PANTIP.COM : C6334295 [AF1-2-3-4]..เรือนชมเช้า...ภูมิใจเสนอ...ละครหลังข่าวเรื่อง..มนต์รักดอยทุย...ตอนที่ ๕๓..{แตกประเด็นจาก C6315992} [Reality Show]

[AF1-2-3-4]..เรือนชมเช้า...ภูมิใจเสนอ...ละครหลังข่าวเรื่อง..มนต์รักดอยทุย...ตอนที่ ๕๓..{แตกประเด็นจาก C6315992}

สวัสดีจ้า

มาเลยวันแห่งความรักไปอ่ะ แอบหลับ -*-

แต่ไม่เห็นเป็นไรเลยเนอะ ยังไงความรักก็ไม่ได้หนีหายไปสักหน่อย เราเชื่อว่าเรารักกันเท่านั้นก็พอ ใช่ไหมจ๊ะ ฮิ้ววว (ชั้นมาพร่ำเพ้ออะไรเวลาดึกอีกแล้ว-*-)

ขอแจ้งข่าวว่านิยายจะจบภายในวันอาทิตย์นี้ เพราะว่าวันจันทร์จะไม่อยู่ละ ไปเข้าค่ายจ้ะ จะไม่อยู่หลายวันไม่อยากเว้นนาน จริงๆ มันก็ยืดเยื้อมานานละนะ แหะๆ

ยังไงขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายนะจ๊ะ คนอ่านมีความสุข คนเขียนน่ะจะมีความสุขยิ่งกว่าอีก

มาอ่านกัน
.........................................................................

คำเตือน * นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการของผู้เขียน โดยอ้างอิงจากคณะนักล่าฝัน อะคาเดมี แฟนเทเชีย ปี 4 มิได้เป็นเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด ถ้าผู้ใดต้องการเรียกร้องค่าเสียหาย ผู้เขียนขอยืนยันว่า จะไม่รับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น 555555

ขอเชิญท่านหาความสำราญจากมนต์รักดอยทุยได้ ณ บัดนี้

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 01:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2

1

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 01:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3

2

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 01:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4

3

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 01:56:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5

โอ้รักกันหนอ มาเถิดมารัก เป็นสุขยิ่งนักจะบอกให้รู้ ไม่รักใครอื่นสุดจะชื่นชู...ยอดรักยอดขวัญจงมั่นใจไว้ ให้คลั่งให้ไคล้อย่าได้ตัดพ้อ รักฉันไงเล่าจะเฝ้าพะนอ...รักกันหนอ....โปรดอย่ามัวช้า มอบจิตมั่นหมาย สุดเฝ้าง้อ รักกันหนอ ก็จะสุขแท้แน่นอน โปรดมอบความรัก อย่าเปลี่ยนแปรผัน จะสุดหวง ปักทรวงสะท้อน อ้อนวอนขอรักก็พอ...รักกันหนอ

ต้นขี่ช็อปเปอร์พานุ่นไปยังสถานที่แห่งความรักของพวกเขาสองคน นั่นก็คือหุบเขารักนิรันดร์นั่นเอง

เมื่อจอดรถแล้ว ทั้งคู่ก็พากันเดินขึ้นไปยังหน้าผารักนิรันดร์ ที่นั่นยังเหมือนเดิม หน้าผาที่เต็มไปด้วยดอกบานไม่รู้โรยกับสายลมที่พัดโชยมาจากใต้หุบเขา พัดพาให้ดอกบานไม่รู้โรยเต้นไหว

ต้นจูงมือนุ่นเดินมาถึงหน้าผา ก่อนจะหันไปมองรอบๆ “ทุกอย่างยังเหมือนเดิมนะ”

นุ่นพยักหน้า มองไปรอบๆ “ใช่ เหมือนเดิมทุกอย่าง แต่สำหรับเราสองคน...” พูดแล้วหยุดไป ต้นหันมามองหน้า “ต้นเคยบอกนุ่นแล้วใช่ไหม ว่าต้นไม่ยอมให้นุ่นแต่งงานกับใครทั้งนั้น”

“แต่ว่า เราจะขัดพ่อแม่ได้ยังไง ยิ่งพ่อนุ่นกับแม่ของต้นยิ่งไม่ถูกกันด้วย” นุ่นแย้ง ข้อนี้เองที่ต้นก็คิดไม่ตก แต่ก็นึกฮึดขึ้นมา “แต่ยังไงก็ต้องคิดให้ได้ว่าจะทำยังไงดี”

“เรามีเวลาแค่วันนี้...”นุ่นหันมาบอก ต้นพยักหน้า “ใช่ และคืนนี้เท่านั้น” พูดแล้วหันไปจับมือนุ่นดึงลงนั่งข้างๆ กัน มือจับกันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

หันมามองนุ่นเห็นถุงคุกกี้ก็ยิ้ม “นี่คุกกี้แม่เนิกนี่”

“ใช่ จำได้ไหม เมื่อก่อนนี้” นุ่นยิ้ม ชูถุงคุกกี้ให้ดู ต้นพยักหน้า “จำได้ เมื่อสมัยก่อน ต้นเคยซื้อคุกกี้แม่เนิกมาฝากนุ่น”

“เรื่องราวเมื่อก่อนนี้ เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวานเลยนะ” นุ่นรำพึงขึ้นมา “มันเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ นุ่นยังอดขำไม่ได้ เมื่อตอนที่เราแอบขึ้นไปบนรถไฟไปเรียนด้วยกันทุกวัน ขนาดแพงน้องนุ่นแท้ๆ ยังไม่รู้เลย”

“นั่นสินะ เจ้าแพงมันงงใหญ่เลย ที่พี่สาวมันหายไปไหนทุกครั้งที่ขึ้นรถไฟ จำได้ไหม ที่เราหลบกันตอนที่มันเกณฑ์เจ้ามังกรกับเจ้าดนตามหานุ่นน่ะ” ต้นพูดแล้วหัวเราะ “แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอหรอก เพราะเราไปหลบอยู่ในตู้เสบียง”

นุ่นพลอยหัวเราะไปด้วยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งวันวาน คิดถึงเมื่อไหร่ก็ยังเด่นชัดอยู่ในความทรงจำเสมอ มันยังหอมหวานและซาบซึ้งใจเสมอ ในขณะเดียวกัน มันก็ระคนไปด้วยความเจ็บปวด

ความรักมันก็เป็นอย่างนี้เอง ความรักนำพาความสุข แต่ก็ไม่วายที่จะมีทุกข์

นุ่นถอนหายใจ เมื่อนึกถึงความเป็นจริงแล้ว ความทุกข์ก็ย่างกรายเข้ามาทันที ที่ผ่านมาทั้งหมด มันก็เป็นได้แค่ความฝันอันสวยงาม ความจริงที่ต้องเผชิญนี่ต่างหากที่มันคือเรื่องจริง

ต้นหันไปมองคนข้างๆ เห็นถอนหายใจก็พอจะรู้ว่านุ่นรู้สึกอย่างไร จึงเอื้อมมือมาโอบนุ่นไว้ดึงมาซบที่อกเบาๆ “คิดอะไรอยู่ หืม อย่าคิดมากสิ”

นุ่นซบหน้ากับอกของต้น ไม่พูดอะไร แต่น้ำตาซึมออกมา ต้นรู้สึกได้ถึงความชื้นที่เสื้อจึงเอื้อมมือมาลูบหัวนุ่นเบาๆ อย่างอ่อนโยน “อย่าร้องนะ คนดี นุ่นคนเก่งต้องไม่ร้องไห้นะ”

ความอัดอั้นตันใจกับความทุกข์ที่เกิดขึ้นทำให้นุ่นไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ ยิ่งมีสัมผัสอันอ่อนโยนและเสียงซึ่งแสดงความปลอบประโลมใจ น้ำตานั้นก็ยิ่งซึมออกมามากขึ้น

ต้นเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ที่แก้มเบาๆ จัดแจงปัดปอยผมที่ระข้ามแก้มให้ พลางมองลงไปในดวงตาที่สุกใสแต่ฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตาคู่นั้น “ไม่ต้องกลัวนะ ยังไงต้นก็จะอยู่ข้างนุ่น ไม่ทิ้งไปไหน”

“ไม่ทิ้งจริงๆ นะ” นุ่นถามย้ำ ต้นพยักหน้าหนักแน่น “ไม่ทิ้ง ยังไงก็ต้องคิดแก้ปัญหาให้ได้ นุ่นไม่ต้องห่วงนะ หัวใจของต้น ต้นไม่ปล่อยให้ใครหรอก”

นุ่นอึ้งไปเมื่อได้ยินประโยคนั้น หันไปสบตาต้นก็เห็นเขามองมาด้วยความมั่นคง “แล้วเราจะทำยังไง”

“ถ้าเราทำอะไรไม่ได้ เราก็ต้องเผชิญหน้า เผชิญหน้าด้วยความจริงใจและความมั่นคง“ ต้นตอบ อยากจะเชื่อเหลือเกินว่าความจริงใจและมั่นคงในรักของคนทั้งคู่นั้น จะช่วยให้ปัญหาอุปสรรคต่างๆ คลี่คลายไปได้ อย่างน้อยเพียงมองเห็นหัวใจรักของพวกเขาสองคนเท่านั้น เขาก็คงพอใจ

คิดแล้วอดจะถอนหายใจไม่ได้ กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น มองคนในอ้อมกอดแล้วสะท้อนใจ ต่อไปเราจะมีโอกาสได้มีเวลาอย่างนี้อีกหรือเปล่า

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 02:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6

เมื่อถึงเวลาเย็น หลิงหลิงกับชายทันต้องเตรียมตัวไปแสดงงิ้ว ท่านเจ้าคุ้มขอตัวไปดูแลงาน ส่วนท่านหญิงปุ้ม ชายเดี่ยว และบอลลูนจะอยู่เฝ้าคนเจ็บที่โรงพยาบาล

ดนตรีเดินหาคำแพง แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ก็ตั้งแต่ปล่อยให้นั่งคิดอะไรเงียบๆ ตั้งแต่บ่ายแล้วกลับมาอีกทีเพื่อนรักก็หายไปไหนเสียแล้วก็ไม่รู้

ลองเดินหาชายธีก็หาไม่เจออีกเหมือนกัน ดนตรีคิดอย่างงงๆ เอ นี่เขาไปไหนกันหว่า

เดินออกมาที่ห้องโถงของโรงพยาบาล ก็พอดีเห็นกำนันไก่และแม่ก้อยเดินเข้ามาที่โรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง พอเห็นดนตรีก็ถามทันที “ดน นุ่นอยู่ไหน”

ดนตรีสะดุ้ง เสียวสันหลังวาบ แอบเห็นกำนันไก่มีปืนเหน็บพุงมาด้วย “เอ่อ เออ มีอะไรหรอครับลุงกำนัน” ตอบไปอย่างตะกุกตะกักเต็มที

“จะมีอะไร ก็นุ่นน่ะสิ หายไปไหนก็ไม่รู้ บอกว่าจะมาโรงพยาบาลจนป่านนี้ยังไม่กลับเลย แพงก็อีกคน แต่นุ่นน่ะ พรุ่งนี้ต้องเข้าพิธีแล้วนะ” กำนันว่าอย่างหัวเสีย “ดนเห็นมั่งไหม”

“เอ่อ คือว่า พี่นุ่นมาโรงพยาบาลจริงครับ มาพร้อมผมกับแพง”

“แล้วอยู่ไหนล่ะ” กำนันไก่ซัก คราวนี้ดนตรีเหงื่อแตก จะให้บอกได้ยังไงว่านุ่นซ้อนท้ายช็อปเปอร์ของต้นออกไปตั้งแต่บ่ายแล้ว

“ดน น้าร้อนใจมากเลยนะ นุ่นต้องเข้าพิธีพรุ่งนี้ ชุดอะไรก็ยังไม่ยอมลองสักอย่างเดียว แล้วนี่ก็ยังไม่กลับบ้านอีก” แม่ก้อยพูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง ดนตรีมองแล้วพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่บอกว่า “เอ่อ พี่นุ่นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วครับ น้าก้อย”

“ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหน” กำนันไก่ขัดขึ้นมาอย่างร้อนใจ แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ก็พูดขึ้นมาทันที “หรือว่า...ไอ้ต้น” พูดถึงชื่อนี้ กำนันไก่คำราม “นุ่นไปกับมันใช่ไหมดน บอกลุงมานะ”

“ละ ลุงกำนันใจเย็นสิครับ ดนไม่แน่ใจ” ดนตรีมองปืนที่พุงกำนันแล้วเสียวแทนต้น

เมื่อกำนันได้ยินดนตรีพูดเช่นนี้ก็กระชากเสียงด้วยความโกรธ “งั้นก็แสดงว่าจริงน่ะสิ ยังงี้ลุงใจเย็นไว้ไหวแล้วนะเว้ย มันกล้ามาหยามน้ำหน้าอีกรอบ อย่างนี้มันต้องเจอลูกปืนกรอกปาก” ว่าแล้วกำนันก็ฮึดฮัดเดินออกไปจากโรงพยาบาล แม่ก้อยวิ่งตามไป ดนตรีรีบวิ่งตามไปเช่นกัน

“เดี๋ยวครับ ลุงกำนันจะไปไหน”

“จะไปตามนุ่นกลับมาไง แล้วก็จะไปเอาเลือดหัวไอ้ต้นออกมาด้วย” กำนันไก่ตอบ แล้วขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 02:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7

มาถึงค่ายมวยเจ้าแม่เป็ดสวรรค์ด้วยความเร็วดั่งหนึ่งลมพัด ลงจากรถได้กำนันก็ตะโกน “นุ่น นุ่นอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

เสียงตะโกนของกำนัน ทำเอาคนในค่ายต้องออกมาดูกันหน้าสลอน ต่างสะดุ้งเมื่อเห็นปืนในมือกำนัน แต่เจ๊เป็ดไม่กลัว เดินออกมาด้วยมาดราวกับนางพญา

“มาตะโกนโหวกเหวกอะไรที่นี่ล่ะ กำนัน ที่นี่มันค่ายมวยชั้นนะ ไม่ใช่ฟาร์มของกำนัน และที่นี่ก็ไม่ต้อนรับกำนันด้วย”

“ก็ไม่อยากจะมาเหยียบสักเท่าไหร่หรอกที่นี่น่ะ ถ้าไม่ติดว่าลูกชายเจ๊น่ะ ลักพาตัวลูกสาวฉันมา ลูกสาวฉันน่ะจะแต่งงานพรุ่งนี้อยู่แล้ว ทำยังงี้ได้ไง” กำนันไก่กระชากเสียงตอบ

“หนอย เรื่องอะไรมาใส่ความลูกชายชั้น ลูกสาวตัวเองหายไปเองน่ะ จะมาโทษลูกชายชั้นได้ไง ลูกชายชั้นก็อยู่ดีๆ” เจ๊เป็ดเองก็ขึ้นเสียงอย่างฉุนเฉียว ยิ้มเยาะๆ “ลูกชั้นน่ะ อยู่กับชั้นตลอดเวลา ไม่ได้อยู่กับลูกกำนัน ไม่เชื่อจะเรียกมาเดี๋ยวนี้แหละ”

ว่าแล้วเจ๊เป็ดก็หันไปหาลูกน้องคนหนึ่งแล้วสั่ง “เฮ้ย ไปตามต้นมาสิ” แต่เจ้าลูกน้องคนนั้นกลับทำหน้าแหย ครูมวยฮีจงเห็นจึงช่วยพูด “ไปตามไม่ได้หรอกเจ๊ เพราะว่าต้นไม่อยู่”

“หะ ว่าไงนะ ต้นไม่อยู่ แล้วไปไหน”

“เห็นขับช็อปเปอร์ออกไปตั้งแต่บ่ายแล้ว จนป่านนี้ยังไม่กลับเลย” ครูมวยเรบอก ทำเอาเจ๊เป็ดอึ้งไป กำนันได้ทีรีบพูดทันที “เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่ามันไปลักพาตัวลูกสาวฉันมาจริงๆ นี่ลูกสาวจะเข้าพิธีแต่งงานพรุ่งนี่อยู่แล้ว มันยังกล้า”

“นี่กำนันอย่ามาใส่ความนะ ลูกตัวเองหายทำไมคิดว่าต้องเป็นลูกชั้นลักไปด้วยล่ะ ต้นเขาอาจจะไปหาหนูแมวยังไม่กลับก็ได้”

“ถ้าเจ๊แน่ใจก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปตามลูกฉันต่อ ถ้าฉันเจอลูกชายเจ๊อยู่กับลูกฉันจริงๆ ละก็ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ” กำนันไก่ว่าอย่างเหี้ยมเกรียม ปากสั่งให้แม่ก้อยกับดนตรีไปขึ้นรถ แต่เจ๊เป็ดรีบพูดขึ้นมาทันที “เดี๋ยวๆ ชั้นไปด้วย”

“อ้าว ไหนเจ๊ว่าลูกเจ๊ไม่ได้อยู่กับลูกฉันไง ทำไม กลัวลูกตัวเองจะได้กินกระสุนแทนข้าวขึ้นมาหรือไง” กำนันไก่ยิ้มเยาะ เจ็เป็ดข่มอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมา กัดฟันตอบว่า “ ชั้นก็จะไปตามลูกชั้นเหมือนกัน และบอกไว้ก่อนนะ ถ้าลูกชั้นอยู่กับลูกกำนันจริง ชั้นก็เชื่อว่า ลูกกำนันนั่นแหละต้องเป็นฝ่ายชวนลูกชั้นไป”

“เอ๊ะ เจ๊ ทำไมมาว่าลูกชั้นยังงี้ล่ะ” กำนันขึ้นเสียง แม่ก้อยเห็นท่าไม่ดี รีบห้าม “โธ่ พี่กำนัน อย่าเพิ่งอารมณ์เสียเลยนะ ยิ่งทะเลาะกันก็เสียเวลาเปล่าๆ นี่ก็มืดค่ำแล้วด้วย นุ่นไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เราต้องรีบไปตามหานุ่นก่อน”

กำนันไก่ได้ฟังแม่ก้อยว่าก็ยอมเงียบลง เจ๊เป็ดก็พลอยเงียบด้วย เพราะเกิดกลัวขึ้นมาว่าต้นจะอยู่กับนุ่นจริงๆ แอบมองปืนของกำนันแล้วชักจะร้อนใจ

แม่ก้อยหันไปถามดนตรี “น้ารู้นะว่าดนรู้ ว่าสองคนนั่นจะไปอยู่ที่ไหน”

ดนตรีชะงักอึ้งไป ก่อนจะใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบออกมา “ถ้าเดาไม่ผิด ดนว่า พี่นุ่นกับพี่ต้นต้องอยู่ที่หุบเขารักนิรันดร์ครับ”

“หุบเขารักนิรันดร์งั้นหรอ” กำนันไก่รำพึง อดคิดถึงเรื่องราวเมื่อครั้งอดีตไม่ได้ ก่อนที่เขาจะรีบลืมมันซะ แล้วขับรถมุ่งสู่หุบเขารักนิรันดร์อย่างรีบเร่ง
แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 51 23:53:41

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 03:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8

วันนี้ต้องพอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวจะตื่นไปทำงานไม่ไหว ยังไงก็ต้องจบอาทิตย์นี้แน่นอน

แต่ตอนนี้ขอลาไปนอนก่อนจ้ะ
แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 51 03:08:30

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 03:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9

สวัสดี น้องชม คิดถึงนะจ้ะ

จากคุณ : ซีพิษ czepissz - [ 15 ก.พ. 51 04:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10

สนุกเหมือนเคยค่ะ แม่ชม....

จากคุณ : Loveyly Poohny - [ 15 ก.พ. 51 08:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11

เอาใจช่วยน้องชมนะจ๊ะ

จากคุณ : Musiclism - [ 15 ก.พ. 51 09:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12

เอาใจช่วยต้นกะนุ่นนะ ไม่ได้ก้อจูงมือกันโดดเขามันเลย

จากคุณ : kahzan (kahzan) - [ 15 ก.พ. 51 10:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13

ขบอคุณแม่ชมนะค่ะ
พานุ่นมา Happy valentine ย้อนหลังด้วยค่ะ

จากคุณ : jejeejajar - [ 15 ก.พ. 51 10:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14

ต้นจะรอดปืนพ่อกำนันมั้ยเนี่ย

อุปสรรคขวากหนามมากมายเหลือเกิน ....

มาเอาใจช่วยต้น-นุ่นต่อไป

ให้กำลังใจแม่ชมด้วยจ้ะ

คงมาตามอ่านได้อีกทีก็วันจันทร์เลย

ไม่เป็นไรจะได้อ่านตอนจบเลย อิอิ

ขอให้ทุกวันของแม่ชมเป็นวันแห่งความรักนะคะ

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 15 ก.พ. 51 10:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15

ใกล้จบแล้ว ขอให้แฮบปี้เอนดิ้งงงงงงงงทุกคู่เลยนะจ๊ะ แม่ชมโด้ยยยย
สุขสันต์เดือนแห่งความรักจ้า

จากคุณ : ตาแก่ยายแก่ไม่กลัวแผ่นดินไหว - [ 15 ก.พ. 51 12:35:04 A:125.26.29.173 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 16

มารอดูคู่ต้น-นุ่น มังกร-คำแพง ค่ะ ......ว่าเรื่องมันจะลงเอยกันแบบไหน

ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน....เรื่องนี้หลายหลากรสชาติจริงๆ

Happy Valentine's Day ย้อนหลังนะคะ
ขอให้แม่ชมได้รับความรักที่ยิ่งใหญ่และจริงใจตลอดไปค่ะ

จากคุณ : แพม (=เราเอง=) - [ 15 ก.พ. 51 12:59:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17

รูปน้องนุ่นที่ลดน้ำหนักแล้วครับ

รูปจากบ้านลูกหมู

จากคุณ : xzt69 - [ 15 ก.พ. 51 15:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18

อุปสรรรคเยอะจริงๆ เลย เอาใจช่วยทุกคู่ ขอจบแบบแฮปปี้นะจ๊ะแม่ชม

จากคุณ : นัดตะวัน - [ 15 ก.พ. 51 15:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19

ยังคงรอคอย พ่อมังกรและแม่คำแพงอยู่ น่ะจ๊ะแม่ชม

จากคุณ : ดาวพราย - [ 15 ก.พ. 51 20:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20

เอาแล้ว!!! เอาไง เอากัน จัดมา
เด๋วอาถรรพ์หุบเขารักนิรันดร์จัดไป
เหอ เหอ เหอ
แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 51 06:06:22

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 15 ก.พ. 51 21:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21

มารอแม่ชม..รอทุกทู้เลย

จากคุณ : RakTawan - [ 15 ก.พ. 51 22:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22

จบจริงเหรอจ๊ะ
แม่ชม
คิดถึงเน้อ...

จากคุณ : ssvalee - [ 15 ก.พ. 51 23:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23

มาแล้วจ้า พอคิดว่าจะจบจริงๆ ก็ใจหายเหมือนกันเนอะ -*-

แต่ตอนนี้ยังนะ ไปอ่านต่อ

ป.ลิง ขอบคุณทุกท่านที่มาอวยพรในโอกาสวันแห่งความรักนะคะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 23:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 24

เมื่อถึงหุบเขารักนิรันดร์ ทั้งหมดลงจากรถก็เห็นมอเตอร์ไซค์ช็อปเปอร์ของต้นจอดอยู่ กำนันคำรามขึ้นมาทันที “ไอ้ต้น แกจริงๆ ด้วย”

เจ๊เป็ดเสียวสันหลังวาบ มองปืนในมือกำนันแล้วนึกห่วงลูกชาย รีบพูดขึ้นมาทันที “กำนันอย่ามาทำอะไรวู่วามนะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป ชั้นไม่ยอมให้กำนันทำอะไรลูกชั้นจริงๆ ด้วย”

“ทำไม กลัวหรือไง ไหนเจ๊ว่าลูกเจ๊ไม่ได้อยู่กับลูกชั้นไง แล้วนี่รถมันรถของใคร” กำนันไก่ตะโกน เจ๊เป็ดอึ้งไป ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่เบาลง “ชั้นจะไปตามหาลูกชั้น”

ว่าแล้วก็เดินขึ้นไปที่หน้าผา กำนันเห็นดังนั้นจึงรีบตามไปพร้อมแม่ก้อยและดนตรี

เมื่อไปถึงหน้าผารักนิรันดร์ก็เห็นต้นกับนุ่นนั่งอยู่ข้างๆ กัน ต้นโอบนุ่นไว้หลวมๆ ในขณะที่นุ่นซบหน้ากับไหล่ของต้น ทั้งคู่นั่งกันอยู่เงียบๆ ชิดใกล้กันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด

ภาพที่เห็นทำให้เจ๊เป็ดอึ้งไป ถึงแม้จะอคติเพียงใด แต่ความอ่อนหวาน อ่อนโยนของคนทั้งคู่ที่แสดงออกมานั้น มันทำให้เจ๊เป็ดรู้สึกได้

ฝ่ายกำนันก็เช่นกัน เมื่อเห็นภาพนั้นก็ชะงัก ด้วยกำนันเองก็รู้สึกเหมือนที่เจ๊เป็ดรู้สึก แต่แล้วกำนันก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นไป แล้วเรียกลูกสาวด้วยเสียงดัง “นุ่น...”

ต้นกับนุ่นสะดุ้ง ตกใจหันมามอง พอเห็นว่าใครยืนอยู่ต่างก็หันมามองหน้ากันทันที ต้นเอื้อมมือมาจับมือนุ่นไว้แน่น

กำนันเห็นดังนั้น รีบบอก “มาหาพ่อเดี๋ยวนี้นะนุ่น ลุกขึ้นมาหาพ่อ”

นุ่นลุกขึ้น หันไปมองต้น ทำท่าจะเดินไปหากำนัน แต่ต้นจับมือไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ไม่นะ นุ่น ต้นไม่ให้ไป”

เจ๊เป็ดรีบบอกลูก “ปล่อยมือเขาเดี๋ยวนี้นะต้น อย่าไปยุ่งกับเขา กลับบ้านกับแม่”

“ไม่ครับแม่ ต้นรักนุ่น เรารักกันนะครับ” ต้นหันมาบอกเจ๊เป็ดด้วยความเด็ดเดี่ยวมั่นคง เจ๊เป็ดเห็นดวงตาคู่นั้นของต้น มันมั่นคงจนเจ๊เองอดจะเห็นใครอีกคนเป็นเงาของลูกชายไม่ได้

เจ๊เป็ดจึงอึ้งไป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงปืนของกำนัน “เปรี้ยงงงงง” กำนันยิงปืนขึ้นฟ้าแล้วคำรามว่า “หนอย แกถือดียังไงมากักกันลูกฉันเอาไว้ อยากตายหรือไง”

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 23:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25

นุ่นสะดุ้งรีบร้องห้ามพ่อทันที “อย่านะจ๊ะ พ่อ อย่าทำอะไรต้นเลยนะ นุ่นรักต้นนะพ่อ นุ่นขอโทษ แต่เรารักกันจริงๆ นะจ๊ะ นุ่นยอมให้พ่อทำอะไรต้นไม่ได้”

“นุ่นพูดอย่างนี้ได้ยังไง พรุ่งนี้ก็ต้องแต่งงานกับชายเดี่ยวแล้ว นุ่นทำแบบนี้ ไม่คิดว่าพ่อจะเสียหายบ้างหรอ แล้วคนที่นุ่นบอกว่ารักน่ะ มันเป็นคนที่พ่อไม่ชอบ นุ่นทำแบบนี้ไม่ไว้หน้าพ่อเลยนะ” กำนันไก่ว่า มองลูกสาวด้วยดวงตาที่แสดงความโกรธจัด

“นุ่นขอโทษจ้ะพ่อ แต่นุ่นรักต้นจริงๆ นุ่นไม่ได้รักชายเดี่ยว นุ่นก็ไม่รู้จะทำยังไง” นุ่นรีบบอกพ่อ น้ำตาซึมออกมา กำนันมองภาพนั้นแล้วเมินหน้าหนี “แล้วนุ่นไม่รักพ่อเลยหรอ ทำอย่างนี้ไม่รักพ่อแล้วใช่ไหม”

“รักสิจ๊ะ นุ่นรักพ่อนะ แต่ว่า...”

“ถ้านุ่นรักพ่อก็ต้องทำตามที่พ่อบอก หรือนุ่นอยากจะให้พ่ออับอายขายหน้าชาวบ้านเขา แค่นี้พ่อก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปใว้ที่ไหนแล้ว นุ่นเลือกเอาก็แล้วกัน ว่าจะเลือกพ่อ หรือจะเลือกมัน”

สิ้นคำของกำนันไก่ น้ำตานุ่นก็ไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หันไปมองต้น สบดวงตาคู่นั้นด้วยความรักและความเศร้าอย่างลึกซึ้งบอกต้นว่า “ขอโทษนะต้น นุ่นขอโทษ” แล้วนุ่นก็แกะมือของต้นออกทำท่าจะเดินไปหากำนัน แต่ต้นยังตามไปคว้ามือไว้แน่น “นุ่น...ต้นรักนุ่นนะ” พูดได้แค่นั้นก็พูดอะไรไม่ออก

นุ่นส่ายหน้า “นุ่นก็รักต้น แต่ว่า เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว นุ่นต้องไปหาพ่อ” ถึงนุ่นจะพยายามแกะมือออก แต่ต้นก็ไม่ยอมปล่อย เจ๊เป็ดเห็นดังนั้นก็ว่า “ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะต้น อยากตายหรือไง”

“ไม่ครับ ผมไม่ปล่อยมือจากนุ่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” ต้นตอบทันที

“นี่แกท้าฉันหรอ จะลองดูก็ได้” ว่าแล้วกำนันก็เตรียมลั่นไกปืน แต่นุ่นร้องห้ามขึ้นมาทันที “อย่านะจ๊ะพ่อกำนัน อย่ายิงต้นนะจ๊ะ นุ่นขอร้อง พ่อกำนันจะให้นุ่นทำอะไร จะให้แต่งงานกับชายเดี่ยว นุ่นก็ยอม แต่อย่าทำอะไรต้นเลยนะจ๊ะ อย่าทำเขา ถือว่านุ่นขอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วนุ่นจะทำตามที่พ่อกำนันบอกทุกอย่าง พ่อกำนันอย่าทำร้ายคนที่นุ่นรักเลยนะ”

น้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของนุ่นทำให้ต้นอดใจไว้ไม่ไหว เอื้อมมือมาเช็ดให้อย่างแผ่วเบาแล้วบอกอย่างอ่อนโยน “นุ่นอย่าพูดอย่างนั้น อย่าเอาตัวเองเข้ามาปกป้องต้นเลย ถ้านุ่นแต่งงานไป ต้นก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี”

“แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะต้น นุ่นคงยอมเห็นต้นเป็นอะไรไปไม่ได้ เราต้องยอมรับความจริงนะ เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว” นุ่นเอื้อมมือมาจับมือของต้นที่เช็ดน้ำตาไว้ “ดูแลตัวเองให้ดีนะ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่นุ่นก็จะคิดถึงต้นเสมอ จะไม่มีวันลืมเลย นุ่นจะนึกถึงความทรงจำที่ดีของเรา”
แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 51 23:53:06

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 23:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26

ต้นนิ่งไป มองสบตานุ่นแล้วพูดอะไรไม่ออก ความรักที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้นก็ฉายชัดอยู่ในดวงตาของเขาเช่นกัน มองแล้วสะท้อนใจจนสุดจะทานทนได้ เขาหันไปมองกำนันไก่ ก่อนจะจูงมือนุ่นเดินเข้ามาหา

“กำนันครับ ผมรักนุ่น ยังไงผมก็ยังยืนยันว่าผมรักนุ่น เรารักกันมานานมากแล้วครับ กำนันก็คงจะรู้ดี เวลาที่ผ่านไปทั้งหมด ไม่เคยทำให้ความรักของเราลดน้อยลงไปเลย เพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะเรารักกันจริงๆ รักด้วยหัวใจ และหวังเสมอที่จะมีอนาคตร่วมกัน พวกเราผิดมากหรือเปล่าครับ ผมผิดมากใช่ไหมครับกำนัน ที่ผมรักนุ่น ก็นุ่นเป็นหัวใจของผม ถึงกำนันจะยิงผมให้ตาย กำนันก็เปลี่ยนใจผมไม่ได้”

เจ๊เป็ดได้ยินลูกชายพูดเช่นนั้น ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียงของเขามันแรงกล้าจนเจ๊เองก็ยังอดจะเวทนาไม่ได้ ”ต้น พอเถอะลูก พอได้แล้ว”

“เมื่อผมได้บอกกำนันว่าผมรักนุ่น ผมก็คงจะพอได้แล้ว คงจะไม่มีสิทธิพูดอะไรได้อีกแล้ว” ต้นว่า หันมาหานุ่น กระชับมือแน่นเป็นการถ่ายทอดกำลังใจซึ่งกันและกัน

“ต้นรักนุ่นนะ รักมากๆ ด้วย รัก...” พูดได้เท่านั้นก็พูดไม่ออก ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากมือของนุ่น น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมา เจ๊เป็ดเห็นแล้วเบือนหน้าหนี

นุ่นเดินไปหาพ่อ น้ำตานั้นอาบแก้ม พูดกับพ่อว่า “นุ่นขอโทษนะพ่อ ต่อไปนี้ นุ่นจะทำตามที่พ่อบอกทุกอย่าง พ่อไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ต่อไปมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก พ่อจะไม่ต้องอับอายขายหน้าใครๆ เขาอีกแล้ว นุ่นเป็นลูกที่แย่มากเลยใช่ไหมพ่อ นุ่นมันแย่จริงๆ นุ่นไปรักคนที่พ่อไม่รัก...” พูดมาถึงตรงนี้นุ่นก็พูดไม่ออก กำนันมองแล้วสะท้อนในใจขึ้นมา ขยับจะพูดอะไรแต่แล้วก็ไม่พูด

แต่คนที่ทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมาก็คือแม่ก้อย “ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่กำนัน” เสียงของแม่ก้อยนั้นสื่ออารมณ์บางอย่างที่กำนันต้องชะงัก

จากคุณ : ชมเช้า - [ 15 ก.พ. 51 23:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 27

“เจ๊เป็ดก็เหมือนกันนะ” หันไปมองเจ๊เป็ด สบตาเขม็ง ทำเอาเจ๊เป็ดที่แข็งๆ ยังไม่กล้าสบตา

“ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด ใจคอจะทำร้ายจิตใจลูกไปถึงไหน หัวใจของลูกนะ ไม่ใช่หัวใจของตัวเอง เข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่า” แม่ก้อยพูดไปน้ำตาไหลไป ยิ่งมองเห็นดวงตาที่แสดงความเจ็บปวดและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนุ่นแล้ว แม่ก้อยก็ยิ่งเวทนาเหลือเกิน

“ไม่เห็นบ้างหรือไงว่าลูกมันเจ็บปวดแค่ไหน มันรักกันจะตายอยู่แล้ว ยังไม่เข้าใจกันอีกหรือไง จะต้องให้ลูกตายไปจริงๆ หรือไงถึงจะสำนึกได้”

“แต่พี่ก็บอกลูกแล้ว ลูกก็ยอมแล้วนี่” กำนันเสียงอ่อนลงไป แม่ก้อยสวนทันที “ก็ทำไมลูกจะไม่ยอมล่ะ ก็พี่เล่นเอาความรักของลูกมาเป็นเครื่องต่อรองนี่ พี่ดูสิ ดูลูกเราสิ พี่ทนเห็นลูกเราเป็นอย่างนี้ ทรมานอย่างนี้ไปจนตลอดชีวิตได้หรือเปล่า พี่ทนได้หรอ ชั้นบอกได้เลยนะ ว่าชั้นทนไม่ได้” ประโยคท้ายแม่ก้อยเสียงแข็ง หันไปหาเจ๊เป็ด “เจ๊ก็เหมือนกัน เจ๊เอาความรู้สึกของตัวเอง ความรักของตัวเองมาบงการชีวิตของลูก เจ๊คิดว่าลูกเจ๊มีความสุขหรือไง”

แม่ก้อยพูดแล้วหยุดถอนหายใจ เดินไปหานุ่นแล้วดึงมากอดไว้ นุ่นซบแม่แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “ถ้าคิดจะเอาความรู้สึกตัวเองมาเล่นกับความรู้สึกของลูก ก็ใจร้ายกันมากเลยนะ ลูกมันทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากจะทำตามที่พ่อแม่บอก ลูกเรามันเป็นคนดีนะพ่อ ต้นมันก็เป็นคนดีนะเจ๊ มันไม่ทำอะไรเสียหายหรอก ทำไมเราไม่คิดบ้าง ว่าที่ลูกเรารักกันมาเป็นปีๆ นี่ มันเพราะอะไร เขาก็บอกเราอยู่ปาวๆ ว่าเขารักกันจริงๆ แล้วทำไมเราไม่ฟังเขาบ้าง หัวใจของลูกนะ ไม่ใช่หัวใจของเรา เราเป็นพ่อเป็นแม่ มีบุญคุญกับเขาท่วมหัว แต่เรื่องของหัวใจมันเป็นเรื่องที่เขาจะต้องเลือกเอง เพราะมันเป็นชีวิตของเขา ไม่เข้าใจกันเลยหรือไง”

แม่ก้อยพูดไปน้ำตาไหลไป สงสารลูกจับใจ กอดลูกแน่นเข้า รู้ว่าลูกเสียใจก็ปลอบเบาๆ อย่างอ่อนโยน ภาพนั้นทำให้กำนันไก่พูดอะไรไม่ออก ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าลูกเราเสียใจแค่ไหน ทรมานแค่ไหน แล้วทำไมเรายังทำได้ ทำไมเราทำให้ลูกเสียใจได้ลงคอ

กำนันไก่ส่ายหน้า อึ้งไปนาน ฝ่ายเจ๊เป็ดเองก็คอตก หันมามองลูกชายที่ยืนน้ำตาไหลอยู่ เอื้อมมือไปจับมือลูกไว้แน่น แต่พูดอะไรไม่ออก

“พี่ลองคิดดูให้ดีนะพี่กำนัน พี่เอาความบาดหมางในสมัยก่อนมาตัดสินความรักของลูกไม่ได้ ลูกมันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยนะ”

ราวกับถ้อยคำนั้นมันแทงใจดำกำนันไก่ มันสะท้านสะเทือนใจกำนันจนต้องพูดออกมาอย่างสำนึกผิด “จริงสินะ พี่เอาเรื่องของตัวเอง ความรู้สึกของตัวเองมาใส่ให้ลูก” พูดแล้วหันไปมองเจ๊เป็ด ก่อนจะเดินเข้าไปหา เจ๊เป็ดเองก็หน้าขรึมลงไป หันไปมองต้นแล้วมองกำนันไก่ที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

“เรากำลังทำร้ายลูกของเรามากเลยนะเจ๊”

เจ๊เป็ดพยักหน้า “ใช่ ถึงตอนนี้ชั้นรู้แล้ว ลูกชั้นไม่ได้มีความสุขเลย แล้วคนเป็นแม่อย่างชั้นจะมีความสุขอยู่ได้ยังไง ที่ผ่านมา ชั้นเอาความผิดหวัง ความเสียใจกับเรื่องในอดีตมาใส่ให้ลูก ชั้นไม่อยากให้ลูกผิดหวังเหมือนชั้น ถึงได้พยายามคิดแทนเขาทุกอย่าง แต่ตอนนี้ ชั้นรู้แล้ว ว่าชั้นคงไม่มีความสุขถ้าลูกต้องทำตามที่ชั้นต้องการด้วยความทรมานในใจแบบนี้”

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 00:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 28

ต้นหันมามองแม่ มองด้วยสายตาแห่งความรักเป็นล้นพ้น ก่อนจะกอดแม่ไว้แล้วบอกว่า “แม่ครับ ต้นขอบคุณมากนะครับที่เข้าใจต้น”

“แม่เองต่างหากที่ต้องขอโทษลูก แม่คิดเองทำเองทุกอย่าง ไม่คิดถึงใจลูกเลย” เจ๊เป็ดว่าอย่างเศร้าๆ

กำนันไก่เดินไปหานุ่นที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ก้อย ก่อนจะดึงลูกสาวมากอดไว้ “พ่อขอโทษ ขอโทษนะลูก พ่อทำร้ายลูกไปได้ยังไง”

นุ่นสายหน้า “พ่อไม่ต้องขอโทษหรอกจ้ะ นุ่นเข้าใจ เข้าใจทุกอย่าง”

“ทั้งที่นุ่นเข้าใจพ่อ แต่พ่อกลับไม่เข้าใจลูกเลย” กำนันอดจะรำพึงออกมาไม่ได้ “ถึงเวลานี้ ขอพ่อทำอะไรเพื่อลูก ให้ลูกมีความสุขบ้างนะ เดี๋ยวพ่อจะไปพูดกับท่านหญิงปุ้ม ให้ยกเลิกงานแต่งงานระหว่างลูกกับชายเดี่ยว”

“แล้วพ่อจะไม่เสียชื่อหรอจ๊ะ ก็เราบอกทุกคนไปหมดแล้ว”

“เรื่องนั้นน่ะ พ่อไม่สนใจอีกแล้ว พ่อจะไปสนใจความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของลูกได้ยังไง พ่อจะต้องทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อลูก”

ว่าแล้วก็จับมือนุ่นเดินจูงมาที่ต้นยืนอยู่ แล้วคว้ามือต้นมาจับมือนุ่นไว้ “ฉันเชื่อมานานแล้ว ว่าเธอน่ะรักลูกสาวฉันจริง แต่มันอาจจะเป็นอคติที่ยังบังตาอยู่ก็ได้ ที่ทำให้ฉันไม่ยอมรับความจริงนั้น แต่ตอนนี้ ฉันรับรู้หัวใจของเธอ เพราะเราสองคนก็มีนุ่นเป็นหัวใจเหมือนกัน ฉันเชื่อว่า เธอจะดูแลหัวใจดวงนี้ได้ดีไม่แพ้ฉัน”

ต้นฟังแล้วยิ้มด้วยความปลื้มเปรมในใจ มันไม่ใช่แค่ความสมหวังในรัก แต่มันยังหมายถึงการยอมรับและความเข้าใจในความรักของเขาอีกด้วย

นุ่นหันไปมองต้น ทั้งสองสบตากันด้วยความรัก เป็นความรักที่ทำให้เกิดความสุข สุขที่เห็นทุกคนรักกันเข้าใจกัน และที่สำคัญ เข้าใจความรักของเราสองคนแล้ว

ฝ่ายผู้ใหญ่เห็นลูกมีความสุขก็บอกกับตัวเองว่า นี่แหละคือความสุขที่แท้จริงของคนเป็นพ่อเป็นแม่เพราะว่าอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าความสุขของลูกอยู่เหนือความสุขทั้งปวงนั่นเอง

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 00:07:25 ]

ความคิดเห็นที่ 29

หมดแล้วจ้าที่ปั่นไว้ เดี๋ยวขอตัวไปนอนก่อนนะจ๊ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 00:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30

คืนนี้หลับฝันดีนะจ้ะแม่ชม

จากคุณ : Dr.z_leap - [ 16 ก.พ. 51 00:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31

ฝันดีค่ะแม่ชม..แล้วก็อย่าลืมให้พ่อดนมีความสุขซะทีนะคะ..

เป็นกำลังใจให้แม่ชมมาตั้งแต่โคกสารินเลยค่ะ

จากคุณ : RakTawan - [ 16 ก.พ. 51 01:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 32

ขอให้ต้นและนุ่นผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี
หวังว่าคงรอดพ้นลูกปืนพ่อกำนัลนะ.

จากคุณ : แฟนฟิคค่ะ (chree) - [ 16 ก.พ. 51 01:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33

อ่านจบแล้ว ลาไปนอนล่ะจ้ะ...
ตกลงช่างน้ำหนีไปหลบอยู่กับใครล่ะเนี่ย ไว้รอเฉลยแล้วกันจ้ะ...เหอ ๆ

จากคุณ : All bread - [ 16 ก.พ. 51 01:29:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34

...อย่าปล่อยมือฉันได้ไหม
ไม่ว่าอะไรก็ตาม
เจ็บปวดชอกช้ำแค่ไหน
จับมือฉันไว้ ตลอดเวลา
อย่าปล่อยมือฉันได้ไหม
ถึงฉันจะมีน้ำตา
ก็จะขอยืนยัน
ว่าฉันจะอยู่กับเธอ...
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=blueberrycpie&group=3&month=03-2005&date=11

เฮ้อ! จบลง(ด้วยดี)ซะที

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 16 ก.พ. 51 06:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 35

ขอบคุณค่ะแม่ชม ฮือ...ฮือ... เสียน้ำตาแต่เช้าเลย...คิดนะเนี่ยว่าเค้ารักกันจริงๆ

จากคุณ : ใจคนคอย - [ 16 ก.พ. 51 09:00:15 A:58.147.4.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36

เฮ้อ.....โล่งอก นึกว่าจะจูงมือกัน.... ต้นโดด นุ่นโดด
ทีนี้ก็เหลือฝูงลิงล่ะ

จากคุณ : ตาแก่ยายแก่ไม่กลัวแผ่นดินไหว - [ 16 ก.พ. 51 10:27:55 A:125.26.27.169 X: TicketID:159984 ]

ความคิดเห็นที่ 37

สุดยอดเลยค่ะแม่ชม
อ่านไป น้ำตาไหลไป
ซึ้งอ่ะ

จากคุณ : tidtee-genius - [ 16 ก.พ. 51 11:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38

น้ำตาซึมไปกับต้น-นุ่นเลยค่ะ ซึ้งจัง

เฮ้อ สบายใจไปอีกคู่ ลุ้นฝูงลิงกันต่อไป

จากคุณ : ฟ้าใส ในเงาจันทร์ - [ 16 ก.พ. 51 11:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 39

อ๊ากกกก

ซึ้งง กะ แม่ก้อย ย ยยT^T

มาร๊อ รอ แม่ชมค่า

รอ ร๊อ รอ สองคนนนี้ด้ว ย ย ย

เอาหวาน น น ๆ นะจ๊ะแม่

^__________________^

จากคุณ : หนูน้ำใส๊ใส (หนูน้ำใส๊ใส) - [ 16 ก.พ. 51 17:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 40

#39

รูปไม่ขึ้น น

จากคุณ : หนูน้ำใส๊ใส - [ 16 ก.พ. 51 17:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 41

แม่ชมจ๋า

มาตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ยะ ตกกะใจเลยย มาตั้งนานแล้วนี่หว่า แก่แล้วก็เงี้ยะแหระ หาไม่เจอ แหะๆ

สนุกมากเหมือนเดิม แต่ก็ใจจดจ่อรอฉากจบของน้องคนนั้นอ่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ใกล้จะจบแล้วจริงๆ หรือคะ ไม่คิดจะยืดแบบละครหลังข่าวมั่งเหรอ เพราะเค้าต้องคิดถึงแม่ชมมากๆๆ เลย แอบเศร้าอ่า

ขอบคุณแม่ชมเหมือนเดิมนะคะ ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ก็เสียสละเวลาพักผ่อนมาแต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่านกัน^^

จากคุณ : ศตพร - [ 16 ก.พ. 51 20:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 42

รอคอย มังกรและคำแพง อยู่เด้อค่า..แม่ชมขา...

จากคุณ : ดาวพราย - [ 16 ก.พ. 51 20:07:22 ]

ความคิดเห็นที่ 43

ซึ้งค่ะซึ้ง....รอซึ้งต่อค่ะแม่ชม

จากคุณ : แอบอ่าน (Loveyly Poohny) - [ 16 ก.พ. 51 22:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 44

สวัสดีจ้า มาแล้วทุกคน

แอบกังวลในใจอ่ะ ว่าพรุ่งนี้จะจบได้หรือเปล่า แหะๆ -*- ไม่ค่อยมีเวลาแต่งเลย ไม่อยากรวบรัดตัดความ จะพยายามนะจ๊ะ

มาอ่านต่ออีกนิดหน่อย เดี๋ยวไปปั่นต่อถ้ามีแรงไหว

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 22:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 45

ดนตรีมองภาพนั้นแล้วยิ้มอย่างโล่งอก ทุกคนมีความสุขและเข้าใจกัน มันเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน เขายิ้มก่อนจะเดินออกมาเงียบๆ

เดินลงจากหน้าผารักนิรันดร์ แหงนมองฟ้า ก็เห็นดวงดาวเริ่มพราวแสงขึ้นทีละน้อยจนกระจ่างไปทั้งฟ้า ดวงนี้นิด ดวงนั้นหน่อย ดูระยิบระยับจับตา ช่างน่ารักเหลือเกิน

ลมเย็นพัดโชยมาแผ่วเบา ดนตรีสูดลมหายใจเต็มปอด อดไม่ได้ที่จะคิดถึงใครคนนั้น คนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ แต่สุดปัญญาจะตามหา

ยิ่งเมื่อได้กลับมาที่นี่ ที่ที่เป็นความทรงจำดีๆ ของเขาและเธอ ความคิดถึงก็ยิ่งทวีคูณ และราวกับว่ามันจุกแน่นอยู่ในอกจนดนตรีทนไม่ไหว เขาจึงออกวิ่งไปยังที่แห่งหนึ่ง

นั่นไงโพรงต้นไม้แห่งนั้น โพรงต้นไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ในดงดอกบานไม่รู้โรยสีขาว บานไม่รู้โรยสีขาวของเราสองคน ดนตรีคิดพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้มากขึ้น

แต่เมื่อไปถึงดงดอกบานไม่รู้โรยสีขาว เขากลับพบใครคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังเหม่อๆ อยู่ที่ในดงนั้น มือถือดอกบานไม่รู้โรยสีขาวดอกหนึ่ง

และใครคนนั้นก็ทำให้ดนตรีใจเต้นแรงราวกับจะโลดออกมานอกอก ใครคนที่ดนตรีจำได้ดี เพราะเป็นคนที่เขาจดจำไว้ในหัวใจตลอดมา

เขาเห็นน้ำนั่งอยู่ตรงหน้า !!!

ดนตรียืนนิ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง เขายืนนิ่งสูดลมหายใจลึกๆ ราวกับกลัวว่า น้ำจะกลายเป็นความฝันของเขาเหมือนที่เคยผ่านมา และมันทำให้เขาต้องเศร้าและผิดหวังมากเป็นทวีคูณ

ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาช้าๆ ตามองที่น้ำ หัวใจแทบจะหยุดเต้น

และเพราะความคิดถึงอันแรงกล้าคงส่งผ่านถึงกันได้ เพราะสักพักน้ำก็รู้สึกตัว หันมามอง และหยุดชะงักนิ่งไปราวกับไม่อยากเชื่อสายตา

ดนตรีสบตาน้ำเขม็ง เดินอย่างมั่นคงเข้าไปหา ในดวงตาของเขานั้นมีแต่ความรักความคิดถึงอัดแน่นอยู่ในนั้น มันรุนแรงเสียจนน้ำอดสะท้อนใจและรู้สึกรู้สมไปกับความรู้สึกนั้นไม่ได้

ทั้งสองเหมือนตกอยู่ในภวังค์นิ่งและนาน ความรู้สึกหลากหลายลอยวนอยู่ในอากาศ ดอกบานไม่รู้โรยสีขาวพลิ้วไหวเปรียบเหมือนหัวใจทั้งสองดวงที่โลดแล่นเข้าหากันด้วยความรักความคิดถึง

ดนตรีเดินไปจะถึงที่น้ำยืนอยู่แล้ว น้ำก็รู้สึกตัว หันหลังออกวิ่งไปทันที และคราวนี้ดนตรีคงไม่ปล่อยให้เป็นเหมือนครั้งก่อน เขาจึงรีบกระโจนไปคว้าตัวน้ำไว้ได้

คว้าร่างของน้ำได้เขาก็ใจชื้น เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่มีชีวิตจิตใจ อ่อนหวานและอ่อนโยนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแน่นอนแล้ว ดนตรีกอดน้ำไว้แน่นๆ

หัวใจของเขาไหวสะท้าน อีกทั้งยังเต้นแรงเมื่อได้สัมผัสร่างอันอ่อนนุ่มของคนที่อยู่ในอ้อมกอด ความรู้สึกนั้นสับสนปนเปกันไปหมด กว่าใจเขาจะสงบลงได้ก็ต้องใช้เวลาชั่วครู่

เขามองคนในอ้อมแขนที่เห็นเงารางๆ ความอบอุ่นเริ่มแผ่ซ่านในหัวใจ เมื่อได้กอดกันนิ่งๆ ส่งผ่านความรู้สึกให้กันและกันโดยไม่ได้เอ่ยคำใด

เป็นนานกว่าที่เขาจะกระซิบเบาๆ ว่า “คิดถึงจะตายอยู่แล้ว รู้ไหม ทำไมน้ำใจร้ายอย่างนี้” ถ้อยคำตัดพ้อที่ส่งผ่านอารมณ์ความรู้สึกของดนตรีนั้น ทำให้คนฟังน้ำตาซึม

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 22:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 46

ท่านหญิงปุ้มนั่งอยู่ในห้องพักฟื้นคนไข้ของหญิงปองคนเดียว เพราะไม่ทราบว่าชายเดี่ยวหายไปไหน ท่านหญิงเองก็ออกจะงงๆ อยู่ ที่หลานชายคนกลางดูมีอะไรคิดอยู่ในใจ ไม่ร่าเริงเหมือนที่เคย

หญิงปองนอนหลับไปแล้ว ท่านหญิงจึงหยิบหนังสือมาอ่านพลางๆ สักพักก็มีเสียงเคาะประตู ท่านหญิงเงยหน้าไปมอง

ก็เห็นหลานชายคนเล็กเดินมากับหมอมุก ท่านหญิงแอบยิ้มในใจแต่วางสีหน้าเรียบเฉย ถามชายธีว่า “อ้าว ชายธี ทำไมมากับคุณหมอได้ บอนด์เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”

“เอ่อ พี่บอนด์ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ” ชายธีตะกุกตะกักเล็กน้อย ยิ่งเมื่อหันไปมองหมอมุกเขายิ่งตะกุกตะกัก แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าสายตาของเขาที่มองคุณหมอที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้น หวานเป็นพิเศษ

และบังเอิญว่าท่านหญิงเป็นคนช่างสังเกตเสียด้วย

“แล้ว...” ท่านหญิงต่อให้ ทำหน้าสงสัย ชายธีจึงพูดต่อ “แล้วชายก็มีเรื่องจะมาคุยกับท่านน้าครับ”

“เรื่องอะไรล่ะจ๊ะ มานั่งกันก่อนสิทั้งสองคน” ท่านหญิงทำไก๋ พลางเรียกสองคนมานั่งใกล้ๆ ชายธีเผลอตัวเอื้อมมือไปจับมือหมอมุกจูงมานั่ง สายตาของท่านน้ามีหรือจะพลาดแต่แกล้งทำมองไม่เห็น

“เอาล่ะ คราวนี้มีเรื่องอะไรก็ว่ามาได้เลยจ้ะ” ท่านน้าถามเสียงเรียบ แอบกลั้นยิ้มเมื่อเห็นชายธีทำท่าอึดอัด คุณหมอเองก็ดูเหมือนเขินๆ

“คือว่า ชายอยากจะขอให้ท่านน้ายกเลิกงานหมั้นระหว่างชายกับแพงได้ไหมครับ” ชายธีโพล่งออกมาทันที ทำเอาท่านหญิงหลุดขำไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเก็บอาการ “อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะ ชาย”

“คือว่า ชายไมได้รักแพงครับ และแพงก็ไม่ได้รักชายด้วย เราไม่ได้รักกันครับ เราคงจะหมั้นกันไม่ได้หรอกครับ ท่านน้า” พูดแล้วหันไปมองหมอมุกนิดหนึ่ง

“ชายรู้ได้ยังไงว่าแพงไม่ได้รักชาย ไม่เห็นเขาบอกน้าเลย”

“แพงเขาไม่กล้าบอกครับท่านน้า แต่เราคุยกันแล้ว แพงเขาไม่ได้รักชาย เขามีคนรักอยู่แล้ว แพงเขาก็กลุ้มใจเหมือนชายน่ะแหละครับ”

“อย่างนั้นหรอ เอาไว้น้าจะถามแพงนะ ถ้าจริงเรื่องหมั้นก็อาจจะต้องคิดอีกที ว่าแต่ชายเถอะ ไม่ได้รักแพงเขาจริงๆ หรอ แล้วทำไมถึงเสี่ยงชีวิตเอาตัวไปบังกระสุนให้เขาล่ะ”

ท่านน้าพูดมาถึงตรงรนี้ หมอมุกหันมามองหน้าชายธีทันทีอย่างลืมตัว ชายธีก็เผลอหันไปมองหมอมุกเช่นกัน ก่อนจะรู้สึกตัวว่าต้องตอบคำถามของท่านน้า “ชายรักแพงเหมือนน้องสาวน่ะครับ และในเวลานั้นชายก็ต้องช่วยแพง เท่าที่ชายจะช่วยได้ แต่ชายยืนยันได้ว่า ชายไม่ได้รักแพงเหมือนอย่างคนรัก”

“อย่างนั้นหรอ แล้วทำไมเพิ่งจะมาบอกตอนนี้ นี่น้าเตรียมงานหมั้นไว้จะทำยังไง”

“ชายต้องขอโทษท่านน้าด้วยจริงๆ นะครับ ขอโทษจริงๆ ครับ จริงๆ แล้วชายก็อยากจะบอกท่านน้า แต่ก็อยากจะพาใครคนหนึ่งมาหาท่านน้าก่อน”

“หมายความว่ายังไง” ท่านน้าเลิกคิ้วถาม

“ชายอยากจะพาคนที่ชายรักมาหาท่านน้าครับ คนที่ชายรัก ก็คือหมอมุกครับ” ชายธีบอกทันที ก่อนจะหันไปจับมือหมอไว้เบาๆ

ท่านหญิงมองคนสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า “จริงหรือชาย จริงหรอคะคุณหมอ”

“จริงสิครับท่านน้า ไม่เชื่อถามหมอมุกดูได้เลย” ชายธีหันไปหาหมอมุก หมอมุกเขินเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับ “จริงค่ะ ท่านหญิง ต้องขอโทษท่านหญิงด้วยนะคะ”

“หมอไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ หมอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย หลานชายชั้นต่างหากที่ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว กว่าจะมาบอกก็เกือบจะสายเกินไปซะแล้ว”

“โธ่ ท่านน้า ก็ชายไม่กล้านี่” ชายธีโอดครวญ ท่านหญิงจึงบอกชายธีอย่างอ่อนโยนแต่แฝงความมั่นคงในน้ำเสียง “ชายไม่กล้าไม่ได้หรอก เพราะนี่เป็นเรื่องหัวใจของชาย จำไว้นะ ในเรื่องความรักน่ะ เราต้องกล้า ถ้าเรามั่นใจในหัวใจของเรา เราต้องกล้าหาญนะจ๊ะ ไม่อย่างนั้น เราอาจจะเสียความรักของเราไป ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว ก็คงจะโทษใครไมได้นอกจากตัวเอง”

ชายธีฟังท่านน้าแล้วนิ่งไป ก่อนจะว่า “จริงด้วยสินะครับท่านน้า ถ้าชายไม่กล้า ชายกับหมอมุกก็คง...”

“ใช่แล้วชาย อย่าให้ใครมากำหนดความรักเราได้ เราต้องเป็นคนกำหนดความรักของเราเอง น้าเองก็ต้องขอโทษที่ไปบังคับชาย ตอนนี้น้าน่ะรู้แล้ว ตั้งแต่เรื่องของหญิงปองทำให้น้าคิดได้ ว่าควรจะทำยังไง ลูกหลานจะได้มีความสุข ถ้าชายมีความสุข น้าก็มีความสุขจ้ะ”

ท่านน้าว่าแล้วยิ้มอย่างปราณี จับมือหมอมุกและมือของชายธีมากุมมือกันไว้ แล้วว่า “ดูแลความรักของกันและกันให้ดีนะ น้าเชื่อนะ ว่าทั้งสองคนรักกันด้วยหัวใจที่แท้จริง ขอให้หัวใจทั้งสองดวงของหลานเป็นหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักซึ่งกันและกันอย่างนี้ตลอดไป”

ชายธีมองท่านน้า ส่ายตาที่แสดงความขอบคุณนั้นฉายชัดจนท่านหญิงรู้สึกได้ ท่านหญิงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นหลานชายหันไปมองสบตากับหมอมุก ความรักที่ส่งผ่านดวงตาของทั้งสองคนทำให้จิตใจของท่านหญิงชื่นบาน

มือของชายธีที่กุมมือของหมอมุกแน่น ถ่ายทอดคำมั่นสัญญาแห่งรักที่ถักทอสอดประสานด้วยหัวใจของทั้งสองดวง มันช่างอ่อนหวานละมุนละไมเหลือเกิน

ชายธียิ้มกับหมอมุก ดอกบานไม่รู้โรยสีชมพูอ่อนของเขา

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 22:55:55 ]

ความคิดเห็นที่ 47

มีแค่นี้เองวันนี้ปั่นได้เท่านี้(ทำงานทั้งวันเลยจ้ะ-*-) เดี๋ยวลองไปปั่นต่อนะจ๊ะว่าจะได้เท่าไหร่ -*-

จากคุณ : ชมเช้า - [ 16 ก.พ. 51 22:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 48

แม่ชมขา...แล้วพ่อมังกรกะแม่คำแพงของอิชั้นล่ะจ๊ะ T....T

อ้อนวอนพร้อมน้ำตานองหน้า........^^

จากคุณ : ดาวพราย - [ 16 ก.พ. 51 23:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 49

อ๊ากกกกกกกกกกกก แพ้แล้วอ่ะ!! มันจะอะไรกันนักกันหนาเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
(ขอยืมพื้นที่เรือนชมเช้าหน่อยนะ ไม่มีที่ระบาย...-*-)

จากคุณ : All bread - [ 16 ก.พ. 51 23:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 50

แม่หนมปัง เป็นแฟนหงส์ต้องอดทน -*-

พักนี้หงส์พลาดบอลถ้วยบ่อยๆ พี่เจิดเลยไปรับจ็อปเล่นละคร -*-

จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ก.พ. 51 17:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 51

คลี่คลายไปที่ละคู่แล้วค่ะ

แล้วเมื่อไรจะถึงแม่คำแพงกับพ่อมังกรหล่ะค่ะแม่ชม น้องรออยู่หน่ะค่ะ
(ปล.แอบลุ้นชายเดี่ยวกับแม่บอลลูนด้วยหน่ะค่ะ)

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 17 ก.พ. 51 17:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 52

ไม่เปงไรน้า ปืนแตกเหมียนกาน

จากคุณ : ARSENE1970 - [ 17 ก.พ. 51 17:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 53

กำลังจะปั่นต่อค่ะ แต่ว่าสงสัยจะไม่จบวันนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ -*- อาจจะยืดเยื้ออีกแล้วสิ -*- เหนื่อยเนอะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ก.พ. 51 17:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 54

แม่ชมสู้ๆค่า........^^

รอคอยแม่ชมมาแสนนาน.....
ทรมานวิญญาณหนักหนา.....

จากคุณ : ดาวพราย - [ 17 ก.พ. 51 21:13:35 ]

ความคิดเห็นที่ 55

แม่ชมสู้ๆค่ะ จะอีกยาวนานแค่ไหนก็จะติดตามต่อค่ะ

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 17 ก.พ. 51 22:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 56

โอย ขอโทษจริงๆ จ้ะทุกคน จบวันนี้ไม่ได้อ่ะ ฮือๆ แถมปั่นได้น้อยอีกต่างหาก

พรุ่วนี้ก็ต้องปไเข้าค่าย ไปตั้ง 3 วันแน่ะ กลับมาอีกต้องจบแล้วล่ะค่ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ก.พ. 51 23:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 57

รอแม่ชมกลับมา นะจ๊ะ

จากคุณ : แฟนคลับ...แม่ชม (nong_PAB) - [ 18 ก.พ. 51 10:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 58

เข้ามาซึ้งกับความรักหลากรูปแบบ

รักแบบคนรัก

รักแบบของพ่อ-แม่ ญาติผู้ใหญ่

รักแบบเพื่อน พี่น้อง

แม่ชมอ่ะ

น้ำตาซึมไปกะต้น-นุ่น ดนตรี-น้ำ เลย

แล้วก็ยิ้มแก้มปริกะความรักของชายธี-หมอมุก

โอยย ... น่ารักอ่ะ

รอทุกคู่ที่เหลือจ้ะ ไม่ต้องซีเรียสนะจ๊ะ แม่ชม

ว่าง ๆ แล้วค่อยมาลงก็ได้จ้ะ

รอแม่ชมได้เสมอจ้ะ

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 18 ก.พ. 51 14:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59

ฉากที่หุบเขารักนิรันดร์เขียนได้ซึ้งจริงๆ สมเป็นแม่ชมเลย

เอาล่ะ ดูเหมือนงานหมั้นเดิมคงล้มหมด รองานหมั้นใหม่ดีกว่า

จากคุณ : Nusantara - [ 18 ก.พ. 51 16:09:46 ]

ความคิดเห็นที่ 60

มาช่วยปั่นกระทู้รอแม่ชมจ้า

จากคุณ : ฟ้าใส ในเงาจันทร์ - [ 18 ก.พ. 51 23:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 61

เอาพ่อดนมาฝากจ้า

จากคุณ : Peper_Old - [ 19 ก.พ. 51 01:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 62

เอาสาวน้อยกำลังเลือกกุหลาบ...

จากคุณ : All bread - [ 19 ก.พ. 51 02:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 63

มาให้กำลังใจแม่ชม...สู้ ๆ จ้า!!

จากคุณ : All bread - [ 19 ก.พ. 51 02:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 64

ตามมาอ่านทันแล้วจ้าแม่ชม
เสียดายจังที่กำลังจะจบ แต่ก็แอบยินดีที่สมหวังไปหลายคู่แล้ว
ตอนนี้เหลือบอลลูนกะชายเดี่ยว หวังว่าคงแฮปปี้เอ็นดิ้งไม่แพ้กัน^^

จากคุณ : Mayvoice~ - [ 19 ก.พ. 51 13:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 65

มารอ คำแพง กะ มังกรอ่ะ

สนุกมากมายเลยอ่ะ แต่ก้อยังรอ คำแพงและมังกรอยู่อ่ะ

จากคุณ : charyen29 - [ 19 ก.พ. 51 21:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 66

มารอแม่ชมอยู่หน้าเรือนเหมือนเคยจ้ะ

รู้ว่ายังไม่กลับมา

ถ้ากลับมาแล้วพักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนก็ได้นะจ๊ะ

พวกเรารอได้ อิอิ

^___^

จากคุณ : อุบาสิกา - [ 20 ก.พ. 51 11:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 67

เมื่อไหร่หนอแม่ชมจะกลับมา...........

แม่ชมจ๊ะ คิดถึงแม่ชมจิงๆเลย^^ มาไวๆน่ะจ๊ะแม่ชม

จากคุณ : ดาวพราย - [ 20 ก.พ. 51 21:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 68

มารอแม่ชม

จากคุณ : RakTawan - [ 21 ก.พ. 51 22:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 69

ตามมารอแม่ชมจ้า

จากคุณ : ผู้เข้าชม - [ 22 ก.พ. 51 08:46:32 A:125.27.36.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 70

มารอแม่ชมด้วยคนค่ะ

จากคุณ : Sung Soo Ki - [ 22 ก.พ. 51 11:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 71

แม่ชมไปไหนอีกแล้ว....

จากคุณ : moonshine19 - [ 22 ก.พ. 51 12:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 72

ยังรออยู่หน้าเรือนแม่ชมค่ะ

ตอนนี้ผู้คนมากหน้าหลายตา

พากันมาแวะเวียนที่เรือนแม่ชมมิได้ขาด

วันนี้พากำลังใจมาให้หอบใหญ่เลยจ้ะ

หายเหนื่อยแล้วรีบมานะจ๊ะ ^__^

จากคุณ : แม่ชมแฟนคลับ (อุบาสิกา) - [ 22 ก.พ. 51 12:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 73

ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย

แม่ชมหายไปอีกแล้วเหรอ กลับมาเร็วๆ นะคะ
คนมารอเต็มเรือนแล้วค่ะ

จากคุณ : ฟ้าใส ในเงาจันทร์ - [ 23 ก.พ. 51 00:29:54 ]

ความคิดเห็นที่ 74

นักเรียนใหม่(น้องชายลิง)มานั่งรอ...เมื่อไรคุณครูจะมาเนี่ย...เหอ ๆ

จากคุณ : พรุ่งนี้ก็จะมารอนะจ้ะ... (All bread) - [ 23 ก.พ. 51 01:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 75

T-Tซึ้งมากอะกับคู่ต้นนุ่น เข้าใจกันซักที แม่ก้อยใจจริงๆ
แล้วก็ดีใจจริงๆที่ดนได้เจอกับน้ำแล้ว
คู่ชายธีก็น่ารักเชียว
ต่อไปก็คำแพงกับมังกรแล้วนะจะเป็นยังไงบ้าง
รออยู่นะจ๊ะแม่ชม

จากคุณ : รักเด็ก555 - [ 23 ก.พ. 51 02:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 76

มารึยางคะ แม่โชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม..รอจนหงอยเลย

จากคุณ : RakTawan - [ 23 ก.พ. 51 23:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 77

แหะๆ มาแล้วจ้า ไปเข้าค่ายมาสามวัน กลับมางานกองท่วมหัวเลย สะสางงานไปทั้งน้ำตา T_T

ขอโทษทีที่มาดึก เผลอหลับไป -*- ทีแรกกะหลับยาว แต่ไม่เอาละ เดี๋ยวจะยืดเยื้อ -*- แตกเรือนก่อน ตอนก่อนสุดท้ายนะจ๊ะ

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ก.พ. 51 01:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 78

แตกแล้ว -*-

จากคุณ : ชมเช้า - [ 24 ก.พ. 51 02:07:06 ]

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป