ความคิดเห็นที่ 20
 
          
  
          
คุณ ละลานตา
  เราเข้าใจว่าบทเดิมนะคะ ไม่น่าจะตัดอะไรไปมาก แต่อาจจะเล่นเร็วไปหน่อย และเป็นไปได้ว่าน้องเมย์ยังแสดงออกมาให้เห็นชัดๆไม่ได้ว่า เธอบรรลุกับความฝันอันยิ่งใหญ่ของนักคิดโรแมนติคแบบดอนกิโฆเต้อย่างไร ในแต่ละบทละคำที่เขาร้องออกมา เธออาจจะยังแสดงไม่ชัดพอ หรือไม่ก็อย่างที่ฉันแอบคิดว่า แสงค่อนข้างแย่งซีนไปบ้าง.. บางทีมีอะไรเยอะๆ ให้ดู เราก็หลงไปจากสิ่งที่ควรจะโฟกัส คือการเปลี่ยนแปลงของตัวละคร  เป็นแต่สมมติฐานนะคะ ของจริงต้องไปดูอีกรอบ อิอิ
  ส่วนที่ว่าเจมส์เขาฝึกร้องมาก่อนป่าว นั้นคือทราบว่าเขาเรียนร้องเพลงโอเปร่า มาจากคณะศิลปกรรมศาสตร์ มศว. ประสานมิตร ถึงได้ชื่นชมว่า พรสวรรค์เพียงอย่างเดียวคงทำไม่ได้ขนาดนี้นะคะ เขาเรียนมา และฝึกฝนตนเองมาระดับหนึ่ง ต้องชื่นชมผู้กำกับฯ ด้วย ที่เคี่ยวจนเขากลายเป็นดอนกิโฮเต้ที่สมบูรณ์แบบ คิดไม่เหลือตัวเขาอยู่เลย ไม่มีเจมส์บนเวทีเลยแม้แต่นิดเดียว(ยกเว้นตอนออกมาฟินัลเล่) 
  เราดูคุณตั้ว ก็ยังเป็นคุณตั้ว ดูลุงจรัล ท่านก็เหน่อแบบจรัลๆ  แต่เจมส์นี้ไม่เหลือความเป็นเจมส์เลย เราจึงว่าเขาทำได้ดีเยี่ยมจริงๆ  แต่ก็แปลกที่จังหวะหลายๆ อย่างเหมือนคุณตั้วมากๆ (คุณตั้วก็เรียนละครเวทีมาบ้างจากจุฬาฯ) เป็นไปได้ว่าการตีความต่างๆ และจังหวะของบทละครและบทเพลง เป็นตัวบังคับจังหวะของเรื่อง ซึ่งมันแสดงให้เห็นความเป็นละครเพลงที่แท้จริง
  ตอนเด็ก(กว่านี้) เราได้ดูหนังของปีเตอร์โอทูล  ยังเคยแอบผิดหวังคิดว่าคุณยุทธนาก็อบไดเรคชั่นมาแหง๋ๆ แต่พอโตแล้ว (แบบนี้) ก็ต้องยอมรับว่าไม่ใช่การก้อบปี้จังหวะ แต่บทเพลงและดนตรีเป็นตัวคอนโทรลจังหวะของละครเอง ทำให้เข้าใจธรรมชาติของ Musical (โอเปเร็ตต้า) ขึ้นเยอะ ต้องดูเปรียบเทียบกันอ่ะนะคะ เคยได้ยินว่างานพวกนี้ต้องแคสติ้งกันที่เสียงด้วยซ้ำ
  ดังนั้นต้องนับว่าวงการละครเพลงบ้านเรายกระดับขึ้นไปอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคู่กรรม ของดรีมบ็อกส์, งานอื่นๆ ของคุณบอย มาจนถึงเรื่องสู่ฝันนี้ ดีใจที่น้าหง่าวท่านยังมีไฟ และสนุกกับการทำละครนัด "ล้างตา" หวังว่าท่านคงสบายใจที่ได้แก้มือได้เต็มๆ 
  แม้ตัวเองจะไม่ได้ชอบละครเพลงมากกว่าละครแบบอื่นๆ แต่ก็ดีใจกับวงการด้วยน่ะค่ะ
  อ่านที่คุณเขียนถึงเมย์ "ช่วงแรกๆ ดูออกแนวกายกรรมตีลังกาแบ๊คซัมเมอร์ซอลต์มากไปหน่อย" ใช่เลย ฮา... ใช่ๆๆๆ เราก็รู้สึก  ช่วงแรกพลังเธอยังไม่โกรธเกรี้ยวกับชีวิตมากพอในความรู้สึกแต่ช่วงหลังก็ดีขึ้น ยังไงก็ตามตัวละครตัวนี้ก็สำคัญมากๆ กับเรื่อง
  เพราะอัลดอนซาเป็นคนที่ยืนอยู่สองโลก  เธอได้พบกับความโรแมนติค ในชีวิตแบบเส็งเคร็งของเธอ เธอพยายามยึดความจริง(ที่โหดร้าย-แต่เธอก็คุ้นเคยและอยู่กับมันมาตลอดชีวิต) ไว้อย่างสุดจิตสุดใจ แต่สุดท้ายดอนกิโฆเต้ก็ทำให้เธอยอมรับ ที่จะมองโลกอย่างที่มันควรจะเป็น 
  แล้วเธอก็ถูกความจริงข่มขืนเธอแล้วกระชากเธอกลับมาจากดินแดนฝัน
  แต่ในตอนจบ เธอนี่แหละที่เป็นคนพาดอนกิโฆเต้กลับมาอีกครั้ง จนเขาได้ตายไปกับความฝัน แทนที่จะตายไปแบบตาแก่อลองโซ..
  มันยังได้อีกอ่ะเมย์...
  คุณละลานตาชอบตอนไหนฉากไหนที่สุด ?? (มาเป็นหน้าม้ากันเหอะ)
 
 
 
 
 
  คุณ Old Guy เราจะสลับกันนะคะ เราจะไปดูใกล้ๆ บ้างอิอิ..(ยังหาวันลงไม่ได้เลย)
          
  
          จากคุณ :
chaosy      
- [
16 มิ.ย. 51 21:41:56
]
          
          | 
       
      | 
    
      
     |