Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    ดอนกีโฮเต้ ยังไม่ตาย

    ปีก่อนผมเคยออกมาโว้ยวาย ละครAf เรื่องเงิน เงิน เงิน ว่าคิดผิดที่มุ่งหน้าแต่จะขาย
    เพลงจนละทิ้งเนื้อหาในเชิงละครซึ่งจะมีผลังต่อคนดูมากกว่าเหมือนกับเรียลลิตี้ของเขา
    แล้ว...ก็เคยวิจารณ์ละครคุณบอย เรื่องฟ้าจรดทราย ว่ามีจุดเล็ก ๆ เกี่ยวกับท่าทางจริตจริยา
    และการออกแบบท่าเต้นที่สร้างสรรค์น้อยเกินไปจนดูด้อยกว่าองค์ประกอบด้านอื่น ๆ

    ทุกครั้ง.....ในหัวมีภาพของ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่” เมื่อ 20 ปี ก่อนตลอดเวลา  จึงมีความเชื่อว่า....
    ละครเวทีรุ่นใหม่น่าจะทำให้ดีได้  เพราะเคยเห็นมากับตาแล้วว่า ละครดี ๆ มีอยู่จริง
    ดีขนาดที่เรียกว่า...ทำให้คนๆหนึ่งเปลี่ยนชีวิต  และดำเนินรอยตามความฝันของตน

    การได้เข้าไปดู  สู่ฝันอันยิ่งใหญ่ ในครั้งนี้  จึงเหมือนกับ ฝันกลายเป็นจริงอีกครั้ง  
    เมื่อเห็นโปสเตอร์สิ่งพิมพ์ที่รัชดาลัย   ตื่นเต้นมากแทบไม่เชื่อสายตาว่าเป็นความจริง
    เห็นคุณยุทธนา กับคุณบุษบา ยืนคุยกันทำท่าทางออกรสชาติ  อย่างมีความสุข
    คนดูก็แน่นมาก ๆ  และได้เห็นผู้คนในวงการมากมาย  แม้แต่ผู้ว่า ก ท ม

    เมื่อละครเริ่มแสดง   ก็รู้สึกว่าทุกอย่างดูใหม่ และสมบูรณ์กว่าครั้งที่แล้ว
    แต่...ก็โอเค  เรื่องราวดำเนินไปแบบเดิม ๆ  และก็เริ่มรู้สึกธรรมดา
    จนกระทั่ง...เพลงสู่ฝันเริ่มขึ้น   เสียงของเจมส์กังวาลและมีผลังมาก ๆ
    จู่ ๆ  ก็รู้สึก  จุกอกอย่างแรง  ขนลุกสุดขีด  ในใจคิดว่า...อย่าร้องไห้เด็ดขาด
    เพราะไม่ได้เตรียมกระดาษมา  มีแต่สูจิบัตร   และแล้วเมื่อมาถึงท่อนนี้....

    “จะไกลแค่ไหน ไม่เคยสิ้นหวัง”     “จะไม่มีหยุดยั้ง พลังฝันอันเร่งเร้า”

    เหมือนทุกอย่างกระชับเกลียวแน่น  แล้วก็ระเบิดตูมออกมาอย่างรุนแรง
    หาสาเหตุไม่ได้  ไม่เข้าใจว่า  มันเกิดอะไรขึ้น   หลังจากนั้นก็ยังร้องตลอด
    และอีกครั้ง ร้องแบบเก็บไม่อยู่จริง ๆ ในซีนสุดท้าย  ที่อัลดอนซา   พูดว่า....
    “เธอไม่ใช่อะดอนซ่า   เธอคือ....ดัลซีเนีย”   เป็นประโยคที่ธรรมดามาก ๆ
    แต่ทำไมถึงทำให้เราร้องได้   สรุปว่า.... ร้องไปตลอดทั้งเรื่องเลยจนจบ
    โอ...พระเจ้าจอช  มันเกิดอะไรขึ้น  ละครก็ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นสักหน่อย

    เมื่อออกจากโรง  ผมเห็นคุณยุทธนา ยืนส่งคนดูอยู่   แล้วจึงเริ่มรู้ว่า  ทำไม
    ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม  แววตาเป็นประกายด้วยความหวัง และความสุข
    ผมรู้แล้ว...ทำไมถึงร้องไห้ตั้งแต่ต้นจนจบ    ทำไมถึงกลั้นไม่ได้ หยุดไม่อยู่
    ก็เพราะได้เห็นคนจริง ๆ “สู่ฝันอันยิ่งใหญ่”  สำเร็จลงแล้ว  ต่อหน้าต่อตา
    โชคดีจริง ๆ ได้เห็นละครซ้อนละคร   แล้วยังซ้อนชีวิตคนจริง ๆ อีกด้วย

    เป็นการร้องไห้ที่ซาบซึ้งและมีความสุข  
    เชื่อแล้ว.......ดอนกีโฮเต้  ยังไม่ตาย

    จากคุณ : Federico Fellini - [ 23 มิ.ย. 51 15:06:26 ]