ความคิดเห็นที่ 13 เลือกมาให้ดูเป็นบางเพลง บุรุษแห่งลามันช่า จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพลงนี้จำแม่นว่า ซันโซ ร้องให้ Don Quixote ตลกดีครับ ชอบๆ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:31:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สู่ฝัน อันยิ่งใหญ่ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซุบซิบเพียงเล็กน้อย จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คำคมท้ายเล่ม จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องย่อ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สัมภาษณ์เล็กๆทีมงาน จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:37:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขยายให้ดูเป็นบางคนครับ ผู้อำนวยการแสดง คุณสุชาติ สวัสดิ์ศรี จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผู้กำกับเทคนิค คุณบุรณี รัชไชยบุญ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หนึ่งในทีมงานสร้างเพลง คุณวิสา คัญทัพ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผู้ให้คำปรึกษาด้านบทละคร คุณรัศมี เผ่าเหลืองทอง จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:42:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 นักแสดงนำหญิง คุณเอ๋ นรินทร ณ บางช้าง จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 . จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เครดิตทีมงาน จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตัวเล็กไปหน่อยนะครับ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บทความของคุณมานิต อัชวงศ์ ใน http://www.jaranmanopetch.com พูดถึงเบื้องหลังละครเวทีเรื่องนี้ เห็นว่าน่าสนใจดีเลยนำมาฝาก (ขออนุญาตคุณมานิต ด้วยครับ) http://www.jaranmanopetch.com/board/thread/352 ๑. สู่ฝันอันยิ่งใหญ่    คำร้อง ชาลี อินทรวิจิตร ทำนอง The impossible dream    จรัล มโนเพ็ชร แสดง 3-9 กันยายน 2530      ละครเวทีบรอดเวย์ยิ่งใหญ่ของเมืองไทยเมื่อยี่สิบปีก่อน คงไม่มีเรื่องใดยิ่งใหญ่เกิน “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” ซึ่งแปลจาก The Man Of La Mancha  เรื่องราวของ Don Quixote    จัดโดยคณะละคร “สองแปด” และ กรมศิลปากร    ยุทธนา มุกดาสนิท กำกับการแสดง    ประทักษ์ ประทีปะเสน กำกับดนตรี    บูรณี รัชไชยบุญ กำกับเทคนิค    แสดงนำโดย ศรัญยู วงษ์กระจ่าง – จรัล มโนเพ็ชร – นรินทร ณ บางช้าง    ณ โรงละครแห่งชาติ    ๒๘ สิงหาคม – ๙ กันยายน ๒๕๓๐ ทุกวัน ๑๙.๓๐ น. เสาร์-อาทิตย์ เพิ่มรอบ ๑๔.๐๐ น.    ตั้งแต่วันที่ ๒๘ สิงหาคม – ๒ กันยายน ๒๕๓๐ ศรัญยู วงศ์กระจ่าง แสดงเป็น ดอน กีโฮเต้    “ดอน กีโฮเต้” ส่วนที่เหลือจนจบการแสดง แสดงโดย จรัล มโนเพ็ชร  และมากกว่าศรัญยู ๑ รอบ    โดยที่ทุกรอบ เอ๋’ นรินทร ณ บางช้าง แสดงเป็นสาวโสเภณีประจำโรงเตี๊ยมทุกรอบ    เช่นเดียวกับ สาธิต ชีวะประเสริฐ แสดงเป็น ซานโช ปานซ่า ตัวตามพระเอก และนักแสดงสนับสนุนอีกไม่น้อยกว่า ๕๐ ชีวิต นักดนตรีมากกว่า ๔๐ คน    โรงละครแห่งชาติ สถานที่ที่เหมาะสมกับการแสดงละครเวทีที่สุด เวทียังถูกปรับปรุงซ่อมแซม เช่นส่วนหลุมแสดงดนตรีสดประกอบที่อยู่ด้านขอบหน้าเวที ซึ่งไม่ได้ใช้งานมาหลายปีจน ถูกซ่อมให้ใช้ได้ ตามสภาพที่เหมาะสม คือ นักดนตรีวงดุริยางค์วงใหญ่ ต้องอยู่ในในหลุมดนตรี เพื่อแสดงดนตรีสดให้ตรงกับคิวการแสดง ซึ่งแต่ละรอบจะต่างกัน    การซ้อมเกิดขึ้นหลายเดือนก่อนหน้าจะเปิดการแสดงจริง    ตัวแสดงคัดแล้วคัดอีก จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขออภัยที่ผมจะขอเสนอความจริงอีกแง่มุมหนึ่ง เท่าที่ผมได้ยินกับหู ได้เห็นกับตา เพียงเพื่อสนับสนุนความยิ่งใหญ่    ค่ำคืนหนึ่ง เดอะหง่าว’ ยุทธนา มุกดาสนิท ผู้กำกับผู้ยิ่งใหญ่แห่งวงการภาพยนตร์ ติดต่อผ่านผม เพื่อขอคุยกับ จรัล มโนเพ็ชร  ที่ร้านไม้กลางกรุง    บางช่วงยามผมว่าง ผมก็อยู่ร่วมผสมวงด้วย    ผมได้ยิน ได้รับทราบว่า เดอะหง่าว’ ยุทธนา มุกดาสนิท มาเล่าให้ จรัล มโนเพ็ชร ฟังว่าเขากำลังเตรียมการจะทำละครเวทีเรื่อง “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่”    ผมหรือ จรัล มโนเพ็ชร ก็จำไม่ได้แล้ว ได้พูดขึ้นว่า “อ๋อ.........รู้ล่ะ จำเนื้อเพลงได้ด้วย ร้องได้ด้วย”    ยุทธหง่าว ใช่ครับ..........ในวงการบางครั้งเราก็เรียก ยุทธนา มุกดาสนิท ว่า “ยุทธหง่าว” หรือ “เดอะหง่าว” ทำท่างง ๆ  ไปรู้มาจากไหน จำเนื้อเพลงได้ไง    ผมเป็นผู้ขยายความ “ในกองถ่ายหนัง “ด้วยเกล้า” ที่เชียงราย ศิลปินแห่งชาติ ลุงหง่า’ ชาลี อินทรวิจิตร บอกพวกเราว่า ท่านกำลังแต่งเพลงให้ละคร บางครั้งก็ร้องเพลงให้ฟัง บ่อยครั้งที่บังคับ ให้จรัล มโนเพ็ชร ช่วยร้องให้ฟัง  อ้าว...........ถ้าไม่เชื่อ  เจอาร์. ร้องให้ฟังหน่อยสิ”    ปกติเป็นกิริยาที่ จรัล มโนเพ็ชร จะไม่ยอมทำเลย กับการร้องเพลงปากเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวงเหล้า แต่คืนนั้นเขาก็ร้องร้องทั้งเพลงร้องตั้งแต่ต้นจนจบ    สรุปสาระเนื้อหาใจความได้ว่า การมาเยือนของ ยุทธหง่าว คงมาชวนให้ไปแสดงบทนี้ แต่ยังไม่แน่ใจ เลยทำตามแผนของเขาหรือกองละคร คือมาออกปากชวนให้ไปเป็นทีมที่ปรึกษาในการทำละครเรื่องนี้ ช่วยเติมส่วนที่ขาด ช่วยหยิบช่วยจับอะไรก็แล้วแต่  และผมก็ประหลาดใจว่า เจ้าตัวก็ยอมรับปากไปช่วยงานในฐานะนี้อย่างง่าย ๆ อย่างไม่เคยพบเห็นมาก่อน    เหตุการณ์ผ่านไปตามปกติบางวันที่มีนัดหมาย เขาก็เดินทางไปที่หอประชุมเล็ก โรงละครแห่งชาติ    จนมาถึงวันหนึ่ง วันที่ผมเดินทางไปเยี่ยมครอบครัว คัมมิ่นส์ ของ สุนทรี เวชานนท์ ที่กัวลาลัมเปอร์ ยังไม่ถึงวันกำหนดกลับ ผมได้รับโทรศัพท์จากกรุงเทพ ฯ จรัล มโนเพ็ชร บอกผมทางสายว่า “คุณมานิด เดอะหง่าว ชวนผมแสดงละครด้วย”  ผมเองก็คิดไม่ถึง  “เค้าจะให้ผมรับบทเป็น ดอน กีโฮเต้  ผมปฏิเสธไปแล้ว แต่เดอะหง่าวจะขอพบ ขอคุยกับคุณมานิด”      “ครับ เดี๋ยวเจอกัน ผมจะไปสนามบิน ถ้ามีที่นั่งผมกลับทันที”    คุณที่รัก งานแบบนี้ละครฟอร์มใหญ่เช่นนี้ ถ้าไม่รับก็บ้าแล้ว จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณยุทธนา มุกดาสนิท เปิดการเจรจากับผม ผมรับปากในขั้นแรกว่า “อย่าเพิ่งตัดสินใจเลย ลองคิดลองซ้อมดูก่อนค่อย ๆ คิด ถ้าผ่านก็คือผ่าน นักแสดงตัวอื่น ๆ เค้าซ้อมมานานเดือน จะเข้ากันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”  และผมยังขอข้อแม้ขอเงื่อนไขอีกหลายข้อ เช่น “มีอะไรบอกผมตรง ๆ ด้านการร้องเพลง หากจะมีวอยส์ เทรนเนอร์ จะต้องมาใช้ที่บ้านผม บ้านผมมีเปียโนพร้อมว่างตลอดเลา”    วอยส์เทรนเนอร์ มาที่บ้านผมครั้งเดียว นั่งดีดเปียโนให้จรัลร้องเพลง แค่ครั้งเดียว แล้วเค้าก็กลับไปโดยที่ไม่เคยกลับมาอีกเลย    หลังการซ้อมวันหนึ่ง พอกลับถึงบ้าน ผมได้ยินการสั่งให้คนรถไปซื้อพจนานุกรม มาเล่มหนึ่ง เขียนชื่อหนังสือและกำกับสั่งเด็กคนรถบอกว่า “ต้องหาซื้อมาให้ได้ ภายในคืนนี้”    เอาล่ะสิ คงเกิดเรื่องเกี่ยวกับการใช้ภาษาไทย ท่าทางจะฉุนขาด ฟิวส์กระจุย    ผมคิดในใจ เดี๋ยวผมก็รู้      “คุณมานิด พรุ่งนี้ผมจะไปอาละวาดกับคณะละคร”    ท่านผู้อ่านโปรดใจเย็น ๆ แม้แต่ผมก็ต้องใจเย็น  วินาทีประเภทนี้ ผมจะไม่พูดอะไร ต้องเป็นผู้ฟังที่ดี    “มีอย่างที่ไหน ไอ้เด็กเมื่อวานซืนมาบอกผมว่า ผมออกเสียงภาษาไทยผิด พรุ่งนี้ผมจะเอาพจนานุกรมไปโยนใส่หน้ามัน”    เวลาผ่านไปนานพอควร ดูเหมือนยุทธการเลือดเดือดจะผ่านพ้นไปแล้ว ผมได้รับสัญญาณให้พูดได้    “เรื่องเมื่อตะกี้นี้ คุณมานิด ว่าไง”  สิ้นเสียงผมยังไม่พูด ขอให้เย็นกว่านี้สักนิด    ผมนิ่งยิ่งนาน ยิ่งเท่ากับ ผมกำลังลดอุณหภูมิของ “ยุทธการเลือดเดือด”    “คุณมานิด”  โทนเสียงอ่อนโยนเป็นปกติแล้ว    “ครับ.........พรุ่งนี้ไม่ต้องไปที่โรงละคร ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมรับผิดชอบเอง”    บรรยากาศ เย็นยะเยือกทีเดียวเชียว เงียบยิ่งกว่าป่าช้า ไปครู่หนึ่ง แต่เป็นครู่นานมาก    “ผมเคยบอกกับ ยุทธหง่าวแล้ว คงไม่เป็นไร พรุ่งนี้ผมจะโทรไปหาเค้าเอง”    ผมเข้าใจได้ว่า จรัล มโนเพ็ชร โดนหมัดน๊อคของผมแล้ว    เราสองคนเคยได้ยินคำพูดคำวิจารณ์ของผู้ใหญ่ในวงการที่สนิทกันวิจารณ์เราว่า “คุณสองคนใช้ศิลปะแห่งการรอคอยอย่างร้ายกาจ”      ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้เจ้า “ศิลปะแห่งการรอคอย” รูปร่างหน้าตาเป็นเช่นใด    ผมรู้แต่ว่ากับ จรัล มโนเพ็ชร แล้ว ผมต้องดูแลเค้า เป็นหน้าที่ของผม    ขอบคุณพระเจ้า หากเป็นสมัยปี ๒๕๕๐ ผมคงต้องบอกว่า “ขอบคุณ องค์พ่อจตุคาม-รามเทพ” ที่ดลบันดาลให้ จรัล มโนเพ็ชร เชื่อคำแนะนำของผม “ครับ.........พรุ่งนี้ไม่ต้องไปที่โรงละคร ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมรับผิดชอบเอง”    วันนั้น เขาตื่นตอนบ่าย ๆ ราวกับว่า ไม่ได้นอนมานานหลายวัน    ผมไม่ได้โทรไปหา ยุทธนา มุกดาสนิท    ยุทธนา มุกดาสนิท หรือคนในกองละคร ก็ไม่มีใครทำอะไรสักอย่าง วันเวลาผ่านไปได้รักษาเยียวยาทุกเรื่องทุกประการ    ต่อให้โทรผมก็จะไม่บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตรง ๆ ผมคงต้องบอกในภาพรวม ๆ    วันถัดมา จรัล มโนเพ็ชร ตื่นแต่เช้า ที่โต๊ะประจำที่เขาชอบนั่งดื่มกาแฟ ผมยกขันน้ำชามาสมทบด้วยคำแรกที่ได้ยินคือ “เดี๋ยวผมจะไปโรงละคร”    “ครับ” จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 “หากวันนี้คุณมานิด ไปช๊อปปิ้ง ช่วยซื้ออันเดอร์แวร์ให้ผมครึ่งโหล จีสตริงครึ่งโหล และ เลียวทาดอีกสักสองตัว ผมไม่มีเวลาซักเลย”    ขออธิบายหน่อยนะครับ ปกติแต่ไหนแต่ใด ผมก็จะเป็นคนจัดการให้อยู่แล้ว เรื่องราวบางเรื่องที่เขาทำไม่ได้เช่น การซื้ออันเดอร์แวร์ “ผมอายนะ เวลาไปซื้อคนขายเขาชอบคุยกับผมนาน ๆ ถามโน้นถามนี่ เสนอแบบโน้นแบบนี้ ตัวนี้เซ็กซี่กว่านาฮ้า ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ผมอายเพราะมันเป็นเครื่องแต่งกายชิ้นส่วนตัวที่สุด หรือใส่ให้คนรักเห็นต่างหาก” “ก็ไม่เห็นยากเลย เวลาไปช๊อปปิ้งด้วยกัน คุณก็ดู ๆ อยากได้ตัวไหน ลายไหน เดี๋ยวผมก็รู้เองแหละ ผมเป็นคนซื้อแทน”    ยิ่งกับการเล่นละครเรื่องนี้ จรัล มโนเพ็ชร ต้องเต้น ต้องรำ ต้องร้อง ชนิดเรียกว่าอาบเหงื่อทั้งวัน ก็เป็นธรรมดาที่เขาต้องใช้เสื้อผ้าจำพวกนี้เป็นจำนวนมาก    ตลอดงานละครเรื่องนี้ ผมไม่ได้ซื้อแค่ตามที่สั่งผมในวันนี้นะ ผมซื้อมาแล้วหลายรอบ ทั้งก่อนหน้านี้และหลังจากนี้ รวมทั้ง ยาอมตราตะขาบห้าตัว ชวนป๋วยปี่แป้กอ (ยาแก้ไอ) เสื้อกร้าม และอื่น ๆ อีกมากมาย เคยแม้กระทั่งสั่งผมว่า “เย็นนี้ คุณมานิดเอาไอ้ไม้และ พริกหนุ่ม ไส้อั่ว ข้าวนึ่ง ไปให้ผมนะ” วันนั้นน้องไม้อายุประมาณ ๒ ขวบ เป็นทั้งแก้วตาและดวงใจของพ่อแถมยังเป็นขวัญกำลังใจ    ที่กองถ่ายใครเห็นก็จะอิจฉา ลูกวิ่งหาพ่อ แล้วก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน แล้วก็พากันไปกินข้าวที่สนามหญ้าข้างโรงละคร ในเวลาที่นักแสดงคนอื่น ๆ กินข้าวกล่อง    “ข้าวกล่อง”  จากวันนั้นถึงวันนี้ ไม่ว่าคอนเสิร์ตไหนของ จรัล มโนเพ็ชร หรือในกองงานที่ผมต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ผมจะต้องสั่งให้งดใช้ข้าวกล่องโฟม ต้องเป็นข้าวจาน กับข้าวสองสามอย่าง มีผัด มีแกง มีเผ็ด มีจืด และต้องมีขนาดจำพวกหวานเย็น ประหยัดค่ากล่องโฟม ลดขยะ แถมยังเคารพธรรมชาติ และได้บรรยากาศของการกินในช่วงเวลาที่ทุกคนโหยหาคือ พักสักครู่นะ    การซ้อมละครดำเนินไปเรื่อย ๆ จนวันนี้ผมอ่านพบในข่าว หนังสือพิมพ์ละครเรื่องนี้ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่ ใช้สองพระเอก ศรัญยู และ จรัล สลับรอบเล่น”    ข่าวนี้ คราวนี้ จรัล ไม่ต้องโวย หรือไม่รู้สึกอะไร แต่นายมานิด บอกกับตัวเอง “กูต้องโวย” ยกหูโทรศัพท์หา ยุทธหง่าวทันที    ผมได้รับคำอธิบายมากมายก่ายกอง ผมไม่สนขอยืนกระต่ายขาเดียว “ผมไม่ให้ จรัล เล่น”    ยุทธนา มุกดาสนิท ต่อรองผมสุดฤทธิ์    สิ่งที่ผมได้มาคือ แบ่งครึ่งหน้าหลังชัดเจน ไม่สลับการเล่น น่าปวดหัว วัดผลไม่ได้ และต้องเป็นข่าวใน นสพ.ไทยรัฐ ในกรอบข่าว “บุคคลวันนี้”    ในสมัยนั้นคอลัมน์ “บุคคลวันนี้” ของ นสพ.ไทยรัฐ จะจับคู่บุคคลสำคัญสองคนแห่งวันนั้น ลงตีพิมพ์ในกรอบเดียวกัน เป็นคอลัมน์ดังมากในช่วงนั้น    ผลออกมาตามที่ท่านได้เห็นตามที่ภาพประกอบ            ภาพข่าว นสพ.ไทยรัฐ บุคคลวันนี้ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ต่อมาภายหลัง ผมถึงรู้และเห็นว่า ก่อนหน้านั้นแม้แต่นักแสดงหลักคนหนึ่งของคณะละคร ก็ได้ถอนตัวออกไป เพราะความยิ่งใหญ่ของงาน    และทุกครั้งที่ผมหวนคิดถึงเรื่องราวเบื้องการทำงานชิ้นนี้ของเราแล้ว ผมยังยืนยันว่า ในวันที่ผมเจรจากับ ยุทธนา มุกดาสนิท ผมไม่ได้ทำผิดอะไรสักข้อหนึ่ง    ผลพวงที่ได้รับต่อมาคือ เมื่อจบละครแล้ว “จรัล มโนเพ็ชร ต้องนอนซมอยู่ที่บ้านสิบกว่าวัน ด้วยความเหนื่อยสะสม และคงเครียดจัด เจ็บคอ เสียงแหบแห้ง   อาจารย์หมอพูนพิศ อมาตยกุล แนะนำ “นอนพักอย่างเดียว กินยาตามที่สั่ง และห้ามพูด งดใช้เสียงโดยเด็ดขาด หากใช้เสียงในช่วงนี้ จรัล มโนเพ็ชร อาจจะต้องสูญเสียความเป็นนักร้อง”    คุณหมอพูนพิศ อมาตยกุล คืออาจารย์หมอ เป็นผู้เชี่ยวชาญทางโรค ปากหูคอจมูก และเป็นผู้ใหญ่ที่ให้ความกรุณาต่อจรัล มโนเพ็ชร มาก ยามเมื่อได้พบกัน ท่านมักจะกรุณาพูดจากับ จรัล มโนเพ็ชร แนะนำต่าง ๆ นาน และมักจะหันไปบอกคนอื่นรอบกายว่า “จรัล เค้าเชื้อสายเจ้าทางเหนือในสายเจ้าที่สูงมากนะ ที่จริงเราต้องเรียก “เจ้าจรัล” แต่เจ้าตัวก็ชอบที่จะออกตัว “เจ้าจน ๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ ทุกวันนั้นผมก็พอใจในสถานะภาพของผมแล้ว” จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 02:58:50 ]

ความคิดเห็นที่ 33 นอกจาก จรัล มโนเพ็ชร ต้องพักรักษาตัวหลังการแสดงละครแล้ว ระหว่างการแสดง นรินทร ณ บางช้าง ก็ได้รับบาดเจ็บ กรามค้าง เกิดจากอารมณ์อินกับการแสดง    นรินทร ณ บางช้าง แสดงเป็น โสเภณีประจำโรงเตี๊ยม แต่เธอก็ไม่พอใจให้ใครลวนลามเธอ ตามท้องเรื่อง โสเภณีถูกกลุ่มหนุ่มกลัดมันร่วมกันรุมโทรมข่มขื่น แต่ด้วยศักดิ์ศรีของสตรีและไม่ได้สมัครใจ เธอก็ดิ้นรนสู้ ออกแบบและกำกับการแสดงโดย “มานูเอล” ครูออกแบบท่าเต้นฝรั่งที่ทิ้งผลงานไว้ในเมืองไทยหลายชิ้น และบังเอิญ จรัล มโนเพ็ชร ได้ร่วมงานด้วยตั้งสองชิ้นคือ “ภาพยนตร์วิถีคนกล้า” และ “เฉลิมขวัญนพบุรี ๗๐๐ ปี นครเชียงใหม่”    ในชีวิตจริงของการแสดงละครเรื่องนี้ ถูกกำหนดออกแบบท่าทางการแสดงที่มีท่าทางท่าเต้นท่ามกลางเสียงแสงที่ลงตัวที่งดงามมาก ในฉากรุมโทรมข่มขื่น จะเป็นนักแสดงชายหนุ่มร่วมกันแสดงท่าทางตามท่าที่ถูกผู้กำกับออกแบบ ในหนึ่งท่าทางนักแสดงชายจะต้องเอาผ้าผูกปากโสเภณี ฝ่ายโสเภณี ก็ต้องดิ้นรน ก็คงด้วยอารมณ์พาไปมากเกินไป คนผูกก็จะต้องผูกให้ได้ คนไม่ยอมก็ต้องดิ้นสู้    ผลสุดท้าย กรามค้าง เอ๋’นรินทร ณ บางช้าง บอกผมเองว่า “เจ็บม๊าก..........อา” เค้าเรียกผมว่า “อา”    แต่ด้วยสปิริตของนักแสดง การแสดงดำเนินต่อไปจนจบฉากนั้น เมื่อทุกตัวแสดงกลับเข้าหลังฉาก โชคดีมาก ๆ ที่นักแสดงหญิงคนหนึ่งเป็นนักศึกษาแพทย์ศาสตร์หรือพยาบาล ได้ช่วยจับให้กระดูกเข้าที่ และ ฉากต่อไป นรินทร ณ บางช้าง ก็แสดงต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ยังมีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกไม่น้อย    จบการแสดง จรัล มโนเพ็ชร เล่าเรื่องให้ผมฟังบนรถ ผมก็ตอบหน้าตาย “ผมเห็นครับ เห็นชัดเจนว่าไอ้เอ๋เจ็บมาก ขอปรบมือให้จริง ๆ”    เป็นความจริงครับ เพราะในทุกรอบของการแสดง ผมจะนั่งดูอยู่ในที่ที่เห็นการแสดงชัดมาก คือปีนป่ายไปอยู่กับคนฉายสปอตไลท์บ้าง ไปอยู่ที่ห้องคอนโทรลเสียงบ้าง ผมมุดไปได้ทุกช่องทางของโรงละคร มิใช่เป็นผู้จัดการหรือมีป้ายแขวนคอ เปล่าครับ ผมทำงานที่โรงละครแห่งชาติหลายครั้งสนิทกับเจ้าหน้าที่ทุกคน จนหน้าผมนี้คือใบผ่านแดนที่ดีที่สุด ถ้าเป็นรอบกลางวัน ก็จะมีน้องไม้นั่งดูกับผมบนตักผม เป็นรอบที่ผมไม่ต้องปีนป่ายไปดูตามที่เห็นชัด ๆ ดังกล่าว จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 03:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เช้าวันที่ ๘ กันยายน ๒๕๓๐ ก่อนออกจากบ้าน เช่นเคยครับ ที่โต๊ะดื่มกาแฟ ผมมองเห็นท่าทางที่ผมแยกไม่ออกระหว่างอิดโรยหรือเบื่อหน่าย    ผมทำเป็นไม่กล้าเข้าไปกวนใจ จนเจ้านาย ต้องเรียกผมด้วยการตะโกน “กูอยากตาย”    รู้ล่ะสงครามแย่งชิงประชาชนเกิดขึ้นอีกแล้ว    เมื่อผมนั่งลงที่โต๊ะเดียวกัน “คุณมานิดครับ พรุ่งนี้ จะเป็นรอบสุดท้ายแล้วนะครับ” วันพรุ่งนี้ตามคำพูดของ จรัล มโนเพ็ชร คือ ๙ กันยายน ๒๕๓๐    “ครับแล้วไง ผมยังจำได้ว่า วันที่ ๓ กันยายน ๒๕๓๐  วันแรกที่ จรัล มโนเพ็ชร แสดงละคร “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” เป็น “ดอน กีโฮเต้”    จรัล มโนเพ็ชร เริ่มขยายความ “ พรุ่งนี้ จะมีสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของผม ไปดูละคร และชวนไปทานข้าวฉลองหลังงานละครจบ”    “กีดีครับ เสร็จงานแล้ว ก็ต้องฉลองกัน”    “ที่ผมอยากตายคือ สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของผม ทั้งสามคน ต่างจะไปดูและต่างก็ออกปากชวนผม”    “บอกมา จะให้ผมทำยังไง เดี๋ยวจัดให้”    บังเอิญ ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว ชนิดส่วนตั๊วส่วนตัว    “เอางี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้คุณมานิด เตรียมช่อดอกไม้ให้ผมสามช่อ แล้วผมจะจัดการเอง”    หลังจากวันนั้น ผมรู้ความจริงว่า สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง คนแรกรักจรัล คนที่สองจรัลรัก คนที่สามคบกันเฉย ๆ  แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้บอกผมว่า ได้ไปกับ สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง รายไหน    เหตุการณ์ผ่านไปเรื่อย ๆ การเดินทางของวันเวลาย้อนมาทับกันอีกครั้ง    วันที่ ๓ กันยายน ๒๕๔๔  จรัล มโนเพ็ชร คืนสู่ธรรมชาติ    วันที่ ๘ กันยายน ๒๕๔๔  จรัล มโนเพ็ชร ได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ได้รับพระราชทานเพลิงศพเป็นกรณีพิเศษ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 03:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขออนุญาต ยกโมโนล๊อค ประโยคทองของ ดอน กีโฮเต้  จากบทละคร “สู่ขวัญอันยิ่งใหญ่”    เป็นการแสดงในช่วงตอนที่ ดอน กีโฮเต้ กำลังยืนยามตามประเพณี ก่อนที่จะได้รับสถาปนาให้เป็นอัศวินแห่งลามันชา    “ผู้รู้แห่งอนาคตจะพรรณนาคืนประวัติศาสตร์นี้ว่าอย่างไรนะ”   “ภายหลังที่สุริยาลาลับไปนอน สร้างความมืดแก่ประตูและระเบียงของลามันช่า ดอน กีโฮเต้ ซึ่งเดินเป็นจังหวะและแสดงออกซึ่งความสูงส่ง ยืนยามตามประเพณีก่อนพิธีสำตัญ ณ ลานของปราสาทกันเกียงไกร” “โอ คุยโวอย่างไร้สาระ อย่า ดอน กีโฮเต้ สูดลมหายใจแห่งชีวิตเข้าไปลึก ๆ แล้วพิจารณาว่า เราควรจะดำรงชีวิตอยู่อย่างไร” “อย่าเรียกขานสิ่งใด ๆ เป็นของเจ้า ยกเว้นแต่ดวงวิญญาณ อย่าหลงใหลในสิ่งที่เจ้าเป็น แต่จงใฝ่หาในสิ่งที่ดีกว่า อย่าระเริงใจไปกับความรื่นรมย์ เพราะเจ้าอาจต้องทุกข์สาหัสในภายหลัง จงมองไปเบื้องหน้า อย่าหลงเพ้ออยู่ในอดีตที่ผ่านมา ไม่ว่ามันจะรุ่งโรจน์สักเพียงไร” “จงให้ความเป็นธรรมแก่ทุกคน และให้เดียรติแก่สตรี จงอยู่เพื่ออุทิศวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ให้แก่นางผู้มีนามว่า ดัลซิเนีย.........” จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 03:02:55 ]

ความคิดเห็นที่ 36    ต่อเนื่องกับเรื่องราวที่เกือบจะทำให้ จรัล มโนเพ็ชร ไม่ได้เป็นดอน ฆีโฮเต้    วันพุธที่ ๑๔ กันยายน ๒๕๓๗ เวลา ๐๙.๐๐ น. จรัล มโนเพ็ชร โดยที่มีผมเป็นผู้ติดตาม ได้เดินทางเข้า พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน ในราชวโรกาสให้เข้าเฝ้า สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา ฯ สยามบรมราชกุมารี พระราชทาน โล่และเข็มเกียรติคุณผู้อนุรักษ์มรดกไทยดีเด่นด้านภาษาและวรรณกรรมไทย ผู้อุทิศกำลังความรู้ กำลังกาย กำลังใจ ให้แก่การศึกษาวิจัย รวบรวม สร้างสรรค์ ถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับภาษาและวรรณคดีไทย    ท่านผู้อ่านครับ ในวันนั้น จรัล มโนเพ็ชร มีอายุแค่ ๓๙ ปี พร้อมกับบุคคลผู้หลักผู้ใหญ่ในแผ่นดินนี้ ที่ได้รับพระมหากรุณาเช่นเดียวกับ จรัล มโนเพ็ชร เช่น อาจารยมนตรี ตราโมท – หม่อมหลวงปิ่น มาลากุล – อาจารย์เปลื้อง ณ นคร – พลตรี หม่อมราชวงศ์ศึกฤทธิ์ ปราโมช – อาจารย์มณี พะยอมยงค์ – นักเขียน คำสิงห์ ศรีนอก – กวีรัตนโกสินทร์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ – อดีตนายกสมาคมนักเขียน อาจารย์ประยอม ซองทอง เป็นอาทิ ขออภัยที่กล่าวนามถึงท่าน ด้วยความคารวะ มิได้ตีตนเสมอ แต่ประสงค์จะกล่าวถึงเพื่อเป็นเกียรติและขอเป็นขวัญเป็นกำลังใจต่อศิลปินล้านนารุ่นปัจจุบันสมควรที่จะมีวิริยะอุตสาหะในการทำงานอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ    เวลาที่เดินทางออกจากวังสวนจิตรลดา นอกจากผมจะแสดงความยินดีกับ จรัล มโนเพ็ชร แล้ว ผมยังเสนอแผนการเลี้ยงขอบคุณ บุคคลที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังและได้ให้การสนับสนุนต่อ จรัล มโนเพ็ชร  การเสนอแผนงานนี้ จรัล มโนเพ็ชร ตอบรับความคิดของผมด้วยการ ช่วยผมในการ ทำบัญชีรายชื่อบุคคลที่จะเชิญมาร่วมงานเลี้ยง   จรัล มโนเพ็ชร เป็นผู้ต่อยอดความคิดด้วยการอออกความคิดจะเป็นผู้มอบพวงมาลัยดอกไม้สดเพื่อแสดงความขอบคุณต่อแขกที่เชิญมาในคืนนั้น    วันนั้นกลายเป็นวันที่ร้านอาหารไม้กลางกรุงของเรากลายเป็นศูนย์รวมสื่อมวลชนผู้ใหญ่ – เจ้าของบริษัทสร้างหนัง – เจ้าของค่ายเพลง และ บุคคลสำคัญในวงการบันเทิง    และแน่นอนในวันนั้นแขกคนหนึ่งของเราคือ คุณวิเชียร อัศว์วิเศษศิวะกุล http://www.jaranmanopetch.com/board/thread/352 แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 51 20:44:13 จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 03:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับละครเวทีเรื่องนี้ ที่สร้างความประทับใจให้กับผมมา 20 ปีเต็ม ละครเรื่องนี้กลับมาเล่นอีกครั้ง ในเวทีที่ทันสมัยที่สุดแห่งหนึ่งของไทย ด้วยเทคนิค แสงสี ที่พัฒนาขึ้นตามกาลเวลา แล้วเหตุใดจะเราจะพลาดล่ะครับ จากคุณ : O-So Good - [ 23 เม.ย. 51 03:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มีโอกาสได้ดูเหมือนกัน รอบพี่ตั้ว จำได้ว่าประทับมากๆ จำได้ว่าเก็บสูจิบัตรแบบนี้ไว้เหมือนกัน  แต่ตอนนี้หาไม่เจอซะแล้ว ว่าจะลองไปดูของเจมส์เล่นดู เพราะยังเชื่อในงานผู้กำกับคนนี้ จากคุณ : mypopo - [ 23 เม.ย. 51 07:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อิจฉาจังเลยครับ ตอนนั้นยังละอ่อนอยู่เลยครับ ตอนหลังเลยหามาได้แต่บทละคอนจากหนังสือ จากคุณ : akayutaka - [ 23 เม.ย. 51 09:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมจองไปแล้ว 10 ที่นั่ง ไปดูกันยกเซ็ท ปล.อันเก่าก็ไม่เคยดู แต่ติดใจละครเวทีของ exact ไปซะแล้ว จากคุณ : pichet152 - [ 23 เม.ย. 51 11:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 41 หวนนึกถึงช่วงนั้นครั้งใด....ต้องยิ้มทุกครั้ง....^_^ ภูมิใจที่ได้เคยร่วมงานในครั้งนั้น..... การ (ทำ) สู่ฝันอันยิ่งใหญ่....... จากคุณ : สางฝอย - [ 23 เม.ย. 51 15:44:12 A:202.60.203.201 X: TicketID:145075 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มากรี๊ดจขกท. ของเราไม่เคยมีสูจิบัตรใหญ่ รู้สึกจะไม่มีเงินซื้อ (ยืนยันว่าตอนนั้นเด็กมากก) มีแต่อันที่แจกฟรี กับบทละคร (เหมาซื้อเลหลังมาทั้งตั้ง 10 กว่าเล่ม  ไปเจอโดยบังเอิญที่อนุสาวรีย์ เดี๋ยวนี้หายหมด) คห.8 หนุ่มน้อยคนนั้นน่าจะเป็นพี่ม่วง ที่นั่งอยู่น่าจะเป็นพี่เกรียง จำตาโตท่านได้  โอ..ละอ่อนมากกกก  (ตอนดูยังไม่รู้จักหรอกว่าใครเป็นใคร) เราได้ดูสองเวอรชั่น  เวอร์ชั่นลุงจรัล ร้องเพลงดีสุดยอด เล่นก็ดี ส่วนเวอร์ชั่นคุณตั้ว เสียงเพี้ยนไปบ้าง หอบไปบ้าง แต่ก็แสดงได้ดีมาก สมัยนั้นเราก็เป็นแฟนคลับคุณตั้ว คิดว่าละครมันดีทั้งเรื่องอ่ะค่ะ ไม่รู้จะคอมเมนต์อะไรเลย ชอบไปหมด เป็นละครในดวงใจเช่นกัน จากคุณ : chaosy - [ 23 เม.ย. 51 18:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ยอดเยี่ยมมากครับจขกท. จากคุณ : chisoso - [ 23 เม.ย. 51 20:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สุดยอดครับ ตอนแสดงครั้งที่แล้ว ยังไม่เอนทรานส์เลย ยังไม่หลงเสน่ห์ละครเวทีเหมือนตอนเข้าไปเรียน มหาวิทยาลัยแล้ว (ก็อีกปีหนึ่งหลังจากที่ละครเล่นนี่แหละ) ตอนทำละครในสถาบัน พี่ๆ ก็คุยให้ฟังว่า ละคร "สู่ฝันอันยิ่งใหญ่" นั้นดีมากๆ ตัวเองนั้นเคยแต่ดูฉบับภาพยนตร์(ที่บันทึกเป็นวิดีโออีกทีหนึ่ง) ก็ได้แต่คิดวาดฝันไปต่างๆนานา หลายปีถัดมา น้องๆในชมรม ก็ขอบทละครจากสองแปด มาเล่นเป็นละครประจำปี ผมจำได้ว่า เราเล่นกันแบบลูกทุ่งมาก ไม่มีดนตรีประกอบ ร้องกันสดๆเลย แต่ด้วยความดีเหลือหลายของบท ทำให้มันยังเป็นละครที่น่าประทับใจสำหรับผมอยู่ดี อีกครั้งที่ละครเรื่องนี้ได้มาลงโรง ไม่พลาดที่จะไปชมแน่นอน แล้วพบกันในโรงละครครับ จากคุณ : 311025 - [ 26 เม.ย. 51 22:54:34 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ชอบบทละครเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ เพราะได้อ่านบทละครเรื่องนี้แล้ว และได้หาวีดีโอตอนที่คุณตั้วแสดงประทับใจมากๆค่ะ ชอบบทพูดที่บอกว่า "เราจะใช้ชีวิตอย่างที่มันเป็น หรือจะใช้ชีวิตอย่างที่มันควรจะเป็น" และนั้นทำให้ฉันสนใจในละครเวทีอยู่จนปัจจุบัน ถือได้ว่า ดอนกีโอ้เต้ แห่งลามันช่า เป็นแรงบันดาลใจสำหรับฉันมากๆค่ะ ขอบคุณที่นำละครเวทีเรื่องนี้มาแสดงอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่สังคมต้องการความฝัน หรือหลายคนในสังคมอาจจะปล่อยฝันไปเพราะไม่รู้จะดูแลอย่างไร" ฉันว่าดอน กีโฮ้เต้ จะทำให้ความฝันของคุณกลับมาเป็นของคุณได้ค่ะ จากคุณ : ฉันจะไป (ฉันจะไป) - [ 28 เม.ย. 51 23:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้ว อยากย้อนเวลากลับไปดูจังเลยค่ะ จากคุณ : โนเนมจัง - [ 7 พ.ค. 51 17:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตอนนั้น นั่งรถทัวร์จากเชียงใหม่ลงไปดู...คนเดียว... (ขอเพื่อนซื้อตั๋วให้ ...) ถ้าจำไม่ผิดแสดงรอบนั้นเสร็จ ตั้วบินไปส่ง แอม ที่อเมริกา จากคุณ : ชาวเหนือ - [ 8 พ.ค. 51 13:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ไปดูเถอะ ขอเชียร์ เรื่องนี้เป็นละครเวทีที่ดีที่สุดเรื่องนึงของเมืองไทยเท่าที่เคยมีมาเลย ครั้งที่แล้วรอบสุดท้ายโรงละครแทบแตก คนไปรอดูเยอะมากแต่ก็พลาดไม่ได้ดูเยอะมากเพราะโรงละครรับไม่ไหว แล้วต้องเสียดายกันทีหลังเพราะตัดสินใจช้า ยิ่งถ้าเคยดูแต่ละครเวที musical เอ็กแซ็กท์มาก่อน คราวนี้แหละที่จะได้รู้ว่าซะทีว่าละครเวที musical ของจริงต้องเป็นยังไง (เรื่องนี้คณะ 28 ทำ ไม่ใช่เอ็กแซ็กท์) จากคุณ : อืมม - [ 11 พ.ค. 51 22:04:27 A:125.24.210.232 X: TicketID:162832 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอปรบมือให้ จขกท.ค่ะ ได้รำลึกความหลังไปด้วย รู้สึกว่าเราจะวัยไล่เลี่ยกับ จขกท. มหาวิทยาลัยเดียวกันอีก คิดว่าจะไปดู รอบที่เล่นใหม่นี่อีกค่ะ ต้องไปนั่งน้ำตาซึมแน่ๆ เลย จากคุณ : grappa - [ 13 พ.ค. 51 17:41:30 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณที่เอามาให้ชมค่ะ คราวนั้น เกิดไม่ทัน (จริงๆ เกิดแล้วแต่ยังเด็กอยู่ตะหาก) คราวนี้...  ก็ไม่รู้จะได้ดูรึเปล่า เพราะไม่ได้อยู่ กท. ซะแล้ว หนังสือที่พยายามอ่านของพ่อตอนเด็กๆ ก็อ่านไม่จบ  หายไปไหนแล้วไม่รู้.. แต่ได้ยินเสียงเชียร์มากขนาดนี้ ก็ไม่อยากพลาดอีกแล้วล่ะ... จากคุณ : จะพยายามไปให้ได้.. (จิตรางคทา) - [ 15 พ.ค. 51 13:06:41 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ถ้าคนไปดูน้อย คุณ"เด็กผู้ชาย" คงไม่ให้ทุนละครดีๆทำอีกแล้วล่ะ ก็หวังว่า ละครดีๆ จะมีคนไปดู เชื่อว่า ถ้าไปดู ต้องชอบแน่ๆ เพราะนี่แหละ ที่เค้าเรียกว่า ของแท้! จากคุณ : -/- - [ 31 พ.ค. 51 22:53:02 A:210.203.186.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขนลุกค่ะ ได้รำลึกความหลัง 20 ปีที่แล้วเพิ่งเข้าอนุบาล 1 บทละครเรื่องนี้ให้อะไรแก่ชีวิตได้มากกว่าที่คิด ทุกครั้งที่ได้ยินได้เห็น มันสะท้อนได้ถึงความเป็นมนุษย์  ไม่ใช่แค่สังคมหรือสมัยนิยม  แต่เป็นจิตใจ ที่เชื่อได้ว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี มันจะไม่มีคำว่ายุคเก่า หรือยุคปัจจุบัน เพราะจิตใจและความฝันคนเรามันมีอยู่ทุกวัน จากคุณ : ปลื้มมาก (เสียดแทงใจ) - [ 3 มิ.ย. 51 01:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ใช่ค่ะ คห.40 เรื่อนี้เป็ฯของคณะละคร สองแปดนะคะ ไม่ใช่ เอ็กแซค จากคุณ : มาบอกเฉยๆ (เสียดแทงใจ) - [ 3 มิ.ย. 51 01:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ตามมาอ่าน  ... สุดยอดเลยคับ    ยังอ่านไม่จบแต่ขอมาคอมเม้นก่อน เก็บเข้าคลังกระทู้ไว้ลย ตอนปี 2530 ผมเพิ่งอายุ 4 ขวบเองครับ จากคุณ : ทามะจัง - [ 12 มิ.ย. 51 17:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ไปดูมาเมื่อคืน เด็กเมืองไทยรัชดาลัยเรียก รอบญาตินักแสดง 2 ชั่วโมง 20 นาที เต็มๆ เยี่ยมครับ เยี่ยมมากๆ ท่าเต้นเหมือนเดิมปี 30 เป๊ะ ถอดแบบมาเก่งมาก การเปลี่ยนฉากเยี่ยมมากๆ สุดยอด เพลงทุกเพลงยังได้อารมณ์เหมือนเดิม ผมเอาลูกสาว 11 ขวบไปดูด้วย ยังไม่ได้สัมภาษณ์ว่าเป็นไงบ้าง จากคุณ : พ่อหนูดี - [ 13 มิ.ย. 51 10:51:10 A:210.246.184.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 56 โห กระทู้นี้ดีจังเลย ตอนนั้นเรายังไม่เกิดเลยอ่ะ ได้ดูเวอร์ชั่นพี่เจมส์เป็นครั้งแรกนี่แหละ ชอบมากๆขอบคุณที่เอามาให้ดูกันนะคะ ^^ จากคุณ : เด็กเกเรกับอมยิ้มที่ขโมยมา - [ 18 มิ.ย. 51 22:22:24 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณคุณ O-So Good สำหรับเรื่องราวมากมายที่เล่าให้ฟัง ต้องขอบันทึกลงความทรงจำของ ดอน ฮาร์ดไดรฟ์ แห่ง คอมพิวเทอร่า เลยค่ะ จากคุณ : TulipOnLine - [ 19 มิ.ย. 51 17:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 58 สูจิบัตรครั้งใหม่นี้....เขาถ่ายภาพสวยดี เก็บไว้รึยังครับ จขกท.^^ จากคุณ : Filmnoir - [ 26 มิ.ย. 51 19:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ไปเก็บมารอบสุดท้ายเลยครับคุณ Filmnoir นึกว่าจะไม่ได้ดูซะแล้ว จากคุณ : O-So Good - [ 27 มิ.ย. 51 01:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 60