ความคิดเห็นที่ 134
อยากออกเทปกับค่ายนี้แล้วแฮะ
ขอตัวไปฝึกเล่นกีตาร์ก่อน เจ็บนิ้วมาก
ขอตอบกระทู้นะครับ เมื่อกี๊เล่นมุข
ขอพูดถึงวงดนตรีนะครับ อยากให้ขายผลงานและตัวตนที่แท้จริงของศิลปิน เรื่องภาพลักษณ์บางคนก็ค่อนข้างต่อต้าน แต่มันก็มีผลกับยอดขายจริงๆ อย่างโลโซที่เป็นเอกลักษณ์ของจิ๊กโก๋บ้านนอก เขาเซอร์เขาโทรมของเขาเองโดยไม่ต้องหาเสื้อผ้า หรือพยายามแต่งหน้าทำผมอะไร ความเซอร์ของวงนี้ ภาพลักษณ์ที่ออกมา วิถีการเล่น การแสดงสด ก็ขายดีเป็นเทน้ำเททิ้ง จับลูกค้าถูกกลุ่มและถูกใจมาก
ศิลปินที่ทำเพลงเองเราจะรู้สึกว่าเพลงนั้นเขาร้อง เขาบรรเลงออกมาจากตัวตนของเขา คนฟังจะชอบ ติดใจ โดนใจ ที่ตามมาคือคนฟังหรือแฟนๆจะอยากเก็บผลงานของเขา อยากตามไปดูการแสดงสดเมื่อมีโอกาส
คนเราเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆตามเวลา แต่ศิลปินที่ไม่มีจุดยืน ชุดหลังๆก็ขายไม่ดีแล้วครับ คนฟังโดยเฉพาะพวกแฟนเก่าที่ชื่นชอบมาตั้งแต่ชุดแรกๆจะเบื่อที่จะเปลี่ยนจุดยืนในการฟังตาม ยกตัวอย่างที่ดีที่สุดคือแคลช ของแกรมมี่ เรื่องจุดยืนนี่คือมันจะทำให้อยากตามฟังศิลปินคนนั้นไปตลอดนะครับ อยากรออัลบั้มใหม่ออกมา ตรงนี้ ถ้าเกิดทำออกมาแล้วจุดยืนหาย ตัวตนดั้งเดิมไม่มีเหลือ แฟนก็เริ่มเบื่อที่จะรอฟังครับ(จิตวิทยานิดๆ) อย่างผมเจอแคลชไปนี่ จากนั้นมาผมก็ค่อนข้างเบื่อเพลงไทยแล้ว คือเวลาเราเบื่ออะไรอย่างหนึ่งแล้วมันจะเบื่ออย่างอื่นเหมาตามไปหมดด้วยเลย
เรื่องนักร้องหน้าตา ขายเด็กประถม-มัธยมต้น มีไว้ก็ไม่เสียหายครับ เขาก็มีกันทั่วโลก ทุกประเทศ แต่ถ้าเยอะ โปรโมตทั้งวันทั้งคืน มันก็จะทำให้คนที่ไม่ค่อยรู้จักค่ายนี้ ที่ไม่ชอบแนวนี้มีอคติไปด้วย ว่าค่ายนี้นะออกแต่หน้าตา ขายกระแสอย่างเดียว อะไรก็ว่าไป (ยิ่งนักร้องหน้าตาบ้านเราร้องเพลงไม่เป็นด้วย เต้นก็ไม่ได้เรื่อง จะหาอะไรให้ชม)
ตรงนี้ มองถึงคนฟังโดยรวมที่ฟังเพลงไทยสากล ก็มีแบ่งแยกดังนี้นะครับ 1.นักร้อง นักเต้นขายภาพลักษณ์ (Pop) 2.นักดนตรีเพลงร็อคกระแสหลัก (Rock, Pop-Rock) 3.นักร้อง-นักดนตรีแนวเพลงนอกกระแส (Indie, etc...)
ขอพูดแยกนะครับ 1.นักร้อง-นักเต้นเพลงป๊อป ผมว่าตรงนี้ก็หลายคนก็คงเคยพูดเคยบ่นมาแล้วแหละครับ ว่าร้องไม่ได้เรื่อง เต้นไม่เป็น ปรับได้ง่ายๆด้วยการหาคนที่เต้นเก่ง ร้องดี มีแววว่าจะขายภาพลักษณ์ได้ นึกถึงอย่างคริสติน่า ชากิร่า บิยอนเซ่ ริฮันน่า มาดอนน่า จัสติน ฯลฯ พวกนี้ขายหน้าตาทั้งนั้น แต่ฝีมือสุดยอด อย่างผมไม่ค่อยชอบเพลงป๊อปแต่ก็ยังชอบที่จะฟัง จะดูการเต้นของพวกเขา (เมืองไทยมีใครเต้น แต่งเพลง อัดเสียง ทำทุกอย่างเองหมดได้อย่างจัสตินทิมเบอร์เลคบ้าง) หรือนักร้องที่เต้นไม่เป็น ร้องเพลงอย่างเดียว แต่ก็ทำเพลงเอง พลังเสียงสุดยอด เวลาเราเห็นว่าคนเหล่านี้มีความสามารถ(มากกว่าคนทั่วไปร้อยเท่า สิบเท่า) เราก็จะชื่นชมเขาว่าเป็นศิลปิน มากกว่าแค่คนที่รับจ้างมาร้องเพลง ตรงนี้มันขายได้มากกว่าเด็กประถมครับ
2.นักดนตรีเพลงร็อค ผมว่าต้องแยกอีกแหละ ว่าร็อคแบบไหน ไม่พูดถึงแนวนะครับ มันจะมีร็อกจิ๊กโก๋(อกหักทั้งปี) ขายเด็กมัธยม กับร็อคหนักๆ เพลงพูดถึงเรื่องอื่นมากกว่าความรัก ขายผู้ชายได้ทุกวัย แต่เมืองไทยมีน้อยมาก ไม่ค่อยถูกสนับสนุน คนฟังร็อคแบบนี้มักจะฟังของฝรั่งมากกว่า ที่ดังๆเช่น GreenDay, Incubus, LinkinPark, MyChemicalRomance, NikelBack, Oasis, RedHotChiliPeppers, RollingStone etc... ร็อคของไทยทั่วไปมันจะไม่พ้นวนเวียนอยู่กับเรื่องความรัก อกหัก แอบชอบ อยากจีบ ซาวน์ก็ยังเดิมๆ เล่นแบบเดิมๆ (ยกตัวอย่างเป็นวงโซคูล) คือจุดยืนมันต้องมี แต่ก็ต้องมีการพัฒนา อย่างฟังวง U2, RedHot ฯลฯ พวกนี้ชุดล่าสุดกับเมื่อสมัยสิบปียี่สิบปีที่แล้วนี่ซาวน์ การเรียบเรียงคนละอย่างนะครับ มีการพัฒนาขึ้นเยอะ ทั้งที่จุดยืนก็คงเดิม เล่นสไตล์เดิม
3.ดนตรีนอกกระแส พวกนี้แหละครับ เพลงที่เราจะฟังในปีหน้าปีต่อๆไป ใช่ครับว่าพวกดนตรีนอกกระแสฟังแล้วมันไม่ค่อยติดหู ขายไม่ค่อยดี แต่ให้มีขายในค่ายบ้างก็ไม่ใช่เรื่องผิด คนพวกนี้เขาเข้าห้องอัดกันเป็นอยู่แล้ว โปรโมตดนตรีนอกกระแสบ้าง ให้คนฟังหายเบื่อก่อนที่จะโบกมือลาไปฟังของนอก
จากคุณ :
super-OttO
- [
26 ก.พ. 51 10:40:06
]
|
|
|