ขยับจะค้านก็พอดีท่านหญิงปุ้มพูดขึ้นมาก่อนว่า “หญิงก็เห็นด้วยนะคะท่าน” พูดแล้วปรายตามาทางหญิงปอง “หญิงปองกับชายทันน่ะเหมาะสมกันที่สุดแล้ว จะหมั้นปล่อยทิ้งไว้เนิ่นนานก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้จัดงานแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า ต่อไปจะได้มีหลานให้เราอุ้มกันเร็วๆ ไงคะ”

“ท่านน้า...” หญิงปองพูดออกมาได้เท่านี้ท่านหญิงปุ้มรีบพูดต่อทันที “ทำไมล่ะหญิงปอง หญิงมีอะไรไม่สะดวกหรือ ทุกอย่างก็จัดเตรียมเอาไว้หมดแล้วนี่” พูดแล้วหันมาหาท่านเจ้าคุ้ม “นี่หญิงก็หารือกับกำนันไก่แล้วเหมือนกันนะคะเจ้า กะว่าจะจัดงานแต่งงานให้ชายเดี่ยวกับนุ่นด้วย พรุ่งนี้จะไปให้พระท่านดูฤกษ์ให้ ก็จัดแต่งพร้อมกันซะ 2 คู่เลยดีไหมคะ”

“ดีสิ ดีมากเลย จัดให้เป็นงานยิ่งใหญ่เลยนะท่านหญิง อ้อ ว่าแต่ชายธีล่ะ ท่านหญิงหมายตาใครไว้หรือยัง”

“หลานคนเล็กของหญิงก็ดูมีแววอยู่ แต่หญิงขอดูให้มั่นใจอีกที ดีไม่ดีอาจแต่งพร้อมกันสามคู่เลยก็ได้นะคะท่าน” ท่านหญิงปุ้มพูดแล้วหัวเราะ ท่านเจ้าคุ้มก็พลอยหัวเราะไปด้วย ไม่นำพากับสีหน้าของทั้งชายทันและหญิงปองที่ซีดลงเรื่อยๆ ท่านเจ้าคุ้มสำทับท่านหญิงไปว่า

“งั้นพรุ่งนี้ผมไปหาพระด้วยก็แล้วกัน ผมใจร้อน อยากจัดงานแต่งให้ชายทันเร็วๆ”

“ท่านคิดเหมือนหญิงเลยค่ะ” ท่านหญิงปุ้มรับคำ พลางเหลือบไปมองหญิงปองที่นอนหน้าเศร้าอยู่บนเตียง ก่อนจะเมินหน้าหนี หลานสาวผู้สูงศักดิ์ของน้า ก็ต้องได้คู่ครองกับคนที่คู่ควร นี่มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ

และเช่นเดียวกับท่านเจ้าคุ้ม ท่านก็กำลังคิดในใจถึงความเหมาะสมอยู่เช่นกัน ทายาทคนเดียวของท่านก็ต้องมีคู่ครองที่เหมาะสม สมน้ำสมเนื้อกัน ใครเห็นก็ต่างจะพลอยชื่นชมยินดีไม่มีเสียงติฉินนินทา นี่มันก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วนี่

แต่ทั้งสองคงลืมไปว่า ความถูกต้องกับหัวใจ บางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน และความเหมาะสมกับความรักก็ยังไม่ใช่เรื่องเดียวกันอีกด้วย

แล้วเมื่อมันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน มันก็ทำให้ชายทันและหญิงปองได้แต่มองหน้ากันด้วยความเศร้าลึกซึ้ง จะมีใครรู้บ้าง ว่าในเวลาที่หัวใจถูกบังคับเช่นนี้ มันจะบอบช้ำเพียงใด หัวใจอันอ่อนนุ่มไม่อาจจะทานทนได้นานนัก และเมื่อถึงวันที่หัวใจนั้นรับความรู้สึกที่ฝืดฝืนนี้ไม่ไหว มันจะเป็นเช่นไร

หญิงปองเมินหน้าหนีทุกคน แอบซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็คอยแต่จะซึมออกมาอยู่เรื่อย หญิงปองจะทำอะไรได้นอกจากกล้ำกลืนน้ำตานั้นไว้ในอก ร่ำร้องอยู่ในใจ เป็นเสียงร่ำร้องที่ไม่มีใครได้ยิน

ฝ่ายชายทันก็บอบช้ำไม่แพ้กัน เขาขอตัวเดินออกมาจากห้องทันที เดินเรื่อยๆ ออกมาที่สวนหย่อมของโรงพยาบาลแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความปวดร้าว

จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 ม.ค. 51 00:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 45

ไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ ^__^

จากคุณ : ชมเช้า - [ 27 ม.ค. 51 00:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 46

เรื่องเข้มข้นๆ

จากคุณ : กล้วยไม้ฟันงู - [ 27 ม.ค. 51 05:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 47

แม่ชมอ่ะ เศร้าทั้งตอนเลยหน่ะค่ะ TT0TT

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 27 ม.ค. 51 09:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 48

เห็นเต็มตาว่าคนที่นอนอยู่นั้นน้ำตาซึมออกมา ต้นก็แทบจะโลดแล่นไปหา ไปเช็ดน้ำตาให้ แต่ว่า...เขาก็ทำไม่ได้ ได้แต่ส่งสายตาแห่งความรักความห่วงใยไปให้ เห็นนุ่นร้องไห้แล้ว ในหัวใจต้นก็มีน้ำตาอยู่ท่วมท้นเช่นกัน

“บางทีสิ่งที่หัวใจเราต้องการกับความเป็นจริงมันก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกันนะ น้ำเองทำให้ดนไม่เข้าใจหลายอย่าง ถึงตอนนี้น้ำก็ยังทำให้ดนไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ว่า น้ำก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”

ชายทันและหญิงปองได้แต่มองหน้ากันด้วยความเศร้าลึกซึ้ง จะมีใครรู้บ้าง ว่าในเวลาที่หัวใจถูกบังคับเช่นนี้ มันจะบอบช้ำเพียงใด หัวใจอันอ่อนนุ่มไม่อาจจะทานทนได้นานนัก และเมื่อถึงวันที่หัวใจนั้นรับความรู้สึกที่ฝืดฝืนนี้ไม่ไหว มันจะเป็นเช่นไร

อ่ะ! กลับมาบีบคั้น กดดัน แทงฉึกๆ เอาให้ตาย เอาให้ตายยยยย...

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 27 ม.ค. 51 11:02:39 ]

ความคิดเห็นที่ 49

โอ้ยยยยยยยย แม่ชมอ่ะ!!

จากคุณ : All bread - [ 27 ม.ค. 51 11:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 50

ในที่สุดแม่ชมก็มาต่อ ดีใจเอยดีใจจริงๆจ๊ะ

สงสารให้กับความรักที่ลึกซึ้งของทุกคู่

จากคุณ : ps_37 - [ 27 ม.ค. 51 15:48:53 ]

ความคิดเห็นที่ 51

โธ่......น่าสงสารหนุ่มสาวดอยทุย ไม่สามารถตามใจตัวเองได้
โดนจับคลุมถุงชนกันหมด อย่างงี้ต้องใช้วิธีแบบหนังไทย หนีตามรึไม่ก็ฉุดเรยย.....รุนแรงไปมั๊ยเนี่ย

จากคุณ : เอาใจช่วยทุกคู่นะจ๊ะ - [ 27 ม.ค. 51 16:28:58 A:125.26.30.145 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 52

เฮ้อ! ใจสลาย

จากคุณ : aprilfullday - [ 27 ม.ค. 51 19:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 53

โอยยยยย เศร้ากินใจ แม่ชมจ๋า อารมณ์ซึมครอบงำ ทั่วดอยทุย.......แล้ว

แต่ก็ชอบนะ ชึวิตก็อย่างนี้แหละ จะให้อะไรอะไรมันสมหวังดั่งคิดได้อย่างไร

แต่คู่ช่างน้ำ กับพ่อดนตรี นี่หวาน อ่อนโยน ลึกซึ้งกินใจ นะจ๊ะ ชอบค่ะ
เข้มแข็งลึกซึ้งดื่มด่ำในอารมณ์ดี เรียกว่าค้างติดอยู่ลึกสุดใจจริงๆ

จนแล้ว จนรอด ก็ยังไม่รู้ว่า ช่างน้ำผู้สดใส มีอะไรอยู่ในใจ

จากคุณ : ดีปลีเชือก - [ 27 ม.ค. 51 20:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 54

น่าสงสารทุกคู่เลยจ้ะแม่ชม
โดนจับคลุมถุงชนกันไปตามๆกัน

จากคุณ : NooBaBaa* (Noo_dcd2b) - [ 27 ม.ค. 51 22:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 55

เข้ามารอแม่ชมค่า

มาไวไวนะคะ

ต้นกะนุ่น น่าสงสารจัง
แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 51 23:48:02

จากคุณ : prps001 - [ 27 ม.ค. 51 23:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 56

อีกนานมั๊ยเนี่ย ทุกคนถึงจะสมหวังกันซะที

รวมถึงคนอ่านอย่างเราๆ ด้วย เฮ่อ

จากคุณ : แฟนคลับ...แม่ชม (nong_PAB) - [ 28 ม.ค. 51 16:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 57

แม่ชม มันทั้งหวาน เศร้า ซึ้ง ปนๆกันไป
แต่สุดท้ายเราก็ยังจะเชื่อว่า "ความรัก" จะชนะทุกอย่าง
ไม่ว่ามันจะจบลงแบบไหนก็ตาม ^^

จากคุณ : osmile - [ 28 ม.ค. 51 19:58:00 ]

ความคิดเห็นที่ 58

น่าสงสารทุกคู่เลย

จากคุณ : หนูศิ - [ 28 ม.ค. 51 21:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 59

สงสารทุกคู่เลยค่ะ

จากคุณ : ผู้เข้าชม - [ 29 ม.ค. 51 08:23:01 A:222.123.89.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60

แม่ชมจ๋า

อ่านแล้วน้ำตาจะร่วงอ่ะ

สงสารทุกคู่เลย อะไรมันจะรันทดขนาดนี้เนี่ย

ถ้ามีเวลาก็มาต่อเลยนะจ๊ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 29 ม.ค. 51 10:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 61

แม่ชมสู้ๆๆค่า^^

ยังไงช้านก็จะรอแม่คำแพงกะพ่อมังกรของช้านเรื่อยๆนะจ๊ะ><

จากคุณ : Lnpb28 - [ 29 ม.ค. 51 16:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 62

มาแล้วจ้า มาแล้ว

งานยุ่งก็เลยเก็บเล็กผสมน้อยมาเรื่อยน่ะจ้ะ อาจจะลงวันเว้นวันหรือสองวันนะจ๊ะ อยากลงทีเยอะๆ จะได้อ่านกันเยอะๆ

และมันก็ใกล้จบแล้วด้วย ก็ไม่อยากทิ้งช่วงนานจ้ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 01:46:00 ]

ความคิดเห็นที่ 63

บอนด์ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นคนไข้ของหลิงหลิง เห็นหลิงหลิงนอนอยู่บนเตียงก็เดินเข้ามาหา

หลิงหลิงกำลังนอนเหม่อคิดอะไรบางอย่างอยู่เงียบๆ ดวงตาคู่นั้นเศร้าหมอง บ่งบอกความทุกข์ในใจที่ทับถมอยู่ หลิงหลิงพยายามยิ้มเมื่อเห็นบอนด์เดินเข้ามาหา

“พี่หลิง เป็นยังไงบ้างครับ” บอนด์เอ่ยถามขึ้นด้วยความอาทร มองเห็นแววตาเศร้าในดวงตาของหลิง หลิงก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอกบอนด์” หลิงหลิงปฏิเสธเรียบๆ “อย่างน้อยพี่ก็คงไม่ตาย”

“ทำไมพี่หลิงพูดอย่างนี้ล่ะครับ”

“พี่ก็พูดไปงั้นเอง” หลิงหลิงพูดแล้วถอนหายใจขึ้นมา บอนด์เห็นสีหน้าของหลิงหลิงแล้วก็เอื้อมมือมาจับไว้เบาๆ “เข้มแข็งไว้นะครับพี่”

หลิงหลิงพยักหน้า เห็นแววแห่งความเศร้าในดวงตาของบอนด์แล้วก็พอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ นึกสงสารบอนด์แต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร ได้แต่ตอบไปว่า “บอนด์เองก็ต้องเข้มแข็งเหมือนกันนะ ต้องสู้นะ”

“สู้เพื่ออะไรล่ะครับพี่ ผมมีสิทธิที่จะสู้เพื่ออะไรหรือใครได้ครับ” บอนด์ว่าเสียงขื่น “ผมไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ”

หลิงหลิงฟังแล้วพูดไม่ออก ทั้งสองคนเงียบกันไป ต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง มันเป็นภวังค์แห่งความเศร้าที่ลึกซึ้ง

จวบจนเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดิมเข้ามา ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้นมามอง พวกเขาก็เห็นบอลลูนเดินเข้ามา หน้าตาท่าทางมีความสุขจนเห็นได้ชัด

“บอลลูน หายไปไหนมา” หลิงหลิงถามขึ้นทันที บอลลูนชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบ “ก็ไปเยี่ยมคนไข้น่ะค่ะพี่หลิง พี่หลิงล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” หลิงหลิงตอบเบาๆ แต่บอลลูนสังเกตเห็นสีหน้าของหลิงหลิงแล้วไม่เป็นไปดังที่พูดเลย แถมหันไปมองบอนด์ก็เห็นสีหน้าเศร้าหมองไม่แพ้กัน

“พี่หลิง พี่บอนด์ เป็นอะไรกันคะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

ทั้งหลิงหลิงและบอนด์นิ่งอึ้งไป ตอบบอลลูนไม่ได้เหมือนกัน ว่าเป็นอะไรไป

บอลลูนมองทั้งสองคนอย่างไม่เข้าใจนัก บอลลูนจะเข้าใจความเศร้าในแววตาของทั้งสองได้อย่างไร ก็บอลลูนเพิ่งจะเข้าใจว่า หัวใจเบิกบานและสดชื่นจากความรู้สึกดีๆ ของใครบางคนนั้นมันเป็นอย่างไร เพิ่งจะได้รับรู้ความหอมหวานของความรัก ความรักที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว อยู่ดีๆ ก็เกิดขึ้นมา ผุดขึ้นมากลางหัวใจ มันทำให้หัวใจของบอลลูนลืมความเศร้า ความเจ็บช้ำทั้งมวล

บรรยากาศเงียบไปพักหนึ่ง จวบจนเฮียปั๋งเดินเข้าห้องมาเงียบๆ

“เป็นยังไงกันบ้าง” เฮียปั๋งเดินเข้ามายืนข้างเตียงหลิงหลิง เห็นน้องสาวหน้าตาเศร้าหมอง เฮียปั๋งก็ถามด้วยความเป็นห่วง “หลิงเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่านี่เฮีย หลิงไม่ได้เป็นอะไร” หลิงหลิงปฏิเสธทันที เฮียปั๋งมองน้องสาวนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ หันไปหาบอนด์ก็เห็นหน้าเศร้าไม่แพ้กัน “บอนด์ล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรครับ” บอนด์ตอบเสียงเบาๆ เฮียปั๋งยิ้มนิดๆ หันไปมองบอลลูนแต่ไม่ได้ถามอะไร ได้แต่บอกทั้งสามคนว่า “เมื่อกี้เฮียเจอท่านเจ้าคุ้ม ท่านหญิงปุ้ม และกำนันไก่ เห็นว่าดอยทุยเราจะมีงานใหญ่เร็วๆ นี้ เราอาจจะได้เล่นงิ้วงานใหญ่กัน”

หลิงหลิงกับบอนด์หันมามองหน้ากันทันที เสียงบอลลูนถามขึ้นมา “งานอะไรหรอคะเฮีย เขาจะจ้างงิ้วเราไปเล่นหรอคะ”

“ใช่ เขาทาบทามงิ้วคณะเราไปเล่น” เฮียปั๋งพยักหน้ารับ “เป็นแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดอยทุยเลยก็ว่าได้ เพราะท่านเจ้าคุ้มจะจัดงานแต่งให้คุณชายทันและคุณหญิงปองฟ้า ท่านหญิงก็จะจัดงานแต่งงานให้คุณชายเดี่ยวกับนุ่น แต่งพร้อมกันสองคู่”

สิ้นคำของเฮียปั๋ง ห้องทั้งห้องเกิดความเงียบขึ้นมาทันที สามคนที่เป็นผู้ฟังนั้นต่างชะงักงันกันไป แม้จะพอเดาได้ แต่หลิงหลิงก็อดรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้ มันเป็นความร้าวรานที่สะสมมานานปี เวลาที่ผ่านมาไม่เคยลบเลือนความเจ็บปวดลงได้ และในตอนนี้ดูเหมือนมันจะเพิ่มมากขึ้นทวีคูณ มันทำให้หลิงหลิงแทบจะทนไม่ได้ ความจริงที่มาพร้อมความเจ็บปวดนี้มันเกินจะทานทน

ฝ่ายบอนด์นั้นเล่าก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน ความหวัง ความฝันของเขาพังทลายลงไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิสู้เพื่อใครได้อีกแล้ว จริงๆ แล้วเขาไม่น่าคิดฝันเลยว่า เขาจะมีโอกาสได้สู้เพื่อใครบางคน ได้พิสูทธิตัวเองเพื่อใครบางคน แต่มาถึงตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าเขาไม่มีสิทธิเลยแม้แต่น้อย

หัวใจที่บอบช้ำของเขาได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจเงียบๆ เรามันเป็นคนไม่เจียมจริงๆ สมน้ำหน้าแล้วล่ะที่ต้องมาเจ็บหนักแบบนี้

ส่วนบอลลูนเองก็ถึงกับอึ้งไปเช่นกัน ความสดชื่นเบิกบานที่ได้รับมาเมื่อครู่นี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง หัวใจกระตุกไหววูบ รู้สึกใจหายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และคราวนี้ตัวเองก็รู้ดี ว่าไม่ได้ใจหายเรื่องคุณชายทัน แต่เป็นใครอีกคนที่บอลลูนต้องยอมรับกับตัวเอง ว่าเขามีอิทธิพลต่อหัวใจของบอลลูนเหลือเกิน

แต่มาถึงตอนนี้ มันคงไม่มีความหมายแล้ว มันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว กับความรักของเรา ที่เขาคงไม่ต้องการ บอลลูนคิดพลางก้มหน้าลงอย่างเศร้า ในใจเจ็บปวดขึ้นมาทีละน้อย เป็นความเจ็บปวดที่บอลลูนไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น

เฮียปั๋งมองทั้งสามคนแล้วคิดอะไรอยู่ในใจเงียบๆ เงียบ อย่างที่เฮียปั๋งไม่เคยเป็นมาก่อน

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 01:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 64

ท่านเจ้าคุ้ม ท่านหญิงปุ้มและกำนันไก่ได้ฤกษ์ดีสำหรับงานแต่งงานของชายทันกับหญิงปอง และชายเดี่ยวกับนุ่นแล้ว อีกทั้งท่านหญิงปุ้มยังคิดว่าจะทาบทามคำแพงให้กับชายธีหลานชายคนเล็กซึ่งจะเป็นการหมั้นเอาไว้ก่อนอีกด้วย ซึ่งกำนันไก่ก็ตอบรับเป็นอย่างดี

เฮียปั๋งรับงานแสดงงิ้วในงานแต่งงานอันยิ่งใหญ่แห่งดอยทุยด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นชาวคณะมีพฤติกรรมที่แปลกๆ เฮียปั๋งก็ต้องคอยมองอย่างใช้ความคิด

หลิงหลิง บอลลูน และบอนด์ต่างซ้อมเล่นงิ้วกันอย่างหนัก ทั้งสามคนหายใจหายคอเป็นการซ้อม ทำตัวราวกับหุ่นยนต์ ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกใดๆ นอกจากพลังแรงกายที่ทุ่มเทกับการฝึกซ้อมเท่านั้น

วันนี้ขณะที่หลิงหลิงกำลังซ้อมให้บอลลูนร้องเพลง 17 ชั้นและบอนด์กำลังซ้อมดัดแขน 5 เกลียวอยู่นั้น รถสองคันก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงงิ้ว

เฮียปั๋งรีบเดินไปต้อนรับเมื่อเห็นว่าคนที่มาเยือนก็คือท่านเจ้าคุ้ม ท่านหญิงปุ้ม ชายทัน หญิงปอง ชายเดี่ยวและนุ่น

ทั้งหมดเดินเข้ามาบริเวณโรงงิ้ว ถ้าสังเกตดีๆ จะมีเพียงท่านเจ้าคุ้มและท่านหญิงปุ้มเท่านั้นที่มีสีหน้าแจ่มใส ส่วนคนอื่นๆ นั้นมีสีหน้าเศร้าหมองราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ

หลิงหลิง บอลลูนและบอนด์ชะงักกึก มองผู้มาใหม่นิ่ง มองด้วยความปวดร้าว มองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เมื่อเห็นเขามาเป็นคู่ ดูเหมาะสมกันเสียเหลือเกิน

“ท่านเจ้าคุ้มกับท่านหญิงมาถึงนี่เชียวหรือครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ จะเปลี่ยนแปลงอะไรหรือเปล่าครับ” เฮียปั๋งถาม ท่านเจ้าคุ้มจึงว่า “อยากจะคุยคอนเซ็ปกับเฮียน่ะ งานแต่งตั้งสามวัน ก็อยาดให้งิ้วเล่นเรื่องที่มันพิเศษหน่อย ไม่เหมือนใคร จะได้เหมาะสมกับงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของดอยทุย”

“ได้สิครับท่าน ขอเชิญท่านเจ้าคุ้มกับท่านหญิงไปคุยกันด้านในเลยนะครับ ผมก็กะว่างิ้วงานของท่านจะต้องยิ่งใหญ่พิเศษสุดแน่ๆ” ว่าแล้วเฮียปั๋งก็เดินนำท่านเจ้าคุ้มและท่านหญิงเข้าไปในบ้าน

คนที่เหลือยืนมองกันอยู่นิ่งๆ มองด้วยความรู้สึกในหัวใจที่หลากหลาย สักพักหลิงหลิงก็เดินออกไปเงียบๆ

หลิงหลิงเดินไปถึงหลังโรงงิ้วก็มีมือมือหนึ่งเอื้อมมาจับมือไว้ หลิงหลิงชะงักหันมามอง เห็นชายทันนั่นเองที่เดินตามมา มือที่เขาจับหลิงหลิงนั้นส่งผ่านความรู้สึกหลากหลายให้หลิงหลิงได้รู้

และพลันเขาก็ดึงหลิงหลิงมากอดโดยไม่พูดอะไร หลิงหลิงเองก็กอดตอบเขาด้วยความอารมณ์ความรู้สึกที่เก็บกักในใจมาเนิ่นนาน

ความรักความคิดถึงไหลบ่าเข้าท่วมท้นหัวใจทั้งสองดวง ดูเหมือนในเวลานี้จะไม่สามารถห้ามได้ ไม่สามารถหยุดได้ แล้วทั้งสองคนก็คงไม่ต้องการเช่นนั้น

สัมผัสนั้นอ่อนหวานละมุนละไม มันเป็นความรู้สึกเฝ้าคอยและโหยหา มันละเอียดอ่อนลึกซึ้ง เป็นความรักที่เพาะบ่มในใจจนถึงเวลานี้เกินกว่าที่จะเก็บเอาไว้ได้อีกแล้ว

“คุณมาทำไมอีก มาที่นี่ทำไมอีกคะ” หลิงหลิงถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกอบอุ่นเหลือเกินในอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกันก็เจ็บปวด เมื่อต้องยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น

“ผมรู้ ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ แต่ผมก็ห้ามใจไมได้ ผมคิดถึงคุณ” ชายทันตอบทันที กอดหลิงหลิงแน่นเข้า กอดให้สมกับความรู้สึกหลากหลายที่มันประดังประเดกันอยู่ในตอนนี้

“เราไม่ควรจะทำอย่างนี้นะคะคุณชาย อีกสามวันคุณชายก็ต้องเข้าพิธีแต่งงานแล้ว” หลิงหลิงฝืนใจห้าม แม้พูดว่าห้ามแต่ใจกลับไม่ยอมทำตาม จะตัดใจออกจากอ้อมกอดของเขาแต่ก็ทำไม่ได้

“ขอผมมีความสุขสักนิดไม่ได้หรอครับ คุณรู้ไหม ว่าผมมีความสุขที่สุด ที่ได้อยู่กับคุณ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อสี่ปีที่แล้วหรือว่าเป็นเวลานี้ ความรู้สึกของผมก็ยังเหมือนเดิม”

ชายทันลูบหลังหลิงหลิงอย่างอ่อนโยน จูบเบาๆ ที่ไหล่ “ผมไม่อยากปล่อยคุณเลย ไม่อยากปล่อยเลย รู้ไหม” พูดได้เท่านี้ชายทันก็พูดไม่ออก พูดไม่ออกอีกแล้ว

ฝ่ายหลิงหลิงนั้นเล่าก็รู้สึกรู้สมไม่แพ้กัน น้ำอุ่นๆ ไหลซึมมาทางหัวตาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้ฟังคำของเขา ถ้อยคำของเขานั้นผ่านเข้าไปในหัวใจของหลิงหลิง มันอ่อนหวานระคนเจ็บปวดเหลือเกิน

หลิงหลิงได้แต่กอดตอบเขาด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ ชายทันมองหน้าคนในอ้อมแขน ก่อนจะบอกด้วยความมั่นคงว่า “ผมรักคุณนะหลิง รักมากด้วย”

หลิงหลิงสบตาชายทัน เห็นความมั่นคงในดวงตาของเขาแล้วก็สะท้อนใจ เราจะมีสิทธิอะไร “คุณชายอย่าพูดอย่างนี้อีกนะคะ ต่อไปคุณชายต้องแต่งงานกับคุณหญิงปอง คุณชายต้องรักเธอให้มาก ปล่าอยเรื่องของเราไว้เป็นเรื่องของอดีต อย่าทำให้คุณหญิงเธอเสียใจเลยนะคะ”

ว่าแล้วหลิงหลิงก็ถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของชายทัน เขายอมปล่อยอย่างเสียดาย “ความรู้สึกของคนเราน่ะ มันห้ามกันได้ด้วยหรอ คุณนึกว่าผมจะลืมคุณง่ายๆ อย่างนั้นหรอ” ชายทันพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ถึงมันจะไม่ง่าย แต่เราก็ต้องทำนะคะ เราต้องลืมเรื่องเก่าๆ ให้หมด หลิงจะเก็บความทรงจำดีๆ เอาไว้ ขอบคุณมากนะคะ หลิงมีความสุขมาก ที่ครั้งหนึ่งเป็นคนที่คุณชายรัก”

หลิงหลิงกล้ำกลืนพูดมาได้แค่นี้ น่ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมา รีบหันหน้าหนีแล้วเดินออกไปทันที ชายทันใจหายวาบ ขยับจะตามแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อนึกถึงความเป็นจริงและหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ คิดได้ดังนั้นแล้วเขาก็ถอนหายใจยาว น้ำตาลูกผู้ชายไหลซึมออกมาด้วยความปวดร้าว
แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 51 15:51:02

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 65

คุณหญิงปองฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าของบอนด์ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่มีสิทธิแม้แต่จะอาจเอื้อม ได้แต่มองด้วยความรักความคิดถึงอยู่นิ่งๆ

หญิงปองเห็นสายตานั้นแล้ว มันสะท้านสะเทือนเข้าไปในหัวใจ มันทำให้หญิงปองต้องหลบสายตานั้น แล้วหันไปบอกชายเดี่ยว “เดี๋ยวพี่ไปนั่งพักตรงโน้นนะชาย”

“ให้ชายไปเป็นเพื่อนไหมครับพี่หญิง” ชายเดี่ยวถาม แต่หญิงปองส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะชาย พี่เดินไปได้”

“ผมจะเดินไปส่ง” บอนด์เอ่ยขึ้นเรียบๆ หญิงปองชะงักทันที มองบอนด์แล้วก็เห็นสายตาของเขาที่ยังมั่นคงไม่เสื่อมคลาย หญิงปองก็พูดไม่ออก ได้แต่เดินออกไปนั่งม้าหินที่อยู่ไกลออกไป บอนด์ก็เดินตามไป

เมื่อมาถึงม้าหิน หญิงปองก็ทรุดตัวลงนั่ง พลางถอนหายใจ บอนด์เดินตามมามองอยู่นิ่งๆ ก่อนจะค่อยทรุดตัวลงนั่งข้างๆ พลางเอื้อมมือมาจับมือหญิงปองเอาไว้อย่างนุ่มนวล พลางว่า “ขออนุญาตอาจเอื้อม คุณหญิงจะว่าอะไรผมหรือเปล่า”

“หญิงจะว่าอะไรคุณได้ แต่ว่า เราไม่ควรทำแบบนี้นะคะ” หญิงปองกลั้นใจห้ามออกมา บอนด์พูดเสียงขื่น “ผมรู้ตัวดีครับคุณหญิง ว่าผมไม่คู่ควร ไม่ควรแม้แต่จะคิดมาเทียบชั้นกับคุณหญิง แต่ว่า แค่เวลานี้เวลาเดียว ผมขอไม่ได้หรอครับ คุณหญิงได้โปรดเห็นใจคนต่ำต้อยที่มันไม่เจียมคนนี้ด้วยเถอะ”

หญิงปองพูดไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้อุ้งมือของตัวเองอยู่ในอุ้งมืออบอุ่นของคนนั่งข้างๆ ความรู้สึกอันลึกซึ้งสื่ออกมาให้หัวใจได้รับรู้ มันเป็นทั้งความรู้สึกรักและช้ำในคราเดียวกัน

“คุณหญิงของผม ดอกฟ้าของผม คุณหญิงรู้ไหมว่าคุณหญิงทำให้คนธรรมดาคนหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าชาย แม้มันจะเป็นเพียงความฝันก็ตาม แต่มันทำให้ผมมีความสุขมาก” บอนด์เอ่ยออกมาเบาๆ สบตาหญิงปองนิ่งๆ

“ผมรักคุณ ดอกฟ้าของผม รักคุณมากแม้ว่าผมจะไม่มีสิทธิอะไรเลย แต่จะให้ผมเลิกรักคุณ ผมทำไม่ได้ คุณหญิงช่วยบอกหน่อย ว่าผมควรจะทำยังไงดี”

หญิงปองฟังถ้อยคำนั้นแล้วหัวใจหวั่นไหว ทั้งมีความสุขเหลือเกินที่ได้ยินคำว่ารักจากคนที่นั่งข้างๆ แต่ว่าในขณะเดียวกันก็เจ็บปวด เมื่อคนๆนี้เป็นคนที่จำเป็นจะต้องลืม

“หญิงตอบคุณไม่ได้ เพราะหญิงเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ถึงตอนนี้แล้วเราจะทำอะไรได้คะ หญิงจะต้องแต่งงานกับพี่ชายทันแล้ว”

หญิงปองพูดขึ้นมาด้วยความขมขื่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนหญิงปองคงปรีดายิ่งนักที่ได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก แต่ตอนนี้หญิงปองรู้แล้วว่า ความรักที่เธอคิดว่าใช่นั้นหาเป็นความรักไม่

คนที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่สิที่ทำให้หัวใจของหญิงปองสะท้านสะเทือนและพันผูกด้วยคำว่ารักอย่างแท้จริง หญิงปองกระจ่างแก่ใจตัวเองแล้ว แต่เมื่อถึงตอนนี้ มันคงไม่มีความหมาย

“คุณหญิงจะมีความสุขไหมครับ” บอนด์ถามเบาๆ หญิงปองส่ายหน้า “หญิงจะมีความสุขได้ยังไง” ตอบแล้วน้ำตาซึมออกมา บอนด์ค่อยๆ เอื้อมมือมาเช็ดให้เบาๆ “อย่าร้องไห้นะครับ ถึงแม้ว่า ผมจะไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างๆ คุณหญิงอีก แต่ผมก็ยังหวัง ว่าคุณหญิงจะมีความสุข”

“คนต่ำต้อยอย่างผม ไม่หวังอะไรเลย แค่เห็นคุณหญิงมีความสุข ผมก็พอใจแล้ว” บอนด์เอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาเช็ดน้ำตาให้หญิงปองอย่างเบามือและทะนุถนอม

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 66

ชายเดี่ยวยืนอยู่กับนุ่น ส่วนบอลลูนยืนมองอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดจากไหนมากมายถาโถมเข้ามา มันทำให้บอลลูนหัวใจด้านชาไปหมด ยิ่งเห็นชายเดี่ยวยืนอยู่กับนุ่น บอลลูนก็รู้สึกเหมือนอยากจะหายไปเสียจากตรงนั้น

“ขอตัวก่อนนะคะ” พูดโดยไม่รอคำตอบจากใคร เดินลิ่วๆ ไปทันที ชายเดี่ยวมองตาม หันมามองนุ่นก็เห็นกำลังมองชายเดี่ยวอยู่

“นุ่น...” ชายเดี่ยวพูดได้เท่านี้ นุ่นก็พูดขึ้นมาทันทีอย่างเข้าใจ “ไปเถอะคะชายเดี่ยว”

ชายเดี่ยวทำหน้าแปลกใจที่ดูเหมือนนุ่นจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่เขาก็รีบเดินตามบอลลูนไปทันที

บอลลูนเดินไปนั่งที่ริมท่าน้ำ พยายามจะซ้อมร้องเพลงพ่นไฟอีกครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ สักที ยิ่งร้องน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาไม่รู้ตัว

“เราไปอะไรไปเนี่ย เป็นบ้าไปแล้วหรอเรา” บอลลูนบ่นกับตัวเองอย่างเจ็บใจ บอลลูนคนเก่งมานั่งร้องไห้ริมแม่น้ำนี่นะ เป็นไปได้อย่างไร

“ต้องไม่ร้อง ไม่ร้องสิ”เตือนสติเองแต่ก็ยังน้ำตาไหลไม่หยุด บอลลูนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาแรงๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง

“บอลลูน” เสียงชายเดี่ยวนั่นเอง เขากำลังเดินเข้ามาใกล้ บอลลูนพยายามปาดน้ำตาทิ้ง แม้จะทำตัวให้เป็นปกติเพียงไร แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ยังทรยศไหลมาอยู่นั่นแหละ

“ผมมีเรื่องจะคุยกับบอลลูน” ชายเดี่ยวพูดเสียงหนัก บอลลูนมองสายตาเขาแล้วสะท้อนใจ รับหลบสายตาทันที ทำเสียงปกติ แต่ปลายเสียงเครืออย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่ไหว “คุณชายเดี่ยวไม่ต้องห่วง งานแต่งของคุณชาย บอลลูนจะเล่นงิ้วให้เต็มที่เลย เชื่อมือเถอะค่ะ”

“ผมไม่ได้มีความสุขเลยนะ ที่มันเป็นแบบนี้ คุณรู้ไหมว่าเพราะอะไร” ชายเดี่ยวสบตาบอลลูนอย่างมั่นคง “ผมไม่ได้อยากแต่งงานนะ”

“ทำไมคุณชายจะไม่อยากแต่ง ก็คุณชายรักนุ่นไม่ใช่หรอ” บอลลูนกล้ำกลืนคำพูดนี้ออกมาจนได้ ชายเดี่ยวชะงักไปก่อนจะตอบช้าๆ “เมื่อก่อน ผมเคยคิดว่า ผมรักนุ่น แม้ตอนที่ผมบังนุ่นจนตัวเองโดนงูกัด ผมก็ยังคิดว่าผมรักนุ่น”

พูดมาถึงตรงนี้บอลลูนแทรกขึ้นมาเสียงเย็น “แล้วคุณจะมาบอกชั้นทำไมคะ”

“ผมต้องบอกคุณสิ เพราะจริงๆ แล้ว ผมไม่ได้รักนุ่นแบบนั้น หรืออย่างน้อยผมกลับรู้สึกกับใครบางคนมากกว่า ใครคนนั้นทำให้หัวใจผมรู้สึกถึงคำว่ารักอย่างแท้จริง”

“มันเป็นไปได้หรอคะ” บอลลูนถามสียงเบา

“ความรักมันมีเรื่องที่เป็นไปไม่ได้มากมาย และเรื่องบางเรื่อง มันก็เป็นไปแล้ว คุณคงไม่คิดสินะ ว่ามีคนบางคนเขารู้สึกผูกพันกับคุณมากมาย แม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ช่วงเวลานั้นมันเด่นชัดอยู่ในหัวใจเขาตลอดเวลา”

“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ มันจะมีประโยชน์อะไร” บอลลูนถามด้วยความขมขื่น คราวนี้ชายเดี่ยวตอบไมได้ ได้แต่นิ่งอึ้งด้วยความขมขื่นไม่แพ้กัน

ชายเดี่ยวเอื้อมมือมาจับมือบอลลูนไว้เบาๆ “มันอาจจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้บอกคุณ ว่าผมรักคุณ”

บอลลูนชะงัก นิ่งอึ้ง อดจะรู้สึกมีความสุขในใจไม่ได้เมื่อได้ฟังคำนั้น แต่แล้วเมื่อนึกถึงความเป็นจริง ก็ได้แต่เจ็บช้ำ มองมือของชายเดี่ยวที่จับมือตัวเองไว้ ในใจนั้นรู้ดีว่ามันไม่สมควร แต่ว่า บอลลูนก็ไม่อาจจะห้ามหัวใจตัวเองได้

คนสองคนไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ได้แต่นั่งกุมมือกันเงียบๆ ปล่อยให้ช่วงเวลานี้เป็นความทรงจำที่งดงาม ก่อนที่มันจะกลายเป็นอดีตที่ผ่านเลยไป

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 67

นุ่นมองไปรอบๆ ตัว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เดินหงอยๆ ออกมาจากโรงงิ้ว เดินไปตามถนนของดอยทุยเงียบๆ เหงาและทุกข์ใจเหลือเกิน

นึกถึงใครบางคนที่อยู่ในหัวใจมาเนิ่นนาน ถึงตอนนี้แม้จะพยายามตัดใจเท่าไหร่เขาก็ยังไม่เลือนหายไปจากใจสักที

นุ่นก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้น เพียงเพื่อจะพบว่า ใครบางคนที่อยู่ในหัวใจนั้นยืนรออยู่ตรงหน้า

ราวกับความรู้สึกสื่อถึงกันได้ ต้นมายืนรอยู่ตรงหน้านุ่น ยืนนิ่งมองนุ่นด้วยความคิดถึง ความรักนั้นท่วมท้นอยู่ในหัวใจ มันสื่อความหมายออกมาทางดวงตา

นุ่นมองดวงตาคู่นั้นแล้วก็รู้ดี จะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก อยู่ดีๆ ต้นก็คว้ามือนุ่น พลางบอกว่า “ไปกันเถอะนุ่น ไปหุบเขารักนิรันดร์กัน”

“ไปทำไม เรายังจะไปที่นั่นอีกทำไม” นุ่นถามออกมาทันที มองลึกเข้าไปในดวงตาต้นแล้วตัดใจพูดออกมาว่า “เราไม่ควรไปที่นั่นอีกแล้วนะต้น”

ต้นส่ายหน้า “ต้นไม่ยอมหรอกนะ ไม่ยอมให้นุ่นแต่งงานกับใครทั้งนั้น”

“แล้วจะทำยังไงล่ะ เราขัดพ่อแม่ไม่ได้นะ ถึงต้นก็เถอะ ต้นก็ต้องแต่งงานกับหนูแมว” นุ่นแย้ง ต้นอึ้งไปเมื่อนุ่นพูดถึงความจริงข้อนี้ “เจ๊เป็ดเขาคงจะยอมหรอกนะต้น”

ต้นถอนหายใจ จับมือนุ่นแน่น “ต้นรู้ ว่าแม่คงไม่ยอม กำนันไก่ก็คงไม่ยอมเหมือนกัน แต่ต้นขอสักครั้ง มันอาจจะเป็นครั้งเดียวที่เราจะได้อยู่ด้วยกันก็ได้ ขอให้เราได้มีความสุขกันเหมือนวันก่อนๆได้ไหม”

นุ่นฟังถ้อยคำของต้น ในใจนั้นรู้ดีว่าตัวเองต้องการเช่นไร และเมื่อถึงตอนนี้ แค่สักครั้งเดียว มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่หัวใจจะได้มีความสุขจอย่างแท้จริง มันคงจะไม่เป็นไรใช่ไหม

คิดได้ดังนั้นนุ่นก็ยอมให้ต้นจูงมือไปซ้อนช็อปเปอร์ของต้นที่จอดอยู่แล้วขับไปที่หุบเขารักนิรันดร์ ไปยังสถานที่ที่พวกเขายังอยากจะเชื่อว่า ความรักนั้นมันจะเป็นรักนิรันดร์ แม้ในความเป็นจริงมันอาจจะไม่มีหวังแล้วก็ตาม

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 68

ชายธีขับรถด้วยความเร็วสูงมาจอดที่ฟาร์ม “ลูกหมูปุย” ลงมาจากรถแล้วมองหาใครบางคน

นั่นไงคำแพงกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ใต้ต้นหูกวาง ชายธีรีบเดินไปหาทันที พลางร้องเรียกตั้งแต่ยังเดินมาไม่ถึงตัวด้วยซ้ำ “แพงๆ แย่แล้ว”

คำแพงเงยหน้าขึ้นมามองชายธี ดวงหน้าเศร้าหมองนั่นไม่ยินดียินร้ายอะไรเท่าไหร่ “มีอะไรหรอชายธี”

“แพงรู้เรื่องหรือยัง” ชายธีทรุดตัวลงนั่งๆ ท่าทางเป็นกังวลมาก “ท่านน้าจะจับเราหมั้นกันในงานแต่งพี่หญิงปองกับพี่ชายเดี่ยว”

คำแพงสะดุ้งเฮือก ร้องออกมาทันที “อะไรนะชายธี ว่าไงนะ”

“ท่านน้ากับกำนันจะจับเราหมั้นกัน หมั้นกันในงานแต่งอีกสามวันที่จะถึงนี้แหละ” ชายธีทวนคำน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้กัน “ชายบังเอิญได้ยินท่านน้าคุยกับกำนันไก่”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ทำไมแพงไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วอีกสามวันเนี่ยนะ” คำแพงร้องโวยวายขึ้นมาทันที

“เค้าคงกลัวแพงไม่ยอมอ่ะสิ เลยยังไม่บอก” ชายธีสันนิษฐาน “แต่ชายก็ไม่ยอมเหมือนกันนะ”

“แพงก็ไม่ยอมจริงๆ ด้วย บอกไว้ก่อนนะชาย แพงไม่ยอมเป็นแบบพี่นุ่นหรอกนะ อยู่ดีๆ จะมาจับคลุมถุงชนกันน่ะ”

“แล้วเราจะทำยังไงกันดี” ชายธีถามอย่างกลุ้มๆ “เราต้องช่วยกันนะแพง ทั้งท่านน้าทั้งกำนันอ่ะ เขาต้องมัดมือชกเราแน่ๆ เราต้องรีบคิดแล้วล่ะ งานจะมาถึงอยู่แล้ว”

คำแพงนิ่งไป ในความคิดคำนึงนั้น อดนึกไปถึงมังกรไม่ได้ เวลาที่มีปัญหา เวลาที่ต้องการความช่วยเหลือ และเวลาที่อยากพึ่งพิงใครสักคน ใบหน้าของมังกรก็จะลอยเข้ามาในความคิดคำนึงทันที

คำแพงไม่อยากจะยอมรับว่ามังกรนั้นมีอิทธิพลกับหัวใจตัวเองแค่ไหน ได้แต่แอบคิดถึงอยู่ในใจเงียบๆ

เห็นคำแพงเงียบไปชายธีก็ยิ่งร้อนใจ “แพงคิดออกยัง ว่าเราจะทำยังไงกันดี”

“คิดไม่ออกเลยชายธี ตอนนี้แพงตื้อไปหมดเลย” คำแพงว่า นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตาโต ร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “ดน เราไปให้ดนช่วยคิดดีกว่าชายธี”

“เออ ดีเหมือนกันนะ บางทีดนอาจจะหาทางออกให้เราได้” ชายธียิ้มอย่างดีใจ คว้ามือคำแพงมาจับไว้ “เราต้องช่วยกันนะแพง”

“แน่นอนชายธี” คำแพงยิ้มรับ เขย่ามือชายธีเป็นเชิงสัญญา ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง

ภาพนั้นทำให้มังกรที่ยืนมองอยู่ริมรั้วอึ้งไป ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที พลางนึกสมน้ำหน้าตัวเอง อุตส่าห์แอบหลบพ่อมาถึงนี่ เพื่ออะไรกัน...

มังกรคิดถึงถ้อยคำของท่านขุนรักที่ว่า

“แกเตรียมตัวไว้นะ ชั้นจะส่งแกไปเรียนต่อเมืองนอกอีกสามวันนี้”

“อะไรนะครับคุณพ่อ” มังกรอุทานอย่างตกใจ “ทำไมมันเร็วอย่างนี้ละครับ”

“เร็วๆ สิดี แกจะได้รีบไป ไม่ต้องอยู่ที่นี่ ข้องแวะกับคนที่นี่อีก และชั้นสั่งอะไร แกก็ต้องทำตาม” ท่านขุนรักพูดเท่านี้ มังกรก็รู้ดีว่า ถึงคราวนี้คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

อดนึกถึงคำแพงไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาลยังไม่ได้เจอคำแพงอีกเลย ความคิดถึงที่อัดแน่นในหัวใจนั้น มันทำให้มังกรยอมเสี่ยงแอบหลบพ่อออกมาจากบ้านเพื่อมาหาคำแพง อยากพบ อยากพูดคุย หรือแม้แต่เจอหน้าก็ยังดี

แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้มังกรเจ็บปวดมากกว่าเดิม บางที อาจจะเป็นเราคนเดียวก็ได้ที่คิดถึงเขา แต่เขา อาจจะไม่ได้คิดถึงเราเลยก็ได้....

มังกรคิดอย่างเศร้าๆ ก่อนจะตัดสินใจกับตัวเอง ว่าคงต้องถึงเวลาไปเมืองนอกแล้ว

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 69

ค่ำคืนวันนี้ดาวยังพราวฟ้าเหมือนเดิม พระจันทร์แอบหลบไปอยู่ที่เมฆก้อนไหนนะ ราวกับมันรู้ตัวว่าคืนนี้ดาราจะเป็นเอก จึงหลีกทางหลบเมฆไปเสีย

ดนตรีนอนอยู่ที่ระเบียงบ้านที่เดิม ที่ที่เคยมีใครบางคนมานอนดูดาวด้วยกัน สายลมพัดโชยอ่อนๆ แต่ดนตรีกลับรู้สึกหนาว ไม่รู้ว่าความหนาวนั้น มันมาจากร่างกาย หรือมันเกิดจากความหนาวในใจของเขากันแน่

…เหม่อมองไกลไปถึงดาว ที่เคยจองเป็นดาวของเรา ก็ยังคงอยู่ที่เดิมให้พบเจอ อยู่ตรงนี้ มองเห็นดาว และดวงดาวยังมองเห็นเธอ อย่างน้อยเราอยู่ใต้ดาวดวงเก่าเดียวกัน....หวังว่าเธอคงสุขดี อยู่ตรงนั้นเจอสิ่งดีๆ ฉันคงมีเพียงสิ่งเดียวทุกวัน..มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง อยู่ทุกครั้งที่มองดาว มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง เรื่องวันวานและฝันของเรา มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง และบ่อยครั้งก็ทำให้เหงา คิดถึงเธอ คิดถึงเธอ...

ดนตรีนอนฮัมเพลงเบาๆ ส่งความคิดถึงไปให้คนที่อยู่ไกลแสนไกล คนที่เขาไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง คนที่เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากคิดถึง

ดนตรีมองดาวบนฟ้าแล้วถอดถอนใจ ฮัมเพลงจนเคลิ้มหลับไป

สายลมพัดแรงขึ้น ทำให้ความหนาวเย็นเริ่มปกคลุมกาย แต่ดนตรียังไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน ได้แต่นอนงอตัวอยู่บนระเบียงนั้น และนั่นทำให้ใครบางคนต้องมองด้วยความเป็นห่วง

และก็อดไม่ได้ตามเคยที่จะไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้อย่างเบามือ ดนตรีขยับตัวแล้วยิ้ม พึมพำออกมา “ขอบคุณครับ”

คนๆ นั้นชะงัก มองหน้าคนที่นอนหลับสบายนั้นอย่างระแวง เมื่อเห็นไม่มีทีท่าจะตื่นก็เบาใจ หันหลังกำลังจะเดินออกไป แต่กลับได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่พูดขึ้นมาอีก

“ดนคิดถึงน้ำนะ” คนๆนั้นสะดุ้ง รีบเดินลงระเบียงไปทันที

ดนตรีนอนยิ้ม ขยับผ้าห่มให้กระชับตัวขึ้น อบอุ่นมากเลย ใครนะใจดีกับเราขนาดนี้

กำลังอยู่ในภวังค์เพลินๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังแหวกอากาศออกมา “ดน ดนอยู่ไหม”

ดนตรีตื่นทันที ผุดลุกขึ้นก็เห็นคำแพงกำลังเดินขึ้นระเบียงมาหน้าตาตื่น ชายธีเดินตามมาข้างหลังแต่ดูท่าทางร้อนใจ

“อ้าว มีอะไรหรอแพง ชายธี ทำไมมากันมืดค่ำ”

“ชั้นมีเรื่องอยากให้แกช่วย ที่ต้องมามืดเพราะต้องหลบพ่อกำนัน” คำแพงบอก ดนตรีมองคำแพงและชายธีสลับกัน “มีเรื่องอะไรให้ชั้นช่วยหรอ”

คำแพงหันมามองหน้าชายธี หน้าตามีความหวัง

จากคุณ : ชมเช้า - [ 30 ม.ค. 51 02:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 70

น่าสงสาร..ToT

จากคุณ : กล้วยไม้ฟันงู - [ 30 ม.ค. 51 07:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 71

เศร้ากันทุกคู่เลย

เฮ่อ....แต่ก็จะอ่าน รออ่านต่อไปนะคะแม่ชม

จากคุณ : แฟนคลับ...แม่ชม (nong_PAB) - [ 30 ม.ค. 51 10:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 72

เศร้าอีกแล้วค่ะ
เข้ามารอแม่ชมนะคะ

จากคุณ : เนส ชอบซุ่ม (expedition) - [ 30 ม.ค. 51 14:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 73

น้ำตาท่วมดอยทุยแล้วค่ะแม่ชม

เชื่อแล้วว่าแม่ชมคงยุ่งจริง ๆ

ถึงขนาดไม่ยอมแตกเรือนกันเลยทีเดียว อิอิ

เอาใจช่วยแม่ชมต่อไปจ้ะ

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 30 ม.ค. 51 18:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 74

เพิ่งได้แวะมาอีกรอบ

Y_______________Y

เอาใจช่วยทุกคู่เลยน้า

เอาใจช่วยแม่ชมด้วยค่ะ ^^

จากคุณ : เพียงพิณ - [ 30 ม.ค. 51 18:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 75

แม่ชม ตกลงน้ำนี่คนหรือเปล่าเนี่ย
แล้วก็ ขอแซวหน่อยเถอะ
อะไรจะบอกรักกันหนักหนา
ยังไม่วาเลนไทน์นะ(อาการอิจฉาออก)

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 30 ม.ค. 51 19:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 76

เข้ามาบอกว่า ยังรออ่านอยู่เรื่อยๆ นะจ๊ะ
เรื่องราวมันขมวดปมแล้วเนอะ ใกล้จบแล้วใช่ไหม (ดีใจที่ช่างน้ำไม่ได้เป็นอะไรไป)

จากคุณ : Peper_Old - [ 30 ม.ค. 51 20:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 77

ตามมาอ่านๆๆ เรื่อยๆ...

แม่ชม เรื่องมันเศร้าน่ะ แอบปาดน้ำตาไปทีนึงด้วยแหละ

จากคุณ : osmile - [ 30 ม.ค. 51 21:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 78

ปาดน้ำตาค่ะแม่ชม

หวังว่าหลังฝนแล้วฟ้าจะสว่างนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากคุณ : passion ซุ่มเป็นอาชีพ - [ 30 ม.ค. 51 22:03:43 A:61.7.166.205 X: TicketID:158272 ]

ความคิดเห็นที่ 79

เศร้ามันทุกคู่จริงๆ น้ำตาท่วมดอยทุยแล้วจ้า

จากคุณ : หนูศิ - [ 31 ม.ค. 51 09:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 80

#64
...อีกทั้งท่านหญิงปุ้มยังคิดว่าจะทาบทามคำแพงให้กับชาย "เดี่ยว" หลานชายคนเล็ก...

ต้องเป็น "ชายธี" ใช่มั๊ยเอ่ย

เศร้าจริงๆ มาลุ้นตอนต่อไปค่ะ เรื่องคลี่คลายยังไงน๊อ

จากคุณ : ฟ้าใส ในเงาจันทร์ - [ 31 ม.ค. 51 09:45:15 ]

ความคิดเห็นที่ 81

ลุ้นทุกคู่เลยค่ะ

จากคุณ : t_tas - [ 31 ม.ค. 51 09:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 82

แอบแว๊บมาค่ะ -*- มาแก้ค่ะ ชายธีค่ะ ไม่ใช่ชายเดี่ยว แหะๆ

อ้อ ที่ไม่แตกเรือนเพราะเห็นความเห็นยังน้อย กลัวเขาจะว่าเอาค่ะ แต่ครั้งต่อไปคงแตกได้แล้ว ขอบคุณนะคะที่ยังตามอ่าน ขอบคุณมากจริงๆ ^_^"

จากคุณ : ชมเช้า - [ 31 ม.ค. 51 16:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 83

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ TT0TT

แม่ชมเจ้าค่ะ อย่าทำร้ายแม่คำแพงกับพ่อมังกรของน้องอย่างนี้ซิค่ะ

รออยู่หน่ะค่ะ

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 31 ม.ค. 51 18:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 84

สวัสดีค่ะ
ไม่ได้อ่านนิยายแม่ชมซะนานเลย
ตอนนี้เศร้าเหลือเกิน
อยากรู้จังว่าแต่ละคู่จะหาทางออกกันยังไง
อยากให้สมหวังกันทุกคู่เลยค่ะ

จากคุณ : 007 (รักเด็ก555) - [ 31 ม.ค. 51 18:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 85

แม่ชม

เค้ามาอ่านแล้วววววววววว แม่ชมสู้ๆนะ เข้าใจว่างานเยอะเป็นยังไง อาการเรานี่ถ้างานเยอะจะไม่อยากทำไรเลย อยากจะกลับบ้านนอนอย่างเดียว

จากคุณ : อยากให้โลกนี้มีแต่สีชมพู - [ 31 ม.ค. 51 18:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 86

ยังมารออยู่หน้าเรือนแม่ชมจ้ะ

แม่ชมสู้ ๆ นะ

@^__^@

จากคุณ : อุบาสิกา - [ 31 ม.ค. 51 19:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 87

แม่ชมมาแตกเรือนเร้วววววววว หล่นมาอยู่หน้าสองแล้วน้า

จากคุณ : เพียงพิณ - [ 31 ม.ค. 51 19:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 88

มาเม้นท์อีกซักที
เผื่อจะมีคนเอาด้วย
ช่วยช่วยกันหน่อยจ้า
เค้าจะได้ไม่ว่า ถ้าแตกเรือน

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 31 ม.ค. 51 21:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 89

แตกได้แล้วแม่โชมมมมมมม
หรือกลัวว่า แอนตาซิลไม่จ่าย เพราะความเห็นยังน้อยเนี่ย

จากคุณ : Musiclism - [ 1 ก.พ. 51 09:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 90

ไม่ได้กดดันแม่ชม แต่อยากอ่านต่อจัง

จากคุณ : อิอิ (กล้วยไม้ฟันงู) - [ 1 ก.พ. 51 10:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 91

มาช่วยยุให้แม่ชมแตกเรือนอีกคน

จากคุณ : ตาแก่ยายแก่ไม่กลัวแผ่นดินไหว - [ 1 ก.พ. 51 11:46:45 A:125.26.27.243 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 92

มาช่วยกัน ช่วยกัน

แตกเลย แตกเลย แตกเลย

เหมือนพวกก่อม๊อบประท้วงไปทุกทีแล้วนะเนี่ย

มาเร้วแม่โชมมมมมมมมมมมม ...

จากคุณ : อุบาสิกา - [ 1 ก.พ. 51 12:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 93

แม่โชมมมมมมมมมม มาต่อเร็วๆนะค่ะ

แตกเรีอนได้แล้วค่ะ

เดี๋ยวเรือนจะพังเอา

เป็นกำลังใจให้นะคะ

จากคุณ : passion ซุ่มเป็นอาชีพ - [ 1 ก.พ. 51 20:07:28 A:202.12.73.7 X: TicketID:158272 ]

ความคิดเห็นที่ 94

กดดัน แม่ชม

จากคุณ : Peper_Old - [ 2 ก.พ. 51 10:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 95

มาช่วยดันอีกแรง จะได้แตกเรือนเร็วๆๆ

จากคุณ : หนูศิ - [ 2 ก.พ. 51 14:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 96

เรือนสะเทือนแร้ววววววว......

จากคุณ : ตาแก่ยายแก่ไม่กลัวแผ่นดินไหว - [ 2 ก.พ. 51 16:08:45 A:125.26.29.241 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 97

โอมมมมมม
แม่ชม
จงมา
บัดเดี๋ยวนี้เถิด

จากคุณ : ติดละครแม่ชมเหมือนติดยา (Musiclism) - [ 2 ก.พ. 51 17:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 98

เอามาฝากแม่ชม

จากคุณ : bigbumblebee - [ 3 ก.พ. 51 00:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 99

สนุกดีคอนคืนนี้ นึกว่าจะได้เจอแม่ชมที่นั่น

จากคุณ : bigbumblebee - [ 3 ก.พ. 51 00:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 100

แม่ชม มาอัพต่อเร็วๆนะ
จะรออ่านนะ

จากคุณ : ไว้ทานแก้หิวนะ (รักเด็ก555) - [ 3 ก.พ. 51 01:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 101

จะเข้ารอแม่ชมทุกวันเลยจ้า

จากคุณ : ผู้เข้าชม - [ 3 ก.พ. 51 08:41:48 A:58.9.194.219 X: ]

ความคิดเห็นที่ 102

มารอแม่ชมแตกเรือนจ้า

จากคุณ : ฟ้าใส ในเงาจันทร์ - [ 3 ก.พ. 51 23:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 103

แม่ชมจ้ะ
เตือนแหลก

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 4 ก.พ. 51 00:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 104

รอแม่ชมแตกกกก..........เรือนจ้า

จากคุณ : ผู้เข้าชม - [ 4 ก.พ. 51 09:53:54 A:117.47.64.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 105

มารอแม่ชมค่า

99
น้องมิวเขียวเชียว

(หนวดอ่ะหนวด)

จากคุณ : PriMzz (prps001) - [ 4 ก.พ. 51 13:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 106

แม่ชม มาแตกเร้วววว
หาทู้ไม่เจอแล้วเนี่ย

จากคุณ : อยากให้โลกนี้มีแต่สีชมพู - [ 4 ก.พ. 51 17:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 107

มาแล้ววววว พ่อแม่พี่น้อง

ฮือๆ โขคชะตาฟ้ากลั่นแกล้ง -*- ที่ผ่านมาเหนื่อยมากๆ

มาแตกเรือนเลยนะจ๊ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 4 ก.พ. 51 23:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 108

ตามมาๆ -*-

จากคุณ : ชมเช้า - [ 4 ก.พ. 51 23:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 109

รอ ร้อ รอ แม่ชม แม่ชมจ๋า มาต่อเร้ววว

จากคุณ : NooBaBaa* (Noo_dcd2b) - [ 5 ก.พ. 51 00:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 110

กรี๊ดดดด แม่โชมมมมมาแร้ว

ถึงจะตกทู้แต่ก้อดีใจๆที่แม่ชมมาแล้ว

จากคุณ : NooBaBaa* (Noo_dcd2b) - [ 5 ก.พ. 51 00:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 111

ตอนนี้ยาวดีจริงๆ
เพิ่งมีโอกาสกลับมาอ่านค่ะแม่ชม^^

จากคุณ : Mayvoice~ - [ 19 ก.พ. 51 10:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 112

เจ้สนุกมากเลยนะ ขอให้สุ้ๆๆนะ

จากคุณ : คนข้างบ้าน (น.ส.สนใจ) - [ 2 มี.ค. 51 21:07:31 ]

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป